Relaties
alle pijlers
Middelmatigheid nobeler dan "the sky is the limit"?
woensdag 30 januari 2008 om 20:05
Ik zet dit onderwerp even hier bij relaties, omdat ik er door twee topics hier bij relaties op kwam.
Waarom wordt het streven naar méér dan middelmatigheid toch altijd zo verketterd hier? En met hier bedoel ik het forum, maar ook Nederland in zijn algemeenheid.
Dit naar aanleiding van het topic van Koios, wiens kop er al weer afmoet omdat ze om 6 uur met de piepers aan tafel niet als hoogste ideaal heeft. En ook een beetje naar aanleiding van het topic van Helmy over downdaten.
Zeg eens eerlijk: wordt middelmatigheid zo verheerlijkt omdat de meeste mensen diep in hun hart weten dat ze zelf nooit meer dan middelmatigheid zullen bereiken?
Waarom wordt het streven naar méér dan middelmatigheid toch altijd zo verketterd hier? En met hier bedoel ik het forum, maar ook Nederland in zijn algemeenheid.
Dit naar aanleiding van het topic van Koios, wiens kop er al weer afmoet omdat ze om 6 uur met de piepers aan tafel niet als hoogste ideaal heeft. En ook een beetje naar aanleiding van het topic van Helmy over downdaten.
Zeg eens eerlijk: wordt middelmatigheid zo verheerlijkt omdat de meeste mensen diep in hun hart weten dat ze zelf nooit meer dan middelmatigheid zullen bereiken?
Am Yisrael Chai!
woensdag 30 januari 2008 om 21:43
quote:Eowynn_ schreef op 30 januari 2008 @ 21:40:
Oh, da's best makkelijk, roepen dat mensen 'dus wel' jaloers zullen zijn als ze ergens iets op aan te merken hebben.
Het is maar net hoe je naar jezelf kijkt. Ik denk dat de meeste mensen zichzelf zien als iemand die uniek is, die buiten de boot valt en 'anders' is dan anderen. Er zullen maar weinig mensen zijn die zeggen 'goh, ik ben echt nét als de overgrote meerderheid, ik ga eigenlijk op in de massa'. Mensen willen zichzelf graag als uniek beschouwen, of ze dat ook daadwerkelijk zijn is een ander ding.
Begrijp me niet verkeerd, als je ergens goed in bent is dat mooi, en moet je dat ook zeker verder ontwikkelen en mag je daar ook best heel trots op zijn. En ook op goede prestaties mag je heel trots zijn. Als je zelfbeeld er maar niet van afhangt.
Sja, en als je eigenlijk exact als de meerderheid had willen zijn maar het gewoon niet bent? Come on, alsof je dat hier zo gaat verzinnen.
En waarom zou je zelfbeeld bijvoorbeeld wel kunnen afhangen van een partner vinden, je normen en waarden hebben, een gezinnetje stichten en weetikveelwatvoornobels, maar niet van een professionele zangcarriere bijvoorbeeld?
Oh, da's best makkelijk, roepen dat mensen 'dus wel' jaloers zullen zijn als ze ergens iets op aan te merken hebben.
Het is maar net hoe je naar jezelf kijkt. Ik denk dat de meeste mensen zichzelf zien als iemand die uniek is, die buiten de boot valt en 'anders' is dan anderen. Er zullen maar weinig mensen zijn die zeggen 'goh, ik ben echt nét als de overgrote meerderheid, ik ga eigenlijk op in de massa'. Mensen willen zichzelf graag als uniek beschouwen, of ze dat ook daadwerkelijk zijn is een ander ding.
Begrijp me niet verkeerd, als je ergens goed in bent is dat mooi, en moet je dat ook zeker verder ontwikkelen en mag je daar ook best heel trots op zijn. En ook op goede prestaties mag je heel trots zijn. Als je zelfbeeld er maar niet van afhangt.
Sja, en als je eigenlijk exact als de meerderheid had willen zijn maar het gewoon niet bent? Come on, alsof je dat hier zo gaat verzinnen.
En waarom zou je zelfbeeld bijvoorbeeld wel kunnen afhangen van een partner vinden, je normen en waarden hebben, een gezinnetje stichten en weetikveelwatvoornobels, maar niet van een professionele zangcarriere bijvoorbeeld?
woensdag 30 januari 2008 om 21:44
quote:Krengiserweer schreef op 30 januari 2008 @ 21:31:
[...]
Nope, het is slechts een statistisch artefact. De meeste mensen zijn per definitie middelmatig, maar dat heb ik een paar postings geleden ookal uitgelegd. De invulling van die middelmatigheid had anders kunnen zijn, maar het is altijd de massa die de norm bepaalt.
Ja, dat bedoel ik ook. Omdat de mens een kuddedier is zijn de meesten middelmatig. Het voordeel is dus dat je bij de kudde hoort. Dat is 'makkelijk'.
En die paar die het niet zijn zou je levenskunstenaars kunnen noemen. Omdat zij 'sterk' genoeg zijn om de persoonlijkheid optimaal te ontwikkelen.
Die laatste zin moet ik eigenlijk anders verwoorden maar weet even niet hoe.
