Relaties
alle pijlers
Zondagmorgen... (mijn ervaring met huiselijk geweld, "blog")
woensdag 25 mei 2016 20:35
Zondagmorgen 9.30.
Onze 3 mooie meiden liggen samen met mij lekker op ons grote bed te luieren. 1 groot geluksmoment!
En ik? Ik zit weer eens met mijn hoofd in het verleden.
Oh, niet omdat ik eraan herinnerd wordt door dit geluksmoment, nee, ik kan er niet los van komen. Iets (het heet PTSS) heeft zich voorgoed vastgehaakt in mij en helaas zijn dat juist niet de leuke dingen, want het gekke is, ik weet dat er ook heus veel goede momenten waren, maar ik herinner ze mij niet meer, ik voel het niet meer. Wat rest is de pijn, angst, boosheid en vooral de twijfel en de onzekerheid waar ik mee worstel.
Ik weet ook heel goed wat daar de oorzaak van is, en vooral WIE daar de oorzaak van is.
Voor het gemak noem ik hem Hem. Want ik zou toch niet willen dat zijn naam schade aangedaan wordt door mij? Hem vindt dat ik al genoeg leed veroorzaakt heb door te gaan scheiden.
Hem vind ook dat ik hem geen kans gegeven heb en Hem vindt vooral dat alles wat er gebeurt is, nooit gebeurt is…..
Hem is een man die bij mij zorgzaamheid opriep en die heb ik hem 12 jaar lang gegeven. Evenals 2 mooie meisjes, een gezin dus. Alleen had ik pas heel laat door dat Hem niet in staat is tot het geven van liefde. Überhaupt is voelen, emotie en inleven iets vreemds voor Hem, behalve als Hem vind dat hem iets is aangedaan….
Oja, ik kreeg wel eens bloemen….als we ruzie hadden gehad, werd er bij het tankstation een bos gekocht en op het aanrecht gekwakt en Hem zei: Er ligt iets voor je…..
En ik maar doen of ik ze prachtig vond en de woorden “Sorry schat” niet miste….al wist ik toen nog niet wat sorry voor Hem betekent. Ik wilde niet weer problemen tenslotte.
Ik weet zeker dat wij naar buiten toe een prima gezin leken. Hem was joviaal toe naar buiten en vertelde de leukste verhalen. Binnen praatte hij niet (ben niet goed in praten), blafte tegen de kinderen en “was met mij getrouwd voor het huishouden en de seks”. Ja, ik kreeg regelmatig mijn functie eisen toegeroepen als we woorden hadden.
Ik was een sterke vrouw, moeder van 2 meiden en verantwoordelijk voor ons allemaal. Dat ik mezelf daar vaak niet in mee rekende had ik niet eens door.
In de jaren dat wij getrouwd zijn geweest, vond Hem het ook een aantal keer nodig om mij fysiek onder de duim te houden. Ach, het was vast onmacht van Hem, tja, ik ben ook niet op mijn mondje gevallen, maar wel bijna van de trap op mijn 7 maanden zwangere buik! Hem vond het erg naar dat ik hem aansprak op zijn, door mij ontdekte 06-lijn verslaving, is ook wel erg flauw van mij natuurlijk, dus reden genoeg om me van de trap te duwen, nadat er een printer naar mijn hoofd vloog.
Dat was mijn 1e ervaring met fysiek geweld.
De jaren kabbelden verder en soms ging het tijden wel “goed”. Tenminste, het was rustig. Daar zorgde ik wel voor, ik speelde precies in op de situatie en stemming van Hem en had een hele trukendoos om alles normaal te doen lijken en problemen te voorkomen….bijna niemand die iets merkte. Niet dat ik mij hier bewust van was hoor, het zat al helemaal in mijn systeem. Het was mijn leven.
Als ik nu alles op zou schrijven wat er gezegd en gedaan is en waar ik nu nog last van heb, dan kan ik beter een boek gaan schrijven denk ik, dus daar zal ik niet aan beginnen. Ik ga direct door naar het einde….
