Psyche
alle pijlers
Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf
zondag 23 oktober 2011 12:34
Ik ben veel aan het nadenken de laatste weken, het is begonnen met liefdesverdriet en het voelt alsof ik nu in een negatieve spiraal zit en ik wil hier uitkomen voordat het erger wordt.
Ik merk dat ik al mijn zelfvertrouwen al jaren ontleen aan het vertrouwen en de liefde die ik krijg van anderen. Ik heb 8 jaar een relatie gehad met een lieve jongen, die me geweldig vond. Toen ik die relatie verbrak, heeft hij het daar een tijd lang heel moeilijk mee gehad, en hij liet steeds merken dat hij me nog zo leuk vond. Ook al vond ik dat toen vervelend en probeerde ik zo min mogelijk contact met hem te hebben, toch voelde het heel erg goed dat hij mij nog zo leuk vond.
Daarna heb ik een tijdje een scharrel gehad, die bindingsangst heeft en daar altijd heel erg eerlijk over was, maar wel duidelijk liet merken dat hij me heel erg leuk vond, voor mij werkte dat toen wel. Tegelijkertijd was er iemand die me heel veel aandacht gaf, een echte leuke knappe (maar foute) man waarvan ik niet dacht dat hij me leuk zou vinden. Ik heb al in een ander topic over hem geschreven, samenvatting is dat hij destijds een vriendin had, vreemdging met mij, dat uiteindelijk uit is gegaan, wij elkaar veel zagen, soort van relatie kregen maar hij wilde geen "echte relatie" met mij op dat moment, omdat hij met zichzelf in de knoop zat. Hoewel ik dacht dat ik nooit verliefd op hem kon worden, ben ik dat toch geworden, hij heeft me uiteindelijk op een lompe manier gedumpt, had 2 dagen later een vriendin en zegt nu dat het tussen ons niet zoveel voorstelde. Dat was 2 maanden geleden en ik heb er nog zoveel pijn van.
Ik ben mezelf ergens kwijt geraakt in de laatste jaren. Dat het over is tussen mij en de leuke man doet mezelf pijn. Eigenlijk niet dat het over is, want ik wist ergens wel dat het niet ging werken en dat hij niet goed genoeg was voor mij, maar dat HIJ die beslissing heeft gemaakt en vooral dat hij nu meteen iemand anders heeft die het wel voor hem is, terwijl ik niet leuk genoeg ben. En dat doet zo'n pijn omdat ik mijn zelfvertrouwen uit zijn bevestiging haalde. En met die bevestiging is nu ook mijn zelfvertrouwen weg. Ik heb nu voor het eerst in 10 jaar niemand meer die mij op 1 zet, en dat voelt zo naar. Het voelt alsof ik gefaald heb, juist omdat ik er echt voor ging en van alles opzij zette voor hem, iets wat ik een aantal jaar geleden nooit voor iemand zou doen. Ik weet wel dat ik het niet zo belangrijk moet vinden wat hij van me vindt, dat hij ook maar 1 man is, en zelfs eentje die met zichzelf totaal in de knoop zit en niet de ware voor mij is, maar ik vind het wel heel erg belangrijk en ik wil niets liever dan dat hij spijt krijgt en me terug wil, en ik dan keihard kan zeggen "nou ik jou niet meer!", en dan is het ok voor mij. Ik heb veel topics en zo hierover gelezen, en iedereen zegt "je moet jezelf op 1 zetten", "je zelfvertrouwen haal je uit jezelf en niet uit een ander", "je moet jezelf leuk vinden en dan maakt het niet uit wat een man vindt", maar hoe doe ik dat???
Ik zie tips als "maak het gezellig, steek wat kaarsjes aan, kijk een leuk dvd'tje of maak een lange strandwandeling", maar ik voel me dan zo zielig, zo alleen. Dat zal vast heel leuk zijn als je al gelukkig bent met jezelf, maar hoe kom je daar? Ik ben best tevreden met mezelf (zie er goed uit, ben slim, lief, veel vrienden), doe wat ik leuk vind, ik doe leuke sporten en haal daar voldoening aan, ik spreek veel met vriendinnen af, heb leuk werk, probeer mezelf bezig te houden, maar als ik dan eventjes geen afleiding heb voel ik me zo naar. Zo alleen, niemand die me speciaal vindt. Hoewel ik weet dat ik zoveel heb om dankbaar voor te zijn voel ik dat vaak niet, ik voel me zo onzeker over mezelf en ik weet niet waarom. Ik loop bij een psycholoog en dat helpt wel wat, eventjes vooral tijdens en vlak na de sessie, maar ik heb niet het idee dat ik er in de praktijk iets mee kan.
Heeft iemand tips, herkennen jullie dit, hoe zijn jullie hieruit gekomen? Zelfhulpboeken, cursussen, ik wil het allemaal proberen als het kan helpen, want ik wil van dit nare gevoel af, het kost me zoveel energie en ik ben bang dat het erger wordt en dat wil ik echt niet (zowel mijn ouders als broer hebben een geschiedenis van depressies, dus ik ben heel erg bang dat dat mij ook kan overkomen). Ik merk ook dat ik heel graag weer iemand in m'n leven wil, ook al weet ik dat dat niet verstandig is, ik moet eerst aan mezelf werken, eerst van mezelf houden voordat iemand anders van mij kan houden. Dat weet mijn verstand wel, maar gewoon doorgaan naar de volgende man lijkt nu zoveel makkelijker dan met mezelf doorgaan.
Alvast bedankt en sorry voor m'n lange post.
Ik merk dat ik al mijn zelfvertrouwen al jaren ontleen aan het vertrouwen en de liefde die ik krijg van anderen. Ik heb 8 jaar een relatie gehad met een lieve jongen, die me geweldig vond. Toen ik die relatie verbrak, heeft hij het daar een tijd lang heel moeilijk mee gehad, en hij liet steeds merken dat hij me nog zo leuk vond. Ook al vond ik dat toen vervelend en probeerde ik zo min mogelijk contact met hem te hebben, toch voelde het heel erg goed dat hij mij nog zo leuk vond.
Daarna heb ik een tijdje een scharrel gehad, die bindingsangst heeft en daar altijd heel erg eerlijk over was, maar wel duidelijk liet merken dat hij me heel erg leuk vond, voor mij werkte dat toen wel. Tegelijkertijd was er iemand die me heel veel aandacht gaf, een echte leuke knappe (maar foute) man waarvan ik niet dacht dat hij me leuk zou vinden. Ik heb al in een ander topic over hem geschreven, samenvatting is dat hij destijds een vriendin had, vreemdging met mij, dat uiteindelijk uit is gegaan, wij elkaar veel zagen, soort van relatie kregen maar hij wilde geen "echte relatie" met mij op dat moment, omdat hij met zichzelf in de knoop zat. Hoewel ik dacht dat ik nooit verliefd op hem kon worden, ben ik dat toch geworden, hij heeft me uiteindelijk op een lompe manier gedumpt, had 2 dagen later een vriendin en zegt nu dat het tussen ons niet zoveel voorstelde. Dat was 2 maanden geleden en ik heb er nog zoveel pijn van.
