Kinderen
alle pijlers
Wel of geen tweede?
vrijdag 29 mei 2015 08:58
dat ik dit topic ooit nog eens zou openen
De twijfel slaat toe nu dochter ouder is. Man wil graag een tweede, ik laat me vooral tegenhouden door angst. Ben na de bevalling van dochter best depressief geweest, gedurende het eerste jaar. Ook de combi met slecht slapen deed dat geen goed, ik ging angstig naar bed en zag er eigenlijk de lol niet van in met een baby. Was haar liever kwijt dan rijk om eerlijk te zijn en ik was altijd heel stellig dat er geen meer bij zou komen.
Maar nu...het kriebelt niet. Maar dat had ik bij dochter ook niet. Maar om ons heen worden nu baby's geboren en als ik zie hoe dochter daarop reageerd is dat prachtig om te zien! Zo zorgzaam, zo lief en flesjes geven vind ze het einde. Ze zegt ook regelmatig dat ze niet alleen wil spelen en betrekt het liefst mij of man bij alles wat ze doet. Ze geniet ontzettend van aandacht en ik denk dat ze met een broertje of zusje ook goed overweg zou kunnen. In het begin qua verzorgen en later om mee te spelen. Denk dat dochter dat toch wel heel fijn zou vinden.
Maar alleen voor dochter moet ik het niet doen en dat is ook altijd mijn argument...en nu, nu weet ik het dus niet echt meer. De angsten zijn niet echt gegrond. Met een tweede kan het heel anders lopen. Maar wat als dat niet zo is en het hetzelfde gaat? Maar ontneem ik onze dochter niet toch een beetje plezier, geluk, lol en iemand waar ze haar leven gedeeltelijk mee kan delen, door mijn angsten die misschien niet reëel zijn?
Voor mij hoeft het niet perce, maar dat was dus bij dochter ook niet zo en dat is gegroeid tot wat het nu is. Ongelooflijk veel liefde voor mijn meisje dat zal bij een tweede waarschijnlijk net zo gaan. En als ik dus zie hoe dochter op andere kindjes reageerd en er plezier aan beleeft als ze baby's en andere kinderen om zich heen heeft, krijg ik daar wel een warm gevoel bij, bij die interactie tussen haar en anderen. Maar is dat genoeg om toch ervoor te gaan?
Zijn er hier misschien mensen die dit ook hebben gehad? Geen echte kriebel, maar toch wel ervoor gegaan?
Ik moet zo werken, dus reageer later weer alvast bedankt!
De twijfel slaat toe nu dochter ouder is. Man wil graag een tweede, ik laat me vooral tegenhouden door angst. Ben na de bevalling van dochter best depressief geweest, gedurende het eerste jaar. Ook de combi met slecht slapen deed dat geen goed, ik ging angstig naar bed en zag er eigenlijk de lol niet van in met een baby. Was haar liever kwijt dan rijk om eerlijk te zijn en ik was altijd heel stellig dat er geen meer bij zou komen.
Maar nu...het kriebelt niet. Maar dat had ik bij dochter ook niet. Maar om ons heen worden nu baby's geboren en als ik zie hoe dochter daarop reageerd is dat prachtig om te zien! Zo zorgzaam, zo lief en flesjes geven vind ze het einde. Ze zegt ook regelmatig dat ze niet alleen wil spelen en betrekt het liefst mij of man bij alles wat ze doet. Ze geniet ontzettend van aandacht en ik denk dat ze met een broertje of zusje ook goed overweg zou kunnen. In het begin qua verzorgen en later om mee te spelen. Denk dat dochter dat toch wel heel fijn zou vinden.
Maar alleen voor dochter moet ik het niet doen en dat is ook altijd mijn argument...en nu, nu weet ik het dus niet echt meer. De angsten zijn niet echt gegrond. Met een tweede kan het heel anders lopen. Maar wat als dat niet zo is en het hetzelfde gaat? Maar ontneem ik onze dochter niet toch een beetje plezier, geluk, lol en iemand waar ze haar leven gedeeltelijk mee kan delen, door mijn angsten die misschien niet reëel zijn?
Voor mij hoeft het niet perce, maar dat was dus bij dochter ook niet zo en dat is gegroeid tot wat het nu is. Ongelooflijk veel liefde voor mijn meisje dat zal bij een tweede waarschijnlijk net zo gaan. En als ik dus zie hoe dochter op andere kindjes reageerd en er plezier aan beleeft als ze baby's en andere kinderen om zich heen heeft, krijg ik daar wel een warm gevoel bij, bij die interactie tussen haar en anderen. Maar is dat genoeg om toch ervoor te gaan?
