Misbruikt als kind, het effect er van op jou als volwassene

BS

MrsStan, wat een goed en inlevend antwoord geef je, ik heb er helemaal niets aan toe te voegen. Hier ook heel veel relatiegedoe, eerlijk gezegd ben ik het allemaal zo ontzettend moe en ik kan gewoon niet meer ervoor vechten. De situatie met ex en kinderen is me pijnlijk helder geworden, dat ben ik nog aan het verwerken, en dan was er gisteren iemand hier die me steeds maar weer wees op de geweldige man die ik hier nu voor me heb zitten thuis. Die me al die jaren al steunt en nog steeds bij me is.



Maar mijn gevoel lijkt wel allemaal kapot en weg. Ik weet niet meer waar ik het vandaan moet halen. Ik zie alleen maar de basis die ik niet had, en waar het grote trauma van de kinderontvoering en alles daarna (hoe ze mij behandelen) overheen is gekomen. Hoe moet ik weten wat echt is? Wat is liefde eigenlijk? Ik weet niets meer. Ik heb het gevoel dat mijn leven in scherven aan mijn voeten ligt, ik heb geen idee hoe verder. Nu vlucht ik in een vrijwilligersproject en creatieve dingen, wat me nog enigszins een goed gevoel geeft, maar diep van binnen is het totaal anders en zie ik geen toekomst meer. Ik weet niet hoe ik weer moet opstaan (figuurlijk bedoeld).



Sorry dat ik zo negatief doe.

Misschien wis ik het straks wel weer.

Elmervrouw, ik wil alleen naar even kwijt dat je moe en opgestreden mag zijn na alles wat je hebt meegemaakt. Je mag het allemaal even niet meer weten en je hoeft nu niet meteen weer op te staan. Als dit het is voor nu, is dat genoeg. Soms moet je hard zwemmen, maar misschien kan je nu gewoon even drijven?

Geen toekomst meer zien is een heel uitgesproken symptoom van PTSS, lieve Elmervrouw. Een heel misselijk symptoom, het houdt je ook van je been, dus zo gek vind ik het niet dat je niet meer op de been komt. Misschien helpt het als je weet dat jij niet degene bent die geen toekomst heeft en dat je weet je relatie heus nog wel toekomst heeft, je kan het alleen niet meer zien door je mistige rotbril van het verleden en die krijg je maar niet van je hoofd af, lijkt het wel. Ik herken je gevoel. Een jaar geleden zat ik daar ook en toen heeft pas op de plaats maken en even drijven zoals feline90 ook al zegt me geholpen en na een maand of twee heb ik toen eindelijk zelf de regie genomen in mijn behandeling.



Maar drijf nu maar eens. Voel alleen de zon op je huid, de wind die er langs waait. Het is allemaal niet kapot, je bril waardoor je naar alles kijkt is kapot.

Waarom kan ik niet een normaal leven leiden?

Waarom lukt het me niet gewoon een dagindeling te hebben?

Waarom kan ik niet gewoon rustig zijn, maar ben ik altijd op mijn hoede?

Waarom hebben anderen mijn leven gestolen?

Waarom wil ik zo vaak op een dag niet meer leven?

Waarom heeft niemand mij gezien als kind? Waar heb ik dit aan verdiend? Die zoektocht naar de reden daarvan houdt me altijd bezig.

Wat voor nut heeft het leven als ik zo gekwetst en onderontwikkeld het nu zelf moet gaan doen?

En mijn verstand en gevoel zo ver uit elkaar liggen dat ik niet eens voel wat ik voel, laat staan het kan benoemen?

Wat heeft therapie voor nut als ik niet open kan zijn naar andere mensen?



Kreet van wanhoop hier. Wilde dat deze hel stopte. Voel me enkel in staat om op bed te liggen. Ben 26 en baal dat ik niet ouder ben, dan hoef ik misschien niet meer zo lang.

Jowie87



Vreselijk, de wanhoop spat van het beeldscherm af, meisje. Als je nu van ellende niet in staat bent om van je bed af te komen, voel je dan niet schuldig om gewoon eens even te blijven liggen.



Heb je al contact met een psychiater, via de huisarts? Ik denk dat voor nu het beste is om medicatie te gaan slikken. Je hebt ruimte nodig in je hoofd, rust, stilte. Zonder eerst gestabiliseerd te worden, is er geen kracht om dit gevecht aan te gaan. Ik denk dat een consult aan een psychiater echt het beste is voor nu en het enige waar je je nu op moet richten en het kleine beetje energie wat je hebt hiervoor te gebruiken.



Sommige van je vragen zullen misschien ooit beantwoord worden, sommige nooit. Twee kan ik wel voor je beantwoorden. Je hebt dit nergens aan verdiend, de mensen die je leven hebben gestolen zijn roofdieren op zoek naar een prooi, heel doelbewust en enkel voor hun eigen zieke genot. Dat soort mensen zijn niet te snappen, hun beweegredenen zijn voor een normaal mens niet te begrijpen. Ook de schade die ze aanrichten is voor anderen niet te bevatten, maar hier zal je wel herkenning vinden. Want je bent niet alleen. Niet meer. En wij zien jou wel.

MSW, dankjewel voor je reactie, ik heb er veel aan. Hier hetzelfde probleem wat jij beschrijft en dus meegemaakt hebt: ik hoor en ervaar dingen anders dan wat er gezegd wordt, in mijn hoofd maak ik er iets anders van. Daardoor voel ik me bijv. aangevallen en word boos. Terwijl vriend het goed bedoelt, maar op die momenten kan ik dat niet inzien.



