Zwanger
alle pijlers
Dysmatuur en onbegrip omgeving
zaterdag 4 januari 2020 om 07:12
We hebben onlangs te horen gekregen dat ons tweede kindje net als de eerste achterloopt in de groei. Ik heb het allemaal dus al eens eerder meegemaakt en het is helemaal goed gekomen met de oudste. Maar het blijft enorm naar.
We hebben het een paar mensen verteld en ik word zo verdrietig van de reacties. Het is steeds je moet je geen zorgen maken en het komt allemaal goed. Mijn schoonvader riep wat leuk! Toen ik vertelde dat ze per week gaan kijken of het kindje al gehaald moet worden
Maar de situatie is nu al hartstikke vervelend. Ik snap dat het goed is om de situatie positief te bekijken, maar ik zie ook de realiteit en daar ben ik gewoon heel verdrietig over. Ik denk dat het mens-eigen is om negatief nieuws om te buigen naar iets positiefs, en ze hebben allemaal goede bedoelingen. Maar daardoor heb ik het gevoel dat mijn verdriet er niet mag zijn en voel ik me zo alleen hierin.
Ook voor mijn vriend is het moeilijk. Over onze oudste “mag” ik nog steeds niet zeggen dat ze dysmatuur was. En nu wuift hij het ook een beetje weg. Ik denk dat het voor hem te confronterend is. En er rust zo’n taboe op kindjes waar iets mee is. Het is alsof je niet mag zeggen dat je baby iets mankeert. Maar ik hou net zoveel van mijn niet-perfecte baby’s en schaam me er niet voor. Misschien voelt hij die schaamte wel.
We hebben het een paar mensen verteld en ik word zo verdrietig van de reacties. Het is steeds je moet je geen zorgen maken en het komt allemaal goed. Mijn schoonvader riep wat leuk! Toen ik vertelde dat ze per week gaan kijken of het kindje al gehaald moet worden
Maar de situatie is nu al hartstikke vervelend. Ik snap dat het goed is om de situatie positief te bekijken, maar ik zie ook de realiteit en daar ben ik gewoon heel verdrietig over. Ik denk dat het mens-eigen is om negatief nieuws om te buigen naar iets positiefs, en ze hebben allemaal goede bedoelingen. Maar daardoor heb ik het gevoel dat mijn verdriet er niet mag zijn en voel ik me zo alleen hierin.Ook voor mijn vriend is het moeilijk. Over onze oudste “mag” ik nog steeds niet zeggen dat ze dysmatuur was. En nu wuift hij het ook een beetje weg. Ik denk dat het voor hem te confronterend is. En er rust zo’n taboe op kindjes waar iets mee is. Het is alsof je niet mag zeggen dat je baby iets mankeert. Maar ik hou net zoveel van mijn niet-perfecte baby’s en schaam me er niet voor. Misschien voelt hij die schaamte wel.
zaterdag 4 januari 2020 om 09:17
Mijn jongste was ook dysmatuur. Ook helemaal goed gekomen. Natuurlijk is het niet leuk om dat tijdens je zwangerschap te horen en het is begrijpelijk dat je je zorgen maakt.
Tegelijkertijd schrik ik ook wel van termen als "niet perfecte baby" en " kindjes waar iets mee is"
Vooralsnog is je kindje alleen wat aan de kleine kant toch? Of zijn er redenen om aan te nemen dat er iets ernstigere aan de hand is?
Tegelijkertijd schrik ik ook wel van termen als "niet perfecte baby" en " kindjes waar iets mee is"
Vooralsnog is je kindje alleen wat aan de kleine kant toch? Of zijn er redenen om aan te nemen dat er iets ernstigere aan de hand is?
zaterdag 4 januari 2020 om 09:23
zaterdag 4 januari 2020 om 09:39
Ons tweede kindje bleek bij geboorte ook dysmatuur (nog geen 6 pond bij 40 weken). Hij heeft er gelukkig niets aan over gehouden.
Ik heb heel veel echo’s gehad omdat ik medisch was. Op geen enkele echo kwam er een groeiachterstand uit. Het leek een keurig, gemiddeld kindje. Zelfs de gyneacoloog schrok een beetje toen hij dat kleine jongetje in zijn handen had. Dit hadden we niet verwacht!
