Zwanger
alle pijlers
Zwangerschap afbreken 20 weken
donderdag 9 april 2020 13:15
Ik moet het even kwijt in de hoop dat iemand (helaas) ervaring heeft en weet wat ik voel.
Ik ben op dit moment 20 weken zwanger. Helaas was de 20 weken echo niet goed en na extra onderzoeken in het ziekenhuis, blijkt ons kindje een ernstige afwijking te hebben. Zo ernstig, dat de zwangerschap wordt afgebroken. Volgende week beval ik, met bijna 21 weken. We hebben gelukkig al een gezonde zoon, maar de pijn is immens. Ook ben ik ontzettend bang voor wat gaat komen. Bang dat ik met een trauma achter blijf. Wie wilt er nu zelf beslissen om het leven van haar ongeboren kind te beëindigen? En dan te bevallen van een dood kindje. Ik ben gewoon bang. Voor wat gaat gebeuren en vooral voor de nasleep. Wat komt er ook uit de onderzoeken? Misschien heeft dit wel een groot effect op een eventuele volgende zwangerschap en was onze gezonde zoon een 'gelukje'. Wat hij uiteraard ook is. Het blijft zo'n wonder, een baby.
Ik ben op dit moment 20 weken zwanger. Helaas was de 20 weken echo niet goed en na extra onderzoeken in het ziekenhuis, blijkt ons kindje een ernstige afwijking te hebben. Zo ernstig, dat de zwangerschap wordt afgebroken. Volgende week beval ik, met bijna 21 weken. We hebben gelukkig al een gezonde zoon, maar de pijn is immens. Ook ben ik ontzettend bang voor wat gaat komen. Bang dat ik met een trauma achter blijf. Wie wilt er nu zelf beslissen om het leven van haar ongeboren kind te beëindigen? En dan te bevallen van een dood kindje. Ik ben gewoon bang. Voor wat gaat gebeuren en vooral voor de nasleep. Wat komt er ook uit de onderzoeken? Misschien heeft dit wel een groot effect op een eventuele volgende zwangerschap en was onze gezonde zoon een 'gelukje'. Wat hij uiteraard ook is. Het blijft zo'n wonder, een baby.
o, wat erg voor jullie....
donderdag 9 april 2020 13:56
Wat erg dit. 
Misschien is het voor later fijn om na de bevalling foto’s te (laten) maken van jullie kindje. Ook met een hand of voetafdruk heb je later nog iets tastbaars.
Ik ken iemand die hier heel veel steun aan heeft gehad.
Ze hebben ook hun kindje in een mandje mee naar huis genomen en daar rustig afscheid genomen.
https://makeamemory.nl/
Heel veel sterkte
Misschien is het voor later fijn om na de bevalling foto’s te (laten) maken van jullie kindje. Ook met een hand of voetafdruk heb je later nog iets tastbaars.
Ik ken iemand die hier heel veel steun aan heeft gehad.
Ze hebben ook hun kindje in een mandje mee naar huis genomen en daar rustig afscheid genomen.
https://makeamemory.nl/
Heel veel sterkte
donderdag 9 april 2020 14:05
Na de geboorte kan je je kindje nog een tijdje bij jullie houden d.m.v. de 'water methode'. Wellicht vinden jullie dit fijn en op deze manier kan dat heel goed. Stichting Make a Memory is al genoemd. Tastbare herinneringen (foto's, voetafdruk, handafdruk, etc.) kunnen fijn zijn om te hebben, ook al denk je nu van niet. Je kan het altijd nu laten maken. Wellicht vind je het over een tijd wel heel fijn om te zien/hebben en dan is het er. Als je het niet doet, dan kan je het later immers nooit meer maken. Terwijl als het er is, je er wel voor kan kiezen om het niet te bekijken.