Mijn vriend is verbaal ook sterker, maar zo gevoelig dat op sommige momenten dat ik dissocieer, hij niet bij me kan blijven. Later hoor ik van hem dat ik dingen zeg als 'ik pak de auto en rijd mezelf tegen de boom aan, dan mag je me daar vanaf rapen' of dat ik beweer dat hij mij mishandelt en ik naar een 'blijf van mijn lijf huis' ga.

Dit soort uitspraken zijn zo apart! Later herinner ik mij er niets meer van, maar vriend natuurlijk wel en het raakt hem ontzettend. Voor mij is het later klaar, want ik herinner het mij niet. Maar hem staat het nog helder voor de geest.



Dit stuk aan mezelf vind ik ook heel eng, dat ik niet meer weet wat ik zeg of doe. Vriend omschrijft het als: er zit iemand op de bank, maar het is alleen een omhulsel. Er is niemand thuis en geen contact te maken. Terwijl je wel reageert en praat, maar zonder enig gevoel.

Ik word heel bang voor mezelf hierdoor.



Gisteren goed gesprek gehad en daarin gaf hij ook aan dat hij heel bang is dat ik mezelf wat aandoe, wat onherstelbaar is. Bijv. tegen de boom rijden of te ver snijden dat ik een slagader raak.



Bij mij komt dit amper binnen, omdat ik me niet kan voorstellen dat ik zo ver heen ben op die momenten. Het enige wat ik me herinner als ik dissocieer is dat ik boos ben en weg wil. Er gebeurt iets en een moment later zit ik in de auto met een hoge hartslag. Wat er daartussen gebeurt, weet ik alleen een paar flarden van. Het komt wel steeds meer aan bij mij dat dit verontrustend is en dat het begrijpelijk is dat vriend veel zorgen heeft als hij dit ziet.



Het is daarnaast precies hoe jij het verwoordt, MSW. Vriend kan mij helpen door te luisteren en enig begrip te tonen, maar de rest moet ik zelf doen. Gisteren moest hij zo huilen, want hij zegt dat hij niet meer weet hoe hij me moet helpen, mij dit allemaal niet gunt, zo boos is op de mensen die dit veroorzaakt hebben en zoveel van mij houdt en zijn lieve vriendin niet kwijt wil. Maar dat gebeurt zo wel, er zijn momenten dat ik echt wegglijd naar een donkere kant van mezelf en daar amper uitkom, zoals afgelopen week. Hoe leg je dat aan iemand uit? En ik wil de zorgen van vriend wel wegnemen, maar dat kan ik niet.



We hebben het ook over de hulpverlening gehad. Hij gaat volgende week aangeven dat hij ook graag handvatten wil hoe hij met deze situaties om kan gaan, zonder er zelf aan onderdoor te gaan. Want hij is geen psycholoog, maar mijn allergrootste steun en mijn vriend.



Los van de gebeurtenissen van afgelopen week, ging het daarvoor erg goed. Ik dissocieerde minder, had geen destructieve acties en voelde mij goed. Ik had ook echt het gevoel dat het de goede kant op ging en dit een kleine terugval was. Maar vriend is zo geschrokken van afgelopen week, dat alles in 1 keer terug was (dagelijks dissocieren, snijden, eetbuien, overgeven, geen gevoel tonen, etc.), dat hij even heel bang was. Hij zei zelfs dat hij soms dacht dat ik heel ziek ben en veel meer hulp nodig heb dan ik nu krijg.



Het klopt wel dat ik hulpverleners makkelijk iets aan kan praten bijv. dat het goed met me gaat. Maar dat is niet iets bewust, zo heb ik leren praten. Gelukkig gaat vriend volgende week mee en hopelijk zien de psycholoog en psychiater dan wel in dat het niet goed gaat.



Nogmaals bedankt voor je reactie, ik zie nu inderdaad beter in dat dit geen gewelddadige relatie is, maar dat het een moeilijke relatie is door al die bagage die ik meesleur en nog niet los kan laten. Ik zou het zo graag willen, maar moet nog leren hoe.



Als ik lees hoe jij in het leven staat en zo sterk bent, je klinkt zo helder MSW, dan haal ik daar veel hoop en kracht uit. Ontzettend lief dat je de moeite neemt mij en anderen in dit topic te helpen, met dingen waar je zelf mee geworsteld hebt. Jouw verhaal laat zien dat een beter leven wél mogelijk is.



@EV, jij ook bedankt voor het reageren, ik lees je en zie hoe moeilijk jij het ook hebt. Heel herkenbaar dat je niet weet wat echt is en je afvraagt hoe je kunt weten wat echt is als je beeld zo jong al is aangetast.



Ik vraag me zo vaak af, als de basis niet goed is, kun je die later dan nog wel herstellen of zal ik altijd met die slechte start geconfronteerd worden, mijn leven lang? Dan is een toekomst zien ook heel lastig. Maar ik denk dat MSW daar zeker een goed punt in heeft, over die bril. Zo zie je het nu, zo zie ik het nu, maar in werkelijkheid hebben wij wel een toekomst en kunnen wij wel liefde ervaren en voelen hoe fijn onze relatie is. Het klinkt ook alsof jij een ontzettend lieve man getroffen hebt, die voor JOU gekozen heeft. Door die bril kun je dat misschien niet zien of voelen, maar je weet het wel en daar kun je je aan vasthouden. Ik hoop dat jij ook een beetje rust kunt vinden, lieve EV.



@Jowie87, al je vragen en wanhoop zijn herkenbaar. Ik houd me niet meer bezig met deze vragen, omdat veel ervan onbeantwoord zullen blijven. Maar ondertussen moeten we wel verder met ons leven en dat is verdraaid lastig. Ik hoop dat jij goede hulp om je heen hebt. Wat MSW zegt sluit ik me bij aan, hier zijn we niet alleen meer en hier is er begrip, veel begrip.

