Werk & Studie
alle pijlers
Oke, toch een nieuw onderwerp wat betreft schrijven...
vrijdag 8 februari 2008 om 22:14
...van artikelen en columns. Ik weet van Mastermind en Lindy dat zij op dit gebied succesvol zijn, en hoewel ik erg lang in het ongewisse ben gebleven betreffende wat nu toch te willen worden, kom ik toch terug op mijn jeugdwens: schrijfster worden.
Ten tijde van de digiwebstrijd (tweede plaats, grmbl) hebben enkele mensen mij over de streep moeten trekken om mee te doen. Alleen had ik het nooit aangedurfd, faalangst en vermeende onkunde. Nu ben ik best een leuk schrijvertje hoor, en kan ik behoorlijk goed argumenteren. Maar ik ben niet meer dan een middelmootje, en zie dat graag veranderen. In mijn zelfmedelijdende act van vandaag heb ik -tot mijn schaamte- insgeschreven voor een cursus schrijven bij de LOI. Staat iig best leuk op je CV, denk ik dan maar.
Ook heb ik veel magazines gecontacteerd, waaronder Psychologie Magazine en damesbladen. Columns, stukken met een bepaald thema, het maakt me niet uit, zolang ik maar een soort van schrijversportfolio kan samenstellen. Uiteindelijk, na afstuderen, wordt er natuurlijk ook wel een beetje verwacht een filosofisch getint boekje te schrijven. Ook heb ik plannen om een boek over mijn leven te schrijven, over hoereren en over de rest van mijn roerig leven. Probleem is, dat ik niet durf. Tips, schoppen onder mijn bevallige derriere of andersoortige posts zijn van harte welkom. Ik wil hier niet klagen over mijn onkunde, maar vooruit kijken. Al is dat toch een beetje lastig, omdat ik mij tov velen minderwaardig voel (en dat voor iemand die erg knap is en buitengewoon intelligent en avontuurlijk).
Wie helpt mij op weg?
Ten tijde van de digiwebstrijd (tweede plaats, grmbl) hebben enkele mensen mij over de streep moeten trekken om mee te doen. Alleen had ik het nooit aangedurfd, faalangst en vermeende onkunde. Nu ben ik best een leuk schrijvertje hoor, en kan ik behoorlijk goed argumenteren. Maar ik ben niet meer dan een middelmootje, en zie dat graag veranderen. In mijn zelfmedelijdende act van vandaag heb ik -tot mijn schaamte- insgeschreven voor een cursus schrijven bij de LOI. Staat iig best leuk op je CV, denk ik dan maar.
Ook heb ik veel magazines gecontacteerd, waaronder Psychologie Magazine en damesbladen. Columns, stukken met een bepaald thema, het maakt me niet uit, zolang ik maar een soort van schrijversportfolio kan samenstellen. Uiteindelijk, na afstuderen, wordt er natuurlijk ook wel een beetje verwacht een filosofisch getint boekje te schrijven. Ook heb ik plannen om een boek over mijn leven te schrijven, over hoereren en over de rest van mijn roerig leven. Probleem is, dat ik niet durf. Tips, schoppen onder mijn bevallige derriere of andersoortige posts zijn van harte welkom. Ik wil hier niet klagen over mijn onkunde, maar vooruit kijken. Al is dat toch een beetje lastig, omdat ik mij tov velen minderwaardig voel (en dat voor iemand die erg knap is en buitengewoon intelligent en avontuurlijk).
Wie helpt mij op weg?
anoniem_60552 wijzigde dit bericht op 08-02-2008 22:15
Reden: nou, mijn eerste typo is alweer binnen
Reden: nou, mijn eerste typo is alweer binnen
% gewijzigd
woensdag 13 februari 2008 om 22:35
woensdag 13 februari 2008 om 22:35
woensdag 13 februari 2008 om 22:39
Morgenavond, Digi.
Ik dacht al dat dat liedje de inspiratie was, ik herkende het. Maar ja, eigenlijk is de tekst van dat nummer al de beste manier om die situatie te schetsen zonder in cliches te vervallen, hahaha. Dus je maakte het jezelf daarmee nogal moeilijk.
Maar je hebt nu een uitgangspunt. Twee mensen die vreselijk verliefd zijn en daar ook van genieten, maar al getrouwd zijn. Varieer gewoon eindeloos op dat thema, probeer verschillende dingen uit, dialogen, beschrijvingen, probeer verschillende settings, verschillende tijdstippen, verschillende situaties. Belangrijk is altijd zelf te weten: Wie, Wat, Waar, Wanneer en Waarom.
Als je eerst het antwoord op die vragen bedenkt, gaat het schrijven makkelijker.
