Relaties
alle pijlers
Zondagmorgen... (mijn ervaring met huiselijk geweld, "blog")
woensdag 25 mei 2016 20:35
Zondagmorgen 9.30.
Onze 3 mooie meiden liggen samen met mij lekker op ons grote bed te luieren. 1 groot geluksmoment!
En ik? Ik zit weer eens met mijn hoofd in het verleden.
Oh, niet omdat ik eraan herinnerd wordt door dit geluksmoment, nee, ik kan er niet los van komen. Iets (het heet PTSS) heeft zich voorgoed vastgehaakt in mij en helaas zijn dat juist niet de leuke dingen, want het gekke is, ik weet dat er ook heus veel goede momenten waren, maar ik herinner ze mij niet meer, ik voel het niet meer. Wat rest is de pijn, angst, boosheid en vooral de twijfel en de onzekerheid waar ik mee worstel.
Ik weet ook heel goed wat daar de oorzaak van is, en vooral WIE daar de oorzaak van is.
Voor het gemak noem ik hem Hem. Want ik zou toch niet willen dat zijn naam schade aangedaan wordt door mij? Hem vindt dat ik al genoeg leed veroorzaakt heb door te gaan scheiden.
Hem vind ook dat ik hem geen kans gegeven heb en Hem vindt vooral dat alles wat er gebeurt is, nooit gebeurt is…..
Hem is een man die bij mij zorgzaamheid opriep en die heb ik hem 12 jaar lang gegeven. Evenals 2 mooie meisjes, een gezin dus. Alleen had ik pas heel laat door dat Hem niet in staat is tot het geven van liefde. Überhaupt is voelen, emotie en inleven iets vreemds voor Hem, behalve als Hem vind dat hem iets is aangedaan….
Oja, ik kreeg wel eens bloemen….als we ruzie hadden gehad, werd er bij het tankstation een bos gekocht en op het aanrecht gekwakt en Hem zei: Er ligt iets voor je…..
En ik maar doen of ik ze prachtig vond en de woorden “Sorry schat” niet miste….al wist ik toen nog niet wat sorry voor Hem betekent. Ik wilde niet weer problemen tenslotte.
Ik weet zeker dat wij naar buiten toe een prima gezin leken. Hem was joviaal toe naar buiten en vertelde de leukste verhalen. Binnen praatte hij niet (ben niet goed in praten), blafte tegen de kinderen en “was met mij getrouwd voor het huishouden en de seks”. Ja, ik kreeg regelmatig mijn functie eisen toegeroepen als we woorden hadden.
Ik was een sterke vrouw, moeder van 2 meiden en verantwoordelijk voor ons allemaal. Dat ik mezelf daar vaak niet in mee rekende had ik niet eens door.
In de jaren dat wij getrouwd zijn geweest, vond Hem het ook een aantal keer nodig om mij fysiek onder de duim te houden. Ach, het was vast onmacht van Hem, tja, ik ben ook niet op mijn mondje gevallen, maar wel bijna van de trap op mijn 7 maanden zwangere buik! Hem vond het erg naar dat ik hem aansprak op zijn, door mij ontdekte 06-lijn verslaving, is ook wel erg flauw van mij natuurlijk, dus reden genoeg om me van de trap te duwen, nadat er een printer naar mijn hoofd vloog.
Dat was mijn 1e ervaring met fysiek geweld.
De jaren kabbelden verder en soms ging het tijden wel “goed”. Tenminste, het was rustig. Daar zorgde ik wel voor, ik speelde precies in op de situatie en stemming van Hem en had een hele trukendoos om alles normaal te doen lijken en problemen te voorkomen….bijna niemand die iets merkte. Niet dat ik mij hier bewust van was hoor, het zat al helemaal in mijn systeem. Het was mijn leven.
Als ik nu alles op zou schrijven wat er gezegd en gedaan is en waar ik nu nog last van heb, dan kan ik beter een boek gaan schrijven denk ik, dus daar zal ik niet aan beginnen. Ik ga direct door naar het einde….
14 april 2013 is Hem gearresteerd vanuit onze woning. Voor ik zover was dat ik Hem kon laten arresteren, is er maanden van zware mishandeling, manipulatie, geestelijk geweld en sexueel geweld aan vooraf gegaan. Al dan niet met de kinderen als getuige. Hem was er namelijk van overtuigd dat ik een ander had of zou krijgen, controleerde me overal, zelfs tot op mijn werk en alles was dan ook mijn eigen schuld…..
Ik voelde mij vooral verantwoordelijk voor ons gezin en ook voor Hem en wilde hulp. Voor Hem. Telkens ging ik terug naar huis, hoe dreigend hij ook was, want Hem had hulp nodig, dacht ik. En Hem huilde, Hem kon er echt niets aan doen, hij voelde zich zo rot en hij zou het echt nooit weer doen. En ik?? Ik was sterk, ik zorgde verder, ik redde het wel….
Tot de dag kwam dat ook ik het niet meer wist en ik samen met mijn meisjes voor de zoveelste keer de deur ben uit gevlucht. Naar de buren, schuttingen op slot en wegwezen. Daar veilig binnen sprak ik met de crisisdienst van de GGZ, over Hem, en de psychiater wist mij er van te overtuigen dat het zo niet langer kon. Dat ik de politie moest gaan bellen en hij zou naar het bureau gaan om Hem te helpen. En nog heb ik niet zelf gebeld, gelukkig zij die psychiaters ook niet dom, want zei hij: ” Jij belt niet he, ik zal het voor je doen.”
Oh, ik kan me niet herinneren dat ik me ooit meer verscheurd heb gevoeld als toen, dat je je eigen man, de vader van je kinderen, moet laten oppakken.
Die nacht, nadat ik 4 uur lang op het bureau ben geweest om aangifte te doen, heb ik in bed een half uur lang heel hard gehuild. Dat was ook meteen voor de laatste keer voor de komende 1,5 jaar. Daarna gingen mijn emoties in de kluis en vocht ik verder. Nu voor de kinderen, met nog steeds het belang van Hem voor de mijne. Onvoorstelbaar nu, maar toen waar.
Het was ook niet voorbij hoor, geloof dat niet. Hem bleef dreigen “ik wilde dat ik je rug zo kapot had getrapt dat je nooit weer liep”, seks opeisen “want we zijn nog niet gescheiden en als jij geen seks met mij wilt ga ik van ons spaargeld naar de hoeren” en manipuleren “als jij van mij gaat scheiden rijdt ik me dood en dat is jouw schuld”.
En ik? Ik bleef stoer staan, de kinderen mochten niks merken, de buitenwereld niet.
Ik probeerde in de chaos van adviezen en verwijten( jeugdzorg, maatschappelijk werk, vrienden, familie, ex-familie) het juiste te doen. Een schier onmogelijke opgave, waarvan ik nu denk dat dingen anders hadden gemoeten, maar ja, ik moest telkens alleen de beslissingen nemen en vaak was er geen tijd voor twijfel. Ik leefde in een voortdurende staat van paraatheid, met een melding op locatie op mijn woning bij de politie.
En wat het belangrijkste was… ik moest zorgen dat ik mijn kinderen deze tijd zo goed mogelijk doorhielp. Zij hadden mij nodig.
Dat laatste, daarvan denk ik dat het is gelukt. Gelukkig! Het zijn 2 prachtige meiden die ik heb zien opbloeien de laste jaren!
En… ik hoef dat niet meer alleen te doen. Ik heb liefde gevonden in hoofdletters. Een man die voor mij en de kinderen ( inmiddels 3 trouwens, mijn meiden hebben er een prachtig zusje bij!) zorgt. Die mij waardeert, laat zijn wie ik mag zijn, mij laat voelen wat leven is. Alles op basis van gelijkwaardigheid!