14 april 2013 is Hem gearresteerd vanuit onze woning. Voor ik zover was dat ik Hem kon laten arresteren, is er maanden van zware mishandeling, manipulatie, geestelijk geweld en sexueel geweld aan vooraf gegaan. Al dan niet met de kinderen als getuige. Hem was er namelijk van overtuigd dat ik een ander had of zou krijgen, controleerde me overal, zelfs tot op mijn werk en alles was dan ook mijn eigen schuld…..
Ik voelde mij vooral verantwoordelijk voor ons gezin en ook voor Hem en wilde hulp. Voor Hem. Telkens ging ik terug naar huis, hoe dreigend hij ook was, want Hem had hulp nodig, dacht ik. En Hem huilde, Hem kon er echt niets aan doen, hij voelde zich zo rot en hij zou het echt nooit weer doen. En ik?? Ik was sterk, ik zorgde verder, ik redde het wel….
Tot de dag kwam dat ook ik het niet meer wist en ik samen met mijn meisjes voor de zoveelste keer de deur ben uit gevlucht. Naar de buren, schuttingen op slot en wegwezen. Daar veilig binnen sprak ik met de crisisdienst van de GGZ, over Hem, en de psychiater wist mij er van te overtuigen dat het zo niet langer kon. Dat ik de politie moest gaan bellen en hij zou naar het bureau gaan om Hem te helpen. En nog heb ik niet zelf gebeld, gelukkig zij die psychiaters ook niet dom, want zei hij: ” Jij belt niet he, ik zal het voor je doen.”
Oh, ik kan me niet herinneren dat ik me ooit meer verscheurd heb gevoeld als toen, dat je je eigen man, de vader van je kinderen, moet laten oppakken.
Die nacht, nadat ik 4 uur lang op het bureau ben geweest om aangifte te doen, heb ik in bed een half uur lang heel hard gehuild. Dat was ook meteen voor de laatste keer voor de komende 1,5 jaar. Daarna gingen mijn emoties in de kluis en vocht ik verder. Nu voor de kinderen, met nog steeds het belang van Hem voor de mijne. Onvoorstelbaar nu, maar toen waar.
Het was ook niet voorbij hoor, geloof dat niet. Hem bleef dreigen “ik wilde dat ik je rug zo kapot had getrapt dat je nooit weer liep”, seks opeisen “want we zijn nog niet gescheiden en als jij geen seks met mij wilt ga ik van ons spaargeld naar de hoeren” en manipuleren “als jij van mij gaat scheiden rijdt ik me dood en dat is jouw schuld”.
En ik? Ik bleef stoer staan, de kinderen mochten niks merken, de buitenwereld niet.
Ik probeerde in de chaos van adviezen en verwijten( jeugdzorg, maatschappelijk werk, vrienden, familie, ex-familie) het juiste te doen. Een schier onmogelijke opgave, waarvan ik nu denk dat dingen anders hadden gemoeten, maar ja, ik moest telkens alleen de beslissingen nemen en vaak was er geen tijd voor twijfel. Ik leefde in een voortdurende staat van paraatheid, met een melding op locatie op mijn woning bij de politie.
En wat het belangrijkste was… ik moest zorgen dat ik mijn kinderen deze tijd zo goed mogelijk doorhielp. Zij hadden mij nodig.
Dat laatste, daarvan denk ik dat het is gelukt. Gelukkig! Het zijn 2 prachtige meiden die ik heb zien opbloeien de laste jaren!
En… ik hoef dat niet meer alleen te doen. Ik heb liefde gevonden in hoofdletters. Een man die voor mij en de kinderen ( inmiddels 3 trouwens, mijn meiden hebben er een prachtig zusje bij!) zorgt. Die mij waardeert, laat zijn wie ik mag zijn, mij laat voelen wat leven is. Alles op basis van gelijkwaardigheid!