Thnks voor de reacties, erg lief, ook al lukt het me niet zo goed om troost te eraren. Maar ik voel een connectie, want herken me in jullie verhalen maar al te goed.

Over aan de medicijnen gaan: k heb al zo ongeveer 7 jaar van mijn leven antidepressiva geslikt, maar dat is voor mijn ouders altijd al die jaren een makkelijk middel geweest om naar terug te grijpen als iets niet lekker liep in mn leven. Dan was het van 'heb je je medicijnen wel geslikt?' Als ik gewoon even hun aandacht nodig had. Of 'misschien moet je weer eens naar een psycholoog'. Het probleem lag altijd bij mij, ik was het probleem en ben het nog steeds. Ik woon, na meerdere pogingen om uit huis te gaan, nog steeds thuis, kan mijn verleden niet loslaten, voel me een hopeloos/hulpeloos afhankelijk gehouden kind.

Ik voel me een leeg omhulsel zonder gevoel. Naar mijn vriend voel ik me heeeeel af en toe even een beetje hoe ik had kunnen zijn. Ik heb hem net ontmoet en vind het zo lastigk zie steeds meer pijnlijke dingen tegelijkertijd. Altijd als ik wat warmte van mijn moeder nodig had, had ze smoesjes 'op dit tijdstip?'of 'jij komt altijd op van die rare momenten' of 'nou heel even dan (op horloge kijkend), want ik moet nog dit en dit en dit doen'

Als ik me probeer te herinneren of ze ooit iets leuks over me verteld heeft als kind, kan ik me niks herinneren. Het enige wat ze altijd heeft laten merken is dat ik een lastig kind was, die dingen weet ze zich nog prima te herinneren. Ik kon altijd zo moeilijk uit bed komen, was niet vooruit te branden, was lastig op school, praatte teveel aan tafel (werd daar ook het hardst om afgestrafd van alle kids) en ben bovendien een piekeraar. (Ja, welk kind zou dat niet worden)

Mijn moeder hield me vaak thuis van school omdat ik zogenaamd geen goede gezondheid had, waardoor ik op school een buitrnbeentje werd. Ik kreeg niet goed te eten en ben kleiner gebleven dan ik had kunnen worden. Ik was een normale baby en mijn moeder is n gemiddelde lengte. Ik zie eruit als iemand van 16. Ze hebben me letterlijk klein gehouden. Ik weet ookniks van de wereld, daar ben ik altijd afgeschermd van geweest. Ze controleerde en controleert nog steeds mijn leven. Loopt altijd zo mijn kamer op omdat ze iets moet pakken b.v. Vraagt altijd naar het waarom als ik het huis ook maar met 1 voet verlaat. Ik Word verteerd door boosheid vanbinnen. Wie ben ik? Zal ik ooit iemand worden? Hoe lang leeft iemand die zich zowel geestelijk als lichamelijk niet goed heeft kunnen ontwikkelen? Stiekem hoop ik echt niet lang.

k heb sinds kort voor het eerst (!) een vriend en nu zie ik al die pijnlijke dingen van vroeger en waarom ik voor geen meter mijn gevoel kan tonen aan hem. Ook ben ik heel bang dat ik de relatie niet vast zal kunnen houden. Ik wil hem zo graag liefde tonen, maar weet simpelweg niet goed hoe. Durf hem ook niet aan mijn ouders voor te stellen, bang dat ze ook macht over hem gaan krijgen. En ik weet dat dat absurd klinkt als je 26 bent en dat je dan zou moeten kunnen doen wat je wilt, maar met dit verleden voel ik me zelfs niet in staat een bijbaantje op te pakken. Hij steunt me wel, weet niet hoe slecht het soms echt met me gaat, maar ik merk wel dat hij me accepteert met of zonder studie/baan.Dat heeft hij ook gezegd.

Ik heb in de periode hiervoor al veel psychiaters en psychologen aangegrepen, uit pure wanhoop. Steeds weer bellen en alles komt op hetzelfde neer: ze kunnen de pijn uit het verleden niet wegnemen, ik moet ermee leren omgaan. En wat nou als ik dat niet kan? Ik ben AD-moe, psycho-moe, levensmoe.

Volgende week start er weer een therapie, maar ik vlucht toch wel weer in de dissociatie, of ik kom daar niet eens opdagen. PIJN

Pas een paar dagen geleden heb ik dit topic gevonden, ik ben bij het begin aan het lezen gegaan.. pff .. heftig.. wat een herkenning. Ik heb dan ook nog niet alle reacties gelezen..



Helaas dus veel herkenning voor mij maar het eerste wat mij opviel is wat jullie respectvol naar elkaar toe zijn, echt top!



Ook ik heb helaas hele vervelende ervaringen gehad als kind. Altijd gedacht dat ik daar nu (ik ben 37) weinig last meer van had. Maar wat ik hier nu lees.. ik herken ik zo veel...



Als voorbeeld ben ik ook super beschermend naar mijn 2 zoontjes toe. Zo heeft mijn oudste zoontje een proefmiddag scouting gedaan, toen ik hem daar kwam ophalen en die leiding zag en de manier waarop die met die jongens om gingen.. nee, geen scouting dus voor hem. Hij heeft nu 2 hele leuke andere sporten maar ik voel me nog schuldig dat ik hem misschien een super leuke tijd heb onthouden door mijn angsten..

