Psyche
alle pijlers
Leren luisteren naar eigen gevoel. Hoe?
vrijdag 15 juni 2007 22:22
Hallo allemaal,
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: ik ben pas 27 jaar en ik voel me nu al een teleurgestelde, uitgebluste zeur....
De laatste twee jaar ben ik eigenlijk nooit echt gelukkig. En het lukt me maar niet om die negatieve spiraal te doorbreken. Soms heb ik het idee dat ik dit niet kan, omdat ik alles 'overdenk'. Hierdoor kan ik niet goed naar mijn gevoel luisteren en dus weet ik ook niet wat ik voel. Het klinkt een beetje cryptisch, hopelijk begrijpt iemand wat ik bedoel. Het komt er op neer dat ik niet precies weet waarover ik me ongelukkig voel, waardoor ik uiteindelijk in een negatieve spiraal raak en overal ongelukkig over ben...
Voorbeeld:
Ik ben in twee jaar geleden afgestudeerd en toen ben ik aan het werk gegaan. Helaas heb ik nog steeds niet de baan gevonden die helemaal bij mij past (is met mijn studie ook niet gemakkelijk).
In mijn huidige baan heb ik het zo slecht naar mijn zin, dat ik chagrijnig thuis kom. Als ik dan thuis kom en mijn vriend reageert niet zoals ik had gehoopt, raak ik ook chagrijnig over de relatie en ga ik daar ook nog aan twijfelen en daardoor word ik nog chagrijniger tegen hem..... (dan hebben we al 2 dingen die niet goed gaan: werk en vriend).... hij heeft er op een gegeven moment ook genoeg van en gaat lekker zijn eigen dingen doen, waardoor ik nog teleurgestelder word enz. enz.
Als ik dan bij mijn vriendinnen ben, ga ik zitten klagen over mijn werk, mijn vriend..... voor hun ben ik dus ook meer een klagend dan een gezellig gezelschap, waardoor ik weer gefrustreerd raak over mijn vriendschappen (lees: mezelf), en dan zijn er al 3 dingen die niet goed aan: werk, vriend en vriendschappen......
Ik stel het allemaal heel 'zwart wit' nu, ik hoop dat dat duidelijk is! Het is natuurlijk niet zo dat ik 24/7 aan ht klagen en zeiken ben..... (maar de laatste tijd wel regelmatig!) Ik bedoel alleen maar aan te geven dat ik overal teleurgesteld in raak en volgens mij komt dit doordat ik niet goed weet wat ik voel. Hierdoor kan ik de oorzaak van het niet gelukkig zijn niet aanpakken en word ik overal ongelukkig van....
Hoe kan ik leren om beter naar mijn gevoel te luisteren? Dan kan ik de oorzaak aanpakken en weer een vrolijk, levensgenietend iemand worden in plaats van een negatief ingesteld persoon.....
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: ik ben pas 27 jaar en ik voel me nu al een teleurgestelde, uitgebluste zeur....
De laatste twee jaar ben ik eigenlijk nooit echt gelukkig. En het lukt me maar niet om die negatieve spiraal te doorbreken. Soms heb ik het idee dat ik dit niet kan, omdat ik alles 'overdenk'. Hierdoor kan ik niet goed naar mijn gevoel luisteren en dus weet ik ook niet wat ik voel. Het klinkt een beetje cryptisch, hopelijk begrijpt iemand wat ik bedoel. Het komt er op neer dat ik niet precies weet waarover ik me ongelukkig voel, waardoor ik uiteindelijk in een negatieve spiraal raak en overal ongelukkig over ben...
Voorbeeld:
Ik ben in twee jaar geleden afgestudeerd en toen ben ik aan het werk gegaan. Helaas heb ik nog steeds niet de baan gevonden die helemaal bij mij past (is met mijn studie ook niet gemakkelijk).
In mijn huidige baan heb ik het zo slecht naar mijn zin, dat ik chagrijnig thuis kom. Als ik dan thuis kom en mijn vriend reageert niet zoals ik had gehoopt, raak ik ook chagrijnig over de relatie en ga ik daar ook nog aan twijfelen en daardoor word ik nog chagrijniger tegen hem..... (dan hebben we al 2 dingen die niet goed gaan: werk en vriend).... hij heeft er op een gegeven moment ook genoeg van en gaat lekker zijn eigen dingen doen, waardoor ik nog teleurgestelder word enz. enz.
Als ik dan bij mijn vriendinnen ben, ga ik zitten klagen over mijn werk, mijn vriend..... voor hun ben ik dus ook meer een klagend dan een gezellig gezelschap, waardoor ik weer gefrustreerd raak over mijn vriendschappen (lees: mezelf), en dan zijn er al 3 dingen die niet goed aan: werk, vriend en vriendschappen......
Ik stel het allemaal heel 'zwart wit' nu, ik hoop dat dat duidelijk is! Het is natuurlijk niet zo dat ik 24/7 aan ht klagen en zeiken ben..... (maar de laatste tijd wel regelmatig!) Ik bedoel alleen maar aan te geven dat ik overal teleurgesteld in raak en volgens mij komt dit doordat ik niet goed weet wat ik voel. Hierdoor kan ik de oorzaak van het niet gelukkig zijn niet aanpakken en word ik overal ongelukkig van....
Hoe kan ik leren om beter naar mijn gevoel te luisteren? Dan kan ik de oorzaak aanpakken en weer een vrolijk, levensgenietend iemand worden in plaats van een negatief ingesteld persoon.....
zondag 9 september 2007 12:14
Ha Dames!
Ik ben heel bij radijs dat je nieuwe baan goed bevalt! En ook nog een studie WAUW! En zoveel energie zelfs na een verhuizing enzo... ben je nu gaan samenwonen? Ik hoop dat het allmeaal zo posi blijft! Denk ondertussen wel goed aan ontspanning he...op zn tijd lekker relexen.
Radijs, ik hoop dat je gauw opknapt!
Liefs Kozooooo
Ik ben heel bij radijs dat je nieuwe baan goed bevalt! En ook nog een studie WAUW! En zoveel energie zelfs na een verhuizing enzo... ben je nu gaan samenwonen? Ik hoop dat het allmeaal zo posi blijft! Denk ondertussen wel goed aan ontspanning he...op zn tijd lekker relexen.
Radijs, ik hoop dat je gauw opknapt!
Liefs Kozooooo
maandag 10 september 2007 20:17
Hallo zieke kipjes, alweer een beetje fit? Kozoo nog de deur uit geweest vandaag? Ik hoop het! Inderdaad goed dat je die stap gezet hebt om het probleem te bespreken. Volgens mij mag je inderdaad trots zijn als je uit de kind-rol stapt en als volwassene in de relatie gaat staan. Aan de andere kant kan ik me voorstellen dat je de kindrol (ontvangen van hulp en troost) nog wel nodig hebt nu je lijf het zo laat afweten... Lastig!
Ik kan me inderdaad voorstellen Radijs dat niet altijd alles goed is om uit te spreken. Mijn moeder kan het wel 'handelen', gelukkig (ik zeg ook niet alles even uitgesproken als dat ik het denk hoor). Raar eigenlijk dat jij en ik ook nu tov je moeder de zorgende rol aanneemt (bedenken wat ze wel en niet aankan). Volgens mij als je die rol kunt hanteren kun je dat ook tov jezelf: het angstige/boze/verdrietige kind in je geruststellen, zoals je dat letterlijk met een klein kind zou doen. Lastig als je je niet lekker voelt, maar het schijnt te leren te zijn. In mijn betere momenten lukt het al aardig.
In mijn slechtere momenten merk ik dat ik nog steeds gedrag van mijn ouders herhaal: bijv. bovenmatig kritisch en negatief zijn over mezelf of over mijn liefje. Hij herkent het wel gelukkig, maar ik baal altijd erg als ik hem daar weer mee heb gekwetst. Ik ben ook bang dat ik als ik evt. kinderen krijg ze hiermee zou kunnen schaden. Denken jullie daar weleens over na?
Ik voel het wel als mijn plicht dingen op te lossen zodat ik ze niet kan overdragen op de volgende generatie. Aan de andere kant: dat gebeurt volgens mij altijd wel een beetje, dus misschien neem ik het veel te serieus...
Lenette van Dongen heeft volgens mij weleens geschreven dat ze ook haar psychische rotzooi eerst wilde opruimen, maar ze was al te oud voor kinderen toen het voor elkaar was. Ook weer zo wat...
Nou poeh, genoeg diepe gedachten voor een maandagavond, ga ff bankhangen. Bye, Sifra
Ik kan me inderdaad voorstellen Radijs dat niet altijd alles goed is om uit te spreken. Mijn moeder kan het wel 'handelen', gelukkig (ik zeg ook niet alles even uitgesproken als dat ik het denk hoor). Raar eigenlijk dat jij en ik ook nu tov je moeder de zorgende rol aanneemt (bedenken wat ze wel en niet aankan). Volgens mij als je die rol kunt hanteren kun je dat ook tov jezelf: het angstige/boze/verdrietige kind in je geruststellen, zoals je dat letterlijk met een klein kind zou doen. Lastig als je je niet lekker voelt, maar het schijnt te leren te zijn. In mijn betere momenten lukt het al aardig.
In mijn slechtere momenten merk ik dat ik nog steeds gedrag van mijn ouders herhaal: bijv. bovenmatig kritisch en negatief zijn over mezelf of over mijn liefje. Hij herkent het wel gelukkig, maar ik baal altijd erg als ik hem daar weer mee heb gekwetst. Ik ben ook bang dat ik als ik evt. kinderen krijg ze hiermee zou kunnen schaden. Denken jullie daar weleens over na?
Ik voel het wel als mijn plicht dingen op te lossen zodat ik ze niet kan overdragen op de volgende generatie. Aan de andere kant: dat gebeurt volgens mij altijd wel een beetje, dus misschien neem ik het veel te serieus...
Lenette van Dongen heeft volgens mij weleens geschreven dat ze ook haar psychische rotzooi eerst wilde opruimen, maar ze was al te oud voor kinderen toen het voor elkaar was. Ook weer zo wat...
Nou poeh, genoeg diepe gedachten voor een maandagavond, ga ff bankhangen. Bye, Sifra
vrijdag 14 september 2007 18:34
Haai Ladies,
Ik vind t best typisch dat wel allen toch een soort moeilijke relatie hebben met onze moeder...zou best goed kunnen dat daar meer wringt dan je in eerste instantie opmerkt.
Mijn week was redelijk... na een ontiegelijk dilemma van moet ik nou wel of niet naar college (afgelopen maandag) ben ik dus niet gegaan , maar wel even de stad in en ik heb een nieuwe broek gekocht en nog verzorgings produkten voor mn gezicht. Het was een goede aktie, als er iets is wat toch lukt en leuk is na een week ellende dan geeft dat een goed gevoel.
Gisteravond ben ik WEL naar college geweest en dat ging best aardig! Ik leg er wel de hele tijd heel veel nadruk op, kan t niet loslaten omdat ik zo graag wil dat het goed gaat. Dus de hele dag denk ik constant, straks naar college... ik zit nu in de trein want ik ga naar college, ik loop nu hier want ik ga naar college. En constant toch angst dat het niet goed gaat en ik migraine krijg. Maar het viel mee. Vandaag voel ik me brak en heb ik meer pijn, maar geen migraine
Vandaag bij therapie begonnen met de cognitieve therapie. het bespreken van de dingen die ik al had opgeschreven. (moeilijke situaties van afgelopen weken) Ik denk dat het een hele nuttige therapie is voor me, want vandaag wordt meteen duidelijk dat ik heel veel dingen denk over mezelf, waar ik me eigenlijk niet van bewust ben, maar die me wel heel, heel erg in de weg staan. Om even een vb te geven. Ik zeg wel altijd tegen mezelf dat ik flink ben en sterk ( want hallo...3 migraine aanvallen per week is niet niks..) maar onbewust vind ik mezelf dan toch een slappeling en voel ik me schuldig dat ik niet naar college ga. Terwijl dat juist een hele dappere beslissing is. Heel dubbel dus en daardoor heb k nooit rust in mn hoofd. Elke keer dat welles-nietus gedoe...
Ik hoop dat t met jullie goed gaat. Wens jullie vast fijn weekend en hoop snel wat te lezen,
Liefssss
Ik vind t best typisch dat wel allen toch een soort moeilijke relatie hebben met onze moeder...zou best goed kunnen dat daar meer wringt dan je in eerste instantie opmerkt.
Mijn week was redelijk... na een ontiegelijk dilemma van moet ik nou wel of niet naar college (afgelopen maandag) ben ik dus niet gegaan , maar wel even de stad in en ik heb een nieuwe broek gekocht en nog verzorgings produkten voor mn gezicht. Het was een goede aktie, als er iets is wat toch lukt en leuk is na een week ellende dan geeft dat een goed gevoel.
Gisteravond ben ik WEL naar college geweest en dat ging best aardig! Ik leg er wel de hele tijd heel veel nadruk op, kan t niet loslaten omdat ik zo graag wil dat het goed gaat. Dus de hele dag denk ik constant, straks naar college... ik zit nu in de trein want ik ga naar college, ik loop nu hier want ik ga naar college. En constant toch angst dat het niet goed gaat en ik migraine krijg. Maar het viel mee. Vandaag voel ik me brak en heb ik meer pijn, maar geen migraine
Vandaag bij therapie begonnen met de cognitieve therapie. het bespreken van de dingen die ik al had opgeschreven. (moeilijke situaties van afgelopen weken) Ik denk dat het een hele nuttige therapie is voor me, want vandaag wordt meteen duidelijk dat ik heel veel dingen denk over mezelf, waar ik me eigenlijk niet van bewust ben, maar die me wel heel, heel erg in de weg staan. Om even een vb te geven. Ik zeg wel altijd tegen mezelf dat ik flink ben en sterk ( want hallo...3 migraine aanvallen per week is niet niks..) maar onbewust vind ik mezelf dan toch een slappeling en voel ik me schuldig dat ik niet naar college ga. Terwijl dat juist een hele dappere beslissing is. Heel dubbel dus en daardoor heb k nooit rust in mn hoofd. Elke keer dat welles-nietus gedoe...
