Relaties
alle pijlers
Verlatingsangst
donderdag 18 oktober 2012 22:54
Al een tijdje zit ik niet zo heel lekker in mijn vel, maar ben ik eigenlijk ook weer erg gelukkig omdat ik sinds een half jaar een relatie heb met een geweldige man. Dat klinkt wel krom en zo voelt dat ook, maar misschien heeft het één toch ook wel met het ander te maken en daarom open ik dit topic.
Ik ben sta vrij zelfverzekerd in het leven, heb een goede baan en zou eigenlijk niet mogen klagen. Ik ben op een punt in mijn leven dat ik me erg graag zou settelen met iemand, ik snak naar stabiliteit, maar ergens is me dat dus in relaties nog nooit gelukt. Verlatingsangst, zou ik het dan echt zo kunnen noemen waar ik tegenaan loop?
Ik heb geen spijt van de relaties die ik heb gehad en kijk er nu met een prima gevoel op terug, prima dat het over is. Het was het ook allemaal niet. Maar met de man met wie ik nu samen ben wil ik écht verder, ik zie ons trouwen en misschien wel kinderen krijgen. Ik verlang naar onze toekomst.
Maar tegelijkertijd is dit ook zo eng, want het is nog vrij pril en ik loop nu regelmatig tegen mijn eigen gedachten aan. Ik heb mensen nooit kunnen vertrouwen, ben wat dat betreft echt beschadigd in mijn jeugd doordat ik gepest werd en dit niet werd gezien door anderen (volwassenen). Zonder nu zielig te willen doen, merk ik wel dat ik die herinneringen aan vroeger steeds confronterender vind. Ik vind het een heftig idee dat die jaren uit mijn leven zoveel invloed hebben op wie ik nu ben. En ik zie het dus vooral terug in liefdesrelaties.
Ik heb bevestiging nodig van mijn vriend en als ik dat op een bepaald moment als ik dat verwacht niet krijg, dan schieten mijn gedachten op hol en kan mijn conclusie binnen vijf minuten zijn dat hij me niet meer wil of het vast binnenkort uitmaakt. Vreselijk vermoeiend, voor mij, maar ook voor hem als ik dan dingen weer uitgebreid wil bespreken, etc. Ik word hier best moedeloos van, want mijn eigen gedrag vind ik ook confronterend. Ik voel me op zo'n moment van zo'n 'bui' zo afhankelijk en zwak, daar heb ik dan achteraf zoveel spijt van. Ik baal er dan ook van dat ik niet relaxter met de situatie om kan gaan, want al met al is er eigenlijk geen vuiltje aan de lucht wat betreft onze relatie, het gaat heel erg goed juist.
Ik word er moedeloos van, legde altijd dingen zo bij anderen, maar zie nu dat ík het ben die in bepaalde patronen verwikkeld is, waardoor ik het mezelf en anderen niet makkelijk maak. Ik voel me soms zo eenzaam met mijn eigen gedachten en manier van hiermee omgaan. En natuurlijk uiteindelijk ook heel bang mijn vriend hierdoor toch te gaan verliezen.
Misschien zijn er mensen die dit gevoel/gedrag herkennen bij zichzelf, ik zou het fijn vinden om erover te praten met anderen.
Isabella
Ik ben sta vrij zelfverzekerd in het leven, heb een goede baan en zou eigenlijk niet mogen klagen. Ik ben op een punt in mijn leven dat ik me erg graag zou settelen met iemand, ik snak naar stabiliteit, maar ergens is me dat dus in relaties nog nooit gelukt. Verlatingsangst, zou ik het dan echt zo kunnen noemen waar ik tegenaan loop?
Ik heb geen spijt van de relaties die ik heb gehad en kijk er nu met een prima gevoel op terug, prima dat het over is. Het was het ook allemaal niet. Maar met de man met wie ik nu samen ben wil ik écht verder, ik zie ons trouwen en misschien wel kinderen krijgen. Ik verlang naar onze toekomst.
Maar tegelijkertijd is dit ook zo eng, want het is nog vrij pril en ik loop nu regelmatig tegen mijn eigen gedachten aan. Ik heb mensen nooit kunnen vertrouwen, ben wat dat betreft echt beschadigd in mijn jeugd doordat ik gepest werd en dit niet werd gezien door anderen (volwassenen). Zonder nu zielig te willen doen, merk ik wel dat ik die herinneringen aan vroeger steeds confronterender vind. Ik vind het een heftig idee dat die jaren uit mijn leven zoveel invloed hebben op wie ik nu ben. En ik zie het dus vooral terug in liefdesrelaties.