Nu merk ik dat bij mijzelf die zorgvuldig vergrendelde kluis weer opengaat, ik voel weer, ik voel nu pas wat ik toen had moeten voelen. Nu dringt de angst zich aan me op, op de meest vreemde momenten. Nu voel ik de vernedering, de pijn en het verdriet. Maar ik laat mij er niet onder krijgen. Ik vecht door, nu voor mezelf, met hulp.
Ik hoor het de hulpverleners vaak zeggen als ik vertel over dingen die ik heb meegemaakt: “dit is bizar! “ “Hoe kan het dat je het zo lang hebt volgehouden” Nu denk ik: “Ja, bizar, hoe heb ik dit volgehouden?”
En ja, er zijn mensen die vinden dat ik meteen weg moest gaan, mensen die weten hoe je het had moeten doen, gelukkig voor hen weten ze niet hoe het is in zo'n situatie en gelukkig voor mij kan ik zeggen, ik heb meer dan mijn best gedaan om mijn gezin te redden, omdat ik het beste voor iedereen wilde. Maar uiteindelijk heb ik het allerbeste gedaan, weg gaan en zorgen voor rust en veiligheid!
Ik ga er nu voor zorgen dat het opgeruimd in een laatje komt en dat ik met een schone lei en mijn echte ik, samen met mijn gezin een fijne toekomst kan opbouwen!
En Hem? Die blijft zijn best doen om het mij vreselijk moeilijk te maken en vergeet daarbij dat hij het daarmee ook voor zijn kinderen moeilijk maakt, want zij zien en voelen mijn verdriet en pijn.
Maar dat interesseert Hem niet, want: “Ik heb toch Sorry gezegd, dus het is klaar”.
Hij is de verwekker van mijn kinderen, dus verbonden aan mijn leven.
Ik hoop dat hij gelukkig wordt, want dat is goed voor de meisjes....
Maar ooit hoop ik te kunnen zeggen: “Sorry, ik ben klaar…..met jou!”
Onze 3 mooie meiden liggen samen met mij lekker op ons grote bed te luieren. 1 groot geluksmoment!
En ik? Ik zit weer eens met mijn hoofd in het verleden.
Oh, niet omdat ik eraan herinnerd wordt door dit geluksmoment, nee, ik kan er niet los van komen. Iets (het heet PTSS) heeft zich voorgoed vastgehaakt in mij en helaas zijn dat juist niet de leuke dingen, want het gekke is, ik weet dat er ook heus veel goede momenten waren, maar ik herinner ze mij niet meer, ik voel het niet meer. Wat rest is de pijn, angst, boosheid en vooral de twijfel en de onzekerheid waar ik mee worstel.
Ik weet ook heel goed wat daar de oorzaak van is, en vooral WIE daar de oorzaak van is.
Voor het gemak noem ik hem Hem. Want ik zou toch niet willen dat zijn naam schade aangedaan wordt door mij? Hem vindt dat ik al genoeg leed veroorzaakt heb door te gaan scheiden.
Hem vind ook dat ik hem geen kans gegeven heb en Hem vindt vooral dat alles wat er gebeurt is, nooit gebeurt is…..
Hem is een man die bij mij zorgzaamheid opriep en die heb ik hem 12 jaar lang gegeven. Evenals 2 mooie meisjes, een gezin dus. Alleen had ik pas heel laat door dat Hem niet in staat is tot het geven van liefde. Überhaupt is voelen, emotie en inleven iets vreemds voor Hem, behalve als Hem vind dat hem iets is aangedaan….
Oja, ik kreeg wel eens bloemen….als we ruzie hadden gehad, werd er bij het tankstation een bos gekocht en op het aanrecht gekwakt en Hem zei: Er ligt iets voor je…..
En ik maar doen of ik ze prachtig vond en de woorden “Sorry schat” niet miste….al wist ik toen nog niet wat sorry voor Hem betekent. Ik wilde niet weer problemen tenslotte.
Ik weet zeker dat wij naar buiten toe een prima gezin leken. Hem was joviaal toe naar buiten en vertelde de leukste verhalen. Binnen praatte hij niet (ben niet goed in praten), blafte tegen de kinderen en “was met mij getrouwd voor het huishouden en de seks”. Ja, ik kreeg regelmatig mijn functie eisen toegeroepen als we woorden hadden.
Ik was een sterke vrouw, moeder van 2 meiden en verantwoordelijk voor ons allemaal. Dat ik mezelf daar vaak niet in mee rekende had ik niet eens door.
In de jaren dat wij getrouwd zijn geweest, vond Hem het ook een aantal keer nodig om mij fysiek onder de duim te houden. Ach, het was vast onmacht van Hem, tja, ik ben ook niet op mijn mondje gevallen, maar wel bijna van de trap op mijn 7 maanden zwangere buik! Hem vond het erg naar dat ik hem aansprak op zijn, door mij ontdekte 06-lijn verslaving, is ook wel erg flauw van mij natuurlijk, dus reden genoeg om me van de trap te duwen, nadat er een printer naar mijn hoofd vloog.
Dat was mijn 1e ervaring met fysiek geweld.
De jaren kabbelden verder en soms ging het tijden wel “goed”. Tenminste, het was rustig. Daar zorgde ik wel voor, ik speelde precies in op de situatie en stemming van Hem en had een hele trukendoos om alles normaal te doen lijken en problemen te voorkomen….bijna niemand die iets merkte. Niet dat ik mij hier bewust van was hoor, het zat al helemaal in mijn systeem. Het was mijn leven.
Als ik nu alles op zou schrijven wat er gezegd en gedaan is en waar ik nu nog last van heb, dan kan ik beter een boek gaan schrijven denk ik, dus daar zal ik niet aan beginnen. Ik ga direct door naar het einde….
14 april 2013 is Hem gearresteerd vanuit onze woning. Voor ik zover was dat ik Hem kon laten arresteren, is er maanden van zware mishandeling, manipulatie, geestelijk geweld en sexueel geweld aan vooraf gegaan. Al dan niet met de kinderen als getuige. Hem was er namelijk van overtuigd dat ik een ander had of zou krijgen, controleerde me overal, zelfs tot op mijn werk en alles was dan ook mijn eigen schuld…..
Ik voelde mij vooral verantwoordelijk voor ons gezin en ook voor Hem en wilde hulp. Voor Hem. Telkens ging ik terug naar huis, hoe dreigend hij ook was, want Hem had hulp nodig, dacht ik. En Hem huilde, Hem kon er echt niets aan doen, hij voelde zich zo rot en hij zou het echt nooit weer doen. En ik?? Ik was sterk, ik zorgde verder, ik redde het wel….
Tot de dag kwam dat ook ik het niet meer wist en ik samen met mijn meisjes voor de zoveelste keer de deur ben uit gevlucht. Naar de buren, schuttingen op slot en wegwezen. Daar veilig binnen sprak ik met de crisisdienst van de GGZ, over Hem, en de psychiater wist mij er van te overtuigen dat het zo niet langer kon. Dat ik de politie moest gaan bellen en hij zou naar het bureau gaan om Hem te helpen. En nog heb ik niet zelf gebeld, gelukkig zij die psychiaters ook niet dom, want zei hij: ” Jij belt niet he, ik zal het voor je doen.”
Oh, ik kan me niet herinneren dat ik me ooit meer verscheurd heb gevoeld als toen, dat je je eigen man, de vader van je kinderen, moet laten oppakken.
Die nacht, nadat ik 4 uur lang op het bureau ben geweest om aangifte te doen, heb ik in bed een half uur lang heel hard gehuild. Dat was ook meteen voor de laatste keer voor de komende 1,5 jaar. Daarna gingen mijn emoties in de kluis en vocht ik verder. Nu voor de kinderen, met nog steeds het belang van Hem voor de mijne. Onvoorstelbaar nu, maar toen waar.
