Psyche
alle pijlers
Schuldgevoel
woensdag 13 april 2011 om 20:35
Hoi lieve mensen
Dit gaat vast een lang verhaal worden, dus waarschuwing vooraf. Zal proberen er wat alinea's in te gooien
Ik vind het ergens best raar om hier een topic over te openen, helemaal omdat ik psychologie studeer en daar zelfs bijna klaar mee ben. Vind het een beetje raar dat ik het dan niet zelf kan oplossen, en ik weet rationeel ook wel hoe of wat, maar toch knaagt het aan me. Ik zal even bij het begin beginnen
Toen ik 14 was gingen mijn ouders scheiden. Dit heeft zo'n grote indruk gemaakt op mijn vader dat hij het leven niet meer zag zitten. Hij was bang mij kwijt te raken en niemand meer over te houden (mijn moeder ging namelijk verhuizen en ik ging mee). Hij heeft toen een zelfmoordpoging gedaan. Het was hem ook gelukt, ware het niet dat onze hond die nacht stond te blaffen en mijn moeder hem net op tijd heeft gevonden. Details zal ik achterwege laten..
Hij wilde naar niemand luisteren, niet naar mijn moeder, niet naar een psycholoog of de huisarts. Hij wilde gewoon niet meer. Toen heb ik (als 14 jarige) uren op hem in lopen praten en uiteindelijk was hij 'om'. Hij vond mij waard om voor te blijven leven, de enige reden eigenlijk. Op dat moment stond ik er niet bij stil wat voor zware uiting dat eigenlijk was - ik de enige waar hij voor wilde leven? -, ik was allang blij dat hij niet meer uit het leven wilde stappen.
Ik heb nog een ruim half jaar bij mijn vader gewoond omdat ik mijn schooljaar af wilde maken, in de zomervakantie ging ik naar mijn moeder. Wij zijn erg naar elkaar toegegroeid door deze gebeurtenis en een hechte band met elkaar opgebouwd.
Het leek na een poos weer beter te gaan met hem, hij pakte zn leven weer op en opende zijn eigen kroeg. Alles leuk en wel een paar jaar, vriendinnen gehad tussendoor maar dat werkte niet, was een beetje het vertrouwen verloren in relaties inmiddels. Toen ik 18 was (nu 21) begon ik met studeren en had ik niet meer zoveel tijd om langs te komen en ook hij was druk als ik bij hem was met het runnen van de kroeg. Het verwaterde dus lichtelijk en mijn vader heeft weleens huilend verteld dat hij dat zo jammer vond. Vond ik ook maar moest helaas wel prioriteiten stellen omdat ik zelf de hele studie moest bekostigen (ouders hebben het niet breed). Ik kwam nog wel langs maar werd wel steeds iets oppervlakkiger tussen ons. Eerder praten we soms nachtenlang over diepzinnige dingen, lachen, huilen, alles.
Ik zag mijn vader op den duur steeds meer somber worden, maar wel met een masker op naar anderen toe. Mijn oma en oom hebben het nog verteld, dat ze dachten dat het niet goed met hem ging. Ik had het ook in de gaten, maar stelde een gesprek toch uit.. waarom geen idee, ergens een beetje bang.
Toen kwam het moment dat hij een hartaanval kreeg. Dit overleefde hij maar deed er heel laconiek over. Niks aan de hand en zou naar de huisarts en het ziekenhuis. Hij heeft mij hier niks over verteld, dit moest ik een paar weken later horen. Nog wat weken later weer een hartaanval, of in ieder geval dat denken ze.. ze vonden hem ergens in de kroeg.
Het erge is dat ik op de nacht van zijn overlijden nog 3 keer ben gebeld door mijn vader, gemiste oproepen had (hij belde nooit).. en hij een uur daarna is overleden. Daarna werd ik gebeld met dit nieuws. Eerste wat door mijn hoofd heen schoot was: hij heeft het gedaan, het is hem deze keer gelukt.
De rest van de familie weet niks van zijn zelfmoordpoging af en denken dat het weer een hartaanval is geweest. Hij is verder ook nooit onderzocht, geen autopsie oid want zelfmoord was niet aan de orde dacht de omgeving. Ik denk echter dat dit wél het geval is. Niemand weet namelijk hoe mijn vader zich voelde en heeft gevoeld, behalve ik (en mijn moeder).
Achteraf bleek dat hij nooit was komen opdagen in het ziekenhuis en bij de huisarts, ook al beweerde hij het wel. Hij zal wel niet opzettelijk zelfmoord hebben gepleegd, maar hij heeft het zeker zn beloop laten gaan en is niet gaan vechten.