Nu merk ik dat bij mijzelf die zorgvuldig vergrendelde kluis weer opengaat, ik voel weer, ik voel nu pas wat ik toen had moeten voelen. Nu dringt de angst zich aan me op, op de meest vreemde momenten. Nu voel ik de vernedering, de pijn en het verdriet. Maar ik laat mij er niet onder krijgen. Ik vecht door, nu voor mezelf, met hulp.
Ik hoor het de hulpverleners vaak zeggen als ik vertel over dingen die ik heb meegemaakt: “dit is bizar! “ “Hoe kan het dat je het zo lang hebt volgehouden” Nu denk ik: “Ja, bizar, hoe heb ik dit volgehouden?”
En ja, er zijn mensen die vinden dat ik meteen weg moest gaan, mensen die weten hoe je het had moeten doen, gelukkig voor hen weten ze niet hoe het is in zo'n situatie en gelukkig voor mij kan ik zeggen, ik heb meer dan mijn best gedaan om mijn gezin te redden, omdat ik het beste voor iedereen wilde. Maar uiteindelijk heb ik het allerbeste gedaan, weg gaan en zorgen voor rust en veiligheid!
Ik ga er nu voor zorgen dat het opgeruimd in een laatje komt en dat ik met een schone lei en mijn echte ik, samen met mijn gezin een fijne toekomst kan opbouwen!
En Hem? Die blijft zijn best doen om het mij vreselijk moeilijk te maken en vergeet daarbij dat hij het daarmee ook voor zijn kinderen moeilijk maakt, want zij zien en voelen mijn verdriet en pijn.
Maar dat interesseert Hem niet, want: “Ik heb toch Sorry gezegd, dus het is klaar”.
Hij is de verwekker van mijn kinderen, dus verbonden aan mijn leven.
Ik hoop dat hij gelukkig wordt, want dat is goed voor de meisjes....
Maar ooit hoop ik te kunnen zeggen: “Sorry, ik ben klaar…..met jou!”
Onze 3 mooie meiden liggen samen met mij lekker op ons grote bed te luieren. 1 groot geluksmoment!
En ik? Ik zit weer eens met mijn hoofd in het verleden.
Oh, niet omdat ik eraan herinnerd wordt door dit geluksmoment, nee, ik kan er niet los van komen. Iets (het heet PTSS) heeft zich voorgoed vastgehaakt in mij en helaas zijn dat juist niet de leuke dingen, want het gekke is, ik weet dat er ook heus veel goede momenten waren, maar ik herinner ze mij niet meer, ik voel het niet meer. Wat rest is de pijn, angst, boosheid en vooral de twijfel en de onzekerheid waar ik mee worstel.
Ik weet ook heel goed wat daar de oorzaak van is, en vooral WIE daar de oorzaak van is.
Voor het gemak noem ik hem Hem. Want ik zou toch niet willen dat zijn naam schade aangedaan wordt door mij? Hem vindt dat ik al genoeg leed veroorzaakt heb door te gaan scheiden.
Hem vind ook dat ik hem geen kans gegeven heb en Hem vindt vooral dat alles wat er gebeurt is, nooit gebeurt is…..
Hem is een man die bij mij zorgzaamheid opriep en die heb ik hem 12 jaar lang gegeven. Evenals 2 mooie meisjes, een gezin dus. Alleen had ik pas heel laat door dat Hem niet in staat is tot het geven van liefde. Überhaupt is voelen, emotie en inleven iets vreemds voor Hem, behalve als Hem vind dat hem iets is aangedaan….
Oja, ik kreeg wel eens bloemen….als we ruzie hadden gehad, werd er bij het tankstation een bos gekocht en op het aanrecht gekwakt en Hem zei: Er ligt iets voor je…..
En ik maar doen of ik ze prachtig vond en de woorden “Sorry schat” niet miste….al wist ik toen nog niet wat sorry voor Hem betekent. Ik wilde niet weer problemen tenslotte.
