Geld & Recht
alle pijlers
Vriendin gaat scheiden, woning niet op haar naam
woensdag 25 mei 2011 om 22:21
Zojuist belde een vriendin van me, helemaal overstuur en aan het huilen, de boel was aardig geëscaleerd omdat ze haar man had verteld de echtscheiding door te zetten. Het lijkt haast onmogelijk dat ze voorlopig nog samen onder 1 dak kunnen gaan wonen. Koopwoning staat op zijn naam en ze zijn niet in gemeenschap van goederen getrouwd. Ze heeft 4 kinderen waaronder een meervoudig gehandicapt zoontje, hij is uit een eerder huwelijk van haar geboren, het huis is aangepast. Weet iemand of ze überhaupt aanspraak kan maken op een voorlopige voorziening op het huis tot ze een andere huurwoning heeft wat overigens ook een aangepaste woning zal moeten zijn? Wat zijn haar mogelijkheden? Ik zit echt over haar in, ze is behoorlijk overstuur en instabiel en niet echt in staat om dingen goed aan te pakken.
vrijdag 27 mei 2011 om 18:28
quote:dubiootje schreef op 27 mei 2011 @ 18:23:
IBA, uit puur medemenselijk oogpunt. Uiteraard alleen tijdelijk.
Ik volg je Dubiootje.
Alleen blijft er bij scheidingen vaak weinig medemenselijkheid over. En als ik dan lees dat de vrouw in het verhaal de scheiding wil en het is haar kind (van haar en een ex partner), dan denk ik dat een beroep doen op medemenselijkheid wel eens heel verkeerd kan vallen.
IBA, uit puur medemenselijk oogpunt. Uiteraard alleen tijdelijk.
Ik volg je Dubiootje.
Alleen blijft er bij scheidingen vaak weinig medemenselijkheid over. En als ik dan lees dat de vrouw in het verhaal de scheiding wil en het is haar kind (van haar en een ex partner), dan denk ik dat een beroep doen op medemenselijkheid wel eens heel verkeerd kan vallen.
vrijdag 27 mei 2011 om 18:44
quote:Ikbenanoniem schreef op 27 mei 2011 @ 18:28:
[...]
Ik volg je Dubiootje.
Alleen blijft er bij scheidingen vaak weinig medemenselijkheid over. En als ik dan lees dat de vrouw in het verhaal de scheiding wil en het is haar kind (van haar en een ex partner), dan denk ik dat een beroep doen op medemenselijkheid wel eens heel verkeerd kan vallen.
Los daarvan heb je in een situatie als deze te maken met wetgeving. We mogen aannemen dat het hier gaat om woningaanpassingen die niet simpel "op te pakken en mee te nemen" zijn, gezien de uitspraak dat zoontje in kwestie een groot probleem zou hebben als hij uit dit huis zou moeten.
Verreweg de meeste van deze aanpassingen zijn gedaan in het kader van de WMO of nog de voorloper daarvan; de WVG. Omdat het hier een koopwoning betreft kunnen er extra bemoeilijkende haken en ogen spelen naast de meest dringende die ik nu op de voorgrond zie; recht op aanpassing in een andere woning of niet.
De meeste gemeenten hebben in hun verordening opgenomen dat in geval van vrijwillige verhuizing verstrekte woningaanpassingen niet opnieuw op kosten van de gemeente verstrekt en/of verhuisd zullen worden binnen een x-termijn. Veelal betreft dit een termijn van jaren (lees; verwachte levensduur van aanpassing is niet ongewoon). Bij scheidingen wordt dit dan ook niet gedaan, valt onder het noemertje "geen gedwongen verhuizing volgens WMO-gronden". Dit is een belangrijke factor waarom ouders van een gehandicapt kind na scheiding om praktische redenen vaak co-ouderschap moeten laten schieten of maar heel moeilijk tot uitvoer kunnen brengen. De gemeente past een nieuwe woning niet aan, kind heeft aanpassingen nodig en kan derhalve effectief maar bij 1 ouder goed geholpen/verzorgd worden. Dit is dezelfde reden waarom volwassenen met een beperking soms letterlijk hemel en aarde moeten bewegen om hun "zooitje" geregeld te krijgen bij bijv. een verhuizing vanwege werk, studie etc. En zo zijn er nog wel wat situaties waardoor je spreekwoordelijk "vast" kunt komen te zitten aan een woning wanneer we praten over grotere, duurdere aanpassingen.
