Relaties
alle pijlers
Angst om te gaan scheiden...
dinsdag 29 september 2015 10:32
Hoi hoi,
Ik ben Pantoffel, mijn pseudoniem uiteraard,.
Bijna 4 jaar geleden is me man vreemdgegaan. Dat vreemdgaan is nogal zacht uitgedrukt; ik vond het meer een aanvullende relatie buiten ons huwelijk om. Na ruim een half jaar kwam ik erachter via een appje. Ik heb alle appjes gelezen. Het was niet puur platonisch, nee, ze hadden echt diepe gevoelens voor elkaar.
Op dat moment zocht ik nog de schuld bij mijzelf. Ik gaf hem geen liefde, was druk met de kinderen. En de sex? tja, ik overwoog zelfs om met de pil te stoppen omdat we toch maanden geen sex hadden. Ik wees hem vaak af, dus vond het niet eens zo gek dat ie vreemdging.
Hoe dan ook. Hij had spijt, deed het voor de aandacht (blabla, right) en koos voor mij en de kinderen.
Het ging een tijdje erg goed, therapie gehad etc. Maar nu de jongste naar school is en ik meer tijd voor mezelf heb denk ik van: is dit het?
Nu ik terugkijk op ons huwelijk zijn we nooit echt maatjes geweest. We hebben geen schik samen. Totaal andere interesses en praten kunnen we al helemaal niet. Ik noem het altijd appels met andijvie vergelijken. We zitten gewoon niet op één lijn. Misschien heb ik me de laatste jaren wel verder ontwikkeld dan hij. Ik ben immers niet dezelfde als 10-15 jaar geleden. En dat vreet aan me.
Nu denk ik aan scheiden. Ik ben financieel redelijk onafhankelijk, dus dat is zeker het probleem niet, maar ik voel me zo schuldig tegenover mijn meiden. Los van al zijn 'tekortkomingen' is het een goede vader. We zijn ook best een happy family. Hij doet de boodschappen en haalt zelfs de vaatwasser uit
Maar tussen ons is er gewoon NIETS meer. Ik kan hem niet eens om me heen verdragen. Ik duik na het eten vaak in bad om maar niet teveel samen met hem te zijn. Kortom. Ik weet nu al dat ik niet oud met hem ga worden.
Kortom, dilemma dilemma. Ik weet het niet meer, maar weet wel dat het nu niet zo goed met me gaat.
Mijn gevoel zegt scheiden. Maar ik ben gewoon zo bang voor wat komen gaat!
Wie herkent dat? Wie heeft advies tips?
Misschien vraag ik nu wel wat raars, was vroeger alleen te vinden op de babyfora Maar ik zoek lotgenoten.
Alvast bedankt!
Ik ben Pantoffel, mijn pseudoniem uiteraard,.
Bijna 4 jaar geleden is me man vreemdgegaan. Dat vreemdgaan is nogal zacht uitgedrukt; ik vond het meer een aanvullende relatie buiten ons huwelijk om. Na ruim een half jaar kwam ik erachter via een appje. Ik heb alle appjes gelezen. Het was niet puur platonisch, nee, ze hadden echt diepe gevoelens voor elkaar.
Op dat moment zocht ik nog de schuld bij mijzelf. Ik gaf hem geen liefde, was druk met de kinderen. En de sex? tja, ik overwoog zelfs om met de pil te stoppen omdat we toch maanden geen sex hadden. Ik wees hem vaak af, dus vond het niet eens zo gek dat ie vreemdging.
Hoe dan ook. Hij had spijt, deed het voor de aandacht (blabla, right) en koos voor mij en de kinderen.
Het ging een tijdje erg goed, therapie gehad etc. Maar nu de jongste naar school is en ik meer tijd voor mezelf heb denk ik van: is dit het?
Nu ik terugkijk op ons huwelijk zijn we nooit echt maatjes geweest. We hebben geen schik samen. Totaal andere interesses en praten kunnen we al helemaal niet. Ik noem het altijd appels met andijvie vergelijken. We zitten gewoon niet op één lijn. Misschien heb ik me de laatste jaren wel verder ontwikkeld dan hij. Ik ben immers niet dezelfde als 10-15 jaar geleden. En dat vreet aan me.
Nu denk ik aan scheiden. Ik ben financieel redelijk onafhankelijk, dus dat is zeker het probleem niet, maar ik voel me zo schuldig tegenover mijn meiden. Los van al zijn 'tekortkomingen' is het een goede vader. We zijn ook best een happy family. Hij doet de boodschappen en haalt zelfs de vaatwasser uit
Maar tussen ons is er gewoon NIETS meer. Ik kan hem niet eens om me heen verdragen. Ik duik na het eten vaak in bad om maar niet teveel samen met hem te zijn. Kortom. Ik weet nu al dat ik niet oud met hem ga worden.
Kortom, dilemma dilemma. Ik weet het niet meer, maar weet wel dat het nu niet zo goed met me gaat.
Mijn gevoel zegt scheiden. Maar ik ben gewoon zo bang voor wat komen gaat!
Wie herkent dat? Wie heeft advies tips?
Misschien vraag ik nu wel wat raars, was vroeger alleen te vinden op de babyfora Maar ik zoek lotgenoten.
Alvast bedankt!
anoniem_651d480a3d1d1 wijzigde dit bericht op 27-12-2016 00:08
Reden: herkenning
Reden: herkenning
% gewijzigd
dinsdag 29 september 2015 23:04
quote:sabbaticalmeds schreef op 29 september 2015 @ 21:34:
[...]
Heb jij wel in die relatie geinvesteerd? hoe kan je nu serieus een gezin vormen terwijl je eigenlijk helemaal nooit moeite hebt gestoken in je relatie? Je zegt nota bene tegen hem dat je hem eigenlijk liever verlaat. Waarom begin je een gezin met iemand zonder er iets voor te willen doen?
Nou ben ik het waarempel met Meds eens
Serieus TO, je praat niet meer met hem, je wees hem toen af en nu eigenlijk nog, je ontwijkt hem en je neemt het hem blijkbaar kwalijk dat hij als een man reageert op vrouwelijke uitlatingen (over je moeder). Waarom denk je dat je relatie niet loopt? Jij doet niets voor hem, hij krijgt niet de kans iets voor jou te doen, want hij doet het toch niet goed. Theapie en een weekeindje goed wel hielpen prima, maar als ik het zo lees klinkt het vooral alsof je/jullie het teveel moeite vonden om het praten en aandacht aan elkaar besteden vol te houden.
Verder ga je alleen stappen en dan voelt alles zo spannend en leuk, joh, ga dat doen met je partner, dan zal je merken dat je het alleen hebt over het gras van de buren, dat werkelijk dezelfde kleur heeft.
