Relaties
alle pijlers
Verlatingsangst
donderdag 18 oktober 2012 22:54
Al een tijdje zit ik niet zo heel lekker in mijn vel, maar ben ik eigenlijk ook weer erg gelukkig omdat ik sinds een half jaar een relatie heb met een geweldige man. Dat klinkt wel krom en zo voelt dat ook, maar misschien heeft het één toch ook wel met het ander te maken en daarom open ik dit topic.
Ik ben sta vrij zelfverzekerd in het leven, heb een goede baan en zou eigenlijk niet mogen klagen. Ik ben op een punt in mijn leven dat ik me erg graag zou settelen met iemand, ik snak naar stabiliteit, maar ergens is me dat dus in relaties nog nooit gelukt. Verlatingsangst, zou ik het dan echt zo kunnen noemen waar ik tegenaan loop?
Ik heb geen spijt van de relaties die ik heb gehad en kijk er nu met een prima gevoel op terug, prima dat het over is. Het was het ook allemaal niet. Maar met de man met wie ik nu samen ben wil ik écht verder, ik zie ons trouwen en misschien wel kinderen krijgen. Ik verlang naar onze toekomst.
Maar tegelijkertijd is dit ook zo eng, want het is nog vrij pril en ik loop nu regelmatig tegen mijn eigen gedachten aan. Ik heb mensen nooit kunnen vertrouwen, ben wat dat betreft echt beschadigd in mijn jeugd doordat ik gepest werd en dit niet werd gezien door anderen (volwassenen). Zonder nu zielig te willen doen, merk ik wel dat ik die herinneringen aan vroeger steeds confronterender vind. Ik vind het een heftig idee dat die jaren uit mijn leven zoveel invloed hebben op wie ik nu ben. En ik zie het dus vooral terug in liefdesrelaties.
Ik heb bevestiging nodig van mijn vriend en als ik dat op een bepaald moment als ik dat verwacht niet krijg, dan schieten mijn gedachten op hol en kan mijn conclusie binnen vijf minuten zijn dat hij me niet meer wil of het vast binnenkort uitmaakt. Vreselijk vermoeiend, voor mij, maar ook voor hem als ik dan dingen weer uitgebreid wil bespreken, etc. Ik word hier best moedeloos van, want mijn eigen gedrag vind ik ook confronterend. Ik voel me op zo'n moment van zo'n 'bui' zo afhankelijk en zwak, daar heb ik dan achteraf zoveel spijt van. Ik baal er dan ook van dat ik niet relaxter met de situatie om kan gaan, want al met al is er eigenlijk geen vuiltje aan de lucht wat betreft onze relatie, het gaat heel erg goed juist.
Ik word er moedeloos van, legde altijd dingen zo bij anderen, maar zie nu dat ík het ben die in bepaalde patronen verwikkeld is, waardoor ik het mezelf en anderen niet makkelijk maak. Ik voel me soms zo eenzaam met mijn eigen gedachten en manier van hiermee omgaan. En natuurlijk uiteindelijk ook heel bang mijn vriend hierdoor toch te gaan verliezen.
Misschien zijn er mensen die dit gevoel/gedrag herkennen bij zichzelf, ik zou het fijn vinden om erover te praten met anderen.
Isabella
Ik ben sta vrij zelfverzekerd in het leven, heb een goede baan en zou eigenlijk niet mogen klagen. Ik ben op een punt in mijn leven dat ik me erg graag zou settelen met iemand, ik snak naar stabiliteit, maar ergens is me dat dus in relaties nog nooit gelukt. Verlatingsangst, zou ik het dan echt zo kunnen noemen waar ik tegenaan loop?
Ik heb geen spijt van de relaties die ik heb gehad en kijk er nu met een prima gevoel op terug, prima dat het over is. Het was het ook allemaal niet. Maar met de man met wie ik nu samen ben wil ik écht verder, ik zie ons trouwen en misschien wel kinderen krijgen. Ik verlang naar onze toekomst.
Maar tegelijkertijd is dit ook zo eng, want het is nog vrij pril en ik loop nu regelmatig tegen mijn eigen gedachten aan. Ik heb mensen nooit kunnen vertrouwen, ben wat dat betreft echt beschadigd in mijn jeugd doordat ik gepest werd en dit niet werd gezien door anderen (volwassenen). Zonder nu zielig te willen doen, merk ik wel dat ik die herinneringen aan vroeger steeds confronterender vind. Ik vind het een heftig idee dat die jaren uit mijn leven zoveel invloed hebben op wie ik nu ben. En ik zie het dus vooral terug in liefdesrelaties.
Ik heb bevestiging nodig van mijn vriend en als ik dat op een bepaald moment als ik dat verwacht niet krijg, dan schieten mijn gedachten op hol en kan mijn conclusie binnen vijf minuten zijn dat hij me niet meer wil of het vast binnenkort uitmaakt. Vreselijk vermoeiend, voor mij, maar ook voor hem als ik dan dingen weer uitgebreid wil bespreken, etc. Ik word hier best moedeloos van, want mijn eigen gedrag vind ik ook confronterend. Ik voel me op zo'n moment van zo'n 'bui' zo afhankelijk en zwak, daar heb ik dan achteraf zoveel spijt van. Ik baal er dan ook van dat ik niet relaxter met de situatie om kan gaan, want al met al is er eigenlijk geen vuiltje aan de lucht wat betreft onze relatie, het gaat heel erg goed juist.