[...]
Nope, het is slechts een statistisch artefact. De meeste mensen zijn per definitie middelmatig, maar dat heb ik een paar postings geleden ookal uitgelegd. De invulling van die middelmatigheid had anders kunnen zijn, maar het is altijd de massa die de norm bepaalt.
Ja, dat bedoel ik ook. Omdat de mens een kuddedier is zijn de meesten middelmatig. Het voordeel is dus dat je bij de kudde hoort. Dat is 'makkelijk'.
En die paar die het niet zijn zou je levenskunstenaars kunnen noemen. Omdat zij 'sterk' genoeg zijn om de persoonlijkheid optimaal te ontwikkelen.
Die laatste zin moet ik eigenlijk anders verwoorden maar weet even niet hoe.
woensdag 30 januari 2008 om 21:48
woensdag 30 januari 2008 om 21:49
quote:Zamirah schreef op 30 januari 2008 @ 21:46:
Mijn eigenwaarde hangt trouwens absoluut niet af van mijn muzikale carrière. Dat komt misschien ook een beetje omdat ik mezelf op privé-vlak een loser vind...:)Zie je nou wat je doet? Je gaat je verdedigen omdat je ergens goed in bent. "ik ben dan wel goed in zingen...maar prive ben ik een loser hoor". Dat is toch jammer!! Maar het is ons aangeleerd...vooral zeggen dat het je spijt dat je niet middelmatig bent
Mijn eigenwaarde hangt trouwens absoluut niet af van mijn muzikale carrière. Dat komt misschien ook een beetje omdat ik mezelf op privé-vlak een loser vind...:)Zie je nou wat je doet? Je gaat je verdedigen omdat je ergens goed in bent. "ik ben dan wel goed in zingen...maar prive ben ik een loser hoor". Dat is toch jammer!! Maar het is ons aangeleerd...vooral zeggen dat het je spijt dat je niet middelmatig bent
woensdag 30 januari 2008 om 21:49
Je mag toch gewoon trots zijn op je kwaliteiten Zamirah?
Digitalis, ik vind ook niet dat je je zelfbeeld moet laten afhangen van je partner of het stichten van een gezin. Ik denk gewoon echt dat het in de mens zit om bij een groep te willen horen, maar tegelijkertijd zichzelf altijd min of meer een buitenstaander te voelen. Snap je wat ik bedoel? Mensen die zich heel anders vóelen worden soms door anderen helemaal niet als zo heel anders gezien.
Digitalis, ik vind ook niet dat je je zelfbeeld moet laten afhangen van je partner of het stichten van een gezin. Ik denk gewoon echt dat het in de mens zit om bij een groep te willen horen, maar tegelijkertijd zichzelf altijd min of meer een buitenstaander te voelen. Snap je wat ik bedoel? Mensen die zich heel anders vóelen worden soms door anderen helemaal niet als zo heel anders gezien.
woensdag 30 januari 2008 om 21:49
quote:fashionvictim schreef op 30 januari 2008 @ 20:05:
Ik zet dit onderwerp even hier bij relaties, omdat ik er door twee topics hier bij relaties op kwam.
Waarom wordt het streven naar méér dan middelmatigheid toch altijd zo verketterd hier? En met hier bedoel ik het forum, maar ook Nederland in zijn algemeenheid.
Dit naar aanleiding van het topic van Koios, wiens kop er al weer afmoet omdat ze om 6 uur met de piepers aan tafel niet als hoogste ideaal heeft. En ook een beetje naar aanleiding van het topic van Helmy over downdaten.
Zeg eens eerlijk: wordt middelmatigheid zo verheerlijkt omdat de meeste mensen diep in hun hart weten dat ze zelf nooit meer dan middelmatigheid zullen bereiken?Is het niet meer een kwestie van kunne bereiken? Ik wil niet zeggen dat de sky the limit is, maar ik ben wer wel van overtuigd dat je het maximaal haalbare uit jezelf kunt halen.
Ik zet dit onderwerp even hier bij relaties, omdat ik er door twee topics hier bij relaties op kwam.
Waarom wordt het streven naar méér dan middelmatigheid toch altijd zo verketterd hier? En met hier bedoel ik het forum, maar ook Nederland in zijn algemeenheid.
Dit naar aanleiding van het topic van Koios, wiens kop er al weer afmoet omdat ze om 6 uur met de piepers aan tafel niet als hoogste ideaal heeft. En ook een beetje naar aanleiding van het topic van Helmy over downdaten.
Zeg eens eerlijk: wordt middelmatigheid zo verheerlijkt omdat de meeste mensen diep in hun hart weten dat ze zelf nooit meer dan middelmatigheid zullen bereiken?Is het niet meer een kwestie van kunne bereiken? Ik wil niet zeggen dat de sky the limit is, maar ik ben wer wel van overtuigd dat je het maximaal haalbare uit jezelf kunt halen.
woensdag 30 januari 2008 om 21:50
quote:Zamirah schreef op 30 januari 2008 @ 21:46:
Mijn eigenwaarde hangt trouwens absoluut niet af van mijn muzikale carrière. Dat komt misschien ook een beetje omdat ik mezelf op privé-vlak een loser vind...