Ik hoop dat t met jullie goed gaat. Wens jullie vast fijn weekend en hoop snel wat te lezen,
Liefssss
vrijdag 14 september 2007 18:43
Oh trouwens Sifra,
even terug komen op jouw vraag wb kinderen.
Ja herkenbaar!
Ik ben ooit eens naar een helderziende/heldervoelende geweest en die zei dat ik mijn migraine "georven" had. Ik zeg altijd geerft, maar goed..
En dat ik kwaad moest worden dat ik zo was en dat mijn voorouder dus een probleem had, dit niet had opgelost in zijn leven en het op die manier op mij overbracht.
xx
even terug komen op jouw vraag wb kinderen.
Ja herkenbaar!
Ik ben ooit eens naar een helderziende/heldervoelende geweest en die zei dat ik mijn migraine "georven" had. Ik zeg altijd geerft, maar goed..
En dat ik kwaad moest worden dat ik zo was en dat mijn voorouder dus een probleem had, dit niet had opgelost in zijn leven en het op die manier op mij overbracht.
xx
zaterdag 15 september 2007 19:45
Hallo,
Een erg vermoeide Radijs hier! Alle nieuwe dingen in combinatie met verhuizing eisen hun tol.... (met name het huis, we hebben het te druk om het af te krijgen). Maar goed, ik ben er niet echt down van, ik kan het redelijk loslaten (yeah!yeah!), maar de vermoeidheid heeft genadeloos toegeslagen!
Dus even geen uitgebreide reactie van mijn kant. Dat komt later, als ik wat meer rust heb. Nu ga ik met een boek in bad liggen!
Dus even kort:
Sifra, wat betreft kinderen: als je bij jezelf weet waar je valkuilen zitten en je erkent deze, ben je volgens mij al een heel eind op weg als 'goede moeder'! Maar ik herken je zorg wel, hoor. Ik kom ook daar een andere keer op terug!
Kozoo, fijn dat je de indruk hebt dat de cognitieve therapie nuttig is. Keep it up!
Knuffel,
Radijssssssssssss
Een erg vermoeide Radijs hier! Alle nieuwe dingen in combinatie met verhuizing eisen hun tol.... (met name het huis, we hebben het te druk om het af te krijgen). Maar goed, ik ben er niet echt down van, ik kan het redelijk loslaten (yeah!yeah!), maar de vermoeidheid heeft genadeloos toegeslagen!
Dus even geen uitgebreide reactie van mijn kant. Dat komt later, als ik wat meer rust heb. Nu ga ik met een boek in bad liggen!
Dus even kort:
Sifra, wat betreft kinderen: als je bij jezelf weet waar je valkuilen zitten en je erkent deze, ben je volgens mij al een heel eind op weg als 'goede moeder'! Maar ik herken je zorg wel, hoor. Ik kom ook daar een andere keer op terug!
Kozoo, fijn dat je de indruk hebt dat de cognitieve therapie nuttig is. Keep it up!
Knuffel,
Radijssssssssssss
zondag 23 september 2007 10:47
Haai Radijs en Kozoo,
Nou we zijn wel weer bij het thema familiepatronen terechtgekomen he?
Ik denk inderdaad dat er veel van generatie op generatie doorgegeven wordt, maar dan m.n. fout gedrag (en misschien dat die spanningen onbewust ook migraine met zich meebrengen?). Een kind past zich aan aan ouder (parentificatie) om aardig gevonden te worden, dit gaat ten koste van hemzelf. Het tekort dat hierdoor ontstaat 'haalt'het kind als het volwassen is weer bij eigen kinderen.
Ik denk inderdaad Radijs dat ik al heel goed weet waar mijn valkuilen zitten en hoe ik ze zou moeten voorkomen. Ik heb alleen een periode gehad waarin ik dacht: "ik wil geen pijnlijke situaties meer tussen ouders-kinderen meemaken dus dan krijg ik maar geen kinderen". Ik kan daar nu al een heel stuk realistischer over nadenken. Het leek net of er nog een klein boos/verdrietig meisje in mij rondstampte dat dit op slechte momenten heel hard riep. Ik besefte dat ik dit deel van mijzelf nog onvoldoende erkenning/troost had gegeven. Nu ik daar mee bezig ben geweest is dit enorm verbeterd. Daar ben ik wel een stuk vrolijker van geworden. Ik zie nu ook weer heleboel leuke dingen aan mijn jeugd (waren er ook hoor!). Maar de foute kanten mag je niet onder het vloerkleed stoppen, want daar wordt het niet beter op. Poeh, dit klinkt alsof ik het allemaal in een paar weken heb opgelost, maar dat was niet zo hoor, ben er best even mee bezig geweest.
Kozoo, ik herken je irritatie dat je het gevoel krijgt dat je ouders ZELF hun problemen met hun ouders/hun opvoedingspatronen hadden moeten aanpakken. Volgens mij was dat voor de vorige generatie nog wel lastiger (minder openheid over psychologische dingen), maar het ontslaat ze inderdaad niet van die verantwoordelijkheid. Aan de andere kant: maak je er niet van afhankelijk, blijft niet hopen dat ze het allemaal in gaan zien etcetera. Dan blijf je in de kindrol zitten. Ga wat dat betreft naast/boven hen staan in de zin van: ik ben in staat beter te zien waar het probleem zit en in mijn generatie gaat het stoppen. Of jullie je eigen problemen oplossen is jullie verantwoordelijkheid. Het zou fijn voor jullie zijn, maar mijn geluk is er niet van afhankelijk.
Wel bijzonder Kozoo dat je vroeger zo zeker wist dat je een kind wilde (was dat de verwachting van je ouders?) en dat je er nu over twijfelt. MIsschien komt het doordat je innerlijk weet dat je nog wat op moet lossen. Ik denk dat dat bij mij de barriere was/is.
Ik sta namelijk nog steeds niet te springen om een kind hoor, maar inmiddels behoort het gevoelsmatig wel tot een 'mogelijkheid' ipv iets dat ik koste wat het kost moet vermijden. Ben benieuwd hoe dat verder gaat.
Radijs, ik hoor graag nog eens hoe jij daarin staat. Ben je al een beetje uitgerust?
Ik had de laatste tijd ook een boel nieuwe dingen. Geeft enerzijds een boel energie, maar na een tijdje merk ik dat ik lekker tijd voor mezelf nodig heb en even niemand wil zien of spreken. Inmiddels voel ik me daar dan ook niet schuldig over en ga er even lekker van genieten!
Fijne dag nog vandaag, lekker weer he?
Liefs, Sifra.
Nou we zijn wel weer bij het thema familiepatronen terechtgekomen he?
Ik denk inderdaad dat er veel van generatie op generatie doorgegeven wordt, maar dan m.n. fout gedrag (en misschien dat die spanningen onbewust ook migraine met zich meebrengen?). Een kind past zich aan aan ouder (parentificatie) om aardig gevonden te worden, dit gaat ten koste van hemzelf. Het tekort dat hierdoor ontstaat 'haalt'het kind als het volwassen is weer bij eigen kinderen.
Ik denk inderdaad Radijs dat ik al heel goed weet waar mijn valkuilen zitten en hoe ik ze zou moeten voorkomen. Ik heb alleen een periode gehad waarin ik dacht: "ik wil geen pijnlijke situaties meer tussen ouders-kinderen meemaken dus dan krijg ik maar geen kinderen". Ik kan daar nu al een heel stuk realistischer over nadenken. Het leek net of er nog een klein boos/verdrietig meisje in mij rondstampte dat dit op slechte momenten heel hard riep. Ik besefte dat ik dit deel van mijzelf nog onvoldoende erkenning/troost had gegeven. Nu ik daar mee bezig ben geweest is dit enorm verbeterd. Daar ben ik wel een stuk vrolijker van geworden. Ik zie nu ook weer heleboel leuke dingen aan mijn jeugd (waren er ook hoor!). Maar de foute kanten mag je niet onder het vloerkleed stoppen, want daar wordt het niet beter op. Poeh, dit klinkt alsof ik het allemaal in een paar weken heb opgelost, maar dat was niet zo hoor, ben er best even mee bezig geweest.
Kozoo, ik herken je irritatie dat je het gevoel krijgt dat je ouders ZELF hun problemen met hun ouders/hun opvoedingspatronen hadden moeten aanpakken. Volgens mij was dat voor de vorige generatie nog wel lastiger (minder openheid over psychologische dingen), maar het ontslaat ze inderdaad niet van die verantwoordelijkheid. Aan de andere kant: maak je er niet van afhankelijk, blijft niet hopen dat ze het allemaal in gaan zien etcetera. Dan blijf je in de kindrol zitten. Ga wat dat betreft naast/boven hen staan in de zin van: ik ben in staat beter te zien waar het probleem zit en in mijn generatie gaat het stoppen. Of jullie je eigen problemen oplossen is jullie verantwoordelijkheid. Het zou fijn voor jullie zijn, maar mijn geluk is er niet van afhankelijk.
Wel bijzonder Kozoo dat je vroeger zo zeker wist dat je een kind wilde (was dat de verwachting van je ouders?) en dat je er nu over twijfelt. MIsschien komt het doordat je innerlijk weet dat je nog wat op moet lossen. Ik denk dat dat bij mij de barriere was/is.
Ik sta namelijk nog steeds niet te springen om een kind hoor, maar inmiddels behoort het gevoelsmatig wel tot een 'mogelijkheid' ipv iets dat ik koste wat het kost moet vermijden. Ben benieuwd hoe dat verder gaat.
Radijs, ik hoor graag nog eens hoe jij daarin staat. Ben je al een beetje uitgerust?
Ik had de laatste tijd ook een boel nieuwe dingen. Geeft enerzijds een boel energie, maar na een tijdje merk ik dat ik lekker tijd voor mezelf nodig heb en even niemand wil zien of spreken. Inmiddels voel ik me daar dan ook niet schuldig over en ga er even lekker van genieten!
Fijne dag nog vandaag, lekker weer he?
Liefs, Sifra.
zondag 23 september 2007 15:44
Hallo Kozoo en Sifra (alfabetische volgorde 
),
Hier ben ik weer! Dus ik zal maar meteen reageren op het 'kinderitem'.
Op zich heb ik altijd kinderen gewild (behalve in mijn puberteit, toen was het hipper om er geen te willen). Ik wil nog steeds kinderen, ik merk dat het echt een soort biologisch gevoel is... Alleen ik weet niet wanneer kinderen in je leven passen, wanneer je daar klaar voor bent. Maar ik ben er niet meer 'bang' voor, iets wat ik eerst veel sterker had.
Ik ben niet altijd even psychisch stabiel geweest. Gelukkig gaat het nu al heel lang goed en kan ik goed omgaan met mijn 'zwaarmoedige' aard. Mijn moeder is met perioden heel psychisch instabiel. Ik ben dus heel lang bang geweest, dat die psychische instabiliteit in mijn genen zat. Ik was dus enerzijds bang dat ik kinderen niet aan zou kunnen, anderzijds was ik bang dat ik de genen zou doorgeven en er dus weer een ongelukkig kind op de wereld kwam.
Inmiddels weet ik niet zo zeker of het in de genen zit. Ik zie namelijk ook dat ik een veel sterker ben dan mijn moeder. Ik durf aan mezelf toe te geven dat ik deze "handicap" heb, dus ik kan het ook accepteren en er mee omgaan. Ik ben door dalen gegaan om mezelf te leren kennen en om naar mezelf te leren kijken. Mijn moeder ontkent tot op de dag van vandaag dat zij een probleem heeft. Ondertussen terroriseert ze met perioden het hele gezin met haar paniekaanvallen, dreigementen enz. enz. (dit is niet altijd, zo'n periode is ongeveer twee x per jaar) en ze wil daar niets aan doen. Sterker nog: ze onkent haar gedrag achteraf glashard!
Inmiddels ben ik er helemaal niet meer zo van overtuigd dat de depressie en het bijbehorende gedrag in de genen zit. Ik heb het gedrag van mijn moeder lange tijd gekopieerd.... en van wie heeft mijn moeder haar gedrag gekopieerd? Juist, van haar eigen moeder... die was precies zo! Volgens mij heeft het dus meer met opvoeding te maken dan met genen....
Ik heb er wel eens over nagedacht, wat ik mijn eventuele kinderen mee zou willen geven in het leven. Volgens mij vind ik het allerbelangrijkst, dat ze weten dat ze goed zijn zoals ze zijn, dat ze mogen zijn wie ze zijn.... (tenzij het gemene, enge, criminele rotkoters zijn natuurlijk), maar ook dat anderen mogen zijn wie ze zijn. Ruimte voor jezelf en ruimte voor de ander. Dat is wel wat ik gemist heb in mijn opvoeding (ruimte voor mezelf)... dus ja, ik zou toch mee willen geven, wat ik mijns inziens heb gemist.... toch weer projectie dus...
Nou, het is een heel verhaal geworden....
Hoe is het met jullie vandaag? en wat voor nieuwe dingen heb je allemaal, Sifra? Of wil je dat liever niet zeggen?
Kozoo, hoe is het met je therapie? En met jouzelf?
Liefs Radijssss
_______________________________________________________
),Hier ben ik weer! Dus ik zal maar meteen reageren op het 'kinderitem'.
Op zich heb ik altijd kinderen gewild (behalve in mijn puberteit, toen was het hipper om er geen te willen
). Ik wil nog steeds kinderen, ik merk dat het echt een soort biologisch gevoel is... Alleen ik weet niet wanneer kinderen in je leven passen, wanneer je daar klaar voor bent. Maar ik ben er niet meer 'bang' voor, iets wat ik eerst veel sterker had. Ik ben niet altijd even psychisch stabiel geweest. Gelukkig gaat het nu al heel lang goed en kan ik goed omgaan met mijn 'zwaarmoedige' aard. Mijn moeder is met perioden heel psychisch instabiel. Ik ben dus heel lang bang geweest, dat die psychische instabiliteit in mijn genen zat. Ik was dus enerzijds bang dat ik kinderen niet aan zou kunnen, anderzijds was ik bang dat ik de genen zou doorgeven en er dus weer een ongelukkig kind op de wereld kwam.