Ik weet zeker dat wij naar buiten toe een prima gezin leken. Hem was joviaal toe naar buiten en vertelde de leukste verhalen. Binnen praatte hij niet (ben niet goed in praten), blafte tegen de kinderen en “was met mij getrouwd voor het huishouden en de seks”. Ja, ik kreeg regelmatig mijn functie eisen toegeroepen als we woorden hadden.
Ik was een sterke vrouw, moeder van 2 meiden en verantwoordelijk voor ons allemaal. Dat ik mezelf daar vaak niet in mee rekende had ik niet eens door.
In de jaren dat wij getrouwd zijn geweest, vond Hem het ook een aantal keer nodig om mij fysiek onder de duim te houden. Ach, het was vast onmacht van Hem, tja, ik ben ook niet op mijn mondje gevallen, maar wel bijna van de trap op mijn 7 maanden zwangere buik! Hem vond het erg naar dat ik hem aansprak op zijn, door mij ontdekte 06-lijn verslaving, is ook wel erg flauw van mij natuurlijk, dus reden genoeg om me van de trap te duwen, nadat er een printer naar mijn hoofd vloog.
Dat was mijn 1e ervaring met fysiek geweld.
De jaren kabbelden verder en soms ging het tijden wel “goed”. Tenminste, het was rustig. Daar zorgde ik wel voor, ik speelde precies in op de situatie en stemming van Hem en had een hele trukendoos om alles normaal te doen lijken en problemen te voorkomen….bijna niemand die iets merkte. Niet dat ik mij hier bewust van was hoor, het zat al helemaal in mijn systeem. Het was mijn leven.
Als ik nu alles op zou schrijven wat er gezegd en gedaan is en waar ik nu nog last van heb, dan kan ik beter een boek gaan schrijven denk ik, dus daar zal ik niet aan beginnen. Ik ga direct door naar het einde….
14 april 2013 is Hem gearresteerd vanuit onze woning. Voor ik zover was dat ik Hem kon laten arresteren, is er maanden van zware mishandeling, manipulatie, geestelijk geweld en sexueel geweld aan vooraf gegaan. Al dan niet met de kinderen als getuige. Hem was er namelijk van overtuigd dat ik een ander had of zou krijgen, controleerde me overal, zelfs tot op mijn werk en alles was dan ook mijn eigen schuld…..
Ik voelde mij vooral verantwoordelijk voor ons gezin en ook voor Hem en wilde hulp. Voor Hem. Telkens ging ik terug naar huis, hoe dreigend hij ook was, want Hem had hulp nodig, dacht ik. En Hem huilde, Hem kon er echt niets aan doen, hij voelde zich zo rot en hij zou het echt nooit weer doen. En ik?? Ik was sterk, ik zorgde verder, ik redde het wel….
Tot de dag kwam dat ook ik het niet meer wist en ik samen met mijn meisjes voor de zoveelste keer de deur ben uit gevlucht. Naar de buren, schuttingen op slot en wegwezen. Daar veilig binnen sprak ik met de crisisdienst van de GGZ, over Hem, en de psychiater wist mij er van te overtuigen dat het zo niet langer kon. Dat ik de politie moest gaan bellen en hij zou naar het bureau gaan om Hem te helpen. En nog heb ik niet zelf gebeld, gelukkig zij die psychiaters ook niet dom, want zei hij: ” Jij belt niet he, ik zal het voor je doen.”
Oh, ik kan me niet herinneren dat ik me ooit meer verscheurd heb gevoeld als toen, dat je je eigen man, de vader van je kinderen, moet laten oppakken.
Die nacht, nadat ik 4 uur lang op het bureau ben geweest om aangifte te doen, heb ik in bed een half uur lang heel hard gehuild. Dat was ook meteen voor de laatste keer voor de komende 1,5 jaar. Daarna gingen mijn emoties in de kluis en vocht ik verder. Nu voor de kinderen, met nog steeds het belang van Hem voor de mijne. Onvoorstelbaar nu, maar toen waar.
