Zwanger
alle pijlers
Ervaringen plotselinge vroeggeboorte vanaf 20 weken
woensdag 28 november 2018 om 19:30
Na een lang vruchtbaarheidstraject waren we eindelijk zwanger, helemaal blij en de zwangerschap ging goed.
Maar na bijna 21 weken zwangerschap kreeg ik heel plotseling bloedverlies en krampen, eenmaal in het ziekenhuis werd ik opgenomen en kreeg bedrust voorgeschreven en zou de volgende dag, als mijn buik rustig zou zijn een nood-cerclage krijgen. Helaas mocht het zover niet komen. Diezelfde avond ben ik heel plotseling bevallen van ons zoontje, hij is kort daarna overleden.
Ik zoek ervaringen van vrouwen wie dit ook overkomen is. Vooral het feit dat het zo plotseling mis ging kan ik heel moeilijk bevatten.
Hoe verwerk je zoiets?
Maar na bijna 21 weken zwangerschap kreeg ik heel plotseling bloedverlies en krampen, eenmaal in het ziekenhuis werd ik opgenomen en kreeg bedrust voorgeschreven en zou de volgende dag, als mijn buik rustig zou zijn een nood-cerclage krijgen. Helaas mocht het zover niet komen. Diezelfde avond ben ik heel plotseling bevallen van ons zoontje, hij is kort daarna overleden.
Ik zoek ervaringen van vrouwen wie dit ook overkomen is. Vooral het feit dat het zo plotseling mis ging kan ik heel moeilijk bevatten.
Hoe verwerk je zoiets?
susieflower wijzigde dit bericht op 14-01-2019 15:08
7.06% gewijzigd
C'est la vie
donderdag 20 december 2018 om 13:41
Herkenbaar susieflower... Ik dacht destijds ook: ik wil dat er iets uitkomt wat op de lossen is zodat ik zeker weet dat ik dit nooit meer hoef mee te maken. Maar goed, pech betekent ook een hele grote kans dat het eenmalig was. Was het wel een fijn gesprek? Dikke knuffelSusieFlower schreef: ↑20-12-2018 11:25Zoals we al verwacht hadden is er niets uit de onderzoeken gekomen, stomme stomme pech dus, aan de ene kant natuurlijk positief maar ook zo zinloos.
woensdag 2 januari 2019 om 08:55
Het was wel een goed gesprek, we zullen ermee moeten leren leven dat er geen reden gevonden is.
Zit alleen zelf totaal niet lekker in mijn vel, moet nog steeds heel veel huilen en vind het moeilijk in contact te blijven met mensen om me heen.
Ben wel blij dat die "feestdagen" voorbij zijn.
Zit alleen zelf totaal niet lekker in mijn vel, moet nog steeds heel veel huilen en vind het moeilijk in contact te blijven met mensen om me heen.
Ben wel blij dat die "feestdagen" voorbij zijn.
C'est la vie
donderdag 3 januari 2019 om 22:22
Hoi Susie,
Ik zie jouw topic nu pas.
Ook ik heb hetzelfde meegemaakt helaas.
Wat slijmverlies, beetje bloedverlies, even voor controle naar het ziekenhuis, aldaar bleek ik 3 cm ontsluiting te hebben en een uitpuilende vochtblaas, nog proberen te remmen, maar uiteindelijk in 1,5 uur tijd bevallen van ons zoontje.
Ik herken heel erg je gevoel dat je nooit meer gelukkig zal worden en de paniek dat je dit nooit gaat verwerken.
Voor mij hielp het om zsm weer zwanger te worden, wat gelukkig ook gebeurde.
Het is nu 8 jaar geleden en we hebben nu 2 levende en gezonde kindjes.
Het verdriet slijt, maar hij hoort erbij, ook voor de andere kindjes.
