Psyche
alle pijlers
Autisme,wie ook?
donderdag 28 juli 2016 10:00
quote:Kwebbeltje91 schreef op 28 juli 2016 @ 09:55:
Hoe gaan jullie eigenlijk om met rouwverwerking?
Ik weet eigenlijk niet hoe ik ermee omga. Volgens mij probeer ik emoties meestal zo snel mogelijk te laten verdwijnen. En dat lukt natuurlijk niet altijd.
Meestal trek ik me terug, totdat het over is.
Hoe gaan jullie eigenlijk om met rouwverwerking?
Ik weet eigenlijk niet hoe ik ermee omga. Volgens mij probeer ik emoties meestal zo snel mogelijk te laten verdwijnen. En dat lukt natuurlijk niet altijd.
Meestal trek ik me terug, totdat het over is.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
donderdag 28 juli 2016 10:10
Inderdaad dat zeg je precies goed, net alsof het dan hanteerbaarder is, zo voel ik dat ook.
Daarna voel ik me ook wat opgeluchter totdat ik weer alleen thuis ben en dan gaan al die gedachtes weer door het hoofd, constant maar piekeren, merk dan ook dat ik slechter slaap in zo een periode, binnenin mijn hoofd is geen stilte dan.
Haha kan me voorstellen dat ze niet in de gaten hadden dat je aan het bevallen was, ik zelf trok me juist helemaal terug in mijn eigen cocon, dat was mijn manier om de pijn bij de bevallingen op te vangen.
Daarna voel ik me ook wat opgeluchter totdat ik weer alleen thuis ben en dan gaan al die gedachtes weer door het hoofd, constant maar piekeren, merk dan ook dat ik slechter slaap in zo een periode, binnenin mijn hoofd is geen stilte dan.
Haha kan me voorstellen dat ze niet in de gaten hadden dat je aan het bevallen was, ik zelf trok me juist helemaal terug in mijn eigen cocon, dat was mijn manier om de pijn bij de bevallingen op te vangen.
donderdag 28 juli 2016 10:17
Hoe ga ik om met rouwverking ?
De laatste keer heel slecht, veel zorgen gehad en toen kwam er eindelijk rust met zijn dood ( vader ).
Ik trok me heel erg terug en kwam bijna de deur niet meer uit behalve voor mijn werk.
Dit duurde een aantal maanden totdat iedereen begon te praten over hulp zoeken want ze vonden dat het niet de goede kant opging.
Gelukkig begon toen net de vakantie en hadden we al een vakantie geboekt, die twee weken rust en met alleen het gezin te zijn deden me toen enorm goed en daarna krabbelde ik langzaam weer overeind.
De laatste keer heel slecht, veel zorgen gehad en toen kwam er eindelijk rust met zijn dood ( vader ).
Ik trok me heel erg terug en kwam bijna de deur niet meer uit behalve voor mijn werk.
Dit duurde een aantal maanden totdat iedereen begon te praten over hulp zoeken want ze vonden dat het niet de goede kant opging.
Gelukkig begon toen net de vakantie en hadden we al een vakantie geboekt, die twee weken rust en met alleen het gezin te zijn deden me toen enorm goed en daarna krabbelde ik langzaam weer overeind.
donderdag 28 juli 2016 10:19
quote:Solomio schreef op 28 juli 2016 @ 09:20:
Ik twijfelde of ik het hier neer zou zetten, vanwege privacy enzo, maar ik heb een heftige onbeantwoorde verliefdheid.
En ik vraag me af of jullie herkennen dat emoties zo enorm heftig kunnen zijn?
Ik herken dit heel erg.
Ik heb ook één keer in mijn leven een enorme verliefdheid gehad die niet beantwoord kon worden (hij was getrouwd).
Ik wist totaal niet wat ik ermee aan moest, en verloor mezelf compleet. Het was tijdens mijn studie, en ik durf gerust te zeggen dat hij de reden is geweest dat ik mijn studie heb afgemaakt. Ik wist toen namelijk al dat ik de verkeerde studiekeuze had gemaakt, maar het idee dat ik hem 'los zou moeten laten' (terwijl ik hem helemaal niet had...) maakte me echt crazy.
