Zwanger
alle pijlers
Traumatische bevalling
woensdag 7 april 2021 17:36
Het is nu 2 maanden geleden dat ik bevallen ben. En het was echt de hel op aarde. Ik heb geprobeerd hier over te praten met veel mensen, maar ik merk dat men het niet zo wil horen of dat de kous wordt afgedaan met 'maar het gaat met hem heel goed toch? en jij ziet er ook alweer goed uit!'.
Ook van tevoren heb ik me zoveel zorgen gemaakt ivm een geschat groot kindje bij de echo's. Maar iedereen zei tegen me dat er een oerkracht in mij naar boven zou komen. Dat mijn lichaam zou weten wat het zou moeten doen. En dat ik de pijn zou vergeten nadat hij op mijn borst werd gelegd. Dat de kraamweek echt genieten zou zijn. Dat het allemaal wel mee zou gaan vallen, zeker omdat ik me zo druk maakte.
Wat een teleurstelling. Geen van alles was waar. Precies waar ik bang voor was, is mij overkomen. Een horrobevalling, bijna 30 uur lang, weeënstorm vol in de rug, zonder dat ze effect hadden op de ontsluiting. Geen pijnstilling mogen en uren en uren het moeten ondergaan. Wel bijna 20 uur voordat ik eindelijk een ruggenprik mocht, en zelfs toen had ik maar 1cm ontsluiting. En daardoor volledig uitgeput de rest moeten doen. Wat niet lukte. Meer dan 2 uur moeten persen, twee keer een flinke knip. 4x gevacuümeerd en hij bleef er maar af schieten. 2 man aan elke zijde met al hun gewicht duwend op mijn buik. Het is niet gek, want mijn zoontje was bijna 5kg bij de geboorte.
Ik voelde geen blijdschap bij de geboorte. Ik was alleen heel opgelucht dat hij huilde. Daarna heb ik niks meer ervan meegekregen. Ik bleef maar flauwvallen. Ik heb tot 3 weken na de bevalling katheters en klysma's gemoeten omdat alles daar niet meer 'werkte'. De eerste 2 weken heb ik niks in de verzorging kunnen doen van mijn zoontje. Ik heb fulltime gekolfd want bv lukte niet. De meeste dagen meer tranen dan melk. En zoveel frustratie en ruzies omdat partner het slecht trok om alles alleen te moeten doen (wat ik heel goed begrijp).
Het is nu 2 maanden geleden en het lijkt alsof het maar gewoon weer goed met mij moet gaan. Dat vind ik zelf. Maar anderen ook.
Maar zo voel ik me gewoon niet. Lichamelijk niet, mentaal niet. Ik heb goede dagen. Maar ook mindere. Ik heb altijd pijn in mijn bekken en rug. Ik mag niet sporten. Ik kan me niet concentreren, wat werken en studeren nu lastig maakt. Ik voel me opgejaagd, gestrest en angstig. Mijn relatie is sinds de geboorte ook niet meer wat het is geweest. Het is vooral praktisch. Waar ik in de zwangerschap op handen gedragen werd, lijkt het nu alsof mijn 'taak' erop zit en we vooral een team zijn om alles draaiende te houden. Ik voel me niet gezien of gehoord.
Vandaag ben ik naar de huisarts geweest. Ik moet het 3 maanden geven. Ook heb ik al hulp gezocht bij een bekkenfysiotherapeut en krijg ik behandeling bij een holistische praktijk. Ik doe al veel voor mijn herstel, maar soms is het gewoon even heel kut. Ik hou zielsveel van mijn zoontje en hij doet het fantastisch. Ook mijn studie die altijd is doorgelopen gaat super goed. Ik haal mooie cijfers. Ik werk ook alweer, dat gaat ook prima.
Maar toch voel ik me soms echt even heel erg rot.
Ik wilde het gewoon even kwijt. En hoop herkenbaarheid te vinden.
Ook van tevoren heb ik me zoveel zorgen gemaakt ivm een geschat groot kindje bij de echo's. Maar iedereen zei tegen me dat er een oerkracht in mij naar boven zou komen. Dat mijn lichaam zou weten wat het zou moeten doen. En dat ik de pijn zou vergeten nadat hij op mijn borst werd gelegd. Dat de kraamweek echt genieten zou zijn. Dat het allemaal wel mee zou gaan vallen, zeker omdat ik me zo druk maakte.