Ik heb bevestiging nodig van mijn vriend en als ik dat op een bepaald moment als ik dat verwacht niet krijg, dan schieten mijn gedachten op hol en kan mijn conclusie binnen vijf minuten zijn dat hij me niet meer wil of het vast binnenkort uitmaakt. Vreselijk vermoeiend, voor mij, maar ook voor hem als ik dan dingen weer uitgebreid wil bespreken, etc. Ik word hier best moedeloos van, want mijn eigen gedrag vind ik ook confronterend. Ik voel me op zo'n moment van zo'n 'bui' zo afhankelijk en zwak, daar heb ik dan achteraf zoveel spijt van. Ik baal er dan ook van dat ik niet relaxter met de situatie om kan gaan, want al met al is er eigenlijk geen vuiltje aan de lucht wat betreft onze relatie, het gaat heel erg goed juist.
Ik word er moedeloos van, legde altijd dingen zo bij anderen, maar zie nu dat ík het ben die in bepaalde patronen verwikkeld is, waardoor ik het mezelf en anderen niet makkelijk maak. Ik voel me soms zo eenzaam met mijn eigen gedachten en manier van hiermee omgaan. En natuurlijk uiteindelijk ook heel bang mijn vriend hierdoor toch te gaan verliezen.
Misschien zijn er mensen die dit gevoel/gedrag herkennen bij zichzelf, ik zou het fijn vinden om erover te praten met anderen.
Isabella
woensdag 24 oktober 2012 10:57
Bij mij zit het 'm niet zo in boos smsen of bellen, maar meer in wat mijn eigen gevoel met mijn stemming doet. Het is gewoon doodvermoeiend om je brein als soort achtbaan te ervaren en de vraag is of dat reeel is.
Samenwonen lijkt mijn vriend en mij heerlijk, juist omdat we elkaar dan toch dagelijks even kunnen zien. We hebben beide een enorm drukke baan, waardoor we elkaar momenteel ook maar een paar keer per week zien. Ik denk dat het voor mij juist wel wat ontspanning kan geven en je dan ook gemakkelijker wat andere dingen gaat doen, juist omdat je elkaar toch altijd weer ziet.
Het is waar: afgaan op de feiten ipv je eigen' verhaal' ervan maken. Ik ben hier zelf volop mee bezig, het is vroeg om te zeggen, maar sinds een paar dagen lijkt het echt alsof ik er anders in sta. Contact met vriend is supergoed en als ik op zijn wooren af moet gaan, dan kan het nooit meer stuk tussen ons.
Samenwonen lijkt mijn vriend en mij heerlijk, juist omdat we elkaar dan toch dagelijks even kunnen zien. We hebben beide een enorm drukke baan, waardoor we elkaar momenteel ook maar een paar keer per week zien. Ik denk dat het voor mij juist wel wat ontspanning kan geven en je dan ook gemakkelijker wat andere dingen gaat doen, juist omdat je elkaar toch altijd weer ziet.
Het is waar: afgaan op de feiten ipv je eigen' verhaal' ervan maken. Ik ben hier zelf volop mee bezig, het is vroeg om te zeggen, maar sinds een paar dagen lijkt het echt alsof ik er anders in sta. Contact met vriend is supergoed en als ik op zijn wooren af moet gaan, dan kan het nooit meer stuk tussen ons.
woensdag 24 oktober 2012 12:29
ik vind dit ook erg herkenbaar. Ik heb ook niet zozeer dat ik hem boos ga bejegenen maar ik ga hem wel vragen of het nog goed zit tussen ons (vre-se-lijk) dan nog eens (nog vre-se-lijk-er). Hij heeft aagegeven dat hij niet niet erg vind als ik af en toe eens bevestiging vraag maar hij moet nog wel in staat zijn mijn te bereiken. Als het toch niet uitmaakt wat hij zegt, dan voelt hij zich beklemd, logisch.
Maar ik heb ook een andere kant, ik ga twijfelen aan de relatie. Dan denk ik, kan ik niet beter alleen zijn dan heb ik deze problemen niet. En dan voelt hij dat ik twijfel wordt hij weer onzeker, drama.
Ik zou zo graag iets stabieler hierin willen zijn. Ik heb ook gewoon wel tijden dat het goed gaat. Maar dat onzekere, ik vind mezelf niet aantrekkelijk en ik vind het ook heel vervelend voelen dat ik zo weinig controle over mezelf heb.
Maar ik heb ook een andere kant, ik ga twijfelen aan de relatie. Dan denk ik, kan ik niet beter alleen zijn dan heb ik deze problemen niet. En dan voelt hij dat ik twijfel wordt hij weer onzeker, drama.
Ik zou zo graag iets stabieler hierin willen zijn. Ik heb ook gewoon wel tijden dat het goed gaat. Maar dat onzekere, ik vind mezelf niet aantrekkelijk en ik vind het ook heel vervelend voelen dat ik zo weinig controle over mezelf heb.
woensdag 24 oktober 2012 12:41
Julus; het isis inderdaad het idee dat ik misschien voor hem een rebound ben. Je hoort heel vaak dat, wanneer er kort na het beeindigen van een relatie weer een nieuwe relatie komt, dat deze dan vaak geen stand houden (heb ik zelf ook wel gehad). Ik weet wel dat mijn vriend al een tijdje klaar was met zijn ex, ook al voordat hij dat naar haar heeft uitgesproken. Al met al is er wel wat tijd over heen gegaan, en ik denk zeker niet dat hij terug wil naar haar, maar gewoon dat rebound verhaal zit in mijn hoofd.
