
Ervaringen weer werken na lang thuis?
vrijdag 7 augustus 2009 om 21:05
Hallo,
vraagje... Ik heb een lange periode niet gewerkt, geen verplichtingen gehad, zwaar depressief thuis gezeten. De laatste maanden gaat het steeds beter, heb de paar laatste vakken van mijn studie afgerond dus diploma behaald, en nu wil ik graag aan het werk.
Op advies van een aantal mensen zou ik beginnen met halve dagen, gewoon simpel, administratief werk zonder verantwoordelijkheden, maar wel weer wat structuur in m'n leven. Tis vrij vrijblijvend, en ik begin er 1 september.
Nu heb ik toevallig een paar dagen geleden een vacature gezien met PRECIES mijn droombaan, echt wat ik wil... tijdelijk, vanaf 1 september 6 maanden.
Maar.. deze baan is meteen 36 uur. Zijn er meer mensen die lange tijd stil hebben gezeten en dan weer aan t werk gaan, en hoe is dat gegaan? Uren opgebouwd, of gewoon meteen vol aan de bak, en ging dat goed? Ik weet dat het heel erg per individu verschilt enzo, maar ik zou gewoon graag wat ervaringen willen horen.
Bedankt!
vraagje... Ik heb een lange periode niet gewerkt, geen verplichtingen gehad, zwaar depressief thuis gezeten. De laatste maanden gaat het steeds beter, heb de paar laatste vakken van mijn studie afgerond dus diploma behaald, en nu wil ik graag aan het werk.
Op advies van een aantal mensen zou ik beginnen met halve dagen, gewoon simpel, administratief werk zonder verantwoordelijkheden, maar wel weer wat structuur in m'n leven. Tis vrij vrijblijvend, en ik begin er 1 september.
Nu heb ik toevallig een paar dagen geleden een vacature gezien met PRECIES mijn droombaan, echt wat ik wil... tijdelijk, vanaf 1 september 6 maanden.
Maar.. deze baan is meteen 36 uur. Zijn er meer mensen die lange tijd stil hebben gezeten en dan weer aan t werk gaan, en hoe is dat gegaan? Uren opgebouwd, of gewoon meteen vol aan de bak, en ging dat goed? Ik weet dat het heel erg per individu verschilt enzo, maar ik zou gewoon graag wat ervaringen willen horen.
Bedankt!
vrijdag 7 augustus 2009 om 21:19

vrijdag 7 augustus 2009 om 21:48
Ik zou ervoor gaan, tiswah. Als het je droombaan is, zal die je, zoals renaat al zei, veel energie geven. Het zal wel wennen zijn, meteen voluit, maar zoals al gezegd is, heb je dan weer een vaste structuur in je leven. En als je het even niet meer ziet zitten, kan het feit dat het een baan voor 6 maanden is je steun geven. Dat is te overzien.
Edit: ik heb hier geen ervaring mee, maar mijn man heeft drie keer een zware depressie gehad en die is gewoon door blijven werken, zo goed en kwaad als het ging, juist om structuur in zijn leven te houden.
Edit: ik heb hier geen ervaring mee, maar mijn man heeft drie keer een zware depressie gehad en die is gewoon door blijven werken, zo goed en kwaad als het ging, juist om structuur in zijn leven te houden.
vrijdag 7 augustus 2009 om 21:56
Het ligt er aan wat de oorzaak was van je depressie, denk ik.
Ik ben er een tijd uit geweest nadat ik teveel hooi op mijn vork genomen had. Erg depressief geworden en na een heftige periode bleek het om manisch depressiviteit te gaan.
Ben toen ruim twee jaar niet betaald aan het werk geweest. Therapie gehad en een tijd 'gewoon' thuis gezeten.
Daarna een baan gevonden voor 3 hele dagen. Niet verteld over verleden. Werken ging redelijk, gaf wel stress soms, kwam erg moe thuis. Ben op een gegeven moment gewoontegetrouw iedere avond bij mijn ouders gaan eten (oorzaak was gedoe met mijn huisbaas... maar het scheelt veel energie als je niet meer hoeft te koken na een werkdag)
3 dagen werden 4 dagen. Ik zat wel weer in 'de flow' maar merkte dat mijn weerstand erg laag was, was continu verkouden. (verder geen psychische klachten)
Het ging om een tijdelijke baan (half jaar) en toen contract afgelopen was, merkte ik wel dat ik echt ging bijkomen. Lang slapen, niet meer verkouden, eindelijk dingen doen waar ik tijdens het werken niet aan toe kwam.