Wat ik nog het meest herken van wat je schrijft, is dat áls het wat geworden zou zijn (want hij vond mij ook leuk), ik daar toch niet mee om had kunnen gaan. Ik ben echt geen geschikt relatiemateriaal.
Wat ik je wel kan zeggen: uiteindelijk zal het slijten.
Ik weet niet of je vaak met hem in aanraking komt, maar dat maakt het wel moeilijker.
Afstand nemen is het beste.
Sterkte ermee, het voelt klote.
Ik twijfelde of ik het hier neer zou zetten, vanwege privacy enzo, maar ik heb een heftige onbeantwoorde verliefdheid.
En ik vraag me af of jullie herkennen dat emoties zo enorm heftig kunnen zijn?
Ik herken dit heel erg.
Ik heb ook één keer in mijn leven een enorme verliefdheid gehad die niet beantwoord kon worden (hij was getrouwd).
Ik wist totaal niet wat ik ermee aan moest, en verloor mezelf compleet. Het was tijdens mijn studie, en ik durf gerust te zeggen dat hij de reden is geweest dat ik mijn studie heb afgemaakt. Ik wist toen namelijk al dat ik de verkeerde studiekeuze had gemaakt, maar het idee dat ik hem 'los zou moeten laten' (terwijl ik hem helemaal niet had...) maakte me echt crazy.
Wat ik nog het meest herken van wat je schrijft, is dat áls het wat geworden zou zijn (want hij vond mij ook leuk), ik daar toch niet mee om had kunnen gaan. Ik ben echt geen geschikt relatiemateriaal.
Wat ik je wel kan zeggen: uiteindelijk zal het slijten.
Ik weet niet of je vaak met hem in aanraking komt, maar dat maakt het wel moeilijker.
Afstand nemen is het beste.
Sterkte ermee, het voelt klote.
You don't have to fit into the format
donderdag 28 juli 2016 10:22
quote:Mother_Earth schreef op 28 juli 2016 @ 10:10:
Inderdaad dat zeg je precies goed, net alsof het dan hanteerbaarder is, zo voel ik dat ook.
Daarna voel ik me ook wat opgeluchter totdat ik weer alleen thuis ben en dan gaan al die gedachtes weer door het hoofd, constant maar piekeren, merk dan ook dat ik slechter slaap in zo een periode, binnenin mijn hoofd is geen stilte dan.
Haha kan me voorstellen dat ze niet in de gaten hadden dat je aan het bevallen was, ik zelf trok me juist helemaal terug in mijn eigen cocon, dat was mijn manier om de pijn bij de bevallingen op te vangen.Zo schijnt het te horen.
Inderdaad dat zeg je precies goed, net alsof het dan hanteerbaarder is, zo voel ik dat ook.
Daarna voel ik me ook wat opgeluchter totdat ik weer alleen thuis ben en dan gaan al die gedachtes weer door het hoofd, constant maar piekeren, merk dan ook dat ik slechter slaap in zo een periode, binnenin mijn hoofd is geen stilte dan.
Haha kan me voorstellen dat ze niet in de gaten hadden dat je aan het bevallen was, ik zelf trok me juist helemaal terug in mijn eigen cocon, dat was mijn manier om de pijn bij de bevallingen op te vangen.Zo schijnt het te horen.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
donderdag 28 juli 2016 10:26
quote:Lotte35 schreef op 28 juli 2016 @ 10:19:
[...]
Ik herken dit heel erg.
Ik heb ook één keer in mijn leven een enorme verliefdheid gehad die niet beantwoord kon worden (hij was getrouwd).
Ik wist totaal niet wat ik ermee aan moest, en verloor mezelf compleet. Het was tijdens mijn studie, en ik durf gerust te zeggen dat hij de reden is geweest dat ik mijn studie heb afgemaakt. Ik wist toen namelijk al dat ik de verkeerde studiekeuze had gemaakt, maar het idee dat ik hem 'los zou moeten laten' (terwijl ik hem helemaal niet had...) maakte me echt crazy.