Wat ik maar wil zeggen; zo betrouwbaar zijn echo’s niet altijd. Dus hopelijk valt het mee
Hoe ver ben je nu? En wat zijn de verwachtingen?
Bij ons eerste kindje was ik erg ziek. Een aantal mensen begreep hier niets van. Hoe kan dat nou? Je zwangerschap was perfect! Ik heb echt in kleuter taal uitgelegd wat er precies aan scheelde (nieren, bloed, lever blablablabla) en dat kwam wél binnen bij mensen. Veel mensen hebben (gelukkig!) gewoon geen idee.
Ik heb heel veel echo’s gehad omdat ik medisch was. Op geen enkele echo kwam er een groeiachterstand uit. Het leek een keurig, gemiddeld kindje. Zelfs de gyneacoloog schrok een beetje toen hij dat kleine jongetje in zijn handen had. Dit hadden we niet verwacht!
Wat ik maar wil zeggen; zo betrouwbaar zijn echo’s niet altijd. Dus hopelijk valt het mee
Hoe ver ben je nu? En wat zijn de verwachtingen?
Bij ons eerste kindje was ik erg ziek. Een aantal mensen begreep hier niets van. Hoe kan dat nou? Je zwangerschap was perfect! Ik heb echt in kleuter taal uitgelegd wat er precies aan scheelde (nieren, bloed, lever blablablabla) en dat kwam wél binnen bij mensen. Veel mensen hebben (gelukkig!) gewoon geen idee.
)
zaterdag 4 januari 2020 om 09:43
Mijn jongste was ook dysmatuur. Wat ik vervelend vond was het niet zorgeloos zwanger kunnen zijn. De vele controles maakte het er bij mij wel naar, dat ik me veel zorgen maakte over mijn te kleine baby. Soms ook wat twijfels aan mezelf: "wat doe ik verkeerd?"
Gevoelens van verdriet heb ik nooit ervaren. Evenals schaamte? Ik moest die regel echt 3 keer lezen.
En evenveel van je niet perfecte babys houden??
Waar heb je het over? Je kindje is te klein,.. hoeveel drama wil je daar omheen creeeren?
Gevoelens van verdriet heb ik nooit ervaren. Evenals schaamte? Ik moest die regel echt 3 keer lezen.
En evenveel van je niet perfecte babys houden??
Waar heb je het over? Je kindje is te klein,.. hoeveel drama wil je daar omheen creeeren?
zaterdag 4 januari 2020 om 09:45
Wikipedia zegt:
Een normaal gewicht voor een na een normale zwangerschapsduur geboren baby is tussen de 2500 en de 4500 gram. Een gemiddelde Nederlandse baby weegt ongeveer 3500 gram.
zaterdag 4 januari 2020 om 09:46
Ligt eraan hoe erg dysmatuur toch.
Mijn zoon was nog geen 1500 gram bij een voldragen zwangerschap.
Kinderen die zo erg dysmatuur zijn hebben wel wat opstart problemen en de ontwikkeling ging bij hem wat trager. Dus als andere moeders gingen vergelijken werd ik wel eens moe dat ik steeds maar moest vertellen dat hij een achterstand had in groei en ontwikkeling en motoriek. Zeker van bekenden als ze dan het liefst nog hun kinderen vergeleken met lengte met mijn zoon.
Nu hij 14 is, is heeft hij trouwens wel een gemiddelde lengte maar gezien de lengte van zijn vader is hij nog te klein in de verwachte groeilijn. Zijn hoofd is wat smaller en nog spraak problemen door de motoriek.
Nou Ja goed is ons geval heeft het dysmatuur zijn dus wel een staartje.
Maar verder is het gewoon een gezond, sterk leuk slim joch❤
Mijn zoon was nog geen 1500 gram bij een voldragen zwangerschap.
Kinderen die zo erg dysmatuur zijn hebben wel wat opstart problemen en de ontwikkeling ging bij hem wat trager. Dus als andere moeders gingen vergelijken werd ik wel eens moe dat ik steeds maar moest vertellen dat hij een achterstand had in groei en ontwikkeling en motoriek. Zeker van bekenden als ze dan het liefst nog hun kinderen vergeleken met lengte met mijn zoon.
Nu hij 14 is, is heeft hij trouwens wel een gemiddelde lengte maar gezien de lengte van zijn vader is hij nog te klein in de verwachte groeilijn. Zijn hoofd is wat smaller en nog spraak problemen door de motoriek.
