Psyche
alle pijlers
Misbruikt als kind, het effect er van op jou als volwassene
zondag 18 mei 2014 20:37
@dophertje: van harte gefeliciteerd met je kleintje!
Het volgende van de TO is voor mij erg herkenbaar: 'Met mezelf ben ik juist heel onvoorzichtig. Onverschillig. Het kan me letterlijk weinig schelen hoe het met mij gaat en hoe ik met mezelf omga. Wel als ik er bewust over nadenk natuurlijk, want ik ben slim genoeg maar ik vóel geen noodzaak tot zuinigheid op mij. (...) ik merk dat er in mijn 'zelfbehoud compartiment' een storing zit. Hoe poepzuinig ik ook ben op de mensen om me heen, voor mezelf geldt dat niet.'
Dit is hoe ik het ook voel. Ik ben enorm zorgzaam naar iedereen in mijn omgeving, zet graag een extra stap voor een ander, vind het heerlijk om mijn lief werk uit handen te nemen en te vertroetelen. Maar naar mezelf toe ben ik dit totaal niet. Ik ben onverschillig ten opzichte van mijn eigen geluk en welzijn, heb het gevoel dat ik dit niet verdien. Ik voel me permanent mislukt en vind dat ik geen recht heb op een gezond en gelukkig leven. Hier wordt aan gewerkt, ben inmiddels in therapie, maar dat heeft dus ook jaren geduurd voor ik die stap nam, omdat ik niet vond dat ik het recht had om tijd van een therapeut in beslag te nemen, omdat hij of zij die tijd beter kon besteden aan iemand die het beter kon gebruiken en meer verdiende dan ikzelf.
Ik wacht ook altijd te lang met naar de dokter gaan als er iets is. Met als toppunt dat ik na vijf weken hoesten, nauwelijks adem krijgen, pijn en slapeloze nachten maar eens naar de huisarts ging onder dwang van mijn lief, en dat ik vervolgens met een longontsteking rond bleek te lopen.
Daarnaast (of hieruit voortvloeiend, want het hangt wel enigzins samen) ben ik extreem perfectionistisch en kritisch op mijn eigen prestaties en functioneren. Waar anderen vaak geneigd zijn om hun eigen dingen te vergoeilijken, ben ik juist extreem het tegenovergestelde. Alles wat ik doe moet 100% goed zijn en ik ben zo streng voor mezelf dat ik nooit vind dat het dat is. Ik ben een studente met hoge cijfers, een goed sociaal leven, een hoge functie bij een tijdschrift, een fijne relatie en ik ben ondertussen ook nog in therapie. Ik houd alle ballen dwangmatig in de lucht en mag er van mijzelf niet één laten vallen. De normen die voor anderen gelden (iedereen maakt weleens een fout, je hoeft niet altijd het beste te zijn etc.) gelden niet voor mij. Ik weet nu dat dit compensatiegedrag is, dat ik probeer goed te maken dat ik drie keer niets heb kunnen doen (en dat mijn ouders uit elkaar zijn gegaan en ik als kind dus niet "goed genoeg was om hen bij elkaar te houden". Stapelgek, ik was zes, maar zo voelt het in mijn hoofd wel). Ik wéét dus best waar het vandaan komt maar ik kan er niet mee stoppen en het is doodvermoeiend.
Pfff ik was helemaal niet van plan om zo'n lang stukje te schrijven (en dit is nog niet eens alles) en volgens mij is het heel warrig, maar ik ga het toch maar posten want het voelde wel heel goed om het er even uit te laten. Chapeau als je het helemaal gelezen hebt.
Het volgende van de TO is voor mij erg herkenbaar: 'Met mezelf ben ik juist heel onvoorzichtig. Onverschillig. Het kan me letterlijk weinig schelen hoe het met mij gaat en hoe ik met mezelf omga. Wel als ik er bewust over nadenk natuurlijk, want ik ben slim genoeg maar ik vóel geen noodzaak tot zuinigheid op mij. (...) ik merk dat er in mijn 'zelfbehoud compartiment' een storing zit. Hoe poepzuinig ik ook ben op de mensen om me heen, voor mezelf geldt dat niet.'