Sterke voor iedereen hier

Waar ik nu erg mee worstel, en ik hoop dat iemand me advies daarin kan geven, is dat het binnenkort allemaal weer naar boven gaat komen.



Toen ik een jaar of 7 heb ik hele vervelende dingen meegemaakt met een neef. Die neef heb ik gelukkig nooit meer gezien, ook er nooit mee geconfronteerd.. Viel wel van mijn stoel toen hij vorig jaar me doodleuk wilde toevoegen op facebook !?! Toen heb ik wel op het punt gestaan maar door mijn man terug gehouden.. ik wil het ook mijn oude oom niet aandoen..



Helaas gaat het nu erg slecht met die oom, ik denk ook dat we binnenkort een begrafenis krijgen. Dan wil ik wel, mijn ouders leven niet meer, de familie die ik nog heb inlichten.. ik ben inmiddels zoo boos. Maar waar ik dus nu al tegenop zie is die begrafenis.. ik wil die neef eigenlijk nooit meer zien. Moet ik nu uit respect voor de broer van mijn moeder daar toch heen of niet? Ik ben eigenlijk ook bang dat er dan alle woede uitkomt.. Heeft iemand advies?

Bedankt voor jullie reacties, Feline en MrsStan. Ik bewaar ze. Ik denk dat ik nog steeds ergens onderschat wat de gevolgen van die PTSS zijn, en alles wat er daarna nog gebeurd is, wat eigenlijk een nieuw trauma is. Mijn therapeute is het met mij eens dat we 'klaar zouden zijn met de therapie', als dit nieuwe er niet overheen gekomen was. Soms voel ik me namelijk zo schuldig dat dit al zolang duurt, de therapie. Zeker als ik weet dat zij een wachtlijst heeft.



Sorry dat ik verder op niemand reageer.

Vannacht eindelijk weer eens beter geslapen, maar wel nare dromen.

@Lily76: voor je oom hoef je het niet te doen, die merkt er niks van of je er nu wel bent of niet. Je moeder eveneens niet. Uit respect gaan is overrated, niet doen als het je zoveel kost. Dat is het niet waard.

@Lilly: wat voor band had je met die oom? Je kunt ook op andere manieren afscheid van hem nemen, als het daarom gaat. Waarom zou je jezelf zoveel extra kwelling en lading aandoen, op zo'n begrafenis wat toch al een emotionele gebeurtenis is? Hij merkt het toch niet meer.



Oh, en nog dit, oprechte vraag: wat verwacht je ervan als je de familie inlicht? Denk je dat ze je zullen geloven en dat je erkenning gaat krijgen? Ik bedoel dit niet vervelend hoor, maar het kan je ook juist het tegenovergestelde opleveren en ook dat brengt je nog verder van huis. Pas goed op jezelf

Jowie

Jowie, zelfs deze wanhoop blijft niet voortduren, echt niet. Ik begrijp je weerstand tegen medicatie. En je ouders hebben duidelijk geen verstand van hoe psychofarmaca en therapie werken, ze zijn helaas niet de enige, heel veel mensen snappen het niet. Ik durf zelfs te zeggen dat dit zelfs geldt voor het gros van mensen die in de hulpverlening en de psychiatrie werken.



Maar medicatie en therapie helpen wel, niet alle medicijnen zullen bij jou werken, dt is een kwestie van trial-and-error en hetzelfde geldt dus ook voor hulpverleners. Ik snap je weerstand en je wanhoop, been there, done that, got the t-shirt.



Dit is wat Blauwe Smurf toen tegen mij zei:

quote:

Graag zou ik nu reageren op MSW, omdat ik een paar jaar terug voor dezelfde keuze als jij stond en hetzelfde intake gesprek gehad heb: durf ik het aan te gaan om mijn oude, veilige overtuigingen los te laten.. durf ik mijn bescherming te laten varen? En zo voelde het ook echt voor mij, zeer kwetsbaar.



Maar ik hoop dat je ook goed onthoudt dat jij altijd de regie hebt. Jij kiest ervoor wanneer je je bescherming gebruikt en wanneer niet. Het is niet opeens helemaal weg he?



Maar doodeng inderdaad. Voor mijn gevoel leek het op een tunnel waarvan men zei dat er aan het eind van de tunnel licht was. Maar dat licht had ik nog nooit gezien en de tunnel was zwarter dan zwart.



Maar wel besloten dat ik het aanging. Een paar heftige maanden gehad. Het kostte bergen met energie.



Totdat ik op een dag merkte dat er niet alleen licht aan het eind van die tunnel was. Maar dat er onderweg mij ook een zaklamp aangereikt werd. En dat de tunnel helemaal niet eindeloos zwart en lang was. Hij werd steeds meer grijs en uiteindelijk vergeleek ik het niet meer met een tunnel. Maar met een berg, waarbij ik af en toe stil stond of terugviel, maar altijd weer omhoog ging. En heel langzaam steeds dichterbij de top kwam.



Nou ja, in ieder geval merkte ik dus dat het mij zoveel opleverde. Ik dacht altijd dat mijn bescherming mij veel opleverde. Niemand kon mij ooit immers meer pijn doen. Maar ondertussen deed ik mijzelf wel ontzettend veel pijn: als mensen in mijn buurt kwamen, jaagde ik ze weg. Alle mensen hield ik op afstand. Altijd stond ik overal alleen voor. En mijn overtuiging klopte ook nog 's niet: mensen konden me alsnog wel pijn doen. En dan had ik alsnog wel verdriet. Maar niemand waarbij ik even kon huilen, een arm om me heen kreeg. Want dat accepteerde ik niet. Niemand mocht zo dichtbij komen.



