Verlatingsangst

Hi izohvf,



Ik was bij een psycholoog geweest en die zei dat ik borderline heb.... en mensen die borderline hebben , lijden heel erg aan verlatingsangst....



ze kunnen overstuur en controle kwijt raken raken in zulke situaties.



Misschien heb jij dat ook en isabellala ook...

Mijn psycholoog zei dat ik aan iets anders moest denken als ik die bui voel aankomen....... MAAR dat helpt me niet...



Het is erg extreem bij me als ik voel dat mijn geliefde me gaat verlaten..... ouuuuuuuuuuf ik word nu al overstuur van het denken .



Mijn geliefde zegt tegen me dat ik niet spoor met mijn gedrag... Hij weet niet dat ik borderline heb.

Dat is toch ook niet echt een aardige reactie van je vriend? Dat je niet spoort? Okay het is misschien een beetje vreemd om zo te reageren, maar veel dingen hebben een reden toch? Gekwetst in het verleden, onzeker over jezelf enzovoort.



Ik denk niet dat ik borderline heb en persoonlijk is dat ook de reden dat ik niet naar een psycholoog wil, ik hou niet van de labeltjes die je dan opgeplakt krijgt, dat vind ik zo verstikkend. Mijn eigen theorie over mijn gedrag is dat ik binnen een relatie erg onzeker ben, omdat ik eerder ben bedrogen en dit projecteer op mijn huidige vriend. Daarnaast mijn eigen onzekerheid, wat ik altijd heb gehad, maar zich nu alleen nog uit binnen een relatie. En het feit dat ik niet graag alleen ben. Niet dat ik een relatie heb om iemand te hebben en hiervoor ben ik ook een aantal jaar vrijgezel geweest, dus ik kán het wel. Ik wil het alleen niet. Maar als het zou moeten, dan zou ik het wel kunnen, alleen dat dringt op zo'n moment niet tot me door.

quote:isabellala schreef op 22 oktober 2012 @ 21:50:

[...]



Ik ben even aan het bijlezen en moest even echt lachen om dit stukje van je. Zo herkenbaar Vooral dat gedeelte dat ik ineens dus niets meer zal horen.

Zo, nu even verder lezen.



Tja belachelijk he. Ik kan er nu wel om lachen maar ik zit nu weer even in een gerustgestelde fase. Hoe anders was het aan het eind van de middag toen hij al een paar uur niets van zich had laten horen en ook niet reageerde toen ik dan maar een appje stuurde... . Ik werd weer misselijk en angstig en dat verdween pas echt toen hij begin van de avond weer en heel normaal en lief appje stuurde. Net ook weer een berichtje dat hij naar bed ging met een smiley met hartje erbij. Belachelijk toch dat ik dan ineens weer helemaal blij en vrolijk ben.!! Voor zolang het duurt... Ik word gek van die emotionele rollercoaster.



Soms denk ik ook wel eens dat ik trekjes van add of borderline heb. Ik heb iig een verleden met depressie en angststoornissen. Hoe zit dat bij jullie?

Jeetje wat herkenbaar, ik open toevallig net een topic, zo onzeker in relatie.

Ik heb heel veel aan sommige tips en ik denk dat het enige wat we kunnen doen is....stoppen hiermee, met ons zelf gekaken, makklijker gezegd dan gedaan, maar het moet wel....

Isabellala, volg je die therapie bij een psycholoog? Ik heb ook wel heel veel boeken gelezen over onzekerheid en over het veranderen van gedachten enzovoort. Ik weet dus in theorie allemaal hoe het moet, ik kan het alleen niet toepassen.

Hebben jullie trouwens ook dat jullie bepaalde verwachtingen hebben? Ik heb dat namelijk wel best erg. Ik verwacht bijvoorbeeld binnen een bepaalde tijd reactie (waar ik dit op baseer, geen idee) en dingen lopen natuurlijk wel eens anders, waardoor hij later reageert of zo, of niet belt of niet bereikbaar is. Iemand zou dan gewoon denken, ach ik bel later wel weer, maar ik schiet dan al compleet in de stress. Omdat ik een bepaalde verwachting heb gecreëerd die dan niet uit komt.

quote:izohvf schreef op 22 oktober 2012 @ 22:26:

Hebben jullie trouwens ook dat jullie bepaalde verwachtingen hebben? Ik heb dat namelijk wel best erg. Ik verwacht bijvoorbeeld binnen een bepaalde tijd reactie (waar ik dit op baseer, geen idee) en dingen lopen natuurlijk wel eens anders, waardoor hij later reageert of zo, of niet belt of niet bereikbaar is. Iemand zou dan gewoon denken, ach ik bel later wel weer, maar ik schiet dan al compleet in de stress. Omdat ik een bepaalde verwachting heb gecreëerd die dan niet uit komt.