Zijn er hier misschien mensen die dit ook hebben gehad? Geen echte kriebel, maar toch wel ervoor gegaan?
Ik moet zo werken, dus reageer later weer alvast bedankt!
vrijdag 29 mei 2015 20:04
quote:moonlight schreef op 29 mei 2015 @ 19:37:
Ze is een echte twijfelaar denk ik. Als je zeker weet dat je geen tweede wilt, waarom open je dan een topic: wel of geen tweede?
Dat is dus ook mijn redenatie. Blijkbaar wil ergens een deel van me het misschien toch wel. Anders zou ik er niet over nadenken. Maar is dat stukje genoeg om ervoor te gaan?
Ik neig toch nog meer naar nee. Het gaat nu goed, we hebben lol en dochter doet het ook prima. Waarom alles overhoop gooien? Maar het is ook gewoon lastig omdat man wel graag wil. Niet dat ik het alleen voor hem moet doen, maar het is wel iets wat je aan het denken zet ook.
Ze is een echte twijfelaar denk ik. Als je zeker weet dat je geen tweede wilt, waarom open je dan een topic: wel of geen tweede?
Dat is dus ook mijn redenatie. Blijkbaar wil ergens een deel van me het misschien toch wel. Anders zou ik er niet over nadenken. Maar is dat stukje genoeg om ervoor te gaan?
Ik neig toch nog meer naar nee. Het gaat nu goed, we hebben lol en dochter doet het ook prima. Waarom alles overhoop gooien? Maar het is ook gewoon lastig omdat man wel graag wil. Niet dat ik het alleen voor hem moet doen, maar het is wel iets wat je aan het denken zet ook.
vrijdag 29 mei 2015 20:13
Ik heb me wel eens afgevraagd hoe het is om een puppy te hebben en hoe dochter daarmee opgroeit en leert spelen en leert houden van. We hebben een hond, een opahond, en een tweede hond komt er hier niet in.
Ik vraag me tevens wel eens af of blond haar mij zou staan, terwijl ik brunette ben en een antipathie heb tegen blond haar en mijn haar nooit en te nimmer zal blonderen.
Ik bedoel te zeggen: ik vraag me veel af, echter als puntje bij paaltje komt weet ik dat ik er niet voor zal kiezen.
Ik heb je, in tegenstelling tot enkele anderen op dit forum, altijd heel stellig gevonden in je beargumentatie over het wel of niet uitbreiden van jullie gezin.
Het is goed dat je je nu afvraagt of jij dat ook zou willen. Echter die stap an zich is geen teken van bovenaf dat jou ingeeft er voor te gaan. Daarvoor is meer nodig.
Ik wil jou allesbehalve een 2e kindje uit je bolleke praten. Als jij/ jullie dat graag wilt/ willen dan is het jullie zeker gegunt.
Ik benader het slechts vanuit een andere kijk of invalshoek.
En nogmaals, ga eens praten met huisarts. Wanneer je angst inzake PND zo sterk aanwezig is kun je niet gemoedelijk achterover leunen en komen tot een beslissing. Dan blijf je vol continue bewust en onbewust op de rem trappen en jezelf belemmeren in het openstaan voor die beslissing, ongeacht welke richting die zal uitgaan.
Ik vraag me tevens wel eens af of blond haar mij zou staan, terwijl ik brunette ben en een antipathie heb tegen blond haar en mijn haar nooit en te nimmer zal blonderen.
Ik bedoel te zeggen: ik vraag me veel af, echter als puntje bij paaltje komt weet ik dat ik er niet voor zal kiezen.
Ik heb je, in tegenstelling tot enkele anderen op dit forum, altijd heel stellig gevonden in je beargumentatie over het wel of niet uitbreiden van jullie gezin.
Het is goed dat je je nu afvraagt of jij dat ook zou willen. Echter die stap an zich is geen teken van bovenaf dat jou ingeeft er voor te gaan. Daarvoor is meer nodig.
Ik wil jou allesbehalve een 2e kindje uit je bolleke praten. Als jij/ jullie dat graag wilt/ willen dan is het jullie zeker gegunt.
Ik benader het slechts vanuit een andere kijk of invalshoek.