Inmiddels weet ik niet zo zeker of het in de genen zit. Ik zie namelijk ook dat ik een veel sterker ben dan mijn moeder. Ik durf aan mezelf toe te geven dat ik deze "handicap" heb, dus ik kan het ook accepteren en er mee omgaan. Ik ben door dalen gegaan om mezelf te leren kennen en om naar mezelf te leren kijken. Mijn moeder ontkent tot op de dag van vandaag dat zij een probleem heeft. Ondertussen terroriseert ze met perioden het hele gezin met haar paniekaanvallen, dreigementen enz. enz. (dit is niet altijd, zo'n periode is ongeveer twee x per jaar) en ze wil daar niets aan doen. Sterker nog: ze onkent haar gedrag achteraf glashard!
Inmiddels ben ik er helemaal niet meer zo van overtuigd dat de depressie en het bijbehorende gedrag in de genen zit. Ik heb het gedrag van mijn moeder lange tijd gekopieerd.... en van wie heeft mijn moeder haar gedrag gekopieerd? Juist, van haar eigen moeder... die was precies zo! Volgens mij heeft het dus meer met opvoeding te maken dan met genen....
Ik heb er wel eens over nagedacht, wat ik mijn eventuele kinderen mee zou willen geven in het leven. Volgens mij vind ik het allerbelangrijkst, dat ze weten dat ze goed zijn zoals ze zijn, dat ze mogen zijn wie ze zijn.... (tenzij het gemene, enge, criminele rotkoters zijn natuurlijk
), maar ook dat anderen mogen zijn wie ze zijn. Ruimte voor jezelf en ruimte voor de ander. Dat is wel wat ik gemist heb in mijn opvoeding (ruimte voor mezelf)... dus ja, ik zou toch mee willen geven, wat ik mijns inziens heb gemist.... toch weer projectie dus...Nou, het is een heel verhaal geworden....
Hoe is het met jullie vandaag? en wat voor nieuwe dingen heb je allemaal, Sifra? Of wil je dat liever niet zeggen?
Kozoo, hoe is het met je therapie? En met jouzelf?
Liefs Radijssss
_______________________________________________________
Je bent zo
mooi
anders
dan ik.
natuurlijk
niet meer of
minder
maar
zo mooi
anders.
ik zou je
nooit
anders dan
anders willen
- Hans Andreus -
mooi
anders
dan ik.
natuurlijk
niet meer of
minder
maar
zo mooi
anders.
ik zou je
nooit
anders dan
anders willen
- Hans Andreus -
zondag 30 september 2007 13:11
Haaai, daar was 'k weer.
Jij hebt al wel heel goed over de kinderen-opvoeding-herhaling nagedacht Radijs. Idd bewijs jij dat zelfs als aanleg een beetje meespeelt bij zwaarmoedigheid e.d. je bereidheid de feiten onder ogen te zien, zelfreflectie toe te passen en dingen op te lossen heel veel uitmaakt. In feite doorbreek jij het generatiepatroon! Nu al, omdat je je eigen problemen onder ogen ziet en mogelijk later als je kinderen krijgt. Mag je trots op zijn! Ik vind het heel mooi hoe je beschrijft dat je kinderen vooral de ruimte zou willen geven om zichzelf te zijn. Misschien ben je later door de situatie met je moeder en haar moeder juist wel bewuster hiermee bezig dan een gemiddelde moeder. Daar kunnen je kids later dan hun voordeel mee doen.
Ik ben soms wel bang dat ik als ik kinderen krijg door slaapgebrek, steeds verantwoordelijkheid e.d. heel snel weer in een bepaald patroon kan terugschieten. Maar het vertrouwen dat zelfreflectie heel veel helpt begint wel te groeien.
Mijn nieuwe dingen (ik hou er idd. niet van om heel specifiek te zijn op een openbaar forum ivm lurkers) zijn o.a. nieuwe baan, nieuw vrijwilligerswerk. Ik merk dat ik steeds makkelijker nieuwe uitdagingen aanga zonder teveel stress. Wat nieuwe mensen van mij vinden/verwachten interesseert me minder (op een gezonde manier hoor...), sta nu meer in mijn eigen kracht. Ik merk dat dit zo verschrikkelijk veel energie scheelt dat ik me veel fitter voel. Is voor mij een reden om dit meer toe te passen, natuurlijk niet in de zin dat ik asociaal wordt, maar ik ben minder bezig met energieverslindende gedachten/bezorgdheden.
Soort zelf-cognitieve-therapie, zo van: "denk je dat iedereen bezig is met wat ze van jou vinden? Dat is niet zo, iedereen denkt vooral aan zichzelf.
En als iemand je niet aardig vindt, so what? Ik vind ook niet iedereen aardig en het is onmogelijk om iedereen te pleasen. Ik moet kunnen leven zoals dat goed voor mij is, anders kan ik ook niet goed zijn voor anderen." Nou ja, en dat dus in heel veel varianten. Geeft veel vrijheid in mijn hoofd.
Hoe gaat het met jouw cognitieve therapie Kozoo? Kun jij ook energieverslinders beperken, zodat je weer wat fitter wordt? Of kost het er actief mee bezig zijn juist heel veel energie? Dat kan soms ook nodig zijn! Lukt het een beetje om vrolijk te blijven in dit treurige weer?
O en Radijs, 'k denk dat de kans dat jij irritante criminele rotkoters krijgt vrij klein is hoor, hihi.
Nou dat was 't weer even. Heel veel positieve gevoelens gewenst maar weer,
Sifra
Jij hebt al wel heel goed over de kinderen-opvoeding-herhaling nagedacht Radijs. Idd bewijs jij dat zelfs als aanleg een beetje meespeelt bij zwaarmoedigheid e.d. je bereidheid de feiten onder ogen te zien, zelfreflectie toe te passen en dingen op te lossen heel veel uitmaakt. In feite doorbreek jij het generatiepatroon! Nu al, omdat je je eigen problemen onder ogen ziet en mogelijk later als je kinderen krijgt. Mag je trots op zijn! Ik vind het heel mooi hoe je beschrijft dat je kinderen vooral de ruimte zou willen geven om zichzelf te zijn. Misschien ben je later door de situatie met je moeder en haar moeder juist wel bewuster hiermee bezig dan een gemiddelde moeder. Daar kunnen je kids later dan hun voordeel mee doen.
Ik ben soms wel bang dat ik als ik kinderen krijg door slaapgebrek, steeds verantwoordelijkheid e.d. heel snel weer in een bepaald patroon kan terugschieten. Maar het vertrouwen dat zelfreflectie heel veel helpt begint wel te groeien.
Mijn nieuwe dingen (ik hou er idd. niet van om heel specifiek te zijn op een openbaar forum ivm lurkers) zijn o.a. nieuwe baan, nieuw vrijwilligerswerk. Ik merk dat ik steeds makkelijker nieuwe uitdagingen aanga zonder teveel stress. Wat nieuwe mensen van mij vinden/verwachten interesseert me minder (op een gezonde manier hoor...), sta nu meer in mijn eigen kracht. Ik merk dat dit zo verschrikkelijk veel energie scheelt dat ik me veel fitter voel. Is voor mij een reden om dit meer toe te passen, natuurlijk niet in de zin dat ik asociaal wordt, maar ik ben minder bezig met energieverslindende gedachten/bezorgdheden.
Soort zelf-cognitieve-therapie, zo van: "denk je dat iedereen bezig is met wat ze van jou vinden? Dat is niet zo, iedereen denkt vooral aan zichzelf.
En als iemand je niet aardig vindt, so what? Ik vind ook niet iedereen aardig en het is onmogelijk om iedereen te pleasen. Ik moet kunnen leven zoals dat goed voor mij is, anders kan ik ook niet goed zijn voor anderen." Nou ja, en dat dus in heel veel varianten. Geeft veel vrijheid in mijn hoofd.
Hoe gaat het met jouw cognitieve therapie Kozoo? Kun jij ook energieverslinders beperken, zodat je weer wat fitter wordt? Of kost het er actief mee bezig zijn juist heel veel energie? Dat kan soms ook nodig zijn! Lukt het een beetje om vrolijk te blijven in dit treurige weer?
O en Radijs, 'k denk dat de kans dat jij irritante criminele rotkoters krijgt vrij klein is hoor, hihi.
Nou dat was 't weer even. Heel veel positieve gevoelens gewenst maar weer,
Sifra
maandag 1 oktober 2007 11:29
Hai Meiden!
Radijs, wat een mooi gedicht! Echt wauw toen ik dat las :-)
Wat knap ook dat je ziet en weet dat jij een ander persoon bent dan je moeder, dat is echt een hele goede waarneming. Dit kan je zeker helpen om je niet ehh.. hoe zeg je dat.. vastgebonden of 'genaaid' te voelen van "zo ben ik nou eenmaal , dat heb ik zo geerft". Dat kan je ook kracht geven om het anders te doen. Als je dat zou willen.
En sifra, echt goed dat je zoveel nieuwe dingen aanpakt. Ik ben er van overtuigd dat nieuwe dingen echt goed kunnen doen, het helpt om oude patronen die niet goed voelen, los te laten.
liefs kozoo
Radijs, wat een mooi gedicht! Echt wauw toen ik dat las :-)
Wat knap ook dat je ziet en weet dat jij een ander persoon bent dan je moeder, dat is echt een hele goede waarneming. Dit kan je zeker helpen om je niet ehh.. hoe zeg je dat.. vastgebonden of 'genaaid' te voelen van "zo ben ik nou eenmaal , dat heb ik zo geerft". Dat kan je ook kracht geven om het anders te doen. Als je dat zou willen.
En sifra, echt goed dat je zoveel nieuwe dingen aanpakt. Ik ben er van overtuigd dat nieuwe dingen echt goed kunnen doen, het helpt om oude patronen die niet goed voelen, los te laten.
liefs kozoo
donderdag 4 oktober 2007 22:18
Hello ladies,
Ook ik ben weer in the house!
Sifra, ik vind het fijn om te lezen dat je het steeds beter kunt loslaten wat anderen van je vinden. Twee zinnetjes vielen mij echter meteen op, namelijk: "Wat nieuwe mensen van mij vinden/verwachten interesseert me minder (op een gezonde manier hoor...)" en "natuurlijk niet in de zin dat ik asociaal word".
Ik vroeg mij af waarom jij dit er toch bij zet. Je maakt eigenlijk meteen een "excuus" (of noem het "veranwoording") voor je houding / inzicht. Of wil je gewoon zo goed mogelijk uitleggen hoe jij het ervaart en heeft niets te maken met een excuus of verantwoording? Ik ben benieuwd!
Overigens hoop ik dat ik die houding ook kan ontwikkelen... het ene moment lukt het me goed, maar het andere moment weer helemaal niet... de laatste tijd lukt het dus niet... ik meet mezelf teveel met anderen en ben niet gelukkig met wie ik ben. Ik heb wel het idee dat de yogalessen mij hierbij kunnen helpen. Zoals ik al weleens eerder heb gezegd , richt mijn 'minderwaardigheid' zich heel erg op mijn uiterlijk. (Misschien even wat uitleg: gemiddelde lengte, normaal postuur, normaal gezicht, normale huid etc. etc. Ik weet dat ik qua uiterlijk heel normaal (dan wel: gemiddeld) ben, maar toch voel ik me heeeeeeel lelijk). Bij yoga word je je heel bewust van je eigen "zijn" en je lichaam. Hopelijk kan ik mijn zelfacceptatie hiermee verhogen (lees: leren houden van jezelf), want dan doet het er ook minder toe wat anderen van je denken (denk ik).
Merk jij dat, Sifra, dat je zelfacceptatie (niet speciaal qua uiterlijk, maar in het algemeen) in de loop der tijd is gegroeid? En kun je je inderdaad minder van anderen aantrekken doordat je zelfacceptatie is gegroeid of is je zelfacceptatie juist gegroeid doordat je je minder van anderen aantrekt?
He Kozoo, misschien heb je wat aan de zelf-cognitieve therapie van Sifra. Wat vervelend dat je therapeut zoveel ziek is.... (zucht.... blijken het gewoon mensen te zijn ). Was je net lekker op weg....
Hopelijk helpt het boek van Dr. Phil je nu even op weg (Dat kwijtraken van je authentieke ik klinkt voor mij heel herkenbaar, maar om een of andere reden kan ik Dr. Phil echt niet serieus nemen.... hoewel hij inderdaad goede boeken schijnt te schrijven. Ervaar je dat ook zo?).
Ik heb trouwens ook nog een mooi gedicht over dat verlies van jezelf, ik zal het weer onderaan de pagina schrijven! (ik ben dool op gedichten).
Nou, ik ga stoppen met schrijven. ik heb een beetj het gevoel dat ik nogal een "van de hak op de tak"-verhaal heb opgeschreven. Ik heb een beetje veel aan mijn hoofd, dus ik vind niet helemaal de rust om nu te schrijven. Misschien heb ik morgenavond wat meer tijd, want ik heb nog wel wat dingen die ik wil voorleggen.... later meer!
Liefs Radijssssssssss
_______________________________________________________________
Ook ik ben weer in the house!
Sifra, ik vind het fijn om te lezen dat je het steeds beter kunt loslaten wat anderen van je vinden. Twee zinnetjes vielen mij echter meteen op, namelijk: "Wat nieuwe mensen van mij vinden/verwachten interesseert me minder (op een gezonde manier hoor...)" en "natuurlijk niet in de zin dat ik asociaal word".
