Psyche
alle pijlers
weg
zondag 23 januari 2011 om 22:39
Hallo,
ik ben zelf altijd geweest van het positieve zien in het leven. Maar de laatste maanden of afgelopen jaar krijg ik steeds meer het gevoel dat ik niet meer wil... Ik krijg geen grip meer op de gedachtes dat ik er niet meer wil zijn. Ik wil niet meer voelen, dit komt omdat ik bij elke beslissing die ik maak, ontzettend twijfel en meestal spijt heb van mijn keuzes terwijl ik er eerst achter stond. Ik kom dus telkens met mezelf in knoei. Wat ik ook doe, het lijkt altijd verkeerd uit te lopen en ik ben bang.. ik heb nu een relatie waar ik niet helemaal achter sta ivm mijn depressie en verschillende gevoelens, maar ik durf het niet te verbreken, omdat ik in mijn vorige relatie het zeker wist dat het uit moest en het nog steeds moeilijk vind om het los te laten. ik snap mezelf gewoon niet. Therapie heb ik al jaren gehad en het doet gewoon niks meer; psychologen, psychiaters. ik heb alles al gehoord en ook veel in praktijk gebracht, maar ik ben zoooo moe van het vechten. Ik ben zooo moe van de hulp, die toch niet helpt... krijg steeds meer het gevoel: ik wil gewoon weg... herkenbaar voor iemand?
ik ben zelf altijd geweest van het positieve zien in het leven. Maar de laatste maanden of afgelopen jaar krijg ik steeds meer het gevoel dat ik niet meer wil... Ik krijg geen grip meer op de gedachtes dat ik er niet meer wil zijn. Ik wil niet meer voelen, dit komt omdat ik bij elke beslissing die ik maak, ontzettend twijfel en meestal spijt heb van mijn keuzes terwijl ik er eerst achter stond. Ik kom dus telkens met mezelf in knoei. Wat ik ook doe, het lijkt altijd verkeerd uit te lopen en ik ben bang.. ik heb nu een relatie waar ik niet helemaal achter sta ivm mijn depressie en verschillende gevoelens, maar ik durf het niet te verbreken, omdat ik in mijn vorige relatie het zeker wist dat het uit moest en het nog steeds moeilijk vind om het los te laten. ik snap mezelf gewoon niet. Therapie heb ik al jaren gehad en het doet gewoon niks meer; psychologen, psychiaters. ik heb alles al gehoord en ook veel in praktijk gebracht, maar ik ben zoooo moe van het vechten. Ik ben zooo moe van de hulp, die toch niet helpt... krijg steeds meer het gevoel: ik wil gewoon weg... herkenbaar voor iemand?
zondag 23 januari 2011 om 22:42
Nope... gelukkig niet herkenbaar! Want je geluk heb je altijd (op gezondheidsproblemen van jezelf of dierbaren na) nog zelf in de hand. Genieten van het leven is een kunst... helaas gaan velen dat pas inzien als er wat heftigs is gebeurd, en dat is zonde.
En wat is moe van het vechten? Wat moet dat moet.. soms heb je geen keus en moet je er het beste van maken. Spijt hebben van keuzes is een koe in zn kont kijken en absoluut zonde van je energie.
Sorry, maar ik word hier een heel klein beetje kribbig van.
Desalniettemin sterkte en ik hoop dat je er uit komt
En wat is moe van het vechten? Wat moet dat moet.. soms heb je geen keus en moet je er het beste van maken. Spijt hebben van keuzes is een koe in zn kont kijken en absoluut zonde van je energie.
Sorry, maar ik word hier een heel klein beetje kribbig van.
Desalniettemin sterkte en ik hoop dat je er uit komt
zondag 23 januari 2011 om 22:48
Je geeft aan niet meer te willen voelen.
Je gevoelens bestaan meest uit angst.
Angst is een slechte raadgever dus stop inderdaad met voelen en ga nadenken.
Ga een plan maken (evt met hulp) om je leven anders in te delen, per dag, per week en per maand en houd je vast aan je plan.
Als je bang bent binnen een relatie is deze niet goed. Ga dus ook eens goed nadenken over deze relatie.