En nu. Nu voel ik mij ontzettend schuldig. Schuldig dat ik het contact liet verwateren, dat ik gesprekken uit de weg ging ook al wilde mn vader zo graag dat we weer wat meer contact zouden krijgen. Door de gemiste oproepen en die keer dat ik hem huilend sprak hierover, dat hij zich depressief voelde, niet kwam opdagen in het ziekenhuis etc.. het wijst er allemaal op. En dan spookt weer dat zinnetje door mn hoofd 'jij bent de enige waarvoor ik nog wil leven'. Bah bah bah.
Ik weet rationeel gezien dat het een volwassen vent is en dat het in principe niks uitmaakt of het zelfmoord is of een natuurlijke dood. En dat ik er niks aan kan doen als het ware.. maar toch knaagt het ontzettend. Hoe kan ik nou mijn verstand en gevoel op 1 lijn krijgen?
Ik ben al eerder dit jaar naar een psycholoog geweest voor iets anders, maar ik ken mezelf, ik weet de trucjes van psychologen en kan zo praten en verdraaien dat zij overtuigd zijn dat het wel goed gaat. En op momenten dat het goed gaat geloof ik dat ook echt. Alleen kan ik niet meer tegen die schuldgevoelens.. zo stom..
Ik weet ook niet wat ik hier mee wil, in ieder geval even van me afpraten. Hopelijk word ik niet te herkenbaar met mijn verhaal, maar dat zal wel niet want niemand weet hier behalve mijn moeder en vriend vanaf..
Dit gaat vast een lang verhaal worden, dus waarschuwing vooraf. Zal proberen er wat alinea's in te gooien
Ik vind het ergens best raar om hier een topic over te openen, helemaal omdat ik psychologie studeer en daar zelfs bijna klaar mee ben. Vind het een beetje raar dat ik het dan niet zelf kan oplossen, en ik weet rationeel ook wel hoe of wat, maar toch knaagt het aan me. Ik zal even bij het begin beginnen
Toen ik 14 was gingen mijn ouders scheiden. Dit heeft zo'n grote indruk gemaakt op mijn vader dat hij het leven niet meer zag zitten. Hij was bang mij kwijt te raken en niemand meer over te houden (mijn moeder ging namelijk verhuizen en ik ging mee). Hij heeft toen een zelfmoordpoging gedaan. Het was hem ook gelukt, ware het niet dat onze hond die nacht stond te blaffen en mijn moeder hem net op tijd heeft gevonden. Details zal ik achterwege laten..
Hij wilde naar niemand luisteren, niet naar mijn moeder, niet naar een psycholoog of de huisarts. Hij wilde gewoon niet meer. Toen heb ik (als 14 jarige) uren op hem in lopen praten en uiteindelijk was hij 'om'. Hij vond mij waard om voor te blijven leven, de enige reden eigenlijk. Op dat moment stond ik er niet bij stil wat voor zware uiting dat eigenlijk was - ik de enige waar hij voor wilde leven? -, ik was allang blij dat hij niet meer uit het leven wilde stappen.
Ik heb nog een ruim half jaar bij mijn vader gewoond omdat ik mijn schooljaar af wilde maken, in de zomervakantie ging ik naar mijn moeder. Wij zijn erg naar elkaar toegegroeid door deze gebeurtenis en een hechte band met elkaar opgebouwd.
Het leek na een poos weer beter te gaan met hem, hij pakte zn leven weer op en opende zijn eigen kroeg. Alles leuk en wel een paar jaar, vriendinnen gehad tussendoor maar dat werkte niet, was een beetje het vertrouwen verloren in relaties inmiddels. Toen ik 18 was (nu 21) begon ik met studeren en had ik niet meer zoveel tijd om langs te komen en ook hij was druk als ik bij hem was met het runnen van de kroeg. Het verwaterde dus lichtelijk en mijn vader heeft weleens huilend verteld dat hij dat zo jammer vond. Vond ik ook maar moest helaas wel prioriteiten stellen omdat ik zelf de hele studie moest bekostigen (ouders hebben het niet breed). Ik kwam nog wel langs maar werd wel steeds iets oppervlakkiger tussen ons. Eerder praten we soms nachtenlang over diepzinnige dingen, lachen, huilen, alles.
Ik zag mijn vader op den duur steeds meer somber worden, maar wel met een masker op naar anderen toe. Mijn oma en oom hebben het nog verteld, dat ze dachten dat het niet goed met hem ging. Ik had het ook in de gaten, maar stelde een gesprek toch uit.. waarom geen idee, ergens een beetje bang.
