Zondagmorgen... (mijn ervaring met huiselijk geweld, "blog")

Zondagmorgen 9.30.



Onze 3 mooie meiden liggen samen met mij lekker op ons grote bed te luieren. 1 groot geluksmoment!



En ik? Ik zit weer eens met mijn hoofd in het verleden.



Oh, niet omdat ik eraan herinnerd wordt door dit geluksmoment, nee, ik kan er niet los van komen. Iets (het heet PTSS) heeft zich voorgoed vastgehaakt in mij en helaas zijn dat juist niet de leuke dingen, want het gekke is, ik weet dat er ook heus veel goede momenten waren, maar ik herinner ze mij niet meer, ik voel het niet meer. Wat rest is de pijn, angst, boosheid en vooral de twijfel en de onzekerheid waar ik mee worstel.



Ik weet ook heel goed wat daar de oorzaak van is, en vooral WIE daar de oorzaak van is.



Voor het gemak noem ik hem Hem. Want ik zou toch niet willen dat zijn naam schade aangedaan wordt door mij? Hem vindt dat ik al genoeg leed veroorzaakt heb door te gaan scheiden.



Hem vind ook dat ik hem geen kans gegeven heb en Hem vindt vooral dat alles wat er gebeurt is, nooit gebeurt is…..



Hem is een man die bij mij zorgzaamheid opriep en die heb ik hem 12 jaar lang gegeven. Evenals 2 mooie meisjes, een gezin dus. Alleen had ik pas heel laat door dat Hem niet in staat is tot het geven van liefde. Überhaupt is voelen, emotie en inleven iets vreemds voor Hem, behalve als Hem vind dat hem iets is aangedaan….



Oja, ik kreeg wel eens bloemen….als we ruzie hadden gehad, werd er bij het tankstation een bos gekocht en op het aanrecht gekwakt en Hem zei: Er ligt iets voor je…..



En ik maar doen of ik ze prachtig vond en de woorden “Sorry schat” niet miste….al wist ik toen nog niet wat sorry voor Hem betekent. Ik wilde niet weer problemen tenslotte.



Ik weet zeker dat wij naar buiten toe een prima gezin leken. Hem was joviaal toe naar buiten en vertelde de leukste verhalen. Binnen praatte hij niet (ben niet goed in praten), blafte tegen de kinderen en “was met mij getrouwd voor het huishouden en de seks”. Ja, ik kreeg regelmatig mijn functie eisen toegeroepen als we woorden hadden.



Ik was een sterke vrouw, moeder van 2 meiden en verantwoordelijk voor ons allemaal. Dat ik mezelf daar vaak niet in mee rekende had ik niet eens door.



In de jaren dat wij getrouwd zijn geweest, vond Hem het ook een aantal keer nodig om mij fysiek onder de duim te houden. Ach, het was vast onmacht van Hem, tja, ik ben ook niet op mijn mondje gevallen, maar wel bijna van de trap op mijn 7 maanden zwangere buik! Hem vond het erg naar dat ik hem aansprak op zijn, door mij ontdekte 06-lijn verslaving, is ook wel erg flauw van mij natuurlijk, dus reden genoeg om me van de trap te duwen, nadat er een printer naar mijn hoofd vloog.



Dat was mijn 1e ervaring met fysiek geweld.



De jaren kabbelden verder en soms ging het tijden wel “goed”. Tenminste, het was rustig. Daar zorgde ik wel voor, ik speelde precies in op de situatie en stemming van Hem en had een hele trukendoos om alles normaal te doen lijken en problemen te voorkomen….bijna niemand die iets merkte. Niet dat ik mij hier bewust van was hoor, het zat al helemaal in mijn systeem. Het was mijn leven.



Als ik nu alles op zou schrijven wat er gezegd en gedaan is en waar ik nu nog last van heb, dan kan ik beter een boek gaan schrijven denk ik, dus daar zal ik niet aan beginnen. Ik ga direct door naar het einde….



14 april 2013 is Hem gearresteerd vanuit onze woning. Voor ik zover was dat ik Hem kon laten arresteren, is er maanden van zware mishandeling, manipulatie, geestelijk geweld en sexueel geweld aan vooraf gegaan. Al dan niet met de kinderen als getuige. Hem was er namelijk van overtuigd dat ik een ander had of zou krijgen, controleerde me overal, zelfs tot op mijn werk en alles was dan ook mijn eigen schuld…..



