Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

@Khali, ook ik lees af en toe mee in dit topic omdat ik het zo inspirerend vind.

Ik herken me ook deels in wat je beschrijft over je relatie. Ook ik vind dat ik een hele fijne vriend heb, maar toch 'mis' ik steeds iets voor een gevoel van diepere verbondenheid en vraag ik me steeds af: is dat nu een gemis wat voortkomt uit mijn afweer/te hoge eisen stellen, etc, of is het een gemis waar ik wat mee moet (dus: alleen verder gaan en hopen dat ik ooit iemand vind met wie ik die zielsconnectie wel voel).

Ik heb zelf veel gehad aan de reacties op het topic wat ik er ooit over geopend heb (die heel kort samengevat neerkomen op: verbondenheid komt ook voort uit bewust kiezen voor elkaar en uit het beste willen voor elkaar en niet per se uit elkaar heel goed begrijpen. En: soms is er een soort zielsconnectie tussen mensen, maar kunnen die toch niet goed in een relatie functioneren omdat het praktisch niet loopt). Verder vind ik het ook inspirerend wat Eckhart Tolle zegt over relaties en liefde. Ken je hem? Door de dingen die ik hoor en lees van (in mijn ogen) wijze mensen krijg ik steeds meer het idee dat die diepere verbondenheid er allang is, dat ík daar niet naar moet zoeken en er niet allerlei condities aan moet hangen. Dat het gevoel van gemis vooral voortkomt uit het te weinig in contact staan met mijn eigen ziel en dat ik dus eerst naar binnen moet keren ipv naar verbondenheid zoeken in zaken/mensen buiten mezelf. Dan nog zal het denk ik zo zijn dat je met de een een intenser gevoel van verbondenheid ervaart dan met de ander, maar ik denk dat als je goed in verbinding staat met jezelf, je niet meer het idee hebt dat je die intensiteit steeds nodig hebt met anderen. Dat er dan meer rust komt, of zo. Dat het dan prima is dat je je met je vriend soms intens verbonden voelt en soms minder en soms niet. En ik denk trouwens ook dat je 'soulmate' niet per se je partner hoeft te zijn...kan ook een hond zijn of zo .

Als je interesse hebt...dit stuk sprak me erg aan:

http://www.youtube.com/watch?v=0T5jNlEd4BQ



@Aponi: wow, wat heb je een mooie kast gemaakt!

Welkom terug, Suzy, en je valt met je neus in de boter wat betreft het weer



Vannacht gedroomd over kip.... kilo's aan kip wat gebraden moest worden....



En vanochtend heerlijk koffie geleuterd met mijn dochter en daarna een hele leuke busrit naar huis met een nog leukere buschauffeur.... voel me vandaag heel erg verbonden met alles en iedereen



Dit is post 3001, er moet een nieuw topic geopend worden!!



Verbondenheid, bedankt!!

Bedankt voor je reactie, verbondenheid en sunnysideup ook bedankt.



Ik ben gaan nadenken over wat jullie schrijven en merk dat het wel wat met me doet. Waar ik me o.a. bewuster van ben geworden gisteravond is dat ik zelf meer de touwtjes in handen moet gaan nemen door aan te geven waar ik behoefte aan heb. Het willen vinden van iemand die me vanzelfsprekend begrijpt is ook een manier om niet te hoeven doen wat ik zo eng vind, namelijk expliciet om aandacht en intimiteit vragen. Ik vind dat eng omdat ik me dan heel kwetsbaar op moet stellen en kwetsbaarheid, heb ik lang geleden geleerd, kan je het beste maar heel goed verbergen.



Dat is niet het hele verhaal, maar wel een deel van het verhaal.



Een ander stuk dat meespeelt en waar ik me bewust van ben geworden de laatste dagen, is dat het voor mij normaal is om me niet op mn gemak, thuis en gezien te voelen bij en door een man. Ik heb me door mijn vader nooit gezien of begrepen gevoeld en was altijd (onbewust natuurlijk) bezig me zo te gedragen, als ik dacht dat 'goed' was: Niet emotioneel, geen aanspraak maken op een gevoelsmatige connectie, niet 'kinderachtig' of onvolwassen doen en braaf zijn.



Ik denk dat daar een ook een stuk van de schoen wringt: Ik heb me bijna nooit echt thuis, helemaal op mn gemak en vanzelfsprekend gezien en begrepen gevoeld bij en door mijn vriend. En omdat dat, juist vanuit mijn jeugd, zo normaal voor me is, is het misschien extra moeilijk voor me om in te schatten hoeveel waarde ik aan dat gevoel van gemis mag en moet toekennen. En misschien ook wel extra moeilijk voor me om te zien waar het m nu precies in zit en wat het is dat ik mis... : Op een heel basaal niveau heb ik nog steeds de overtuiging dat je echt helemaal veilig, geliefd, gezien en begrepen voelen een luxe-ding is en dat de behoefte daaraan iets is dat niet serieus genomen mag worden.



Het is dus eigenlijk heel tweeledig. Aan de ene kant begrijp ik heel goed wat jullie zeggen over het idealiseren van een perfecte klik, over de noodzaak van naar binnen gaan en aan jezelf werken en om van daaruit te gaan ervaren dat er dan wel steeds meer connectie mogelijk is, aan de andere kant is het voor mij op dit moment in mn ontwikkeling denk ik ook van groot belang dat ik zoveel mogelijk in contact kom met die hele diepgevoelde behoeften en het gemis dat ik in het verleden en in het heden wat dat betreft ervaren heb en ervaar en dat ik dat zo serieus mogelijk ga nemen.

@verbondenheid: dat is volgens mij ook zo, die verbondenheid is er, maar die verbondenheid ook voelen is iets anders. Voelen doe je nl zelf.. en mensen maken de fout te denken dat je iets voelt of niet, dat gevoel een zelfstandig iets is,wat verschijnt, er zomaar is of juist weg is, dat gevoel een eigen leven leidt, vanzelf gaat, puur is & je daar zelf geen invloed op hebt.



Uitdrukkingen als: "gevoel liegt niet", of "mijn gevoel voor je is weg", maar ook iedereen die denkt: je gevoel is echt, kan je hooguit toelaten of onderdrukken, ik voel me nu eenmaal zo", enz.. het is een misverstand: veel mensen hebben geen idee wat ze voelen, of hoe dat zelfs moet (voelen), of waardoor hun gevoel bepaald wordt op dat moment (hun gedachten? hun instinct, hun verleden, een actie of de aan/afwezigheid of gedrag van een ander wat reactie uitlokt in jou?)..



Gevoel is voor de meeste mensen iets wat op de achtergrond aanwezig is, vaak vaag, soms duidelijk (verliefdheid, spanning, stress, seksuele opwinding) veranderlijk, gebeurt zomaar, onvoorspelbaar is (er gebeurt iets en je gevoel reageert automatisch). Hun gedachten, hun kijk op iets kan je nog redelijk zelf sturen, maar gevoel niet. Hooguit negeren of geleerd je te beheersen (je verstand de overhand te geven over je gevoel wat "opkomt"), bijv: geleerd dat het niet gepast is dat je overal in huilen kan uitbarsten, of niet onmiddellijk hoeft toe te geven als je je seksueel opgewonden voelt oid..



Het is lastig uit te leggen, maar er zijn heel veel factoren die je gevoel van dat moment bepalen of een soort "continu langduriger-op-de-achtergrond-gevoel" (je voelt je bijv tevreden of gelukkig in de basis, of juist depri, gestresst of wat dan ook als "basisgevoel")..



En zovele factoren die dat samen bepalen, of 1 die op dat moment overheerst (als bijv recent je relatie beeindigd is, of een aanwijsbare andere gebeurtenis die je gevoel domineert (leuk of minder).. als je net gelukkig getrouwd bent of verliefd of een baby hebt gekregen, nieuw werk, dingen die langere tijd blijdschap en vertrouwen geven, dan kan je kleinere tegenvallers minder sterk voelen bijv. Maar ook andersom, als een vervelend iets (of je verleden, gemis, tekortkomen, tekortschieten) je heden bepaalt, zullen tegenvallers extra gevoeld worden en iets leuks minder sterk "binnenkomen".. of je minder vertrouwen in het leven en je toekomst geven, dus je basisgevoel beinvloeden..



In die zin kan je tijdens een "basisperiode" van bijv negatief onderliggend "negatief" geladen basisgevoel je jezelf wel afleiden met tijdelijk iets leuks, een uitje, een afspraak met vriendin(nen) enzo je tijdelijk ff oppeppen, waarna je toch weer vervalt in het "zwaardere" als het uitje voorbij is en je huiswaarts keert (of zelfs nog sterker het zware of eenzame opsteken, door het contrast!)..



En andersom kan als de basis sterk, fijn en vol vertrouwen is, een ruzietje of tegenvallertje op je werk of wat dan ook, dat positieve maar nauwelijks of heel kort beinvloeden. Zo is een avondje alleen thuis zijn minder zwaar (of zelfs welkom) als je weet dat je een geliefde elke dag om je heen hebt en voelt dat heel anders voor iemand die elke dag alleen thuiskomt en weet dat het morgen niet anders is..



