Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?



Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal (~9000 berichten!) kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.



Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.



Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste drie delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III http://forum.viva.nl/foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV



Eind 2014 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.



Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

Eh, die laatste 2 posts, Zela?!

What happened?

Mooi momentje idd, van die ogenblikken, maar waarom kan hij verder de pot op?



Leuk, die spaanse lessen, misschien start ik deze winter ook wel.

Buenas noches y duerme bien, Zela!

Voy a dormir tambien.

Hasta manana

Zela: waar hij vandaan komt kan zeker een rol spelen.

Ik ken maar 1 jonge vrouw die uit dat land komt en die hier geboren is en haar hele leven al woont, maar haar ouders pushen heel erg dat ze een man moet vinden uit eigen gemeenschap (wel die hier wonen, maar daar vandaan komen).

Ze is zelfstandig, werkt en studeert, mag van alles, incl reizen enzo, maar op relatiegebied is het een ander verhaal.

Ze heeft nu een Nederlandse vriend en houdt dat verborgen voor haar ouders.

Die ouders willen maar niet begrijpen dat zij hier opgegroeid is en hier vrienden, vriendinnen en haar relaties heeft gemaakt.



Ze zet zich ook in voor die gemeenschap, het is blijkbaar belangrijk voor haar ouders en generatiegenoten daarvan, dat de taal en cultuur en dergelijke bewaard blijft en overgedragen wordt. Terwijl ze nog nooit in dat land geweest is.

Misschien speelt zoiets bij hem ook mee?

Maar vermindert jouw gevoel voor hem niet nu het zo ingewikkeld blijft en nu weer misverstanden erbij, weet hij niet of hij wil praten, enz.

Denk je niet dat dat dan ook een gecompliceerde relatie zou worden?

een hoop gedoe?



En niet beschikbaar zorgt er soms op zichzelf al voor dat iets nog weleens begeerlijker wordt (dan het in werkelijkheid zou zijn,?) omdat iets wat niet/ moeilijk te krijgen is soms wordt geassocieerd met waardevol en je bovendien als jullie op het werk ook niet echt meer met elkaar omgaan, behalve een enkel ogenblik, en zo weinig kans krijgt om die roze wolk bij te stellen naar reeler beeld. En ook niks ontwikkelt, elkaar niet beter leert kennen en dus zich niks kan ontwikkelen.

Het staat stil.



En frustratie & misverstanden leiden tot piekeren.

(veel piekeren zegt niks over hoeveel je voor hem voelt).

Stil staan om regelmatig te kijken waar je nu zelf staat is prima.

Daarnaast uitkijken dat je zelf niet stilstaat in eigen ontwikkeling (daardoor).



Het zou wel fijn zijn als er een verhelderend gesprekje mogelijk wordt face to face, zodat je iig duidelijkheid hebt, iets definitiefs, en er niet alsmaar een deur op een kier blijft staan (van: misschien ooit tzt).

Zodat je zelf niet in mogelijkheden blijft denken die er misschien helemaal niet zijn en ook niet komen.

En blijf je afvragen of dat wel iets voor jou ís, als er zoveel "gedoe" bij komt kijken..

Even een theorietje op mezelf loslaten, misschien herkennen jullie je er ook wel in:



Als je nou vroeger je temperament om eoa reden de kop in gedrukt hebt (of je ouders, goedbedoeld en wel temperament niet trots be/gezien werd als "kijk, wat fijn, ze heeft een eigen willetje hoor!", maar als ongehoorzaam of lastig beschouwd werd, en je moest leren dat de wil van de ouders gold, dus jezelf dimmen, leren beheersen (= jezelf intomen?).

En dat wordt bijgebracht met beloning (prijzen) en straffen?



Ik heb weleens gelezen dat tot ongeveer 12 jaar een kind vooral leert door aanmoediging (zoals een baby die leert lopen bijv) en daarna vooral door (dreiging van) straf (bijv naar je kamer sturen of een week geen zakgeld, niet uitgaan, whatever welke consequentie erop staat).

(Dat weet de overheid ook en wil de burger "opvoeden" met (geld)boetes of gevangenisstraf en dergelijke als iets wordt overschreden of nagelaten).



Als ouders nou té bepalend zijn geweest, he, met nogal "dominant" hún ideeen en overtuigingen en regels aan te leren dmv straf en beloning (want dmv Pavlov leren mensen en dieren, daar reageren wij mensen ook nog altijd op) en op die manier bepaalde ideeen dus ingesleten automatismen (conditioneringen) worden: is het dan niet gewoon helemaal niet raar of "zwak" als je (daardoor?) op latere leeftijd ook maar moeilijk bij dat temperament komt?



En zich dat bijv uit in "laksheid", moeilijk toegang hebt tot wat je nou eigenlijk zelf wil in het leven, of belangrijk vindt en daar vurig voor (je mening) op komen, moeilijk in gang te krijgen bent (of het nu om verplichtingen gaat maar evengoed/zelfs als het gaat om iets leuks doen, waar je van geniet en een beloning in het vooruitzicht hebt) maar ook sporten, telefoontjes plegen, regelen, zonder iemand naast je te hebben staan die als "stok achter de deur" fungeert met prijzen (fijn dat je dat ff gedaan hebt) of straffen (op je tekortkoming wijst dat het nog niet gebeurd is). En misschien zich dat doortrekt naar ook andere gebieden (zoals libido: in wisselwerking bij mij iig hoger dan vanuit puur mijzelf).



Ik vind dat eigenlijk best logisch.

NIet om daar je ouders de schuld van te geven oid of dat je je dan levenslang kunt beroepen op dat je nu eenmaal zo bent (geworden), maar wel dat mensen het zichzelf zo kwalijk kunnen nemen waarom ze niet wat meer pit hebben of leggen in wat ze doen, als er weinig consequenties aan zijn, dus bijv in hun eentje.



Ik vind het dan helemaal niet zo onlogisch dat je dan de aanmoediging van een coach zoekt, of cursus, eoa leraar of voorbeeld die dat weet te aktiveren, je te interesseren of je nieuwsgierigheid wekt, (wat je ook in gang/ beweging kan zetten).



Nu is het niet de bedoeling dat je partner je leraar of coach moet zijn, maar het idee dat alom leeft in de maatschappij (en hier) is toch dat je alles zelf (eerst) moet kunnen, alvorens een volwaardig partner te zijn.

Daar ben ik het niet helemaal mee eens, mits het over en weer is: dus niet de ene almachtig is (of de baas speelt en zich verheven voelt boven de partner) en de ander alsmaar voegt en volgt en denkt dat de ander alles idd beter weet, he.



Maar waarom zou je elkaar niet kunnen stimuleren of tot stimulans mogen zijn in een relatie, zonder jezelf daarom "ongelijkwaardig" of een kluns daarin te voelen naast diegene die daar dan wel goed in is?



Maar niet iedereen leert door aanmoediging (het snelst) dus: er zijn er die dus pas in aktie komen als er "straf" dreigt: een boete, eoa negatieve consequentie, dat de ander dreigt met de relatie te kappen enz.



Ik weet voor mezelf niet of het per sé een (zelf)disciplineverhaal is als wel een temperamentverhaal, maar een bepaalde instelling die je ooit ergens hebt ingesteld/eigengemaakt, die de jouwe misschien niet is, maar in antwoord dus op opvoeding en omgeving, voorbeeld, consequenties meekrijgen (zelf en/of van anderen zien).



