Psyche
alle pijlers
Schuldgevoel
woensdag 13 april 2011 om 20:35
Hoi lieve mensen
Dit gaat vast een lang verhaal worden, dus waarschuwing vooraf. Zal proberen er wat alinea's in te gooien
Ik vind het ergens best raar om hier een topic over te openen, helemaal omdat ik psychologie studeer en daar zelfs bijna klaar mee ben. Vind het een beetje raar dat ik het dan niet zelf kan oplossen, en ik weet rationeel ook wel hoe of wat, maar toch knaagt het aan me. Ik zal even bij het begin beginnen
Toen ik 14 was gingen mijn ouders scheiden. Dit heeft zo'n grote indruk gemaakt op mijn vader dat hij het leven niet meer zag zitten. Hij was bang mij kwijt te raken en niemand meer over te houden (mijn moeder ging namelijk verhuizen en ik ging mee). Hij heeft toen een zelfmoordpoging gedaan. Het was hem ook gelukt, ware het niet dat onze hond die nacht stond te blaffen en mijn moeder hem net op tijd heeft gevonden. Details zal ik achterwege laten..
Hij wilde naar niemand luisteren, niet naar mijn moeder, niet naar een psycholoog of de huisarts. Hij wilde gewoon niet meer. Toen heb ik (als 14 jarige) uren op hem in lopen praten en uiteindelijk was hij 'om'. Hij vond mij waard om voor te blijven leven, de enige reden eigenlijk. Op dat moment stond ik er niet bij stil wat voor zware uiting dat eigenlijk was - ik de enige waar hij voor wilde leven? -, ik was allang blij dat hij niet meer uit het leven wilde stappen.
Ik heb nog een ruim half jaar bij mijn vader gewoond omdat ik mijn schooljaar af wilde maken, in de zomervakantie ging ik naar mijn moeder. Wij zijn erg naar elkaar toegegroeid door deze gebeurtenis en een hechte band met elkaar opgebouwd.
Het leek na een poos weer beter te gaan met hem, hij pakte zn leven weer op en opende zijn eigen kroeg. Alles leuk en wel een paar jaar, vriendinnen gehad tussendoor maar dat werkte niet, was een beetje het vertrouwen verloren in relaties inmiddels. Toen ik 18 was (nu 21) begon ik met studeren en had ik niet meer zoveel tijd om langs te komen en ook hij was druk als ik bij hem was met het runnen van de kroeg. Het verwaterde dus lichtelijk en mijn vader heeft weleens huilend verteld dat hij dat zo jammer vond. Vond ik ook maar moest helaas wel prioriteiten stellen omdat ik zelf de hele studie moest bekostigen (ouders hebben het niet breed). Ik kwam nog wel langs maar werd wel steeds iets oppervlakkiger tussen ons. Eerder praten we soms nachtenlang over diepzinnige dingen, lachen, huilen, alles.
Ik zag mijn vader op den duur steeds meer somber worden, maar wel met een masker op naar anderen toe. Mijn oma en oom hebben het nog verteld, dat ze dachten dat het niet goed met hem ging. Ik had het ook in de gaten, maar stelde een gesprek toch uit.. waarom geen idee, ergens een beetje bang.
Toen kwam het moment dat hij een hartaanval kreeg. Dit overleefde hij maar deed er heel laconiek over. Niks aan de hand en zou naar de huisarts en het ziekenhuis. Hij heeft mij hier niks over verteld, dit moest ik een paar weken later horen. Nog wat weken later weer een hartaanval, of in ieder geval dat denken ze.. ze vonden hem ergens in de kroeg.
Het erge is dat ik op de nacht van zijn overlijden nog 3 keer ben gebeld door mijn vader, gemiste oproepen had (hij belde nooit).. en hij een uur daarna is overleden. Daarna werd ik gebeld met dit nieuws. Eerste wat door mijn hoofd heen schoot was: hij heeft het gedaan, het is hem deze keer gelukt.
De rest van de familie weet niks van zijn zelfmoordpoging af en denken dat het weer een hartaanval is geweest. Hij is verder ook nooit onderzocht, geen autopsie oid want zelfmoord was niet aan de orde dacht de omgeving. Ik denk echter dat dit wél het geval is. Niemand weet namelijk hoe mijn vader zich voelde en heeft gevoeld, behalve ik (en mijn moeder).
Achteraf bleek dat hij nooit was komen opdagen in het ziekenhuis en bij de huisarts, ook al beweerde hij het wel. Hij zal wel niet opzettelijk zelfmoord hebben gepleegd, maar hij heeft het zeker zn beloop laten gaan en is niet gaan vechten.
En nu. Nu voel ik mij ontzettend schuldig. Schuldig dat ik het contact liet verwateren, dat ik gesprekken uit de weg ging ook al wilde mn vader zo graag dat we weer wat meer contact zouden krijgen. Door de gemiste oproepen en die keer dat ik hem huilend sprak hierover, dat hij zich depressief voelde, niet kwam opdagen in het ziekenhuis etc.. het wijst er allemaal op. En dan spookt weer dat zinnetje door mn hoofd 'jij bent de enige waarvoor ik nog wil leven'. Bah bah bah.