Wat ik nog het meest herken van wat je schrijft, is dat áls het wat geworden zou zijn (want hij vond mij ook leuk), ik daar toch niet mee om had kunnen gaan. Ik ben echt geen geschikt relatiemateriaal.
Wat ik je wel kan zeggen: uiteindelijk zal het slijten.
Ik weet niet of je vaak met hem in aanraking komt, maar dat maakt het wel moeilijker.
Afstand nemen is het beste.
Sterkte ermee, het voelt klote.
Het is een haar en ik kom regelmatig met haar in aanraking. Wel hebben we afgesproken om na haar vakantie te gaan overleggen hoe we dat het beste kunnen vormgeven, zodat het voor mij hanteerbaar blijft en onze 'gedwongen' contacten toch kunnen doorgaan (die zijn namelijk wel belangrijk).
Ik ben wel blij dat ze het weet, want dat neemt wel een deel van de druk weg. Ik was zo bang dat ik mezelf zou verraden, dat ik steeds krampachtiger werd in haar buurt. Dat kan ik nu (hopelijk) een beetje loslaten.
En nu ga ik er weer vandoor, de eenzaamheid ontvluchten.
[...]
Ik herken dit heel erg.
Ik heb ook één keer in mijn leven een enorme verliefdheid gehad die niet beantwoord kon worden (hij was getrouwd).
Ik wist totaal niet wat ik ermee aan moest, en verloor mezelf compleet. Het was tijdens mijn studie, en ik durf gerust te zeggen dat hij de reden is geweest dat ik mijn studie heb afgemaakt. Ik wist toen namelijk al dat ik de verkeerde studiekeuze had gemaakt, maar het idee dat ik hem 'los zou moeten laten' (terwijl ik hem helemaal niet had...) maakte me echt crazy.
Wat ik nog het meest herken van wat je schrijft, is dat áls het wat geworden zou zijn (want hij vond mij ook leuk), ik daar toch niet mee om had kunnen gaan. Ik ben echt geen geschikt relatiemateriaal.
Wat ik je wel kan zeggen: uiteindelijk zal het slijten.
Ik weet niet of je vaak met hem in aanraking komt, maar dat maakt het wel moeilijker.
Afstand nemen is het beste.
Sterkte ermee, het voelt klote.
Het is een haar en ik kom regelmatig met haar in aanraking. Wel hebben we afgesproken om na haar vakantie te gaan overleggen hoe we dat het beste kunnen vormgeven, zodat het voor mij hanteerbaar blijft en onze 'gedwongen' contacten toch kunnen doorgaan (die zijn namelijk wel belangrijk).
Ik ben wel blij dat ze het weet, want dat neemt wel een deel van de druk weg. Ik was zo bang dat ik mezelf zou verraden, dat ik steeds krampachtiger werd in haar buurt. Dat kan ik nu (hopelijk) een beetje loslaten.
En nu ga ik er weer vandoor, de eenzaamheid ontvluchten.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
donderdag 28 juli 2016 10:32
donderdag 28 juli 2016 10:34
donderdag 28 juli 2016 10:58
quote:Mother_Earth schreef op 28 juli 2016 @ 10:39:
[...]
Oooh echt
Heb je haar daarna wel al weer een keertje gezien ?
Zit alweer te wachten ergens, dus kan even reageren.
Ze weet het pas sinds 3 dagen. We hebben wel even gemaild, maar elkaar niet gezien. En nu is ze met vakantie, dus even rust.
[...]
Oooh echt
Heb je haar daarna wel al weer een keertje gezien ?
Zit alweer te wachten ergens, dus kan even reageren.
Ze weet het pas sinds 3 dagen. We hebben wel even gemaild, maar elkaar niet gezien. En nu is ze met vakantie, dus even rust.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
donderdag 28 juli 2016 11:15
quote:Solomio schreef op 28 juli 2016 @ 09:20:
[...]
Ik twijfelde of ik het hier neer zou zetten, vanwege privacy enzo, maar ik heb een heftige onbeantwoorde verliefdheid.