Het was ook niet voorbij hoor, geloof dat niet. Hem bleef dreigen “ik wilde dat ik je rug zo kapot had getrapt dat je nooit weer liep”, seks opeisen “want we zijn nog niet gescheiden en als jij geen seks met mij wilt ga ik van ons spaargeld naar de hoeren” en manipuleren “als jij van mij gaat scheiden rijdt ik me dood en dat is jouw schuld”.
En ik? Ik bleef stoer staan, de kinderen mochten niks merken, de buitenwereld niet.
Ik probeerde in de chaos van adviezen en verwijten( jeugdzorg, maatschappelijk werk, vrienden, familie, ex-familie) het juiste te doen. Een schier onmogelijke opgave, waarvan ik nu denk dat dingen anders hadden gemoeten, maar ja, ik moest telkens alleen de beslissingen nemen en vaak was er geen tijd voor twijfel. Ik leefde in een voortdurende staat van paraatheid, met een melding op locatie op mijn woning bij de politie.
En wat het belangrijkste was… ik moest zorgen dat ik mijn kinderen deze tijd zo goed mogelijk doorhielp. Zij hadden mij nodig.
Dat laatste, daarvan denk ik dat het is gelukt. Gelukkig! Het zijn 2 prachtige meiden die ik heb zien opbloeien de laste jaren!
En… ik hoef dat niet meer alleen te doen. Ik heb liefde gevonden in hoofdletters. Een man die voor mij en de kinderen ( inmiddels 3 trouwens, mijn meiden hebben er een prachtig zusje bij!) zorgt. Die mij waardeert, laat zijn wie ik mag zijn, mij laat voelen wat leven is. Alles op basis van gelijkwaardigheid!
Nu merk ik dat bij mijzelf die zorgvuldig vergrendelde kluis weer opengaat, ik voel weer, ik voel nu pas wat ik toen had moeten voelen. Nu dringt de angst zich aan me op, op de meest vreemde momenten. Nu voel ik de vernedering, de pijn en het verdriet. Maar ik laat mij er niet onder krijgen. Ik vecht door, nu voor mezelf, met hulp.
Ik hoor het de hulpverleners vaak zeggen als ik vertel over dingen die ik heb meegemaakt: “dit is bizar! “ “Hoe kan het dat je het zo lang hebt volgehouden” Nu denk ik: “Ja, bizar, hoe heb ik dit volgehouden?”
En ja, er zijn mensen die vinden dat ik meteen weg moest gaan, mensen die weten hoe je het had moeten doen, gelukkig voor hen weten ze niet hoe het is in zo'n situatie en gelukkig voor mij kan ik zeggen, ik heb meer dan mijn best gedaan om mijn gezin te redden, omdat ik het beste voor iedereen wilde. Maar uiteindelijk heb ik het allerbeste gedaan, weg gaan en zorgen voor rust en veiligheid!
Ik ga er nu voor zorgen dat het opgeruimd in een laatje komt en dat ik met een schone lei en mijn echte ik, samen met mijn gezin een fijne toekomst kan opbouwen!
En Hem? Die blijft zijn best doen om het mij vreselijk moeilijk te maken en vergeet daarbij dat hij het daarmee ook voor zijn kinderen moeilijk maakt, want zij zien en voelen mijn verdriet en pijn.
Maar dat interesseert Hem niet, want: “Ik heb toch Sorry gezegd, dus het is klaar”.
Hij is de verwekker van mijn kinderen, dus verbonden aan mijn leven.
Ik hoop dat hij gelukkig wordt, want dat is goed voor de meisjes....
Maar ooit hoop ik te kunnen zeggen: “Sorry, ik ben klaar…..met jou!”
Nulla tenaci invia est via ( voor de volhouder is geen weg onbegaanbaar)
donderdag 26 mei 2016 00:09
quote:Dubbz schreef op 26 mei 2016 @ 00:05:
[...]
Misschien als wake-up call?
Je kunt er heel wollig over praten, verpakt met mooie strikken met als doel het te verzachten. Maar de boodschap is toch echt dat het zwakte is. En door er zo zacht over te praten, ga je volslagen voorbij aan het belang van de kinderen. En dat is eigenlijk om boos over te worden.
Naar allemaal van die psychologische processen, maar er is hier iets belangrijkers aan de hand: het welzijn van de kinderen.Wake up calls werken niet. Mensen moeten zelf iets willen en vooral ook kunnen veranderen. Daarom is advies en concrete hulp ook beter. Juist voor de kinderen. Pas bijvoorbeeld op zodat moeder naar een instantie kan gaan. Van kritiek raken ze juist verder geïsoleerd.
[...]
Misschien als wake-up call?
Je kunt er heel wollig over praten, verpakt met mooie strikken met als doel het te verzachten. Maar de boodschap is toch echt dat het zwakte is. En door er zo zacht over te praten, ga je volslagen voorbij aan het belang van de kinderen. En dat is eigenlijk om boos over te worden.
Naar allemaal van die psychologische processen, maar er is hier iets belangrijkers aan de hand: het welzijn van de kinderen.Wake up calls werken niet. Mensen moeten zelf iets willen en vooral ook kunnen veranderen. Daarom is advies en concrete hulp ook beter. Juist voor de kinderen. Pas bijvoorbeeld op zodat moeder naar een instantie kan gaan. Van kritiek raken ze juist verder geïsoleerd.
donderdag 26 mei 2016 00:10
Dus eens met Amand, inzien dat jouw zwakte tot gevolg heeft dat je je kinderen meesleurt in je ellende.
Zwakte is naar mijn idee ook geen waardeoordeel. Het is een gegeven waar je mee aan de slag moet. Om sterker te worden, om beslissingen te nemen die goed voor jou en de kinderen zijn, om doelen te stellen, om daadkrachtiger te worden. En je daaraan te houden. Om te groeien naar evenwicht voor jezelf maar bovenal voor je kinderen en om cirkels te doorbreken.
Zwakte is naar mijn idee ook geen waardeoordeel. Het is een gegeven waar je mee aan de slag moet. Om sterker te worden, om beslissingen te nemen die goed voor jou en de kinderen zijn, om doelen te stellen, om daadkrachtiger te worden. En je daaraan te houden. Om te groeien naar evenwicht voor jezelf maar bovenal voor je kinderen en om cirkels te doorbreken.
donderdag 26 mei 2016 00:10
quote:iris1969 schreef op 26 mei 2016 @ 00:09:
[...]
Wake up calls werken niet. Mensen moeten zelf iets willen en vooral ook kunnen veranderen. Daarom is advies en concrete hulp ook beter. Juist voor de kinderen. Pas bijvoorbeeld op zodat moeder naar een instantie kan gaan. Van kritiek raken ze juist verder geïsoleerd.Het is geen kritiek. Ik vind het gek dat sommigen het als kritiek klassificeren.
[...]
Wake up calls werken niet. Mensen moeten zelf iets willen en vooral ook kunnen veranderen. Daarom is advies en concrete hulp ook beter. Juist voor de kinderen. Pas bijvoorbeeld op zodat moeder naar een instantie kan gaan. Van kritiek raken ze juist verder geïsoleerd.Het is geen kritiek. Ik vind het gek dat sommigen het als kritiek klassificeren.
donderdag 26 mei 2016 00:13
donderdag 26 mei 2016 00:16
Mij valt juist op dat vrouwen die ik ken die in zo'n situatie hebben gezeten - een stuk of drie in mijn omgeving, waarvan die vriendin heel dichtbij staat - juist allemaal van die types zijn die niet zwak mogen zijn van zichzelf. Allemaal lieve ouders, ogenschijnlijk gelukkige jeugd. De situatie die ik van dichtbij heb gezien heeft zich jarenlang voortgesleept.
