Kinderen
alle pijlers
Wel of geen tweede?
vrijdag 29 mei 2015 08:58
dat ik dit topic ooit nog eens zou openen
De twijfel slaat toe nu dochter ouder is. Man wil graag een tweede, ik laat me vooral tegenhouden door angst. Ben na de bevalling van dochter best depressief geweest, gedurende het eerste jaar. Ook de combi met slecht slapen deed dat geen goed, ik ging angstig naar bed en zag er eigenlijk de lol niet van in met een baby. Was haar liever kwijt dan rijk om eerlijk te zijn en ik was altijd heel stellig dat er geen meer bij zou komen.
Maar nu...het kriebelt niet. Maar dat had ik bij dochter ook niet. Maar om ons heen worden nu baby's geboren en als ik zie hoe dochter daarop reageerd is dat prachtig om te zien! Zo zorgzaam, zo lief en flesjes geven vind ze het einde. Ze zegt ook regelmatig dat ze niet alleen wil spelen en betrekt het liefst mij of man bij alles wat ze doet. Ze geniet ontzettend van aandacht en ik denk dat ze met een broertje of zusje ook goed overweg zou kunnen. In het begin qua verzorgen en later om mee te spelen. Denk dat dochter dat toch wel heel fijn zou vinden.
Maar alleen voor dochter moet ik het niet doen en dat is ook altijd mijn argument...en nu, nu weet ik het dus niet echt meer. De angsten zijn niet echt gegrond. Met een tweede kan het heel anders lopen. Maar wat als dat niet zo is en het hetzelfde gaat? Maar ontneem ik onze dochter niet toch een beetje plezier, geluk, lol en iemand waar ze haar leven gedeeltelijk mee kan delen, door mijn angsten die misschien niet reëel zijn?
Voor mij hoeft het niet perce, maar dat was dus bij dochter ook niet zo en dat is gegroeid tot wat het nu is. Ongelooflijk veel liefde voor mijn meisje dat zal bij een tweede waarschijnlijk net zo gaan. En als ik dus zie hoe dochter op andere kindjes reageerd en er plezier aan beleeft als ze baby's en andere kinderen om zich heen heeft, krijg ik daar wel een warm gevoel bij, bij die interactie tussen haar en anderen. Maar is dat genoeg om toch ervoor te gaan?
Zijn er hier misschien mensen die dit ook hebben gehad? Geen echte kriebel, maar toch wel ervoor gegaan?
Ik moet zo werken, dus reageer later weer alvast bedankt!
De twijfel slaat toe nu dochter ouder is. Man wil graag een tweede, ik laat me vooral tegenhouden door angst. Ben na de bevalling van dochter best depressief geweest, gedurende het eerste jaar. Ook de combi met slecht slapen deed dat geen goed, ik ging angstig naar bed en zag er eigenlijk de lol niet van in met een baby. Was haar liever kwijt dan rijk om eerlijk te zijn en ik was altijd heel stellig dat er geen meer bij zou komen.
Maar nu...het kriebelt niet. Maar dat had ik bij dochter ook niet. Maar om ons heen worden nu baby's geboren en als ik zie hoe dochter daarop reageerd is dat prachtig om te zien! Zo zorgzaam, zo lief en flesjes geven vind ze het einde. Ze zegt ook regelmatig dat ze niet alleen wil spelen en betrekt het liefst mij of man bij alles wat ze doet. Ze geniet ontzettend van aandacht en ik denk dat ze met een broertje of zusje ook goed overweg zou kunnen. In het begin qua verzorgen en later om mee te spelen. Denk dat dochter dat toch wel heel fijn zou vinden.
Maar alleen voor dochter moet ik het niet doen en dat is ook altijd mijn argument...en nu, nu weet ik het dus niet echt meer. De angsten zijn niet echt gegrond. Met een tweede kan het heel anders lopen. Maar wat als dat niet zo is en het hetzelfde gaat? Maar ontneem ik onze dochter niet toch een beetje plezier, geluk, lol en iemand waar ze haar leven gedeeltelijk mee kan delen, door mijn angsten die misschien niet reëel zijn?
Voor mij hoeft het niet perce, maar dat was dus bij dochter ook niet zo en dat is gegroeid tot wat het nu is. Ongelooflijk veel liefde voor mijn meisje dat zal bij een tweede waarschijnlijk net zo gaan. En als ik dus zie hoe dochter op andere kindjes reageerd en er plezier aan beleeft als ze baby's en andere kinderen om zich heen heeft, krijg ik daar wel een warm gevoel bij, bij die interactie tussen haar en anderen. Maar is dat genoeg om toch ervoor te gaan?
Zijn er hier misschien mensen die dit ook hebben gehad? Geen echte kriebel, maar toch wel ervoor gegaan?
Ik moet zo werken, dus reageer later weer alvast bedankt!
vrijdag 29 mei 2015 13:37
Ik denk dat het belangrijkste voor nu is je angst te onderzoeken. In hoeverre bepaalt deze de nee? Weet niet zo goed hoe ik dat zou doen, maar een gesprek bij huisarts is een goede start, misschien een doorverwijzing naar een psycholoog oid. Ook de suggesties van een preconceptiespreekuur of nog een keer met je verloskundige gaan praten zijn goed denk ik.