Ik vroeg mij af waarom jij dit er toch bij zet. Je maakt eigenlijk meteen een "excuus" (of noem het "veranwoording") voor je houding / inzicht. Of wil je gewoon zo goed mogelijk uitleggen hoe jij het ervaart en heeft niets te maken met een excuus of verantwoording? Ik ben benieuwd!
Overigens hoop ik dat ik die houding ook kan ontwikkelen... het ene moment lukt het me goed, maar het andere moment weer helemaal niet... de laatste tijd lukt het dus niet... ik meet mezelf teveel met anderen en ben niet gelukkig met wie ik ben. Ik heb wel het idee dat de yogalessen mij hierbij kunnen helpen. Zoals ik al weleens eerder heb gezegd , richt mijn 'minderwaardigheid' zich heel erg op mijn uiterlijk. (Misschien even wat uitleg: gemiddelde lengte, normaal postuur, normaal gezicht, normale huid etc. etc. Ik weet dat ik qua uiterlijk heel normaal (dan wel: gemiddeld) ben, maar toch voel ik me heeeeeeel lelijk). Bij yoga word je je heel bewust van je eigen "zijn" en je lichaam. Hopelijk kan ik mijn zelfacceptatie hiermee verhogen (lees: leren houden van jezelf), want dan doet het er ook minder toe wat anderen van je denken (denk ik).
Merk jij dat, Sifra, dat je zelfacceptatie (niet speciaal qua uiterlijk, maar in het algemeen) in de loop der tijd is gegroeid? En kun je je inderdaad minder van anderen aantrekken doordat je zelfacceptatie is gegroeid of is je zelfacceptatie juist gegroeid doordat je je minder van anderen aantrekt?
He Kozoo, misschien heb je wat aan de zelf-cognitieve therapie van Sifra
. Wat vervelend dat je therapeut zoveel ziek is.... (zucht.... blijken het gewoon mensen te zijn ). Was je net lekker op weg.... Hopelijk helpt het boek van Dr. Phil je nu even op weg (Dat kwijtraken van je authentieke ik klinkt voor mij heel herkenbaar, maar om een of andere reden kan ik Dr. Phil echt niet serieus nemen.... hoewel hij inderdaad goede boeken schijnt te schrijven. Ervaar je dat ook zo?).
Ik heb trouwens ook nog een mooi gedicht over dat verlies van jezelf, ik zal het weer onderaan de pagina schrijven! (ik ben dool op gedichten).
Nou, ik ga stoppen met schrijven. ik heb een beetj het gevoel dat ik nogal een "van de hak op de tak"-verhaal heb opgeschreven. Ik heb een beetje veel aan mijn hoofd, dus ik vind niet helemaal de rust om nu te schrijven. Misschien heb ik morgenavond wat meer tijd, want ik heb nog wel wat dingen die ik wil voorleggen.... later meer!
Liefs Radijssssssssss
_______________________________________________________________
Toen werd ik wakker
in een donker bos
Ik was verdwaald
in het midden
van mijn leven
Dat wat ik vasthield
liet mij zomaar los
-Jan Eijkelboom-
in een donker bos
Ik was verdwaald
in het midden
van mijn leven
Dat wat ik vasthield
liet mij zomaar los
-Jan Eijkelboom-
vrijdag 5 oktober 2007 08:58
Hallo meiden,
Poeh Kozoo, moeilijke vraag hoor of het goed is als je college skipt omdat je niet wilt. Eigenlijk moet je dat niet aan ons vragen, maar helemaal zelf bepalen! Ik heb van mijn liefje geleerd dat alles waar ik me toe verplicht voelde niet alleen afgezegd hoeft te worden met een kwaaltje (gek genoeg leek het achteraf net of die kwaal acuut opkwam als ie mij uitkwam) maar dat 'ik heb nu geen zin' ook voldoende reden was. Duurde even voor ik het kon, maar vond ik heel bevrijdend. Uiteindelijk werd het makkelijk om naar die 'verplichtingen' te gaan juist omdat ik wist dat ik gewoon vanwege 'geen zin' ook NIET kon gaan, snap je? Er was minder 'prestatiedruk' uit mijzelf, ik hoefde daar geen klachten voor te krijgen. Ik kan nu ook zonder schuldgevoelens ergens wegblijven als dat voor mij beter is.
Dus wat wil je zelf??? Wil je zo graag naar college vanwege de positieve kanten (wat je leert, sociale contacten, het gevoel nuttig bezig te zijn) dat je ook met pijn wel wilt en evt. een terugvalletje accepteert (volgende dag rust inbouwen) of wil je vooral leren je niet te verplicht te voelen (en dus de frustratie 'ik ben niet geweest ik voel me schuldig' te leren hanteren), in dat laatste geval: lekker thuis leren blijven.
Boeken van dr. Phil heb ik nooit gelezen, zag pas dat zijn vrouw er ook een geschreven had en die zag er best interessant uit. Misschien juist wel lekker praktischer dan wat ik meestal lees (zie eerder genoemde boeken). Maar ik heb wel een bepaald vooroordeel - net als Radijs - dat dr. Phil erg kort door de bocht gaat, heb dat vooroordeel alleen nooit gecheckt, dus weet het niet zeker. Als jij het wel nuttig vindt, Kozoo, dan moet ik het toch nog eens proberen.
Radijs, je bent scherp zeg, ik moet oppassen met jou geloof ik haha! Ik zit inderdaad eigenlijk weer excuses te maken voor mijn minder sociaal aangepaste gedrag. Moet ik ook nog even afleren. Net als "goed is goed genoeg" ipv "alles kan altijd beter" die krijg ik er ook moeilijk in).
Mijn zelfacceptatie (ook uiterlijk) is in de loop van de tijd inderdaad enorm gegroeid, maar wat nou eerst kwam is moeilijk te bepalen. Wel vind ik het heel raar om mezelf eindelijk als normaal tot best wel slank postuur te zien, terwijl ik voorheen mezelf te mollig vond (was achteraf echt niet zo te oordelen aan foto's en mening anderen). Ik droeg toen vaak veel te wijde kleding enzo.
In dat programma "looking good naked" op Net 5 (ik kan het inmiddels niet meer terugvinden op de buis) zou ik mezelf helemaal op de verkeerde plek van dun naar dik in hebben geschat. Nu zou ik het veel beter doen.
Ik denk dat dat een combi is van wat ouder worden, een partner die je accepteert zoals je bent en inderdaad groeiend zelfbeeld, ook door het werken. Ik vond het heel lastig om 'alleen maar' student te zijn of op school te zitten en dus nog niet 'nuttig te zijn in de maatschappij'. Leefde altijd erg in de toekomst. Belachelijk natuurlijk maar achteraf heeft dat veel plezier verpest. Speelt dat bij jou ook mee Kozoo? (Budget om leuke kleren te kopen helpt ook moet ik zeggen...)
Maar Radijs, zo zie je, het kan inderdaad enorm verbeteren. Er zijn nog wel dagen dat ik mijn hoofd heel raar vind hoor, haha, maar meestal niet.
'k Zou zelf niet zo snel naar yoga gaan (wel gewoon als het neutrale ontspanningsoefeningen zijn), komt omdat ik christen ben en dus niet dingen van andere religies wil doen. Mijn geloof heeft overigens ook erg geholpen bij de acceptatie van mezelf, dat is toch de kern van het christendom. Ik denk dat ik (als rechtlijnige doordenker) van een nietreligieus wereldbeeld errug somber en nihilistisch (alles is zinloos) zou worden. Deel van mijn geloof is ook dat alles uiteindelijk goed komt en nuttig blijkt te zijn geweest. Dus misschien ben ik juist door vervelende dingen wel een leuker/beter mens geworden.
Maar over dat 'je bewust worden van je lichaam' Radijs, ik denk dat sporten bij mij ook heeft geholpen inderdaad. Je wordt dan toch meer trots op alle delen van jezelf: zo van "dat hebben mijn benen toch maar mooi ff gedaan!") en het is leuk om grenzen te verleggen.
Haha, zijn we weer terug bij het advies van een van de eerste posters hier: dat sporten helpt om wat minder in je hoofd te zitten! (Werd toen wel een beetje kort door de bocht gebracht). Ik hou ook erg van gedichten, vooral Vasalis en Willem Jan Otten.
Wordt weer een lang verhaal zo...
Radijs succes met de drukte, we horen wel weer van je. Kozoo ik ben benieuwd naar het advies van de hoofdpijnkliniek (is dat niet in Leiden?), maar daar moet je dus nog heel even geduld voor hebben.
Fijn weekend beiden!
Bye, Sifra.
Poeh Kozoo, moeilijke vraag hoor of het goed is als je college skipt omdat je niet wilt. Eigenlijk moet je dat niet aan ons vragen, maar helemaal zelf bepalen! Ik heb van mijn liefje geleerd dat alles waar ik me toe verplicht voelde niet alleen afgezegd hoeft te worden met een kwaaltje (gek genoeg leek het achteraf net of die kwaal acuut opkwam als ie mij uitkwam) maar dat 'ik heb nu geen zin' ook voldoende reden was. Duurde even voor ik het kon, maar vond ik heel bevrijdend. Uiteindelijk werd het makkelijk om naar die 'verplichtingen' te gaan juist omdat ik wist dat ik gewoon vanwege 'geen zin' ook NIET kon gaan, snap je? Er was minder 'prestatiedruk' uit mijzelf, ik hoefde daar geen klachten voor te krijgen. Ik kan nu ook zonder schuldgevoelens ergens wegblijven als dat voor mij beter is.
Dus wat wil je zelf??? Wil je zo graag naar college vanwege de positieve kanten (wat je leert, sociale contacten, het gevoel nuttig bezig te zijn) dat je ook met pijn wel wilt en evt. een terugvalletje accepteert (volgende dag rust inbouwen) of wil je vooral leren je niet te verplicht te voelen (en dus de frustratie 'ik ben niet geweest ik voel me schuldig' te leren hanteren), in dat laatste geval: lekker thuis leren blijven.
Boeken van dr. Phil heb ik nooit gelezen, zag pas dat zijn vrouw er ook een geschreven had en die zag er best interessant uit. Misschien juist wel lekker praktischer dan wat ik meestal lees (zie eerder genoemde boeken). Maar ik heb wel een bepaald vooroordeel - net als Radijs - dat dr. Phil erg kort door de bocht gaat, heb dat vooroordeel alleen nooit gecheckt, dus weet het niet zeker. Als jij het wel nuttig vindt, Kozoo, dan moet ik het toch nog eens proberen.
Radijs, je bent scherp zeg, ik moet oppassen met jou geloof ik haha! Ik zit inderdaad eigenlijk weer excuses te maken voor mijn minder sociaal aangepaste gedrag. Moet ik ook nog even afleren. Net als "goed is goed genoeg" ipv "alles kan altijd beter" die krijg ik er ook moeilijk in).
Mijn zelfacceptatie (ook uiterlijk) is in de loop van de tijd inderdaad enorm gegroeid, maar wat nou eerst kwam is moeilijk te bepalen. Wel vind ik het heel raar om mezelf eindelijk als normaal tot best wel slank postuur te zien, terwijl ik voorheen mezelf te mollig vond (was achteraf echt niet zo te oordelen aan foto's en mening anderen). Ik droeg toen vaak veel te wijde kleding enzo.
In dat programma "looking good naked" op Net 5 (ik kan het inmiddels niet meer terugvinden op de buis) zou ik mezelf helemaal op de verkeerde plek van dun naar dik in hebben geschat. Nu zou ik het veel beter doen.
Ik denk dat dat een combi is van wat ouder worden, een partner die je accepteert zoals je bent en inderdaad groeiend zelfbeeld, ook door het werken. Ik vond het heel lastig om 'alleen maar' student te zijn of op school te zitten en dus nog niet 'nuttig te zijn in de maatschappij'. Leefde altijd erg in de toekomst. Belachelijk natuurlijk maar achteraf heeft dat veel plezier verpest. Speelt dat bij jou ook mee Kozoo? (Budget om leuke kleren te kopen helpt ook moet ik zeggen...)
Maar Radijs, zo zie je, het kan inderdaad enorm verbeteren. Er zijn nog wel dagen dat ik mijn hoofd heel raar vind hoor, haha, maar meestal niet.
'k Zou zelf niet zo snel naar yoga gaan (wel gewoon als het neutrale ontspanningsoefeningen zijn), komt omdat ik christen ben en dus niet dingen van andere religies wil doen. Mijn geloof heeft overigens ook erg geholpen bij de acceptatie van mezelf, dat is toch de kern van het christendom. Ik denk dat ik (als rechtlijnige doordenker) van een nietreligieus wereldbeeld errug somber en nihilistisch (alles is zinloos) zou worden. Deel van mijn geloof is ook dat alles uiteindelijk goed komt en nuttig blijkt te zijn geweest. Dus misschien ben ik juist door vervelende dingen wel een leuker/beter mens geworden.
Maar over dat 'je bewust worden van je lichaam' Radijs, ik denk dat sporten bij mij ook heeft geholpen inderdaad. Je wordt dan toch meer trots op alle delen van jezelf: zo van "dat hebben mijn benen toch maar mooi ff gedaan!") en het is leuk om grenzen te verleggen.
Haha, zijn we weer terug bij het advies van een van de eerste posters hier: dat sporten helpt om wat minder in je hoofd te zitten! (Werd toen wel een beetje kort door de bocht gebracht). Ik hou ook erg van gedichten, vooral Vasalis en Willem Jan Otten.
Wordt weer een lang verhaal zo...
Radijs succes met de drukte, we horen wel weer van je. Kozoo ik ben benieuwd naar het advies van de hoofdpijnkliniek (is dat niet in Leiden?), maar daar moet je dus nog heel even geduld voor hebben.
Fijn weekend beiden!
Bye, Sifra.
vrijdag 5 oktober 2007 09:05
Oja Radijs, ik denk dat doordat mijn zelfacceptatie is gegroeid ik me minder van anderen aantrek en niet andersom. Dat minder van anderen aantrekken was/is voor mij vrij lastig, dus kon niet als eerste worden opgelost. Heb je daar wat aan?