Ik ben mezelf ergens kwijt geraakt in de laatste jaren. Dat het over is tussen mij en de leuke man doet mezelf pijn. Eigenlijk niet dat het over is, want ik wist ergens wel dat het niet ging werken en dat hij niet goed genoeg was voor mij, maar dat HIJ die beslissing heeft gemaakt en vooral dat hij nu meteen iemand anders heeft die het wel voor hem is, terwijl ik niet leuk genoeg ben. En dat doet zo'n pijn omdat ik mijn zelfvertrouwen uit zijn bevestiging haalde. En met die bevestiging is nu ook mijn zelfvertrouwen weg. Ik heb nu voor het eerst in 10 jaar niemand meer die mij op 1 zet, en dat voelt zo naar. Het voelt alsof ik gefaald heb, juist omdat ik er echt voor ging en van alles opzij zette voor hem, iets wat ik een aantal jaar geleden nooit voor iemand zou doen. Ik weet wel dat ik het niet zo belangrijk moet vinden wat hij van me vindt, dat hij ook maar 1 man is, en zelfs eentje die met zichzelf totaal in de knoop zit en niet de ware voor mij is, maar ik vind het wel heel erg belangrijk en ik wil niets liever dan dat hij spijt krijgt en me terug wil, en ik dan keihard kan zeggen "nou ik jou niet meer!", en dan is het ok voor mij. Ik heb veel topics en zo hierover gelezen, en iedereen zegt "je moet jezelf op 1 zetten", "je zelfvertrouwen haal je uit jezelf en niet uit een ander", "je moet jezelf leuk vinden en dan maakt het niet uit wat een man vindt", maar hoe doe ik dat???
Ik zie tips als "maak het gezellig, steek wat kaarsjes aan, kijk een leuk dvd'tje of maak een lange strandwandeling", maar ik voel me dan zo zielig, zo alleen. Dat zal vast heel leuk zijn als je al gelukkig bent met jezelf, maar hoe kom je daar? Ik ben best tevreden met mezelf (zie er goed uit, ben slim, lief, veel vrienden), doe wat ik leuk vind, ik doe leuke sporten en haal daar voldoening aan, ik spreek veel met vriendinnen af, heb leuk werk, probeer mezelf bezig te houden, maar als ik dan eventjes geen afleiding heb voel ik me zo naar. Zo alleen, niemand die me speciaal vindt. Hoewel ik weet dat ik zoveel heb om dankbaar voor te zijn voel ik dat vaak niet, ik voel me zo onzeker over mezelf en ik weet niet waarom. Ik loop bij een psycholoog en dat helpt wel wat, eventjes vooral tijdens en vlak na de sessie, maar ik heb niet het idee dat ik er in de praktijk iets mee kan.
Heeft iemand tips, herkennen jullie dit, hoe zijn jullie hieruit gekomen? Zelfhulpboeken, cursussen, ik wil het allemaal proberen als het kan helpen, want ik wil van dit nare gevoel af, het kost me zoveel energie en ik ben bang dat het erger wordt en dat wil ik echt niet (zowel mijn ouders als broer hebben een geschiedenis van depressies, dus ik ben heel erg bang dat dat mij ook kan overkomen). Ik merk ook dat ik heel graag weer iemand in m'n leven wil, ook al weet ik dat dat niet verstandig is, ik moet eerst aan mezelf werken, eerst van mezelf houden voordat iemand anders van mij kan houden. Dat weet mijn verstand wel, maar gewoon doorgaan naar de volgende man lijkt nu zoveel makkelijker dan met mezelf doorgaan.
Alvast bedankt en sorry voor m'n lange post.
zondag 5 augustus 2012 00:37
Ga zo mijn dochter van de trein halen en dan is mijn logeerpartijtje voorbij. Zo stom, zonder mijn katten mis ik mijn ex weer meer.....huidig 'vriendje' die ik weer in mijn leven gelaten had.... het wil gewoon niet. Veel heeft met geur te maken, is dat raar? Mijn ex rook lekker zelfs als hij stonk. Terwijl huidige vriendje stinkt zelfs als hij lekker ruikt. De seks is technisch wel goed.....en die was met ex waardeloos (vanwege zijn egoïsme) De man is goed en lief voor mij, maar toch....
Nou ja, mijn huis is gewoon heel erg leeg....
Nou ja, mijn huis is gewoon heel erg leeg....
I have my fears but they do not have me
zondag 5 augustus 2012 10:53
zondag 5 augustus 2012 12:48
Zo, je bent even niet op het forum en dan is er wel heel veel geschreven zeg!
Aponi, heel veel sterkte!
Het lijkt mij helemaal niet gek dat je nu je ex mist, je mist iets vertrouwds (je katten) en mist daarom ook iets anders vertrouwds (je ex). Je ex gaf je toch steeds een beetje troost en daar ben je naar op zoek denk ik. Maar sterk van je dat je ook nu geen contact opneemt!
Voel je je misschien nog wat meer alleen juist omdat het met je vriendje niet werkt? Je wil je graag geborgen en verbonden voelen en dat lukt niet? Daarom juist eenzaam, ook al ben je samen.
@Suzy: Fijne vakantie!
@Tove: Ik lees dat je toch echt nadenkt over een reis naar Australie, gaaf! Je schreef eerder over signalen, mensen die op het juiste moment op je pad komen. Ik ben een vrij nuchter type, maar ik geloof daar ook wel in. Sinds ik meer met mezelf bezig ben krijg ik gewoon steeds meer signalen dat ik goed bezig ben en komen de juiste mensen op mijn pad. Ik denk dat het ook wel komt doordat je zelf open staat voor die signalen, misschien dingen eerder herkent en aangrijpt. Maar als je ruimte maakt voor kansen komen ze ook eerder denk ik.
Wat je schrijft over vallen op complexe mannen is ook heel herkenbaar. Al moet ik wel zeggen dat die periode bij mij gelukkig maar kort geduurd heeft Ik voelde me dan goed omdat zo'n man dan wel voor mij ging ondanks al zijn eerdere relatieproblemen. Bij mij zou het dan wel lukken. Ik vond het ook wel prettig om hem dan te helpen met al zijn problemen, lekker voor iemand zorgen. Maar goed, het werkt natuurlijk niet en is gewoon geen gezonde relatie. Ik merk dat ik nu dan eerder afknap, zoiets heb van "daar begin ik niet meer aan".
@all: ik heb een lekker maar druk weekje gehad! Woensdag lekker de hele dag naar de sauna geweest met Italy en Violetje, heeeerlijk. Alleen zo jammer dat je dan de dagen erna nog moet werken, helemaal geen zin meer in! En verder allemaal leuke dingen gedaan en nu even een dagje niks.
Ik merk wel dat ik steeds beter weet wat ik wel en niet wil. Ik ben afstand aan het nemen van bepaalde vrienden omdat ik merk dat ze me energie kosten. Ze kunnen best wel een negatieve houding hebben, grappen maken ten koste van anderen bijvoorbeeld. Ik heb nu al een paar keer gezegd dat ik dat vervelend vind maar ik merk weinig verbetering. Dus dan passen we toch gewoon niet goed bij elkaar denk ik.
Nou ik ga even van de zon genieten voordat hij weer weg is!
Aponi, heel veel sterkte!
Het lijkt mij helemaal niet gek dat je nu je ex mist, je mist iets vertrouwds (je katten) en mist daarom ook iets anders vertrouwds (je ex). Je ex gaf je toch steeds een beetje troost en daar ben je naar op zoek denk ik. Maar sterk van je dat je ook nu geen contact opneemt!
Voel je je misschien nog wat meer alleen juist omdat het met je vriendje niet werkt? Je wil je graag geborgen en verbonden voelen en dat lukt niet? Daarom juist eenzaam, ook al ben je samen.
@Suzy: Fijne vakantie!
