Zwanger
alle pijlers
Je kind verliezen tijdens de zwangerschap
dinsdag 12 oktober 2010 om 21:30
Hallo allemaal,
Ik schrijf hier al een tijdje mee via mijn eigen topic en van andere lotgenoten die ook hun kindje zijn verloren tijdens de zwangerschap.
Er zijn nu een aantal losse topics hierover, maar wellicht is er ook behoefte aan een topic waar we allemaal onze gevoelens en verhalen kunnen delen.
Voor wie mee wil schrijven....wees welkom!
Ik schrijf hier al een tijdje mee via mijn eigen topic en van andere lotgenoten die ook hun kindje zijn verloren tijdens de zwangerschap.
Er zijn nu een aantal losse topics hierover, maar wellicht is er ook behoefte aan een topic waar we allemaal onze gevoelens en verhalen kunnen delen.
Voor wie mee wil schrijven....wees welkom!
zondag 13 februari 2011 om 20:45
lief dolfijntje
wat een vreselijk moeilijke beslissing om te nemen en wat dapper en knap dat jullie dat voor jullie dochter doen. het is zo tegennatuurlijk om te doen. Bij kindermandjes hebben wij ook onze mand voor onze dochter besteld en dat is erg mooi geweest wilde zelf geen kist omdat ik daar niks mee heb, mandje of iets dergelijks paste beter bij ons en haar. wij hadden een goede uitvaartonderneemster die gespecialiseerd is in kinderuitvaarten, heeft ook veel bijgedragen in de verwerking, wij hebben de uitvaart niet in crematorium gedaan maar elders waar we wilden. ook make a memory ingeschakeld voor de fotos en ze maken mooie discrete fotos. echt een aanrader. veel sterkte morgen en voel je gesteund hier op het topic
liefs Jumper1
wat een vreselijk moeilijke beslissing om te nemen en wat dapper en knap dat jullie dat voor jullie dochter doen. het is zo tegennatuurlijk om te doen. Bij kindermandjes hebben wij ook onze mand voor onze dochter besteld en dat is erg mooi geweest wilde zelf geen kist omdat ik daar niks mee heb, mandje of iets dergelijks paste beter bij ons en haar. wij hadden een goede uitvaartonderneemster die gespecialiseerd is in kinderuitvaarten, heeft ook veel bijgedragen in de verwerking, wij hebben de uitvaart niet in crematorium gedaan maar elders waar we wilden. ook make a memory ingeschakeld voor de fotos en ze maken mooie discrete fotos. echt een aanrader. veel sterkte morgen en voel je gesteund hier op het topic
liefs Jumper1
maandag 14 februari 2011 om 15:07
Lieve allemaal hier,
kwam dit topic tegen en ben eerst het hele verhaal van woei gaan lezen, omdat ik verwachtte dat dat zou lijken op ons verhaal....pas daarna zag ik ook Dolfijntje hier, die ik ken van ons juni2011 topic...twee meeschrijvers op hetzelfde topic met een vergelijkbaar verhaal.
Voor onze zoon hoopten we eerst nog dat er wel een manier zou zijn om in leven te blijven, maar helaas is dat niet zo.
Dolfijn is vandaag naar het ziekenhuis, ik moet daar morgen naartoe. Zelfde ziekenhuis, misschien komen we elkaar tegen.
Het is zo onwerkelijk dat ik morgen echt ga bevallen, ook al is het dan niet voor het eerst. Ik ben al moeder van drie grote dochters: 10,12 en 14 jaar. Voor mijn liefste is dit zijn eerste kind en het is mijn eerste zoon. Het gevoel van "ik wil dit helemaal niet" heb ik ook heel erg sterk. Elke keer als ik zijn trapjes in mijn buik voel hoop ik dat ik hem morgen nog even levend kan zien en vasthouden.......
Een gekke vraag misschien om zo mee binnen te komen maar ik las iemand iets schrijven over tabletjes waardoor het kindje al doodgaat....ik heb steeds ook tegen de gyn gezegd dat ik hoop dat hij nog even leeft.....maar ik wel een tablet gekregen dat de zwangerschapshormonen moest stoppen en dat moest ik gisteravond innemen. Nu voel ik hem nog wel trappen op dit moment, maar die pil gaat er toch niet voor zorgen dat hij doodgaat he? Gyn zei namelijk dat de kans het grootst was dat hij nog even zou leven als de bevalling snel zou gaan, en dat verwacht ze wel omdat ik bij mijn dochters ook redelijk snel ben bevallen (12 uur, 6 uur en 3 uur maar wel alledrie keer met 40 weken of meer). Het voelde zo onherroepelijk om gisteravond die pil in te nemen......
kwam dit topic tegen en ben eerst het hele verhaal van woei gaan lezen, omdat ik verwachtte dat dat zou lijken op ons verhaal....pas daarna zag ik ook Dolfijntje hier, die ik ken van ons juni2011 topic...twee meeschrijvers op hetzelfde topic met een vergelijkbaar verhaal.
