Zwanger
alle pijlers
Moeder ziek & en nu blijk ik zwanger
woensdag 30 mei 2012 om 15:36
al een hele tijd lees ik mee op dit forum en nu sta ik voor de moeilijkste keus in mijn jonge leventje en hoop ik dat jullie met een goed advies kunnen komen.
Mijn moeder is al geruime tijd ernstig ziek, zo ziek zelfs dat zij volgens de doktoren niet langer dan een jaar zal leven. Iets wat verschrikkelijk is maar helaas niet anders is, het klinkt raar maar in zekere zin begin ik vrede met dit idee te krijgen. Ze kan bijna niks meer en ligt bijna hele dagen in bed. Waar ik het wel heel moeilijk mee heb is dat mijn moeder nooit haar kinderen zal zien trouwen, ze niet zal zien afstuderen, haar kleinkinderen nooit zal leren kennnen. En bij dat laatste begint eigenlijk mijn probleem, ik ben zwanger. Fantastisch zal je denken, maar nu komt het ik ben pas 16!! (bijna 17) Veel en veel te jong om moeder te worden!! Ik weet het: ik had na moeten denken voor het gebeurde, ik verpest mijn toekomst en ga zo maar door. De zwangerschap beeindigen is logisch gezien de beste keuze voor mij.. Het word verschrikkelijk moeilijk als ik besluit dit niet te doen, ik leg misschien wel veel te veel stress bij mijn moeder neer en dat is wel het laatste wat ze kan gebruiken, maar heel egoistisch gedacht ik krijg de kans om deze zwangerschap en de geboorte van mijn 1ste kindje met mijn moeder te delen!! Ik durf dit niet aan mijn ouders te vertellen, de enige die dit weet is de vader van het kindje (20) en hij heeft gezegd mij te steunen in iedere beslissing die ik neem. Hij werkt fulltime, heeft een eigen huis, rijbewijs + auto en dit klinkt misschien een beetje verwend maar financieel gezien hebben mijn ouders het alles behalve slecht. En ik begrijp ook wel dat ik niet van papa's geld kan leven voor de rest van mijn leven maar het geeft mij wel de ruimte een opleiding af te maken doordat ik niet krom hoeft te liggen voor de kinderopvang of familie overdag "lastig moet vallen" met oppassen. Dat ik het hierdoor financieel en praktisch gezien iets makkelijker krijg wil niet zeggen dat ik er te makkelijk over denk, ik weet dat eht lastig gaat worden (wat zeg ik f*cking zwaar) maar wegen al die nadelen echt op tegen het voordeel dat ik dit nog wel met mijn moeder kan mee maken? heeeeellllluuuuuuppppp!! ik weet het echt niet meer
Mijn moeder is al geruime tijd ernstig ziek, zo ziek zelfs dat zij volgens de doktoren niet langer dan een jaar zal leven. Iets wat verschrikkelijk is maar helaas niet anders is, het klinkt raar maar in zekere zin begin ik vrede met dit idee te krijgen. Ze kan bijna niks meer en ligt bijna hele dagen in bed. Waar ik het wel heel moeilijk mee heb is dat mijn moeder nooit haar kinderen zal zien trouwen, ze niet zal zien afstuderen, haar kleinkinderen nooit zal leren kennnen. En bij dat laatste begint eigenlijk mijn probleem, ik ben zwanger. Fantastisch zal je denken, maar nu komt het ik ben pas 16!! (bijna 17) Veel en veel te jong om moeder te worden!! Ik weet het: ik had na moeten denken voor het gebeurde, ik verpest mijn toekomst en ga zo maar door. De zwangerschap beeindigen is logisch gezien de beste keuze voor mij.. Het word verschrikkelijk moeilijk als ik besluit dit niet te doen, ik leg misschien wel veel te veel stress bij mijn moeder neer en dat is wel het laatste wat ze kan gebruiken, maar heel egoistisch gedacht ik krijg de kans om deze zwangerschap en de geboorte van mijn 1ste kindje met mijn moeder te delen!! Ik durf dit niet aan mijn ouders te vertellen, de enige die dit weet is de vader van het kindje (20) en hij heeft gezegd mij te steunen in iedere beslissing die ik neem. Hij werkt fulltime, heeft een eigen huis, rijbewijs + auto en dit klinkt misschien een beetje verwend maar financieel gezien hebben mijn ouders het alles behalve slecht. En ik begrijp ook wel dat ik niet van papa's geld kan leven voor de rest van mijn leven maar het geeft mij wel de ruimte een opleiding af te maken doordat ik niet krom hoeft te liggen voor de kinderopvang of familie overdag "lastig moet vallen" met oppassen. Dat ik het hierdoor financieel en praktisch gezien iets makkelijker krijg wil niet zeggen dat ik er te makkelijk over denk, ik weet dat eht lastig gaat worden (wat zeg ik f*cking zwaar) maar wegen al die nadelen echt op tegen het voordeel dat ik dit nog wel met mijn moeder kan mee maken? heeeeellllluuuuuuppppp!! ik weet het echt niet meer
woensdag 30 mei 2012 om 17:14
zo te lezen sta je best stevig in je schoenen en heb je een stabiele, liefhebbende vriend.