Toen kwam het moment dat hij een hartaanval kreeg. Dit overleefde hij maar deed er heel laconiek over. Niks aan de hand en zou naar de huisarts en het ziekenhuis. Hij heeft mij hier niks over verteld, dit moest ik een paar weken later horen. Nog wat weken later weer een hartaanval, of in ieder geval dat denken ze.. ze vonden hem ergens in de kroeg.
Het erge is dat ik op de nacht van zijn overlijden nog 3 keer ben gebeld door mijn vader, gemiste oproepen had (hij belde nooit).. en hij een uur daarna is overleden. Daarna werd ik gebeld met dit nieuws. Eerste wat door mijn hoofd heen schoot was: hij heeft het gedaan, het is hem deze keer gelukt.
De rest van de familie weet niks van zijn zelfmoordpoging af en denken dat het weer een hartaanval is geweest. Hij is verder ook nooit onderzocht, geen autopsie oid want zelfmoord was niet aan de orde dacht de omgeving. Ik denk echter dat dit wél het geval is. Niemand weet namelijk hoe mijn vader zich voelde en heeft gevoeld, behalve ik (en mijn moeder).
Achteraf bleek dat hij nooit was komen opdagen in het ziekenhuis en bij de huisarts, ook al beweerde hij het wel. Hij zal wel niet opzettelijk zelfmoord hebben gepleegd, maar hij heeft het zeker zn beloop laten gaan en is niet gaan vechten.
En nu. Nu voel ik mij ontzettend schuldig. Schuldig dat ik het contact liet verwateren, dat ik gesprekken uit de weg ging ook al wilde mn vader zo graag dat we weer wat meer contact zouden krijgen. Door de gemiste oproepen en die keer dat ik hem huilend sprak hierover, dat hij zich depressief voelde, niet kwam opdagen in het ziekenhuis etc.. het wijst er allemaal op. En dan spookt weer dat zinnetje door mn hoofd 'jij bent de enige waarvoor ik nog wil leven'. Bah bah bah.
Ik weet rationeel gezien dat het een volwassen vent is en dat het in principe niks uitmaakt of het zelfmoord is of een natuurlijke dood. En dat ik er niks aan kan doen als het ware.. maar toch knaagt het ontzettend. Hoe kan ik nou mijn verstand en gevoel op 1 lijn krijgen?
Ik ben al eerder dit jaar naar een psycholoog geweest voor iets anders, maar ik ken mezelf, ik weet de trucjes van psychologen en kan zo praten en verdraaien dat zij overtuigd zijn dat het wel goed gaat. En op momenten dat het goed gaat geloof ik dat ook echt. Alleen kan ik niet meer tegen die schuldgevoelens.. zo stom..
Ik weet ook niet wat ik hier mee wil, in ieder geval even van me afpraten. Hopelijk word ik niet te herkenbaar met mijn verhaal, maar dat zal wel niet want niemand weet hier behalve mijn moeder en vriend vanaf..
woensdag 13 april 2011 om 21:36
Ik moet eerlijk zeggen dat sommige me reacties wel zwaar vallen.. dat hij zou hebben gewacht tot ik het aankon, dat het zijn wens zou zijn geweest.. wordt het ineens wel heel werkelijk van terwijl het een speculatie is in mijn hoofd (zeker weten doe ik het nooit). Is ook wel goed om een spiegel voorgehouden te krijgen hoor, maar vind het wel lastig ergens om te lezen
woensdag 13 april 2011 om 21:44
Hij hield van je, hij heeft misschien wel gewacht tot je volwassen bent en hem niet meer echt nodig.
Waarschijnlijk waakt hij nu over je vanwaar hij nu is.
Ik denk niet dat hij wil, dat jij je schuldig voelt, hij is toen voor jou blijven leven.
Sterkte met alles, ik hoop dat je alles een plekje kunt geven.
Waarschijnlijk waakt hij nu over je vanwaar hij nu is.
Ik denk niet dat hij wil, dat jij je schuldig voelt, hij is toen voor jou blijven leven.