Isabella, het is geen eer, maar ik had het gewoon niet verwacht zeg maar. Maar hij had ook niet verwacht dat ik hetzelfde over hem dacht. Ik ken hem inderdaad al langer dan onze relatie en we konden (en kunnen natuurlijk) het heel goed vinden.
Wat jij zegt over het vermoeiend zijn voor jezelf ervaar ik ook heel erg. Zelfs als ik het niet meer zou uitspreken naar mijn vriend, blijft het wel in mijn hoofd en sommige dagen word ik daar heel moe van. Ik woon nu een tijdje op mezelf, dus dat geeft dan ook weer meer tijd om na te denken (als het stil is thuis)
Isabella, het is geen eer, maar ik had het gewoon niet verwacht zeg maar. Maar hij had ook niet verwacht dat ik hetzelfde over hem dacht. Ik ken hem inderdaad al langer dan onze relatie en we konden (en kunnen natuurlijk) het heel goed vinden.
Wat jij zegt over het vermoeiend zijn voor jezelf ervaar ik ook heel erg. Zelfs als ik het niet meer zou uitspreken naar mijn vriend, blijft het wel in mijn hoofd en sommige dagen word ik daar heel moe van. Ik woon nu een tijdje op mezelf, dus dat geeft dan ook weer meer tijd om na te denken (als het stil is thuis)
woensdag 24 oktober 2012 20:16
Nou eigenlijk niet echt iets concreets. Nou ja, de laatste tijd heb ik het gevoel dat hij me niet zo leuk meer vindt. Onzin natuurlijk, maar in het begin hadden we wel vrij veel contact, berichtjes sturen e.d. en de laatste tijd wordt dat wat minder. Ik vat dat dan meteen op als 'hij vindt me minder leuk' wat eigenlijk niks met elkaar te maken heeft.
Toch praat m'n gevoel me bij elke kleine 'verandering' in zijn gedrag aan, dat het niet goed meer zit.
Vermoeiend is dit..
Toch praat m'n gevoel me bij elke kleine 'verandering' in zijn gedrag aan, dat het niet goed meer zit.
Vermoeiend is dit..
woensdag 24 oktober 2012 20:18
Als je elkaar wat langer kent, nemen de berichtjes af is mijn ervaring. Het is al wat gewoner, je hoeft elkaar niet meer te veroveren. Eigenlijk is het een teken dat alles goed gaat, je bent aan elkaar gewend.
Mijn ervaring is ook dat de extreme gedragsverandering een aanwijzing kunnen zijn dat er iets speelt. Dat is nu toch niet zo?
Dus heel normaal dit, niks om je zorgen over te maken.
En bovendien....realistisch gezien kan een relatie altijd uitgaan. Je kunt er niks aan doen als je vriend ermee wil stoppen. De kunst is om daarmee om te gaan..
Dus wat als hij het uitmaakt, stort dan je wereld in?
Mijn ervaring is ook dat de extreme gedragsverandering een aanwijzing kunnen zijn dat er iets speelt. Dat is nu toch niet zo?
Dus heel normaal dit, niks om je zorgen over te maken.
En bovendien....realistisch gezien kan een relatie altijd uitgaan. Je kunt er niks aan doen als je vriend ermee wil stoppen. De kunst is om daarmee om te gaan..
Dus wat als hij het uitmaakt, stort dan je wereld in?
woensdag 24 oktober 2012 20:36
Nou daar denk ik wel eens over na inderdaad, of mijn wereld dan instort. Dat dacht ik bij mijn vorige relatie namelijk altijd wel, maar toen dat uitging heb ik het ook gered. Alleen nu is mijn persoonlijke situatie een beetje anders als toen. Ik woon dus nu een tijdje op mezelf, alleen dus, en ik ken hier helemaal geen mensen. Kennissen en vrienden wonen allemaal een eind weg.
Uiteindelijk zal mijn wereld niet instorten, zover ben ik nu al wel. Alleen ik wil heel graag bij hem blijven. En nee geen extreme gedragsveranderingen, gewoon af en toe wat afwezig (waarschijnlijk door zijn eigen situatie) en verder wat minder berichtjes, in het begin was het veel 'ik vind je heel erg leuk' en zo en nu wat minder. Maar ja, ik trek me alles heel erg aan.
Terwijl als ik het omdraai, dan denk ik, waar gaat dit over? Ik bedoel als hij bijvoorbeeld een tijdje niet reageert dan is ie natuurlijk wat aan het doen. Dat heb ik ook wel eens, zo gek is dat niet. Maar als hij dat doet, dan ga ik er meteen wat van denken.