zelf heb ik een nichtje die op haar 16e zwanger raakte en alweer dik 20 jaar gelukkig getrouwd is met de vader.
maar jij rolt zo van de ene in de andere zorgrol, heb je wel echt kunnen puberen met al die verantwoordelijkheden?
zelf heb ik een nichtje die op haar 16e zwanger raakte en alweer dik 20 jaar gelukkig getrouwd is met de vader.
maar jij rolt zo van de ene in de andere zorgrol, heb je wel echt kunnen puberen met al die verantwoordelijkheden?
wij slapen nooit.
woensdag 30 mei 2012 om 17:24
Jeetje, meid, wat een situatie 
Bedenk je wel dat niet alleen het sterven van je moeder erg zwaar zal zijn. Het moederschap alleen is ook loei en loei zwaar. Het heeft ook natuurlijk zijn fijne kanten, dat wel. Maar je eigen jeugd is dan voorbij, de zorgen die je dan zult hebben zijn nu gewoon nog niet voor te stellen.
Als ik jouw moeder zou zijn zou ik willen dat je geniet van je eigen, 'onbezorgde' (meid je krijgt wat voor je kiezen
) jeugd.
Vind je absoluut niet egoistisch, mijn eigen hart krimpt gewoon bij de gedachte aan jouw situatie.
Maar ik denk echt dat je het jezelf vooral veel moeilijker maakt door deze zwangerschap voort te zetten.
Sterkte mop.
Bedenk je wel dat niet alleen het sterven van je moeder erg zwaar zal zijn. Het moederschap alleen is ook loei en loei zwaar. Het heeft ook natuurlijk zijn fijne kanten, dat wel. Maar je eigen jeugd is dan voorbij, de zorgen die je dan zult hebben zijn nu gewoon nog niet voor te stellen.
Als ik jouw moeder zou zijn zou ik willen dat je geniet van je eigen, 'onbezorgde' (meid je krijgt wat voor je kiezen
) jeugd. Vind je absoluut niet egoistisch, mijn eigen hart krimpt gewoon bij de gedachte aan jouw situatie.
Maar ik denk echt dat je het jezelf vooral veel moeilijker maakt door deze zwangerschap voort te zetten.
Sterkte mop.
"Laat varen alle hoop, gij die hier binnentreedt"
woensdag 30 mei 2012 om 17:27
Och meid, toch.
In je laatste post vraag je of er mensen zijn die het zelf hebben meegemaakt: mijn moeder is volkomen onverwacht - dus niet na een ziekbed - overleden toen mijn zoontje een baby van 10 maanden was. Ik was alleenstaand tijdens de zwangerschap en dus ook na de bevalling, en heb die 10 maanden dan ook heel intensief samen met mijn moeder gedeeld. Zij is bij mijn bevalling geweest en logeerde na de bevalling bij mij, dus ik heb het echt samen gedaan. Maar goed, mijn moeder was niet ziek, althans, niet dat we wisten op dat moment, dus mijn moeder kon ook nog heel veel doen met de baby en met mij.