Ik weet rationeel gezien dat het een volwassen vent is en dat het in principe niks uitmaakt of het zelfmoord is of een natuurlijke dood. En dat ik er niks aan kan doen als het ware.. maar toch knaagt het ontzettend. Hoe kan ik nou mijn verstand en gevoel op 1 lijn krijgen?
Ik ben al eerder dit jaar naar een psycholoog geweest voor iets anders, maar ik ken mezelf, ik weet de trucjes van psychologen en kan zo praten en verdraaien dat zij overtuigd zijn dat het wel goed gaat. En op momenten dat het goed gaat geloof ik dat ook echt. Alleen kan ik niet meer tegen die schuldgevoelens.. zo stom..
Ik weet ook niet wat ik hier mee wil, in ieder geval even van me afpraten. Hopelijk word ik niet te herkenbaar met mijn verhaal, maar dat zal wel niet want niemand weet hier behalve mijn moeder en vriend vanaf..
Dit gaat vast een lang verhaal worden, dus waarschuwing vooraf. Zal proberen er wat alinea's in te gooien
Ik vind het ergens best raar om hier een topic over te openen, helemaal omdat ik psychologie studeer en daar zelfs bijna klaar mee ben. Vind het een beetje raar dat ik het dan niet zelf kan oplossen, en ik weet rationeel ook wel hoe of wat, maar toch knaagt het aan me. Ik zal even bij het begin beginnen
Toen ik 14 was gingen mijn ouders scheiden. Dit heeft zo'n grote indruk gemaakt op mijn vader dat hij het leven niet meer zag zitten. Hij was bang mij kwijt te raken en niemand meer over te houden (mijn moeder ging namelijk verhuizen en ik ging mee). Hij heeft toen een zelfmoordpoging gedaan. Het was hem ook gelukt, ware het niet dat onze hond die nacht stond te blaffen en mijn moeder hem net op tijd heeft gevonden. Details zal ik achterwege laten..
Hij wilde naar niemand luisteren, niet naar mijn moeder, niet naar een psycholoog of de huisarts. Hij wilde gewoon niet meer. Toen heb ik (als 14 jarige) uren op hem in lopen praten en uiteindelijk was hij 'om'. Hij vond mij waard om voor te blijven leven, de enige reden eigenlijk. Op dat moment stond ik er niet bij stil wat voor zware uiting dat eigenlijk was - ik de enige waar hij voor wilde leven? -, ik was allang blij dat hij niet meer uit het leven wilde stappen.
Ik heb nog een ruim half jaar bij mijn vader gewoond omdat ik mijn schooljaar af wilde maken, in de zomervakantie ging ik naar mijn moeder. Wij zijn erg naar elkaar toegegroeid door deze gebeurtenis en een hechte band met elkaar opgebouwd.
Het leek na een poos weer beter te gaan met hem, hij pakte zn leven weer op en opende zijn eigen kroeg. Alles leuk en wel een paar jaar, vriendinnen gehad tussendoor maar dat werkte niet, was een beetje het vertrouwen verloren in relaties inmiddels. Toen ik 18 was (nu 21) begon ik met studeren en had ik niet meer zoveel tijd om langs te komen en ook hij was druk als ik bij hem was met het runnen van de kroeg. Het verwaterde dus lichtelijk en mijn vader heeft weleens huilend verteld dat hij dat zo jammer vond. Vond ik ook maar moest helaas wel prioriteiten stellen omdat ik zelf de hele studie moest bekostigen (ouders hebben het niet breed). Ik kwam nog wel langs maar werd wel steeds iets oppervlakkiger tussen ons. Eerder praten we soms nachtenlang over diepzinnige dingen, lachen, huilen, alles.
Ik zag mijn vader op den duur steeds meer somber worden, maar wel met een masker op naar anderen toe. Mijn oma en oom hebben het nog verteld, dat ze dachten dat het niet goed met hem ging. Ik had het ook in de gaten, maar stelde een gesprek toch uit.. waarom geen idee, ergens een beetje bang.
Toen kwam het moment dat hij een hartaanval kreeg. Dit overleefde hij maar deed er heel laconiek over. Niks aan de hand en zou naar de huisarts en het ziekenhuis. Hij heeft mij hier niks over verteld, dit moest ik een paar weken later horen. Nog wat weken later weer een hartaanval, of in ieder geval dat denken ze.. ze vonden hem ergens in de kroeg.
Het erge is dat ik op de nacht van zijn overlijden nog 3 keer ben gebeld door mijn vader, gemiste oproepen had (hij belde nooit).. en hij een uur daarna is overleden. Daarna werd ik gebeld met dit nieuws. Eerste wat door mijn hoofd heen schoot was: hij heeft het gedaan, het is hem deze keer gelukt.
De rest van de familie weet niks van zijn zelfmoordpoging af en denken dat het weer een hartaanval is geweest. Hij is verder ook nooit onderzocht, geen autopsie oid want zelfmoord was niet aan de orde dacht de omgeving. Ik denk echter dat dit wél het geval is. Niemand weet namelijk hoe mijn vader zich voelde en heeft gevoeld, behalve ik (en mijn moeder).