Nou Ja goed is ons geval heeft het dysmatuur zijn dus wel een staartje.
Maar verder is het gewoon een gezond, sterk leuk slim joch❤
zaterdag 4 januari 2020 om 09:47
Nee hoor, zag een tabel dat dysmatuur onder de 2900 gram is. Maar het verschilt per ziekenhuis. Die van ons wad 2880 gram, maar nooit gerept over te klein. Wel dat ze klein is, maar dat heeft ze binnen een week weer ingehaald die smulpaap. Bij ons in het ziekenhuis leggen ze de grens op 2500, dan moeten ze de couveuse in en blijven.
Heel vervelend to. Hoe ver ben je? En hoe groot schatte ze je kindje?
zaterdag 4 januari 2020 om 09:48
Ik heb het nooit nagekeken eerlijk gezegd, maar het ziekenhuis startte meteen een dysmatuur protocolletje op. Dus daar ben ik altijd vanuit gegaan. Gemiddeld is wel 7 pond met 40 weken. Mijn schoonzus kreeg kinderen van 5 pond met 37 weken en dat was ook te klein...
Ik zal nooit beweren dat hij mega dysmatuur was, maar volgens het ziekenhuis was hij in ieder geval wel te klein voor zijn termijn (definitie van dysmatuur)
zaterdag 4 januari 2020 om 09:51
Die herken ik wel. Mijn zoon liep pas met 2, slikken en eten is lang gedoe geweest door de sondevoeding en hij kon pas goed fietsen met 8 en tot z’n 4e jaar ‘zag’ je het een beetje aan hem. Motorisch was hij echt niet goed. (Of dat is erfelijkmafalda schreef: ↑04-01-2020 09:46Ligt eraan hoe erg dysmatuur toch.
Mijn zoon was nog geen 1500 gram bij een voldragen zwangerschap.
Kinderen die zo erg dysmatuur zijn hebben wel wat opstart problemen en de ontwikkeling ging bij hem wat trager. Dus als andere moeders gingen vergelijken werd ik wel eens moe dat ik steeds maar moest vertellen dat hij een achterstand had in groei en ontwikkeling en motoriek. Zeker van bekenden als ze dan het liefst nog hun kinderen vergeleken met lengte met mijn zoon.
Nu hij 14 is, is heeft hij trouwens wel een gemiddelde lengte maar gezien de lengte van zijn vader is hij nog te klein in de verwachte groeilijn. Zijn hoofd is wat smaller en nog spraak problemen door de motoriek.
Nou Ja goed is ons geval heeft het dysmatuur zijn dus wel een staartje.
Maar verder is het gewoon een gezond, sterk leuk slim joch❤
) Maar inmiddels zit hij in de 1e klas en is hij de langste van z’n klas.
Maar ik heb mijn kinderen nooit gezien als kinderen ‘waar iets mee is’ eigenlijk. Ze waren nog niet helemaal af. Nou en? Bij de ikea krijg je ook prima spullen die nog niet helemaal af zijn.
To, echt ik snap je zorgen, want het is spannend. Maar noem je kinderen geen ‘kinderen waar wat mee is’ of ‘niet perfecte baby’s’.
zaterdag 4 januari 2020 om 09:54
Maar eens dysmatuurprotocolletje’ zegt toch niet zoveel? Mijn dochter was 2100 gram met 38 weken. Die heeft twee weken in een couveuse gelegen en drinken lukte daardoor niet. We hebben haar nog een keer terug moeten brengen omdat ze niet op temperatuur bleef. Beide kinderen had ik ruim voor de 3 kg mee naar huis.Lalala- schreef: ↑04-01-2020 09:48Ik heb het nooit nagekeken eerlijk gezegd, maar het ziekenhuis startte meteen een dysmatuur protocolletje op. Dus daar ben ik altijd vanuit gegaan. Gemiddeld is wel 7 pond met 40 weken. Mijn schoonzus kreeg kinderen van 5 pond met 37 weken en dat was ook te klein...