Ik ben heel dankbaar dat ik dat nog met mijn moeder heb gedeeld, dus in die zin begrijp ik je overwegingen en je dilemma. Maar, groot verschil was dat ik 30 was en geen 16. Ander groot verschil is dat ik niet wist dat mijn moeder zou overlijden. Nog een groot verschil is dat mijn moeder zelf niet wist dat ze zou overlijden. En dat ze actief en gezond en op de been was. Dat heb jij allemaal niet. Voor jou zal het niet onbezorgd samen met je moeder genieten van haar eerste kleinkind zijn, voor jou zal die tijd gepaard gaan met verdriet, zorgen om je moeder, je moeder die zorgen heeft om jou en wellicht nog meer verdriet dan ze al heeft omdat ze niet alleen jou en je broertje en zusje achter moet laten, maar ook nog eens een kleinkind die een tienermoeder heeft.
En, hoe leuk het ook klinkt en hoe blij ik ook ben dat ik mijn eerste kind heb gekregen met mijn moeder: na haar dood kwam de klap des te harder, juist omdát ik een kind had. Mijn vader heeft weleens gezegd dat hij serieus bang is geweest dat ik van verdriet ook dood zou gaan, en het is dat mijn zoontje mij dwong om in ieder geval uit mijn bed te komen en hem te eten te geven en te verschonen enzo, maar meer dan dat kon ik ook echt niet.
Mijn moeder is nu 8 jaar dood en ik moet je eerlijk zeggen dat ik de klap nooit meer helemaal te boven ben gekomen. Ik ben in therapie geweest omdat ik een verstoorde rouwverwerking en post traumatisch stress syndroom had, en de psychiater die mij behandelde heeft altijd gezegd dat een van de redenen dat mijn moeders dood me zo getraumatiseerd heeft, onder andere te maken heeft met het feit dat ik min of meer tegelijk ook zelf moeder was geworden.
Vergis je niet: moeder worden is op zichzelf al heel heftig. Leuk heftig in de meeste gevallen, maar desalniettemin gewoon heftig. Het doet iets fundamenteels met je,het verandert je hele wezen. Dat doet je moeder verliezen ook. Je moeder verliezen zet je hele wezen op zijn kop, het slaat het fundament onder je vandaan en daarna ben je, zo is mijn ervaring tenminste, nooit meer helemaal hetzelfde. Je bent geen kind meer, je hebt geen basis meer, je moet zonder dat fundament weer helemaal je eigen ik-je opbouwen, alleen ditmaal zonder het basisvertrouwen dat je een moeder hebt waarop je terug kunt vallen en die je dat basisgevoel van veiligheid geeft.
Die twee heftige dingen tegelijk doen, zou ik niemand aanraden. Meestal heb je geen keuze, en in jouw geval, nu je eenmaal zwanger bent, heb je eigenlijk ook niet een echte keuze meer. Je bent zwanger en je moeder gaat dood, en wat je ook kiest (een abortus of een kind krijgen), die twee dingen zijn er nu eenmaal tegelijk. Dat is hoe dan ook kut, dat had je je alletwee natuurlijk anders voorgesteld, als je had mogen kiezen was je vast niet zwanger en ging je moeder ook al niet dood.
Ik zou je aanraden om in ieder geval nu je beslissingsproces met je moeder te delen. Dat alleen al is waardevol zat, daar hoef je niet ook het kind voor te krijgen. Ik ben niet voor abortus, maar in jouw geval denk ik "ach meisje toch, je bent nog zo jong en nu al zoveel op je bord...". Een baby daarbij om het nog zwaarder te maken, ik weet het niet, hoor. In deze omstandigheden, met de ervaring die ik zelf heb en als ik gewoon nuchter bekijk hoeveel impact de dood van mijn moeder en tegelijk een kind opvoeden op mij heeft gehad, terwijl ik ruim 20 jaar ouder ben dan jij en dus eigenlijk al veel beter zonder moeder had moeten kunnen, dat gun ik je echt niet.
Ik wens je veel sterkte, wijsheid, en nog mooie momenten met je moeder. Sluit haar niet buiten, juist nu niet. Dit is iets wat je nog samen met je moeder kan doen, nu kan ze je nog raad geven, knuffelen, er voor je zijn en met je praten. Koester dat.
een hele dikke knuffel, ik heb gewoon de tranen in mijn ogen staan als ik denk aan waar je nog doorheen zult gaan de komende tijd.