Dezelfde ervaringen of gebeurtenissen kunnen dus een heel andere invloed hebben, alnaargelang je basis (-instelling, -gevoel, -visie, -vertrouwen, -geloof, -hoop)..



En mensen zijn tegenwoordig verstandelijk zo enorm ontwikkeld, dat dat veel overheersender is geworden dan je gevoelens, intuitie, instincten. We beschouwen in deze westerse maatschappij dan ook verstand/ratio als "hoogstaander" dan gevoelens, emoties, instincten. En omdat we zoveel uur per dag nadenken, en beheersen (en dat als "het juiste" wordt geprezen), zijn we zelfs verleerd om te voelen (in het moment)..



Mensen hebben ook geen idee hoe het dagelijks leven je emoties beinvloedt. Expres (denk aan reclames, spam, enz), maar ook onbewust. Hoe dan ook word je blootgesteld aan een continue stroom aan info (media, social media), aan geluiden, aan stralingen (draadloze verbindingen, radio aan, tv aan), enz. Hardlopen met een ipod op, continu word je afgeleid en je bent er zo aan gewend dat je het niet eens merkt of raar vindt. Net als licht: hoe normaal is het eigenlijk om tot diep in de nacht licht (aan) te hebben, straatverlichting, enz, als het donker is (en misschien ook hoort te zijn??



Alles leidt de hele dag af van gevoel. Mensen zijn bang voor stilte, voor alleen zijn, zonder radio of tv of pc aan, zonder geluid of beweging van andere mensen om zich heen.. En toch juist is die stilte zo heilzaam, als je dat ook inbouwt in je leven, ipv van wegloopt! Dan kan je luisteren naar je gevoel, naar wat er allemaal opborrelt van binnenuit.



Als je bang bent dat er een hoop onverwerkt leed opborrelt, zal je sneller geneigd zijn dat te ontlopen en afleiding te zoeken. En vaak heb je dus vanzelf al zoveel wat je afleidt (je werk, alles wat je doet op een dag), dat je niet eens doorhebt dat emoties maar zo'n kleine rol toebedeeld krijgen, je houdt jezelf alsmaar bezig. Je gaat iets doen, de stad in, bellen, internetten, tv kijken, iets kopen, maar zelden ga je bij jezelf zitten "niksen"..



En in die ruimte is juist je gevoel. En mensen maken die tijd wel, als ze leuke gevoelens verwachten (bijv net verliefd, dan komt dat dwars door alles heen wat je doet, je denkt en verlangt continu, ook als je aan het werk bent, of aan het koken, of je wil al die dingen liefst niet eens doen, alleen maar mijmeren en dagdromen, contact met diegene, nabijheid van diegene, en voor veel mensen is het bijna onmogelijk om het ff opzij te schuiven, omdat ze moeten werken oid..



Dan krijgt gevoel doorgaans wel alle ruimte en is het lastig "wegdrukken" of onderdrukken om met ratio bezig te zijn of alleen al de dagelijkse dingen te doen.. en kan je veel makkelijker een vervelend gesprek met een collega van je af laten glijden, omdat je liever die fijne gevoelens toelaat en zonde vindt of minder belangrijk vindt, je kan meer hebben..



Andersom wordt het lastiger als je een vervelend gevoel hebt, zoals eenzaamheid, gemis, angst, onzekerheid, weinig vertrouwen (in verbetering of leuke verwachtingen).. en dan probeer je die basis te ontlopen, zeker niet op te zoeken!



Het is zelfs zo ongewoon geworden om te voelen, dat we bang zijn dat dat "ff toelaten" gelijk staat aan "onbeheersbaar"/ erin blijven hangen/ slachtofferrol/ erger maken/ focus verkeerd hebben liggen (je moet het positieve en goede en kleine immers zien??!)/ er zoveel loskomt dat je er niet mee om zal kunnen gaan, geen raad mee weet, enz..



En heel soms is dat ook zo, weet je er zelf niet meer uit te komen misschien, maar in het overgrote deel zal een goede huilbui of onder ogen zien en voelen van verdriet of angsten je juist alleen maar gewoon opluchten, verhelderen, van lading ontdoen en ruimte scheppen voor (jezelf) troost(en), moed geven het anders te (gaan) doen, weer op weg helpen.



Maar zelf doe je dat gewoon niet, die tijd maken om dichtbij jezelf te komen, door alle afleiding van alledag alleen al. Hoeveel mensen nemen zich (na een cursus of zo) niet voor om elke dag te mediteren, zich 10 minuten terug te trekken, of een half uur te wandelen oid en lukt dat niet eens? Wordt dat ook weer iets "wat moet" (van jezelf weliswaar), wat je jezelf hebt opgelegd ipv dat het "me-time" is? Waar we toch al zo'n gebrek aan hebben, en dan die spaarzame tijd die je vrij hebt, liever aan iets leuks besteedt?



En dat is wat therapie of coaching of cursus iig alvast doet: je trekt er tijd voor uit in je agenda met het voornemen: dat uur is speciaal bestemd voor gevoelens/voelen, daar "mag" het van jezelf, houd je vrij (stok achter de deur van iemand die je verwacht, speciaal daarvoor).. Zelf neem je je misschien voor om tijd te maken, maar lukt vaak niet (want een afspraak met jezelf is voor veel mensen altijd minder belangrijk dan met een ander of een ander moeten afbellen/teleurstellen?).. En de reden dat mensen het langer volhouden als ze met iemand hebben afgesproken om samen te hardlopen, sportschool te gaan of te stoppen met roken, of te dieten, enz.



Ook de angst dat je jezelf dus niet vertrouwt dat je het zelf aankan, mee kan dealen, volhoudt, of niet weet hoe je dat moet doen (niet zal kunnen handellen als er eenmaal eea bovenkomt en dus liever samen met iemand anders doen).. Het is ook makkelijker als er iemand bij is die je kan troosten, delen, verklaren, verminderen als dat nodig is. De angst is toch dat je jezelf niet in banen kan leiden als je dat gevoel eenmaal volop voelt en toelaat.. dat je dat ook weer kan stoppen. Mensen denken dat gevoel iets zelfstandigs is, waar je geen invloed op hebt als je het de vrije hand geeft of geen beheersing meer over hebt.



En dat halen ze uit hun (oude) ervaringen: verliefd bijv, en nauwelijks in staat waren nog te functioneren (lees: weer de ratio te laten "overnemen") of een haast onbeheersbare huilbui nog te kunnen stoppen. Het is angst daarvoor, omdat we al zo ver af staan van ons gevoel en zo ongewoon is geworden dat het ontbreekt aan (zelf)vertrouwen hoe met gevoel te dealen..



Je hebt dus gelijk in dat stukje hierboven: die verbondenheid is er al, maar je voelt het soms niet..

Omdat je continu wordt afgeleid in het dagelijks leven, alles zowat stoorzender is van voelen. En de ervaring leert dat als je wel tijd hebt, gevoel zich opeens kan opdringen, zoals een weekend in je eentje of op vakantie, waar dagelijkse bezigheden wegvallen, geen tv, geen internet is.



En er zijn gevoelens die zich meer opdringen, zoals eenzaamheid voelen, verdriet, stress en als je die in je basisgevoel hebt, je bang bent dat dat naar boven komt als je die ruimte eenmaal aan "voelen" geeft.. Maar juist het negeren van die basis (niet willen voelen dus daarvan) houdt het basisgevoel in stand, je doet er nl niks mee (dan afleiden en onderdrukken) en blijft op de achtergrond aanwezig..



Vakantie en reizen is alvast die ruimte opzoeken (door de afwezigheid van alles wat hier "moet" en afleidt van je basis, of die juist in stand houdt met al zijn patronen en "nep-comfortzone" van "zekerheden" (baan, woning, inkomsten), maar tevens juist tegelijkertijd die dingen zijn die je vastklinken aan zorgen maken (om dat in stand te kunnen houden, te kunnen blijven betalen, zo te kunnen houden).. Je huis biedt veiligheid, maar ook de zorg om dat niet kwijt te raken, dus ketent je ook vast aan een levenswijze, baan, uitkering oid)..



Weg van dat alles komt er geheid ruimte en iemand die reist, zoekt de uitdaging op, weet dat je van alles kan meemaken, ook angstige of onzekere dingen & mensen & ervaringen. Het is "me-time" opzoeken, als je op zo'n reis (tenminste niet alles hebt uitgestippeld) ruimte hebt voor ongepland, onbekend, verrassing, impulsiviteit, enz. In de hoop dat je "jezelf tegenkomt", dwz ontdekt hoe je bent onder andere omstandigheden, omgaat met onverwachte tegenvallers, veranderingen, lastmoment improvisatie, enz.



En dat kan thuis ook, zeg ik zo vaak hier, maar probleem is dat er thuis zoveel is wat afleidt en wat je "vasthoudt" aan bestaande patronen, info, mensen die aan je trekken, dingen die "moeten" of gewend bent.. Veranderingen in dagelijkse bestaan zijn lastiger en ook tijd maken voor jezelf, of dingen opzoeken die je nog nooit gedaan hebt, (zolang het niet hoeft)..dat kan je uitstellen en uitstellen, dan wanneer je "weg" bent, andere omgeving, en geconfronteerd wordt met veranderingen en onbekende dingen/mensen/ervaringen/ indrukken en wel zal moeten reageren daarop..



