Zwanger
alle pijlers
Geen 2e kind vanwege angst voor de bevalling
dinsdag 4 februari 2020 om 14:11
Hoi allemaal,
Nu onze dochter 1,5 is, denken wij na over een tweede kind. Man en ik zijn voor onszelf aan het uitzoeken of we dat willen. Ik merk dat ik het heel graag wil, maar dat het idee van nog een keer bevallen mij tegenhoudt.
De bevalling verliep goed, natuurlijk en zonder pijnbestrijding. Ik heb er fysiek ook niks aan overgehouden. Ik voel me dus een ontzettende aansteller. Want hoe kan een bevalling ‘volgens het boekje’, na zo’n tijd nog zoveel negatieve gevoelens oproepen?
Ik weet niet wat ik hier nu mee kan, maar ik wil wel van die angst af. Ik wil niet dat deze angst mijn keuze bepaald. Hebben jullie tips? of misschien iemand die dit herkent? Ik voel me echt zo dom
Nu onze dochter 1,5 is, denken wij na over een tweede kind. Man en ik zijn voor onszelf aan het uitzoeken of we dat willen. Ik merk dat ik het heel graag wil, maar dat het idee van nog een keer bevallen mij tegenhoudt.
De bevalling verliep goed, natuurlijk en zonder pijnbestrijding. Ik heb er fysiek ook niks aan overgehouden. Ik voel me dus een ontzettende aansteller. Want hoe kan een bevalling ‘volgens het boekje’, na zo’n tijd nog zoveel negatieve gevoelens oproepen?
Ik weet niet wat ik hier nu mee kan, maar ik wil wel van die angst af. Ik wil niet dat deze angst mijn keuze bepaald. Hebben jullie tips? of misschien iemand die dit herkent? Ik voel me echt zo dom
dinsdag 4 februari 2020 om 14:55
Maar waarom 'moet' je het persé snappen?
Bij de eerste bevalling ging de hartslag van kindje niet goed en werd ik snel ingeknipt zodat ze er sneller zou zijn.
Bij de tweede bevalling werd ik achteraf met spoed geopereerd omdat ik maar bleef bloeden en het gevaarlijk werd. (voor mij)
Maar dit bovenstaande was het écht niet wat mij 'dwars' zat of wat me heeft afgeschrikt.
Dat was puur de enorme pijn die ik tijdens de bevalling heb ervaren, ik vond het echt een verschrikking.
Dus je 'mag' best die angst hebben zonder dat het persé uitzonderlijk verschrikkelijke bevallingen waren.
In mijn ogen is élke bevalling (zonder ruggeprik iig) verschrikkelijk .
Geef jezelf anders echt wat meer tijd..
Bij de eerste bevalling ging de hartslag van kindje niet goed en werd ik snel ingeknipt zodat ze er sneller zou zijn.
Bij de tweede bevalling werd ik achteraf met spoed geopereerd omdat ik maar bleef bloeden en het gevaarlijk werd. (voor mij)
Maar dit bovenstaande was het écht niet wat mij 'dwars' zat of wat me heeft afgeschrikt.
Dat was puur de enorme pijn die ik tijdens de bevalling heb ervaren, ik vond het echt een verschrikking.
Dus je 'mag' best die angst hebben zonder dat het persé uitzonderlijk verschrikkelijke bevallingen waren.
In mijn ogen is élke bevalling (zonder ruggeprik iig) verschrikkelijk .
Geef jezelf anders echt wat meer tijd..
dinsdag 4 februari 2020 om 14:56
Ik ben ongeveer 5 maanden terug bevallen en ik snap je gevoel. Mijn bevalling had overigens wel wat haken en ogen maar nou ook weer niet dat het heel erg mis ging of zo. Toch ben ik met iemand gaan praten om het te verwerken en we hebben ook de optie EMDR besproken. Dat laatste uiteindelijk niet gedaan omdat de praktijkondersteuner voor mij voldoende was.
Het bleek in mijn geval ook dat de bevalling wat onderliggende zaken had blootgelegd waar ik iets mee moest. Het was niet zozeer de bevalling zelf maar dat het een ingrijpende situatie was die behoorlijk wat teweegbracht. Ik heb heel veel moeite gehad met hoe veel pijn ik heb gehad en dat het me niet lukte om het op te vangen, en hoe kwetsbaar ik me daar heb gevoeld.