Ik zal nooit beweren dat hij mega dysmatuur was, maar volgens het ziekenhuis was hij in ieder geval wel te klein voor zijn termijn (definitie van dysmatuur)
zaterdag 4 januari 2020 om 09:58
Dat is echt een miniMalinois schreef: ↑04-01-2020 09:54Maar eens dysmatuurprotocolletje’ zegt toch niet zoveel? Mijn dochter was 2100 gram met 38 weken. Die heeft twee weken in een couveuse gelegen en drinken lukte daardoor niet. We hebben haar nog een keer terug moeten brengen omdat ze niet op temperatuur bleef. Beide kinderen had ik ruim voor de 3 kg mee naar huis.
Ik wil alleen maar zeggen dat er verschillende gradaties in dysmaturiteit zijn. Onze zoon was licht dysmatuur, maar volgens het ziekenhuis dus wél dysmatuur. Jouw kinderen waren een stuk zwaarder dysmatuur en dan is het proces ook meteen een stuk heftiger.
Bij ons betekende het veel bijvoeden en een aantal keer prikken op glucose-waarden. Dat was vast het minimale protocol.
zaterdag 4 januari 2020 om 09:58
Ik denk dat je vriend, in tegenstelling tot jou, vaart op de ervaring met jullie oudste kind. En jullie kindje is te klein, maar hoe klein is klein? 1000 gram, 1500 gram, 2000 gram, 2500 gram.... dat maakt nogal een verschil.Koffiekoffiekoffie schreef: ↑04-01-2020 07:12We hebben onlangs te horen gekregen dat ons tweede kindje net als de eerste achterloopt in de groei. Ik heb het allemaal dus al eens eerder meegemaakt en het is helemaal goed gekomen met de oudste.
Ook voor mijn vriend is het moeilijk. Over onze oudste “mag” ik nog steeds niet zeggen dat ze dysmatuur was. En nu wuift hij het ook een beetje weg. Ik denk dat het voor hem te confronterend is. En er rust zo’n taboe op kindjes waar iets mee is. Het is alsof je niet mag zeggen dat je baby iets mankeert. Maar ik hou net zoveel van mijn niet-perfecte baby’s en schaam me er niet voor. Misschien voelt hij die schaamte wel.
Wat betreft je oudste: ik weet natuurlijk niet hoe ernstig het was, maar waarschijnlijk vindt je vriend het gewoon onnodig om overal een label aan te hangen.
Maar ehhh... Taboe op kindjes waar iets mee is? Niet-perfecte baby's? Je ervoor schamen?
Ontspan even een beetje... En pas op dat je andere mensen, bij wie het misschien niét "helemaal goed gekomen" is met hun kinderen, niet kwetst met zulke opmerkingen.
Je hoort de vogels weer, je ruikt de regen nog
zaterdag 4 januari 2020 om 10:00
3000 gram is ook niet veel voor 40 weken. Ik had alleen geen idee dat dat al extra protocollen in werking zette. Maar dat zeg ik, mijn beeld is vertekendLalala- schreef: ↑04-01-2020 09:58Dat is echt een mini
Ik wil alleen maar zeggen dat er verschillende gradaties in dysmaturiteit zijn. Onze zoon was licht dysmatuur, maar volgens het ziekenhuis dus wél dysmatuur. Jouw kinderen waren een stuk zwaarder dysmatuur en dan is het proces ook meteen een stuk heftiger.
Bij ons betekende het veel bijvoeden en een aantal keer prikken op glucose-waarden. Dat was vast het minimale protocol.
zaterdag 4 januari 2020 om 10:07
En mijn beeld is ook vertekend
dat maakt het soms ook zo moeilijk om (zeker zo in geschreven tekst) elkaar te vinden.
zaterdag 4 januari 2020 om 10:09
Ik wist niet precies wat dysmatuur is, maar het is dus "te klein voor het aantal weken zwangerschap"?
Kan zoiets ook gewoon genetisch zijn?
Ik was verbijsterd toen mijn Franse kameraad me meldde dat hij een stevige dochter had gekregen van viereneenhalf pond. Het kind zou in Nederland waarschijnlijk de couveuse in zijn gegaan.
Aan de andere kant vallen Franse vrouwen bijna flauw van schrik als ik vertel dat ik achteneenhalf pond uitpoepte zonder verdoving. Barbaars, volgens hen.
Kan zoiets ook gewoon genetisch zijn?
Ik was verbijsterd toen mijn Franse kameraad me meldde dat hij een stevige dochter had gekregen van viereneenhalf pond. Het kind zou in Nederland waarschijnlijk de couveuse in zijn gegaan.