En afstand nemen van die afleidingen kan thuis wel, maar is natuurlijk makkelijker als je daar ff van weg bent. Ergens anders bent (bijv op cursus of op reis) en niet middenin je eigen spinneweb zit. Op afstand kijk je anders naar je leven, in vogelvlucht, maar ben je ook minder bezig met je verstand, dan worden instinct, intuitie en gevoel belangrijker, en geef je dat die ruimte ook..



Gevoel is niet iets wat zelfstandig komt en gaat, en je niks aan kan doen, het is er of niet, onvoorspelbaar of onbeinvloedbaar.. we leren gewoon bij het opgroeien niet veel over gevoelens en hoe dat "werkt", je leert ze te beheersen, in je eigen tijd te voelen hooguit, zodat een ander daar geen last van heeft, we weten heel weinig van gevoel, dat moet maar vanzelf (over)gaan of zo, dat leer je door het leven dan maar zelf..



Zoveel mensen worstelen in hun eentje, je wordt niet onderwezen in "hoe krijg en houd ik een goede relatie" of "hoe kan ik mijn gevoelens leren kennen/ lezen/ mee omgaan/ healen/ troosten/ in banen leiden", dat zoek je zelf maar uit. We proberen nog eerder die van anderen te beinvloeden, zijn/haar stemmingen te lezen en in kaart te brengen, te troosten, te beinvloeden met ons gedrag, enz, dan dat we onze eigen emoties kennen en weten te beinvloeden..



Eigenlijk van de gekke, maar tis nu eenmaal zo dat intellect en kennis en wijsheid van opleiding en werk belangrijker geacht wordt dan jezelf als mens te begrijpen en te kunnen sturen, vormgeven aan een zo fijn en gelukkig mogelijk leven, terwijl dat voor vrijwel ieder mens het belangrijkste op de wereld is: je gelukkig voelen en bijdragen aan het geluk voor je geliefde(n) en dierbaren.. En er de minste tijd in willen stoppen (behalve praktische dingen, koken, van een schoon en gezellig huis voorzien)..



Verdiepen in gevoelsmechanismen laten we over aan een psycholoog en vertrouwen erop dat die daar verstand van heeft en ons beter begrijpt en inzicht kan verlenen in hoe wij in elkaar zitten?! Of hoe je je relaties met anderen goed moet krijgen/ houden, richting aan je leven geeft. We vertrouwen eerder dat een ander dat kan weten of bepalen, adviseren, dan op onszelf.. we leren dat ook niet, hooguit van (verkeerd?) voorbeeld bij anderen, afkijken van je ouders en anderen om ons heen, tijdschriften met tips, boeken van anderen die je kunnen voorzien van inzichten en tips..



Ik denk dat er tot nu toe nog geen tijdgeest is geweest dat mensen zo ver van hun eigen gevoel afstonden dan afgelopen honderden jaren, dat wetenschap de overhand kreeg (en ratio). En er altijd iig regels van godsdienst of overheid waren, die je blind kon volgen om minstens een goed en deugdzaam mens te zijn. In deze tijd met veel ruimte voor "zelf je leven kunnen maken" en zelf kunnen sturen, is er ook meer druk om dat te moeten kunnen (en wel in positieve zin: het leven en je successen zijn meetbaar en maakbaar).



En als (goede) voorbeelden ontbreken, en ook geen regels zijn die vaststaan en tot goed resultaat zullen leiden, grijp je terug op wat wel voorhanden is aan voorbeelden: facebook, andere (schijnbaar) gelukkige stellen, succesvolle mensen, tijdschriften, zelfhulpboeken enz.



En toch liggen die antwoorden in jezelf en die verbondenheid ook, en het enige wat je hoeft te doen is tijd maken en manieren om te voelen.. je te ontdoen van alles wat je daarvan afleidt, incl oude pijnen en een verleden wat onbedoeld en ongemerkt zoveel invloed heeft op hoe je je nu voelt, en hoe je reageert op mensen en gebeurtenissen van nu..



Ik ben ervan overtuigd dat het enige wat "helpt" is je te ontdoen van alles wat je stoort om bij je "innerlijke zelf" te komen.. of dat nu een uur of een half jaar is, regelmatig terugkerend de tijd nemen, verspreid over jaren, maakt niet uit.



Alles wat je doet om die afleidingen (dagelijkse afleidingen als alle uren die je stopt in werk, huishouden, rekeningen, relaties, sport, uitgaan, tv kijken, met anderen bezig zijn of hun verwachtingen en hun gevoelens.. of oude pijnen en ervaringen die je weerhouden echt in het nu te leven) van je af te schudden (al dan niet tijdelijk, door meditatie, door 2 uur bij een therapeut of cursus te zitten, of bij een vriend(in) bij wie je diepte in kan), dat alles je dichterbij jezelf en het nu brengt..



Je kan daar vaste tijden voor uittrekken, beperken op die manier, en geleidelijk dat als "me-time" reserveren.. of afwachten tot je wel "moet" (niks afgesproken hebben in een weekend bijv, dus noodgedwongen me-time, waar gevoelens zich kunnen opdringen, die je als vervelend ervaart), maar je kan het ook zelf in handen nemen dus, door daar op gezette dagen en uren bewust aandacht aan te besteden.



Door een therapie of cusus of workshops of boeken te lezen, of op reis te gaan en bewust op te zoeken, maanden in een klooster desnoods, wat dan ook. Als je het beperkt (in tijd die je ervoor uittrekt) kan je het op die manier "beheersbaar" maken, zodat je niet overspoeld kan worden door voelen en daar dus ook niet bang voor hoeft te zijn. Of niet erg is (je dagelijks functioneren niet beinvloedt, zodat je de rest vd tijd kan werken enz) of omdat je niet rationeel hoeft te functioneren (zoals vakantie of een reis maken)..



Hoe dan ook, gevoel is iets wat je wel kan beinvloeden, van dezelfde feiten of gebeurtenissen de gevoelslading kan ontdoen, of een andere lading aan kan geven. Dat kan bewust, door het te laten bovenkomen, te verwelkomen, in de ogen te kijken, alsnog te voelen wat je eerder niet wou voelen.. het voelen maakt vrij, en soms is daar heel wat voelen voor nodig, maar soms ook niet, als je het eenmaal niet meer ontloopt. Dan was de angst ervoor eigenlijk groter dan het in werkelijkheid bleek te zijn, en was heel veel gevoel bepaald door overtuigingen of reactiepatronen oid.



Ik ben ervan overtuigd dat het niet de bedoeling is om je leven te laten leiden doordat je nu eenmaal oude negatieve ervaringen hebt opgelopen en je probeert te leren leven met de beperkingen die je jezelf daardoor onbewust ooit hebt opgelegd.. (als dat niet hoeft).. je hebt daar invloed op, je kan inzicht krijgen in jezelf, je beschadigingen, je beperkingen, aangeleerde koppelingen en overtuigingen en jezelf leren zo vrij mogelijk te maken daarvan!



Hoezeer ons ook bijgebracht wordt (door van alles en iedereen om je heen) dat succes, intellect, baan en inkomen enz leidt tot je geluk, ik geloof daar niet in (niet als dat het enige is, en je geen benul hebt van je gevoelens, of je je leeg voelt, of blijkt dat het leven wat je leidt niet leidt tot gelukkig voelen, of je niet verbonden meer voelt met jezelf en het leven om je heen..).

En dat zoekt in de "verkeerde" hoek(en), die iedereen elkaar wijsmaakt als de weg naar succes en geluk..

@Khali: heb me nog niet ingelezen, net terug van vakantie enzo..



Maar ik kom er nog op terug, later, dat we die verbondenheid willen voelen met je geliefde, je partner. Mannen zijn nog veel rationeler ingesteld, en als vrouwen veel meer met gevoelens en verbondenheid voelen bezig zijn en dat ook van mannen/partner gaan verwachten, zal er veel teleurstelling zijn.



Ze zijn er wel, natuurlijk, die mannen die ook een soortgelijke ontwikkeling doormaken, hun verleden en emoties verwerken, inzichten krijgen over zichzelf en het leven enz. Innerlijke groei belangrijk vinden. Maar omdat je zelf dat belangrijk vindt, wil niet zeggen dat hij daar ook mee bezig wil zijn, ook belangrijk vindt.



Ik zie het vaker, dat vrouwen dit willen of tekortkomen bij hun partner, die er niks van willen weten, niks mee kunnen, niet mee bezig zijn en niet prettig vinden ook.. Heel algemeen gesteld ben ik bang dat heel veel vrouwen zwaar teleurgesteld zullen zijn of worden als ze verwachten of hopen zo'n man tegen te komen, die in zulke zelfde soort ontwikkelingen van innerlijke groei zitten of doorgemaakt hebben..



Er zijn bijv maar weinig "mannentijdschriften" die over emoties en psychologische onderwerpen gaan, over hoe je je relatie goed houdt, persoonlijke ontwikkeling, problemen en oplossingen. De meeste gaan over werk, auto's en (andere) snelle hobby's, sporten, praktische zaken, status (quote bijv), enz.