Ik denk dat in dat geval het juist haar sterkte was die haar de das om heeft gedaan, niet haar 'zwak zijn'. Al had ze natuurlijk een fatale zwakte: bij hem blijven. Maar dat deed ze natuurlijk niet omdat ze in het gelid geslagen werd, maar omdat ze - en dat zegt ze na jaren nog steeds - oprecht van hem hield. De hoop dat hij zou veranderen, de spijt na de uitbarstingen en haar begrip voor zijn (echt verschrikkelijke) rotjeugd, hielden haar 'verslaafd'. Dat was de zwakte.
De klappen, de veel ergere constante vernederingen en controle, en de incidenten die nog veel naarder waren maar die ik hier niet ga opschrijven, die 'droeg' ze omdat ze zichzelf wijs had gemaakt dat je nou eenmaal niet zomaar opgeeft. Daarin was ze 'sterk', zeurde ze niet, hing ze de vuile was niet buiten tegenover ons vriendinnen en hield ze maar vol. Ze zegt wel eens dat het jaren heeft gevoeld alsof ze had opgegeven, en dat ze daar juist wel eens het gevoel van kreeg dat ze een slappeling was. Zijn nieuwe vriendin zag ze als iemand die hem dan vast wel beter aan zou kunnen.
Ik denk dat in dat geval het juist haar sterkte was die haar de das om heeft gedaan, niet haar 'zwak zijn'. Al had ze natuurlijk een fatale zwakte: bij hem blijven. Maar dat deed ze natuurlijk niet omdat ze in het gelid geslagen werd, maar omdat ze - en dat zegt ze na jaren nog steeds - oprecht van hem hield. De hoop dat hij zou veranderen, de spijt na de uitbarstingen en haar begrip voor zijn (echt verschrikkelijke) rotjeugd, hielden haar 'verslaafd'. Dat was de zwakte.
De klappen, de veel ergere constante vernederingen en controle, en de incidenten die nog veel naarder waren maar die ik hier niet ga opschrijven, die 'droeg' ze omdat ze zichzelf wijs had gemaakt dat je nou eenmaal niet zomaar opgeeft. Daarin was ze 'sterk', zeurde ze niet, hing ze de vuile was niet buiten tegenover ons vriendinnen en hield ze maar vol. Ze zegt wel eens dat het jaren heeft gevoeld alsof ze had opgegeven, en dat ze daar juist wel eens het gevoel van kreeg dat ze een slappeling was. Zijn nieuwe vriendin zag ze als iemand die hem dan vast wel beter aan zou kunnen.
pluk de nacht
donderdag 26 mei 2016 00:26
quote:annemariem schreef op 26 mei 2016 @ 00:16:
Ik denk dat in dat geval het juist haar sterkte was die haar de das om heeft gedaan, niet haar 'zwak zijn'. Al had ze natuurlijk een fatale zwakte: bij hem blijven. Maar dat deed ze natuurlijk niet omdat ze in het gelid geslagen werd, maar omdat ze - en dat zegt ze na jaren nog steeds - oprecht van hem hield. De hoop dat hij zou veranderen, de spijt na de uitbarstingen en haar begrip voor zijn (echt verschrikkelijke) rotjeugd, hielden haar 'verslaafd'. Dat was de zwakte.
De klappen, de veel ergere constante vernederingen en controle, en de incidenten die nog veel naarder waren maar die ik hier niet ga opschrijven, die 'droeg' ze omdat ze zichzelf wijs had gemaakt dat je nou eenmaal niet zomaar opgeeft. Daarin was ze 'sterk', zeurde ze niet, hing ze de vuile was niet buiten tegenover ons vriendinnen en hield ze maar vol. Ze zegt wel eens dat het jaren heeft gevoeld alsof ze had opgegeven, en dat ze daar juist wel eens het gevoel van kreeg dat ze een slappeling was. Zijn nieuwe vriendin zag ze als iemand die hem dan vast wel beter aan zou kunnen.Datgene wat je hier als sterk duidt, is niets anders dan zwakte. Ik zie het vaker hier op het forum. 'Je bent een sterke vrouw', terwijl een voetveeg aangesproken wordt. Ik beschouw het dan maar als een aanmoediging, want het is verre van een constatering.
Ik denk dat in dat geval het juist haar sterkte was die haar de das om heeft gedaan, niet haar 'zwak zijn'. Al had ze natuurlijk een fatale zwakte: bij hem blijven. Maar dat deed ze natuurlijk niet omdat ze in het gelid geslagen werd, maar omdat ze - en dat zegt ze na jaren nog steeds - oprecht van hem hield. De hoop dat hij zou veranderen, de spijt na de uitbarstingen en haar begrip voor zijn (echt verschrikkelijke) rotjeugd, hielden haar 'verslaafd'. Dat was de zwakte.
De klappen, de veel ergere constante vernederingen en controle, en de incidenten die nog veel naarder waren maar die ik hier niet ga opschrijven, die 'droeg' ze omdat ze zichzelf wijs had gemaakt dat je nou eenmaal niet zomaar opgeeft. Daarin was ze 'sterk', zeurde ze niet, hing ze de vuile was niet buiten tegenover ons vriendinnen en hield ze maar vol. Ze zegt wel eens dat het jaren heeft gevoeld alsof ze had opgegeven, en dat ze daar juist wel eens het gevoel van kreeg dat ze een slappeling was. Zijn nieuwe vriendin zag ze als iemand die hem dan vast wel beter aan zou kunnen.Datgene wat je hier als sterk duidt, is niets anders dan zwakte. Ik zie het vaker hier op het forum. 'Je bent een sterke vrouw', terwijl een voetveeg aangesproken wordt. Ik beschouw het dan maar als een aanmoediging, want het is verre van een constatering.
donderdag 26 mei 2016 00:26
donderdag 26 mei 2016 00:29
quote:DeKenau schreef op 26 mei 2016 @ 00:26:
Ik heb verschillende vrienden die in een ongelijkwaardige relatie zitten en de vrouwen zijn- zonder uitzondering- allemaal lief, onderdanig,zorgzaam en naief.
Van de kenau's ( ) in mijn vriendenkring heeft werkelijk niemand zo'n relatie of überhaubt ooit gehad.
Ik heb dus een ander beeld.Interessant want ik ken juist alleen maar voorbeelden van een totaal ander type in een dergelijke relatie in mijn omgeving.
Ik heb verschillende vrienden die in een ongelijkwaardige relatie zitten en de vrouwen zijn- zonder uitzondering- allemaal lief, onderdanig,zorgzaam en naief.
Van de kenau's ( ) in mijn vriendenkring heeft werkelijk niemand zo'n relatie of überhaubt ooit gehad.
Ik heb dus een ander beeld.Interessant want ik ken juist alleen maar voorbeelden van een totaal ander type in een dergelijke relatie in mijn omgeving.
donderdag 26 mei 2016 00:29
quote:DeKenau schreef op 26 mei 2016 @ 00:26:
Ik heb verschillende vrienden die in een ongelijkwaardige relatie zitten en de vrouwen zijn- zonder uitzondering- allemaal lief, onderdanig,zorgzaam en naief.
Van de kenau's ( ) in mijn vriendenkring heeft werkelijk niemand zo'n relatie of überhaubt ooit gehad.
Ik heb dus een ander beeld.Ongelijkwaardig is iets anders dan gewelddadig.
Ik heb verschillende vrienden die in een ongelijkwaardige relatie zitten en de vrouwen zijn- zonder uitzondering- allemaal lief, onderdanig,zorgzaam en naief.
Van de kenau's ( ) in mijn vriendenkring heeft werkelijk niemand zo'n relatie of überhaubt ooit gehad.
Ik heb dus een ander beeld.Ongelijkwaardig is iets anders dan gewelddadig.
pluk de nacht
donderdag 26 mei 2016 00:32
quote:Amand schreef op 26 mei 2016 @ 00:26:
[...]