Aan de andere kant vallen Franse vrouwen bijna flauw van schrik als ik vertel dat ik achteneenhalf pond uitpoepte zonder verdoving. Barbaars, volgens hen.
Betty White: "Once you go blackberry... Hmmmmmhmmmm"
zaterdag 4 januari 2020 om 10:10
Hoe ernstig een probleem ook is (of niet), ik heb geleerd uit te spreken, als ik vind dat mensen me niet serieus nemen
Heb zelf een (niks met zwangerschappen vandoen) klote jaar achter de rug. En als ik gestoord werd van alle "komt wel goeds" zei ik: Ja vast, komt vast goed. Maar ik heb NU een kuttijd!
Uitspreken waar je mee bezig bent, druk mee bent, mee zit, helpt echt zo veel beter, dan teleurgesteld raken in mensen die niet kunnen raden hoe het met je gaat.
Heb zelf een (niks met zwangerschappen vandoen) klote jaar achter de rug. En als ik gestoord werd van alle "komt wel goeds" zei ik: Ja vast, komt vast goed. Maar ik heb NU een kuttijd!
Uitspreken waar je mee bezig bent, druk mee bent, mee zit, helpt echt zo veel beter, dan teleurgesteld raken in mensen die niet kunnen raden hoe het met je gaat.
zaterdag 4 januari 2020 om 10:19
Mijn oudste was ook ongeveer dat gewicht maar werd ook niet te klein bevonden. Mocht ook gewoon gelijk naar huis enzo. Mijn jongste was echter nog geen 2 kilo dus wel dysmatuur. Zij was wel bij geboorte al lang, en is nu een paar jaar later echt lang voor haar leeftijd en loopt qua ontwikkeling juist ontzettend voor op leeftijdsgenoten.
Ik heb eigenlijk zowel tijdens mijn zwangerschappen als daarna nooit echt zorgen gehad over het lage geboortegewicht, ben eigenlijk nooit bang geweest dat er iets niet goed zou zijn met ze. Zelfs toen mijn jongste in de couveuse lag was dat meer gewoon een gegeven, ze was nu eenmaal nog niet volgroeid dus ze moest nog wat groeien, maar bang voor andere schade ben ik nooit geweest. En dat is gelukkig ook niet nodig gebleken.
Am Yisrael Chai!
zaterdag 4 januari 2020 om 10:21
Mijn dochter mocht zelfs met 2 kilo mee naar huis. Criterium was dat ze zelf een voeding moest kunnen drinken en boven haar geboortegewicht moest zitten en dat was bij 2 kilo het geval.Malinois schreef: ↑04-01-2020 09:54Maar eens dysmatuurprotocolletje’ zegt toch niet zoveel? Mijn dochter was 2100 gram met 38 weken. Die heeft twee weken in een couveuse gelegen en drinken lukte daardoor niet. We hebben haar nog een keer terug moeten brengen omdat ze niet op temperatuur bleef. Beide kinderen had ik ruim voor de 3 kg mee naar huis.
Am Yisrael Chai!
zaterdag 4 januari 2020 om 10:25
Dit geldt voor mij ook precies zo. Ik stoor me ook wat aan dat "kinderen waar wat mee is".Malinois schreef: ↑04-01-2020 09:51
Maar ik heb mijn kinderen nooit gezien als kinderen ‘waar iets mee is’ eigenlijk. Ze waren nog niet helemaal af. Nou en? Bij de ikea krijg je ook prima spullen die nog niet helemaal af zijn.
To, echt ik snap je zorgen, want het is spannend. Maar noem je kinderen geen ‘kinderen waar wat mee is’ of ‘niet perfecte baby’s’.
@TO, er worden ook kindjes geboren met ernstige ziekten en handicaps, die heb je vast wel gezien op de NICU. Wees blij dat je kinderen alleen maar klein zijn, zeg.
Am Yisrael Chai!
zaterdag 4 januari 2020 om 10:29
Precies! En het idee dat ik minder van mijn dysmature jongste kindje zou kunnen houden, of me ervoor zou kunnen schamen is zelfs niet bij me opgekomen. Net als dat ik er niet aan gedacht heb dat ze minder perfect zou zijn dan mn andere twee. Ik vind dat echt ver gaan hoor.fashionvictim schreef: ↑04-01-2020 10:25Dit geldt voor mij ook precies zo. Ik stoor me ook wat aan dat "kinderen waar wat mee is".