Een stuk of drie gesprekken (die dus over meer gingen dan alleen de bevalling een paar keer doorspreken) hebben wel echt geholpen.
Vanaf het moment dat de ruggenprik erin zat was het trouwens helemaal top, en echt pijnloos, en heb gewoon mn kind erg (grotendeels) zelf uitgeperst zonder persweeën te voelen. We keken gewoon op de monitor en als er een wee begon perste ik mee tot ie was afgelopen. Alleen het laatste stukje ben ik geholpen maar dat was omdat het kind er snel uit moest en niet omdat ik met een ruggenprik niet kon persen.
Het bleek in mijn geval ook dat de bevalling wat onderliggende zaken had blootgelegd waar ik iets mee moest. Het was niet zozeer de bevalling zelf maar dat het een ingrijpende situatie was die behoorlijk wat teweegbracht. Ik heb heel veel moeite gehad met hoe veel pijn ik heb gehad en dat het me niet lukte om het op te vangen, en hoe kwetsbaar ik me daar heb gevoeld.
Een stuk of drie gesprekken (die dus over meer gingen dan alleen de bevalling een paar keer doorspreken) hebben wel echt geholpen.
Vanaf het moment dat de ruggenprik erin zat was het trouwens helemaal top, en echt pijnloos, en heb gewoon mn kind erg (grotendeels) zelf uitgeperst zonder persweeën te voelen. We keken gewoon op de monitor en als er een wee begon perste ik mee tot ie was afgelopen. Alleen het laatste stukje ben ik geholpen maar dat was omdat het kind er snel uit moest en niet omdat ik met een ruggenprik niet kon persen.
dinsdag 4 februari 2020 om 14:56
Ik zou het heel fijn vinden als ik één kind genoeg vond, rationeel een heel verstandige keuze ook. Maar ehhh tsja, ik wil er dus graag nog één. Als man niet wil of als het niet lukt, dan kom ik daar echt wel overheen. Maar het is nu niet wat ik graag zou willen.ninanoname schreef: ↑04-02-2020 14:39Precies om die reden (en nog wat dingen) heb ik maar 1 kind. Ik vind het werkelijk verbazingwekkend dat vrijwel alle vrouwen meer dan 1 kind hebben. Hoe dan, vraag ik me af? Het was toch verschrikkelijk? En dan was het van mij nog niet heel verschrikkelijk en van veel anderen wel, en die hebben er toch allemaal meer dan 1.
Ik snap het ook niet. Maar ik heb voor mezelf besloten dat eentje prima is, en dat al die anderen (sorry!) een beetje koekwous zijn.
dinsdag 4 februari 2020 om 15:01
Ja ik ben best wel streng voor mezelf. Maar dat komt ook doordat vrouwen in mijn omgeving mijn gevoelens niet herkennen en ik daardoor heel erg het gevoel krijg te overdrijven. Maar dat maakt die angst en nare gevoelens niet minder.glitglam schreef: ↑04-02-2020 14:55Maar waarom 'moet' je het persé snappen?
Bij de eerste bevalling ging de hartslag van kindje niet goed en werd ik snel ingeknipt zodat ze er sneller zou zijn.
Bij de tweede bevalling werd ik achteraf met spoed geopereerd omdat ik maar bleef bloeden en het gevaarlijk werd. (voor mij)
Maar dit bovenstaande was het écht niet wat mij 'dwars' zat of wat me heeft afgeschrikt.
Dat was puur de enorme pijn die ik tijdens de bevalling heb ervaren, ik vond het echt een verschrikking.
Dus je 'mag' best die angst hebben zonder dat het persé uitzonderlijk verschrikkelijke bevallingen waren.
In mijn ogen is élke bevalling (zonder ruggeprik iig) verschrikkelijk .
Geef jezelf anders echt wat meer tijd..