Ik voelde mij vooral verantwoordelijk voor ons gezin en ook voor Hem en wilde hulp. Voor Hem. Telkens ging ik terug naar huis, hoe dreigend hij ook was, want Hem had hulp nodig, dacht ik. En Hem huilde, Hem kon er echt niets aan doen, hij voelde zich zo rot en hij zou het echt nooit weer doen. En ik?? Ik was sterk, ik zorgde verder, ik redde het wel….



Tot de dag kwam dat ook ik het niet meer wist en ik samen met mijn meisjes voor de zoveelste keer de deur ben uit gevlucht. Naar de buren, schuttingen op slot en wegwezen. Daar veilig binnen sprak ik met de crisisdienst van de GGZ, over Hem, en de psychiater wist mij er van te overtuigen dat het zo niet langer kon. Dat ik de politie moest gaan bellen en hij zou naar het bureau gaan om Hem te helpen. En nog heb ik niet zelf gebeld, gelukkig zij die psychiaters ook niet dom, want zei hij: ” Jij belt niet he, ik zal het voor je doen.”



Oh, ik kan me niet herinneren dat ik me ooit meer verscheurd heb gevoeld als toen, dat je je eigen man, de vader van je kinderen, moet laten oppakken.



Die nacht, nadat ik 4 uur lang op het bureau ben geweest om aangifte te doen, heb ik in bed een half uur lang heel hard gehuild. Dat was ook meteen voor de laatste keer voor de komende 1,5 jaar. Daarna gingen mijn emoties in de kluis en vocht ik verder. Nu voor de kinderen, met nog steeds het belang van Hem voor de mijne. Onvoorstelbaar nu, maar toen waar.



Het was ook niet voorbij hoor, geloof dat niet. Hem bleef dreigen “ik wilde dat ik je rug zo kapot had getrapt dat je nooit weer liep”, seks opeisen “want we zijn nog niet gescheiden en als jij geen seks met mij wilt ga ik van ons spaargeld naar de hoeren” en manipuleren “als jij van mij gaat scheiden rijdt ik me dood en dat is jouw schuld”.



En ik? Ik bleef stoer staan, de kinderen mochten niks merken, de buitenwereld niet.



Ik probeerde in de chaos van adviezen en verwijten( jeugdzorg, maatschappelijk werk, vrienden, familie, ex-familie) het juiste te doen. Een schier onmogelijke opgave, waarvan ik nu denk dat dingen anders hadden gemoeten, maar ja, ik moest telkens alleen de beslissingen nemen en vaak was er geen tijd voor twijfel. Ik leefde in een voortdurende staat van paraatheid, met een melding op locatie op mijn woning bij de politie.



En wat het belangrijkste was… ik moest zorgen dat ik mijn kinderen deze tijd zo goed mogelijk doorhielp. Zij hadden mij nodig.



Dat laatste, daarvan denk ik dat het is gelukt. Gelukkig! Het zijn 2 prachtige meiden die ik heb zien opbloeien de laste jaren!



En… ik hoef dat niet meer alleen te doen. Ik heb liefde gevonden in hoofdletters. Een man die voor mij en de kinderen ( inmiddels 3 trouwens, mijn meiden hebben er een prachtig zusje bij!) zorgt. Die mij waardeert, laat zijn wie ik mag zijn, mij laat voelen wat leven is. Alles op basis van gelijkwaardigheid!



Nu merk ik dat bij mijzelf die zorgvuldig vergrendelde kluis weer opengaat, ik voel weer, ik voel nu pas wat ik toen had moeten voelen. Nu dringt de angst zich aan me op, op de meest vreemde momenten. Nu voel ik de vernedering, de pijn en het verdriet. Maar ik laat mij er niet onder krijgen. Ik vecht door, nu voor mezelf, met hulp.



Ik hoor het de hulpverleners vaak zeggen als ik vertel over dingen die ik heb meegemaakt: “dit is bizar! “ “Hoe kan het dat je het zo lang hebt volgehouden” Nu denk ik: “Ja, bizar, hoe heb ik dit volgehouden?”

En ja, er zijn mensen die vinden dat ik meteen weg moest gaan, mensen die weten hoe je het had moeten doen, gelukkig voor hen weten ze niet hoe het is in zo'n situatie en gelukkig voor mij kan ik zeggen, ik heb meer dan mijn best gedaan om mijn gezin te redden, omdat ik het beste voor iedereen wilde. Maar uiteindelijk heb ik het allerbeste gedaan, weg gaan en zorgen voor rust en veiligheid!



