Relaties
alle pijlers
chronische ziekte..liefde
dinsdag 31 mei 2016 18:59
lieve meiden
Ik weet nu 1 jaar dat ik een auto-immuunziekte heb. Met medicatie hou ik het onder controle.
Een eventuele date zou het nooit aan mij merken.. Het is wel zo dat ik met name gezond leef en dus medicatie neem.
Ik ben nu sinds kort aan het internet-daten.
In het begin wilde ik het eigenlijk niet vertellen aan dates, onder het mom van als het serieus wordt dan vertel ik het omdat ik meer ben dan deze ziekte. Maar zelfs als het niet serieus werd, kon ik niet ontkomen aan de gedachtes van ''hoe zou hij reageren'' en ''ik voel dat ik iets achterhoudt''. Ik had dus meer last van mijn eigen geweten.
Aan de andere kant bleef het vaak bij 1/2 dates en was ik later weer blij dat ze zoiets persoonlijks niet wisten.
Deze week keek ik weer op de internetsite.
Er liepen 3 contacten en deze keer dacht ik, ik vertel het gewoon een keer vooraf.
Maar met allen is het contact opgehouden... Voor dusver de proef op de som.
Ik vond dit wel aangrijpend en emotioneel deed het pijn
.
Het gaat mij niet om desbetreffende personen.. wellicht vond ik ze zelf niet eens leuk.
Maar het blijft emotioneel zwaar.
Ik weet nu 1 jaar dat ik een auto-immuunziekte heb. Met medicatie hou ik het onder controle.
Een eventuele date zou het nooit aan mij merken.. Het is wel zo dat ik met name gezond leef en dus medicatie neem.
Ik ben nu sinds kort aan het internet-daten.
In het begin wilde ik het eigenlijk niet vertellen aan dates, onder het mom van als het serieus wordt dan vertel ik het omdat ik meer ben dan deze ziekte. Maar zelfs als het niet serieus werd, kon ik niet ontkomen aan de gedachtes van ''hoe zou hij reageren'' en ''ik voel dat ik iets achterhoudt''. Ik had dus meer last van mijn eigen geweten.
Aan de andere kant bleef het vaak bij 1/2 dates en was ik later weer blij dat ze zoiets persoonlijks niet wisten.
Deze week keek ik weer op de internetsite.
Er liepen 3 contacten en deze keer dacht ik, ik vertel het gewoon een keer vooraf.
Maar met allen is het contact opgehouden... Voor dusver de proef op de som.
Ik vond dit wel aangrijpend en emotioneel deed het pijn
.Het gaat mij niet om desbetreffende personen.. wellicht vond ik ze zelf niet eens leuk.
Maar het blijft emotioneel zwaar.
dinsdag 31 mei 2016 20:15
dinsdag 31 mei 2016 20:17
Huilen is prima als het om acceptatie is, Nina.
Je hebt een harde klap gehad. Je denkt misschien dat alles wat je doet van invloed kan zijn, omdat je nog niet kunt relativeren. Dat is heel herkenbaar en wat mij betreft dus ook heel normaal. Dat wordt allemaal weer een stuk normaler als je wat meer gewend bent aan het idee dat deze metgezel die bij jou Crohn heet dus blijkbaar op jouw levenspad meewandelt.
En even voor de zekerheid: je hóeft niet te daten nu hè? Als jij eerst gewoon even drie maanden wilt huilen en verzuipen in zelfmedelijden omdat je even niet weet hoe je verder moet na zo'n diagnose, dan mag je ook daar gewoon voor kiezen, in plaats van voor daten. Over drie maanden zijn er gewoon nog vrijgezelle mannen over en sta jij na al dat huilen en zelfmedelijden (en acceptatie die erop volgt) waarschijnlijk alweer een stuk sterker in je schoenen. Dan heb je ontdekt dat jij nog gewoon jij bent en niet je ziekte waar jij aan hangt. Waardoor het daten waarschijnlijk ook weer een stuk leuker is.
Je hebt een harde klap gehad. Je denkt misschien dat alles wat je doet van invloed kan zijn, omdat je nog niet kunt relativeren. Dat is heel herkenbaar en wat mij betreft dus ook heel normaal. Dat wordt allemaal weer een stuk normaler als je wat meer gewend bent aan het idee dat deze metgezel die bij jou Crohn heet dus blijkbaar op jouw levenspad meewandelt.
