Gezondheid
alle pijlers
heel erg moe
woensdag 9 maart 2011 om 13:51
Ik ben zo moe, ik voel me uitgeput en weet even niet meer wat ik eraan moet doen, dus hoop dat ik hier geholpen kan worden met tips (of gewoon met een schop onder mijn kont ).
Even wat over mijn situatie. Ik heb 2 kleine kinderen van 1 en 2 jaar oud en werk 3 tot 4 dagen per week. Bij het bedrijf waar ik (inmiddels alweer af en aan 7 jaar) werk heb ik het enorm naar mijn zin en ook uit mijn functie haal ik heel veel voldoening. Ik werk wel op project/contract basis en hoor elke keer maar een paar weken van te voren of mijn project verlengt wordt. Dit geeft mij heel veel onzekerheid maar omdat ik het zo naar mijn zin wil/durf ik dit niet op de spits te drijven, maar voel me inmiddels wel een veredelde uitzendkracht. Ik weet dat ik heel veel toegevoegde waarde heb voor het bedrijf en mijn werk heel goed doe, maar omdat de branche waarin ik werk heel onzeker is , wordt er zo met mij omgegaan. Het voelt dus als weinig waardering.
Zoals ik net al even aangaf heb ik thuis 2 kleintjes, waarmee het eigenlijk heel goed gaat, maar die wel (net als alle kleine kinderen) veel zorg en aandacht nodig hebben.
Mijn man heeft een hele drukke baan, dus er komt wat zorg betreft veel op mijn schouders terecht. Mijn ouders wonen ver weg en zijn ouders zijn oud..
Al met al mag ik dus niet klagen, en dit doe ik dus eigenlijk ook nooit, maar toch merk ik dat ik uitgeput begin te geraken. Misschien dekt uitgeput niet eens de lading, maar sleep naar werk en sleep me door de dag. Misschien is dit wel inherent aan het bestaan van een moeder met kleine kinderen, maar zou me zo graag weer eens wat energieker/ minder uitgeput voelen. Ik heb echt het gevoel dat ik opbrandt en dat er maar dít hoeft te gebeuren of ik stort in. Iemand tips of suggesties? Bedankt voor het lezen!
Even wat over mijn situatie. Ik heb 2 kleine kinderen van 1 en 2 jaar oud en werk 3 tot 4 dagen per week. Bij het bedrijf waar ik (inmiddels alweer af en aan 7 jaar) werk heb ik het enorm naar mijn zin en ook uit mijn functie haal ik heel veel voldoening. Ik werk wel op project/contract basis en hoor elke keer maar een paar weken van te voren of mijn project verlengt wordt. Dit geeft mij heel veel onzekerheid maar omdat ik het zo naar mijn zin wil/durf ik dit niet op de spits te drijven, maar voel me inmiddels wel een veredelde uitzendkracht. Ik weet dat ik heel veel toegevoegde waarde heb voor het bedrijf en mijn werk heel goed doe, maar omdat de branche waarin ik werk heel onzeker is , wordt er zo met mij omgegaan. Het voelt dus als weinig waardering.
Zoals ik net al even aangaf heb ik thuis 2 kleintjes, waarmee het eigenlijk heel goed gaat, maar die wel (net als alle kleine kinderen) veel zorg en aandacht nodig hebben.
Mijn man heeft een hele drukke baan, dus er komt wat zorg betreft veel op mijn schouders terecht. Mijn ouders wonen ver weg en zijn ouders zijn oud..
Al met al mag ik dus niet klagen, en dit doe ik dus eigenlijk ook nooit, maar toch merk ik dat ik uitgeput begin te geraken. Misschien dekt uitgeput niet eens de lading, maar sleep naar werk en sleep me door de dag. Misschien is dit wel inherent aan het bestaan van een moeder met kleine kinderen, maar zou me zo graag weer eens wat energieker/ minder uitgeput voelen. Ik heb echt het gevoel dat ik opbrandt en dat er maar dít hoeft te gebeuren of ik stort in. Iemand tips of suggesties? Bedankt voor het lezen!
woensdag 9 maart 2011 om 14:10
Bij het lezen van je post komt dit bij me naar boven:
- Als eerste: de onzekerheid omtrent je baan weegt zwaar op je. Mogelijk levert deze stress je vermoeidheid op. Het is de vraag hoe je dat kunt oplossen: ofwel een andere baan zoeken, ofwel iets veranderen in je huidige baan waardoor je je hier minder zorgen over hoeft te maken. Makkelijker gezegd dan gedaan, begrijpelijk.
- Praat je hierover met je man? Vertel hem hoe moe je bent, overleg of er een mogelijkheid is dat hij een dag minder gaat werken of je 's avonds of in het weekend ontlast.