Je klinkt alsof je in je midlife crisis zit: oh, ik moet snel iets veranderen, want straks mis ik dingen! Is dit alles oe-hoehoe-hoeeew enzo.
Je zwijmelt over diepe gesprekken, kaarsjes in de tuin (het is 10 graden hoor) en kostuumdrama's, waarvan je even later ook toegeeft dat je niet verwacht ooit een man tegen te komen die dat leuk vind. Dan gooi je het over de boeg van uithuilen over hoe je moeder reageert, in plaats van zijn reactie 'je weet toch hoe ze is'. Denk je dat je ooit een man tegen zal komen die niet na de zoveelste ervaring met schoonma er praktisch overheenstapt? Je klinkt alsof je zo in een boeketromannetje zou willen stappen, maar joh, zeg nou zelf, geloof je daar in?
*jeuk*
Iemand schrijft hiervoor al: ga eens zelf en therapie, kijk wie en wat je zelf bent en waar je heen wil. Want je wil helemaal niet de midlife-crises puber gaan uithangen in de kroeg voor de rest van je leven. En dan over je relatie praten. En er moeite voor doen, ja, ook jij. En dan nog eens jezelf afvragen of je wilt scheiden. Misschien wel, en dan kan je zeggen dat je je best gedaan hebt. Maar nu klinkt het niet echt alsof dat zo is. Net na zijn vreemdgaan misschien wel, maar toen zat je in een heel andere situatie. Ik geloof heus dat je veranderd bent de afgelopen jaren. Doe dan als je nieuwe zelf nog eens je best.
[...]
Heb jij wel in die relatie geinvesteerd? hoe kan je nu serieus een gezin vormen terwijl je eigenlijk helemaal nooit moeite hebt gestoken in je relatie? Je zegt nota bene tegen hem dat je hem eigenlijk liever verlaat. Waarom begin je een gezin met iemand zonder er iets voor te willen doen?
Nou ben ik het waarempel met Meds eens
Serieus TO, je praat niet meer met hem, je wees hem toen af en nu eigenlijk nog, je ontwijkt hem en je neemt het hem blijkbaar kwalijk dat hij als een man reageert op vrouwelijke uitlatingen (over je moeder). Waarom denk je dat je relatie niet loopt? Jij doet niets voor hem, hij krijgt niet de kans iets voor jou te doen, want hij doet het toch niet goed. Theapie en een weekeindje goed wel hielpen prima, maar als ik het zo lees klinkt het vooral alsof je/jullie het teveel moeite vonden om het praten en aandacht aan elkaar besteden vol te houden.
Verder ga je alleen stappen en dan voelt alles zo spannend en leuk, joh, ga dat doen met je partner, dan zal je merken dat je het alleen hebt over het gras van de buren, dat werkelijk dezelfde kleur heeft.
Je klinkt alsof je in je midlife crisis zit: oh, ik moet snel iets veranderen, want straks mis ik dingen! Is dit alles oe-hoehoe-hoeeew enzo.
Je zwijmelt over diepe gesprekken, kaarsjes in de tuin (het is 10 graden hoor) en kostuumdrama's, waarvan je even later ook toegeeft dat je niet verwacht ooit een man tegen te komen die dat leuk vind. Dan gooi je het over de boeg van uithuilen over hoe je moeder reageert, in plaats van zijn reactie 'je weet toch hoe ze is'. Denk je dat je ooit een man tegen zal komen die niet na de zoveelste ervaring met schoonma er praktisch overheenstapt? Je klinkt alsof je zo in een boeketromannetje zou willen stappen, maar joh, zeg nou zelf, geloof je daar in?
*jeuk*
Iemand schrijft hiervoor al: ga eens zelf en therapie, kijk wie en wat je zelf bent en waar je heen wil. Want je wil helemaal niet de midlife-crises puber gaan uithangen in de kroeg voor de rest van je leven. En dan over je relatie praten. En er moeite voor doen, ja, ook jij. En dan nog eens jezelf afvragen of je wilt scheiden. Misschien wel, en dan kan je zeggen dat je je best gedaan hebt. Maar nu klinkt het niet echt alsof dat zo is. Net na zijn vreemdgaan misschien wel, maar toen zat je in een heel andere situatie. Ik geloof heus dat je veranderd bent de afgelopen jaren. Doe dan als je nieuwe zelf nog eens je best.
dinsdag 29 september 2015 23:51
Mogelijk zijn jullie door de jaren heen uit elkaar gegroeid. Je bent het aan de kids verschuldigd er alles aan te doen om het wél nog te laten werken, relatie therapie??
Als het echt niet meer werkt, en je hebt alles geprobeerd, dan houd het een keer op. Je moet jezelf niet ongelukkig in een huwelijk laten zitten.
Sterkte.
Als het echt niet meer werkt, en je hebt alles geprobeerd, dan houd het een keer op. Je moet jezelf niet ongelukkig in een huwelijk laten zitten.
Sterkte.
Weet wat je zegt, maar zeg niet alles wat je weet
woensdag 30 september 2015 09:34
Klopt. Ik heb een verkeerde keus gemaakt. Dat geef ik toe. Ik was jong en naïef en door de pil heen zwanger. Maar we hebben kinderen, dus ik twijfelde of een scheiding wel een goed idee was. Ik praat er veel over met mijn therapeut maar hij wil niet beslissen wat 'goed' voor mij is. Dat moet ik zelf doen. Dus maakte ik dit topic aan.
En door al jullie reacties is mij één ding goed duidelijk: ik moet op de blaren zitten want we hebben kinderen - een eventuele volgende relatie is gedoemd om te mislukken want zo gaat het altijd - ik ben een ingewikkeld persoon in een midlife crisis.
Maar dat wist ik zelf ook al.
Tnx voor jullie -al dan niet- ongezouten reacties. Ik bel mijn praatdokter wel weer op. Hard nodig geloof ik.
En door al jullie reacties is mij één ding goed duidelijk: ik moet op de blaren zitten want we hebben kinderen - een eventuele volgende relatie is gedoemd om te mislukken want zo gaat het altijd - ik ben een ingewikkeld persoon in een midlife crisis.
Maar dat wist ik zelf ook al.
Tnx voor jullie -al dan niet- ongezouten reacties. Ik bel mijn praatdokter wel weer op. Hard nodig geloof ik.
woensdag 30 september 2015 09:51
TO, je moet je niet te veel aantrekken van mensen die reageren en denken te weten hoe jullie relatie in elkaar zit. Ik denk zelf dat alle praktische dingen die genoemd zijn (wie wat voor de ander doet, of jullie wel of geen ruzie hebben, wel of niet dingen samen doen)... uiteindelijk niet zo belangrijk zijn als de echte vraag of jullie van elkaar houden. Of je je verbonden voelt met de ander.