Ik word er moedeloos van, legde altijd dingen zo bij anderen, maar zie nu dat ík het ben die in bepaalde patronen verwikkeld is, waardoor ik het mezelf en anderen niet makkelijk maak. Ik voel me soms zo eenzaam met mijn eigen gedachten en manier van hiermee omgaan. En natuurlijk uiteindelijk ook heel bang mijn vriend hierdoor toch te gaan verliezen.
Misschien zijn er mensen die dit gevoel/gedrag herkennen bij zichzelf, ik zou het fijn vinden om erover te praten met anderen.
Isabella
donderdag 25 oktober 2012 08:28
Nou het gaat hier echt niet zo goed.. Ik merk dat ik, hoe meer ik vermoed dat hij afstandelijker tegen mij gaat doen, meer aan hem ga trekken, om zijn gevoelens uit te spreken. Terwijl ik weet dat wanneer ik hem laat, hij dit uit zichzelf ook wel doet. Alleen de laatste paar weken eigenlijk bijna niet meer, wat mij onzeker maakt. Bijv. in het begin van onze relatie ging hij sporten en dan kreeg ik vaak meteen na het sporten een berichtje oid. Nu gaat hij sporten, eerst iets anders doen en krijg ik midden in de nacht nog een keer een berichtje. Slaat nergens op om daar van in de war te raken, maar gebeurd wel.
Ook belde hij me gisteravond dat ik hem absoluut niet mocht bellen morgenochtend. Nou ja, hij zei (ik bel 'm af en toe 'smorgens wakker), maar hij heeft echt 3x gezegd dat ik dat morgenochtend niet moest doen, want hij kon uitslapen. En dat geloof ik dan ook niet.
Best erg eigenlijk als ik dit hier zo schrijf, lees ik elke keer zelf weer hoe raar het eigenlijk is dat ik zo denk.
Ook belde hij me gisteravond dat ik hem absoluut niet mocht bellen morgenochtend. Nou ja, hij zei (ik bel 'm af en toe 'smorgens wakker), maar hij heeft echt 3x gezegd dat ik dat morgenochtend niet moest doen, want hij kon uitslapen. En dat geloof ik dan ook niet.
Best erg eigenlijk als ik dit hier zo schrijf, lees ik elke keer zelf weer hoe raar het eigenlijk is dat ik zo denk.
donderdag 25 oktober 2012 08:56
Hoi allemaal,
Indifference: inderdaad heel erg dat je hem bent kwijtgeraakt, maar ik zou niet alleen jezelf hiervan beschuldigen. Natuurlijk zal je toestand niet hebben bijgedragen aan het kunnen onderhouden van een goede relatie, maar anderzijds zegt het ook wel iets over hem en jullie als combinatie dat het op een breuk is uitgelopen. Tenminste, zo zie ik het, en misschien kan het wat relativeren. Sterkte!
Izo, je schrijft: dat je een soort weerstand voelt hulp te vragen, dat je het zelf moet doen. Wat houdt je precies tegen om anderen erin te betrekken? Mijn ervaring is dat soms erg kan helpen om wat visies te horen, dat zet mij dan vervolgens weer aan het denken en zo kom ik weer wat verder.
Mifaa, bespreek je ook met je vriend hoe de dingen voor jou werken en de gedachten in jouw hoofd werken?
Indifference: inderdaad heel erg dat je hem bent kwijtgeraakt, maar ik zou niet alleen jezelf hiervan beschuldigen. Natuurlijk zal je toestand niet hebben bijgedragen aan het kunnen onderhouden van een goede relatie, maar anderzijds zegt het ook wel iets over hem en jullie als combinatie dat het op een breuk is uitgelopen. Tenminste, zo zie ik het, en misschien kan het wat relativeren. Sterkte!
Izo, je schrijft: dat je een soort weerstand voelt hulp te vragen, dat je het zelf moet doen. Wat houdt je precies tegen om anderen erin te betrekken? Mijn ervaring is dat soms erg kan helpen om wat visies te horen, dat zet mij dan vervolgens weer aan het denken en zo kom ik weer wat verder.
Mifaa, bespreek je ook met je vriend hoe de dingen voor jou werken en de gedachten in jouw hoofd werken?
donderdag 25 oktober 2012 09:02
Nou weet je, ik heb zo'n beeld erbij van alleen maar praten over hoe ik me voel en ik vind dat een beetje blabla. Ik ben iemand die graag dingen doet en daardoor verbetering ziet. Maar ik heb gelezen over ACT en ik vind dat best een interessante therapie en je hebt het ook in training las ik. Alleen ik zie dat er weinig therapeuten zijn die daarmee werken.
Isabella, gaat het bij jou beter de laatste tijd?
Isabella, gaat het bij jou beter de laatste tijd?
donderdag 25 oktober 2012 10:06
Er zijn inderdaad ook trainingen en dat is helemaal geen ggz-clientengroepje mensen horen! Dat kunnen ook allerlei hulpverleners zijn die meer inzicht willen krijgen in de theorie of zelf eens anders met dingen zouden willen omgaan. Ik weet niet in welke omgeving je woont, maar er zijn toch al wel wat therapeuten die het meenemen in behandelingen, de moeite waard om daar naar op zoek te gaan en je er wat in te verdiepen misschien?
Het gaat deze week eigenlijk heel goed, gek genoeg sinds ik dit topic heb geopend. Ik ben ook open naar mijn vriend over dat ik ik vind dat ik moet veranderen wat betreft mijn omgaan met bepaalde dingen. Ik vond het heel lief van hem dat hij er gisteren zelf over begon, hoe het was voor me en wat maakte dat ik er zo mee bezig ben. Doet me op zo'n moment heel goed dat hij een opening zoekt door zelf initiatief te nemen en erover te beginnen.