Vind het fijn dat ik hier mijn verhaal kwijt kan, soms voelt het wel een beetje als zeuren en ik heb wel veel aan jullie reacties!
Uiteindelijk zal mijn wereld niet instorten, zover ben ik nu al wel. Alleen ik wil heel graag bij hem blijven. En nee geen extreme gedragsveranderingen, gewoon af en toe wat afwezig (waarschijnlijk door zijn eigen situatie) en verder wat minder berichtjes, in het begin was het veel 'ik vind je heel erg leuk' en zo en nu wat minder. Maar ja, ik trek me alles heel erg aan.
Terwijl als ik het omdraai, dan denk ik, waar gaat dit over? Ik bedoel als hij bijvoorbeeld een tijdje niet reageert dan is ie natuurlijk wat aan het doen. Dat heb ik ook wel eens, zo gek is dat niet. Maar als hij dat doet, dan ga ik er meteen wat van denken.
Vind het fijn dat ik hier mijn verhaal kwijt kan, soms voelt het wel een beetje als zeuren en ik heb wel veel aan jullie reacties!
woensdag 24 oktober 2012 20:39
Je zeurt niet hoor, het is juist fijn dat jij je ei kwijt kunt én dat er ook meelezers zullen zijn die er iets mee kunnen.
Op zich heel goed dat je het al omdraait; ook jijzelf hebt weleens een drukke(re) dag, waardoor je niet toekomt aan sms-en.
Dan is het ook niet dat je hem minder leuk vindt, maar je hebt gewoon andere dingen te doen. Dat heeft hij dus ook.
Soms wordt je gewoon opgeslokt door je bezigheden op je werk, dan ben je al blij dat je even kunt gaan lunchen of zo. En je weet ook dat je partner er toch wel is, en je dan 's avonds fijn kunt bij kletsen. No worries!
Op zich heel goed dat je het al omdraait; ook jijzelf hebt weleens een drukke(re) dag, waardoor je niet toekomt aan sms-en.
Dan is het ook niet dat je hem minder leuk vindt, maar je hebt gewoon andere dingen te doen. Dat heeft hij dus ook.
Soms wordt je gewoon opgeslokt door je bezigheden op je werk, dan ben je al blij dat je even kunt gaan lunchen of zo. En je weet ook dat je partner er toch wel is, en je dan 's avonds fijn kunt bij kletsen. No worries!
woensdag 24 oktober 2012 20:41
En je hebt dus eerdere relatiebreuken overleefd. Ja, natuurlijk, overleven doe je het altijd. Omstandigheden kunnen natuurlijk wel uitmaken, dat ben ik met je eens. Maar dan heeft het niet eens te maken met je partner, maar met je eigen angsten voor het onbekende, m.i. Waar moet ik gaan wonen, of hoe moet dat dan financieel? Heel herkenbaar en logisch, want wij mensen houden niet van onzekerheden. Willen graag dat alles duidelijk is, zeker met de belangrijke pijlers; wonen, werk, liefde.
woensdag 24 oktober 2012 20:48
Had vanmiddag weer een moment.... Ik hoorde de hele dag helemaal niets en hij kwam sinds gisteravond ook niet online. Naarmate de dag vorderde kwamen er steeds meer spookbeelden in mn hoofd en eind van de middag wist ik zeker dat hij helemaal niet ziek was en heel ergens anders uithing met heel iemand anders.. :S
Tot hij rond een uur of vijf toch weer appte dat hij net wakker was nadat hij vannacht non stop boven de plee had gehangen. Hij stuurde toevallig ook 'voor de grap' een foto van zijn eigen zieke hoofd door wat er inderdaad niet jofel uitzag.
Nu zie ik dus extra duidelijk hoe ik hele verhalen bij elkaar 'concludeer' gebaseerd op niets, die totaal niet blijken te kloppen maar die wel 100% mijn waarheid zijn op zo'n moment. En die mijn stemming compleet omgooien, sterker nog, ik raak compleet van slag. Zucht...
Nog een inzichtje nav dit topic toen er werd gezegd; het gaat om wat hij doet; volgens mij heeft mijn vriend zelf ook last van een soort verlatingsangst gehad! Als ik iets (niet) zei waar hij blijkbaar van schrok kon hij overdreven boos worden. Hij wilde dan niet meer langskomen en even geen contact meer hebben. Omdat mij dat dan weer zo overstuur maakte heb ik hem eens in een brief geschreven dat hij weet dat ik hem zo goed mogelijk als ik kan behandel en dat hij op mijn daden en intenties moet letten, niet op wat ik zeg omdat het anders uiteindelijk fout zou lopen. Dat kwam aan en sindsdien gaat het goed.
Ik wou maar dat ik er ook zo plotseling vanaf zou kunnen komen...
Tot hij rond een uur of vijf toch weer appte dat hij net wakker was nadat hij vannacht non stop boven de plee had gehangen. Hij stuurde toevallig ook 'voor de grap' een foto van zijn eigen zieke hoofd door wat er inderdaad niet jofel uitzag.