In je laatste post vraag je of er mensen zijn die het zelf hebben meegemaakt: mijn moeder is volkomen onverwacht - dus niet na een ziekbed - overleden toen mijn zoontje een baby van 10 maanden was. Ik was alleenstaand tijdens de zwangerschap en dus ook na de bevalling, en heb die 10 maanden dan ook heel intensief samen met mijn moeder gedeeld. Zij is bij mijn bevalling geweest en logeerde na de bevalling bij mij, dus ik heb het echt samen gedaan. Maar goed, mijn moeder was niet ziek, althans, niet dat we wisten op dat moment, dus mijn moeder kon ook nog heel veel doen met de baby en met mij.
Ik ben heel dankbaar dat ik dat nog met mijn moeder heb gedeeld, dus in die zin begrijp ik je overwegingen en je dilemma. Maar, groot verschil was dat ik 30 was en geen 16. Ander groot verschil is dat ik niet wist dat mijn moeder zou overlijden. Nog een groot verschil is dat mijn moeder zelf niet wist dat ze zou overlijden. En dat ze actief en gezond en op de been was. Dat heb jij allemaal niet. Voor jou zal het niet onbezorgd samen met je moeder genieten van haar eerste kleinkind zijn, voor jou zal die tijd gepaard gaan met verdriet, zorgen om je moeder, je moeder die zorgen heeft om jou en wellicht nog meer verdriet dan ze al heeft omdat ze niet alleen jou en je broertje en zusje achter moet laten, maar ook nog eens een kleinkind die een tienermoeder heeft.
En, hoe leuk het ook klinkt en hoe blij ik ook ben dat ik mijn eerste kind heb gekregen met mijn moeder: na haar dood kwam de klap des te harder, juist omdát ik een kind had. Mijn vader heeft weleens gezegd dat hij serieus bang is geweest dat ik van verdriet ook dood zou gaan, en het is dat mijn zoontje mij dwong om in ieder geval uit mijn bed te komen en hem te eten te geven en te verschonen enzo, maar meer dan dat kon ik ook echt niet.
Mijn moeder is nu 8 jaar dood en ik moet je eerlijk zeggen dat ik de klap nooit meer helemaal te boven ben gekomen. Ik ben in therapie geweest omdat ik een verstoorde rouwverwerking en post traumatisch stress syndroom had, en de psychiater die mij behandelde heeft altijd gezegd dat een van de redenen dat mijn moeders dood me zo getraumatiseerd heeft, onder andere te maken heeft met het feit dat ik min of meer tegelijk ook zelf moeder was geworden.
Vergis je niet: moeder worden is op zichzelf al heel heftig. Leuk heftig in de meeste gevallen, maar desalniettemin gewoon heftig. Het doet iets fundamenteels met je,het verandert je hele wezen. Dat doet je moeder verliezen ook. Je moeder verliezen zet je hele wezen op zijn kop, het slaat het fundament onder je vandaan en daarna ben je, zo is mijn ervaring tenminste, nooit meer helemaal hetzelfde. Je bent geen kind meer, je hebt geen basis meer, je moet zonder dat fundament weer helemaal je eigen ik-je opbouwen, alleen ditmaal zonder het basisvertrouwen dat je een moeder hebt waarop je terug kunt vallen en die je dat basisgevoel van veiligheid geeft.
Die twee heftige dingen tegelijk doen, zou ik niemand aanraden. Meestal heb je geen keuze, en in jouw geval, nu je eenmaal zwanger bent, heb je eigenlijk ook niet een echte keuze meer. Je bent zwanger en je moeder gaat dood, en wat je ook kiest (een abortus of een kind krijgen), die twee dingen zijn er nu eenmaal tegelijk. Dat is hoe dan ook kut, dat had je je alletwee natuurlijk anders voorgesteld, als je had mogen kiezen was je vast niet zwanger en ging je moeder ook al niet dood.
