Psyche
alle pijlers
gek van angst
donderdag 13 januari 2011 om 19:26
Ik moet het even kwijt, ik zit in zo'n neerwaartse spiraal , ik kom er gewoon niet meer uit. Ik heb al een aantal jaren een chronische darmontsteking, maar daar viel mee te leven. Deze week werd ik echter steeds zieker en ik voel me nog steeds niet top. Wat nou het probeem is: ik werd er zo angstig van. Ik dacht contant dat ik een acuut probleem had, zag mezelf al op de eerste hulp enzo en aangezien ik me nog steeds ziek voel blijf ik in die dip. Ben wel onder behandeling van arts dus dat is wel goed geregeld. Maar... nou kreeg ik een paar weken geleden ineens tussentijds bloedverlies, terwijl ik net ongesteld was geweest en tja, nou heeft het zich dus in mijn hoofd vastgezet dat ik baarmoederhalskanker heb, ik word helemaal gek. Bovendien heb ik daar ook pijn. Viel die week ook nog het bericht voor het bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker op de mat, dat hielp ook niet echt. Ik heb dus nergens meer zin in, ook omdat ik nog ziek ben en voel me superdepressief en angstig. Eerlijk gezegd weet ik niet meer wat ik moet doen en mijn man wordt helemaal gek van mij. Ik ben zoooooooo verschrikkelijk bang dat me iets ernstigs mankeert en dat ik nooit meer beter word. En ik krijg het gewoon niet meer goed tussen mijn oren. Ik heb nergens meer plezier in, want ik denk dan dat het toch allemaal zinloos is...
Ik weet het, dit klinkt erg dramatisch allemaal, maar ik voel me gewoon k.u.t. , nu ook weer koortsig, pijn in onderbuik en diarree.
Hie kom ik hier uit (zonder psycholoog ofzo).
Ik weet het, dit klinkt erg dramatisch allemaal, maar ik voel me gewoon k.u.t. , nu ook weer koortsig, pijn in onderbuik en diarree.
Hie kom ik hier uit (zonder psycholoog ofzo).
donderdag 13 januari 2011 om 19:34
Ik herken je gevoel helemaal. Maar als je steeds maar bezeten bent van angsten, dan is het het beste om professionele hulp in te schakelen. Ga eerst eens naar je huisarts en vertel daar over je angsten. Hij/zij kan je dan doorsturen naar een psycholoog. Je kunt ook zelf naar een Eerste-Lijn psycholoog trouwens, daarvoor heb je geen verwijsbrief van je huisarts nodig.
Ziek eerst maar lekker uit, neem de rust en probeer je hoofd leeg te maken. Daarna kun je je angsten aan gaan pakken. Sterkte meid!
Ziek eerst maar lekker uit, neem de rust en probeer je hoofd leeg te maken. Daarna kun je je angsten aan gaan pakken. Sterkte meid!
donderdag 13 januari 2011 om 19:35
Kan het niet zijn dat je op dit moment de fijne buikgriep hebt die heerst? (naast je darmproblemen)
Wat betreft het bevolkingsonderzoek....ik zou juist wel gaan! Anders dan blijf je je er zorgen over maken en er tegenop zien, terwijl als je gaat het misschien ellendig is maar daarna is het wel voorbij! Dat je pijn hebt en tussentijds ongesteld bent geworden dat gebeurt weleens. Niet iets om je meteen zo'n zorgen over te maken.
Waarom zou je niet met een psycholoog willen praten trouwens?
Dan wat je zelf kan doen....daag je gedachten uit. Is het echt zo erg als je denkt dat het is of valt het eigenlijk nog wel mee?
donderdag 13 januari 2011 om 19:47
Ik kan je maar 1 ding aanraden: ga toch naar een psycholoog. Dit is voor niemand fijn: Voor jou niet, maar ook voor jouw man niet. Want die angst is zo ongegrond, maar jij bent er van overtuigd dat er iets is met je. Ga dus wel naar dat bevolkingsonderzoek. Want stél dat ze wel iets vinde, dan ben jer tenminste op tijd bij!
En die angsten gaan niet weg vanzelf, daar heb je hulp bij nodig. Zeg nou zelf: Zo wil een mens toch niet zijn leven doorbrengen?
