Werk & Studie
alle pijlers
Escalatie niet van me af kunnen zetten
dinsdag 11 december 2018 23:03
Hoi allemaal,
Ik werk in de gehandicaptenzorg en heb vaker met escalaties te maken. Maar op de een of andere manier kan ik die van vanmiddag niet van me af zetten. Misschien komt dat omdat er 2 escalaties van 2 cliënten vlak achter elkaar kwamen. Of omdat ik de 2de escalatie er bij geroepen werd door een stagiair en in een fractie van een seconde moest beslissen wat ik zou doen. Ik besloot om de strijd aan te gaan. Waarbij ik gebeten ben, maar erger nog, de cliënt is met veel mankracht naar de slaapkamer gebracht. Er schiet nu vanalles door mijn hoofd. Had ik het anders aan kunnen pakken? Heb ik het goede besluit genomen?
Ik ga het hier morgen uiteraard nog even op mijn werk over hebben. Maar nu kan ik dus niet slapen. Zijn er meer mensen die dit zo ooit meegemaakt hebben? Het is echt niet de ergste escalatie geweest uit mijn loopbaan, maar hij blijft wel hangen.
Ik werk in de gehandicaptenzorg en heb vaker met escalaties te maken. Maar op de een of andere manier kan ik die van vanmiddag niet van me af zetten. Misschien komt dat omdat er 2 escalaties van 2 cliënten vlak achter elkaar kwamen. Of omdat ik de 2de escalatie er bij geroepen werd door een stagiair en in een fractie van een seconde moest beslissen wat ik zou doen. Ik besloot om de strijd aan te gaan. Waarbij ik gebeten ben, maar erger nog, de cliënt is met veel mankracht naar de slaapkamer gebracht. Er schiet nu vanalles door mijn hoofd. Had ik het anders aan kunnen pakken? Heb ik het goede besluit genomen?
Ik ga het hier morgen uiteraard nog even op mijn werk over hebben. Maar nu kan ik dus niet slapen. Zijn er meer mensen die dit zo ooit meegemaakt hebben? Het is echt niet de ergste escalatie geweest uit mijn loopbaan, maar hij blijft wel hangen.
woensdag 12 december 2018 17:43
Mooi omschreven! Helemaal mee eensandrea82 schreef: ↑12-12-2018 15:30In de gehandicaptenzorg is er een heel brede doelgroep met moeilijk gedrag en agressie.
Het is voor deze mensen ook vrijwel niet af te leren of om te buigen omdat verstandelijke vermogens dat niet toelaten. Volwassen mensen met t begrip van een peuter/kleuter/kind.
Het is dan ook vaak een bewuste keuze om ermee te gaan werken. Ik vind het nog altijd fantastisch om met deze mensen te werken en geniet ondanks alle escalatie dagelijks van ook veel plezier en leuke dingen.
donderdag 27 december 2018 19:22
Zie je vraag nu pas. Met mij gaat het weer prima hoor. Met betrokken collega’s nog over gehad en die gaven allemaal aan dat ik geen andere keus had.
Mijn hand is weer goed genezen, al zullen de littekens wel blijven zitten.
donderdag 27 december 2018 19:26
Fijn om te horen dat je je weer prettig voelt! Altijd jammer om littekens over te houden aan je werk, maar niet altijd te voorkomen. Hopen dat t bij fysieke littekens blijft
vrijdag 28 december 2018 12:00
Even een 
van een moeder van een kind die zo kan escaleren. Ik vind jullie, begeleiders, elke dag weer bikkels dat jullie voor dit zware beroep gekozen hebben.
Daarnaast vind ik, persoonlijk als moeder, dat er best wat meer begeleiding mag zijn vanuit de organisatie als dit soort heftige dingen gebeuren. En dat bijten veel indruk maakt, dat snap ik. Mijn zoon doet dat soms ook en om de een of andere reden heb ik daar altijd meer last van, dan van krabben/slaan/schoppen/haren trekken. Escalaties zijn niet altijd te voorkomen. Maar het is goed om met een gedragskundige even door te lopen wat er gebeurde en of jullie samen (onbedoeld uiteraard) misschien een signaal gemist hebben of iets anders hadden kunnen doen.