Achteraf bleek dat hij nooit was komen opdagen in het ziekenhuis en bij de huisarts, ook al beweerde hij het wel. Hij zal wel niet opzettelijk zelfmoord hebben gepleegd, maar hij heeft het zeker zn beloop laten gaan en is niet gaan vechten.
En nu. Nu voel ik mij ontzettend schuldig. Schuldig dat ik het contact liet verwateren, dat ik gesprekken uit de weg ging ook al wilde mn vader zo graag dat we weer wat meer contact zouden krijgen. Door de gemiste oproepen en die keer dat ik hem huilend sprak hierover, dat hij zich depressief voelde, niet kwam opdagen in het ziekenhuis etc.. het wijst er allemaal op. En dan spookt weer dat zinnetje door mn hoofd 'jij bent de enige waarvoor ik nog wil leven'. Bah bah bah.
Ik weet rationeel gezien dat het een volwassen vent is en dat het in principe niks uitmaakt of het zelfmoord is of een natuurlijke dood. En dat ik er niks aan kan doen als het ware.. maar toch knaagt het ontzettend. Hoe kan ik nou mijn verstand en gevoel op 1 lijn krijgen?
Ik ben al eerder dit jaar naar een psycholoog geweest voor iets anders, maar ik ken mezelf, ik weet de trucjes van psychologen en kan zo praten en verdraaien dat zij overtuigd zijn dat het wel goed gaat. En op momenten dat het goed gaat geloof ik dat ook echt. Alleen kan ik niet meer tegen die schuldgevoelens.. zo stom..
Ik weet ook niet wat ik hier mee wil, in ieder geval even van me afpraten. Hopelijk word ik niet te herkenbaar met mijn verhaal, maar dat zal wel niet want niemand weet hier behalve mijn moeder en vriend vanaf..
woensdag 13 april 2011 om 20:49
Och, wat een verdrietig verhaal en wat een schuldgevoel sleep jij op je schouders met je mee. Ik kan het me echt heel goed voorstellen, maar hoop ook dat je je beseft dat jij niet voor je vader hebt kunnen leven. Je vader was een volwassen man, die voor zijn eigen leven moest zorgen. Dat kun je gewoon niet aan een (toen nog) kind overlaten, die last is te zwaar.
Ik weet niet goed wat anders nog te zeggen, maar ik hoop echt dat je tot andere inzichten komt. Het is heel verdrietig dat het zo gegaan is. Het is normaal dat kinderen aan het einde van hun tienerjaren was meer los komen van hun ouders, dus ook bij jou.
Heel veel sterkte...
Ik weet niet goed wat anders nog te zeggen, maar ik hoop echt dat je tot andere inzichten komt. Het is heel verdrietig dat het zo gegaan is. Het is normaal dat kinderen aan het einde van hun tienerjaren was meer los komen van hun ouders, dus ook bij jou.
Heel veel sterkte...
woensdag 13 april 2011 om 20:54
@ Lotusbloem
Ik heb geen idee waarom niet. Misschien omdat ik alles altijd overanalyseer en precies weet hoe of wat. Ik wéét het vaak wel, maar mijn gevoel matcht dan niet. Ook weet ik de trucjes wel een beetje van psychologen en kaatsen ze alles weer terug op jezelf.. nouja als ik weer op mezelf aangewezen ben dan kom ik weer bij het feit dat ik het wel wéét maar het gewoon niet zo goed kan accepteren.. ik zou zelf anders geen andere verklaring weten voor waarom ik dat doe. Het gaat ook trouwens niet echt bewust, maar achteraf denk ik wel dat ik het een beetje kan bespelen..
@ Hatseklats
Bedankt voor je lieve reactie. Ben het er ook wel mee eens, het is ook een volwassen man en ik zou niet de reden moeten zijn voor leven of dood. het is gewoon zo frustrerend dat ik gewoon eigenlijk bijna wel zeker weet dat hij zijn overlijden zichzelf heeft aangedaan. En mij heeft geprobeerd te bellen.. het "wat als" denken wat eigenlijk totaal geen zin heeft.
Ik kan het gewoon zo moeilijk loslaten en accepteren. En het gekke is is dat ik na zijn dood heel rationeel deed en het pas een jaar daarna zo ontzettend komt opspelen bij mezelf. Ben niet echt de normale rouwstadia doorgegaan zeg maar.
Ik heb geen idee waarom niet. Misschien omdat ik alles altijd overanalyseer en precies weet hoe of wat. Ik wéét het vaak wel, maar mijn gevoel matcht dan niet. Ook weet ik de trucjes wel een beetje van psychologen en kaatsen ze alles weer terug op jezelf.. nouja als ik weer op mezelf aangewezen ben dan kom ik weer bij het feit dat ik het wel wéét maar het gewoon niet zo goed kan accepteren.. ik zou zelf anders geen andere verklaring weten voor waarom ik dat doe. Het gaat ook trouwens niet echt bewust, maar achteraf denk ik wel dat ik het een beetje kan bespelen..
@ Hatseklats
Bedankt voor je lieve reactie. Ben het er ook wel mee eens, het is ook een volwassen man en ik zou niet de reden moeten zijn voor leven of dood. het is gewoon zo frustrerend dat ik gewoon eigenlijk bijna wel zeker weet dat hij zijn overlijden zichzelf heeft aangedaan. En mij heeft geprobeerd te bellen.. het "wat als" denken wat eigenlijk totaal geen zin heeft.