Het was ook niet voorbij hoor, geloof dat niet. Hem bleef dreigen “ik wilde dat ik je rug zo kapot had getrapt dat je nooit weer liep”, seks opeisen “want we zijn nog niet gescheiden en als jij geen seks met mij wilt ga ik van ons spaargeld naar de hoeren” en manipuleren “als jij van mij gaat scheiden rijdt ik me dood en dat is jouw schuld”.
En ik? Ik bleef stoer staan, de kinderen mochten niks merken, de buitenwereld niet.
Ik probeerde in de chaos van adviezen en verwijten( jeugdzorg, maatschappelijk werk, vrienden, familie, ex-familie) het juiste te doen. Een schier onmogelijke opgave, waarvan ik nu denk dat dingen anders hadden gemoeten, maar ja, ik moest telkens alleen de beslissingen nemen en vaak was er geen tijd voor twijfel. Ik leefde in een voortdurende staat van paraatheid, met een melding op locatie op mijn woning bij de politie.
En wat het belangrijkste was… ik moest zorgen dat ik mijn kinderen deze tijd zo goed mogelijk doorhielp. Zij hadden mij nodig.
Dat laatste, daarvan denk ik dat het is gelukt. Gelukkig! Het zijn 2 prachtige meiden die ik heb zien opbloeien de laste jaren!
En… ik hoef dat niet meer alleen te doen. Ik heb liefde gevonden in hoofdletters. Een man die voor mij en de kinderen ( inmiddels 3 trouwens, mijn meiden hebben er een prachtig zusje bij!) zorgt. Die mij waardeert, laat zijn wie ik mag zijn, mij laat voelen wat leven is. Alles op basis van gelijkwaardigheid!
Nu merk ik dat bij mijzelf die zorgvuldig vergrendelde kluis weer opengaat, ik voel weer, ik voel nu pas wat ik toen had moeten voelen. Nu dringt de angst zich aan me op, op de meest vreemde momenten. Nu voel ik de vernedering, de pijn en het verdriet. Maar ik laat mij er niet onder krijgen. Ik vecht door, nu voor mezelf, met hulp.
Ik hoor het de hulpverleners vaak zeggen als ik vertel over dingen die ik heb meegemaakt: “dit is bizar! “ “Hoe kan het dat je het zo lang hebt volgehouden” Nu denk ik: “Ja, bizar, hoe heb ik dit volgehouden?”
En ja, er zijn mensen die vinden dat ik meteen weg moest gaan, mensen die weten hoe je het had moeten doen, gelukkig voor hen weten ze niet hoe het is in zo'n situatie en gelukkig voor mij kan ik zeggen, ik heb meer dan mijn best gedaan om mijn gezin te redden, omdat ik het beste voor iedereen wilde. Maar uiteindelijk heb ik het allerbeste gedaan, weg gaan en zorgen voor rust en veiligheid!
Ik ga er nu voor zorgen dat het opgeruimd in een laatje komt en dat ik met een schone lei en mijn echte ik, samen met mijn gezin een fijne toekomst kan opbouwen!
En Hem? Die blijft zijn best doen om het mij vreselijk moeilijk te maken en vergeet daarbij dat hij het daarmee ook voor zijn kinderen moeilijk maakt, want zij zien en voelen mijn verdriet en pijn.
Maar dat interesseert Hem niet, want: “Ik heb toch Sorry gezegd, dus het is klaar”.
Hij is de verwekker van mijn kinderen, dus verbonden aan mijn leven.
Ik hoop dat hij gelukkig wordt, want dat is goed voor de meisjes....
Maar ooit hoop ik te kunnen zeggen: “Sorry, ik ben klaar…..met jou!”