En nogmaals, ga eens praten met huisarts. Wanneer je angst inzake PND zo sterk aanwezig is kun je niet gemoedelijk achterover leunen en komen tot een beslissing. Dan blijf je vol continue bewust en onbewust op de rem trappen en jezelf belemmeren in het openstaan voor die beslissing, ongeacht welke richting die zal uitgaan.
vrijdag 29 mei 2015 20:16
Heb je het er met je man al over gehad DH? Misschien dat hij praktische oplossingen heeft voor de zaken waar je tegenop ziet. En hoe hij je wil meehelpen mocht onverhoopt die depressie weer toeslaan (God forbid, natuurlijk). Ik zeg het niet omdat ik je wil overtuigen van een tweede (ik begrijp er álles aan om het bij eentje te houden!) maar zijn het dingen die in je hoofd leven en dat het goed is om ze eens buiten je hoofd te plaatsen. Wie weet zijn de problemen dan overkomelijk maar wie weet krijg je ook een concrete nee van je man.
vrijdag 29 mei 2015 20:24
quote:Desperate_Housewive schreef op 29 mei 2015 @ 20:01:
Maar dat diep van binnen willen had ik bij dochter ook niet. Ik denk dat dat gewoon niet iets is wat in mij zit, om dat zo te voelen. Vandaar vraag ik me dus af of wat ik nu voel genoeg is voor een tweede.
Dochter is nu bijna 3,5. Maar mochten we beslissen voor een tweede, dan zou dat pas vanaf november kunnen. Hiervoor staan een aantal pretparken gepland met achtbanen waar ik speciaal voor ga. Dus daarna zou het pas kunnen en dan zou dochter bijna 5 zijn als de tweede geboren zou worden.
Borstvoeding zou ik sowieso niet meer mee beginnen, maar dan nog kan me wel borstonsteking krijgen en dat was echt vreselijk. Verder is het ook gewoon de gedachte aan die slapeloze nachten, het zorgen voor nu dochter juist zelfstandiger word, alles weer opnieuw met een baby. Ik zou die babytijd sowieso het liefst overslaan. Maar ergens lijkt het me toch gewoon leuk om te zien hoe een ander kindje van ons is. Of die veel zou verschillen van dochter. En hoe de interactie tussen die 2 zou zijn. Hoe dochter hiermee om zou gaan en hoe het in ons gezin zou zijn met 4en.
Ik vind in alles een 'nee' doorklinken... En 5 jaar leeftijdsverschil, is dat ook niet iets om nog over na te denken? Je kunt weer opnieuw beginnen met alles, en tussen beide kinderen is 5 jaar heel veel leeftijdsverschil als het gaat over samen opgroeien. Het gaat dan over 2 en al 7, over 8 en al 13, over 13 en al 18..
Als ik jou was, zou ik het laten voor wat het nu is. Jullie zijn gelukkig met zijn 3en, en alles gaat goed.
Maar dat diep van binnen willen had ik bij dochter ook niet. Ik denk dat dat gewoon niet iets is wat in mij zit, om dat zo te voelen. Vandaar vraag ik me dus af of wat ik nu voel genoeg is voor een tweede.
Dochter is nu bijna 3,5. Maar mochten we beslissen voor een tweede, dan zou dat pas vanaf november kunnen. Hiervoor staan een aantal pretparken gepland met achtbanen waar ik speciaal voor ga. Dus daarna zou het pas kunnen en dan zou dochter bijna 5 zijn als de tweede geboren zou worden.
Borstvoeding zou ik sowieso niet meer mee beginnen, maar dan nog kan me wel borstonsteking krijgen en dat was echt vreselijk. Verder is het ook gewoon de gedachte aan die slapeloze nachten, het zorgen voor nu dochter juist zelfstandiger word, alles weer opnieuw met een baby. Ik zou die babytijd sowieso het liefst overslaan. Maar ergens lijkt het me toch gewoon leuk om te zien hoe een ander kindje van ons is. Of die veel zou verschillen van dochter. En hoe de interactie tussen die 2 zou zijn. Hoe dochter hiermee om zou gaan en hoe het in ons gezin zou zijn met 4en.
Ik vind in alles een 'nee' doorklinken... En 5 jaar leeftijdsverschil, is dat ook niet iets om nog over na te denken? Je kunt weer opnieuw beginnen met alles, en tussen beide kinderen is 5 jaar heel veel leeftijdsverschil als het gaat over samen opgroeien. Het gaat dan over 2 en al 7, over 8 en al 13, over 13 en al 18..
