Relaties
alle pijlers
Zondagmorgen... (mijn ervaring met huiselijk geweld, "blog")
woensdag 25 mei 2016 20:35
Zondagmorgen 9.30.
Onze 3 mooie meiden liggen samen met mij lekker op ons grote bed te luieren. 1 groot geluksmoment!
En ik? Ik zit weer eens met mijn hoofd in het verleden.
Oh, niet omdat ik eraan herinnerd wordt door dit geluksmoment, nee, ik kan er niet los van komen. Iets (het heet PTSS) heeft zich voorgoed vastgehaakt in mij en helaas zijn dat juist niet de leuke dingen, want het gekke is, ik weet dat er ook heus veel goede momenten waren, maar ik herinner ze mij niet meer, ik voel het niet meer. Wat rest is de pijn, angst, boosheid en vooral de twijfel en de onzekerheid waar ik mee worstel.
Ik weet ook heel goed wat daar de oorzaak van is, en vooral WIE daar de oorzaak van is.
Voor het gemak noem ik hem Hem. Want ik zou toch niet willen dat zijn naam schade aangedaan wordt door mij? Hem vindt dat ik al genoeg leed veroorzaakt heb door te gaan scheiden.
Hem vind ook dat ik hem geen kans gegeven heb en Hem vindt vooral dat alles wat er gebeurt is, nooit gebeurt is…..
Hem is een man die bij mij zorgzaamheid opriep en die heb ik hem 12 jaar lang gegeven. Evenals 2 mooie meisjes, een gezin dus. Alleen had ik pas heel laat door dat Hem niet in staat is tot het geven van liefde. Überhaupt is voelen, emotie en inleven iets vreemds voor Hem, behalve als Hem vind dat hem iets is aangedaan….
Oja, ik kreeg wel eens bloemen….als we ruzie hadden gehad, werd er bij het tankstation een bos gekocht en op het aanrecht gekwakt en Hem zei: Er ligt iets voor je…..
En ik maar doen of ik ze prachtig vond en de woorden “Sorry schat” niet miste….al wist ik toen nog niet wat sorry voor Hem betekent. Ik wilde niet weer problemen tenslotte.
Ik weet zeker dat wij naar buiten toe een prima gezin leken. Hem was joviaal toe naar buiten en vertelde de leukste verhalen. Binnen praatte hij niet (ben niet goed in praten), blafte tegen de kinderen en “was met mij getrouwd voor het huishouden en de seks”. Ja, ik kreeg regelmatig mijn functie eisen toegeroepen als we woorden hadden.
Ik was een sterke vrouw, moeder van 2 meiden en verantwoordelijk voor ons allemaal. Dat ik mezelf daar vaak niet in mee rekende had ik niet eens door.
In de jaren dat wij getrouwd zijn geweest, vond Hem het ook een aantal keer nodig om mij fysiek onder de duim te houden. Ach, het was vast onmacht van Hem, tja, ik ben ook niet op mijn mondje gevallen, maar wel bijna van de trap op mijn 7 maanden zwangere buik! Hem vond het erg naar dat ik hem aansprak op zijn, door mij ontdekte 06-lijn verslaving, is ook wel erg flauw van mij natuurlijk, dus reden genoeg om me van de trap te duwen, nadat er een printer naar mijn hoofd vloog.
Dat was mijn 1e ervaring met fysiek geweld.
De jaren kabbelden verder en soms ging het tijden wel “goed”. Tenminste, het was rustig. Daar zorgde ik wel voor, ik speelde precies in op de situatie en stemming van Hem en had een hele trukendoos om alles normaal te doen lijken en problemen te voorkomen….bijna niemand die iets merkte. Niet dat ik mij hier bewust van was hoor, het zat al helemaal in mijn systeem. Het was mijn leven.
Als ik nu alles op zou schrijven wat er gezegd en gedaan is en waar ik nu nog last van heb, dan kan ik beter een boek gaan schrijven denk ik, dus daar zal ik niet aan beginnen. Ik ga direct door naar het einde….
14 april 2013 is Hem gearresteerd vanuit onze woning. Voor ik zover was dat ik Hem kon laten arresteren, is er maanden van zware mishandeling, manipulatie, geestelijk geweld en sexueel geweld aan vooraf gegaan. Al dan niet met de kinderen als getuige. Hem was er namelijk van overtuigd dat ik een ander had of zou krijgen, controleerde me overal, zelfs tot op mijn werk en alles was dan ook mijn eigen schuld…..
Ik voelde mij vooral verantwoordelijk voor ons gezin en ook voor Hem en wilde hulp. Voor Hem. Telkens ging ik terug naar huis, hoe dreigend hij ook was, want Hem had hulp nodig, dacht ik. En Hem huilde, Hem kon er echt niets aan doen, hij voelde zich zo rot en hij zou het echt nooit weer doen. En ik?? Ik was sterk, ik zorgde verder, ik redde het wel….
Tot de dag kwam dat ook ik het niet meer wist en ik samen met mijn meisjes voor de zoveelste keer de deur ben uit gevlucht. Naar de buren, schuttingen op slot en wegwezen. Daar veilig binnen sprak ik met de crisisdienst van de GGZ, over Hem, en de psychiater wist mij er van te overtuigen dat het zo niet langer kon. Dat ik de politie moest gaan bellen en hij zou naar het bureau gaan om Hem te helpen. En nog heb ik niet zelf gebeld, gelukkig zij die psychiaters ook niet dom, want zei hij: ” Jij belt niet he, ik zal het voor je doen.”
Oh, ik kan me niet herinneren dat ik me ooit meer verscheurd heb gevoeld als toen, dat je je eigen man, de vader van je kinderen, moet laten oppakken.