Het gaat deze week eigenlijk heel goed, gek genoeg sinds ik dit topic heb geopend. Ik ben ook open naar mijn vriend over dat ik ik vind dat ik moet veranderen wat betreft mijn omgaan met bepaalde dingen. Ik vond het heel lief van hem dat hij er gisteren zelf over begon, hoe het was voor me en wat maakte dat ik er zo mee bezig ben. Doet me op zo'n moment heel goed dat hij een opening zoekt door zelf initiatief te nemen en erover te beginnen.
donderdag 25 oktober 2012 10:26
@Isa: ik heb het inderdaad een paar keer met mijn vriend besproken. Hij neemt het iedere keer goed op (gelukkig!) en begrijpt mij. Ik geef wel duidelijk aan dat het aan mij ligt, maar stiekem zou ik wel willen dat hij er af en toe meer rekening mee zou houden. Al doet hij daarvoor zijn best merk ik wel. Maar weet je... je kunt zoiets ook niet oneindig blijven aankaarten en bespreken, op een gegeven moment moet je ermee aan de slag. Maar dat vind ik moeilijk. Zoals Izo schrijft, ik word op zulke momenten ook boos. In eerste instantie boos op hem (wat onterecht is) en daarna boos op mezelf dat ik me zo afhankelijk opstel. En dan ga ik juist mijn onafhankelijkheid terugzoeken en ga ik te veel mijn eigen plan trekken, terwijl ik dat niet eens wil. Ik vind het heel moeilijk om een gezonde middenweg te vinden en ik vind het heel moeilijk om objectief te blijven tov zijn gedrag (hoe onterecht van mij ook).
Ik lees hier mee over alle therapieen e.d. Maar ik vraag me af of dit de oplossing is. Ik lees dat jullie verder zelfverzekerde jonge vrouwen zijn. Bij mezelf herken ik dit gedrag ook helemaal niet op andere vlakken. En ik zie het meer om me heen in relaties, vooral bij vrouwen...
Ik lees hier mee over alle therapieen e.d. Maar ik vraag me af of dit de oplossing is. Ik lees dat jullie verder zelfverzekerde jonge vrouwen zijn. Bij mezelf herken ik dit gedrag ook helemaal niet op andere vlakken. En ik zie het meer om me heen in relaties, vooral bij vrouwen...
donderdag 25 oktober 2012 11:01
Isabella, ik ben inderdaad een beetje aan het rondkijken. GGZ heeft bij mij toch een beetje het beeld van labeltjes plakken (dat moet ik in verband met evt. vergoedingen), maar alsnog ik wil geen label krijgen. Ik weet dat er verder niks mis met me is en ik ben op dit moment zeker tevreden met mezelf en mijn leven, alleen dit stukje is iets wat ik er niet uit krijg. Ik heb wel iets in de buurt gevonden wat ook ACT gebruikt en mindfullness. Heb maar even een emailtje gestuurd, een intakegesprek zal nooit kwaad kunnen.
Overigens wanneer zaken veranderen (vriend zou vanavond komen eten, maar kan toch niet) heb ik ook ernstige moeite om me in te houden. Net wel gelukt overigens, dus beetje trots wel op mezelf.
Overigens wanneer zaken veranderen (vriend zou vanavond komen eten, maar kan toch niet) heb ik ook ernstige moeite om me in te houden. Net wel gelukt overigens, dus beetje trots wel op mezelf.
donderdag 25 oktober 2012 11:17
Ik ben ook helemaal niet voor het direct grijpen naar therapieeen en psychologen e.d. Ik denk dat als je zelf je patronen in de gaten hebt en in je eigen omgeving bijv. vriendinnen met wie je goed kunt praten, je al een heel eind komt met je eigen veranderingsproces. Daar is vooral gewoon durf en motivatie voor nodig en niet te vergeten, dan de actie. Want natuurlijk kan het niet je hele leven doorgaan zoals dit, dan put je uit en anderen uit.
Izo, ik vind juist ook zulke situaties lastig: als vriend zou komen, maar dan niet kan ineens. Goed dat je je hebt kunnen inhouden, maar belangrijker: kun je zelf ook plaatsen waarom je het nodig vond om je in te houden? Kun je zijn reden van afzeggen begrijpen en rationaliseren en er niet iets persoonlijks naar jou toe van maken? Daar gaat het om denk ik.
Izo, ik vind juist ook zulke situaties lastig: als vriend zou komen, maar dan niet kan ineens. Goed dat je je hebt kunnen inhouden, maar belangrijker: kun je zelf ook plaatsen waarom je het nodig vond om je in te houden? Kun je zijn reden van afzeggen begrijpen en rationaliseren en er niet iets persoonlijks naar jou toe van maken? Daar gaat het om denk ik.
donderdag 25 oktober 2012 11:32
Ik kan in dit geval wel begrijpen waarom hij niet kan, maar dan nog steekt er wel iets. Ik heb dat niet naar hem geuit, soms doe ik dat wel. Ik maak er wel iets persoonlijks naar mij van dat hij nu minder vaak berichtjes stuurt en naar mijn mening nogal lauwtjes reageert soms. Is het gek om dat aan hem te vragen? Of hij zelf ook doorheeft dat hij minder berichtjes stuurt en zo?
donderdag 25 oktober 2012 11:57
Zo herkenbaar izo... dat het toch nog steekt. En ook minder berichten, koudere berichten... In de meeste gevallen zit er niets achter, maar ik kan er ook heel moeilijk mee omgaan. Wat doen jullie dan in de praktijk hiermee?
