Kinderen
alle pijlers
Gewone kinderen, bestaan ze nog?
dinsdag 23 september 2014 09:21
Even iets wat ik me in alle oprechtheid afvraag: gewone doorsnee kinderen, bestaan die nog?
Als ik hier op het forum kijk bijvoorbeeld, dan vliegen de termen me om de oren. ADHD, PD-NOS, autisme, hoogbegaafd of hypersensitief, kortom, ieder kind lijkt wel iéts te hebben. En anders is er in elk gezin toch wel minstens één zo'n kind aanwezig.
Zijn gewone doorsnee kinderen dan uitgestorven? Gewone kinderen, die zoals het een kind betaamt, wel eens druk, wel eens lastig, wel eens erg slim of wel eens erg verlegen zijn, zonder dat daar meteen een etiket aan vasthangt?
Ik heb altijd gedacht dat het een kleine minderheid van de kinderen betrof die zo'n "etiket" hebben, maar de laatste tijd lijkt het wel bijna ieder kind te zijn dat wel iéts heeft.
Ligt het aan mij, verbeeld ik het me, of plakken we gewoon te snel een etiket? Wie het weet, mag het zeggen.
Als ik hier op het forum kijk bijvoorbeeld, dan vliegen de termen me om de oren. ADHD, PD-NOS, autisme, hoogbegaafd of hypersensitief, kortom, ieder kind lijkt wel iéts te hebben. En anders is er in elk gezin toch wel minstens één zo'n kind aanwezig.
Zijn gewone doorsnee kinderen dan uitgestorven? Gewone kinderen, die zoals het een kind betaamt, wel eens druk, wel eens lastig, wel eens erg slim of wel eens erg verlegen zijn, zonder dat daar meteen een etiket aan vasthangt?
Ik heb altijd gedacht dat het een kleine minderheid van de kinderen betrof die zo'n "etiket" hebben, maar de laatste tijd lijkt het wel bijna ieder kind te zijn dat wel iéts heeft.
Ligt het aan mij, verbeeld ik het me, of plakken we gewoon te snel een etiket? Wie het weet, mag het zeggen.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
woensdag 24 september 2014 12:38
Toen zoon nog klein was hebben we onze portie aan commentaar wel gehad. Inmiddels nauwelijks meer, want hij heeft zich "aangepast". In het normale dagelijks leven merk je weinig aan hem, maar als er zaken anders lopen dan verwacht, of als er spannende dingen gebeuren dan komt de autist "naar boven".
En dat is nu weer even extra heftig omdat hij net begonnen is op het vo en een hele hoop prikkels krijgt, elk uur een andere docent en een ander lokaal, huiswerk, mo's, so's, proefwerken.
En dat is nu weer even extra heftig omdat hij net begonnen is op het vo en een hele hoop prikkels krijgt, elk uur een andere docent en een ander lokaal, huiswerk, mo's, so's, proefwerken.
woensdag 24 september 2014 13:14
quote:SuzanneSuus schreef op 24 september 2014 @ 11:21:
[...]
'We' zijn in ieder geval individualistischer geworden, ieder voor zich en los je problemen zelf maar op.
Zou er vroeger meer begrip zijn geweest voor kinderen die anders zijn dan nu?
Ik denk dat vroeger net zo goed kinderen adhd hadden etc. als nu.
Alleen was er meer duidelijkheid. Je wist gewoon wat je te doen stond, en wat je te wachten stond. Dat is gewoon niet meer. Nu komen kinderen overal mee weg. Ook op school. Ze mogen niet eens wat harder worden aangepakt want dan worden de vriend of vriendin oftewel ouders boos.
Kinderen weten soms gewoon niet waar ze aan toe zijn. En dat maakt het niet gemakkelijker voor ze.
quote:Solomio schreef op 24 september 2014 @ 12:28:
[...]
Dat denk ik zeker niet.