@Tove: Ik lees dat je toch echt nadenkt over een reis naar Australie, gaaf! Je schreef eerder over signalen, mensen die op het juiste moment op je pad komen. Ik ben een vrij nuchter type, maar ik geloof daar ook wel in. Sinds ik meer met mezelf bezig ben krijg ik gewoon steeds meer signalen dat ik goed bezig ben en komen de juiste mensen op mijn pad. Ik denk dat het ook wel komt doordat je zelf open staat voor die signalen, misschien dingen eerder herkent en aangrijpt. Maar als je ruimte maakt voor kansen komen ze ook eerder denk ik.
Wat je schrijft over vallen op complexe mannen is ook heel herkenbaar. Al moet ik wel zeggen dat die periode bij mij gelukkig maar kort geduurd heeft Ik voelde me dan goed omdat zo'n man dan wel voor mij ging ondanks al zijn eerdere relatieproblemen. Bij mij zou het dan wel lukken. Ik vond het ook wel prettig om hem dan te helpen met al zijn problemen, lekker voor iemand zorgen. Maar goed, het werkt natuurlijk niet en is gewoon geen gezonde relatie. Ik merk dat ik nu dan eerder afknap, zoiets heb van "daar begin ik niet meer aan".
@all: ik heb een lekker maar druk weekje gehad! Woensdag lekker de hele dag naar de sauna geweest met Italy en Violetje, heeeerlijk. Alleen zo jammer dat je dan de dagen erna nog moet werken, helemaal geen zin meer in! En verder allemaal leuke dingen gedaan en nu even een dagje niks.
Ik merk wel dat ik steeds beter weet wat ik wel en niet wil. Ik ben afstand aan het nemen van bepaalde vrienden omdat ik merk dat ze me energie kosten. Ze kunnen best wel een negatieve houding hebben, grappen maken ten koste van anderen bijvoorbeeld. Ik heb nu al een paar keer gezegd dat ik dat vervelend vind maar ik merk weinig verbetering. Dus dan passen we toch gewoon niet goed bij elkaar denk ik.
Nou ik ga even van de zon genieten voordat hij weer weg is!
zondag 5 augustus 2012 14:03
Vanwege mijn innerlijke onrust kom ik na lange tijd weer eens bij dit mooie topic. En waarom? Omdat ik even baal van het alleen zijn. Omdat de vakantie bijna voorbij is en ik de druk voel om mijn kinderen nog een 'leuke vakantie' te bezorgen. Ik had zoals altijd plannen waar niets van gekomen is. Logeerplannen die in de praktijk toch niet konden, vakantieadresjes die eigenlijk belachelijk duur zijn voor een paar dagen, logistieke problemen: zonder auto blijk ik toch een stukje minder ondernemend te zijn. Als alleenstaande moeer van twee is vakantie gewoon echt niet zo leuk als wanneer je het kan delen met andere volwassenen... Ze zijn nu even bij hun vader, die inmiddels met zijn nieuwe relatie wel van alles onderneemt met ze. En bij mij blijft het bij fietstochtjes, zwemmen in de plas en de bios. En ik voel me opeens tekortschieten en niet die zelfstandige vrouw die het allemaal wel even doet.
Mijn leven past gewoon niet bij mijn wensen. Ik ben niet blij meer met mijn werk, ik mis een stuk sociaal leven, diepere vriendschappen. Ik wil wel een nieuwe vriend, maar voel bij niemand die klik. Keuzes altijd maar alleen moeten maken, altijd degenen zijn die intiatieven moet nemen in het dagelijks leven. Ik wil zo graag 'echt' leven, maar ik kabbel maar een beetje voort. Wat doe je aan dat gevoel?
Begrijp me niet verkeerd, ik sta nog achter de keuze om alleen verder te gaan. Ik waardeer de vriendschappen die ik wel heb, ook al zou ik ze intenser willen zien. Ik hou van mijn kinderen. Maar wat is het toch dat er voor zorgt dat ik toch niet echt gelukkig ben?
Mijn leven past gewoon niet bij mijn wensen. Ik ben niet blij meer met mijn werk, ik mis een stuk sociaal leven, diepere vriendschappen. Ik wil wel een nieuwe vriend, maar voel bij niemand die klik. Keuzes altijd maar alleen moeten maken, altijd degenen zijn die intiatieven moet nemen in het dagelijks leven. Ik wil zo graag 'echt' leven, maar ik kabbel maar een beetje voort. Wat doe je aan dat gevoel?
Begrijp me niet verkeerd, ik sta nog achter de keuze om alleen verder te gaan. Ik waardeer de vriendschappen die ik wel heb, ook al zou ik ze intenser willen zien. Ik hou van mijn kinderen. Maar wat is het toch dat er voor zorgt dat ik toch niet echt gelukkig ben?
zondag 5 augustus 2012 14:38
@ Aponi: Ik geloof wel in feromonen en dat ook dat ons aantrekt bij de ander. Als dan de geur niet matcht, heb je minder die fysieke aantrekkingskracht. Ik denk ook dat als je het niet 'voelt', het ook niet echt kan werken. Toch niet in een echte relatie. Hij klinkt wel als een lieverd. Misschien kan hij wel een betekenisvolle vriend in je leven zijn?
@ Lisanne: Ja, het Australie-idee blijft spoken. Maar ik zit op dit moment in een lastige periode, en weet ook niet of dat een goede periode is voor zulke beslissingen. Ik voel me gewoon heel eenzaam. Paar weekends alleen gezeten, doordat ik zelf niets ondernomen heb qua afspraken. En ik zat al wat in een dip op dat vlak, na die vakantie met die vriendin. Gelukkig wel weer een aantal leuke dingen/afspraken gepland in de toekomst, dus wel een paar dingen (op korte termijn) om naar uit te kijken; Het is het lange termijn doel dat ontbreekt, en waar ik het erg lastig mee heb. Met zingeving van mijn leven en zo. Lekker luchtig.
Ik heb vannacht ook redelijk wat nachtmerries gehad. Ook een heel levensechte over mijn vader. Heel naar. Kon weer echt dat gevoel van onveiligheid en angst voelen, het onbegrip, de agressie. Doodeng. Ben er helemaal van de kaart van.
En het maakt me ook zo verdrietig. Het lijkt wel alsof als je zo'n vader gehad hebt, je leven en relaties al bij voorbaat gedoemd zijn of zo. Sorry, even in een pessimistische bui. Ik moet nu van mijn therapeut elke week komen.
Je herkent het dus, het vallen op complexe types. Ik hoop ook, na wat me met de ex overkomen is, dat ik daar voortaan hard van wegren. Ik denk het eigenlijk wel. Hoewel een stuk ook herkenning is bij mij denk ik. Ergens voel ik me het meeste thuis bij iemand die ook wel eea meegemaakt heeft, omdat ik dat ook heb. En misschien zie ik het negatief maar ik zie toch veel meer vrouwen daar iets positiefs mee doen dan mannen; Ik zie vrouwen in therapie gaan, aan zichzelf werken, naar zichzelf kijken, terwijl ik die mannen vooral de schuld op de anderen zie steken en een spoor van gebroken harten achterlaten...
@ Lisanne: Ja, het Australie-idee blijft spoken. Maar ik zit op dit moment in een lastige periode, en weet ook niet of dat een goede periode is voor zulke beslissingen. Ik voel me gewoon heel eenzaam. Paar weekends alleen gezeten, doordat ik zelf niets ondernomen heb qua afspraken. En ik zat al wat in een dip op dat vlak, na die vakantie met die vriendin. Gelukkig wel weer een aantal leuke dingen/afspraken gepland in de toekomst, dus wel een paar dingen (op korte termijn) om naar uit te kijken; Het is het lange termijn doel dat ontbreekt, en waar ik het erg lastig mee heb. Met zingeving van mijn leven en zo. Lekker luchtig.