Vind dat er nogal veel negatieve verhalen over broers en zussen staan hier
. Ik ben allerdikste maatjes met mijn zus, mijn broer staat altijd voor me klaar en ik zal mijn hele leven zorgen hebben voor/ over mijn jongste zus met psychische problemen. Maar ik had ze nooit willen missen. Zij zijn de enigen die precies weten waar ik vandaan kom en die mij mijn hele leven kennen, dat vind ik bijzonder. En ik denk dat je daar in de opvoeding ook echt wel op kunt sturen. Mijn ouders hebben altijd veel aandacht geschonken aan de broer- en zussenband.
Vind dat er nogal veel negatieve verhalen over broers en zussen staan hier
. Ik ben allerdikste maatjes met mijn zus, mijn broer staat altijd voor me klaar en ik zal mijn hele leven zorgen hebben voor/ over mijn jongste zus met psychische problemen. Maar ik had ze nooit willen missen. Zij zijn de enigen die precies weten waar ik vandaan kom en die mij mijn hele leven kennen, dat vind ik bijzonder. En ik denk dat je daar in de opvoeding ook echt wel op kunt sturen. Mijn ouders hebben altijd veel aandacht geschonken aan de broer- en zussenband.
vrijdag 29 mei 2015 13:42
quote:vlaatje schreef op 29 mei 2015 @ 13:37:
Ik denk dat het belangrijkste voor nu is je angst te onderzoeken. In hoeverre bepaalt deze de nee? Weet niet zo goed hoe ik dat zou doen, maar een gesprek bij huisarts is een goede start, misschien een doorverwijzing naar een psycholoog oid. Ook de suggesties van een preconceptiespreekuur of nog een keer met je verloskundige gaan praten zijn goed denk ik.
Vind dat er nogal veel negatieve verhalen over broers en zussen staan hier. Ik ben allerdikste maatjes met mijn zus, mijn broer staat altijd voor me klaar en ik zal mijn hele leven zorgen hebben voor/ over mijn jongste zus met psychische problemen. Maar ik had ze nooit willen missen. Zij zijn de enigen die precies weten waar ik vandaan kom en die mij mijn hele leven kennen, dat vind ik bijzonder. En ik denk dat je daar in de opvoeding ook echt wel op kunt sturen. Mijn ouders hebben altijd veel aandacht geschonken aan de broer- en zussenband.
Nou dat sturen denk ik niet.
Er zijn namelijk altijd factoren waarop ouders totaal geen invloed hebben. Wat denk je van de toekomstige partners? Die kunnen meer sturen dan welke ouder dan ook heeft kunnen doen. Dan kan je in je jeugd nog zo close zijn, maar als het met schoonzus/zwager niet klikt..... Dan zal je broer of zus niet voor jou gaan kiezen hoor, maar voor zijn/haar partner.
Daarbij kan het ook nog gewoon niet klikken tussen broer of zus. Dan kan je sturen wat je wil
Ik denk dat het belangrijkste voor nu is je angst te onderzoeken. In hoeverre bepaalt deze de nee? Weet niet zo goed hoe ik dat zou doen, maar een gesprek bij huisarts is een goede start, misschien een doorverwijzing naar een psycholoog oid. Ook de suggesties van een preconceptiespreekuur of nog een keer met je verloskundige gaan praten zijn goed denk ik.
Vind dat er nogal veel negatieve verhalen over broers en zussen staan hier
. Ik ben allerdikste maatjes met mijn zus, mijn broer staat altijd voor me klaar en ik zal mijn hele leven zorgen hebben voor/ over mijn jongste zus met psychische problemen. Maar ik had ze nooit willen missen. Zij zijn de enigen die precies weten waar ik vandaan kom en die mij mijn hele leven kennen, dat vind ik bijzonder. En ik denk dat je daar in de opvoeding ook echt wel op kunt sturen. Mijn ouders hebben altijd veel aandacht geschonken aan de broer- en zussenband.Nou dat sturen denk ik niet.
Er zijn namelijk altijd factoren waarop ouders totaal geen invloed hebben. Wat denk je van de toekomstige partners? Die kunnen meer sturen dan welke ouder dan ook heeft kunnen doen. Dan kan je in je jeugd nog zo close zijn, maar als het met schoonzus/zwager niet klikt..... Dan zal je broer of zus niet voor jou gaan kiezen hoor, maar voor zijn/haar partner.
Daarbij kan het ook nog gewoon niet klikken tussen broer of zus. Dan kan je sturen wat je wil
vrijdag 29 mei 2015 13:49
Mij is altijd benadrukt hoe belangrijk broer en zussen voor me zijn en vice versa. En ja, er zijn altijd 100 miljoen dingen die je niet kunt sturen. Maar ik weet dat ik er altijd zal zijn voor broer en zussen en vice versa. Hoe dom ik hun keuzes ook vind, wat er ook gebeurt. En volgens mij heb je daar als ouder dus wel invloed op.
vrijdag 29 mei 2015 13:53
quote:vlaatje schreef op 29 mei 2015 @ 13:49:
Mij is altijd benadrukt hoe belangrijk broer en zussen voor me zijn en vice versa. En ja, er zijn altijd 100 miljoen dingen die je niet kunt sturen. Maar ik weet dat ik er altijd zal zijn voor broer en zussen en vice versa. Hoe dom ik hun keuzes ook vind, wat er ook gebeurt. En volgens mij heb je daar als ouder dus wel invloed op.