"Imagine Me"
Imagine me
Loving what I see when the mirror looks at me cause I
I imagine me
In a place of no insecurities
And I'm finally happy cause
I imagine me
Letting go of all of the ones who hurt me
Cause they never did deserve me
Can you imagine me?
Saying no to thoughts that try to control me
Remembering all you told me
Lord, can you imagine me?
Over what my mama said
And healed from what my daddy did
And I wanna live and not read that page again
[Chorus:]
Imagine me, being free, trusting you totally finally I can...
Imagine me
I admit it was hard to see
You being in love with someone like me
But finally I can...
Imagine me
Being strong
And not letting people break me down
You won't get that joy this time around
Can you imagine me?
In a world (in a world) where nobody has to live afraid
Because of your love fears gone away
Can you imagine me?
[Bridge:]
Letting go of my past
And glad I have another chance
And my heart will dance
'Cause I don't have to read that page again
[Chorus x2]
[Vamp:]
Gone, gone, it's gone, all gone
(Liedje van Kirk Franklin, ook op CD Sharon Kips van X factor)
"Imagine Me"
Imagine me
Loving what I see when the mirror looks at me cause I
I imagine me
In a place of no insecurities
And I'm finally happy cause
I imagine me
Letting go of all of the ones who hurt me
Cause they never did deserve me
Can you imagine me?
Saying no to thoughts that try to control me
Remembering all you told me
Lord, can you imagine me?
Over what my mama said
And healed from what my daddy did
And I wanna live and not read that page again
[Chorus:]
Imagine me, being free, trusting you totally finally I can...
Imagine me
I admit it was hard to see
You being in love with someone like me
But finally I can...
Imagine me
Being strong
And not letting people break me down
You won't get that joy this time around
Can you imagine me?
In a world (in a world) where nobody has to live afraid
Because of your love fears gone away
Can you imagine me?
[Bridge:]
Letting go of my past
And glad I have another chance
And my heart will dance
'Cause I don't have to read that page again
[Chorus x2]
[Vamp:]
Gone, gone, it's gone, all gone
(Liedje van Kirk Franklin, ook op CD Sharon Kips van X factor)
vrijdag 5 oktober 2007 19:02
Hallo, hier kozoo (dat rijmt zo leuk..)
Sifra, ik ben gelijk naar youtube gesurft en het liedje geluisterd, mooi! Ik vind die van SHaron mooier omdat je daar de tekst echt hoort. Hebben we weer wat gemeen met zn drieeen, ook ik hou van gedichten en mooie liedjes, ik kan daar echt heel ontroerd van raken, het pakt me echt. Kan ook heel vaak bij een mooi nummer erg huilen.
Ik vind eigenlijk dr Phil wel goed, wat ik van hem zie dan. Hij is wel kort door de bocht idd, maar ik vind dat hij daarmee juist meteen de kern van de zaak aanwijst. Ik moet wel zeggen dat ik sporadisch naar zn programma kijk, maar als ik t zie, denk ik altijd: ja, he's damn right!
In ieder geval vind ik het boek wat ik dus nu aant lezen ben, verhelderen omdat het me dingen doet begrijpen. Zo heb ik volgens mij tegen jullie ook al gezegd dat ik bang ben dat ik mn eigen negatieve gevoel in stand hou en dat dit dan ook werkelijkheid wordt. Dat ik het goede niet kan vasthouden. Ik zag dat in, maar kon t niet helemaal plaatsen, snapte het net niet zeg maar. In dat boek wordt dat ook uitgelegd. Iedereen heeft ingesleten patronen waar je maar moeilijk van afwijkt, ook al zijn ze slecht of negatief. Zo heeft hij het ook over een draaiboek over jezelf. Voornamelijk gebaseerd op het verleden,welke rollen je speelde of toebedeeld kreeg en nu nog hebt. Omdat het zo verdomd moeilijk is hierbuiten te leven, voelt dat dan eigenlijk zo slecht aan dat je weer terugvalt in je patroon. zo heb ik bv een periode gehad , jaren gelden, dat t met de migriane een stuk beter ging. Ik was zo blij! Maar ook zo onzeker en bang, want dat leven kende ik niet, ik was niet meer mezelf, hoe moet ik nu leven? En mss ben ik daardoor weer terug gekukeld...naar pijn (de vertrouwde pijn) en bijbehorende ellende.
Dit inzien helpt mij wel. En ook zegt hij dat pijn een grotere plek inneemt dan geluk. En als er zoveel pijn in je leven is, er simpelweg bijna geen plaats is omdat geluk dan te zien of binnen te laten. Daar kun je niks aan doen, zo werkt de brein nou eenmaal. Ook dat helpt mij , omdat ik vaak denk dat ik niet geschikt ben om te leven. Omdat ik zoveel pijn heb en daardoor, hoe hard ik ook mn best doe, weinig geluk verkrijg. Nu troost ik mezelf een beetje met weten dat het niet aan mij persoonlijk ligt.
Als t jullie intresse heeft gewekt.. zal ik t aanraden te lezen.
Ik had afgelopen maandag ervoor gekozen niet naar college te gaan. Ik twijfelde en dat is niet voor niks...dan zit er toch iets van binnen dat t er niet mee eens is. die man die t college geeft vond ik echt supersaai de vorige keer en ik dacht bij mezelf: ik kan nu iets doen dat goed voor me is , maar saai --> college. Of ik kan iets gaan doen dat goed voor me is en leuk --> mn moeder vragen of ze meegaat naar t nieuwe winkelcentrum in een plaats hier verderop. Dus kozoo is met mama daarheen gegaan en ik heb hele leuke laarzen gekocht. Tastbare herinnnering
Gister ben ik wel naar college geweest en daar ben ik trots op, al heb ik vandaag wel veel pijn.
Ik las iets over yoga en ontspannings oefeningen. Ik denk dat t mij wel geholpen heeft wat van de spanning weg te nemen. Ik liep altijd met een klerenhanger in mn nek zeg maar, zo omhoog van de stijve spieren. Dat is wel verminderd. Ik heb diverse cd's met ontspannings muziek waar ik dan zelf wat op mediteer. En ik heb ingesproken meditatie cds van de training die ik heb gevolgd EN daarnaast heb ik vorige week de dvd Yoga voor dummies gekocht. Het is echt gericht (alle dingen die ik noem) op rust in je lichaam en geest dmv ademhaling.
Zo en dan nog even als reactie op Sifra. Ik heb me heel lang totaal nutteloos gevoeld in de maatschappij. Omdat ik 100% arbeidsongeschikt was (en ben). Dus als je nieuwe mensen leerde kennen, en die vragen goh wat doe je voor werk.... autsj. Ik denk dat ik dit gevoel heel erg heb willen verbloemen door toch maar zo veel mogelijk te doen. Als ik zie wat er allemaal in mn agenda van die tijd staat... ik wordt er nu nog moe van als ik er naar kijk. Dat is echt 40x zo veel als wat ik nu doe. Ook deed ik wat vrijwilligerswerk wat ik eigenlijk niet aan kon. Ook al lukt het nu meer niet dan wel om naar college te gaan... ik "ben" student en dat voelt goed.
zo das een heel verhaal.
ik wens jullie een heel fijn weekend alvast!
xxx
Sifra, ik ben gelijk naar youtube gesurft en het liedje geluisterd, mooi! Ik vind die van SHaron mooier omdat je daar de tekst echt hoort. Hebben we weer wat gemeen met zn drieeen, ook ik hou van gedichten en mooie liedjes, ik kan daar echt heel ontroerd van raken, het pakt me echt. Kan ook heel vaak bij een mooi nummer erg huilen.
Ik vind eigenlijk dr Phil wel goed, wat ik van hem zie dan. Hij is wel kort door de bocht idd, maar ik vind dat hij daarmee juist meteen de kern van de zaak aanwijst. Ik moet wel zeggen dat ik sporadisch naar zn programma kijk, maar als ik t zie, denk ik altijd: ja, he's damn right!
In ieder geval vind ik het boek wat ik dus nu aant lezen ben, verhelderen omdat het me dingen doet begrijpen. Zo heb ik volgens mij tegen jullie ook al gezegd dat ik bang ben dat ik mn eigen negatieve gevoel in stand hou en dat dit dan ook werkelijkheid wordt. Dat ik het goede niet kan vasthouden. Ik zag dat in, maar kon t niet helemaal plaatsen, snapte het net niet zeg maar. In dat boek wordt dat ook uitgelegd. Iedereen heeft ingesleten patronen waar je maar moeilijk van afwijkt, ook al zijn ze slecht of negatief. Zo heeft hij het ook over een draaiboek over jezelf. Voornamelijk gebaseerd op het verleden,welke rollen je speelde of toebedeeld kreeg en nu nog hebt. Omdat het zo verdomd moeilijk is hierbuiten te leven, voelt dat dan eigenlijk zo slecht aan dat je weer terugvalt in je patroon. zo heb ik bv een periode gehad , jaren gelden, dat t met de migriane een stuk beter ging. Ik was zo blij! Maar ook zo onzeker en bang, want dat leven kende ik niet, ik was niet meer mezelf, hoe moet ik nu leven? En mss ben ik daardoor weer terug gekukeld...naar pijn (de vertrouwde pijn) en bijbehorende ellende.
Dit inzien helpt mij wel. En ook zegt hij dat pijn een grotere plek inneemt dan geluk. En als er zoveel pijn in je leven is, er simpelweg bijna geen plaats is omdat geluk dan te zien of binnen te laten. Daar kun je niks aan doen, zo werkt de brein nou eenmaal. Ook dat helpt mij , omdat ik vaak denk dat ik niet geschikt ben om te leven. Omdat ik zoveel pijn heb en daardoor, hoe hard ik ook mn best doe, weinig geluk verkrijg. Nu troost ik mezelf een beetje met weten dat het niet aan mij persoonlijk ligt.
Als t jullie intresse heeft gewekt.. zal ik t aanraden te lezen.
Ik had afgelopen maandag ervoor gekozen niet naar college te gaan. Ik twijfelde en dat is niet voor niks...dan zit er toch iets van binnen dat t er niet mee eens is. die man die t college geeft vond ik echt supersaai de vorige keer en ik dacht bij mezelf: ik kan nu iets doen dat goed voor me is , maar saai --> college. Of ik kan iets gaan doen dat goed voor me is en leuk --> mn moeder vragen of ze meegaat naar t nieuwe winkelcentrum in een plaats hier verderop. Dus kozoo is met mama daarheen gegaan en ik heb hele leuke laarzen gekocht. Tastbare herinnnering
Gister ben ik wel naar college geweest en daar ben ik trots op, al heb ik vandaag wel veel pijn.
Ik las iets over yoga en ontspannings oefeningen. Ik denk dat t mij wel geholpen heeft wat van de spanning weg te nemen. Ik liep altijd met een klerenhanger in mn nek zeg maar, zo omhoog van de stijve spieren. Dat is wel verminderd. Ik heb diverse cd's met ontspannings muziek waar ik dan zelf wat op mediteer. En ik heb ingesproken meditatie cds van de training die ik heb gevolgd EN daarnaast heb ik vorige week de dvd Yoga voor dummies gekocht. Het is echt gericht (alle dingen die ik noem) op rust in je lichaam en geest dmv ademhaling.
Zo en dan nog even als reactie op Sifra. Ik heb me heel lang totaal nutteloos gevoeld in de maatschappij. Omdat ik 100% arbeidsongeschikt was (en ben). Dus als je nieuwe mensen leerde kennen, en die vragen goh wat doe je voor werk.... autsj. Ik denk dat ik dit gevoel heel erg heb willen verbloemen door toch maar zo veel mogelijk te doen. Als ik zie wat er allemaal in mn agenda van die tijd staat... ik wordt er nu nog moe van als ik er naar kijk. Dat is echt 40x zo veel als wat ik nu doe. Ook deed ik wat vrijwilligerswerk wat ik eigenlijk niet aan kon. Ook al lukt het nu meer niet dan wel om naar college te gaan... ik "ben" student en dat voelt goed.
zo das een heel verhaal.
ik wens jullie een heel fijn weekend alvast!
xxx
vrijdag 5 oktober 2007 21:26
Goedenavond, ook Radijs meldt zich -)
Ik ga dadelijk met een boek op de bank liggen. Zin in! Zin in! Maar eerst wilde ik even reageren op de 'geloofskwestie' van Sifra. De yoga die ik volg, kun je als christen ook gewoon doen. Het heeft op geen enkele manier gekoppeld aan religie of een levensovertuiging. Het gaat erom dat je je concentreert op je eigen lichaam en even niet op je gedachten. Ik heb me juist bij deze yogaschool ingeschreven, omdat het een 'nuchtere' is, zeg maar...
Je hebt al wat vaker geschreven over je geloof en hoe prettig jij je daarbij voelt. De reden dat ik daar nooit op ben ingegaan, is dat ik egenlijk heel weinig 'kan' met geloof. Ik gun iedereen zijn / haar geloof en ik vind het mooi - en zelfs fijn- om te zien hoeveel het voor sommigen kan betekenen.
Hoewel ik geen 100% overtuigd atheist ben, neig ik ernaar om niet te geloven in het bestaan van een God. Ik ben wel overtuigd van het bestaan van een entiteit als goed en kwaad. Ik beschouw dit echter niet als een hogere macht, maar als de mensheid. Wij, alle mensen op deze wereld, vertegenwoordigen het goed en het kwaad en zijn daarmee een kracht. Ik geloof dan in principe ook niet in een leven na de dood (niet 100% overtuigd).