Dit is hoe ik het ook voel. Ik ben enorm zorgzaam naar iedereen in mijn omgeving, zet graag een extra stap voor een ander, vind het heerlijk om mijn lief werk uit handen te nemen en te vertroetelen. Maar naar mezelf toe ben ik dit totaal niet. Ik ben onverschillig ten opzichte van mijn eigen geluk en welzijn, heb het gevoel dat ik dit niet verdien. Ik voel me permanent mislukt en vind dat ik geen recht heb op een gezond en gelukkig leven. Hier wordt aan gewerkt, ben inmiddels in therapie, maar dat heeft dus ook jaren geduurd voor ik die stap nam, omdat ik niet vond dat ik het recht had om tijd van een therapeut in beslag te nemen, omdat hij of zij die tijd beter kon besteden aan iemand die het beter kon gebruiken en meer verdiende dan ikzelf.
Ik wacht ook altijd te lang met naar de dokter gaan als er iets is. Met als toppunt dat ik na vijf weken hoesten, nauwelijks adem krijgen, pijn en slapeloze nachten maar eens naar de huisarts ging onder dwang van mijn lief, en dat ik vervolgens met een longontsteking rond bleek te lopen.
Daarnaast (of hieruit voortvloeiend, want het hangt wel enigzins samen) ben ik extreem perfectionistisch en kritisch op mijn eigen prestaties en functioneren. Waar anderen vaak geneigd zijn om hun eigen dingen te vergoeilijken, ben ik juist extreem het tegenovergestelde. Alles wat ik doe moet 100% goed zijn en ik ben zo streng voor mezelf dat ik nooit vind dat het dat is. Ik ben een studente met hoge cijfers, een goed sociaal leven, een hoge functie bij een tijdschrift, een fijne relatie en ik ben ondertussen ook nog in therapie. Ik houd alle ballen dwangmatig in de lucht en mag er van mijzelf niet één laten vallen. De normen die voor anderen gelden (iedereen maakt weleens een fout, je hoeft niet altijd het beste te zijn etc.) gelden niet voor mij. Ik weet nu dat dit compensatiegedrag is, dat ik probeer goed te maken dat ik drie keer niets heb kunnen doen (en dat mijn ouders uit elkaar zijn gegaan en ik als kind dus niet "goed genoeg was om hen bij elkaar te houden". Stapelgek, ik was zes, maar zo voelt het in mijn hoofd wel). Ik wéét dus best waar het vandaan komt maar ik kan er niet mee stoppen en het is doodvermoeiend.
Pfff ik was helemaal niet van plan om zo'n lang stukje te schrijven (en dit is nog niet eens alles) en volgens mij is het heel warrig, maar ik ga het toch maar posten want het voelde wel heel goed om het er even uit te laten. Chapeau als je het helemaal gelezen hebt.
Van tegen de stroom in zwemmen word je sterker. -Loesje
maandag 19 mei 2014 18:40
@lara,je keek rond bij schoonfamilie en dacht dat je dit ook wilde..
Maar je hebt t al!!
Ok het zijn niet je ouders, maar die gaan niet meer veranderen, probeer te zien wat is.
Ik zat bij schoonouders en heb ouders niet gemist. Oké, wel ff steek waarom niet kan zoals bij hen maar dat is t dan ook wel.
Sterkte!
Onvoorzichtig met zelf ben ik ook. Hekel aan zelfzorg of wat er naar ruikt..
Kun je geen mantra maken ik was maar 6, het is niet mijn schuld..
Steeds als je alle ballen hooghoud...
Of ik was toen 6 en had geen controle en nu mag ik lief zijn voor mezelf en dat 6 jarige meisje van toen...
Maar je hebt t al!!
Ok het zijn niet je ouders, maar die gaan niet meer veranderen, probeer te zien wat is.
Ik zat bij schoonouders en heb ouders niet gemist. Oké, wel ff steek waarom niet kan zoals bij hen maar dat is t dan ook wel.
Sterkte!
Onvoorzichtig met zelf ben ik ook. Hekel aan zelfzorg of wat er naar ruikt..
Kun je geen mantra maken ik was maar 6, het is niet mijn schuld..
Steeds als je alle ballen hooghoud...
Of ik was toen 6 en had geen controle en nu mag ik lief zijn voor mezelf en dat 6 jarige meisje van toen...
maandag 19 mei 2014 20:57
@unlundun: je hebt gelijk. Ik ben ook erg blij met mijn schoonfamilie. Samen met de gezinnen van mijn vriendinnen laten zij mij zien hoe het ook kan zijn.
Ook heel veel sterkte voor jou!