Voor onze zoon hoopten we eerst nog dat er wel een manier zou zijn om in leven te blijven, maar helaas is dat niet zo.
Dolfijn is vandaag naar het ziekenhuis, ik moet daar morgen naartoe. Zelfde ziekenhuis, misschien komen we elkaar tegen.
Het is zo onwerkelijk dat ik morgen echt ga bevallen, ook al is het dan niet voor het eerst. Ik ben al moeder van drie grote dochters: 10,12 en 14 jaar. Voor mijn liefste is dit zijn eerste kind en het is mijn eerste zoon. Het gevoel van "ik wil dit helemaal niet" heb ik ook heel erg sterk. Elke keer als ik zijn trapjes in mijn buik voel hoop ik dat ik hem morgen nog even levend kan zien en vasthouden.......
Een gekke vraag misschien om zo mee binnen te komen maar ik las iemand iets schrijven over tabletjes waardoor het kindje al doodgaat....ik heb steeds ook tegen de gyn gezegd dat ik hoop dat hij nog even leeft.....maar ik wel een tablet gekregen dat de zwangerschapshormonen moest stoppen en dat moest ik gisteravond innemen. Nu voel ik hem nog wel trappen op dit moment, maar die pil gaat er toch niet voor zorgen dat hij doodgaat he? Gyn zei namelijk dat de kans het grootst was dat hij nog even zou leven als de bevalling snel zou gaan, en dat verwacht ze wel omdat ik bij mijn dochters ook redelijk snel ben bevallen (12 uur, 6 uur en 3 uur maar wel alledrie keer met 40 weken of meer). Het voelde zo onherroepelijk om gisteravond die pil in te nemen......
maandag 14 februari 2011 om 15:12
Oh, meteen nog een vraag: ik lees hier regelmatig over make a memory....heb net op hun site gekeken en gezien dat ze foto's maken vanaf 24 weken zwangerschap... ik ben morgen 23 weken en 4 dagen......doen ze dat dan wel of niet? Ik durf niet goed te bellen, omdat ik bang ben dat ik teleurgesteld word.....
maandag 14 februari 2011 om 16:15
anali70, bel die stichting ajb, leg ze je verhaal uit en vraag of ze wat voor je kunnen doen. blijf proberen om contact te krijgen want ze zijn soms moeilijk bereikbaar. hoop dat je succes erbij hebt en ook voor jou veel sterkte toegewenst, waar we en jullie allemaal door heen moeten gaan. voel je vrij om hier te posten.
hier geen ervaring met de tabletjes, wil wel vragen op onze hyves of iemand hier over iets wil komen posten.
liefs Jumper
hier geen ervaring met de tabletjes, wil wel vragen op onze hyves of iemand hier over iets wil komen posten.
liefs Jumper
maandag 14 februari 2011 om 17:18
Lieve Annali,
Ik ben een meelezer van jouw juni topic, en denk veel aan je. Meis, wat moet dit vreselijk zijn.....
Ik kan me bijna niet voorstellen dat ze je teleurstellen bij MAW. Kun je iemand anders laten bellen voor je, iemand die je vertrouwt en die het verhaal uitlegt?
Mocht je teleurgesteld worden, is er dan iemand anders die foto's voor je kan nemen? Ik weet dat het niet hetzelfde is, maar elke herinnering is dierbaar en het moment is vluchtig... helaas.
Heel veel sterkte morgen....
ps: ik zou het niet over mijn hart kunnen verkrijgen om je niet aan te bieden om je morgen te helpen met foto's en dan te lezen dat MAW je daadwerkelijk in de steek gelaten heeft... vivashala@gmail.com.
Ik ben een meelezer van jouw juni topic, en denk veel aan je. Meis, wat moet dit vreselijk zijn.....
Ik kan me bijna niet voorstellen dat ze je teleurstellen bij MAW. Kun je iemand anders laten bellen voor je, iemand die je vertrouwt en die het verhaal uitlegt?
Mocht je teleurgesteld worden, is er dan iemand anders die foto's voor je kan nemen? Ik weet dat het niet hetzelfde is, maar elke herinnering is dierbaar en het moment is vluchtig... helaas.
