Ik schaam me voor mijn lichaam

Tien jaar geleden, op mijn 15e, was ik het dunste meisje van de klas. Terwijl mijn klasgenotes dieet na dieet probeerden, at ik rustig een heel McMenu. Ik was een van die meisjes die een snel metabolisme had en nooit aankwam, wat ze ook naar binnen werkte. Ik was het meisje dat blij was als ze een kilo aan was gekomen en teleurgesteld was als ik weer was afgevallen. Toen ik op die leeftijd van een XS naar een S ging was ik echt dolblij. Eindelijk had ik een echt vrouwenlichaam! Er ging geen dag voorbij of ik kreeg complimenten over mijn figuurtje, helemaal in de zomer. Ik had een mooie platte buik, smalle heupen, maar wel mooie billen en borsten. Ik verslond vriend na vriend, die allemaal zeiden dat ik het ideale vrouwen figuur had. Ik was in de wolken! Helemaal omdat ik op de basisschool flink gepest werd. Nu was ik het meisje waar velen jaloers op waren.



Waar veel vrouwen na hun 18e aankomen, bleef ik mijn figuur houden. "pas maar op"zei een vriend van mij" ooit word je nog eens dik!" Dan wees ik naar mijn moeder, die op haar leeftijd nog steeds een mooi slank figuur had. "ik heb goede genen" antwoordde ik speels. Maar hij bleek toch gelijk te hebben...



Ik was 23 toen ik bij mijn vriend introk na een relatie van een half jaar. Ik wou al een flinke tijd het huis uit, het boterde niet goed tussen mij en mijn moeder. Ik was volwassen, zij zag dat niet echt in en controleerde me de hele tijd. Ik had al eerder het huis uit gewild, maar er kwam steeds wat tussen. Op mezelf wonen voelde als een enorme opluchting. Eindelijk kon ik mijn eigen ding doen! Maar na een maand samenwonen werd ik depressief. De verandering van omgeving, mijn jeugd waarin ik gepest werd en de ruzies met mijn moeder, alles viel mij veel zwaarder dan het een normaler mens zou doen. Ik schaamde me kapot. ik was immers geen aids wees of had net een ouder verloren. toch voelde ik me enorm slecht en wou ik het liefst de hele dag slapen. Mijn vriend maakte zich zorgen en we gingen samen naar de dokter. Uiteindelijk kreeg ik antidepressiva voorgeschreven en ging ik eens per week naar de psycholoog om te praten.



De pillen en het praten hielpen goed. Al gauw voelde ik me stabieler en fijner. Ik pakte mijn leven weer op. Sommige mensen toonden onbegrip, maar de meesten stonden me bij. Ik heb geleerd wat echte vriendschap is.



Maar terwijl ik er geestelijk weer op vooruit ging, ging ik lichamelijk enorm achteruit. Waar is eerst 53 kilo woog, weeg ik nu 68. bij 1.,69 m. Door de pillen kreeg ik een enorme eetlust, en het leek alsof de jaren van snacks zich nu op me wreekten. Ik schrok enorm toen ik merkte dat mijn buik begon uit te puilen, ik cellulitis kreeg en stretchmarks door de snelle strekking van mijn huis nadat ik die 15 kilo was aangekomen. Ik moest er echt van huilen.



Meteen die dag nam ik een jaar abbonement op de sportschool. Ik had nog vakantie en kon elke dag sporten, maar al gauw moest ik weer werken en kon ik maar 2 dagen in de week. Ook zette ik mezelf op een streng dieet, maat na een tijdje werd ik ook hier lakser in en snoepte ik af en toe. Toen ik nog mijn dunne figuurtje had snapte ik niet hoe mensen maar niet af konden vallen. het lag toch zo voor de hand? "elk pondje gaat door het mondje", zei men immers.



Inmiddels sport ik sinds december en eet ik nu gezonder, maar ik val maar niet af. De dokter zegt dat de medicijnen vocht vasthouden waardoor ik zo zwaar ben en ik het moeilijker zal hebben met vet verbranden. Ik vind het vreselijk. Soms heb ik de tijd en dan sport ik elke dag van de week een uur per dag, maar ik merk geen verschil.