Wat ook meespeelde: tijdens het niet werken was ik met bepaalde dingen begonnen (hobby's, vrijwilligerswerk, veel sociale contacten) die niet ineens afgelopen waren toen ik ging werken.
Het hangt van je situatie af of het verstandig is. Maar ik zou het niet onderschatten.
Succes met je beslissing!
Ik ben er een tijd uit geweest nadat ik teveel hooi op mijn vork genomen had. Erg depressief geworden en na een heftige periode bleek het om manisch depressiviteit te gaan.
Ben toen ruim twee jaar niet betaald aan het werk geweest. Therapie gehad en een tijd 'gewoon' thuis gezeten.
Daarna een baan gevonden voor 3 hele dagen. Niet verteld over verleden. Werken ging redelijk, gaf wel stress soms, kwam erg moe thuis. Ben op een gegeven moment gewoontegetrouw iedere avond bij mijn ouders gaan eten (oorzaak was gedoe met mijn huisbaas... maar het scheelt veel energie als je niet meer hoeft te koken na een werkdag)
3 dagen werden 4 dagen. Ik zat wel weer in 'de flow' maar merkte dat mijn weerstand erg laag was, was continu verkouden. (verder geen psychische klachten)
Het ging om een tijdelijke baan (half jaar) en toen contract afgelopen was, merkte ik wel dat ik echt ging bijkomen. Lang slapen, niet meer verkouden, eindelijk dingen doen waar ik tijdens het werken niet aan toe kwam.
Wat ook meespeelde: tijdens het niet werken was ik met bepaalde dingen begonnen (hobby's, vrijwilligerswerk, veel sociale contacten) die niet ineens afgelopen waren toen ik ging werken.
Het hangt van je situatie af of het verstandig is. Maar ik zou het niet onderschatten.
Succes met je beslissing!
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
vrijdag 7 augustus 2009 om 22:09
Met je opmerking dat het heel erg per individu verschilt in acht genomen, hier mijn ervaring;
Ik ben tijdens mijn studie erg depressief geweest. Toen ik aan mijn scriptie begon voel structuur en daarmee discipline weeg en dat heeft niet meegeholpen om de aanzuigende werking van de somberheid te weerstaan. Op een gegeven moment was ik toch weer zover (erop of eronder) dat ik ben gaan stage lopen (32 uur uit mijn hoofd), en juist die elke dag structuur heeft mij heel erg geholpen om me beter te voelen.
Mijn depressie had ook erg te maken met 'ik kan niks, ik ben waardeloos'-achtige gevoelens. Tijdens mijn stage werd steeds maar weer bevestigd dat een aantal dingen juist heel goed gingen en ik wel dégelijk wat kon. Mijn zelfvertrouwen groeide en de depressie ging langzaam over (niet alleen daardoor natuurlijk, maar het hielp heel erg mee).
Heel veel succes en sterkte!
Ik ben tijdens mijn studie erg depressief geweest. Toen ik aan mijn scriptie begon voel structuur en daarmee discipline weeg en dat heeft niet meegeholpen om de aanzuigende werking van de somberheid te weerstaan. Op een gegeven moment was ik toch weer zover (erop of eronder) dat ik ben gaan stage lopen (32 uur uit mijn hoofd), en juist die elke dag structuur heeft mij heel erg geholpen om me beter te voelen.
Mijn depressie had ook erg te maken met 'ik kan niks, ik ben waardeloos'-achtige gevoelens. Tijdens mijn stage werd steeds maar weer bevestigd dat een aantal dingen juist heel goed gingen en ik wel dégelijk wat kon. Mijn zelfvertrouwen groeide en de depressie ging langzaam over (niet alleen daardoor natuurlijk, maar het hielp heel erg mee).