Ik kan het gewoon zo moeilijk loslaten en accepteren. En het gekke is is dat ik na zijn dood heel rationeel deed en het pas een jaar daarna zo ontzettend komt opspelen bij mezelf. Ben niet echt de normale rouwstadia doorgegaan zeg maar.
woensdag 13 april 2011 om 20:55
woensdag 13 april 2011 om 20:56
woensdag 13 april 2011 om 20:58
Eigenlijk is het natuurlijk vrij simpel. Jij bent als kind niet verantwoordelijk voor het geluk van je vader. Hij heeft jou daar wél verantwoordelijk gemaakt, wat toch wel erg is om van je kind te verwachten.
Vind jij zelf ook dat je verantwoordelijk was voor zijn geluk?
Ik snap dat je je schuldig voelt, en rationeel gezien denk ik ook dat je wel weet dat dat niet nodig is, maar gevoel.. daar doe je zo weinig aan, he.
Probeer jezelf echter wel voor ogen te houden dat het de taak van een ouder is om een kind naar volwassenheid te begeleiden. Jij bent volwassen geworden (gelukt dus, zou je zeggen), maar jouw vader kon daar niet mee omgaan, hij werd er ongelukkig van. Maar is zijn ongelukkigheid jouw verantwoordelijkheid? Nee, hij is zélf verantwoordelijk voor zijn geluk, niemand anders dan hij.
Vind jij zelf ook dat je verantwoordelijk was voor zijn geluk?
Ik snap dat je je schuldig voelt, en rationeel gezien denk ik ook dat je wel weet dat dat niet nodig is, maar gevoel.. daar doe je zo weinig aan, he.
Probeer jezelf echter wel voor ogen te houden dat het de taak van een ouder is om een kind naar volwassenheid te begeleiden. Jij bent volwassen geworden (gelukt dus, zou je zeggen), maar jouw vader kon daar niet mee omgaan, hij werd er ongelukkig van. Maar is zijn ongelukkigheid jouw verantwoordelijkheid? Nee, hij is zélf verantwoordelijk voor zijn geluk, niemand anders dan hij.
woensdag 13 april 2011 om 20:58
Wat een heftig verhaal. Ik heb geen advies oid. Wel een ervaring die ik kan delen die je ms helpt. Ik ken 2 mensen die een zoon hebben die zijn hele leven eigenlijk al sombertjes was. In de pubertijd werd hij echt depressief. Hij had geen zin in het leven en deed verschillende zelfmoordpogingen. Iedere keer leefde hij voor zijn ouders door. Hij wilde hen geen pijn doen en voor hen doorleven. Op zijn negentiende heeft hij alsnog zelfmoord gepleegd. Zijn ouders hebben zich enorm schuldig gevoeld. Vroegen zich af wat ze fout hadden gedaan, waarom wilde hij niet meer voor hen leven? Ze lieten allerlei situaties die zich voor hadden gedaan als een film opnieuw afspelen in hun hoofd, waar hadden ze moeten ingrijpen? Na maanden praten met een psycholoog, met vrienden en met elkaar kwamen ze tot rust. Hun zoon had geen zelfmoord gepleegd door hun toedoen, hij had juist uiteindelijk voor zichzelf gekozen. Hij leefde jaren in een donkere, zware wereld waarin hij doodongelukkig was. Hij heeft nu rust. Uiteindelijk wil iedereen het beste voor de gene van wie die houdt. Zijn ouders weten nu dat dit voor hem het beste is, hoe moeilijk dat ook voor hen is. Het verlies is groot maar het schuldgevoel zijn ze kwijt. Zij hadden niets kunnen doen of laten om dit te voorkomen, hiet was geen impulsieve actie maar een jaren lange wens. Ik denk dat dit laatste ook op jouw vader van toepassing was. Hij heeft al eerder een poging gedaan, er bewust voor gekozen zich niet te laten behandelen. Jij had in niet van wat je kon doen of laten een verschil kunnen maken in wat hij voelde. Hoe moeilijk dat ook is. Ik begrijp dat het pijn blijft doen, blijf praten met je omgeving. Met je vriend, je moeder en ms toch ook met een prof. Heel veel sterkte.
woensdag 13 april 2011 om 20:58
Ja raar he? Studeer precies de kant die ik zelf eigenlijk hard nodig heb. Maar inderdaad, toen ik de vorige keer bij een psycholoog heb gelopen (wat overigens maar 3 gesprekken duurde) had ik precies door wanneer hij nou even ging samenvatten, ging parafraseren, het terug ging kaatsen etc. Erg afleidend inderdaad, maarja
Ja accepteren, ik zal wel moeten. Jammer dat er geen pilletje voor bestaat want ik vraag me af HOE je nou precies iets kunt accepteren. Ja het leven gaat door, daar ben ik ook zeker mee bezig, je kunt niet anders, maar dat is nog niet accepteren.
Ik ben ook erg open, kan goed over mn gevoelens praten, maar bij echte hulpverleners klap ik gewoon dicht of omzeil ik het. Zelfsabbotage oid, ik weet het niet..