Een mens lijdt het meest, door het lijden wat hij vreest...
En die angsten gaan niet weg vanzelf, daar heb je hulp bij nodig. Zeg nou zelf: Zo wil een mens toch niet zijn leven doorbrengen?
Een mens lijdt het meest, door het lijden wat hij vreest...
donderdag 13 januari 2011 om 19:51
He Lila,
misschien dat een telefoontje aan je arts misschien wat meer duidelijkheid en rust geeft? Leg je problemen en vragen even voor, misschien is er een verband met je ziekte. Ik denk dat wanneer je (bij ik neem aan colitis ulcerosa/crohn) een ziekte hebt waar jij mee te kampen hebt, het misschien goed is om te praten over de effecten die het heeft op je psyche en je manier van denken. Het is namelijk een aandoening die verregaande gevolgen kan hebben, iets wat je waarschijnlijk niet helemaal onberoerd laat.
Maar ik denk dat om van je angst af te komen, je even je koppie uit het zand moet halen en toch die test gaan doen. Dan heb je, min of meer zekerheid en kun je de gedachten misschien uit je hoofd bannen.
Ik neem trouwens aan, dat wanneer er kankercellen gevonden worden, of actieve cellen er sneller contact met je opgenomen wordt dan wanneer er niets aan de hand is.
Sterkte meid!!!
misschien dat een telefoontje aan je arts misschien wat meer duidelijkheid en rust geeft? Leg je problemen en vragen even voor, misschien is er een verband met je ziekte. Ik denk dat wanneer je (bij ik neem aan colitis ulcerosa/crohn) een ziekte hebt waar jij mee te kampen hebt, het misschien goed is om te praten over de effecten die het heeft op je psyche en je manier van denken. Het is namelijk een aandoening die verregaande gevolgen kan hebben, iets wat je waarschijnlijk niet helemaal onberoerd laat.
Maar ik denk dat om van je angst af te komen, je even je koppie uit het zand moet halen en toch die test gaan doen. Dan heb je, min of meer zekerheid en kun je de gedachten misschien uit je hoofd bannen.
Ik neem trouwens aan, dat wanneer er kankercellen gevonden worden, of actieve cellen er sneller contact met je opgenomen wordt dan wanneer er niets aan de hand is.
Sterkte meid!!!
This is not kosher!
donderdag 13 januari 2011 om 19:56
Bedankt voor jullie reacties, doet me erg goed, ik moet er gewoon van huilen. Ik zet het hier op het forum neer, omdat ik mijn man niet nog meer wil belasten, hij heeft op dit moment niet echt een fijn leven met mij.quote:plops schreef op 13 januari 2011 @ 19:35:
Kan het niet zijn dat je op dit moment de fijne buikgriep hebt die heerst? (naast je darmproblemen)
Dat dacht de huisarts ook en ik moet nu dus ontlasting bij het lab inleveren, zodat ze kunnen gaan kijken of het misschien een virus of bacterie is (goeie huisarts). Maar ik ben dus ook steeds aan het klooien met de medicatie voor mijn colitis (darmontsteking) en daarvoor ben ik afgelopen week nog bij de mdl-verpleegkundige (die het niet over buikgriep heeft gehad) geweest. Over anderhalve week weer naar de darmarts, eind febr, weer een scopie... en ondertussen krijg ik dit. Het wordt me gewoon even teveel allemaal.
Wat betreft het bevolkingsonderzoek....ik zou juist wel gaan! Anders dan blijf je je er zorgen over maken en er tegenop zien, terwijl als je gaat het misschien ellendig is maar daarna is het wel voorbij! Dat je pijn hebt en tussentijds ongesteld bent geworden dat gebeurt weleens. Niet iets om je meteen zo'n zorgen over te maken.
Ik heb het nog nooit gehad in al die jaren zeg maar, en juist nu... het voelde precies als ongesteld worden met zere borsten en alles. Ik ging ervanuit dat mijn hormonen in de war zijn (pre-overgang?), maar toen las ik (natuurlijk op het internet) dat het ook een symptoom van iets anders kan zijn.
Waarom zou je niet met een psycholoog willen praten trouwens?
