Leven met een man met Asperger ( of een andere ass)

quote:Wellhello schreef op 06 maart 2011 @ 12:03:

[...]

Ik kan over een week beginnen met een cursus/therapiegroep.

[...]

Welhello, je bent inmiddels begonnen? Hoe gaat het? Waar richt die cursus zich op? Wat verwacht je ervan?

quote:YetiMan schreef op 06 maart 2011 @ 18:32:

Hierover heb ik toch wat twijfels. Het grote probleem van TO lijkt hem toch te liggen op het gebied van spontane sociale wederkerigheid. Dit punt past keurig in de huidige definitie (volgens dsm-IV en ik neem aan dat het overgenomen zal worden in dsm-5) van asperger/autisme. Dat vrouwelijke autisten gemiddeld socialer zijn is wat mij betreft wel duidelijk, maar ik vraag me sterk af of dit ligt in spontane vermogens of in de grotere hoeveelheid 'training' die onze maatschappij meisjes oplegt en het anders uiten van veel eigenschappen.Ik weet niet hoe het zit. Ik ken twee vrouwen met autisme. De ene heeft een zware vorm, en vraagt zelfs aan mij (PDD/NOSer) bepaalde sociale situaties uit te leggen. De andere ken ik niet zo goed. Ze heeft Asperger, en met haar heb ik even gepraat over WoW en LotR. Ik heb het idee dat ze ook hoogbegaafd is. Moeilijk te zeggen als ik maar een paar keer met haar wat woorden heb gewisseld.

quote:waranaka schreef op 12 maart 2011 @ 09:28:

De non-verbale signalen op zich vind ik niet altijd lastig om te zien, maar het is zo vaak in tegenspraak met wat je iemand hoort zeggen of hoe iemand doet. Dan is het lastig kiezen of je afgaat op het één of op het ander. Wel heb ik moeite met stilstaand beeld en dan bijvoorbeeld de gezichtsuitdrukkingen lezen. Van die plaatjes met iemand die lacht, of huilt, of schrikt of dat soort dingen... die herken ik onvoldoende. Ik moet ze in de context zien van bewegend beeld om ze te kunnen plaatsen.Dat heb ik trouwens ook. Ik herken menselijk gedrag alleen van video's of in het echt, i.p.v. van foto's. Bij foto's zie ik de context in de meeste gevallen niet.

Naar aanleiding van 15-03 9.45 van Frankie.



Slim is het natuurlijk om gebruik te maken van diensten die worden aangeboden. Waar ik van baal in het hulpbehoevend zijn is dat de regie (deels) uit handen moet. Ook al vanwege de afwezigheid van die boom met geld in de achtertuin natuurlijk. Als ik zeg 'dit, dit en dit heb ik nodig' dan moet dat omgebogen worden naar het format van wat er beschikbaar is om dat ook te kunnen krijgen. En dat vind ik jammer, want dat maakt me afhankelijk van anderen.

Ik kwam laatst mijn ex weer tegen van vijf jaar geleden en die vertelde me dat hij inmiddels de diagnose Asperger heeft gekregen. Ik ben er wat over gaan opzoeken en heel veel zaken vielen op zijn plek. Onze relatie was verre van ideaal. De schuld heb ik lang bij mezelf gelegd, mijn onzekerheid en zwaktes. Ik probeerde in mijn nieuwe relatie een betere partner te zijn, maar merkte al snel hoeveel ik terug kreeg. Dat het niet te vergelijken was met mijn voorgaande relatie.



Het voelt als een opluchting om te lezen dat de symptomen van asperger zo duidelijk aansluiten bij zijn gedrag... Al blijft een relatie natuurlijk altijd een wisselwerking tussen twee verschillende karakters...



Ook dit topic helpt me bij het verwerken van die periode. Al is het alweer zolang geleden, ik heb nooit begrepen waar die intensiteit vandaan kwam, die afwezigheid. Ik voelde me meest van de tijd door hem afgewezen en heb daar soms nog last van in mijn huidige relatie. (Dit is ook iets wat sterk in mijn persoonlijkheid zit).



Ik weet niet goed wat ik hiermee wil zeggen, alleen dat dit topic me weer een stukje verder helpt met het begrijpen van die zware periode...

@ Mamzelle



Bedoel je dat je moeilijk de hulp kunt krijgen die jij nodig hebt? Omdat je afhankelijk bent om die hulp te vinden?



Als jij uiteindelijk de juiste hulp hebt van de juiste persoon, dan ben je blijer met die hulp dan dat je klaagt over afhankelijkheid hoor. Allergisch zijn voor afhankelijkheid maakt denk ik afhankelijker dan wat hulp vragen hier of daar. Zijn niet alle mensen onderling afhankelijk? Wel is het allerminst eenvoudig om de juiste hulp te vragen en te vinden. Weten wat je nodig hebt en dan ook nog iemand vinden die daar kundig en niet betuttelend op inspringt. Verkeerde 'hulp' is om te huilen, dat vind ik zeker wel.