Heel veel sterkte morgen....
ps: ik zou het niet over mijn hart kunnen verkrijgen om je niet aan te bieden om je morgen te helpen met foto's en dan te lezen dat MAW je daadwerkelijk in de steek gelaten heeft... vivashala@gmail.com.
maandag 14 februari 2011 om 17:59
Dankjewel Sha-la,
we nemen natuurlijk zelf de camera mee, en het ziekenhuis zou ook foto's maken, sturen ook de medisch fotograaf en die schijnt dat ook wel mooi te doen...Ik wil het eerst ook even met mijn lief bespreken, wie weet hebben we straks wel helemaal geen zin in allemaal vreemd volk aan ons bed.....
we nemen natuurlijk zelf de camera mee, en het ziekenhuis zou ook foto's maken, sturen ook de medisch fotograaf en die schijnt dat ook wel mooi te doen...Ik wil het eerst ook even met mijn lief bespreken, wie weet hebben we straks wel helemaal geen zin in allemaal vreemd volk aan ons bed.....
maandag 14 februari 2011 om 19:01
Dat kan ik me heel goed voorstellen Annali.... Ik heb de ervaring niet, maar het lijkt me dat je je totaal niet voor kunt bereiden op wat er komen gaat. Ik hoop dat het ondanks het feit dat je zoon niet bij je zal mogen blijven, een moment wordt dat niet alleen als een verschrikkelijk moeilijk moment in je geheugen gegrift staat, maar ook als een prachtige herinnering, en dat het verdriet de pracht van jouw zoon niet zal overstemmen, zodat je ook vol trots en met geluk aan hem terugdenkt. Aan je zwangerschap, en dat hele korte moment met hem. Een eerste blik, heel even zijn geur bij je hebben, om verder voor altijd bij je te dragen. Hij is geboren, hij heeft bestaan! En voor altijd een deel van jou.....
...
er zijn gewoon geen woorden voor om zoveel emotie op papier te zetten. Sterkte, succes en geluk toegewenst.
...
er zijn gewoon geen woorden voor om zoveel emotie op papier te zetten. Sterkte, succes en geluk toegewenst.
maandag 14 februari 2011 om 19:54
Annali,
Wat vreselijk dat jullie dit ook moeten meemaken!
Ik had hier ook al wat ´tips´ geschreven voor Dolfijntje, maar die gelden natuurlijk ook voor jou. Ondanks dat het ontzettend verdrietig gaat zijn, zul je ook enorm trots zijn op jullie kleine mannetje.
Over die tabletjes schreef ik. Om antwoord te geven op jouw vraag: zo te horen heb jij een ander tabletje gehad. Er zijn verschillende tabletjes die gegeven kunnen worden. Het tabletje wat jij hebt gehad zorgt er hopelijk ook voor dat je baarmoedermond al wat veranderd en daardoor beter reageert op de medicatie die je morgen krijgt.
Bij ons heeft de medisch fotograaf van het ziekenhuis foto's gemaakt en zij/hij doet dat op dezelfde manier als Make a Memory. Dus als zij/hij komt zal dat voldoende zijn icm je eigen foto's.
Bij ons zijn er heel veel foto's tijdens de bevalling gemaakt, ik had gezegd dat ze er zoveel mogelijk moest maken. Ik kon altijd wissen, maar dat heb ik natuurlijk niet gedaan. Ik vind het nu zo waardevol dat we foto's hebben van dat Sam echt geboren werd. Dat stukje kon ik natuurlijk niet zien en daar heb ik nu een heel goed beeld van. Maar dat is natuurlijk persoonlijk.
Mijn avatar is een van de foto's die de medisch fotograaf heeft gemaakt, om een indruk te geven.
Heel veel sterkte morgen en ik hoop van harte dat jullie nog de kans krijgen om jullie zoontje even levend te zien.
Ik denk aan je!
Dolfijntje, ik denk al heel de dag aan je!
Wat vreselijk dat jullie dit ook moeten meemaken!
Ik had hier ook al wat ´tips´ geschreven voor Dolfijntje, maar die gelden natuurlijk ook voor jou. Ondanks dat het ontzettend verdrietig gaat zijn, zul je ook enorm trots zijn op jullie kleine mannetje.
Over die tabletjes schreef ik. Om antwoord te geven op jouw vraag: zo te horen heb jij een ander tabletje gehad. Er zijn verschillende tabletjes die gegeven kunnen worden. Het tabletje wat jij hebt gehad zorgt er hopelijk ook voor dat je baarmoedermond al wat veranderd en daardoor beter reageert op de medicatie die je morgen krijgt.