En laat je inderdaad goed voorlichten door een arts. Ik ben een keer flink doorgebeten toen mijn zoon op een IC lag, en de verpleegkundige zei 'daar hoef je toch niks mee als het je eigen kind is'
Toen heb ik onze huisarts maar gebeld en die schreef meteen tetanus voor en een AB-kuur.
van een moeder van een kind die zo kan escaleren. Ik vind jullie, begeleiders, elke dag weer bikkels dat jullie voor dit zware beroep gekozen hebben.Daarnaast vind ik, persoonlijk als moeder, dat er best wat meer begeleiding mag zijn vanuit de organisatie als dit soort heftige dingen gebeuren. En dat bijten veel indruk maakt, dat snap ik. Mijn zoon doet dat soms ook en om de een of andere reden heb ik daar altijd meer last van, dan van krabben/slaan/schoppen/haren trekken. Escalaties zijn niet altijd te voorkomen. Maar het is goed om met een gedragskundige even door te lopen wat er gebeurde en of jullie samen (onbedoeld uiteraard) misschien een signaal gemist hebben of iets anders hadden kunnen doen.
En laat je inderdaad goed voorlichten door een arts. Ik ben een keer flink doorgebeten toen mijn zoon op een IC lag, en de verpleegkundige zei 'daar hoef je toch niks mee als het je eigen kind is'
Toen heb ik onze huisarts maar gebeld en die schreef meteen tetanus voor en een AB-kuur.
Stressed is just desserts spelled backwards
zaterdag 29 december 2018 11:28
Wat lief! Dankje! Maar ik heb alle respect voor jullie als ouders. Als ik dat bij ons zie hoe betrokken de (meeste) ouders zijn. Ondanks dat je weet dat het niet voor niks is dat die kinderen nu in een instelling wonen. Moeders die aangeven het is allemaal te veel, het weekend naar huis kan even niet meer. Of vaders die terugdeinsen als hun (boze) dochter op ze af komt. Hoeveel hebben die ouders wel niet meegemaakt voordat hun kind opgenomen kon worden. En toch, zijn ze nog steeds betrokken, komen ze op bezoek en willen ze het beste voor hun kind. Diep diep respect voor alle ouders met zo’n bijzonder kind.Maleficent schreef: ↑28-12-2018 12:00Even een
zaterdag 29 december 2018 17:09
Ik denk dat het allerbelangrijkste is dat je je beroep met 'goesting' blijft doen.
Anders loopt het fout.
Ik kroop elke nacht met mijn werk en de problemen er van in bed en stond er mee op.
Helaas heb ik toen te lang gewacht in te grijpen.
Heb dan een zware depressie gedaan... maanden uit roulatie.
Heb dan besloten een herscholing te gaan volgen, verschillende zelfs.
Heb dan het roer volledig omgegooid was toen de beste beslissing ooit.
Veel sterkte !
Anders loopt het fout.
Ik kroop elke nacht met mijn werk en de problemen er van in bed en stond er mee op.
Helaas heb ik toen te lang gewacht in te grijpen.
Heb dan een zware depressie gedaan... maanden uit roulatie.
Heb dan besloten een herscholing te gaan volgen, verschillende zelfs.
Heb dan het roer volledig omgegooid was toen de beste beslissing ooit.
Veel sterkte !
“Heb ik wat van je aan, trut?”
zaterdag 29 december 2018 20:08
Kromo19, lopen jullie met piepers?
Hebben jullie fysieke grepen geleerd zowel in groeps verband als solo toepasbaar?
Het is ook ooit mijn doelgroep geweest, alweer wat jaartjes terug.