Nu zie ik dus extra duidelijk hoe ik hele verhalen bij elkaar 'concludeer' gebaseerd op niets, die totaal niet blijken te kloppen maar die wel 100% mijn waarheid zijn op zo'n moment. En die mijn stemming compleet omgooien, sterker nog, ik raak compleet van slag. Zucht...
Nog een inzichtje nav dit topic toen er werd gezegd; het gaat om wat hij doet; volgens mij heeft mijn vriend zelf ook last van een soort verlatingsangst gehad! Als ik iets (niet) zei waar hij blijkbaar van schrok kon hij overdreven boos worden. Hij wilde dan niet meer langskomen en even geen contact meer hebben. Omdat mij dat dan weer zo overstuur maakte heb ik hem eens in een brief geschreven dat hij weet dat ik hem zo goed mogelijk als ik kan behandel en dat hij op mijn daden en intenties moet letten, niet op wat ik zeg omdat het anders uiteindelijk fout zou lopen. Dat kwam aan en sindsdien gaat het goed.
Ik wou maar dat ik er ook zo plotseling vanaf zou kunnen komen...
woensdag 24 oktober 2012 21:04
Ja Julus, als ik het hier zo lees dan denk ik ja, inderdaad. Maar op zo'n moment kan ik niet verder denken dan dat ik dan een reactie verwacht, die niet krijg en dan is mijn conclusie er zal wel iets mis zijn.En dan denk ik niet van, ach ik spreek hem vanavond wel weer.
Sowieso heb ik vrij veel verwachtingen, wat al snel leidt tot een soort van teleurgesteld zijn als deze verwachtingen niet uitkomen en die uit ik vaak door boos/chagerijnig te worden.
En Cosmopolitan dat herken ik ook, het is echt mijn waarheid op zo'n moment. Nu kan ik goed relativeren, maar als ik zo'n 'bui' heb en die gedachten dan gaat alle logica overboord.
Sowieso heb ik vrij veel verwachtingen, wat al snel leidt tot een soort van teleurgesteld zijn als deze verwachtingen niet uitkomen en die uit ik vaak door boos/chagerijnig te worden.
En Cosmopolitan dat herken ik ook, het is echt mijn waarheid op zo'n moment. Nu kan ik goed relativeren, maar als ik zo'n 'bui' heb en die gedachten dan gaat alle logica overboord.
woensdag 24 oktober 2012 21:19
Hoi allemaal,
Het is net alsof ik mijn eigen verhaal lees hier..
Ik zit op dit moment in een heel vervelende periode in mijn leven m.b.t. psychische problemen, en daarbij ook nog dit soort verlatingsangst, en mijn relatie is hierom dus ook uitgegaan.
Door alle druk had ik nog meer bevestiging nodig van mijn vriend waar ik dan op een hele vervelende manier om begon te vragen, en dit heeft hem uiteindelijk weggejaagd..
We waren nog niet lang samen, maar hadden al een lange geschiedenis waar mijn 'angst om verlaten te worden' wel door werd verergerd.
Ik vind het echt zó erg dat ik nu door mijn eigen gedrag de man waar ik mee oud hoopte te worden heb weggejaagd..
Het is net alsof ik mijn eigen verhaal lees hier..
Ik zit op dit moment in een heel vervelende periode in mijn leven m.b.t. psychische problemen, en daarbij ook nog dit soort verlatingsangst, en mijn relatie is hierom dus ook uitgegaan.
Door alle druk had ik nog meer bevestiging nodig van mijn vriend waar ik dan op een hele vervelende manier om begon te vragen, en dit heeft hem uiteindelijk weggejaagd..
We waren nog niet lang samen, maar hadden al een lange geschiedenis waar mijn 'angst om verlaten te worden' wel door werd verergerd.
Ik vind het echt zó erg dat ik nu door mijn eigen gedrag de man waar ik mee oud hoopte te worden heb weggejaagd..
woensdag 24 oktober 2012 21:22
izohvf,
dat van die buien, dat dan al je logica overboord gaat, dat herken ik echt zo erg! Ervoor en erna kan ik prima redeneren waarom bepaalde gedachten en gevoelens onredelijk zijn, maar zodra ik in zo'n bui terecht kwam verdween alle rede en kon ik maar aan één ding denken, bevestiging krijgen en mijn ongenoegen uiten.
Als ik dan even later weer gekalmeerd was kon ik ook prima toegeven dat ik onredelijk was..
De woorden 'mijn waarheid' heb ik ook regelmatig gebruikt om aan mijn vriend(nu ex, ik krijg het nog niet uit mijn strot..) uit te leggen wat er op zo'n moment gebeurde in mijn hoofd.
dat van die buien, dat dan al je logica overboord gaat, dat herken ik echt zo erg! Ervoor en erna kan ik prima redeneren waarom bepaalde gedachten en gevoelens onredelijk zijn, maar zodra ik in zo'n bui terecht kwam verdween alle rede en kon ik maar aan één ding denken, bevestiging krijgen en mijn ongenoegen uiten.
