Zwanger
alle pijlers
Wachtbankje IUI zomer 2019
zaterdag 13 juli 2019 om 21:40
Hoi allemaal!
Na mijn IUI (gisteren) zit ik nu dus op het wachtbankje.
Ik zit al wat langer in het traject, maar het was zoeken naar de juiste dosering Clomid. Eerst 100 mg met overstimulatie en dus duphaston (10+ eiblaasjes) . Daarna terug naar 50 mg. Ik had drie eitjes van 13 - 15 en 18 mm (al op dag 7!). Ook nog zo'n vier van 10 - 12mm, maar die tellen niet mee in mijn zh. Woensdag om 21.30u Ovitrelle gespoten en vrijdag op 9.30u mijn eerste IUI gehad. SPANNEND! Gelukkig viel de ingreep enorm mee, al is die klinische omgeving natuurlijk niet fijn.
Ik weet dat de kans heel klein is, maar natuurlijk is daar die hoop en dat ongeduld... Hopelijk gaan de komende twee weken vrij snel voorbij. Probeer het proces stapvoorstap te doorlopen en iedere maand met frisse moed te starten. Dit blijkt echter toch zwaarder dan ik dacht / hoopte. Die hormonen zijn vervelend en ik mis soms een connectie met mijzelf: slaap ik nou slecht door de hormonen of door mijn gepieker? Voel ik steken in mijn buik (zeker van die dupasthon had ik last!)? Ben ik nou onredelijk of heeft mijn vriend nauwelijks begrip? etc.
Ben benieuwd of hier nog meer wachters zijn en hoe jullie dit traject doorstaan. Hebben jullie het verteld aan jullie omgeving? Waar staan jullie in het traject? Kortom, een nieuwe, recente plek om ervaringen uit te wisselen.
Veel sterkte iedereen en welterusten voor straks!
Na mijn IUI (gisteren) zit ik nu dus op het wachtbankje.
Ik zit al wat langer in het traject, maar het was zoeken naar de juiste dosering Clomid. Eerst 100 mg met overstimulatie en dus duphaston (10+ eiblaasjes) . Daarna terug naar 50 mg. Ik had drie eitjes van 13 - 15 en 18 mm (al op dag 7!). Ook nog zo'n vier van 10 - 12mm, maar die tellen niet mee in mijn zh. Woensdag om 21.30u Ovitrelle gespoten en vrijdag op 9.30u mijn eerste IUI gehad. SPANNEND! Gelukkig viel de ingreep enorm mee, al is die klinische omgeving natuurlijk niet fijn.
Ik weet dat de kans heel klein is, maar natuurlijk is daar die hoop en dat ongeduld... Hopelijk gaan de komende twee weken vrij snel voorbij. Probeer het proces stapvoorstap te doorlopen en iedere maand met frisse moed te starten. Dit blijkt echter toch zwaarder dan ik dacht / hoopte. Die hormonen zijn vervelend en ik mis soms een connectie met mijzelf: slaap ik nou slecht door de hormonen of door mijn gepieker? Voel ik steken in mijn buik (zeker van die dupasthon had ik last!)? Ben ik nou onredelijk of heeft mijn vriend nauwelijks begrip? etc.
Ben benieuwd of hier nog meer wachters zijn en hoe jullie dit traject doorstaan. Hebben jullie het verteld aan jullie omgeving? Waar staan jullie in het traject? Kortom, een nieuwe, recente plek om ervaringen uit te wisselen.
Veel sterkte iedereen en welterusten voor straks!