Heel in het algemeen gesteld zijn mannen visueel en praktisch ingesteld, en waren het vanouds de vrouwen die relaties in stand hielden, zorgzaam waren, behoeften van anderen leerden aanvoelen of invullen, ontvankelijker voor emotionele dingen, coachend (gezin, hun man), voor vriendschappen en de diepere gesprekken.



En ik weet niet of je dat van je partner kan verwachten, die gelijkgestemdheid in interesse(s) en praten (over emoties), het blijft dat mannen liever "doen" (aktie en uiten) dan praten en analyseren en inzichten verwerven in (hun) emoties. Als je dat verwacht, en eenzelfde niveau als jij bereikt of bereikt hebt, dan kan je vaak van een koude kermis thuiskomen. Ze zijn er wel, maar blijft denk ik (aanname!!) uitzonderlijk.. en zeker niet zolang het niet hoeft, geen crisis of andere aanleiding voor is om na te denken over het leven, verleden of gevoelens..



Er zijn zeker wel mannen die ook scheidingen, ziekte of andere diepe dingen hebben meegemaakt en noodgedwongen naar zichzelf en het leven en materiele zaken anders zijn gaan kijken, zich verdiept en innerlijk ontwikkeld hebben in hun gevoelsleven. Maar evenzovele die dat (nog) niet doen en ook niet willen, zeker niet omdat hun partner zoiets vergt en niet vanuit zichzelf behoefte aan is.



En ik weet niet of je dat mag en kan verwachten. Er zijn gewoon verschillen en je kan willen dat het anders zou zijn, gelijkgestemder, maar ik denk dat dat evenzovaak een onmogelijke voorwaarde is, dat soort verbondenheid willen van je (mannelijke) partner. En dat is zeker wel voorhanden, in vriendschappen met mannen, in gesprekken, enz, maar ik ben bang dat je dat niet als voorwaarde (of gebrek) aan/in een relatie kan stellen.. of anders de conclusie dat het te "leeg" is..



Ik ben weleens bang voor al die verwachtingen van vrouwen, als ik lees: "ik/je ben(t) meer waard dan dat, zoek iemand die dat alles wel heeft", alsof het een recht is, of iets wat te vinden is bij een ander, maar of je die man(nen) vindt en of die er zijn voor (al die) vrouwen, die bezig zijn zichzelf innerlijk te ontwikkelen, persoonlijke groei, en zij bij "achterblijven" en gefocust blijven op materieel en praktisch en ander "meetbaar" (nuchter) succes/ gewin/ geluk.. ik weet het zo net nog niet hoe reeel en haalbaar het is, dat van je partner te verwachten..



Ik heb voor mijn gevoel een heel sterke "zielsverbinding" met mijn ex bijv, en een enorme onmacht die daaruit voortvloeit dat ik hem toch niet kan "bereiken".. of zelden wel, op dat niveau..

Het is nauwelijks uit te leggen, het ligt er niet aan dat hij die verbinding met mij niet (meer) heeft "openstaan" (zijn hart niet open naar mij oid), zich voor mij afschermt oid, maar hij uberhaubt niet verbonden is met zijn eigen zielsverbinding (en ook niet op dat niveau met anderen verbindt), als je begrijpt wat ik bedoel..



Je kan (in jouw geval, als je die partner hebt, liefde deelt) dan niet anders dan op zijn niveau te verbinden, tot het punt waar je wel allebei in overeenkomt, op een ander niveau, andere manier van uiten, bedanken, verbonden voelen waar(in) het wel kan.. een gesprek, een etentje, iets zorgzaams voor elkaar doen, samen vakantie en tijd doorbrengen thuis, samen vrienden delen, je huis mooi en fijn (onder)houden, de tuin onderhouden, lichamelijk verbonden zijn (intiem, lief, knuffelen, tegen elkaar aanliggen, seksuele verbondenheid), praktische dingen delen, laten merken dat je elkaar waardeert en niet voor lief neemt..



Maar psychologie, zingeving, dromen, emoties delen, emotionele steun zoeken (laat staan verwachten dat hij "beter" is in emotionele ondersteuning dan jijzelf of je vriendinnen/familie enz) is vaak iets onmogelijks willen (en gefrustreerd raken als je dat blijft willen en niet "krijgt").. niet eens onwil, maar zelden hebben ze zich in die onderwerpen verdiept, kennis van, algemene kennis van, zoals wij in jaren zelfs al opbouwen uit probleemrubrieken in tijdschriften, of tv-programma's, of desnoods soaps, Oprah, Dr Phil: het zijn vaak niet de mannen die dat soort dingen lezen of op tv willen zien (liever sport of autoprogramma's, of klussen, enz)..



We kunnen willen wat we willen, maar nog steeds zijn stereotypen alom geldend, het verandert gewoon nog niet zo snel mee, of dat nu biologisch bepaald is, of aangeleerd: de meeste piloten zijn nog steeds mannen, en zo ook andere "typische voorheen mannen- en vrouwenberoepen".. minder vrouwelijke vrachtwagenchauffeur, verhuizers, electriciens, loodgieters, raden van bestuur, politiek, technische beroepen, uitvinders, enz enz dan mannelijke.

En daartegenover minder mannelijke kinderopvangmedewerkers, verplegers, "thuisblijfvaders", huishoudelijke hulpen, onderwijzers, bejaardenverzorgers, kapper, visagist, schoonheidsspecialist, stewardess enz dan vrouwelijke..



Het mixt wel, ze zijn er zeker wel, maar het gaat allemaal niet zo hard als je zou verwachten. Veel meisjes voelen zich niet aangetrokken tot technische beroepen (ze kunnen het net zo goed, zo niet beter) en veel jongens niet tot "gevoelsberoepen" of kinderen opvoeden, zorgberoepen (tenzij de arts of mananger zijn en niet de verpleger)..



Ook al hebben m/v beide capaciteiten evengoed in huis, de zin erin, de aantrekking of interesses liggen nog altijd vaak anders.. en we hebben beide kanten van de medaille nodig: de (traditioneel) "mannelijke" benadering zowel als de "vrouwelijke". In veel gebieden overheerst momenteel het "zakelijke": praktische zorg, lichamelijke zorg, eten drinken, een dak boven je hoofd, materiele zorg, pillen, douchen.. (mentale zorg en aandacht moet van vrijwilligers komen, of een coach/counseler/ therapeut oid (bij)betalen).. mentale zorg is luxe, en dat moeten mensen zelf maar regelen, ondernemen, oplossen (bijv eenzaamheid, aandacht, bezigheid en zingeving).



Ook in allerlei zakelijke (maar ook dienstverlenende) organisaties zal iha momenteel (crisistijd) het doelmatige en efficiente zijn wat de voorkeur heeft. En niet zozeer of je je thuis voelt, hoe het is ingericht, hoe je je voelt (bij dat werk bijv), emoties laat je maar thuis, gaat daar om presteren, intellect, verstand, tijdsdruk, meer doen in minder uren, declareerbare uren, fysiek gewerkte uren (en niet een praatje met de klant bijv), enz.



Dat is wel de tijdgeest: mentale moet je maar in "eigen vrije tijd" doen, vinden, zoeken, geven. Dat valt onder sociale leven en dat moet ieder voor zich maar regelen. Of ervoor betalen, maatschappelijk werk, psych, coach, relatiesites, of hooguit via vrijwilligerswerk oid.. aandacht, zoals een rondje buiten lopen met een bejaarde/zieke in rolstoel, dat gaat meer en meer buiten het pakket vallen, dat zijn "extra's" (zoals nu al bijv dagelijks gedoucht of gewassen worden niet meer vanzelfsprekend is)..

@Aponi: dank, ik wou deze middag mijn ultrabruine kleurtje even bijhouden op een strandje of zo, maar inmiddels is het zo laat dat het bewolkt en onweersachtig werd en ik maar andere dingen ben gaan doen tussen het schrijven door



Oa plannen maken voor het "nieuwe jaar" (net als bij oud en nieuw raak ik op vakantie altijd geinspireerd voor een nieuw jaar en dat wil ik dit jaar niet kwijtraken, meteen die plannen omzetten in daden, akties. Dus oa getelefoneerd en gebrainstormd..



Wat fijn dat je je zo verbonden voelde vandaag!

Je gaat goed, zo te zien! Super!

Haha Suzy is back! Als ik op de laatste pagina van t topic ben klik ik altijd op End zodat ik onderaan de laatste pagina ben en scroll dan naar boven tot t laatste bericht dat ik had gelezen... kwam geen einde aan nu haha. Welkom terug! Lees later even bij

quote:khali schreef op 13 augustus 2012 @ 22:35:

Mag ik vragen wat je wel zoekt in een relatie, Italy83?