Vandaag weer bij de psych geweest. Met de gesprekken worden de patronen binnen mijn familie steeds meer zichtbaar. Alles wordt maar in de doofpot gestopt. Ik wil daar verandering in gaan brengen maar vind het nog wel erg eng. Wel weer een fijn gesprek met mijn man gehad. Ik ben nog steeds veel bezig met mijn kinderwens en daar hebben we het samen ook over gehad. Ik wil graag alles goed op orde hebben en er zeker van zijn dat we het samen aankunnen om kind op te voeden. Op veel punten hebben we dat al voor elkaar en het is misschien ook niet realistisch alles 100% perfect op orde te hebben, maar wat ik nog wel lastig vind is dat ik mijn leven nu al vaak erg vermoeiend vind en vaak moe ben. Dat gaat er natuurlijk niet beter op worden met een baby en ik wil er wel redelijk zeker van zijn dat ik dat ga trekken en mijn kind geen tekort doe daardoor.
Ook heel veel sterkte voor jou!
Vandaag weer bij de psych geweest. Met de gesprekken worden de patronen binnen mijn familie steeds meer zichtbaar. Alles wordt maar in de doofpot gestopt. Ik wil daar verandering in gaan brengen maar vind het nog wel erg eng. Wel weer een fijn gesprek met mijn man gehad. Ik ben nog steeds veel bezig met mijn kinderwens en daar hebben we het samen ook over gehad. Ik wil graag alles goed op orde hebben en er zeker van zijn dat we het samen aankunnen om kind op te voeden. Op veel punten hebben we dat al voor elkaar en het is misschien ook niet realistisch alles 100% perfect op orde te hebben, maar wat ik nog wel lastig vind is dat ik mijn leven nu al vaak erg vermoeiend vind en vaak moe ben. Dat gaat er natuurlijk niet beter op worden met een baby en ik wil er wel redelijk zeker van zijn dat ik dat ga trekken en mijn kind geen tekort doe daardoor.
maandag 19 mei 2014 21:50
Ik heb een hele lange egopost en ook eigenlijk best goed nieuws. Mijn therapie schiet echt op, ik heb weinig last van angst meer. Dat wil zeggen dat ik nu echt zonder angst me op straat begeef, zelf in drukke menigten. Dus ik boek echte vooruitgang, het leidt ook inmiddels niet meer tot meer nachtmerries, ik heb zelfs gewoon rustige nachten. Ik dissocieer veel minder, ik heb echt grip op mezelf.
Ik zal het nog sterker vertellen, ik ben zelfs naar de fysio geweest om mijn rug te laten kraken, een mannelijke fysiotherapeut. Ik maak echt grote stappen, ik had nooit verwacht dat dit überhaupt mogelijk was. Ik lig zelfs niet meer wakker als Stan in het buitenland zit, ondanks dat er echt veel ingebroken wordt in de buurt.
Dus nu is het tijd voor de volgende stap, fysieke intimiteit. Dus ik ben er nog niet, maar ik denk dat het helemaal goed kan komen met me. Serieus, ik denk dat het nu echt goed kan komen met me. Het verleden kan niet uitgewist worden, maar de angst is weg. Ik kan me weer ontspannen, nu mijn lijf nog. Dat zit in een vervelende kramp, dus eerst mijn rug los laten kraken zodat ik weer lucht heb. Een half jaar geleden had ik echt never nooit niet een mannelijke therapeut aan mijn rug laten zitten, nu maakt het me eigenlijk niet meer uit en niet zoals vroeger dat ik weg was, ik blijf er gewoon bij.
Het is echt niet makkelijk geweest, ik heb eigenlijk heel veel moeite gehad om hier bij te lezen en dan ook echt te zien wat er staat. De pijn die ik hier lees is nog zo dichtbij en zo vers in mijn geheugen dat ik me gewoon weg niet kan voorstellen waar ik nu ineens sta. Maar ik heb echt niet meer zo die ongecontroleerde woedeaanvallen, ik mis geen stukken tijd meer, ik verstop me niet meer, ik schaam me niet meer, ik ben niet bang meer.
Ik kan nu mijn grenzen aangeven en bewaken op een 'normale' manier. Natuurlijk ben ik nog heel bezorgd om Mason, ik zal hem niet snel uit het oog verliezen, maar ik kan hem loslaten en vertrouwen op mijn opvoeding. Het kost me nog wel veel energie en ik moet heel goed op mijn energie letten, maar dat lukt me prima. Ook daar schaam ik me niks meer voor.
Eigenlijk kan ik het bijna niet geloven dat dit echt is. Ik heb nog wel zoiets dat het vast niet lang duurt voordat ik weer terug in mijn vissenkom zit. Maar voor zolang het duurt, geniet ik er maar extra van.