Desondanks vind ik het leven niet zinloos. Ik voel ook een 'verplichting' om er wat van te maken: ik ben uit liefde op deze wereld gezet en daar hecht ik waarde aan. Dat leven probeer ik te koesteren, hoe moeilijk ik het soms ook vind. Dit is mijn eerste, mijn laatste en mijn enige leven en daar moet ik nu wat van maken. En daarin heb ik een verantwoording naar mijn medemens, naar de wereld en naar mijzelf. Samen moeten we het doen en vanuit deze gedachte kan ik mij dus wel vinden in christelijke normen en waarden als 'naastenliefde' etc.
Ik vind deze gedachte overigens niet zinloos, maar juist bevrijdend. Eigenlijk is het dus ook een geloof, maar losgekoppeld van iets 'hogers' of van een religie.
Hallooooooo Kozooooo, hoe zie jij het geloof eigenlijk? Ben ik best benieuwd naar eigenlijk!
Ik moest trouwens net nog aan je denken. Ik ben erg moe en ik heb een beetje hoofdpijn. Ik bedacht me hoe vreselijk het moet zijn als je dit zo vaak hebt als jij.... Ik vind het zo vervelend voor je, weet je dat? Ik hoop ECHT ECHT ECHT, uit de grond van mijn hart, dat die hoofdpijnkliniek wat gaat opleveren voor jou!
Hoe bedoel jij trouwens het 'niet geschikt' zijn voor het leven eigenlijk precies? Dat je er geen 'talent' voor zou hebben? Of ervaar je het door de vele pijn als zinloos? Kom op, lieve Kozoo, bij deze een positief straaltje voor jou: ~~~~~~zonneschijn~~``maneschijn~~~sterrenlicht~~en: Kozoo schijnt!! ~~~~;-)
Nou, ik zou eigenlijk nog veel meer willen schrijven. Jullie hebben zoveel geschreven waarover ik nog vanalles wil vragen en op in wil gaan, maar.... de computer gaat uit nu.... Ik heb dat de laatste tijd trouwens steeds, ik wil vanalles schrijven, maar ik vind de tijd en de rust in mijn hoofd niet helemaal, omdat ik best vaak moe ben door mijn nieuwe baan en de studie enzo.... Hopelijk verandert dit snel een beetje.
Alle goeds voor jullie!
Liefs Radijs
Ik ga dadelijk met een boek op de bank liggen. Zin in! Zin in! Maar eerst wilde ik even reageren op de 'geloofskwestie' van Sifra. De yoga die ik volg, kun je als christen ook gewoon doen. Het heeft op geen enkele manier gekoppeld aan religie of een levensovertuiging. Het gaat erom dat je je concentreert op je eigen lichaam en even niet op je gedachten. Ik heb me juist bij deze yogaschool ingeschreven, omdat het een 'nuchtere' is, zeg maar...
Je hebt al wat vaker geschreven over je geloof en hoe prettig jij je daarbij voelt. De reden dat ik daar nooit op ben ingegaan, is dat ik egenlijk heel weinig 'kan' met geloof. Ik gun iedereen zijn / haar geloof en ik vind het mooi - en zelfs fijn- om te zien hoeveel het voor sommigen kan betekenen.
Hoewel ik geen 100% overtuigd atheist ben, neig ik ernaar om niet te geloven in het bestaan van een God. Ik ben wel overtuigd van het bestaan van een entiteit als goed en kwaad. Ik beschouw dit echter niet als een hogere macht, maar als de mensheid. Wij, alle mensen op deze wereld, vertegenwoordigen het goed en het kwaad en zijn daarmee een kracht. Ik geloof dan in principe ook niet in een leven na de dood (niet 100% overtuigd).
Desondanks vind ik het leven niet zinloos. Ik voel ook een 'verplichting' om er wat van te maken: ik ben uit liefde op deze wereld gezet en daar hecht ik waarde aan. Dat leven probeer ik te koesteren, hoe moeilijk ik het soms ook vind. Dit is mijn eerste, mijn laatste en mijn enige leven en daar moet ik nu wat van maken. En daarin heb ik een verantwoording naar mijn medemens, naar de wereld en naar mijzelf. Samen moeten we het doen en vanuit deze gedachte kan ik mij dus wel vinden in christelijke normen en waarden als 'naastenliefde' etc.
Ik vind deze gedachte overigens niet zinloos, maar juist bevrijdend. Eigenlijk is het dus ook een geloof, maar losgekoppeld van iets 'hogers' of van een religie.
Hallooooooo Kozooooo, hoe zie jij het geloof eigenlijk? Ben ik best benieuwd naar eigenlijk!
Ik moest trouwens net nog aan je denken. Ik ben erg moe en ik heb een beetje hoofdpijn. Ik bedacht me hoe vreselijk het moet zijn als je dit zo vaak hebt als jij.... Ik vind het zo vervelend voor je, weet je dat? Ik hoop ECHT ECHT ECHT, uit de grond van mijn hart, dat die hoofdpijnkliniek wat gaat opleveren voor jou!
Hoe bedoel jij trouwens het 'niet geschikt' zijn voor het leven eigenlijk precies? Dat je er geen 'talent' voor zou hebben? Of ervaar je het door de vele pijn als zinloos? Kom op, lieve Kozoo, bij deze een positief straaltje voor jou: ~~~~~~zonneschijn~~``maneschijn~~~sterrenlicht~~en: Kozoo schijnt!! ~~~~;-)
Nou, ik zou eigenlijk nog veel meer willen schrijven. Jullie hebben zoveel geschreven waarover ik nog vanalles wil vragen en op in wil gaan, maar.... de computer gaat uit nu.... Ik heb dat de laatste tijd trouwens steeds, ik wil vanalles schrijven, maar ik vind de tijd en de rust in mijn hoofd niet helemaal, omdat ik best vaak moe ben door mijn nieuwe baan en de studie enzo.... Hopelijk verandert dit snel een beetje.
Alle goeds voor jullie!
Liefs Radijs
zaterdag 6 oktober 2007 11:16
Hallo, ik zit nu toch achter de computer dus ik reageer gelijk even op radijs' vraag.
Ik ben maar een beetje met geloof opgegroeid eigenlijk, of hoe je dat moet zeggen, heel vrij. Mijn ouders komen beide uit een rooms katholiek gezin en ik ben dan gedoopt, heb mijn eerste communnie gedaan en het vormsel. Dus alle dingen die bij het geloof horen. Wij gingen vroeger regelmatig naar de kerk, niet elke zondag. Ik was zelf op zondag regelmatig vrijwillig oppas in de creche van de kerk. Mijn ouders hebben me heel vrij erin gelaten, maar zij gaan zelf ook niet elke week naar de kerk. Mn moeder wel veel meer en die doet ook cursussen enzo. Ik heb als kind veel boeken gelezen, kinderbijbel, verhalen voor kinderen en ik zat op een school waar daaraan wel aandacht werd besteed. Eigenlijk alle juffen en meesters zaten bij ons in de kerk.
Nu doe ik eigenlijk vrijwel niks met het geloof. Ik weet niet echt wat ik geloof en ik denk er ook niet zo over na. Ik vind het best fijn om in de kerk te zijn, maar meer omdat het erbij hoort. Veel mensen vinden mij dan een scheinheilige, omdat we met pasen, pinksteren en kerst wel in de kerk te vinden zijn. Maar ik ben zo opgegroeid eigenlijk... dat hoort erbij en verder speelt het niet zo een grote rol. Wat ik wel mooi vind is dat we bv met kerst met een hele grote groep vrienden (van mn broer eigenlijk) naar een andere kerk gingen met kerstnacht. Om te kijken hoe het daar gaat, dat we er voor open staat. Vind ik toch best speciaal . zo een grote groep jongeren die samen dan kerst vieren.
Maar nu heb ik er niet echt iets mee. Ik heb me er niet van afgekeerd of wat dan ook.
Wat ik wel al heel lang heb, is een gevoel, dat ik mijn bestemming in dit leven nog moet vinden. Dat er een plaats is in de wereld, of een geloof waar ik eigenlijk thuishoor. Hierdoor sta ik ook erg open voor alle geloven zeg maar. Nieuwschierig wat zij geloven etc. Op het moment ben ik veel met yoga bezig, absoluut niet op een religie- gelinkte manier, maar ik merk dat ik door het lezen van yoga bladeren, waar dus wel dingen over het boeddishme staan, ik me hier wel in kan vinden. Maar dan meer het idee dat lichaam en geest samen gaan enzo. En dat we meer rust in onzelf moeten vinden. Ik vind nederlanders ook eigenlijk maar een stelletje stresskippen.
Nou ja.. beetje warrig misschien.. maar dit is mijn geloofsverhaal
Ik ben maar een beetje met geloof opgegroeid eigenlijk, of hoe je dat moet zeggen, heel vrij. Mijn ouders komen beide uit een rooms katholiek gezin en ik ben dan gedoopt, heb mijn eerste communnie gedaan en het vormsel. Dus alle dingen die bij het geloof horen. Wij gingen vroeger regelmatig naar de kerk, niet elke zondag. Ik was zelf op zondag regelmatig vrijwillig oppas in de creche van de kerk. Mijn ouders hebben me heel vrij erin gelaten, maar zij gaan zelf ook niet elke week naar de kerk. Mn moeder wel veel meer en die doet ook cursussen enzo. Ik heb als kind veel boeken gelezen, kinderbijbel, verhalen voor kinderen en ik zat op een school waar daaraan wel aandacht werd besteed. Eigenlijk alle juffen en meesters zaten bij ons in de kerk.
Nu doe ik eigenlijk vrijwel niks met het geloof. Ik weet niet echt wat ik geloof en ik denk er ook niet zo over na. Ik vind het best fijn om in de kerk te zijn, maar meer omdat het erbij hoort. Veel mensen vinden mij dan een scheinheilige, omdat we met pasen, pinksteren en kerst wel in de kerk te vinden zijn. Maar ik ben zo opgegroeid eigenlijk... dat hoort erbij en verder speelt het niet zo een grote rol. Wat ik wel mooi vind is dat we bv met kerst met een hele grote groep vrienden (van mn broer eigenlijk) naar een andere kerk gingen met kerstnacht. Om te kijken hoe het daar gaat, dat we er voor open staat. Vind ik toch best speciaal . zo een grote groep jongeren die samen dan kerst vieren.
Maar nu heb ik er niet echt iets mee. Ik heb me er niet van afgekeerd of wat dan ook.
Wat ik wel al heel lang heb, is een gevoel, dat ik mijn bestemming in dit leven nog moet vinden. Dat er een plaats is in de wereld, of een geloof waar ik eigenlijk thuishoor. Hierdoor sta ik ook erg open voor alle geloven zeg maar. Nieuwschierig wat zij geloven etc. Op het moment ben ik veel met yoga bezig, absoluut niet op een religie- gelinkte manier, maar ik merk dat ik door het lezen van yoga bladeren, waar dus wel dingen over het boeddishme staan, ik me hier wel in kan vinden. Maar dan meer het idee dat lichaam en geest samen gaan enzo. En dat we meer rust in onzelf moeten vinden. Ik vind nederlanders ook eigenlijk maar een stelletje stresskippen.
Nou ja.. beetje warrig misschien.. maar dit is mijn geloofsverhaal
vrijdag 12 oktober 2007 15:50
Hello, Tjonge, ff een weekje druk geweest en ik loop 4 posts 'achter'. Moet zo weg dus kan niet op alles reageren.
Kozoo, wat leuk dat je het liedje hebt geluisterd en mooi vond! Ik hoop dat het goed is gegaan met het afspreken met die vriendin!
Ik denk dat er wel wat zit in het dr Phil- idee dat gedrag ook heel erg een gewoonte is, dat je dat durft in te zien vind ik echt heel dapper. Ik denk dat heel veel mensen met zoveel pijn als jij het idee dat ze het soms misschien zelf vasthouden absoluut niet kunnen hanteren. Veel mensen zoeken dat toch echt buiten zichzelf. Ik vind het lastig om in te schatten OF het bij jou zo gaat maar in ieder geval heb ik heel veel respect voor het feit dat je ook die mogelijkheid onder ogen durft te zien.
Die spanning in je lijf herken ik ook wel. Zo'n kleerhanger in je nek zoals jij beschrijft kan ook ontzettend hoofdpijn geven/verergeren. Ik heb eigenlijk alleen hoofdpijn als mijn nek nog meer vastslaat dan normaal, bijvoorbeeld als ik in drukke periodes te lang in een bepaalde houding zit. Al vanaf dat ik een klein kind was zitten mijn schouders vaak 'vast'. Heb me weleens professioneel laten masseren (heerlijk!) en neem me dan altijd voor weer een volgende afspraak te maken, maar op de een of andere manier doe ik dat niet (stomstomstom, komt door slecht voor mezelf zorgen ofzo?).
Is dat niet iets voor jou ook? Ik doe ook weleens ontspanningsoefeningen (er zijn er een aantal van internet te downloaden voor op je i-pod).
Voor wat betreft het 'nuttig voelen', fijn dat je door je identiteit als student daar nu wat makkelijker in bent dan vroeger. Ik denk dat het echt met onze losgeslagen westerse maatschappij te maken heeft dat we het gevoel hebben de hele tijd nuttig te moeten zijn. En ik denk dat typjes als wij (hoogopgeleid, verantwoordelijk, altijd ons aangepast aan onze ouders) helemaal een overdreven gevoel daarover hebben. Ik heb al moeite met langer dan twee weken vakantie. Dan wil ik toch weer iets 'nuttigs' gaan doen. De eerste weken vind ik vakantie wel O.K. omdat uitrusten ook nuttig is.... Hoe belachelijk is dat eigenlijk zeg!!!
Ik merk dat ik door jullie dingen te vertellen de rare kanten van mezelf ook duidelijker krijg. Bij deze dus dank voor de gratis therapie!!!
Kortom Kozoo, je bent heeeeeeel nuttig als mijn forumvriendinnetje, helpt dat?