Feit dat deze woning niet van moeder is, partner niet zoontjes vader is en moeder nergens aanspraak op kan maken, maakt het allemaal niet makkelijker als je even puur focust op de zorg die dit jongetje nodig heeft. Het is niet per definitie mijn persoonlijke visie, maar zoals ik de WMO en uitvoering ervan ken in dit soort situaties, heeft moeder in dit geval een veel groter probleem. Geen recht op opnieuw verstrekking van de aanpassingen in de nieuwe woning indien nog binnen de daarvoor gestelde periode, geen recht op aanspraak op de woning maar wel een nieuw dak boven het hoofd nodig met de voorzieningen die kind nodig heeft om te kunnen functioneren.
Een enorm complicerende factor, al met al. Hierin kan overigens -helaas- lang niet elke "gemiddelde" juridische dienstverlening/verlener de juiste paden in bewandelen, laat staan het juiste advies geven. Het is dan ook verstandig dat moeder hiervoor ondersteuning gaat zoeken bij de juridische dienstverlening die bekend is met dit specifieke bijltje. Een van de mogelijke opties daarin kan de juridische afdeling van de MEE zijn (kennis, vaardigheid en niveau kan per regio verschillen naar het schijnt), de juridische afdeling van de ANGO, etc. etc.
[...]
Ik volg je Dubiootje.
Alleen blijft er bij scheidingen vaak weinig medemenselijkheid over. En als ik dan lees dat de vrouw in het verhaal de scheiding wil en het is haar kind (van haar en een ex partner), dan denk ik dat een beroep doen op medemenselijkheid wel eens heel verkeerd kan vallen.
Los daarvan heb je in een situatie als deze te maken met wetgeving. We mogen aannemen dat het hier gaat om woningaanpassingen die niet simpel "op te pakken en mee te nemen" zijn, gezien de uitspraak dat zoontje in kwestie een groot probleem zou hebben als hij uit dit huis zou moeten.
Verreweg de meeste van deze aanpassingen zijn gedaan in het kader van de WMO of nog de voorloper daarvan; de WVG. Omdat het hier een koopwoning betreft kunnen er extra bemoeilijkende haken en ogen spelen naast de meest dringende die ik nu op de voorgrond zie; recht op aanpassing in een andere woning of niet.
De meeste gemeenten hebben in hun verordening opgenomen dat in geval van vrijwillige verhuizing verstrekte woningaanpassingen niet opnieuw op kosten van de gemeente verstrekt en/of verhuisd zullen worden binnen een x-termijn. Veelal betreft dit een termijn van jaren (lees; verwachte levensduur van aanpassing is niet ongewoon). Bij scheidingen wordt dit dan ook niet gedaan, valt onder het noemertje "geen gedwongen verhuizing volgens WMO-gronden". Dit is een belangrijke factor waarom ouders van een gehandicapt kind na scheiding om praktische redenen vaak co-ouderschap moeten laten schieten of maar heel moeilijk tot uitvoer kunnen brengen. De gemeente past een nieuwe woning niet aan, kind heeft aanpassingen nodig en kan derhalve effectief maar bij 1 ouder goed geholpen/verzorgd worden. Dit is dezelfde reden waarom volwassenen met een beperking soms letterlijk hemel en aarde moeten bewegen om hun "zooitje" geregeld te krijgen bij bijv. een verhuizing vanwege werk, studie etc. En zo zijn er nog wel wat situaties waardoor je spreekwoordelijk "vast" kunt komen te zitten aan een woning wanneer we praten over grotere, duurdere aanpassingen.
Feit dat deze woning niet van moeder is, partner niet zoontjes vader is en moeder nergens aanspraak op kan maken, maakt het allemaal niet makkelijker als je even puur focust op de zorg die dit jongetje nodig heeft. Het is niet per definitie mijn persoonlijke visie, maar zoals ik de WMO en uitvoering ervan ken in dit soort situaties, heeft moeder in dit geval een veel groter probleem. Geen recht op opnieuw verstrekking van de aanpassingen in de nieuwe woning indien nog binnen de daarvoor gestelde periode, geen recht op aanspraak op de woning maar wel een nieuw dak boven het hoofd nodig met de voorzieningen die kind nodig heeft om te kunnen functioneren.