Ik heb jaren therapie gehad voor iets anders en was daar eigenlijk wel klaar mee, we wilden nu wel eens gaan genieten met zijn tweetjes.
Dan wat je zelf kan doen....daag je gedachten uit. Is het echt zo erg als je denkt dat het is of valt het eigenlijk nog wel mee?
Ik zit in die doemdenkspiraal en denk bij alles wat ik doe dat het toch geen zin (meer) heeft, Erg he? Ik schaam me er best voor nu ik dit zo opschrijf, maar het voelt allemaal zo zinloos, vooral nu ik me zo ziek voel.
Kan het niet zijn dat je op dit moment de fijne buikgriep hebt die heerst? (naast je darmproblemen)
Dat dacht de huisarts ook en ik moet nu dus ontlasting bij het lab inleveren, zodat ze kunnen gaan kijken of het misschien een virus of bacterie is (goeie huisarts). Maar ik ben dus ook steeds aan het klooien met de medicatie voor mijn colitis (darmontsteking) en daarvoor ben ik afgelopen week nog bij de mdl-verpleegkundige (die het niet over buikgriep heeft gehad) geweest. Over anderhalve week weer naar de darmarts, eind febr, weer een scopie... en ondertussen krijg ik dit. Het wordt me gewoon even teveel allemaal.
Wat betreft het bevolkingsonderzoek....ik zou juist wel gaan! Anders dan blijf je je er zorgen over maken en er tegenop zien, terwijl als je gaat het misschien ellendig is maar daarna is het wel voorbij! Dat je pijn hebt en tussentijds ongesteld bent geworden dat gebeurt weleens. Niet iets om je meteen zo'n zorgen over te maken.
Ik heb het nog nooit gehad in al die jaren zeg maar, en juist nu... het voelde precies als ongesteld worden met zere borsten en alles. Ik ging ervanuit dat mijn hormonen in de war zijn (pre-overgang?), maar toen las ik (natuurlijk op het internet) dat het ook een symptoom van iets anders kan zijn.
Waarom zou je niet met een psycholoog willen praten trouwens?
Ik heb jaren therapie gehad voor iets anders en was daar eigenlijk wel klaar mee, we wilden nu wel eens gaan genieten met zijn tweetjes.
Dan wat je zelf kan doen....daag je gedachten uit. Is het echt zo erg als je denkt dat het is of valt het eigenlijk nog wel mee?
Ik zit in die doemdenkspiraal en denk bij alles wat ik doe dat het toch geen zin (meer) heeft, Erg he? Ik schaam me er best voor nu ik dit zo opschrijf, maar het voelt allemaal zo zinloos, vooral nu ik me zo ziek voel.
donderdag 13 januari 2011 om 20:02
quote:Wellhello schreef op 13 januari 2011 @ 19:51:
He Lila,
misschien dat een telefoontje aan je arts misschien wat meer duidelijkheid en rust geeft? Leg je problemen en vragen even voor, misschien is er een verband met je ziekte. Ik denk dat wanneer je (bij ik neem aan colitis ulcerosa/crohn) een ziekte hebt waar jij mee te kampen hebt, het misschien goed is om te praten over de effecten die het heeft op je psyche en je manier van denken. Het is namelijk een aandoening die verregaande gevolgen kan hebben, iets wat je waarschijnlijk niet helemaal onberoerd laat.
Dat klopt, ik heb er drie en half jaar vrolijk mee rondgehuppeld, was onder behandeling van een arts, kreeg zetpillen, vond het constant onverwacht en snel naar het toilet moeten lastig, maar ach, er waren ergere dingen toch?
Dus toen ik door een verhuizing bij een andere arts terechtkwam en ik nog steeds in de veronderstelling was dat het een simpele ontsteking was van de endeldarm, schrok ik me een hoedje toen hij tijdens het onderzoek (terwijl je daar zo kwetsbaar ligt met zo'n slang in je achterste), dat het colitis was geworden, hup gelijk andere medicatie, verdriedubbeld en sindsdien ben ik het vertrouwen in mijn lijf helemaal kwijt. Ik leefde supergezond, dacht dat ik met goede voeding en gezond bewegen de ontsteking onder controle kon houden en toen bleek dat het gewoon doorgaat .