En stukje bij beetje kwam ik daaruit. Leerde ik te delen. Eerst hele simpele dingen, later steeds meer. Durfde ik opeens te vertellen dat ik moest huilen bij die ene film. Of dat ik moe was van mijn werkdag.



Het mooie is: des te meer ik vertelde (ook al waren het kleine dingetjes in het begin die voor anderen doodnormaal zijn), des te beter werden mijn relaties met mensen. Vriendinnen begonnen opeens ook opener te zijn. Ik kreeg met veel mensen prachtige gesprekken.



Maar: ik hield de regie. Als het te dichtbij kwam, greep ik in. Besprak dat met mijn psycholoog en leerde daar weer van.



Tegenwoordig durf ik steeds meer dat stukje ook los te laten. Laat mensen dichterbij komen. Bescherm mezelf wel, maar niet zoals vroeger: dat ik iedereen wegduwde. Ik zag namelijk in dat ik mezelf heel veel ontzegde daardoor. Dat ik mensen niet toeliet en me daardoor steeds zo alleen voelde.



Ik had heeeel veel (beschermende) overtuigingen in mijn hoofd. Die gevoelsmatig ook nog eens klopten. Ik ben ze kritisch gaan bekijken, gaan testen en de reis aangegaan. Met veel ups, maar nog veel meer downs.



Want het is behoorlijk heftig als je misbruik meegemaakt hebt. En ook enorm logisch dat het zo'n impact op onze levens heeft. Daarom is ook telkens weer tegen mij gezegd: doe het rustig aan. Zoiets ingrijpend zet je leven op z'n kop. Accepteer dat en neem zoveel tijd als je nodig hebt. Geef jezelf wat liefde en vertrouwen, begin daar eens mee. En gun jezelf om anderen wél toe te laten, in plaats van overal altijd alleen voor te moeten staan.



Wat mij ook geholpen heeft in het begrijpen van mijn eigen proces, was het volgende voorbeeld dan een vriendin mij gaf:

Jij hebt je eigen eilandje. Dat eilandje is veilig en voelt goed. Maar op het eiland is geen warm water, geen lekker eten, geen mooi huis. Er zijn geen andere mensen, je bent er eenzaam. Op het eiland is het altijd koud, de zon schijnt nooit, etc.



Soms ga je naar de bewoonde wereld. Daar zijn andere mensen, warm water, leuke restaurantjes, enz. Maar zeg jij: mijn eiland voelt beter, daar voel ik mij veilig.



Dus elke keer kijk je wel even rond op die bewoonde wereld. Maar het bevalt je niet: het is onbekend, eng. Je weet je geen houding te geven. Dus ga je ook altijd weer terug naar je verlaten eiland. Ook al is het daar ijskoud, verlaten.. Voor jou is dat eiland heilig, want je voelt je daar vertrouwt.



Het mooie is: toen ik ging werken aan mijn verleden, merkte ik dat ik altijd terug kon naar mijn veiligheid (mijn eilandje). Werd het te eng, te onveilig, dan ging ik toch gewoon terug? En dan later nog maar eens kijken.



Het is niet zo dat ik opeens mijn hele bescherming opgaf, mijn eiland bleef bestaan. Maar hoe verder ik kwam, merkte ik dat mijn vriendin gelijk had: mijn wereldje (eilandje) was voor mij vertrouwd, maar dat was het dan ook wel. Het was geen mooie plek om te zijn. Het enige dat het mij gaf was veiligheid. Maar: dat was wel mijn grootste behoefte heel erg lang.



En als ik eerlijk ben, nog steeds zijn er momenten dat ik terug grijp naar mijn beschermingsmechanismen, terug naar mijn eilandje. Maar ik heb dat geaccepteerd. Ik vind dat mijn goed recht. Maar ook heel vaak heb ik het eiland niet meer nodig. Ik weet nu dat niet alle mensen slecht zijn en dat ik niet altijd die bescherming nodig heb. Het op afstand houden van mensen, dat hoeft niet meer continu.



En geloof me, ik ben daarbij van ver gekomen. Zodra iemand ook maar iets te dichtbij kwam, zorgde ik er voor dat diegene wegrende. En dan was ik weer 'veilig' en alleen: vertrouwd.



Als ik erop terug krijg, die jaren dat ik geleerd heb mensen te vertrouwen, waren zwaar. En ik zal niet zeggen dat ik er al voor 100% ben. Maarr... moest ik het opnieuw doen, dan zou ik het gelijk weer aangaan. Want hoe zwaar het ook is, het is voor mij meer dan de moeite waard geweest. Als ik kijk naar mijn leven toen en nu, ben ik blij dat ik niet meer op mijn eiland hoef te zitten. Met momenten nog zeker wel, ik ben er nog lang niet. Maar ik ben al verder dan ik ooit verwacht had te komen.



En dat gun ik iedereen. Als je misbruikt bent, is het leven al zwaar genoeg (geweest). Het is zo fijn om dan te merken dat er ook mensen zijn die goed zijn en die je kunt vertrouwen. Dat je er niet langer meer, na al die jaren, alleen voor staat.



Sorry voor de lange post.. ik haal hem misschien later ook wel weer weg. Voelt namelijk heel eng, zoveel ruimte opeens hier in te komen nemen. Maar ik hoop dat je er toch iets aan hebt, msw. Ik herken namelijk woord voor woord wat jij schrijft, het is zo herkenbaar en ik weet nog zó goed hoe moeilijk en eng het voelde toen ik zo'n soort intake gesprek had. Rustig aan doen dus



@blauwesmurf: als je wil dat ik het weg haal, geef dan een seintje.