Heel, heel veel sterkte.
https://www.watermethode.nl/Ouders/
Heel, heel veel sterkte.
https://www.watermethode.nl/Ouders/
donderdag 9 april 2020 14:24
Twee jaar geleden zaten wij in een zelfde situatie als jullie. Heel veel sterkte, want het is zo verdrietig wat jullie mee maken. Ik heb veel gehad aan de stichting czb na de bevalling en nog steeds mail ik met deze groep vrouwen die hetzelfde hebben meegemaakt. Ik heb er veel herkenning en steun uit kunnen halen.
Een trauma: dat kan, hoeft niet. Je maakt deze keuze uit liefde voor je kind. Ik ben 3 maanden na de bevalling wel ingestort. De combinatie van hormomen en verdriet, ik dacht dat ik gek werd. Gelukkig heb ik direct hulp gezocht en algauw kon ik dingen plaatsen. De reactie op wat er gebeurt was en de hormomen die mee speelden.
Ik hoop dat je hier samen met je man goed door heen komt. Wij hebben veel steun aan elkaar gehad.
Lieve oreo, heel veel sterkte!
Een trauma: dat kan, hoeft niet. Je maakt deze keuze uit liefde voor je kind. Ik ben 3 maanden na de bevalling wel ingestort. De combinatie van hormomen en verdriet, ik dacht dat ik gek werd. Gelukkig heb ik direct hulp gezocht en algauw kon ik dingen plaatsen. De reactie op wat er gebeurt was en de hormomen die mee speelden.
Ik hoop dat je hier samen met je man goed door heen komt. Wij hebben veel steun aan elkaar gehad.
Lieve oreo, heel veel sterkte!
donderdag 9 april 2020 15:11
Lieve Oreo, wat vreselijk schrikken. Ik heb geen ervaring met het zelf moeten beslissen of je de zwangerschap wil voortzetten. Wel ben ik onlangs bevallen van een overleden kindje. Ik heb hierover een topic gemaakt, daar lees je heel veel tips terug.
Wat mij erg heeft geholpen is me vooraf een goed beeld te vormen wat me te wachten stond en welke keuzes ik had. Ik ben daar erg bij geholpen door de verloskundigen en verpleegkundigen in het ziekenhuis. Ook hebben we heel veel gehad aan de uitvaart begeleidster. Zij was gespecialiseerd in doodgeboren baby's.
Belangrijkste dingen zijn denk ik of je de baby een paar dagen mee naar huis wil nemen, hoe je dat wil (er zijn verschillende methodes) en of je een begrafenis/crematie wil (bij jouw termijn hoeft dat niet) en hoe je wil dat dat eruitziet. Voor mij was het verder belangrijk hoe ik er met de kinderen mee om wilde gaan. Zij hadden erg uitgekeken naar de komst van een zusje. Hier hebben we ook hulp gehad van een maatschappelijk werkster.
Tegen de bevalling zag ik in eerste instantie enorm op. Het leek me onmenselijk om dit van een zwangere vrouw te verlangen. In eerste instantie wilde ik zo snel mogelijk een keizersnede en alles achter de rug. Dat doen ze echter niet en gelukkig maar. Door de gesprekken in het ziekenhuis ben ik uit gaan kijken naar de balling. Hoe gek dat ook klinkt. Het is de eerste ontmoeting met je kindje en het enige dat ik nog echt voor haar kon doen. En het kindje heeft in eerste instantie nog jouw lichaamstemperatuur en daarmee zijn het ook de enige momenten samen die je anders ook met je kindje gehad zou hebben. Ondanks ons verdriet waren we na de bevalling met zo trots als op onze andere dochters en al met al kijk ik vol trots terug naar de bevalling. Je eigen kindje is altijd prachtig en je bent zelf een heldin als je dit gedaan hebt.
Wat voor mij nog heel belangrijk was, was om te doen wat ik goed vond. Dat ik geen spijt zou hebben dat ik iets wel of niet gedaan had. Of het gevoel van 'had ik maar'. Volg dus je eigen hart en gevoel. Jij moet deze ervaring met je meedragen dus doe het op jouw manier.