Als ik jou was, zou ik het laten voor wat het nu is. Jullie zijn gelukkig met zijn 3en, en alles gaat goed.
vrijdag 29 mei 2015 20:28
vrijdag 29 mei 2015 20:38
Bij mijn zoontje en het eventuele toekomstige kindje zal ook minimaal bijna 4 jaar leeftijdsverschil zitten, ik zie daar echt geen probleem van in... Ik vind het juist leuk het leeftijdsverschil, dan kan hij op zijn manier ``helpen``... Het lijkt me ook best praktisch als de ene op school zit en de andere thuis...
vrijdag 29 mei 2015 20:45
Een groot leeftijdsverschil zou niet mijn voorkeur hebben maar hoeft niks te zeggen. Zou het daar niet per se vanaf laten hangen. Ook over hoe het het latere contact beïnvloedt kun je helemaal niks zeggen. Wel kan het praktische dingen op een bepaalde leeftijd in de weg staan, maar dat geldt ook voor een kleiner leeftijdsverschil (alleen is dat op jongere leeftijd juist weer onpraktischer).
vrijdag 29 mei 2015 20:56
Ik heb geen ervaring met de twijfels, wel met een ppd en een tweede kind en derde kind. Bij de eerste een hele zware, met medicijnen wel goed onder controle gekregen. Bij de tweede helaas weer een ppd, maar nu herkende ik het gevoel veel sneller en wist ik dat max 2 uur slapen per nacht foute boel is. Ik was er met dezelfde medicijnen vrij snrl weer bovenop, ik zat nu ook niet zo diep. Toen onverwacht zwanger van de derde en een plan gemaakt. Gelijk flesvoeding, de eerste 5 nachten slaappillen, mijn man deed de eerste twee weken ongeveer de nachten en direct antidepressiva. En dat was heel goed, wat een roze wolk, wat geweldig om mee te maken. Ik had een baby, een peuter en een kleuter en het was het mooiste jaar van mijn leven.
Mijn drie meiden hebben wel eens ruzie, maar zijn elkaars beste vriendinnen. Ze spelen dagen met elkaar in de vakanties, echt genieten.
Mijn drie meiden hebben wel eens ruzie, maar zijn elkaars beste vriendinnen. Ze spelen dagen met elkaar in de vakanties, echt genieten.
vrijdag 29 mei 2015 21:11
Man en ik schelen allebei steeds 4 of 8 jaar met onze broers/zussen en wij hebben met allemaal een hele goede, hechte band en dat is ook altijd zo geweest. Maar dat weet je van tevoren nooit.
En praktisch als ze kleiner zijn kun je er inderdaad ook weer veel hulp aan hebben.
Zelf zou ik denk ik ideaal wel een kleiner leeftijdsverschil hebben, omdat je dan op een gegeven moment niet meer zo gebonden bent aan huis zoals met baby's/kleine kinderen. Dat gaat niet echt om het leeftijdsverschil maar meer om de jaren dat je "in de baby's zit".
En praktisch als ze kleiner zijn kun je er inderdaad ook weer veel hulp aan hebben.
Zelf zou ik denk ik ideaal wel een kleiner leeftijdsverschil hebben, omdat je dan op een gegeven moment niet meer zo gebonden bent aan huis zoals met baby's/kleine kinderen. Dat gaat niet echt om het leeftijdsverschil maar meer om de jaren dat je "in de baby's zit".
vrijdag 29 mei 2015 22:51
DH, als een achtbaan hogere prioriteit heeft dan een zwangerschap/kind zou ik het écht niet doen. Ik wilde heel graag een tweede, vond het ook heel leuk, maar had in de eerste tijd ook wel 'waar zijn we aan begonnen' momenten. Bij jou zal dat denk ik nog veel sterker zo zijn.