Datgene wat je hier als sterk duidt, is niets anders dan zwakte. Ik zie het vaker hier op het forum. 'Je bent een sterke vrouw', terwijl een voetveeg aangesproken wordt. Ik beschouw het dan maar als een aanmoediging, want het is verre van een constatering.Het punt is dat de zwakte hem erin zit dat je van jezelf niet zwak mag zijn. De manier waarop mijn vriendin tegen zichzelf praatte heeft kortom veel weg van de toon die jij aanslaat tegen TO met je veroordeling van zwakte. Maar daarom ben jij ook zo'n goede spiegel in dit topic - of nou ja een door je eigen aannames vervormde lachspiegel dan. Zo eentje die het beeld akelig verstoord terugkaatst
[...]
Datgene wat je hier als sterk duidt, is niets anders dan zwakte. Ik zie het vaker hier op het forum. 'Je bent een sterke vrouw', terwijl een voetveeg aangesproken wordt. Ik beschouw het dan maar als een aanmoediging, want het is verre van een constatering.Het punt is dat de zwakte hem erin zit dat je van jezelf niet zwak mag zijn. De manier waarop mijn vriendin tegen zichzelf praatte heeft kortom veel weg van de toon die jij aanslaat tegen TO met je veroordeling van zwakte. Maar daarom ben jij ook zo'n goede spiegel in dit topic - of nou ja een door je eigen aannames vervormde lachspiegel dan. Zo eentje die het beeld akelig verstoord terugkaatst
pluk de nacht
donderdag 26 mei 2016 00:34
quote:DeKenau schreef op 26 mei 2016 @ 00:31:
Gestoorde, bezitterige en negatief dominante mannen zitten echt niet te wachten op een assertieve vrouw. Dat is gewoon een natuurwet. Een vrouw met ballen vinden ze eng. Ik spreek uit ervaring.Nee dat is zeker geen natuurwet. Sommige van dit soort mannen zien in ze de uitdaging om ze te willen breken, juist omdat ze ze eng vinden.
Gestoorde, bezitterige en negatief dominante mannen zitten echt niet te wachten op een assertieve vrouw. Dat is gewoon een natuurwet. Een vrouw met ballen vinden ze eng. Ik spreek uit ervaring.Nee dat is zeker geen natuurwet. Sommige van dit soort mannen zien in ze de uitdaging om ze te willen breken, juist omdat ze ze eng vinden.
donderdag 26 mei 2016 00:38
quote:DeKenau schreef op 26 mei 2016 @ 00:31:
Gestoorde, bezitterige en negatief dominante mannen zitten echt niet te wachten op een assertieve vrouw. Dat is gewoon een natuurwet. Een vrouw met ballen vinden ze eng. Ik spreek uit ervaring.
De voorgangster van mijn vriendin was een echte kenau - met haar was de relatie van die man dus wederzijds explosief en gewelddadig. Mijn vriendin zelf was een ogenschijnlijk onbreekbare optimist, met een uitstekende leidinggevende functie, maar bleek toch breekbaar. De opvolgster was een pittige tante, ook hoogopgeleid en niet bang om in het openbaar andere mensen op hun nummer te zetten - maar zij is ook klein gekregen.
Natuurwet of niet, maar deze negatief-dominante man viel wel degelijk op assertief. En zo is het met de andere twee dames ook: allebei goede carrière, allebei goede mensen, allebei geen watje of onderdanig type, allebei tegenwoordig een prima vent, maar ook allebei jarenlang in een gewelddadige relatie gezeten.
Gestoorde, bezitterige en negatief dominante mannen zitten echt niet te wachten op een assertieve vrouw. Dat is gewoon een natuurwet. Een vrouw met ballen vinden ze eng. Ik spreek uit ervaring.
De voorgangster van mijn vriendin was een echte kenau - met haar was de relatie van die man dus wederzijds explosief en gewelddadig. Mijn vriendin zelf was een ogenschijnlijk onbreekbare optimist, met een uitstekende leidinggevende functie, maar bleek toch breekbaar. De opvolgster was een pittige tante, ook hoogopgeleid en niet bang om in het openbaar andere mensen op hun nummer te zetten - maar zij is ook klein gekregen.
Natuurwet of niet, maar deze negatief-dominante man viel wel degelijk op assertief. En zo is het met de andere twee dames ook: allebei goede carrière, allebei goede mensen, allebei geen watje of onderdanig type, allebei tegenwoordig een prima vent, maar ook allebei jarenlang in een gewelddadige relatie gezeten.
pluk de nacht
donderdag 26 mei 2016 00:38
donderdag 26 mei 2016 00:38
Ik zie- bij mijn moeder en via mijn werk- ook juist de zorgzame, naieve, niet mondige vrouw die in dit soort relaties zitten. De " goedmakers", angst voor veranderingen, ontbreken aan lef, zelfvertrouwen, weinig tot geen klankbord want geen werk/vrienden etc
Ja, nee, misschien. Kan je de vraag herhalen?
donderdag 26 mei 2016 00:42
quote:annemariem schreef op 26 mei 2016 @ 00:38:
[...]
De voorgangster van mijn vriendin was een echte kenau - met haar was de relatie van die man dus wederzijds explosief en gewelddadig. Mijn vriendin zelf was een ogenschijnlijk onbreekbare optimist, met een uitstekende leidinggevende functie, maar bleek toch breekbaar. De opvolgster was een pittige tante, ook hoogopgeleid en niet bang om in het openbaar andere mensen op hun nummer te zetten - maar zij is ook klein gekregen.
Natuurwet of niet, maar deze negatief-dominante man viel wel degelijk op assertief. En zo is het met de andere twee dames ook: allebei goede carrière, allebei goede mensen, allebei geen watje of onderdanig type, allebei tegenwoordig een prima vent, maar ook allebei jarenlang in een gewelddadige relatie gezeten.Precies. Er is dan ook vaak sprake van mindgames, manipulatie, blameshifting e.d. en niet van Tokkie-taferelen met de politie erbij.
[...]
De voorgangster van mijn vriendin was een echte kenau - met haar was de relatie van die man dus wederzijds explosief en gewelddadig. Mijn vriendin zelf was een ogenschijnlijk onbreekbare optimist, met een uitstekende leidinggevende functie, maar bleek toch breekbaar. De opvolgster was een pittige tante, ook hoogopgeleid en niet bang om in het openbaar andere mensen op hun nummer te zetten - maar zij is ook klein gekregen.
Natuurwet of niet, maar deze negatief-dominante man viel wel degelijk op assertief. En zo is het met de andere twee dames ook: allebei goede carrière, allebei goede mensen, allebei geen watje of onderdanig type, allebei tegenwoordig een prima vent, maar ook allebei jarenlang in een gewelddadige relatie gezeten.Precies. Er is dan ook vaak sprake van mindgames, manipulatie, blameshifting e.d. en niet van Tokkie-taferelen met de politie erbij.
donderdag 26 mei 2016 00:44
quote:annemariem schreef op 26 mei 2016 @ 00:38:
[...]
De voorgangster van mijn vriendin was een echte kenau - met haar was de relatie van die man dus wederzijds explosief en gewelddadig. Mijn vriendin zelf was een ogenschijnlijk onbreekbare optimist, met een uitstekende leidinggevende functie, maar bleek toch breekbaar. De opvolgster was een pittige tante, ook hoogopgeleid en niet bang om in het openbaar andere mensen op hun nummer te zetten - maar zij is ook klein gekregen.
Natuurwet of niet, maar deze negatief-dominante man viel wel degelijk op assertief. En zo is het met de andere twee dames ook: allebei goede carrière, allebei goede mensen, allebei geen watje of onderdanig type, allebei tegenwoordig een prima vent, maar ook allebei jarenlang in een gewelddadige relatie gezeten.
Je kunt er wel een heel verhaal van maken, maar linksom of rechtsom kom je er steeds weer op uit dat deze vrouwen (het gaat hier toevallig over vrouwen) iemand -langdurig- in hun leven toelaten die ze schade toebrengt. En dat is een zwakte.