En ik vraag me af of jullie herkennen dat emoties zo enorm heftig kunnen zijn? Misschien is het wel normaal hoor, zo vaak ben ik (godzijdank) niet verliefd, maar ik ben mezelf helemaal kwijt. Verdriet omdat het niet wederzijds is en omdat ik als het dat wel zou zijn er toch niet mee om zou kunnen gaan, ik heb niet voor niks ooit besloten dat ik zonder relatie door het leven ga. Maar ook de verliefdheid zelf vind ik erg heftig, echt fysiek pijnlijk.
Ik kan diezelfde heftigheid ervaren bij boosheid of angst.
En vraag me dus af of dat heftige herkenbaar is voor autisten, of dat ik gewoon een beetje overtrokken reageer?
Solo, lieverd
Heftige emoties, ik herken ze zeker! Verliefdheid zit in elke vezel van mijn lichaam en beleef ik heel intens. De verliefdheid op mijn eerste grote liefde was heel heftig. Ik kon geen genoeg van hem krijgen. Het 'voordeel' was dat hij ver weg woonde en we elkaar niet veel konden zien. Maar we belden uren achterelkaar en ook toen het uit was bleef ik contact zoeken. We waren vrienden gebleven, terwijl ik tot over mijn oren verliefd op hem was. Toen ik mijn man leerde kennen wilde ik heel snel samenwonen en trouwen, hij heeft mij daarin afgeremd. Het ging voor hem te snel. Maar hij is bij me gebleven en zijn samen gaan wonen en getrouwd toen hij eraan toe was. Ik kan slecht mijn emoties verteren, zeg maar. Ze komen heel heftig binnen, ook boosheid. Boosheid overvalt me en ik kan dan echt gaan flippen. Dat kan ik niet tegenhouden. Emoties moet ik echt een plek geven wil de heftigheid afnemen.
[...]
Ik twijfelde of ik het hier neer zou zetten, vanwege privacy enzo, maar ik heb een heftige onbeantwoorde verliefdheid.
En ik vraag me af of jullie herkennen dat emoties zo enorm heftig kunnen zijn? Misschien is het wel normaal hoor, zo vaak ben ik (godzijdank) niet verliefd, maar ik ben mezelf helemaal kwijt. Verdriet omdat het niet wederzijds is en omdat ik als het dat wel zou zijn er toch niet mee om zou kunnen gaan, ik heb niet voor niks ooit besloten dat ik zonder relatie door het leven ga. Maar ook de verliefdheid zelf vind ik erg heftig, echt fysiek pijnlijk.
Ik kan diezelfde heftigheid ervaren bij boosheid of angst.
En vraag me dus af of dat heftige herkenbaar is voor autisten, of dat ik gewoon een beetje overtrokken reageer?
Solo, lieverd
Heftige emoties, ik herken ze zeker! Verliefdheid zit in elke vezel van mijn lichaam en beleef ik heel intens. De verliefdheid op mijn eerste grote liefde was heel heftig. Ik kon geen genoeg van hem krijgen. Het 'voordeel' was dat hij ver weg woonde en we elkaar niet veel konden zien. Maar we belden uren achterelkaar en ook toen het uit was bleef ik contact zoeken. We waren vrienden gebleven, terwijl ik tot over mijn oren verliefd op hem was. Toen ik mijn man leerde kennen wilde ik heel snel samenwonen en trouwen, hij heeft mij daarin afgeremd. Het ging voor hem te snel. Maar hij is bij me gebleven en zijn samen gaan wonen en getrouwd toen hij eraan toe was. Ik kan slecht mijn emoties verteren, zeg maar. Ze komen heel heftig binnen, ook boosheid. Boosheid overvalt me en ik kan dan echt gaan flippen. Dat kan ik niet tegenhouden. Emoties moet ik echt een plek geven wil de heftigheid afnemen.
donderdag 28 juli 2016 11:18
quote:Mother_Earth schreef op 28 juli 2016 @ 09:31:
Ik ervaar deze emoties ook als heftig, bij boosheid kan ik echt even flippen, kan het ook niet tegenhouden.