Is dat misschien ook typisch een vrouwen-eigenschap? Om je eigenwaarde (vooral?) uit prive te halen?
Of is dat heulll erg off-topic (vraag al express niet van het hoezo prive )
Mijn eigenwaarde hangt trouwens absoluut niet af van mijn muzikale carrière. Dat komt misschien ook een beetje omdat ik mezelf op privé-vlak een loser vind...
Is dat misschien ook typisch een vrouwen-eigenschap? Om je eigenwaarde (vooral?) uit prive te halen?
Of is dat heulll erg off-topic (vraag al express niet van het hoezo prive )
woensdag 30 januari 2008 om 21:51
Jullie komen ook echt over als leuk en uniek hoor. Misschien zijn jullie in t echt wel suffe dozen maar ik geloof jullie. Voorlopig. Anyway. Ik denk dat het ook het inmiddels al bijna cliché verworden 'regisseur van je eigen leven zijn' is wat het verschil maakt. Euh, iemand noemde talent. Dat maakt wel uit ja. Ik denk dat m daar de angst ook zit?
Als je wéét dat je talent hebt en dat je op jezelf kunt terug vallen, is het ook makkelijker je eigen weg te kiezen. Maar daar is inderdaad een sterk karakter voor nodig. Soms zul je anderen teleur moeten stellen, omdat zij jouw leven anders voor zich zagen. Maar iedereen kent denk ik ook wel de angst van wat als ik nou gewoon overmoedig ben. Wat als mijn 'droom' wat dat ook moge zijn, voor mij helemaal niet haalbaar is, zelfs niet als ik mijn best doe? Ik denk dat ook dát een reden is, waarom mensen vaak wel willen, maar niet durven. En afhankelijkheid? Ik ben op dit moment financieel afhankelijk van mijn vriend. Dat vind ik echt enórm vervelend ook al is het maar een tijdelijke situatie (ik studeer nog, hij werkt) en compenseer ik die best wel met huishouden, bijbaantje etc. Om die reden, durf ik zelf geen heel grote risico's te nemen. Want ik zou me doodschamen als ik hem zou laten betalen voor de periode dat ik studeer en het dan gewoon *niet* halen. Daarom ben ik met bachelor begonnen, terwijl ik denk dat master ook haalbaar zou kunnen zijn....
Ik denk dat dat allemaal overwegingen zijn die voor veel mensen herkenbaar zijn die ook min of meer leiden tot middelmatigheid. Kijk onwijs stoer steeds je eigen weg gaan en je steeds weer opnieuw moeten laten opvangen, is ook vrij vervelend. Dat wil je niet. Dus voor een droom gaan vereist zowel lef als een beetje talent. En talent kun je aan werken, maar damned als t niet lukt.
Want alles heeft gevolgen...
Ikzelf laat me op zich niet heel erg beperken door dit soort dingen en werk er hard aan 100% onafhankelijk te worden want dat zuigt dus. Maar ik heb wel es zulke gedachten, dus ik kan me best wel wat voorstellen bij degenen die inderdaad maar voor veilig kiezen.
Als je wéét dat je talent hebt en dat je op jezelf kunt terug vallen, is het ook makkelijker je eigen weg te kiezen. Maar daar is inderdaad een sterk karakter voor nodig. Soms zul je anderen teleur moeten stellen, omdat zij jouw leven anders voor zich zagen. Maar iedereen kent denk ik ook wel de angst van wat als ik nou gewoon overmoedig ben. Wat als mijn 'droom' wat dat ook moge zijn, voor mij helemaal niet haalbaar is, zelfs niet als ik mijn best doe? Ik denk dat ook dát een reden is, waarom mensen vaak wel willen, maar niet durven. En afhankelijkheid? Ik ben op dit moment financieel afhankelijk van mijn vriend. Dat vind ik echt enórm vervelend ook al is het maar een tijdelijke situatie (ik studeer nog, hij werkt) en compenseer ik die best wel met huishouden, bijbaantje etc. Om die reden, durf ik zelf geen heel grote risico's te nemen. Want ik zou me doodschamen als ik hem zou laten betalen voor de periode dat ik studeer en het dan gewoon *niet* halen. Daarom ben ik met bachelor begonnen, terwijl ik denk dat master ook haalbaar zou kunnen zijn....
Ik denk dat dat allemaal overwegingen zijn die voor veel mensen herkenbaar zijn die ook min of meer leiden tot middelmatigheid. Kijk onwijs stoer steeds je eigen weg gaan en je steeds weer opnieuw moeten laten opvangen, is ook vrij vervelend. Dat wil je niet. Dus voor een droom gaan vereist zowel lef als een beetje talent. En talent kun je aan werken, maar damned als t niet lukt.
Want alles heeft gevolgen...
Ikzelf laat me op zich niet heel erg beperken door dit soort dingen en werk er hard aan 100% onafhankelijk te worden want dat zuigt dus. Maar ik heb wel es zulke gedachten, dus ik kan me best wel wat voorstellen bij degenen die inderdaad maar voor veilig kiezen.
woensdag 30 januari 2008 om 21:52
quote:Eowynn_ schreef op 30 januari 2008 @ 21:49:
Je mag toch gewoon trots zijn op je kwaliteiten Zamirah?