Ik ga er nu voor zorgen dat het opgeruimd in een laatje komt en dat ik met een schone lei en mijn echte ik, samen met mijn gezin een fijne toekomst kan opbouwen!



En Hem? Die blijft zijn best doen om het mij vreselijk moeilijk te maken en vergeet daarbij dat hij het daarmee ook voor zijn kinderen moeilijk maakt, want zij zien en voelen mijn verdriet en pijn.



Maar dat interesseert Hem niet, want: “Ik heb toch Sorry gezegd, dus het is klaar”.



Hij is de verwekker van mijn kinderen, dus verbonden aan mijn leven.

Ik hoop dat hij gelukkig wordt, want dat is goed voor de meisjes....

Maar ooit hoop ik te kunnen zeggen: “Sorry, ik ben klaar…..met jou!”

quote:strandmeisje schreef op 25 mei 2016 @ 22:50:

Dit kon mijn verhaal zijn.... bij mij zat Bureau Jeugdzorg er nog bij... mijn kinderen werden onder toezicht gesteld omdat ze in eerste instantie het verhaal van mijn ex geloofden.... het heeft 4 jaar geduurd voor ze zagen wat er werkelijk gebeurde.



In 2013 heeft de Rechtbank mijn ex het ouderlijk gezag ontnomen en mocht hij de kinderen alleen nog onder toezicht zien. Hij bedankte voor de eer overigens... ineens vond hij dat het mijn kinderen waren en eiste hij in de Rechtbank een DNA-test om te bewijzen dat hij niet de vader was....



Het bedreigen ging niet over, ik heb inmiddels al 8 jaar een 'melding op locatie' bij de politie en ik heb er helaas al een paar keer gebruik van moeten maken.



In oktober 2014 is helaas onze jongste zoon plotseling overleden, hij was 13 en uit de autopsie bleek dat hij aan een erfelijke hartritmestoornis is overleden. Mijn ex verkondigt nog steeds dat ik onze jongste zoon vermoord zou hebben.

Ik vind het nog steeds bizar, dat het nodig was dat de politie in het uitvaartcentrum aanwezig was, terwijl mijn ex afscheid nam van onze zoon. Het is nog steeds bizar dat tijdens de uitvaart politie in het crematorium aanwezig was, dat de oprit naar het crematorium was geblokkeerd door de politie om mijn ex weg te houden... het was te gevaarlijk...



Tot op de dag van vandaag gaan de bedreigingen door, de mails, het gescheld. Mijn ex wil onze oudste zoon van nu 17 nooit meer zien, in zijn ogen is het geen zoon van hem.



Het is te triest voor woorden allemaal. Ik kan alleen maar dankbaar zijn, dat ik bij hem ben weggegaan. Dat ik nu mijn leven redelijk weer heb opgebouwd. Dat ik mijn kinderen heb weggehaald uit de situatie en dat het daarna voor hen alleen maar beter werd. Het is verschrikkelijk dat onze jongste er niet meer is. We missen hem nog elke dag verschrikkelijk, maar ik hoop dat hij het fijn heeft daar waar hij nu is.



Ik vind het dapper dat je weer aan een relatie bent begonnen. Ikzelf begin er nog steeds niet aan. Ik wil nooit meer op eieren hoeven lopen voor een ander. Ik wil nooit meer zo in angst leven als toen. En ik wilde de kinderen dat ook niet aandoen.

Daarnaast vind ik dat mijn kinderen recht hebben op mij als moeder, ze hebben al geen vader die er voor ze is. Ik kan niet goedmaken wat hun vader ze aangedaan heeft, maar ik kan er wel voor zorgen dat ze alle liefde en aandacht krijgen die ze nodig hebben. Maar dit is zoals ik er in sta.... wat een ander doet, mag een ander lekker zelf weten.