En dus wel zelfbeheersing ként bijv, maar op gebieden die als volwassene niet langer gepast zijn en andersom jezelf "verliest" in je laten gaan in dingen die juist "verkeerd" zijn, maar min of meer geaccepteerd in de volwassen wereld als "menselijk": "iedereen heeft wel iéts waar hij/zij zich aan te buiten gaat, tóch?!"



Hoeveel mensen vinden iets alleen maar steeds levensgroter aantrekkelijker worden als het "niet mag?"

Bij mij triggert zoiets mij wel: juist iets niét mogen van anderen triggert bij mij zoiets van: "wie zegt/vindt dat? Dat maak ik zélf wel uit!"

(dus kont tegen de krib, eigenwijs zijn).

Of juist iets moéten van/voor een ander: evenzo.



Aan de andere kant heeft (alleen) aan/bemoediging (van buitenaf) bij mij ook niet altijd het gewenste effect.



Sommigen zoeken misschien een partner om gemotiveerder te zijn (dus van buitenaf) om eea echt aan te pakken wat ze zouden willen, dus niet om het aan die ander óver te laten oid, (omdat die daar goed in is en de taken zo verdeeld kunnen worden dat ieder zoveel mogelijk kan doen waar hij/zij goed in is en het andere mooi de partner kan doen, zodat je dat zelf niet hoeft te leren/kunnen)..

maar omdat ze gewoon niet gewend zijn waar dat van binnen vandaan te moeten halen, en hoe, als dat en bepaald temperament of energie betreft of vereist en jij die ergens ooit aan banden hebt gelegd, dus niet zelf weet te vinden/triggeren?



Als zijnde ongewenst of nutteloos en daardoor op "uit" (niet nuttig om te aktiveren) staat?

het wérd voor je bepaald, eigen willetje werd als ongewenst beschouwd, als dat in ging tegen wat anderen als goed/slecht beoordeelden en die het voor het zeggen hadden?

Discipline berust op diezelfde wil (wilskracht) en wat nou als wat jij wilde niet meetelde en dus ook ergens op de achtergrond verdwenen is?



In die zin dat je best weet wat je op korte en langere termijn wilt voor jezelf, jouw leven, doelen enz (als dat zo is, he, stel je weet prima wat je wil, alleen vertrouw je er niet op en is het hele interne gevecht om "jezelf je zin geven" (kinderlijk willen: korte termijn) en "jezelf beheersen, volharden ergens in, oefenen zonder directe beloning/ straf, maar die beloning (hopelijk) later komt, (bijv je gezondheid oid). Geduld hebben dus (en niet zeker weten, want wie zegt dat dat zich later idd terugbetaalt, dat weet je niet en ook niet of er uberhaubt een "later" zal zijn (voor jou).



En als je dat (dat temperament, drive, wil, in beweging komen) dan wél vindt in wisselwerking met iemand anders, (die dat uitdaagt, prikkelt en bovenhaalt waar het blijkbaar te vinden is, dus je hébt het wel daar ergens in jou!) is dat dan per definitie minder okay dan helemaal vanuit jezelf?

Ik moet daar nog eens nader over nadenken.



Veel mensen vinden zichzelf "zwak" als ze ergens hulp bij zouden vragen, als het om emoties, verandering of aktivering van skills en eigenschappen en dergelijke gaat of om zichzelf iets aan- of af te willen leren, terwijl ze het heel normaal vinden om tennisles te nemen als ze willen leren tennissen, niks "zwaks" aan!

En elke toptennisser heeft een coach die ze afbeult en bemoedigt!

Vinden we ook niet bepaald raar.



Het hele idee dat je alles eerst zelf uit eigen beweging moet willen én kunnen, geeft zeker wel een sterke basis, natuurlijk, zeker als het om basisvaardigheden gaat van zelf een redelijk verantwoord en leuk leven met voldoening enz, dat je niet afhánkelijk voelt of bent van een partner, dus dat geeft een bepaalde vrijheid en vrijwilligheid aan een relatie (graag of niet, dus niet uit afhankelijkheid).



Maar er is niks mis mee imo om bepaalde dingen aan- of van elkaar te leren of dat de 1 daar beter in is en de ander niet, mits dat over en weer is.

Je bent natuurlijk elkaars opvoeders/ ouders niet, dus "niet mogen", verbieden en straf is daarin geen (gelijkwaardige) optie, al gebruiken mensen dat wel om de regels van de relatie te formuleren en te waarborgen (zoals: vreemdgaan = wegwezen!), maar ook om druk uit te oefenen in een door hun gewenste richting, zelfs mee te manipuleren.

Als dat eenzijdig je zin opleggen aan een ander is of eenzijdig die regels bepalen is dat natuurlijk niet okay.



Maar is het helemaal fout als je iets wat je zélf ook wilt, maar moeite mee hebt, gewoon gemakkelijker vindt "voor een ander" of in wisselwerking met een ander dan "voor jezelf"?



Ik betrap mezelf erop dat ik bijv in (seksuele) fantasie mezelf toespreek, er altijd een ánder bij fantaseer, ook al geef ik zelf die ander dus vorm en tekst

Is dat dus een onderdeel van mezelf, die dan als het ware mij "aanstuurt" of aanmoedigt of het verhaal ergens heen "manipuleert".

Herkent iemand dat?

Met of zonder daar per sé een gezicht bij, bedoel ik.



(sommige zelfveroordeling noemen ze het oordelende stemmetje van vroeger, opvoeders enzo), maar in dit opzicht ben ik het zelf, die stem, die bestuurder, of (vaker) eoa projectie op iemand die ik aantrekkelijk vind oid.

Of een herinnering aan zo'n soort eerdere ervaring met eoa minnaar.



Dus ergens put je dan nog steeds uit van binnenuit, maar giet ik het in de vorm van "van buitenaf" (alsof een ander mij toespreekt).



Wat veel mensen dus wel zullen herkennen bij zelfveroordeling enzo, maar dan is het vaak het ego (denk maar niet, verbeeld je maar niet enz).

Ik heb het hier over iets in mijzelf wat mij als het ware "overtuigend als een soort coach toespreekt en leidt met "straf en beloning" (om me ervan te overtuigen dat iets wat als kind misschien iets onbegrijpelijks was en me voor schaamde?) als volwassene geheel normaal, okay en zelfs iets wenselijks is? En als het ware ook een "spel" met zelfbeheersing en temperament versus laten gaan is en aan over geven is (controle/ concentratie en controle los kunnen laten).

Mensen met veel temperament hebben ook een aardig libido en andersom, zou dat zo zijn?



(in andere dingen kan het juist andersom zijn, he: jezelf beheersen bijv: van een klein kind kan nog niet verwacht worden dat ie niét die hele zak snoep leeg eet als hij/zij de kans krijgt (ook al zijn daar al vrij vroeg verschillen in, in onderzoek blijkt dat) maar als volwassene wél van je verwacht wordt dat je zelfsturing en verantwoordelijkheidsgevoel in hebt.

(oa je laten gaan in slechte gewoontes bijv, zonder daar echt van te genieten, maar toegeven aan eoa behoefte is die op termijn helemaal niet goed is en niet (be)loont, maar wel op korte termijn een korte kick in de hersenen geeft (beloningsgebied laat oplichten en stoffen vrijmaakt, maar na die korte opleving juist spijt en zelfveroordeling bijv oplevert).



Hmm, toch nog eens nadenken over deze verbanden.