Heel veel succes en sterkte!
vrijdag 7 augustus 2009 om 22:16
quote:SaraC schreef op 07 augustus 2009 @ 22:09:
Mijn depressie had ook erg te maken met 'ik kan niks, ik ben waardeloos'-achtige gevoelens. Tijdens mijn stage werd steeds maar weer bevestigd dat een aantal dingen juist heel goed gingen en ik wel dégelijk wat kon. Mijn zelfvertrouwen groeide en de depressie ging langzaam over (niet alleen daardoor natuurlijk, maar het hielp heel erg mee).
Dat herken ik ook. Iets te doen hebben en gewaardeerd worden heeft bij mij ook een heel positief effect.
Daarnaast het contact met collega's: als je evt met ochtendhumeur opstaat ben je dat vergeten zodra je met collega's aan de koffie zit (als je leuke collega's hebt )
Ik word sowieso actiever van 'iets moeten'. Maar kan ook te lang doorgaan zonder mezelf af te remmen... en dat kan weer depressie tot gevolg hebben.
Mijn depressie had ook erg te maken met 'ik kan niks, ik ben waardeloos'-achtige gevoelens. Tijdens mijn stage werd steeds maar weer bevestigd dat een aantal dingen juist heel goed gingen en ik wel dégelijk wat kon. Mijn zelfvertrouwen groeide en de depressie ging langzaam over (niet alleen daardoor natuurlijk, maar het hielp heel erg mee).
Dat herken ik ook. Iets te doen hebben en gewaardeerd worden heeft bij mij ook een heel positief effect.
Daarnaast het contact met collega's: als je evt met ochtendhumeur opstaat ben je dat vergeten zodra je met collega's aan de koffie zit (als je leuke collega's hebt )
Ik word sowieso actiever van 'iets moeten'. Maar kan ook te lang doorgaan zonder mezelf af te remmen... en dat kan weer depressie tot gevolg hebben.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain

vrijdag 7 augustus 2009 om 22:35
Ik sluit me aan bij Moonlight en denk ook dat het heel erg afhangt van de oorzaak van jouw depressie. Als de oorzaak voor de depressie lag in jouw persoon en hoe jij in het leven staat en omgaat met de dagelijkse gang van het leven, dan zou het verstandiger kunnen zijn om eerst rustig aan te beginnen. Lag de oorzaak echter bij "omgevingsfactoren" (bijv. een traumatische ervaring of een onhoudbare thuissituatie oid) dan denk ik dat je het wel zou kunnen proberen.
Je schrijft dat een aantal personen je heeft aangeraden om eerst parttime te gaan werken. Hoe goed kennen die personen jou? En weet je ook waarom ze je dat hebben aangeraden? Ik denk dat je dit mee moet laten wegen in je beslissing. Was het de buurvrouw die jou niet echt goed kent en die het adviseert omdat de nicht van haar beste vriedin en daar de buurvrouw van dat ook zo had, dan denk ik niet dat jij je veel van dat advies hoeft aan te trekken. Was het echter je psych die jou dit advies meegaf omdat hij inschat dat je nu nog niet teveel stress kunt hebben, dan is het wellicht verstandig om daar wat meer waarde aan te hechten.
Je schrijft dat een aantal personen je heeft aangeraden om eerst parttime te gaan werken. Hoe goed kennen die personen jou? En weet je ook waarom ze je dat hebben aangeraden? Ik denk dat je dit mee moet laten wegen in je beslissing. Was het de buurvrouw die jou niet echt goed kent en die het adviseert omdat de nicht van haar beste vriedin en daar de buurvrouw van dat ook zo had, dan denk ik niet dat jij je veel van dat advies hoeft aan te trekken. Was het echter je psych die jou dit advies meegaf omdat hij inschat dat je nu nog niet teveel stress kunt hebben, dan is het wellicht verstandig om daar wat meer waarde aan te hechten.
vrijdag 7 augustus 2009 om 23:14
Dank jullie wel voor de reacties, heel fijn!
Mijn depressie is ook voornamelijk ontstaan en in stand gehouden door gebrek aan structuur en heel veel eenzaamheid. Daarom denk ik dat juist door weer onder de mensen te zijn (wat nu ook al wel steeds meer is) en structuur, ik me veel beter zal gaan voelen.
Ik ben nu alleen steeds zo moe, wat echt nog door die depressie komt denk ik, maar daardoor wel bang dat ik dat niet trek ofzo.. hoewel ik ook inderdaad denk dat het me juist veel positieve energie zal geven.