Bij verdriet voel ik soms echt mijn buik/borst ''samenknijpen'', net als bij angstgevoelens/stress, liefste trek ik me dan helemaal terug en verdraag weinig mensen om me heen dan.Precies dit! Maar ik kon het niet onder woorden brengen.
Ik ervaar deze emoties ook als heftig, bij boosheid kan ik echt even flippen, kan het ook niet tegenhouden.
Bij verdriet voel ik soms echt mijn buik/borst ''samenknijpen'', net als bij angstgevoelens/stress, liefste trek ik me dan helemaal terug en verdraag weinig mensen om me heen dan.Precies dit! Maar ik kon het niet onder woorden brengen.
donderdag 28 juli 2016 11:19
quote:Mother_Earth schreef op 28 juli 2016 @ 09:51:
Is het dan zo dat je de behoefte hebt om je ''pijn'' weg te praten ?
Zelf merk ik wel als ik eenmaal mensen in mijn buurt heb wel veel behoefte heb om te praten erover, heel veel praten, ook veel in herhaling vallen net alsof ik zeker wil weten dat ze me begrijpen, dat besef ik meestal achteraf dan.
Hoe ervaar jij dat ?Ook hier weer helemaal mee eens.
Is het dan zo dat je de behoefte hebt om je ''pijn'' weg te praten ?
Zelf merk ik wel als ik eenmaal mensen in mijn buurt heb wel veel behoefte heb om te praten erover, heel veel praten, ook veel in herhaling vallen net alsof ik zeker wil weten dat ze me begrijpen, dat besef ik meestal achteraf dan.
Hoe ervaar jij dat ?Ook hier weer helemaal mee eens.
donderdag 28 juli 2016 11:23
Yess ik heb het gedaan, eindelijk gebeld naar de huisarts, de zenuwen gieren nu door mijn keel, tranen kan ik bijna niet inhouden.
Om 12.30 kan ik al terecht, dat was wel even schrikken, dacht dat ik morgen pas zou kunnen.
Merkte aan alles dat ik me weer steeds meer aan het terug trekken was en dat is niet goed.
Mensen om me heen zeggen al een tijdje dat ik moet gaan.
Moeten jullie ook altijd huilen bij stress ?
Vreselijk vind ik dat, op het werk heb ik dat ook steeds.
Om 12.30 kan ik al terecht, dat was wel even schrikken, dacht dat ik morgen pas zou kunnen.
Merkte aan alles dat ik me weer steeds meer aan het terug trekken was en dat is niet goed.
Mensen om me heen zeggen al een tijdje dat ik moet gaan.
Moeten jullie ook altijd huilen bij stress ?
Vreselijk vind ik dat, op het werk heb ik dat ook steeds.
donderdag 28 juli 2016 11:25
quote:Solomio schreef op 28 juli 2016 @ 10:58:
[...]
Zit alweer te wachten ergens, dus kan even reageren.
Ze weet het pas sinds 3 dagen. We hebben wel even gemaild, maar elkaar niet gezien. En nu is ze met vakantie, dus even rust.
Even rust is wel goed nu, de stress zal pas echt weg gaan trekken denk ik als je elkaar weer eens gezien hebt.
Hou vol en gewoon lekker tegen iedereen aanlullen, zoveel als je wilt
[...]
Zit alweer te wachten ergens, dus kan even reageren.
Ze weet het pas sinds 3 dagen. We hebben wel even gemaild, maar elkaar niet gezien. En nu is ze met vakantie, dus even rust.
Even rust is wel goed nu, de stress zal pas echt weg gaan trekken denk ik als je elkaar weer eens gezien hebt.
Hou vol en gewoon lekker tegen iedereen aanlullen, zoveel als je wilt
donderdag 28 juli 2016 12:01
quote:Mother_Earth schreef op 28 juli 2016 @ 11:25:
[...]
Even rust is wel goed nu, de stress zal pas echt weg gaan trekken denk ik als je elkaar weer eens gezien hebt.