Dit heeft mij er overtuigd dat ik naar die afspraak moest gaan, in plaats van niet op komen dagen. Zoals je op de afgelopen pagina's kan lezen heeft dat mij geen windeieren gelegd. Het gaat nu echt goed en nog steeds beter.



Sterker nog, ik heb van de week een uitstrijkje moeten laten maken en ik had zowaar controle over mijn bekkenbodem en ik heb geen last gehad van dissociatie.



Dus ga naar je therapie, slik je AD. Ja, het is keihard werken en ik sluit niet uit dat ik ook weer een terugval kan krijgen, maar vandaag gaat het goed.

Dank je voor je reactie Elmervrouw en Mrs Stanley,



Je zegt het precies goed Elmervrouw, ik heb ooit mijn zus in vertrouwen genomen en die gaf er echt totaal geen reactie op .. ik moest het maar snel vergeten.. dus op enige erkenning nee, daar hoef ik niet op te rekenen.



Maar op een herkenning misschien van mensen die hem nu kennen. Hij werkt inmiddels al jaren met kinderen (zag ik op zijn fb) en is ook bij veel verenigingen aangesloten ook allemaal met kinderen..



Ooit heb ik ook met een goede vriendin die op de afdeling zeden werkt gesproken maar ik kan niets (geen bewijs)



Dus ik kan niets.. alleen misschien door het te vertellen andere te waarschuwen.

en bij deze nogmaals mijn dank.. zo fijn om het eens er over te kunnen spreken

Ik kan me wel helemaal voorstellen dat je andere mensen die hem kennen, zou willen waarschuwen door je verhaal te vertellen. Denk dat ik dat zelf ook zou doen. Bizar toch, dat zo iemand dan ook nog eens in allerlei verenigingen etc. zit. Hij zoekt het dan ook echt op. Bah, ik kan me hier plaatsvervangend zo kwaad om maken!



Hopelijk vind je daar gehoor, maar ja, 'geen bewijs', dat is dan weer iets lastigs. Hij zal er wel voor waken op heterdaad betrapt te worden, zo geraffineerd zijn ze dan ook nog eens een keer.

@MSW: je mag het zeker laten staan, ik vind het zelf ook fijn terug te lezen. Toen ik dat typte ging het goed met mij, nu niet. Ik kan me amper voorstellen dat ík dat getypt heb en dat ik me zo strijdlustig voelde. Wel fijn om het te lezen, hoopgevend. En ook heel erg fijn om te lezen dat jij en wellicht anderen er wat aan gehad hebben. Ongelooflijk daarnaast hoe dingen best snel kunnen veranderen, prachtig dat het zo goed met jou nu gaat.



Voor mij zijn de afgelopen weken een enorme achtbaan geweest. Morgen gaan vriend en ik naar psycholoog en psychiater en ik heb er weinig vertrouwen in. Tot nu toe zei elke hulpverlener dat ik een voorbeeld voor anderen was, weinig hulp nodig had en het zo goed deed. Ja, natuurlijk zeiden ze dat op basis van wat ik vertel. Maar dat is wat ik doe. Ik vertel een ander de positieve verhalen. Ik weet niet eens hoe het anders moet..



Gelukkig gaat vriend mee en schets die hopelijk een beter beeld. Ik probeer er vertrouwen in te hebben. Ik wil zo graag geholpen worden. Voor mij is de maat nu vol, ik grijp alles aan. En misschien was dit alles wel nodig om mij zover te krijgen, dat ik echt op het punt ben om hulp te accepteren en aan te nemen.



Mijn psycholoog vermoedt borderline, mijn vriend en ik ook. De psychiater zal morgen wel uitsluitsel geven, ik weet het niet. Ik heb me zo enorm lang verzet tegen deze stempel. PTSS, depressie, minderwaardigheidscomplex, dissociatiestoornis nao, al die stempels waren vervelend, maar mee te leven. Borderline heeft voor mij zo'n negatieve lading, dat wil ik niet.. Toch begin ik nu in te zien dat ik gerichte hulp nodig heb en er niet meer omheen kan draaien. Dan maar het allervervelendste stempeltje krijgen (in mijn ogen, wil niemand voor de voeten stoten!) en eindelijk de juiste hulp krijgen. Dan maar toegeven dat alle kernmerken bij mij aanwezig zijn, als dat de manier is om juiste hulp te krijgen, dan maar...



Ik kan niet langer er om heen draaien en het verleden daardoor zo'n rol in mijn leven laten spelen. Ik wil er graag 'klaar' mee zijn. En met klaar bedoel ik dat ik een 'normaal' leven kan leiden en niet lijden. Zonder al die nare gedachtes, emotionele achtbanen en onzekerheden. Misschien wordt het voor mij tijd om toe te geven dat het misbruik zijn sporen heeft achtergelaten en dat het tijd is om er écht doorheen te gaan. Want hoezeer ik ook al gestreden heb, ik heb altijd dingen geheim en verborgen gehouden. Vooral mijn engste gedachtes en gevoelens hield ik voor mezelf. En misschien moeten die nu ook maar aan het licht komen, zodat ik eindelijk écht kan helen.. Het klinkt mooi, ik houd hoop



Sorry als ik niet op anderen reageer, dat lukt me even niet, maar ik lees jullie wel

Die stempel is niet belangrijk. Ik denk dat iemand met PTSS heus wel kenmerken kan hebben een Borderline Persoonlijkheidsstoornis, maar ik geloof niet als een trauma zo duidelijk de oorzaak is van de problemen dat dan BPS meer voor de handliggend is dan PTSS. Je koopt in elk geval niks voor een nieuwe stempel, misschien wel verzekeringstechnisch. Financieel kan het wel in je voordeel zijn dat je door de stempel toegang krijgt tot meer specialistische behandelingen. Maar je bent je stempel niet, knoop dat in je oren. Die classificatie is alleen interessant voor de verzekering, maar wist de oorzaak en de gevolgen niet uit.