Uiteindelijk zou ik een man willen die zn hart volgt. Voor mij betekent dat dat een man onderzoekt wat zn hart zegt (en dus onderzoekt wat hij voelt, bij hem past, ergens van vind ed.) en daarnaar leeft/durft te leven. Eigenlijk een man waarvan Suzy hierboven beschrijft dat ze niet/weinig bestaan, maar waar ik t niet mee eens ben. Kom ze namelijk steeds meer tegen, en ookal bestaan ze weinig, ik weet van mezelf dat ik gewoon niet kan (en wil) leven met een man die maar op de automatische piloot zn leventje leeft en niet bezig is met de dingen waar hij zelf diep van binnen blij van wordt. Dus ja, vind ik er niet zo een, dan maar zonder man

Daarnaast vind ik het belangrijk dat ik mijn ontwikkeling/proces kan delen, erover kan praten en hij een beetje snapt waar ik t dan over heb. En mij ook kan laten nadenken/uitdagen.



Voor nu zou ik vooral iemand willen ontmoeten waarmee ik heel veel kan lachen, zonder al teveel diepgang, leuke dingen doen, lekker van elkaar genieten en lol hebben. Dat is wat nu t beste bij mij zou passen, maar waar ik op de lange termijn niet mee samen zou kunnen leven, dus een combi van deze 2 zou voor mij uiteindelijk ideaal zijn

quote:verbondenheid schreef op 15 augustus 2012 @ 10:59:

vraag ik me steeds af: is dat nu een gemis wat voortkomt uit mijn afweer/te hoge eisen stellen, etc, of is het een gemis waar ik wat mee moet (dus: alleen verder gaan en hopen dat ik ooit iemand vind met wie ik die zielsconnectie wel voel).

Denk niet dat het te maken heeft met te hoge eisen stellen, maar met afvragen/ontdekken of het gemis iets is wat vanuit vroeger komt of echt vanuit deze relatie.

quote:khali schreef op 15 augustus 2012 @ 15:37:

Ik denk dat daar een ook een stuk van de schoen wringt: Ik heb me bijna nooit echt thuis, helemaal op mn gemak en vanzelfsprekend gezien en begrepen gevoeld bij en door mijn vriend. En omdat dat, juist vanuit mijn jeugd, zo normaal voor me is, is het misschien extra moeilijk voor me om in te schatten hoeveel waarde ik aan dat gevoel van gemis mag en moet toekennen.

Ik denk dat je juist heel veel waarde aan dat gemis mag (en moet) toekennen, maar dan niet moet verwachten dat dat jou door iemand anders (/in een relatie) gegeven kan worden. Het is een gemis vanuit vroeger, toen werd je niet gezien en gehoord, toen deed jij er niet toe. Hoe goed iemand jou nu ook zal zien en hoe diep je die connectie ook zal voelen, het zal nooit die oude wond helen. Tenminste, dat is mijn ervaring. Ik ben pas sinds kort mezelf ECHT gaan zien, mezelf gaan liefhebben, mezelf troosten, enz. En ik merk nu pas hoe mn behoeften naar de mensen om me heen veranderen. Ik voel niet meer zo erg de behoefte om vanuit anderen echt gezien te worden, en ik voel me al gezien in hele kleine dingen, ervaar veel eerder die verbinding met anderen als ik de verbinding met mezelf heb.

Dus denk dat t goed is om zelf aan de slag te gaan om jezelf te leren zien, te gaan waarderen om wie jij bent!

@Italy: das het andere uiterste, he,hahaha, man op de automatische piloot en niet zijn hart volgen is niet wat ik bedoelde, hoor. Ik bedoelde iemand die zijn gevoelens wil bespreken, of de relatie, of allerlei emotionele onderwerpen.



Een man kan prima zijn hart volgen zonder dat ie houdt van over emoties praten, analyseren, enz. Het zit hem meer in andere dingen, waar hij op zijn manier zijn passies in kwijt kan, levensdoelen stelt, wil bereiken, wil doen of eens gedaan wil hebben..



Tis niet het een of het ander, zo zwart-wit is het natuurlijk niet. Een bepaalde gevoeligheid of net zo in het leven staan kan prima, mannen leren ook van hun ervaringen, denken ook na over (de zin van) het leven, en "is dit nu alles", ervaren ook eenzaamheid enz.



Er zijn natuurlijk best mannen die geinteresseerd zijn, waar je een goed gesprek op niveau mee kan voeren, niet geinteresseerd zijn in alleen maar geld verdienen of spullen vergaren, natuurlijk!



Maar ik kom er maar weinig tegen in soortgelijke processen of je begrijpen, laat staan zelf verder in zijn en jij je aan zou kunnen optrekken. Niet dat ze "minder" zijn, maar vaak veel verder in dingen waar ik weer niet zo goed in ben, of in andere gebieden meer ontwikkield en gegroeid. Je moet over en weer van elkaar kunnen leren en niet mijlenver van elkaar afstaan natuurlijk, zodat je elkaar niet kan begrijpen.



Maar houden van is ondanks verschillen en ik weet niet of ik op een "gelijkgestemde" partner zou vallen, die daarin op mij lijkt of dezelfde dingen denkt/wil.. wel in essentiele dingen graag, als het om je levenspartner gaat, maar of ie in soortgelijke mentale processen hoeft te zitten, ik weet het niet.. wel dat je dezelfde taal spreekt, zeg maar, qua golflengte. Of levensdoelen.



Voor een vriendschap/ maatje vind ik misschien andere dingen belangrijk of prettig, maar ik vind verschillen tussen de ander en mij juist wat het boeiend maakt, mannelijk tegenover vrouwelijk, andere zienswijzen enz.



Ik vind het fijn als iemand heel andere dingen doet (met passie) dan ik zou doen, qua hobby's of werk, qua behoerften die je zelf kan invullen. Kijk, het schiet niet op als hij elk weekend wil zeilen en jij hebt er niks mee en natuurlijk wil je wel kunnen communiceren en elkaar redelijk begrijpen in wat je bezighoudt.



Maar ook tegengas kan geven, niet in alles met mij eens zijn, daar zou ik kriegel van worden. Dat iemand goed is in wat juist mijn zwakkere plekken zijn, waar ik van kan leren of mogelijkheden meekrijg die ik nog niet gezien had, ook mij een andere kijk kan geven. Gelijkgestemd lijkt mooi, maar kan ook weer star worden als je elkaar (alleen maar) bevestigt en voegt dan niet veel nieuws toe..



Ik zou bang zijn dat ik zou gaan denken dat ik het allemaal wel wist, als je niet meer wordt uitgedaagd, het zo eens bent.. (net als groepen met dezelfde levenswijzen elkaar bevestigen en minder reden tot uitdaging of geprikkeld blijven om te ontwikkelen)..



Nu kan je het zelf opzoeken, hoeveel diepte je wil, of lekker ff oppervlakkig. Een partner met wie je af en toe de diepte in kan, maar niet samen altijd maar de diepte, juist ook iemand die je op andere manieren kan voelen dat je leeft, speels, lol, tegenstellingen, dingen doet of andere dingen wekt dan die ik al ken



Zo, ga nu ff de deur uit! Paar dagen alleen thuis, ga ik niet alleen maar binnen zitten met deze aangename temperaturen!

Maar waar ligt die grens dan? Ik hoef ook niet een of andere zweefteef als vriend die alleen maar diepe gesprekken over het leven wil en de hele dag zichzelf en mij aan t analyseren is. Maar als iemand zn hart volgt dan moet hij in mijn ogen wel in verbinding staan met zichzelf, anders kan hij nooit voelen wat zn hart zegt toch?! Waar ligt de grens tussen emoties bespreken, praten over emotionele onderwerpen en zelf zn eigen gevoel ergens bij ontdekken/vanuit zn hart leven? Ik vind t wel belangrijk dat iemand mij kan vertellen wat er in hem omgaat qua gevoel/emotie, wat hem drijft, waar hij tegenaan loopt in zn leven. Maar dat hoeft niet dag in dag uit en helemaal geanalyseerd te worden.

Zoals jij je ex hierboven omschrijft daar zou ik dus de kriebels van krijgen en ik zou dan geen genoegen nemen met 'op zijn niveau' verbinden. Ik zou zo iemand dan loslaten, genieten van de verbinding die IK wel voel tussen ons en van hem kunnen houden, maar er niet mee kunnen samen leven.

Ik ben er ook weer even. Beetje hypocriet dat ik mezelf nu weer laat zien maar ik ben mezelf weer een beetje kwijt. Toch even weer een stap terug allemaal in het proces al horen die periodes erbij..



Dikke knuf iig voor Suzy, Aponi, Italy, Lisanne omdat ik jullie een beetje 'ken'. Maar een niet minder dikke knuffel voor alle lieve andere (nieuwe) mensen.



Ik moet mezelf weer even een beetje terugvinden (haat die term maar ja haha, jullie snappen 't wel) Even weer doen wat IK wil en voel.Want dat weet ik even niet meer.

@Italy: ik kan ook niet meer met hem samenleven.. dat is wel duidelijk voor mij, hoeveel ik ook nog van hem houd.. dat is en blijft het wrange, dat besef.. het past niet meer..



Even had ik een connectie, toen hij even in hetzelfde proces dreigde te komen als ik jaren geleden.. maar hij vermijdt het opnieuw, hij gaat die "eenzaamheid" niet aan.. heel even die connectie en dan weer toch niet, kiest ie toch de andere (makkelijker?) weg.. ik heb dat losgelaten, te hopen dat hij dat ook doormaakt en ontdekt.. ook al weet ik dat je door een "rottige periode" moet, het verrijkt je uiteindelijk ook zo.. Iemand zijn eigen "ellende" gunnen blijft zo dubbel, je weet dat iemand er zo verrijkt uit kan komen namelijk..dichterbij zichzelf kan brengen.. blijft lastig om een dierbaar iemand te zien worstelen en toch zijn eigen proces te laten doen..