En even voor de zekerheid: je hóeft niet te daten nu hè? Als jij eerst gewoon even drie maanden wilt huilen en verzuipen in zelfmedelijden omdat je even niet weet hoe je verder moet na zo'n diagnose, dan mag je ook daar gewoon voor kiezen, in plaats van voor daten. Over drie maanden zijn er gewoon nog vrijgezelle mannen over en sta jij na al dat huilen en zelfmedelijden (en acceptatie die erop volgt) waarschijnlijk alweer een stuk sterker in je schoenen. Dan heb je ontdekt dat jij nog gewoon jij bent en niet je ziekte waar jij aan hangt. Waardoor het daten waarschijnlijk ook weer een stuk leuker is.
dinsdag 31 mei 2016 20:18
dinsdag 31 mei 2016 20:18
quote:Oudblond schreef op 31 mei 2016 @ 20:03:
[...]
Het spijt dat mijn woorden je aan het huilen maken. Maar uithuilen is ook een stukje van het acceptatieproces. Heb je goede vrienden, ouders, broers, zussen waar je dit mee kunt delen?
Niet echt. Mijn familie denkt nog steeds dat ik het gewoon zoiets als af en toe verstopping is.
Ook als je het verteld, relativeren/reduceren ze het tot niets.
Alleen mijn moeder is mijn steun maar die relativeert het ook soms en dat doet mij dan weer pijn.
[...]
Het spijt dat mijn woorden je aan het huilen maken. Maar uithuilen is ook een stukje van het acceptatieproces. Heb je goede vrienden, ouders, broers, zussen waar je dit mee kunt delen?
Niet echt. Mijn familie denkt nog steeds dat ik het gewoon zoiets als af en toe verstopping is.
Ook als je het verteld, relativeren/reduceren ze het tot niets.
Alleen mijn moeder is mijn steun maar die relativeert het ook soms en dat doet mij dan weer pijn.
dinsdag 31 mei 2016 20:22
quote:nina12 schreef op 31 mei 2016 @ 20:05:
Ik waardeer alle berichten..dankjewel ik ga eens mijn tranen opdrogen..
en dat terwijl huilen helemaal niet goed is voor mijn crohn.
Lieverd, een paar losers die jou afwijzen via een beeldscherm zijn jou gewoonweg niet waard. Laat het lekker rusten. Internetdaten is keihard. Ik ben mijn huidige vriend weliswaar uiteindelijk via internet tegengekomen, maar de 'randdebielen' die ik voor hem allemaal heb moeten afpoeieren. Vreselijk. Nu zijn het sappige anekdotes, maar toen kon ik ook wel janken.
Dit daten zou nu voor jou zo maar even teveel kunnen zijn. Neem jezelf in acht. Je gezondheid is het belangrijkst. Ga eerst dit darmverhaal een plaatsje geven. Die hufter prins op het witte paard komt vanzelf wel een keer langs galopperen. Echt!
Misschien is het voor jou een idee om eens met een patiëntenvereniging contact op te nemen? Of schrijf mee op een van de topics over Crohn/colitis. Een jaar zo'n aandoening hebben is nog helemaal niets.
Geef het tijd!
Ik waardeer alle berichten..dankjewel ik ga eens mijn tranen opdrogen..
en dat terwijl huilen helemaal niet goed is voor mijn crohn.
Lieverd, een paar losers die jou afwijzen via een beeldscherm zijn jou gewoonweg niet waard. Laat het lekker rusten. Internetdaten is keihard. Ik ben mijn huidige vriend weliswaar uiteindelijk via internet tegengekomen, maar de 'randdebielen' die ik voor hem allemaal heb moeten afpoeieren. Vreselijk. Nu zijn het sappige anekdotes, maar toen kon ik ook wel janken.
Dit daten zou nu voor jou zo maar even teveel kunnen zijn. Neem jezelf in acht. Je gezondheid is het belangrijkst. Ga eerst dit darmverhaal een plaatsje geven. Die hufter prins op het witte paard komt vanzelf wel een keer langs galopperen. Echt!
Misschien is het voor jou een idee om eens met een patiëntenvereniging contact op te nemen? Of schrijf mee op een van de topics over Crohn/colitis. Een jaar zo'n aandoening hebben is nog helemaal niets.