Wat bedoel je met weggaan? weg uit de relatie, uit Nederland?
Sterkte iig
Je gevoelens bestaan meest uit angst.
Angst is een slechte raadgever dus stop inderdaad met voelen en ga nadenken.
Ga een plan maken (evt met hulp) om je leven anders in te delen, per dag, per week en per maand en houd je vast aan je plan.
Als je bang bent binnen een relatie is deze niet goed. Ga dus ook eens goed nadenken over deze relatie.
Wat bedoel je met weggaan? weg uit de relatie, uit Nederland?
Sterkte iig
Dansen is leuker dan lopen
zondag 23 januari 2011 om 22:53
Weg staat gelijk aan niet meer willen?
Ik vind dat je opnieuw hulp moet zoeken en accepteren.
Het klinkt alsof je er niet voor openstaat.
Dat schiet niet op natuurlijk.
Als je wil kun je wel degelijk geholpen worden.
Nee, je beter voelen gaat niet vanzelf, maar nu gebeurt er sowieso niets. En niets in het leven gaat vanzelf. Dus blijf ervoor knokken.
Ik vind dat je opnieuw hulp moet zoeken en accepteren.
Het klinkt alsof je er niet voor openstaat.
Dat schiet niet op natuurlijk.
Als je wil kun je wel degelijk geholpen worden.
Nee, je beter voelen gaat niet vanzelf, maar nu gebeurt er sowieso niets. En niets in het leven gaat vanzelf. Dus blijf ervoor knokken.
zondag 23 januari 2011 om 22:57
Lieverd, niet herkenbaar voor mij, gelukkig!
Maar wat een nood springt er uit jouw bericht! En ik weet het niet, heb geen goede raad voor je. Behalve dat je het misschien inderdaad zelf moet doen, je kent jezelf tenslotte het beste !
Een jaar loopt dit, een jaar lijkt heel erg lang/veel, maar kan ook zomaar een "moment" zijn. Als dit echt nog maar een jaar speelt dan ben jij, en dat vind ik, veel te snel bij een hulpinstantie aangeklopt.
En als ik je verder lees lijk je me juist iemand die eerst wil proberen dit zelf op te lossen, dus wat deed je daar?
Moe van het vechten....waar tegen?
Moet je eigenlijk wel vechten?
Maar wat een nood springt er uit jouw bericht! En ik weet het niet, heb geen goede raad voor je. Behalve dat je het misschien inderdaad zelf moet doen, je kent jezelf tenslotte het beste !
Een jaar loopt dit, een jaar lijkt heel erg lang/veel, maar kan ook zomaar een "moment" zijn. Als dit echt nog maar een jaar speelt dan ben jij, en dat vind ik, veel te snel bij een hulpinstantie aangeklopt.
En als ik je verder lees lijk je me juist iemand die eerst wil proberen dit zelf op te lossen, dus wat deed je daar?
Moe van het vechten....waar tegen?
Moet je eigenlijk wel vechten?
zondag 23 januari 2011 om 22:58
Zijn er dingen die vroeger wel werkten voor jou, om je beter te doen voelen? Als je in de put zit kun je deze dingen soms vergeten.
Ik vind het heel herkenbaar, moe van steeds weer jezelf "overeind helpen", soms zie ik het ook niet meer zitten, maar een keuze heb je niet echt. Mij helpt het om te relativeren en als dat niet lukt om afleiding te zoeken. Praat met mensen (heb je mensen in je omgeving waar dat mee kan?), hou een dagboek bij, leer jezelf kennen en leer hoe je jezelf blij (of in ieder geval iets gelukkiger) kunt maken.
Als je weer of meer therapie nodig hebt, regel dat dan. Laat het niet zover komen dat je het écht niet meer ziet zitten.
Ik vind het heel herkenbaar, moe van steeds weer jezelf "overeind helpen", soms zie ik het ook niet meer zitten, maar een keuze heb je niet echt. Mij helpt het om te relativeren en als dat niet lukt om afleiding te zoeken. Praat met mensen (heb je mensen in je omgeving waar dat mee kan?), hou een dagboek bij, leer jezelf kennen en leer hoe je jezelf blij (of in ieder geval iets gelukkiger) kunt maken.