Mijn oudste zoon (met ASS) is een kloon van mijn broer, maar mijn broer heeft nooit een etiket gekregen. Ging naar een gewone school (waar hij 6 jaar lang gepest werd), ging naar een gewone middelbare school (waar hij 6 jaar lang gepest werd), ging werken en later alsnog studeren. Kortom: draaide 'gewoon' mee in de maatschappij. Werd als kind naar buiten gestuurd, waar zijn pestkoppen ook speelden, om vooral weerbaarder te worden.
Heeft ontzettend zijn best gedaan om mee te draaien, maar heeft het op zijn 30e opgegeven: hij pleegde zelfmoord.
Ik hoop dat voor de huidige generatie, met etiketjes en daardoor hopelijk de juiste begeleiding, in de toekomst wel een plekje in de maatschappij is weggelegd.
Jouw broer zou het nu een stuk gemakkelijker gehad hebben. Jouw ouders zullen er wel heel veel verdriet van hebben.
Ik ben dus echt wel tot bepaalde hoogte voorstander van `etiketjes` als ze ook echt waar zijn. Want daar komt bepaalde begeleiding uit voort waardoor kinderen meer uit de verf komen. En daar is helemaal niets mis mee.
Maar psychologie is een pseudowetenschap, en daarmee onberekenbaar want niet geheel objectief. Ik denk ook dat veel kinderen onterecht een etiket opgeplakt krijgen. Ik spreek veel mensen die in het basisonderwijs zitten en die hebben die indruk ook.
Het is gemakkelijker om je kind adhd te noemen als je zelf een grote lummel bent qua opvoeding. Je mag nooit iets zeggen over iemands opvoeding. Dus gaan we de kinderen maar een etiket opplakken.
[...]
'We' zijn in ieder geval individualistischer geworden, ieder voor zich en los je problemen zelf maar op.
Zou er vroeger meer begrip zijn geweest voor kinderen die anders zijn dan nu?
Ik denk dat vroeger net zo goed kinderen adhd hadden etc. als nu.
Alleen was er meer duidelijkheid. Je wist gewoon wat je te doen stond, en wat je te wachten stond. Dat is gewoon niet meer. Nu komen kinderen overal mee weg. Ook op school. Ze mogen niet eens wat harder worden aangepakt want dan worden de vriend of vriendin oftewel ouders boos.
Kinderen weten soms gewoon niet waar ze aan toe zijn. En dat maakt het niet gemakkelijker voor ze.
quote:Solomio schreef op 24 september 2014 @ 12:28:
[...]
Dat denk ik zeker niet.
Mijn oudste zoon (met ASS) is een kloon van mijn broer, maar mijn broer heeft nooit een etiket gekregen. Ging naar een gewone school (waar hij 6 jaar lang gepest werd), ging naar een gewone middelbare school (waar hij 6 jaar lang gepest werd), ging werken en later alsnog studeren. Kortom: draaide 'gewoon' mee in de maatschappij. Werd als kind naar buiten gestuurd, waar zijn pestkoppen ook speelden, om vooral weerbaarder te worden.
Heeft ontzettend zijn best gedaan om mee te draaien, maar heeft het op zijn 30e opgegeven: hij pleegde zelfmoord.
Ik hoop dat voor de huidige generatie, met etiketjes en daardoor hopelijk de juiste begeleiding, in de toekomst wel een plekje in de maatschappij is weggelegd.
Jouw broer zou het nu een stuk gemakkelijker gehad hebben. Jouw ouders zullen er wel heel veel verdriet van hebben.
Ik ben dus echt wel tot bepaalde hoogte voorstander van `etiketjes` als ze ook echt waar zijn. Want daar komt bepaalde begeleiding uit voort waardoor kinderen meer uit de verf komen. En daar is helemaal niets mis mee.
Maar psychologie is een pseudowetenschap, en daarmee onberekenbaar want niet geheel objectief. Ik denk ook dat veel kinderen onterecht een etiket opgeplakt krijgen. Ik spreek veel mensen die in het basisonderwijs zitten en die hebben die indruk ook.