Sterkte met alles, ik hoop dat je alles een plekje kunt geven.
woensdag 13 april 2011 om 21:45
Het was niet mijn bedoeling het moeilijker voor je te maken. Had gehoopt dat het je ms kon helpen om het niet te erg op jezelf te betrekken maar meer op hem. Het zal voor jou inderdaad nooit helemaal duidelijk worden en juist dat maakt het ook allemaal nog moeilijker. Wanneer je zijn overlijden minder op jezelf betrekt, op jouw handelen dan kan je er ms beter mee omgaan. En ms is het ook wel helemaal niet zijn bedoeling geweest en was het een natuurlijke dood. maar dan nog zit jij met je schuldgevoel omdat jij je steeds afvraagt of je meer had moeten doen. En wat uiteindelijk ook de oorzaak van zijn overlijden is geweest, jij staat daar los van in die zin dat jij er geen schuld aan hebt.
woensdag 13 april 2011 om 21:48
quote:nummerzoveel schreef op 13 april 2011 @ 21:35:
@elastiekje
Kun je niet praten met iemand buiten de familie dan? Dit is echt heel veel om zo goed als alleen te moeten dragen. Ik vind het lief dat jij je familie wilt beschermen tegen deze info, maar het mag niet ten koste van jezelf gaan.
En voor wat betreft je gevoel, soms moet je er gewoon eerst doorheen. Niet alles is altijd weg te redeneren, hoe graag je dat ook zou willen. Ik denk dat je dat de tijd moet geven.
Eens.
Ik geloof dat jij niets had kunnen doen om dit te voorkomen.
Ik ben zelf suïcidaal geweest en dat had niets maar dan ook niets met anderen te maken. Ik worstelde onwijs met mezelf.
Maar jouw schuldgevoel is er en daar mag je wat mee doen. Ik geloof dat je er goed aan doet om er wel irl met iemand over te praten. Als jij jezelf hardop hoort praten geef je je woorden de ruimte en wellicht ook je gevoel.
Deel je zorgen, gedachten en verdriet met anderen. Dit hoef je niet alleen te dragen.
Verder is PMT ( psychomotorische therapie) misschien ook iets voor je. Dan hoef je minder te praten en kom je misschien meer bij je gevoel in plaats dat je 'in je hoofd' blijft zitten.
En wat betreft de reacties...pik eruit waar je iets me kunt. Niemand hier heeft 'de waarheid' in pacht.
@elastiekje
Kun je niet praten met iemand buiten de familie dan? Dit is echt heel veel om zo goed als alleen te moeten dragen. Ik vind het lief dat jij je familie wilt beschermen tegen deze info, maar het mag niet ten koste van jezelf gaan.
En voor wat betreft je gevoel, soms moet je er gewoon eerst doorheen. Niet alles is altijd weg te redeneren, hoe graag je dat ook zou willen. Ik denk dat je dat de tijd moet geven.
Eens.
Ik geloof dat jij niets had kunnen doen om dit te voorkomen.
Ik ben zelf suïcidaal geweest en dat had niets maar dan ook niets met anderen te maken. Ik worstelde onwijs met mezelf.
Maar jouw schuldgevoel is er en daar mag je wat mee doen. Ik geloof dat je er goed aan doet om er wel irl met iemand over te praten. Als jij jezelf hardop hoort praten geef je je woorden de ruimte en wellicht ook je gevoel.
Deel je zorgen, gedachten en verdriet met anderen. Dit hoef je niet alleen te dragen.
Verder is PMT ( psychomotorische therapie) misschien ook iets voor je. Dan hoef je minder te praten en kom je misschien meer bij je gevoel in plaats dat je 'in je hoofd' blijft zitten.
En wat betreft de reacties...pik eruit waar je iets me kunt. Niemand hier heeft 'de waarheid' in pacht.
woensdag 13 april 2011 om 21:54
@ Nic, dat snap ik hoor ik verwijt ook echt niemand wat hiermee. Brengt gewoon wat gevoel met zich mee. Kanten die ik nog niet heb gezien (wat ook heel fijn is aan een forum natuurlijk).
@ noanoa
Ik weet ook wel dat het niets met anderen heeft te maken, en iedereen heeft recht op zijn of haar gevoel, ook al is het zo heftig als uit het leven willen stappen. Ik neem het mijn vader dan ook (niet meer) kwalijk. Het is wat het is. Maar toch, als iemand zo radeloos is, en ik mijn hoofd voor mijn gevoel in het zand heb gestoken (ook al was het niet super duidelijk hoe erg de situatie was).. dan denk je toch 'wat als".. het is niet dat hij het dan zomaar heeft gedaan. Heeft echt wel hier en daar bij mij (en anderen) wat hints laten vallen niet gelukkig te zijn.
Blegh zo rot he, dat je verstand niet altijd samen kan gaan met je gevoel.