Ik trek me terug. Word zelf ook kouder en afstandelijker. Heb dan ook geen behoefte meer om te laten weten hoeveel ik om hem geef enz... maar meestal merkt hij dat en benadert hij mij zelf... Vaak volgt er nog een gesprek en dan is het weer een tijd helemaal goed. Dan 'geef ik me' volledig weer en dan begint het opnieuw... Baal dan dat ik mezelf WEER zo kwetsbaar heb opgesteld, dat ik alles voor hem doe, dat ik vanzelfsprekend ben voor hem en hij blijkbaar niet voor mij (zo voelt het bij mij dan op die momenten, ook als het niet terecht is).
Ik praat er ook veel met vriendinnen over, maar merk dat ik het moeilijk vind om die emoties uit te schakelen en nuchter te blijven. En hoe lang kun je doorgaan met zo'n patroon? Is het wel mogelijk om een gezonde relatie op te bouwen op deze manier?
Ik trek me terug. Word zelf ook kouder en afstandelijker. Heb dan ook geen behoefte meer om te laten weten hoeveel ik om hem geef enz... maar meestal merkt hij dat en benadert hij mij zelf... Vaak volgt er nog een gesprek en dan is het weer een tijd helemaal goed. Dan 'geef ik me' volledig weer en dan begint het opnieuw... Baal dan dat ik mezelf WEER zo kwetsbaar heb opgesteld, dat ik alles voor hem doe, dat ik vanzelfsprekend ben voor hem en hij blijkbaar niet voor mij (zo voelt het bij mij dan op die momenten, ook als het niet terecht is).
Ik praat er ook veel met vriendinnen over, maar merk dat ik het moeilijk vind om die emoties uit te schakelen en nuchter te blijven. En hoe lang kun je doorgaan met zo'n patroon? Is het wel mogelijk om een gezonde relatie op te bouwen op deze manier?
donderdag 25 oktober 2012 12:22
Ik heb juist het tegenover gestelde, ik ga extra lief tegen hem doen, stuur hem hoe leuk ik hem vindt. En als ik dan een beetje lauwe reactie terugkrijg, wordt het er niet beter van.
En nee ik denk niet dat het mogelijk is om een gezonde relatie aan te gaan als ik dit blijf doen. Dat is ook de reden dat ik er iets aan wil gaan doen. Desnoods met therapie.
En nee ik denk niet dat het mogelijk is om een gezonde relatie aan te gaan als ik dit blijf doen. Dat is ook de reden dat ik er iets aan wil gaan doen. Desnoods met therapie.
donderdag 25 oktober 2012 16:52
Bij is therapie geen optie. Al heel veel gehad, bovendien ben ik te kwetsbaar voor therapie (mijn problemen worden daar erger van, niet voor iedereen is therapie weggelegd).
Onzekerheid komt bij mij ook vaak naar voren als ik labiel ben. Dan voel ik me zó onaantrekkelijk en heb ik de neiging weer bevestiging te vragen waardoor ik me weer nog onaantrekelijker voel ect....
Als ik echt in zo'n spiraal kom ga ik weg bij mijn vriend en naar een vriendin ofzo. Want dan wordt het niets meer. Maar ik zou graag voorkomen dat dit soort dingen gebeuren. Ik ben dan zó verdrietig vooral. En ik voel dan ook dat ik geen controle heb over mijn emotie waardoor er ook paniek in mij opkomt.
En ik voel me vaak teleurgesteld in kleine dingen. En dan ga ik meestal twijfelen aan de relatie uiteindelijk als ik zie hoeveel die kleine dingen mij doen.
Ik heb een mindfullnes boek gekocht en hoop dat dit mij een beetje kan helpen. Ik denk dat het echt te maken heeft met accepteren van emoties. En dat ik moet accepteren dat hij gevoeligheden in mijn naar boven brengt. Als ik dan niet zo zit te miepen over die emoties dan loopt het al een stuk minder uit de hand.
Onzekerheid komt bij mij ook vaak naar voren als ik labiel ben. Dan voel ik me zó onaantrekkelijk en heb ik de neiging weer bevestiging te vragen waardoor ik me weer nog onaantrekelijker voel ect....
Als ik echt in zo'n spiraal kom ga ik weg bij mijn vriend en naar een vriendin ofzo. Want dan wordt het niets meer. Maar ik zou graag voorkomen dat dit soort dingen gebeuren. Ik ben dan zó verdrietig vooral. En ik voel dan ook dat ik geen controle heb over mijn emotie waardoor er ook paniek in mij opkomt.
En ik voel me vaak teleurgesteld in kleine dingen. En dan ga ik meestal twijfelen aan de relatie uiteindelijk als ik zie hoeveel die kleine dingen mij doen.
Ik heb een mindfullnes boek gekocht en hoop dat dit mij een beetje kan helpen. Ik denk dat het echt te maken heeft met accepteren van emoties. En dat ik moet accepteren dat hij gevoeligheden in mijn naar boven brengt. Als ik dan niet zo zit te miepen over die emoties dan loopt het al een stuk minder uit de hand.
donderdag 25 oktober 2012 19:06
Mindfullness vind ik ook erg interessant. Zijn er meer mensen die hier ervaring mee hebben?
Ik heb gevraagd of het klopt dat hij minder reageert.. En hij zegt dat het wel klopt, maar dat dat niet betekend dat hij niet aan me denkt.
Dat geloof ik overigens niet, ik snap niet waarom hij dan minder moet reageren.. Maar goed, ik blijf er een beetje in hangen.
Ik heb gevraagd of het klopt dat hij minder reageert.. En hij zegt dat het wel klopt, maar dat dat niet betekend dat hij niet aan me denkt.