Helemaal herkenbaar...... hallo lotgenoot





Ja als hij bijvoorbeeld gisteren om 15.00 heeft gebeld dan verwacht ik dat hij vandaag ook rondom 15.00 gaat bellen en als hij pas 20.00 bel dan is het hel.





Ik : waar was jij al die tijd?. jij bent me vergeten, Jij houdt niet meer van me. Jij zat met een andere. enzovoort.....



als dat zich herhaald een paar dagen achter mekaar , beledig ik hem met vreselijke woorden en hang ik op en dan blijf hij 3 dagen bellen en ik maar koppig en wil zijn telefoontjes gewoon niet beantwoorden tot dat ik het niet meer aankan en dan zeg ik allo... na 2 ..3 dagen





deze patroon speelt zich nu een jaar en we worden allebei moe van.

Hee meiden, heel herkenbaar allemaal. Ik heb er ook last van maar moet zeggen dat ik er nu beter mee om heb leren gaan. Tips die ik kan geven is inderdaad om het bij jezelf te houden! Steeds als je je weer laat kennen bij je vriend krijg je daarna een slecht gevoel en vind je vriend je minder aantrekkelijk. Dus als je je ineens heel onzeker voelt worden probeer dan positief te denken! Schrijf je onzekerheid van je af of bel een goede vriendin of iemand bij wie je het kwijt kunt. Dan voel je je extra goed als je het zelf hebt opgelost, je valt je vriend niet lastig dus beter gevoel want zelfbeheersing en daarnaast leer je op jezelf te vertrouwen dat je ook jezelf rustig kunt maken maar dat je daarvoor niet afhankelijk bent van je vriend. Echt, ik heb een lange relatie gehad waarin ik altijd bang was hem te verliezen, puntje bij paaltje heb ik het zelf uitgemaakt omdat ik niet meer happy was met hem! Het kan allemaal zo anders lopen als je verwacht en stel, hij dumpt jou dan nog overleef je dat wel hoor!! Vertrouw op jezelf en zorg inderdaad dat je niet te afhankelijk van je vriend wordt maar doe ook je eigen dingen en voel je ook goed als hij niet bij je is, heel belangrijk ook voor je zelfvertrouwen! Tis lastig maar je kunt zelf wel een eind hiermee komen.

Ik zit ervoor in therapie. Ik had ook dat ik t verstandelijk op den duur wel aardig wist hoe t moest. Maar t uitvoeren: moeilijk!

DE oplossing: oefenen. Oefenen. Oefenen. Niet stressen als hij later,belt, het is geen robot. Ga iets voor jezelf doen. Tel eerst eens tot tien, trek een raam open en steek je neus in de wind en zorg voor een frisse teug lucht. Of ga wandelen zelfs. Ik vond t uiteindelijk heel moeilijk me niet schuldig te voelen over dat ik hem op zijn huid zat. Hij heeft ook zijn leven! Psycholoog zei ooit, jij wilt hem t liefst in een potje stoppen en bij je dragen, als een mooie vlinder die je wilt houden. Maar wat gebeurt er dan met die vlinder? De glans gaat eraf, hij zit vast in t potje. Laat hem vrij en je zult zien dat hij terugkeert, naar jouw tuin.

Mijn vriend heeft mijn gedrag lang gepikt, maar komt nu meer voor zichzelf op. Hij begrijpt t niet altijd. Hij vindt t moeilijk om,goed te moeten maken waar IK onzeker over ben. En dat HOEFT hij ook niet goed te maken. Maar t liefst vermijdt hij ruzies dus dat was heel moeilijk voor hem. Sinds een tijdje praten we pas echt goed, ook over hoe hij zich voelt. Hij heeft dat veel vaker aangegeven, dat hij t lastig vond, dan beloofde ik beterschap maar t lukte me niet. Nu probeer ik me meer in hem in te leven en dat werkt!

Ik ken dit soort wantrouwen niet, zonder aanleiding, ik ken persoonlijk deze gevoelens alleen van toen ik echt verlaten dreigde te worden (en bleek ook zo te zijn, alle alarmbellen en alle redenen voor)..



Dat vastklampen enz, nooit was ik ervan uit gegaan dat ik zelf verder door zou moeten. De grote leegte staarde me aan: wat had ik aan eigen leven, vriendschappen, inhoud, zonder hem? Mijn hele leven en agenda draaide zo ongeveer om hem en mijn gezin.