Nulla tenaci invia est via ( voor de volhouder is geen weg onbegaanbaar)
woensdag 25 mei 2016 23:50
woensdag 25 mei 2016 23:52
quote:DeKenau schreef op 25 mei 2016 @ 23:49:
Voordat je diep in zo'n relatie zit zijn er allerlei signalen die zo'n vrouw negeert, of domweg niet storend vind.Die vind ze wel storend maar ze is ondertussen bang of murw of geestelijk zo zwak dat ze niet meer weet hoe ze uit de situatie moet stappen. Het lijkt zo makkelijk voor een buitenstaander maar dat is het niet.
Voordat je diep in zo'n relatie zit zijn er allerlei signalen die zo'n vrouw negeert, of domweg niet storend vind.Die vind ze wel storend maar ze is ondertussen bang of murw of geestelijk zo zwak dat ze niet meer weet hoe ze uit de situatie moet stappen. Het lijkt zo makkelijk voor een buitenstaander maar dat is het niet.
woensdag 25 mei 2016 23:56
woensdag 25 mei 2016 23:56
quote:DeKenau schreef op 25 mei 2016 @ 23:54:
Toch heeft het gros van de Nederlanders een 'gewone' relatie en geen relatie waarin geweld en vernedering aan de orde van de dag zijn. Ik geloof niet dat een ongelijkwaardige relatie je overkomt.Zeker wel. Bijvoorbeeld als je in je jeugd niet goed gehecht bent.
Toch heeft het gros van de Nederlanders een 'gewone' relatie en geen relatie waarin geweld en vernedering aan de orde van de dag zijn. Ik geloof niet dat een ongelijkwaardige relatie je overkomt.Zeker wel. Bijvoorbeeld als je in je jeugd niet goed gehecht bent.
woensdag 25 mei 2016 23:57
quote:iris1969 schreef op 25 mei 2016 @ 23:52:
[...]
Die vind ze wel storend maar ze is ondertussen bang of murw of geestelijk zo zwak dat ze niet meer weet hoe ze uit de situatie moet stappen. Het lijkt zo makkelijk voor een buitenstaander maar dat is het niet.
Dat is al veel en veel later. In de date-periode is dat nog niet aan de orde. Maar zo'n man heeft dan bijvoorbeeld al bezitterige en jaloerse trekjes. Claimt en is nogal intens. Dat wordt dan gezien als 'romantisch'
Ik vind dat dus oerstom.
[...]
Die vind ze wel storend maar ze is ondertussen bang of murw of geestelijk zo zwak dat ze niet meer weet hoe ze uit de situatie moet stappen. Het lijkt zo makkelijk voor een buitenstaander maar dat is het niet.
Dat is al veel en veel later. In de date-periode is dat nog niet aan de orde. Maar zo'n man heeft dan bijvoorbeeld al bezitterige en jaloerse trekjes. Claimt en is nogal intens. Dat wordt dan gezien als 'romantisch'
Ik vind dat dus oerstom.
woensdag 25 mei 2016 23:58
quote:rosanna08 schreef op 25 mei 2016 @ 23:55:
ik denk dat het voor een buitenstaander haast onmogelijk is om te snappen waarom iemand blijft in een toxische relatieKlopt. Maar het hele punt is dat het er niet toe doet. Het enige dat belangrijk is, is dat die persoon zelf leert wat zijn of haar zwakke punten zijn, zodat het niet nog een keer gebeurt.
ik denk dat het voor een buitenstaander haast onmogelijk is om te snappen waarom iemand blijft in een toxische relatieKlopt. Maar het hele punt is dat het er niet toe doet. Het enige dat belangrijk is, is dat die persoon zelf leert wat zijn of haar zwakke punten zijn, zodat het niet nog een keer gebeurt.