Geef het tijd!
dinsdag 31 mei 2016 20:22
quote:Beeldig schreef op 31 mei 2016 @ 20:17:
Huilen is prima als het om acceptatie is, Nina.
Je hebt een harde klap gehad. Je denkt misschien dat alles wat je doet van invloed kan zijn, omdat je nog niet kunt relativeren. Dat is heel herkenbaar en wat mij betreft dus ook heel normaal. Dat wordt allemaal weer een stuk normaler als je wat meer gewend bent aan het idee dat deze metgezel die bij jou Crohn heet dus blijkbaar op jouw levenspad meewandelt.
En even voor de zekerheid: je hóeft niet te daten nu hè? Als jij eerst gewoon even drie maanden wilt huilen en verzuipen in zelfmedelijden omdat je even niet weet hoe je verder moet na zo'n diagnose, dan mag je ook daar gewoon voor kiezen, in plaats van voor daten. Over drie maanden zijn er gewoon nog vrijgezelle mannen over en sta jij na al dat huilen en zelfmedelijden (en acceptatie die erop volgt) waarschijnlijk alweer een stuk sterker in je schoenen. Dan heb je ontdekt dat jij nog gewoon jij bent en niet je ziekte waar jij aan hangt. Waardoor het daten waarschijnlijk ook weer een stuk leuker is.
Ja, ik weet dat daten niet hoeft. Het is alleen zo dat je hopeloos probeert alle dingen te doen die je voorheen deed.
Gewoon om te voelen dat je gewoon de oude Ik bent. Maar er is gaandeweg zoveel verloren en vervangen dat je alleen door kan.
Rejectie van anderen en onbegrip maakt het niet makkelijker
Huilen is prima als het om acceptatie is, Nina.
Je hebt een harde klap gehad. Je denkt misschien dat alles wat je doet van invloed kan zijn, omdat je nog niet kunt relativeren. Dat is heel herkenbaar en wat mij betreft dus ook heel normaal. Dat wordt allemaal weer een stuk normaler als je wat meer gewend bent aan het idee dat deze metgezel die bij jou Crohn heet dus blijkbaar op jouw levenspad meewandelt.
En even voor de zekerheid: je hóeft niet te daten nu hè? Als jij eerst gewoon even drie maanden wilt huilen en verzuipen in zelfmedelijden omdat je even niet weet hoe je verder moet na zo'n diagnose, dan mag je ook daar gewoon voor kiezen, in plaats van voor daten. Over drie maanden zijn er gewoon nog vrijgezelle mannen over en sta jij na al dat huilen en zelfmedelijden (en acceptatie die erop volgt) waarschijnlijk alweer een stuk sterker in je schoenen. Dan heb je ontdekt dat jij nog gewoon jij bent en niet je ziekte waar jij aan hangt. Waardoor het daten waarschijnlijk ook weer een stuk leuker is.
Ja, ik weet dat daten niet hoeft. Het is alleen zo dat je hopeloos probeert alle dingen te doen die je voorheen deed.
Gewoon om te voelen dat je gewoon de oude Ik bent. Maar er is gaandeweg zoveel verloren en vervangen dat je alleen door kan.
Rejectie van anderen en onbegrip maakt het niet makkelijker
dinsdag 31 mei 2016 20:24
Dat is inderdaad pijnlijk, Nina. Het kan een beschermingsmechanisme zijn (kop in het zand omdat ze er te verdrietig van worden), of het kan ook zijn dat ze hopen jou daarmee op te peppen. Maar wat het ook is, het is pijnlijk voor jou, omdat het jouw terechte verdriet geen recht doet. Jammer hè, dat het zo werkt.
dinsdag 31 mei 2016 20:24
quote:Quinty schreef op 31 mei 2016 @ 20:22:
[...]
Lieverd, een paar losers die jou afwijzen via een beeldscherm zijn jou gewoonweg niet waard. Laat het lekker rusten. Internetdaten is keihard. Ik ben mijn huidige vriend weliswaar uiteindelijk via internet tegengekomen, maar de 'randdebielen' die ik voor hem allemaal heb moeten afpoeieren. Vreselijk. Nu zijn het sappige anekdotes, maar toen kon ik ook wel janken.
