Zwanger
alle pijlers
Een luisterend oor
woensdag 20 februari 2019 om 11:04
Hey allemaal
Graag wil ik even mijn verhaal kwijt, aangezien ik geen vriendinnen in mijn omgeving heb die mij echt lijken te begrijpen.
Mijn man en ik zijn pas getrouwd in november. Wij zaten al zeker een jaar te kraaien dat wij, zodra de trouw gepasseerd was, wij aan kindjes zouden beginnen. De hele familie was dolgelukkig en keek erg uit naar dit moment, aangezien dit zowel in mijn als zijn familie het eerste kleinkindje zou worden.
In augustus, enkele maanden voor het huwelijk dus, kondigde mijn schoonzus (de zus van mijn man) aan dat zij en haar vriend ook gingen proberen voor een kindje. Op dat moment was zij slechts 5 maanden samen met haar vriend. Ik vond dit in eerste instantie een slecht idee, aangezien ik een heel ander beeld heb over hoe lang je met iemand moet samen zijn voordat je aan iets dergelijks begint, maar ik voelde mij ook een beetje 'voorbijgestoken'. Wij praatten namelijk al heel lang over onze plannen en het voelde een beetje alsof zij me de loef probeerde af te steken. Dit is uiteraard iets dat helemaal in mijn hoofd zit, want verder heb ik een best warme band met mijn schoonzus en we hebben dus helemaal geen competitieve relatie of zo.
Na 1 maand proberen, in september, bleek zij al zwanger te zijn. Ik was best verrast dat het zo snel ging en lag ook in de knoop met mijn gevoelens. Ik was uiteraard blij voor haar, maar ergens bleef het wringen. Helaas sloeg voor haar het noodlot toe en half november, net na mijn huwelijk, bleek zij een miskraam te hebben. Ik voelde mij meteen erg schuldig, aangezien een klein hoekje van mij niet bepaald blij was geweest voor haar en het nu voelde alsof ik haar dergelijk ongeluk had toegewenst. Zelf leek ze er echter niet te zwaar aan te tillen, en al snel begon ze opmerkingen te maken zoals "nu zijn jij en ik misschien wel tegelijk zwanger!"
Meteen voelde ik me redelijk onder druk gezet, alsof het "om het eerst" zwanger worden was. Mijn man en ik hadden afgesproken pas vanaf januari te gaan proberen, om nog even mijn cyclus te laten normaliseren na jarenlang pilgebruik. Plots voelde ik echter een enorme druk op mij terecht komen. Mijn schoonzus is best een lieve vrouw en ze vraagt ook heel vaak naar hoe het gaat bij mij. Onze cycli liepen volledig gelijk, dus de dag dat ik ongesteld moet worden, moest zij dat ook.
Praktisch gezien is zij dus in december opnieuw beginnen proberen, mijn man en ik pas in januari. Wij hebben in januari ook niet echt rekening gehouden met mijn vruchtbare dagen, de sfeer was eerder los, en ik schatte de kans op zwangerschap ook niet erg groot in gezien de mathematische kansen. Een week voordat mijn schoonzus en ik ongesteld moesten worden, liet zij weten het gevoel te hebben zwanger te zijn. Gewoon, een gevoel dat ze had. Meteen begon ik te stressen en te hopen dat ik ook zwanger was. Ik kon de komende week aan niets anders denken. Mijn regels kwamen mooi op tijd door, en de teleurstelling was enorm. Mijn schoonzus haar regels bleven uit.
Ondertussen is mijn schoonzus dolgelukkig zwanger, heeft zij een eerste echo by de gynae achter de rug, en voel ik mij miserabel. Ik denk constant aan het zwanger worden en het voelt nu alsof een "moeten", in plaats van gewoon een leuke reis samen met mijn man. Mijn schoonzus herhaalt ook vaak dat "ik snel zwanger moet worden, want het zou leuk zijn als we dicht na elkaar bevallen." Rationeel gezien besef ik dat het dom is, dat erover stressen het alleen erger maakt, dat mijn tijd wel komt etc. Toch krijg ik het niet uit mijn hoofd gezet. Wanneer ik het probeer te bespreken met mijn man, zegt hij dat ik hem daardoor ook onder druk zet, wat uiteraard ook niet de bedoeling is.