woensdag 25 mei 2016 23:58
quote:Amand schreef op 25 mei 2016 @ 23:53:
Ja, zwakte dus. Niet leuk maar wel wat het is.strict genomen wel als je de veroordeling eruit laat. Het vervelende is alleen dat dat heel moeilijk is en dat de ander bijna altijd die veroordeling erin zal horen. Weinig zinvol dus om het zo te noemen
Ja, zwakte dus. Niet leuk maar wel wat het is.strict genomen wel als je de veroordeling eruit laat. Het vervelende is alleen dat dat heel moeilijk is en dat de ander bijna altijd die veroordeling erin zal horen. Weinig zinvol dus om het zo te noemen
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
woensdag 25 mei 2016 23:59
quote:Amand schreef op 25 mei 2016 @ 23:58:
[...]
Klopt. Maar het hele punt is dat het er niet toe doet. Het enige dat belangrijk is, is dat die persoon zelf leert wat zijn of haar zwakke punten zijn, zodat het niet nog een keer gebeurt. maar iemand zal dat niet leren als je met veroordelingen komt, die zal alleen maar in de verdediging gaan
[...]
Klopt. Maar het hele punt is dat het er niet toe doet. Het enige dat belangrijk is, is dat die persoon zelf leert wat zijn of haar zwakke punten zijn, zodat het niet nog een keer gebeurt. maar iemand zal dat niet leren als je met veroordelingen komt, die zal alleen maar in de verdediging gaan
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
donderdag 26 mei 2016 00:00
quote:rosanna08 schreef op 25 mei 2016 @ 23:58:
[...]
strict genomen wel als je de veroordeling eruit laat. Het vervelende is alleen dat dat heel moeilijk is en dat de ander bijna altijd die veroordeling erin zal horen. Weinig zinvol dus om het zo te noemenErg zinvol, vind ik. Zo krijg je hopelijk weer aansluiting met de echte wereld.
[...]
strict genomen wel als je de veroordeling eruit laat. Het vervelende is alleen dat dat heel moeilijk is en dat de ander bijna altijd die veroordeling erin zal horen. Weinig zinvol dus om het zo te noemenErg zinvol, vind ik. Zo krijg je hopelijk weer aansluiting met de echte wereld.
donderdag 26 mei 2016 00:01
quote:Amand schreef op 25 mei 2016 @ 23:56:
[...]
Soms, ja. Om op adem te komen. Maar niet structureel, want dan is het vluchtgedrag.Dat ben ik met je eens. Soms hebben mensen lang nodig om op adem te komen. Als ze jarenlang met een onvoorspelbare gewelddadige partner hebben geleefd, bijvoorbeeld.
[...]
Soms, ja. Om op adem te komen. Maar niet structureel, want dan is het vluchtgedrag.Dat ben ik met je eens. Soms hebben mensen lang nodig om op adem te komen. Als ze jarenlang met een onvoorspelbare gewelddadige partner hebben geleefd, bijvoorbeeld.
pluk de nacht
donderdag 26 mei 2016 00:03
quote:rosanna08 schreef op 25 mei 2016 @ 23:59:
[...]
maar iemand zal dat niet leren als je met veroordelingen komt, die zal alleen maar in de verdediging gaan Ik spreek niet van veroordelingen. Ik heb het over het benoemen van dingen. Dat doet soms pijn, maar er is weinig andere keuze aangezien je niet op een eiland woont en de rest van je leven gewoon met andere mensen te maken zult hebben.
[...]
maar iemand zal dat niet leren als je met veroordelingen komt, die zal alleen maar in de verdediging gaan Ik spreek niet van veroordelingen. Ik heb het over het benoemen van dingen. Dat doet soms pijn, maar er is weinig andere keuze aangezien je niet op een eiland woont en de rest van je leven gewoon met andere mensen te maken zult hebben.
donderdag 26 mei 2016 00:03
quote:Amand schreef op 26 mei 2016 @ 00:00:
[...]