Tis ook gewoon zo spannend om weer te beginnen, verantwoordelijkheden te hebben, ergens aan vast te zitten... dat speelt ook erg mee.
Volgens de arbeidsdeskundige moet ik rustig aan beginnen, heb ik veel begeleiding nodig, kan ik nog geen verantwoordelijkheden dragen en ben ik nog heel kwetsbaar. Ik herken me daar alleen totaal niet in... hoezo begeleiding nodig?!? Maargoed, dat staat in m'n dossier nu, dat heeft m'n reintegratiebureau zo overgenomen en die raden het mij dus af. Terwijl inderdaad de mensen die me kennen, zeggen: DOEN!
Ik ga t maar gewoon proberen, dankjewel voor jullie advies!
Mocht iemand nog tips of ervaringen hebben, ik hoor het graag.
Mijn depressie is ook voornamelijk ontstaan en in stand gehouden door gebrek aan structuur en heel veel eenzaamheid. Daarom denk ik dat juist door weer onder de mensen te zijn (wat nu ook al wel steeds meer is) en structuur, ik me veel beter zal gaan voelen.
Ik ben nu alleen steeds zo moe, wat echt nog door die depressie komt denk ik, maar daardoor wel bang dat ik dat niet trek ofzo.. hoewel ik ook inderdaad denk dat het me juist veel positieve energie zal geven.
Tis ook gewoon zo spannend om weer te beginnen, verantwoordelijkheden te hebben, ergens aan vast te zitten... dat speelt ook erg mee.
Volgens de arbeidsdeskundige moet ik rustig aan beginnen, heb ik veel begeleiding nodig, kan ik nog geen verantwoordelijkheden dragen en ben ik nog heel kwetsbaar. Ik herken me daar alleen totaal niet in... hoezo begeleiding nodig?!? Maargoed, dat staat in m'n dossier nu, dat heeft m'n reintegratiebureau zo overgenomen en die raden het mij dus af. Terwijl inderdaad de mensen die me kennen, zeggen: DOEN!
Ik ga t maar gewoon proberen, dankjewel voor jullie advies!
Mocht iemand nog tips of ervaringen hebben, ik hoor het graag.
vrijdag 7 augustus 2009 om 23:20
Zo te zien heb je je besluit genomen.
Je zegt nog steeds moe te zijn: dat zou ik wel goed in de gaten houden als ik jou was. Misschien gaat het over als je structuur hebt. Maar als de vermoeidheid aanhoudt, moet je wel eerlijk zijn tegenover jezelf. Dan ben je nog niet klaar om 36 uur te werken.
Je hebt overigens wel verschillende soorten vermoeidheid. De vermoeidheid na een dag werken voelt heel anders dan de vermoeidheid van een depressie.
Graadmeter is een beetje of je in de weekenden nog zin hebt in leuke dingen, of dat je dan alleen maar ligt bij te komen van je werkweek.
Hoe is je situatie verder, woon je alleen of samen? Als je samenwoont kun je misschien het koken etc even laten voor wat het is in het begin (als je lieve partner hebt )
Dat scheelt al een boel tijd en energie.
Je zegt nog steeds moe te zijn: dat zou ik wel goed in de gaten houden als ik jou was. Misschien gaat het over als je structuur hebt. Maar als de vermoeidheid aanhoudt, moet je wel eerlijk zijn tegenover jezelf. Dan ben je nog niet klaar om 36 uur te werken.
Je hebt overigens wel verschillende soorten vermoeidheid. De vermoeidheid na een dag werken voelt heel anders dan de vermoeidheid van een depressie.
Graadmeter is een beetje of je in de weekenden nog zin hebt in leuke dingen, of dat je dan alleen maar ligt bij te komen van je werkweek.
Hoe is je situatie verder, woon je alleen of samen? Als je samenwoont kun je misschien het koken etc even laten voor wat het is in het begin (als je lieve partner hebt )
Dat scheelt al een boel tijd en energie.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain

vrijdag 7 augustus 2009 om 23:29
Even los van de beslissing die je uiteindelijk neemt, zitten er wellicht ook andere haken en ogen aan jouw situatie waar ik je toch nog even op wil wijzen.