Ik heb vannacht ook redelijk wat nachtmerries gehad. Ook een heel levensechte over mijn vader. Heel naar. Kon weer echt dat gevoel van onveiligheid en angst voelen, het onbegrip, de agressie. Doodeng. Ben er helemaal van de kaart van.
En het maakt me ook zo verdrietig. Het lijkt wel alsof als je zo'n vader gehad hebt, je leven en relaties al bij voorbaat gedoemd zijn of zo. Sorry, even in een pessimistische bui. Ik moet nu van mijn therapeut elke week komen.
Je herkent het dus, het vallen op complexe types. Ik hoop ook, na wat me met de ex overkomen is, dat ik daar voortaan hard van wegren. Ik denk het eigenlijk wel. Hoewel een stuk ook herkenning is bij mij denk ik. Ergens voel ik me het meeste thuis bij iemand die ook wel eea meegemaakt heeft, omdat ik dat ook heb. En misschien zie ik het negatief maar ik zie toch veel meer vrouwen daar iets positiefs mee doen dan mannen; Ik zie vrouwen in therapie gaan, aan zichzelf werken, naar zichzelf kijken, terwijl ik die mannen vooral de schuld op de anderen zie steken en een spoor van gebroken harten achterlaten...
zondag 5 augustus 2012 18:13
Ha Tove. Nou ja, voor altijd gedoemd ben je niet hoor! Je bent toch goed met jezelf bezig nu? En er zijn zoveel mensen, zowel mannen als vrouwen, die dat niet doen, die maar gewoon door leven in hetzelfde patronen en dezelfde fouten blijven maken. Jij doet dat niet en kiest een ander pad, en je zal er vanzelf wel achter komen wat je op de lange termijn precies wil met je leven.
Ik heb zelf het gevoel dat vrouwen wat vaker gekwetst worden dan mannen. Misschien omdat vrouwen zich toch sneller wat afhankelijk opstellen. En ik denk dat vrouwen zich ook sneller in een relatie verliezen, mannen zijn volgens mij wat realistischer. Maar goed, allemaal generaliserend natuurlijk. Uiteindelijk worden zowel mannen als vrouwen gekwetst en zijn er zowel mannen als vrouwen die hulp zoeken.
@bluebirds: volgens mij benoem je zelf waarom je niet gelukkig bent. Je mist die verbondenheid met mensen. En het klinkt ook alsof je wel erg hard bent voor jezelf. Volgens mij heb je van alles ondernomen om je kinderen een leuke vakantie te bezorgen, maar toch voel je jezelf tekort schieten. Maar kinderen zijn toch hartstikke blij met zwemmen in de plas en de bios? Een moeder die alle aandacht voor ze heeft en leuke dingen met ze doet, dat wil een kind toch?
Niet zo hard zijn voor jezelf! En verder, als je vriendschappen wilt verdiepen of nieuwe vriendschappen wil krijgen zul je dat toch zelf moeten doen. Heb je wel eens je verwachtingen naar anderen toe uitgesproken?
Ik heb zelf het gevoel dat vrouwen wat vaker gekwetst worden dan mannen. Misschien omdat vrouwen zich toch sneller wat afhankelijk opstellen. En ik denk dat vrouwen zich ook sneller in een relatie verliezen, mannen zijn volgens mij wat realistischer. Maar goed, allemaal generaliserend natuurlijk. Uiteindelijk worden zowel mannen als vrouwen gekwetst en zijn er zowel mannen als vrouwen die hulp zoeken.
@bluebirds: volgens mij benoem je zelf waarom je niet gelukkig bent. Je mist die verbondenheid met mensen. En het klinkt ook alsof je wel erg hard bent voor jezelf. Volgens mij heb je van alles ondernomen om je kinderen een leuke vakantie te bezorgen, maar toch voel je jezelf tekort schieten. Maar kinderen zijn toch hartstikke blij met zwemmen in de plas en de bios? Een moeder die alle aandacht voor ze heeft en leuke dingen met ze doet, dat wil een kind toch?
Niet zo hard zijn voor jezelf! En verder, als je vriendschappen wilt verdiepen of nieuwe vriendschappen wil krijgen zul je dat toch zelf moeten doen. Heb je wel eens je verwachtingen naar anderen toe uitgesproken?
zondag 5 augustus 2012 20:34
bluebird dat was ook mijn eerste idee, kinderen zijn heus blij met zwemmen en bios!! Ik ben er van overtuigd dat je hen wel een fijne vakantie bezorgt en zou me daar alvast minder zorgen over maken.
Euh je zei ook dat je zou willen dat je vriendschappen dieper waren, maar dat kan toch ook komen door wat meer aan te halen indien mogelijk?!
Lisanne wat een zaligheid sauna doen! Toen ik het las heb ik me voorgenomen zo meteen ook iemand te bellen om een sauna date te houden:).
tove ach ik herken het gevoel geloof ik, zo'n beetje thuis zitten, niet goed weten wàt precies ondernemen en maar niets doen dan, of dingen die niet echt goed voor je zijn maar je wel direct comfort schenken, jezelf bezig zien en proberen te begrijpen en dan lijkt het wel even of je de 'zin' kwijt bent, maar ik beschouw dat als een soort drog gevoel. Een tijdje 'uit de flow' zijn is geen ramp, het is gewoon weer onderdeel van het ondoorgrondbare leven, en geen weerlegging ervan. (klink ik heel raar, ja ik geloof van wel
. Ik troost me op zulk moment wel eens dat iedereen toch wel eens thuis zit en zich naar in zijn vel voelt, en niet goed weet wat ermee aan vangen, dan voel je je misschien wel al minder alleen/afgescheiden of zo..
Qua complexe mannen, dat bleef bij mij ook wel hangen! De mannen die ik had leken steeds niet complex op het eerste zicht (technische opleiding, handige harry type) maar bleken erg introvert, oke dat valt ook op en is niet erg, maar zij bleken ook juist, euh hoe zeg je dat, eerder met hun voeten laten spelen dan dominant, niet zo goed initiatief te kunnen nemen in de zin van dat ze wel heel wat innerlijke spanning/drempel hadden wat hen belemmerde om van het leven te genieten. Niet goed stempel kunnen/durven doordrukken.
Het was even een heel raar gevoel maar ik zie nu dat ik zélf ook zo iemand ben en dat ik dus op hetzelfde soort persoon val dan ik zelf dus ben, lief maar door het softe karakter een beetje gevaarlijk om niet getormenteerd te worden (klinkt zo wel zwaar), en niet goed gewoon gezond assertief kunnen interveniëren, maar opkroppen. Ik heb met al deze mannen heel intense relaties gehad die nogal sterk tot het bot gingen qua emoties, en ben met geeneen van hen sort-of bevriend kunnen blijven. Maar heel grappig als ik nu eens overdenk met wat voor vrouwen die mannen na mij hebben aangeknoopt, zie ik dat ze voor een heel ander type gaan. Het is hen van harte gegund en ik zie het niet als belediging of zo. Het lijkt raar maar ik zie eigenlijk aan hen dat het minder intens, rustiger, braver eraan toe gaat met die nieuwe vriendinnetjes (waar ik het dus van weet), lijkt of we onze vingers verbrand hebben door met elkaar te gaan..ongelukkige combinaties..ik heb nu op een of andere manier het gevoel dat ik misschien eenzelfde soort omslag moet maken als mijn exen hebben gemaakt.