Hou vol en gewoon lekker tegen iedereen aanlullen, zoveel als je wilt
+1
Solo, ik vind het heel dapper dat je het hebt durven zeggen tegen haar, ook al heb je het iemand laten zeggen. Dan nog, heel moedig en stoer van je!
Succes dadelijk, Mother_Earth! Wat goed dat je een afspraak hebt gemaakt!
En ja, bij stress kan ik ook gaan huilen, net als bij angst.
[...]
Even rust is wel goed nu, de stress zal pas echt weg gaan trekken denk ik als je elkaar weer eens gezien hebt.
Hou vol en gewoon lekker tegen iedereen aanlullen, zoveel als je wilt
+1
Solo, ik vind het heel dapper dat je het hebt durven zeggen tegen haar, ook al heb je het iemand laten zeggen. Dan nog, heel moedig en stoer van je!
Succes dadelijk, Mother_Earth! Wat goed dat je een afspraak hebt gemaakt!
En ja, bij stress kan ik ook gaan huilen, net als bij angst.
donderdag 28 juli 2016 12:42
quote:Solomio schreef op 28 juli 2016 @ 09:20:
[...]
...
En vraag me dus af of dat heftige herkenbaar is voor autisten, of dat ik gewoon een beetje overtrokken reageer?
Ergens eens gelezen dat autisten zich slecht bewust zijn van hun eigen gemoedstoestand, en dat we een eigen emotie pas als dusdanig herkennen wanneer hij begint te pieken en vervolgens fel reageren vanwege de plotse intensiteit hiervan. Kan me de bron niet direct voor de geest halen.
Herken het zeer. Ofwel is er een uiterst gebrek aan emotionaliteit ofwel reageer ik fel, gelukkig gebeurd het laatste zelden en ben ik meestal doodsaai.
@Mother-Earth: diagnose bracht hier rust, in de eerste plaats door me de handvaten te geven om mijn eigen gedrag te begrijpen en vervolgens de omgeving te veranderen zodanig dat ik minder extreem gedrag vertoonde. Voor de diagnose dachten ze in de richting van schizofrenie en schizoïde persoonlijkheidstoornis, en dit werd zeker in de hand gewerkt door mijn immer falende pogingen tot sociaal gedrag met de behorende reactie.
[...]
...
En vraag me dus af of dat heftige herkenbaar is voor autisten, of dat ik gewoon een beetje overtrokken reageer?
Ergens eens gelezen dat autisten zich slecht bewust zijn van hun eigen gemoedstoestand, en dat we een eigen emotie pas als dusdanig herkennen wanneer hij begint te pieken en vervolgens fel reageren vanwege de plotse intensiteit hiervan. Kan me de bron niet direct voor de geest halen.
Herken het zeer. Ofwel is er een uiterst gebrek aan emotionaliteit ofwel reageer ik fel, gelukkig gebeurd het laatste zelden en ben ik meestal doodsaai.
@Mother-Earth: diagnose bracht hier rust, in de eerste plaats door me de handvaten te geven om mijn eigen gedrag te begrijpen en vervolgens de omgeving te veranderen zodanig dat ik minder extreem gedrag vertoonde. Voor de diagnose dachten ze in de richting van schizofrenie en schizoïde persoonlijkheidstoornis, en dit werd zeker in de hand gewerkt door mijn immer falende pogingen tot sociaal gedrag met de behorende reactie.
donderdag 28 juli 2016 13:47
donderdag 28 juli 2016 13:57
quote:Mother_Earth schreef op 28 juli 2016 @ 13:47:
De afspraak is dat ik begin bij de praktijkpsycholoog, om eerst eens een meer helder beeld te krijgen wat er speelt.
Hoop echt dat er iets uitkomt want naar die rust verlang ik ook erg.
Huisarts vond het maar moeilijk te geloven toen ik mijn vermoedens naar voren bracht.Lastig dat de huisarts het moeilijk kon geloven, maar goed dat je wel een afspraak hebt bij de psycholoog. Ik hoop echt dat er iets uitkomt.