Het is gemakkelijker om je kind adhd te noemen als je zelf een grote lummel bent qua opvoeding. Je mag nooit iets zeggen over iemands opvoeding. Dus gaan we de kinderen maar een etiket opplakken.
woensdag 24 september 2014 13:19
quote:Solomio schreef op 24 september 2014 @ 12:28:
[...]
Dat denk ik zeker niet.
Mijn oudste zoon (met ASS) is een kloon van mijn broer, maar mijn broer heeft nooit een etiket gekregen. Ging naar een gewone school (waar hij 6 jaar lang gepest werd), ging naar een gewone middelbare school (waar hij 6 jaar lang gepest werd), ging werken en later alsnog studeren. Kortom: draaide 'gewoon' mee in de maatschappij. Werd als kind naar buiten gestuurd, waar zijn pestkoppen ook speelden, om vooral weerbaarder te worden.
Heeft ontzettend zijn best gedaan om mee te draaien, maar heeft het op zijn 30e opgegeven: hij pleegde zelfmoord.
Ik hoop dat voor de huidige generatie, met etiketjes en daardoor hopelijk de juiste begeleiding, in de toekomst wel een plekje in de maatschappij is weggelegd.Zó triest.
[...]
Dat denk ik zeker niet.
Mijn oudste zoon (met ASS) is een kloon van mijn broer, maar mijn broer heeft nooit een etiket gekregen. Ging naar een gewone school (waar hij 6 jaar lang gepest werd), ging naar een gewone middelbare school (waar hij 6 jaar lang gepest werd), ging werken en later alsnog studeren. Kortom: draaide 'gewoon' mee in de maatschappij. Werd als kind naar buiten gestuurd, waar zijn pestkoppen ook speelden, om vooral weerbaarder te worden.
Heeft ontzettend zijn best gedaan om mee te draaien, maar heeft het op zijn 30e opgegeven: hij pleegde zelfmoord.
Ik hoop dat voor de huidige generatie, met etiketjes en daardoor hopelijk de juiste begeleiding, in de toekomst wel een plekje in de maatschappij is weggelegd.Zó triest.
Ouwe tang, verveel je je soms? Zoek eens een andere hobby dan mensen op dit forum af te zeiken, graftak!
woensdag 24 september 2014 13:50
Waarom denken mensen trouwens dat het feit dat iemand ADHD heeft betekent dat diegene zich misdraagt? Ik was als kind heel braaf, maar wel heel onrustig. Ik deed het goed op school, maar ik had moeite met stilzitten. Ik heb het gymnasium afgerond en daarna de universiteit, maar ik had wel moeite met plannen en organiseren, raakte snel dingen kwijt, had weinig overzicht. Toen ik net op mezelf woonde vond ik het heel moeilijk om het huishouden bij te houden en zat ik regelmatig in een chaos, nu ik kinderen heb, heb ik geleerd het voor mezelf goed te plannen. Ik heb ADHD, maar ik denk dat op momenten dat dat problemen geeft, ik die problemen zelf het ergste voel. Want ik was bepaald geen kind dat zich misdroeg. ADHD staat voor mensen kennelijk gelijk aan asociaal, onopgevoed, ongeleid projectiel.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
woensdag 24 september 2014 14:01
quote:Dreamer schreef op woensdag 24 september 2014 10:32 Ik heb 2 kinderen, waarvan geen van beide een etiketje heeft, maar ik lees de OP net als Starshine, namelijk: al die kinderen krijgen tegenwoordig maar etiketjes, terwijl de ouders eigenlijk een keer verantwoordelijkheid moeten nemen en gaan opvoeden, in plaats van allebei te werken en dan ook nog een sociaal leven te willen.
Heel kort door de bocht, is dat de boodschap, die ik meekrijg uit de OP.
En vervolgens reageren er nog diverse mensen, die het met TO eens zijn: gewoon een kind eens buiten laten spelen, ipv in de mooiste kleertjes op de bank zetten, de 3 R'en toepassen, zijn zo 2 kreten die voorbij kwamen.