Die nacht, nadat ik 4 uur lang op het bureau ben geweest om aangifte te doen, heb ik in bed een half uur lang heel hard gehuild. Dat was ook meteen voor de laatste keer voor de komende 1,5 jaar. Daarna gingen mijn emoties in de kluis en vocht ik verder. Nu voor de kinderen, met nog steeds het belang van Hem voor de mijne. Onvoorstelbaar nu, maar toen waar.
Het was ook niet voorbij hoor, geloof dat niet. Hem bleef dreigen “ik wilde dat ik je rug zo kapot had getrapt dat je nooit weer liep”, seks opeisen “want we zijn nog niet gescheiden en als jij geen seks met mij wilt ga ik van ons spaargeld naar de hoeren” en manipuleren “als jij van mij gaat scheiden rijdt ik me dood en dat is jouw schuld”.
En ik? Ik bleef stoer staan, de kinderen mochten niks merken, de buitenwereld niet.
Ik probeerde in de chaos van adviezen en verwijten( jeugdzorg, maatschappelijk werk, vrienden, familie, ex-familie) het juiste te doen. Een schier onmogelijke opgave, waarvan ik nu denk dat dingen anders hadden gemoeten, maar ja, ik moest telkens alleen de beslissingen nemen en vaak was er geen tijd voor twijfel. Ik leefde in een voortdurende staat van paraatheid, met een melding op locatie op mijn woning bij de politie.
En wat het belangrijkste was… ik moest zorgen dat ik mijn kinderen deze tijd zo goed mogelijk doorhielp. Zij hadden mij nodig.
Dat laatste, daarvan denk ik dat het is gelukt. Gelukkig! Het zijn 2 prachtige meiden die ik heb zien opbloeien de laste jaren!
En… ik hoef dat niet meer alleen te doen. Ik heb liefde gevonden in hoofdletters. Een man die voor mij en de kinderen ( inmiddels 3 trouwens, mijn meiden hebben er een prachtig zusje bij!) zorgt. Die mij waardeert, laat zijn wie ik mag zijn, mij laat voelen wat leven is. Alles op basis van gelijkwaardigheid!
Nu merk ik dat bij mijzelf die zorgvuldig vergrendelde kluis weer opengaat, ik voel weer, ik voel nu pas wat ik toen had moeten voelen. Nu dringt de angst zich aan me op, op de meest vreemde momenten. Nu voel ik de vernedering, de pijn en het verdriet. Maar ik laat mij er niet onder krijgen. Ik vecht door, nu voor mezelf, met hulp.
Ik hoor het de hulpverleners vaak zeggen als ik vertel over dingen die ik heb meegemaakt: “dit is bizar! “ “Hoe kan het dat je het zo lang hebt volgehouden” Nu denk ik: “Ja, bizar, hoe heb ik dit volgehouden?”
En ja, er zijn mensen die vinden dat ik meteen weg moest gaan, mensen die weten hoe je het had moeten doen, gelukkig voor hen weten ze niet hoe het is in zo'n situatie en gelukkig voor mij kan ik zeggen, ik heb meer dan mijn best gedaan om mijn gezin te redden, omdat ik het beste voor iedereen wilde. Maar uiteindelijk heb ik het allerbeste gedaan, weg gaan en zorgen voor rust en veiligheid!
Ik ga er nu voor zorgen dat het opgeruimd in een laatje komt en dat ik met een schone lei en mijn echte ik, samen met mijn gezin een fijne toekomst kan opbouwen!
En Hem? Die blijft zijn best doen om het mij vreselijk moeilijk te maken en vergeet daarbij dat hij het daarmee ook voor zijn kinderen moeilijk maakt, want zij zien en voelen mijn verdriet en pijn.
Maar dat interesseert Hem niet, want: “Ik heb toch Sorry gezegd, dus het is klaar”.
Hij is de verwekker van mijn kinderen, dus verbonden aan mijn leven.
Ik hoop dat hij gelukkig wordt, want dat is goed voor de meisjes....
Maar ooit hoop ik te kunnen zeggen: “Sorry, ik ben klaar…..met jou!”
Onze 3 mooie meiden liggen samen met mij lekker op ons grote bed te luieren. 1 groot geluksmoment!
En ik? Ik zit weer eens met mijn hoofd in het verleden.
Oh, niet omdat ik eraan herinnerd wordt door dit geluksmoment, nee, ik kan er niet los van komen. Iets (het heet PTSS) heeft zich voorgoed vastgehaakt in mij en helaas zijn dat juist niet de leuke dingen, want het gekke is, ik weet dat er ook heus veel goede momenten waren, maar ik herinner ze mij niet meer, ik voel het niet meer. Wat rest is de pijn, angst, boosheid en vooral de twijfel en de onzekerheid waar ik mee worstel.
Ik weet ook heel goed wat daar de oorzaak van is, en vooral WIE daar de oorzaak van is.
Voor het gemak noem ik hem Hem. Want ik zou toch niet willen dat zijn naam schade aangedaan wordt door mij? Hem vindt dat ik al genoeg leed veroorzaakt heb door te gaan scheiden.
Hem vind ook dat ik hem geen kans gegeven heb en Hem vindt vooral dat alles wat er gebeurt is, nooit gebeurt is…..
Hem is een man die bij mij zorgzaamheid opriep en die heb ik hem 12 jaar lang gegeven. Evenals 2 mooie meisjes, een gezin dus. Alleen had ik pas heel laat door dat Hem niet in staat is tot het geven van liefde. Überhaupt is voelen, emotie en inleven iets vreemds voor Hem, behalve als Hem vind dat hem iets is aangedaan….
Oja, ik kreeg wel eens bloemen….als we ruzie hadden gehad, werd er bij het tankstation een bos gekocht en op het aanrecht gekwakt en Hem zei: Er ligt iets voor je…..