@ noanoa
Ik weet ook wel dat het niets met anderen heeft te maken, en iedereen heeft recht op zijn of haar gevoel, ook al is het zo heftig als uit het leven willen stappen. Ik neem het mijn vader dan ook (niet meer) kwalijk. Het is wat het is. Maar toch, als iemand zo radeloos is, en ik mijn hoofd voor mijn gevoel in het zand heb gestoken (ook al was het niet super duidelijk hoe erg de situatie was).. dan denk je toch 'wat als".. het is niet dat hij het dan zomaar heeft gedaan. Heeft echt wel hier en daar bij mij (en anderen) wat hints laten vallen niet gelukkig te zijn.
Blegh zo rot he, dat je verstand niet altijd samen kan gaan met je gevoel.
woensdag 13 april 2011 om 21:59
En inderdaad, ik moet het misschien wat minder op mijzelf betrekken. Maar dat komt met name door zijn eerste poging en dat hij naar niemand wilde luisteren etc en het toen tegen mij zei voor mij te willen leven. Als dat niet was gebeurt (en hij had nu zelfmoord gepleegd) dan voelde ik mij misschien ook niet echt zo schuldig. Heel dubbel misschien, maar het komt ook door wat er vroeger is gebeurd. Heb altijd naar hem omgekeken, gesprekken gevoerd, gezellig gehad.
Ik ben ook een enorme stresskip, ben snel bang dingen fout te doen, maak het mezelf zo enorm moeilijk soms. Wil iedereen tevreden houden en ook dat breekt je op. Wat zich soms uitte in wat minder contact met familie. Je moet soms ook aan jezelf denken alleen is de timing mss niet goed geweest. Maarja, weer 'wat als', kun je zo weinig mee.
Zijn dood heb ik nu geaccepteerd, maar het is zo lastig om te gaan met omgeving die het niet weet (en het allemaal 'zielig' vinden zo vroeg uit het leven te worden gerukt, terwijl ik dus denk 'niet gerukt, bewust gekozen waarschijnlijk'). ik kan het mijn familie gewoon niet aandoen het beeld over mijn vader te verpesten vind ik.
Ik heb zeker wel wat aan jullie reacties, ook de reacties die wat bij mij losmaken (juist goed denk ik). Verschillende kanten horen helpt wel in ieder geval.
Bedankt voor alle reacties tot nu toe in ieder geval. Waardeer dat jullie zo met me meedenken en advies proberen te geven
Ik ben ook een enorme stresskip, ben snel bang dingen fout te doen, maak het mezelf zo enorm moeilijk soms. Wil iedereen tevreden houden en ook dat breekt je op. Wat zich soms uitte in wat minder contact met familie. Je moet soms ook aan jezelf denken alleen is de timing mss niet goed geweest. Maarja, weer 'wat als', kun je zo weinig mee.
Zijn dood heb ik nu geaccepteerd, maar het is zo lastig om te gaan met omgeving die het niet weet (en het allemaal 'zielig' vinden zo vroeg uit het leven te worden gerukt, terwijl ik dus denk 'niet gerukt, bewust gekozen waarschijnlijk'). ik kan het mijn familie gewoon niet aandoen het beeld over mijn vader te verpesten vind ik.
Ik heb zeker wel wat aan jullie reacties, ook de reacties die wat bij mij losmaken (juist goed denk ik). Verschillende kanten horen helpt wel in ieder geval.
Bedankt voor alle reacties tot nu toe in ieder geval. Waardeer dat jullie zo met me meedenken en advies proberen te geven
woensdag 13 april 2011 om 22:00
woensdag 13 april 2011 om 22:02
Het slaat natuurlijk nergens op dat je je schuldig voelt, dat weet je zelf ook. Je weet rationeel ook heel goed wat je moet doen, zeker met je studie. Maar het gaat hier om je gevoel, en of dat nu terecht is of niet, het is er. Probeer er even bij stil te staan als dat schuldgevoel opkomt. Gewoon er even naar kijken, je ervan bewust te zijn dat het er is. Gevoel kan je niet wegdenken, je moet het toelaten, niet wegstoppen en het accepteren.
Heb je iets waar je je emotie in kwijt kan? Schilderen, dansen, muziek luisteren, dichten o.i.d.?
Heb je iets waar je je emotie in kwijt kan? Schilderen, dansen, muziek luisteren, dichten o.i.d.?
woensdag 13 april 2011 om 22:07
Wat een triest verhaal Inhoudelijk kan ik niet echt iets bijdragen, behalve dat jij niet verantwoordelijk voor zijn dood bent, op wat voor manier dan ook.
Omdat je psychologie studeert en weet hoe gedragstherapie en andere therapieën om je gedrag om te buigen in elkaar zitten, hoef je het nog niet naast je neer te leggen.