Ik heb moeten leren omgaan met die (enorme!) afwijzing, eenzaamheid, en zelf mijn leven inhoud te moeten geven.



Dus vraag je eens af wat die angst nu echt inhoudt, los van dat je hem zou missen: wat maak je zelf van je leven, waarom bepaalt hij zo enorm of je lekker in je vel zit of niet, waarom hang je alle geluksgevoel en een fijn leven aan 1 persoon op? Daarmee maak je je dan ook heel erg kwetsbaaar: als het er maar 1 is, en die valt weg, ja, dan is die ene ook wel superbelangrijk, he..



Angst voor de leegte, ondanks je eigen baan, vriendschappen, betekent misschien gewoon dat je zelf veeeeeeeel meer mensen en dingen moet gaan zoeken die echt inhoud aan je leven geven, voldoening geven, bijdragen aan je zelfvertrouwen en aan je geliefd en van betekenis voelen.



Wat zou het ergste zijn wat er kan gebeuren? Waar ben je echt bang voor? Wat is er in het ergste geval zo enorm eng aan alleen wonen, alleen je leven leiden? Mijn "worst nightmare" werd werkelijkheid en kan alleen maar zeggen dat dat mij enorm heeft wakkergeschud en ik daarvoor in de plaats "mijzelf gevonden heb". (had ik nooit gedacht)..



Dat betekent voor mij dat ik mezelf heb laten zien dat ik ook zonder de liefde en bevestiging van 1 speciaal persoon evengoed opgewekt, gelukkig en tevreden ben met mijzelf en zoveel andere mensen, dieren en dingen, dat ik nu van mezelf weet dat ik een relatie daar niet per se voor nodig heb. Het is ontzettend fijn om niet afhankelijk te zijn van 1 persoon voor je geluk, geliefd voelen, betekenis te hebben, en nu ook weet dat als er weer iemand van betekenis in mijn leven is, ik niet in een enorm leeg gat val en de wereld niet vergaat als dat weer voorbij gaat!



Een goede baan, leuk huis, spullen enzo kan voldoening en betekenis geven, zeker je rationele kanten, talenten, je uitdagen, maar wat je gevoelens betreft is het zo belangrijk dat je je eigenwaarde "weet"/kent en niet afhankelijk bent van 1 of een paar anderen (familie/vriendinnen?). Tuurlijk kan je daar ook heel veel uit halen, maar nog steviger sta je als je een goede relatie met jezelf hebt.



Je kan je angst laten heersen over je leven (en daarmee alles wat je wel hebt en goed en fijn en happy is laten verpesten door die schaduw erboven van die constante angst het kwijt te kunnen raken) of zelf heersen over je angst.



Niet door die te ontkennen, maar te weten wat die angst dan is en op te zoeken, "maatregelen" te nemen dat de bodem van je bestaan niet in zicht komt als 1 persoon wegvalt en er niks van je overblijft. Zorg niet alleen voor hechte vriendschappen en relaties met anderen, maar een hechte relatie met jezelf.



En dat kan oa door die angst op te zoeken, oude overtuigingen aan te pakken, die diepe sporen hebben getrokken (als kind ben je ook idd emotioneel afhankelijk van maar een paar mensen (gezin oa), van de klas waarin je zit, en dus meer impact als dat sh*t is, kan je zelf weinig doen om dat te veranderen), maar als volwassene sta je wel zelf aan het roer en kan je wel andere richtingen kiezen, andere mensen leren kennen, nieuwe hechte vriendschappen vormen, je bezigheden zelf bepalen, en nog veel meer dingen doen die je zelfvertrouwen ten goede komen!



Die angst als kind/jongere was op zich een terechte, en je reactie daarop ook. Maar als volwassene kan je aktief iets doen aan alles wat je belemmert om vrijuit te leven, waaronder je eigen belemmerende en beperkende gedachten en overtuigingen. Dat gaat sneller met wat hulp van buitenaf, omdat je eigen mechanismen meestal (uit zelfbescherming) in de weg zitten om echt jezelf objectief en van een afstandje te kunnen beschouwen. Een buitenstaander kan dat wel.



Je klinkt heel reeel verder, en als je rationeel slim genoeg bent, denk je dat je zelf wel met die gevoelens moet kunnen dealen. Maar gevoelens is een verhaal apart, worden vaak zo bepaald door jarenlange denkpatronen met dito gevoelens tot gevolg, dat je dat maar lastig kan veranderen, ook al zie je ze (verstandelijk) in.