En ik maar doen of ik ze prachtig vond en de woorden “Sorry schat” niet miste….al wist ik toen nog niet wat sorry voor Hem betekent. Ik wilde niet weer problemen tenslotte.
Ik weet zeker dat wij naar buiten toe een prima gezin leken. Hem was joviaal toe naar buiten en vertelde de leukste verhalen. Binnen praatte hij niet (ben niet goed in praten), blafte tegen de kinderen en “was met mij getrouwd voor het huishouden en de seks”. Ja, ik kreeg regelmatig mijn functie eisen toegeroepen als we woorden hadden.
Ik was een sterke vrouw, moeder van 2 meiden en verantwoordelijk voor ons allemaal. Dat ik mezelf daar vaak niet in mee rekende had ik niet eens door.
In de jaren dat wij getrouwd zijn geweest, vond Hem het ook een aantal keer nodig om mij fysiek onder de duim te houden. Ach, het was vast onmacht van Hem, tja, ik ben ook niet op mijn mondje gevallen, maar wel bijna van de trap op mijn 7 maanden zwangere buik! Hem vond het erg naar dat ik hem aansprak op zijn, door mij ontdekte 06-lijn verslaving, is ook wel erg flauw van mij natuurlijk, dus reden genoeg om me van de trap te duwen, nadat er een printer naar mijn hoofd vloog.
Dat was mijn 1e ervaring met fysiek geweld.
De jaren kabbelden verder en soms ging het tijden wel “goed”. Tenminste, het was rustig. Daar zorgde ik wel voor, ik speelde precies in op de situatie en stemming van Hem en had een hele trukendoos om alles normaal te doen lijken en problemen te voorkomen….bijna niemand die iets merkte. Niet dat ik mij hier bewust van was hoor, het zat al helemaal in mijn systeem. Het was mijn leven.
Als ik nu alles op zou schrijven wat er gezegd en gedaan is en waar ik nu nog last van heb, dan kan ik beter een boek gaan schrijven denk ik, dus daar zal ik niet aan beginnen. Ik ga direct door naar het einde….
14 april 2013 is Hem gearresteerd vanuit onze woning. Voor ik zover was dat ik Hem kon laten arresteren, is er maanden van zware mishandeling, manipulatie, geestelijk geweld en sexueel geweld aan vooraf gegaan. Al dan niet met de kinderen als getuige. Hem was er namelijk van overtuigd dat ik een ander had of zou krijgen, controleerde me overal, zelfs tot op mijn werk en alles was dan ook mijn eigen schuld…..
Ik voelde mij vooral verantwoordelijk voor ons gezin en ook voor Hem en wilde hulp. Voor Hem. Telkens ging ik terug naar huis, hoe dreigend hij ook was, want Hem had hulp nodig, dacht ik. En Hem huilde, Hem kon er echt niets aan doen, hij voelde zich zo rot en hij zou het echt nooit weer doen. En ik?? Ik was sterk, ik zorgde verder, ik redde het wel….
Tot de dag kwam dat ook ik het niet meer wist en ik samen met mijn meisjes voor de zoveelste keer de deur ben uit gevlucht. Naar de buren, schuttingen op slot en wegwezen. Daar veilig binnen sprak ik met de crisisdienst van de GGZ, over Hem, en de psychiater wist mij er van te overtuigen dat het zo niet langer kon. Dat ik de politie moest gaan bellen en hij zou naar het bureau gaan om Hem te helpen. En nog heb ik niet zelf gebeld, gelukkig zij die psychiaters ook niet dom, want zei hij: ” Jij belt niet he, ik zal het voor je doen.”
Oh, ik kan me niet herinneren dat ik me ooit meer verscheurd heb gevoeld als toen, dat je je eigen man, de vader van je kinderen, moet laten oppakken.
Die nacht, nadat ik 4 uur lang op het bureau ben geweest om aangifte te doen, heb ik in bed een half uur lang heel hard gehuild. Dat was ook meteen voor de laatste keer voor de komende 1,5 jaar. Daarna gingen mijn emoties in de kluis en vocht ik verder. Nu voor de kinderen, met nog steeds het belang van Hem voor de mijne. Onvoorstelbaar nu, maar toen waar.
Het was ook niet voorbij hoor, geloof dat niet. Hem bleef dreigen “ik wilde dat ik je rug zo kapot had getrapt dat je nooit weer liep”, seks opeisen “want we zijn nog niet gescheiden en als jij geen seks met mij wilt ga ik van ons spaargeld naar de hoeren” en manipuleren “als jij van mij gaat scheiden rijdt ik me dood en dat is jouw schuld”.
En ik? Ik bleef stoer staan, de kinderen mochten niks merken, de buitenwereld niet.
Ik probeerde in de chaos van adviezen en verwijten( jeugdzorg, maatschappelijk werk, vrienden, familie, ex-familie) het juiste te doen. Een schier onmogelijke opgave, waarvan ik nu denk dat dingen anders hadden gemoeten, maar ja, ik moest telkens alleen de beslissingen nemen en vaak was er geen tijd voor twijfel. Ik leefde in een voortdurende staat van paraatheid, met een melding op locatie op mijn woning bij de politie.
En wat het belangrijkste was… ik moest zorgen dat ik mijn kinderen deze tijd zo goed mogelijk doorhielp. Zij hadden mij nodig.
Dat laatste, daarvan denk ik dat het is gelukt. Gelukkig! Het zijn 2 prachtige meiden die ik heb zien opbloeien de laste jaren!
En… ik hoef dat niet meer alleen te doen. Ik heb liefde gevonden in hoofdletters. Een man die voor mij en de kinderen ( inmiddels 3 trouwens, mijn meiden hebben er een prachtig zusje bij!) zorgt. Die mij waardeert, laat zijn wie ik mag zijn, mij laat voelen wat leven is. Alles op basis van gelijkwaardigheid!