Ik zou je aanraden om in ieder geval nu je beslissingsproces met je moeder te delen. Dat alleen al is waardevol zat, daar hoef je niet ook het kind voor te krijgen. Ik ben niet voor abortus, maar in jouw geval denk ik "ach meisje toch, je bent nog zo jong en nu al zoveel op je bord...". Een baby daarbij om het nog zwaarder te maken, ik weet het niet, hoor. In deze omstandigheden, met de ervaring die ik zelf heb en als ik gewoon nuchter bekijk hoeveel impact de dood van mijn moeder en tegelijk een kind opvoeden op mij heeft gehad, terwijl ik ruim 20 jaar ouder ben dan jij en dus eigenlijk al veel beter zonder moeder had moeten kunnen, dat gun ik je echt niet.
Ik wens je veel sterkte, wijsheid, en nog mooie momenten met je moeder. Sluit haar niet buiten, juist nu niet. Dit is iets wat je nog samen met je moeder kan doen, nu kan ze je nog raad geven, knuffelen, er voor je zijn en met je praten. Koester dat.
een hele dikke knuffel, ik heb gewoon de tranen in mijn ogen staan als ik denk aan waar je nog doorheen zult gaan de komende tijd.
Am Yisrael Chai!
woensdag 30 mei 2012 om 17:33
Ik ben zelf moeder en ik kan je vertellen hoe ik er als moeder tegenaan kijk. Hoe ziek ik ook zou zijn, ik ben en blijf in de eerste plaats moeder, ik zou dus juist heel graag willen dat mijn dochter dit soort levensgrote problemen met mij deelt. Juist nu het nog kan. Ik zou haar helpen om de keuze te maken en alle voor en nadelen van die keuze op een rijtje te zetten. Al die voor en nadelen gaan over mijn dochter en niet over mij als moeder. Het is haar leven en haar keuze en zij zal, als het kindje geboren wordt, daar de rest van haar leven de verantwoordelijkheid voor moeten dragen. Als zij alles op een rijtje heeft zal ik haar steunen.
Als ze mij om advies zou vragen dan zou ik abortus adviseren want op je 16e een kind krijgen is heel zwaar en heeft gevolgen voor de rest van je leven. Dat kan je nu nog niet overzien maar ouders die zien dat wel.
Sterkte!
Als ze mij om advies zou vragen dan zou ik abortus adviseren want op je 16e een kind krijgen is heel zwaar en heeft gevolgen voor de rest van je leven. Dat kan je nu nog niet overzien maar ouders die zien dat wel.
Sterkte!
woensdag 30 mei 2012 om 17:34
Oh, nog even dit: dat gevoel ga je sowieso wel krijgen Er gaan nog miljoenen dingen, grote dingen en kleine dingen, komen waarvan je zou willen dat je die met je moeder had kunnen delen. Dat zou geen motivatie moeten zijn, denk ik.
En besef je zelf goed dat als je wel het kindje houdt, je jezelf ook iets ontneemt: namelijk de kans om blij en gelukkig te genieten van je eerste kindje.
Die afweging kan je alleen zelf maken, wat voor jou zwaarder weegt. Ik kan je alleen zeggen dat ik naast het verdriet om mijn moeder, nog regelmatig verdriet heb om het feit dat wat eigenlijk de gelukkigste, meest bijzondere tijd van mijn leven had moeten zijn, volledig overschaduwd is geweest door zorgen en verdriet. Zelfs dusdanig erg dat ik nooit meer zwanger heb durven worden daarna, omdat ik gewoon bang ben weer zo'n verschrikkelijke tijd tegemoet te gaan.
Am Yisrael Chai!
woensdag 30 mei 2012 om 17:50
To allereerst een voor de vreselijke situatie waar jij je nu in bevindt.
Fashionvictim spreekt wijze woorden vind ik. De keuze voor abortus, of het moeder worden moet je echt alleen proberen te baseren op het feit of jij nu al moeder wilt worden. En idd deel dit keuze proces met je moeder.
Vorig jaar was mijn schoonzus zwanger. Zij is getrouwd en 32, dus wat dat betreft was de zwangerschap gewenst en gepland. Maar tijdens haar zwangerschap werd haar zusje (mijn andere schoonzusje dus) ernstig ziek en is overleden. Mijn schoonzus heeft totaal niet van haar zwangerschap kunnen genieten. De angst voor haar zusje overheerste alles. Angst hoe de ziekte zou verlopen, of er kans op genezing was. De klap dat dit niet meer kon, de laatste weken en uiteindelijk het sterven en de periode vlak daarna. Voor haar is de zwangerschap een traumatische periode geweest. Ook nu, na een jaar neemt het verdriet nog steeds een grote plaats in.