Als ik nu in de spiegel kijk walg ik nog steeds van mezelf. Mijn vriend vindt me mooi zegt hij, hij vond me sexier toen ik dunner was maar ik wind hem nog steeds op. Ik word nagefloten op straat en er was laatst zelfs iemand verliefd op mij. Toch kan ik het ergens niet geloven. Ik schaam me voor mijn lichaam en ik weet dat al die mooie dunne vrouwen naar me kijken alsof ik een klein varkentje ben. Ergens ben ik nog steeds bang dat mijn vriend me verlaat voor een mooie slanke vrouw. Soms zie ik mensen naar mijn buik kijken en ik ben echt bang dat de eerste naar me toekomt en vraagt in de hoeveelste week van mijn zwangerschap ik zit. Een kennis van me zei al een keer dat ik er een beetje preggo uit zag.



Ondanks dat veel mensen zeggen dat het meevalt , vind ik mijn lichaam gewoon lelijk. Ik heb op mijn facebook ook alleen fotos van mijn gezicht, zodat het niemand opvalt hoe dik ik er nu uit zie. Van de complimenten die ik krijg onthoud ik er weinig, maar de dingen als "je ziet er wel een beetje preggo uit"blijven steken.



Zoals het er nu naar uit ziet, verlies ik die 15 kilo niet voordat ik van de pillen af ben. Misschien , als ik veel sport, een kilo of 5, maar niet meer. het maakt me, ironisch genoeg, gedeprimeerd, Ik heb al geprobeerd de pillen af te bouwen maat keeg zulke afkicksverschijnselen dat ik ze weer moest nemen. Ik moet nog minstens een halfjaar slikken voordat ik mag afbouwen... hoe kan ik van mezelf gaan houden met dit lichaam?

Ik krijg lexapro. Ik stopte te snel, teveel. ik bouwde van een halve pil per dag naar helemaal geen af. Ik zou het langzamer aan moeten doen. ik wou eerst switchen van pil maar de dokter vond het geen goed idee. overigens is dit niet de huisarts meer maar de psychiater. Ik krijg straks therapie op een andere locatie (omdat het later misschien weer slecht kan gaan, ter preventie) en dan krijg ik een andere dokter. Aan hem zal ik het voorleggen want mijn huisarts weet minder van mijn geschiedenis met deze medicatie af en de psychiater is er bijna nooit en die heeft me al slecht advies gegeven dat ik maar meteen moest stoppen...

Preggo als in pregnant, zwanger.

quote:carenza schreef op 17 april 2011 @ 16:58:

. . . . .hoe kan ik van mezelf gaan houden met dit lichaam?



Lieve TO, door misschien niet meer terug te denken aan hoe je ooit was? Zoals je nu bent, klinkt het niet als "modder-vet" , hoogstens als niet slank meer! Die omslag is moeilijk, ik weet het! Maar misschien helpen andere AD om je anders naar jezelf te laten kijken?

Toen ik nog jong was, rond de 20, had ik maatje 36. Nu, na twee zwangerschappen en een vervelende handicap waardoor sporten niet kan, maat 52. Ik vertoon me niet meer in een zwembad, draag heel zelden iets zonder mouwen of een korte rok/jurk. Gewoon omdat het niet meer zo mooi is als vroeger. Maar ik sta er ook nog maar weinig bij stil hoe ik ooit was. En, wat je gewicht ook is, je bent altijd de moeite waard!!!! ik schaam me hier wel om, ik heb "maar"maatje 38, wat natuurlijk enorm slank is vergeleken met 52, en ik kan nog gewoon sporten...

Toch, ik zou willen dat ik er zo mee om kon gaan, echt goed van je!

Ik vind het een beetje flauw om mij hier op aan te vallen. een gevoel is er gewoon, en ik weet ook goed dat het in vergelijking met iemand die 100 kilo weegt niks voorstelt, Maar IK vind mezelf niet mooi.