Ja accepteren, ik zal wel moeten. Jammer dat er geen pilletje voor bestaat want ik vraag me af HOE je nou precies iets kunt accepteren. Ja het leven gaat door, daar ben ik ook zeker mee bezig, je kunt niet anders, maar dat is nog niet accepteren.
Ik ben ook erg open, kan goed over mn gevoelens praten, maar bij echte hulpverleners klap ik gewoon dicht of omzeil ik het. Zelfsabbotage oid, ik weet het niet..
woensdag 13 april 2011 om 21:02
@ Nic
Jeetje dat verhaal doet wel wat met me moet ik zeggen. Zo zou je het inderdaad kunnen bekijken, maar ik denk dan: de vorige keer is hij er ook uit gekomen. Had zoveel spijt van zijn poging en was gelukkiger dan ooit (ook echt een aantal jaar). 5 jaar later was zijn sombere periode helaas terug en blijkbaar zag hij geen uitweg. Misschien was het ook echt wel een natuurlijke dood maar het feit dat hij al liegt over de hulp zoeken (hij zou een hartkastje krijgen) zegt mij al genoeg. Hij wilde het blijkbaar echt niet, en dan vraag ik me af: vorige keer had je zoveel spijt, waarom nu niet meer doorzetten?
Ik denk gewoon dat de eenzaamheid hem uiteindelijk heeft opgebroken. Relaties die stukgingen, elke dag alleen doorbrengen savonds en in de kroeg maar een masker opzetten, vermoeiend ook. Ik kan er gewoon met mn hoofd niet bij waarom hij niet aan de bel heeft getrokken. Of ja dat heeft hij wel.. maar blijkbaar kwam het bij mij heel erg door en stak ik mijn kop in het zand, wat weer leidt tot mijn schuldgevoel dus
Jeetje dat verhaal doet wel wat met me moet ik zeggen. Zo zou je het inderdaad kunnen bekijken, maar ik denk dan: de vorige keer is hij er ook uit gekomen. Had zoveel spijt van zijn poging en was gelukkiger dan ooit (ook echt een aantal jaar). 5 jaar later was zijn sombere periode helaas terug en blijkbaar zag hij geen uitweg. Misschien was het ook echt wel een natuurlijke dood maar het feit dat hij al liegt over de hulp zoeken (hij zou een hartkastje krijgen) zegt mij al genoeg. Hij wilde het blijkbaar echt niet, en dan vraag ik me af: vorige keer had je zoveel spijt, waarom nu niet meer doorzetten?
Ik denk gewoon dat de eenzaamheid hem uiteindelijk heeft opgebroken. Relaties die stukgingen, elke dag alleen doorbrengen savonds en in de kroeg maar een masker opzetten, vermoeiend ook. Ik kan er gewoon met mn hoofd niet bij waarom hij niet aan de bel heeft getrokken. Of ja dat heeft hij wel.. maar blijkbaar kwam het bij mij heel erg door en stak ik mijn kop in het zand, wat weer leidt tot mijn schuldgevoel dus
woensdag 13 april 2011 om 21:04
quote:elastiekje schreef op 13 april 2011 @ 20:54:
@ Hatseklats
Bedankt voor je lieve reactie. Ben het er ook wel mee eens, het is ook een volwassen man en ik zou niet de reden moeten zijn voor leven of dood. het is gewoon zo frustrerend dat ik gewoon eigenlijk bijna wel zeker weet dat hij zijn overlijden zichzelf heeft aangedaan. En mij heeft geprobeerd te bellen.. het "wat als" denken wat eigenlijk totaal geen zin heeft.
Ik kan het gewoon zo moeilijk loslaten en accepteren. En het gekke is is dat ik na zijn dood heel rationeel deed en het pas een jaar daarna zo ontzettend komt opspelen bij mezelf. Ben niet echt de normale rouwstadia doorgegaan zeg maar.
Ik kan me voorstellen dat je gewoon graag wil weten of de dood van je vader nu een medische oorzaak heeft gehad, of dat hij het zichzelf heeft aangedaan. Volgens mij, maar dat weet jij met jouw studieachtergrond beter dan ik, sta je dan inderdaad ook anders in je rouwproces.
Toch zul je je, voor jezelf, ergens bij neer moeten leggen. Je gaf aan dat jij en je vader veel gepraat hebben. Je kende hem dus (gelukkig) goed. Kun je uit de gesprekken die jullie gehad hebben, mooie herinneringen ophalen? Dingen die hij gezegd heeft, die die ene zin misschien in een ander daglicht kunnen stellen?
@ Hatseklats
Bedankt voor je lieve reactie. Ben het er ook wel mee eens, het is ook een volwassen man en ik zou niet de reden moeten zijn voor leven of dood. het is gewoon zo frustrerend dat ik gewoon eigenlijk bijna wel zeker weet dat hij zijn overlijden zichzelf heeft aangedaan. En mij heeft geprobeerd te bellen.. het "wat als" denken wat eigenlijk totaal geen zin heeft.