Als ik dan even later weer gekalmeerd was kon ik ook prima toegeven dat ik onredelijk was..
De woorden 'mijn waarheid' heb ik ook regelmatig gebruikt om aan mijn vriend(nu ex, ik krijg het nog niet uit mijn strot..) uit te leggen wat er op zo'n moment gebeurde in mijn hoofd.
woensdag 24 oktober 2012 21:29
Ja mijn onwaarheid kan ik het beter noemen. Maar dat is het inderdaad precies. Na de tijd voel ik me ook schuldig dat ik zo kwaad heb gedaan of heb gezeurd en dan denk ik ook, dat moet niet weer gebeuren. Maar zodra er ook maar iets gebeurd, of veranderd of hij is ergens anders chagerijnig om, dan beïnvloed dat mij ook meteen weer en heb ik in mijn hoofd alweer rampscenario's.
Indefference, jij leeft dus nu mijn angst om hem daardoor kwijt te raken. Sterkte ermee, ik hoop dat je uit deze moeilijke periode kan komen en er uiteindelijk sterker uit kan komen.
Indefference, jij leeft dus nu mijn angst om hem daardoor kwijt te raken. Sterkte ermee, ik hoop dat je uit deze moeilijke periode kan komen en er uiteindelijk sterker uit kan komen.
woensdag 24 oktober 2012 21:38
Het is precies zoals jij het ook beschrijft, het zouden mijn woorden kunnen zijn.
Ik ben al een hele tijd in therapie en begrijp al wel deels waar mijn 'aanvallen' vandaan komen. Heb het hier ook met hem over gehad en hij deed erg zijn best om begrip op te brengen, maar toen het gisterochtend weer misging zag hij het niet meer zitten.
Ik was al van plan om gerichtere therapie te gaan zoeken, om dit probleem aan te pakken. Vanzelf gaat het namelijk niet weg, ook niet in een volgende relatie (het ging in mijn vorige relaties ook zo, alleen zag ik toen niet in dat het probleem bij mijzelf lag).
Ik las hier iemand die zei 'daarom wil ik niet naar een psycholoog, want ik wil geen labeltje opgeplakt krijgen', weet even niet meer wie dat was. Maar ik volg geen therapie bij een psycholoog, dus krijg geen labeltjes opgeplakt. Er zijn verschillende vormen van therapie, ook een aantal die niet via de ggz lopen en waarvoor je geen verwijsbrief hoeft van je huisarts. Ik volg therapie bij een Gestalt-therapeut, en het heeft me al erg geholpen.
Zoek eens op op google welke therapie vormen er zijn en wat er eventueel in jouw buurt zit.
Ik ben al een hele tijd in therapie en begrijp al wel deels waar mijn 'aanvallen' vandaan komen. Heb het hier ook met hem over gehad en hij deed erg zijn best om begrip op te brengen, maar toen het gisterochtend weer misging zag hij het niet meer zitten.
Ik was al van plan om gerichtere therapie te gaan zoeken, om dit probleem aan te pakken. Vanzelf gaat het namelijk niet weg, ook niet in een volgende relatie (het ging in mijn vorige relaties ook zo, alleen zag ik toen niet in dat het probleem bij mijzelf lag).
Ik las hier iemand die zei 'daarom wil ik niet naar een psycholoog, want ik wil geen labeltje opgeplakt krijgen', weet even niet meer wie dat was. Maar ik volg geen therapie bij een psycholoog, dus krijg geen labeltjes opgeplakt. Er zijn verschillende vormen van therapie, ook een aantal die niet via de ggz lopen en waarvoor je geen verwijsbrief hoeft van je huisarts. Ik volg therapie bij een Gestalt-therapeut, en het heeft me al erg geholpen.
Zoek eens op op google welke therapie vormen er zijn en wat er eventueel in jouw buurt zit.
woensdag 24 oktober 2012 21:48
Ik vraag me af of je zelf je gedachten kunt veranderen.. Ik begin daar steeds meer aan te twijfelen. En ik was dat die dat zei over de psycholoog. Iemand boven mij vroeg me namelijk of ik niet misschien borderline kon hebben. Mijn persoonlijke mening is dat deze 'labels' tegenwoordig soms wel erg snel opgeplakt worden. Ik heb zelf gewerkt in de GGZ sector, dus ik zie wel hoe mensen hier baat bij kunnen hebben. Ik weet alleen niet of dat bij mij ook zo zou zijn. Voel wel een soort weerstand om hiervoor hulp te vragen, ik vind dat ik het zelf moet doen.
woensdag 24 oktober 2012 22:01
Ik snap heel goed wat je bedoelt! Ik ben jaren terug eens in therapie geweest bij een ggz-psychotherapeut maar dit was echt een fiasco, er was totaal geen klik en ik kreeg al na een paar sessies een label. Ben toen resoluut gestopt.