Kort samengevat voel ik me dus best alleen en onbegrepen. Ik heb ook geen enkele vriendin die kinderen heeft of zelfs maar kinderen overweegt binnen de eerste jaren, waardoor zij ook redelijk onbegripvol reageren type "heb gewoon geduld en zet het van je af." Rationeel weet ik al deze dingen, maar toch blijft mijn gevoel knagen en blijf ik mezelf onder druk zetten. Ik wist al vrij jong dat ik later kinderen zou willen, en al vanaf ik die wens koester, heb ik ergens een irrationele angst dat het niet zal lukken om zwanger te worden. Deze angst is nergens op gebaseerd, onvruchtbaarheid zit niet in de familie en verder ben ik nog jong en gezond, maar toch is deze angst er. De hele situatie met mijn schoonzus lijkt deze angst uit te vergroten, waardoor ik er tegenwoordig obsessief mee bezig lijk te zijn.
Volgende week komen mijn vruchtbare dagen eraan. Deze keer wil ik hier wel wat rekening mee houden. Toch zou ik graag een manier vinden om me wat te ontspannen en ook nog gewoon te genieten van het samenzijn en vrijen met mijn man, om te voorkomen dat het functionele seks wordt die enkel moet leiden tot het maken van een baby.
Zijn er nog vrouwen die geconfronteerd werden met een dergelijke angst? Hoe hebben jullie dit aangepakt of hebben jullie tips om mijn gedachten te proberen verzetten?
Alvast bedankt voor alle tips!
Graag wil ik even mijn verhaal kwijt, aangezien ik geen vriendinnen in mijn omgeving heb die mij echt lijken te begrijpen.
Mijn man en ik zijn pas getrouwd in november. Wij zaten al zeker een jaar te kraaien dat wij, zodra de trouw gepasseerd was, wij aan kindjes zouden beginnen. De hele familie was dolgelukkig en keek erg uit naar dit moment, aangezien dit zowel in mijn als zijn familie het eerste kleinkindje zou worden.
In augustus, enkele maanden voor het huwelijk dus, kondigde mijn schoonzus (de zus van mijn man) aan dat zij en haar vriend ook gingen proberen voor een kindje. Op dat moment was zij slechts 5 maanden samen met haar vriend. Ik vond dit in eerste instantie een slecht idee, aangezien ik een heel ander beeld heb over hoe lang je met iemand moet samen zijn voordat je aan iets dergelijks begint, maar ik voelde mij ook een beetje 'voorbijgestoken'. Wij praatten namelijk al heel lang over onze plannen en het voelde een beetje alsof zij me de loef probeerde af te steken. Dit is uiteraard iets dat helemaal in mijn hoofd zit, want verder heb ik een best warme band met mijn schoonzus en we hebben dus helemaal geen competitieve relatie of zo.
Na 1 maand proberen, in september, bleek zij al zwanger te zijn. Ik was best verrast dat het zo snel ging en lag ook in de knoop met mijn gevoelens. Ik was uiteraard blij voor haar, maar ergens bleef het wringen. Helaas sloeg voor haar het noodlot toe en half november, net na mijn huwelijk, bleek zij een miskraam te hebben. Ik voelde mij meteen erg schuldig, aangezien een klein hoekje van mij niet bepaald blij was geweest voor haar en het nu voelde alsof ik haar dergelijk ongeluk had toegewenst. Zelf leek ze er echter niet te zwaar aan te tillen, en al snel begon ze opmerkingen te maken zoals "nu zijn jij en ik misschien wel tegelijk zwanger!"
Meteen voelde ik me redelijk onder druk gezet, alsof het "om het eerst" zwanger worden was. Mijn man en ik hadden afgesproken pas vanaf januari te gaan proberen, om nog even mijn cyclus te laten normaliseren na jarenlang pilgebruik. Plots voelde ik echter een enorme druk op mij terecht komen. Mijn schoonzus is best een lieve vrouw en ze vraagt ook heel vaak naar hoe het gaat bij mij. Onze cycli liepen volledig gelijk, dus de dag dat ik ongesteld moet worden, moest zij dat ook.