Digitalis, ik vind ook niet dat je je zelfbeeld moet laten afhangen van je partner of het stichten van een gezin. Ik denk gewoon echt dat het in de mens zit om bij een groep te willen horen, maar tegelijkertijd zichzelf altijd min of meer een buitenstaander te voelen. Snap je wat ik bedoel? Mensen die zich heel anders vóelen worden soms door anderen helemaal niet als zo heel anders gezien.Dat weet ik wel, dat heel veel mensen denken speciale kwaliteiten te hebben maar intussen het wel lekker warm vinden tussen de andere kuddedieren. Maar ik heb het gewoon over mensen die er niets aan kunnen doen (staat wel erg slachtofferig, zo bedoel ik het niet), die gewoon er echt buiten vallen. Ik zou het juist leuk vinden als iemand me gewoon noemde, en een 'gewoonnnn' leven met me zou willen. Met uitstapjes naar de excentrieke buurman dan, omdat geheel confirmeren me gek zou maken, maar da's tegenwoordig ook heeeeel gewoon geloof ik
Je mag toch gewoon trots zijn op je kwaliteiten Zamirah?
Digitalis, ik vind ook niet dat je je zelfbeeld moet laten afhangen van je partner of het stichten van een gezin. Ik denk gewoon echt dat het in de mens zit om bij een groep te willen horen, maar tegelijkertijd zichzelf altijd min of meer een buitenstaander te voelen. Snap je wat ik bedoel? Mensen die zich heel anders vóelen worden soms door anderen helemaal niet als zo heel anders gezien.Dat weet ik wel, dat heel veel mensen denken speciale kwaliteiten te hebben maar intussen het wel lekker warm vinden tussen de andere kuddedieren. Maar ik heb het gewoon over mensen die er niets aan kunnen doen (staat wel erg slachtofferig, zo bedoel ik het niet), die gewoon er echt buiten vallen. Ik zou het juist leuk vinden als iemand me gewoon noemde, en een 'gewoonnnn' leven met me zou willen. Met uitstapjes naar de excentrieke buurman dan, omdat geheel confirmeren me gek zou maken, maar da's tegenwoordig ook heeeeel gewoon geloof ik
woensdag 30 januari 2008 om 21:55
[quote]Noblesse_Oblige schreef op 30 januari 2008 @ 21:51:
Jullie komen ook echt over als leuk en uniek hoor. Misschien zijn jullie in t echt wel suffe dozen maar ik geloof jullie. Voorlopig. [quote]
Volgens mij gaat het helemaal niet om ons. Voor mezelf ben ik een hartstikke doorsnee single met een baantje bij de overheid voor 4 dagen in de week. Ik stoor me echter aan het feit dat mensen die wel kiezen voor hun droom, of het net anders doen dan de rest zich daarvoor moeten verantwoorden. Laat ieder gewoon lekker zijn eigen ding doen waar hij/zij zich goed bij voelt! Ook als dat inhoud dat je bij de middenmoot hoort. Als dat is waar je je goed bij voelt is dat ook meer dan ok!
Jullie komen ook echt over als leuk en uniek hoor. Misschien zijn jullie in t echt wel suffe dozen maar ik geloof jullie. Voorlopig. [quote]
Volgens mij gaat het helemaal niet om ons. Voor mezelf ben ik een hartstikke doorsnee single met een baantje bij de overheid voor 4 dagen in de week. Ik stoor me echter aan het feit dat mensen die wel kiezen voor hun droom, of het net anders doen dan de rest zich daarvoor moeten verantwoorden. Laat ieder gewoon lekker zijn eigen ding doen waar hij/zij zich goed bij voelt! Ook als dat inhoud dat je bij de middenmoot hoort. Als dat is waar je je goed bij voelt is dat ook meer dan ok!
woensdag 30 januari 2008 om 21:55
quote:Noblesse_Oblige schreef op 30 januari 2008 @ 21:51:
Jullie komen ook echt over als leuk en uniek hoor. Misschien zijn jullie in t echt wel suffe dozen maar ik geloof jullie. Voorlopig. Anyway. Ik denk dat het ook het inmiddels al bijna cliché verworden 'regisseur van je eigen leven zijn' is wat het verschil maakt. Euh, iemand noemde talent. Dat maakt wel uit ja. Ik denk dat m daar de angst ook zit?
Als je wéét dat je talent hebt en dat je op jezelf kunt terug vallen, is het ook makkelijker je eigen weg te kiezen. Maar daar is inderdaad een sterk karakter voor nodig. Soms zul je anderen teleur moeten stellen, omdat zij jouw leven anders voor zich zagen. Maar iedereen kent denk ik ook wel de angst van wat als ik nou gewoon overmoedig ben. Wat als mijn 'droom' wat dat ook moge zijn, voor mij helemaal niet haalbaar is, zelfs niet als ik mijn best doe? Ik denk dat ook dát een reden is, waarom mensen vaak wel willen, maar niet durven. En afhankelijkheid? Ik ben op dit moment financieel afhankelijk van mijn vriend. Dat vind ik echt enórm vervelend ook al is het maar een tijdelijke situatie (ik studeer nog, hij werkt) en compenseer ik die best wel met huishouden, bijbaantje etc. Om die reden, durf ik zelf geen heel grote risico's te nemen. Want ik zou me doodschamen als ik hem zou laten betalen voor de periode dat ik studeer en het dan gewoon *niet* halen. Daarom ben ik met bachelor begonnen, terwijl ik denk dat master ook haalbaar zou kunnen zijn....