Waarom is dit zo'n lastig ding? Toegeven dat je niet perfect bent is toch stap 1 richting eeuwigdurend geluk?
[...]
De voorgangster van mijn vriendin was een echte kenau - met haar was de relatie van die man dus wederzijds explosief en gewelddadig. Mijn vriendin zelf was een ogenschijnlijk onbreekbare optimist, met een uitstekende leidinggevende functie, maar bleek toch breekbaar. De opvolgster was een pittige tante, ook hoogopgeleid en niet bang om in het openbaar andere mensen op hun nummer te zetten - maar zij is ook klein gekregen.
Natuurwet of niet, maar deze negatief-dominante man viel wel degelijk op assertief. En zo is het met de andere twee dames ook: allebei goede carrière, allebei goede mensen, allebei geen watje of onderdanig type, allebei tegenwoordig een prima vent, maar ook allebei jarenlang in een gewelddadige relatie gezeten.
Je kunt er wel een heel verhaal van maken, maar linksom of rechtsom kom je er steeds weer op uit dat deze vrouwen (het gaat hier toevallig over vrouwen) iemand -langdurig- in hun leven toelaten die ze schade toebrengt. En dat is een zwakte.
Waarom is dit zo'n lastig ding? Toegeven dat je niet perfect bent is toch stap 1 richting eeuwigdurend geluk?
donderdag 26 mei 2016 01:27
quote:Amand schreef op 26 mei 2016 @ 00:44:
[...]
Je kunt er wel een heel verhaal van maken, maar linksom of rechtsom kom je er steeds weer op uit dat deze vrouwen (het gaat hier toevallig over vrouwen) iemand -langdurig- in hun leven toelaten die ze schade toebrengt. En dat is een zwakte.
Waarom is dit zo'n lastig ding? Toegeven dat je niet perfect bent is toch stap 1 richting eeuwigdurend geluk?
Hier heb je wel een punt, vind ik. Mijn moeder werd heel lang mishandeld door mijn vader. Toen ze eindelijk van hem af was, want de man was het niet eens met de scheiding en deed alles om die te vertragen en haar nogal te terroriseren, kwam mijn stiefvader in beeld. Nou ja, okee, ze had al iets met hem voor de scheiding. Sterker nog, een jaar voor de scheiding gingen ze gezellig met zijn drieen en ons samen op vakantie.
Het waren de verwarrende zeventiger jaren. Mijn vader wist niet dat ze wat hadden, toen hij daarachter kwam, laaide er een razernij in hem op, die ontzettend veel destructie opleverde, die mijn leven en dat van mijn broer en zus, nog lange tijd negatief beinvloed heeft.
Mijn moeder lang nogal in de kreukels na dat huwelijk, toch trok mijn stiefvader, mijn dader, meteen bij ons in. Ik weet nog dat ik ineens iemand boven hoorde bij mijn moeder, dat bleek hem te zijn. We moesten hem ook meteen pappa noemen, ik was 7. En mijn stiefvader bleek dus nog erger dan mijn vader. Alleen, hij mishandelde mijn moeder nog niet meteen. Ons wel. Maar mijn moeder was veel te depressief om dat op te merken. Voor haar was hij een prins op het witte paard, voor ons een monster.
Ik heb mijn moeder na mijn jeugd gevraagd, waarom ze niet eerst in therapie was gegaan na haar eerste huwelijk. Ze had weinig vertrouwen in hulpverleners en was bang dat ze ons af zouden pakken. Ze zat in de bijstand en moest het huis uit. Dat wilde ze niet. Toen heeft mijn stiefvader het huis gekocht en zijn ze getrouwd, niet in gemeenschap van goederen. En wij werden niet geadopteerd of aangenomen. Met andere woorden, door bezittingen en geld, heeft ze mijn stiefvader meteen in huis gehaald. En na een aantal jaar bleek, dat hij een klootzak was die haar nog erger onderdrukte en kwam ze lange tijd ook van hem niet af. Pas 5 jaar geleden lukte dat. Maar ja, ze heeft mij en mijn broer 20 jaar lang niet gezien. Ik kon niet leven met hoe ze om is gegaan met alles. Mijn stiefvader heeft me sexueel misbruikt en zelfs toen hij bekende en veroordeeld werd, bleef ze bij hem.
Ik heb daar nu wel vrede mee, mensen zijn idd niet perfect. Vanuit haar gezichtsveld, was het het enige wat ze kon doen. Ik heb ervan geleerd: sta op eigen benen, anders kun je niet weg, als je dat wilt. Blijf niet bij iemand waar je niet gelukkig mee bent. En ze was nooit gelukkig, niet met mijn vader en niet met mijn stiefvader. Ik heb haar nu vergeven. Ik heb ook ptss, chronisch. Maar mijn moeder heeft daar niet voor gekozen, ze koos voor haar eigen veiligheid. Dat begrijp ik nu wat beter maar ik moest een lange weg afleggen voor ik mijn moeder kon vergeven.
Ik heb geen kinderen. Een van de redenen is, ik kan niet in mijn eentje ervoor zorgen. Ik vind dat als je kinderen wilt als vrouw, je in staat moet zijn er in je eentje voor te zorgen want je partner kan altijd wegvallen. Ik wilde nooit, zoals mijn moeder, gedwongen worden te kiezen tussen mijn eigen veiligheid en die van mijn kinderen. Mijn broer wil haar nooit meer zien. Ik zie het zo, ze heeft een enorme fout gemaakt, meerdere. Toch is ze een goed mens en hou ik van haar.
Ik hoop alleen wel, dat door af en toe hier en daar mijn verhaal te vertellen, dat ik moeders bereik, die zich te afhankelijk opstellen naar hun partner toe en bedenken dat je kinderen nooit de dupe mogen worden. En arm zijn, is zoooooveel beter, dan getraumatiseerd worden. Bedenk dat je je kinderen ook alleen laat met iemand, die je niet door en door kent. Je kent iemand pas na een paar jaar elke dag samen, vind ik. Dat was nogal dom van mijn moeder want hij begon mij daardoor meteen te misbruiken. Je kunt je erg vergissen in mensen en wolven in schaapskleren, bestaan.
Ik weet zeker, dat mijn moeder, mijn broer, mijn zus en ik, het prima gered hadden zonder vaderfiguur, en zonder een koophuis, in de bijstand. Nu zijn we allemaal beschadigde mensen, ik hoop dat ik ze nog een keer samen kan krijgen, voor mijn moeder sterft, want die heeft niet zo lang meer. Ik heb haar verteld dat ik vind dat ze het goed gedaan heeft in haar leven. Ze wist niet beter en kon gewoon niet beter. Wees beter dan mijn moeder. Maak keuzes waarbij je 100% zeker weet, dat je kinderen voorop staan. En denk daar goed over na, en kijk hoe je partner met ze omgaat. Je kinderen zijn te belangrijk om te snel te gaan met een nieuwe partner, hoe leuk hij ook is. Als hij echt zo leuk is, heeft hij geduld om even te wachten op je.
[...]
Je kunt er wel een heel verhaal van maken, maar linksom of rechtsom kom je er steeds weer op uit dat deze vrouwen (het gaat hier toevallig over vrouwen) iemand -langdurig- in hun leven toelaten die ze schade toebrengt. En dat is een zwakte.
Waarom is dit zo'n lastig ding? Toegeven dat je niet perfect bent is toch stap 1 richting eeuwigdurend geluk?
Hier heb je wel een punt, vind ik. Mijn moeder werd heel lang mishandeld door mijn vader. Toen ze eindelijk van hem af was, want de man was het niet eens met de scheiding en deed alles om die te vertragen en haar nogal te terroriseren, kwam mijn stiefvader in beeld. Nou ja, okee, ze had al iets met hem voor de scheiding. Sterker nog, een jaar voor de scheiding gingen ze gezellig met zijn drieen en ons samen op vakantie.