Ik dacht al dat dat liedje de inspiratie was, ik herkende het. Maar ja, eigenlijk is de tekst van dat nummer al de beste manier om die situatie te schetsen zonder in cliches te vervallen, hahaha. Dus je maakte het jezelf daarmee nogal moeilijk.
Maar je hebt nu een uitgangspunt. Twee mensen die vreselijk verliefd zijn en daar ook van genieten, maar al getrouwd zijn. Varieer gewoon eindeloos op dat thema, probeer verschillende dingen uit, dialogen, beschrijvingen, probeer verschillende settings, verschillende tijdstippen, verschillende situaties. Belangrijk is altijd zelf te weten: Wie, Wat, Waar, Wanneer en Waarom.
Als je eerst het antwoord op die vragen bedenkt, gaat het schrijven makkelijker.
Am Yisrael Chai!
woensdag 13 februari 2008 om 22:40
woensdag 13 februari 2008 om 22:40
woensdag 13 februari 2008 om 22:41
Sorry dat ik nog n keer binnen komen vallen in dit topic, maarre wil je even complimenteren Digitalis. Vind dat je erg goed reageert op de opmerkingen die FV, Lidy, Raaf (etc) je geven. Kritiek ontvangen is nooit leuk en ook een kunst op zich, maar dat je het als positief opvat en opbouwend gebruikt is hartstikke goed!
Heb je stukjes allemaal wel gelezen, maar ben zelf geen prof, dus weet niet of je aan mijn opmerkingen wel iets zou hebben....
woensdag 13 februari 2008 om 22:44
Vergeet Lindy niet he, die schrijft weer voor een ander genre en medium, en die geeft ook retegoed commentaar. Raaf en Mastermind trouwens ook. Ik heb er zelf trouwens ook wat aan hoor, ik ben lang niet op deze manier met tekst bezig geweest en raak soms zelf ook het plezier in schrijven kwijt. Dus ik doe het zeker niet als "juf", het is gewoon hasske leuk om met andere lees- en schrijffanaten met tekst bezig te zijn.
Am Yisrael Chai!
woensdag 13 februari 2008 om 22:46
Ok, nog eentje, en ook beneveld geschreven helaas, over Valentijn. Ik vind het zelf niet erg goed maar ik ben benieuwd naar de verbeteringen van de juffen!
Valentijn rijmt op 'alleen zijn'
De winkelstraat waardoor ik loop, is rood gekleurd. Want ja, rood is de kleur van de liefde en 14 februari staat helemaal in het teken van 'de liefde' . Wat liefde nu precies is, is mij niet duidelijk. Ik hou van mijn ouders, mijn kat krijgt enkel Whiskas en ik verwen mijn vrienden tot en met. Maar een relatie heb ik niet. De vergeelde kaarten die mijn ex-vriend (overigens niet op Valentijnsdag) mij heeft gestuurd, heb ik nog wel. Ex-vriend is alweer een tijd uit beeld, maar om mijzelf niet zo zielig te vinden tijdens deze dag in februari, zet ik de kaart steevast op mijn bureau. "Zie je wel? Ik heb een Valentijnskaart gekregen!" Gelukkig was mijn ex niet slim genoeg om de kaart te voorzien van een datum, dus voer ik dit kunstje al twee jaar met succes uit.
Want ik ben het er namelijk helemaal niet mee eens, met dat hele Valentijnsgedoe. Het benadrukt de eenzaamheid die velen onder ons voelen, wij relatieloze mensen. Ik word letterlijk misselijk van de liefdescommercie en het moeten meedoen aan deze hype door middel van kaartjes sturen. Maar wat me nog het meest tegen de borst stuit, is dat het een ware must is om een relatie te hebben. Of het iets aan je leven toevoegt, dat maakt niet uit, maar nestelen zul je. Het liefst bezien vanuit commercieel oogpunt, natuurlijk.
Nee, ik weiger er aan mee te doen. Laat mij maar niemands Valentijn zijn. Ik zou ook bij God niet weten waar ik al die kaarten en bossen rode rozen neer zou moeten zetten.
Valentijn rijmt op 'alleen zijn'
De winkelstraat waardoor ik loop, is rood gekleurd. Want ja, rood is de kleur van de liefde en 14 februari staat helemaal in het teken van 'de liefde' . Wat liefde nu precies is, is mij niet duidelijk. Ik hou van mijn ouders, mijn kat krijgt enkel Whiskas en ik verwen mijn vrienden tot en met. Maar een relatie heb ik niet. De vergeelde kaarten die mijn ex-vriend (overigens niet op Valentijnsdag) mij heeft gestuurd, heb ik nog wel. Ex-vriend is alweer een tijd uit beeld, maar om mijzelf niet zo zielig te vinden tijdens deze dag in februari, zet ik de kaart steevast op mijn bureau. "Zie je wel? Ik heb een Valentijnskaart gekregen!" Gelukkig was mijn ex niet slim genoeg om de kaart te voorzien van een datum, dus voer ik dit kunstje al twee jaar met succes uit.