Dit daten zou nu voor jou zo maar even teveel kunnen zijn. Neem jezelf in acht. Je gezondheid is het belangrijkst. Ga eerst dit darmverhaal een plaatsje geven. Die hufter prins op het witte paard komt vanzelf wel een keer langs galopperen. Echt!
Misschien is het voor jou een idee om eens met een patiëntenvereniging contact op te nemen? Of schrijf mee op een van de topics over Chrohn/colitis. Een jaar zo'n aandoening hebben is nog helemaal niets.
Geef het tijd!Zal ik doen..ik heb tot nu toe eigenlijk geprobeerd flink te zijn. Niemand ziet eigenlijk de emotionele ik zoals ik nu ben.
[...]
Lieverd, een paar losers die jou afwijzen via een beeldscherm zijn jou gewoonweg niet waard. Laat het lekker rusten. Internetdaten is keihard. Ik ben mijn huidige vriend weliswaar uiteindelijk via internet tegengekomen, maar de 'randdebielen' die ik voor hem allemaal heb moeten afpoeieren. Vreselijk. Nu zijn het sappige anekdotes, maar toen kon ik ook wel janken.
Dit daten zou nu voor jou zo maar even teveel kunnen zijn. Neem jezelf in acht. Je gezondheid is het belangrijkst. Ga eerst dit darmverhaal een plaatsje geven. Die hufter prins op het witte paard komt vanzelf wel een keer langs galopperen. Echt!
Misschien is het voor jou een idee om eens met een patiëntenvereniging contact op te nemen? Of schrijf mee op een van de topics over Chrohn/colitis. Een jaar zo'n aandoening hebben is nog helemaal niets.
Geef het tijd!Zal ik doen..ik heb tot nu toe eigenlijk geprobeerd flink te zijn. Niemand ziet eigenlijk de emotionele ik zoals ik nu ben.
dinsdag 31 mei 2016 20:27
quote:nina12 schreef op 31 mei 2016 @ 20:18:
[...]
Niet echt. Mijn familie denkt nog steeds dat ik het gewoon zoiets als af en toe verstopping is.
Ook als je het verteld, relativeren/reduceren ze het tot niets.
Alleen mijn moeder is mijn steun maar die relativeert het ook soms en dat doet mij dan weer pijn.Heb je dat wel eens aan hen verteld? Wat het minimaliseren met jou doet?
[...]
Niet echt. Mijn familie denkt nog steeds dat ik het gewoon zoiets als af en toe verstopping is.
Ook als je het verteld, relativeren/reduceren ze het tot niets.
Alleen mijn moeder is mijn steun maar die relativeert het ook soms en dat doet mij dan weer pijn.Heb je dat wel eens aan hen verteld? Wat het minimaliseren met jou doet?
dinsdag 31 mei 2016 20:28
quote:Beeldig schreef op 31 mei 2016 @ 20:24:
Dat is inderdaad pijnlijk, Nina. Het kan een beschermingsmechanisme zijn (kop in het zand omdat ze er te verdrietig van worden), of het kan ook zijn dat ze hopen jou daarmee op te peppen. Maar wat het ook is, het is pijnlijk voor jou, omdat het jouw terechte verdriet geen recht doet. Jammer hè, dat het zo werkt.
Ja, soms is de desinteresse het lastigst, het leven gaat voor hen door. En ik voel mij achtergelaten.
Mijn ouders vinden het bijvoorbeeld een big deal als mijn broer een griep heeft, ze bellen hem dan elke dag op... terwijl ik alleen kan denken ''niemand belt mij op om te vragen hoe het gaat'' en ''bij hem gaat het ten minste over'',,
Dat is inderdaad pijnlijk, Nina. Het kan een beschermingsmechanisme zijn (kop in het zand omdat ze er te verdrietig van worden), of het kan ook zijn dat ze hopen jou daarmee op te peppen. Maar wat het ook is, het is pijnlijk voor jou, omdat het jouw terechte verdriet geen recht doet. Jammer hè, dat het zo werkt.
Ja, soms is de desinteresse het lastigst, het leven gaat voor hen door. En ik voel mij achtergelaten.