Het gaat met mij op meerdere vlakken niet goed, en toen ik op een dieptepunt terecht kwam heb ik hulp ingeschakeld, want ik besefte dat ik in mijn eentje er echt niet uit zou komen. Mijn keuze viel toen op een gestalt-therapeute. Met haar hulp ben ik gaan uitdiepen waar mijn problemen vandaan kwamen, en heb ik nu een redelijk goed beeld van alle dingen waar ik tegenaan loop.
De volgende stap is doe-therapieën, om jezelf ander geconditioneerd gedrag aan te leren.
Wat mijn psychiater vorige week zei was: Dát die reactie getriggerd wordt daar kan je niets aan doen, het is je limbisch systeem die zorgt dat er een reactie komt en die is niet te remmen. Je verstand is een fractie van een seconde langzamer. Dus als je je eerste reactie (onvrede, paniek, etc) al geuit hebt kan je je verstand gebruiken, maar dan is het al telaat. Het paniek-gedrag dat je vertoont is geconditioneerd, en dat kun je veranderen, waardoor je bij dezelfde trigger ander gedrag gaat vertonen.
Hoe het precies zit met hersenprocessen weet ik niet, heb me niet heel erg verdiept in hersenprocessen.
Maar ik snapte wel wat hij bedoelde, door een trauma wordt er elke keer bepaald gedrag geactiveerd als mijn vriend (onbewust en per ongeluk) de trigger overhaalt of het knopje indrukt. Het gedrag wat ik dan uit is geconditioneerd, namelijk paniek/angst/verdriet etc, en is dus gebaseerd op een trauma en niet reëel. Door ander gedrag aan te leren, dus jezelf te her-conditioneren kan je uit die spiraal komen.
Ik ga dat proberen. Geloof wel dat het écht niet makkelijk is want dit gedrag is er in jaaaaaren ingesleten. Maar omdat ik zelf wel kan inzien dat het gedrag onredelijk is (achteraf) denk ik ook dat het mogelijk is om ander gedrag aan te leren.
Het gaat met mij op meerdere vlakken niet goed, en toen ik op een dieptepunt terecht kwam heb ik hulp ingeschakeld, want ik besefte dat ik in mijn eentje er echt niet uit zou komen. Mijn keuze viel toen op een gestalt-therapeute. Met haar hulp ben ik gaan uitdiepen waar mijn problemen vandaan kwamen, en heb ik nu een redelijk goed beeld van alle dingen waar ik tegenaan loop.
De volgende stap is doe-therapieën, om jezelf ander geconditioneerd gedrag aan te leren.
Wat mijn psychiater vorige week zei was: Dát die reactie getriggerd wordt daar kan je niets aan doen, het is je limbisch systeem die zorgt dat er een reactie komt en die is niet te remmen. Je verstand is een fractie van een seconde langzamer. Dus als je je eerste reactie (onvrede, paniek, etc) al geuit hebt kan je je verstand gebruiken, maar dan is het al telaat. Het paniek-gedrag dat je vertoont is geconditioneerd, en dat kun je veranderen, waardoor je bij dezelfde trigger ander gedrag gaat vertonen.
Hoe het precies zit met hersenprocessen weet ik niet, heb me niet heel erg verdiept in hersenprocessen.
Maar ik snapte wel wat hij bedoelde, door een trauma wordt er elke keer bepaald gedrag geactiveerd als mijn vriend (onbewust en per ongeluk) de trigger overhaalt of het knopje indrukt. Het gedrag wat ik dan uit is geconditioneerd, namelijk paniek/angst/verdriet etc, en is dus gebaseerd op een trauma en niet reëel. Door ander gedrag aan te leren, dus jezelf te her-conditioneren kan je uit die spiraal komen.
Ik ga dat proberen. Geloof wel dat het écht niet makkelijk is want dit gedrag is er in jaaaaaren ingesleten. Maar omdat ik zelf wel kan inzien dat het gedrag onredelijk is (achteraf) denk ik ook dat het mogelijk is om ander gedrag aan te leren.
woensdag 24 oktober 2012 22:06
Oh, nog één ding Ik snap heel goed dat je het zelf wil doen, dat wilde ik ook altijd.
Maar probeer je het niet al een hele tijd zelf te doen? En merk je daarbij dat het ook niet echt lukt om te bereiken wat je wil bereiken?
In dat geval denk ik dat er wel ergens hulp moet zijn waar jij wat aan hebt, in de vorm van therapie of iets als coaching of iets dergelijks.
Het is geen onwil dat het je niet lukt om het te doorbreken, het is onvermogen. Ergens gaat iets niet goed, en aan jou dan de taak om uit te zoeken waar het niet goed gaat en wat er niet goed gaat. En ik denk dat hulp vragen daarbij juist een goed idee is, zodat je niet steeds geconfronteerd wordt met je eigen falen als je eigen plan van 'vandaag ga ik aardig en lief zijn' weer eens mislukt.