Want ik ben het er namelijk helemaal niet mee eens, met dat hele Valentijnsgedoe. Het benadrukt de eenzaamheid die velen onder ons voelen, wij relatieloze mensen. Ik word letterlijk misselijk van de liefdescommercie en het moeten meedoen aan deze hype door middel van kaartjes sturen. Maar wat me nog het meest tegen de borst stuit, is dat het een ware must is om een relatie te hebben. Of het iets aan je leven toevoegt, dat maakt niet uit, maar nestelen zul je. Het liefst bezien vanuit commercieel oogpunt, natuurlijk.
Nee, ik weiger er aan mee te doen. Laat mij maar niemands Valentijn zijn. Ik zou ook bij God niet weten waar ik al die kaarten en bossen rode rozen neer zou moeten zetten.
woensdag 13 februari 2008 om 22:48
Nee, is gewoon een stukje schrijven als oefening, ik zit het ter plekke te verzinnen. Die liefde opdracht bedacht ik eigenlijk vooral voor jou omdat ik denk dat het je goed zou doen om iig op papier met leuke dingen bezig te zijn. En elke oefening helpt, net zoals elk commentaar je verder helpt. Je mag ook op mijn teksten schieten hoor, ik ga zelf meedoen.
Laat trouwens het column idee eens los, zie het gewoon als "lekker schrijven". Of het nou een scene is, een kort verhaal, een column, een slogan of een advertentie, dat maakt allemaal wat minder uit. Ik vind vorm ondergeschikt aan inhoud. Vorm komt meestal vanzelf als je inhoud onder de knie hebt, dan vind je vanzelf een vorm die je goed ligt. Ik ben bijvoorbeeld waardeloos in korte verhalen, dat vind ik onwijs moeilijk.
Am Yisrael Chai!
woensdag 13 februari 2008 om 22:50
Dit topic heeft ineens een heel interessante wending genomen, leuk zeg!
De commentaren van Fashion, Lindy en Raaf zijn erg goed en leerzaam voor zowel Digitalis als de rest van ons hier.
Digi, ik vind het erg moedig dat je je stukjes hier neerzet om bekritiseerd te worden. Hoe leerzaam ook, je moet daarvoor wel met je billen bloot en dat zou niet iedereen je na durven doen. Chapeau!
De commentaren van Fashion, Lindy en Raaf zijn erg goed en leerzaam voor zowel Digitalis als de rest van ons hier.
Digi, ik vind het erg moedig dat je je stukjes hier neerzet om bekritiseerd te worden. Hoe leerzaam ook, je moet daarvoor wel met je billen bloot en dat zou niet iedereen je na durven doen. Chapeau!
woensdag 13 februari 2008 om 22:56
Me toch nog niet helemaal los kunnen rukken van 't forum. Ben gegrepen door dit topic. Niet omdat ik het zo leuk vind om kritiek te leveren op Digi, maar omdat ik het heel interessant vind om kritisch te kijken naar een tekst, omdat ik daar zelf ook veel van leer. Aan mijn eigen teksten heb ik vaak al zo lopen rommelen dat ik over bepaalde zaken heen ga kijken.
En ook ik leer van het commentaar van mastermind, lindy, en fashionvictim. Ik denk dat ik wel zo ver ben dat ik mijn vinger kan leggen op punten die verbeterd kunnen, maar het zo helder omschrijven als die dames wil ik ook zeker leren.
Net de vraag van Digi: wat is er cliché aan de zelfmoordtekst:
De kamer is donker en kil. Hans voelt zich er thuis, want donker en kil verwoorden zijn stemming exact. Vandaag heeft hij genoeg medicatie opgespaard om een einde aan zijn miserabele leven te maken. Jarenlange therapie, medicatiegebruik en opbeurende woorden van mensen die het weliswaar goed bedoelen, maar toch de plank volledig misslaan, hebben hem niet geholpen. Integendeel. De dood lonkt, en angst kent hij niet. Nog 1 keer kijkt hij naar zijn vergeelde trouwfoto's, waarop zijn vrouw nog lachte naar hem. Die tijd is voorbij, dat mensen naar hem glimlachen. Zelfs zijn spiegelbeeld lacht niet terug. Vastberaden pakt hij de opgespaarde doosjes medicatie en leegt ze in een glas. Het is even doorzetten, maar een minuut later heeft hij alle honderdvijftig pillen doorgeslikt. Een afscheidsbrief is niet nodig. Een klein memo om de buren te waarschuwen is het hoogst haalbare voor Hans. Dat hij verkiest het leven niet voort te zetten, betekent niet dat de buren een trauma moeten overhouden aan zijn levenloze lichaam. Langzaam zakt hij weg, en hoort nog net de klanken van 'Mooie dag' van Blof: 'wat een mooie dag, wat een mooie dag...voor de dood.' Dan wordt alles zwart.