Ik kan me voorstellen dat dit soort dingen gelijk tegen allerlei zere benen schoppen, wanneer je al jarenlang met je handen in het haar gezeten hebt en éindelijk een etiketje + juiste hulp hebt gekregen. Want voor dat -terechte- etiketje, kregen deze ouders ook al te horen dat ze een keer moesten opvoeden, en eens wat strakker, losser of gestructureerder moesten gaan zijn in hun opvoeding.
100%eens!
Er gaat een heel proces aan vooraf. Tijdens dat proces neem je jezelf als ouder en de opvoeding ook onder de loep. Uiteindelijk is hulp vragen voor de meeste het eindstation na een hele lange rit.
Heel kort door de bocht, is dat de boodschap, die ik meekrijg uit de OP.
En vervolgens reageren er nog diverse mensen, die het met TO eens zijn: gewoon een kind eens buiten laten spelen, ipv in de mooiste kleertjes op de bank zetten, de 3 R'en toepassen, zijn zo 2 kreten die voorbij kwamen.
Ik kan me voorstellen dat dit soort dingen gelijk tegen allerlei zere benen schoppen, wanneer je al jarenlang met je handen in het haar gezeten hebt en éindelijk een etiketje + juiste hulp hebt gekregen. Want voor dat -terechte- etiketje, kregen deze ouders ook al te horen dat ze een keer moesten opvoeden, en eens wat strakker, losser of gestructureerder moesten gaan zijn in hun opvoeding.
100%eens!
Er gaat een heel proces aan vooraf. Tijdens dat proces neem je jezelf als ouder en de opvoeding ook onder de loep. Uiteindelijk is hulp vragen voor de meeste het eindstation na een hele lange rit.
woensdag 24 september 2014 14:10
Eens. Wij zijn ook echt talloze keren gefilmd terwijl we met hem bezig waren, voor en na de diagnose, hebben tig handvatten en tips gekregen. Het is ook niet zo dat je klaar bent als je een diagnose hebt, niet van 'o, hij is autistisch, nou, dan houdt het verder op'. Dan begint het pas.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
woensdag 24 september 2014 16:49
quote:Penelope_ schreef op 24 september 2014 @ 16:43:
Ik stel het bestaan van ADHD ed niet ter discussie, maar lees van de week dat in onze gemeente 1 op de 8 kinderen een psychische aandoening heeft.
Vind iemand dat dan echt geloofwaardig?
Ik weet het werkelijk waar niet. Ik weet van mijn zoon dat hij echt wat heeft (zelfs de betweter op de hoek kan het zien), maar van al die andere kinderen weet ik het niet.
Ik weet wel dat diagnoses niet lichtvaardig gegeven worden, dus als al deze kinderen een officiële diagnose hebben, dan is er toch echt wat aan de hand.
En hoe dat komt? Ja ook dat weet ik niet.
Er is tegenwoordig meer aandacht voor, dat wel. Een kind met een probleem wordt niet gewoon achter in de klas gezet, maar wordt opgemerkt.
Misschien komt het inderdaad wel door de kleurstoffen en hormonen in het voedsel, wie zal het zeggen. Maar ondertussen zitten we er toch maar mooi mee, want genezen doe je het niet.
Ik stel het bestaan van ADHD ed niet ter discussie, maar lees van de week dat in onze gemeente 1 op de 8 kinderen een psychische aandoening heeft.
Vind iemand dat dan echt geloofwaardig?
Ik weet het werkelijk waar niet. Ik weet van mijn zoon dat hij echt wat heeft (zelfs de betweter op de hoek kan het zien), maar van al die andere kinderen weet ik het niet.
Ik weet wel dat diagnoses niet lichtvaardig gegeven worden, dus als al deze kinderen een officiële diagnose hebben, dan is er toch echt wat aan de hand.
En hoe dat komt? Ja ook dat weet ik niet.
Er is tegenwoordig meer aandacht voor, dat wel. Een kind met een probleem wordt niet gewoon achter in de klas gezet, maar wordt opgemerkt.