Je schrijft dat er sprake is van een reintegratiedeskundige. Is deze van het UWV? Zo ja, check dan eerst of jij je uitkering niet in gevaar brengt als je het nu probeert met fulltime werken en later onverhoopt toch opnieuw uitvalt. (Als zij oordelen dat jij maar parttime kunt werken, en je gaat toch fulltime werken en daardoor ga je onderuit, dan kunnen zij vinden dat jij verwijtbaar hebt gehandeld en je daarom korten op de uitkering).
Wat ik mij ook afvraag, is hoe de reintegratiedeskundige tot een conclusie is gekomen. Heb je veel gesprekken met die persoon gehad? Heeft de arbeidsdeskundige ook andere informatiebronnen tot diens beschikking gehad (bijvoorbeeld van jouw psych en/of huisarts ofzo) om zich een beeld te kunnen vormen. Als er andere informatie is gebruikt, wat stond daar dan in? Kwam jouw psych/arts tot dezelfde conclusies of weken die af? En is jou ook uitgelegd waarom de arbeidsdeskundige uiteindelijk tot deze conclusie is gekomen?
Als je niet begrijpt waarom deze uitslag eruit kwam, dan zijn ze jou een uitleg verontschuldigd. En als je het niet eens bent met hun bevindingen, ga er dan formeel tegen in bezwaar dat die informatie in je dossier terecht komt. Zoals ik hier boven uitlegde, zou een verkeerd oordeel jou in de weg kunnen staan bij wat je nu wilt gaan doen. Als je denkt dat dit niet terecht is, dan is het verstandig om er nu werk van te maken om te voorkomen dat je er in een later stadium misschien nadelige gevolgen van ondervindt.
Je schrijft dat er sprake is van een reintegratiedeskundige. Is deze van het UWV? Zo ja, check dan eerst of jij je uitkering niet in gevaar brengt als je het nu probeert met fulltime werken en later onverhoopt toch opnieuw uitvalt. (Als zij oordelen dat jij maar parttime kunt werken, en je gaat toch fulltime werken en daardoor ga je onderuit, dan kunnen zij vinden dat jij verwijtbaar hebt gehandeld en je daarom korten op de uitkering).
Wat ik mij ook afvraag, is hoe de reintegratiedeskundige tot een conclusie is gekomen. Heb je veel gesprekken met die persoon gehad? Heeft de arbeidsdeskundige ook andere informatiebronnen tot diens beschikking gehad (bijvoorbeeld van jouw psych en/of huisarts ofzo) om zich een beeld te kunnen vormen. Als er andere informatie is gebruikt, wat stond daar dan in? Kwam jouw psych/arts tot dezelfde conclusies of weken die af? En is jou ook uitgelegd waarom de arbeidsdeskundige uiteindelijk tot deze conclusie is gekomen?
Als je niet begrijpt waarom deze uitslag eruit kwam, dan zijn ze jou een uitleg verontschuldigd. En als je het niet eens bent met hun bevindingen, ga er dan formeel tegen in bezwaar dat die informatie in je dossier terecht komt. Zoals ik hier boven uitlegde, zou een verkeerd oordeel jou in de weg kunnen staan bij wat je nu wilt gaan doen. Als je denkt dat dit niet terecht is, dan is het verstandig om er nu werk van te maken om te voorkomen dat je er in een later stadium misschien nadelige gevolgen van ondervindt.

zaterdag 8 augustus 2009 om 00:31
Hoewel ik je enthousiasme erg waardeer, zou ik het je afraden. Van thuis zitten naar werk is al een flinke stap. Van thuis zitten naar fulltime werken lijkt me een te grote stap. Er is een kans dat je het redt en dan geeft dat je ongetwijfeld een heerlijk gevoel. Er is ook een kans dat je het niet redt en dan wordt het een negatieve ervaring met een grote kans op terugval. Soms kan een mooie kans te vroeg komen!
En even een creatieve inval...zou het reintegratieburo contact op kunnen nemen met het bedrijf van de 'droombaan' om te kijken of je daar zou kunnen reintegreren?
En even een creatieve inval...zou het reintegratieburo contact op kunnen nemen met het bedrijf van de 'droombaan' om te kijken of je daar zou kunnen reintegreren?
zaterdag 8 augustus 2009 om 13:52
Ow jee wat een hoop vragen!