Bij een bepaalde doelgroep word tegenwoordig zelfs de politie gebeld bij gevaar voor naasten. Als begeleider mag je dan niet bij t gevaar naar binnen treden. Maar ja, er hangt veel af van de situatie.
Mbt jouw incident..... kranige stagiar en zeer kranig optreden van jou!
Denk dat nabespreken met collega’s/ leidinggevende nog altijd t beste werkt. Of met iemand van het CFB team.
Wij hadden ook trainingen op de werkvloer met CFB’ers. Noodzakelijk kwaad om getraind te zijn.
Hebben jullie fysieke grepen geleerd zowel in groeps verband als solo toepasbaar?
Het is ook ooit mijn doelgroep geweest, alweer wat jaartjes terug.
Bij een bepaalde doelgroep word tegenwoordig zelfs de politie gebeld bij gevaar voor naasten. Als begeleider mag je dan niet bij t gevaar naar binnen treden. Maar ja, er hangt veel af van de situatie.
Mbt jouw incident..... kranige stagiar en zeer kranig optreden van jou!
Denk dat nabespreken met collega’s/ leidinggevende nog altijd t beste werkt. Of met iemand van het CFB team.
Wij hadden ook trainingen op de werkvloer met CFB’ers. Noodzakelijk kwaad om getraind te zijn.
zaterdag 29 december 2018 23:31
We hebben piepers. Jammer genoeg stond ik al met m’n jas aan om maar huis te gaan tijdens de eerste escalatie. Tja, dan roep je niet naar je collega's: heee ik ben naar huis hè.
Terwijl 2 collega’s (met pieper) nog bezig waren om de eerste escalatie rustig te beëindigen werd ik geroepen door de stagiair.
Wij hebben een jaarlijks terugkerende training met fysieke grepen, maar ook vooral om deëscalerend proberen te werken.
Gelukkig heb ik fijne collega’s om dit soort zaken mee te bespreken. Ik weet niet hoe het in andere organisaties is, maar de betrokkenheid van de leidinggevende/organisatie vind ik niet heel groot. Ik heb dit jaar al vaker pech gehad. Al zeker 3 keer naar de huisarts gekund na een escalatie. Elke keer ook netjes een incidentmelding van gemaakt, kon wel gewoon blijven werken (gebroken neus, krasje op oog en nu dit bijtincident). Maar de leidinggevende komt niet 1 keer vragen hoe het gaat. Dat valt me wel wat tegen. Vraag me ook af of dat overal zo is. Hoe zuinig wil je zijn op je personeel denk ik dan.
zondag 30 december 2018 04:23
Dat is nog best lastig maar uiteindelijk wel wat je wilt, voorkomen dat iemand in de agitatie of verder schiet. Het is vanuit de cliënt ook vaak een onmachtsuiting, zeker als er veel personeelsverloop is.Kromo19* schreef: ↑29-12-2018 23:31Wij hebben een jaarlijks terugkerende training met fysieke grepen, maar ook vooral om deëscalerend proberen te werken.
Gelukkig heb ik fijne collega’s om dit soort zaken mee te bespreken. Ik weet niet hoe het in andere organisaties is, maar de betrokkenheid van de leidinggevende/organisatie vind ik niet heel groot. Ik heb dit jaar al vaker pech gehad. Al zeker 3 keer naar de huisarts gekund na een escalatie. Elke keer ook netjes een incidentmelding van gemaakt, kon wel gewoon blijven werken (gebroken neus, krasje op oog en nu dit bijtincident). Maar de leidinggevende komt niet 1 keer vragen hoe het gaat. Dat valt me wel wat tegen. Vraag me ook af of dat overal zo is. Hoe zuinig wil je zijn op je personeel denk ik dan.
Jullie organisatie is dus eigenlijk laks en daardoor niet zuinig op zn personeel, daar schrik ik wel van. De ongewenste gebeurtenissen komen toch terug in vergaderingen en ook in ondersteuningsplanbespreking? Werd bij ons altijd in teamverband met LG ook aandacht aan besteedt, zonodig met een orthopedagoog.