Misschien komt het inderdaad wel door de kleurstoffen en hormonen in het voedsel, wie zal het zeggen. Maar ondertussen zitten we er toch maar mooi mee, want genezen doe je het niet.
woensdag 24 september 2014 16:49
Solomio, heftig hoor...
Ik zag ook heel veel frustratie bij mijn zoon. Wat een opluchting toen hij hoorde dat het er niet aan lag dat hij niet genoeg zijn best deed, maar dat het in zijn hoofd daadwerkelijk anders werkt. Dat het moeilijk vrienden maken daar ook mee samenhing, dat het niet zo moeizaam ging omdat hij stom is. Dat hij harder moet werken dan zijn zus, en het resultaat ook vaak nog minder is. Dat hij slim is, dat zijn autisme ook positieve kanten kan hebben. Maar voor dat alles, zag ik alleen een gefrustreerd kind, een verdrietig kind. Zo blij dat we dat, samen met zijn therapeut en daardoor ook met meer begrip vanuit school, hebben kunnen draaien.
Ik zag ook heel veel frustratie bij mijn zoon. Wat een opluchting toen hij hoorde dat het er niet aan lag dat hij niet genoeg zijn best deed, maar dat het in zijn hoofd daadwerkelijk anders werkt. Dat het moeilijk vrienden maken daar ook mee samenhing, dat het niet zo moeizaam ging omdat hij stom is. Dat hij harder moet werken dan zijn zus, en het resultaat ook vaak nog minder is. Dat hij slim is, dat zijn autisme ook positieve kanten kan hebben. Maar voor dat alles, zag ik alleen een gefrustreerd kind, een verdrietig kind. Zo blij dat we dat, samen met zijn therapeut en daardoor ook met meer begrip vanuit school, hebben kunnen draaien.
~ I want to be shaken to my core, like the wild winds disrobe the trees ~
woensdag 24 september 2014 16:51
oh nog 1 opmerking: een psychische aandoening is wel erg vaag en breed hè. Dat loopt van autisme tot depressie en dat kan allemaal in meer of mindere mate voorkomen. Er zullen vast heel veel mensen zijn die wat psychisch onder de leden hebben, maar daarvoor geen hulp nodig hebben, omdat er gewoon mee te leven is.
woensdag 24 september 2014 17:55
quote:Starshine schreef op 24 september 2014 @ 16:51:
oh nog 1 opmerking: een psychische aandoening is wel erg vaag en breed hè. Dat loopt van autisme tot depressie en dat kan allemaal in meer of mindere mate voorkomen. Er zullen vast heel veel mensen zijn die wat psychisch onder de leden hebben, maar daarvoor geen hulp nodig hebben, omdat er gewoon mee te leven is.Je gaat niet met je kind naar een psychiater als je geen hulp nodig hebt neem ik aan.
oh nog 1 opmerking: een psychische aandoening is wel erg vaag en breed hè. Dat loopt van autisme tot depressie en dat kan allemaal in meer of mindere mate voorkomen. Er zullen vast heel veel mensen zijn die wat psychisch onder de leden hebben, maar daarvoor geen hulp nodig hebben, omdat er gewoon mee te leven is.Je gaat niet met je kind naar een psychiater als je geen hulp nodig hebt neem ik aan.
woensdag 24 september 2014 18:00
quote:iones schreef op 24 september 2014 @ 13:14:
Maar psychologie is een pseudowetenschap, en daarmee onberekenbaar want niet geheel objectief.Ik las juist vandaag dat depressie in het bloed te meten is. Dingen tussen de oren zijn dan wellicht moeilijker te bewijzen dan een gebroken been, maar dat er meer aan de hand is dan we kunnen zien, wordt steeds duidelijker.
http://rt.com/news/188048-blood-test-di ... epression/
Maar psychologie is een pseudowetenschap, en daarmee onberekenbaar want niet geheel objectief.Ik las juist vandaag dat depressie in het bloed te meten is. Dingen tussen de oren zijn dan wellicht moeilijker te bewijzen dan een gebroken been, maar dat er meer aan de hand is dan we kunnen zien, wordt steeds duidelijker.