Hiermee wil ik dus eigenlijk beamen wat FV al schreef. Zwanger zijn, een kindje krijgen moet 1 van de mooiste, heftigste periodes uit je leven zijn. In jouw situatie zal dit worden overschaduwd door het verdriet om jouw moeder. Neem dat mee in je besluit! Zelf ben ik ook net zwanger, 10 weken en echt het is al behoorlijk heftig (ook erg mooi uiteraard) zonder zo'n groot verdriet. Wat je ook beslist, doe het voor jezelf en het kindje.
voor de vreselijke situatie waar jij je nu in bevindt.Fashionvictim spreekt wijze woorden vind ik. De keuze voor abortus, of het moeder worden moet je echt alleen proberen te baseren op het feit of jij nu al moeder wilt worden. En idd deel dit keuze proces met je moeder.
Vorig jaar was mijn schoonzus zwanger. Zij is getrouwd en 32, dus wat dat betreft was de zwangerschap gewenst en gepland. Maar tijdens haar zwangerschap werd haar zusje (mijn andere schoonzusje dus) ernstig ziek en is overleden. Mijn schoonzus heeft totaal niet van haar zwangerschap kunnen genieten. De angst voor haar zusje overheerste alles. Angst hoe de ziekte zou verlopen, of er kans op genezing was. De klap dat dit niet meer kon, de laatste weken en uiteindelijk het sterven en de periode vlak daarna. Voor haar is de zwangerschap een traumatische periode geweest. Ook nu, na een jaar neemt het verdriet nog steeds een grote plaats in.
Hiermee wil ik dus eigenlijk beamen wat FV al schreef. Zwanger zijn, een kindje krijgen moet 1 van de mooiste, heftigste periodes uit je leven zijn. In jouw situatie zal dit worden overschaduwd door het verdriet om jouw moeder. Neem dat mee in je besluit! Zelf ben ik ook net zwanger, 10 weken en echt het is al behoorlijk heftig (ook erg mooi uiteraard) zonder zo'n groot verdriet. Wat je ook beslist, doe het voor jezelf en het kindje.
woensdag 30 mei 2012 om 17:50
Als je een maand overtijd bent, ben je pas 6 weken zwanger. Je ovulatie is dan ongeveer twee weken voor je laatste menstruatie geweest. Het is afhankelijk van je cyclus, maar dat verschilt natuurlijk per persoon.
@Roose, lijkt me een heftige situatie, denk er goed over na. Wat je wel moet doen is om je voeding denken (geen alcohol, rauw vlees, rauwe melkproducten, niet roken als je dat doet) en foliumzuur slikken! Beter laat dan nooit, zeker als je besluit om het kindje te houden.
woensdag 30 mei 2012 om 18:04
Dit vind ik ook wijze woorden van jou.
TO, ik vind je niet egoïstisch, maar ik vind wel dat je een weloverwogen keuze moet maken. Doe dat samen met je moeder.
Zij kan beter overzien wat je te wachten staat. Voor jou is het nog een grijs gebied, zij weet het met drie kinderen als geen ander.Nogmaals, maak zelf je keuze, laat je niet leiden door wat je moeder er aan gaat missen, als ze het überhaupt nog mag meemaken. Een jaar is geen garantie. Zo'n termijn geven is moeilijk. Het kan korter zijn, maar ook langer worden. Voordat je je uitgerekende datum bereikt, ben je zo'n 7 à 8 maanden verder. Dat zijn er veel, en in die tijd kan er heel veel veranderen. En die tijd kan je niet afwachten, de beslissing kan je niet uitstellen.
Het gaat niet om nu of nooit wat betreft een (klein)kind, het moeilijke van de situatie is gewoon dat jullie de mooie momenten in het leven niet meer samen gaan meemaken. Daar kan je je heel erg tegen verzetten door dat ene moment nog wél te willen meepakken, maar dit is wel waar het straks op neer gaat komen: je gaat haar vaker missen. Je moet daar niet voor doen.