Dat geloof ik overigens niet, ik snap niet waarom hij dan minder moet reageren.. Maar goed, ik blijf er een beetje in hangen.
vrijdag 26 oktober 2012 15:19
Wat lees ik hier herkenbare dingen...
Ik heb hier trouwens net een heel interessant boek over gelezen: 'Blijf bij mij' van Rika Ponnet. Het gaat over hechtingsstijlen en de liefde. Wij hebben dus de angstige binding. Er staan ook allerlei oplossingen in: kiezen voor een veilige man (vaak hebben wij juist de neiging om op een 'vermijdende' man te vallen en zij op ons), en/of je behoeften heel goed communiceren.
Ik vond het trouwens opvallend dat jullie lachen met dat 'nooit iets meer laten horen'. Ja, voor sommigen kan dat waanzin lijken, is het ook. Maar het is dus precies wat mij overkomen is. Een kerel met wie ik een paar maanden was, allemaal mooie woorden en beloften, die ik toch graag wilde geloven. We waren net een tripje Parijs aan het plannen, en opeens... niks meer. Een hele week, geen reactie nergens meer op.
Om radeloos van te worden. Ik snapte er niets van.
Zoiets is zowat het ergste dat je iemand kunt aandoen met verlatingsangst. Achteraf bleek ie in Ibiza gezeten te hebben, waar jullie je wel iet kunnen bij voorstellen. Maar hij bleef daarover liegen. Zei dat ie rouwde om zijn op sterven liggende oma, en daarom niemand wilde spreken. En werd daarbij nog heel boos op mij ook, omdat ik dat niet had gerespecteerd. Hij was zo boos dat ik begon te twijfelen of hij niet echt de waarheid sprak. Maar dat Ibiza verhaal is me later nog door iemand anders bevestigd, hij loog gewoon ijskoud. En daarna waren er nog tal van andere rare dingen met diezelfde kerel. Hele verhalen.
Maar als je zoiets dus meemaakt, als je al verlatingsangstig bent. Dat doet je vertrouwen geen goed. Ik ben er na een jaar nog altijd mee bezig, moet ik bekennen; Trek muren op tov mannen. Ik ben nu in therapie om daarmee (en andere dingen) te dealen... Dus ik kan het wel aanraden, therapie.
Ik heb hier trouwens net een heel interessant boek over gelezen: 'Blijf bij mij' van Rika Ponnet. Het gaat over hechtingsstijlen en de liefde. Wij hebben dus de angstige binding. Er staan ook allerlei oplossingen in: kiezen voor een veilige man (vaak hebben wij juist de neiging om op een 'vermijdende' man te vallen en zij op ons), en/of je behoeften heel goed communiceren.
Ik vond het trouwens opvallend dat jullie lachen met dat 'nooit iets meer laten horen'. Ja, voor sommigen kan dat waanzin lijken, is het ook. Maar het is dus precies wat mij overkomen is. Een kerel met wie ik een paar maanden was, allemaal mooie woorden en beloften, die ik toch graag wilde geloven. We waren net een tripje Parijs aan het plannen, en opeens... niks meer. Een hele week, geen reactie nergens meer op.
Om radeloos van te worden. Ik snapte er niets van.
Zoiets is zowat het ergste dat je iemand kunt aandoen met verlatingsangst. Achteraf bleek ie in Ibiza gezeten te hebben, waar jullie je wel iet kunnen bij voorstellen. Maar hij bleef daarover liegen. Zei dat ie rouwde om zijn op sterven liggende oma, en daarom niemand wilde spreken. En werd daarbij nog heel boos op mij ook, omdat ik dat niet had gerespecteerd. Hij was zo boos dat ik begon te twijfelen of hij niet echt de waarheid sprak. Maar dat Ibiza verhaal is me later nog door iemand anders bevestigd, hij loog gewoon ijskoud. En daarna waren er nog tal van andere rare dingen met diezelfde kerel. Hele verhalen.
Maar als je zoiets dus meemaakt, als je al verlatingsangstig bent. Dat doet je vertrouwen geen goed. Ik ben er na een jaar nog altijd mee bezig, moet ik bekennen; Trek muren op tov mannen. Ik ben nu in therapie om daarmee (en andere dingen) te dealen... Dus ik kan het wel aanraden, therapie.
zaterdag 27 oktober 2012 09:40
Ik heb het een beetje lastig nu, hoor niets van vriend, hij is waarschijnlijk aan het werk, maar het zit me dan toch niet lekker. Ik ben nu heel hard bezig om gewoon rustig te blijven en het het bij één keer bellen gelaten en een smsje met de vraag of ie me even terugbelt als ie het leest. Als het goed is zie ik hem vanmiddag.
Tove, ik lach dan wel om mijn eigen gedachten, maar hetzelfde wat jij vertelt is mij overkomen. Misschien daarom ook de gedachte?
Ik was aan het daten met iemand, leek allemaal leuk en prima te gaan, maar hoorde ineens van de één op de andere dag niets meer. Ook nooit meer kunnen bereiken. Is wel al lang geleden, maar toch.
Tove, ik lach dan wel om mijn eigen gedachten, maar hetzelfde wat jij vertelt is mij overkomen. Misschien daarom ook de gedachte?
Ik was aan het daten met iemand, leek allemaal leuk en prima te gaan, maar hoorde ineens van de één op de andere dag niets meer. Ook nooit meer kunnen bereiken. Is wel al lang geleden, maar toch.
zaterdag 27 oktober 2012 10:52
Isabella, wat vervelend, het ging best goed met je afgelopen dagen toch? En als je hem vanmiddag niet ziet, dan zie je 'm vast snel weer. En je weet het niet, misschien lukt het hem wel.