http://rt.com/news/188048-blood-test-di ... epression/
woensdag 24 september 2014 18:07
quote:made@kate schreef op 24 september 2014 @ 11:25:
Overigens, voor de duidelijkheid, nergens heb ik gezegd dat ik vind dat ouders 'maar weer eens moeten gaan opvoeden' in plaats van etiketjes plakken. Gebrek aan opvoedskills is wat mij betreft een totaal andere disussie dan die van de etiketjes.Toch denk ik dat het niet helemaal van elkaar loslaat. En dan bedoel ik het te veel aan etiketjes.
Overigens, voor de duidelijkheid, nergens heb ik gezegd dat ik vind dat ouders 'maar weer eens moeten gaan opvoeden' in plaats van etiketjes plakken. Gebrek aan opvoedskills is wat mij betreft een totaal andere disussie dan die van de etiketjes.Toch denk ik dat het niet helemaal van elkaar loslaat. En dan bedoel ik het te veel aan etiketjes.
woensdag 24 september 2014 18:09
quote:ikeaverslaafde schreef op 24 september 2014 @ 18:00:
[...]
Ik las juist vandaag dat depressie in het bloed te meten is. Dingen tussen de oren zijn dan wellicht moeilijker te bewijzen dan een gebroken been, maar dat er meer aan de hand is dan we kunnen zien, wordt steeds duidelijker.
http://rt.com/news/188048-blood-test-di ... ression/Ja maar depressie kan zoveel oorzaken hebben.
[...]
Ik las juist vandaag dat depressie in het bloed te meten is. Dingen tussen de oren zijn dan wellicht moeilijker te bewijzen dan een gebroken been, maar dat er meer aan de hand is dan we kunnen zien, wordt steeds duidelijker.
http://rt.com/news/188048-blood-test-di ... ression/Ja maar depressie kan zoveel oorzaken hebben.
woensdag 24 september 2014 18:59
Ik was een heel gewoon kind. Beetje verlegen en achteraf gezien had ik wel wat gekke trekjes maar verder zou een stempeltje nooit in buitenstaanders op zijn gekomen denk ik. Totdat ik naar de middelbare school ging, ik al vanaf de eerste periode teveel onvoldoendes haalde om over te gaan. Ik was lui, had blijkbaar geen zin in school en zo heb ik vijf jaar over mijn vmbo gedaan. Ze hebben me ook gematst omdat mijn moeder was overleden anders had ik er zes jaar over gedaan. Ik was 16 jaar toen ze overleed kon absoluut niet omgaan met de dood van mijn moeder. Was nog steeds geen vervelend kind loog niet tegen mijn vader, ging niet stiekem uit. Dus nog steeds zou je niet denken dat er iets niet klopte. Totdat ik depressief raakte op mijn 20e. Na keer op keer falen in alles. Nadat ik.mijzelf jaren wijs had gemaakt dat ik gewoon lui was, overal slecht in was en een behoorlijk minderwaardigheidscomplex had gekregen door de jaren heen. En nooit had gerouwd om de dood van mijn moeder omdat ik het simpelweg niet aan kon en weg had gestopt voor jaren. Wat ook niet echt een gemiddelde manier van met dingen omgaan is.