Probeer die hele situatie er omheen eens weg te denken, ook al gaat dat moeilijk. Schrijf het anders eens allemaal op, misschien kan je het dan wat beter overzien.
voor FV en Cahuita. Wat een heftige situatie.
woensdag 30 mei 2012 om 18:08
Lieve roose, er zijn al heel verstandige, lieve en emotionele reacties geweest. Doe er je voordeel mee. Wat erg voor je dat je dit allemaal zo jong te verwerken krijgt. Wat vind ik het verdrietig dat je al zo wijs voor je leeftijd bent en moet zijn. Knuffel van mij.
Iemand een blokje kaas bij de mosterd?
donderdag 31 mei 2012 om 14:06
Een nachtje verder en veel nagedacht. FV wat een verhaal , ik kon echt niet meer reageren gisteravond je hebt me zo aan het denken gezet. Misschien heb ik wel een beetje tunnelvisie, ben ik te veel gefocust op het feit dat ik dit nog met me moeder kan delen en jou verhaal heeft me ook veel meer na doen denken over de andere kant, de tijd als mijn moeder er niet meer is en ik een kindje niet de volle 100% van mezelf kan geven en ongetwijfeld niet voor 100% kan genieten. Jeetje wat heftig voor je!! Maar wat ontzettend lief dat je dit deelt. Natuurlijk wil ik iedereen bedanken voor alle lieve reacties!!
Morgen heb ik een afspraak bij de dokter en daarna wil ik het aan mijn moeder gaan vertellen, hoe eng ik dit ook vind. Wat mijn keuze ook zal worden ik wil dit hoe dan ook met mijn moeder doen..
Morgen heb ik een afspraak bij de dokter en daarna wil ik het aan mijn moeder gaan vertellen, hoe eng ik dit ook vind. Wat mijn keuze ook zal worden ik wil dit hoe dan ook met mijn moeder doen..
donderdag 31 mei 2012 om 14:34
Heel erg heftig. Sowieso om zo jong zwanger zijn en daarover een beslissing moeten nemen.. en dan ook nog een hele zieke moeder..
Fijn dat je vriend jou steunt bij welke beslissing ook..
Goed dat je het met je moeder gaat bespreken.. het is alleen uiteindelijk wel jouw lijf.. jouw toekomst.. en jij moet op de één of andere manier kiezen voor hetgeen wat het beste is voor jouzelf. Eventueel met iemand praten die verstand heeft van dit soort zaken (die je kan helpen met beslissen)? Een professional?
Fijn dat je vriend jou steunt bij welke beslissing ook..
Goed dat je het met je moeder gaat bespreken.. het is alleen uiteindelijk wel jouw lijf.. jouw toekomst.. en jij moet op de één of andere manier kiezen voor hetgeen wat het beste is voor jouzelf. Eventueel met iemand praten die verstand heeft van dit soort zaken (die je kan helpen met beslissen)? Een professional?
donderdag 31 mei 2012 om 14:54
Lieve Roose,
je bent bijna 17, als je kindje geboren is alweer 'bijna' 18. Natuurlijk ben je ook dan nog jong, maar mijn persoonlijke mening is dat je het echt wel kan als je het wilt.
Ik ben ook moeder, en mijn ervaring is dat het geweldig is, het moederschap. Mijn kinderen zijn het mooiste wat het leven me heeft gegeven. De kans lijkt me groot dat jouw kindje het leven de moeite waard laat zijn over een poos, als je moeder er niet meer is. Makkelijk zal het niet worden, maar het zal je ook heel veel moois brengen.
Een abortus is ook iets wat je je leven lang niet meer vergeet, en waar je misschien ook altijd een bepaald verdriet van blijft meedragen.
Heel veel sterkte, en nog een heel mooie, warme tijd met je moeder toegewenst.
je bent bijna 17, als je kindje geboren is alweer 'bijna' 18. Natuurlijk ben je ook dan nog jong, maar mijn persoonlijke mening is dat je het echt wel kan als je het wilt.
Ik ben ook moeder, en mijn ervaring is dat het geweldig is, het moederschap. Mijn kinderen zijn het mooiste wat het leven me heeft gegeven. De kans lijkt me groot dat jouw kindje het leven de moeite waard laat zijn over een poos, als je moeder er niet meer is. Makkelijk zal het niet worden, maar het zal je ook heel veel moois brengen.