Als je weer of meer therapie nodig hebt, regel dat dan. Laat het niet zover komen dat je het écht niet meer ziet zitten.
zondag 23 januari 2011 om 23:15
Ik herken je gevoel best wel een beetje ik begrijp alleen niet helemaal wat je bedoeld met het feit dat je weg wilt.
Als je relatie niet lekker loopt dan moet je een keuze maken en weg lopen is dus een keus die je maakt omdat je geen beslising wilt of kunt nemen.
Ikzelf zit in een soortgelijke situatie, en ik heb de knoop door gehakt en ga morgen dingen regelen die ik nodig vindt ik ga een huisje zoeken die mij en mijn kinderen weer gelukkig maakt en heb mijn relatie verbroken. Hiervoor heb ik ook maanden in onmin met mezelf geleefd en niet weten wat ik nu moest, en heb ook op het punt gestaan om weg te gaan bij alles en iedereen omdat ik de keus niet kon maken.
Als je je niet prettig voelt in je relatie dan zou je hem toch echt moeten verbreken anders dan zorg je niet goed voor jezelf en als jezelf lekker in je vel zit dan komt het allemaal vanzelf weer goed.
Maar niets is erger dan je rot voelen in een relatie.
Ik hoop dat je ergens nog de kracht vandaan kan halen om toch nog voor jezelf te kunnen vechten want : je bent het waard
Als je relatie niet lekker loopt dan moet je een keuze maken en weg lopen is dus een keus die je maakt omdat je geen beslising wilt of kunt nemen.
Ikzelf zit in een soortgelijke situatie, en ik heb de knoop door gehakt en ga morgen dingen regelen die ik nodig vindt ik ga een huisje zoeken die mij en mijn kinderen weer gelukkig maakt en heb mijn relatie verbroken. Hiervoor heb ik ook maanden in onmin met mezelf geleefd en niet weten wat ik nu moest, en heb ook op het punt gestaan om weg te gaan bij alles en iedereen omdat ik de keus niet kon maken.
Als je je niet prettig voelt in je relatie dan zou je hem toch echt moeten verbreken anders dan zorg je niet goed voor jezelf en als jezelf lekker in je vel zit dan komt het allemaal vanzelf weer goed.
Maar niets is erger dan je rot voelen in een relatie.
Ik hoop dat je ergens nog de kracht vandaan kan halen om toch nog voor jezelf te kunnen vechten want : je bent het waard
maandag 24 januari 2011 om 00:20
Wat lijkt het uitzichtloos, ik kan me er alles bij voorstellen. Maar het is niet uitzichtloos. Nou ja, misschien is het wel uitzichtloos, maarrrr: om een nieuwe bocht van de lange donkere tunnel kan zomaar ineens een lichtje van de uitgang te voorschijn komen! Klein, maar duidelijk. Blijf daarom voortgaan.
Kan het zijn dat je onder meer een groot innerlijk conflict hebt tussen jouw eigen wensen en de verwachtingen die je omgeving - echt of door jou verondersteld - heeft? Zou het bovendien misschien kunnen dat je niet meer goed weet wat jouw wensen zijn doordat je je met die van je omgeving (in de breedste zin, kan ook 'de maatschappij' zijn) hebt vereenzelvigd uit lijfsbehoud? Die stemmetjes kunnen enorm dwingend en hardnekkig zijn en uiterst urgent voelen. Levensnoodzakelijk zelfs. En dan nog het feit dat 'je omgeving' uit meerdere mensen en plaatsen bestaat... die kun je onmogelijk allemaal tevreden stellen! Geen mens kan met iedereen vrienden zijn. Het allerbelangrijkste, met stip en ster, is dat je vrienden bent met jezelf. Oók als het slecht met je gaat. Dan helemaal.
Het kan ook zijn dat je je eigen verwachtingen over het leven (voorlopig) moet bijstellen. Vertrouwen dat het goed is zoals het nu is, is de beste garantie om hier zo snel mogelijk uit te komen. Vertrouwen, dat als je doorzet, er mooie dingen in het verschiet liggen waarvan je nu nog geen weet kúnt hebben.