Ik denk dat dat allemaal overwegingen zijn die voor veel mensen herkenbaar zijn die ook min of meer leiden tot middelmatigheid. Kijk onwijs stoer steeds je eigen weg gaan en je steeds weer opnieuw moeten laten opvangen, is ook vrij vervelend. Dat wil je niet. Dus voor een droom gaan vereist zowel lef als een beetje talent. En talent kun je aan werken, maar damned als t niet lukt.
Want alles heeft gevolgen...
Ikzelf laat me op zich niet heel erg beperken door dit soort dingen en werk er hard aan 100% onafhankelijk te worden want dat zuigt dus. Maar ik heb wel es zulke gedachten, dus ik kan me best wel wat voorstellen bij degenen die inderdaad maar voor veilig kiezen.Herkenbaar, de vele malen dat ik weer toch weer paps en mams nodig had, pff. Mijn ouders hebben me nooit ergens toe gedwongen, best wel tof van ze. Aan de andere kant heb ik gewoon een redelijk slap karakter en had ik wel lekker gepusht willen worden om mijn talenten te ontwikkelen. Ik heb het gevoel dat de tijd voorbij gaat en ik niet verder kom (al heb ik vanalles uitgespookt, dat dan wel, maar toch). En da's toch ook een groot talent; een sterk karakter te bezitten en te kiezen voor hetgeen je echt wil, al is datgene misschien middelmatig
Jullie komen ook echt over als leuk en uniek hoor. Misschien zijn jullie in t echt wel suffe dozen maar ik geloof jullie. Voorlopig. Anyway. Ik denk dat het ook het inmiddels al bijna cliché verworden 'regisseur van je eigen leven zijn' is wat het verschil maakt. Euh, iemand noemde talent. Dat maakt wel uit ja. Ik denk dat m daar de angst ook zit?
Als je wéét dat je talent hebt en dat je op jezelf kunt terug vallen, is het ook makkelijker je eigen weg te kiezen. Maar daar is inderdaad een sterk karakter voor nodig. Soms zul je anderen teleur moeten stellen, omdat zij jouw leven anders voor zich zagen. Maar iedereen kent denk ik ook wel de angst van wat als ik nou gewoon overmoedig ben. Wat als mijn 'droom' wat dat ook moge zijn, voor mij helemaal niet haalbaar is, zelfs niet als ik mijn best doe? Ik denk dat ook dát een reden is, waarom mensen vaak wel willen, maar niet durven. En afhankelijkheid? Ik ben op dit moment financieel afhankelijk van mijn vriend. Dat vind ik echt enórm vervelend ook al is het maar een tijdelijke situatie (ik studeer nog, hij werkt) en compenseer ik die best wel met huishouden, bijbaantje etc. Om die reden, durf ik zelf geen heel grote risico's te nemen. Want ik zou me doodschamen als ik hem zou laten betalen voor de periode dat ik studeer en het dan gewoon *niet* halen. Daarom ben ik met bachelor begonnen, terwijl ik denk dat master ook haalbaar zou kunnen zijn....
Ik denk dat dat allemaal overwegingen zijn die voor veel mensen herkenbaar zijn die ook min of meer leiden tot middelmatigheid. Kijk onwijs stoer steeds je eigen weg gaan en je steeds weer opnieuw moeten laten opvangen, is ook vrij vervelend. Dat wil je niet. Dus voor een droom gaan vereist zowel lef als een beetje talent. En talent kun je aan werken, maar damned als t niet lukt.
Want alles heeft gevolgen...