Een abortus is ook iets wat je je leven lang niet meer vergeet, en waar je misschien ook altijd een bepaald verdriet van blijft meedragen.
Heel veel sterkte, en nog een heel mooie, warme tijd met je moeder toegewenst.
donderdag 31 mei 2012 om 15:12
Jeetje wat een heftige situatie! Ik kan me heel erg goed voorstellen dat je aan de ene kans je kans wil grijpen om dit nog met je moeder te kunnen delen, maar zoals hier al eerder wordt geschreven, dat is maar 1 kant van de medaille.
Wat denk ik belangrijk is om te doen, is om niet alleen na te denken over de korte termijn gevolgen (aan de zwangerschap, de baby, het overlijden van je moeder) maar ook over de lange termijn gevolgen. Hoe zie jij je toekomst? Het is natuurlijk lastig om dit op 16 jarige leeftijd al te bedenken, maar om het even concreet te zeggen: als je een heel ijverige en goede scholier bent, en misschien wel een (universitaire) studie van plan was te gaan doen, en carrière wil gaan maken, dan heeft een baby op jonge leeftijd grotere gevolgen dan als je eigenlijk toch al niet echt van het studeren/de carrière bent en sowieso al van plan was wat eerder een huisje/boompje/beestje leven te gaan leiden.
Het feit dat je je geen zorgen hoeft te maken over de financiën is erg fijn (en dat meen ik oprecht) maar als je gaat studeren komt er een hoop meer bij kijken dan de financiën alleen.
Er zijn al veel wijze woorden gezegd in dit topic, maar er is er maar 1 die hierover een beslissing kan nemen en dat ben jijzelf. Wat je ook beslist, zorg dat je voor 200% achter je keuze staat en laat je geen adviezen opdringen.
Veel mensen hebben -wat je ook doet- hun mening wel toch wel klaar. 16 is natuurlijk ook nog wel heel erg jong, maar ik ben 26 en mijn huisarts vroeg toen ik zwanger was ook met opgetrokken wenkbrauwen of dit misschien een ongelukje was (en dit was slechts 1 van de vele veroordelingen). Hiermee wil ik zeggen dat je het in de ogen van anderen niet snel goed doet, dus ik zou zeggen, volg je hart hierin (zonder je verstand volledig uit het oog te verliezen).
Wat denk ik belangrijk is om te doen, is om niet alleen na te denken over de korte termijn gevolgen (aan de zwangerschap, de baby, het overlijden van je moeder) maar ook over de lange termijn gevolgen. Hoe zie jij je toekomst? Het is natuurlijk lastig om dit op 16 jarige leeftijd al te bedenken, maar om het even concreet te zeggen: als je een heel ijverige en goede scholier bent, en misschien wel een (universitaire) studie van plan was te gaan doen, en carrière wil gaan maken, dan heeft een baby op jonge leeftijd grotere gevolgen dan als je eigenlijk toch al niet echt van het studeren/de carrière bent en sowieso al van plan was wat eerder een huisje/boompje/beestje leven te gaan leiden.
Het feit dat je je geen zorgen hoeft te maken over de financiën is erg fijn (en dat meen ik oprecht) maar als je gaat studeren komt er een hoop meer bij kijken dan de financiën alleen.
Er zijn al veel wijze woorden gezegd in dit topic, maar er is er maar 1 die hierover een beslissing kan nemen en dat ben jijzelf. Wat je ook beslist, zorg dat je voor 200% achter je keuze staat en laat je geen adviezen opdringen.
Veel mensen hebben -wat je ook doet- hun mening wel toch wel klaar. 16 is natuurlijk ook nog wel heel erg jong, maar ik ben 26 en mijn huisarts vroeg toen ik zwanger was ook met opgetrokken wenkbrauwen of dit misschien een ongelukje was (en dit was slechts 1 van de vele veroordelingen). Hiermee wil ik zeggen dat je het in de ogen van anderen niet snel goed doet, dus ik zou zeggen, volg je hart hierin (zonder je verstand volledig uit het oog te verliezen).