Wat Evada zegt: als je eea inziet kan je door oefening en herhaling ook nieuwe (reactie)patronen gaan "eigen maken".. daar gaat wel tijd overheen, maar je bent dus geen slaaf van je eigen verleden en ingesleten manieren van denken & doen. Het goede nieuws is dat er veel kan veranderen als je dat echt wil.

Je hoeft dus niet meegesleurd te worden door of alsmaar toe te geven aan je gevoelens. Dat is fijn te weten: je kan daar ook zelf aan het stuur staan en andere wendingen geven.. je hebt zelf heel veel invloed op hoe je je voelt!



Zolang je je afhankelijk maakt van bevestiging van anderen, kom je niet echt toe aan jezelf. En dat zou jammer zijn, want er huist in iedereen die kracht en goed verankerd in jezelf zijn, waardoor je veel meer kan hebben dan je nu denkt. Dat voelt veel sterker, ook in een relatie, als je weet dat je niet krampachtig iets in stand hoeft te houden, als het echt (ooit) ten koste van jezelf (en/of die ander) gaat.



Die angst heeft imo een belangrijke boodschap voor je. En als je die ontlopen blijft, kom je daar niet achter. En blijft die invloed op jouw doen en laten, op echt kunnen genieten van het leven en alle goede en mooie dingen op je pad. Als je je angst aankijkt en ondergaat, zal die minder invloed krijgen en hoef je er ook niet tegen te vechten (dat houdt het juist in stand).. Angst kan je helpen, waarschuwen, heeft haar eigen nut, zeg maar. Als je weet waarvoor het je echt waarschuwt, dan kan je daar maatregelen op nemen, zodat het niet gebeurt waar je zo bang voor was, als waar je bang voor was werkelijkheid wordt (en niet zo'n enorme ramp/impact is als je had gedacht)..

Mijn vriend zegt enerzijds dat hij het wel begrijpt, gezien mijn verleden met 'foute' mannen. Maar anderzijds merk ik wel dat hij soms zoiets heeft van; waar gaat dit over? Ik zei gisteren tegen hem dat ik er wel echt mee bezig ben om dat te veranderen, niet dat hij denkt dat het mij niks uitmaakt dat ik zo moeilijk ben af en toe. Ik zei tegen hem, ik weet alleen niet zo goed hoe ik het aan moet pakken. Zegt hij; ja gewoon niet meer doen..



Ja als het zo makkelijk zou zijn dan was ik er allang mee gestopt.

Vriend zegt er weinig van aangezien ik hem er zo weinig mogelijk mee confronteer. Ik heb hem wél eens verteld dat ik geheel van het padje raak als ik vind dat hij onterecht boos op me is, dus helemaal verlamd en emotioneel raak. Dat kwam wel aan bij hem.



Hij zou vandaag na bijna een week eindelijk langskomen maar hij ligt nu thuis met hoge koorts. Heeft zo'n beetje de hele dag geslapen dus we hebben weinig geappt. Aan de ene kant begrijp ik heel goed dat je dan weinig online bent en hoogstens wat lieve woordjes wil lezen maar ik ben ook wel wat onzeker nu hij mij dus even niet kan bevestigen en ik hem vanwege onze eigen huizen even helemaal los moet laten en moet wachten tot hij weer op de been is.



Misschien eigenlijk juist wel goed dat ik hierdoor verplicht word om me geheel op mijn eigen leven en vrienden, werk enz te richten. En er dus op te vertrouwen dat hij echt wel terug komt als hij beter is.



Gister gaf iemand hier een link door van een Belgische site waar ze zei veel aan te hebben gehad. Ik vind een groot gedeelte van wat er staat er ouderwets wat beledigend en rolbevestigend maar het algemene idee is eigenlijk wat ook John Grey schrijft in Mannen komen van Mars Vrouwen van Venus, met de man met zijn grot en de vrouw die bevestiging wil. Het helpt mij wel om aan het idee vast te houden van; hij zit nu even in zijn grot want hij is ziek (hij zei ook letterlijk op de app dat hij er niet van houdt verzorgd te worden als ie ziek is en zich het liefst afzondert ). En als ie beter is realiseert hij zich ook dat mijn leven gewoon is verder gegaan en dat hij weer even 'op jacht' naar me moet.



Dat hopen we dan maar...