Ik realiseer me ook dat ook ik weer terug kan vallen door jou post, Blauwesmurf. Maar anderzijds, ik voel me nu goed en jij voelde je toen goed, we kunnen ons dus wel goed voelen.

Die stempel doet er niet echt toe, alleen om de juiste hulp te krijgen, en dáár gaat het om. Dat je de juiste hulp krijgt. Fijn dat je vriend meegaat.



Ik ken het gevoel van toen ik zelf eindelijk echt therapie ging zoeken. Nu of nooit meer, dacht ik. Het was echt een keuzemoment. Ik had al jarenlang vanalles gedaan, ook alternatief, maar altijd om de hete brij heengedraaid. Maar er was een heftige gebeurtenis voor nodig, die alles deed instorten, voordat ik eindelijk zover was om het écht aan te gaan. En ondanks de ontelbare keren dat ik weer wilde stoppen, heb ik dat deze keer niet gedaan. (Brr, herinnert me er meteen aan dat ik over enkele weken met de EMDR ga beginnen, als therapeute terug is van vakantie..)



En ook brrr voor vandaag op de tafel van de gynaecologe. Niks bijzonders aan de hand hoor, en ze was heel aardig, maar toch lig ik te rillen en ik kon er niets aan doen. Dat heeft ze niet gezien verder, ze was gefocust op haar werk

Bedankt Msw en EV... heb de laatste weken zoveel aan dit topic, kan niet benadrukken hoe lief ik het vind dat jullie de moeite nemen om te reageren, naast je eigen sores.. het ontroerd me zelfs



Door jullie woorden hier te lezen, durfde ik op de een of andere manier open en eerlijk te zijn vanmiddag. Dat heeft zijn vruchten afgeworpen. Msw, wat dat betreft had je gelukkig weer gelijk: ptss ligt ten grondslag aan mijn problemen, daarom praten ze wel over bps kenmerken, maar ptss is de diagnose, deze keer chronisch...



De psychiater heeft zo'n enorm duidelijk verhaal aan mij verteld over hoe hersenen bij mensen met een trauma werken, hier heb ik heel veel aan gehad. Ein-de-lijk begrip en erkenning voor wat ik doormaak én nog belangrijker: de oplossingen.



Psychiater heeft het prachtig uitgelegd. Hij vergeleek het met een sigaret. Mensen zonder ptss ervaren de rook van een sigaret als sigarettenrook (logisch). Mensen met ptss ervaren meteen stress en zien de rook als een bosbrand. Daarom reageer ik ook alsof ik elk moment in gevaar ben en er geen veiligheid is. Elk moment kan die bosbrand aanwezig zijn.



Bij aanrakingen heb ik dat heel sterk, dat triggert mij enorm. Pyschiater zei dat in mijn hersenen een aanraking ook een enorme hoeveelheid stress veroorzaakt en ik daardoor op dat moment niet helder kan nadenken. Mijn primitieve brein neemt het over en denkt: ik word mishandeld, dus vluchten of vechten! Terwijl dat niet aan de hand is (vergelijkbaar met een sigaret, ik reageer meteen als bij een bosbrand).



Voor mij was het heel duidelijk en helder. Ik begrijp nu waarom ik continu stress ervaar en een onveilig gevoel heb. Psychiater probeerde dat ook aan mijn vriend uit te leggen (wat ik heel bijzonder vond, want ik dacht dat iedereen zich altijd voelt alsof er elk moment iets engs kan gebeuren.. beetje naief misschien). Hij zei: zelfs nu voelt je vriendin zich niet veilig. Want ik kan iets zeggen, iets doen of zelfs een beweging maken, waardoor het opeens omslaat en haar hersenen weer zeggen dat ze in die onveilige situatie zit met een bosbrand en ze moet vluchten. Elke situatie kan elk moment omslaan in iets onveilig. Dit klopt precies! Ik heb elke minuut van de dag spanning, doordat ik bang ben. Psychiater zei dat veiligheid een voorwaarde is, pas als dat er is, die basis, dan kan therapie plaats vinden.



Dus daar gaan we komende tijd aan werken, basisveiligheid en basisvaardigheden... Opeens komt mijn proces in een soort stroomversnelling lijkt het wel. Opeens vielen namelijk de puzzelstukjes op hun plaats. Ik las wel over ptss en trauma, maar nog nooit was het voor mij zo helder, stom he?



Na het gesprek hebben vriend en ik nog uren met elkaar gepraat en heb ik hem zo veel verteld. Het moest er opeens allemaal uit. Want nu begrijp ik dat ik vroeger continu in een stress situatie zat (elk moment kon ik immers mishandeld of misbruikt worden), maar dat ik me nu nog steeds zo voel. Terwijl dat niet meer reëel is.. Godzijdank



@Msw: het is goed dat je je realiseert dat je terug kunt vallen, dat je daar van bewust bent. Maar ik vind het knap dat je dat niet als uitgangspunt kiest. Nee... jouw uitgangspunt is juist positief, jij bent zo positief, echt super! Want je zegt er gelijk achteraan: NU voel ik me goed, dus het kán wel. Zeker kan het wel... ook met terugvallen (is niet gezegd dat die komen, maar wie weet) kun je dat nu in je achterhoofd houden: het kán daarna weer beter worden, zoals nu bij jou. Ik vind het heerlijk voor je dat je je zo goed voelt. Kun je daar ook trots op zijn? Dat heb JIJ bereikt!