Jeetje...wat een verhaal! Ik lees morgen nog even een keer rustig en reageer dan ook uitgebreider.

quote:Rianda85 schreef op 25 mei 2016 @ 22:56:

Jeetje... Heftig zeg. Ik heb de minor huiselijk geweld gevolgd en ben gaan begrijpen waarom sommige vrouwen (maar ook mannen) het zover laten komen. En ook wat een PTSS met je doet. Ik vind dat je mooi hebt geschreven en moest lachen om hoe je Hem aanhaalt. Ik vroeg me niet af wat je wilde bereiken met dit verhaal en stoorde me niet aan de leestekens. Ik begreep direct wat je duidelijk wilde maken. Vind het dapper dat je je verhaal deelt en knap hoe je het onder woorden weet te brengen. Er zit nog een hoop wat je moet verwerken, vermoed ik, anders heb je niet zoveel gemengde gevoelens. Het wil niet zeggen dat als je al hulpverlening hebt gehad, dat het dan goed en genoeg is geweest. En wat Laluna schrijft is vaak helaas wel de werkelijk. Maar snap ook wel dat, als de meiden begeleiding en ondersteuning gehad hebben en ze gelukkig zijn, je geen trek hebt om alles weer op te rakelen. Gelukkig weet jij te relativeren en heb je de draad weer op weten te pakken. Dat is sowieso een goed voorbeeld voor de meiden. Ik hoop echt dat het ook wat rustiger wordt in je hoofd. Sterkte!!



Dank je wel!

Ik ben er ook nog niet hoor. Maar heb iemand naast me die met me mee vecht en mee denkt. Ik ben gelukkig wel een eind op weg. En...voel me veilig binnen mijn relatie en dat is zo waardevol.



Wat voor minor was dat? Werkgerelateerd ofzo? Even nieuwsgierig...

quote:AliceV schreef op 25 mei 2016 @ 22:58:

Krijg je dat commentaar niet ook omdat je opnieuw de neiging hebt jezelf ondergeschikt te maken aan hem? (in het belang van de kinderen dit keer) Het is een mooi streven om hem een plek in het leven van je kinderen te gunnen, maar bewaak wel erg je eigen grenzen en offer je niet te veel op. Hij is dan wel de vader, maar jij bent de moeder van je kinderen en op dit moment ben je veel belangrijker voor ze dan hun vader. Zet jezelf dus op nummer een! Succes en sterkte!Je hebt gelijk hoor. Dat heb ik lang wrl gedaan, maar daarin ben ik gelukkig ook gegroeid. Ik ben hun basis en die moet sterk genoeg blijven.

quote:Rianda85 schreef op 25 mei 2016 @ 23:10:

Ik heb maatschappelijk werk en dienstverlening gestudeerd en ben nu werkzaam als bedrijfsmaatschappelijk werker. Krijg regelmatig te maken met slachtoffers en daders van huiselijk geweld.



Maar ik denk wel dat je moet oppassen met waar je jouw verhaal doet en dan duid ik met name op de reacties die erop volgen. Je bent je aldoor aan het verdedigen. Dat moet je niet willen en al helemaal niet tegen mensen die er de ballen verstand niet van hebben en gefrustreerd zijn en hier hun eitje droppen. Moet zeggen dat Alice de spijker op zn kop slaat: je moet jezelf op nummer 1 zetten.



Ik heb idd de neiging om dingen te gaan uitleggen. Maar als iemand zelf een ervaring heeft met een dergelijke situatie is dat idd schier onmogelijk.

Het heeft mij tijd gekost om mijzelf op 1 te zetten , maar dat is gelukt....oké soms 2 dan gaan de kids voor.

Gelukkig kan ik ook vrij gemakkelijk diner van me af laten glijden ( lees...commentaar ).

Ik zal je tips meenemen!

quote:annemariem schreef op 25 mei 2016 @ 23:13:

Herkenbaar verhaal. Een goede vriendin heeft een soortgelijke relatie gehad, zonder kinderen alleen. Het verwerken duurt jaren en gaat met horten en stoten. Een paar jaar lijk je er helemaal overheen, en dan ineens komt er weer een nieuw stukje naar boven. Dat de angst, vernedering en pijn later naar boven komen is dus herkenbaar, ik heb het bij haar ook gezien. Ik denk dat een mens zo gemaakt is dat alles pas komt wanneer je het aankan. Nu je je veilig genoeg voelt, komt het volgende stukje naar boven. En reken er maar op dat dat nog een paar jaar gebeurt. Inderdaad: je doorloopt fasen, en die horen er allemaal bij. Wat voelt als een terugval, is in feite vooruitgang dus. Niet tegen vechten, ondergaan en verwerken. Daar word je alleen maar sterker van.



Dank je....



Dat veilig voelen klopt helemaal. Ik mag en kan mezelf zijn en dat maakt soms best dingen los!