Veel sterkte! Dikke knuffel.
Kan het zijn dat je onder meer een groot innerlijk conflict hebt tussen jouw eigen wensen en de verwachtingen die je omgeving - echt of door jou verondersteld - heeft? Zou het bovendien misschien kunnen dat je niet meer goed weet wat jouw wensen zijn doordat je je met die van je omgeving (in de breedste zin, kan ook 'de maatschappij' zijn) hebt vereenzelvigd uit lijfsbehoud? Die stemmetjes kunnen enorm dwingend en hardnekkig zijn en uiterst urgent voelen. Levensnoodzakelijk zelfs. En dan nog het feit dat 'je omgeving' uit meerdere mensen en plaatsen bestaat... die kun je onmogelijk allemaal tevreden stellen! Geen mens kan met iedereen vrienden zijn. Het allerbelangrijkste, met stip en ster, is dat je vrienden bent met jezelf. Oók als het slecht met je gaat. Dan helemaal.
Het kan ook zijn dat je je eigen verwachtingen over het leven (voorlopig) moet bijstellen. Vertrouwen dat het goed is zoals het nu is, is de beste garantie om hier zo snel mogelijk uit te komen. Vertrouwen, dat als je doorzet, er mooie dingen in het verschiet liggen waarvan je nu nog geen weet kúnt hebben.
Veel sterkte! Dikke knuffel.
maandag 24 januari 2011 om 01:18
Als je van de psycholoog 'alles' al gehoord hebt, sla dan een andere weg in. Creatieve groepstherapie? Mediteren in een klooster? Er zijn meerdere wegen uit een depressie.
Zoals je je nu voelt, is dit niet het juiste moment om grote beslissingen te nemen. Zoals 'weg'. Zo'n beslissing zou je nu namelijk niet zelf nemen, maar onder invloed van alles om je heen en: Een depressie kent ook fysieke factoren. Hormonen kunnen ervoor zorgen dat je je blij voelt, of juist heel verdrietig.
Depressieve mensen krijgen altijd te horen dat ze moeten gaan sporten (terwijl dat het allerlaatste is wat je wilt). Door te gaan bewegen (wat dan ook) maak je endorfinen aan/wakker, hormonen waardoor je je prettiger gaat voelen. Geef die krengen eerst een trap onder hun hol, daar heb JIJ recht op.
Zoals je je nu voelt, is dit niet het juiste moment om grote beslissingen te nemen. Zoals 'weg'. Zo'n beslissing zou je nu namelijk niet zelf nemen, maar onder invloed van alles om je heen en: Een depressie kent ook fysieke factoren. Hormonen kunnen ervoor zorgen dat je je blij voelt, of juist heel verdrietig.
Depressieve mensen krijgen altijd te horen dat ze moeten gaan sporten (terwijl dat het allerlaatste is wat je wilt). Door te gaan bewegen (wat dan ook) maak je endorfinen aan/wakker, hormonen waardoor je je prettiger gaat voelen. Geef die krengen eerst een trap onder hun hol, daar heb JIJ recht op.
Als je niks aardigs te zeggen hebt, kun je ook je mond houden.
maandag 24 januari 2011 om 17:49
Allereerst wil ik jullie bedanken voor de reacties. Ik zal ze even 1 voor 1 afgaan.
@bianca40: ik heb gewoon vorig jaar heel veel heftige dingen meegemaakt en dat komt er nu misschien een beetje uit. Ik kan mijn gevoel gewoon soms niet verklaren. Moe van het vechten is eigenlijk gewoon moe om je telkens bij elkaar te rapen. Ik vind dat het leven zwaar is omdat er vaak zoveel verandert, en vaak weet ik niet hoe ik met de veranderingen om moet gaan. dan moet ik keuzes maken, en dan raak ik gewoon in de knoop.
@natemy: met weg bedoelde ik eigenlijk stoppen met het leven. En het heus niet dat ik dit pas 1 keer voel hoor. Ik heb er ook heel veel over gepraat op therapie.