Sowieso lijk je mij niet 'te slap' voor het leven, je komt in heel veel opzichten heel sterk over. Misschien is het meer een kwestie van heel veel draaglast bij een normale of zelfs bovennormale draagkracht. Je staat volgens mij heel positief in het leven, doet niemand kwaad, probeert er het beste van te maken, maar hebt nu eenmaal veel op je bordje. Wat kan je nou nog meer doen dan dat? Probeer het eens te zien alsof een vriendin dezelfde pijn en problemen had als jij, zou je haar daarom 'niet nuttig' vinden?
Hoi Radijs, ik realiseer me dat alles wat ik over jouw levensvisie zeg snel kort door de bocht over kan komen, da's niet mijn bedoeling maar ontstaat wel snel op een forum door gebrek aan nonverbale signalen, dus vandaar dat ik het even zeg. Ik heb een tijdje nagedacht over jouw levensvisie. Ik kan niet helemaal begrijpen hoe je wel een goed en kwaad kunt onderscheiden zonder dat het leven een doel heeft (er is geen leven na de dood, het heelal houdt op te bestaan, niemand weet meer ergens van later). Waar komt het gevoel van dit is goed en dat is kwaad dan vandaan? En mag je daar dan een verschillende mening over hebben (zoals: smaken verschillen nu eenmaal) of is daar iets absoluuts over te zeggen? Ik ben blij dat ik bijv. de (neo)nazi's echt kwaad mag noemen, terwijl ze evolutionair misschien het volste recht hadden om hun eigen 'ras' te bevorderen.
Sowieso vind ik het lastig om te filosoferen zonder geloof in iets hogers. Ons brein is dan zonder leiding of ontwerp toevallig zo geevolueerd dat het een beeld van de werkelijkheid had dat de overleving ten goede kwam. Hoe garandeert het leven zonder hogere macht mij dat die indruk die we hebben met ons toevallig onstane brein ook de hele werkelijkheid juist weergeeft. Nou ja, ik denk dat ik eindeloos door zou blijven piekeren in jouw geval.
Ik ben blij dat er iets hogers is waar ik me veilig bij kan voelen, ook al komt dat misschien heel zwak over. Ik ben kennelijk te zwak om een atheist of agnost te zijn en ik moet zeggen, 't bevalt mij prima, dat gun ik iedereen!!! Jullie dus ook, vandaar dat ik erover begin. 't Zou raar zijn als ik over een van de belangrijkste dingen in mijn leven niks zou zeggen.
Wat dat betreft doen de verhalen van jou, Kozoo, over kerkbezoek me denken aan iemand die steeds om een geweldig cadeau heenloopt om te kijken hoe mooi het pakpapier glimt in plaats van het open te maken. Maar ik ben al blij dat je het pakpapier WEL mooi vindt soms. Ik realiseer me natuurlijk dat christenen en de kerk er in het algemeen een enorm potje van hebben gemaakt en nog steeds maken, zal zeker geen reclame durven maken voor de kerk in zijn algemeenheid.
Wel vind ik het heel bijzonder dat niemand ooit zegt dat Jezus een soort idioot was, iedereen vind Hem een wijze leraar enzo, terwijl hij dat echt niet zijn missie was. Hij zei dat hij de zoon van God was. Hij was dus een wijze leraar met geweldige daden die loog, hij was knettergek (manisch) of hij was inderdaad de zoon van God.
Maar goed, ik weet dat heel veel mensen pas een kans willen wagen met het christelijk geloof als het echt een keer helemaal mis met ze gaat. Dat wens ik jullie uiteraard helemaal niet toe, maar mocht het ooit gebeuren, denk aan Jezus! Da's eigenlijk echt de beste tip die ik je kan geven.
Hmmm, ik heb bedacht dat ik dit forum eens kan gebruiken als stok-achter-de-deur om afspraken met mezelf te maken. Kan ik mooi opbiechten bij jullie of ik me er ook aan hou, o.k.? Doen jullie mee?
1. afspraak voor een rug/nekmassage maken (ben ik al twee jaar van plan).
2. Totaal niet nuttige dingen doen die ik leuk vind (o, dat moet concreter natuurlijk) nou ja: een hele middag en een avond geen enkel nuttig ding doen, liefst deze week al (wordt lastig want zit helemaal volgepland).
Hou me eraan he?
Heel fijn zonnig stressloos en pijnvrij weekend allebei!
Bye, Sifra
Kozoo, wat leuk dat je het liedje hebt geluisterd en mooi vond! Ik hoop dat het goed is gegaan met het afspreken met die vriendin!
Ik denk dat er wel wat zit in het dr Phil- idee dat gedrag ook heel erg een gewoonte is, dat je dat durft in te zien vind ik echt heel dapper. Ik denk dat heel veel mensen met zoveel pijn als jij het idee dat ze het soms misschien zelf vasthouden absoluut niet kunnen hanteren. Veel mensen zoeken dat toch echt buiten zichzelf. Ik vind het lastig om in te schatten OF het bij jou zo gaat maar in ieder geval heb ik heel veel respect voor het feit dat je ook die mogelijkheid onder ogen durft te zien.
Die spanning in je lijf herken ik ook wel. Zo'n kleerhanger in je nek zoals jij beschrijft kan ook ontzettend hoofdpijn geven/verergeren. Ik heb eigenlijk alleen hoofdpijn als mijn nek nog meer vastslaat dan normaal, bijvoorbeeld als ik in drukke periodes te lang in een bepaalde houding zit. Al vanaf dat ik een klein kind was zitten mijn schouders vaak 'vast'. Heb me weleens professioneel laten masseren (heerlijk!) en neem me dan altijd voor weer een volgende afspraak te maken, maar op de een of andere manier doe ik dat niet (stomstomstom, komt door slecht voor mezelf zorgen ofzo?).
Is dat niet iets voor jou ook? Ik doe ook weleens ontspanningsoefeningen (er zijn er een aantal van internet te downloaden voor op je i-pod).
Voor wat betreft het 'nuttig voelen', fijn dat je door je identiteit als student daar nu wat makkelijker in bent dan vroeger. Ik denk dat het echt met onze losgeslagen westerse maatschappij te maken heeft dat we het gevoel hebben de hele tijd nuttig te moeten zijn. En ik denk dat typjes als wij (hoogopgeleid, verantwoordelijk, altijd ons aangepast aan onze ouders) helemaal een overdreven gevoel daarover hebben. Ik heb al moeite met langer dan twee weken vakantie. Dan wil ik toch weer iets 'nuttigs' gaan doen. De eerste weken vind ik vakantie wel O.K. omdat uitrusten ook nuttig is.... Hoe belachelijk is dat eigenlijk zeg!!!
Ik merk dat ik door jullie dingen te vertellen de rare kanten van mezelf ook duidelijker krijg. Bij deze dus dank voor de gratis therapie!!!
Kortom Kozoo, je bent heeeeeeel nuttig als mijn forumvriendinnetje, helpt dat?
Sowieso lijk je mij niet 'te slap' voor het leven, je komt in heel veel opzichten heel sterk over. Misschien is het meer een kwestie van heel veel draaglast bij een normale of zelfs bovennormale draagkracht. Je staat volgens mij heel positief in het leven, doet niemand kwaad, probeert er het beste van te maken, maar hebt nu eenmaal veel op je bordje. Wat kan je nou nog meer doen dan dat? Probeer het eens te zien alsof een vriendin dezelfde pijn en problemen had als jij, zou je haar daarom 'niet nuttig' vinden?
Hoi Radijs, ik realiseer me dat alles wat ik over jouw levensvisie zeg snel kort door de bocht over kan komen, da's niet mijn bedoeling maar ontstaat wel snel op een forum door gebrek aan nonverbale signalen, dus vandaar dat ik het even zeg. Ik heb een tijdje nagedacht over jouw levensvisie. Ik kan niet helemaal begrijpen hoe je wel een goed en kwaad kunt onderscheiden zonder dat het leven een doel heeft (er is geen leven na de dood, het heelal houdt op te bestaan, niemand weet meer ergens van later). Waar komt het gevoel van dit is goed en dat is kwaad dan vandaan? En mag je daar dan een verschillende mening over hebben (zoals: smaken verschillen nu eenmaal) of is daar iets absoluuts over te zeggen? Ik ben blij dat ik bijv. de (neo)nazi's echt kwaad mag noemen, terwijl ze evolutionair misschien het volste recht hadden om hun eigen 'ras' te bevorderen.
Sowieso vind ik het lastig om te filosoferen zonder geloof in iets hogers. Ons brein is dan zonder leiding of ontwerp toevallig zo geevolueerd dat het een beeld van de werkelijkheid had dat de overleving ten goede kwam. Hoe garandeert het leven zonder hogere macht mij dat die indruk die we hebben met ons toevallig onstane brein ook de hele werkelijkheid juist weergeeft. Nou ja, ik denk dat ik eindeloos door zou blijven piekeren in jouw geval.
Ik ben blij dat er iets hogers is waar ik me veilig bij kan voelen, ook al komt dat misschien heel zwak over. Ik ben kennelijk te zwak om een atheist of agnost te zijn en ik moet zeggen, 't bevalt mij prima, dat gun ik iedereen!!! Jullie dus ook, vandaar dat ik erover begin. 't Zou raar zijn als ik over een van de belangrijkste dingen in mijn leven niks zou zeggen.
Wat dat betreft doen de verhalen van jou, Kozoo, over kerkbezoek me denken aan iemand die steeds om een geweldig cadeau heenloopt om te kijken hoe mooi het pakpapier glimt in plaats van het open te maken. Maar ik ben al blij dat je het pakpapier WEL mooi vindt soms. Ik realiseer me natuurlijk dat christenen en de kerk er in het algemeen een enorm potje van hebben gemaakt en nog steeds maken, zal zeker geen reclame durven maken voor de kerk in zijn algemeenheid.
Wel vind ik het heel bijzonder dat niemand ooit zegt dat Jezus een soort idioot was, iedereen vind Hem een wijze leraar enzo, terwijl hij dat echt niet zijn missie was. Hij zei dat hij de zoon van God was. Hij was dus een wijze leraar met geweldige daden die loog, hij was knettergek (manisch) of hij was inderdaad de zoon van God.
Maar goed, ik weet dat heel veel mensen pas een kans willen wagen met het christelijk geloof als het echt een keer helemaal mis met ze gaat. Dat wens ik jullie uiteraard helemaal niet toe, maar mocht het ooit gebeuren, denk aan Jezus! Da's eigenlijk echt de beste tip die ik je kan geven.
Hmmm, ik heb bedacht dat ik dit forum eens kan gebruiken als stok-achter-de-deur om afspraken met mezelf te maken. Kan ik mooi opbiechten bij jullie of ik me er ook aan hou, o.k.? Doen jullie mee?
1. afspraak voor een rug/nekmassage maken (ben ik al twee jaar van plan).
2. Totaal niet nuttige dingen doen die ik leuk vind (o, dat moet concreter natuurlijk) nou ja: een hele middag en een avond geen enkel nuttig ding doen, liefst deze week al (wordt lastig want zit helemaal volgepland).
Hou me eraan he?
Heel fijn zonnig stressloos en pijnvrij weekend allebei!
Bye, Sifra
zaterdag 13 oktober 2007 15:26
Hallo!
Om te beginnen een citaat van Sifra: "Ik denk dat heel veel mensen met zoveel pijn als jij het idee dat ze het soms misschien zelf vasthouden absoluut niet kunnen hanteren. Veel mensen zoeken dat toch echt buiten zichzelf. Ik vind het lastig om in te schatten OF het bij jou zo gaat maar in ieder geval heb ik heel veel respect voor het feit dat je ook die mogelijkheid onder ogen durft te zien." Hier sluit ik me volledig bij aan! Ik denk dat jij wat meer naar je dappere kant mag kijken, Kozoo! Want die heb je zeker! Ik ben ook benieuwd hoe het nu met je gaat... Nog twee weekjes en je mag naar de hoofdpijnkliniek, toch?
En op de rest ga ik later in, want ik ga nu en appeltaart bakken! en dan kan ik ondertussen nadenken over de vragen die ik nu heb gelezen.... je opmerkingen stemmen zeker tot nadenken Sifra!
Misschien ben ik er dit weekend nog even, anders in de loop van de week.
Liefssssssssss!
P.S.1. Zal ik eens een hilarische gebeurtenis vertellen? Ik liep zojuist in de winkel tegen een werkelijk praaaachtige lijst (voor een schilderij) aan. Zo'n mooie, van donker koloniaal hout (nep, hoor) en wel 1 meter bij 80 cm. Liefde op het eerste gezicht, dus ik kon dat ding echt niet laten liggen, zoooooo mooooooi... 1 probleem: ik was op de fiets. Ongeduldig als ik ben, wilde ik niet eerst naar huis, die lijst moest METEEN mee (directe behoeftebevrediging ). Ik stap op mijn fiets, de lijst bungelend in mijn rechterarm. Nog geen 50 m verder, raakt de punt van de lijst tussen mijn spaken, vlieg ik over de kop, met de lijst nog in mijn hand, en daar lig ik op de weg, met de glasplaat van de lijst in DUIZENDEN stukjes naast me..... Ik ben nu het levende bewijs dat scherven daadwerkelijk geluk brengen, want ik heb GEEN SCHRAMMETJE! (ik moet er niet aan denken hoe dit had kunnen aflopen.....). Maar wat voelde ik me lullig, toen ik daar op de grond lag.....Zie je het al voor je????
Overigens was de liefde tussen mij en de lijst niet over, dus ik ben een nieuwe gaan halen.... hahaha. Inmiddels hangt hij aan de muur en ik ben er blij mee!
Om te beginnen een citaat van Sifra: "Ik denk dat heel veel mensen met zoveel pijn als jij het idee dat ze het soms misschien zelf vasthouden absoluut niet kunnen hanteren. Veel mensen zoeken dat toch echt buiten zichzelf. Ik vind het lastig om in te schatten OF het bij jou zo gaat maar in ieder geval heb ik heel veel respect voor het feit dat je ook die mogelijkheid onder ogen durft te zien." Hier sluit ik me volledig bij aan! Ik denk dat jij wat meer naar je dappere kant mag kijken, Kozoo! Want die heb je zeker! Ik ben ook benieuwd hoe het nu met je gaat... Nog twee weekjes en je mag naar de hoofdpijnkliniek, toch?