Wat een teleurstelling. Geen van alles was waar. Precies waar ik bang voor was, is mij overkomen. Een horrobevalling, bijna 30 uur lang, weeënstorm vol in de rug, zonder dat ze effect hadden op de ontsluiting. Geen pijnstilling mogen en uren en uren het moeten ondergaan. Wel bijna 20 uur voordat ik eindelijk een ruggenprik mocht, en zelfs toen had ik maar 1cm ontsluiting. En daardoor volledig uitgeput de rest moeten doen. Wat niet lukte. Meer dan 2 uur moeten persen, twee keer een flinke knip. 4x gevacuümeerd en hij bleef er maar af schieten. 2 man aan elke zijde met al hun gewicht duwend op mijn buik. Het is niet gek, want mijn zoontje was bijna 5kg bij de geboorte.
Ik voelde geen blijdschap bij de geboorte. Ik was alleen heel opgelucht dat hij huilde. Daarna heb ik niks meer ervan meegekregen. Ik bleef maar flauwvallen. Ik heb tot 3 weken na de bevalling katheters en klysma's gemoeten omdat alles daar niet meer 'werkte'. De eerste 2 weken heb ik niks in de verzorging kunnen doen van mijn zoontje. Ik heb fulltime gekolfd want bv lukte niet. De meeste dagen meer tranen dan melk. En zoveel frustratie en ruzies omdat partner het slecht trok om alles alleen te moeten doen (wat ik heel goed begrijp).
Het is nu 2 maanden geleden en het lijkt alsof het maar gewoon weer goed met mij moet gaan. Dat vind ik zelf. Maar anderen ook.
Maar zo voel ik me gewoon niet. Lichamelijk niet, mentaal niet. Ik heb goede dagen. Maar ook mindere. Ik heb altijd pijn in mijn bekken en rug. Ik mag niet sporten. Ik kan me niet concentreren, wat werken en studeren nu lastig maakt. Ik voel me opgejaagd, gestrest en angstig. Mijn relatie is sinds de geboorte ook niet meer wat het is geweest. Het is vooral praktisch. Waar ik in de zwangerschap op handen gedragen werd, lijkt het nu alsof mijn 'taak' erop zit en we vooral een team zijn om alles draaiende te houden. Ik voel me niet gezien of gehoord.
Vandaag ben ik naar de huisarts geweest. Ik moet het 3 maanden geven. Ook heb ik al hulp gezocht bij een bekkenfysiotherapeut en krijg ik behandeling bij een holistische praktijk. Ik doe al veel voor mijn herstel, maar soms is het gewoon even heel kut. Ik hou zielsveel van mijn zoontje en hij doet het fantastisch. Ook mijn studie die altijd is doorgelopen gaat super goed. Ik haal mooie cijfers. Ik werk ook alweer, dat gaat ook prima.
Maar toch voel ik me soms echt even heel erg rot.
Ik wilde het gewoon even kwijt. En hoop herkenbaarheid te vinden.
woensdag 21 april 2021 22:38
Gecondoleerd !!! Ach Meis, het is allemaal nog zo vers en volgens mij leg je de lat wel erg hoog voor jezelf.....goed dat je een afspraak hebt bij de huisarts. Natuurlijk ga je niet extra (om) rijden om goedkoper te tanken...en dat vindt je partner stom? En dan ook nog discussie terwijl je emmertje al zo vol zit? Hij zou je juist moeten ontzien maar goed , ik wil niet lelijk over hem praten maar hij komt niet heel sympathiek over.....
donderdag 22 april 2021 15:18
Knuffel voor jou! Goed dat je een afspraak bij de ha hebt gemaakt en hou die laptop nog een paar dagen extra dicht. Is je kindje naar de opvang? Kan je wat tijd voor jezelf inplannen? Even een stapje terug doen? Neem ook je tijd om even flink te balen, je maakt behoorlijk wat mee. Goed dat je hulp zoekt en raap je zelf daarna langzaam aan weer bij elkaar.
Blijf gezond eten, beweeg regelmatig. Ik hoop dat je snel via de ha de juiste hulp krijgt.
Blijf gezond eten, beweeg regelmatig. Ik hoop dat je snel via de ha de juiste hulp krijgt.
Kleur ook eens buiten de lijnen
donderdag 22 april 2021 15:39
Wat vervelend dit. Ik heb zelf een flinke postnatale depressie/angststoornis gehad en herken wat van mezelf bij jou (daarmee wil ik niet insinueren dat jij dit ook hebt hoor).
Wat ik een beetje lees in je berichten is dat je perfectionistisch bent en het graag 'goed' wil doen. En ook dat je alweer aan het werk en de studie bent. Dit is echt precies wat mij heeft genekt toendertijd. Ik heb echt moeten leren dat niet alles perfect kan en dat ik dingen los moet laten. Wellicht is het voor jou ook handig om hier (met hulp) aan te gaan werken. Misschien kun je nu ook een stapje terug doen en het even wat rustiger aandoen met werk/studie. Focus je meer op je eigen herstel en je lieve zoontje. De rest is even wat minder belangrijk
.