Bij ons heeft de medisch fotograaf van het ziekenhuis foto's gemaakt en zij/hij doet dat op dezelfde manier als Make a Memory. Dus als zij/hij komt zal dat voldoende zijn icm je eigen foto's.
Bij ons zijn er heel veel foto's tijdens de bevalling gemaakt, ik had gezegd dat ze er zoveel mogelijk moest maken. Ik kon altijd wissen, maar dat heb ik natuurlijk niet gedaan. Ik vind het nu zo waardevol dat we foto's hebben van dat Sam echt geboren werd. Dat stukje kon ik natuurlijk niet zien en daar heb ik nu een heel goed beeld van. Maar dat is natuurlijk persoonlijk.
Mijn avatar is een van de foto's die de medisch fotograaf heeft gemaakt, om een indruk te geven.
Heel veel sterkte morgen en ik hoop van harte dat jullie nog de kans krijgen om jullie zoontje even levend te zien.
Ik denk aan je!
Dolfijntje, ik denk al heel de dag aan je!
dinsdag 15 februari 2011 om 06:53
Lieve annali,
Wat een hel doorsta je nu...
Ik heb ook pillen gehad om het zwangerschapshormoon af te breken. Op het moment dat ik ze innam leefde Kaan nog. Snachts begonnen de ween vanzelf (geen weeopwekkers gehad) toen hij geboren werd was hij al overleden. Hij is dus na de pilletjes overleden. Ik heb dat als fijn ervaren, hij heeft de schrik van geboren worden niet mee hoeven maken, hij heeft afscheid genomen op de plek waar hij thuis was, in mamas veilige warme buik.
heel veel sterkte neem elke seconde in je op, dit is de tijd die je met je kindje hebt
xxxxxxxxxx fener
Wat een hel doorsta je nu...
Ik heb ook pillen gehad om het zwangerschapshormoon af te breken. Op het moment dat ik ze innam leefde Kaan nog. Snachts begonnen de ween vanzelf (geen weeopwekkers gehad) toen hij geboren werd was hij al overleden. Hij is dus na de pilletjes overleden. Ik heb dat als fijn ervaren, hij heeft de schrik van geboren worden niet mee hoeven maken, hij heeft afscheid genomen op de plek waar hij thuis was, in mamas veilige warme buik.
heel veel sterkte neem elke seconde in je op, dit is de tijd die je met je kindje hebt
xxxxxxxxxx fener
woensdag 16 februari 2011 om 17:34
ook aan jullie wilde ik nog even vertellen dat onze zoon, Abel Valentijn gisteravond is geboren. Hij kwam heel lief en vredig op de wereld, met zijn duimpje in zijn mond. We vonden het wel jammer dat hij al niet meer leefde toen, maar ik heb veel gedacht aan de woorden van Fener, en ik denk ook dat het goed was zo. Dat duimpje en dat lieve, rustige koppie is een heel mooie herinnering.
Hij is echt het mooiste jongetje van de hele wereld.....en ligt nu boven in onze slaapkamer in zijn hartjeskistje.. we houden hem thuis tot de crematie. Zijn jongste grote zus van 10 vind hem een beetje griezelig ,maar de andere twee zussen van 12 en 14 vinden hem heel schattig. De oudste is hem net een kusje gaan geven voor ze naar muziekles vertrok!
Hij is echt het mooiste jongetje van de hele wereld.....en ligt nu boven in onze slaapkamer in zijn hartjeskistje.. we houden hem thuis tot de crematie. Zijn jongste grote zus van 10 vind hem een beetje griezelig ,maar de andere twee zussen van 12 en 14 vinden hem heel schattig. De oudste is hem net een kusje gaan geven voor ze naar muziekles vertrok!
woensdag 16 februari 2011 om 22:16
donderdag 17 februari 2011 om 02:19
Lieve Annali, een prachtige naam! voor een mooi kereltje...
Wat fijn dat hi thuis kan zijn en dat je wat aan mijn woorden heb gehad. Bij jou was hij thuis
Hoop dat je alle seconden met hem opneemt, hoe gek het ook klnkt geniet daarvan. Dit is de tijd die je met Abel Valentijn hebt.
Dikke knuffel aan de trotse mama
liefs fener
Wat fijn dat hi thuis kan zijn en dat je wat aan mijn woorden heb gehad. Bij jou was hij thuis
Hoop dat je alle seconden met hem opneemt, hoe gek het ook klnkt geniet daarvan. Dit is de tijd die je met Abel Valentijn hebt.
Dikke knuffel aan de trotse mama
liefs fener
donderdag 17 februari 2011 om 10:30
Annali, wat prachtig dat Abel Valentijn is geboren met zijn duimpje nog in zijn mondje! Hoe gaat het nu met je? Begin je ook al stuwing te krijgen of heb je Dostinex gehad?