Nu merk ik dat bij mijzelf die zorgvuldig vergrendelde kluis weer opengaat, ik voel weer, ik voel nu pas wat ik toen had moeten voelen. Nu dringt de angst zich aan me op, op de meest vreemde momenten. Nu voel ik de vernedering, de pijn en het verdriet. Maar ik laat mij er niet onder krijgen. Ik vecht door, nu voor mezelf, met hulp.
Ik hoor het de hulpverleners vaak zeggen als ik vertel over dingen die ik heb meegemaakt: “dit is bizar! “ “Hoe kan het dat je het zo lang hebt volgehouden” Nu denk ik: “Ja, bizar, hoe heb ik dit volgehouden?”
En ja, er zijn mensen die vinden dat ik meteen weg moest gaan, mensen die weten hoe je het had moeten doen, gelukkig voor hen weten ze niet hoe het is in zo'n situatie en gelukkig voor mij kan ik zeggen, ik heb meer dan mijn best gedaan om mijn gezin te redden, omdat ik het beste voor iedereen wilde. Maar uiteindelijk heb ik het allerbeste gedaan, weg gaan en zorgen voor rust en veiligheid!
Ik ga er nu voor zorgen dat het opgeruimd in een laatje komt en dat ik met een schone lei en mijn echte ik, samen met mijn gezin een fijne toekomst kan opbouwen!
En Hem? Die blijft zijn best doen om het mij vreselijk moeilijk te maken en vergeet daarbij dat hij het daarmee ook voor zijn kinderen moeilijk maakt, want zij zien en voelen mijn verdriet en pijn.
Maar dat interesseert Hem niet, want: “Ik heb toch Sorry gezegd, dus het is klaar”.
Hij is de verwekker van mijn kinderen, dus verbonden aan mijn leven.
Ik hoop dat hij gelukkig wordt, want dat is goed voor de meisjes....
Maar ooit hoop ik te kunnen zeggen: “Sorry, ik ben klaar…..met jou!”
Nulla tenaci invia est via ( voor de volhouder is geen weg onbegaanbaar)
woensdag 25 mei 2016 21:48
quote:Faceforward schreef op 25 mei 2016 @ 21:37:
[...]
Ik heb hiervoor therapie gehad. Ik kan weer vooruit gelukkig. Met ons fijne gezin. Ik hoop dat er mensen zijn die misschien dankzij mijn verhaal ook durven opstaan. Want je kunt nog steeds een mooie toekomst opbouwen, al lijkt het soms hopeloosAl was het maar dat je van je af kunt schrijven.
[...]
Ik heb hiervoor therapie gehad. Ik kan weer vooruit gelukkig. Met ons fijne gezin. Ik hoop dat er mensen zijn die misschien dankzij mijn verhaal ook durven opstaan. Want je kunt nog steeds een mooie toekomst opbouwen, al lijkt het soms hopeloosAl was het maar dat je van je af kunt schrijven.
When they go low, we go high. (M.Obama)
woensdag 25 mei 2016 21:52
quote:humanista schreef op 25 mei 2016 @ 21:44:
Je zegt: Wat rest is de pijn, angst, boosheid en vooral de twijfel en de onzekerheid waar ik mee worstel.
Ik vraag me af: waar twijfel je over?
Ik heb heel erg lang getwijfeld of ik wel de goede keuzes maakte. Vooral wat betreft de kinderen en hun vader. In de hulpverlening, is mijn ervaring, kun je als moeder heel hard om hulp roepen, advies vragen, maar steeds krijg je terug, Jij bent de moeder en jij moet beslissen. Wij mogen niets doen.
Met alle emoties waar je in zit, geeft dat veel twijfel. Vooral ook omdat je omgeving vaak ook een mening heeft.
Je zegt: Wat rest is de pijn, angst, boosheid en vooral de twijfel en de onzekerheid waar ik mee worstel.
Ik vraag me af: waar twijfel je over?
Ik heb heel erg lang getwijfeld of ik wel de goede keuzes maakte. Vooral wat betreft de kinderen en hun vader. In de hulpverlening, is mijn ervaring, kun je als moeder heel hard om hulp roepen, advies vragen, maar steeds krijg je terug, Jij bent de moeder en jij moet beslissen. Wij mogen niets doen.
Met alle emoties waar je in zit, geeft dat veel twijfel. Vooral ook omdat je omgeving vaak ook een mening heeft.
anoniem_290951 wijzigde dit bericht op 25-05-2016 21:53
Reden: typfout
Reden: typfout
% gewijzigd
Nulla tenaci invia est via ( voor de volhouder is geen weg onbegaanbaar)
woensdag 25 mei 2016 21:59
woensdag 25 mei 2016 22:09
quote:humanista schreef op 25 mei 2016 @ 22:01:
Die twijfel zal nu toch wel verdwenen zijn? Het lijkt me ook niet dat je omgeving vindt dat je beter bij hem had kunnen blijven.Deels wel. Maar hij blijft de vader van je kinderen en ik heb altijd geprobeerd hem een rol in het leven van de kinderen te laten hebben. Positief te zijn naar de kinderen toe. En daar kreeg en krijg ik nog steeds de nodige commentaar op. En dat zaait soms twijfel de volg ik vooral mijn eigen gevoel
Die twijfel zal nu toch wel verdwenen zijn? Het lijkt me ook niet dat je omgeving vindt dat je beter bij hem had kunnen blijven.Deels wel. Maar hij blijft de vader van je kinderen en ik heb altijd geprobeerd hem een rol in het leven van de kinderen te laten hebben. Positief te zijn naar de kinderen toe. En daar kreeg en krijg ik nog steeds de nodige commentaar op. En dat zaait soms twijfel de volg ik vooral mijn eigen gevoel
Nulla tenaci invia est via ( voor de volhouder is geen weg onbegaanbaar)
woensdag 25 mei 2016 22:15
quote:Amand schreef op 25 mei 2016 @ 21:59:
Mja. Je geeft je ex een taalkundige gruwel van een titel met een hoofdletter en niet meer dan 3 jaar na de arrestatie van je ex heb je een derde kind uit een tweede leg. Dat 'waarschuwen' van andere vrouwen neem ik met een korreltje zout, okee? Je hebt het druk genoeg met jezelf.