Merken jullie bepaalde eigenschappen die je wel in bepaalde rollen en gebieden sterk ontwikkeld hebt en in andere opzichten weinig tot niet van diezelfde eigenschap?

of is het zo'n beetje een uitvloeisel in alles wat je doet (werk, sociaal leven, in lust en liefde)?

quote:Social schreef op 27 november 2015 @ 23:38:

Suzy een beetje nature en nuture debat.

Jij geeft aan dat invloeden in opvoeding een zodanige invloed kan hebben op je persoonlijkheid.



Het straffen/belonen etc komt allemaal vanuit het behaviorisme een bepaalde leertheorie. En een bepaalde stroming wat gedrag kan verklaren.



Er zijn natuurlijk veel meer stromingen en andere kanten om zoiets te verklaren.



Ik weet niet goed wat ik geloof. Er zijn zoveel tweeling studieen waar een eeneiige tweeling gescheiden is en beide groeit tot twee totaal verschillende mensen. Invloed van omgeving is dan dus enorm. Maar je hebt ook andere uitkomsten.



Omgeving speelt sowieso een rol. Zeker in de opvoedingsstijl denk ik. Het teveel inperken van natuurlijke karaktertrekken lijkt mij niet goed. Ik denk dat je daarmee best wat "schade" aanricht en iemand dus wezenlijk veranderd. Kijk ook maar naar invloed van pestgedrag.



Ik heb trouwens alleen goed eerste gedeelte van je post gelezen. Morgen misschien de rest.



Ik doel niet op behaviorisme of andere bepaalde psychologische stromingen.

Die berusten idd allemaal op theorieen die ooit bedacht zijn.

Ik bedenk mijn eigen theorietjes

Die theorieen waren aanleiding om altijd te zeggen dat psychologie geen wetenschap was, bleef een soort geloof idd in wie/welke stroming de meeste invloed had, maar worden momenteel ingehaald door de stand van de wetenschap (neuropsychologie) die oa onderzoeken met scans doen (en fysieke chemie, hormonen en stoffen enz) om het brein in kaart te brengen en eea "meetbaar" te maken.

Daarmee weten ze nog lang niet alles, natuurlijk, maar sommige vermoedens/theorieen lijken bevestigd te worden, danwel onderuit gehaald te kunnen worden.



Aanleg/vroege jeugd wordt nu zo'n beetje onder 1 noemer gebracht, omdat je alleen maar kunt zien hoe hersenpatronen (al) zijn gevormd en reageren op bepaalde dingen.

Het is in zoverre duidelijk dat uitsluitend genetische aanleg niet bepaalt of een gen aktief is of niet, zoals bij die tweelingen idd.

Omgeving/omstandigheden (zoals opvoeding en voorbeeld) speelt daarbij een (grote) rol.

Er bestaat bijv idd zoiets als een verslavingsgen, zelfs bijv een muizensoort/familie met een verslavingsgen voor alcohol die in allerlei onderzoeken gebruikt wordt. Oa waarom de een dat wel ontwikkelt en de andere met datzelfde gen niet.

Mega interessant iig, ook waar in het brein div hersengebieden liggen, hoe we herinneringen opslaan bijv is dmv de zintuigen, zoals een bepaald parfum iemand direct naar een moment/gebeurtenis of persoon uit het verleden brengt.



Oa staat wel vast dat herhaling zorgt voor vaste, ingesleten (geautomatiseerde) hersenroutes.

Dat stuk brein wat we met dieren gemeen hebben is nog steeds aktief, ook al zijn er later nieuwe hersendelen ontwikkeld door de mens. Die liggen daar overheen, maar we gebruiken de oude, primitieve nog steeds (waaronder instinct).

Dat maakt het ook zo ingewikkeld denk ik om onszelf/ de mens te begrijpen: via de "primitieve route" die veel sneller reageert (bijv bij angstige situatie) krijg je een ander antwoord dan via de langere route van oa gevoelens & beredeneren met je kennis en verstand, die eea kan nuanceren.



Angst wordt eigenlijk beschouwd als een apart soort emotie, omdat die mn de amygdala en primitieve hersendelen (vecht-vlucht) in gang zet en de langere route zo'n beetje uitschakelt.

Langdurige dreiging en angst en stress doet hetzelfde, dat heeft dus (langdurig) invloed op het onderdrukken van gevoelens en verstandelijke vermogens. Daarom is het vrij lastig om iemand die ergens bang voor is met verstandige argumenten gerust te stellen, dat er niks is om bang voor te zijn enzo, pas als de dreiging voorbij is kan dat brein (en lijf) weer écht ontspannen.



Maar dreigingen/gevaar versus je veilig voelen zijn tegenwoordig niet meer die van vroeger (een leeuw voor je neus), maar bijv (dreiging van) werkloosheid, ziekte, geen inkomen/geld, geen dak boven je hoofd, relatie die niet lekker loopt, (dreigend) verlies van iets of geliefd iemand, dreiging van conflicten, oorlog, verbaal of fysiek geweld, enz.



Dat soort dingen verklaart wel waarom de 1 op eenzelfde situatie bijv reageert met juist meer vechtlust en de ander juist verlamt of liefst (ergens in?) vlucht.

En daarom geloof ik persoonlijk niet zo in campagnes van de overheid als die uitsluitend een beroep doen op het gezonde verstand.

Ze kunnen beter eens onderzoeken waaróm zoveel jongeren aan de pillen gaan, of joints, alcohol en dergelijke.

Als niet wordt ingespeeld op oorzaken (bijv uithollen van sociale zekerheidsstelsel, toekomstvooruitzichten van geen werk/geen pensioen, of het gevoel van nergens bij horen enz) leven mensen nu eenmaal niet alleen op hun verstand.

Reclamemakers weten dat heel goed, als je hoort wat voor termen ze gebruiken en wat voor sfeer ze willen neerzetten, let maar eens op zorgreclames die we zometeen weer om onze oren krijgen (wij zorgen voor u, gun uzelf dit of dat, zorgeloosheid, de zekerheid van ontzorgen enz).



De overheid weet meestal niks beters dan een steeds groter beroep doen op eigen verantwoordelijkheidsgevoel van de burgers, en die wordt steeds meer uitgebreid naar verwachten dat je ook nog mantelzorg doet voor je buren, oudere ouders enz.

En dat heeft te maken met kostenplaatjes.

Bovendien geeft de overheid zelf ook niet het beste voorbeeld, zoiets als ouders die er zelf een potje van maken, hun financien niet op orde houden, zelf van alles fout doen, zelf bijv roken/drinken en de kinderen verbiedt om hetzelfde te doen.



Dat veteranen met een of meer indrukwekkend negatieve oorlogservaringen getraumatiseerd zijn vinden we heel logisch, maar hetzelfde effect heeft een (langdurig) angstige jeugd, als je bijv je ouders of familie niet eens kon vertrouwen (zoals misbruik en mishandeling, waaronder verbale), eoa traumatische ervaring (zelfs eenmalige), enz.

Mensen met dat soort ervaringen zijn veel gevoeliger iha al voor angst en dreiging dan anderen.



Het blijft voor mij juist vreemd dat andere mensen (en zelfs onze "leiders") maar zo weinig kaas gegeten hebben van (de kennis die er nu is over) dat soort mechanismen van de mens of iig niks mee doen.

Ze blijven redeneren vanuit zichzelf en onbegrijpelijk vinden waarom de 1 met agressie op dezelfde situatie reageert en de ander met vlucht(gedrag) of zelfs "bevriest".