Hou je taai meid.
Wat mij erg heeft geholpen is me vooraf een goed beeld te vormen wat me te wachten stond en welke keuzes ik had. Ik ben daar erg bij geholpen door de verloskundigen en verpleegkundigen in het ziekenhuis. Ook hebben we heel veel gehad aan de uitvaart begeleidster. Zij was gespecialiseerd in doodgeboren baby's.
Belangrijkste dingen zijn denk ik of je de baby een paar dagen mee naar huis wil nemen, hoe je dat wil (er zijn verschillende methodes) en of je een begrafenis/crematie wil (bij jouw termijn hoeft dat niet) en hoe je wil dat dat eruitziet. Voor mij was het verder belangrijk hoe ik er met de kinderen mee om wilde gaan. Zij hadden erg uitgekeken naar de komst van een zusje. Hier hebben we ook hulp gehad van een maatschappelijk werkster.
Tegen de bevalling zag ik in eerste instantie enorm op. Het leek me onmenselijk om dit van een zwangere vrouw te verlangen. In eerste instantie wilde ik zo snel mogelijk een keizersnede en alles achter de rug. Dat doen ze echter niet en gelukkig maar. Door de gesprekken in het ziekenhuis ben ik uit gaan kijken naar de balling. Hoe gek dat ook klinkt. Het is de eerste ontmoeting met je kindje en het enige dat ik nog echt voor haar kon doen. En het kindje heeft in eerste instantie nog jouw lichaamstemperatuur en daarmee zijn het ook de enige momenten samen die je anders ook met je kindje gehad zou hebben. Ondanks ons verdriet waren we na de bevalling met zo trots als op onze andere dochters en al met al kijk ik vol trots terug naar de bevalling. Je eigen kindje is altijd prachtig en je bent zelf een heldin als je dit gedaan hebt.
Wat voor mij nog heel belangrijk was, was om te doen wat ik goed vond. Dat ik geen spijt zou hebben dat ik iets wel of niet gedaan had. Of het gevoel van 'had ik maar'. Volg dus je eigen hart en gevoel. Jij moet deze ervaring met je meedragen dus doe het op jouw manier.
Hou je taai meid.
donderdag 9 april 2020 15:14
Poeh wat heftig! Ikzelf ben zaterdag 20 weken en 15 april de echo en nu ik dit lees zit ik gewoon te janken op de bank
Ikzelf heb 5 jaar geleden bijna mijn kindje verloren aan het einde van de zwangerschap en ik heb toen weinig steun vanuit het ziekenhuis gehad. Wel aan de stichting lieve engeltjes. Misschien heb je daar iets aan?
Ik wil jou en je gezin heel veel sterkte wensen met dit grote verlies
Ikzelf heb 5 jaar geleden bijna mijn kindje verloren aan het einde van de zwangerschap en ik heb toen weinig steun vanuit het ziekenhuis gehad. Wel aan de stichting lieve engeltjes. Misschien heb je daar iets aan?
Ik wil jou en je gezin heel veel sterkte wensen met dit grote verlies
donderdag 9 april 2020 15:20
Wat verdrietig nieuws.
Natuurlijk komt het uiteindelijk "goed", niet zoals het geweest is. Wel anders.
Of er verder nog onderzoeken gedaan worden, dat moet je bespreken met de gynaecoloog. Die zal de opties met jullie bespreken. Je bent trouwens niet verplicht om mee te doen aan de onderzoeken.
Afhankelijke wat de uitkomst is, zal dit effect hebben op een eventueel volgende zwangerschap.
Je kan nu natuurlijk absoluut niet overzien wat er allemaal op je af komt en wat er gaat gebeuren. Blijf in het hier en nu, wees verdrietig, wees boos, wees kwaad, voel alle emoties.
Vergeet ook niet om trots en blij te zijn met je kindje. Maak foto's, neem afscheid en neem je tijd ervoor. In de meeste ziekenhuizen krijg je daar echt alle tijd en ruimte voor.