@ Ev: het klopt wat jij zegt, om de hete brij heendraaien, totdat je wakker geschud wordt (bij mij ook door een gebeurtenis) en dan het aangaan... het écht aangaan. Wat fijn dat jij dat ook kunt en aandurft, dapper! Angst daarbij is heel normaal denk ik, ik heb vanmiddag voor de therapie overgegeven van alle spanningen, maar ben wél gegaan, en jij doet hetzelfde. (ik bedoel niet het overgeven, maar het aangaan ) Jij gaat het ook aan, ondanks dat het heel veel teweegbrengt. Het alternatief, niet de hulp accepteren, lijkt makkelijker, maar is uiteindelijk veel zwaarder. Niet langer hoef je nu alleen te strijden, je hebt mensen om je heen die je steunen. Vroeger kon je misschien bij niemand terecht, maar nu zijn er mensen die van je houden. Je voert de strijd niet langer alleen, als je je durft, kunt open stellen en daar ben jij heel hard mee bezig

Spijker op zijn kop, hoe je psychiater het uitlegt. Zo werkt het inderdaad. Je lijf en je brein reageren continue alsof je in levensgevaar bent. Veiligheid is ook heel lang een heikel punt voor me geweest, ik voelde me werkelijk waar nooit veilig, nergens en bij niemand. Vreselijk gevoel, meid.



Maar hey, ik voel me regelmatig weer veilig. Niet altijd, zeker niet overal en bij iedereen, maar ik ben stukken minder waakzaam en alert. Je wil niet weten hoeveel energie op een dag dat dat scheelt, joh. En hoeveel beter mijn concentratie is nu, door angst kan je je niet focussen op je werk, etc. Om je te concentreren moet je ontspannen zijn en niet angstig. Je kan niet èn een boek lezen èn bezig zijn met een bosbrand te ontvluchten uiteraard.

Ja, gelukkig een keer die spijker op zijn kop. Ik begrijp dat ik dit zelf lang tegengehouden heb, uit angst 'gek' te worden gevonden. Gesprekken altijd overnemen bij hulpverleners en een mooier beeld schetsen dan de werkelijkheid. Vanmiddag dus voor het eerst stukjes verteld van hoe mijn dag eruit ziet, wat er gebeurt in mijn hoofd en lichaam en de psychiater vindt mij niet gek... Hij begreep het zelfs en zegt dat het allemaal bij ptss hoort. Het is zo'n opluchting voor mij. Het is zo helder nu allemaal.



Ik ben aan de ene kant heel verdrietig, dat het door trauma's komt en dat ik hiermee moet dealen. Aan de andere kant ben ik opgelucht dat ik eindelijk weet wat er met mij aan de hand is en dat het er allemaal 'bij' hoort. Dat IK niet gek ben, maar de mensen die mij mishandeld en misbruikt hebben.. Het klinkt misschien zo logisch, maar voor mij niet.



Wat mooi om te lezen, Msw, dat jij je regelmatig (weer?) veilig voelt. Dat je meer energie en concentratie hebt. Begrijpelijk ook hoe jij het uitlegt.. Zo voelt het ook voor mij. Merk je nog veel vooruitgang?



Nu ik zo duidelijk gehoord heb hoe mijn hersenen en lichaam werken, herken ik het ook makkelijker. Vanavond kwam een vriend bij ons een cadeautje afleveren, dus ook even een bakje koffie drinken. Mijn vriend deed de deur open en zei: oh wat leuk dat je nog iemand mee genomen hebt.

Mijn lichaam is dan gelijk overstuur, ik ben dan gelijk van slag. Wie heeft hij meegenomen? Wat gaat diegene in mijn huis doen? Waar kan ik heen vluchten? Help!!



Dit gebeurt de hele dag, maar ik dacht serieus dat dat normaal was. Door het gesprek vanmiddag en daarna met mijn vriend zie ik nu in dat andere mensen zonder ptss dat waarschijnlijk niet hebben.



Mijn grootste (schijn) veiligheid is mijn mobiel.. Ik weet niet of dat goed of fout is. Maar ik heb mijn mobiel altijd overal bij mij. Ben ik mijn mobiel even kwijt, dan is er totale paniek. Ik zie nu ook in dat dat misschien ook een overdreven iets is.. Maar goed, elk stukje veiligheid dat ik kan vinden, zoek ik op en houd ik stevig vast.



Dankjewel voor de knuffel, Msw, het is inderdaad een vreselijk gevoel en ik schaam me er zo voor, nu nog steeds

Het is inderdaad weer veilig voelen. Ik kom wel uit een warm nest, blauwesmurf. De eerste tien jaar van mijn leven waren warm en veilig. Daarom is er ook zo'n verschil tussen voor en na het begin van het misbruik. Lijkt wel of ik ineens iemand anders ben geworden. Kan het niet goed uitleggen, maar het hele gebeuren heeft mijn leven in tweeën gehakt en de eerste tien jaar zijn als een stukje land van mijn eilandje afgebroken en weggedreven, voorbij de horizon. En het is ook alsof die eerste keer dat ik dissociërde, daar in dat maïsveld dat ik op die tak van die beuk ben blijven zitten, alsof ik nooit echt ben teruggekeerd in mijn lijf. Nou omschrijf ik het allemaal heel vaag en zweverig, ik weet heel goed dat dit niet kan, ik gebruik het als metafoor. Maar zo voelt het, het is niet begrijpelijk onder woorden te brengen. In een ander topic had ik het geeneens gedurfd, maar hier reageert iedereen gelukkig een stuk begripvoller.