Ik heb ook een beetje soortgelijke opleiding en heb ook geen of te weinig hulp gevraagd, juist om "mijn eigen" vlak. Want ik wist daar toch alles vanaf? Dus die trucs werken toch niet op mij? In theorie wist ik exact wat ik moest doen.... in praktijk liep het echter niet zo lekker met mij (zwak uitgedrukt).
Toch merkte ik dat gewoon over moeilijke situaties en schuldgevoelens praten hielp. Simpel praten, geen trucjes. laat mij maar er eens over spuien. En dat durfde ik niet echt tegen mijn directe omgeving.
Dus ik zou je aanraden om toch weer een therapeut te zoeken. Dat kan een psycholoog zijn, maar ook een lifecoach, creatief therapeut of wat voor tak van sport dan ook. Het gaat vaak meer om de persoon zelf dan welke richting in dit soort gevallen.
En heb je vrienden met wie je dit zou kunnen bespreken? Ik denk dat dat ook wel bij zou kunnen dragen om je er wat beter onder te voelen.
Omdat je psychologie studeert en weet hoe gedragstherapie en andere therapieën om je gedrag om te buigen in elkaar zitten, hoef je het nog niet naast je neer te leggen.
Ik heb ook een beetje soortgelijke opleiding en heb ook geen of te weinig hulp gevraagd, juist om "mijn eigen" vlak. Want ik wist daar toch alles vanaf? Dus die trucs werken toch niet op mij? In theorie wist ik exact wat ik moest doen.... in praktijk liep het echter niet zo lekker met mij (zwak uitgedrukt).
Toch merkte ik dat gewoon over moeilijke situaties en schuldgevoelens praten hielp. Simpel praten, geen trucjes. laat mij maar er eens over spuien. En dat durfde ik niet echt tegen mijn directe omgeving.
Dus ik zou je aanraden om toch weer een therapeut te zoeken. Dat kan een psycholoog zijn, maar ook een lifecoach, creatief therapeut of wat voor tak van sport dan ook. Het gaat vaak meer om de persoon zelf dan welke richting in dit soort gevallen.
En heb je vrienden met wie je dit zou kunnen bespreken? Ik denk dat dat ook wel bij zou kunnen dragen om je er wat beter onder te voelen.
woensdag 13 april 2011 om 22:08
quote:elastiekje schreef op 13 april 2011 @ 21:59:
Zijn dood heb ik nu geaccepteerd, maar het is zo lastig om te gaan met omgeving die het niet weet (en het allemaal 'zielig' vinden zo vroeg uit het leven te worden gerukt, terwijl ik dus denk 'niet gerukt, bewust gekozen waarschijnlijk'). ik kan het mijn familie gewoon niet aandoen het beeld over mijn vader te verpesten vind ik.
Eigenlijk vind ik dat je dit jezelf niet mag aandoen... je bent je vader al verloren en nu moet je ook zo'n groot geheim met je meesleuren. Daarvoor had je steeds de last van de verantwoordelijkheid die je voor je vader voelde. Misschien kun je het een aantal familie leden wel vertellen, want jij hebt hun steun nodig. Het is niet jouw verantwoordelijkheid hen te sparen.
Sterkte meid
Zijn dood heb ik nu geaccepteerd, maar het is zo lastig om te gaan met omgeving die het niet weet (en het allemaal 'zielig' vinden zo vroeg uit het leven te worden gerukt, terwijl ik dus denk 'niet gerukt, bewust gekozen waarschijnlijk'). ik kan het mijn familie gewoon niet aandoen het beeld over mijn vader te verpesten vind ik.
Eigenlijk vind ik dat je dit jezelf niet mag aandoen... je bent je vader al verloren en nu moet je ook zo'n groot geheim met je meesleuren. Daarvoor had je steeds de last van de verantwoordelijkheid die je voor je vader voelde. Misschien kun je het een aantal familie leden wel vertellen, want jij hebt hun steun nodig. Het is niet jouw verantwoordelijkheid hen te sparen.
Sterkte meid
woensdag 13 april 2011 om 22:23
Niet per se moeilijk, mijn oma is haar man al verloren, nu haar zoon. Zij is ook erg eenzaam, ik zou het met name haar niet willen aandoen haar herinnering te 'bevuilen' hiermee. Ze zal het nooit snappen denk ik. En hoe meer mensen het weten hoe meer kans er is dat het rond gaat (met name in het kroegwereldje, op zijn uitvaart was het hele dorp erbij zo'n beetje).
donderdag 14 april 2011 om 06:22
Mag ik met mijn "huis-, tuin- en keukenpsychologie" iets zeggen?