Dus was ik de controle kwijt.Maar ik denk dat om van je angst af te komen, je even je koppie uit het zand moet halen en toch die test gaan doen. Dan heb je, min of meer zekerheid en kun je de gedachten misschien uit je hoofd bannen.
Ik neem trouwens aan, dat wanneer er kankercellen gevonden worden, of actieve cellen er sneller contact met je opgenomen wordt dan wanneer er niets aan de hand is.
Sterkte meid!!!
He Lila,
misschien dat een telefoontje aan je arts misschien wat meer duidelijkheid en rust geeft? Leg je problemen en vragen even voor, misschien is er een verband met je ziekte. Ik denk dat wanneer je (bij ik neem aan colitis ulcerosa/crohn) een ziekte hebt waar jij mee te kampen hebt, het misschien goed is om te praten over de effecten die het heeft op je psyche en je manier van denken. Het is namelijk een aandoening die verregaande gevolgen kan hebben, iets wat je waarschijnlijk niet helemaal onberoerd laat.
Dat klopt, ik heb er drie en half jaar vrolijk mee rondgehuppeld, was onder behandeling van een arts, kreeg zetpillen, vond het constant onverwacht en snel naar het toilet moeten lastig, maar ach, er waren ergere dingen toch?
Dus toen ik door een verhuizing bij een andere arts terechtkwam en ik nog steeds in de veronderstelling was dat het een simpele ontsteking was van de endeldarm, schrok ik me een hoedje toen hij tijdens het onderzoek (terwijl je daar zo kwetsbaar ligt met zo'n slang in je achterste), dat het colitis was geworden, hup gelijk andere medicatie, verdriedubbeld en sindsdien ben ik het vertrouwen in mijn lijf helemaal kwijt. Ik leefde supergezond, dacht dat ik met goede voeding en gezond bewegen de ontsteking onder controle kon houden en toen bleek dat het gewoon doorgaat .
Dus was ik de controle kwijt.Maar ik denk dat om van je angst af te komen, je even je koppie uit het zand moet halen en toch die test gaan doen. Dan heb je, min of meer zekerheid en kun je de gedachten misschien uit je hoofd bannen.
Ik neem trouwens aan, dat wanneer er kankercellen gevonden worden, of actieve cellen er sneller contact met je opgenomen wordt dan wanneer er niets aan de hand is.
Sterkte meid!!!
donderdag 13 januari 2011 om 20:02
Ik snap best dat het even teveel wordt, het lijkt me niet niks om hier zoveel last van te hebben!
Maar je manier van denken is absoluut niet waardevol op dit moment, het geeft nog een probleem extra! Nog meer zorgen.
Therapie is iets anders, dan eens met een verpleegkundige praten over de effecten van je ziekte. Dit zou voor de mdl-vpk waardevol zijn om te weten, zij is er toch ook om je te begeleiden wanneer je ziekte ervoor zorgt dat je mentaal vastloopt!
Ik zou het niet zo eng zien, het is goed als een van de zorgverleners (arts, mdl arts, mdl vpk) op de hoogte is van je klachten. Je fysiek en geest zijn niet los te koppelen van elkaar, zeker niet bij een chronische en ingrijpende ziekte als UC. Misschien kan je mdl-vpk je hier verder in helpen? (nee geeeeeeen therapie!
Maar je manier van denken is absoluut niet waardevol op dit moment, het geeft nog een probleem extra! Nog meer zorgen.
Therapie is iets anders, dan eens met een verpleegkundige praten over de effecten van je ziekte. Dit zou voor de mdl-vpk waardevol zijn om te weten, zij is er toch ook om je te begeleiden wanneer je ziekte ervoor zorgt dat je mentaal vastloopt!
Ik zou het niet zo eng zien, het is goed als een van de zorgverleners (arts, mdl arts, mdl vpk) op de hoogte is van je klachten. Je fysiek en geest zijn niet los te koppelen van elkaar, zeker niet bij een chronische en ingrijpende ziekte als UC. Misschien kan je mdl-vpk je hier verder in helpen? (nee geeeeeeen therapie!