(Maar ik verwacht eigenlijk dat je het wel gaat doen )
(Maar ik verwacht eigenlijk dat je het wel gaat doen )
zaterdag 30 mei 2015 06:57
quote:fleetfox schreef op 29 mei 2015 @ 20:16:
Heb je het er met je man al over gehad DH? Misschien dat hij praktische oplossingen heeft voor de zaken waar je tegenop ziet. En hoe hij je wil meehelpen mocht onverhoopt die depressie weer toeslaan (God forbid, natuurlijk). Ik zeg het niet omdat ik je wil overtuigen van een tweede (ik begrijp er álles aan om het bij eentje te houden!) maar zijn het dingen die in je hoofd leven en dat het goed is om ze eens buiten je hoofd te plaatsen. Wie weet zijn de problemen dan overkomelijk maar wie weet krijg je ook een concrete nee van je man.Nog niet, ook een beetje omdat ik hem geen valse hoop wil geven. Hij wil het heel graag, maar ik hou dat tegen momenteel. Als ik er nu over begin en uiteindelijk toch niet wil vind ik dat wel extra vervelend voor hem eigenlijk.
Heb je het er met je man al over gehad DH? Misschien dat hij praktische oplossingen heeft voor de zaken waar je tegenop ziet. En hoe hij je wil meehelpen mocht onverhoopt die depressie weer toeslaan (God forbid, natuurlijk). Ik zeg het niet omdat ik je wil overtuigen van een tweede (ik begrijp er álles aan om het bij eentje te houden!) maar zijn het dingen die in je hoofd leven en dat het goed is om ze eens buiten je hoofd te plaatsen. Wie weet zijn de problemen dan overkomelijk maar wie weet krijg je ook een concrete nee van je man.Nog niet, ook een beetje omdat ik hem geen valse hoop wil geven. Hij wil het heel graag, maar ik hou dat tegen momenteel. Als ik er nu over begin en uiteindelijk toch niet wil vind ik dat wel extra vervelend voor hem eigenlijk.
zaterdag 30 mei 2015 07:06
quote:Miffy schreef op 29 mei 2015 @ 22:51:
DH, als een achtbaan hogere prioriteit heeft dan een zwangerschap/kind zou ik het écht niet doen. Ik wilde heel graag een tweede, vond het ook heel leuk, maar had in de eerste tijd ook wel 'waar zijn we aan begonnen' momenten. Bij jou zal dat denk ik nog veel sterker zo zijn.
(Maar ik verwacht eigenlijk dat je het wel gaat doen )ik vind dit een beetje een rare opmerking. Er zijn zoveel mensen die het krijgen van een kind "plannen" in die zin dat ze pas beginnen met proberen na bv de aankoop van een huis, afronden van een studie of het maken van een mooie reis. Dat heeft mi weinig met prioriteiten te maken maar gewoon met logisch nadenken en plannen. Soms is zwanger zijn gewoon niet handig en als je dan kan kiezen wanneer je niet zwanger wil zijn zie ik dat niet zoals jij het ziet.
Wij hebben met de eerste ook bewust gewacht tot na de bruiloft en huwelijksreis. Gewoon omdat het niet handig was en uitkwam op dat moment. Dan zou je dus alleen maar per ongeluk zwanger mogen worden, anders liggen je prioriteiten verkeerd?
Ik ben er nog echt niet uit verder. Wil ik alles weer omgooien? Wil ik weer opnieuw beginnen met het hele babygebeuren? Ik twijfel nu nog teveel om echt ja of nee te zeggen. Misschien toch maar een datum afspreken en dan kijken of ik minder twijfel heb en dan kiezen. Of ervoor gaan, of beide berusten in een gezin met z'n 3en.
DH, als een achtbaan hogere prioriteit heeft dan een zwangerschap/kind zou ik het écht niet doen. Ik wilde heel graag een tweede, vond het ook heel leuk, maar had in de eerste tijd ook wel 'waar zijn we aan begonnen' momenten. Bij jou zal dat denk ik nog veel sterker zo zijn.
(Maar ik verwacht eigenlijk dat je het wel gaat doen )ik vind dit een beetje een rare opmerking. Er zijn zoveel mensen die het krijgen van een kind "plannen" in die zin dat ze pas beginnen met proberen na bv de aankoop van een huis, afronden van een studie of het maken van een mooie reis. Dat heeft mi weinig met prioriteiten te maken maar gewoon met logisch nadenken en plannen. Soms is zwanger zijn gewoon niet handig en als je dan kan kiezen wanneer je niet zwanger wil zijn zie ik dat niet zoals jij het ziet.
Wij hebben met de eerste ook bewust gewacht tot na de bruiloft en huwelijksreis. Gewoon omdat het niet handig was en uitkwam op dat moment. Dan zou je dus alleen maar per ongeluk zwanger mogen worden, anders liggen je prioriteiten verkeerd?