Praktisch gezien is zij dus in december opnieuw beginnen proberen, mijn man en ik pas in januari. Wij hebben in januari ook niet echt rekening gehouden met mijn vruchtbare dagen, de sfeer was eerder los, en ik schatte de kans op zwangerschap ook niet erg groot in gezien de mathematische kansen. Een week voordat mijn schoonzus en ik ongesteld moesten worden, liet zij weten het gevoel te hebben zwanger te zijn. Gewoon, een gevoel dat ze had. Meteen begon ik te stressen en te hopen dat ik ook zwanger was. Ik kon de komende week aan niets anders denken. Mijn regels kwamen mooi op tijd door, en de teleurstelling was enorm. Mijn schoonzus haar regels bleven uit.
Ondertussen is mijn schoonzus dolgelukkig zwanger, heeft zij een eerste echo by de gynae achter de rug, en voel ik mij miserabel. Ik denk constant aan het zwanger worden en het voelt nu alsof een "moeten", in plaats van gewoon een leuke reis samen met mijn man. Mijn schoonzus herhaalt ook vaak dat "ik snel zwanger moet worden, want het zou leuk zijn als we dicht na elkaar bevallen." Rationeel gezien besef ik dat het dom is, dat erover stressen het alleen erger maakt, dat mijn tijd wel komt etc. Toch krijg ik het niet uit mijn hoofd gezet. Wanneer ik het probeer te bespreken met mijn man, zegt hij dat ik hem daardoor ook onder druk zet, wat uiteraard ook niet de bedoeling is.
Kort samengevat voel ik me dus best alleen en onbegrepen. Ik heb ook geen enkele vriendin die kinderen heeft of zelfs maar kinderen overweegt binnen de eerste jaren, waardoor zij ook redelijk onbegripvol reageren type "heb gewoon geduld en zet het van je af." Rationeel weet ik al deze dingen, maar toch blijft mijn gevoel knagen en blijf ik mezelf onder druk zetten. Ik wist al vrij jong dat ik later kinderen zou willen, en al vanaf ik die wens koester, heb ik ergens een irrationele angst dat het niet zal lukken om zwanger te worden. Deze angst is nergens op gebaseerd, onvruchtbaarheid zit niet in de familie en verder ben ik nog jong en gezond, maar toch is deze angst er. De hele situatie met mijn schoonzus lijkt deze angst uit te vergroten, waardoor ik er tegenwoordig obsessief mee bezig lijk te zijn.
Volgende week komen mijn vruchtbare dagen eraan. Deze keer wil ik hier wel wat rekening mee houden. Toch zou ik graag een manier vinden om me wat te ontspannen en ook nog gewoon te genieten van het samenzijn en vrijen met mijn man, om te voorkomen dat het functionele seks wordt die enkel moet leiden tot het maken van een baby.
Zijn er nog vrouwen die geconfronteerd werden met een dergelijke angst? Hoe hebben jullie dit aangepakt of hebben jullie tips om mijn gedachten te proberen verzetten?
Alvast bedankt voor alle tips!
woensdag 20 februari 2019 om 11:29
Ik snap eigenlijk niet waarom je met heel de wereld deelt dat je het aan het proberen bent. Het is tenslotte iets tussen je man en jou.
Ik zou proberen te relativeren. Binnen jaar is 80% zwanger. Ben je in andere zaken ook zo gestrest? Zo ja dan zou ik eens gesprekken met een coach of psycholoog overwegen. Zonder stress is het een stuk leuker.
Ik zou proberen te relativeren. Binnen jaar is 80% zwanger. Ben je in andere zaken ook zo gestrest? Zo ja dan zou ik eens gesprekken met een coach of psycholoog overwegen. Zonder stress is het een stuk leuker.
woensdag 20 februari 2019 om 11:35
Dit.
Waaaaaarom deel je dit? Dan weet je dat je regelmatig vragen krijgt of het al gelukt is.
