Wat bezielt deze man?!

Lieve Koffiekoek,



Bij mij staat de laatste zin van je laaste posting er niet helemaal op en nu lijkt het bij mij net alsof er staat dat je je 'lever' weer op gaat pakken. En dat lijkt me een heel verstandig idee. Leven of lever, pak lekker op en laat meneer fijn in therapie uitzoeken wat hij allemaal wil met dat van hem (leven dus).



Sjor je rok op tot onder je oksels en hollen meid. Op zoveel geneuzel binnen een paar maandjes zit niemand te wachten.



Zoen!

Wat Eleonora zegt! En ik denk dat het ook zo is, dat door je in hem te verdiepen en alles iemand zich nogal interessant gaat voelen en juist extra twijfels uit omdat hij de aandacht wel fijn vind. Dat gaf mijn vriend later ook toe dat dat onbewust toch wel een rol speelde. Daarom denk ik dat het, mochten jullie toch weer bij elkaar komen echt belangrijk is om daar wat luchtiger mee om te gaan. Als iemand merkt dat je er min of meer onverschillig op reageert voelt diegene zelf ook dat die twijfels danwel geaccepteerd worden maar zeker niet beloond en eigenlijk best wel ongewenst zijn.



Op die manier krijgt iemand ook niet de behoefte er echt in te blijven hangen en dan komt van zelf boven of het om iets fundamenteels gaat, of om een uit de hand gelopen gedragswisselwerking die verder geen relatie in de weg zou mogen staan. Helemaal oke als je uberhaupt niet meer verder wil hoor, overigens. Maar voor het geval dat.

Hoi,

wat een goede adviezen Noblesse! Ik herken het heel erg, deze verhalen. Zit in eenzelfde situatie, alleen heeft mijn vriend er echt een punt achter gezet, omdat hij voor zichzelf het eea op een rijtje wil krijgen en zijn leven weer op orde wil krijgen en daar kan hij geen relatie bij gebruiken. Ik denk ook heel erg met hem mee, maar moet gewoon echt aan mijzelf denken. En dat ben ik normaal gesproken ook gewend, want ik ben net als koffiekoek ook lang alleen geweest en zelden verliefd. Ik hoop dat er nog steeds een kans is, maar hij wil mij geen valse hoop geven, hoewel hij mij nog wel graag wil blijven zien. Ik kreeg zaterdag ook een sms van hem (ik was jarig) en dat deed mij zoveel goed!

Maar het is belangrijk om zelf de grenzen aan te geven, hoewel mijn ex dat dus eigenlijk in mijn geval heeft gedaan. Ben alleen nog te zwak om hem niet te zien, dus over een paar weken zal ik hem zeker weer een keertje zien, maar dan is het dus belangrijk om vanuit mijn perspectief te gaan kijken en niet op de hulpverlenersstoel te gaan zitten.

Koffiekoek, blijkbaar zit ie er wel heel erg mee alleen weet ie niet zo goed wat ie met de hele situatie aan moet. Ik ind het heel sterk en moedig van je dat je je grenzen hebt aangegeen bij hem. Daardoor is hij voor zijn gevoel genoodzaakt om er wat aan te doen, omdat hij je anders kwijt kan raken...

Ik kan mij voorstellen dat je moedeloos van deze situatie wordt, en dat je het liefste zou willen dat hij er helemaal uit zou zijn.Dat ken ik uit eigen ervaring, ik hoopook nog steeds dat mijn ex beseft dat hij een grote fout heeft gemaakt en mij graag terug zou willen (check steeds mijn mobiel en mail,beetje zielig ik weet het), maar dit is iets waar wij geen controle over hebben,en dat is natuurlijk frustrerend.

lieve koffiekoek



Kan mij voorstellen dat je ego een deuk heeft gekregen... maarruh hij heeft tenminste nog wel contact gezocht... dus het laat hem niet koud..Verzacht dat niet een beetje???