Ik ben er nog echt niet uit verder. Wil ik alles weer omgooien? Wil ik weer opnieuw beginnen met het hele babygebeuren? Ik twijfel nu nog teveel om echt ja of nee te zeggen. Misschien toch maar een datum afspreken en dan kijken of ik minder twijfel heb en dan kiezen. Of ervoor gaan, of beide berusten in een gezin met z'n 3en.
zaterdag 30 mei 2015 07:13
Ik vind het ook een stomme opmerking. Een beetje hetzelfde als er een moeder hier vraagt hoe lang het duurt voor alcohol uit haar lichaam is om te kolven en er komen weer allemaal van die "zonder alcohol is het ook leuk, wees blij met je kind"-onzinreacties. Ga je niet zwanger in een achtbaan of dronken zitten te kolven is het ook weer te min.
zaterdag 30 mei 2015 07:17
Ja idd, ik ken maar weinig stellen die niet nadenken over wanneer ze gaan beginnen om zwanger te worden. Je kijkt toch naar dingen die eventueel gepland zijn en als je zwanger bent, pas je daar ook je leven op aan. Het lijkt mij erg onlogisch om nu maar gewoon de keus te maken en meteen te starten, en dan een geplande vakantie te hebben waarop ik helemaal niet kan doen waarvoor ik juist op vakantie ga. Dan liggen ineens mijn prioriteiten verkeerd
zaterdag 30 mei 2015 07:34
Ik zou het juist wel bespreken met je man. 2 weten en kunnen meer dan 1. Wanneer er een tweede komt gaan jullie die klus samen klaren. De weg ernaartoe ook. Wanneer het bij 1 blijft komen jullie samen tot die beslissing.
Lijkt mij voor jou veel fijner om je gevoel te delen met hem. Dan sta je niet alleen met je twijfels.
Lijkt mij voor jou veel fijner om je gevoel te delen met hem. Dan sta je niet alleen met je twijfels.
zaterdag 30 mei 2015 07:39
Praktijk hier:
Ik kreeg ineens een kriebel. Geheel onverwacht. Ik liep daarmee een tijd rond. Kriebel werd groter.
Op gegeven moment besprak ik dat met partner. Hij stelde dat hij niet zou kiezen voor een 2e kind, dat hij echter mijn wens niet in de weg zou willen staan wanneer ik het wel echt zou willen.
Binnen 1 week was kriebel weg en zat ik weer op mijn oude voornemen.
Bij mij was het een soort van kortsluiting omdat ik gezien leeftijd van mening ben dat wanneer er een 2e kind zou komen ik daar niet te lang mee zou moeten wachten. Dus vond ik het mijn plicht om serieus stil te staan bij de vraag wat if. Was achteraf bezien dus geen echte kriebel, meer plichtsbesef omwille van dergelijke belangrijke keuze.
Het ventileren bij partner gaf mij ruimte om weer bij zinnen te komen.
Ik kreeg ineens een kriebel. Geheel onverwacht. Ik liep daarmee een tijd rond. Kriebel werd groter.
Op gegeven moment besprak ik dat met partner. Hij stelde dat hij niet zou kiezen voor een 2e kind, dat hij echter mijn wens niet in de weg zou willen staan wanneer ik het wel echt zou willen.
Binnen 1 week was kriebel weg en zat ik weer op mijn oude voornemen.
Bij mij was het een soort van kortsluiting omdat ik gezien leeftijd van mening ben dat wanneer er een 2e kind zou komen ik daar niet te lang mee zou moeten wachten. Dus vond ik het mijn plicht om serieus stil te staan bij de vraag wat if. Was achteraf bezien dus geen echte kriebel, meer plichtsbesef omwille van dergelijke belangrijke keuze.
Het ventileren bij partner gaf mij ruimte om weer bij zinnen te komen.
zaterdag 30 mei 2015 07:48
quote:troelalaaaatje schreef op 30 mei 2015 @ 07:39:
Praktijk hier:
Ik kreeg ineens een kriebel. Geheel onverwacht. Ik liep daarmee een tijd rond. Kriebel werd groter.
Op gegeven moment besprak ik dat met partner. Hij stelde dat hij niet zou kiezen voor een 2e kind, dat hij echter mijn wens niet in de weg zou willen staan wanneer ik het wel echt zou willen.
Binnen 1 week was kriebel weg en zat ik weer op mijn oude voornemen.