Wat ik zelf het moeilijkste vind en ook altijd heb gevonden is dat het soms lijkt alsof 'men' kindjes van dit termijn zien als late miskraam of ze er niet helemaal bij horen. Niemand heeft hem ooit gekend en er zijn dus ook geen herinneringen aan hem voor anderen.
Voor mij voelt dat anders, ik heb hem ook niet gekend, maar wel in mijn buik voelen bewegen, ik heb hem zijn eerste ademteugen zien proberen te nemen.
Nog even over je testen; ik vind het klinken als een cervixinsuffientie. Is dat ooit benoemd? Want dan komt er idd verder niets uit de testen.
Maar dat is wel heel belangrijk voor een evt nieuwe zwangerschap.
Ik heb bijv 2x een cerclage, weeënremmers en bedrust gekregen.
Ik zie jouw topic nu pas.
Ook ik heb hetzelfde meegemaakt helaas.
Wat slijmverlies, beetje bloedverlies, even voor controle naar het ziekenhuis, aldaar bleek ik 3 cm ontsluiting te hebben en een uitpuilende vochtblaas, nog proberen te remmen, maar uiteindelijk in 1,5 uur tijd bevallen van ons zoontje.
Ik herken heel erg je gevoel dat je nooit meer gelukkig zal worden en de paniek dat je dit nooit gaat verwerken.
Voor mij hielp het om zsm weer zwanger te worden, wat gelukkig ook gebeurde.
Het is nu 8 jaar geleden en we hebben nu 2 levende en gezonde kindjes.
Het verdriet slijt, maar hij hoort erbij, ook voor de andere kindjes.
Wat ik zelf het moeilijkste vind en ook altijd heb gevonden is dat het soms lijkt alsof 'men' kindjes van dit termijn zien als late miskraam of ze er niet helemaal bij horen. Niemand heeft hem ooit gekend en er zijn dus ook geen herinneringen aan hem voor anderen.
Voor mij voelt dat anders, ik heb hem ook niet gekend, maar wel in mijn buik voelen bewegen, ik heb hem zijn eerste ademteugen zien proberen te nemen.
Nog even over je testen; ik vind het klinken als een cervixinsuffientie. Is dat ooit benoemd? Want dan komt er idd verder niets uit de testen.
Maar dat is wel heel belangrijk voor een evt nieuwe zwangerschap.
Ik heb bijv 2x een cerclage, weeënremmers en bedrust gekregen.
zaterdag 5 januari 2019 om 07:48
hoi susieflower,
het is zo heftig om je kindje te verliezen, bij mij nu 2 jaar geleden en denk elke dag aan haar! de scherpe randjes gaan er na verloop van tijd wel af maar het verdriet blijft helaas
wat betreft nieuwe zwangerschap, mijn psycholoog zei of je nu binnen 1 maand zwanger bent of 1 jaar het is beide net zo eng! dus uitstellen heeft niet persee het resultaat dat het minder eng is. hier ook via ICSI zwanger geraakt
heel veel sterkte schrijf en praat van je af zoveel je kan!
het is zo heftig om je kindje te verliezen, bij mij nu 2 jaar geleden en denk elke dag aan haar! de scherpe randjes gaan er na verloop van tijd wel af maar het verdriet blijft helaas
wat betreft nieuwe zwangerschap, mijn psycholoog zei of je nu binnen 1 maand zwanger bent of 1 jaar het is beide net zo eng! dus uitstellen heeft niet persee het resultaat dat het minder eng is. hier ook via ICSI zwanger geraakt
heel veel sterkte schrijf en praat van je af zoveel je kan!
donderdag 10 januari 2019 om 19:55
Dank je wel voor je knuffel Lente.
@ Eenhoornn, wat erg dat je dit ook mee moest maken.
Ik vind het ook lastig dat niemand herinnering heeft aan ons kindje, en voor ons is het zo écht en elke dag nog moeilijk. Mensen snappen het écht niet en komen met oplossingen als zoek afleiding, en probeer er maar niet aan te denken.