@bommi: eerlijk gezegd snap ik je punt wel. Ik heb al zooooo lang therapie gehad en ik sta er nu ook niet meer voor open, eerlijk gezegd. Ik ben het gewoon zat om daar weer te gaan zitten en alleen maar te praten. Dat helpt bij mij niet. Dus het kan heel goed zijn dat psychologen en psychiaters bezoeken geen zin heeft. Ik wil best open staan voor andere hulp, iets in de alternatieve sector.
@Jaschenca: Nou, ik heb gewoon veel meegemaakt, dus daarom was ik eerst naar psychologen en psychiaters. Ik had straatvrees en had ernstige eczeem waardoor ik in het ziekenhuis ben opgenomen en 2 jaar vreselijk pijn heb gehad, omdat ik elke dag overal wonden had. Toen dat weg was, kwam opeens die depressie opzetten. En ik heb zelf ook al heel veel opgelost: mijn straatvrees is weg. Heb het stapje voor stapje gedaan. de psycholoog was er toen omdat ik medicatie slikte (die ik nu nog slik trouwens; AD)
@Merelvliegt: nu jij dit zo typt, bedenk ik me dat ik meer leuke dingen moet gaan doen. door de depressie blijf je vaak thuis maar wat hangen... woensdag ga ik naar de bios, maar dit is ook vechten voor mij hoor, want ik blijf liever thuis. Maar ik ga wel, want uiteindelijk is het positiever dan thuis te hangen. Jij zegt ook: laat het niet zover komen dat je het echt niet meer ziet zitten. Nou, die fase ben ik dus al een keer gepasseerd en dat wil ik gewoon niet meer!!
@mens2011: met weg, bedoel ik dus eig; dood. maar ik weet niet of je dat op het forum mag zeggen. En ik hoop ook niet dat ik er mensen mee boos maak, want ik doe echt mijn best hoor! Dat gevoel hebben is ook vreselijk!
Verder lees ik je verhaal en vind ik het heel knap dat je de stap hebt genomen!! Sterkte verder!!
@meds: ik snap wat je bedoelt, maar ik vond het zo nutteloos wat die psychiaters allemaal zeggen. Dat cognitieve gedragtherapie heb ik al 1000 keer gehoord en andere therapieen helpen niet. Ik denk dat ik toch eens naar de alternatieve kant ga kijken (heb ik trouwens al eens gedaan, maar er is zoveel op dat gebied)
maria1966: Creatieve groepstherapie, wou ik zo graag, maar ik kom er niet voor in aanmerking. werd er voor afgewezen, omdat ik vooral moeite had met loslaten.... zou dat wel graag willen eig.
Ik sport wel trouwens vier keer in de week, maja, mijn gevoel blijft dus een beetje achter wat dat betreft.
@bianca40: ik heb gewoon vorig jaar heel veel heftige dingen meegemaakt en dat komt er nu misschien een beetje uit. Ik kan mijn gevoel gewoon soms niet verklaren. Moe van het vechten is eigenlijk gewoon moe om je telkens bij elkaar te rapen. Ik vind dat het leven zwaar is omdat er vaak zoveel verandert, en vaak weet ik niet hoe ik met de veranderingen om moet gaan. dan moet ik keuzes maken, en dan raak ik gewoon in de knoop.
@natemy: met weg bedoelde ik eigenlijk stoppen met het leven. En het heus niet dat ik dit pas 1 keer voel hoor. Ik heb er ook heel veel over gepraat op therapie.
@bommi: eerlijk gezegd snap ik je punt wel. Ik heb al zooooo lang therapie gehad en ik sta er nu ook niet meer voor open, eerlijk gezegd. Ik ben het gewoon zat om daar weer te gaan zitten en alleen maar te praten. Dat helpt bij mij niet. Dus het kan heel goed zijn dat psychologen en psychiaters bezoeken geen zin heeft. Ik wil best open staan voor andere hulp, iets in de alternatieve sector.