Ik kan er allemaal nog niet zo goed de vinger op leggen, maar dat komt weer wel.
Euh je zei ook dat je zou willen dat je vriendschappen dieper waren, maar dat kan toch ook komen door wat meer aan te halen indien mogelijk?!
Lisanne wat een zaligheid sauna doen! Toen ik het las heb ik me voorgenomen zo meteen ook iemand te bellen om een sauna date te houden:).
tove ach ik herken het gevoel geloof ik, zo'n beetje thuis zitten, niet goed weten wàt precies ondernemen en maar niets doen dan, of dingen die niet echt goed voor je zijn maar je wel direct comfort schenken, jezelf bezig zien en proberen te begrijpen en dan lijkt het wel even of je de 'zin' kwijt bent, maar ik beschouw dat als een soort drog gevoel. Een tijdje 'uit de flow' zijn is geen ramp, het is gewoon weer onderdeel van het ondoorgrondbare leven, en geen weerlegging ervan. (klink ik heel raar, ja ik geloof van wel
. Ik troost me op zulk moment wel eens dat iedereen toch wel eens thuis zit en zich naar in zijn vel voelt, en niet goed weet wat ermee aan vangen, dan voel je je misschien wel al minder alleen/afgescheiden of zo..Qua complexe mannen, dat bleef bij mij ook wel hangen! De mannen die ik had leken steeds niet complex op het eerste zicht (technische opleiding, handige harry type) maar bleken erg introvert, oke dat valt ook op en is niet erg, maar zij bleken ook juist, euh hoe zeg je dat, eerder met hun voeten laten spelen dan dominant, niet zo goed initiatief te kunnen nemen in de zin van dat ze wel heel wat innerlijke spanning/drempel hadden wat hen belemmerde om van het leven te genieten. Niet goed stempel kunnen/durven doordrukken.
Het was even een heel raar gevoel maar ik zie nu dat ik zélf ook zo iemand ben en dat ik dus op hetzelfde soort persoon val dan ik zelf dus ben, lief maar door het softe karakter een beetje gevaarlijk om niet getormenteerd te worden (klinkt zo wel zwaar), en niet goed gewoon gezond assertief kunnen interveniëren, maar opkroppen. Ik heb met al deze mannen heel intense relaties gehad die nogal sterk tot het bot gingen qua emoties, en ben met geeneen van hen sort-of bevriend kunnen blijven. Maar heel grappig als ik nu eens overdenk met wat voor vrouwen die mannen na mij hebben aangeknoopt, zie ik dat ze voor een heel ander type gaan. Het is hen van harte gegund en ik zie het niet als belediging of zo. Het lijkt raar maar ik zie eigenlijk aan hen dat het minder intens, rustiger, braver eraan toe gaat met die nieuwe vriendinnetjes (waar ik het dus van weet), lijkt of we onze vingers verbrand hebben door met elkaar te gaan..ongelukkige combinaties..ik heb nu op een of andere manier het gevoel dat ik misschien eenzelfde soort omslag moet maken als mijn exen hebben gemaakt.
Ik kan er allemaal nog niet zo goed de vinger op leggen, maar dat komt weer wel.
maandag 6 augustus 2012 11:22
@bluebirds: denk dat je zingeving mist. Tuurlijk, als moeder heeft je leven al zin, maar dat is "maar" 1 rol (een heel belangrijke overigens, vind ik!!).. Daarnaast als vrouw wil je ook zin aan het leven geven en veel mensen zoeken dat in een relatie en/of hun werk. Een relatie geeft vaak meer glans aan alles, bijv als je geen echte voldoening uit je werk haalt.
Als je beide niet hebt, wordt het moeilijker. Maar ook dat veroorzaakt een gevoel van leegte: gebrek aan (zelf) zin geven aan je leven. Echt leven in alle facetten.. Het ligt niet alleen in de connectie met anderen, maar (als ik voor mezelf spreek) voor een groot deel maakt dat wel het verschil (zonder relatie) hoe je het leven voelt/ beleeft (als je iig connectie hebt met verscheidene anderen)..
En ja, als single moet je idd overal zelf initiatief toe nemen. Dat is soms best vermoeiend, maar niemand anders doet het voor je..
@Tove: precies zoals je zelf al zegt: lange termijn- doel ontbreekt. En dat is fnuikend volgens mij. Dan ligt de focus op korte termijn. Afleiding zoeken voor nxt weekend en niet echt veel verder kijken dan dat. En dat vermaak/ afleiding wordt dan belangrijker dan misschien zou hoeven. Het is het ontbreken van richting geven aan je leven wat toch een gevoel van leegte geeft (zie hierboven). En die leegte vult zich dan misschien meer op met herinneringen (dromen zelfs, nachtmerries), en kan je terecht komen in een negatieve spiraal (doemdenken).
En misschien is het juist goed om als je die eenzaamheid toch beleeft, daar eens goed in te duiken, om heel dichtbij jezelf te komen. Ik heb in die fase coaching gezocht en (daarna) cursussen gevolgd: enorme honger om te ontwikkelen, te leren, los te laten (verleden) en een groot besef dat mijn tijd kostbaar was, te kostbaar om te verdoen.. ik kon de oppervlakkigheid opeens niet meer verdragen zelfs: tijdschriften met oppervlakkige artikelen, over make-up of mode, "lege" tv-programma's enz.
Wat ik destijds wel gedaan heb is komische programma's en series kijken, zoals Friends.. op dvd. Ik heb geloof ik een jaar of 2 geen krant gelezen, geen nieuws gevolgd en dat beviel me best, ik miste er niks aan. Je wordt overspoeld met informatie, en veel daarvan is bagger, is negatief, en als je je al richtingloos of eenzaam of depri voelt, helpt dat niet bepaald mee aan geloof, hoop, vertrouwen in het leven, de mensen, de toekomst.
Maar al het positieve kan pas echt ook oprecht zo voelen als je negatieve dingen uit het verleden hebt "opgeruimd", daar ben ik echt van overtuigd. Verschil met mij van vroeger is dat ik ook toen een optimist was, maar een groot deel van mij nog in beslag werd genomen door het verleden. En daarmee ook bepaalde (reactie)patronen en de kijk op de wereld, op anderen, op mezelf..
Ik kan daar nog steeds in vervallen, maar weet nu ook wel hoe ik weer de andere kant op kan. Kan na weken zijn, na maanden, maar eigenlijk weet ik heel goed wat me dan te doen staat.. Meestal is het uitstelgedrag, en dan ga ik (teveel) afleiding zoeken, ipv echt bezig te zijn met wat ik werkelijk belangrijk vind en dat zijn mijn lange termijn-doelen.. Daar kom ik dan nauwelijks aan toe, dan vind ik het leven ook vrij leeg, hoeveel lieve en fijne mensen ik ook om me heen heb. Ik ontloop mezelf dan namelijk en anderen kunnen dat niet "goedmaken" (tenzij voor eventjes, een avondje, een weekend)..
En die lange termijndoelen zijn niet altijd duidelijk, die "wist" ik pas toen ik met mezelf aan de slag ging en dan nog zijn die "doelen" soms vaag en in beweging.
Zodra ik teveel tijd spendeer aan werk, huishouden en daarnaast wat vermaak.. en dat is het dan, dan voel ik me daar ook niet (meer) gelukkig bij.
Belangrijk deel van die zingeving ligt voor mij iig ook in betekenis hebben voor andere mensen. Zorgzaamheid van en naar anderen. Dat kan je deels (en langere tijd) met bijv je kinderen hebben, maar ik denk dat elke man/vrouw dat als mens ook nodig heeft.. weten dat je van betekenis bent voor anderen (dan je kinderen of je ouders) is gewoon belangrijk. Mensen voor wie jij een verschil maakt (en andersom)..