Als je je verbonden voelt met de ander, dan weet je dat. Ook dan zijn er mindere tijden, maar dan komt dat goed.
Misschien dat in jouw geval (denk ik te lezen) het gewoon al jaren zo is dat je die liefde en verbondenheid mist. Dat kan gekomen zijn na zijn affaire, maar wie weet was die affaire ook al weer een vlucht, van hem.
Als jullie een stel zonder kinderen zouden zijn, dan denk ik dat vrijwel iedereen zegt: ga uit elkaar. Waarom doen alsof je in een relatie zit als jullie die liefde en verbondenheid al jaren missen.
Jouw angst en onzekerheid komt voor uit het verantwoordelijkheidsgevoel naar je kinderen. Ik denk dat je ten alle tijden twee verhalen zult horen.
Of mensen zeggen: blijf bij elkaar, kinderen willen ouders bij elkaar en zolang er geen ruzie is, is dat het beste.
Of mensen zeggen: zou jij je eigen kind adviseren in een ongelukkig huwelijk te blijven? denk je dat je kinderen later zeggen, fijn dat je al die jaren ongelukkig was en voor mij bij papa bleef? dus ga uit elkaar.
Niemand kan die keuze maken voor jou. Jij moet dat doen.
Bij hem blijven is misschien de veilige keuze, maar het maakt je ongelukkig. Je kunt de beslissing uitstellen en nog wat meer therapie zoeken. Je kunt altijd nog scheiden. Een goed moment is er nooit, dus het is niet zo dat je nu het moment mist.
Nu de knoop doorhakken vergt moed en kracht. Je zult je keihard moeten inzetten om de scheiding en het contact hun vader zo goed mogelijk te laten verlopen. Het wordt hoe dan ook een rotperiode voor de kinderen. Er zijn wel een hoop dingen die je kunt doen om het zo goed mogelijk te laten verlopen, daar kan ik nog wel wat tips voor geven.
Kleine dingen die eigenlijk logisch zijn als je vanuit hun perspectief kijkt, maar vaak vergeet je dat omdat je zelf in een emotionele achtbaan zit.
Kinderen zijn veerkrachtig. Als het contact en de afspraken goed geregeld worden, dan zullen ze snel weer stabiliteit ervaren en aan de nieuwe situatie wennen. Ook nieuwe partners hoeft geen probleem te zijn. Het kan een verrijking zijn in hun leven. En beide ouders weer gelukkig zien zijn.
Het kan allemaal, maar het is niet vanzelfsprekend. Niets is zeker en dingen kunnen anders lopen dan je zou willen. Daarom is het zo'n moeilijke beslissing en kan niemand anders die voor jou maken.
Als je je verbonden voelt met de ander, dan weet je dat. Ook dan zijn er mindere tijden, maar dan komt dat goed.
Misschien dat in jouw geval (denk ik te lezen) het gewoon al jaren zo is dat je die liefde en verbondenheid mist. Dat kan gekomen zijn na zijn affaire, maar wie weet was die affaire ook al weer een vlucht, van hem.
Als jullie een stel zonder kinderen zouden zijn, dan denk ik dat vrijwel iedereen zegt: ga uit elkaar. Waarom doen alsof je in een relatie zit als jullie die liefde en verbondenheid al jaren missen.
Jouw angst en onzekerheid komt voor uit het verantwoordelijkheidsgevoel naar je kinderen. Ik denk dat je ten alle tijden twee verhalen zult horen.
Of mensen zeggen: blijf bij elkaar, kinderen willen ouders bij elkaar en zolang er geen ruzie is, is dat het beste.
Of mensen zeggen: zou jij je eigen kind adviseren in een ongelukkig huwelijk te blijven? denk je dat je kinderen later zeggen, fijn dat je al die jaren ongelukkig was en voor mij bij papa bleef? dus ga uit elkaar.
Niemand kan die keuze maken voor jou. Jij moet dat doen.
Bij hem blijven is misschien de veilige keuze, maar het maakt je ongelukkig. Je kunt de beslissing uitstellen en nog wat meer therapie zoeken. Je kunt altijd nog scheiden. Een goed moment is er nooit, dus het is niet zo dat je nu het moment mist.
Nu de knoop doorhakken vergt moed en kracht. Je zult je keihard moeten inzetten om de scheiding en het contact hun vader zo goed mogelijk te laten verlopen. Het wordt hoe dan ook een rotperiode voor de kinderen. Er zijn wel een hoop dingen die je kunt doen om het zo goed mogelijk te laten verlopen, daar kan ik nog wel wat tips voor geven.
Kleine dingen die eigenlijk logisch zijn als je vanuit hun perspectief kijkt, maar vaak vergeet je dat omdat je zelf in een emotionele achtbaan zit.
Kinderen zijn veerkrachtig. Als het contact en de afspraken goed geregeld worden, dan zullen ze snel weer stabiliteit ervaren en aan de nieuwe situatie wennen. Ook nieuwe partners hoeft geen probleem te zijn. Het kan een verrijking zijn in hun leven. En beide ouders weer gelukkig zien zijn.
Het kan allemaal, maar het is niet vanzelfsprekend. Niets is zeker en dingen kunnen anders lopen dan je zou willen. Daarom is het zo'n moeilijke beslissing en kan niemand anders die voor jou maken.
woensdag 30 september 2015 09:56
quote:caramba2 schreef op 30 september 2015 @ 09:51:
Kinderen zijn veerkrachtig. Als het contact en de afspraken goed geregeld worden, dan zullen ze snel weer stabiliteit ervaren en aan de nieuwe situatie wennen. Ook nieuwe partners hoeft geen probleem te zijn. Het kan een verrijking zijn in hun leven. En beide ouders weer gelukkig zien zijn.
.Kinderen hebben niets te willen en moeten zich schikken en roeien met de riemen die ze hebben. Dat is iets totaal anders.
Kinderen zijn veerkrachtig. Als het contact en de afspraken goed geregeld worden, dan zullen ze snel weer stabiliteit ervaren en aan de nieuwe situatie wennen. Ook nieuwe partners hoeft geen probleem te zijn. Het kan een verrijking zijn in hun leven. En beide ouders weer gelukkig zien zijn.
.Kinderen hebben niets te willen en moeten zich schikken en roeien met de riemen die ze hebben. Dat is iets totaal anders.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 30 september 2015 09:59
quote:pantoffel81 schreef op 30 september 2015 @ 09:34:
En door al jullie reacties is mij één ding goed duidelijk: ik moet op de blaren zitten want we hebben kinderen - een eventuele volgende relatie is gedoemd om te mislukken want zo gaat het altijd - ik ben een ingewikkeld persoon in een midlife crisis.
Maar dat wist ik zelf ook al.