Ik vind dat ik nu precies de juiste ondersteuning krijg, hetgeen de 'afhankelijkheid' luchtig maakt. Het is een lange weg geweest, zowel voordat ik aan begeleiding toe was (eerst geen diagnose, daarna nog een tijdje te trots) als voordat ik binnen was bij een instantie en ook nog de juiste persoon had gevonden. Ik krijg nu 16 maanden woonbegeleiding en het is pas sinds een half jaar dat ik echt vind dat het werkt. Heb inmiddels ook al mijn derde begeleidster en hoop dat deze blijft.

Ik ben blij met de hulp die ik nu heb. Ondanks dat daarvoor een potje gelogen/de waarheid omgebogen moest worden is ze er wel, voor de komende twee jaar tenminste. Ik denk dat ik nog wel heftig in ontkenning ben over dat ik die hulp echt wel nodig heb. Het gaat zo nergens over, als je er rationeel en rustig naar kijkt (wat niet kan midden in een conflict of wat best zwaar is als je jezelf bijna niet uit je stoel kunt trekken). Wat ik wel vervelend vind is dat er dus (door professionals) de waarheid omgebogen moet worden, in plaats van gewoon te kunnen zeggen: mevrouw heeft langdurig opvoedingsondersteuning nodig, dat is véél belangrijker dan al dat praktische gedoe over formulieren en structuur in huis.



Dat mensen elkaar nodig hebben en dat dat reuze normaal is was enige jaren terug een behoorlijke eye opener voor me. Ik was nogal gewend alles zelf te moeten kunnen.

quote:maudvoorgoud schreef op 18 maart 2011 @ 14:08:



Ik kwam laatst mijn ex weer tegen van vijf jaar geleden en die vertelde me dat hij inmiddels de diagnose Asperger heeft gekregen. Ik ben er wat over gaan opzoeken en heel veel zaken vielen op zijn plek. Onze relatie was verre van ideaal. De schuld heb ik lang bij mezelf gelegd, mijn onzekerheid en zwaktes. Ik probeerde in mijn nieuwe relatie een betere partner te zijn, maar merkte al snel hoeveel ik terug kreeg. Dat het niet te vergelijken was met mijn voorgaande relatie.



Het voelt als een opluchting om te lezen dat de symptomen van asperger zo duidelijk aansluiten bij zijn gedrag... Al blijft een relatie natuurlijk altijd een wisselwerking tussen twee verschillende karakters...



Ook dit topic helpt me bij het verwerken van die periode. Al is het alweer zolang geleden, ik heb nooit begrepen waar die intensiteit vandaan kwam, die afwezigheid. Ik voelde me meest van de tijd door hem afgewezen en heb daar soms nog last van in mijn huidige relatie. (Dit is ook iets wat sterk in mijn persoonlijkheid zit).



Ik weet niet goed wat ik hiermee wil zeggen, alleen dat dit topic me weer een stukje verder helpt met het begrijpen van die zware periode...



Een vraag: wat bedoel je met 'intensiteit'? Zijn speciale interessen waar hij in opging? En waardoor hij afwezig was?



Nog een vraag: vind je het moeilijkste aan leven met een asperger-man dat die vaak genoeg heeft aan zichzelf? (En juist door die sociale eigenaardigheid vaak in zekere mate afhankelijk van zijn omgeving is?)



@ Mamzelle



Dat de hulp zo gebureaucratiseerd en geprofessionaliseerd is, is niet leuk nee. Je moet het maar treffen, zowel met de regeltjes als met de uitvoerenden. Fijn dat jij ook tevreden bent met de hulp die je krijgt; jammer van de bureaucratie.



Vergeet niet dat geholpen worden ook een vak is he. Je moet er goed gebruik van weten te maken. Bijvoorbeeld. Als je het idee hebt dat de hulp niet echt ergens over gaat, dan kun je vast wel iets bedenken dat wel echt ergens over gaat. Je moet zelf de leiding nemen. Wat ik altijd doe is mijn agenda erbij pakken en opnoemen wat ik de afgelopen week gedaan heb en hoe dat ging. Mijn begeleidster heeft zelf genoeg ideeen en initiatieven ook. Die zijn in de sfeer van maatschappelijke participatie en sociale contacten en zo.

Ik ben zeker degene die de regie heeft over de onderwerpen, onder het goed-autistische adagium 'het laatste is belangrijkste'. Als het om oplossingen gaat laat ik haar wel graag meedenken, nu dat juist mijn zwakste punt is.

Hoewel administratie/structuur een belangrijk onderdeel van de hulpaanvraag is geweest is dat nu niet de hulp die ik daadwerkelijk krijg, omdat ik die andere hulp veel beter kan gebruiken (en niet de hele week opgescheept wil zitten met hulpverlening). Dat de hulpverleners zich niet vast pinnen op de bureaucratie vind ik dan wel weer heel prettig.

Zelf heb ik jarenlang een relatie met een Asp'er gehad. Ik had er absoluut geen last van. Was een zeer betrouwbare partner, gewetensvol en bijzonder aardig. Geen enkel probleem.