Maar dat hoeft niet per se (altijd alleen maar) een geliefde te zijn, als je die niet hebt in een bepaalde periode. Dan zoek ik die zingeving en betekenis in andere mensen en dingen en vind ik dat vaak ook. Maar dat betekent wel de tijd (kunnen) nemen daarvoor. Of tijd maken eerder.. je kan die periodes aangrijpen om jezelf waar dan ook in te ontwikkelen, nieuwe dingen te leren of te proberen, maakt niet uit wat, je talen, kookcursus, schilderen, muziekles, gewoon iets creatiefs aanboren.
Op die manier kom je ook uit je "comfortzone". Want dat is het vaak toch, ook al voelt het niet comfortabel. Vaak blijf je toch doen wat je altijd al deed (zie die tekst elders van Italy).. ook als het niet bevredigend is..
Vooraf lijkt het zo'n opgave soms, vermoeiend, maar als je eenmaal in beweging bent, is het leuk en uitdagend, ipv moeite.. (is mijn ervaring)..
Als je beide niet hebt, wordt het moeilijker. Maar ook dat veroorzaakt een gevoel van leegte: gebrek aan (zelf) zin geven aan je leven. Echt leven in alle facetten.. Het ligt niet alleen in de connectie met anderen, maar (als ik voor mezelf spreek) voor een groot deel maakt dat wel het verschil (zonder relatie) hoe je het leven voelt/ beleeft (als je iig connectie hebt met verscheidene anderen)..
En ja, als single moet je idd overal zelf initiatief toe nemen. Dat is soms best vermoeiend, maar niemand anders doet het voor je..
@Tove: precies zoals je zelf al zegt: lange termijn- doel ontbreekt. En dat is fnuikend volgens mij. Dan ligt de focus op korte termijn. Afleiding zoeken voor nxt weekend en niet echt veel verder kijken dan dat. En dat vermaak/ afleiding wordt dan belangrijker dan misschien zou hoeven. Het is het ontbreken van richting geven aan je leven wat toch een gevoel van leegte geeft (zie hierboven). En die leegte vult zich dan misschien meer op met herinneringen (dromen zelfs, nachtmerries), en kan je terecht komen in een negatieve spiraal (doemdenken).
En misschien is het juist goed om als je die eenzaamheid toch beleeft, daar eens goed in te duiken, om heel dichtbij jezelf te komen. Ik heb in die fase coaching gezocht en (daarna) cursussen gevolgd: enorme honger om te ontwikkelen, te leren, los te laten (verleden) en een groot besef dat mijn tijd kostbaar was, te kostbaar om te verdoen.. ik kon de oppervlakkigheid opeens niet meer verdragen zelfs: tijdschriften met oppervlakkige artikelen, over make-up of mode, "lege" tv-programma's enz.
Wat ik destijds wel gedaan heb is komische programma's en series kijken, zoals Friends.. op dvd. Ik heb geloof ik een jaar of 2 geen krant gelezen, geen nieuws gevolgd en dat beviel me best, ik miste er niks aan. Je wordt overspoeld met informatie, en veel daarvan is bagger, is negatief, en als je je al richtingloos of eenzaam of depri voelt, helpt dat niet bepaald mee aan geloof, hoop, vertrouwen in het leven, de mensen, de toekomst.
Maar al het positieve kan pas echt ook oprecht zo voelen als je negatieve dingen uit het verleden hebt "opgeruimd", daar ben ik echt van overtuigd. Verschil met mij van vroeger is dat ik ook toen een optimist was, maar een groot deel van mij nog in beslag werd genomen door het verleden. En daarmee ook bepaalde (reactie)patronen en de kijk op de wereld, op anderen, op mezelf..
Ik kan daar nog steeds in vervallen, maar weet nu ook wel hoe ik weer de andere kant op kan. Kan na weken zijn, na maanden, maar eigenlijk weet ik heel goed wat me dan te doen staat.. Meestal is het uitstelgedrag, en dan ga ik (teveel) afleiding zoeken, ipv echt bezig te zijn met wat ik werkelijk belangrijk vind en dat zijn mijn lange termijn-doelen.. Daar kom ik dan nauwelijks aan toe, dan vind ik het leven ook vrij leeg, hoeveel lieve en fijne mensen ik ook om me heen heb. Ik ontloop mezelf dan namelijk en anderen kunnen dat niet "goedmaken" (tenzij voor eventjes, een avondje, een weekend)..
En die lange termijndoelen zijn niet altijd duidelijk, die "wist" ik pas toen ik met mezelf aan de slag ging en dan nog zijn die "doelen" soms vaag en in beweging.
Zodra ik teveel tijd spendeer aan werk, huishouden en daarnaast wat vermaak.. en dat is het dan, dan voel ik me daar ook niet (meer) gelukkig bij.
Belangrijk deel van die zingeving ligt voor mij iig ook in betekenis hebben voor andere mensen. Zorgzaamheid van en naar anderen. Dat kan je deels (en langere tijd) met bijv je kinderen hebben, maar ik denk dat elke man/vrouw dat als mens ook nodig heeft.. weten dat je van betekenis bent voor anderen (dan je kinderen of je ouders) is gewoon belangrijk. Mensen voor wie jij een verschil maakt (en andersom)..
Maar dat hoeft niet per se (altijd alleen maar) een geliefde te zijn, als je die niet hebt in een bepaalde periode. Dan zoek ik die zingeving en betekenis in andere mensen en dingen en vind ik dat vaak ook. Maar dat betekent wel de tijd (kunnen) nemen daarvoor. Of tijd maken eerder.. je kan die periodes aangrijpen om jezelf waar dan ook in te ontwikkelen, nieuwe dingen te leren of te proberen, maakt niet uit wat, je talen, kookcursus, schilderen, muziekles, gewoon iets creatiefs aanboren.
Op die manier kom je ook uit je "comfortzone". Want dat is het vaak toch, ook al voelt het niet comfortabel. Vaak blijf je toch doen wat je altijd al deed (zie die tekst elders van Italy).. ook als het niet bevredigend is..
Vooraf lijkt het zo'n opgave soms, vermoeiend, maar als je eenmaal in beweging bent, is het leuk en uitdagend, ipv moeite.. (is mijn ervaring)..
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
maandag 6 augustus 2012 11:29
Haha, ik zit hier aan de bar bij het zwembad aan de koffie. Fransen zijn dan al aan het bier, bizar. Vanochtend gewekt door onweer, vandaag dagje bewolkt en fris, maar ik zit hier tenminste droog.. partytent houdt eea ook droog (je leeft hier buiten), maar met regen krijg je van die "waterzakken" aan de zijkanten.. dat weet ik inmiddels, dus ik zet bij voorbaat wat dingen droog weg..
Al doende leert men, haha.. en ook hier probeer ik wat diepere gesprekken dan het gebruikelijke "hoe gaat dat in Nederland dan, wat voor werk doe je" enz. Maar in het frans is dat een beetje lastig. Gelukkig is er google translate!
Tot laters!
Al doende leert men, haha.. en ook hier probeer ik wat diepere gesprekken dan het gebruikelijke "hoe gaat dat in Nederland dan, wat voor werk doe je" enz. Maar in het frans is dat een beetje lastig. Gelukkig is er google translate!