Als er een vechtpartij of ongeluk gebeurt of iemand dreigt te verdrinken is een bekend fenomeen dat de meerderheid verlamt, de andere kant op kijkt of wegloopt en maar een enkeling aktie onderneemt, erop af gaat en hulp biedt.

Bij vechtpartijen hier in de omgeving (kroegen waar ik niet kom) zijn het altijd dezelfden die ertussen springen en buiten zetten of weten te sussen.



De leervermogens reageren nogal op Pavlov-effect: herhaling en oefening.

Motivering speelt dan ook een rol, oa of je dat ervaart als "moeten" leren (verplicht, zoals schoolplicht) of (zelf) wíllen leren bijv (zelfgekozen studie die je interesseert) en welk motief (alleen om je geld mee te verdienen later of omdat je daadwerkelijk die kennis en ervaring wil vergaren, er goed in bent/wil zijn en leuk vindt om te doen).



Net als de hele emancipatie van de burger m/v: was het eerst een "recht" op arbeid voor iedereen, inmiddels is dat een plicht geworden, anders geen inkomen en geen dak/eten en andere basisbehoeften (uitzonderingen daargelaten).



Zowel mannen als vrouwen hebben er gewoon een hoop verantwoordelijkheden bij gekregen en voor veel mensen is dat best zwaar, zeker in tijden van crisis, of op bepaalde leeftijd of ziekte of mentale problemen, om met de (verzwakte) energie die ze hebben dat allemaal op de rit te houden en de moed niet te verliezen.

Ook daarin geldt dat eenzelfde situatie bij de een juist vechtlust oproept en de ander vertwijfeld raakt en "bevriest" en de ander vlucht of ergens in vlucht.

Het is ook bijv bekend dat kinderen uit destructieve, mishandelende gezinnen bijv bij het zien van een neutrale blik (foto's of op het schoolplein oid) dat interpreteert als een boze blik (omdat de focus al zo afgesteld is geraakt op het "lezen" van een potentiele uitbraak van agressie), terwijl andere kinderen dat wél juist interpreteren.

En dat kan grote gevolgen hebben bijv als je naar zinloos geweld kijkt: vaak ontstaan doordat iemands blik de agressieveling niet aanstond of per ongeluk in de drukte een duwtje kreeg en dat als "uitdagen" (of geen respect) interpreteert.



Verzekeraars vergoeden bijna alleen nog maar cognitieve therapie: gericht op ander gedrag(spatronen) aanleren of oud gedrag(spatronen) afleren, maar daaronder blijf je toch je "voorkeurs"mechanismen hebben hoe je in 1e instantie automatisch en onbewust reageert op eea (oa overlevings- en verwerkingsstrategieen).



In het leger wordt ook geprobeerd om mensen die als 1e automatische reactie "vluchten" hebben, dat om te zetten in "vechten". Ik weet niet of dat ook echt lukt in een levensbedreigende situatie, dat is altijd maar afwachten.

Zo ook beveiligers, brandweermannen en agenten, waarschijnlijk zul je daar wel op geselecteerd worden, denk ik dan?

En ik denk dat je mensen wel kunt trainen danwel hersenspoelen om bij angstige acute situaties een andere reactie/ gedrag te vertonen



Mbv nieuwe info op (neuro)psychologisch gebied kunnen ze iig van alles verklaren (mits ze de juiste conclusies eruit halen, he, want sommige flutonderzoeken denk ik weleens dat ze kip-ei misschien weleens omdraaien, haha, zoals: getrouwde mannen zijn gezonder en gelukkiger dus de boodschap is: mannen, ga vooral trouwen want daar word je gezonder en gelukkiger van!



Er is dus bewezen een belonings- en pijngebied in de hersenen en dat pijngebied beslaat zowel fysieke als mentale pijn: zelfde gebied wat oplicht. Beloningsgebied gaat gepaard met bepaalde stoffen die een "kick" geven, korte of lang(er)durige euforiegevoelens, die een "goed gevoel" geven. Veel mensen ervaren dat als genots/geluksmomenten maar op de lange termijn is het eerder "voldoening" wat meer een (langduriger) gevoel van gelukzaligheid oplevert.

Dus het motto: "je moet van het leven genieten" doelt voor de meeste mensen: verzamelen van zoveel mogelijk "genots"momenten (cq dat beloningsgevoel) wat oa dopamine afgeeft aan het lichaam.

En ik denk dat sommigen die niet zo genieten van het leven, te weinig van die momenten ervaren (en dus weinig van die beloningsstoffen) of in de "verkeerde" dingen zoeken, zoals dat die stof ook vrijkomt elke keer dat je toegeeft aan een verslaving(shandeling).



Zo is oa bekend dat alleen al het zien van een naald bij een cocaineverslaafde het beloningsgebied in de hersenen al doet oplichten.

En dat is dan zo'n Pavlov-reactie dus: het brein "verheugt" zich al op de "shot".

En ik denk dat andere "primitieve" behoeften, zoals je seks ook onder kunt scharen (of libido) ook op die manier reageert: iemand die (vrijwel) niks voelt bij seks (geen opwindende seks kent of heeft of heeft gekend, of juist negatieve indrukwekkende ervaring(en)) bij het vooruitzicht van seks nauwelijks reageert (niet opgewonden zal worden en allerlei stoffen niet aanmaakt, of bij traumatische ervaring eerder met angst dan opwinding/verheugend reageert in het brein) en iemand met een uiterst opwindend en bevredigend seksleven juist wél bij het vooruitzicht alleen al (of herinnering aan) daarop reageert met opwinding (en fysieke reactie).



Daarom is het wel nuttig om eens voor jezelf bepaalde familiepatronen in kaart te brengen (dat doen artsen ook bij bepaalde ziekten om erfelijkheid op te sporen): zowel fysieke als mentale terugkerende dingen kunnen wel een aanwijzing zijn voor waarschijnlijkheid, ongeacht of dat genetische aanleg danwel door voorbeeld/vroege jeugd/opvoeding/leefwijze mee in aanraking gekomen is, wat van generatie op generatie voorkomt in de familie.



En omdat reactiepatronen al vroeg worden aangelegd, is de kans groot dat je 1 van die patronen van 1 van je ouders "overneemt". Ik ben eigenlijk wel benieuwd naar die groep kinderen (van de nieuwe generatie kinderen) die van baby af aan het grootste gedeelte van de tijd door kinderdagvrblijven is opgevoed misschien een gecorrigeerd voorbeeld meekrijgen dan 1 van de patronen van de ouders/ families?



Want die onderzoeken met eeneiige tweelingen die in verschillende (pleeg)gezinnen en andere van elkaar verschillende omgevingsfactoren zijn opgegroeid, vertonen idd die verschillen dat bepaalde genetische aanleg wel of niet geaktiveerd zijn (op "aan" of "uit" staan en in welke mate dan op "aan".



Interessant daaraan is het gegeven (als het zo blijkt te zijn) dat je kinderen idd van jongs af aan kunt sturen, ook mét een bepaalde aanleg ipv achteraf proberen bij te sturen als bepaalde patronen al lang ingesleten zijn (door gevangenisstraf, door therapieen, enz om eenmaal geaktiveerde patronen nog bij te stellen of te veranderen).

Ik heb bijv bij het leren skieen op een gegeven moment zonder les zelf eea verkeerd aangeleerd, of een bepaalde tennisslag en krijg zoiets er nog maar eens uit , dat is heel moeilijk, dat doe je onbewust en automatisch.