Vergeet ook niet dat je behalve moeder bent van dit kind, je ook nog moeder bent van je eerste kind, partner bent, kind van, vriendin van, etc
Natuurlijk komt het uiteindelijk "goed", niet zoals het geweest is. Wel anders.
Of er verder nog onderzoeken gedaan worden, dat moet je bespreken met de gynaecoloog. Die zal de opties met jullie bespreken. Je bent trouwens niet verplicht om mee te doen aan de onderzoeken.
Afhankelijke wat de uitkomst is, zal dit effect hebben op een eventueel volgende zwangerschap.
Je kan nu natuurlijk absoluut niet overzien wat er allemaal op je af komt en wat er gaat gebeuren. Blijf in het hier en nu, wees verdrietig, wees boos, wees kwaad, voel alle emoties.
Vergeet ook niet om trots en blij te zijn met je kindje. Maak foto's, neem afscheid en neem je tijd ervoor. In de meeste ziekenhuizen krijg je daar echt alle tijd en ruimte voor.
Vergeet ook niet dat je behalve moeder bent van dit kind, je ook nog moeder bent van je eerste kind, partner bent, kind van, vriendin van, etc
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
donderdag 9 april 2020 15:23
Lieve Oreo,
Helaas weet ik wat je doormaakt. 5 maanden geleden hebben wij in dezelfde onmogelijke situatie gezeten. Wij blijven van mening dat we dit de beste optie was van 2 slechte keuzes en we onze dochter veel leed hebben bespaard. Weet dat het ziekenhuispersoneel hier vaker mee te maken krijgt en dat ze ontzettend hun best doen om alles zo goed mogelijk voor jullie te laten verlopen. Probeer voor jezelf ook te bepalen wat belangrijk is met dit afscheid en bespreek dit met het ziekenhuispersoneel. Wij kwamen ook in aanmerking voor een mandje van stichting floor de lis waar we haar in konden leggen. Hier kwam het ziekenhuis zelf mee, maar dat maakte het afscheid wel extra mooi. Ook kwam er een fotograaf van stichting stil en deze foto’s zijn mij zo enorm dierbaar. Het is echt een flinke klap, en het kan best zijn dat je op het moment helemaal verdoofd bent van alles wat er gebeurt. Dat was bij mij wel zo. Maar weet, zo’n verlies is voor iedereen anders en er is geen handleiding hoe er mee om te gaan. Doe het op jouw manier. Ik schrijf ook in een besloten groep van stichting lieve engeltjes. Hier zijn meer ouder die in dezelfe situatie zitten of hebben gezeten en daar haal ik wel steun uit. Ik hoop dat jij, zeker in deze corona tijd waarin knuffels niet mogen, voldoende steun krijgt van de mensen om je heen. Ik wil je heel veel sterkte wensen en als je vragen hebt laat het dan vooral weten.
Helaas weet ik wat je doormaakt. 5 maanden geleden hebben wij in dezelfde onmogelijke situatie gezeten. Wij blijven van mening dat we dit de beste optie was van 2 slechte keuzes en we onze dochter veel leed hebben bespaard. Weet dat het ziekenhuispersoneel hier vaker mee te maken krijgt en dat ze ontzettend hun best doen om alles zo goed mogelijk voor jullie te laten verlopen. Probeer voor jezelf ook te bepalen wat belangrijk is met dit afscheid en bespreek dit met het ziekenhuispersoneel. Wij kwamen ook in aanmerking voor een mandje van stichting floor de lis waar we haar in konden leggen. Hier kwam het ziekenhuis zelf mee, maar dat maakte het afscheid wel extra mooi. Ook kwam er een fotograaf van stichting stil en deze foto’s zijn mij zo enorm dierbaar. Het is echt een flinke klap, en het kan best zijn dat je op het moment helemaal verdoofd bent van alles wat er gebeurt. Dat was bij mij wel zo. Maar weet, zo’n verlies is voor iedereen anders en er is geen handleiding hoe er mee om te gaan. Doe het op jouw manier. Ik schrijf ook in een besloten groep van stichting lieve engeltjes. Hier zijn meer ouder die in dezelfe situatie zitten of hebben gezeten en daar haal ik wel steun uit. Ik hoop dat jij, zeker in deze corona tijd waarin knuffels niet mogen, voldoende steun krijgt van de mensen om je heen. Ik wil je heel veel sterkte wensen en als je vragen hebt laat het dan vooral weten.