Tot laters!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
maandag 6 augustus 2012 12:59
quote:Suzy65 schreef op 06 augustus 2012 @ 11:22:
lange termijn- doel ontbreekt. En dat is fnuikend volgens mij. Dan ligt de focus op korte termijn. Afleiding zoeken voor nxt weekend en niet echt veel verder kijken dan dat. En dat vermaak/ afleiding wordt dan belangrijker dan misschien zou hoeven. Het is het ontbreken van richting geven aan je leven wat toch een gevoel van leegte geeft (zie hierboven).
@ Bluebirds: Als aanvulling hierop denk ik dat het vooral belangrijk is om niet alleen richting te geven aan je leven maar die richting vanuit je hart te laten komen. Ik had altijd wel een richting in mn leven, maar voelde er niks bij, alles was vlak, ik kabbelde maar voort en leefde mn leventje.. maar ik deed niet de dingen die ECHT bij me pastten (omdat ik niet wist wat dat was) en leefde niet vanuit mn hart. Ik denk dat daar het verschil zit in leven en geleefd worden, in gelukkig zijn en iets 'wel okee' vinden. Denk dat het ontdekken wat je passie (/passies) is en wat je hart zegt en daarnaar gaan leven je heel veel zal brengen!
@Aponi; !!!!
lange termijn- doel ontbreekt. En dat is fnuikend volgens mij. Dan ligt de focus op korte termijn. Afleiding zoeken voor nxt weekend en niet echt veel verder kijken dan dat. En dat vermaak/ afleiding wordt dan belangrijker dan misschien zou hoeven. Het is het ontbreken van richting geven aan je leven wat toch een gevoel van leegte geeft (zie hierboven).
@ Bluebirds: Als aanvulling hierop denk ik dat het vooral belangrijk is om niet alleen richting te geven aan je leven maar die richting vanuit je hart te laten komen. Ik had altijd wel een richting in mn leven, maar voelde er niks bij, alles was vlak, ik kabbelde maar voort en leefde mn leventje.. maar ik deed niet de dingen die ECHT bij me pastten (omdat ik niet wist wat dat was) en leefde niet vanuit mn hart. Ik denk dat daar het verschil zit in leven en geleefd worden, in gelukkig zijn en iets 'wel okee' vinden. Denk dat het ontdekken wat je passie (/passies) is en wat je hart zegt en daarnaar gaan leven je heel veel zal brengen!
@Aponi; !!!!
maandag 6 augustus 2012 15:51
Dank je Suzy en Italy.....
Ben gisteren en vandaag voornamelijk thuis gebleven, besloten het monster dat eenzaamheid heet maar in zijn gezicht te kijken....Ik heb ook geen zin meer om vanuit die eenzaamheid verkeerde keuzes te maken (zoals weer met die man wat beginnen). Ik ben heel dicht bij mijzelf gebleven, alles heel mindfull gedaan en door de emoties heen gegaan.....
Morgenochtend om 10.00 uur word ik 'geholpen'. Dus ook van mijn vruchtbaarheid neem ik afscheid.
Vandaag ben ik precies 9 maanden gestopt, met roken en met ex!
Sorry dat ik even niet reageer op jullie, zit even zelf te vol...
Ben gisteren en vandaag voornamelijk thuis gebleven, besloten het monster dat eenzaamheid heet maar in zijn gezicht te kijken....Ik heb ook geen zin meer om vanuit die eenzaamheid verkeerde keuzes te maken (zoals weer met die man wat beginnen). Ik ben heel dicht bij mijzelf gebleven, alles heel mindfull gedaan en door de emoties heen gegaan.....
Morgenochtend om 10.00 uur word ik 'geholpen'. Dus ook van mijn vruchtbaarheid neem ik afscheid.
Vandaag ben ik precies 9 maanden gestopt, met roken en met ex!
Sorry dat ik even niet reageer op jullie, zit even zelf te vol...
I have my fears but they do not have me
dinsdag 7 augustus 2012 12:23
Het is gebeurd. Ik loop nu met 800 euro aan edelmetaal in mijn lijf rond. Over 3 maanden kan ik definitief geen kinderen meer krijgen. (dan zijn de veertjes vergroeid met mijn eileiders)Het duurde al met al 3 minuten en afgezien van wat kramp was het prima te doen.
Nu even bijkomen.......
en Sam terug.
Nu even bijkomen.......
en Sam terug.
I have my fears but they do not have me
dinsdag 7 augustus 2012 12:44
Aponi, zit zelf ook ernstig richting sterilisatie te denken, dus vind het fijn te horen dat het fysiek in ieder geval meevalt... En de kosten, die krijg je toch vergoed neem ik aan? Sterkte, hoop dat je het rustig aan kan doen vandaag!
Naar aanleiding van alle reacties op mijn post: dank jullie wel.
Ik denk ook wel dat de kinderen genieten van wat ik met ze doe. Ik heb zelf gewoon het idee mee te moeten doen met al die vakantie-zotheid om me heen. Alsof het een beetje triest is om dagjes te doen enzo...
Die verdieping van vriendschappen, de zingeving, dat klopt ook wel ja. Ik zit een beetje op een tweesprong. Het lastige is ook gewoon, dat veel vrienden zelf verwikkeld zijn in een heftig en druk leven. Dat allemaal op elkaar afstemmen is lastig en soms ben ik gewoon overdonderd en heb ik ook geen puf initiatieven te nemen. Ik denk wel dat ik me een schopje onder mijn derriere moet gaan geven en ook zelf weer meer tijd in bestaande vriendschappen ga steken!
Mijn werk geeft me momenteel ook niet echt voldoening. Ik overweeg wat anders te zoeken, maar ook daar vind ik het heel lastig om de juiste weg te vinden.
Naar aanleiding van alle reacties op mijn post: dank jullie wel.
Ik denk ook wel dat de kinderen genieten van wat ik met ze doe. Ik heb zelf gewoon het idee mee te moeten doen met al die vakantie-zotheid om me heen. Alsof het een beetje triest is om dagjes te doen enzo...
Die verdieping van vriendschappen, de zingeving, dat klopt ook wel ja. Ik zit een beetje op een tweesprong. Het lastige is ook gewoon, dat veel vrienden zelf verwikkeld zijn in een heftig en druk leven. Dat allemaal op elkaar afstemmen is lastig en soms ben ik gewoon overdonderd en heb ik ook geen puf initiatieven te nemen. Ik denk wel dat ik me een schopje onder mijn derriere moet gaan geven en ook zelf weer meer tijd in bestaande vriendschappen ga steken!
Mijn werk geeft me momenteel ook niet echt voldoening. Ik overweeg wat anders te zoeken, maar ook daar vind ik het heel lastig om de juiste weg te vinden.
dinsdag 7 augustus 2012 22:08
@ Suzy: Héél erg bedankt voor je mooie post. Er staan heel wat ware en mooie dingen in, maar ik moet het even laten bezinken. Wil er eens goed over nadenken. Maar dan kom ik zeker nog op een aantal dingen terug. Ook over wat je bij 'Eenzaam' schreef. Er zijn ook een paar dingen daarin waar ik wat over wil nadenken.
Geniet heel erg van je vakantie! Klinkt heel leuk allemaal!
@ Aponi: Het is dus gebeurd! Rust maar lekker wat uit nu! Hoe voel je je?
Geniet heel erg van je vakantie! Klinkt heel leuk allemaal!