Dit klinkt als iemand die behoorlijk verzuurd is....jammer.
Ik zou zeggen: oordeel niet te hard over iets waarvan je de achtergrond niet kent.
Mja. Je geeft je ex een taalkundige gruwel van een titel met een hoofdletter en niet meer dan 3 jaar na de arrestatie van je ex heb je een derde kind uit een tweede leg. Dat 'waarschuwen' van andere vrouwen neem ik met een korreltje zout, okee? Je hebt het druk genoeg met jezelf.
Dit klinkt als iemand die behoorlijk verzuurd is....jammer.
Ik zou zeggen: oordeel niet te hard over iets waarvan je de achtergrond niet kent.
Nulla tenaci invia est via ( voor de volhouder is geen weg onbegaanbaar)
woensdag 25 mei 2016 22:27
Wanneer je uit een voor jou ongezonde situatie bent gestapt (ontsnapt), komt er na de stortvloed aan emoties een fase waarin je anderen wilt 'waarschuwen' voor zo'n situatie en je eigen recente verleden het grootste ding in je belevngswereld is. Je blik is zo vertroebeld dat je niet ziet dat mensen én toch wel hun eigen fouten maken én dat je eigen verhaal, hoe sneu ook, niet erger of groter is dan dat van willekeurig wie anders.
Een TO die twee kantjes schrijft over een dader die ze een titel met een hoofdletter geeft en en passant na zoiets meegemaakt te hebben in no time weer een kind maakt met een ander, is vooral iemand die er zelf nog lang niet is.
Ik hoop dat dit mijn eerdere post iets verduidelijkt.
Een TO die twee kantjes schrijft over een dader die ze een titel met een hoofdletter geeft en en passant na zoiets meegemaakt te hebben in no time weer een kind maakt met een ander, is vooral iemand die er zelf nog lang niet is.
Ik hoop dat dit mijn eerdere post iets verduidelijkt.
woensdag 25 mei 2016 22:30
quote:Amand schreef op 25 mei 2016 @ 22:27:
Wanneer je uit een voor jou ongezonde situatie bent gestapt (ontsnapt), komt er na de stortvloed aan emoties een fase waarin je anderen wilt 'waarschuwen' voor zo'n situatie en je eigen recente verleden het grootste ding in je belevngswereld is. Je blik is zo vertroebeld dat je niet ziet dat mensen én toch wel hun eigen fouten maken én dat je eigen verhaal, hoe sneu ook, niet erger of groter is dan dat van willekeurig wie anders.
Een TO die twee kantjes schrijft over een dader die ze een titel met een hoofdletter geeft en en passant na zoiets meegemaakt te hebben in no time weer een kind maakt met een ander, is vooral iemand die er zelf nog lang niet is.
Ik hoop dat dit mijn eerdere post iets verduidelijkt.
Nee, niet de opmerking
'oh, nog een juf'
Wanneer je uit een voor jou ongezonde situatie bent gestapt (ontsnapt), komt er na de stortvloed aan emoties een fase waarin je anderen wilt 'waarschuwen' voor zo'n situatie en je eigen recente verleden het grootste ding in je belevngswereld is. Je blik is zo vertroebeld dat je niet ziet dat mensen én toch wel hun eigen fouten maken én dat je eigen verhaal, hoe sneu ook, niet erger of groter is dan dat van willekeurig wie anders.
Een TO die twee kantjes schrijft over een dader die ze een titel met een hoofdletter geeft en en passant na zoiets meegemaakt te hebben in no time weer een kind maakt met een ander, is vooral iemand die er zelf nog lang niet is.
Ik hoop dat dit mijn eerdere post iets verduidelijkt.
Nee, niet de opmerking
'oh, nog een juf'
woensdag 25 mei 2016 22:35
quote:Amand schreef op 25 mei 2016 @ 22:27:
Wanneer je uit een voor jou ongezonde situatie bent gestapt (ontsnapt), komt er na de stortvloed aan emoties een fase waarin je anderen wilt 'waarschuwen' voor zo'n situatie en je eigen recente verleden het grootste ding in je belevngswereld is. Je blik is zo vertroebeld dat je niet ziet dat mensen én toch wel hun eigen fouten maken én dat je eigen verhaal, hoe sneu ook, niet erger of groter is dan dat van willekeurig wie anders.
Een TO die twee kantjes schrijft over een dader die ze een titel met een hoofdletter geeft en en passant na zoiets meegemaakt te hebben in no time weer een kind maakt met een ander, is vooral iemand die er zelf nog lang niet is.
Ik hoop dat dit mijn eerdere post iets verduidelijkt.Zit echt wel waarheid in. Dat vroeg ik me ook af. Zo snel een nieuwe relatie en een nieuw kind.
Wanneer je uit een voor jou ongezonde situatie bent gestapt (ontsnapt), komt er na de stortvloed aan emoties een fase waarin je anderen wilt 'waarschuwen' voor zo'n situatie en je eigen recente verleden het grootste ding in je belevngswereld is. Je blik is zo vertroebeld dat je niet ziet dat mensen én toch wel hun eigen fouten maken én dat je eigen verhaal, hoe sneu ook, niet erger of groter is dan dat van willekeurig wie anders.