Mijn ex was erg koud.... uiteindelijk... ! een maand nadat het uit was zag ik hem op een datingsite (waar hij dus een dag na of al eerder tijdens onze relatie op stond.. bleek) Ik heb hem toen gebeld en daarmee geconfronteerd.... En toen zei hij keihard: ik voel niks meer voor je, ik mis je niet, ik irriteer mij mateloos aan je etc... Het was echt een lul! Terwijl toen het uitging.. zei hij dat hij niks uitsloot, dat hij niet toe was aan een relatie, dat als het lot bepaalde dat we weer bij elkaar zouden komen dat dat zou gebeuren..Hij pakte mij beet en zei dat hij smolt als hij mij zag, wilde nog vrijen (terwijl het helemaal geen vrijdoos is ) zoende mij constant,...Ik vroeg ga je mij missen? Toen zei hij ik krijg het de komende periode te druk om te missen...(zat in verbouwing).. Ook toen ik een week ervoor tegen hem zei je voelt blijkbaar minder voor mij dan wat ik voor jou voel.. en toen zei hij .. niet waar: ik uit mijn gevoelens gewoon anders dan jij!!!!! Ik ben zo stom geweest!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Mijn intuitie zei gewoon het klopt niet!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Hij heeft gewoon de waarheid niet willen vertellen...Hij wilde ervoor gaan ondanks de twijfels... na de verbouwing zou hij meer tijd hebben... bal bla...Ik maar wachten en geduld hebben.. wat naief!!! Uiteindelijk is hij nu klaar met verbouwen .. ik aan de kant gezet en hij weer aan het daten...



Terwijl ik echt vertrouwen in hem had... Nog nooit iemand zo vertrouwd!!!! En net als jij koffiekoek... die droom: trouwen en kinderen etc... Hij was er zo serieus in...! Hij wilde het ook echt volgens mij...



Ik denk alleen dat die mannen het niet met ONS willen... hoe KUT dat ook voelt!



Sterkte he?

Dat 'wachten tot hij huilend op de stoep staat' heb ik ook heel lang gedaan. Hij tijd nodig, ik tijd geven. Uiteindelijk (na een 'tussenrelatie' van hem) stond hij dan bij wijze van spreken huilend op de stoep. De woorden waren mooi en ik ging langzaam weer in hem geloven. Hij was ZO oprecht. En toch..er bleef iets knagen..als hij me zo makkelijk aan de kant kon schuiven begin van het jaar, waarom zou hij dat nu dan niet weer doen. Ja maar..zei hij, die redenen hadden niks met hem te maken, was gewoon niet klaar voor relatie, was met zichzelf aan het werk en nog steeds. En net echt net op het moment dat ik het weer ging vertrouwen en het weer een serieuse kans had willen geven: BOEM deur weer dicht.... weer een ander die leuker was dan ik.

Tja..hoe duidelijk wil je het hebben? Dus ja, nu is die deur ook definitief dicht en voelt hij voor mij ook eindelijk dicht.



Ervaring zegt hier dus dat huilend op de stoep ook niet zaligmakend is. Wat ooit stuk gemaakt is is niet zomaar weer heel. En als hij nu niet genoeg voelt zal hij dat na zes maanden ook niet ineens doen denk ik. Zeker als hij nu zo van zijn baksteen af is. Dan zit er toch echt iets niet goed. Iets wat jij blijkbaar niet weg kunt nemen.



Ook ik vind je super super sterk om je grenzen zo aan te geven. Ik zou willen dat ik dat eerder had gekund, had me een hoop emotioneel gezeur gescheeld!

You Go Girl!!

Dat herken ik ook koffiekoek, dat iemand zich wegcijfert voor een ander. Dat heeft mij ex ook gedaan met zijn vorige relatie, en daardoor is ie nu doodbang dat ie dat weer moet doen. Terwijl ik juist helemaal geen claimerig type ben, maar ja breng dat maar eens aan iemands verstand.

Ik snap ook dat je je stoerder voordoet, al was het alleen maar voor de buitenwereld en uit zelfbescherming. Ik probeer ook altijd stoer over te komen, hoewel het mij de laatste week helaas niet lukt. Ik ben nu juist heel erg kwetsbaar en uit dat ook naar iedereen in mijn omgeving.