This is not kosher!
donderdag 13 januari 2011 om 20:05
quote:lila01 schreef op 13 januari 2011 @ 19:56:
Bedankt voor jullie reacties, doet me erg goed, ik moet er gewoon van huilen. Ik zet het hier op het forum neer, omdat ik mijn man niet nog meer wil belasten, hij heeft op dit moment niet echt een fijn leven met mij.
[...]
Lila
Wat een hoop moet je in de komende tijd zeg! Ik kan me heel goed voorstellen dat je daardoor in een dip schiet. Wat betreft de mld-verpleegkundige....ik denk dat ze daar niks over heeft gezegd omdat je daar voor een specifieke klacht komt. Als zij dan gaat roepen dat het misschien wel door een griepje komt, kan het erg lullig overkomen op sommige mensen. Ik denk niet dat ze dat risico wil lopen.
Fijn dat je in ieder geval je ontlasting mag inleveren. Dan weet je snel waa rhet aan ligt.
Dat je het nooit gehad hebt in die jaren zegt helemaal niks joh. Het is heel ongelukkig dat het nu op dit moment komt. Wat betreft de symptomen....ik denk dat je jezelf daardoor niet al te gek moet laten maken. Er zullen vast nog wel 10 andere dingen zijn waar het bij kan passen, net zo goed als dat het niks kan zijn.
Schamen voor hoe je je nu voelt en denkt hoeft echt niet. Het is heel veel wat je allemaal te verwerken krijgt en zeker als je dan ziek en waarschijnlijk moe bent, dan zie je het allemaal even niet meer. Wat betreft het samen genieten....ik snap dat je het wil doen en dat je niet op therapie zit te wachten. Maar hoeveel genieten jullie nu jij je zo voelt? En therapie hoeft niet meteen te betekenen dat het heel intensief is. 1 uur per week zou al heel veel helpen denk ik.
Bedankt voor jullie reacties, doet me erg goed, ik moet er gewoon van huilen. Ik zet het hier op het forum neer, omdat ik mijn man niet nog meer wil belasten, hij heeft op dit moment niet echt een fijn leven met mij.
[...]
Lila
Wat een hoop moet je in de komende tijd zeg! Ik kan me heel goed voorstellen dat je daardoor in een dip schiet. Wat betreft de mld-verpleegkundige....ik denk dat ze daar niks over heeft gezegd omdat je daar voor een specifieke klacht komt. Als zij dan gaat roepen dat het misschien wel door een griepje komt, kan het erg lullig overkomen op sommige mensen. Ik denk niet dat ze dat risico wil lopen.
Fijn dat je in ieder geval je ontlasting mag inleveren. Dan weet je snel waa rhet aan ligt.
Dat je het nooit gehad hebt in die jaren zegt helemaal niks joh. Het is heel ongelukkig dat het nu op dit moment komt. Wat betreft de symptomen....ik denk dat je jezelf daardoor niet al te gek moet laten maken. Er zullen vast nog wel 10 andere dingen zijn waar het bij kan passen, net zo goed als dat het niks kan zijn.
Schamen voor hoe je je nu voelt en denkt hoeft echt niet. Het is heel veel wat je allemaal te verwerken krijgt en zeker als je dan ziek en waarschijnlijk moe bent, dan zie je het allemaal even niet meer. Wat betreft het samen genieten....ik snap dat je het wil doen en dat je niet op therapie zit te wachten. Maar hoeveel genieten jullie nu jij je zo voelt? En therapie hoeft niet meteen te betekenen dat het heel intensief is. 1 uur per week zou al heel veel helpen denk ik.
donderdag 13 januari 2011 om 20:08
Speelt ook nog mee dat ik samen met mijn man een paar jaar geleden heb gezien hoe mijn zwager plotseling een goed behandelbare vorm van kanker bleek te hebben en toen tijdens de chemotherapie op de intensive care terecht is gekomen. Wij zijn daar bijna dagelijks geweest, steeds tussen hoop en vrees, totdat ie uiteindelijk de in januari drie jaar geleden overleed. Zo schokkend om dat mee te maken, zulke kundige artsen en ze konden hem niet redden. Dat heeft diepe indruk op me gemaakt.
donderdag 13 januari 2011 om 20:09
quote:Wellhello schreef op 13 januari 2011 @ 20:04:
meer zorgen--->meer stress--->meer klachten--->pijn---->stress---->klachten
Is dit je cirkeltje op het moment?