Een TO die twee kantjes schrijft over een dader die ze een titel met een hoofdletter geeft en en passant na zoiets meegemaakt te hebben in no time weer een kind maakt met een ander, is vooral iemand die er zelf nog lang niet is.
Ik hoop dat dit mijn eerdere post iets verduidelijkt.Zit echt wel waarheid in. Dat vroeg ik me ook af. Zo snel een nieuwe relatie en een nieuw kind.
When they go low, we go high. (M.Obama)
woensdag 25 mei 2016 22:39
quote:Amand schreef op 25 mei 2016 @ 22:27:
Wanneer je uit een voor jou ongezonde situatie bent gestapt (ontsnapt), komt er na de stortvloed aan emoties een fase waarin je anderen wilt 'waarschuwen' voor zo'n situatie en je eigen recente verleden het grootste ding in je belevngswereld is. Je blik is zo vertroebeld dat je niet ziet dat mensen én toch wel hun eigen fouten maken én dat je eigen verhaal, hoe sneu ook, niet erger of groter is dan dat van willekeurig wie anders.
Een TO die twee kantjes schrijft over een dader die ze een titel met een hoofdletter geeft en en passant na zoiets meegemaakt te hebben in no time weer een kind maakt met een ander, is vooral iemand die er zelf nog lang niet is.
Ik hoop dat dit mijn eerdere post iets verduidelijkt.
Ik vind het erg knap dat je een analyse op mij als perfoon kunt loslaten....helaas steekt het toch iets anders in elkaar dan jij hier opnoemt.
Mijn verhaal zal niet groter of meer zijn....maar 1 van de vele. Helaas.
Ik heb alles een plek kunnen even en ik zal niet beweren dat het niet bij tijd en wijle de kop op steekt. Dan zou ik liegen idd. Maar ik heb ook ook veel gehad aan ervaringsverhalen. Dus deel ik de mijne nu ook.
"Dat kind" waar jij over spreekt, is niet en passant gemaakt. Als je goed gelezen had, las je ook dat ik het geluk gevonden heb. Ons kindje is er 1 uit liefde. Ondanks anticonceptie zwanger geraakt en ervoor gekozen dit kindje, met de 2 andere meiden, in liefde op te voeden.
Ik ben weer gelukkig over het algemeen en ik dat gun ik een ander ook.
Wanneer je uit een voor jou ongezonde situatie bent gestapt (ontsnapt), komt er na de stortvloed aan emoties een fase waarin je anderen wilt 'waarschuwen' voor zo'n situatie en je eigen recente verleden het grootste ding in je belevngswereld is. Je blik is zo vertroebeld dat je niet ziet dat mensen én toch wel hun eigen fouten maken én dat je eigen verhaal, hoe sneu ook, niet erger of groter is dan dat van willekeurig wie anders.
Een TO die twee kantjes schrijft over een dader die ze een titel met een hoofdletter geeft en en passant na zoiets meegemaakt te hebben in no time weer een kind maakt met een ander, is vooral iemand die er zelf nog lang niet is.
Ik hoop dat dit mijn eerdere post iets verduidelijkt.
Ik vind het erg knap dat je een analyse op mij als perfoon kunt loslaten....helaas steekt het toch iets anders in elkaar dan jij hier opnoemt.
Mijn verhaal zal niet groter of meer zijn....maar 1 van de vele. Helaas.
Ik heb alles een plek kunnen even en ik zal niet beweren dat het niet bij tijd en wijle de kop op steekt. Dan zou ik liegen idd. Maar ik heb ook ook veel gehad aan ervaringsverhalen. Dus deel ik de mijne nu ook.
"Dat kind" waar jij over spreekt, is niet en passant gemaakt. Als je goed gelezen had, las je ook dat ik het geluk gevonden heb. Ons kindje is er 1 uit liefde. Ondanks anticonceptie zwanger geraakt en ervoor gekozen dit kindje, met de 2 andere meiden, in liefde op te voeden.
Ik ben weer gelukkig over het algemeen en ik dat gun ik een ander ook.
Nulla tenaci invia est via ( voor de volhouder is geen weg onbegaanbaar)
woensdag 25 mei 2016 22:42
quote:Faceforward schreef op 25 mei 2016 @ 22:39:
[...]
Ik vind het erg knap dat je een analyse op mij als perfoon kunt loslaten....helaas steekt het toch iets anders in elkaar dan jij hier opnoemt.
Mijn verhaal zal niet groter of meer zijn....maar 1 van de vele. Helaas.
Ik heb alles een plek kunnen even en ik zal niet beweren dat het niet bij tijd en wijle de kop op steekt. Dan zou ik liegen idd. Maar ik heb ook ook veel gehad aan ervaringsverhalen. Dus deel ik de mijne nu ook.
"Dat kind" waar jij over spreekt, is niet en passant gemaakt. Als je goed gelezen had, las je ook dat ik het geluk gevonden heb. Ons kindje is er 1 uit liefde. Ondanks anticonceptie zwanger geraakt en ervoor gekozen dit kindje, met de 2 andere meiden, in liefde op te voeden.
Ik ben weer gelukkig over het algemeen en ik dat gun ik een ander ook.Het is jouw wereld. Ik hoop met heel mijn hart dat de vader van je nieuwe kindje van een heel ander kaliber is dan de vader van je eerste 2 kinderen.
[...]
Ik vind het erg knap dat je een analyse op mij als perfoon kunt loslaten....helaas steekt het toch iets anders in elkaar dan jij hier opnoemt.
Mijn verhaal zal niet groter of meer zijn....maar 1 van de vele. Helaas.