Ik ga verder even niet inhoudelijk op de tekst in.. maar ik denk dat je voor jezelf kunt bepalen of iets een cliché is als je denkt: wat past bij iemand die zelfmoord pleegt: donker en kil.
Dan is het toch veel spannender om je lezer een donker en kil gevoel te bezorgen op een zonnig strand?
En om je liefdeskoppeltje heftige gevoelens te laten beleven in de donkere kamer van Hans?
Wat voor verhaal zou eruit rollen als je die situaties nou eens omkeert?
En ook ik leer van het commentaar van mastermind, lindy, en fashionvictim. Ik denk dat ik wel zo ver ben dat ik mijn vinger kan leggen op punten die verbeterd kunnen, maar het zo helder omschrijven als die dames wil ik ook zeker leren.
Net de vraag van Digi: wat is er cliché aan de zelfmoordtekst:
De kamer is donker en kil. Hans voelt zich er thuis, want donker en kil verwoorden zijn stemming exact. Vandaag heeft hij genoeg medicatie opgespaard om een einde aan zijn miserabele leven te maken. Jarenlange therapie, medicatiegebruik en opbeurende woorden van mensen die het weliswaar goed bedoelen, maar toch de plank volledig misslaan, hebben hem niet geholpen. Integendeel. De dood lonkt, en angst kent hij niet. Nog 1 keer kijkt hij naar zijn vergeelde trouwfoto's, waarop zijn vrouw nog lachte naar hem. Die tijd is voorbij, dat mensen naar hem glimlachen. Zelfs zijn spiegelbeeld lacht niet terug. Vastberaden pakt hij de opgespaarde doosjes medicatie en leegt ze in een glas. Het is even doorzetten, maar een minuut later heeft hij alle honderdvijftig pillen doorgeslikt. Een afscheidsbrief is niet nodig. Een klein memo om de buren te waarschuwen is het hoogst haalbare voor Hans. Dat hij verkiest het leven niet voort te zetten, betekent niet dat de buren een trauma moeten overhouden aan zijn levenloze lichaam. Langzaam zakt hij weg, en hoort nog net de klanken van 'Mooie dag' van Blof: 'wat een mooie dag, wat een mooie dag...voor de dood.' Dan wordt alles zwart.
Ik ga verder even niet inhoudelijk op de tekst in.. maar ik denk dat je voor jezelf kunt bepalen of iets een cliché is als je denkt: wat past bij iemand die zelfmoord pleegt: donker en kil.
Dan is het toch veel spannender om je lezer een donker en kil gevoel te bezorgen op een zonnig strand?
En om je liefdeskoppeltje heftige gevoelens te laten beleven in de donkere kamer van Hans?
Wat voor verhaal zou eruit rollen als je die situaties nou eens omkeert?
woensdag 13 februari 2008 om 22:57
woensdag 13 februari 2008 om 22:57
woensdag 13 februari 2008 om 22:59
Ik begin een beetje moe te worden, dus even heel kort commentaar. het begin is inhoudelijk leuk, vooral die kaart die ze al twee jaar neerzet vind ik echt grappig, vooral door de nogal terloopse opmerking "gelukkig was hij niet zo slim om er een datum op te zetten." Ik zou er trouwens twee zinnen van maken, dan is het sterker. En ik zou ook overdrijven.
"Gelukkig was hij niet zo slim om er een datum op te zetten. De kaart staat dan ook voor de vijfde keer op mijn bureau."
Maar daarna doe je wat je tot nu toe in elk stuk doet: je wordt hoogdravend en belerend. Je wil teveel een intelligente boodschap overbrengen, teveel stelling nemen.
Je laatste zin is weer wel leuk. Dus probeer die middelste alinea eens aan te passen? Maak het niet zo afstandelijk, maar hou het bij jezelf. Stap af van het idee dat je een hoogdravende boodschap moet overbrengen, het is geen lesje die je anderen moet leren.
P.S. Ik heb even wat dingen bold gemaakt die ik in elk stuk van jou terugzie.
Am Yisrael Chai!
woensdag 13 februari 2008 om 23:02
Grappig Fash, dat jij dat zo ziet en ik helemaal niet. Ik neem het meteen van je aan hoor, maar het was niet hoogdravend bedoeld. Ik heb echt een tyfushekel aan die hype. Dat overdrijven is wel weer erg leuk bedacht van jou.
Nou ja, ik ga zo ook te bedde en probeer me een inbeelding te maken van meisjes met maandverband en de liefde.
Nou ja, ik ga zo ook te bedde en probeer me een inbeelding te maken van meisjes met maandverband en de liefde.
woensdag 13 februari 2008 om 23:04
