Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?



Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal (~9000 berichten!) kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.



Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.



Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste drie delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III http://forum.viva.nl/foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV



Eind 2014 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.



Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

Tove: als je je even niet vastklampt aan die cadeautjes, he, maar ze een stukje van je af houdt en er eens écht goed naar kijkt.

Zíjn het dan nog wel zulke mooie cadeautjes of was het meer de nog mooi verpakte cadeautjes, (de mooie verpakking van loze beloften) misschein wel lege doosjes die je in je zorgvuldig aan het bewaren bent, en wacht je eigenlijk nog steeds op de dag wanneer je de (verwachte/voorgespiegelde mooie) inhoud kunt gaan uitpakken?



Wat voor moois heeft hij daadwerkelijk (al) gegeven, dat jij daar zorgvuldig van kan koesteren in jouw hart?

Amy, ook hier zou ik aanraden: wees gewoon eerlijk over wat in jou omgaat.

Ga praten, FwB is te vaag, ieder maakt (samen) de inhoud van zoiets.

Praat over hoe hij zich dat zich voorstelt, hoe dat naar beider idee ingericht kan worden om fijn te zijn, maak afspraken, bijv over exclusief zijn.



Eigenlijk zijn jullie samen enthousiast eraan begonnen, zonder dat duidelijk was wat je dan zo'n beetje kunt verwachten (en hij ook).

Dat geeft die onzekerheid nu (wanneer & hoe vaak ongeveer).

Dit soort dingen loopt nooit vanzelf(sprekend) en zeker niet als beiden niet zo goed weten wat wel en niet gewenst is (zelf gewenst vindt of wat de ander als gewenst ziet).



ALs 1 of beiden maar gaat afwachten op spontane akties van de ander voelt dat al snel als aanpassen, terwijl als je dit gewoon kunt bespreken het voor allebei prettiger is om te weten waar je globaal aan toe bent.



Hij heeft bijv nergens gezegd dat hij intussen ook anderen wil kunnen daten oid, alleen dat ie komende 2 jaar veel ruimte nodig had voor eigen leven.

Als hij jou vraagt op de hond te passen en hij had vrouwelijke visite gehad, dan had ie dat echt wel ff weggeruimd voordat jij kwam, hoor. Hij vertouwt jou in zijn huis als hij er zelf niet is, en als ie iets zou willen verbergen had ie dat wel gedaan.

Hij heeft daar niet eens bij stilgestaan, dat jij die glazen zou vinden en iets van zou kunnen denken.

Social, ik dacht dat er al wel een diagnose was, maar dat is blijkbaar niet zo.

Dat ís ook een vreselijk moeilijk iets, als je daar nog over in onzekerheid zit (weet ik)!

Ook dat kan ervoor zorgen dat je het gevoel hebt dat er niks gebeurt, niet qua oorzaak (zoeken) iig.

Is het tot die tijd meer symptoombestrijding en kijken hoe dat uitpakt?

Ik ken dat soort machteloosheid wel, dat je vindt dat het niet opschiet, ook al nemen ze jou en jouw klachten uiterst serieus, maar weten ze het gewoon nog niet.



Het extreme uiterste: dat herken ik wel in bepaalde dingen die ik heb (moeten?) ervaren.

Misschien omdat dat de "beste leerschool" is oid?

Je aan je/het lot overgelaten voelen is een soort ultieme uitdaging in "je over moeten geven" aan iets waar je weinig of geen enkele invloed op hebt.

Het medische apparaat is soms traag en log, terwijl jij haast hebt om weer gezond te worden, zeker bij enge verschijnselen die je normale functioneren verhinderen en je weet niet hoe lang dat gaat duren en naar je idee stil staat, dat er niks aan gebeurt.



Gelukkig gaan ze weer verder onderzoeken.

Het is heel normaal dat je je hier onzeker, bezorgd, zorgelijk of zelfs labielerig onder voelt: ene dag vertrouwen erin hebt, volgende dag niet, omdat je nog niet weet waar je mee te dealen hebt.

En "weten" is altijd beter, he? Daar kun je wat mee.



Fijn dat je je nog op allerlei andere dingen kunt richten en dat dat artikel aanleiding was tot een gesprek met je vriend.

Zodat hij zich van eea bewust(er) wordt, hoe jij daaraan hecht en wat je zou willen van hem.

Bedenk dat het vaak geen kwestie is van "niet willen" of "niet op het idee komen", maar een soort vaardigheid is die hij niet geleerd heeft, dus niet in zijn "spontane" systeem zit. En zich ongemakkelijk bij voelt, een drempel over moet, omdat hij dat niet ként.

Maar sommige vaardigheden zijn alsnog te leren (als hij dat wil leren).



Veel sterkte meid, ik hoop dat in die onderzoeken duidelijk wordt wat er nou écht aan de hand is en dat volledig herstel mogelijk blijkt.

Gisteren een beursdag (was ik de andere dagen ook maar gegaan, ik vind dat altijd hartstikke leuk), eindelijk beeld bij een paar collega's irl.

Nog 2x een binnenpretmomentje gehad.

De ene zo'n "toeval bestaat niet"-momentje, de andere omtrent dat mijn oog viel op een speeltoestel en ik daar andere speelse taferelen bij associeerde .