Mijn ouders vinden het bijvoorbeeld een big deal als mijn broer een griep heeft, ze bellen hem dan elke dag op... terwijl ik alleen kan denken ''niemand belt mij op om te vragen hoe het gaat'' en ''bij hem gaat het ten minste over'',,
dinsdag 31 mei 2016 20:30
quote:nina12 schreef op 31 mei 2016 @ 20:24:
[...]Zal ik doen..ik heb tot nu toe eigenlijk geprobeerd flink te zijn. Niemand ziet eigenlijk de emotionele ik zoals ik nu ben.
Laat die 'ik' maar eens zien. Zul je zien dat je je over een paar weken (en misschien wel dagen) al heel veel beter voelt! En bel in zo'n bui ook je moeder/vader, vrienden, familie ook eens op. En zeg dan dat je je even compleet kaaauuuuteeee voelt. Dat ben jij ook!
Dat is namelijk ook superbelangrijk in een leuke/goede relatie, even die blije/leuke/lieve Nina uitzetten en even lekker chagrijnig en verdrietig zijn.
[...]Zal ik doen..ik heb tot nu toe eigenlijk geprobeerd flink te zijn. Niemand ziet eigenlijk de emotionele ik zoals ik nu ben.
Laat die 'ik' maar eens zien. Zul je zien dat je je over een paar weken (en misschien wel dagen) al heel veel beter voelt! En bel in zo'n bui ook je moeder/vader, vrienden, familie ook eens op. En zeg dan dat je je even compleet kaaauuuuteeee voelt. Dat ben jij ook!
Dat is namelijk ook superbelangrijk in een leuke/goede relatie, even die blije/leuke/lieve Nina uitzetten en even lekker chagrijnig en verdrietig zijn.
dinsdag 31 mei 2016 20:38
dinsdag 31 mei 2016 20:41
quote:nina12 schreef op 31 mei 2016 @ 20:18:
[...]
Niet echt. Mijn familie denkt nog steeds dat ik het gewoon zoiets als af en toe verstopping is.
Ook als je het verteld, relativeren/reduceren ze het tot niets.
Alleen mijn moeder is mijn steun maar die relativeert het ook soms en dat doet mij dan weer pijn.To, ook je moeder zit in een acceptatieproces. Zoals ik het lees probeert ze met het beste wat ze kan bieden jou 'moed' te geven. Dat ze dat een beetje onhandig doet, is ook een leerproces. Blijf met haar in gesprek. Jullie vinden elkaar op een bepaald moment in het gemeenschappelijke verdriet hierover en kunnen daarna waarschijnlijk elkaar heel erg bijstaan.
[...]
Niet echt. Mijn familie denkt nog steeds dat ik het gewoon zoiets als af en toe verstopping is.
Ook als je het verteld, relativeren/reduceren ze het tot niets.
Alleen mijn moeder is mijn steun maar die relativeert het ook soms en dat doet mij dan weer pijn.To, ook je moeder zit in een acceptatieproces. Zoals ik het lees probeert ze met het beste wat ze kan bieden jou 'moed' te geven. Dat ze dat een beetje onhandig doet, is ook een leerproces. Blijf met haar in gesprek. Jullie vinden elkaar op een bepaald moment in het gemeenschappelijke verdriet hierover en kunnen daarna waarschijnlijk elkaar heel erg bijstaan.
Als het gras bij de buren altijd groener is dan is het kunstgras
dinsdag 31 mei 2016 20:44
quote:nina12 schreef op 31 mei 2016 @ 20:28:
[...]
Ja, soms is de desinteresse het lastigst, het leven gaat voor hen door. En ik voel mij achtergelaten.
Mijn ouders vinden het bijvoorbeeld een big deal als mijn broer een griep heeft, ze bellen hem dan elke dag op... terwijl ik alleen kan denken ''niemand belt mij op om te vragen hoe het gaat'' en ''bij hem gaat het ten minste over'',, De eerste stap is echt om niet je ziekte te worden. En dat ben je uit wat ik lees wel aan het doen. Daar doe je jezelf en je geliefden echt tekort mee.
[...]
Ja, soms is de desinteresse het lastigst, het leven gaat voor hen door. En ik voel mij achtergelaten.
Mijn ouders vinden het bijvoorbeeld een big deal als mijn broer een griep heeft, ze bellen hem dan elke dag op... terwijl ik alleen kan denken ''niemand belt mij op om te vragen hoe het gaat'' en ''bij hem gaat het ten minste over'',, De eerste stap is echt om niet je ziekte te worden. En dat ben je uit wat ik lees wel aan het doen. Daar doe je jezelf en je geliefden echt tekort mee.