Ik vind je uitspraak hierin eigenlijk best naar. Want hiermee zeg je ook dat als je geen goede band hebt met je broer/zus, of dat als je kinderen geen goede band met elkaar hebben, de ouders een "fout" in de opvoeding heeft gemaakt.
Een goede relatie begint niet met de woorden van ouders: je moet er altijd voor je broer/zus zijn.
Het is er of het is er niet. En dat kan verschillende redenen hebben
Mij is altijd benadrukt hoe belangrijk broer en zussen voor me zijn en vice versa. En ja, er zijn altijd 100 miljoen dingen die je niet kunt sturen. Maar ik weet dat ik er altijd zal zijn voor broer en zussen en vice versa. Hoe dom ik hun keuzes ook vind, wat er ook gebeurt. En volgens mij heb je daar als ouder dus wel invloed op.
Ik vind je uitspraak hierin eigenlijk best naar. Want hiermee zeg je ook dat als je geen goede band hebt met je broer/zus, of dat als je kinderen geen goede band met elkaar hebben, de ouders een "fout" in de opvoeding heeft gemaakt.
Een goede relatie begint niet met de woorden van ouders: je moet er altijd voor je broer/zus zijn.
Het is er of het is er niet. En dat kan verschillende redenen hebben
vrijdag 29 mei 2015 13:58
quote:Gatti schreef op 29 mei 2015 @ 13:17:
[...]
Dit denk ik ook eigenlijk. Misschien overheerst je angst, n.a.v. De eerste bevalling.
Mijn eerste bevalling was een drama, weken in 't ziekenhuis met zwangerschapsvergiftiging, opwekken, niet opwekken, spoedkeizersnede enz enz.
Probeer met een deskundige, huisarts?, te praten over jouw angsten. Misschien helpt je dat.
De angst van DH - zo dacht ik het te hebben gelezen - zit meer in de eerste periode die bij haar eerste kind heel naar was. Die angst lijkt me moeilijker te tackelen, mede omdat angst niet per se irrationeel is en het lastiger te controleren valt. Bij vrouwen met een bevallingstrauma kan je veel concreter hulp bieden om de angst te reduceren.
Het argument dat het een tweede kind voor een eerste kind voordelen biedt in termen van leren delen, rekening houden met een ander etc. vind ik ook niet echt een sterk argument, in die zin dat een tweede kind daar niet noodzakelijk voor is. Dat leren ze ook in de zandbak, op school of met neefjes en nichtjes.
[...]
Dit denk ik ook eigenlijk. Misschien overheerst je angst, n.a.v. De eerste bevalling.
Mijn eerste bevalling was een drama, weken in 't ziekenhuis met zwangerschapsvergiftiging, opwekken, niet opwekken, spoedkeizersnede enz enz.
Probeer met een deskundige, huisarts?, te praten over jouw angsten. Misschien helpt je dat.
De angst van DH - zo dacht ik het te hebben gelezen - zit meer in de eerste periode die bij haar eerste kind heel naar was. Die angst lijkt me moeilijker te tackelen, mede omdat angst niet per se irrationeel is en het lastiger te controleren valt. Bij vrouwen met een bevallingstrauma kan je veel concreter hulp bieden om de angst te reduceren.
Het argument dat het een tweede kind voor een eerste kind voordelen biedt in termen van leren delen, rekening houden met een ander etc. vind ik ook niet echt een sterk argument, in die zin dat een tweede kind daar niet noodzakelijk voor is. Dat leren ze ook in de zandbak, op school of met neefjes en nichtjes.
vrijdag 29 mei 2015 13:59
Vlaatje, dit is bij jou zo het geval geweest. En wellicht had jij de band met je broers/zussen ook wel gehad als je ouders het niet hadden benadrukt dat die band belangrijk is.
Een van de vorige posters waarbij er geen gezellige/leuke band is tussen haar kinderen is dan toch niet een opvoeder waarbij verzaakt is om die band te benadrukken. Ik denk dat zij het ook liever anders zou hebben gezien.
Nogmaals, ik denk dat jij je goede band en stuk van de opvoeding uit jouw ervaring niet op andere situaties van broers/zussen moet projecteren. Want zo werkt het namelijk niet
Een van de vorige posters waarbij er geen gezellige/leuke band is tussen haar kinderen is dan toch niet een opvoeder waarbij verzaakt is om die band te benadrukken. Ik denk dat zij het ook liever anders zou hebben gezien.
Nogmaals, ik denk dat jij je goede band en stuk van de opvoeding uit jouw ervaring niet op andere situaties van broers/zussen moet projecteren. Want zo werkt het namelijk niet
vrijdag 29 mei 2015 14:02
quote:samosa schreef op 29 mei 2015 @ 13:58:
[...]
Het argument dat het een tweede kind voor een eerste kind voordelen biedt in termen van leren delen, rekening houden met een ander etc. vind ik ook niet echt een sterk argument, in die zin dat een tweede kind daar niet noodzakelijk voor is. Dat leren ze ook in de zandbak, op school of met neefjes en nichtjes.