Ikzelf laat me op zich niet heel erg beperken door dit soort dingen en werk er hard aan 100% onafhankelijk te worden want dat zuigt dus. Maar ik heb wel es zulke gedachten, dus ik kan me best wel wat voorstellen bij degenen die inderdaad maar voor veilig kiezen.Herkenbaar, de vele malen dat ik weer toch weer paps en mams nodig had, pff. Mijn ouders hebben me nooit ergens toe gedwongen, best wel tof van ze. Aan de andere kant heb ik gewoon een redelijk slap karakter en had ik wel lekker gepusht willen worden om mijn talenten te ontwikkelen. Ik heb het gevoel dat de tijd voorbij gaat en ik niet verder kom (al heb ik vanalles uitgespookt, dat dan wel, maar toch). En da's toch ook een groot talent; een sterk karakter te bezitten en te kiezen voor hetgeen je echt wil, al is datgene misschien middelmatig
woensdag 30 januari 2008 om 21:56
woensdag 30 januari 2008 om 21:56
quote:Noblesse_Oblige schreef op 30 januari 2008 @ 21:51:
Als je wéét dat je talent hebt en dat je op jezelf kunt terug vallen, is het ook makkelijker je eigen weg te kiezen. Maar daar is inderdaad een sterk karakter voor nodig. Soms zul je anderen teleur moeten stellen, omdat zij jouw leven anders voor zich zagen. Maar iedereen kent denk ik ook wel de angst van wat als ik nou gewoon overmoedig ben. Wat als mijn 'droom' wat dat ook moge zijn, voor mij helemaal niet haalbaar is, zelfs niet als ik mijn best doe? Ik denk dat ook dát een reden is, waarom mensen vaak wel willen, maar niet durven. En afhankelijkheid? Ik ben op dit moment financieel afhankelijk van mijn vriend. Dat vind ik echt enórm vervelend ook al is het maar een tijdelijke situatie (ik studeer nog, hij werkt) en compenseer ik die best wel met huishouden, bijbaantje etc. Om die reden, durf ik zelf geen heel grote risico's te nemen. Want ik zou me doodschamen als ik hem zou laten betalen voor de periode dat ik studeer en het dan gewoon *niet* halen. Daarom ben ik met bachelor begonnen, terwijl ik denk dat master ook haalbaar zou kunnen zijn....
Ik denk dat dat allemaal overwegingen zijn die voor veel mensen herkenbaar zijn die ook min of meer leiden tot middelmatigheid. Kijk onwijs stoer steeds je eigen weg gaan en je steeds weer opnieuw moeten laten opvangen, is ook vrij vervelend. Dat wil je niet. Dus voor een droom gaan vereist zowel lef als een beetje talent. En talent kun je aan werken, maar damned als t niet lukt.
Want alles heeft gevolgen... .Maar het punt is nou net dat er voor niet-middelmatige mensen vaak geen keus of overweging mogelijk is. Omdat ze anders echt dood en dood ongelukkig worden, depressief, gek of wat dan ook. Serieus, dan is het niet rond de tafel zitten en leuk je leven uitstippelen, maar dan moet je het doen met wat je hebt en kan. Omdat er geen andere manier is.
Als je wéét dat je talent hebt en dat je op jezelf kunt terug vallen, is het ook makkelijker je eigen weg te kiezen. Maar daar is inderdaad een sterk karakter voor nodig. Soms zul je anderen teleur moeten stellen, omdat zij jouw leven anders voor zich zagen. Maar iedereen kent denk ik ook wel de angst van wat als ik nou gewoon overmoedig ben. Wat als mijn 'droom' wat dat ook moge zijn, voor mij helemaal niet haalbaar is, zelfs niet als ik mijn best doe? Ik denk dat ook dát een reden is, waarom mensen vaak wel willen, maar niet durven. En afhankelijkheid? Ik ben op dit moment financieel afhankelijk van mijn vriend. Dat vind ik echt enórm vervelend ook al is het maar een tijdelijke situatie (ik studeer nog, hij werkt) en compenseer ik die best wel met huishouden, bijbaantje etc. Om die reden, durf ik zelf geen heel grote risico's te nemen. Want ik zou me doodschamen als ik hem zou laten betalen voor de periode dat ik studeer en het dan gewoon *niet* halen. Daarom ben ik met bachelor begonnen, terwijl ik denk dat master ook haalbaar zou kunnen zijn....
Ik denk dat dat allemaal overwegingen zijn die voor veel mensen herkenbaar zijn die ook min of meer leiden tot middelmatigheid. Kijk onwijs stoer steeds je eigen weg gaan en je steeds weer opnieuw moeten laten opvangen, is ook vrij vervelend. Dat wil je niet. Dus voor een droom gaan vereist zowel lef als een beetje talent. En talent kun je aan werken, maar damned als t niet lukt.
Want alles heeft gevolgen... .Maar het punt is nou net dat er voor niet-middelmatige mensen vaak geen keus of overweging mogelijk is. Omdat ze anders echt dood en dood ongelukkig worden, depressief, gek of wat dan ook. Serieus, dan is het niet rond de tafel zitten en leuk je leven uitstippelen, maar dan moet je het doen met wat je hebt en kan. Omdat er geen andere manier is.
woensdag 30 januari 2008 om 21:58
quote:Eowynn_ schreef op 30 januari 2008 @ 21:56:
Wanneer val je er dan buiten volgens jou Digitalis? Ik vind mensen 'er' eigenlijk nooit buiten vallen, en ik weet eigenlijk niet eens wat 'er' dan is. Er is geen grote club ofzo, waar je niet in kunt passen. Alle andere mensen zijn geen grote massa, dat zijn ook allemaal individueen.Als je totaal anders denkt (en dat niet zo leuk vindt), als je boven-of ondergemiddeld bent, eigenlijk. Ik denk dat 60% van de mensen min of meer the same zijn, natuurlijk is iedereen nog een individu, maar komen wel erg overeen.