.En als je het nou eens ánders benadert? In plaats van " op de blaren zitten " tegen jezelf zeggen " dit is het en nu moet ik daar het beste van zien te maken en zorgen dat het leuk wordt" is al een heel andere insteek die ruimte biedt voor verandering, ipv lijdzaam zielig te gaan zitten wezen.
En door al jullie reacties is mij één ding goed duidelijk: ik moet op de blaren zitten want we hebben kinderen - een eventuele volgende relatie is gedoemd om te mislukken want zo gaat het altijd - ik ben een ingewikkeld persoon in een midlife crisis.
Maar dat wist ik zelf ook al.
.En als je het nou eens ánders benadert? In plaats van " op de blaren zitten " tegen jezelf zeggen " dit is het en nu moet ik daar het beste van zien te maken en zorgen dat het leuk wordt" is al een heel andere insteek die ruimte biedt voor verandering, ipv lijdzaam zielig te gaan zitten wezen.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 30 september 2015 10:52
quote:blijfgewoonbianca schreef op 30 september 2015 @ 09:56:
[...]
Kinderen hebben niets te willen en moeten zich schikken en roeien met de riemen die ze hebben. Dat is iets totaal anders.
We moeten allemaal roeien met de riemen die we hebben.
De kinderen kunnen niet de keuze maken waar TO mee worstelt.
Dat neemt niet weg dat ze veerkrachtig zijn en zich gaan aanpassen aan de nieuwe situatie.
[...]
Kinderen hebben niets te willen en moeten zich schikken en roeien met de riemen die ze hebben. Dat is iets totaal anders.
We moeten allemaal roeien met de riemen die we hebben.
De kinderen kunnen niet de keuze maken waar TO mee worstelt.
Dat neemt niet weg dat ze veerkrachtig zijn en zich gaan aanpassen aan de nieuwe situatie.
woensdag 30 september 2015 11:03
Je eigen geluk is een zwaar overschat iets. Het is aan to om te roeien met de riemen die ze heeft.
Waarom moeten haar kinderen dat doen? Omdat mama graag wil kijken of het gras bij de buren groener is? Voor het nastreven van het ultieme geluksgevoel?
Dat vind je niet extern, maar intern, als je innerlijk geen vaste basis hebt, kun je zoeken tot je een ons weegt, met alle gevolgen van dien.
Waarom moeten haar kinderen dat doen? Omdat mama graag wil kijken of het gras bij de buren groener is? Voor het nastreven van het ultieme geluksgevoel?
Dat vind je niet extern, maar intern, als je innerlijk geen vaste basis hebt, kun je zoeken tot je een ons weegt, met alle gevolgen van dien.
woensdag 30 september 2015 11:09
quote:caramba2 schreef op 30 september 2015 @ 10:52:
[...]
We moeten allemaal roeien met de riemen die we hebben.
De kinderen kunnen niet de keuze maken waar TO mee worstelt.
Dat neemt niet weg dat ze veerkrachtig zijn en zich gaan aanpassen aan de nieuwe situatie.
Ze passen zich aan omdat ze geen keus hebben. Maar ze worden niet gelukkig van een scheiding.
Waarom past TO zich niet aan en schikt zich in de situatie? Om zelf gelukkig te worden moet ze haar kinderen ongelukkig maken. Zij heeft om de verkeerde motieven een gezin gesticht met deze man. Laat de kinderen dan nu het juiste motief zijn om niet te scheiden.
[...]
We moeten allemaal roeien met de riemen die we hebben.
De kinderen kunnen niet de keuze maken waar TO mee worstelt.
Dat neemt niet weg dat ze veerkrachtig zijn en zich gaan aanpassen aan de nieuwe situatie.
Ze passen zich aan omdat ze geen keus hebben. Maar ze worden niet gelukkig van een scheiding.
Waarom past TO zich niet aan en schikt zich in de situatie? Om zelf gelukkig te worden moet ze haar kinderen ongelukkig maken. Zij heeft om de verkeerde motieven een gezin gesticht met deze man. Laat de kinderen dan nu het juiste motief zijn om niet te scheiden.
woensdag 30 september 2015 11:29
ik vraag me oprecht af pantoffel of je je eigen posts wel eens terug gelezen hebt, van het begin af aan.
Je benoemt je man als een nare ongezellige man. Die nukkig is en niets wil. Alles dat hij leuk vindt, vind jij echter ook niet leuk.
Een reactie die hij geeft op drama met je moeder is een mannelijke reactie. Als je dat anders wil moet je dat aangeven bij hem, hij kan het niet ruiken. Mannen zijn van nature niet van die probleemzoekers. Die halen hun schouders op en gaan verder.
al jouw posts wijzen op excuses om bij hem weg te "mogen". want o oh wat heb je het zwaar.
Maar heel eerlijk, ik zie alleen maar iemand die het leven zwaar zoekt.
Denk je dat jij de enige ben die wel eens in een sleur zit? Pick up your weapons and fight.
Je zegt dat je gevochten hebt, maar dat is niet zo.. je hebt alles voor lief genomen, zonder ooit aan te geven dat er iets niet goed was. Hebt hem zonder uitleg afgewezen en verschuil je nu achter zijn vreemdgaan van 5 jaar geleden.
Ik hoop voor jouw man dat je de knoop doorhakt en weg gaat.. lekker alleen verder. En dat je man een vrouw vindt die wel voor hem gaat. Hem waardeert en van hem houdt. Want dat beide doe jij niet.
oh en 1 tip, gratis en voor niets: mocht je besluiten bij hem weg te gaan, hou je kinderen dan voor dat het door jou komt, en speel je man niet de zwarte piet toe. Hij kan er niets aan doen namelijk. Dit is jouw schuld
Je benoemt je man als een nare ongezellige man. Die nukkig is en niets wil. Alles dat hij leuk vindt, vind jij echter ook niet leuk.
Een reactie die hij geeft op drama met je moeder is een mannelijke reactie. Als je dat anders wil moet je dat aangeven bij hem, hij kan het niet ruiken. Mannen zijn van nature niet van die probleemzoekers. Die halen hun schouders op en gaan verder.
al jouw posts wijzen op excuses om bij hem weg te "mogen". want o oh wat heb je het zwaar.
Maar heel eerlijk, ik zie alleen maar iemand die het leven zwaar zoekt.
Denk je dat jij de enige ben die wel eens in een sleur zit? Pick up your weapons and fight.
Je zegt dat je gevochten hebt, maar dat is niet zo.. je hebt alles voor lief genomen, zonder ooit aan te geven dat er iets niet goed was. Hebt hem zonder uitleg afgewezen en verschuil je nu achter zijn vreemdgaan van 5 jaar geleden.