Bepaalde dingen, zoals je reactievermogen, wordt beinvloed door oa je leeftijd, maar ook door oefening. Als je veel computerspelletjes doet die snel reageren vereisen, dan train je dat vermogen.

Net als dat ze ouderen aanraden om bijv puzzels op te lossen (in kranten of puzzelboekjes) of iets van bridge oid te (blijven) doen, omdat dat de hersenen blijft oefenen.

Of te zwemmen of wandelen of golfen (iig bewegen) om fysiek soepel en in conditie te blijven.



En iemand die de "kick" van een tijdje hardlopen kent (oa endorfines aanmaakt) zal eerder geneigd zijn om dat de volgende keer graag opnieuw te doen dan iemand die er alleen maar een hoop spierpijn en ademnood aan overhield (als ervaring/herinnering).

En die laatste moet dus maar "geloven" dat het zo is, wat de eerste beweert (uit eigen ervaring kent) en wat de trainers/coaches vertellen, die moeten dat maar van ervaren sporters aannemen als ze dat zelf (nog) niet kennen.

Evenzo met seks/intimiteit: sommigen geloven niet (of kunnen zich er geen enkele voorstelling bij maken lijkt mij eerder) in meervoudige orgasmes of uberhaubt dat seks opwindend kan zijn, als ze dat nooit ervaren hebben en erover lezen en hun wenkbrauwen optrekken (zoals in een ander topic) waar anderen toch zoveel "ophef" over maken.



Ervaringen blijken echt wel een sleutelrol te spelen in of iets als beloning(positief), als neutraal, of als pijnlijk/straf/negatief worden ervaren, bij het leervermogen en de motivatie om iets te leren.

Ik vind dat vrij logisch, uit eigen ervaringen iig wéét ik dat je vermogens (alsnog) kunt oefenen in iets "bijleren"/ verruimen/ veranderen, al heb ik minder ervaring met iets "afleren".

iemand die als vanzelf op de maat danst, kán bijna niet (terug) naar niét op de maat dansen.



In div opleidingen zei men in theorie dat het "universum" het woord "niet" niet kent.

Er is altijd groei en vooruitgang in het heelal, het deit alsmaar uit (nog steeds iig, voor zover bekend).

Als je eenmaal wéét dat de aarde rond is, en de zon er niet achter de horizon af valt, niet weggaat en maar weer hopen dat ie weer terugkomt de volgende ochtend, maar dat de zon er altijd is en de aarde draait, dan kun je niet meer terug naar het oude "geloven" wat ze vroeger geloofden.

En dat een schip aan de horizon er ook niet afvalt, je de masten nog kunt zien als laatste, en de bemanning weet dat ze niet van die rand afgevallen zijn, maar gewoon verder varen (hun horizon is een andere dan van wie dat schip bekijkt in de verte).

Sommigen hebben dat met eigen ogen gezien, dat de aarde rond is en niet plat, bijv vanuit een vliegtuig, en ontdekkingsreizigers die terugkwamen via een andere route konden dat vertellen.



Anderen moeten zoiets maar aannemen van die vertellers, of uit een boek/ van een leraar leren, waarin dat in theorie wordt uitgelegd. Eigen ervaring leer je het meeste van, want dan is het in het vervolg een "weten" ipv aannemen (begrijpen of geloven wat een ander beweert).

Iets geloven is trouwens niet altíjd dom en naief: het kan motiveren om zelf iets te (willen) ervaren, als je van anderen hoort of leest wat zij ervaren hebben en dús mogelijk is wat je zelf niet had bedacht dat mogelijk was (of voor jou mogelijk was).

Vertrouwen op iets is gemakkelijker als je het zelf hebt meegemaakt.

Of zó aannemelijk is (omdat bijv veel mensen daarvan getuigen dat ze zelf meegemaakt hebben) dat er een bepaalde overtuigingskracht vanuit gaat, waardoor je daar zelf ook in gaat geloven, ook al ken je dat zelf niet).



Dat geldt ook voor of je gelooft in een 6e zintuig, contact met geesten of energieen, helderziendheid, "aanvoelen", heldervoelendheid, of dat bepaalde mensen bepaalde vermogens bezitten die je zelf niet kent.

Ik ken iemand die de spieren heeft/kan aktiveren om zijn oren te laten bewegen, wat bijna niemand (meer) kan.

Dat je dat zelf niet kent of kunt betekent niet automatisch dat het niet bestaat of niet mogelijk is (bij een ander), ik laat graag allerlei mogelijkheden open zolang ze mogelijk zijn (zolang niet bewezen is dat ze ónmogelijk zijn)



Veel mensen leven andersom: eerst zien, dan geloven!

Maar dat is geen geloven, dat is wéten.

Ergens op vertrouwen (en vertrouwen staat imo tegenover angst) is oa ergens in geloven. Of wíllen geloven misschien.

Iha geloven in dat iets kan/ mogelijkheden en specifiek voor jezelf (dat jij dat kunt/ in mogelijkheden voor jezelf, in bepaalde vermogens en je eigen leervermogens).



Wat je oa over jezelf gelooft, zijn je eigen overtuigingen.

En die motiveren of demotiveren wat je keuzes zijn, wat je accepteert als conditioneringen (als je je al bewust bent van je eigen patronen en/of familiepatronen). Ahv bewust naar kijken (oa je beide families van 2 kanten, gezin van herkomst en eigen rollen in div gebieden zoals werk, sociaal leven, liefde, gedrags- en reactiepatronen, relaties, bioritme(s), enz kun je wel eea uithalen of je iig van bewust worden.



Dan is het nog de vraag hóezeer iets als "eigen"/vertrouwd/normaal voelt en of je dat wel wílt veranderen, wat iets oplevert (aan beloning dus). Omdat veel mensen gemotiveerd zijn door de korte termijnbeloning (beloningsgebied in de hersenen) onder het mom van "je leeft maar 1 keer, morgen kan het zomaar anders/afgelopen zijn, dus geniet maar zoveel mogelijk" hebben gewoontes en verslavingen zoveel vat op je (onbewuste) gedrag en keuzes van alledag.

Keuzes die haaks kunnen staan op "beloning" op lange termijn (later een goede gezondheid, bijv en hoeveel dát bijdraagt aan het gelukkig voelen op latere leeftijd).

Als je jong bent is dat nog ver weg, later als je oud bent.

Los van de vraag of dat later ook wel komt en dat zien we dan wel weer.



Belangrijker is voor veel mensen het nu, zeker in onzekere tijden: het nu is wat je iig "zeker weet" en hoe (on)verstandig is het om dat "genieten" uit te stellen tot later?

Of iets wat je wilt leren/ veranderen in je leven?

En waar geniet je dan van? Of dénk je van te genieten, omdat je inmiddels weet dat dat een (kortdurend) beloningsgevoel oplevert bij jou?

Wat dat veroorzaakt (dat genot) zullen verschillende mensen een verschillend idee bij hebben, afhankelijk van hun eigen ervaringen.

Als je nooit die rennerskick ervaren hebt, zul je niet weten of dat misschien veel meer "genieten" is dan iets waar jij van geniet en herhaalt.

Affijn, lange stukken weer.

Zal ik het óóit (af)leren? Dat ?