Ik zal het nog sterker vertellen, ik ben zelfs naar de fysio geweest om mijn rug te laten kraken, een mannelijke fysiotherapeut. Ik maak echt grote stappen, ik had nooit verwacht dat dit überhaupt mogelijk was. Ik lig zelfs niet meer wakker als Stan in het buitenland zit, ondanks dat er echt veel ingebroken wordt in de buurt.
Dus nu is het tijd voor de volgende stap, fysieke intimiteit. Dus ik ben er nog niet, maar ik denk dat het helemaal goed kan komen met me. Serieus, ik denk dat het nu echt goed kan komen met me. Het verleden kan niet uitgewist worden, maar de angst is weg. Ik kan me weer ontspannen, nu mijn lijf nog. Dat zit in een vervelende kramp, dus eerst mijn rug los laten kraken zodat ik weer lucht heb. Een half jaar geleden had ik echt never nooit niet een mannelijke therapeut aan mijn rug laten zitten, nu maakt het me eigenlijk niet meer uit en niet zoals vroeger dat ik weg was, ik blijf er gewoon bij.
Het is echt niet makkelijk geweest, ik heb eigenlijk heel veel moeite gehad om hier bij te lezen en dan ook echt te zien wat er staat. De pijn die ik hier lees is nog zo dichtbij en zo vers in mijn geheugen dat ik me gewoon weg niet kan voorstellen waar ik nu ineens sta. Maar ik heb echt niet meer zo die ongecontroleerde woedeaanvallen, ik mis geen stukken tijd meer, ik verstop me niet meer, ik schaam me niet meer, ik ben niet bang meer.
Ik kan nu mijn grenzen aangeven en bewaken op een 'normale' manier. Natuurlijk ben ik nog heel bezorgd om Mason, ik zal hem niet snel uit het oog verliezen, maar ik kan hem loslaten en vertrouwen op mijn opvoeding. Het kost me nog wel veel energie en ik moet heel goed op mijn energie letten, maar dat lukt me prima. Ook daar schaam ik me niks meer voor.
Eigenlijk kan ik het bijna niet geloven dat dit echt is. Ik heb nog wel zoiets dat het vast niet lang duurt voordat ik weer terug in mijn vissenkom zit. Maar voor zolang het duurt, geniet ik er maar extra van.
You know how I know? Because I reeaally think so!
maandag 19 mei 2014 22:16
@Mrs wat ontzettend fijn om te lezen!
Je hebt helemaal gelijk het verleden is niet uit te wissen, maar er valt echt een leven mee op te bouwen. De moeilijke momenten zullen er altijd zijn, hoort erbij, maar het leven is ook mooi. Echt ik zit je post met een hele grote glimlach te lezen, geniet ervan, dat verdien je zo ontzettend!
Je hebt helemaal gelijk het verleden is niet uit te wissen, maar er valt echt een leven mee op te bouwen. De moeilijke momenten zullen er altijd zijn, hoort erbij, maar het leven is ook mooi. Echt ik zit je post met een hele grote glimlach te lezen, geniet ervan, dat verdien je zo ontzettend!
maandag 19 mei 2014 23:00
Goed eigenlijk wel. Ik heb rond de jaarwisseling een dip gehad en de afgelopen maanden waren op een andere manier zwaar, veel zorgen om onze dochter, maar daarin is licht aan het eind van de tunnel en verder loopt het allemaal eigenlijk wel. Ik werk, studeer, doe vrijwilligerswerk, heb het over het algemeen leuk met mijn gezin en ik functioneer. De moeilijke momenten zijn er wel, helemaal weg is het nooit. Ik zat net het 'drama van' te kijken (over de vermissing en moord op de broertjes Ruben en Julian) en als ik dan die moeder hoor praten krimpt mijn maag echt ineen. Tegelijk kan ik het wel kijken, zonder te dissocieren en dat is pure winst. Het wisselt elkaar af moeilijke periodes in overleefstand en het normale leven met zo nu en dan een pijnpunt. Lastig, maar ik acceoteer steeds meer dat dat nu eenmaal zo is. Ik geniet van elke fijne goede dag, uur en minuut.
dinsdag 20 mei 2014 00:11
Ik zag dat het Ruben en Julian-topic ook geupt was, maar ik kan dat nog niet lezen of kijken eigenlijk. Op zich hoef ik dat ook niet meer te kunnen van mezelf, dus dat scheelt. Zorgen om je kind zijn vreselijk, sunemom. Ik hoop dat het snel weer in orde is. Fijn dat je lekker druk bent met van alles. Dat vind ik nu ook zo fijn dat ik zo lekker druk met van alles kan zijn, zonder dat het een vlucht is. Ik kan genieten van druk zijn.