Ook ja. En toch is het anders vind ik. Ze moeten namelijk ook de aandacht van hun ouders delen. En dat leer je niet met een vriendje of neefje dat soms komt spelen.
Maar het is voor mij maar een van vele argumenten.
[...]
Het argument dat het een tweede kind voor een eerste kind voordelen biedt in termen van leren delen, rekening houden met een ander etc. vind ik ook niet echt een sterk argument, in die zin dat een tweede kind daar niet noodzakelijk voor is. Dat leren ze ook in de zandbak, op school of met neefjes en nichtjes.
Ook ja. En toch is het anders vind ik. Ze moeten namelijk ook de aandacht van hun ouders delen. En dat leer je niet met een vriendje of neefje dat soms komt spelen.
Maar het is voor mij maar een van vele argumenten.
vrijdag 29 mei 2015 14:18
Zo'n dilemma waar je nooit echt helemaal uitkomt. Ergens is het voor mij heel simpel: mijn man wil echt geen tweede, dus dan wordt de keuze makkelijker.
Ik ervaar ook geen kriebels, maar wel en soort nieuwsgierigheid hoe het zou zijn met toch twee kinderen. Mijn verstand zegt: no way, nooit weer, ook vanwege postnatale depressieklachten. Veel ruimte nodig voor mezelf. En toch is er zo'n irritant gevoelsmatig kriebeltje die mij influistert: zal ik dan toch....
Dit steekt vooral de kop op als iemand in mijn naaste omgeving zwanger blijkt, dan voel ik toch een steek van afgunst, terwijl ik dacht er echt helemaal vrede mee te hebben.
Van tevoren had ik mezelf nooit als ouder van één kind gezien, zelf kom ik uit een gezin van vier. Maar nu blijkt wel dat veel vooroordelen over enig kind zijn niet opgaan.
Mijn zoon is erg sociaal, hij zal wel moeten, het komt hem niet automatisch aangewaaid.
Ik denk dat die aarzeling/twijfel zal blijven totdat ik echt te oud ben, vind mezelf nu al te oud, nader de veertig, maar toch krijg ik nog steeds DE vraag......
Als iemand mij zou kunnen garanderen dat er geen herhaling komt van de depressie, dan had ik het gedaan, denk ik, misschien.....
Ik ervaar ook geen kriebels, maar wel en soort nieuwsgierigheid hoe het zou zijn met toch twee kinderen. Mijn verstand zegt: no way, nooit weer, ook vanwege postnatale depressieklachten. Veel ruimte nodig voor mezelf. En toch is er zo'n irritant gevoelsmatig kriebeltje die mij influistert: zal ik dan toch....
Dit steekt vooral de kop op als iemand in mijn naaste omgeving zwanger blijkt, dan voel ik toch een steek van afgunst, terwijl ik dacht er echt helemaal vrede mee te hebben.
Van tevoren had ik mezelf nooit als ouder van één kind gezien, zelf kom ik uit een gezin van vier. Maar nu blijkt wel dat veel vooroordelen over enig kind zijn niet opgaan.
Mijn zoon is erg sociaal, hij zal wel moeten, het komt hem niet automatisch aangewaaid.
Ik denk dat die aarzeling/twijfel zal blijven totdat ik echt te oud ben, vind mezelf nu al te oud, nader de veertig, maar toch krijg ik nog steeds DE vraag......
Als iemand mij zou kunnen garanderen dat er geen herhaling komt van de depressie, dan had ik het gedaan, denk ik, misschien.....
vrijdag 29 mei 2015 14:22
Ik ben wel blij met mijn twee broers. We lopen de deur niet bij elkaar plat, zien elkaar feitelijk alleen bij onze ouders, maar het contact is goed en als het nodig is zijn we er voor elkaar. Terwijl we elkaar vroeger jarenlang de hersens insloegen. Het lijkt me ook fijn om straks de zorg voor onze ouders te kunnen delen. Dat is bij ons wel een argument geweest voor een tweede. Tuurlijk kan er eentje overlijden, emigreren of aan de drugs raken maar de kans is toch het grootste dat ze wél wat aan elkaar hebben. En dat is dan toch mooi meegenomen.
vrijdag 29 mei 2015 15:25
Hoe zie je jezelf over 15 jaar? Met 1 of 2 kinderen?
Wij hebben best we lang nagedacht voor we aan een kind begonnen. Ik zag toch best wel veel beren op de weg, druk op je relatie, heel zwaar, nergens meer tijd voor. Nu is onze zoon 3 maanden en het is zo makkelijk dat het bijna niet makkelijker kan worden dus nu maak ik me daar weer zorgen om haha. En ik wil graag wel snel een tweede terwijl ik voordat onze zoon geboren werd 1 kind wilde of heel misschien twee met heel wat jaren ertussen. Nu denk ik weer dat een tweede heel zwaar gaat zijn want zus en zo.... twijfels vind ik dus heel normaal hoor, neem je tijd.