Het waren de verwarrende zeventiger jaren. Mijn vader wist niet dat ze wat hadden, toen hij daarachter kwam, laaide er een razernij in hem op, die ontzettend veel destructie opleverde, die mijn leven en dat van mijn broer en zus, nog lange tijd negatief beinvloed heeft.
Mijn moeder lang nogal in de kreukels na dat huwelijk, toch trok mijn stiefvader, mijn dader, meteen bij ons in. Ik weet nog dat ik ineens iemand boven hoorde bij mijn moeder, dat bleek hem te zijn. We moesten hem ook meteen pappa noemen, ik was 7. En mijn stiefvader bleek dus nog erger dan mijn vader. Alleen, hij mishandelde mijn moeder nog niet meteen. Ons wel. Maar mijn moeder was veel te depressief om dat op te merken. Voor haar was hij een prins op het witte paard, voor ons een monster.
Ik heb mijn moeder na mijn jeugd gevraagd, waarom ze niet eerst in therapie was gegaan na haar eerste huwelijk. Ze had weinig vertrouwen in hulpverleners en was bang dat ze ons af zouden pakken. Ze zat in de bijstand en moest het huis uit. Dat wilde ze niet. Toen heeft mijn stiefvader het huis gekocht en zijn ze getrouwd, niet in gemeenschap van goederen. En wij werden niet geadopteerd of aangenomen. Met andere woorden, door bezittingen en geld, heeft ze mijn stiefvader meteen in huis gehaald. En na een aantal jaar bleek, dat hij een klootzak was die haar nog erger onderdrukte en kwam ze lange tijd ook van hem niet af. Pas 5 jaar geleden lukte dat. Maar ja, ze heeft mij en mijn broer 20 jaar lang niet gezien. Ik kon niet leven met hoe ze om is gegaan met alles. Mijn stiefvader heeft me sexueel misbruikt en zelfs toen hij bekende en veroordeeld werd, bleef ze bij hem.
Ik heb daar nu wel vrede mee, mensen zijn idd niet perfect. Vanuit haar gezichtsveld, was het het enige wat ze kon doen. Ik heb ervan geleerd: sta op eigen benen, anders kun je niet weg, als je dat wilt. Blijf niet bij iemand waar je niet gelukkig mee bent. En ze was nooit gelukkig, niet met mijn vader en niet met mijn stiefvader. Ik heb haar nu vergeven. Ik heb ook ptss, chronisch. Maar mijn moeder heeft daar niet voor gekozen, ze koos voor haar eigen veiligheid. Dat begrijp ik nu wat beter maar ik moest een lange weg afleggen voor ik mijn moeder kon vergeven.
Ik heb geen kinderen. Een van de redenen is, ik kan niet in mijn eentje ervoor zorgen. Ik vind dat als je kinderen wilt als vrouw, je in staat moet zijn er in je eentje voor te zorgen want je partner kan altijd wegvallen. Ik wilde nooit, zoals mijn moeder, gedwongen worden te kiezen tussen mijn eigen veiligheid en die van mijn kinderen. Mijn broer wil haar nooit meer zien. Ik zie het zo, ze heeft een enorme fout gemaakt, meerdere. Toch is ze een goed mens en hou ik van haar.
Ik hoop alleen wel, dat door af en toe hier en daar mijn verhaal te vertellen, dat ik moeders bereik, die zich te afhankelijk opstellen naar hun partner toe en bedenken dat je kinderen nooit de dupe mogen worden. En arm zijn, is zoooooveel beter, dan getraumatiseerd worden. Bedenk dat je je kinderen ook alleen laat met iemand, die je niet door en door kent. Je kent iemand pas na een paar jaar elke dag samen, vind ik. Dat was nogal dom van mijn moeder want hij begon mij daardoor meteen te misbruiken. Je kunt je erg vergissen in mensen en wolven in schaapskleren, bestaan.
Ik weet zeker, dat mijn moeder, mijn broer, mijn zus en ik, het prima gered hadden zonder vaderfiguur, en zonder een koophuis, in de bijstand. Nu zijn we allemaal beschadigde mensen, ik hoop dat ik ze nog een keer samen kan krijgen, voor mijn moeder sterft, want die heeft niet zo lang meer. Ik heb haar verteld dat ik vind dat ze het goed gedaan heeft in haar leven. Ze wist niet beter en kon gewoon niet beter. Wees beter dan mijn moeder. Maak keuzes waarbij je 100% zeker weet, dat je kinderen voorop staan. En denk daar goed over na, en kijk hoe je partner met ze omgaat. Je kinderen zijn te belangrijk om te snel te gaan met een nieuwe partner, hoe leuk hij ook is. Als hij echt zo leuk is, heeft hij geduld om even te wachten op je.
When the power of love is greater than the love of power, the world will know peace. -Bob Marley-
donderdag 26 mei 2016 01:38
Het gebeurt wel degelijk sterke vrouwen. Tegen de tijd dat ze ermee naar buiten durven komen zijn het inderdaad voetvegen geworden. Het probleem met dit soort mannen is dat het erin sluipt. Beetje bij beetje winnen ze terrein en als je voor het eerst zo iemand treft heb je dat niet door. Domweg omdat je het niet herkent. Zit je eenmaal vol in de relatie dan is eruit stappen een hele moeilijke stap. Je denkt inmiddels heel veel te houden van de man. In sommige gevallen dreigt de man regelmatig met zelfmoord dus ben je bang dat als je gaat dat hij dat werkelijk doet en dan voelt het als jouw schuld. Later als geweld een "gewoonte" is geworden durf je niet meer weg te gaan uit angst voor represailles. Ik wil tegen alle vrouwen zeggen die de stap hebben gewaagd om weg te gaan bij een gewelddadige man (lichamelijk of geestelijk).......You go girl. Chappeau. Pak je leven weer op en ga ervoor. Je kan het.
donderdag 26 mei 2016 09:07
quote:Amand schreef op 26 mei 2016 @ 00:44:
[...]
Je kunt er wel een heel verhaal van maken, maar linksom of rechtsom kom je er steeds weer op uit dat deze vrouwen (het gaat hier toevallig over vrouwen) iemand -langdurig- in hun leven toelaten die ze schade toebrengt. En dat is een zwakte.
Waarom is dit zo'n lastig ding? Toegeven dat je niet perfect bent is toch stap 1 richting eeuwigdurend geluk?
Je zou het een menselijke zwakte kunnen noemen net als bijvoorbeeld alcoholisme. Dat brengt ook schade toe (in dit geval aan het lichaam van die persoon en als het ernstig is ook in het leven van hem/haar en de directe omgeving). Toch helpt het niet om deze mensen zwak te noemen of een wake up call te geven. Het is beter ze te helpen als ze dat zelf willen.
Deze vrouwen hebben ook een verslaving maar nu aan die man en de enorme high en low van emoties die bij een roller coaster relatie horen. Ze zijn verslaafd aan een persoon en het is niet makkelijk om met die verslaving te breken dus start je steeds weer met een situatie die niet werkt of blijf je zitten.
[...]
Je kunt er wel een heel verhaal van maken, maar linksom of rechtsom kom je er steeds weer op uit dat deze vrouwen (het gaat hier toevallig over vrouwen) iemand -langdurig- in hun leven toelaten die ze schade toebrengt. En dat is een zwakte.
Waarom is dit zo'n lastig ding? Toegeven dat je niet perfect bent is toch stap 1 richting eeuwigdurend geluk?
Je zou het een menselijke zwakte kunnen noemen net als bijvoorbeeld alcoholisme. Dat brengt ook schade toe (in dit geval aan het lichaam van die persoon en als het ernstig is ook in het leven van hem/haar en de directe omgeving). Toch helpt het niet om deze mensen zwak te noemen of een wake up call te geven. Het is beter ze te helpen als ze dat zelf willen.