Ontzettend fijn dat je daarna snel terug in verwachting mocht raken.
Op dit moment moet ik daar nog niet aan denken, wij hebben vruchtbaarheidsproblemen waardoor dat zou betekenen dat we weer de medische molen in moeten gaan. Dat zie ik écht niet zitten nu.
Ze hebben ook gesproken over een cerclage, en progesteron injecties of pillen een volgende zwangerschap. We zullen zien, mocht het "spontaan" gebeuren hartstikke welkom natuurlijk maar actief het medische traject in stappen doe ik nu niet.
@ Piene, dank je wel voor je reactie. Mijn gyn. wilde dat ik even de tijd zou nemen om te ontzwangeren dat vond ze beter.
@ Eenhoornn, wat erg dat je dit ook mee moest maken.
Ik vind het ook lastig dat niemand herinnering heeft aan ons kindje, en voor ons is het zo écht en elke dag nog moeilijk. Mensen snappen het écht niet en komen met oplossingen als zoek afleiding, en probeer er maar niet aan te denken.
Ontzettend fijn dat je daarna snel terug in verwachting mocht raken.
Op dit moment moet ik daar nog niet aan denken, wij hebben vruchtbaarheidsproblemen waardoor dat zou betekenen dat we weer de medische molen in moeten gaan. Dat zie ik écht niet zitten nu.
Ze hebben ook gesproken over een cerclage, en progesteron injecties of pillen een volgende zwangerschap. We zullen zien, mocht het "spontaan" gebeuren hartstikke welkom natuurlijk maar actief het medische traject in stappen doe ik nu niet.
@ Piene, dank je wel voor je reactie. Mijn gyn. wilde dat ik even de tijd zou nemen om te ontzwangeren dat vond ze beter.
C'est la vie
maandag 14 januari 2019 om 10:13
Lieve Susie, ik las weleens mee in het topic waar zwangere vrouwen schreven met een voorgeschiedenis van meerdere miskramen/vroeggeboortes.
Ik herinner me dat jij een keer schreef dat je het gevoel had dat er bij jou vast iets mis zou gaan, omdat het bij de anderen zo voorspoedig ging. Zo erg vond ik het toen jouw grootste angst werkelijkheid werd. Ik was iets korter zwanger dan jij en herinner me dat ik dacht: het zou je gebeuren, wat een drama.
Helaas sloeg bij mij ook het noodlot toe en ben ik met ruim 20 weken bevallen van een levenloos zoontje, nu 3 weken terug. Ook geen oorzaak gevonden, waarschijnlijk domme pech.
Wat voor vervolgonderzoeken gaan jullie krijgen?
Ik wens je alle kracht van de wereld, wat een verdriet en leegte waar je mee moet leren dealen.
Ik herinner me dat jij een keer schreef dat je het gevoel had dat er bij jou vast iets mis zou gaan, omdat het bij de anderen zo voorspoedig ging. Zo erg vond ik het toen jouw grootste angst werkelijkheid werd. Ik was iets korter zwanger dan jij en herinner me dat ik dacht: het zou je gebeuren, wat een drama.
Helaas sloeg bij mij ook het noodlot toe en ben ik met ruim 20 weken bevallen van een levenloos zoontje, nu 3 weken terug. Ook geen oorzaak gevonden, waarschijnlijk domme pech.
Wat voor vervolgonderzoeken gaan jullie krijgen?
Ik wens je alle kracht van de wereld, wat een verdriet en leegte waar je mee moet leren dealen.
maandag 14 januari 2019 om 17:15
Hier geen verdere onderzoeken gehad, want ze gooide het vooral op dat er nou eenmaal meer risico was bij een tweeling en ik al een normale zwangerschap heb gehad voor de vroeggeboorte van de tweeling.