Mijn arbeidsdeskundige heb ik maar 1x gesproken, dat is gewoon een lieve man die zoiets heeft van 'loop niet meteen te hard van stapel, pak het rustig aan, hardlopers zijn doodlopers'.
Mijn reintegratiepersoon, bedrijf dat door UWV is ingeschakeld, kent mij totaal niet. 1x mee gesproken, had meteen z'n conclusies al klaar, ging zelf allemaal diagnoses uitspreken, heeft me daarna een keer gebeld waarna ik 3 kwartier naar zijn nutteloos geouwehoer heb geluisterd, had t alleen maar over zichzelf. Daarna heeft ie iets voor mij geregeld wat me nu op korte termijn structuur zou moeten bieden... vrijwilligerswerk, maar daar heeft ie totaal niet gekeken naar wat ik wil en hoe dat past enzo.. ze zijn daar nl nu met vakantie en 1 van hun eisen is dat 'iemand tegen gebrek aan structuur kan, want dat kunnen ze niet bieden'. Beetje belachelijk dus. Over paar weken komt zijn partner terug van vakantie, en dan hoop ik met hem een betere klik te hebben...
Ik wil niet dat dat bedrijf waar ik wil gaan solliciteren weet dat ik al die psychische problemen heb gehad enzo. Mensen schatten mij altijd fout in, mijn hele bende van therapeuten raadde me af om mijn studie af te maken, ik zou er aan onderdoor gaan, heb t toch gedaan en stond gemiddeld een 8.5 en werd er juist veel gelukkiger van.
T alternatief van nu solliciteren op de 36uur baan, is dat ik een baan ga doen die ik helemaal niet leuk vind, 24uur met haast om op te bouwen naar 40 uur (dat willen ze daar). Zou een afwisselende baan van 36uur dan niet uiteindelijk juist minder zwaar zijn?
Ik weet t allemaal niet meer... in alles wat er gezegd wordt zit wel iets.. aargh!
Mijn arbeidsdeskundige heb ik maar 1x gesproken, dat is gewoon een lieve man die zoiets heeft van 'loop niet meteen te hard van stapel, pak het rustig aan, hardlopers zijn doodlopers'.
Mijn reintegratiepersoon, bedrijf dat door UWV is ingeschakeld, kent mij totaal niet. 1x mee gesproken, had meteen z'n conclusies al klaar, ging zelf allemaal diagnoses uitspreken, heeft me daarna een keer gebeld waarna ik 3 kwartier naar zijn nutteloos geouwehoer heb geluisterd, had t alleen maar over zichzelf. Daarna heeft ie iets voor mij geregeld wat me nu op korte termijn structuur zou moeten bieden... vrijwilligerswerk, maar daar heeft ie totaal niet gekeken naar wat ik wil en hoe dat past enzo.. ze zijn daar nl nu met vakantie en 1 van hun eisen is dat 'iemand tegen gebrek aan structuur kan, want dat kunnen ze niet bieden'. Beetje belachelijk dus. Over paar weken komt zijn partner terug van vakantie, en dan hoop ik met hem een betere klik te hebben...
Ik wil niet dat dat bedrijf waar ik wil gaan solliciteren weet dat ik al die psychische problemen heb gehad enzo. Mensen schatten mij altijd fout in, mijn hele bende van therapeuten raadde me af om mijn studie af te maken, ik zou er aan onderdoor gaan, heb t toch gedaan en stond gemiddeld een 8.5 en werd er juist veel gelukkiger van.
T alternatief van nu solliciteren op de 36uur baan, is dat ik een baan ga doen die ik helemaal niet leuk vind, 24uur met haast om op te bouwen naar 40 uur (dat willen ze daar). Zou een afwisselende baan van 36uur dan niet uiteindelijk juist minder zwaar zijn?
Ik weet t allemaal niet meer... in alles wat er gezegd wordt zit wel iets.. aargh!

zaterdag 8 augustus 2009 om 14:01
Tiswah, als jij niet tevreden bent met het reintegratiebedrijf, dan kun je een klacht indienen! Je kunt ook het UWV vragen een ander bedrijf in te schakelen. De gang van zaken bij dit bedrijf klinkt niet correct.