Ik hoop voor jouw man dat je de knoop doorhakt en weg gaat.. lekker alleen verder. En dat je man een vrouw vindt die wel voor hem gaat. Hem waardeert en van hem houdt. Want dat beide doe jij niet.
oh en 1 tip, gratis en voor niets: mocht je besluiten bij hem weg te gaan, hou je kinderen dan voor dat het door jou komt, en speel je man niet de zwarte piet toe. Hij kan er niets aan doen namelijk. Dit is jouw schuld
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
woensdag 30 september 2015 11:36
Ik lees helemaal nergens dat jij je man, en dus je gezin, een serieuze kans wil geven. Niet meer. Je kunt het geeneens opbrengen om dat te doen. Je blijft hangen in je eigen LP, ziet alles alleen nog maar door jouw bril. Je ziet alleen nog maar zijn minpunten. Lieve schat, we hebben allemaal minpunten en die van hem lijken me nog niets eens de ergste. Zet die bril nu eens af en kijk eens echt goed naar jullie beiden. Bedank jij hem als hij het gras heeft gemaaid? Als hij alvast aan de piepers begint? Heb je ooit wel eens echt je best voor hem gedaan?
Heb je je ooit wel eens echt in je man verdiept? Vreemdgaan is natuurlijk een stomme move, en dat zal ik ook nooit goedpraten. Maar denk eens na over waaróm hij dat deed? Omdat die andere vrouw zich misschien wel in hem verdiepte? Hem wel echt wou zien?
Jij bent zo druk bezig te zien wat hij NIET is, dat je ook niet meer ziet wat hij WEL is.Dat heb je nooit echt gedaan. Ik vind dat je het verplicht bent aan je gezin, aan je kinderen, je man, jezelf, om je man te leren kennen. Want dat doe je niet. En andersom wellicht ook niet. Maar doe dat. Ga inderdaad weer eens een paar dagen naar het strand en pak dóór, vraag dóór. Misschien kijkt hij wel altijd voetbal, of gaat naar voetbal, om dat ontevreden mens thuis te ontlopen? En goed, hij heeft hobby's die jou niks lijken en andersom. Wat is daar mis mee? Je kunt daarnaast toch ook kijken naar dingen die je wèl allebei leuk vindt. Je focust je zó op het negatieve, dat er geen ruimte is voor het positieve. Zonde.
Heb je je ooit wel eens echt in je man verdiept? Vreemdgaan is natuurlijk een stomme move, en dat zal ik ook nooit goedpraten. Maar denk eens na over waaróm hij dat deed? Omdat die andere vrouw zich misschien wel in hem verdiepte? Hem wel echt wou zien?
Jij bent zo druk bezig te zien wat hij NIET is, dat je ook niet meer ziet wat hij WEL is.Dat heb je nooit echt gedaan. Ik vind dat je het verplicht bent aan je gezin, aan je kinderen, je man, jezelf, om je man te leren kennen. Want dat doe je niet. En andersom wellicht ook niet. Maar doe dat. Ga inderdaad weer eens een paar dagen naar het strand en pak dóór, vraag dóór. Misschien kijkt hij wel altijd voetbal, of gaat naar voetbal, om dat ontevreden mens thuis te ontlopen? En goed, hij heeft hobby's die jou niks lijken en andersom. Wat is daar mis mee? Je kunt daarnaast toch ook kijken naar dingen die je wèl allebei leuk vindt. Je focust je zó op het negatieve, dat er geen ruimte is voor het positieve. Zonde.
woensdag 30 september 2015 11:38
quote:Ikbenanoniem schreef op 30 september 2015 @ 11:09:
[...]
Ze passen zich aan omdat ze geen keus hebben. Maar ze worden niet gelukkig van een scheiding.
Waarom past TO zich niet aan en schikt zich in de situatie? Om zelf gelukkig te worden moet ze haar kinderen ongelukkig maken. Zij heeft om de verkeerde motieven een gezin gesticht met deze man. Laat de kinderen dan nu het juiste motief zijn om niet te scheiden.
"Ze worden niet gelukkig van een scheiding"... nee, ze zijn daar niet blij mee. Maar dat wil niet zeggen dat het ongelukkige mensen worden. Er zijn genoeg gelukkige mensen wiens ouders op enig moment zijn gescheiden.
Als TO na een aantal jaren zeker weet dat ze met die man niet meer gelukkig kan worden, dan klinkt "schik je maar in die situatie" wel erg kort door de bocht. Ze zal de rest van dat huwelijk misschien ongelukkig blijven.
Ik vind het naar als je dan zegt, "om zelf gelukkig te worden moet ze haar kinderen ongelukkig maken". Zo kun je dat niet vergelijken.
[...]
Ze passen zich aan omdat ze geen keus hebben. Maar ze worden niet gelukkig van een scheiding.
Waarom past TO zich niet aan en schikt zich in de situatie? Om zelf gelukkig te worden moet ze haar kinderen ongelukkig maken. Zij heeft om de verkeerde motieven een gezin gesticht met deze man. Laat de kinderen dan nu het juiste motief zijn om niet te scheiden.
"Ze worden niet gelukkig van een scheiding"... nee, ze zijn daar niet blij mee. Maar dat wil niet zeggen dat het ongelukkige mensen worden. Er zijn genoeg gelukkige mensen wiens ouders op enig moment zijn gescheiden.
Als TO na een aantal jaren zeker weet dat ze met die man niet meer gelukkig kan worden, dan klinkt "schik je maar in die situatie" wel erg kort door de bocht. Ze zal de rest van dat huwelijk misschien ongelukkig blijven.
Ik vind het naar als je dan zegt, "om zelf gelukkig te worden moet ze haar kinderen ongelukkig maken". Zo kun je dat niet vergelijken.
woensdag 30 september 2015 11:45
quote:biol schreef op 30 september 2015 @ 11:29:
al jouw posts wijzen op excuses om bij hem weg te "mogen". want o oh wat heb je het zwaar.
Maar heel eerlijk, ik zie alleen maar iemand die het leven zwaar zoekt.
Denk je dat jij de enige ben die wel eens in een sleur zit? Pick up your weapons and fight.
Je zegt dat je gevochten hebt, maar dat is niet zo.. je hebt alles voor lief genomen, zonder ooit aan te geven dat er iets niet goed was. Hebt hem zonder uitleg afgewezen en verschuil je nu achter zijn vreemdgaan van 5 jaar geleden.
Ik hoop voor jouw man dat je de knoop doorhakt en weg gaat.. lekker alleen verder. En dat je man een vrouw vindt die wel voor hem gaat. Hem waardeert en van hem houdt. Want dat beide doe jij niet.
oh en 1 tip, gratis en voor niets: mocht je besluiten bij hem weg te gaan, hou je kinderen dan voor dat het door jou komt, en speel je man niet de zwarte piet toe. Hij kan er niets aan doen namelijk. Dit is jouw schuld
Jij oordeelt makkelijk zeg.