De standhouder zag dat, zag ik, alsof hij mijn gedachten kon lezen, haha, en ik kon een grote glimlach niet onderdrukken, voelde me soort van "betrapt".



Er lopen soms best leukerds rond op zo'n beurs, trouwens, lijkt wel inherent aan die beurzen, haha: er worden wat blikken uitgewisseld, zeker als het niet druk meer is qua potentiële klanten, dan is het ook kijken en bekeken worden, hoor.

Ik heb vaak op beurzen gestaan in het verleden en het leukst eraan vond ik de contacten tussen standhouders onderling, wat hun business dan weer is, info of kaartjes uitwisselen, je weet nooit wat je er nog eens aan hebt.

Zo ook met de buurstand gekletst, dat klikte leuk en die hebben dit jaar nog een paar beurzen (meer consumentgericht namelijk).

Ze had het erover dat ze een jonge stagiaire had die totaal ongeschikt was, dat er (net als in de horeca) mensen zijn die het snappen of niet, en ik vertelde dat ik me beschikbaar stel, of als invaller, voor toekomstige beurzen.



Omdat ik zo veel alleen en vanuit huis werk, vind ik het een verademing soms, die (oppervlakkige) drukte.

Dit is een stel met nog jonge kinderen, de avonden op die beurzen breekt hun dan op (beide ouders weg) en voor mij maakt het niks uit juist, welke tijden. Dat kan nu in mijn voordeel werken.

Daaraan merk je soms dat werkgevers ook wel door krijgen dat jong niet altijd beter is.



Tegen het eind van de dag bij het "informele gedeelte" bij eoa stand in gesprek geraakt met een man, die eerst vroeg wat ik die avond ging doen en daarna wat ik uberhaubt deed (voor werk en in vrije tijd), dat ik geen tv keek maar hier schreef.

Toen bekende hij meteen zijn onzekerheid, gebrek aan (sociaal) zelfvertrouwen en dat ie eigenlijk weleens een goed gesprek (psychologisch) wilde hebben, overwoog naar een psycholoog te gaan, enz.

Dat vind ik mooi, zeker voor een man, om zich zo te openen naar een vreemde (of juist een vreemde) en ik dat als een compliment zie als mensen mij zo snel in vertrouwen nemen.

Hij was vertegenwoordiger, vertelde hij, grappig dat je dan toch in zo'n soort baan rolt, waar je zelf op mensen moet afstappen.



Als potentiele vlam weet merk ik dat dat niks voor mij is: in emotioneel/sociaal opzicht wil ik niet degene zijn die (veel) "sterker" is tegenover iemand die zichzelf nog helemaal niet kent, nog helemaal aan het begin staat met "aan zichzelf werken", ook al vind ik die stap op zich al heel wat, als die interesse in zichzelf er is en de wil iig om zijn zelfvertrouwen te vergroten.

Maar zo heb je dus zélfs op zo'n "oppervlakkige" beurs opeens wat diepere gesprekjes, hahaha.



Daarna in eigen buurt ergens een hapje gegeten, raakte ik in gesprek met een Fransman, en ik kan wel aardig wat frans, die vroeg ook wat ik voor werk deed, en die had vrienden in Frankrijk die zoiets zochten, of dat ook kon.

En ja, dat kan. En ik kan dat ook vertalen naar Nederlands, zodat ze ook Nederlandse teksten zouden hebben.

Nummers uitgewisseld, dus misschien een nieuwe klant gescoord.



Zomaar spontaan en informeel, alleen maar omdat je enthousiast vertelt wat je graag doet voor werk en vrije tijd

Ik merk wel dat ik liever niet vertel wáár ik dan zoveel schrijf, trouwens, als het om bekenden gaat iig.

Dan zou ik mijn "anonimiteit" hier kwijt zijn en ik schrijf hier natuurlijk nogal wat eigen gedachten en ervaringen ook..

Niet dat ze dat niet mogen weten, ik vertel ze zelf wel als ze iets willen weten, maar dit is wel erg "mijn eigen ding".

Je diepere hebben en houden hoeft niet geheim, maar nou ook weer niet op straat te liggen

(mijn meest close kringetje weet dat wel en die voelen zich niet geroepen dat te gaan lezen, gelukkig)



Sommigen aan wie je dat vaag vertelt begrijpen totáál niet dat je eigen (privé)ervaringen en visies zou willen delen met anderen, laat staan ook nog zou willen meeleven met anderen, die je niet eens kent "in het echt".

Vaak die mensen die eea hebben meegemaakt (en alsmaar doorgegaan zijn, nog onder de oppervlakte ligt) en daardoor lange tijd de kat uit de boom kennen, voor ze wat vertrouwelijker worden.



Nou ja, zo'n dagje als gisteren laat me weer eens beseffen hoe nodig ik het ook heb om "buiten te spelen", juist in de winter ook.

Ook om ergens naar op weg te zijn, onderweg te zijn en ook weer lekker thuis te komen.

Dat moet ik toch op eoa manier meer inbouwen, meer evenwicht in hebben, de focus nu en dan op andere onderwerpen, meedenken (en doen) in het zakelijke wereldse wereldje.