Wij hebben best we lang nagedacht voor we aan een kind begonnen. Ik zag toch best wel veel beren op de weg, druk op je relatie, heel zwaar, nergens meer tijd voor. Nu is onze zoon 3 maanden en het is zo makkelijk dat het bijna niet makkelijker kan worden dus nu maak ik me daar weer zorgen om haha. En ik wil graag wel snel een tweede terwijl ik voordat onze zoon geboren werd 1 kind wilde of heel misschien twee met heel wat jaren ertussen. Nu denk ik weer dat een tweede heel zwaar gaat zijn want zus en zo.... twijfels vind ik dus heel normaal hoor, neem je tijd.
vrijdag 29 mei 2015 15:26
Ik denk dat het wel zinvol kan zijn om factoren van elkaar te scheiden in je overweging. Je angst voor de babytijd en je eigen gevoelens, de drukte met twee, financieel, ... Maar uiteindelijk denk ik dat het een keuze van het hart is: zie je een plekje in het gezin open (een lege stoel aan tafel), dan zou ik het doen en hopen dat het je, net als bij mij, (veeeeeel) makkelijker af gaat met de tweede
Ik herken deels wel wat je schrijft over de babytijd van de eerste. Ik had het niet zo sterk dat het een depressie was, maar ik zat echt NIET op een roze wolk en heb erg moeten wennen met de baby. Ik was 29 en had 10 jaar lekker op mezelf gewoond, gedaan en gelaten wat ik zelf wilde. Had ook nooit gedacht kinderen te willen, maar opeens wilden we het heel graag allebei en was ik ook al heel snel zwanger. De overgang van 0 naar 1 kind vond ik heel heftig, maar heb het ook ervaren als meer algemeen 'wennen aan het hebben van een kind' (na toch 10 jaar volwassen/vrij/vrijgezel geleefd te hebben). Eenmaal gewend en alsnog op de wolk geklommen (dat kwam pas met een paar maanden of nog later), was het hek een beetje van de dam Het leek me vooral voor haar en ook voor ons heel gezellig om meerdere kinderen te hebben. Toen ze anderhalf was ben ik zwanger geraakt van de tweede. Aan haar hoefde ik helemaal niet te wennen en de babytijd was bijna 1 grote roze wolk (tuurlijk, eentje waarop ik niet optimaal sliep, maar ik was echt happy en helemaal thuis in het moederen over een baby, zou ik nooit van mezelf gedacht hebben, haha!).
De zussen zijn nu 5 en bijna 3, en dol op elkaar. Dat kan je niet sturen, zeker niet op de langere termijn. Als ze jong zijn kun je eventuele rivaliteit wel 'begeleiden'. Een valkuil is bv. veel vergelijken, of steeds voor de jongste opkomen, en dat soort dingen. Ik vind het een heel groot voordeel dat ze elkaar zo bezig houden, want ik ben niet zo'n ster in het entertainen van heel jonge kinderen in mijn eigen ogen. Ik ben goed in voorlezen en ga er op mijn vrije dag(en) veel met ze op uit, maar voel me altijd weer heel dom als ik die leuke werkjes en knutsels zie die ze op kdv en school maken en vind knutselen met kinderen een ramp
Ondertussen is er zelfs nog een broertje bij ('n wolk van een baby, maar wel eentje die iets meer aandacht en knuffelarij nodig heeft dan zijn zusjes), en weet ik nog niet zeker of het wel af is. Ik. Die geen kinderen wilde. Die zo worstelde met de eerste babytijd. Je weet maar nooit
Ik herken deels wel wat je schrijft over de babytijd van de eerste. Ik had het niet zo sterk dat het een depressie was, maar ik zat echt NIET op een roze wolk en heb erg moeten wennen met de baby. Ik was 29 en had 10 jaar lekker op mezelf gewoond, gedaan en gelaten wat ik zelf wilde. Had ook nooit gedacht kinderen te willen, maar opeens wilden we het heel graag allebei en was ik ook al heel snel zwanger. De overgang van 0 naar 1 kind vond ik heel heftig, maar heb het ook ervaren als meer algemeen 'wennen aan het hebben van een kind' (na toch 10 jaar volwassen/vrij/vrijgezel geleefd te hebben). Eenmaal gewend en alsnog op de wolk geklommen (dat kwam pas met een paar maanden of nog later), was het hek een beetje van de dam Het leek me vooral voor haar en ook voor ons heel gezellig om meerdere kinderen te hebben. Toen ze anderhalf was ben ik zwanger geraakt van de tweede. Aan haar hoefde ik helemaal niet te wennen en de babytijd was bijna 1 grote roze wolk (tuurlijk, eentje waarop ik niet optimaal sliep, maar ik was echt happy en helemaal thuis in het moederen over een baby, zou ik nooit van mezelf gedacht hebben, haha!).