Dat is 1 van de laatste dingen die ik tegen 'ex' gezegd heb: Jij bent altijd zo bezig om anderen geen pijn te doen, dat je het juist doet



Volgens een vriendinnetje is dat echter ook eigenbelang. Altijd dingen voor een ander doen en dingen verzwijgen die pijnlijk zouden kunnen zijn voor de ander is eigenlijk een vorm van zelfbescherming zodat diegene zich niet hoeft te verantwoorden. Heeft ze ook wel gelijk ik denk ik.........

Beste Koffiekoek,



hier een reactie van een vrouw die hetzelfde heeft meegemaakt, maar dan vanuit de positie van jouw vriend. Ik had je dus graag een paar dagen eerder geschreven om je een ander perspectief te geven dan 'run forrest'. Helaas heb je de knoop om het uit te maken al vrij snel doorgehakt, en ik moet eerlijk zeggen dat ik een beetje bedroefd wordt van je postings van daarna. Deze bijvoorbeeld:

quote:koffiekoek schreef op 07 januari 2008 @ 18:32:

Hij blijft volhouden dat hij zich niet kan voorstellen dat het unheimliche gevoel te maken heeft met het feit dat ik "het" niet voor hem zou zijn omdat ik alles in me heb wat hij wil in een vrouw (gááp...), maar weet ook dat hij het niet kan uitsluiten zolang t niet ontrafelt is. Hij weet dat ik beslist niet op hem wacht en dat respecteert hij ook.

Je hebt het over liefde, maar uit bovenstaande quote blijkt voor mij helemaal niet dat je van hem houdt. Hij worstelt met een aantal zaken en jij zegt gááp.



Toch geef ik je een korte uiteenzetting van mijn situatie de afgelopen maanden, misschien dat het je blik verruimt.



Afgelopen 10 jaar ben ik vooral veel alleen geweest. (ben nu 35 jaar) Een periode waarin je dus precies kunt vaststellen wat je in een relatie zoekt, wat wel en wat niet bij jou werkt. Een periode waarin je altijd de mogelijkheid hebt om 'die ene' tegen te komen.



Afgelopen februari heb ik voorzichtig wat met mijn vriend gekregen. En het schakelen van geen relatie hebben naar wel een relatie hebben was voor mij nogal een overgang. Niet zozeer qua tijdsindeling, maar emotioneel, het loslaten van het gevoel dat alle mogelijkheden nog open liggen, en aanvaarden dat 'dit het dus is'. Niet meer wachten op een sprookjesprins op en wit paard, maar gewoon een ambtenaar met een toyota uitroepen tot de droomman.



Daarbij had ik, en dat kan voor jou vriend ook spelen, vanwege de leeftijd het gevoel 'dit móet hem zijn, en als het hem niet is moet ik daar zo snel mogelijk achter komen'. Dus heel veel druk op het nemen van een 'definitieve' beslissing. Vandaar het meteen denken over samenwonen, trouwen, kindjes, ook al is het nog niet aan de orde. In mijn hoofd betekende het in deze relatie zitten in feite al dat ik dat allemaal zou willen. het was niet meer vrijblijvend.



Ook bij mij uitte zich dat in buien van twijfel, spanning in mijn maag, etc. Ik heb dit ook met mijn vriend besproken en hij werd daar natuurlijk wel verdrietig van, maar hij heeft me ook de tijd gegeven om er iets mee te doen. Uiteindelijk heb ik het nog 2x uitgemaakt (omdat ik gek werd van die baksteen), de eerse keer was hij kapot en daar smold ik dan weer van (uit duurde dus 1 uur ) de tweede keer duurde het twee weken. Pas toen ik hem weer zag om het 'uit te praten' realiseerde ik me hoe goed ik me bij hem voelde en hoe graag ik hem in mijn leven wilde.