Mijn brein blijft er iig aktief bij

Toch eens goed nadenken wie of wat míj stil krijgt

(en nee, dat is geen uitnodiging aan jullie om dat te proberen, ik weet wel wat mij(n overaktieve brein) stil krijgt)



Zonnetje schijnt, tijd voor wat beweging om ook fysiek weer wat aktief te zijn

Jullie nog leuke plannen voor het weekend?

Ik ga denk ik ff naar buiten ipv ruimen en schoonmaken, wat ik eerst van plan was.

Misschien wel ff langs de stort onderweg



Zela: veel succes vanavond en geniet maar lekker van het optreden en zingen!



Iedereen fijn weekend!

quote:Amy_123 schreef op 28 november 2015 @ 00:15:

Interessant Suzy, ik denk zeker wel dat je ouders/opvoeding je (werkelijke) temperament aardig de kop in gedrukt kan hebben. Ik ben zelf groot gebracht op een manier waar een eigen wil zeker niet op prijs gesteld werd, met aan de lopende band straf in alle mogelijke vormen.

Kort gezegd... ik had altijd het gevoel dat mijn 'ware ik' eigenlijk heel fout was en ik me zo moest aanpassen dat ik geaccepteerd werd.

Dit zette zich voort met exman. Bv dat hij altijd zei dat ik niet kon praten, maar als ik niet zei wat hij wilde horen was het dom gelul en werd hij heel boos. Dan leer je het wel af je ware zelf te zijn/laten zien.

Alleen heel stiekem van binnen weet je dat die er is, maar je hebt er een slecht gevoel over.



Ik denk dat als ik geen kinderen had gehad ik nog steeds zo zou zijn. Al heb ik echt nog wel genoeg restverschijnselen, de komst van de kinderen maakte me heel erg bewust dat ik niet wilde dat ze een zelfde opvoeding zouden ondergaan. Ik wilde de werkelijke aard van hen leren kennen en stimuleren.

Ik heb nooit echt gestraft, maar heel veel gepraat met ze. Wat ze 'fout' gedaan hadden, waarom dat niet goed was, wat het deed met anderen, wat ze in het vervolg anders zouden kunnen doen tot wat ik anders zou kunnen doen (dit laatste bv willen praten als ze boos waren en dat ze dan kunnen en mogen zeggen 'mam, nu even niet') Zelf over laten nadenken, en als peuter bv. al in een driftbui leren zeggen 'ik ben boos' in plaats van driftig gillen bijvoorbeeld. Omgaan met emoties/temperament.



Ik denk dat het niet verkeerd is als je een relatie hebt waarin je elkaar stimuleert, zolang er respekt is.

Het lijkt me juist heel mooi als je op die manier elkaar helpt eigen grenzen te verkennen en dieper na te denken. En doet me bedenken dat ik inderdaad misschien niet eerst de perfecte uitgave van mezelf hoef te zijn om een relatie te starten met een persoon waarbij dit mogelijk is. Eigenlijk 'moet' je die perfecte uitgave van jezelf zijn om sterk te staan tegenover de 'foute mannen'?!



Ik herken wel wat je zegt over iemand die je in fantasiën/gedachtes toespreekt zonder gezicht, een soort van coach. Is dat niet (een stukje) van je ware zelf die ondanks alles wat je meegemaakt je eigenlijk verteld wat werkelijk goed en fout is.

ik kom op iedereen over als rustig en gebalanceerd, en dat ben ik ook wel in weze, maar in mij zit ook een gepassioneerde vrouw die zich steeds meer laat zien (aan mezelf en soms ook aan anderen nu). Als ik maar de kans heb om mezelf te zijn, en dat gaat op zich het beste nu ik alleen ben. Maar ik denk met een ideale partner dat het nog meer kan gaan bloeien



Amy, mooi en heel herkenbaar: ik heb mijn opvoeding ook ongeveer zo gedaan: veel laten inzien, ook eigen "fouten" of bepaalde patronen de hand in eigen boezem gestoken, ook waarom andere volwassenen en kinderen/ hun leeftijdsgenoten bepaalde dingen doen, waarom ik dingen doe of anders doe dan anderen, waarom ze zelf ánders mochten zijn dan de massa en ze zich niet daaraan hoefden te meten en zich niet altijd hoeven aan te passen om zich "normaal" of goed te voelen of "erbij te horen": juist onderstreept dat ze unieke wezens zijn en dat ze helemaal prima zijn zoals ze zijn: heerlijke mensen!



Gek is dat, Amy: waar jij (door straf en nog eens straf) een gevoel hebt overgehouden dat jij niet goed was zoals je was (je "ware ik"), heb ik juist altijd van binnen daartegen geprotesteerd en mezelf grotendeels juist wél goed gevonden zoals ik was, er van binnen over dacht, zoals mijn "ware ik" was). Ik was het met veel dingen gewoon oneens en vanuit een "zeker weten" dat ík daarin gelijk had en niet mijn ouders en/of andere opvoeders (tijdgeest, scholen, algemene opvattingen, media enz).

Misschien mochten bepaalde dingen niet, of werden als "ordinair" oid betiteld, maar diep van binnen was ik daar veel genuanceerder in

en geloofde ik dus eerder in mijzelf dan wat anderen vonden. En nog. Eigenwijsheid heb ik ongeveer uitgevonden



Over mijn gedachten en innerlijk hadden ze geen controle, al gaf dat misschien een "stiekem" gevoel, dat ik daar niet hardop voor uit/op kon en durfde te komen (tegenover zoveel stelligheid en dominante mening van 2 ouders die het qua opvattingen vaak met elkaar eens waren en soms ook niet, dan kreeg ik beider visies mee).

Qua ontluikende pubergevoelens en verliefdheden en seks deed ik meer ervaring op via boeken (over seks, waar ik mijn beleving niet zozeer in terugvond) en boeketreeksen dan echte ervaringen, daar had "ordinair" wel vat op gekregen, en bovendien ging de focus van mijn ouders naar je intellectuele vermogens: je schoolcijfers bovenaan de lijst waarop je beoordeeld werd.



(ik zie dat helaas nog steeds met name bij ouders van "vwo-kinderen" dat ouders trots willen zijn op schoolprestaties en hoe intelligent het kind is, en dat gestimuleerd wordt: het goede rapport, je best doen dmv huiswerk en leren, en hooguit nog eao sport als het kind daarin uitblinkt). Op die manier word je nogal eenzijdig gestimuleerd waar jóuw focus op hoort te liggen: studie en werk, en anderen helpen/ontlasten).

Daaronder hulpvaardigheid (in het gezin) wat goedkeuring (en goodwill) opleverde: omdat ik me zo voorbeeldig gedroeg, had ik meer credits bij mijn ouders als ik bijv eens te laat thuiskwam van stappen dan broers en zussen die al minpunten hadden gescoord. Ik snapte nooit dat zij dat niet snapten: als je min of meer aan de verwachtingen voldeed, kon je elders wat meer ruimte krijgen/een potje breken..



Ik besef opeens dat dat nog steeds een strategie van mij is hier en daar



In elk geval kunnen ouders die een kind monddood maken niet verwachten dat ze op latere leeftijd (18+) opeens wel assertief voor zichzelf opstaan, laat staan waar nodig een grote mond opzetten.

Mijn aard is zachtaardig en ik heb dat weliswaar thuis niet geleerd, en dan leer je dat in je verdere leven wel te ontwikkelen (of niet).