Ik heb alles een plek kunnen even en ik zal niet beweren dat het niet bij tijd en wijle de kop op steekt. Dan zou ik liegen idd. Maar ik heb ook ook veel gehad aan ervaringsverhalen. Dus deel ik de mijne nu ook.
"Dat kind" waar jij over spreekt, is niet en passant gemaakt. Als je goed gelezen had, las je ook dat ik het geluk gevonden heb. Ons kindje is er 1 uit liefde. Ondanks anticonceptie zwanger geraakt en ervoor gekozen dit kindje, met de 2 andere meiden, in liefde op te voeden.
Ik ben weer gelukkig over het algemeen en ik dat gun ik een ander ook.Het is jouw wereld. Ik hoop met heel mijn hart dat de vader van je nieuwe kindje van een heel ander kaliber is dan de vader van je eerste 2 kinderen.
woensdag 25 mei 2016 22:42
quote:SaveAngie schreef op 25 mei 2016 @ 22:35:
[...]
Zit echt wel waarheid in. Dat vroeg ik me ook af. Zo snel een nieuwe relatie en een nieuw kind.Die relatie kwam 1.5 jaar na mijn scheiding. Het kindje is ondanks anticonceptie ontstaan en wij hebben ervoor gekozen om er voor te gaan , wetende dat dat niet altijd makkelijk zou zijn. Maar voor ons wel de enige juiste keuze.
[...]
Zit echt wel waarheid in. Dat vroeg ik me ook af. Zo snel een nieuwe relatie en een nieuw kind.Die relatie kwam 1.5 jaar na mijn scheiding. Het kindje is ondanks anticonceptie ontstaan en wij hebben ervoor gekozen om er voor te gaan , wetende dat dat niet altijd makkelijk zou zijn. Maar voor ons wel de enige juiste keuze.
Nulla tenaci invia est via ( voor de volhouder is geen weg onbegaanbaar)
woensdag 25 mei 2016 22:42
Ik vind het altijd zo intens sneu voor de kinderen die moeten opgroeien in zo'n mijnenveld. Het is voor mij zo moeilijk voor te stellen dat je je kinderen niet wil beschermen tegen een geweldadige partner. Dat je dat goedpraat.
En dat je dan, als je eindelijk die kinderen weghaald bij die man, al snel weer een relatie en baby krijgt.
Het is een hard oordeel, maar écht de kinderen op 1... Nee. Blijkbaar zijn jouw eigen behoeftes buitenproportioneel belangrijk.
En dat je dan, als je eindelijk die kinderen weghaald bij die man, al snel weer een relatie en baby krijgt.
Het is een hard oordeel, maar écht de kinderen op 1... Nee. Blijkbaar zijn jouw eigen behoeftes buitenproportioneel belangrijk.
woensdag 25 mei 2016 22:44
quote:Faceforward schreef op 25 mei 2016 @ 22:42:
[...]
Die relatie kwam 1.5 jaar na mijn scheiding. Het kindje is ondanks anticonceptie ontstaan en wij hebben ervoor gekozen om er voor te gaan , wetende dat dat niet altijd makkelijk zou zijn. Maar voor ons wel de enige juiste keuze.Wat een soort rode draad lijkt te zijn, is dat er jou nogal wat dingen overkomen. Dat is geen verwijt. Je hebt jezelf immers niet gemaakt.
[...]
Die relatie kwam 1.5 jaar na mijn scheiding. Het kindje is ondanks anticonceptie ontstaan en wij hebben ervoor gekozen om er voor te gaan , wetende dat dat niet altijd makkelijk zou zijn. Maar voor ons wel de enige juiste keuze.Wat een soort rode draad lijkt te zijn, is dat er jou nogal wat dingen overkomen. Dat is geen verwijt. Je hebt jezelf immers niet gemaakt.
woensdag 25 mei 2016 22:45
quote:Amand schreef op 25 mei 2016 @ 22:42:
[...]
Het is jouw wereld. Ik hoop met heel mijn hart dat de vader van je nieuwe kindje van een heel ander kaliber is dan de vader van je eerste 2 kinderen.Niet te vergelijken gelukkig ....en hè, ik heb geleerd hoor. Ik zou niet alleen mezelf, maar zeker mij kinderen niet meer in zo'n relatie storten.
[...]
Het is jouw wereld. Ik hoop met heel mijn hart dat de vader van je nieuwe kindje van een heel ander kaliber is dan de vader van je eerste 2 kinderen.Niet te vergelijken gelukkig ....en hè, ik heb geleerd hoor. Ik zou niet alleen mezelf, maar zeker mij kinderen niet meer in zo'n relatie storten.
Nulla tenaci invia est via ( voor de volhouder is geen weg onbegaanbaar)
woensdag 25 mei 2016 22:45
quote:Amand schreef op 25 mei 2016 @ 22:42:
[...]
Het is jouw wereld. Ik hoop met heel mijn hart dat de vader van je nieuwe kindje van een heel ander kaliber is dan de vader van je eerste 2 kinderen.Dat kan heel goed. Mijn huidige man is compleet een ander type dan mijn ex.
[...]
Het is jouw wereld. Ik hoop met heel mijn hart dat de vader van je nieuwe kindje van een heel ander kaliber is dan de vader van je eerste 2 kinderen.Dat kan heel goed. Mijn huidige man is compleet een ander type dan mijn ex.
When they go low, we go high. (M.Obama)
woensdag 25 mei 2016 22:47
woensdag 25 mei 2016 22:50
Dit kon mijn verhaal zijn.... bij mij zat Bureau Jeugdzorg er nog bij... mijn kinderen werden onder toezicht gesteld omdat ze in eerste instantie het verhaal van mijn ex geloofden.... het heeft 4 jaar geduurd voor ze zagen wat er werkelijk gebeurde.