You know how I know? Because I reeaally think so!
dinsdag 20 mei 2014 22:03
Zo gek dit. Vader klaagte gisteren tegen mij over problemen met mijn moeder. Ik reageerde met dat ik er ook niks aan kan doen omdat dit eenmaal langer speelt in hun huwelijk en ik ook maar een kind ben en hun probleem samen niet kan oplossen. Kennelijk was hij dronken toen ik hem dit vertelde.
Later hoor ik hem tegen mijn moeder praten, en zegt dat mijn moeder mij probeert op te zetten tegen hem, en allemaal andere rare opmerkingen. Ik kom de kamer uit en wil hem uit leggen dat dit helemaal niet het geval is. Nou ik had het kunnen weten. Ik begin met "papa" en hij gaat tekeer! Hij schold mij uit en schreeuwde tegen mij. Ik weet niet hoe ik het in mijn hoofd haalde maar ik reageerde rustig met "Papa, ik snap/zie dat je boos bent, maar ik vind het helemaal niet fijn dat je zo tegen mij praat." Hij reageerde met "Fuck you (Aantal keren) wie denk je wel niet dat je bent? Ik ben jou kind niet." De rest heb ik niet gehoord, hij begon met dingen te smijten en hij werd helemaal bezeten door zijn woede, ik ben weggerend met de deur op slot.
Nu praat mijn vader niet tegen mij, en ik durf ook niks tegen hem te zeggen. Maar nu hoor ik net dat hij het verhaal van 'mijn grote mond' in de familie aan het rond vertellen is, en mijn broer is woedend op mij. Ik ben bang, heb ik echt wat verkeerds gedaan?
Later hoor ik hem tegen mijn moeder praten, en zegt dat mijn moeder mij probeert op te zetten tegen hem, en allemaal andere rare opmerkingen. Ik kom de kamer uit en wil hem uit leggen dat dit helemaal niet het geval is. Nou ik had het kunnen weten. Ik begin met "papa" en hij gaat tekeer! Hij schold mij uit en schreeuwde tegen mij. Ik weet niet hoe ik het in mijn hoofd haalde maar ik reageerde rustig met "Papa, ik snap/zie dat je boos bent, maar ik vind het helemaal niet fijn dat je zo tegen mij praat." Hij reageerde met "Fuck you (Aantal keren) wie denk je wel niet dat je bent? Ik ben jou kind niet." De rest heb ik niet gehoord, hij begon met dingen te smijten en hij werd helemaal bezeten door zijn woede, ik ben weggerend met de deur op slot.
Nu praat mijn vader niet tegen mij, en ik durf ook niks tegen hem te zeggen. Maar nu hoor ik net dat hij het verhaal van 'mijn grote mond' in de familie aan het rond vertellen is, en mijn broer is woedend op mij. Ik ben bang, heb ik echt wat verkeerds gedaan?
donderdag 22 mei 2014 13:30
donderdag 22 mei 2014 19:40
MrsStan, ik word blij van je bericht en het geeft mij ook weer hoop, dat er toch echt een leven mogelijk is waarin dit niet meer zo overheerst. Juist nu ik vanmorgen in therapie een herbeleving van jewelste kreeg, geen woorden meer had en alles bij elkaar heb gejankt. Ben nu ook doodop. Dacht ik vorige week nog dat het ook begon op te schieten met de therapie, nu voelde het weer héél anders.
Sun, zo'n topic hoef ik van mezelf ook niet te lezen, en op tv kijk ik er ook niet naar; ook niet naar veel andere dingen om dezelfde reden. Het moet niet hé. Je mag jezelf ook beschermen, vind ik. Het is al heftig genoeg.
Sun, zo'n topic hoef ik van mezelf ook niet te lezen, en op tv kijk ik er ook niet naar; ook niet naar veel andere dingen om dezelfde reden. Het moet niet hé. Je mag jezelf ook beschermen, vind ik. Het is al heftig genoeg.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 22 mei 2014 20:43
Toch is het goed dat je erom kan janken, Elmervrouw. Hoe klote zo'n herbeleving ook is. Janken is ook een grote stap, dat je het waard bent om verdriet over te hebben. Het is bij mij echt met heel hard vallen en opstaan gegaan, Elmervrouw. Ik kon dit topic bijvoorbeeld de afgelopen tijd geeneens handelen, ik dissocieerde meteen als ik het probeerde te lezen wat anderen schreven. Zo raar en zo heftig.