Ik ben naar een psychologe gegaan en heb wat zaken op een rijtje gezet: wat zoek ik in een relatie, wat verwacht ik, hoe goed voldoen hij eigenlijk aan mijn ideaalbeeld. Welke drempels en twijfels werp ik zelf op om 'de achterdeur open te houden', wat levert het me op om dat te doen? en wat kost het?



Nu gaat het heel goed, er is een 'luikje opengegaan' en ik twijfel niet meer. (3x kloppen: nu ongeveer een maand) maar het voelt ánders. Ik ga ervoor, ben dolgelukkig met mijn lief, hou zielsveel van hem en ja, ik geloof ook in die toekomst met trouwen en kindjes enzo.



Het is gek, ik had het allemaal al in mijn hand, maar het was net of ik er niet bij kon. Ik ben zó blij dat hij me de kans heeft gegeven om het op te lossen, zijn liefde voor mij én mijn vechtlust voor hem hebben ons hoer doorheen gesleept.





Okee weer een lang verhaal, maar even als tegenhanger voor al die kappen-berichten en mogelijk een hart onder de riem voor je vriend.

kwikzilver, het klinkt gek maar na het lezen van jouw verhaal krijg ik toch weer hoop. Mijn ex heeft er een punt achter gezet omdat een relatie op dit moment niet in zijn leven past (er is het eea gebeurd het afgelopen jaar). Dat definitieve vind ik heel moeilijk te accepteren, ik vind het lastig hem te overtuigen van het feit dat het hebben van een relatie leuk kan zijn.

Hoe heb jij dat destijds gedaan met je vriend, had je het voor jezelf ook definitief uitgemaakt, of hield je voor hem wel een kier open?

Ik wil het zo graag een kans geven met hem, omdat ik weet dat we goed bijelkaar passen (en geloof me, ik ben echt geen zweverig en desperate type), en hij twijfelt zo...

Hallo Pampalate.... ik kan niet in jouw relatie kijken, maar het uitmaken 'omdat het niet in je leven past' is wel iets anders dan 'het past in je leven, je wilt het graag maar het is nogal heftig allemaal... kan ik dit' reactie.



Wil je geen hoop geven als dat niet terecht is, maar check goed bij je vriend wat hij wil. Hij klinkt niet alsof hij het echt wil.... ik wilde het wel héél graag. En met hem.



Toen ik het uitmaakte (2 weken) was dat wel definitief, het ging ongepland maar ik hoorde mijzelf ineens zeggen 'ik kan dit niet'.

Heb hem geen hoop gegeven in die twee weken, we kwamen echt het even uitpraten na de eerste emoties en sleutels teruggeven enzo. Hij had ook niet gedacht dat het nog goed zou komen. En ik ook niet. Het was gewoon dat moment....dat ik hem weer zag... een soort groot 'oh ja... jij' gevoel. Alsof ik vergeten was hoe hij me raakte.

nou, ik ben er dus nog niet uit wat hij nu precies wil.Hij gaf vorige week aan dathij op dit moment niet meer kan bieden dan vriednschap en dat hij mij graag wil blijven zien. Maar dat hij een relatie op dit moment er niet bij kan hebben en mij geen valse hoop wil geven.In de tijd dat wij samen waren, gaf hij mij wel het gevoel dat hij graag bij mij was en wilde ook dingen samen met mij doen enzo. Maar bij hem was er al een tijdje een twijfel, hij is gewoon bang dat een relatie zijn vrijheid in de weg staat. En dat terwijl ik hem alle ruimte liet, dat wil ik zelf namelijk ook graag.Maar hij is al een tijdje depressief en is gewend de dingen zelf op te lossen, omdat hij, op 1 relatie na, altijd single is geweest. Het feit dat wij het goed hadden, was voor hem een soort van angst (als dat maar goed blijft gaan). We hebben nu afgesproken dat we elkaar een paar weken niet zien/spreken en dan kijken of het op vriendachappelijke basis wel gaat. Ik weet nu al dat ik dat heel moeilijk ga vinden, omdat ik mijn gevoelens voor hem niet kan en wil onderdrukken. Hij stuurde mij op mijn verjaardag (5/1) nog wel een smsje,ik was natuurlijk meteen blij.