Ik kan het gewoon zo moeilijk loslaten en accepteren. En het gekke is is dat ik na zijn dood heel rationeel deed en het pas een jaar daarna zo ontzettend komt opspelen bij mezelf. Ben niet echt de normale rouwstadia doorgegaan zeg maar.
Ik kan me voorstellen dat je gewoon graag wil weten of de dood van je vader nu een medische oorzaak heeft gehad, of dat hij het zichzelf heeft aangedaan. Volgens mij, maar dat weet jij met jouw studieachtergrond beter dan ik, sta je dan inderdaad ook anders in je rouwproces.
Toch zul je je, voor jezelf, ergens bij neer moeten leggen. Je gaf aan dat jij en je vader veel gepraat hebben. Je kende hem dus (gelukkig) goed. Kun je uit de gesprekken die jullie gehad hebben, mooie herinneringen ophalen? Dingen die hij gezegd heeft, die die ene zin misschien in een ander daglicht kunnen stellen?
woensdag 13 april 2011 om 21:08
Ik denk idd ook dat mensen die er uit willen stappen dat toch wel doen, ook al is er wel continu veel liefde en aandacht van hun naasten. Maar als naaste zou ik me er volgens mij beter bij voelen als ik voor mezelf niet 't gevoel zou hebben diegene verwaarloosd te hebben. Ik zou mezelf straffen met 'n schuldgevoel, ook al zou ik rationeel best beseffen dat ie ook met mijn volle inzet zijn leven vroeg of laat beeindigd zou hebben. Je kunt je niet schuldig voelen over het gedrag van de ander, wel over 't jouwe. Misschien helpt 't je om mensen die je lief zijn wat vaker te bellen/langs te gaan als je 'n periode erg met jezelf bezig bent. Je weet nooit wanneer je iemand voor 't laatst spreekt/ziet. Zelfs 'n jong levenslustig persoon kan er morgen opeens niet meer zijn en eerlijk gezegd zou ik me dan ook schuldig voelen als ik me al weken had voorgenomen die weer 'ns te bellen om af te spreken.
woensdag 13 april 2011 om 21:10
woensdag 13 april 2011 om 21:13
@elastiekje
Waarom draag je dit als een groot geheim met je mee? Praat juist met je familie en/of je vrienden. Dit zul je niet verwerken door het een geheim te laten.
Ik kan mij jouw schuldgevoel goed voorstellen. En ook dat je het rationeel anders ziet dan je het voelt. Maar heb je uberhaupt al gerouwd? Heb je jezelf al toegestaan om boos en verdrietig te zijn? Die gevoelens horen ook bij de rouw en als je daar uiting aan kunt geven, dan kan dat ook helpen in het verminderen van het schuldgevoel.
Waarom draag je dit als een groot geheim met je mee? Praat juist met je familie en/of je vrienden. Dit zul je niet verwerken door het een geheim te laten.
Ik kan mij jouw schuldgevoel goed voorstellen. En ook dat je het rationeel anders ziet dan je het voelt. Maar heb je uberhaupt al gerouwd? Heb je jezelf al toegestaan om boos en verdrietig te zijn? Die gevoelens horen ook bij de rouw en als je daar uiting aan kunt geven, dan kan dat ook helpen in het verminderen van het schuldgevoel.
woensdag 13 april 2011 om 21:15
Mooi verhaal Nic, denk dat het hier ook van toepassing is.
Je vader heeft jarenlang voor jou gekozen, maar nu voor zichzelf. Ik hoop dat er een dag komt dat je inziet dat je zijn keuze hebt kunnen uitstellen, maar zijn grootste wens niet had kunnen voorkomen, wat je ook had gedaan of had gezegd. Veel sterkte!
Je vader heeft jarenlang voor jou gekozen, maar nu voor zichzelf. Ik hoop dat er een dag komt dat je inziet dat je zijn keuze hebt kunnen uitstellen, maar zijn grootste wens niet had kunnen voorkomen, wat je ook had gedaan of had gezegd. Veel sterkte!
woensdag 13 april 2011 om 21:16
Mocht je ooit weer eens hulp gaan zoeken dan gun ik jou dat jij je masker af kan en mag zetten. Ga dan het gesprek in met de gedachte ik ga praten van mens tot mens.
Geef jezelf dan de tijd om aan de ander te wennen en geef jezelf de tijd om je verdriet te tonen. Want ik geloof dat het daarom draait. Niet om analyses of psychologische 'trucjes' Zelf vergat ik dat ik eerst mocht wennen aan een hulpverlener voordat je je ziel en zaligheid gaat/kan/wil tonen. En als je opleiding je in deze in de weg zit kun je dat ook aangeven. Dat kan je als mens helpen maar zal ook weer leerzaam kunnen zijn voor je opleiding.
Big voor je verlies en je verdriet.
Geef jezelf dan de tijd om aan de ander te wennen en geef jezelf de tijd om je verdriet te tonen. Want ik geloof dat het daarom draait. Niet om analyses of psychologische 'trucjes' Zelf vergat ik dat ik eerst mocht wennen aan een hulpverlener voordat je je ziel en zaligheid gaat/kan/wil tonen. En als je opleiding je in deze in de weg zit kun je dat ook aangeven. Dat kan je als mens helpen maar zal ook weer leerzaam kunnen zijn voor je opleiding.