Bij mij was het een soort van kortsluiting omdat ik gezien leeftijd van mening ben dat wanneer er een 2e kind zou komen ik daar niet te lang mee zou moeten wachten. Dus vond ik het mijn plicht om serieus stil te staan bij de vraag wat if. Was achteraf bezien dus geen echte kriebel, meer plichtsbesef omwille van dergelijke belangrijke keuze.
Het ventileren bij partner gaf mij ruimte om weer bij zinnen te komen.
Dit herken ik wel.
Er is een Korte periode geweest dat ik ook getwijfeld heb Over een 2e.
Dochter was bijna 4 (ik zou zelf max 5 jaars leeftijdsverschil willen, een Van mijn bazen heeft kinderen met 6 jaar ertussen en volgens hem zijn dat dus net 2 enigst kinderen, hebben niet echt iets aan elkaar grhad) en ik ging tegen de 40 (mijn grens voor nog een zwangerschap.)
Maar ik kwam er achter dat ik er Alleen Over nadacht omdat her zo 'hoorde'.
Ik had behalve dat het zo hoorde weinig argumenten waarom ik een tweede zou willen.
Praktijk hier:
Ik kreeg ineens een kriebel. Geheel onverwacht. Ik liep daarmee een tijd rond. Kriebel werd groter.
Op gegeven moment besprak ik dat met partner. Hij stelde dat hij niet zou kiezen voor een 2e kind, dat hij echter mijn wens niet in de weg zou willen staan wanneer ik het wel echt zou willen.
Binnen 1 week was kriebel weg en zat ik weer op mijn oude voornemen.
Bij mij was het een soort van kortsluiting omdat ik gezien leeftijd van mening ben dat wanneer er een 2e kind zou komen ik daar niet te lang mee zou moeten wachten. Dus vond ik het mijn plicht om serieus stil te staan bij de vraag wat if. Was achteraf bezien dus geen echte kriebel, meer plichtsbesef omwille van dergelijke belangrijke keuze.
Het ventileren bij partner gaf mij ruimte om weer bij zinnen te komen.
Dit herken ik wel.
Er is een Korte periode geweest dat ik ook getwijfeld heb Over een 2e.
Dochter was bijna 4 (ik zou zelf max 5 jaars leeftijdsverschil willen, een Van mijn bazen heeft kinderen met 6 jaar ertussen en volgens hem zijn dat dus net 2 enigst kinderen, hebben niet echt iets aan elkaar grhad) en ik ging tegen de 40 (mijn grens voor nog een zwangerschap.)
Maar ik kwam er achter dat ik er Alleen Over nadacht omdat her zo 'hoorde'.
Ik had behalve dat het zo hoorde weinig argumenten waarom ik een tweede zou willen.
zaterdag 30 mei 2015 07:48
Ik weet niet of mijn man mij niet nog meer laat twijfelen. Hij is natuurlijk heel erg pro en snapt mijn gevoel hierom niet helemaal denk ik. Ik heb ook altijd toch een beetje het idee dat hij het me een soort van kwalijk neemt dat ik niet wil. Of het iig jammer vind. Maar wil ook niet ja zeggen, omdat hij het graag wil. Ik moet het zelf ook willen.
zaterdag 30 mei 2015 07:52
quote:annavanandelle schreef op 30 mei 2015 @ 07:48:
[...]
Dit herken ik wel.
Er is een Korte periode geweest dat ik ook getwijfeld heb Over een 2e.
Dochter was bijna 4 (ik zou zelf max 5 jaars leeftijdsverschil willen, een Van mijn bazen heeft kinderen met 6 jaar ertussen en volgens hem zijn dat dus net 2 enigst kinderen, hebben niet echt iets aan elkaar grhad) en ik ging tegen de 40 (mijn grens voor nog een zwangerschap.)
Maar ik kwam er achter dat ik er Alleen Over nadacht omdat her zo 'hoorde'.
Ik had behalve dat het zo hoorde weinig argumenten waarom ik een tweede zou willen.
Dat vraag ik me dus ook wel af. Twijfel ik niet, omdat ik toch vaker de vraag krijg en omdat mensen om me heen nu een tweede krijgen? Het lijkt alsof het zo hoort idd. Alsof er een soort verwachting is van iedereen om je heen.
Maar ik denk eigenlijk dat ik diep in mijn hart toch liever alles zo hou en met dochter gewoon de dromen waarmaken die we hebben qua reizen en leuke dingen doen.
[...]
Dit herken ik wel.