Ik wilde geen Dostinex dus ik zit nu met mega ballonnen hier achter de computer. Stond net voor de spiegel en moest alleen al huilen om het aanblik van mijn buik. Zo plat alweer, alsof Jasmijn nooit in mijn buik heeft gezeten.
Oh, ik realiseer me nu pas dat ik hier nog helemaal niet heb verteld dat ik maandagavond om 22.45 uiteindelijk ben bevallen van een dochter Jasmijn. Ze was uiteindelijk in mijn buik overleden. 's Middags hebben we nog een echo gehad terwijl ik super weeen had zonder pauze en daar zagen we dat het hartje nog erg langzaam klopte. De bevalling was super heftig vond ik. Mijn hoofd riep "nee, dit wil ik niet" en mijn lichaam die reageerde erg sterk op de pilletjes. Uiteindelijk heb ik dan ook een ruggeprik gekregen omdat ik het echt niet meer trok.
Jasmijn ligt hier thuis in haar mandje in haar wiegje. Ze ligt er zo mooi bij, het is echt zo'n mooi meisje. En ik ben zo blij dat ze hier thuis bij ons is. Ik kan nu elk moment van de dag even bij haar gaan kijken, of haar eventjes in mijn armen houden.
Soms heb ik milisecondes op de dag dat ik het even allemaal vergeet en dan voel ik me zo schuldig....
Gisteren zijn de kaartjes de deur uit gegaan, dus vandaag is het wereldkundig. Zie er best tegenop, al die reacties. De meeste mensen zijn natuurlijk op de hoogte, maar we hebben het in de straat bijvoorbeeld aan niemand verteld.
Hoelang duurde het bij jullie voordat jullie weer aan het werk zijn gegaan en je een beetje weer jezelf voelde? Ik voel me nu net een zombie met zoveel verdriet wat er niet altijd uitkomt.
Ik wilde geen Dostinex dus ik zit nu met mega ballonnen hier achter de computer. Stond net voor de spiegel en moest alleen al huilen om het aanblik van mijn buik. Zo plat alweer, alsof Jasmijn nooit in mijn buik heeft gezeten.
Oh, ik realiseer me nu pas dat ik hier nog helemaal niet heb verteld dat ik maandagavond om 22.45 uiteindelijk ben bevallen van een dochter Jasmijn. Ze was uiteindelijk in mijn buik overleden. 's Middags hebben we nog een echo gehad terwijl ik super weeen had zonder pauze en daar zagen we dat het hartje nog erg langzaam klopte. De bevalling was super heftig vond ik. Mijn hoofd riep "nee, dit wil ik niet" en mijn lichaam die reageerde erg sterk op de pilletjes. Uiteindelijk heb ik dan ook een ruggeprik gekregen omdat ik het echt niet meer trok.
Jasmijn ligt hier thuis in haar mandje in haar wiegje. Ze ligt er zo mooi bij, het is echt zo'n mooi meisje. En ik ben zo blij dat ze hier thuis bij ons is. Ik kan nu elk moment van de dag even bij haar gaan kijken, of haar eventjes in mijn armen houden.
Soms heb ik milisecondes op de dag dat ik het even allemaal vergeet en dan voel ik me zo schuldig....
Gisteren zijn de kaartjes de deur uit gegaan, dus vandaag is het wereldkundig. Zie er best tegenop, al die reacties. De meeste mensen zijn natuurlijk op de hoogte, maar we hebben het in de straat bijvoorbeeld aan niemand verteld.
Hoelang duurde het bij jullie voordat jullie weer aan het werk zijn gegaan en je een beetje weer jezelf voelde? Ik voel me nu net een zombie met zoveel verdriet wat er niet altijd uitkomt.
donderdag 17 februari 2011 om 10:35
donderdag 17 februari 2011 om 10:44
Dolfijntje en Annali een dikke knuffel
You're beautiful so silently
It lies beneath a shade of blue
It struck me so violently
When I looked at you
Others passed, they never pause,
To feel that magic in your hand
To me you're like a wild rose
They never understand why
I cried for you
When the sky cried for you
And when you went
I was a while a hopeless drifter
But this life was not for you
Though I learned from you,
That beauty need only be a whisper
I'll cross the sea for a different world,
With your treasure, a secret for me to hold
In many years they may forget
This love of ours or that we met,
They may not know
how much you meant to me.
I cried for you
And the sky cried for you,
And when you went
I was a while a hopeless drifter.