Die man hield er een andere relatie op na, terwijl zij druk was met twee kinderen van (even rekenen) 1 en 4 jaar.
Op dat moment is ze niet gelijk opgestapt, ze zijn in therapie gegaan en ze hebben geprobeerd het op de rails te krijgen, valt er te lezen. Als dat niet lukt, en dus juist na langere tijd blijkt dat het gevoel niet terug komt, dan kun je toch haar niet de schuld geven.
Natuurlijk, je kunt adviseren "blijf voor je kinderen bij elkaar", "probeer het nog eens". Je kunt van alles adviseren, maar jij brengt het nu zo dat ze na al die jaren niet meer mag zeuren over dat vreemdgaan. Alsof dat een incident is wat je moet vergeten en ze alleen toen even in haar recht had gestaan om weg te gaan. Had dat de dag gemogen dat ze het ontdekte? Of in die week daarna? Of ook nog na een maand? Of was de bedenktijd toen al over wat jou betreft?
al jouw posts wijzen op excuses om bij hem weg te "mogen". want o oh wat heb je het zwaar.
Maar heel eerlijk, ik zie alleen maar iemand die het leven zwaar zoekt.
Denk je dat jij de enige ben die wel eens in een sleur zit? Pick up your weapons and fight.
Je zegt dat je gevochten hebt, maar dat is niet zo.. je hebt alles voor lief genomen, zonder ooit aan te geven dat er iets niet goed was. Hebt hem zonder uitleg afgewezen en verschuil je nu achter zijn vreemdgaan van 5 jaar geleden.
Ik hoop voor jouw man dat je de knoop doorhakt en weg gaat.. lekker alleen verder. En dat je man een vrouw vindt die wel voor hem gaat. Hem waardeert en van hem houdt. Want dat beide doe jij niet.
oh en 1 tip, gratis en voor niets: mocht je besluiten bij hem weg te gaan, hou je kinderen dan voor dat het door jou komt, en speel je man niet de zwarte piet toe. Hij kan er niets aan doen namelijk. Dit is jouw schuld
Jij oordeelt makkelijk zeg.
Die man hield er een andere relatie op na, terwijl zij druk was met twee kinderen van (even rekenen) 1 en 4 jaar.
Op dat moment is ze niet gelijk opgestapt, ze zijn in therapie gegaan en ze hebben geprobeerd het op de rails te krijgen, valt er te lezen. Als dat niet lukt, en dus juist na langere tijd blijkt dat het gevoel niet terug komt, dan kun je toch haar niet de schuld geven.
Natuurlijk, je kunt adviseren "blijf voor je kinderen bij elkaar", "probeer het nog eens". Je kunt van alles adviseren, maar jij brengt het nu zo dat ze na al die jaren niet meer mag zeuren over dat vreemdgaan. Alsof dat een incident is wat je moet vergeten en ze alleen toen even in haar recht had gestaan om weg te gaan. Had dat de dag gemogen dat ze het ontdekte? Of in die week daarna? Of ook nog na een maand? Of was de bedenktijd toen al over wat jou betreft?
woensdag 30 september 2015 11:55
quote:caramba2 schreef op 30 september 2015 @ 11:45:
[...]
Jij oordeelt makkelijk zeg.
Die man hield er een andere relatie op na, terwijl zij druk was met twee kinderen van (even rekenen) 1 en 4 jaar.
Op dat moment is ze niet gelijk opgestapt, ze zijn in therapie gegaan en ze hebben geprobeerd het op de rails te krijgen, valt er te lezen. Als dat niet lukt, en dus juist na langere tijd blijkt dat het gevoel niet terug komt, dan kun je toch haar niet de schuld geven.
Natuurlijk, je kunt adviseren "blijf voor je kinderen bij elkaar", "probeer het nog eens". Je kunt van alles adviseren, maar jij brengt het nu zo dat ze na al die jaren niet meer mag zeuren over dat vreemdgaan. Alsof dat een incident is wat je moet vergeten en ze alleen toen even in haar recht had gestaan om weg te gaan. Had dat de dag gemogen dat ze het ontdekte? Of in die week daarna? Of ook nog na een maand? Of was de bedenktijd toen al over wat jou betreft?
Ik zeg nergens dat het vreemdgaan haar schuld is... en ook niet dat de bedenktijd over is. Maar om nu ineens de handdoek in de ring te gooien en zeggen dat dat door het vreemdgaan komt en daarbij alle andere redenen die ze hier roept daar mee te vergoeilijken is niet eerlijk.
ze wil een heel ander leven dan ze nu heeft, dat heeft niets met het vreemdgaan te maken.
[...]
Jij oordeelt makkelijk zeg.
Die man hield er een andere relatie op na, terwijl zij druk was met twee kinderen van (even rekenen) 1 en 4 jaar.
Op dat moment is ze niet gelijk opgestapt, ze zijn in therapie gegaan en ze hebben geprobeerd het op de rails te krijgen, valt er te lezen. Als dat niet lukt, en dus juist na langere tijd blijkt dat het gevoel niet terug komt, dan kun je toch haar niet de schuld geven.
Natuurlijk, je kunt adviseren "blijf voor je kinderen bij elkaar", "probeer het nog eens". Je kunt van alles adviseren, maar jij brengt het nu zo dat ze na al die jaren niet meer mag zeuren over dat vreemdgaan. Alsof dat een incident is wat je moet vergeten en ze alleen toen even in haar recht had gestaan om weg te gaan. Had dat de dag gemogen dat ze het ontdekte? Of in die week daarna? Of ook nog na een maand? Of was de bedenktijd toen al over wat jou betreft?
Ik zeg nergens dat het vreemdgaan haar schuld is... en ook niet dat de bedenktijd over is. Maar om nu ineens de handdoek in de ring te gooien en zeggen dat dat door het vreemdgaan komt en daarbij alle andere redenen die ze hier roept daar mee te vergoeilijken is niet eerlijk.
ze wil een heel ander leven dan ze nu heeft, dat heeft niets met het vreemdgaan te maken.
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
woensdag 30 september 2015 11:57
Bedankt voor je duidelijke antwoord Caramba. Daar heb ik wat aan!
Ik krijg nu vooral het idee dat het hier een onderling spelletje is om op elk antwoord van mij kritiek te geven / c.q. mij flink belachelijk te maken.
Nu weet ik weer waarom ik destijds gestopt ben om vragen op fora te stellen.
P.s. ik ben niet zielig, zeker niet. Ik tel mijn zegeningen. Maar soms heb ik mijn twijfels.
Shoot me for that. Excuses voor het delen van mijn sorrows.
Ik kwijn nu even weg in zelfmedelijden en ga vanaf nu weer genieten van mijn sociale leven in de real world.