@Jaschenca: Nou, ik heb gewoon veel meegemaakt, dus daarom was ik eerst naar psychologen en psychiaters. Ik had straatvrees en had ernstige eczeem waardoor ik in het ziekenhuis ben opgenomen en 2 jaar vreselijk pijn heb gehad, omdat ik elke dag overal wonden had. Toen dat weg was, kwam opeens die depressie opzetten. En ik heb zelf ook al heel veel opgelost: mijn straatvrees is weg. Heb het stapje voor stapje gedaan. de psycholoog was er toen omdat ik medicatie slikte (die ik nu nog slik trouwens; AD)
@Merelvliegt: nu jij dit zo typt, bedenk ik me dat ik meer leuke dingen moet gaan doen. door de depressie blijf je vaak thuis maar wat hangen... woensdag ga ik naar de bios, maar dit is ook vechten voor mij hoor, want ik blijf liever thuis. Maar ik ga wel, want uiteindelijk is het positiever dan thuis te hangen. Jij zegt ook: laat het niet zover komen dat je het echt niet meer ziet zitten. Nou, die fase ben ik dus al een keer gepasseerd en dat wil ik gewoon niet meer!!
@mens2011: met weg, bedoel ik dus eig; dood. maar ik weet niet of je dat op het forum mag zeggen. En ik hoop ook niet dat ik er mensen mee boos maak, want ik doe echt mijn best hoor! Dat gevoel hebben is ook vreselijk!
Verder lees ik je verhaal en vind ik het heel knap dat je de stap hebt genomen!! Sterkte verder!!
@meds: ik snap wat je bedoelt, maar ik vond het zo nutteloos wat die psychiaters allemaal zeggen. Dat cognitieve gedragtherapie heb ik al 1000 keer gehoord en andere therapieen helpen niet. Ik denk dat ik toch eens naar de alternatieve kant ga kijken (heb ik trouwens al eens gedaan, maar er is zoveel op dat gebied)
maria1966: Creatieve groepstherapie, wou ik zo graag, maar ik kom er niet voor in aanmerking. werd er voor afgewezen, omdat ik vooral moeite had met loslaten.... zou dat wel graag willen eig.
Ik sport wel trouwens vier keer in de week, maja, mijn gevoel blijft dus een beetje achter wat dat betreft.
maandag 24 januari 2011 om 19:12
Causeandeffects, ik herken me er ook wel enigszins in, heb van jongs af aan last van depressiviteit (in genen, en mijn moeder was erg depressief toen ze zwanger van mij was). Voel en wil me geen slachtoffer voelen en ben ook beter in staat om ook de leuke dingen te zien en mezelf een schop onder m'n achterwerk te geven maar is vaak moeilijk. Iemand gaf aan geluk heb je zelf in de hand, dat is zeker zo maar sommigen hebben het niet van huis uit meegekregen, zit niet in het karakter etc, zijn allemaal geen excuses en kan je voor een groot deel zelf aan werken maar feit is dat sommigen meer op hun bordje krijgen in het leven dan een ander. En depressiviteit werkt verlammend en iemand die daar geen last van heeft die snapt dat gevoel niet. Iemand heeft weleens tegen mij gezegd, het leven is niet leuk maar je moet proberen het leuk te maken en zo is het. Ik heb ook therapie gevolgd, heb er zeker wat van opgestoken maar soms ben je gewoon uitgepraat. Ik heb veel gehad aan elke dag opschrijven wat leuk was, ook al voelt het soms niet zo en dat kunnen hele kleine dingen zijn waardoor ik beter in staat ben om blij te worden van kleine dingen. Niet altijd makkelijk maar het is te leren. En soms gewoon even niks doen en het allemaal over je heen laten komen.
Sterkte!
Sterkte!
maandag 24 januari 2011 om 19:13
Helaas heel herkenbaar voor mij.
Ik kan me niet eens meer herinneren wanneer ik nog wel zin in het leven had. Itt de reacties hier zijn er wel degelijk mensen, ook hier op dit forum, die dezelfde gevoelens hebben, je bent echt niet de enige.