Het kwaad is nu al geschied, je kan nu niks anders doen dan het loslaten.
woensdag 20 februari 2019 om 11:43
Je hangt zoveel negatieve emoties op aan je schoonzus, terwijl zij juist degene is waarmee je heel veel zou kunnen delen. Zij lijkt dat ook graag te willen, maar jij komt met allerlei jaloerse en competitieve gevoelens op de proppen tegenover haar.
Je maakt haar de boeman en vervolgens voel je je alleen en onbegrepen. Misschien is zij juist degene bij wie je met je angsten en zorgen terecht kan, waar je zo'n behoefte aan hebt.
Je maakt haar de boeman en vervolgens voel je je alleen en onbegrepen. Misschien is zij juist degene bij wie je met je angsten en zorgen terecht kan, waar je zo'n behoefte aan hebt.
woensdag 20 februari 2019 om 11:52
Als het een wedstrijd is dan heb jij die dus al verloren.
Als ik jou was zou ik nu overal laten weten dat jullie de tijd nemen om te zien of en wanneer jullie een kind verwekken. En daarbij ook laten weten dat een jaar heel normaal is.
Je hebt jezelf namelijk enorm onder druk gezet én je hebt daar last van.
Haal voor zover je dat nog kunt die opgelegde druk weg.
Als ik jou was zou ik nu overal laten weten dat jullie de tijd nemen om te zien of en wanneer jullie een kind verwekken. En daarbij ook laten weten dat een jaar heel normaal is.
Je hebt jezelf namelijk enorm onder druk gezet én je hebt daar last van.
Haal voor zover je dat nog kunt die opgelegde druk weg.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
woensdag 20 februari 2019 om 11:55
feow schreef: ↑20-02-2019 11:52Als het een wedstrijd is dan heb jij die dus al verloren.
Als ik jou was zou ik nu overal laten weten dat jullie de tijd nemen om te zien of en wanneer jullie een kind verwekken. En daarbij ook laten weten dat een jaar heel normaal is.
Je hebt jezelf namelijk enorm onder druk gezet én je hebt daar last van.
Haal voor zover je dat nog kunt die opgelegde druk weg.
Dit lijkt mij ook wel een goed idee. Straks krijg je over 3 maanden al opmerkingen ‘dat het bij jullie nog niet zo wil vlotten’. Zit je vast niet op te wachten.
woensdag 20 februari 2019 om 12:01
De angst die je hebt om niet zwanger te worden is helemaal niet irrationeel hoor. Ookal ben je nog jong en zit onvruchtbaarheid niet in de Familie. 1 van de 7 paren blijft kinderloos.
Ik vind het belachelijk zoals je ermee omgaat. Sorry, Maar ik kan het niet anders verwoorden.
Je bespreekt toch niet je cyclus en je zwangerschapswens met je schoonzus. Dat bespreek je met je man. En wie het eerste zwanger wordt..mijn hemel wat kinderachtig.
Zwanger worden is een wonder en om na 1 maand al obsessief ermee bezig te zijn en angst te hebben dat de sex funktioneel wordt. Ik lig om jou echt in een deuk.
Je hebt geen Idee van het verdriet en de moeite die veel paren op zich nemen om een Baby te mogen krijgen. Ik voel me zelf ook best geraakt door jouw "probleem", omdat het respektloos is tegenover vrouwen met echte Problemen om moeder te mogen worden. Ik ben persoonlijk betroffen en daarom kan ik geen begrip opbrengen voor jouw gezeur. Ik had beter niets kunnen schrijven misschien, Maar daarvoor maak je me te boos.
Ik vind het belachelijk zoals je ermee omgaat. Sorry, Maar ik kan het niet anders verwoorden.
Je bespreekt toch niet je cyclus en je zwangerschapswens met je schoonzus. Dat bespreek je met je man. En wie het eerste zwanger wordt..mijn hemel wat kinderachtig.
Zwanger worden is een wonder en om na 1 maand al obsessief ermee bezig te zijn en angst te hebben dat de sex funktioneel wordt. Ik lig om jou echt in een deuk.