Nu met 30 weken (is dit keer natuurlijk niet super erg) weer een dreigende vroeggeboorte en een week in het ziekenhuis gelegen. Gelukkig hebben ze het weten te remmen en ben ik thuis. momenteel 34 weken, maar wel met veel rust en extra controles. Heb nog steeds last van harde buiken en lichte weeën en we gaan zien wanneer hij komt
Nu met 30 weken (is dit keer natuurlijk niet super erg) weer een dreigende vroeggeboorte en een week in het ziekenhuis gelegen. Gelukkig hebben ze het weten te remmen en ben ik thuis. momenteel 34 weken, maar wel met veel rust en extra controles. Heb nog steeds last van harde buiken en lichte weeën en we gaan zien wanneer hij komt
maandag 14 januari 2019 om 17:26
Dat denk ik ook Susie. Bij mij gaan ze er vanuit brute pech. Het is al een keer gelukt dus. Aan de ene kant hoop ik voor je dat er iets uit komt en daar eenvoudig iets aan gedaan kan worden, andere kant hoop je natuurlijk dat er niets is. Blijft beetje dubbel denk ik?SusieFlower schreef: ↑14-01-2019 17:19Dan is dat misschien het verschil, hier zijn 2 zwangerschappen misgelopen in een later termijn. Misschien is er toch wat meer aan de hand. We gaan het zien, verwacht er maar niet teveel van.
Dikke knuffel
woensdag 16 januari 2019 om 15:25
Als eerste heel veel sterkte! De pijn en het verdriet blijft en het zal altijd je eerste kindje blijven.
Onze oudste dochter is geboren met 22+3/22+4. Uiteindelijk bleek dat het kwam door een onopgemerkte e-coli infectie terwijl ik tot een dag van tevoren 2 weken in het ziekenhuis had gelegen met nierproblemen.
Het is nu ruim 2 jaar geleden maar het doet nog steeds pijn.
Inmiddels heb ik nog 2 gezonde dochters gekregen (16 maanden en 3 maanden). Altijd als mensen vragen hoeveel kinderen ik heb antwoord ik 3 en dat geeft altijd een steek.
De zwangerschappen waren niet makkelijk, beide dames wilden er eigenlijk vanaf 19 weken uit. Ik kreeg medicijnen en weeënremmers tot 34 weken om alles rustig te houden en absolute bedrust ivm cervixinsufficiëntie. Beide zwangerschappen heb ik veel in het ziekenhuis gelegen.
Blijf er alsjeblieft over praten en neem alle tijd die je nodig hebt om te rouwen. Ik heb na de bevalling van de oudste mijn kop in het zand gestoken en ben 12 dagen na de geboorte aan een nieuwe baan begonnen. Na de bevalling van de middelste ben ik daarna in een heel diep dal gevallen en heb een flinke ppd achter de rug.
Onze oudste dochter is geboren met 22+3/22+4. Uiteindelijk bleek dat het kwam door een onopgemerkte e-coli infectie terwijl ik tot een dag van tevoren 2 weken in het ziekenhuis had gelegen met nierproblemen.
Het is nu ruim 2 jaar geleden maar het doet nog steeds pijn.
Inmiddels heb ik nog 2 gezonde dochters gekregen (16 maanden en 3 maanden). Altijd als mensen vragen hoeveel kinderen ik heb antwoord ik 3 en dat geeft altijd een steek.
De zwangerschappen waren niet makkelijk, beide dames wilden er eigenlijk vanaf 19 weken uit. Ik kreeg medicijnen en weeënremmers tot 34 weken om alles rustig te houden en absolute bedrust ivm cervixinsufficiëntie. Beide zwangerschappen heb ik veel in het ziekenhuis gelegen.
Blijf er alsjeblieft over praten en neem alle tijd die je nodig hebt om te rouwen. Ik heb na de bevalling van de oudste mijn kop in het zand gestoken en ben 12 dagen na de geboorte aan een nieuwe baan begonnen. Na de bevalling van de middelste ben ik daarna in een heel diep dal gevallen en heb een flinke ppd achter de rug.
"Nee" is ook een antwoord.