Dat lijkt me inderdaad ook heel veel makkelijker om gericht op een oplossing te denken. Ik zit zoveel in mijn hoofd, dat ik er soms zelf moe van wordt. Ik overanalyseer alles, waardoor de relatie voor mezelf niet fijner wordt. Soms denk ik dat het makkelijker is om vrijgezel te zijn, dan voel ik me over het algemeen een stuk beter. Maar daar staat tegenover dat ik me ook heel erg fijn voel met m'n vriend. Het is alleen die verdomde onzekerheid over de relatie. Ik word er gek van.

We zijn nog niet zo lang samen, een maandje of vijf inmiddels. En nee niet samenwonend. Misschien speelt dat het ook wel mee, dat we nog vrij aan het begin staan van onze relatie. Hij ligt op dit moment in scheiding, wat af en toe ook wel moeilijk is vooral voor hem natuurlijk, maar ik weet dan niet zo goed hoe ik er voor hem kan zijn.



Ik heb deze onzekerheid eigenlijk in elke relatie wel gehad, maar het wordt nu steeds erger heb ik het idee. Misschien omdat ik nooit had verwacht dat hij mij leuk zou kunnen vinden, laat staan dat ik nu een relatie met hem heb. Maar goed, dat zelfde zegt hij ook over mij. Alleen hij is echt zo heerlijk relaxed over alles, wat lijkt me dat fijn als ik dat ook zou kunnen zijn.



En jij Isabella, hoe lang ben jij samen? En samenwonend? En de rest die hier reageert?

Ik herken ook veel, en noem het ook verlatingsangst. Wat denk ik belangrijk is om te weten, waar het vandaan komt. En dan kun je er dus actief mee aan de slag.

Ik weet heel goed wat ik zou moeten doen en laten, maar helaas overheerst soms/vaak het onzekere en onbestemde gevoel.

Het helpt in mijn geval ook niet mee, dat mijn ex mij langdurig bedrogen en verlaten heeft. Ik zie mijn nieuwe relatie dan ook als een grote oefening, waarbij ik het van mezelf niet mag verkloten.



Dát inzicht, dat je weet dat je het kunt verkloten (bij sommige relaties minder erg, haha), dat zorgt er bij mij voor dat ik mijn uiterste best doe om dingen achterwege te laten. Dus ik ga NIET op het hoogtepunt van onzekerheid een boze of geirriteerde sms sturen. Of nog erger, bellen en hem dan zonder aanleiding boos bejegenen. En het allerergste; smsen en zeggen dat hij niet hoeft te komen en dat we wel zien hoe verder....fout!!

Jullie zien, ik ben ervaringsdeskundige in het potentieel verkloten van een relatie. Maar ik weet dus ook dat je altijd naar de feiten moet kijken. Wat zegt hij waardoor je het idee krijgt dat hij neit voor je gaat? Wat telt, zijn zijn daden.



Dus mijn tip; kijk naar wat hij doet en niet naar wat hij zegt. Sommige mannen zijn soms lomp, of het komt er botter uit dan bedoeld. Is niet prettig voor je vriend als hij eerst 100x moet nadenken voordat hij iets tegen je kan zeggen, en dan nog raak je overstuur. Op den duur zegt hij het helemaal niet meer, waardoor je nog meer reden hebt om onzeker te worden...vicieuze cirkel belandt je dan in.



Het helpt ook door letterlijk STOP uit te spreken, als je gedachten weer op hol slaan. Daarna ga je bedenken wat zijn daadwerkelijke actie was/is. Meestal valt dat positief uit, waardoor je rustiger wordt. Mij helpt dat heel erg, want ik kan mezelf gek maken door in cirkeltjes te blijven hangen.

Interessant, over dat samenwonen. De gedachte erachter is natuurlijk dat hij dan altijd bij je is, waardoor je je geen zorgen meer hoeft te maken of hij je nog wel leuk vindt...



Maar m.i. is dat schijnzekerheid. Want, ook bij samenwonen kan hij dingen zeggen of doen die je onzeker maken. Daarnaast hou je ook nog allebei je eigen leven/activiteiten, waardoor je toch nog steeds onzeker kunt worden. Waarom is hij pas zo laat thuis, of waarom wil hij met die ene meid afspreken?

Maakt dus niks uit, samenwonen.

Even een vraagje Izo, je vriend ligt dus in scheiding?

Maakt jou dat onzeker in de zin van dat je bang bent dat hij alsnog terug gaat naar zijn ex?

Ik weet van mijn vriend dat daar wat onzekerheid zit van zijn kant. Ben nog maar sinds 5/6 maanden weg bij ex, en hij is bang om de rebound te zijn. Toch wordt die angst al wat minder, omdat ik veel bevestiging geef (en v.v.). Dat helpt zeker. En het ook uitspreken naar elkaar helpt.