But this life was not for you,
Though I learned from you,
That beauty need only be a whisper
Without you now I see,
How fragile the world can be
And I know you've gone away
But in my heart you'll always stay.
I cried for you
And the sky cried for you,
And when you went
I was a while a hopeless drifter.
But this life was not for you,
Though I learned from you,
That beauty need only be a whisper
You're beautiful so silently
It lies beneath a shade of blue
It struck me so violently
When I looked at you
Others passed, they never pause,
To feel that magic in your hand
To me you're like a wild rose
They never understand why
I cried for you
When the sky cried for you
And when you went
I was a while a hopeless drifter
But this life was not for you
Though I learned from you,
That beauty need only be a whisper
I'll cross the sea for a different world,
With your treasure, a secret for me to hold
In many years they may forget
This love of ours or that we met,
They may not know
how much you meant to me.
I cried for you
And the sky cried for you,
And when you went
I was a while a hopeless drifter.
But this life was not for you,
Though I learned from you,
That beauty need only be a whisper
Without you now I see,
How fragile the world can be
And I know you've gone away
But in my heart you'll always stay.
I cried for you
And the sky cried for you,
And when you went
I was a while a hopeless drifter.
But this life was not for you,
Though I learned from you,
That beauty need only be a whisper
donderdag 17 februari 2011 om 10:54
Annali, ik lees net van de medisch fotograaf.
Die is bij ons ook geweest. Bij ons was het zo dat hij Zaid de volgende dag heeft gefotografeerd, waar wij niet bij waren. En ik wil je eerlijk zeggen dat die foto's helemaal niet mooi waren bij ons, onze eigen foto's zijn veel en veel mooier.
Dus als je die foto's krijgt hoop ik niet dat je net zo teleurgesteld wordt als ik destijds, maar ik wilde het toch zeggen om erge teleurstelling te voorkomen.
Die is bij ons ook geweest. Bij ons was het zo dat hij Zaid de volgende dag heeft gefotografeerd, waar wij niet bij waren. En ik wil je eerlijk zeggen dat die foto's helemaal niet mooi waren bij ons, onze eigen foto's zijn veel en veel mooier.
Dus als je die foto's krijgt hoop ik niet dat je net zo teleurgesteld wordt als ik destijds, maar ik wilde het toch zeggen om erge teleurstelling te voorkomen.
donderdag 17 februari 2011 om 11:03
quote:Tia Dalma schreef op 14 februari 2011 @ 15:51:
Heb een goede kennis, die ik binnenkort weer hoop te zien, en haar is eind vorig jaar hetzelfde overkomen. Uit gevoel voor haar hier gaan lezen en o o o .... poe....
Lief dat je dat doet.
Vergeet haar ook volgend jaar niet, en het jaar daarna etc.
Want dit blijft een wond in je hart, en als het lijkt dat anderen het vergeten zijn kan dat ook veel pijn doen.
Heb een goede kennis, die ik binnenkort weer hoop te zien, en haar is eind vorig jaar hetzelfde overkomen. Uit gevoel voor haar hier gaan lezen en o o o .... poe....
Lief dat je dat doet.
Vergeet haar ook volgend jaar niet, en het jaar daarna etc.
Want dit blijft een wond in je hart, en als het lijkt dat anderen het vergeten zijn kan dat ook veel pijn doen.
donderdag 17 februari 2011 om 11:53
Hallo,
had nooit verwacht me te melden bij dit topic. Maar waarschijnlijk gaat ons kindje het niet halen.
Na slecht nieuws bij de 20 weken echo, en een dorverwijzing naar de gyn in het ziekenhuis lijkt het er nu op dat ons kindje niet levensvatbaar is door een afwijking aan de nieren, blaas en longen.
Het is nog erg onwerkelijk allemaal. Het is wel fijn om hier vergelijkbare verhalen te lezen. Ook omdat je totaal niet weet wat er komen gaat.
Waarschijnlijk kunnen we morgen terecht in een ander ziekenhuis waar ze nogmaals een echo gaan doen maar mijn gevoel zegt dat dat niets aan de situatie zal veranderen.
In mijn gedachten heb ik al afscheid genomen van dit kindje.
Dlfijntje en Annali, wat verschrikkelijk voor jullie. Ik was zelf eind juni uitgerekend, en heb mij toen aangemeld bij het juli topic. Dus weet jullie verhalen niet precies maar kunnen jullie nog eens uitgebreid schrijven hoe alles is gegaan bij jullie?
had nooit verwacht me te melden bij dit topic. Maar waarschijnlijk gaat ons kindje het niet halen.