Stress is inderdaad heel slecht bij colitis, verergert de klachten.
En tja, bij dat buikvirus, of wat het ook is, zou rust me ook heel goed doen.
meer zorgen--->meer stress--->meer klachten--->pijn---->stress---->klachten
Is dit je cirkeltje op het moment?
Stress is inderdaad heel slecht bij colitis, verergert de klachten.
En tja, bij dat buikvirus, of wat het ook is, zou rust me ook heel goed doen.
donderdag 13 januari 2011 om 20:11
quote:Wellhello schreef op 13 januari 2011 @ 20:06:
Lila ik snap je, maar je lijf heeft je behoorlijk in de steek gelaten! Daar moet je weer een nieuwe band mee opbouwen! Gaat je dat alleen lukken?Ik heb een aantal jaren haptotherapie gehad en deed aan yoga, juist om een goed contact met mijn lichaam te krijgen. Daardoor voelde ik me ook sterker en gezonder. Tja en dan doet dat lichaam dingen die ik niet wil en dan snap ik het niet meer....
Lila ik snap je, maar je lijf heeft je behoorlijk in de steek gelaten! Daar moet je weer een nieuwe band mee opbouwen! Gaat je dat alleen lukken?Ik heb een aantal jaren haptotherapie gehad en deed aan yoga, juist om een goed contact met mijn lichaam te krijgen. Daardoor voelde ik me ook sterker en gezonder. Tja en dan doet dat lichaam dingen die ik niet wil en dan snap ik het niet meer....
donderdag 13 januari 2011 om 20:14
Mijn huisarts is een lieve man, ik denk dat ik eens vaker met hem moet praten, maar op dit moment ben ik even helemaal zat van artsen en ziekenhuizen. Het liefste zou ik gewoon mijn dagelijkse dingen op willen pakken. Maar dat voelt voor mij dan als mijn kop in het zand steken. Bovendien moet ik nu eerst eens uitzieken.
donderdag 13 januari 2011 om 20:15
Ik vind het heel lastig, maar ik wil je iets zeggen;
Alles wat je nu denkt en in je hoofd haalt, heeft geen enkele invloed op de uitkomst van wat dan ook. Het zit in je hoofd; een hersenspinsel. Jij kan op dit moment de knop niet omzetten, je zit te vast in je eigen spinsels en slechte ervaringen. Een ander, kan je helpen op een andere manier naar je lijf te kijken en leren omgaan met de ervaringen die je hebt.
Volgens mij moet je dit echt aangaan, dat gevecht tegen die (misschien) irreeele gedachten. Ik denk dat je een gelukkiger mens wordt uiteindelijk, voor jezelf en je man.
Alles wat je nu denkt en in je hoofd haalt, heeft geen enkele invloed op de uitkomst van wat dan ook. Het zit in je hoofd; een hersenspinsel. Jij kan op dit moment de knop niet omzetten, je zit te vast in je eigen spinsels en slechte ervaringen. Een ander, kan je helpen op een andere manier naar je lijf te kijken en leren omgaan met de ervaringen die je hebt.
Volgens mij moet je dit echt aangaan, dat gevecht tegen die (misschien) irreeele gedachten. Ik denk dat je een gelukkiger mens wordt uiteindelijk, voor jezelf en je man.
This is not kosher!
donderdag 13 januari 2011 om 20:19
Herkenbaar... Ik ben ook een behoorlijke hypochonder en als zich ergens in mijn hersenen heeft genesteld dat Pijntje x misschien wel eens Levensbedreigende aandoening y zou kunnen zijn kan ik me daar niet overheen zetten. Tijdens mijn hele zwangerschap heb ik niet kunnen genieten vanwege een onverklaarbaar pijntje dat in mijn hoofd op zeker kanker was, maar eigenlijk gewoon een spierenkwestie bleek. Heb eigenlijk maar 1 tip: deel je zorgen met iemand die er iets zinnigs over kan zetten (huisarts?) en laat je indien nodig zsm onderzoeken, zodat de enge dingen uitgesloten worden.