Ik wil hem zo graag snel weer zien, maar ja wat is wijsheid?

quote:koffiekoek schreef op 07 januari 2008 @ 21:03:





Ik weet nu in ieder geval wel dat bij mij alle alarmbellen gaan rinkelen als er weer een man op mijn pad komt die zó hard van stapel loopt.





Ik ken dit type man ook wel. Proppen een relatie van een jaar in 1 maand en jij voelt je helemaal uitverkoren!



Sterkte koffiekoek, ik denk dat je een goede beslissing hebt gemaakt, maar de nasleep zal nog wel even duren!

Kwikzilvers reactie gooit er toch een ander licht over. Leuk om het ook van die kant te lezen. Ik zou desondanks mijn begrip niet in actieve zin uiten. Meer in de zin van 'ik begrijp dat jij er aan moet werken' dat wel, maar meer ook niet. Want op het moment dat je er aan toevoegt '... en ik zal op je wachten' is er voor hem geen motivatie het uit te zoeken. Je bent er toch. Hij kan het oppakken wanneer hij wil, de aandacht blijft (waardoor het ook moeilijk word om dingen helder te bekijken voor hem), want je gaat automatisch rekening houden met elkaar wat zich dan ook vaak vertaald in een later 'ja maar ik had niet echt nagedacht, jij was er de hele tijd'. Volgens mij kan liefde ook loslaten zijn. Ooit heb ik ook de conclusie moeten trekken dat het beste wat iemand en ik elkaar konden bieden, op dat moment, vrijheid was en dat voelde ook gewoon goed. Uitmaken hoeft niet altijd drama en lijden te zijn als daar voor beiden iets moois voor terug komt.



@ Kwikzilver Ergens herken ik het allemaal wel. Het is dit alles, ga ik met deze persoon de rest van mijn leven doorbrengen. Ik denk dat het een soort tunnelvisie ding is, dat je dan denkt dat het 'altijd hetzelfde blijft'. Misschien totaal ten overvloede want je was er al uit geloof ik. maar misschien toch goed om op die momenten stil te staan bij waar een relatie je echt in beperkt en wat allemaal nog open staat. Dan merk je dat dat best heel veel is. Ook met een relatie kun je nieuwe vriendschappen ontwikkelen (zelfs extra mogelijkheden daartoe omdat je via elkaar weer nieuwe werelden leert kennen), samen nieuwe dingen doen. Etc. Ik merkte bij mezelf dat ik die beperkingen in mijn hoofd veel groter had gemaakt, dan ze in werkelijkheid waren. De enige daadwerkelijke beperking die ik heb, realiseer ik me nu, is dat ik geen seks/relaties heb met andere mannen (wij zijn monogaam), buiten dat is alles nog mogelijk. Nou ja, persoonlijk had ik er erg veel aan daarbij stil te staan. Het is ontzettend begrijpelijk en menselijk om stil te staan bij wat er allemaal niét kan. Iets anders zinnigs vond ik lijstjes met dingen waar je dankbaar voor bent. Dus de dingen die de relatie toevoegt aan je leven i.p.v. afsluit. Door daar bij stil te staan, realiseer je je ook dat er nieuwe mogelijkheden zijn bijgekomen, i.p.v. alleen zijn afgenomen.

quote:pampalate schreef op 07 januari 2008 @ 23:15:

Hij stuurde mij op mijn verjaardag (5/1) nog wel een smsje,ik was natuurlijk meteen blij.



Hm, een héél smsje, op je verjaardag? Bofkont!

Sorry van deze cynische reactie pampalate, maar dat vind ik zelfs voor een goede vriend nogal mager... ik denk dat jouw 'vriend' écht nog niet toe is aan een relatie en committment. Ik denk dat je jezelf even in bescherming moet nemen.... Dit is héél iets anders dan bij mij. Sterkte!