Hier gaat het ook niet zo goed. Eigenlijk zit ik nog steeds in mijn bui van aan alles twijfelen. En dat gaat al een tijdje zo en mijn vriend is het eigenlijk wel behoorlijk zat, hij werd ook heel kwaad. Dus ik moet nu echt stoppen, maar ik kom er niet uit.. Ben bang dat het niet zo goed gaat afgelopen, een mens kan maar zoveel hebben voordat het echt klaar is.
Hier gaat het ook niet zo goed. Eigenlijk zit ik nog steeds in mijn bui van aan alles twijfelen. En dat gaat al een tijdje zo en mijn vriend is het eigenlijk wel behoorlijk zat, hij werd ook heel kwaad. Dus ik moet nu echt stoppen, maar ik kom er niet uit.. Ben bang dat het niet zo goed gaat afgelopen, een mens kan maar zoveel hebben voordat het echt klaar is.
zondag 28 oktober 2012 13:30
Hoi Izo, hoe komt het dat je blijft twijfelen..ligt dit ook aan de interactie met je vriend? Kan hij je bijv. geruststellen op een bepaalde manier als je zo'n bui hebt? Of is dat stadium al een beetje voorbij en wordt hij er boos om ofzo? Rotgevoel voor jou lijkt me! Je hebt zelf in de gaten dat het zo niet langer kan, aan jou ook dus om er wat mee te doen, of ga je wachten tot je relatie op de klippen loopt... Denk aan jezelf en probeer er met iemand anders uit te komen, door bijv. hier te schrijven of met een vriendin of wie dan ook hierover te spreken. Relativeert dat soms niet wat? Veel sterkte, kop op!
Ik ben blij dat ik me gisteren heb ingehouden, want al met al was er dus niets aan de hand en kwam vriend 's avonds gewoon bij me en zijn we samen naar een verjaardag gegaan. Dat was heel gezellig en ik vind het weer een les voor mij voor een volgende keer: niet zo aan de haal gaan met mijn eigen gedachten en angsten..
Ik ben blij dat ik me gisteren heb ingehouden, want al met al was er dus niets aan de hand en kwam vriend 's avonds gewoon bij me en zijn we samen naar een verjaardag gegaan. Dat was heel gezellig en ik vind het weer een les voor mij voor een volgende keer: niet zo aan de haal gaan met mijn eigen gedachten en angsten..
zondag 28 oktober 2012 16:48
Wat een ''geruststelling'' dat er zoveel vrouwen zijn die eigenlijk hetzelfde probleem met zich meedragen.
Onzekerheid, verlatingsangst, bevestiging nodig hebben etc is voor mij ook allemaal zeer herkenbaar.
Zo herkenbaar dat ik dit zelfs heb met vriendschappen. Met vriendinnen met wie ik al jaaaaaaaaren bevriend ben, zit ik mezelf nog weleens af te vragen of ze nog wel vriendinnen met mij willen zijn :S Heel bizar, want er is eigenlijk geen reden waarom ze dat niet zouden willen. Toch heb ik ook vreemde gedachtes. En deze gedachtes heb ik ook met relaties. Ik durf mezelf ook niet 100% open te stellen voor een nieuwe man in mijn leven. Bang dat het toch weer mis gaat....
Maar om een lang verhaal kort te maken wil ik jullie het volgende meegeven....
- Wees vooral bewust van je eigen (idiote) gedachtes. Wanneer je bij jezelf merkt dat de angst naar boven komt om wat voor reden dan ook, probeer dan de boel goed te relativeren hoe de situatie daadwerkelijk is. Je onzekerheid/verlatingsangst kan je relatie juist de kop kosten terwijl het juist zoiets moois is. En don't get me wrong...... als je stapelgek op iemand bent ben je over het algemeen gewoon wat onzeker. Je vind iemand gewoon zo vreselijk leuk. Is niks mis mee, maar het moet niet te gek worden.
- Mijn psycholoog heeft mij ooit heel duidelijk gemaakt dat je die bevestiging (die jij op dat moment ZO GRAAG wilt) niet altijd kan krijgen. Hoe graag we dat zouden willen, dit is gewoon niet mogelijk punt uit. Wees hier ook zeer bewust van! Dus bevestiging kan je gewoon NIET ALTIJD krijgen!
- Iedere vrouw heeft weleens meegemaakt dat een date ineens niks meer laat horen. Ik zelf ook maar ik begin er nu ook makkelijker in te worden. Als ze niks meer willen laten horen prima. Hun verlies toch?? Nooit meer bij de pakken neerzetten maar gewoon doorgaan verder. Zo'n loser die geen guts heeft om fatsoenlijk iemand af te wijzen wil ik niet eens
Onzekerheid, verlatingsangst, bevestiging nodig hebben etc is voor mij ook allemaal zeer herkenbaar.
Zo herkenbaar dat ik dit zelfs heb met vriendschappen. Met vriendinnen met wie ik al jaaaaaaaaren bevriend ben, zit ik mezelf nog weleens af te vragen of ze nog wel vriendinnen met mij willen zijn :S Heel bizar, want er is eigenlijk geen reden waarom ze dat niet zouden willen. Toch heb ik ook vreemde gedachtes. En deze gedachtes heb ik ook met relaties. Ik durf mezelf ook niet 100% open te stellen voor een nieuwe man in mijn leven. Bang dat het toch weer mis gaat....
Maar om een lang verhaal kort te maken wil ik jullie het volgende meegeven....