Dat verantwoordelijkheidsgevoel voor diegene waarvan je houdt, is bewonderenswaardig maar ook je eigen valkuil geworden.
Toen je 14 jaar was, werd je jong voor je vader verantwoordelijk
Zo'n sterk meisje die op hem in bleef praten, was de reden voor hem om verder te gaan met zijn leven. Op zich niet zo heel erg, een kind kan veel hebben en zeg ik omdat ik dat herken!!
Maar die verantwoordelijkheid van een kind voor ouder moet een keer ophouden. Om zelf te kunnen groeien, om zelf een leven op te kunnen bouwen, er te zijn voor partner, kinderen en keuzes te mogen maken voor wie jij verantwoordelijk wilt zijn.
Ik werd "ontslagen" van die verantwoordelijkheid.
Voor een groot deel door mijn moeder zelf. Zij kreeg weer zelf grip op haar leven en werd moeder EN vader voor mij. Gaf mij adviezen en stimuleerde mij om zelfstandig te worden zonder mij te claimen. En voor een deel door gesprekken met een hulpverlener... die mij liet inzien dat ik die rol als verantwoordelijke onmogelijk met mijn eigen leven, in stand kon blijven houden. Ik moest haar los laten.... ( ja omgekeerde wereld!)
Jouw vader bleef aan je hangen en huilde om minder contact. Ik kan mij dat voorstellen en daardoor is hij niet minder speciaal maar hij "pakte" zijn rol als ouder om je verder op weg te helpen niet op. Jij studeerde, je verdiende je eigen kostje bij elkaar, je ging je eigen leven inrichten en je moest tijd en aandacht gaan verdelen tussen studie, werk, moeder, je vriend en vader...Dan is het toch voor te stellen dat je niet zoveel tijd/gesprekken en aandacht meer voor je vader had? Dan is het toch te verwachten van een ouder om daar ruimte aan te geven en begrip voor te hebben? Niet te claimen maar om los te laten!
Je hebt eerder hulp gevraagd om hier mee te kunnen dealen en slimmerd dat je er bent, je kent de trucjes dus geef je de goede antwoorden! Maar wie neem je nu eigenlijk in de maling??
Nu zit jij met een schuld vraag en bewaren van geheim.
Volgens mij heeft hier niemand schuld.
Volgens mij lukt het jou om met hulp, dat geheim een plekje geven.
Volgens mij staat het loslaten van die (verrekte) verantwoordelijkheid… rouwen als dochter om je vader, jou in de weg om verder te komen.
Volgens mij ben je vooral als psycholoog op zoek naar antwoorden en verklaringen.
Gun jij jezelf de tijd om als dochter te rouwen?
Ik krijg een beetje het idee dat je het rouwproces wil overslaan en maar snel wil verklaren….
Rouwen is niet zo simpel, heeft tijd nodig en is meer een proces van golven van de zee.
De ene golf is mild en neemt je mee in herinneringen.
De volgende golf is een tikje wilder en maakt je wangen nat.
De volgende is woester en doet je naar adem happen!
Dan komt die ene golf weer…. en is dan net die golf die je niet verwacht!
Wie kan JOU van die verantwoordelijkheid ontslaan??
Ik denk vooral jijzelf.
En met hulp van een hulpverlener maar dan moet je niet alles als psycholoog willen doorzien.
Dit is maar mijn idee.
Uit goed hartje.
Dat verantwoordelijkheidsgevoel voor diegene waarvan je houdt, is bewonderenswaardig maar ook je eigen valkuil geworden.
Toen je 14 jaar was, werd je jong voor je vader verantwoordelijk
Zo'n sterk meisje die op hem in bleef praten, was de reden voor hem om verder te gaan met zijn leven. Op zich niet zo heel erg, een kind kan veel hebben en zeg ik omdat ik dat herken!!
Maar die verantwoordelijkheid van een kind voor ouder moet een keer ophouden. Om zelf te kunnen groeien, om zelf een leven op te kunnen bouwen, er te zijn voor partner, kinderen en keuzes te mogen maken voor wie jij verantwoordelijk wilt zijn.
Ik werd "ontslagen" van die verantwoordelijkheid.
Voor een groot deel door mijn moeder zelf. Zij kreeg weer zelf grip op haar leven en werd moeder EN vader voor mij. Gaf mij adviezen en stimuleerde mij om zelfstandig te worden zonder mij te claimen. En voor een deel door gesprekken met een hulpverlener... die mij liet inzien dat ik die rol als verantwoordelijke onmogelijk met mijn eigen leven, in stand kon blijven houden. Ik moest haar los laten.... ( ja omgekeerde wereld!)