Na slecht nieuws bij de 20 weken echo, en een dorverwijzing naar de gyn in het ziekenhuis lijkt het er nu op dat ons kindje niet levensvatbaar is door een afwijking aan de nieren, blaas en longen.
Het is nog erg onwerkelijk allemaal. Het is wel fijn om hier vergelijkbare verhalen te lezen. Ook omdat je totaal niet weet wat er komen gaat.
Waarschijnlijk kunnen we morgen terecht in een ander ziekenhuis waar ze nogmaals een echo gaan doen maar mijn gevoel zegt dat dat niets aan de situatie zal veranderen.
In mijn gedachten heb ik al afscheid genomen van dit kindje.
Dlfijntje en Annali, wat verschrikkelijk voor jullie. Ik was zelf eind juni uitgerekend, en heb mij toen aangemeld bij het juli topic. Dus weet jullie verhalen niet precies maar kunnen jullie nog eens uitgebreid schrijven hoe alles is gegaan bij jullie?
donderdag 17 februari 2011 om 12:27
Jezus zeg, houdt het ongeluk dan nooit op? Wat een klap Jill! Ik hoop dat je snel terecht kan in het zkh en dat je snel duidelijkheid hebt, want die onzekerheid lijkt me killing.
Even in het kort mijn verhaal: maandag 31 Jan 20 weekse echo in gespecialiseerd zkh (zwanger via icsi) daar kregen we de verschrikkelijke klap. Eerst van gyn "ik vertrouw het niet" Gelijk is professor erbij geroepen en die bevestigde direct dat ons meisje de ernstigste vorm heeft van een hersenaandoening. We kregen toen al info over dat ze niet levensvatbaar zou zijn. Alles kregen we toen in een roes te horen. Ik kon alleen maar denken "dit gebeurt niet, dit gebeurt niet". 2 dagen later hadden we weer een echo en gesprek met de professor. Weer kregen we te horen dat het echt niet goed was en dat we 2 opties hadden: de zwangerschap nu afbreken of de zwangerschap uitdragen en dan afwachten wanneer ze uit zichzelf zou overlijden. Het was al een wonder dat ze nu nog leefde met deze aandoening. Als ze de zwangerschap en bevalling zou overleven dan zou ze binnen enkele uren of dagen na de geboorte overlijden.
Ik heb toen die woensdag ook een vruchtwaterpunctie gekregen om chromosoomonderzoek in te zetten. Ook bloed van mij en mijn man om dat dan weer te vergelijken met het chromosoomonderzoek.
Daarna naar huis om na te denken over wat we wilden gaan doen. Pas de week erop, woensdag 9 feb hadden we weer een afspraak.
Die week vreselijk heen en weer geslingerd tussen beide opties. Uiteindelijk op de dinsdag pas duidelijk: we kiezen voor ons meisje en laten haar komen. Zo zal ze het minste lijden. Maar wat doet het pijn om ons meisje te laten gaan...
Maandag 14 feb ben ik bevallen en nu ligt ze hier boven in haar prachtige mandje en wikkeldoek. Ik heb alles besteld en opgehaald bij www.kindermandjes.nl
Ik vergeet nu waarschijnlijk meer dan de helft, maar er is zoveel gebeurt in de afgelopen 2 weken... Wat ik je wel wil zeggen: schrijf het allemaal op wat er gebeurt en hoe je je voelt. Ik schrijf gewoon in Word op de computer, maar zo heb ik wel alles voor later.
Heel erg veel sterkte en ik hoop dat je snel terecht kan bij de gyn!
Even in het kort mijn verhaal: maandag 31 Jan 20 weekse echo in gespecialiseerd zkh (zwanger via icsi) daar kregen we de verschrikkelijke klap. Eerst van gyn "ik vertrouw het niet" Gelijk is professor erbij geroepen en die bevestigde direct dat ons meisje de ernstigste vorm heeft van een hersenaandoening. We kregen toen al info over dat ze niet levensvatbaar zou zijn. Alles kregen we toen in een roes te horen. Ik kon alleen maar denken "dit gebeurt niet, dit gebeurt niet". 2 dagen later hadden we weer een echo en gesprek met de professor. Weer kregen we te horen dat het echt niet goed was en dat we 2 opties hadden: de zwangerschap nu afbreken of de zwangerschap uitdragen en dan afwachten wanneer ze uit zichzelf zou overlijden. Het was al een wonder dat ze nu nog leefde met deze aandoening. Als ze de zwangerschap en bevalling zou overleven dan zou ze binnen enkele uren of dagen na de geboorte overlijden.