- Wees vooral bewust van je eigen (idiote) gedachtes. Wanneer je bij jezelf merkt dat de angst naar boven komt om wat voor reden dan ook, probeer dan de boel goed te relativeren hoe de situatie daadwerkelijk is. Je onzekerheid/verlatingsangst kan je relatie juist de kop kosten terwijl het juist zoiets moois is. En don't get me wrong...... als je stapelgek op iemand bent ben je over het algemeen gewoon wat onzeker. Je vind iemand gewoon zo vreselijk leuk. Is niks mis mee, maar het moet niet te gek worden.
- Mijn psycholoog heeft mij ooit heel duidelijk gemaakt dat je die bevestiging (die jij op dat moment ZO GRAAG wilt) niet altijd kan krijgen. Hoe graag we dat zouden willen, dit is gewoon niet mogelijk punt uit. Wees hier ook zeer bewust van! Dus bevestiging kan je gewoon NIET ALTIJD krijgen!
- Iedere vrouw heeft weleens meegemaakt dat een date ineens niks meer laat horen. Ik zelf ook maar ik begin er nu ook makkelijker in te worden. Als ze niks meer willen laten horen prima. Hun verlies toch?? Nooit meer bij de pakken neerzetten maar gewoon doorgaan verder. Zo'n loser die geen guts heeft om fatsoenlijk iemand af te wijzen wil ik niet eens
zondag 28 oktober 2012 17:21
Heel herkenbaar....en vaak een drama (geweest).
Die ''trigger'' waar over geschreven werd: zomaar, zonder goede reden, zo van je struk raken/zo vedrietig/angstig worden...vreselijk is dat!
En dat was eigenlijk niet het ergste, maar het je ervoor schamen en het niet mogen van jezelf...DAT is nog het ergste probleem eigenlijk.
Als ik eerder had geleerd dat die gevoelens er mogen zijn en minder energie had gestoken om ze weg te duwen....dan dat een beter geweest, denk ik.
Toen ik liever voor mezelf werd en ''van mezelf kon houden met alle goede en rare kante (niet slecht/stom!!!) ging het de goede kant op. (Eerst acceptatie, daar wordt het minder ''groot'' van)
Laatste tijd een stuk minder last van.
Daar zijn dus ook wel een aantal redenen voor te noemen maar die zijn er ook een aantal nogal persoonlijk en eigenlijk komt het erop neer dat ook gewoon de tijd die wonden op een bepaalde manier heelt, of zoiets.
Die ''trigger'' waar over geschreven werd: zomaar, zonder goede reden, zo van je struk raken/zo vedrietig/angstig worden...vreselijk is dat!
En dat was eigenlijk niet het ergste, maar het je ervoor schamen en het niet mogen van jezelf...DAT is nog het ergste probleem eigenlijk.
Als ik eerder had geleerd dat die gevoelens er mogen zijn en minder energie had gestoken om ze weg te duwen....dan dat een beter geweest, denk ik.
Toen ik liever voor mezelf werd en ''van mezelf kon houden met alle goede en rare kante (niet slecht/stom!!!) ging het de goede kant op. (Eerst acceptatie, daar wordt het minder ''groot'' van)
Laatste tijd een stuk minder last van.
Daar zijn dus ook wel een aantal redenen voor te noemen maar die zijn er ook een aantal nogal persoonlijk en eigenlijk komt het erop neer dat ook gewoon de tijd die wonden op een bepaalde manier heelt, of zoiets.
zondag 28 oktober 2012 18:05
Isabelala en alle anderen natuurlijk,
Wat een herkenning.....en rationeel wetende wat te doen. Echter in een piekbui rationeel gaan denken, dat is zo ingewikkeld. Ik probeer stop te zeggen tegen mijn gedachten (en mijn omhoogkomende gevoel, door de gedachten). Soms lukt t, soms niet.
Ik probeer te zoeken naar waarom ik het gedrag blijf houden, ondanks dat ik er zelf ( en soms mijn vriend) zoveel last van heb. Wat maakt het nou dat het soms niet lukt te stoppen want wat levert het mij dan op? Het enige waar ik op kan komen is dat het misschien een bepaald gevoel van herkenning in een patroon oplevert. Zeg maar ' lekker zwelgen in vervelende gedachtes', zo noem ik t dan bij mezelf. Ik merk dat het soms aan me trekt, ik pieker, ik denk irrationele dingen (het zo herkenbare wat hier geschreven wordt: de worstcase scenarios vliegen door mijn hoofd (ik moet toegeven: we hebben zo met elkaar wel een levendige fantasie![😁]()
) en denk dan: hup, stop en ga wat doen. Maar alsof t aan me trekt, duik ik weer in mijn gedachten en tja....over gaat t dan iig niet. Het word natuurlijk alleen maar erger. En daarna vraag ik me dan dus af, als alleen maar een verlies-verlies situatie is en ik het niet wil en stop zeg, het dan toch ergns aan me blijft trekken. Want ik maak ook de keuze om in het gedrag te gaan.
Wat een herkenning.....en rationeel wetende wat te doen. Echter in een piekbui rationeel gaan denken, dat is zo ingewikkeld. Ik probeer stop te zeggen tegen mijn gedachten (en mijn omhoogkomende gevoel, door de gedachten). Soms lukt t, soms niet.