Ik ben 35.
dinsdag 4 februari 2020 om 15:07
Dat snap i
ik dan weer niet, dat vrouwen het niet herkennen..Bij sommigen zal het echt zo zijn, maar denk dat veel anderen het niet willen/durven toegeven? Ik zie nl wel hoe sommige vrouwen naar me kijken als ik zeg dat ik niks moois vond aan die hele bevalling..alsof je dat niet mag zeggen en het mooi 'moet' vinden. Toen ik bevallen was snapte ik juíst niet dat vrouwen het mooi konden vinden..
Je weet iig dat er een wens is voor een tweede kindje..misschien eens met iemand praten over de angst erachter en over een half jaar nog eens kijken wat je er dan van denkt?
dinsdag 4 februari 2020 om 15:15
Ik ken iemand die al een hele tijd bezig is om hiervoor een coachingspraktijk op te zetten, waarbij mensen ook online coaching kunnen krijgen. Ze pakt het echt super zorgvuldig om omdat ze iedere casus volledig wil kunnen begeleiden zonder dat er van alles “uitgeprobeerd” moet worden met haar bedrijf: je wilt in dit soort gevallen kwaliteit en geen proefkonijn zijn.
Midden van het land. Interesse? Stuur maar pb.
Midden van het land. Interesse? Stuur maar pb.
dinsdag 4 februari 2020 om 15:19
glitglam schreef: ↑04-02-2020 14:17Ik herken het wel hoor. Wij hebben nu 2 kinderen (7 en 2 jaar), maar had er bij de eerste na 1,5 jaar ook echt nog niet aan moeten denken, en dan hield idd vooral de bevalling me tegen.
Ik was er pas weer klaar voor toen de oudste een jaar of 3 / 4 was.
Ik vond/vind bevallingen verschrikkelijk, en niks moois aan. Alleen dan het moment dat het kindje er gezond uit kwam, verder alles verschrikkelijk.
Ik heb alle 2 keer geen pijnbestrijding gehad, en dit was alleen omdat het 'te laat' was toen ik in het ziekenhuis kwam, maar dat was zeker geen bewuste keus.
Dus als ik nog een keer zou moeten bevallen zou ik denk ik bij de eerste wee naar het ziekenhuis gaan en gelijk een ruggeprik vragen
Misschien is het nog 'te vroeg' en heb je nog wat meer tijd nodig zodat de eerste bevalling wat op de achtergrond raakt?
Tegelijkertijd blijft het natuurlijk klote, die hele bevalling, hoe lang je ook wacht.
Hier zag ik het ook pas weer zitten toen de oudste 3 was en ik heb meteen bij de vk aangegeven dat ik pijnbestrijding wilde. Dus direct toen de vliezen braken naar het ziekenhuis gegaan een ruggenprik gekregen, wat een uitkomst!
dinsdag 4 februari 2020 om 15:27
De vk heeft mij ook wel bang gemaakt door te zeggen dat het allemaal zo vlot ging, dat ze denkt dat ik de volgende keer het ziekenhuis niet eens haal. Dus behalve geen pijnstilling, ook nog een thuisbevalling. En dat lijkt me echt vreselijk. Ik weet dat zij helemaal niet weet hoe het eventueel zal gaan, maar toch spookt dit ook nog ergens rond.
Met wie zou ik hierover kunnen praten? Een vk heeft hier geen tijd voor toch?
Met wie zou ik hierover kunnen praten? Een vk heeft hier geen tijd voor toch?
dinsdag 4 februari 2020 om 15:33
Er is echt veel mogelijk als jij aangeeft dat je echt in het ziekenhuis wil bevallen met pijnstilling. Bij schoonzus is niet afgewacht of de bevalling zou starten, die is ingeleid.-Janna- schreef: ↑04-02-2020 15:27De vk heeft mij ook wel bang gemaakt door te zeggen dat het allemaal zo vlot ging, dat ze denkt dat ik de volgende keer het ziekenhuis niet eens haal. Dus behalve geen pijnstilling, ook nog een thuisbevalling. En dat lijkt me echt vreselijk. Ik weet dat zij helemaal niet weet hoe het eventueel zal gaan, maar toch spookt dit ook nog ergens rond.
Met wie zou ik hierover kunnen praten? Een vk heeft hier geen tijd voor toch?
dinsdag 4 februari 2020 om 15:35
Ten eerste ben je niet verplicht voor een tweede kind te kiezen, of zelf zwanger te worden.