De afspraak is dat ik begin bij de praktijkpsycholoog, om eerst eens een meer helder beeld te krijgen wat er speelt.
Hoop echt dat er iets uitkomt want naar die rust verlang ik ook erg.
Huisarts vond het maar moeilijk te geloven toen ik mijn vermoedens naar voren bracht.Lastig dat de huisarts het moeilijk kon geloven, maar goed dat je wel een afspraak hebt bij de psycholoog. Ik hoop echt dat er iets uitkomt.
donderdag 28 juli 2016 14:04
quote:duende12 schreef op 28 juli 2016 @ 13:57:
[...]
Lastig dat de huisarts het moeilijk kon geloven, maar goed dat je wel een afspraak hebt bij de psycholoog. Ik hoop echt dat er iets uitkomt.
Ja altijd balen als men je niet wil geloven, daar was ik ook al bang voor.
Ik keek niet glazig genoeg uit mijn ogen , kijken jullie glazig uit jullie ogen ?
[...]
Lastig dat de huisarts het moeilijk kon geloven, maar goed dat je wel een afspraak hebt bij de psycholoog. Ik hoop echt dat er iets uitkomt.
Ja altijd balen als men je niet wil geloven, daar was ik ook al bang voor.
Ik keek niet glazig genoeg uit mijn ogen , kijken jullie glazig uit jullie ogen ?
donderdag 28 juli 2016 14:16
quote:Mother_Earth schreef op 28 juli 2016 @ 14:04:
[...]
Ja altijd balen als men je niet wil geloven, daar was ik ook al bang voor.
Ik keek niet glazig genoeg uit mijn ogen , kijken jullie glazig uit jullie ogen ?
Ja heel erg
Maar zonder dollen, tot mijn verbijstering heb ik gemerkt dat zelfs artsen en niet gespecialiseerde psychologen een heel stereo-type en eenzijdig beeld van autisme hebben. En vooral vrouwen (maar ook veel mannen) voldoen daar helemaal niet aan.
[...]
Ja altijd balen als men je niet wil geloven, daar was ik ook al bang voor.
Ik keek niet glazig genoeg uit mijn ogen , kijken jullie glazig uit jullie ogen ?
Ja heel erg
Maar zonder dollen, tot mijn verbijstering heb ik gemerkt dat zelfs artsen en niet gespecialiseerde psychologen een heel stereo-type en eenzijdig beeld van autisme hebben. En vooral vrouwen (maar ook veel mannen) voldoen daar helemaal niet aan.
.
donderdag 28 juli 2016 14:18
quote:Mother_Earth schreef op 28 juli 2016 @ 14:04:
[...]
Ja altijd balen als men je niet wil geloven, daar was ik ook al bang voor.
Ik keek niet glazig genoeg uit mijn ogen , kijken jullie glazig uit jullie ogen ?
Het ligt niet aan jou. Men gelooft mij ook niet altijd. Ik ben jaren geleden officieel getest, maar hoe vaak ik nog te horen heb gekregen dat je niets aan mij ziet en het dus wel mee zal vallen. Of dat ik profiteer van een uitkering, enz, enz, enz. Ik trek me er steeds minder van aan, die mensen zijn gewoon niet slim genoeg. Maar met een huisarts is dat wat lastiger.
Wacht de psycholoog af, mss komt daar wel wat meer uit.
[...]
Ja altijd balen als men je niet wil geloven, daar was ik ook al bang voor.
Ik keek niet glazig genoeg uit mijn ogen , kijken jullie glazig uit jullie ogen ?
Het ligt niet aan jou. Men gelooft mij ook niet altijd. Ik ben jaren geleden officieel getest, maar hoe vaak ik nog te horen heb gekregen dat je niets aan mij ziet en het dus wel mee zal vallen. Of dat ik profiteer van een uitkering, enz, enz, enz. Ik trek me er steeds minder van aan, die mensen zijn gewoon niet slim genoeg. Maar met een huisarts is dat wat lastiger.
Wacht de psycholoog af, mss komt daar wel wat meer uit.