Ik had het zelf de afgelopen tijd niet eens geloofd dat het mogelijk is om echt te herstellen, Elmervrouw. Het is echt bijzonder om geen angst te hebben in het openbaar, om niet voortdurend de omgeving af te scannen en hyperalert te zijn. Het scheelt echt zoveel energie, ik voel me zoveel beter, ook geen darmklachten meer, zelfs de PMS lijkt af te nemen. Ik kan denk ik niet uitleggen hoe raar dat is. En zo snel. Nou ja, snel. Na twintig jaar therapie, een half jaar een nieuwe therapeut en weg straatvrees, angst voor mensenmassa's, angst om met mannen in een ruimte te zijn, etc.
Ook raar om normale nachten te hebben en geen nachtmerries, niet badend in het zweet en gillend wakker worden of niet durven te gaan slapen. Ik ben gewoon een ander mens. En ik denk er heus nog wel aan, sommige situaties triggeren nog wel herinneringen, maar ik schiet niet meer in herbelevingen. Ik kan nu denken dat het kut is, maar het beheerst me niet meer zo dat ik er in blijf hangen.
Nu is de volgende stap om lichaam weer te terug te krijgen. De eerste stap is om me weer op me gemak te voelen als ik naakt ben. Dat valt nog best tegen, ik doe wel pogingen om naakt te slapen, maar na een uur trek ik toch mijn pyama weer aan. Dus ik ben er nog lang niet, maar van mijn angsten afkomen leek me ook onvoorstelbaar en dat bleek ook mogelijk.
Ik had het zelf de afgelopen tijd niet eens geloofd dat het mogelijk is om echt te herstellen, Elmervrouw. Het is echt bijzonder om geen angst te hebben in het openbaar, om niet voortdurend de omgeving af te scannen en hyperalert te zijn. Het scheelt echt zoveel energie, ik voel me zoveel beter, ook geen darmklachten meer, zelfs de PMS lijkt af te nemen. Ik kan denk ik niet uitleggen hoe raar dat is. En zo snel. Nou ja, snel. Na twintig jaar therapie, een half jaar een nieuwe therapeut en weg straatvrees, angst voor mensenmassa's, angst om met mannen in een ruimte te zijn, etc.
Ook raar om normale nachten te hebben en geen nachtmerries, niet badend in het zweet en gillend wakker worden of niet durven te gaan slapen. Ik ben gewoon een ander mens. En ik denk er heus nog wel aan, sommige situaties triggeren nog wel herinneringen, maar ik schiet niet meer in herbelevingen. Ik kan nu denken dat het kut is, maar het beheerst me niet meer zo dat ik er in blijf hangen.
Nu is de volgende stap om lichaam weer te terug te krijgen. De eerste stap is om me weer op me gemak te voelen als ik naakt ben. Dat valt nog best tegen, ik doe wel pogingen om naakt te slapen, maar na een uur trek ik toch mijn pyama weer aan. Dus ik ben er nog lang niet, maar van mijn angsten afkomen leek me ook onvoorstelbaar en dat bleek ook mogelijk.
You know how I know? Because I reeaally think so!
vrijdag 23 mei 2014 07:56
Wat fijn te lezen mrsS!! Komt door je harde werk in therapie!!
Super! Ben erg blij voor je!
Ev, rot zijn de herbelevingen.. goed om ze eruit je janken.
Xdestiny, ga alsjeblieft met iemand buiten t gezin praten. Weet niet waar je woont maar ik ken wel mensen hier en daar die die betrouwbaar zijn.
Denk dat je echt uit huis moet, dit is niet gezond hoor!
Super! Ben erg blij voor je!
Ev, rot zijn de herbelevingen.. goed om ze eruit je janken.
Xdestiny, ga alsjeblieft met iemand buiten t gezin praten. Weet niet waar je woont maar ik ken wel mensen hier en daar die die betrouwbaar zijn.
Denk dat je echt uit huis moet, dit is niet gezond hoor!
vrijdag 23 mei 2014 10:20
Ik hoop dat mijn verhaal jullie ook moed geeft om vooral niet op te geven. Ik had niet durven dromen dat ik dit van mijn levensdagen nog zou meemaken na twintig jaar chronische PTSS en depressies. Na meer dan twintig jaar een heftige doodswens te hebben gehad en echt niet willen leven. Eindelijk leef ik. Eindelijk.
Ik ben blij dat jullie me gesteund hebben om vooral die nieuwe therapie aan te gaan. Dat zal ik niet vergeten dat jullie me die laatste schop onder mijn kont gegeven hebben om door te zetten en om de regie in handen te pakken.