Je hebt geen Idee van het verdriet en de moeite die veel paren op zich nemen om een Baby te mogen krijgen. Ik voel me zelf ook best geraakt door jouw "probleem", omdat het respektloos is tegenover vrouwen met echte Problemen om moeder te mogen worden. Ik ben persoonlijk betroffen en daarom kan ik geen begrip opbrengen voor jouw gezeur. Ik had beter niets kunnen schrijven misschien, Maar daarvoor maak je me te boos.
woensdag 20 februari 2019 om 12:06
Ik vind ook dat je dit jezelf aandoet. Tjonge zeg, zou je schoonzus niet zwanger mogen worden omdat jij het al langer wilde + rondbazuinde. Je krijgt een zwaar leven als je alles zo afmeet aan een ander.
Hou je privé voor jezelf, als is dat beetje te laat nu iedereen toch weet dat je met kinderen bezig bent. Maar vooral: reageer je niet af op iemand die met je meeleeft!
Hou je privé voor jezelf, als is dat beetje te laat nu iedereen toch weet dat je met kinderen bezig bent. Maar vooral: reageer je niet af op iemand die met je meeleeft!
Hips, hopsakee en pierlala.
woensdag 20 februari 2019 om 12:29
Dit. Ik vind dit wel zo een verschrikkelijk irritant wijven gezeik. Alleen vrouwen kunnen zich om dit soort dingen druk maken. Hou je lekker met je eigen relatie, je eigen seksleven en je eigen (toekomstige) zwangerschap bezig. Wat kan jou het in hemelsnaam schelen wie er nog meer zwanger is of ermee bezig is? Tip voor de volgende keer: nooit meer aan anderen vertellen dat jullie hiermee bezig zijn. Je weet nu hoe.. gevoelig je bent.
woensdag 20 februari 2019 om 12:32
woensdag 20 februari 2019 om 12:34
woensdag 20 februari 2019 om 12:35
Maak het inderdaad alsjeblieft niet moeilijker dan het is. Vaak seks hebben is toch alleen maar lekker? Je doet het toevallig nog voor een hele leuke extra bijkomstigheid ook. Geniet er gewoon van. Richt je op jezelf en deze leuke spannende fase in jullie leven.
woensdag 20 februari 2019 om 12:43
Even offtopic, wij hebben samen geschreven in een topic toen we zwanger waren van de eerste, ook nog even op fb. Mijn zoontje was 4 weken te vroeg geboren. Misschien weet je dan wie ik ben
Ik las in een ander topic dat je nu zwanger bent van de tweede, gefeliciteerd! Ik hoop dat je een mooie zwangerschap hebt.
woensdag 20 februari 2019 om 13:02
Nou Elyanix, de reacties hierboven zijn veelal niet zo aardig, daar word je vast nog minder blij van. Dat je het minder met je familie had moeten delen ben ik helemaal mee eens, maar daar heb je nu niks meer aan.
Mijn advies is dan ook om dit probleem met je schoonzus te bespreken, dat het voelt als een wedstrijd, dat het de druk om zwanger te worden op deze manier huizenhoog maakt en dat je dat nu precies NIET wilt. Dat je heel blij bent voor haar, maar dat jij en je man nu in alle rust zelf gaan bepalen wanneer je probeert zwanger te worden. Zal misschien geen gezellig gesprek zijn maar je moet nu even door de zure appel heen.
En laat het een les zijn voor de volgende keer. Dit soort zaken bespreek je niet in de familie.
Mijn advies is dan ook om dit probleem met je schoonzus te bespreken, dat het voelt als een wedstrijd, dat het de druk om zwanger te worden op deze manier huizenhoog maakt en dat je dat nu precies NIET wilt. Dat je heel blij bent voor haar, maar dat jij en je man nu in alle rust zelf gaan bepalen wanneer je probeert zwanger te worden. Zal misschien geen gezellig gesprek zijn maar je moet nu even door de zure appel heen.
En laat het een les zijn voor de volgende keer. Dit soort zaken bespreek je niet in de familie.
Ik ben verantwoordelijk voor wat ik schrijf, niet voor wat u leest.