Wat ik een beetje lees in je berichten is dat je perfectionistisch bent en het graag 'goed' wil doen. En ook dat je alweer aan het werk en de studie bent. Dit is echt precies wat mij heeft genekt toendertijd. Ik heb echt moeten leren dat niet alles perfect kan en dat ik dingen los moet laten. Wellicht is het voor jou ook handig om hier (met hulp) aan te gaan werken. Misschien kun je nu ook een stapje terug doen en het even wat rustiger aandoen met werk/studie. Focus je meer op je eigen herstel en je lieve zoontje. De rest is even wat minder belangrijk
.
donderdag 22 april 2021 16:02
Zeker heftig om zo iets mee te maken. Maar ik vind dat je ook al wel erg snel weer van start bent gegaan met alles. Woon je niet in Nederland dat je al na 2 maanden aan het werk bent gegaan?
Goed dat je al hulp hebt gezocht maar realiseer je dat je lichaam wel 9 maanden nodig kan hebben om bij te komen. Dus gun jezelf die tijd. Je partner kan even de pot op hoor, sorry maar hij mag even zijn verantwoordelijk nemen en jou rust gunnen.
Ik heb mijn eerste bevalling ook zo rampzalig ervaren helaas. Maar gun het de tijd.
Goed dat je al hulp hebt gezocht maar realiseer je dat je lichaam wel 9 maanden nodig kan hebben om bij te komen. Dus gun jezelf die tijd. Je partner kan even de pot op hoor, sorry maar hij mag even zijn verantwoordelijk nemen en jou rust gunnen.
Ik heb mijn eerste bevalling ook zo rampzalig ervaren helaas. Maar gun het de tijd.
donderdag 22 april 2021 19:20
Wat goed dat je een afspraak hebt gemaakt. Hopelijk luistert hij naar je...neem eventueel je partner mee. Hij kan via zijn visie ook aangeven dat jij jezelf niet bent.
En wat de partner betreft. Hij is misschien ook overbelast. Heeft zijn vrouw zien lijden. Ziet haar nu psychische klachten ontwikkelen, heeft een kindje gekregen, is aan het werk etc. Dat gaat op elkaar reageren en dat is logisch. Een overbelast systeem is ook vaak een reden voor een verwijzing. Misschien is daarom samen naar de huisarts wel handig.
Sterkte.
En wat de partner betreft. Hij is misschien ook overbelast. Heeft zijn vrouw zien lijden. Ziet haar nu psychische klachten ontwikkelen, heeft een kindje gekregen, is aan het werk etc. Dat gaat op elkaar reageren en dat is logisch. Een overbelast systeem is ook vaak een reden voor een verwijzing. Misschien is daarom samen naar de huisarts wel handig.
Sterkte.
donderdag 22 april 2021 19:40
woensdag 12 mei 2021 14:18
Wat een lieve tips en reacties allemaal. Ik heb niet veel gereageerd. Gek genoeg gaven al die meningen mij ook wat onrust.
Het gaat gelukkig wat beter met mij. Nog niet perfect hoor, zeker niet. Maar ik heb iets meer rust gevonden. En rustmomenten gepland. Met partner gezeten, gezegd dat ik meer bewust rust nodig heb. Terug naar de huisarts gegaan. Tot mijn verbazing waren mijn bloedwaardes dus inderdaad niet goed. Ik slik nu sinds 10 dagen supplementen (ijzer) en ik merk dat dit me heel erg goed doet. Ik heb wel een doorverwijzing naar de psycholoog, maar ik heb nog geen afspraak gemaakt (wachtlijst). Ondertussen praat ik veel met vriendinnen.
Ik heb mij een week ziekgemeld van werk (ik was ook echt ziek met koorts, verkouden, hoesten, hoofdpijn etc. geen corona gelukkig). Deze week heb ik mijn kindje wel gewoon naar de gastouder gebracht toen ik ziek was. En heb veel nagedacht in die tijd en bedacht wat ik wil en wat ik nodig heb en wat eigenlijk echt belangrijk is. Lekker in bad geweest, veel boeken gelezen, gewoon lekker genikst en uitgerust. Een beetje de moed verloren, maar daarna weer terug gevonden. Ups en downs.