Maar probeer je het niet al een hele tijd zelf te doen? En merk je daarbij dat het ook niet echt lukt om te bereiken wat je wil bereiken?
In dat geval denk ik dat er wel ergens hulp moet zijn waar jij wat aan hebt, in de vorm van therapie of iets als coaching of iets dergelijks.
Het is geen onwil dat het je niet lukt om het te doorbreken, het is onvermogen. Ergens gaat iets niet goed, en aan jou dan de taak om uit te zoeken waar het niet goed gaat en wat er niet goed gaat. En ik denk dat hulp vragen daarbij juist een goed idee is, zodat je niet steeds geconfronteerd wordt met je eigen falen als je eigen plan van 'vandaag ga ik aardig en lief zijn' weer eens mislukt.
donderdag 25 oktober 2012 00:55
Waw wat een zee aan herkenbaarheid. Ook ik zit in een vrij prille relatie (aantal maanden) en zit in een enorme emotionele achtbaan. In mijn geval is het geen verlatingsangst of angst dat er een ander is, want daarvan ben ik overtuigd dat het niet aan de orde is. Wel is er sprake van steeds terugkomende teleurstellingen gebaseerd op min of meer dezelfde zaken die jullie noemen. Ik voel sterk de behoefte om mijn gevoelens te uiten, het liefst zo vaak mogelijk en als dat keer niet of niet meteen beantwoord wordt, raak ik vrij snel van slag.
Spelen jullie op zulke momenten niet zelf met de gedachte om de relatie te beeindigen? Ik wel namelijk. Ik verlang dan naar mijn onbezorgde leventje van voor de relatie terug. Terwijl ik met mijn verstand heel goed besef dat dat niet eerlijk is tegenover mijn partner (het is namelijk mijn verwachtingspatroon en niet zijn gedrag), maar ook niet tegenover mezelf. En toch kruip ik terug in mijn schulp iedere keer. Stel me kouder en. afstandelijker op omdat ik de teleurstelling voel van het niet beantwoorden van mijn verwachtingen.
Een voorbeeld heeft zich van de week voorgedaan. In mijn hoofd heb ik me erop ingesteld morgen of overmorgen zijn we vast weer samen. Blijkt hij niet te kunnen. Mijn tegenreactie (als teleurstelling van mijn eigen verwachtingspatroon) is de drie dagen erop volplannen met andere vrienden waar ik sowieso minder tijd voor had sinds begin van relatie. Ik baal dan van mezelf, van mijn afhankelijkheid tov mijn partner enz enz. Maar kwijt zou ik hen niet willen. Wat ik met hem beleef en wat ik voor hem voel heb ik nooit eerder ervaren (en ook ik heb de nodige ervaringen met mannen). Maar toch blokkeer ik naar hem toe als hij halve dag niets van zich laat horen oid. En als alles koek en ei is, vertoon ik juist tegenovergesteld gedrag naar hem toe.
Pfff om gek van te worden.... Het is zo veel makkelijker als er niet een bepaald iemand is van wie je zo veel houdt.... Wie had het gedacht dat het zo moeilijk kon zijn, zelfs als die gevielens beantwoord worden?
Spelen jullie op zulke momenten niet zelf met de gedachte om de relatie te beeindigen? Ik wel namelijk. Ik verlang dan naar mijn onbezorgde leventje van voor de relatie terug. Terwijl ik met mijn verstand heel goed besef dat dat niet eerlijk is tegenover mijn partner (het is namelijk mijn verwachtingspatroon en niet zijn gedrag), maar ook niet tegenover mezelf. En toch kruip ik terug in mijn schulp iedere keer. Stel me kouder en. afstandelijker op omdat ik de teleurstelling voel van het niet beantwoorden van mijn verwachtingen.
Een voorbeeld heeft zich van de week voorgedaan. In mijn hoofd heb ik me erop ingesteld morgen of overmorgen zijn we vast weer samen. Blijkt hij niet te kunnen. Mijn tegenreactie (als teleurstelling van mijn eigen verwachtingspatroon) is de drie dagen erop volplannen met andere vrienden waar ik sowieso minder tijd voor had sinds begin van relatie. Ik baal dan van mezelf, van mijn afhankelijkheid tov mijn partner enz enz. Maar kwijt zou ik hen niet willen. Wat ik met hem beleef en wat ik voor hem voel heb ik nooit eerder ervaren (en ook ik heb de nodige ervaringen met mannen). Maar toch blokkeer ik naar hem toe als hij halve dag niets van zich laat horen oid. En als alles koek en ei is, vertoon ik juist tegenovergesteld gedrag naar hem toe.
Pfff om gek van te worden.... Het is zo veel makkelijker als er niet een bepaald iemand is van wie je zo veel houdt.... Wie had het gedacht dat het zo moeilijk kon zijn, zelfs als die gevielens beantwoord worden?