Ik heb toen die woensdag ook een vruchtwaterpunctie gekregen om chromosoomonderzoek in te zetten. Ook bloed van mij en mijn man om dat dan weer te vergelijken met het chromosoomonderzoek.
Daarna naar huis om na te denken over wat we wilden gaan doen. Pas de week erop, woensdag 9 feb hadden we weer een afspraak.
Die week vreselijk heen en weer geslingerd tussen beide opties. Uiteindelijk op de dinsdag pas duidelijk: we kiezen voor ons meisje en laten haar komen. Zo zal ze het minste lijden. Maar wat doet het pijn om ons meisje te laten gaan...
Maandag 14 feb ben ik bevallen en nu ligt ze hier boven in haar prachtige mandje en wikkeldoek. Ik heb alles besteld en opgehaald bij www.kindermandjes.nl
Ik vergeet nu waarschijnlijk meer dan de helft, maar er is zoveel gebeurt in de afgelopen 2 weken... Wat ik je wel wil zeggen: schrijf het allemaal op wat er gebeurt en hoe je je voelt. Ik schrijf gewoon in Word op de computer, maar zo heb ik wel alles voor later.
Heel erg veel sterkte en ik hoop dat je snel terecht kan bij de gyn!
donderdag 17 februari 2011 om 17:57
In het kort mijn verhaal. Na een iui traject eindelijk zwanger. Wat waren wij blij!
Met 8 & 10 weken een goede echo gehad. Daarna nog 2 keer bij de VK het hartje gehoord en sinds een week of twee voelde ik de baby ook schoppen.
Dus vol goede moed naar de 20 weken echo. Wat schrokken wij toen ze zei dat het niet goed was... Ze heeft direct contact opgenomen met het ziekenhuis. Helaas konden we daar pas
twee dagen later terecht. Ook deze gynaecoloog had niet veel beter nieuws. Vocht in de nier en blaas. Weinig tot geen vruchtwater meer voor de baby. Want hij/zij plast het niet uit.
Hier kan niets aan gedaan worde en de kans dat het kindje in de buik overlijd is heel groot.
Wij kunnen morgen nog terecht in een ander zielenhuis, bij een gyn die er nog meer van af weet maar die zal niet met een wondermiddel kunnen komen.
Ik zie het niet zitten om deze zwangerschap uit
te dragen met dit vooruitzicht dus dan is onze keus om het af te breken.
Nog even morgen afwachten dus maar ik hoop meer duidelijkheid te krijgen.
Ik voel me het ene moment wel sterk, als ik rationeel blijf. En het andere moment en ik zooooo boos. Ik had juist het gevoel na de 20 weken los te kunnen gaan met het kinderkamertje, kleertjes. We hadden net de kinderwagen en meubeltjes besteld..
En natuurlijk stel je je in op leventje met zo'n babytje. Zullen wij ooit weer zwanger worden, ik moet er nu nog niet aan denken om weer het iui traject in te moeten.
Bleeegh, ik vind het allemaal even heel oneerlijk!!!!'
Met 8 & 10 weken een goede echo gehad. Daarna nog 2 keer bij de VK het hartje gehoord en sinds een week of twee voelde ik de baby ook schoppen.
Dus vol goede moed naar de 20 weken echo. Wat schrokken wij toen ze zei dat het niet goed was... Ze heeft direct contact opgenomen met het ziekenhuis. Helaas konden we daar pas
twee dagen later terecht. Ook deze gynaecoloog had niet veel beter nieuws. Vocht in de nier en blaas. Weinig tot geen vruchtwater meer voor de baby. Want hij/zij plast het niet uit.
Hier kan niets aan gedaan worde en de kans dat het kindje in de buik overlijd is heel groot.
Wij kunnen morgen nog terecht in een ander zielenhuis, bij een gyn die er nog meer van af weet maar die zal niet met een wondermiddel kunnen komen.
Ik zie het niet zitten om deze zwangerschap uit
te dragen met dit vooruitzicht dus dan is onze keus om het af te breken.
Nog even morgen afwachten dus maar ik hoop meer duidelijkheid te krijgen.
Ik voel me het ene moment wel sterk, als ik rationeel blijf. En het andere moment en ik zooooo boos. Ik had juist het gevoel na de 20 weken los te kunnen gaan met het kinderkamertje, kleertjes. We hadden net de kinderwagen en meubeltjes besteld..
En natuurlijk stel je je in op leventje met zo'n babytje. Zullen wij ooit weer zwanger worden, ik moet er nu nog niet aan denken om weer het iui traject in te moeten.
Bleeegh, ik vind het allemaal even heel oneerlijk!!!!'
donderdag 17 februari 2011 om 18:05