- Hoe breng je je weekenden door? Kun je dan dingen gaan doen die je echt leuk vindt, met je gezin? Ik merk dat als ik in een workflow zit, ik in het weekend hier gewoon mee doorga. Daar rust ik niet van uit. Dus één dag is een dag om leuke dingen te doen, om een uitstapje te maken. Je hoofd leegmaken levert energie op.
- Sport je? Eet je gezond? Hoe is je gezondheid? Valt er op dit terrein nog iets te winnen?
Realiseer je dat je kunt wat je kunt. Als je nu blijkbaar teveel doet (want je bent moe), dan moet je je activiteiten misschien iets terugschroeven. Je kinderen moeten natuurlijk hun zorg en aandacht en liefde krijgen. Je huishouden, valt daar misschien iets in te doen? Een hulp? Je werk, heb je dat inkomen nodig? Of kun je minder dagen werken?
- Als eerste: de onzekerheid omtrent je baan weegt zwaar op je. Mogelijk levert deze stress je vermoeidheid op. Het is de vraag hoe je dat kunt oplossen: ofwel een andere baan zoeken, ofwel iets veranderen in je huidige baan waardoor je je hier minder zorgen over hoeft te maken. Makkelijker gezegd dan gedaan, begrijpelijk.
- Praat je hierover met je man? Vertel hem hoe moe je bent, overleg of er een mogelijkheid is dat hij een dag minder gaat werken of je 's avonds of in het weekend ontlast.
- Hoe breng je je weekenden door? Kun je dan dingen gaan doen die je echt leuk vindt, met je gezin? Ik merk dat als ik in een workflow zit, ik in het weekend hier gewoon mee doorga. Daar rust ik niet van uit. Dus één dag is een dag om leuke dingen te doen, om een uitstapje te maken. Je hoofd leegmaken levert energie op.
- Sport je? Eet je gezond? Hoe is je gezondheid? Valt er op dit terrein nog iets te winnen?
Realiseer je dat je kunt wat je kunt. Als je nu blijkbaar teveel doet (want je bent moe), dan moet je je activiteiten misschien iets terugschroeven. Je kinderen moeten natuurlijk hun zorg en aandacht en liefde krijgen. Je huishouden, valt daar misschien iets in te doen? Een hulp? Je werk, heb je dat inkomen nodig? Of kun je minder dagen werken?
woensdag 9 maart 2011 om 14:19
Wat betreft je werk, ik zou nog eens goed naar je rechtspositie (laten) kijken. Je werkt er af en aan voor 7 jaar. Na 3 contracten (zonder dat er een tussenpose van 3 maanden is geweest) of bij drie verlengde contracten heb je recht op een vaste baan. Ik ben geen expert op het gebied van arbeidsrecht maar ik zou dit serieus uit laten zoeken. Ik kan me voorstellen dat je na 7 jaar af en aan werken wel wat rechten hebt opgebouwd (al dan niet bij het uitzendbureau waar je werkt).
Zijn er behalve ouders, nog andere mensen op wie je eventueel kan terugvallen? Vriendinnen (met kleine kinderen), broers/zussen, een oppas af en toe, een huishoudster om te helpen met de zorgtaken? Kan je minder gaan werken?
Waar krijg je wel energie van? Doe je wel iets leuks voor jezelf en/of samen met je partner?
Zijn er behalve ouders, nog andere mensen op wie je eventueel kan terugvallen? Vriendinnen (met kleine kinderen), broers/zussen, een oppas af en toe, een huishoudster om te helpen met de zorgtaken? Kan je minder gaan werken?
Waar krijg je wel energie van? Doe je wel iets leuks voor jezelf en/of samen met je partner?
woensdag 9 maart 2011 om 14:30
Hoe zien jouw weekenden eruit? Ga je dan ook maar door en door of lassen jullie wel eens een pyjama dagje in? Lekker lui bankhangen/bedhangen of iig thuisblijven. Van iets doen wat je leuk vind krijg je ook energie, maar je lichaam en geest moeten ook af en toe niks kunnen doen.
dat telt trouwens ook voor je kinderen, deze maatschappij gaat maar door en door op een hoger tempo dan het natuurlijke tempo van kinderen
dat telt trouwens ook voor je kinderen, deze maatschappij gaat maar door en door op een hoger tempo dan het natuurlijke tempo van kinderen
woensdag 9 maart 2011 om 17:10
woensdag 9 maart 2011 om 20:08
Hallo Seha,
Ik zou zeker naar de huisarts met deze klachten en het verzoek om bloed te mogen prikken (denk daarbij inderdaad aan IJzer, schildklier, maar ook zeker vitaminetekorten). Natuurlijk kun je moe zijn van je werk en de zorg voor twee kleine kinderen maar dit klinkt wel iets heftiger.