Oh even over vanavond: zoon zei dat gedurende mijn vakantie mijn lievelingskat zich afgelopen week niet meer had laten zien.. maakte me zwaar zorgen daarover, net op terugweg naar huis nog een huilbui daarover.. komt ie vlak voor thuiskomst aanlopen..



Oh, Aponi, wat kan ik me dan in jou verplaatsen, wat kan je houden van die dieren! Gelukkig weet jij dat ze in goede handen zijn, dat scheelt wel.. ik wist niet waar ie uithing, of ergens opgesloten zat, of erger.. die ongerustheid van niet weten vind ik zo erg! Ben zo blij en opgelucht nu! Hoe diep is die liefde voor je huisdier, weet er alles van!!

bizarre is: je huilt met alle liefde die je in je hebt om hem en vraagt (het "universum"?) om zijn thuiskomst, of ie svp weer thuis mag komen.. en dan verschijnt ie opeens ook.. dat blijft mooi! Moest nog harder huilen geloof ik, wat ben je toch gehecht aan die liefjes (en kwetsbaar als je denkt dat er iets gebeurd is!)..

@Violetje: voel je niet bezwaard, dat je het nu weer "nodig" hebt en dan weer komt kijken.. that's life! Dat geeft niks hier, je bent er weer en dat is prima!



Je bent hier gewoon welkom volgens mij, ongeacht of je veel meescvhrijft, meeleest, of ff je leven aan het leven bent. Dat doet er hier niet toe, dat is het fijne juist van dit forum/ dit topic. Je kan altijd weer meedoen naar eigen behoefte!



Je bent hier altijd welkom om mee te doen, mee te schrijven, niemand verwacht hier iets van je, dat is het relaxte juist! Geheel naar eigen behoefte. Dus welkom back!

Violetje! Komt wel weer goed allemaal, je weet denk ik heel goed hoe je jezelf weer terug kan vinden; natuur, sporten, mediteren, me-time, yoga.. dan kom je jezelf vanzelf weer tegen Wat betreft die vrienden; mij heeft het loslaten van vrienden waarmee het niet meer past veel lucht gegeven en ook nieuwe mensen gebracht die wél bij me passen. Maar ja, op het moment zelf is het wel even in t diepe springen want je weet niet wat ervoor in de plaats komt.. Je gevoel zegt genoeg denk ik!



Fijn dat de kat weer terug is Suzy! Heb jij nog wat over die van jou gehoord Aponi?

Oh wat fijn van je kat Suzy, gelukkig!



Thanks. Ja ik heb ook eigenlijk altijd wel meegelezen hier, maar ik was dan vaak te druk met afleiding etc. om de tijd te nemen om te reageren. Maar ik merk nu dat ik mezelf weer helemaal in het vluchten heb gestort deze zomer en helaas kom ik mezelf nu dan toch weer even tegen.



Ik las laatst ook bij jou wat ik nu heb Italy, ik neem afstand van wat oude vrienden maar ik weet dat ze met elkaar nog van alles doen en ik ben er dan niet bij. En daar heb ik zelf voor gekozen maar toch is het allemaal nu even heel eng, al weet ik dat het goedkomt! Het voelt echt even als in het diepe springen, heel eng, maar het past gewoon niet meer.





Ik ben wel jaloers op Lisanne, lekker reizen, maar ik heb zelf natuurlijk ook alle mogelijkheden om dat te gaan doen, dus wie weet...

Ja lastig is dat he?! Het hele plaatje waar je in zat bestaat nog, alleen jij bent uit dat plaatje.. en daarmee ga je tegen de stroom in en dat is soms lastig! Het vergt veel moed vind ik om je hart te volgen zoals wij aan t doen zijn, soms zou het gewoon zo makkelijk zijn als we tevreden waren met het stappen, feesten, lalala-leventje. Maar ja, that's not us!



Het lastige is, vind ik, dat als je je omringt met mensen die niet bezig zijn met de dingen waar jij mee bezig bent (en gewoon maar op de automatische piloot leven), dat je je een soort eenling voelt.. dan stap je idd uit een (gemaakt?) veilige omgeving in het diepe, omdat jij een andere weg volgt dan de (voor hun) standaard weg. Op t moment dat je dan weer mensen tegenkomt die wél hun eigen weg volgen voel je weer waarvoor je het doet en dat je niet de enige bent.. dan voelt het ook minder als een strijd/ergens tegenin gaan. Denk dat t belangrijk is dat soort mensen om je heen te verzamelen, mensen die je inspireren om je hart te volgen ipv mensen die je terug willen trekken in het veilige plaatje.



Nu ik dit typ merk ik dat het voor mij nog te vaak voelt alsof ik tegen de stroom inzwem, en het dus voor mij ook belangrijk is om nog meer mensen om me heen te verzamelen die me inspireren om mijn eigen weg te volgen, mn kracht te voelen ipv me een uitzondering en een eenling te voelen in een wereld waarin niemand me begrijpt!



Ik denk dat je dichterbij jezelf bent dan je denkt hoor! Het is alleen nu gewoon even een kwestie van stilstaan ipv door rennen, en dan kom je jezelf wel weer tegen

Wat ik ook lastig vind is; ik heb nu nieuw werk, nieuwe collega's en dus veel nieuwe mensen om me heen. Ik heb van hun allemaal een beeld alsof zij gewoon het standaard plaatje leven en niet veel dieper nadenken of luisteren naar hun hart.. én ik denk dat ze dat van mij ook hebben. Hoe kom je nou van zo'n oppervlakkig beeld tot de ontdekking dat er iets diepers achter zit?! Het voelt voor mij alsof mensen mij niet zien zoals ik ben, maar ik zie hen vast ook niet zoals zij zijn.

Als ik t gevoel heb omringt te zijn door mensen die het standaard leventje leven dan lijk ik ook 1 van hen.. pas als iemand eruit springt (of mij vragen stelt) dan ga ik erin mee en kan ik mezelf laten zien. Opzich niet heel erg, ben altijd in t begin wat meer van de kat uit de boom kijken en als mensen mij geen vragen stellen of dieper willen kijken vind ik dat hun gemis. Ik hoef dus niet perse te laten zien wie ik ben aan mensen wie dat niets interesseert. Maar vind t wel lastig dat in eerste instantie veel mensen voor mij 'standaard' lijken en vooral nog lastiger dat ik net zo standaard lijk maar me ondertussen wel heel anders voel. Het lijkt alsof ik in 'het plaatje' pas maar dat pas ik helemaal niet! Ik voel me juist fijn bij de hele uitgesproken mensen, omdat zij op t zicht al anders zijn/ in hun kracht staan en het dan gewoon van beide kanten duidelijk is wie we zijn. Begin steeds meer te voelen dat ik dus ook wat meer uitgesproken zou willen zijn, dat ik ook uitstraal wat ik voel en dat ik degene kan zijn waardoor anderen ook zichzelf laten zien, dat ik hén vragen stel om te kijken wat erachter zit en dan te merken dat we veel meer op 1 lijn zitten dan gedacht. Ipv te wachten tot iemand dat bij mij doet of te wachten tot ik meer uitgesproken mensen ontmoet... En ik denk dat als ik meer uitstraal wie ik ben, daar krachtiger in sta, dat ik dan vanzelf ook weer meer uitgesproken mensen ontmoet/ meer mensen ontmoet die bij me passen.

Zie een soort proces van 1. denken dat je in het standaard plaatje past en daaraan willen voldoen, 2. beseffen dat je je hart wilt volgen en dus niet in dat plaatje past, 3. langzaam loskomen uit dat plaatje en voelen alsof je tegen de stroom inzwemt, 4. je hart volgen en dat voelt goed maar nog wel t gevoel hebben dat je tegen de stroom in gaat 5. echt je hart volgen en daarvoor gaan en dat uitstralen.



Ik zit nu op 4 haha, en soms gaat het wel al richting 5. Maar heb toch in 1,5 jaar tijd 1, 2 en 3 doorgewerkt. Zo, genoeg gefilosofeer voor vandaag

lisanne we redden het vast tot het weekend, kun jij deel 2 openen, dat is het zeker waard!



ik lees mee, maar ik schrijf even niet diep, kan het nog niet opbrengen...

Violetje leuk van je te horen, minder leuk dat het minder met je gaat. Maar ook dat is weer een fase die voorbij gaat . Kom maar weer lekker schrijven! Klinkt alsof je even aan het uitleven geweest bent en nu weer toe bent aan bezinning!



Italy, ik denk dat maar weinig mensen 'in het plaatje passen', maar dat ook maar weinig mensen uit het plaatje durven te stappen uit angst voor sociaal isolement......Het zal altijd blijven draaien om verbondenheid-vrijheid en afstand en nabijheid (wellicht hetzelfde). Daarin balanceer je een leven lang, denk ik. In jezelf en met elkaar. Net zoals de behoefte aan diepgang versus de behoefte aan licht en luchtig. Van alleen maar diepgang word je ook knettergek.... denk ik. Als je goed kunt luisteren naar je eigen innerlijke behoeftes en die zoveel mogelijk vervult, benader je 'geluk' denk ik het beste. Tussendoor zit je gewoon zo charmant mogelijk de tijd uit.