Ik krijg nu vooral het idee dat het hier een onderling spelletje is om op elk antwoord van mij kritiek te geven / c.q. mij flink belachelijk te maken.
Nu weet ik weer waarom ik destijds gestopt ben om vragen op fora te stellen.
P.s. ik ben niet zielig, zeker niet. Ik tel mijn zegeningen. Maar soms heb ik mijn twijfels.
Shoot me for that. Excuses voor het delen van mijn sorrows.
Ik kwijn nu even weg in zelfmedelijden en ga vanaf nu weer genieten van mijn sociale leven in de real world.
woensdag 30 september 2015 12:04
quote:pantoffel81 schreef op 30 september 2015 @ 11:57:
Bedankt voor je duidelijke antwoord Caramba. Daar heb ik wat aan!
Ik krijg nu vooral het idee dat het hier een onderling spelletje is om op elk antwoord van mij kritiek te geven / c.q. mij flink belachelijk te maken.
Nu weet ik weer waarom ik destijds gestopt ben om vragen op fora te stellen.
P.s. ik ben niet zielig, zeker niet. Ik tel mijn zegeningen. Maar soms heb ik mijn twijfels.
Shoot me for that. Excuses voor het delen van mijn sorrows.
Ik kwijn nu even weg in zelfmedelijden en ga vanaf nu weer genieten van mijn sociale leven in de real world.Je belachelijk maken? Nee, velen doen hier oprecht moeite om je te helpen door je een spiegel voor te houden en ja, die is confronterend, klopt.
Bedankt voor je duidelijke antwoord Caramba. Daar heb ik wat aan!
Ik krijg nu vooral het idee dat het hier een onderling spelletje is om op elk antwoord van mij kritiek te geven / c.q. mij flink belachelijk te maken.
Nu weet ik weer waarom ik destijds gestopt ben om vragen op fora te stellen.
P.s. ik ben niet zielig, zeker niet. Ik tel mijn zegeningen. Maar soms heb ik mijn twijfels.
Shoot me for that. Excuses voor het delen van mijn sorrows.
Ik kwijn nu even weg in zelfmedelijden en ga vanaf nu weer genieten van mijn sociale leven in de real world.Je belachelijk maken? Nee, velen doen hier oprecht moeite om je te helpen door je een spiegel voor te houden en ja, die is confronterend, klopt.
woensdag 30 september 2015 12:31
quote:pantoffel81 schreef op 30 september 2015 @ 11:57:
Ik krijg nu vooral het idee dat het hier een onderling spelletje is om op elk antwoord van mij kritiek te geven / c.q. mij flink belachelijk te maken. Tja, dat onderstreept alleen maar hoe snel jij je een slachtoffer voelt van alles. Jammer dat je het niet kunt zien als een spiegel, en er je voordeel mee doet w.b. de dingen die jij eruit kunt halen. Ergens vind ik het wel knap hoe hardnekkig negatief je alles blijft zien en vooral geen enkel argument van de andere kant wilt inzien.
Ik krijg nu vooral het idee dat het hier een onderling spelletje is om op elk antwoord van mij kritiek te geven / c.q. mij flink belachelijk te maken. Tja, dat onderstreept alleen maar hoe snel jij je een slachtoffer voelt van alles. Jammer dat je het niet kunt zien als een spiegel, en er je voordeel mee doet w.b. de dingen die jij eruit kunt halen. Ergens vind ik het wel knap hoe hardnekkig negatief je alles blijft zien en vooral geen enkel argument van de andere kant wilt inzien.
woensdag 30 september 2015 12:43
quote:pantoffel81 schreef op 30 september 2015 @ 11:57:
Bedankt voor je duidelijke antwoord Caramba. Daar heb ik wat aan!
Ik krijg nu vooral het idee dat het hier een onderling spelletje is om op elk antwoord van mij kritiek te geven / c.q. mij flink belachelijk te maken.
Nu weet ik weer waarom ik destijds gestopt ben om vragen op fora te stellen.
P.s. ik ben niet zielig, zeker niet. Ik tel mijn zegeningen. Maar soms heb ik mijn twijfels.
Shoot me for that. Excuses voor het delen van mijn sorrows.
Ik kwijn nu even weg in zelfmedelijden en ga vanaf nu weer genieten van mijn sociale leven in de real world.
Dat vind ik niet fair, TO. Er steken hier mensen tijd in het geven van serieuze adviezen. Natuurlijk zitten er altijd reacties tussen die hard zijn, die niet leuk zijn om te lezen. Bedenk dat 'papier' dat ook doet hè... Weinig mensen zullen zeggen dat je altijd, ten koste van alles, maar bij elkaar moet blijven. Voor de kinderen bijvoorbeeld. Maar ook niet veel mensen zullen zeggen dat je (te) snel moet opgeven.
Dat vreemdgaan van je man was natuurlijk helemaal, hartstikke fout. Dat praat niemand goed hier. Maar wat het misschien verwarrend maakt is dat je eerst zegt dat die affaire jullie aan het denken heeft gezet en dat jullie toen besloten elkaar een kans te geven. En dat leek ook een tijdje te lukken. En later geef je redenen waarom je het alsnog niet meer ziet zitten, maar dat zijn redenen die er al waren toen je überhaupt ooit een relatie met hem begon. Dat hij gewoon eigenlijk niet leuk genoeg is voor je. Kan het zo zijn, dat hij zich vanaf het begin van de relatie al afgewezen voelt, of in ieder geval niet volledig geliefd en geaccepteerd? Dat dat een grond heeft gelegd voor zijn misstap? (Nogmaals: die affaire praat ik niet goed!). Daarmee is die affaire niet jouw schuld, maar het legt wel bloot wat er al aan jullie relatie schortte en nog steeds schort: jij vindt je man eigenlijk niet leuk genoeg. En dáár moet je volgens mij goed over nadenken, los van wat zijn vreemdgaan heeft gedaan. Als je je man niet leuk genoeg vindt, hoe kun je dan überhaupt de kracht en de wil opbrengen om dat vreemdgaan achter je te laten. Daarom adviseerde ik je om de moeite te doen om je man (alsnog) ècht te leren kennen (en vice versa). Als dat echt niets oplevert, dan kun je altijd nog scheiden. Maar het lijkt alsof je tot nu toe die moeite nog niet eerder hebt genomen, ook voor het vreemdgaan al niet.
Bedankt voor je duidelijke antwoord Caramba. Daar heb ik wat aan!
Ik krijg nu vooral het idee dat het hier een onderling spelletje is om op elk antwoord van mij kritiek te geven / c.q. mij flink belachelijk te maken.
Nu weet ik weer waarom ik destijds gestopt ben om vragen op fora te stellen.
P.s. ik ben niet zielig, zeker niet. Ik tel mijn zegeningen. Maar soms heb ik mijn twijfels.