Deze vrouwen hebben ook een verslaving maar nu aan die man en de enorme high en low van emoties die bij een roller coaster relatie horen. Ze zijn verslaafd aan een persoon en het is niet makkelijk om met die verslaving te breken dus start je steeds weer met een situatie die niet werkt of blijf je zitten.
donderdag 26 mei 2016 09:23
Ik start mijn laptop op en zie heel veel nieuwe reacties! Mooi, want schijnbaar is het iets wat toch de nodige vragen en discussie oplevert, waardoor er toch over na gedacht wordt. Ik lees alles even rustig terug en reageer er dan uitgebreider op.
Nulla tenaci invia est via ( voor de volhouder is geen weg onbegaanbaar)
donderdag 26 mei 2016 09:42
Het is niet erg om een zwakte te hebben. Die hebben we allemaal.
Alleen wanneer er kinderen betrokken zijn kun je je simpelweg niet verschuilen achter bloemige verzachtende woorden en te verklaren aan de hand van psychologische oorzaken. Hoe dit gekomen is en psychologisch werkt bij iemand, hoe verklaarbaar ook, doet er dan simpelweg niet toe. Je hebt te zorgen dat je kinderen veilig opgroeien. Punt.
Kinderen hebben maar één jeugd namelijk. En je kunt dus maar één keer het zo goed mogelijk doen. Of het verknallen. En daar zie ik geen ruimte om zwak te zijn, je hebt namelijk je taak als ouder te volbrengen.
Alleen wanneer er kinderen betrokken zijn kun je je simpelweg niet verschuilen achter bloemige verzachtende woorden en te verklaren aan de hand van psychologische oorzaken. Hoe dit gekomen is en psychologisch werkt bij iemand, hoe verklaarbaar ook, doet er dan simpelweg niet toe. Je hebt te zorgen dat je kinderen veilig opgroeien. Punt.
Kinderen hebben maar één jeugd namelijk. En je kunt dus maar één keer het zo goed mogelijk doen. Of het verknallen. En daar zie ik geen ruimte om zwak te zijn, je hebt namelijk je taak als ouder te volbrengen.
donderdag 26 mei 2016 09:46
Het blijft altijd de hamvraag he, waarom blijven mensen in zulke relaties, waarom doen zij dit hun kinderen aan?
Het is zo dat veel moeders veel te lang in zo'n slechte relatie zitten en dat mede daardoor de kinderen schade wordt aangedaan. Mede daardoor want de man is de dader natuurlijk.
Ikzelf ook hoor. En hij was niet eens de vader van de kinderen. Toch bleef ik jaren proberen en hoop houden. Maar eerlijk gezegd: toen ik er middenin zat zag ik het niet zoals ik het nu zie ik zag het als incidenten die ik zou proberen op te lossen. Ja, ik voel mij schuldig en ook zwak en dom dat ik mijn kinderen dit aan heb gedaan.
De relatie was niet zo geweldadig als bij to, maar de kinderen hebben wel gezien(en gehoord) dat ik klappen heb gekregen. Het werd ook zo gedraaid in de relatie dat ik alles in de hand had, dat als ik gewoon deed hoe hij het wilde dat er dan niks gebeurd zou zijn.
En ik voelde mij heel verantwoordelijk. Naar buiten toe werd ik meestal wel gezien als een sterke en verstandige vrouw maar ook als een lieve vrouw. Daarom deelde ik ook haast niks. Uit schaamte.
Ik vind het niet erg dat hier gezegd wordt dat er toch een zwakte in de slachtoffers zit vanaf het begin, dat is gewoon zo. Iets weten de vrouwen niet, daar ben ik van overtuigd.
Mijn kinderen waren niet zijn boxbal/uitlaatklep, voor mijn kinderen leek hij heel goed te zijn. Ik dacht altijd dat alleen ik het zwaar had bij deze man.
Maar achteraf blijkt dat zij het wel degelijk zwaar hebben gehad. Juist omdat ze hebben gezien hoe hij tegen mij deed. Zij willen hem nu ook nooit meer zien, terwijl de kinderen al die jaren voor mij juist de reden waren dat ik het bleef proberen. Achteraf gingen mijn oogkleppen pas af. Voor de kinderen had ik juist weg moeten gaan.
Ikzelf was nogal gebrainwasht. En nu ben ik hard bezig om bij de kern van mijn probleem te komen hoor, de reden waarom ik mijzelf zo verloor wil ik nu wel eens oplossen.
Geen idee waarom andere vrouwen met kinderen zo lang in zo'n relatie blijven.
Als men het wist was het niet zo moeilijk voor de slachtoffers, hulpverleners en naasten om er uit te stappen.
Achteraf, en ik denk dat veel 'slachtoffers' dit denken, had ik al bij het eerste conflict ermee moeten stoppen.
Naïef was ik, en ik ken vrouwen in zulke relaties die je echt niet zwak kan noemen op het eerste gezicht. Wel zijn ze naïef omdat ze de man geloven op hun woord dat hij zal veranderen.
Ik had een harde leerschool, maar nooit zal ik zo naïef meer zijn.
Heel veel sterkte TO. Ptts is niet niks.
Het is zo dat veel moeders veel te lang in zo'n slechte relatie zitten en dat mede daardoor de kinderen schade wordt aangedaan. Mede daardoor want de man is de dader natuurlijk.
Ikzelf ook hoor. En hij was niet eens de vader van de kinderen. Toch bleef ik jaren proberen en hoop houden. Maar eerlijk gezegd: toen ik er middenin zat zag ik het niet zoals ik het nu zie ik zag het als incidenten die ik zou proberen op te lossen. Ja, ik voel mij schuldig en ook zwak en dom dat ik mijn kinderen dit aan heb gedaan.
De relatie was niet zo geweldadig als bij to, maar de kinderen hebben wel gezien(en gehoord) dat ik klappen heb gekregen. Het werd ook zo gedraaid in de relatie dat ik alles in de hand had, dat als ik gewoon deed hoe hij het wilde dat er dan niks gebeurd zou zijn.
En ik voelde mij heel verantwoordelijk. Naar buiten toe werd ik meestal wel gezien als een sterke en verstandige vrouw maar ook als een lieve vrouw. Daarom deelde ik ook haast niks. Uit schaamte.
Ik vind het niet erg dat hier gezegd wordt dat er toch een zwakte in de slachtoffers zit vanaf het begin, dat is gewoon zo. Iets weten de vrouwen niet, daar ben ik van overtuigd.
Mijn kinderen waren niet zijn boxbal/uitlaatklep, voor mijn kinderen leek hij heel goed te zijn. Ik dacht altijd dat alleen ik het zwaar had bij deze man.
Maar achteraf blijkt dat zij het wel degelijk zwaar hebben gehad. Juist omdat ze hebben gezien hoe hij tegen mij deed. Zij willen hem nu ook nooit meer zien, terwijl de kinderen al die jaren voor mij juist de reden waren dat ik het bleef proberen. Achteraf gingen mijn oogkleppen pas af. Voor de kinderen had ik juist weg moeten gaan.
Ikzelf was nogal gebrainwasht. En nu ben ik hard bezig om bij de kern van mijn probleem te komen hoor, de reden waarom ik mijzelf zo verloor wil ik nu wel eens oplossen.
Geen idee waarom andere vrouwen met kinderen zo lang in zo'n relatie blijven.
Als men het wist was het niet zo moeilijk voor de slachtoffers, hulpverleners en naasten om er uit te stappen.
Achteraf, en ik denk dat veel 'slachtoffers' dit denken, had ik al bij het eerste conflict ermee moeten stoppen.
Naïef was ik, en ik ken vrouwen in zulke relaties die je echt niet zwak kan noemen op het eerste gezicht. Wel zijn ze naïef omdat ze de man geloven op hun woord dat hij zal veranderen.
Ik had een harde leerschool, maar nooit zal ik zo naïef meer zijn.
Heel veel sterkte TO. Ptts is niet niks.