@TO, er worden ook kindjes geboren met ernstige ziekten en handicaps, die heb je vast wel gezien op de NICU. Wees blij dat je kinderen alleen maar klein zijn, zeg.
zaterdag 4 januari 2020 om 10:35
Jij maakt je blijkbaar zorgen, en voor jouw gevoel bagetaliseren anderen dat. Dat is vervelend, maar waarschijnlijk proberen ze je gerust te stellen.
Wat de meest redelijke reactie is, hangt nogal van de situatie af. Als je kind op 2300 gram geschat wordt met 37 weken, is dat technisch gezien dysmatuur, maar niet enorm zorgwekkend. Meestal vooral reden om in de gaten te houden of de placenta het nog goed doet, en zo niet dan kind te gaan halen. Zeker als je eerste ook klein was, maar verder niks bijzonders had of heeft, maak je waarschijnlijk gewoon kleine babies. In dat geval hebben mensen wel een beetje een punt.
Maar als kind bijvoorbeeld met 34 weken op 1000 gram geschat wordt, is dat natuurlijk een ander verhaal. Ook dat kan helemaal goed komen, maar is wel iets wat meer is dan ‘gewoon de kleine kant van gemiddeld’. Dan wzijn zorgen wat begrijpelijker.
Ik vind het wel opvallend dat je het hebt over kindjes die iets mankeren en niet-perfecte babies. Zorgen kan ik begrijpen, dat hoort sowieso bij een zwangerschap, en ze houden je ook extra in de gaten. Maar ze mankeren toch nog helemaal niks? Je brengt het echt een beetje alsof je vindt dat je gehandicapte kinderen hebt, en dan snap ik wel dat je partner dat niet zo wil benoemen.
Wat de meest redelijke reactie is, hangt nogal van de situatie af. Als je kind op 2300 gram geschat wordt met 37 weken, is dat technisch gezien dysmatuur, maar niet enorm zorgwekkend. Meestal vooral reden om in de gaten te houden of de placenta het nog goed doet, en zo niet dan kind te gaan halen. Zeker als je eerste ook klein was, maar verder niks bijzonders had of heeft, maak je waarschijnlijk gewoon kleine babies. In dat geval hebben mensen wel een beetje een punt.
Maar als kind bijvoorbeeld met 34 weken op 1000 gram geschat wordt, is dat natuurlijk een ander verhaal. Ook dat kan helemaal goed komen, maar is wel iets wat meer is dan ‘gewoon de kleine kant van gemiddeld’. Dan wzijn zorgen wat begrijpelijker.
Ik vind het wel opvallend dat je het hebt over kindjes die iets mankeren en niet-perfecte babies. Zorgen kan ik begrijpen, dat hoort sowieso bij een zwangerschap, en ze houden je ook extra in de gaten. Maar ze mankeren toch nog helemaal niks? Je brengt het echt een beetje alsof je vindt dat je gehandicapte kinderen hebt, en dan snap ik wel dat je partner dat niet zo wil benoemen.
zaterdag 4 januari 2020 om 10:40
Tja. Die van mij had het tegenovergestelde: macrosoom (te groot dus) en vooral een veel te grote kop. 100% van de kinderen had een kleiner hoofd dan die van mij, vertelde een zeer opbeurende grafiek me
Ik heb daar ook veel stress van gehad, maar de gyn zei: tja, no offense, maar jullie hebben zelf ook geen kleine hoofden. Anderen zeiden: ach groot hoofd, wat kan dat nou voor kwaad? Nou dat kan dus een teken zijn van bijvoorbeeld een waterhoofd en andere dingen die geassocieerd zijn met een gehandicapt kind, dus het kan in theorie weldegelijk kwaad. Maar, en dat kon ik toen niet zien: in het overgrote deel van de gevallen is het gewoon een variatie op normaal. Dat je niet precies tussen de lijntjes past betekent ‘afwijkend van het gemiddelde’, maar ‘afwijkend van het gemiddelde’ is niet hetzelfde als ‘ziek’ of ‘verkeerd’. Je hebt er alleen iets meer kans op en daarom houden ze je extra in de gaten. En dat is bij 99 onterecht, uiteindelijk, maar zo vang je wel die 100ste bij wie je wel moet ingrijpen.