Shoot me for that. Excuses voor het delen van mijn sorrows.
Ik kwijn nu even weg in zelfmedelijden en ga vanaf nu weer genieten van mijn sociale leven in de real world.
Dat vind ik niet fair, TO. Er steken hier mensen tijd in het geven van serieuze adviezen. Natuurlijk zitten er altijd reacties tussen die hard zijn, die niet leuk zijn om te lezen. Bedenk dat 'papier' dat ook doet hè... Weinig mensen zullen zeggen dat je altijd, ten koste van alles, maar bij elkaar moet blijven. Voor de kinderen bijvoorbeeld. Maar ook niet veel mensen zullen zeggen dat je (te) snel moet opgeven.
Dat vreemdgaan van je man was natuurlijk helemaal, hartstikke fout. Dat praat niemand goed hier. Maar wat het misschien verwarrend maakt is dat je eerst zegt dat die affaire jullie aan het denken heeft gezet en dat jullie toen besloten elkaar een kans te geven. En dat leek ook een tijdje te lukken. En later geef je redenen waarom je het alsnog niet meer ziet zitten, maar dat zijn redenen die er al waren toen je überhaupt ooit een relatie met hem begon. Dat hij gewoon eigenlijk niet leuk genoeg is voor je. Kan het zo zijn, dat hij zich vanaf het begin van de relatie al afgewezen voelt, of in ieder geval niet volledig geliefd en geaccepteerd? Dat dat een grond heeft gelegd voor zijn misstap? (Nogmaals: die affaire praat ik niet goed!). Daarmee is die affaire niet jouw schuld, maar het legt wel bloot wat er al aan jullie relatie schortte en nog steeds schort: jij vindt je man eigenlijk niet leuk genoeg. En dáár moet je volgens mij goed over nadenken, los van wat zijn vreemdgaan heeft gedaan. Als je je man niet leuk genoeg vindt, hoe kun je dan überhaupt de kracht en de wil opbrengen om dat vreemdgaan achter je te laten. Daarom adviseerde ik je om de moeite te doen om je man (alsnog) ècht te leren kennen (en vice versa). Als dat echt niets oplevert, dan kun je altijd nog scheiden. Maar het lijkt alsof je tot nu toe die moeite nog niet eerder hebt genomen, ook voor het vreemdgaan al niet.
woensdag 30 september 2015 12:45
quote:pantoffel81 schreef op 30 september 2015 @ 11:57:
P.s. ik ben niet zielig, zeker niet. Ik tel mijn zegeningen. Maar soms heb ik mijn twijfels.
Dit klinkt anders dan hoe je in je OP schreef dat je hem niet meer om je heen kunt verdragen.
Wellicht zit je in een grote twijfelfase. Denk je dat je het de ene keer eigenlijk wel goed hebt, maar zijn er ook dagen of momenten dat je echt denkt, ik wil dit niet meer, deze relatie wordt nooit meer wat.
Als die twijfel er is, dan denk ik dat je nog niet toe bent aan het doorhakken van een knoop, een beslissing die niet meer terug te draaien is. Je vroeg ergens ook 'zijn er mensen die spijt hebben gekregen van een scheiding'. Dat zouden vast de mensen zijn die nog te veel twijfelde.
Volgens mij is het zo dat de koek echt op is als je je langdurig (ik bedoel niet weken, maar jaren) eenzaam voelt in de relatie, en iemand niet om je heen kan verdragen. En dat het dan niet zo vreemd is als je kiest voor een scheiding.
Maar als dat punt er (nog) niet is, dan kun je ook tegen jezelf zeggen: scheiden kan altijd nog.
Iemand schreef net, beter wordt het niet. Die kans is groot, maar dat weet je nooit zeker. Dus je moet niet overhaast beslissen.
Wat verder ook van moed zou getuigen is:
Niet alleen zelf hier mee rondlopen en tijdens persoonlijke therapie erover praten en op een forum, maar juist tegen je man praten.
Hem uitleggen dat je steeds vaker aan scheiden denkt. Dat je het niet zeker weet, maar dat een deel van jou denkt dat is wat je moet doen. Dat is beter dan dat het uit de lucht komt vallen bij hem.
En misschien denkt hij ook aan scheiden. Of misschien juist helemaal niet en schrikt hij. Wel communiceren van die gevoelens is altijd beter dan niet communiceren.
Jammer genoeg is het iets waarvan je waarschijnlijk gelijk denkt, nee, dat heeft geen zin. Of je vult voor jezelf in hoe hij reageert, enz. Terwijl je er niks mee te verliezen hebt, maar misschien wel veel mee te winnen.
P.s. ik ben niet zielig, zeker niet. Ik tel mijn zegeningen. Maar soms heb ik mijn twijfels.
Dit klinkt anders dan hoe je in je OP schreef dat je hem niet meer om je heen kunt verdragen.
Wellicht zit je in een grote twijfelfase. Denk je dat je het de ene keer eigenlijk wel goed hebt, maar zijn er ook dagen of momenten dat je echt denkt, ik wil dit niet meer, deze relatie wordt nooit meer wat.
Als die twijfel er is, dan denk ik dat je nog niet toe bent aan het doorhakken van een knoop, een beslissing die niet meer terug te draaien is. Je vroeg ergens ook 'zijn er mensen die spijt hebben gekregen van een scheiding'. Dat zouden vast de mensen zijn die nog te veel twijfelde.
Volgens mij is het zo dat de koek echt op is als je je langdurig (ik bedoel niet weken, maar jaren) eenzaam voelt in de relatie, en iemand niet om je heen kan verdragen. En dat het dan niet zo vreemd is als je kiest voor een scheiding.
Maar als dat punt er (nog) niet is, dan kun je ook tegen jezelf zeggen: scheiden kan altijd nog.
Iemand schreef net, beter wordt het niet. Die kans is groot, maar dat weet je nooit zeker. Dus je moet niet overhaast beslissen.
Wat verder ook van moed zou getuigen is:
Niet alleen zelf hier mee rondlopen en tijdens persoonlijke therapie erover praten en op een forum, maar juist tegen je man praten.
Hem uitleggen dat je steeds vaker aan scheiden denkt. Dat je het niet zeker weet, maar dat een deel van jou denkt dat is wat je moet doen. Dat is beter dan dat het uit de lucht komt vallen bij hem.
En misschien denkt hij ook aan scheiden. Of misschien juist helemaal niet en schrikt hij. Wel communiceren van die gevoelens is altijd beter dan niet communiceren.
Jammer genoeg is het iets waarvan je waarschijnlijk gelijk denkt, nee, dat heeft geen zin. Of je vult voor jezelf in hoe hij reageert, enz. Terwijl je er niks mee te verliezen hebt, maar misschien wel veel mee te winnen.