Voor nu ben ik wel bezig goed voor mezelf te zorgen. Sinds de supplementen voel ik me wat fitter. Ik heb van de fysio de 'go' gekregen om te sporten, dus daar ben ik mee begonnen vorige week. Heerlijk, ik voelde me zo vrij en kon zo mijn woede, frustraties en stress omzetten. Wat een energie kreeg ik daar van! En ik heb wat dagen gepland dat ik een herstelmassage van een uur kan halen. Ik ben dit jaar mega goed verzekerd en kan een groot deel gelukkig declareren. Ook ben ik een weekendje zonder baby weggeweest met mijn man. Wat heb ik genoten van de rust en het samenzijn (en wat heb ik mijn baby gemist stiekem!).
Zo gaat het nu dus met mij. Ik maak stappen voor herstel, maar vind het nog moeilijk om werk en studie soms naast me neer te leggen. Dat zal moeilijk blijven. Maar ik hoop gauw bij die psycholoog terecht te kunnen.
Bedankt voor jullie lieve reacties allen.
Het gaat gelukkig wat beter met mij. Nog niet perfect hoor, zeker niet. Maar ik heb iets meer rust gevonden. En rustmomenten gepland. Met partner gezeten, gezegd dat ik meer bewust rust nodig heb. Terug naar de huisarts gegaan. Tot mijn verbazing waren mijn bloedwaardes dus inderdaad niet goed. Ik slik nu sinds 10 dagen supplementen (ijzer) en ik merk dat dit me heel erg goed doet. Ik heb wel een doorverwijzing naar de psycholoog, maar ik heb nog geen afspraak gemaakt (wachtlijst). Ondertussen praat ik veel met vriendinnen.
Ik heb mij een week ziekgemeld van werk (ik was ook echt ziek met koorts, verkouden, hoesten, hoofdpijn etc. geen corona gelukkig). Deze week heb ik mijn kindje wel gewoon naar de gastouder gebracht toen ik ziek was. En heb veel nagedacht in die tijd en bedacht wat ik wil en wat ik nodig heb en wat eigenlijk echt belangrijk is. Lekker in bad geweest, veel boeken gelezen, gewoon lekker genikst en uitgerust. Een beetje de moed verloren, maar daarna weer terug gevonden. Ups en downs.
Voor nu ben ik wel bezig goed voor mezelf te zorgen. Sinds de supplementen voel ik me wat fitter. Ik heb van de fysio de 'go' gekregen om te sporten, dus daar ben ik mee begonnen vorige week. Heerlijk, ik voelde me zo vrij en kon zo mijn woede, frustraties en stress omzetten. Wat een energie kreeg ik daar van! En ik heb wat dagen gepland dat ik een herstelmassage van een uur kan halen. Ik ben dit jaar mega goed verzekerd en kan een groot deel gelukkig declareren. Ook ben ik een weekendje zonder baby weggeweest met mijn man. Wat heb ik genoten van de rust en het samenzijn (en wat heb ik mijn baby gemist stiekem!).
Zo gaat het nu dus met mij. Ik maak stappen voor herstel, maar vind het nog moeilijk om werk en studie soms naast me neer te leggen. Dat zal moeilijk blijven. Maar ik hoop gauw bij die psycholoog terecht te kunnen.
Bedankt voor jullie lieve reacties allen.
woensdag 12 mei 2021 21:29
Ik heb niet alles gelezen dus misschien raakt mijn reactie kant noch wal...
Maar ik herken wel een aantal dingen die je beschrijft. Achteraf denk ik, had ik alles maar wat meer de tijd gegeven. En had ik maar wat meer vertrouwen in een goede afloop. Over een jaar zul je zien dat je al weer heel anders in het leven staat.
Veel succes en goed om te horen dat het iets beter gaat.
Maar ik herken wel een aantal dingen die je beschrijft. Achteraf denk ik, had ik alles maar wat meer de tijd gegeven. En had ik maar wat meer vertrouwen in een goede afloop. Over een jaar zul je zien dat je al weer heel anders in het leven staat.
Veel succes en goed om te horen dat het iets beter gaat.
donderdag 13 mei 2021 14:17
maandag 17 mei 2021 17:37
Bedankt voor je update! Zo te lezen ben je goed bezig met je herstel en pak je tegelijkertijd de rust die je nodig hebt. Fijn dat je ook al zo snel verbetering merkt door je ijzersupplement.
Tussen de regels door lees ik in je posts dat je een beetje perfectionistisch bent, klopt dat? Ik herken dat heel erg, en daar kan je jezelf ontzettend mee in de weg zitten. Wellicht iets dat je t.z.t. kunt bespreken met je psycholoog.
Tussen de regels door lees ik in je posts dat je een beetje perfectionistisch bent, klopt dat? Ik herken dat heel erg, en daar kan je jezelf ontzettend mee in de weg zitten. Wellicht iets dat je t.z.t. kunt bespreken met je psycholoog.