De zussen zijn nu 5 en bijna 3, en dol op elkaar. Dat kan je niet sturen, zeker niet op de langere termijn. Als ze jong zijn kun je eventuele rivaliteit wel 'begeleiden'. Een valkuil is bv. veel vergelijken, of steeds voor de jongste opkomen, en dat soort dingen. Ik vind het een heel groot voordeel dat ze elkaar zo bezig houden, want ik ben niet zo'n ster in het entertainen van heel jonge kinderen in mijn eigen ogen. Ik ben goed in voorlezen en ga er op mijn vrije dag(en) veel met ze op uit, maar voel me altijd weer heel dom als ik die leuke werkjes en knutsels zie die ze op kdv en school maken en vind knutselen met kinderen een ramp
Ondertussen is er zelfs nog een broertje bij ('n wolk van een baby, maar wel eentje die iets meer aandacht en knuffelarij nodig heeft dan zijn zusjes), en weet ik nog niet zeker of het wel af is. Ik. Die geen kinderen wilde. Die zo worstelde met de eerste babytijd. Je weet maar nooit
vrijdag 29 mei 2015 15:37
Nummer 1 neem je voor jezelf, nummer 2 neem je vooral voor nummer 1, zodat ze altijd elkaar hebben, samen kunnen spelen als ze klein zijn en als volwassenen altijd iemand hebben die ze hun hele leven al kennen, ook als de ouders wegvallen. Dit alles in de hoop en verwachting dat ze geen hekel aan elkaar hebben natuurlijk
Voor de ouders zelf..houd het lekker bij 1, veel handzamer, makkelijker uit te besteden zodat je nog eens uit eten kan of een weekendje weg, 1 kind gaat makkelijker mee op visite, op vakantie, naar festivals, je hoeft niet te verhuizen naar een groter huis, geen grotere auto te kopen.. 2 of meer is echt een belasting op alle vlakken..veel meer dan 1
In ons geval was nummer 2 ook meteen nummer 3 erbij trouwens..kan ook gebeuren..
Voor de ouders zelf..houd het lekker bij 1, veel handzamer, makkelijker uit te besteden zodat je nog eens uit eten kan of een weekendje weg, 1 kind gaat makkelijker mee op visite, op vakantie, naar festivals, je hoeft niet te verhuizen naar een groter huis, geen grotere auto te kopen.. 2 of meer is echt een belasting op alle vlakken..veel meer dan 1
In ons geval was nummer 2 ook meteen nummer 3 erbij trouwens..kan ook gebeuren..
vrijdag 29 mei 2015 15:41
Even een aanvulling: eerder schreef ik dat mijn kinderen met name ruzie maken. Dit wordt wel beter naarmate ze ouder worden (nu 3,5 en bijna 6). Mijn broertje en ik maakten vroeger ook altijd ruzie maar ik heb nu een hele goede band met hem, al sinds de puberteit. Nu onze moeder ongeneeslijk ziek is hebben we elkaar ook echt nodig en ben ik heel erg blij dat ik dat niet als enig kind hoef te doorstaan.
vrijdag 29 mei 2015 15:53
Beste TO
Het probleem is dat je niet weet hoe het gaat lopen. Je krijgt geen garanties. Je kunt een fijne kraamtijd en eerste maanden hebben (ik geloof persoonlijk niet zo in de roze wolk), of niet. Je kinderen kunnen elkaar meestal lief vinden, of niet. Je hebt hier natuurlijk zelf een aandeel in. Zo kun je je goed voorbereiden dmv gesprekken en een plan van aanpak (bijv. juist geen borstvoeding geven, hulp regelen) en je kunt de band tussen je kinderen stimuleren, maar hoe het écht loopt weet je pas als het zover is.
Als je niet wil, wil je niet. Maar als je puur niet wil op basis van angst, denk ik dat je die angst moet onderzoeken. Je plaatst deze post niet voor niets toch?
En echt gemakkelijk is het nooit, een pasgeboren baby of het verzorgen van twee kinderen (ik heb zelf een tweeling van 2,5 jaar).
Het probleem is dat je niet weet hoe het gaat lopen. Je krijgt geen garanties. Je kunt een fijne kraamtijd en eerste maanden hebben (ik geloof persoonlijk niet zo in de roze wolk), of niet. Je kinderen kunnen elkaar meestal lief vinden, of niet. Je hebt hier natuurlijk zelf een aandeel in. Zo kun je je goed voorbereiden dmv gesprekken en een plan van aanpak (bijv. juist geen borstvoeding geven, hulp regelen) en je kunt de band tussen je kinderen stimuleren, maar hoe het écht loopt weet je pas als het zover is.
Als je niet wil, wil je niet. Maar als je puur niet wil op basis van angst, denk ik dat je die angst moet onderzoeken. Je plaatst deze post niet voor niets toch?
En echt gemakkelijk is het nooit, een pasgeboren baby of het verzorgen van twee kinderen (ik heb zelf een tweeling van 2,5 jaar).
vrijdag 29 mei 2015 16:12
Je schrijft dat je bang bent voor verandering. Dat lijkt me heel normaal: erop gebrand zijn om te houden wat je hebt want dat ken je en dat is goed.
Zelf denk ik dat het leven draait om veranderingen. De meeste veranderingen die je zelf inzet zijn die ten goede (je hebt er immers niet voor niets voor gekozen?). De dingen die zomaar op je pad komen zijn soms de minder leuke dingen, maar soms ook juist niet. Hoe dan ook..... je past je aan.
Zelf denk ik dat het leven draait om veranderingen. De meeste veranderingen die je zelf inzet zijn die ten goede (je hebt er immers niet voor niets voor gekozen?). De dingen die zomaar op je pad komen zijn soms de minder leuke dingen, maar soms ook juist niet. Hoe dan ook..... je past je aan.
vrijdag 29 mei 2015 16:50
quote:moonlight schreef op 29 mei 2015 @ 09:56:
Blijft lastig natuurlijk. Soms zal het makkelijker worden omdat ze elkaar vermaken en soms hebben ze ruzie.