Wat zou dat stempeltje een verschil hebben gemaakt zeg. Waarschijnlijk had niemand het gelooft. Doen ze nog niet. Maar ik vind het zo vervelend dat mensen zich maar druk maken om kinderen met verkeerde etiketjes. We moeten ons zorgen maken om al die kinderen en volwassenen die geen etiketjes krijgen en er wel heel veel baat bij zouden kunnen hebben. Mensen die straks na jaren van struggelingen uitgeblust bij de psycholoog zitten na zich jaren onbegrepen te hebben gevoeld. Ik ben blij dat er zoveel ouders zijn die hun kinderen de beste kansen en begeleiding willen geven ondanks dat het voor sommige kinderen niet allemaal vanzelf gaat. En al die verhalen van kinderen die opeens na jaren geen stoornis bleken te hebben. Ik vraag mij af hoe jullie dat zo zeker weten. Er zijn genoeg mensen die prima functioneren met een stoornis. En mijn zus met adhd was vroeger ook een druk kind. Nu is ze allesbehalve druk ze wiebelt alleen de godgandelijke dag met haar voet. Betekent niet dat ze nooit adhd had. Ze heeft nog genoeg problemen die niet zichtbaar zijn voor de buitenwereld.
Wat zou dat stempeltje een verschil hebben gemaakt zeg. Waarschijnlijk had niemand het gelooft. Doen ze nog niet. Maar ik vind het zo vervelend dat mensen zich maar druk maken om kinderen met verkeerde etiketjes. We moeten ons zorgen maken om al die kinderen en volwassenen die geen etiketjes krijgen en er wel heel veel baat bij zouden kunnen hebben. Mensen die straks na jaren van struggelingen uitgeblust bij de psycholoog zitten na zich jaren onbegrepen te hebben gevoeld. Ik ben blij dat er zoveel ouders zijn die hun kinderen de beste kansen en begeleiding willen geven ondanks dat het voor sommige kinderen niet allemaal vanzelf gaat. En al die verhalen van kinderen die opeens na jaren geen stoornis bleken te hebben. Ik vraag mij af hoe jullie dat zo zeker weten. Er zijn genoeg mensen die prima functioneren met een stoornis. En mijn zus met adhd was vroeger ook een druk kind. Nu is ze allesbehalve druk ze wiebelt alleen de godgandelijke dag met haar voet. Betekent niet dat ze nooit adhd had. Ze heeft nog genoeg problemen die niet zichtbaar zijn voor de buitenwereld.
woensdag 24 september 2014 19:05
Maar Luffy wat 'klopte' er in jouw ogen dan niet aan jou als kind? Ik bedoel dus de tijd voordat jouw moeder overleed en jij keer op keer uit vermeende luiheid jouw schoolwerk verprutste? Wat denk jij dat er toen met je aan hand was dan? Denk je dan ook aan depressies?
Sterkte met alles
Sterkte met alles
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
woensdag 24 september 2014 19:55
Waar ik trouwens wel veel zelfdiagnoses zie, in tegenstelling tot de kinderpijler, is op de relatiepijler. Ik lees zo vaak dat vrouwen een wat norse, egocentrische man hebben en dan zelf invullen of hij misschien autistisch is, of dat dat wordt gesuggereerd. Dat vind ik wel heel vervelend, omdat ten eerste autisme op die manier op één lijn wordt gesteld met asociaal gedrag en ten tweede omdat er dan wel de indruk wordt gewekt dat er enorm veel zelfbenoemde mensen met autisme of een andere stoornis rondlopen.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
woensdag 24 september 2014 21:42
Mijn kinderen zijn best wel doodgewoon. Maar hoe gewoon mijn oudste ook vaak is, hij is ook regelmatig boos en verdrietig. Vooral als gevolg van school-frustraties. Hij zit nu in groep 5, is faalangstig, heeft moeite met concentreren, komt doodmoe uit school en zegt ook wel eens dat hij zou willen dat hij er niet meer was...
En ondanks dat wij hem graag zo gewoon mogelijk houden, maken wij ons ook zorgen om hoe het met hem gaat op school. Wij zitten nog middenin het hier al eerder genoemde proces, praten met leerkracht, ib-er en willen eigenlijk liever geen etiketje. Maar als uiteindelijk een etiketje nodig is om zoon weer happy te krijgen, dan sta ik klaar om te plakken!