@ Aponi: Het is dus gebeurd! Rust maar lekker wat uit nu! Hoe voel je je?
woensdag 8 augustus 2012 09:34
Bluebirds, ik krijg het niet helemaal vergoed omdat het ziekenhuis waar ik het heb laten doen, niet gecontracteerd is. Ik moet ongeveer 150 euro bijbetalen. Anders had ik best ver moeten reizen.... Ik heb 30 jaar last van migraine gehad, bij elk voorbehoedsmiddel. Voor mij is dit dus de oplossing. En ik raad het iedereen aan. De pijn van de migraine is echt honderd keer erger dan de pijn van de ingreep. Plus geen narcose en dat is met mijn slaapproblemen ook veel beter.
Het gaat dus goed met me Tove! Ik ben nu aan het dealen met de eenzaamheid die ik voel. De katten zijn weg. Mijn vruchtbaarheid is weg. Met mijn SV gaat het aflopen (hij voelt echt teveel voor mij). Maar deze keer ga ik er niet voor vluchten. Ik ben veel thuis, voel wat ik voel en zoek mijn rust daarin. Ik wil niet meer in foute relaties belanden en de enige manier om daar voor te zorgen is door heel veel van mezelf te houden en te verdragen wat het leven aan pijn bezorgd.
Ik denk dat we allemaal met dit onderwerp bezig zijn. Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf! Veel heeft te maken met rust en balans vinden in alles wat op je pad komt. Niet overgeven aan paniekgevoelens. Wat dat betreft vind ik veel antwoorden in 'hoe' alles te doen in het mindfull bezig zijn en in de Boedistische manier van leven.
Lisanne, het is bijna tijd voor een deel 2! Open jij die? Hoe staat het trouwens met je reis voorbereidingen?
Het gaat dus goed met me Tove! Ik ben nu aan het dealen met de eenzaamheid die ik voel. De katten zijn weg. Mijn vruchtbaarheid is weg. Met mijn SV gaat het aflopen (hij voelt echt teveel voor mij). Maar deze keer ga ik er niet voor vluchten. Ik ben veel thuis, voel wat ik voel en zoek mijn rust daarin. Ik wil niet meer in foute relaties belanden en de enige manier om daar voor te zorgen is door heel veel van mezelf te houden en te verdragen wat het leven aan pijn bezorgd.
Ik denk dat we allemaal met dit onderwerp bezig zijn. Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf! Veel heeft te maken met rust en balans vinden in alles wat op je pad komt. Niet overgeven aan paniekgevoelens. Wat dat betreft vind ik veel antwoorden in 'hoe' alles te doen in het mindfull bezig zijn en in de Boedistische manier van leven.
Lisanne, het is bijna tijd voor een deel 2! Open jij die? Hoe staat het trouwens met je reis voorbereidingen?
I have my fears but they do not have me
woensdag 8 augustus 2012 10:04
woensdag 8 augustus 2012 10:26
Ik was al van plan om naar de bieb te gaan straks, zal zo even kijken of ze dat boek hebben, Italy! Ben sowieso veel aan het lezen. Ik had een boek van mijn psycholoog meegekregen (houdt mij vast) over verbondenheid in relaties. En eigenlijk sluit het allemaal behoorlijk aan bij wat ik zelf al denk, dus weet wie weet, ben ik al veel verder op dat vlak dan wat ik zelf denk. Daarnaast een boek over hoe je tijdens het lopen kunt bezinnen en mediteren. Een boek over hoe je op een boedistische manier kunt opgaan met tegenslagen.....
En het belangrijkste mijn ervaringen in wat ik doe en laat. Gaat best goed met me!
En het belangrijkste mijn ervaringen in wat ik doe en laat. Gaat best goed met me!
I have my fears but they do not have me
woensdag 8 augustus 2012 11:19
@Aponi: haal dan ook gelijk ff wat boeken van Paolo Coelho! Net gisteravond 1 uitgelezen en wat schrijft hij toch prachtig! Allemaal doordenkers, maar vooral zo'n mooie blik op het leven!
Naast boeken over dit onderwerp is het denk ik zo belangrijk om optimistische mooie verhalen te lezen over het leven: wat je aandacht geeft, groeit..
Dan is het soms ook tijd voor die richting aan je leven gaan geven, die je blij maakt, hoop en moed geeft, aanzet tot je gelukkig voelen.. Ik denk dat jij daar nu zo ongeveer wel aan toe bent: je hebt al zoveel positieve verandering aangebracht voor jezelf en het zorgen voor jezelf.
Tijd om open te gaan staan voor het goede en mooie leven! Ik heb net het boek uit: "Aan de oever van de Piedra huilde ik".. er staat zoveel in aan wijze zinnen en woorden, dat je het regelmatig ff weg moet leggen om te laten bezinken, om te reflecteren, om zelf vertrouwen in het leven toe te laten, en vooral te geloven.. zoals hij schrijft weet ik gewoon dat het ook is, ik sta er volkomen achter en heb zelf eea mogen ervaren.
Soms heb je boeken nodig, die hoop en geloof geven, die blik (van hem) doet mij iig altijd weer goed en brengt mij altijd (terug) op het juiste spoor qua eigen leven en de beslissingen en keuzes waar je voor staat!
Veel liefs vanaf nog steeds vakantie, tussen allemaal heel lieve en warme mensen.. Ik baad me niet alleen in de warmte van de zon, maar ook ben ik heel blij deze mensen weer te zien!
Naast boeken over dit onderwerp is het denk ik zo belangrijk om optimistische mooie verhalen te lezen over het leven: wat je aandacht geeft, groeit..
Dan is het soms ook tijd voor die richting aan je leven gaan geven, die je blij maakt, hoop en moed geeft, aanzet tot je gelukkig voelen.. Ik denk dat jij daar nu zo ongeveer wel aan toe bent: je hebt al zoveel positieve verandering aangebracht voor jezelf en het zorgen voor jezelf.
Tijd om open te gaan staan voor het goede en mooie leven! Ik heb net het boek uit: "Aan de oever van de Piedra huilde ik".. er staat zoveel in aan wijze zinnen en woorden, dat je het regelmatig ff weg moet leggen om te laten bezinken, om te reflecteren, om zelf vertrouwen in het leven toe te laten, en vooral te geloven.. zoals hij schrijft weet ik gewoon dat het ook is, ik sta er volkomen achter en heb zelf eea mogen ervaren.
Soms heb je boeken nodig, die hoop en geloof geven, die blik (van hem) doet mij iig altijd weer goed en brengt mij altijd (terug) op het juiste spoor qua eigen leven en de beslissingen en keuzes waar je voor staat!
Veel liefs vanaf nog steeds vakantie, tussen allemaal heel lieve en warme mensen.. Ik baad me niet alleen in de warmte van de zon, maar ook ben ik heel blij deze mensen weer te zien!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
woensdag 8 augustus 2012 11:32
Op de valreep, haha Suzy, heb alles van hem al gelezen denk ik. Heb het ook altijd hele mooie boeken gevonden, maar denk er nu wat minder over omdat ik nu weet dat het een behoorlijke notoire vreemdganger is, die Coehlo. Daarmee heeft hij respect verloren bij mij.
Fijn dat je zo geniet van je vakantie! Ik kan net een biertje en een kamer bestellen in het Frans, maar is genoeg denk ik
En ja, ik voel dat het tijd is (nog een klein beetje cocoonen) om de wereld in te trekken, bij wijze van spreken dan (mis nog steeds een berg geld)....
Fijn dat je zo geniet van je vakantie! Ik kan net een biertje en een kamer bestellen in het Frans, maar is genoeg denk ik
En ja, ik voel dat het tijd is (nog een klein beetje cocoonen) om de wereld in te trekken, bij wijze van spreken dan (mis nog steeds een berg geld)....
I have my fears but they do not have me