Big voor je verlies en je verdriet.
woensdag 13 april 2011 om 21:19
Helpt 't je niet meer om dit met hele goeie vrienden te delen? Mij lijkt 't idd niet werken als je zelf de trukendoos hebt geleerd om daar nog waarde aan te hechten als ze het op jou toepassen. Praten met mensen die echt om je geven en voor wie je geen klant bent die ze weer vergeten zijn zodra je de deur achter je dichttrekt, geeft misschien meer voldoening?
woensdag 13 april 2011 om 21:20
Elninjo, het is niet dat ik hem compleet verwaarloosd heb. Ik ging echt wel om de twee maanden een weekend langs (woon ver en wisselde het af met mn moeder), alleen het contact was wat oppervlakkiger dan anders. Hij moest altijd werken, ik hing wat aan de bar of achter de computer.. tja en als het iets verwatert wordt het ook een beetje ongemakkelijk soms. En ik ben nogal een gevoelig persoontje en stop het dan een beetje weg
Nummerzoveel ,ik kan het mijn oma en oom niet aandoen dit te vertellen, ze zouden daar echt kapot van zijn omdat mijn vader dus samenwoonde met mn oom en die kroeg runde. Nu hebben ze er vrede mee en ik zou daar echt zoveel dingen mee stukmaken als ik dat zou vertellen. En als ik het aan anderen zou vertellen is er weer kans dat dit bij mijn familie terecht komt. Ik ben al boos geweest en al verdrietig, momenteel is het meer frustratie. Afgelopen zomer drong het een beetje tot mn door dat het menens is en hij er echt niet meer is. Hoort ook bij de rouw, zelfs mijn gevoel van nu misschien, ik vraag me alleen af of dit gevoel weg zal gaan, want ik kan het niet wegredeneren, wat ik met veel dingen wel kan.
Fener, ik zal daar eens over nadenken, mijn vriend had het ook over exposure, geconfronteerd worden met je eigen gevoelens en angsten. Hij is gelukkig maatschappelijk werker met een engelengeduld, dus ik heb in ieder geval altijd iemand om me heen gelukkig.
Hatseklats, tuurlijk heb ik mooie herinneringen. Het is alleen zo dat hij steeds meer verbitterd is geraakt wat betreft relaties en hij zich daardoor ook een beetje ging afsluiten. Hij was niet altijd even makkelijk maar toch konden we ook super goede gesprekken voeren. Hij deed ook echt zn best. Het was trouwens mn stiefvader, biologische vader ken ik niet, maar wel echt mijn papa, vanaf mn 2e heeft hij me opgevoed.
Nummerzoveel ,ik kan het mijn oma en oom niet aandoen dit te vertellen, ze zouden daar echt kapot van zijn omdat mijn vader dus samenwoonde met mn oom en die kroeg runde. Nu hebben ze er vrede mee en ik zou daar echt zoveel dingen mee stukmaken als ik dat zou vertellen. En als ik het aan anderen zou vertellen is er weer kans dat dit bij mijn familie terecht komt. Ik ben al boos geweest en al verdrietig, momenteel is het meer frustratie. Afgelopen zomer drong het een beetje tot mn door dat het menens is en hij er echt niet meer is. Hoort ook bij de rouw, zelfs mijn gevoel van nu misschien, ik vraag me alleen af of dit gevoel weg zal gaan, want ik kan het niet wegredeneren, wat ik met veel dingen wel kan.
Fener, ik zal daar eens over nadenken, mijn vriend had het ook over exposure, geconfronteerd worden met je eigen gevoelens en angsten. Hij is gelukkig maatschappelijk werker met een engelengeduld, dus ik heb in ieder geval altijd iemand om me heen gelukkig.
Hatseklats, tuurlijk heb ik mooie herinneringen. Het is alleen zo dat hij steeds meer verbitterd is geraakt wat betreft relaties en hij zich daardoor ook een beetje ging afsluiten. Hij was niet altijd even makkelijk maar toch konden we ook super goede gesprekken voeren. Hij deed ook echt zn best. Het was trouwens mn stiefvader, biologische vader ken ik niet, maar wel echt mijn papa, vanaf mn 2e heeft hij me opgevoed.
woensdag 13 april 2011 om 21:21
@ elastiekje: ik denk dat de spijt ms ook kan komen door de reacties van zijn omgeving. Hij werd geconfronteerd met de pijn die hij zijn dochter aan deed. Iedere ouder wil zijn kind gelukkig zien, het doet pijn je kinderen te kwetsen. Dat kan voor hem reden zijn geweest om toch alles op alles te zetten om door te leven. Ik denk niet dat hij de behandelingen niet heeft gevolgd omdat jij weinig contact met hem had. Ik denk eerder (maar ik ben ook maar een leek) dat hij zag dat jij sterk en volwassen bent geworden. Hij had zichzelf er ms wel van overtuigd dat jij je nu kunt redden, dat je het aankon hem te verliezen. Als ik het betrek op mijn ervaring, de ouders van de jongen waar ik over schreef hebben zelf heel sterk het idee dat hun zoon heeft gewacht tot het moment dat zij het aankonden.