donderdag 9 april 2020 15:31
Lieve Oreo,
Wat ontzettend verdrietig waar je nu doorheen moet. Zelf ben ik 1,5 maand geleden bij 17 weken zwangerschap bevallen van een tweeling, nadat op een echo bleek dat de hartjes plotseling niet meer klopten. Een enorme nachtmerrie, mede omdat het 4 jaar geduurd had voordat ik zwanger was. Ik heb dus geen ervaring met een zwangerschapsafbreking en bij onze tweeling kwam er juist niets uit alle onderzoeken (ook frustrerend en lastig te accepteren). Ik wilde je toch een berichtje sturen, in de hoop dat je er iets aan hebt.
Ik lees hier een paar keer de stichting ‘Make a memory’, zij fotograferen echter pas bij een zwangerschap vanaf 23 weken. Bij ons is een fotografe van Stichting Still langs geweest, zij heeft prachtige foto’s gemaakt (https://stichtingstill.nl/). De tweeling is ’s nachts geboren en de fotografe kon er die ochtend pas zijn, dus in de tussentijd hebben we de watermethode toegepast, dat zag ik hier ook voorbij komen. Het kindje gaat dan in een schaal met koud water dat om de paar uur wordt ververst, zodat het mooier blijft. De meeste ziekenhuizen zijn hier mee bekend.
In de tussentijd hebben we zelf heel veel foto’s gemaakt. Ik zou je als tip willen meegeven om zoveel mogelijk foto’s te maken. Je kunt ze altijd nog verwijderen. Ik ben nu zo blij dat ik nog een laatste foto van m’n buik heb gemaakt, dat ik zelfs foto’s heb van het inpakken van m’n tas voordat we naar het ziekenhuis gingen. Met een mandje, een schaal en een knuffeltje, in plaats van met twee maxicosi’s. Foto’s van de opname in het ziekenhuis, de minidekentjes die we daar voor ze uit kozen en de bevalling. Van onszelf, zowel huilend als lachend. En natuurlijk eindeloos veel foto’s van onze dochtertjes. Het laat precies zien hoe het was en dat had ik echt nodig om daarna te verwerken wat er allemaal was gebeurd.
De bevalling hoeft geen trauma te zijn. Integendeel. Het was voor mij één van de mooiste dagen van mijn leven, dat had ik van tevoren helemaal niet verwacht. Het is namelijk ook de kennismaking met je kindje (dat zou je bijna vergeten door al het verdriet). Ik voelde zoveel liefde, voor de tweeling en voor mijn man. Het was een heel mooi moment en we waren gelukkig en trots, ondanks dat ze dood waren. In de periode daarna (ook nu nog) denk ik daar nog vaak aan terug. Dat gevoel helpt me om door het verschrikkelijke verdriet heen te komen. Het helpt mij ook om er veel over te praten met vrienden en vriendinnen en om alles op te schrijven.
Ik zou nog veel meer kunnen typen, maar ik denk dat je daar nu (nog) niet zoveel aan hebt en ik weet ook niet zo goed wat je wel of niet wilt weten. Je mag me altijd een berichtje sturen.
Veel sterkte met de bevalling en met alles wat gaat komen, maar ook alvast gefeliciteerd met jullie tweede kindje.