Je zou overigens ook kunnen solliciteren op de baan van 36 uur en dan tijdens de sollicitatieprocedure (er vanuit gaande dat je wordt uitgenodigd) informeren of het mogelijk is om (tijdelijk) minder uren te werken.
Succes!
Je zou overigens ook kunnen solliciteren op de baan van 36 uur en dan tijdens de sollicitatieprocedure (er vanuit gaande dat je wordt uitgenodigd) informeren of het mogelijk is om (tijdelijk) minder uren te werken.
Succes!
zaterdag 8 augustus 2009 om 14:17
Je kunt ook te lang blijven hangen in therapieën, re-integreren, werken onder je niveau, vrijwilligerswerk, gesprekken met UWV, etc.
Op een gegeven moment voel je je meer patiënt dan volwaardig mens en dan kan je herstel heel lang duren.
Die 'droombaan', Tiswah, hoe groot schat je je kansen? Is het iets waar bij wijze van spreken half Nederland op solliciteert, of iets heel specifieks?
Als je je kansen hoog inschat, kun je misschien vragen of je kunt beginnen met iets tussen de 24 en 32 uur per week.
Moeilijk hoe je dat aan kunt pakken zonder je psychische gesteldheid te noemen... misschien kun je het 'verhaal' over een andere boeg gooien.
Ik weet het niet... maar als het een optie zou zijn om bij DEZE baan met iets minder uur te beginnen lijkt me dat wel verstandig, eerlijkgezegd.
(al is het maar voor alleen de eerste maand)
Op een gegeven moment voel je je meer patiënt dan volwaardig mens en dan kan je herstel heel lang duren.
Die 'droombaan', Tiswah, hoe groot schat je je kansen? Is het iets waar bij wijze van spreken half Nederland op solliciteert, of iets heel specifieks?
Als je je kansen hoog inschat, kun je misschien vragen of je kunt beginnen met iets tussen de 24 en 32 uur per week.
Moeilijk hoe je dat aan kunt pakken zonder je psychische gesteldheid te noemen... misschien kun je het 'verhaal' over een andere boeg gooien.
Ik weet het niet... maar als het een optie zou zijn om bij DEZE baan met iets minder uur te beginnen lijkt me dat wel verstandig, eerlijkgezegd.
(al is het maar voor alleen de eerste maand)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain

zaterdag 8 augustus 2009 om 14:26
Moonlight haar tip is wel een goede tip. Over het algemeen staan bedrijven er niet direct om te springen als iemand parttime wil beginnen. Maar als het maar voor een maandje is, dan is dat wel te overzien. Je zou bijvoorbeeld aan kunnen geven dat je graag snel wilt beginnen, maar dat je nog wel wat verplichtingen hebt en daardoor de eerste maand graag 4 dagen wilt werken om je lopende verplichtingen af te ronden ofzo.
zaterdag 8 augustus 2009 om 14:49
(misschien heb je er iets aan om mijn topic hoe om te gaan met een gat in je CV ook even te lezen, TO. Ik weet niet in hoeverre daar tips in staan die jij kunt gebruiken, maar wie weet zit er net iets bruikbaars tussen. Staat op deze peiler)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 9 augustus 2009 om 12:31
Oh dat is inderdaad zeker een goede tip! Dat ik nog verplichtingen heb en daarom fijn zou vinden om de eerste maand met 24 uur te beginnen ofzo... Tis wel maar een tijdelijke baan voor 6 maanden, maar het is het vragen waard.
Ik snap heel goed wat je bedoeld moonlight, op een gegeven moment ben je alleen nog maar bezig met wat je níet kunt ipv met wat je wél kunt en waar je sterke punten liggen.. en om daar mee bezig te zijn, voel je je vanzelf weer beter.
Ik zeg ook altijd 'de beste remedie is iets doen waar je goed in bent'! (en dan niet in bed liggen en slapen hahaa)
Ik ga dat topic even lezen...
Ik snap heel goed wat je bedoeld moonlight, op een gegeven moment ben je alleen nog maar bezig met wat je níet kunt ipv met wat je wél kunt en waar je sterke punten liggen.. en om daar mee bezig te zijn, voel je je vanzelf weer beter.
Ik zeg ook altijd 'de beste remedie is iets doen waar je goed in bent'! (en dan niet in bed liggen en slapen hahaa)
Ik ga dat topic even lezen...