Ik heb het idee dat jongens/ mannen zich daar toch minder van aantrekken, (iig in mijn gezin van herkomst) in die zin dat ze zich niet laten of lieten weerhouden om ongehoorzaam of ondeugend te zijn, en straf dan maar op de koop toe te nemen.



Dan maakt het denk ik nog verschil of je ongehoorzaam bent óm maar je stekels op te zetten en in verzet te gaan, of dat je ergens echt volledig achter staat dat je dat zelf als "goed" beoordeelt maar je ouders dat als "fout" of ongewenst gedrag zien.

Voor mij iig wel.

En dat is nog zo: alles aan mij waar ik écht diep van binnen achter sta, kan niemand mij van weerhouden (of het moet een heel stellige zijn, overtuigender dan ikzelf, maar dan zou ik er blijkbaar niet zo van overtuigd zijn, of het moet iets zijn wat mijn stellige overtuiging verruimt).



Daarentegen vind ik het in zaken waar ik niet zo trots of overtuigd van ben (of zelfs van binnen wel beter weet dan ik naar leef/ toepas op mezelf) wel fijn als iemand anders daar stellige overtuigende opvattingen over heeft, of autoriteit is op dat gebied oid, dus ik van kan leren.



Qua seksualiteit heb ik zo mijn eigen "afwijkinkjes" en daar sta ik ook gewoon achter, en kom ik ook voor op, maar omdat het daar geen kwestie is van wie er gelijk heeft, maar smaak en voorkeuren, betekent ervoor uit/opkomen nog niet dat je dat ook kríjgt, wat je zelf wel weet wat nodig is, wat jouw smaak is daarin.

Dat is het lastige met intimiteit, ook daarin kun je het "gemak" hebben van smaken en voorkeuren die veel mensen delen, dus een grote "vijver" waar aantrekking dan om andere dingen draait, zoals een lekker uiterlijk oid.

Ik probeer niet zomaar iemand die ik op uiterlijk wel lust, voor mij liggen die smaak en voorkeuren deels in andere dingen.



En daarin geloof ik ook niet dat dat in de basis heel erg verandert, hooguit kan bijleren of verruimen, zoals hierboven ik al zei: ook daar is veel Pavlov bij, wat je opwindt is eoa combi van factoren, waar ervaring een grote rol speelt.

En als je als vrouw veel seksuele ervaring opdeed, of met veel verschillende mannen, komt het begrip "sletvrees" om de hoek: dat ouwe stigma over vrouwen die (erg/ gemakkelijk) van seks kunnen genieten en dat ook gewoon doen ook.

Veel vrouwen willen in geen geval een slet zijn en zien over het hoofd dat de eigen partner dat wél weet te apprecieren en zelfs heel belangrijk blijkt om de eigen relatie goed en hecht te (be)houden!



Zooo jammer dat dát nou net niet wordt bijgebracht, he?!

Je mag nog blij zijn als ouders uberhaubt íets aan "seksuele voorlichting" doen, als ze zelf al niet een goed voorbeeld geven.

Meestal krijg je (en gelukkig maar) het seksleven van de ouders niet mee, maar wél hun evt frustraties en hoe ze iha daarover denken (en dat is dan weer gekleurd door hun eigen positieve danwel negatieve visie en ervaringen op het gebied van seks en intimiteit).

In de hele opvoeding blijft dat vaak onderbelicht dus, en ook het belang ervan, hooguit vermanend en wat praktische info over bescherming.



Zo ook op school vind ik dat dat soort dingen (incl hoe je met elkaar omgaat en gezonde relaties kweekt) zwaar onderbelicht: alles draait om cijfers en (leer)prestaties, mensen weten meer van aardrijkskunde of ingewikkelde wiskundige berekeningen dan van hun eigen psyche en lijf! en over liefde, lust en relaties) en wat is uiteindelijk nou belangrijker voor je geluk dan hoe je zelf mentaal en fysiek functioneert??!

Ouders en school vinden het minder "erg" als een kind met de gymles niet mee kan komen dan in de vakken die "tellen" voor je examen en rapport.

En op scholen wordt imo ook niet geleerd dat bewegen leuk is, met die stomme toestellen en door altijd prestaties eraan te verbinden, waar je dan ook weer een cijfer voor krijgt. Dat werkt natuurlijk alleen stimulerend voor kinderen die daar al goed in zijn en kunnen andere kinderen die daar slecht(er) in zijn voorgoed het plezier in sport en beweging ontnemen.



Er liggen nog grote uitdagingen voor ouders om in te gaan zien dat ze wel roepen dat ze het het allerbelangrijkst vinden dat hun kinderen gelukkig zijn, en tegelijkertijd uit onwetendheid/onbewust of juist uit overtuigingen (en projectie) zó de focus verkeerd kunnen leggen in wat ze meegeven aan hun kinderen.

En wat jij zegt, Amy: ouders voeden vaak op in wat ze zelf nodig zouden hebben (gehad), dus projecteren hun eigen tekortkomingen op hun kinderen, die zullen ook wel die neigingen hebben, gaan ze maar ff van uit en logischerwijs ligt de focus van ouders op waar ze zelf issues mee hebben (of belang aan hechten in eigen leven).



Jij zegt dat heel goed en hebt dat ook goed gedaan: kijken naar het individuele kínd: wie is dit kind en welke unieke eigenschappen en vermogens heeft dít specifieke kind (en ook niet denken dat je je kinderen hetzelfde moet opvoeden, ook zoiets waar mensen prat op gaan en toch staan te kijken dat die 2 kinderen daar totaal verschillend op gereageerd hebben.. goh..)

Uberhaubt werkt 1 opvoed"methode" volgens mij niet, omdat elk kind uniek is en je dus per kind moet kijken waar je bij kunt sturen en waar dat niet hoeft, afhankelijk van gedrag en eigenschappen van dat kind.

Plus wat je maar als wenselijk beschouwt, als ouders/opvoeders zijnde.

Nog altijd wordt gekeken naar "hoe een kind het doet op school" (lees: diens resultaten en rapporten op school) om vast te stellen of het ergens schade van opgelopen heeft, bijv na een scheiding of een destructieve gezinssituatie.



Dat het kind teruggetrokken is, of juist overaktief, meegaand, misschien wel gepest wordt of juist zelf etterbak tov andere kinderen en juf, enz krijgt pas aandacht als het echt gaat opvallen en zich patronen aftekenen, die zowel thuis als buitenshuis herkend worden.

En in hoeverre hoort zoiets bij het "karakter" van het kind of door omstandigheden?



In het geval van seksuele ervaring opbouwen (en daarmee normaal gesproken minder goede, maar ook juist de kans op goede ervaringen aanzienlijk vergroot) werkt het net als op andere gebieden: er moeten een aantal goede ervaringen staan tegenover 1 slechte of minder goede, zo bouw je daar vertrouwen in op.

Dat hele idee van "sletvrees" is voor nog veel te veel vrouwen een angst die ervoor zorgt dat ze zichzelf zeer ingeprent hebben dat alleen romantische seks uit liefde/verliefdheid okay is en dat ben je nu eenmaal minder vaak dan dat je iemand best zou lusten zonder daar verliefd op te zijn. Ik ken het verschil zelf dus wel, ook zonder gevoelens en ook zo kun je ervaring opbouwen en ook zonder dat daar heel netjes een langdurige relatie met toekomstperspectief aan vast hoeft te zitten.