Veel liefs, AV
Wat ontzettend verdrietig waar je nu doorheen moet. Zelf ben ik 1,5 maand geleden bij 17 weken zwangerschap bevallen van een tweeling, nadat op een echo bleek dat de hartjes plotseling niet meer klopten. Een enorme nachtmerrie, mede omdat het 4 jaar geduurd had voordat ik zwanger was. Ik heb dus geen ervaring met een zwangerschapsafbreking en bij onze tweeling kwam er juist niets uit alle onderzoeken (ook frustrerend en lastig te accepteren). Ik wilde je toch een berichtje sturen, in de hoop dat je er iets aan hebt.
Ik lees hier een paar keer de stichting ‘Make a memory’, zij fotograferen echter pas bij een zwangerschap vanaf 23 weken. Bij ons is een fotografe van Stichting Still langs geweest, zij heeft prachtige foto’s gemaakt (https://stichtingstill.nl/). De tweeling is ’s nachts geboren en de fotografe kon er die ochtend pas zijn, dus in de tussentijd hebben we de watermethode toegepast, dat zag ik hier ook voorbij komen. Het kindje gaat dan in een schaal met koud water dat om de paar uur wordt ververst, zodat het mooier blijft. De meeste ziekenhuizen zijn hier mee bekend.
In de tussentijd hebben we zelf heel veel foto’s gemaakt. Ik zou je als tip willen meegeven om zoveel mogelijk foto’s te maken. Je kunt ze altijd nog verwijderen. Ik ben nu zo blij dat ik nog een laatste foto van m’n buik heb gemaakt, dat ik zelfs foto’s heb van het inpakken van m’n tas voordat we naar het ziekenhuis gingen. Met een mandje, een schaal en een knuffeltje, in plaats van met twee maxicosi’s. Foto’s van de opname in het ziekenhuis, de minidekentjes die we daar voor ze uit kozen en de bevalling. Van onszelf, zowel huilend als lachend. En natuurlijk eindeloos veel foto’s van onze dochtertjes. Het laat precies zien hoe het was en dat had ik echt nodig om daarna te verwerken wat er allemaal was gebeurd.
De bevalling hoeft geen trauma te zijn. Integendeel. Het was voor mij één van de mooiste dagen van mijn leven, dat had ik van tevoren helemaal niet verwacht. Het is namelijk ook de kennismaking met je kindje (dat zou je bijna vergeten door al het verdriet). Ik voelde zoveel liefde, voor de tweeling en voor mijn man. Het was een heel mooi moment en we waren gelukkig en trots, ondanks dat ze dood waren. In de periode daarna (ook nu nog) denk ik daar nog vaak aan terug. Dat gevoel helpt me om door het verschrikkelijke verdriet heen te komen. Het helpt mij ook om er veel over te praten met vrienden en vriendinnen en om alles op te schrijven.
Ik zou nog veel meer kunnen typen, maar ik denk dat je daar nu (nog) niet zoveel aan hebt en ik weet ook niet zo goed wat je wel of niet wilt weten. Je mag me altijd een berichtje sturen.
Veel sterkte met de bevalling en met alles wat gaat komen, maar ook alvast gefeliciteerd met jullie tweede kindje.
Veel liefs, AV
donderdag 9 april 2020 16:05
Ik wens jullie heel veel sterkte in deze moeilijke tijd. Het is ook eng, verdrietig, klote en alles wat je het maar noemen wilt. Er komt nogal wat op jullie af. Uit liefde voor jullie kleinste zoon of dochter is deze moeilijke beslissing het meest liefdevolle wat jullie als ouders voor hem of haar kunnen doen.
Iedereen gaat hier op zijn eigen manier mee om. Doe wat voor jullie goed voelt. Zorg goed voor elkaar en trek op tijd aan de bel als een van jullie hulp nodig heeft. Je hoeft dit niet alleen te doen.
Iedereen gaat hier op zijn eigen manier mee om. Doe wat voor jullie goed voelt. Zorg goed voor elkaar en trek op tijd aan de bel als een van jullie hulp nodig heeft. Je hoeft dit niet alleen te doen.