Even kort door de bocht, mijn filosofie



Lisanne, ook leuk om van jou te horen!! En open jij lekker een nieuw topic na het weekend (wanneer ga je op reis?).



En je hoeft geen afscheid te nemen. Lees dat wel vaker hier, dat bijna krampachtig zoeken naar mensen die bij je passen..... wat is er mis met dat een bepaalde interesse of karaktereigenschap bij je past en de rest misschien minder? Met de een is het lekker een biertje pakken, met de ander filosofeer je over het leven, enz.....



Sam, gewoon doen waar jij je goed bij voelt.



Zo, en nu verder met de foto's!!

@Violetje: het feit alleen al dat je ziet dat je deze zomer aan het vluchten was, zegt al dat je zelf heel goed het verschil weet..

Je moet dat ook weer mild bekijken, denk ik, niet jezelf kwalijk nemen of zo.



Ik heb ook regelmatig van die periodes gehad dat ik verder van mezelf af kwam te staan en dat besef je dan zelf, maar komt niet 1,2,3 dichterbij jezelf. Ergens denk je dan dat dat vanzelf blijvend is, als je eenmaal dichtbij jezelf bent en je hart volgt, maar het is niet zo, het is elke dag een "keuze" en soms gaat het sluipenderwijs, dat je weer in het ritme van alledag terechtkomt of weer meer betrokken raakt in waar je omgeving naar leeft. En dat is best logisch ook, vind ik, dat is ook de realiteit waarin je toch leeft en deel van uit wil maken.



Wat Italy al zegt: het is best eenzaam en zwaar soms, als je je een einzelganger voelt binnen groepen, je werk, je directe omgeving, je bestaande vriendenkring enz. Als je te weinig stimulerende/inspirerende anderen om je heen hebt, probeer je je je sociale behoefte toch te voeden met wat je hebt/ wie je kent, of oppervlakkiger uitgaan en gewoon ff leven zoals iedereen leeft.



En dat is ook niet fout of zo, tis wat je gewend was, en de wereld waar je in leeft, maar nooit meer echt voldoening uit zal halen. Dus of je nu weer langzaamaan weer "meedeed" met het leven zoals voor veel mensen prima is, of niet, dat gevoel van "tegen de stroom in gaan" en "einzelganger" blijft onder die oppervlakte aanwezig, de eenzaamheid van geen echte connectie voelen blijft, ook terwijl je weer volop tussen de mensen bent en met dezelfde dingen bezig bent (werk, afleiding, vriendje, uitgaan).



Ik zie het zo: ken je die videoclip van Moby, met die kleine alien met zijn vlaggetje "hello"?

Zo voelt het soms: jij bent iemand die hart en ziel open heeft staan, temidden van zovele mensen die dat niet hebben en je/dat dus niet opmerken, niet kennen, zelf oogkleppen op hebben, hun hart afgeschermd, geen idee van hun ziel en dus geen verbinding mee kan leggen op die manier.



Zelf straal je dus continu pogingen tot verbondenheid uit en dat ketst steeds tegen het schild vd ander terug naar jezelf. Je voelt je niet gezien, temidden van anderen, die voorbij hollen zonder om zich heen te kijken, dat zelfs prima vinden en elkaar herkennen en vinden dat iedereen dat zou moeten doen.. die connectie is op hun level, maar jij kan niet meer met volle overtuiging daaraan meedoen, het blijft onderhuids wringen als je dat toch (tijdelijk) probeert.. het blijft "genoegen nemen met", geeft niet die verbondenheid die jij nodig hebt met mensen.



Ik merk het zelf ook, hoor. Ik denk dat elk mens verbondenheid zoekt met anderen, ergens in het achterhoofd weet dat we ook verbonden zijn, met elkaar en een groter geheel, op een dieper level.. En dan is het hard en wrang als je dat zelf kan en voelt, en toch niet lukt om echte verbinding te leggen, omdat anderen die connectie op "uit" hebben staan, zeg maar..



En dat wil helemaal niet zeggen dat het geen liefdevolle mensen zijn, of de moeite niet waard, zeker niet!! Maar wel dat je zelf alsmaar "teleurgesteld" raakt, omdat je iets in ze ziet wat ze zelf (nog?) niet zien, en je zou willen dat je van kern tot kern contact hebt onder die normale omgang en communicatie.



En dat zit hem niet eens in de gesprekken of de onderwerpen, maar is te vergelijken met dat je ieder een andere taal spreekt, kan het ook niet anders omschrijven.



Ik heb eens een cursus gevolgd die heel verhelderend was voor mij, waar oa diverse niveaus van communicatie aan bod kwamen.. Je kan "uitzenden" op diverse levels, ik meen dat zij er 4 onderscheidde: hoofd, keel, hart/ziel en onderbuik (seksueel level). Ik zou daar nog andere aan willen toevoegen (denk aan telepathisch/ intuitie/ aanvoelen), of denk aan het "rijtje" chakra's..



Hoofd staat dan voor "rationeel" (nuchter, logica), keel voor praten, hart voor voelen/ziel/liefde, onderbuik voor seksuele connectie, enz.



Het probleem wat je vaak al ziet is als je bijv een SV hebt, maar 1 vd 2 eigenlijk meer gevoelens heeft en wil, en de ander niet.. dan zendt de 1 bijv uit op "hartniveau", maar dat komt niet binnen bij de ander, want die schermt zijn/haar hartniveau af. Het komt dan binnen waar hij/zij wel "open staat om te ontvangen" en dat is dan seksuele level.. Op dat niveau ben je dan verbonden.. niet op het hartniveau (want er zijn er 2 voor nodig, de ontvanger moet ook ontvankelijk zijn op dat niveau)..



En dat ketst dus af, komt op een "lager" niveau binnen. En dat kan 2 dingen betekenen: dat iemand zijn/haar hart heeft afgesloten voor liefde, bijv omdat hij/zij gekwetst is of nog liefde voor een ander voelt, dus iha niet openstaat.. of gewoon niet met jou dat wil/voelt en dus dat hart afschermt. Degene die niet wil of niet kan bepaalt het level dus..



En zo zendt jij een openheid van hart/ziel uit, wat bij veel mensen op "uit" staat, je bereikt ze niet (echt), je ziet en weet van sommigen dat ze iha "uit" staan en niet speciaal zich van jou afschermen, maar omdat ze niet in verbinding met eigen hart en ziel staan..

In feite zie jij dan een dimensie, of ziel, die zij ontkennen, merk je dat ze niet "echt" zijn en dat zelf niet eens doorhebben, niet kennen, ontkennen dat ze een ziel hebben, of daar geen idee van hebben, iig niet naar luisteren.



En dat geeft een stuk onmacht en teleurstelling, je wil ook op jouw level verbondenheid met mensen, met geliefden, en dat zit niet in gesprekken (keel), maar in het najagen van heel andere doelen, waarvan jij weet dat het niet echt toevoegt aan de ziel. Heilig geloven in overtuigingen die jij niet meer deelt, of niet meer belangrijk kan vinden. Jij vindt iemand leuk omdat je ziet/denkt/vermoedt/weet dat onder die oppervlakte een mooie ziel zit. Maar die bereik je niet, is afgesloten, jij prikt wel door die buitenlaag heen, maar die persoon zelf niet.



En iedereen is denk ik "voorgeprogrammeerd" om zich verbonden te willen voelen met "de groep", de gemeenschap, de mensheid vde hele wereld. Die massa zoekt dat ook, maar tot op een bepaald niveau: gedrag, uitingen, om andere redenen verbonden: gelijkgestemdheid in status of leefwijze, intellect, muzikale of kunstzinnige interesse, opleidingsniveau, zelfde smaak, kleding, whatever mensen als "gelijkgestemd" beschouwen of connectie in zoeken/voelen..



Maar of iemand met eigen hart/ziel verbonden is of niet, kan je niet aan de buitenkant aflezen, er is geen gemeenschappelijke smaak of levenswijze die je kan herkennen, want iedereen in elke groep heeft een ziel, maar of ze daarmee in verbinding staan, authentiek of "echt" zijn, kan je niet aflezen aan hun levenswijze.



Wat iemand ook doet voor beroep, met dezelfde status dus, blijkt alleen door te weten of het met plezier, passie en overtuiging is dat ie het uitoefent, of puur omdat het bij intellect/opleidingsniveau past en die status/inkomen oplevert en verder niet veel voldoening, hooguit de voldoening om dat toch maar mooi bereikt te hebben.



Je kan het niet aflezen aan een mooi huis en bezittingen, kledingstijl, oid, want iemand die met passie, hart en ziel leeft, kan best ook een luxeleven hebben en zichzelf dat gunnen, het een sluit het ander niet uit. Overal in elke groep zijn mensen die "echt" zijn en goed met zichzelf verbonden, echt open en liefdevol, passioneel en mensen die zichzelf voorbijlopen en niet bezig zijn met een diepere laag onder alles en iedereen, of daar niet in geloven of geen weet van hebben.