Ik weet verder niet zo goed wat ik moet zeggen. Ik hoop dat je hier uit komt. Je schrijft dat je altijd wel het positieve hebt kunnen zien en nu sinds een jaar? voelt alsof het uitzichtloos is. Bedenk dat ook dit tijdelijk is of kan zijn.
Ik wens je veel sterkte.
Ik kan me niet eens meer herinneren wanneer ik nog wel zin in het leven had. Itt de reacties hier zijn er wel degelijk mensen, ook hier op dit forum, die dezelfde gevoelens hebben, je bent echt niet de enige.
Ik weet verder niet zo goed wat ik moet zeggen. Ik hoop dat je hier uit komt. Je schrijft dat je altijd wel het positieve hebt kunnen zien en nu sinds een jaar? voelt alsof het uitzichtloos is. Bedenk dat ook dit tijdelijk is of kan zijn.
Ik wens je veel sterkte.
maandag 24 januari 2011 om 22:14
Hoi Causeandeffects, voor mij is dat gevoel ook herkenbaar. Dat altijd maar weer vallen en jezelf weer overeind trekken is zo vermoeiend. Soms heb je daar gewoon geen zin meer in en wil je gewoon blijven liggen. Iemand op het forum had het eens over 'zwemmen of verzuipen', daar heb ik heel veel aan gehad. Want hoe rot het ook is, je moet uiteindelijk toch doorgaan.
Heb je tijdens je therapieen ooit wel eens een therapeut gehad waar het echt mee klikte? Dat kan echt wel veel helpen, misschien ben je nog niet iemand tegengekomen bij wie je echt tot de kern kon gaan. Geef niet op en probeer te blijven vechten voor je geluk!!
Heb je tijdens je therapieen ooit wel eens een therapeut gehad waar het echt mee klikte? Dat kan echt wel veel helpen, misschien ben je nog niet iemand tegengekomen bij wie je echt tot de kern kon gaan. Geef niet op en probeer te blijven vechten voor je geluk!!
maandag 24 januari 2011 om 23:43
(sorry als er wat herhaald wordt, heb alleen jou stuk gelezen)
Herken me er erg in.
Weg, even weg, voor altijd, even tot rust, laat me bezinnen, me de tijd geven om na te denken.
Mn gedachtes te ordenen en mijn rust te hervinden..
Weg.. niet weg van de problemen, maar de tijd ervoor krijgen/hebben/voelen.
Niet eindeloos praten en mensen die dan luisteren..maar actie!
Verandering!
Niet weer de molen in en je ritme kwijt raken, maar door, met de uitkomst: jouw behoeftes.
Met de jaren verander je..soms merk je het op, soms zie je het niet.
Maar verandering, dat heb je zelf in de hand.
Nu hoef je er niet perse positief tegenover te staan, als je maar wil!
Want waar een wil is, is een weg.
Misschien dat een coach wat voor je is.
Iemand die je hand pakt, maar jou laat leiden.
Die niet alleen luistert,maar ook onderneemt met JOU..
Praten lucht op, het een plekje geven geeft rust en ruimte, en ruimte geeft weer inzicht..inzicht geeft uitzicht..
Sterkte!
Herken me er erg in.
Weg, even weg, voor altijd, even tot rust, laat me bezinnen, me de tijd geven om na te denken.
Mn gedachtes te ordenen en mijn rust te hervinden..
Weg.. niet weg van de problemen, maar de tijd ervoor krijgen/hebben/voelen.
Niet eindeloos praten en mensen die dan luisteren..maar actie!
Verandering!
Niet weer de molen in en je ritme kwijt raken, maar door, met de uitkomst: jouw behoeftes.
Met de jaren verander je..soms merk je het op, soms zie je het niet.
Maar verandering, dat heb je zelf in de hand.
Nu hoef je er niet perse positief tegenover te staan, als je maar wil!
Want waar een wil is, is een weg.
Misschien dat een coach wat voor je is.
Iemand die je hand pakt, maar jou laat leiden.
Die niet alleen luistert,maar ook onderneemt met JOU..
Praten lucht op, het een plekje geven geeft rust en ruimte, en ruimte geeft weer inzicht..inzicht geeft uitzicht..
Sterkte!