En op de rest ga ik later in, want ik ga nu en appeltaart bakken! en dan kan ik ondertussen nadenken over de vragen die ik nu heb gelezen.... je opmerkingen stemmen zeker tot nadenken Sifra!
Misschien ben ik er dit weekend nog even, anders in de loop van de week.
Liefssssssssss!
P.S.1. Zal ik eens een hilarische gebeurtenis vertellen? Ik liep zojuist in de winkel tegen een werkelijk praaaachtige lijst (voor een schilderij) aan. Zo'n mooie, van donker koloniaal hout (nep, hoor
) en wel 1 meter bij 80 cm. Liefde op het eerste gezicht, dus ik kon dat ding echt niet laten liggen, zoooooo mooooooi... 1 probleem: ik was op de fiets. Ongeduldig als ik ben, wilde ik niet eerst naar huis, die lijst moest METEEN mee (directe behoeftebevrediging ). Ik stap op mijn fiets, de lijst bungelend in mijn rechterarm. Nog geen 50 m verder, raakt de punt van de lijst tussen mijn spaken, vlieg ik over de kop, met de lijst nog in mijn hand, en daar lig ik op de weg, met de glasplaat van de lijst in DUIZENDEN stukjes naast me..... Ik ben nu het levende bewijs dat scherven daadwerkelijk geluk brengen, want ik heb GEEN SCHRAMMETJE! (ik moet er niet aan denken hoe dit had kunnen aflopen.....). Maar wat voelde ik me lullig, toen ik daar op de grond lag.....Zie je het al voor je????Overigens was de liefde tussen mij en de lijst niet over, dus ik ben een nieuwe gaan halen.... hahaha. Inmiddels hangt hij aan de muur en ik ben er blij mee!
zaterdag 13 oktober 2007 18:01
Allemachtig Radijs... dat is zeker geluk hebben. Ongelukjes met glas zijn niet altijd even fijn...
Doet me denken aan mezelf. Ik had ook ooit een schilderij gezien die ik al heel lang wilde. Echt niet wachten! Maar toen ben ik met de fiets en schilderij gaan lopen. Een andere keer had ik voor een vriendin een schilderij gekocht bij Ikea. In de trein wil nog wel, maar hoe op de fiets? Het waaide echt hard en dat ding vloog de lucht in aan mijn hand, ik zag niks meer, haha. Heb m toch heel meegekregen... hebben we weer een gezamelijk talent ontdekt! Het kan bijna niet anders of Sifra heeft ook een bijna-ongeluk-maar-toch-succes-schilderij-verhaal.
liefs Kozoo (die lust trouwens ook heeeeeeeeeeeel graag appeltaart )
Doet me denken aan mezelf. Ik had ook ooit een schilderij gezien die ik al heel lang wilde. Echt niet wachten! Maar toen ben ik met de fiets en schilderij gaan lopen. Een andere keer had ik voor een vriendin een schilderij gekocht bij Ikea. In de trein wil nog wel, maar hoe op de fiets? Het waaide echt hard en dat ding vloog de lucht in aan mijn hand, ik zag niks meer, haha. Heb m toch heel meegekregen... hebben we weer een gezamelijk talent ontdekt!
Het kan bijna niet anders of Sifra heeft ook een bijna-ongeluk-maar-toch-succes-schilderij-verhaal.liefs Kozoo (die lust trouwens ook heeeeeeeeeeeel graag appeltaart
)
dinsdag 16 oktober 2007 15:04
Haai,
Ik ben inmiddels wel weer wat opgeknapt! Ben alweer even naar de stad geweest om een boodschapje te doen en een bos bloemen voor mezelf te kopen! :-)
Dat is ook luisteren naar jezelf toch? Als je even iets extra;s nodig hebt, iets voor jezelf kopen. Oh en ik heb ook mix voor sinaasappelcake gekocht dus de volgende ronde wordt cake. En sifra krijgt een stukje als ze..... Een dag (in het weekend) alleen maar dingen doet die ze WIL en niet omdat t moet. dus lekker die stofzuiger laten staan en een boek pakken voor op de bank!
Liefs
Ik ben inmiddels wel weer wat opgeknapt! Ben alweer even naar de stad geweest om een boodschapje te doen en een bos bloemen voor mezelf te kopen! :-)
Dat is ook luisteren naar jezelf toch? Als je even iets extra;s nodig hebt, iets voor jezelf kopen. Oh en ik heb ook mix voor sinaasappelcake gekocht dus de volgende ronde wordt cake. En sifra krijgt een stukje als ze..... Een dag (in het weekend) alleen maar dingen doet die ze WIL en niet omdat t moet. dus lekker die stofzuiger laten staan en een boek pakken voor op de bank!
Liefs
dinsdag 16 oktober 2007 16:53
Hee Kozoo, wat goed, zo'n positief bericht van je.
Ik heb mijn massage geboekt dus kom maar op met die appeltaart :-).
Daar kun je mij heel goed me motiveren hoor!
Dagje niksdoen dit weekend gaat waarschijnlijk wel lukken, al is het een afspraak met vrienden (dus of dat helemaal telt...)
Ik word wel geinspireerd door jullie bakverhalen! 's Kijken wat ik nog in de kast heb staan.
Geniet van je bloemen Kozoo
Bye, Sifra.
Ik heb mijn massage geboekt dus kom maar op met die appeltaart :-).
Daar kun je mij heel goed me motiveren hoor!
Dagje niksdoen dit weekend gaat waarschijnlijk wel lukken, al is het een afspraak met vrienden (dus of dat helemaal telt...)
Ik word wel geinspireerd door jullie bakverhalen! 's Kijken wat ik nog in de kast heb staan.
Geniet van je bloemen Kozoo
Bye, Sifra.
donderdag 18 oktober 2007 21:05
Hoi Kozoo en Sifra!
Alles wel, daar aan de andere kant van het computerscherm? Kozoo, staan je bloemen nog mooi? En voel je je nog steeds oke? Ik hoop het echt! Sifra, al een massage gehad? Met mij gaat het even wat minder; ik ben echt uitgeput. Studie, werk, verbouwing.... het breekt me allemaal een beetje op. Ik ga maar eens een lange nacht maken!
Maar eerst even een reactie op Sifra's posting van vorige week. Volgens mij begrijp ik niet alles wat je schrijft helemaal goed. Deze zin bijvoorbeeld: "Ik kan niet helemaal begrijpen hoe je wel een goed en kwaad kunt onderscheiden zonder dat het leven een doel heeft (er is geen leven na de dood, het heelal houdt op te bestaan, niemand weet meer ergens van later)."
Als je het zo stelt, vat ik het op dat niet-geloven in een hiernamaals, een vrijbrief is om kwaad te doen of "er op los te leven zonder je wat van een ander aan te trekken", omdat hierna toch niemand meer iets weet.... Ik weet niet hoe je het bedoelt, maar zoals ik het interpreteer, vind ik het net lijken of je voorbij gaat aan het 'hier en nu'. Ik bedoel: ik neem aan dat jij niet alleen maar aardig bent voor je medemens, omdat je gelooft dat er een 'eeuwigheid' (noem je dat zo?) is? Want dan lijkt het net of "naastenliefde" voortkomt uit pragmatische doeleinden.
Mijn onderscheid tussen wat goed is en wat kwaad, is volgens mij gestoeld op zowel maatschappelijke, universele, als culturele en persoonlijke waarden. De West-Europese (culturele) waarden zijn gestoeld op het christendom. Dat zijn dus ook mijn waarden, zonder deze aan Jezus of God te koppelen. Ik kan mij derhalve vinden in 8 van de 10 geboden (Ook in bijvoorbeeld het gebod 'Gedenk de sabatdag', alleen niet omdat de zevende dag de sabbat van de here is, maar omdat ik vind dat een moment van bezinning waardevol is).
Vanuit mijn waarden, vind ik de nazi's in- en inslecht. Ik wil er alleen wel bij opmerken, dat ik niet weet of ze slechter zijn dan jij of ik. Ze hebben slechtere daden verricht, dat wel. Maar wat had jij of ik gedaan in hun situatie? Het is mijns inziens te gemakkelijk om te roepen "dat had ik nooooooit gedaan". Volgens mij is iedereen tot veel slechtheid in staat, alleen niet iedereen komt in een situatie waarin het allerslechtste in hem of haar naar boven wordt gehaald. (En natuurlijk roep ik ook dat ik het noooooooooit zou hebben gedaan, omdat ik me ook niet kan voorstellen dat je iemand martelt, pijnigt, doodt....). Mensen vertellen nu eenmaal liever een heldenverhaal... volgens mij zeggen negen van de tien mensen dat ze in de Tweede Wereldoorlog bij het verzet zouden zijn gedaan. O ja, denk ik dan, waarom zijn in die tijd zelf maar zo weinig mensen bij het verzet gegaan? Nogmaals: je weet niet wat je in een bepaalde situatie doet...... Hiermee bedoel ik trouwens ook niet dat iedereen in wezen even goed of slecht is, ik geloof echt wel dat het per mens verschilt en dat de een slechter is dan de ander......
En ondanks deze nuance, blijf ik bij:
gij zult niet doodslaan, gij zult niet stelen en gij zult niet begeren uws naasten huis. Want ik vind dit zeer nasterevnswaardige geboden en als iedereen op de wereld hiervoor zijn best zou doen, zou het "hier en nu" absoluut een stukje mooier zijn, denk ik.....
Nou, dat was weer een heel verhaal.... Ik vind dit altijd hele moelijke (en gevoelige) kwesties. Misschien zit ik er helemaal naast met mijn idee over de slechtheid van de mens, ik weet het niet..... ik sta in elk geval nog open voor andere ideeen, hoor!
Zeg, fijne avond allebei, slaap lekker voor strax en tot vivaforums!
Liefs Radijssssssss
Alles wel, daar aan de andere kant van het computerscherm
? Kozoo, staan je bloemen nog mooi? En voel je je nog steeds oke? Ik hoop het echt! Sifra, al een massage gehad? Met mij gaat het even wat minder; ik ben echt uitgeput. Studie, werk, verbouwing.... het breekt me allemaal een beetje op. Ik ga maar eens een lange nacht maken!Maar eerst even een reactie op Sifra's posting van vorige week. Volgens mij begrijp ik niet alles wat je schrijft helemaal goed. Deze zin bijvoorbeeld: "Ik kan niet helemaal begrijpen hoe je wel een goed en kwaad kunt onderscheiden zonder dat het leven een doel heeft (er is geen leven na de dood, het heelal houdt op te bestaan, niemand weet meer ergens van later)."
Als je het zo stelt, vat ik het op dat niet-geloven in een hiernamaals, een vrijbrief is om kwaad te doen of "er op los te leven zonder je wat van een ander aan te trekken", omdat hierna toch niemand meer iets weet.... Ik weet niet hoe je het bedoelt, maar zoals ik het interpreteer, vind ik het net lijken of je voorbij gaat aan het 'hier en nu'. Ik bedoel: ik neem aan dat jij niet alleen maar aardig bent voor je medemens, omdat je gelooft dat er een 'eeuwigheid' (noem je dat zo?) is? Want dan lijkt het net of "naastenliefde" voortkomt uit pragmatische doeleinden.
Mijn onderscheid tussen wat goed is en wat kwaad, is volgens mij gestoeld op zowel maatschappelijke, universele, als culturele en persoonlijke waarden. De West-Europese (culturele) waarden zijn gestoeld op het christendom. Dat zijn dus ook mijn waarden, zonder deze aan Jezus of God te koppelen. Ik kan mij derhalve vinden in 8 van de 10 geboden (Ook in bijvoorbeeld het gebod 'Gedenk de sabatdag', alleen niet omdat de zevende dag de sabbat van de here is, maar omdat ik vind dat een moment van bezinning waardevol is).
Vanuit mijn waarden, vind ik de nazi's in- en inslecht. Ik wil er alleen wel bij opmerken, dat ik niet weet of ze slechter zijn dan jij of ik. Ze hebben slechtere daden verricht, dat wel. Maar wat had jij of ik gedaan in hun situatie? Het is mijns inziens te gemakkelijk om te roepen "dat had ik nooooooit gedaan". Volgens mij is iedereen tot veel slechtheid in staat, alleen niet iedereen komt in een situatie waarin het allerslechtste in hem of haar naar boven wordt gehaald. (En natuurlijk roep ik ook dat ik het noooooooooit zou hebben gedaan, omdat ik me ook niet kan voorstellen dat je iemand martelt, pijnigt, doodt....). Mensen vertellen nu eenmaal liever een heldenverhaal... volgens mij zeggen negen van de tien mensen dat ze in de Tweede Wereldoorlog bij het verzet zouden zijn gedaan. O ja, denk ik dan, waarom zijn in die tijd zelf maar zo weinig mensen bij het verzet gegaan? Nogmaals: je weet niet wat je in een bepaalde situatie doet...... Hiermee bedoel ik trouwens ook niet dat iedereen in wezen even goed of slecht is, ik geloof echt wel dat het per mens verschilt en dat de een slechter is dan de ander......
En ondanks deze nuance, blijf ik bij:
gij zult niet doodslaan, gij zult niet stelen en gij zult niet begeren uws naasten huis. Want ik vind dit zeer nasterevnswaardige geboden en als iedereen op de wereld hiervoor zijn best zou doen, zou het "hier en nu" absoluut een stukje mooier zijn, denk ik.....
Nou, dat was weer een heel verhaal.... Ik vind dit altijd hele moelijke (en gevoelige) kwesties. Misschien zit ik er helemaal naast met mijn idee over de slechtheid van de mens, ik weet het niet..... ik sta in elk geval nog open voor andere ideeen, hoor!
Zeg, fijne avond allebei, slaap lekker voor strax en tot vivaforums!
Liefs Radijssssssss