Wordt het echt lastiger met twee? Mensen om me heen zeggen van niet. Met uitzondering vd babytijd. En dat dan in het geval van een huilbaby. Misschien krijg je er een die snel doorslaapt.
Maar waarom mensen voor een derde gaan? Die snap ik echt niet. Als je perse nog een jongen/meisje wilt... Oké snap ik ergens. Maar waarom je anders drie kinderen zou willen is mij een raadsel.
Dat lijkt me nou echt de állerslechtste reden om nog een kind te krijgen: 50% kans dat je er een krijgt van het verkeerde soort!
DH, ik lees in je post helemaal niks waaruit blijkt dat je een tweede zou willen. Ja, dat je dochter het zo leuk zou vinden om te zorgen, maar helemaal niets over hoe jij het zou vinden of waarom je denkt dat het voor die tweede leuk zou zijn bij jullie. Het klinkt bijna alsof een goudvis net zo leuk zou zijn.
Blijft lastig natuurlijk. Soms zal het makkelijker worden omdat ze elkaar vermaken en soms hebben ze ruzie.
Wordt het echt lastiger met twee? Mensen om me heen zeggen van niet. Met uitzondering vd babytijd. En dat dan in het geval van een huilbaby. Misschien krijg je er een die snel doorslaapt.
Maar waarom mensen voor een derde gaan? Die snap ik echt niet. Als je perse nog een jongen/meisje wilt... Oké snap ik ergens. Maar waarom je anders drie kinderen zou willen is mij een raadsel.
Dat lijkt me nou echt de állerslechtste reden om nog een kind te krijgen: 50% kans dat je er een krijgt van het verkeerde soort!
DH, ik lees in je post helemaal niks waaruit blijkt dat je een tweede zou willen. Ja, dat je dochter het zo leuk zou vinden om te zorgen, maar helemaal niets over hoe jij het zou vinden of waarom je denkt dat het voor die tweede leuk zou zijn bij jullie. Het klinkt bijna alsof een goudvis net zo leuk zou zijn.
vrijdag 29 mei 2015 17:59
Angst is een slechte raadgever...
Jouw " referentiekader" over hoe het met een baby ( het beruchte/beroemde eerste jaar) zal zijn is volledig en alleen gevormd door hoe het eerste jaar met je dochter is verlopen. Dat wil je ( begrijpelijk, als ik je verhalen lees) niet meer meemaken. Niemand kan je garanderen dat het nu beter of slechter zal lopen. Het zal zeker anders gaan lopen want exact hetzelfde kan niet. Helaas kun je nooit meer zo onbevangen in een zwangerschap stappen als bij de eerste, want je bent heel wat ervaringen ( negatieve maar ook positieve) rijker. Maar om nu je keuze enkel en alleen te maken op basis van de angst " wat als", dat lijkt mij niet verstandig.
Pluspunt is dat je, juist omdat je weet wat je niet meer wil, nu kunt kijken/onderzoeken wat je anders wil en in hoeverre je daar invloed op kunt uitoefenen. Je weet wat de valkuilen voor jou zijn geweest, je weet waar je behoefte aan hebt( zoals ruimte voor jezelf) . Is dat haalbaar? Niets is volledig " maakbaar" maar je kunt wel veel invloed uitoefenen op hoe je er zelf instaat.
En kriebels? Die had ik heel lang ook niet. Wel veel rationele ideeën over waarom het niet verstandig was ( ruimte, financiën, leeftijd eerste want zou het verschil niet te groot zijn, zouden we onze drie eenheid wel willen veranderen nu alles eindelijk lekker loopt?). Af en toe een klein " het zou toch wel leuk zijn als...", ook toen zoon ( nu bijna 5) begon te vertellen dat hij ook graag een broertje/zusje wilde. Dat was voor ons GEEN doorslaggevend feit ( want dag later wilde hij een babyhondje ). Maar opeens kwam het besef, letterlijk van ene op andere moment: we willen wel een tweede! Niks babyspullen wegdoen maar nog een keer gebruiken! En nu maar hopen dat het snel zover is! Want wanneer de knoop eenmaal is doorgehakt...
Jouw " referentiekader" over hoe het met een baby ( het beruchte/beroemde eerste jaar) zal zijn is volledig en alleen gevormd door hoe het eerste jaar met je dochter is verlopen. Dat wil je ( begrijpelijk, als ik je verhalen lees) niet meer meemaken. Niemand kan je garanderen dat het nu beter of slechter zal lopen. Het zal zeker anders gaan lopen want exact hetzelfde kan niet. Helaas kun je nooit meer zo onbevangen in een zwangerschap stappen als bij de eerste, want je bent heel wat ervaringen ( negatieve maar ook positieve) rijker. Maar om nu je keuze enkel en alleen te maken op basis van de angst " wat als", dat lijkt mij niet verstandig.