Een enorm complicerende factor, al met al. Hierin kan overigens -helaas- lang niet elke "gemiddelde" juridische dienstverlening/verlener de juiste paden in bewandelen, laat staan het juiste advies geven. Het is dan ook verstandig dat moeder hiervoor ondersteuning gaat zoeken bij de juridische dienstverlening die bekend is met dit specifieke bijltje. Een van de mogelijke opties daarin kan de juridische afdeling van de MEE zijn (kennis, vaardigheid en niveau kan per regio verschillen naar het schijnt), de juridische afdeling van de ANGO, etc. etc.
when you wish upon a star...
vrijdag 27 mei 2011 om 18:55
Inderdaad IBA, het is om gek van te worden. Als je -om wat voor reden dan ook- moet of wilt verhuizen met woningaanpassingen die woningspecifiek zijn en daar geen WMO-indicatie voor krijgt (lees; moet verhuizen omdat woning niet geschikt is voor beperking, en/of aanpassing te duur wordt geacht) dan verval je heel snel in een enorme slangenkuil.
Dat is voor mij een van de belangrijkste redenen dat ik niet "zo maar" een woning zal accepteren, de vrijheid van kiezen om te verhuizen heb je domweg niet meer als je dergelijke voorzieningen nodig hebt en het niet zelf op kunt hoesten.
Dat is voor mij een van de belangrijkste redenen dat ik niet "zo maar" een woning zal accepteren, de vrijheid van kiezen om te verhuizen heb je domweg niet meer als je dergelijke voorzieningen nodig hebt en het niet zelf op kunt hoesten.
when you wish upon a star...
zondag 29 mei 2011 om 20:31
quote:Pixiedust schreef op 27 mei 2011 @ 18:44:
[...]
Los daarvan heb je in een situatie als deze te maken met wetgeving. We mogen aannemen dat het hier gaat om woningaanpassingen die niet simpel "op te pakken en mee te nemen" zijn, gezien de uitspraak dat zoontje in kwestie een groot probleem zou hebben als hij uit dit huis zou moeten.
Verreweg de meeste van deze aanpassingen zijn gedaan in het kader van de WMO of nog de voorloper daarvan; de WVG. Omdat het hier een koopwoning betreft kunnen er extra bemoeilijkende haken en ogen spelen naast de meest dringende die ik nu op de voorgrond zie; recht op aanpassing in een andere woning of niet.
De meeste gemeenten hebben in hun verordening opgenomen dat in geval van vrijwillige verhuizing verstrekte woningaanpassingen niet opnieuw op kosten van de gemeente verstrekt en/of verhuisd zullen worden binnen een x-termijn. Veelal betreft dit een termijn van jaren (lees; verwachte levensduur van aanpassing is niet ongewoon). Bij scheidingen wordt dit dan ook niet gedaan, valt onder het noemertje "geen gedwongen verhuizing volgens WMO-gronden". Dit is een belangrijke factor waarom ouders van een gehandicapt kind na scheiding om praktische redenen vaak co-ouderschap moeten laten schieten of maar heel moeilijk tot uitvoer kunnen brengen. De gemeente past een nieuwe woning niet aan, kind heeft aanpassingen nodig en kan derhalve effectief maar bij 1 ouder goed geholpen/verzorgd worden. Dit is dezelfde reden waarom volwassenen met een beperking soms letterlijk hemel en aarde moeten bewegen om hun "zooitje" geregeld te krijgen bij bijv. een verhuizing vanwege werk, studie etc. En zo zijn er nog wel wat situaties waardoor je spreekwoordelijk "vast" kunt komen te zitten aan een woning wanneer we praten over grotere, duurdere aanpassingen.
Feit dat deze woning niet van moeder is, partner niet zoontjes vader is en moeder nergens aanspraak op kan maken, maakt het allemaal niet makkelijker als je even puur focust op de zorg die dit jongetje nodig heeft. Het is niet per definitie mijn persoonlijke visie, maar zoals ik de WMO en uitvoering ervan ken in dit soort situaties, heeft moeder in dit geval een veel groter probleem. Geen recht op opnieuw verstrekking van de aanpassingen in de nieuwe woning indien nog binnen de daarvoor gestelde periode, geen recht op aanspraak op de woning maar wel een nieuw dak boven het hoofd nodig met de voorzieningen die kind nodig heeft om te kunnen functioneren.