Wanneer val je er dan buiten volgens jou Digitalis? Ik vind mensen 'er' eigenlijk nooit buiten vallen, en ik weet eigenlijk niet eens wat 'er' dan is. Er is geen grote club ofzo, waar je niet in kunt passen. Alle andere mensen zijn geen grote massa, dat zijn ook allemaal individueen.Als je totaal anders denkt (en dat niet zo leuk vindt), als je boven-of ondergemiddeld bent, eigenlijk. Ik denk dat 60% van de mensen min of meer the same zijn, natuurlijk is iedereen nog een individu, maar komen wel erg overeen.
woensdag 30 januari 2008 om 22:00
quote:Digitalis schreef op 30 januari 2008 @ 21:28:
[...]
De mens is uiteindelijk een kuddedier. Ik denk juist dat het toenemende individualisme veel meer mensen ongelukkig maakt dan een enigszins sociale maatschappij. Ik ben erg sociaal, maar voel me vaak wel een buitenbeentje, en zo leuk vind ik dat helemaal niet. Afwijken van de norm is alleen leuk als je een sterk karakter hebt, je echt perfect gelukkig met jezelf bent. Anders is het alleen maar erg lastig.
Wat zie je dan voor je bij een levenskunstenaar? Iemand die de hele boeddhistische leer kent en zich (vaak zogenaamd) daardoor laat leiden? Ik vind het spiritueel klinken maar het kan ook stukken minder spiritueel of erg hoogstaand. Als je gelukkig bent met datgene wat je hebt (en da's al moeilijk genoeg, moet je maar voor jezelf nagaan), vind ik je te benijden. Of je nu putjesschepper bent of fysicus, geluk is geluk. En ik denk niet dat de een gelukkiger is dan de ander omdat de een veel meer weet en verdient.
Precies, Afwijken van de norm is alleen maar leuk als je een sterk ontwikkelde persoonlijkheid hebt. En dat is dan 'de kunst'.
Dat hebben de meesten niet in zich.
Ik bedoel niet dat je ergens in moet uitblinken om een levenskunstenaar te zijn. Want dat op zich maakt niet gelukkig.
En ik bedoel ook niet dat je als levenskunstenaar boven een ander staat vanwege je prestaties.
Als levenskunstenaar haal je het optimale uit je persoonlijkheid. En dat kan niet als kuddedier.
Maar goed, alleen maar levenskunstenaars zou ook niet goed zijn voor de mensheid. Dat is misschien wel wat we allemaal onbewust aanvoelen. Vandaar misschien de jaloezie en kritiek op mensen die individualistisch en eigen zijn. (Wordt snel als egocentrisch gezien.)
En deze verdeling van types is puur de mens als persoon/individu, niet de mens en het functioneren als groep.
[...]
De mens is uiteindelijk een kuddedier. Ik denk juist dat het toenemende individualisme veel meer mensen ongelukkig maakt dan een enigszins sociale maatschappij. Ik ben erg sociaal, maar voel me vaak wel een buitenbeentje, en zo leuk vind ik dat helemaal niet. Afwijken van de norm is alleen leuk als je een sterk karakter hebt, je echt perfect gelukkig met jezelf bent. Anders is het alleen maar erg lastig.
Wat zie je dan voor je bij een levenskunstenaar? Iemand die de hele boeddhistische leer kent en zich (vaak zogenaamd) daardoor laat leiden? Ik vind het spiritueel klinken maar het kan ook stukken minder spiritueel of erg hoogstaand. Als je gelukkig bent met datgene wat je hebt (en da's al moeilijk genoeg, moet je maar voor jezelf nagaan), vind ik je te benijden. Of je nu putjesschepper bent of fysicus, geluk is geluk. En ik denk niet dat de een gelukkiger is dan de ander omdat de een veel meer weet en verdient.
Precies, Afwijken van de norm is alleen maar leuk als je een sterk ontwikkelde persoonlijkheid hebt. En dat is dan 'de kunst'.
Dat hebben de meesten niet in zich.
Ik bedoel niet dat je ergens in moet uitblinken om een levenskunstenaar te zijn. Want dat op zich maakt niet gelukkig.
En ik bedoel ook niet dat je als levenskunstenaar boven een ander staat vanwege je prestaties.
Als levenskunstenaar haal je het optimale uit je persoonlijkheid. En dat kan niet als kuddedier.
Maar goed, alleen maar levenskunstenaars zou ook niet goed zijn voor de mensheid. Dat is misschien wel wat we allemaal onbewust aanvoelen. Vandaar misschien de jaloezie en kritiek op mensen die individualistisch en eigen zijn. (Wordt snel als egocentrisch gezien.)
En deze verdeling van types is puur de mens als persoon/individu, niet de mens en het functioneren als groep.
woensdag 30 januari 2008 om 22:03
@ Ikke helemaal mee eens!
@ Digitalis ook ...
@ Eowynn das wel waar, maar wel individuen die zich vaak zelf ook weer aanpassen aan een bepaalde standaard.
@ Soundpost, ja dat geld voor mij dus ook.. Thuiscursussen en de open universiteit zijn een uitkomst voor mij. Projectjes en groepjes gedoe word ik stapelgek van. (Als het echt moest zou ik gaan werken... laat maar dan). Ik denk dat ieder mens beperkingen en gaven heeft en daar ben je tot een bepaalde hoogte aan gebonden. Maar door er creatief mee om te gaan is er vaak toch veel mogelijk. Das ook wel weer zo.. Ik vind het super knap als iemand met heel beperkte mogelijkheden toch zijn of haar weg vind en gelukkig met zichzelf kan zijn.