Xdestiny: schrijf hier alles van je af. Deze wijze dames zullen meer voor je betekenen dan je durft te hopen.
Ik ben blij dat jullie me gesteund hebben om vooral die nieuwe therapie aan te gaan. Dat zal ik niet vergeten dat jullie me die laatste schop onder mijn kont gegeven hebben om door te zetten en om de regie in handen te pakken.
Xdestiny: schrijf hier alles van je af. Deze wijze dames zullen meer voor je betekenen dan je durft te hopen.
You know how I know? Because I reeaally think so!
vrijdag 23 mei 2014 14:40
@nojo
Ik ben 19 jaar. Ja het is mogelijk, ik sta op een wachtlijst voor een appartementje (Is soort van begeleid kamer wonen) maar dit kan nog minimaal zes weken tot 1 jaar duren. Door een domme fout van mijn hulpverlening waar ik nu zit is de aanvraag pas deze week opgestuurd..als ik de hulpverlener bel dan sturen ze mij allemaal door naar familie of vrienden waar ik even mee moet praten. Dus aan hun heb ik op dit moment ook niks. Ik blijf ook alleen nog bij hun zodat ze de dingen voor mijn huisje kunnen regelen maar dan ga ik gelijk weg, vind deze mensen helemaal niet fijn.
Bedankt voor de bevestiging. Ik was onzeker en dacht dat ik misschien een grote mond had gegeven. Met mijn broer gaat het nu beter, hij is de gebeurtenis vergeten en doet nu normaal tegen mij.
@unlundun Ik woon in Utrecht. Ja ik kan niet wachten tot ik uit huis ben, het zal mij goed doen (hoop ik)
Ik ben 19 jaar. Ja het is mogelijk, ik sta op een wachtlijst voor een appartementje (Is soort van begeleid kamer wonen) maar dit kan nog minimaal zes weken tot 1 jaar duren. Door een domme fout van mijn hulpverlening waar ik nu zit is de aanvraag pas deze week opgestuurd..als ik de hulpverlener bel dan sturen ze mij allemaal door naar familie of vrienden waar ik even mee moet praten. Dus aan hun heb ik op dit moment ook niks. Ik blijf ook alleen nog bij hun zodat ze de dingen voor mijn huisje kunnen regelen maar dan ga ik gelijk weg, vind deze mensen helemaal niet fijn.
Bedankt voor de bevestiging. Ik was onzeker en dacht dat ik misschien een grote mond had gegeven. Met mijn broer gaat het nu beter, hij is de gebeurtenis vergeten en doet nu normaal tegen mij.
@unlundun Ik woon in Utrecht. Ja ik kan niet wachten tot ik uit huis ben, het zal mij goed doen (hoop ik)
vrijdag 23 mei 2014 18:26
MrsS, wat voor therapie is dat dan, die je nu sinds een half jaar doet? Misschien heb je dat eerder wel verteld, maar ik weet het niet meer. Het slaat dus echt goed aan, begrijp ik? Wat is het verschil met eerdere therapie?
Bij mij is het zo moeilijk omdat mijn actuele situatie voor heel veel verwarring zorgt. Het is niet alleen verwerking van vroeger, maar ook een problematisch hier en nu (relatie).
Bij mij is het zo moeilijk omdat mijn actuele situatie voor heel veel verwarring zorgt. Het is niet alleen verwerking van vroeger, maar ook een problematisch hier en nu (relatie).
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 25 mei 2014 20:37
@MrsStanley: Het is je enorm gegund dat het je zo goed gaat! Daar heb je ongetwijfeld heel hard voor gewerkt. Het is inderdaad hoopgevend, hoewel het ook moeilijk te geloven is dat de toekomst rooskleurig kan zijn.
@destiny: ik zie helemaal niets wat jij verkeerd hebt gedaan! Ik vind het heel knap dat je zo rustig bent gebleven en hebt geprobeerd met hem te praten, maar het klinkt alsof er niet te praten viel. Dat is ook lastig als iemand dronken is. Ik hoop dat er snel een woonruimte voor je beschikbaar komt.
@elmervrouw: met huilen is niets mis hoor! Ik vind het eerder een goed teken dat je bij je emoties komt, die hoef je niet weg te drukken. Ik hoop dat je snel meer rust en stabiliteit vind in je huidige situatie
@hier: Nog steeds druk bezig met het doorbreken van het zwijgen en ik probeer wat opener te zijn naar mijn omgeving. Ik heb zelfs aan een familielid durven vragen of ze nooit ingegrepen heeft en waarom niet. Het was een fijn, maar ook heftig gesprek waarin weer dingen ter sprake zijn gekomen die ik nog niet wist.