Pluspunt is dat je, juist omdat je weet wat je niet meer wil, nu kunt kijken/onderzoeken wat je anders wil en in hoeverre je daar invloed op kunt uitoefenen. Je weet wat de valkuilen voor jou zijn geweest, je weet waar je behoefte aan hebt( zoals ruimte voor jezelf) . Is dat haalbaar? Niets is volledig " maakbaar" maar je kunt wel veel invloed uitoefenen op hoe je er zelf instaat.
En kriebels? Die had ik heel lang ook niet. Wel veel rationele ideeën over waarom het niet verstandig was ( ruimte, financiën, leeftijd eerste want zou het verschil niet te groot zijn, zouden we onze drie eenheid wel willen veranderen nu alles eindelijk lekker loopt?). Af en toe een klein " het zou toch wel leuk zijn als...", ook toen zoon ( nu bijna 5) begon te vertellen dat hij ook graag een broertje/zusje wilde. Dat was voor ons GEEN doorslaggevend feit ( want dag later wilde hij een babyhondje ). Maar opeens kwam het besef, letterlijk van ene op andere moment: we willen wel een tweede! Niks babyspullen wegdoen maar nog een keer gebruiken! En nu maar hopen dat het snel zover is! Want wanneer de knoop eenmaal is doorgehakt...
vrijdag 29 mei 2015 18:19
[quote]Miffy schreef op 29 mei 2015 @ 16:50:
[...]
DH, ik lees in je post helemaal niks waaruit blijkt dat je een tweede zou willen. Ja, dat je dochter het zo leuk zou vinden om te zorgen, maar helemaal niets over hoe jij het zou vinden of waarom je denkt dat het voor die tweede leuk zou zijn bij jullie. Het klinkt bijna alsof een goudvis net zo leuk zou zijn.[/quote]
Dat gevoel heb ik eerlijk gezegd ook bij je topic. Je beredeneert en je somt enkele rationele zaken op. Echter diep van binnen een kind willen krijgen is geen kwestie van ratio.
[...]
DH, ik lees in je post helemaal niks waaruit blijkt dat je een tweede zou willen. Ja, dat je dochter het zo leuk zou vinden om te zorgen, maar helemaal niets over hoe jij het zou vinden of waarom je denkt dat het voor die tweede leuk zou zijn bij jullie. Het klinkt bijna alsof een goudvis net zo leuk zou zijn.[/quote]
Dat gevoel heb ik eerlijk gezegd ook bij je topic. Je beredeneert en je somt enkele rationele zaken op. Echter diep van binnen een kind willen krijgen is geen kwestie van ratio.
vrijdag 29 mei 2015 19:40
Omdat iedereen op een punt komt dat hij/ zij zich deze vraag stelt. Zelfs ik heb op dat punt gestaan. En dat terwijl ik reeds jaren roep dat het bij 1 kind blijft.
Daarbij komt dat het openen van een topic voor menigeen op dit forum dezelfde betekenis heeft als het knipperen met je ogen of het inademen van lucht.
Daarbij komt dat het openen van een topic voor menigeen op dit forum dezelfde betekenis heeft als het knipperen met je ogen of het inademen van lucht.
vrijdag 29 mei 2015 20:01
Maar dat diep van binnen willen had ik bij dochter ook niet. Ik denk dat dat gewoon niet iets is wat in mij zit, om dat zo te voelen. Vandaar vraag ik me dus af of wat ik nu voel genoeg is voor een tweede.
Dochter is nu bijna 3,5. Maar mochten we beslissen voor een tweede, dan zou dat pas vanaf november kunnen. Hiervoor staan een aantal pretparken gepland met achtbanen waar ik speciaal voor ga. Dus daarna zou het pas kunnen en dan zou dochter bijna 5 zijn als de tweede geboren zou worden.
Borstvoeding zou ik sowieso niet meer mee beginnen, maar dan nog kan me wel borstonsteking krijgen en dat was echt vreselijk. Verder is het ook gewoon de gedachte aan die slapeloze nachten, het zorgen voor nu dochter juist zelfstandiger word, alles weer opnieuw met een baby. Ik zou die babytijd sowieso het liefst overslaan. Maar ergens lijkt het me toch gewoon leuk om te zien hoe een ander kindje van ons is. Of die veel zou verschillen van dochter. En hoe de interactie tussen die 2 zou zijn. Hoe dochter hiermee om zou gaan en hoe het in ons gezin zou zijn met 4en.
Dochter is nu bijna 3,5. Maar mochten we beslissen voor een tweede, dan zou dat pas vanaf november kunnen. Hiervoor staan een aantal pretparken gepland met achtbanen waar ik speciaal voor ga. Dus daarna zou het pas kunnen en dan zou dochter bijna 5 zijn als de tweede geboren zou worden.
Borstvoeding zou ik sowieso niet meer mee beginnen, maar dan nog kan me wel borstonsteking krijgen en dat was echt vreselijk. Verder is het ook gewoon de gedachte aan die slapeloze nachten, het zorgen voor nu dochter juist zelfstandiger word, alles weer opnieuw met een baby. Ik zou die babytijd sowieso het liefst overslaan. Maar ergens lijkt het me toch gewoon leuk om te zien hoe een ander kindje van ons is. Of die veel zou verschillen van dochter. En hoe de interactie tussen die 2 zou zijn. Hoe dochter hiermee om zou gaan en hoe het in ons gezin zou zijn met 4en.