In 2013 heeft de Rechtbank mijn ex het ouderlijk gezag ontnomen en mocht hij de kinderen alleen nog onder toezicht zien. Hij bedankte voor de eer overigens... ineens vond hij dat het mijn kinderen waren en eiste hij in de Rechtbank een DNA-test om te bewijzen dat hij niet de vader was....
Het bedreigen ging niet over, ik heb inmiddels al 8 jaar een 'melding op locatie' bij de politie en ik heb er helaas al een paar keer gebruik van moeten maken.
In oktober 2014 is helaas onze jongste zoon plotseling overleden, hij was 13 en uit de autopsie bleek dat hij aan een erfelijke hartritmestoornis is overleden. Mijn ex verkondigt nog steeds dat ik onze jongste zoon vermoord zou hebben.
Ik vind het nog steeds bizar, dat het nodig was dat de politie in het uitvaartcentrum aanwezig was, terwijl mijn ex afscheid nam van onze zoon. Het is nog steeds bizar dat tijdens de uitvaart politie in het crematorium aanwezig was, dat de oprit naar het crematorium was geblokkeerd door de politie om mijn ex weg te houden... het was te gevaarlijk...
Tot op de dag van vandaag gaan de bedreigingen door, de mails, het gescheld. Mijn ex wil onze oudste zoon van nu 17 nooit meer zien, in zijn ogen is het geen zoon van hem.
Het is te triest voor woorden allemaal. Ik kan alleen maar dankbaar zijn, dat ik bij hem ben weggegaan. Dat ik nu mijn leven redelijk weer heb opgebouwd. Dat ik mijn kinderen heb weggehaald uit de situatie en dat het daarna voor hen alleen maar beter werd. Het is verschrikkelijk dat onze jongste er niet meer is. We missen hem nog elke dag verschrikkelijk, maar ik hoop dat hij het fijn heeft daar waar hij nu is.
Ik vind het dapper dat je weer aan een relatie bent begonnen. Ikzelf begin er nog steeds niet aan. Ik wil nooit meer op eieren hoeven lopen voor een ander. Ik wil nooit meer zo in angst leven als toen. En ik wilde de kinderen dat ook niet aandoen.
Daarnaast vind ik dat mijn kinderen recht hebben op mij als moeder, ze hebben al geen vader die er voor ze is. Ik kan niet goedmaken wat hun vader ze aangedaan heeft, maar ik kan er wel voor zorgen dat ze alle liefde en aandacht krijgen die ze nodig hebben. Maar dit is zoals ik er in sta.... wat een ander doet, mag een ander lekker zelf weten.
In 2013 heeft de Rechtbank mijn ex het ouderlijk gezag ontnomen en mocht hij de kinderen alleen nog onder toezicht zien. Hij bedankte voor de eer overigens... ineens vond hij dat het mijn kinderen waren en eiste hij in de Rechtbank een DNA-test om te bewijzen dat hij niet de vader was....
Het bedreigen ging niet over, ik heb inmiddels al 8 jaar een 'melding op locatie' bij de politie en ik heb er helaas al een paar keer gebruik van moeten maken.
In oktober 2014 is helaas onze jongste zoon plotseling overleden, hij was 13 en uit de autopsie bleek dat hij aan een erfelijke hartritmestoornis is overleden. Mijn ex verkondigt nog steeds dat ik onze jongste zoon vermoord zou hebben.
Ik vind het nog steeds bizar, dat het nodig was dat de politie in het uitvaartcentrum aanwezig was, terwijl mijn ex afscheid nam van onze zoon. Het is nog steeds bizar dat tijdens de uitvaart politie in het crematorium aanwezig was, dat de oprit naar het crematorium was geblokkeerd door de politie om mijn ex weg te houden... het was te gevaarlijk...
Tot op de dag van vandaag gaan de bedreigingen door, de mails, het gescheld. Mijn ex wil onze oudste zoon van nu 17 nooit meer zien, in zijn ogen is het geen zoon van hem.
Het is te triest voor woorden allemaal. Ik kan alleen maar dankbaar zijn, dat ik bij hem ben weggegaan. Dat ik nu mijn leven redelijk weer heb opgebouwd. Dat ik mijn kinderen heb weggehaald uit de situatie en dat het daarna voor hen alleen maar beter werd. Het is verschrikkelijk dat onze jongste er niet meer is. We missen hem nog elke dag verschrikkelijk, maar ik hoop dat hij het fijn heeft daar waar hij nu is.
Ik vind het dapper dat je weer aan een relatie bent begonnen. Ikzelf begin er nog steeds niet aan. Ik wil nooit meer op eieren hoeven lopen voor een ander. Ik wil nooit meer zo in angst leven als toen. En ik wilde de kinderen dat ook niet aandoen.
Daarnaast vind ik dat mijn kinderen recht hebben op mij als moeder, ze hebben al geen vader die er voor ze is. Ik kan niet goedmaken wat hun vader ze aangedaan heeft, maar ik kan er wel voor zorgen dat ze alle liefde en aandacht krijgen die ze nodig hebben. Maar dit is zoals ik er in sta.... wat een ander doet, mag een ander lekker zelf weten.
woensdag 25 mei 2016 22:51
quote:Amand schreef op 25 mei 2016 @ 22:44:
[...]
Wat een soort rode draad lijkt te zijn, is dat er jou nogal wat dingen overkomen. Dat is geen verwijt. Je hebt jezelf immers niet gemaakt.Nee, klopt. Soms kies je ergens niet direct voor.
[...]
Wat een soort rode draad lijkt te zijn, is dat er jou nogal wat dingen overkomen. Dat is geen verwijt. Je hebt jezelf immers niet gemaakt.Nee, klopt. Soms kies je ergens niet direct voor.
Nulla tenaci invia est via ( voor de volhouder is geen weg onbegaanbaar)