De denkwijze van mensen die zelfmoord plegen danwel zich niet laten behandelen is moeilijk te doorgronden. Ik denk ook dat je dat niet moet proberen. Ik begrijp dat jij je schuldig voelt omdat je vader eenzaam was en jij weinig tijd had. Maar ik denk ook dat de reden dat hij de besluiten heeft genomen die hij heeft genomen dieper ligt. Ik kan merk dat ik moeite heb met het verwoorden van wat ik precies bedoel. Ik hoop dat je toch iets hebt aan mijn ervaring en ideeën. Ik wens je iig heel veel sterkte. Schuldgevoel vreet je op van binnen, ik denk dat niets meer energie kost dan dat. Probeer dat schuldgevoel positief te gebruik, al klinkt dit erg vaag. Je voelt je schuldig tov je vader, ga juist voor hem aan de slag om van dat schuldgevoel af t komen, hij wil dat zijn dochter gelukkig wordt. Het is makkelijk praten natuurlijk en ik snap dat het niet zo eenvoudig ligt, daarom nogmaals heel veel sterkte.
De denkwijze van mensen die zelfmoord plegen danwel zich niet laten behandelen is moeilijk te doorgronden. Ik denk ook dat je dat niet moet proberen. Ik begrijp dat jij je schuldig voelt omdat je vader eenzaam was en jij weinig tijd had. Maar ik denk ook dat de reden dat hij de besluiten heeft genomen die hij heeft genomen dieper ligt. Ik kan merk dat ik moeite heb met het verwoorden van wat ik precies bedoel. Ik hoop dat je toch iets hebt aan mijn ervaring en ideeën. Ik wens je iig heel veel sterkte. Schuldgevoel vreet je op van binnen, ik denk dat niets meer energie kost dan dat. Probeer dat schuldgevoel positief te gebruik, al klinkt dit erg vaag. Je voelt je schuldig tov je vader, ga juist voor hem aan de slag om van dat schuldgevoel af t komen, hij wil dat zijn dochter gelukkig wordt. Het is makkelijk praten natuurlijk en ik snap dat het niet zo eenvoudig ligt, daarom nogmaals heel veel sterkte.
woensdag 13 april 2011 om 21:30
quote:elastiekje schreef op 13 april 2011 @ 21:20:
Elninjo, het is niet dat ik hem compleet verwaarloosd heb. Ik ging echt wel om de twee maanden een weekend langs (woon ver en wisselde het af met mn moeder), alleen het contact was wat oppervlakkiger dan anders. Hij moest altijd werken, ik hing wat aan de bar of achter de computer.. tja en als het iets verwatert wordt het ook een beetje ongemakkelijk soms. En ik ben nogal een gevoelig persoontje en stop het dan een beetje weg
Om de 2 maanden is ook wel erg weinig, zeker als je beseft dat je vader eigenlijk grotendeels alleen voor jou leefde. Dan duren 2 maanden lang als je je enige lichtpuntje in je leven maar goed en wel 5 keer per jaar ziet. Nogmaals: niet jouw verantwoording, want jij leefde niet voor hem en hoeft ook niet voor je ouders te leven, maar vanuit zijn redenatie begrijpelijk dat ie 't daar zwaar mee had.
Elninjo, het is niet dat ik hem compleet verwaarloosd heb. Ik ging echt wel om de twee maanden een weekend langs (woon ver en wisselde het af met mn moeder), alleen het contact was wat oppervlakkiger dan anders. Hij moest altijd werken, ik hing wat aan de bar of achter de computer.. tja en als het iets verwatert wordt het ook een beetje ongemakkelijk soms. En ik ben nogal een gevoelig persoontje en stop het dan een beetje weg
Om de 2 maanden is ook wel erg weinig, zeker als je beseft dat je vader eigenlijk grotendeels alleen voor jou leefde. Dan duren 2 maanden lang als je je enige lichtpuntje in je leven maar goed en wel 5 keer per jaar ziet. Nogmaals: niet jouw verantwoording, want jij leefde niet voor hem en hoeft ook niet voor je ouders te leven, maar vanuit zijn redenatie begrijpelijk dat ie 't daar zwaar mee had.
woensdag 13 april 2011 om 21:31
woensdag 13 april 2011 om 21:32
woensdag 13 april 2011 om 21:35
@elastiekje
Kun je niet praten met iemand buiten de familie dan? Dit is echt heel veel om zo goed als alleen te moeten dragen. Ik vind het lief dat jij je familie wilt beschermen tegen deze info, maar het mag niet ten koste van jezelf gaan.
En voor wat betreft je gevoel, soms moet je er gewoon eerst doorheen. Niet alles is altijd weg te redeneren, hoe graag je dat ook zou willen. Ik denk dat je dat de tijd moet geven.
Kun je niet praten met iemand buiten de familie dan? Dit is echt heel veel om zo goed als alleen te moeten dragen. Ik vind het lief dat jij je familie wilt beschermen tegen deze info, maar het mag niet ten koste van jezelf gaan.
En voor wat betreft je gevoel, soms moet je er gewoon eerst doorheen. Niet alles is altijd weg te redeneren, hoe graag je dat ook zou willen. Ik denk dat je dat de tijd moet geven.