Ik probeer te zoeken naar waarom ik het gedrag blijf houden, ondanks dat ik er zelf ( en soms mijn vriend) zoveel last van heb. Wat maakt het nou dat het soms niet lukt te stoppen want wat levert het mij dan op? Het enige waar ik op kan komen is dat het misschien een bepaald gevoel van herkenning in een patroon oplevert. Zeg maar ' lekker zwelgen in vervelende gedachtes', zo noem ik t dan bij mezelf. Ik merk dat het soms aan me trekt, ik pieker, ik denk irrationele dingen (het zo herkenbare wat hier geschreven wordt: de worstcase scenarios vliegen door mijn hoofd (ik moet toegeven: we hebben zo met elkaar wel een levendige fantasie
) en denk dan: hup, stop en ga wat doen. Maar alsof t aan me trekt, duik ik weer in mijn gedachten en tja....over gaat t dan iig niet. Het word natuurlijk alleen maar erger. En daarna vraag ik me dan dus af, als alleen maar een verlies-verlies situatie is en ik het niet wil en stop zeg, het dan toch ergns aan me blijft trekken. Want ik maak ook de keuze om in het gedrag te gaan.
zondag 28 oktober 2012 19:25
Isa,
Als ik hier lees (of schrijf) dan relativeert dat wel een beetje, maar niet echt veel. En het ligt niet echt aan m'n vriend, hij wil me gewoon niet altijd bevestiging geven. Nou ja in het begin wel, maar ik twijfel aan alles wat hij zegt en spreek dat ook vaak uit, waardoor hij zich niet fijn voelt daarover.
Dus ja voor het weekend was hij best wel kwaad op me. En nu is hij het hele weekend weg en hoor ik bijna niks van hem, dus ik voel me niet zo fijn nu.
En ik probeer wel te relativeren dat ik straks vast iets van 'm hoor, maar op een of andere manier lukt dat slecht. En aangezien ik alleen met m'n gedachten ben, dan neemt het helemaal over.
Als ik hier lees (of schrijf) dan relativeert dat wel een beetje, maar niet echt veel. En het ligt niet echt aan m'n vriend, hij wil me gewoon niet altijd bevestiging geven. Nou ja in het begin wel, maar ik twijfel aan alles wat hij zegt en spreek dat ook vaak uit, waardoor hij zich niet fijn voelt daarover.
Dus ja voor het weekend was hij best wel kwaad op me. En nu is hij het hele weekend weg en hoor ik bijna niks van hem, dus ik voel me niet zo fijn nu.
En ik probeer wel te relativeren dat ik straks vast iets van 'm hoor, maar op een of andere manier lukt dat slecht. En aangezien ik alleen met m'n gedachten ben, dan neemt het helemaal over.
zondag 28 oktober 2012 20:15
Ik zou later nog reageren, bij deze een poging:
liselottes: je beschrijft het prima wat mij betreft.....maar jij weet ook niet hoe je het moet stoppen?
Ik heb op het begrip van tov82 gegoogeld en kwam dit tegen:
http://assortiment.bsl.nl ... thechtingsproblemenph.pdf
Samengevat er zijn 4 types van binding:
zekere hechting
anstig-vermijdend
afwijzend-vermijdend
geproccuepperd
Vond het wel grappig om te lezen: heel herkenbaar (voor mij angstig-vermijdend), de processen herken ik, maar net als veel dames hier kan ik het vaak moeilijk tegenhouden....als ik aan mijn vriend twijfel word ik (nogal) opstandig en ga ik er vanuit dat ie niks voor mij overheeft en dat ik alles zelf moet doen (heel onterecht trouwens).
Wat ik mij realiseer is dat het door een van mijn exen komt die steeds twijfelde aan de relatie (en dat ongeveer 2 jaar lang) wat ik ook deed en hij vond mij claimerig....
Ik weet niet of het bindings/verlatingsangst is, maar waar ik veel moeite mee heb is om mij volledig te geven en iemand volledig te vertrouwen (dat is denk de basis voor iedereen hier).
Okee lang verhaal, ik blijf graag meeschrijven
En achteraf nog even een schouderklopje voor mijzelf: vriend is nu 3 weken op groepsrondreis, in het begin was ik heel onzeker dat ie iemand anders zou tegenkomen en baalde ik dat ik niet iedere dag een smsje kreeg, maar deze week gaat het beter en ik heb na 5 dagen niks gehoord te hebben zelf een kort smsje gestuurd!
liselottes: je beschrijft het prima wat mij betreft.....maar jij weet ook niet hoe je het moet stoppen?
Ik heb op het begrip van tov82 gegoogeld en kwam dit tegen:
http://assortiment.bsl.nl ... thechtingsproblemenph.pdf
Samengevat er zijn 4 types van binding:
zekere hechting
anstig-vermijdend
afwijzend-vermijdend
geproccuepperd
Vond het wel grappig om te lezen: heel herkenbaar (voor mij angstig-vermijdend), de processen herken ik, maar net als veel dames hier kan ik het vaak moeilijk tegenhouden....als ik aan mijn vriend twijfel word ik (nogal) opstandig en ga ik er vanuit dat ie niks voor mij overheeft en dat ik alles zelf moet doen (heel onterecht trouwens).
Wat ik mij realiseer is dat het door een van mijn exen komt die steeds twijfelde aan de relatie (en dat ongeveer 2 jaar lang) wat ik ook deed en hij vond mij claimerig....
Ik weet niet of het bindings/verlatingsangst is, maar waar ik veel moeite mee heb is om mij volledig te geven en iemand volledig te vertrouwen (dat is denk de basis voor iedereen hier).
Okee lang verhaal, ik blijf graag meeschrijven
En achteraf nog even een schouderklopje voor mijzelf: vriend is nu 3 weken op groepsrondreis, in het begin was ik heel onzeker dat ie iemand anders zou tegenkomen en baalde ik dat ik niet iedere dag een smsje kreeg, maar deze week gaat het beter en ik heb na 5 dagen niks gehoord te hebben zelf een kort smsje gestuurd!