Er is grote vraag naar pleegouders.
Ga met je angsten naar je huisarts. Voor jou zijn ze heel reëel, en nee je stelt je niet aan, je ervaart het zo. Je bent echt niet uniek. Je blijft nu maar de zelfde grammofoonplaat afspelen in je hoofd. Zo kom je niet verder.
Er is grote vraag naar pleegouders.
Ga met je angsten naar je huisarts. Voor jou zijn ze heel reëel, en nee je stelt je niet aan, je ervaart het zo. Je bent echt niet uniek. Je blijft nu maar de zelfde grammofoonplaat afspelen in je hoofd. Zo kom je niet verder.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
dinsdag 4 februari 2020 om 15:37
Hoe ver van het ziekenhuis woon je dat er geen tijd zou zijn om er naartoe te gaan? En hoe snel ging de eerste? Bij mij duurde de eerste 5,5 uur en de tweede 2,5 uur. Ik moest en zou naar het ziekenhuis (thuis bevallen vind ik eng), ik was een half uur in het ziekenhuis en baby (onze tweede) was er. Maar ik mocht dan ook meteen bij de eerste wee de vk bellen, die heeft ontsluiting gevoeld, heb me aangekleed en we zijn naar het ziekenhuis vertrokken. Dus of je baby moet binnen 5 minuten geboren zijn of gewoon bij eerste wee naar ziekenhuis vertrekken en knappe mensen die jou daar dan nog weg kunnen krijgen!
dinsdag 4 februari 2020 om 16:26
Ehm; mijn post niet gelezen? Er zijn hier speciale bevallingscoaches voor. Google maar. En als je een pb stuurt, kan ik je de gegevens sturen van eentje uit mijn omgeving die volgens mij casussen zoekt om zichzelf mee te bewijzen (integer enzo, maar kan een fijn startaanbod geven).
dinsdag 4 februari 2020 om 17:36
Oh sorry! Een bevallingscoach klinkt te groot, dat zoek ik nu niet.blijmetmij schreef: ↑04-02-2020 16:26Ehm; mijn post niet gelezen? Er zijn hier speciale bevallingscoaches voor. Google maar. En als je een pb stuurt, kan ik je de gegevens sturen van eentje uit mijn omgeving die volgens mij casussen zoekt om zichzelf mee te bewijzen (integer enzo, maar kan een fijn startaanbod geven).
dinsdag 4 februari 2020 om 18:39
Probeer eerst eens met je VK hier over te praten. Je kunt natuurlijk ook met een psycholoog gaan praten of op de POP-poli en EMDR kan een optie zijn. Ik betwijfel alleen of dit laatste kan helpen omdat je aangeeft dat het geen traumatische bevalling was. Bij EMDR moet je een specifiek moment kunnen benoemen om te behandelen. Verder kun je bij een tweede evt een doula in de hand nemen en pijnstilling vragen.
Mijn eerste was een goede thuisbevalling, maar mijn tweede was een ingeleide ziekenhuisbevalling met weeën storm. Daardoor ga ik nu bij de derde om pijnstilling vragen. Het was niet traumatisch, maar ook niet voor herhaling vatbaar.
Mijn eerste was een goede thuisbevalling, maar mijn tweede was een ingeleide ziekenhuisbevalling met weeën storm. Daardoor ga ik nu bij de derde om pijnstilling vragen. Het was niet traumatisch, maar ook niet voor herhaling vatbaar.
dinsdag 4 februari 2020 om 19:45
Alles aan een ruggenprik stond me tegen, naar het ziekenhuis moeten, katheter moeten, niet meer rond kunnen lopen, 200 mensen aan je bed, na de bevalling niet meteen weg kunnen, van alles.ClaireSophie schreef: ↑04-02-2020 14:43Hier bleef de ruggenprik aan tijdens het persen omdat ik goed de druk (geen pijn!) Voelde. Komt niet vaak voor maar zou er zeker naar vragen. Vond de ruggenprik heel erg fijn, ik zie nu juist tegen de tweede bevalling op omdat ik bang ben te laat te zijn voor pijnbestrijding. Hoe bevallen vrouwen zonder ruggenprikwaarom wil men dat?