Erg zinvol, vind ik. Zo krijg je hopelijk weer aansluiting met de echte wereld. tuurlijk, ik ben eerst jarenlang de grond in getrapt door mijn mishandelende partner en ipv dat de echte wereld me beschermt en me laat leren waar het fout is gelopen, word ik weer net zo hard de grond ingetrapt, omdat ik zwak ben. Ja, heel zinvol idd
[...]
Erg zinvol, vind ik. Zo krijg je hopelijk weer aansluiting met de echte wereld. tuurlijk, ik ben eerst jarenlang de grond in getrapt door mijn mishandelende partner en ipv dat de echte wereld me beschermt en me laat leren waar het fout is gelopen, word ik weer net zo hard de grond ingetrapt, omdat ik zwak ben. Ja, heel zinvol idd
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
donderdag 26 mei 2016 00:05
quote:iris1969 schreef op 26 mei 2016 @ 00:02:
Precies wat is het nut van iemand zwak noemen? Het is een web waarin iemand verzeilt is geraakt en lastig weer uitkomt.
Misschien als wake-up call?
Je kunt er heel wollig over praten, verpakt met mooie strikken met als doel het te verzachten. Maar de boodschap is toch echt dat het zwakte is. En door er zo zacht over te praten, ga je volslagen voorbij aan het belang van de kinderen. En dat is eigenlijk om boos over te worden.
Naar allemaal van die psychologische processen, maar er is hier iets belangrijkers aan de hand: het welzijn van de kinderen.
Precies wat is het nut van iemand zwak noemen? Het is een web waarin iemand verzeilt is geraakt en lastig weer uitkomt.
Misschien als wake-up call?
Je kunt er heel wollig over praten, verpakt met mooie strikken met als doel het te verzachten. Maar de boodschap is toch echt dat het zwakte is. En door er zo zacht over te praten, ga je volslagen voorbij aan het belang van de kinderen. En dat is eigenlijk om boos over te worden.
Naar allemaal van die psychologische processen, maar er is hier iets belangrijkers aan de hand: het welzijn van de kinderen.
donderdag 26 mei 2016 00:07
quote:iris1969 schreef op 26 mei 2016 @ 00:02:
Precies wat is het nut van iemand zwak noemen? Het is een web waarin iemand verzeilt is geraakt en lastig weer uitkomt.
Als je je eigen zwakte kent kun je werken aan je eigen weerbaarheid.
Als je jezelf als slachtoffer ziet zul je wellicht nog vaker de fout ingaan. Je verschuilen achter 'zorgzaamheid' levert je ook alleen maar illusies op.
Precies wat is het nut van iemand zwak noemen? Het is een web waarin iemand verzeilt is geraakt en lastig weer uitkomt.
Als je je eigen zwakte kent kun je werken aan je eigen weerbaarheid.
Als je jezelf als slachtoffer ziet zul je wellicht nog vaker de fout ingaan. Je verschuilen achter 'zorgzaamheid' levert je ook alleen maar illusies op.
donderdag 26 mei 2016 00:08
quote:Dubbz schreef op 26 mei 2016 @ 00:05:
[...]
Misschien als wake-up call?
Je kunt er heel wollig over praten, verpakt met mooie strikken met als doel het te verzachten. Maar de boodschap is toch echt dat het zwakte is. En door er zo zacht over te praten, ga je volslagen voorbij aan het belang van de kinderen. En dat is eigenlijk om boos over te worden.
Naar allemaal van die psychologische processen, maar er is hier iets belangrijkers aan de hand: het welzijn van de kinderen.Precies.
[...]
Misschien als wake-up call?
Je kunt er heel wollig over praten, verpakt met mooie strikken met als doel het te verzachten. Maar de boodschap is toch echt dat het zwakte is. En door er zo zacht over te praten, ga je volslagen voorbij aan het belang van de kinderen. En dat is eigenlijk om boos over te worden.
Naar allemaal van die psychologische processen, maar er is hier iets belangrijkers aan de hand: het welzijn van de kinderen.Precies.