Oh ja en nog gefeliciteerd!

quote:Noblesse_Oblige schreef op 08 januari 2008 @ 08:16:

Ik zou desondanks mijn begrip niet in actieve zin uiten. Meer in de zin van 'ik begrijp dat jij er aan moet werken' dat wel, maar meer ook niet. Want op het moment dat je er aan toevoegt '... en ik zal op je wachten' is er voor hem geen motivatie het uit te zoeken.



@ Kwikzilver Ergens herken ik het allemaal wel. Het is dit alles, ga ik met deze persoon de rest van mijn leven doorbrengen. Ik denk dat het een soort tunnelvisie ding is, dat je dan denkt dat het 'altijd hetzelfde blijft'.



Ha noblesse, inderdaad, mijn vriend heeft ook duidelijk aangegeven dat hij niet op me gaat wachten. Het was mijn risico door hem af te wijzen dat ik hem kwijt zou zijn. Ook als hij geen andere relatie zou krijgen (wat aannemelijk is, dat gebeurt tenslotte niet ieder kwartaal) dan nog kon hij er -terecht- voor kiezen om niet zo heen en weer gejojoot te worden en niet meer terug te willen komen.



Bij mij was het niet de angst dat ik beperkt zou worden, zoals jij beschrijft, dat was me allemaal wel duidelijk. het was meer dat ik een soort sprookjes-beeld had hoe het zou moeten voelen. Met donderslagen en engelengezang. Dat ik me een leven zonder hem niet meer voor kan stellen. Dat ik het beeld had dat ik dol-dwaasverliefd moest zijn met knetterende sex. Dus echt het gevoel 'ik wil de relatie graag, maar wil ik het met jóu?'



Uiteindelijk is dat hele verliefde gevoel pas gekomen toen ik dit sprookje naar het sprookjesboek heb verbannen. Leuk he, zoals iemand anders ooit schreef: het is als zand. Als je erin knijpt loopt het tussen je vingers door, als je je hand ontspant blijft het erop liggen.

quote:kwikzilver schreef op 08 januari 2008 @ 13:25:

r... ik denk dat jouw 'vriend' écht nog niet toe is aan een relatie en committment. Nog cynischer: op een dag kom je erachter dat hij wél toe is aan een relatie en commitment, dat is de dag dat je hem in de stad met iemand tegenkomt en dat hij schutterig kijkt en zegt: "Ehh, ja,sorry, ik had je nog willen bellen, maarreh, dit is Carolien".

quote:koffiekoek schreef op 08 januari 2008 @ 18:16:

Anyway, mijn gevoel zegt dat ik de juiste beslissing heb genomen en daar vertrouw ik nu maar op.

Gelukkig maar! Sterkte

meis sterkte! ik denk dat je ook de goede beslissing hebt genomen...

Het wordt eentonig, maar je verhaal lijkt ook als twee druppels water op mijn verhaal van een jaar of 6 geleden. Stapelverliefd, hard van stapel, trouwen en kindjes kwamen al ter sprake, we zijn romantische weekendjes weg geweest en out of the blue stuurde hij een mail (!!) waarin hij schreef dat hij veel twijfels had, me geweldig vond, ik was de mooiste, liefste, leukste, slimste vrouw die hij ooit had ontmoet, maar hij wilde toch niet met me verder. We hebben nog een maand of 3 gerommeld, iedere keer dat we elkaar zagen was hij superlief en gaf hij me weer hoop, maar na zo'n afspraak liet hij gerust een week of 3, 4 niets meer van zich horen. Uiteindelijk heb ik zelf besloten om de deur dicht te houden, en al heel snel ontmoette ik mijn huidige partner. Overigens bleef hij me af en toe bellen met de mededeling dat 'ie me zo miste en dat 'ie me terug wilde. Tja, kans verkeken. Volgens de laatste berichten heeft 'ie vlak na mij iemand zwanger gemaakt, is daarmee getrouwd en ook weer heel snel gescheiden.



Mijn advies bij deze vent luidt dan ook: heel ver van hem vandaan blijven! Het doet pijn, zeker als je gevoel wat anders zegt, maar van dit figuur krijg je alleen maar verdriet.