Ik heb geen last van "sletvrees" (had het er gisteren nog over met een vrij conservatieve vriend met een 35-jarige relatie, die iets als "hoerig" betitelde wat ik zelf juist heel okay vind, het blijft grappig dat mensen zo vanuit hun eigen perspectief naar de dingen kijken.

Het ging nota bene om bepaalde laarzen in een etalage, die ik gewéldig vind, haha "over de knie"-laarzen met een mooi model en hak,tis dat mijn maat er niet was, maar die had ik zó gekocht!

(en ga ik alsnog naar op zoek elders)

Dan vinden sommigen dat maar sletterig



Bij mij is het dus meer dat de vijver potentiele minnaars dus niét ligt bij dat soort (conservatieve) types, ook al hebben die bewezen een lange relatie. Waarin misschien even zo "conventionele" seks en zijn zij daar allebei tevreden over, hebben zij gelukkig dat vermogen om daar een intieme band mee te hebben opgebouwd, dat zal best, maar hoeft nog niet míjn ding te zijn.

En bovendien is diezelfde conservatieveling toch wel erg van mij gecharmeerd, vindt het toch stiekem wel reuzespannend allemaal, hoe ik over bepaalde dingen denk, chockeert hem soms of hij moet erom lachen, maar intussen gaf hij gisteren wel toe dat zijn eigen vrouw (vriendin van mij) dat niet hoefde te wagen, van die laarzen, maar het wel kon waarderen bij anderen, haha!

Maw: ook mannen houden dit soms zelf in stand: relatiewaardig of (te) hoerige types die never nooit in aanmerking zouden komen al waren ze de laatste vrouw op aarde.



Dan denk ik vaak bij mezelf dat zo'n vrouw zo'n reactie oproept omdat zo'n man daar eigenlijk bang voor is, om zelf niet te kunnen voldoen aan de verwachtingen van zo'n vrouw? Dat ze ook wel veeleisend zal zijn tussen de lakens en het veel veiliger is om lieve, conventionele seks te hebben zonder allerlei noemenswaardige inspanningen

En dat is natuurlijk ook heel fijn, als je daar (genoeg) voldoening uit haalt,ook op de lange termijn: heerlijk als je echt tevreden kunt zijn met wat er ís en wat je ként, zonder heimelijke verlangens naar iets wat je niét hebt of zult krijgen in die vaste relatie!



Ik weet iig voor mezelf dat ik door ándere (nieuwe, goede) ervaringen eea heb kunnen bijstellen aan wat mijn "beleving" (of smaak en voorkeuren) zou zijn. Dat dat, afhankelijk van de persoon & setting, veel minder rigide is dan ik zelf aannam (zo ben ik nu eenmaal), dus ook in die rol/ dat facet van jezelf je veel kunt bijleren of verruimen door te ervaren.

Alleen koppel ik dat nog steeds meer aan de persoon (Pavlov) met wie ik dat ervaar, dan aan mijn (zelf)vertrouwen, omdat daar dus veel meer positieve ervaringen voor nodig zijn.

(en ook wel van anderen, die kunnen ook meehelpen, om daarin te "geloven" en je zelf iets bij voor kunt stellen/ verbeelden, omdat je op die manier ook dat brein "oefent" en contact houdt met je eigen lijf.

(ook zien/verbeelden of lezen oid kan reacties bij jezelf opwekken, en dat is ook een vorm van ervaren, daarom kijken m/v naar porno of lezen/ praten ze erover enz).



Nou ja, kan ook daar wel een boek over volschrijven, pff, ik ga naar buiten voordat het alweer donker is!

(soms denk ik weleens: wasik maar minder nieuwsgierig, haha, maar ja, ik las hier ergens dat nieuwsgierigheid ervoor zorgt dát je nog dingen probeert en wil ervaren en hét antwoord is op angst, als nieuwsgierigheid het daarvan wint )



Ik blijf het oneindig boeiend vinden, maar blijft dat ik ook zelf fijn vind om zelf te (blijven) ervaren, want daarvan leer je toch het meest!

Zela, hoe is het gegaan vanavond??!

Hier een avondje thuis met een beetje paradigmaverschuiving, hoewel ik het ergens wel aanvoelde.

Iemand van mijn kringetje (meest) dierbare personen die ergens mee worstelt en me in vertrouwen nam.

Ik ken dat soort worstelingen, ik hoop dat ik "goed" gereageerd heb, mijn hart gaat naar diegene uit, die ik juist alle geluk van de wereld gun.

Ook al raakt het mij slechts zijdelings, en gaat het niet om mijzelf, je voelt dat zowat mee dan, he.

Ook omdat ik daar ook geweest ben.



Het is zó belangrijk als je totaal jezelf kunt zijn, en ik vind het zo mooi als iemand zichzelf durft te zijn (iig bij mij nu gelukkig!), maar bij anderen nog niet, en (nog lang) niet overal, als het iets is wat "je ware zelf" betreft.

Mooi compliment van vertrouwen, en ik hoop dat diegene de moed hierdoor heeft gevonden om overal en bij iedereen zichzelf te kunnen zijn, ongehinderd door dingen die nogal essentieel bij het ware zelf horen, dus niks mis mee is!



Hoe kwetsbaar kun je toch zijn als je daar in je eentje mee rondloopt (en dat heb ik zelf ook lang gedaan met iets wat voor mij van wezenlijk belang was, en misschien nog soort van kwetsbaar in ben, maar gelukkig okay vind inmiddels en geen geheim meer van maak : hoe bevrijdend dat is weet ik ook nog uit eigen verleden!



Hoewel het mijn zaken niet zijn, heeft het zijdelings via inleving ook impact op mij natuurlijk.

Ik zeg dat hier vaker: van alle mensen om wie je geeft raken hun geluk én hun issues je ook, dat kan haast niet anders, dat gaat vanzelf.

Je wil liefst dat ze moeiteloos en zorgeloos gelukkig zijn, je wenst ze alleen maar fijne dingen toe, net als dat je met je kinderen en familie zou doen, maar het gaat je tegelijkertijd ook aan het hart. En daar is dat hart tenslotte ook voor : ook de moeilijker dingen des levens en wie weet pakken ze zelfs minder moeilijk uit dan diegene ze (nu) voor zich ziet.



Ik vind het alvast heel dapper dat diegene zich opent, het zijn zowel mooie als intense en ontroerende momenten, dat je echt een inkijkje krijgt in iemands ware zelf en essenties. Dat vind ik ook een hele "eer" en blijk van vertrouwen.

Vind ik diegene alleen maar mooier en "echter" van worden en dan denk ik alleen maar: had me maar eerder in vertrouwen genomen, ik ben er toch voor je, onvoorwaardelijk, gewoon om (de mooie ziel) wie je bent.



Ik had het er vanavond nog even met anderen over: het spiegelt jezelf: je ziet jezelf in de ander, noemt Deepak dat.

Of anderen zien in jezelf, maar jezelf zien in de ander is pure herkenning, van mens tot mens, van ziel tot ziel en dat zijn ingrijpende, maar mooie, ontroerende momenten, ook omdat je dan jezelf "opent" en reageert vanuit je "ware zelf": ook je eigen kwetsbaarheid laat zien: je bent niet de enige, ik begrijp je, (h)erken je, houd onverminderd van je.. als er al iets veranderd zou zijn is het dat dat meer gebaseerd is op je ware zelf en niet op het beeld naar buiten toe..

Hee welkom terug Storm!



Dank je en wat fijn dat je reis zo geweldig was!

En wat goed dat je zoveel meer kan, houd dat vast!