Of dat je dan in het ziekenhuis bent en dan nog 1,5 uur moet wachten op de anesthesist ofzo.
Naald in m'n rug had ik ook niet zo'n zin in, al is dat niet eens wat me tegenhield.
Ik wilde gewoon graag thuis bevallen.
TO, ik heb niet hetzelfde als jij, maar ik heb wel een soort angst dat ik alles heb geromantiseerd en het met een tweede alleen maar enorm tegen kan vallen, ik kan me voorstellen dat dat je nu tegenhoudt. Ik denk dat het helpt om het er met iemand over te hebben. Gewoon een ander licht erop. Bij mijn eerste hielp het om te bedenken dat een vrouwenlichaam erop is gebouwd om baby's te baren dus dat dat vast goed zou komen.
dinsdag 4 februari 2020 om 20:47
Maar dat is dus niet zo. Katheter krijg je na de ruggenprik, dus geen pijn aan, kon mijn benen nog bewegen, nadat de anesthesist en zijn assistent was geweest heb ik geen andere mensen meer gezien dan de eerdere verpleegkundige en de verloskundige. Zelfs geen gyn. Pijnloos is fijnCeviche schreef: ↑04-02-2020 19:45Alles aan een ruggenprik stond me tegen, naar het ziekenhuis moeten, katheter moeten, niet meer rond kunnen lopen, 200 mensen aan je bed, na de bevalling niet meteen weg kunnen, van alles.
Of dat je dan in het ziekenhuis bent en dan nog 1,5 uur moet wachten op de anesthesist ofzo.
Naald in m'n rug had ik ook niet zo'n zin in, al is dat niet eens wat me tegenhield.
Ik wilde gewoon graag thuis bevallen.
TO, ik heb niet hetzelfde als jij, maar ik heb wel een soort angst dat ik alles heb geromantiseerd en het met een tweede alleen maar enorm tegen kan vallen, ik kan me voorstellen dat dat je nu tegenhoudt. Ik denk dat het helpt om het er met iemand over te hebben. Gewoon een ander licht erop. Bij mijn eerste hielp het om te bedenken dat een vrouwenlichaam erop is gebouwd om baby's te baren dus dat dat vast goed zou komen.
Ik zou lichtelijk agressief worden van zinnen als: 'een vrouwenlichaam is erop gebouwd'
Ieder z'n ding, dat blijkt maar weer!
woensdag 5 februari 2020 om 13:19
Kan het zijn dat je heel onbevangen je bevalling ingegaan bent (want uiteraard weet je gewoon niet hoe bevallen voelt een 1e keer), dat dat eigenlijk toch wel een soort van ‘tegenviel’. Ook al was het een ‘perfecte’ bevalling?
Ik had een prima 1e bevalling, keek en kijk er echt goed op terug, maar heb denk ik toch de weeen wat onderschat ofzo. Heb ook heel lang gedacht als ik een (hoog)zwangere vrouw zag: oh wat erg, jij moet nog!
Ik dacht dat elke vrouw dat zou denken, maar dat bleek toch niet zo te zijn
Uiteindelijk wel gewoon voor een 2e gegaan, de bevalling is uiteindelijk maar zo’n ‘klein’ (maar groots ) deel van het krijgen van een kindje, dat ik dacht: dat moet ik dan maar gewoon even door. En het is het echt waard hoor, mijn 2 kinderen samen met elkaar zien knuffelen en lachen en stoeien is echt het allermooiste dat er is 
Ik had een prima 1e bevalling, keek en kijk er echt goed op terug, maar heb denk ik toch de weeen wat onderschat ofzo. Heb ook heel lang gedacht als ik een (hoog)zwangere vrouw zag: oh wat erg, jij moet nog!
Ik dacht dat elke vrouw dat zou denken, maar dat bleek toch niet zo te zijn
Uiteindelijk wel gewoon voor een 2e gegaan, de bevalling is uiteindelijk maar zo’n ‘klein’ (maar groots
) deel van het krijgen van een kindje, dat ik dacht: dat moet ik dan maar gewoon even door. En het is het echt waard hoor, mijn 2 kinderen samen met elkaar zien knuffelen en lachen en stoeien is echt het allermooiste dat er is