Zoon is nu 2 jaar en 8 maanden en heeft nog steeds geen poppenhoofdje, maar lijkt ook niet disproportioneel. Inmiddels is zijn hoofd op de +1.5 en grappen wij dat het is om al die vele hersens kwijt te kunnen.
Maar ik maakte me ook extreem veel zorgen tijdens de zwangerschap. Achteraf bleek ik niet zo lekker te reageren op de hormonen en daardoor dingen nogal op te blazen. Maar bespreek je zorgen en verdriet eens met de verloskundige of gynaecoloog, zou ik zeggen. Want ook al is het vervelend, zo’n dysmatuur kindje, het is echt iets heel veel voorkomends en je hebt er denk ik nog bovengemiddeld veel last van.
En daar is best hulp voor. Lijkt me voor jezelf, je man en je kinderen prettiger. Sterkte!
Ik heb daar ook veel stress van gehad, maar de gyn zei: tja, no offense, maar jullie hebben zelf ook geen kleine hoofden. Anderen zeiden: ach groot hoofd, wat kan dat nou voor kwaad? Nou dat kan dus een teken zijn van bijvoorbeeld een waterhoofd en andere dingen die geassocieerd zijn met een gehandicapt kind, dus het kan in theorie weldegelijk kwaad. Maar, en dat kon ik toen niet zien: in het overgrote deel van de gevallen is het gewoon een variatie op normaal. Dat je niet precies tussen de lijntjes past betekent ‘afwijkend van het gemiddelde’, maar ‘afwijkend van het gemiddelde’ is niet hetzelfde als ‘ziek’ of ‘verkeerd’. Je hebt er alleen iets meer kans op en daarom houden ze je extra in de gaten. En dat is bij 99 onterecht, uiteindelijk, maar zo vang je wel die 100ste bij wie je wel moet ingrijpen.
Zoon is nu 2 jaar en 8 maanden en heeft nog steeds geen poppenhoofdje, maar lijkt ook niet disproportioneel. Inmiddels is zijn hoofd op de +1.5 en grappen wij dat het is om al die vele hersens kwijt te kunnen.
Maar ik maakte me ook extreem veel zorgen tijdens de zwangerschap. Achteraf bleek ik niet zo lekker te reageren op de hormonen en daardoor dingen nogal op te blazen. Maar bespreek je zorgen en verdriet eens met de verloskundige of gynaecoloog, zou ik zeggen. Want ook al is het vervelend, zo’n dysmatuur kindje, het is echt iets heel veel voorkomends en je hebt er denk ik nog bovengemiddeld veel last van.
En daar is best hulp voor. Lijkt me voor jezelf, je man en je kinderen prettiger. Sterkte!
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
zaterdag 4 januari 2020 om 10:40
Dysmatuur voor een meisje is met 40 weken onder de 2601 gram (bij het eerste kind). Maar dat betekent inderdaad niet meer of minder dan ‘ Hoort tot de kleinste 3%’ van de kinderen die geboren worden’. En zelfs bij 100 perfect gezond geboren babies, moeten er drie de kleinste zijn natuurlijk, zonder dat er meteen iets mee is. Het is alleen reden om even te controleren óf er verder niks is.fashionvictim schreef: ↑04-01-2020 10:19Mijn oudste was ook ongeveer dat gewicht maar werd ook niet te klein bevonden. Mocht ook gewoon gelijk naar huis enzo. Mijn jongste was echter nog geen 2 kilo dus wel dysmatuur. Zij was wel bij geboorte al lang, en is nu een paar jaar later echt lang voor haar leeftijd en loopt qua ontwikkeling juist ontzettend voor op leeftijdsgenoten.
Ik heb eigenlijk zowel tijdens mijn zwangerschappen als daarna nooit echt zorgen gehad over het lage geboortegewicht, ben eigenlijk nooit bang geweest dat er iets niet goed zou zijn met ze. Zelfs toen mijn jongste in de couveuse lag was dat meer gewoon een gegeven, ze was nu eenmaal nog niet volgroeid dus ze moest nog wat groeien, maar bang voor andere schade ben ik nooit geweest. En dat is gelukkig ook niet nodig gebleken.
Of ze er na de geboorte veel mee doen en wanneer kind naar huis mag hangt van veel meer af. 1000 gram is reden tot zorg, 2400 gram maar goede spierspanning, alert, goede apgarscores en goed drinkend is dat niet.