Beterschap!
Ik zou zeker naar de huisarts met deze klachten en het verzoek om bloed te mogen prikken (denk daarbij inderdaad aan IJzer, schildklier, maar ook zeker vitaminetekorten). Natuurlijk kun je moe zijn van je werk en de zorg voor twee kleine kinderen maar dit klinkt wel iets heftiger.
Beterschap!
woensdag 9 maart 2011 om 21:53
Inderdaad eerst de lichamelijke oorzaken uitsluiten dus ga naar een ha.
Voor de rest herken ik veel in je verhaal. Wat bij mij erg fijn is, is dat mijn partner het niet altijd ziet maar zodra ik het aangeef hij alle zeilen bijzet om mij te ontlasten. Ik heb moeten leren om hulp te vragen en dingen uit handen te geven.
Heel veel sterkte, hopelijk voel je je snel weer beter.
Voor de rest herken ik veel in je verhaal. Wat bij mij erg fijn is, is dat mijn partner het niet altijd ziet maar zodra ik het aangeef hij alle zeilen bijzet om mij te ontlasten. Ik heb moeten leren om hulp te vragen en dingen uit handen te geven.
Heel veel sterkte, hopelijk voel je je snel weer beter.
vrijdag 11 maart 2011 om 09:38
Dat ging niet helemaal goed..
Ik heb al jullie reacties gelezen, bedankt hiervoor, maar helaas niet meer van toepassing, nu.
Donderdag naar de huisarts geweest, bloed geprikt, en daarna kwam de huisarts bij mij langs om te vertellen dat ik een zware vorm van pfeiffer heb met een zware leverontsteking..
Het rare is dat nu ik het weet, ik echt geen stap meer kan verzetten; alsof je lijf er nu pas aan toe durft te geven.
Ik voelde me zó lui, zo nutteloos, wij hebben nl al een hulp in huis, wij houden al geregeld een pyjamadag en mijn kinderen zijn ook altijd lekker ontspannen.
Ik had dus het idee dat ik niet mocht klagen, en deed dat ook niet.
Ik ben nu wel heel blij dat het niet in mijn hoofd zat, maar moet wel gaan bedenken hoe we dit gaan doen allemaal….
Ik heb al jullie reacties gelezen, bedankt hiervoor, maar helaas niet meer van toepassing, nu.
Donderdag naar de huisarts geweest, bloed geprikt, en daarna kwam de huisarts bij mij langs om te vertellen dat ik een zware vorm van pfeiffer heb met een zware leverontsteking..
Het rare is dat nu ik het weet, ik echt geen stap meer kan verzetten; alsof je lijf er nu pas aan toe durft te geven.
Ik voelde me zó lui, zo nutteloos, wij hebben nl al een hulp in huis, wij houden al geregeld een pyjamadag en mijn kinderen zijn ook altijd lekker ontspannen.
Ik had dus het idee dat ik niet mocht klagen, en deed dat ook niet.
Ik ben nu wel heel blij dat het niet in mijn hoofd zat, maar moet wel gaan bedenken hoe we dit gaan doen allemaal….
vrijdag 11 maart 2011 om 11:30
'Het zit niet in je hoofd....' maar het lijkt wel alsof je toestemming nodig had om je te voelen zoals je je voelde. (Eerst mocht je niet klagen en mocht je je niet zo voelen en nu heb je een diagnose en mag je jezelf wel zo voelen). Gelukkig geef je er eindelijk aan toe.
Nu er nog van af zien te komen dat je je lui en nutteloos voelt. Niks doen, is hard werken. Beter worden is hard werken. Leren los te laten, je eigenwaarde niet te koppelen aan wat je doet maar wie je bent is hard werken. Dus tijd om lui te zijn zal je denk ik niet hebben. Er is niets nuttigers dan beter worden dus nutteloos ben je ook al niet.
Hoe je het praktisch regelt? Mss kan je daarvoor ook bij je huisarts terecht.
Nu er nog van af zien te komen dat je je lui en nutteloos voelt. Niks doen, is hard werken. Beter worden is hard werken. Leren los te laten, je eigenwaarde niet te koppelen aan wat je doet maar wie je bent is hard werken. Dus tijd om lui te zijn zal je denk ik niet hebben. Er is niets nuttigers dan beter worden dus nutteloos ben je ook al niet.
Hoe je het praktisch regelt? Mss kan je daarvoor ook bij je huisarts terecht.