Een enorm complicerende factor, al met al. Hierin kan overigens -helaas- lang niet elke "gemiddelde" juridische dienstverlening/verlener de juiste paden in bewandelen, laat staan het juiste advies geven. Het is dan ook verstandig dat moeder hiervoor ondersteuning gaat zoeken bij de juridische dienstverlening die bekend is met dit specifieke bijltje. Een van de mogelijke opties daarin kan de juridische afdeling van de MEE zijn (kennis, vaardigheid en niveau kan per regio verschillen naar het schijnt), de juridische afdeling van de ANGO, etc. etc.Maar als je verhuist naar een andere gemeente ligt dit verhaal helemaal anders. Het enige nadeel is dat een gemeente inprinciepe een aanvraag voor een woonvoorziening oppakt als je in de gemeente woont. Dus vriendin moet eerst een woning gaan regelen in een andere gemeente en kan daarna pas de voorzieningen aanvragen..
[...]
Los daarvan heb je in een situatie als deze te maken met wetgeving. We mogen aannemen dat het hier gaat om woningaanpassingen die niet simpel "op te pakken en mee te nemen" zijn, gezien de uitspraak dat zoontje in kwestie een groot probleem zou hebben als hij uit dit huis zou moeten.
Verreweg de meeste van deze aanpassingen zijn gedaan in het kader van de WMO of nog de voorloper daarvan; de WVG. Omdat het hier een koopwoning betreft kunnen er extra bemoeilijkende haken en ogen spelen naast de meest dringende die ik nu op de voorgrond zie; recht op aanpassing in een andere woning of niet.
De meeste gemeenten hebben in hun verordening opgenomen dat in geval van vrijwillige verhuizing verstrekte woningaanpassingen niet opnieuw op kosten van de gemeente verstrekt en/of verhuisd zullen worden binnen een x-termijn. Veelal betreft dit een termijn van jaren (lees; verwachte levensduur van aanpassing is niet ongewoon). Bij scheidingen wordt dit dan ook niet gedaan, valt onder het noemertje "geen gedwongen verhuizing volgens WMO-gronden". Dit is een belangrijke factor waarom ouders van een gehandicapt kind na scheiding om praktische redenen vaak co-ouderschap moeten laten schieten of maar heel moeilijk tot uitvoer kunnen brengen. De gemeente past een nieuwe woning niet aan, kind heeft aanpassingen nodig en kan derhalve effectief maar bij 1 ouder goed geholpen/verzorgd worden. Dit is dezelfde reden waarom volwassenen met een beperking soms letterlijk hemel en aarde moeten bewegen om hun "zooitje" geregeld te krijgen bij bijv. een verhuizing vanwege werk, studie etc. En zo zijn er nog wel wat situaties waardoor je spreekwoordelijk "vast" kunt komen te zitten aan een woning wanneer we praten over grotere, duurdere aanpassingen.
Feit dat deze woning niet van moeder is, partner niet zoontjes vader is en moeder nergens aanspraak op kan maken, maakt het allemaal niet makkelijker als je even puur focust op de zorg die dit jongetje nodig heeft. Het is niet per definitie mijn persoonlijke visie, maar zoals ik de WMO en uitvoering ervan ken in dit soort situaties, heeft moeder in dit geval een veel groter probleem. Geen recht op opnieuw verstrekking van de aanpassingen in de nieuwe woning indien nog binnen de daarvoor gestelde periode, geen recht op aanspraak op de woning maar wel een nieuw dak boven het hoofd nodig met de voorzieningen die kind nodig heeft om te kunnen functioneren.
Een enorm complicerende factor, al met al. Hierin kan overigens -helaas- lang niet elke "gemiddelde" juridische dienstverlening/verlener de juiste paden in bewandelen, laat staan het juiste advies geven. Het is dan ook verstandig dat moeder hiervoor ondersteuning gaat zoeken bij de juridische dienstverlening die bekend is met dit specifieke bijltje. Een van de mogelijke opties daarin kan de juridische afdeling van de MEE zijn (kennis, vaardigheid en niveau kan per regio verschillen naar het schijnt), de juridische afdeling van de ANGO, etc. etc.Maar als je verhuist naar een andere gemeente ligt dit verhaal helemaal anders. Het enige nadeel is dat een gemeente inprinciepe een aanvraag voor een woonvoorziening oppakt als je in de gemeente woont. Dus vriendin moet eerst een woning gaan regelen in een andere gemeente en kan daarna pas de voorzieningen aanvragen..
zondag 29 mei 2011 om 20:37