Mijn concentratie is op het moment niets waard, waardoor het werken niet gaat zoals het zou moeten. Mijn hoofd staat op het moment ook helemaal niet naar werken en ga enigszins met tegenzin er naar toe.
@destiny: ik zie helemaal niets wat jij verkeerd hebt gedaan! Ik vind het heel knap dat je zo rustig bent gebleven en hebt geprobeerd met hem te praten, maar het klinkt alsof er niet te praten viel. Dat is ook lastig als iemand dronken is. Ik hoop dat er snel een woonruimte voor je beschikbaar komt.
@elmervrouw: met huilen is niets mis hoor! Ik vind het eerder een goed teken dat je bij je emoties komt, die hoef je niet weg te drukken. Ik hoop dat je snel meer rust en stabiliteit vind in je huidige situatie
@hier: Nog steeds druk bezig met het doorbreken van het zwijgen en ik probeer wat opener te zijn naar mijn omgeving. Ik heb zelfs aan een familielid durven vragen of ze nooit ingegrepen heeft en waarom niet. Het was een fijn, maar ook heftig gesprek waarin weer dingen ter sprake zijn gekomen die ik nog niet wist.
Mijn concentratie is op het moment niets waard, waardoor het werken niet gaat zoals het zou moeten. Mijn hoofd staat op het moment ook helemaal niet naar werken en ga enigszins met tegenzin er naar toe.
vrijdag 30 mei 2014 22:10
MrsS wat super fijn om te lezen dat het beter gaat het is je zo gegunt!
Ik hoop ook dat PS1992 hier komt lezen al.heb ik haar topi maar een beetje gescand.
Hier gaat het wel goed. Ik ben vorige week getrouwd met de liefste en begripvolste man ooit.
De nachten zijn redelijk rustig gelukkig de laatste tijd maar het is gewoon weer wachten op 'de dromen'.
Een dikke knuffel voor alle lieve meiden hier
Ik hoop ook dat PS1992 hier komt lezen al.heb ik haar topi maar een beetje gescand.
Hier gaat het wel goed. Ik ben vorige week getrouwd met de liefste en begripvolste man ooit.
De nachten zijn redelijk rustig gelukkig de laatste tijd maar het is gewoon weer wachten op 'de dromen'.
Een dikke knuffel voor alle lieve meiden hier
maandag 2 juni 2014 20:49
Geniet iedereen van het (aankomende?) warme weer? Ookal ben ik liever binnen dan buiten, ik vind het heerlijk om s'ochtends mijn raam open te doen en de koele lucht naar binnen te laten. Heerlijk.
Een positief puntje van mijn kant. Ik heb besloten om een afspraak te maken met een psycholoog bij mijn huidige hulpverlenersorganisatie, kan morgen terecht. Het begeleid wonen is ook een stapje verder, heel fijn, morgen hoor ik er meer over.
Fijn dat ik mijn verhaal hier kwijt kon, en dank iedereen voor de steun. Ik laat het weten hoe het morgen ging.
EDIT: Kom nog niet zo lang geleden van de psycholoog. We hebben nog geen therapie gedaan maar eerst punten besproken waar wij aan gaan werken. Wat moet ik doen als ik me down voel? En daarna als we hebben besproken hoe ik beter met mijn emoties om kan gaan, gaan we het hebben over mijn verleden. Er word ook een kijkdagje voor mij geregeld om te kijken bij het begeleid wonen. Allemaal positieve dingen.
Een positief puntje van mijn kant. Ik heb besloten om een afspraak te maken met een psycholoog bij mijn huidige hulpverlenersorganisatie, kan morgen terecht. Het begeleid wonen is ook een stapje verder, heel fijn, morgen hoor ik er meer over.
Fijn dat ik mijn verhaal hier kwijt kon, en dank iedereen voor de steun. Ik laat het weten hoe het morgen ging.
EDIT: Kom nog niet zo lang geleden van de psycholoog. We hebben nog geen therapie gedaan maar eerst punten besproken waar wij aan gaan werken. Wat moet ik doen als ik me down voel? En daarna als we hebben besproken hoe ik beter met mijn emoties om kan gaan, gaan we het hebben over mijn verleden. Er word ook een kijkdagje voor mij geregeld om te kijken bij het begeleid wonen. Allemaal positieve dingen.