Jouw vader bleef aan je hangen en huilde om minder contact. Ik kan mij dat voorstellen en daardoor is hij niet minder speciaal maar hij "pakte" zijn rol als ouder om je verder op weg te helpen niet op. Jij studeerde, je verdiende je eigen kostje bij elkaar, je ging je eigen leven inrichten en je moest tijd en aandacht gaan verdelen tussen studie, werk, moeder, je vriend en vader...Dan is het toch voor te stellen dat je niet zoveel tijd/gesprekken en aandacht meer voor je vader had? Dan is het toch te verwachten van een ouder om daar ruimte aan te geven en begrip voor te hebben? Niet te claimen maar om los te laten!
Je hebt eerder hulp gevraagd om hier mee te kunnen dealen en slimmerd dat je er bent, je kent de trucjes dus geef je de goede antwoorden! Maar wie neem je nu eigenlijk in de maling??
Nu zit jij met een schuld vraag en bewaren van geheim.
Volgens mij heeft hier niemand schuld.
Volgens mij lukt het jou om met hulp, dat geheim een plekje geven.
Volgens mij staat het loslaten van die (verrekte) verantwoordelijkheid… rouwen als dochter om je vader, jou in de weg om verder te komen.
Volgens mij ben je vooral als psycholoog op zoek naar antwoorden en verklaringen.
Gun jij jezelf de tijd om als dochter te rouwen?
Ik krijg een beetje het idee dat je het rouwproces wil overslaan en maar snel wil verklaren….
Rouwen is niet zo simpel, heeft tijd nodig en is meer een proces van golven van de zee.
De ene golf is mild en neemt je mee in herinneringen.
De volgende golf is een tikje wilder en maakt je wangen nat.
De volgende is woester en doet je naar adem happen!
Dan komt die ene golf weer…. en is dan net die golf die je niet verwacht!
Wie kan JOU van die verantwoordelijkheid ontslaan??
Ik denk vooral jijzelf.
En met hulp van een hulpverlener maar dan moet je niet alles als psycholoog willen doorzien.
Dit is maar mijn idee.
Uit goed hartje.
donderdag 14 april 2011 om 15:59
Wat een mooie post passiebloempje, dankjewel! De rest natuurlijk ook hartstikke bedankt voor de lieve woorden (het is gelukkig niet allemaal haat en nijd op het forum )
Vandaag voel ik me alweer iets rustiger. Gaat op en af eigenlijk.
@ Nova, ik heb verder vrij weinig van hem. Zit nog weer een heel verhaal aan vast Het is eigenlijk mijn stiefvader en hij heeft nog een biologische dochter, maar zij hadden ruzie voor zijn dood. Na zijn dood is zij echter de zielige dochter uit gaan hangen (terwijl ze jaren niks van zich had laten horen, weggelopen is van huis etc.) en heeft alles opgeëist. Ze wilde zelfs de kroeg verkopen, maar gelukkig stond dit op de naam van mijn oom. Beetje geldbelust type. Maar dat maakt mij niks uit, ik heb wat foto's en mooie herinneringen gelukkig. Ik hoef geen profiteur te zijn zoals mijn stiefzus
Ik ga proberen het een plekje te geven. Van me afschrijven heeft in ieder geval al een boel geholpen, je kunt zo'n verhaal als de mijne eigenlijk van zoveel kanten bekeken, wat ik van tevoren niet had verwacht, bedankt dus daarvoor.
Vandaag voel ik me alweer iets rustiger. Gaat op en af eigenlijk.
@ Nova, ik heb verder vrij weinig van hem. Zit nog weer een heel verhaal aan vast Het is eigenlijk mijn stiefvader en hij heeft nog een biologische dochter, maar zij hadden ruzie voor zijn dood. Na zijn dood is zij echter de zielige dochter uit gaan hangen (terwijl ze jaren niks van zich had laten horen, weggelopen is van huis etc.) en heeft alles opgeëist. Ze wilde zelfs de kroeg verkopen, maar gelukkig stond dit op de naam van mijn oom. Beetje geldbelust type. Maar dat maakt mij niks uit, ik heb wat foto's en mooie herinneringen gelukkig. Ik hoef geen profiteur te zijn zoals mijn stiefzus
Ik ga proberen het een plekje te geven. Van me afschrijven heeft in ieder geval al een boel geholpen, je kunt zo'n verhaal als de mijne eigenlijk van zoveel kanten bekeken, wat ik van tevoren niet had verwacht, bedankt dus daarvoor.