@ Digitalis ook ...
@ Eowynn das wel waar, maar wel individuen die zich vaak zelf ook weer aanpassen aan een bepaalde standaard.
@ Soundpost, ja dat geld voor mij dus ook.. Thuiscursussen en de open universiteit zijn een uitkomst voor mij. Projectjes en groepjes gedoe word ik stapelgek van. (Als het echt moest zou ik gaan werken... laat maar dan). Ik denk dat ieder mens beperkingen en gaven heeft en daar ben je tot een bepaalde hoogte aan gebonden. Maar door er creatief mee om te gaan is er vaak toch veel mogelijk. Das ook wel weer zo.. Ik vind het super knap als iemand met heel beperkte mogelijkheden toch zijn of haar weg vind en gelukkig met zichzelf kan zijn.
woensdag 30 januari 2008 om 22:06
Ik vind het gewoon nogal grappig dat een aantal van jullie zo zeker zijn van het feit dat er 'kuddedieren' bestaan, en dat jijzelf daar nou nét niet bijhoort. Mensen willen in wezen allemaal hetzelfde, alleen vullen ze het anders in.
En ik geloof ook niet dat 60 % van de mensen hetzelfde is, ik zie het iig niet in mijn omgeving.
Heb ooit eens tijdens een lesje psychologie geleerd dat mensen graag denken in 'wij' en 'zij'. En 'zij' zijn dan altijd allemaal hetzelfde, dat is 1 massa en 'wij' zijn allemaal verschillend.
Dat zie ik hier ook een beetje. 'Wij' zijn anders dan 'zij'. Wij zijn apart, uniek en niet gemiddeld, en zij zijn gemiddeld en allemaal hetzelfde.
En ik geloof ook niet dat 60 % van de mensen hetzelfde is, ik zie het iig niet in mijn omgeving.
Heb ooit eens tijdens een lesje psychologie geleerd dat mensen graag denken in 'wij' en 'zij'. En 'zij' zijn dan altijd allemaal hetzelfde, dat is 1 massa en 'wij' zijn allemaal verschillend.
Dat zie ik hier ook een beetje. 'Wij' zijn anders dan 'zij'. Wij zijn apart, uniek en niet gemiddeld, en zij zijn gemiddeld en allemaal hetzelfde.
woensdag 30 januari 2008 om 22:07
quote:lonbonton schreef op 30 januari 2008 @ 22:00:
[...]
Precies, Afwijken van de norm is alleen maar leuk als je een sterk ontwikkelde persoonlijkheid hebt. En dat is dan 'de kunst'.
Dat hebben de meesten niet in zich.
Ik bedoel niet dat je ergens in moet uitblinken om een levenskunstenaar te zijn. Want dat op zich maakt niet gelukkig.
En ik bedoel ook niet dat je als levenskunstenaar boven een ander staat vanwege je prestaties.
Als levenskunstenaar haal je het optimale uit je persoonlijkheid. En dat kan niet als kuddedier.
Maar goed, alleen maar levenskunstenaars zou ook niet goed zijn voor de mensheid. Dat is misschien wel wat we allemaal onbewust aanvoelen. Vandaar misschien de jaloezie en kritiek op mensen die individualistisch en eigen zijn. (Wordt snel als egocentrisch gezien.)
En deze verdeling van types is puur de mens als persoon/individu, niet de mens en het functioneren als groep.En als dat nu eens in je persoonlijkheid zit, kuddedier zijn? En je haalt daar het optimale uit, door zoveel mogelijk met de massa mee te lopen en je wordt daar heeel gelukkig van? Ben je dan geen levenskunstenaar?
[...]
Precies, Afwijken van de norm is alleen maar leuk als je een sterk ontwikkelde persoonlijkheid hebt. En dat is dan 'de kunst'.
Dat hebben de meesten niet in zich.
Ik bedoel niet dat je ergens in moet uitblinken om een levenskunstenaar te zijn. Want dat op zich maakt niet gelukkig.
En ik bedoel ook niet dat je als levenskunstenaar boven een ander staat vanwege je prestaties.
Als levenskunstenaar haal je het optimale uit je persoonlijkheid. En dat kan niet als kuddedier.
Maar goed, alleen maar levenskunstenaars zou ook niet goed zijn voor de mensheid. Dat is misschien wel wat we allemaal onbewust aanvoelen. Vandaar misschien de jaloezie en kritiek op mensen die individualistisch en eigen zijn. (Wordt snel als egocentrisch gezien.)
En deze verdeling van types is puur de mens als persoon/individu, niet de mens en het functioneren als groep.En als dat nu eens in je persoonlijkheid zit, kuddedier zijn? En je haalt daar het optimale uit, door zoveel mogelijk met de massa mee te lopen en je wordt daar heeel gelukkig van? Ben je dan geen levenskunstenaar?
oh that purrrrrrrrrfect feeling