Er is een Korte periode geweest dat ik ook getwijfeld heb Over een 2e.
Dochter was bijna 4 (ik zou zelf max 5 jaars leeftijdsverschil willen, een Van mijn bazen heeft kinderen met 6 jaar ertussen en volgens hem zijn dat dus net 2 enigst kinderen, hebben niet echt iets aan elkaar grhad) en ik ging tegen de 40 (mijn grens voor nog een zwangerschap.)
Maar ik kwam er achter dat ik er Alleen Over nadacht omdat her zo 'hoorde'.
Ik had behalve dat het zo hoorde weinig argumenten waarom ik een tweede zou willen.
Dat vraag ik me dus ook wel af. Twijfel ik niet, omdat ik toch vaker de vraag krijg en omdat mensen om me heen nu een tweede krijgen? Het lijkt alsof het zo hoort idd. Alsof er een soort verwachting is van iedereen om je heen.
Maar ik denk eigenlijk dat ik diep in mijn hart toch liever alles zo hou en met dochter gewoon de dromen waarmaken die we hebben qua reizen en leuke dingen doen.
zaterdag 30 mei 2015 07:57
Als jij denkt dat partner je je keuze misschien kwalijk neemt is het ook goed om te praten.
Anderzijds, je hoeft dit niet over 1 nacht ijs te beslissen. Laat dit topic eens bezinken en ervaar wat je eigen openheid en de reacties hier met je doen. Misschien is dit forum de enige plek waar je dit thema ventileert.
En welke keuze je uiteindelijk ook maakt: geen enkele keuze is beter of slechter. Probeer de druk op de ketel kwijt te raken.
Anderzijds, je hoeft dit niet over 1 nacht ijs te beslissen. Laat dit topic eens bezinken en ervaar wat je eigen openheid en de reacties hier met je doen. Misschien is dit forum de enige plek waar je dit thema ventileert.
En welke keuze je uiteindelijk ook maakt: geen enkele keuze is beter of slechter. Probeer de druk op de ketel kwijt te raken.
zaterdag 30 mei 2015 07:58
quote:Desperate_Housewive schreef op 30 mei 2015 @ 07:52:
[...]
Dat vraag ik me dus ook wel af. Twijfel ik niet, omdat ik toch vaker de vraag krijg en omdat mensen om me heen nu een tweede krijgen? Het lijkt alsof het zo hoort idd. Alsof er een soort verwachting is van iedereen om je heen.
Maar ik denk eigenlijk dat ik diep in mijn hart toch liever alles zo hou en met dochter gewoon de dromen waarmaken die we hebben qua reizen en leuke dingen doen.Dit was uiteindelijk wel mijn conclusie. En als dat diep in je hart is wat jij wilt is dat prima, Dan volg je gevoel.
[...]
Dat vraag ik me dus ook wel af. Twijfel ik niet, omdat ik toch vaker de vraag krijg en omdat mensen om me heen nu een tweede krijgen? Het lijkt alsof het zo hoort idd. Alsof er een soort verwachting is van iedereen om je heen.
Maar ik denk eigenlijk dat ik diep in mijn hart toch liever alles zo hou en met dochter gewoon de dromen waarmaken die we hebben qua reizen en leuke dingen doen.Dit was uiteindelijk wel mijn conclusie. En als dat diep in je hart is wat jij wilt is dat prima, Dan volg je gevoel.
zaterdag 30 mei 2015 08:07
Maar denk je dat de moeilijke periode het eerste jaar ermee te maken heeft? Of weet je zeker dat je dat zoveel als kan een plekje hebt gegeven? Misschien is dat een brutale vraag, zo bedoel ik het niet. Maar het zou zonde zijn als er misschien nog angsten zijn e.d. die je weerhouden, terwijl je dat zelf misschien niet doorhebt. Omdat je ergens schreef "ik denk dat ik een PND of iets heb gehad". Voor mij was een soort erkenning van m'n problemen/angsten toch een hele opluchting ofzo. Ik weet niet hoe ik het goed uit moet leggen, ben er ook nog mee bezig 
Soms kunnen er wel dingen in de weg staan om diep in je hart te kijken (zweefteef-opmerking, sorry). Maar dat is alleen een opmerking/vraag uit m'n eigen referentiekader.
Soms kunnen er wel dingen in de weg staan om diep in je hart te kijken (zweefteef-opmerking, sorry). Maar dat is alleen een opmerking/vraag uit m'n eigen referentiekader.