En ondanks dat wij hem graag zo gewoon mogelijk houden, maken wij ons ook zorgen om hoe het met hem gaat op school. Wij zitten nog middenin het hier al eerder genoemde proces, praten met leerkracht, ib-er en willen eigenlijk liever geen etiketje. Maar als uiteindelijk een etiketje nodig is om zoon weer happy te krijgen, dan sta ik klaar om te plakken!
woensdag 24 september 2014 21:59
Ik voel me wel een beetje lullig als ik zo'n OP lees. Ik vind mijn kinderen heel 'normaal' maar een heeft een diagnose en de ander gaat binnenkort het onderzoekstraject in. Met de oudste hebben we dat pas laat gedaan, op haar 14e, maar misschien had het haar wel heel wat frustraties en verdriet bespaard als we eerder actie hadden ondernomen (i.p.v. de huppakee schop onder je kont methode). Jongste gaat nu nog huppelend en stuiterend door het leven, heeft zelf nergens last van, afgezien van het feit dat ze af en toe haar moeder te lijf gaat. Als het geen diagnose oplevert, dan misschien toch wel een cursusje emotieregulatie.
donderdag 25 september 2014 09:00
quote:Penelope_ schreef op 24 september 2014 @ 17:56:
In dit onderzoek ging het overigens specifiek om aandoeningen als ADHD, ADD, ODD, enz.Het onderzoek gaat specifiek over die onderwerpen, maar dan worden in het verhaal toch altijd nog alle psychische aandoening meegenomen in het tabel. Niet alleen degene waar de focus op ligt.
In dit onderzoek ging het overigens specifiek om aandoeningen als ADHD, ADD, ODD, enz.Het onderzoek gaat specifiek over die onderwerpen, maar dan worden in het verhaal toch altijd nog alle psychische aandoening meegenomen in het tabel. Niet alleen degene waar de focus op ligt.
donderdag 25 september 2014 10:11
quote:Solomio schreef op 24 september 2014 @ 12:28:
[...]
Dat denk ik zeker niet.
Mijn oudste zoon (met ASS) is een kloon van mijn broer, maar mijn broer heeft nooit een etiket gekregen. Ging naar een gewone school (waar hij 6 jaar lang gepest werd), ging naar een gewone middelbare school (waar hij 6 jaar lang gepest werd), ging werken en later alsnog studeren. Kortom: draaide 'gewoon' mee in de maatschappij. Werd als kind naar buiten gestuurd, waar zijn pestkoppen ook speelden, om vooral weerbaarder te worden.
Heeft ontzettend zijn best gedaan om mee te draaien, maar heeft het op zijn 30e opgegeven: hij pleegde zelfmoord.
Ik hoop dat voor de huidige generatie, met etiketjes en daardoor hopelijk de juiste begeleiding, in de toekomst wel een plekje in de maatschappij is weggelegd.
Oh ik krijg hier kippenvel van, wat afschuwelijk triest
Als ik zo'n verhaal lees, ben ik heel blij dat wij zo vroeg hulp hebben gezocht (mijn dochter is 4 en heeft ook het etiket ASS gekregen)
[...]
Dat denk ik zeker niet.
Mijn oudste zoon (met ASS) is een kloon van mijn broer, maar mijn broer heeft nooit een etiket gekregen. Ging naar een gewone school (waar hij 6 jaar lang gepest werd), ging naar een gewone middelbare school (waar hij 6 jaar lang gepest werd), ging werken en later alsnog studeren. Kortom: draaide 'gewoon' mee in de maatschappij. Werd als kind naar buiten gestuurd, waar zijn pestkoppen ook speelden, om vooral weerbaarder te worden.
Heeft ontzettend zijn best gedaan om mee te draaien, maar heeft het op zijn 30e opgegeven: hij pleegde zelfmoord.
Ik hoop dat voor de huidige generatie, met etiketjes en daardoor hopelijk de juiste begeleiding, in de toekomst wel een plekje in de maatschappij is weggelegd.
Oh ik krijg hier kippenvel van, wat afschuwelijk triest
Als ik zo'n verhaal lees, ben ik heel blij dat wij zo vroeg hulp hebben gezocht (mijn dochter is 4 en heeft ook het etiket ASS gekregen)