Dat maakt het soms eenzaam en zorgt er ook voor dat je alsmaar teleurgesteld raakt als je je hart open hebt en dat niet vaak beantwoordt ziet. In vriendschappen, familie, kennissen, collega's, grotendeels zelfs tussen al die dierbare personen erbij staat en ernaar kijkt.. je zou willen dat ze ook meer in verbinding met zichzelf staan, of iig van bewust zijn. Omdat dat zou betekenen dat jouw kring groter wordt met wie je op jouw level verbonden zou kunnen zijn..



Ik vond dat eigenlijk best een heeel grote teleurstelling, toen ik eindelijk zelf mijn hart open had, dat je maar zo weinig bij anderen ziet en maar tot zo weinig mensen kan doordringen, het echt zoeken is, temidden van zoveel mensen die je kent of leert kennen..



Ik voel liefde voor heel veel mensen (en dieren), ondanks hun gedrag of overtuigingen, dat blijf ik voelen. Omgekeerd sluiten mensen zich af, iha of voor jou, omdat zij dat niet kunnen of willen, bij onbegrip, of als ze jou niet kunnen overtuigen van hun "gelijk" of levenswijze, zich bedreigd voelen alleen al omdat jij er niet aan meedoet of onbelangrijk vindt wat zij wel belangrijk vinden. En jou er wel degelijk om afwijzen! Vinden dat jij tekortschiet, jezelf of hun tekort doet (bijv baan onder je niveau, niet bezig met presteren en status, en dus "minder" bent dan iemand die dat wel doet en in geld weet om te zetten).



Of die onder liefde iets anders verstaan, zoals helpen, voor hun klaar staan naar behoefte, emotionele afhankelijkheid betekent, dat je je moet inspannen of aanpassen om hun gelukkig te maken (in wat zij denken dat ze nodig hebben van jou daarvoor) en jij dat niet doet, omdat jij weet/denkt dat het daar niet in zit of niet gaat (mee)helpen aan diens geluk.



Maar daarmee kan je nog wel liefde voelen voor die dierbaren, ook als die daar iets anders onder verstaan, niet begrijpen, of niet willen van jou, als het niet op hun "voorwaarden" is. Dat het daar niet om gaat, maar een kwestie is van levels die je voelt, van verschillende levels van uitzenden en (willen) ontvangen, daarin is een ander ook teleurgesteld in jou (dat je niet -uitsluitend- op hun niveau of voorwaarden verbonden wil of kan zijn). Dat zij jou de rug toekeren als je niet "meedoet" of meegaat in wat zij daaronder verstaan of van jou verwachten.



En dat is best hard, daar moest ik echt aan wennen, en soms nog, dat ik dat van hen begrijp en accepteer en toch van ze houd, maar andersom jou de rug toekeren. Niet alleen als je niet meegaat in hun grillen, maar zelfs al een soort bedreiging vormt (van hun overtuigingen) door alleen maar zelf anders te leven.. niet anderen willen opleggen of overtuigen, maar gewoon dat het bestaat dat je anders kan leven, zonder algemene maatschappelijke verwachtingen te volgen, kan al "bedreigend" voorbeeld zijn voor diegenen die heilig geloven in die algemene maatschappelijke verwachtingen, die ze eigengemaakt hebben als eigen normen en standaarden.



Soms is het voorbeeld, dat je je daarvan hebt "afgekeerd" alleen al voor je eigen leven je eigen standaarden volgt (en dat niet van anderen verwacht), kan bij sommigen al (en dat is toch echt hun eigen gevoel) opleveren dat jouw levenswijze het hunne afkeurt, omdat je je niet houdt aan "wat hoort" of wat iedereen doet en belangrijk vindt. Een soort onuitgesproken commentaar en afkeuring op hun levenswijze inhoudt, omdat je niet (langer) eenzelfde levenswijze aanhoudt, die zij aanhouden.



Dus zelfs door alleen maar zelf te leven naar wat je zelf goed acht, zonder dat je vindt of uit dat zij dat ook zouden moeten doen in hun leven, kan dat al bedreigend zijn. Zoals mensen die zich losmaken van hun godsdienst en "verbannen" worden door diezelfde gemeenschap waar ze eerder toe behoorden, een verloren schaap, en zelfs door hun dierbaren (zelfs ouders, broers en zussen) worden afgewezen als "afglijder", die de gemeenschappelijke normen en geloof (en DUS hen, die dat nog wel geloven) afwijst, de rug heeft toegekeerd, afwijkt, afdwaalt van de groep..



Zij vinden dat jij hun afwijst, namelijk hoe zij in het leven staan, ook al accepteer je dat voor hun, en dat zij zo willen leven en jij dat prima vindt, maar niet meer zelf in gelooft en naar leeft. En dat kan je niet duidelijk maken, dat jij hen vrijlaat, maar zij jou niet, zij jou in feite afwijzen als je niet langer meedoet of niet gelooft in hun overtuigingen en leefwijze.



En dat is hard. Jij wil die liefde voortzetten, omdat die daar los van staat voor jou, je wil alleen maar zelf mogen bepalen hoe jij leeft en datzelfde vrijlaten ook van hun ontvangen. Maar zij oordelen en veroordelen wel. En vinden dat jij een oordeel hebt uitgesproken door gemeenschappelijke normen af te wijzen in eigen leven.



Het houden van houdt niet op als het niet meer "past". Dat is het mooie, maar tevens het wrange ervan.. Of jij nu degene bent die afwijst, of je wordt afgewezen door de ander omdat die jou niet meer vindt passen, in jou teleurgesteld is naar zijn/haar verwachtingen van jou, het blijft wrang als er wel liefde is, maar de levels niet overeenkomen..



Ook daarom voelen mensen zich vaak net zo eenzaam binnen hun liefdesrelatie als zonder liefdesrelatie, als het niet overeenkomt in niveau's van uitzenden en ontvangen (en in feite allebei elkaar teleurstelt).. Uiteindelijk mis je wat je krijgt teruggeketst, of je sluit dat zelf dan maar af, als je niet gelooft dat dat nog gaat komen..



En zo ook met vriendschappen. Als je genoeg mensen hebt met wie je wederzijds echt verbonden voelt, kan je daarnaast best een hoop dierbaren hebben met wie dat niet (helemaal) overeenkomt. Maar als je die connectie en verbondenheid niet genoeg vindt in de mensen met wie je veel tijd doorbrengt en van houdt, dan word je alsmaar teleurgesteld en houd je zelf ook op met stralen, of denk je: nu staat mijn hart open en voor wie eigenlijk?! Kan je die verbondenheid niet "kwijt" bij anderen, bij geliefde(n), en denk je: waar doe ik het voor als ik in mijn eentje mijn hart open heb en niet beantwoord wordt.. wat heeft het voor betekenis om in mijn eentje te stralen en niemand dat echt ontvangt of ziet of waardeert, behalve ikzelf?



Voor je het weet ga je zelf ook minder openstaan, minder hard stralen, minder hard in geloven dat het de juiste weg is als het ogenschijnlijk zo weinig "oplevert" aan liefde & begrip enz terug.

Ik vind dat best logisch eigenlijk.



Een open hart betekent ook dat je een hoop verborgen leed en pijn ziet in mensen, in nieuwsberichten, dat alles komt veel harder binnen als je geen muurtjes hebt, en niet afgestompt bent, onverschillig of niet wil zien, of wel best vindt zolang het ver van je bed is..

Ook dat is lastig en je zou voor minder (ellende in de wereld en om je heen in de mensen die je kent) die gevoeligheid al willen verminderen.. alles wat mensen elkaar aandoen uit onwetendheid, dat ze dat zelf moeten ondervinden om te begrijpen of in te zien, hun eigen leven en processen moeten leven en jij daar afstand van moet houden, ook al zie je hun pijn, hun beschadigingen, hun ziel (en wat ze zelf vaak niet zien).



Zo'n "terugval" is dus best logisch, als dat betekent dat je er niet bij hoort, eenzaam voelt, of het idee hebt dat je in je eentje straalt, maar niemand daar eigenlijk op zit te wachten. (omdat je te weinig mensen ontmoet of tijd mee doorbrengt die dat wel zien).

Zo herkenbaar wat je schrijft Suzy.. En dat wat je zegt over een andere taal spreken is precies wat ik bedoel met mn eerdere stuk. Het voelt voor mij alsof ik in een land leef waar een andere taal gesproken wordt, ik kan die taal wel spreken en kan me wel aanpassen, maar het is niet mijn taal en past niet bij me. Ik spreek dus in die taal omdat dat dat de standaard taal is in dat land, totdat er iemand ook ineens iets zegt in mijn taal of iets benoemt over mijn land en ik eindelijk in mijn taal kan praten en anderen zien dat ik heel ergens anders vandaan kom. En dat overschakelen naar die andere taal en wachten tot er iemand in mijn taal spreekt vind ik zo lastig en kost me energie! Ik zou dus wat meer mijn taal/land willen uitdragen, ervoor staan, zodat sneller duidelijk is welke taal ik spreek...

Snappie?!