Als het gras bij de buren altijd groener is dan is het kunstgras
dinsdag 31 mei 2016 20:44
quote:Quinty schreef op 31 mei 2016 @ 20:30:
[...]
Laat die 'ik' maar eens zien. Zul je zien dat je je over een paar weken (en misschien wel dagen) al heel veel beter voelt! En bel in zo'n bui ook je moeder/vader, vrienden, familie ook eens op. En zeg dan dat je je even compleet kaaauuuuteeee voelt. Dat ben jij ook!
Dat is namelijk ook superbelangrijk in een leuke/goede relatie, even die blije/leuke/lieve Nina uitzetten en even lekker chagrijnig en verdrietig zijn.
Wel gedaan in het begin, ik was toen op mijn ergst.. niemand behalve mijn moeder die er elke dag was.
Ik kan het beste schrijven en het zelf verwerken.
Broers, zus is alleen maar onbegrip (helaas) en meer pijn.. helaas is het niet anders
[...]
Laat die 'ik' maar eens zien. Zul je zien dat je je over een paar weken (en misschien wel dagen) al heel veel beter voelt! En bel in zo'n bui ook je moeder/vader, vrienden, familie ook eens op. En zeg dan dat je je even compleet kaaauuuuteeee voelt. Dat ben jij ook!
Dat is namelijk ook superbelangrijk in een leuke/goede relatie, even die blije/leuke/lieve Nina uitzetten en even lekker chagrijnig en verdrietig zijn.
Wel gedaan in het begin, ik was toen op mijn ergst.. niemand behalve mijn moeder die er elke dag was.
Ik kan het beste schrijven en het zelf verwerken.
Broers, zus is alleen maar onbegrip (helaas) en meer pijn.. helaas is het niet anders
dinsdag 31 mei 2016 20:49
quote:Oudblond schreef op 31 mei 2016 @ 20:44:
[...]
De eerste stap is echt om niet je ziekte te worden. En dat ben je uit wat ik lees wel aan het doen. Daar doe je jezelf en je geliefden echt tekort mee.
Ik moet er inderdaad voor waken..probeer het een plek te geven, maar het heeft zo'n impact (nu) op alles.
Medicatie kan kans op kanker vergroten, ik mag er niet zwanger mee worden omdat dat geboorteafwijkingen kan veroorzaken, het daten wel/niet vertellen, het zelf schuldig zien ''als ik de voedselvergiftiging niet was opgelopen'..., het onbegrip uit omgeving.
Soms word het teveel, maar echt ik probeer er doorheen te gaan, niet omheen.
[...]
De eerste stap is echt om niet je ziekte te worden. En dat ben je uit wat ik lees wel aan het doen. Daar doe je jezelf en je geliefden echt tekort mee.
Ik moet er inderdaad voor waken..probeer het een plek te geven, maar het heeft zo'n impact (nu) op alles.
Medicatie kan kans op kanker vergroten, ik mag er niet zwanger mee worden omdat dat geboorteafwijkingen kan veroorzaken, het daten wel/niet vertellen, het zelf schuldig zien ''als ik de voedselvergiftiging niet was opgelopen'..., het onbegrip uit omgeving.
Soms word het teveel, maar echt ik probeer er doorheen te gaan, niet omheen.
dinsdag 31 mei 2016 20:54
quote:nina12 schreef op 31 mei 2016 @ 20:49:
[...]
Ik moet er inderdaad voor waken..probeer het een plek te vinden, maar het heeft zo'n impact (nu) op alles.
Medicatie kan kans op kanker vergroten, ik mag er niet zwanger mee worden omdat dat geboorteafwijkingen kan veroorzaken, het daten wel/niet vertellen, het zelf schuldig zien ''als ik de voedselvergiftiging niet was opgelopen'..., het onbegrip uit omgeving.
Soms word het teveel, maar echt ik probeer er doorheen te gaan, niet omheen.
Dat is de beste route. Alles waar je doorheen bent, kun je achter je laten.
En dat alles zo'n impact heeft nu, dat slijt. Echt. Zelfs die angst voor kanker door je medicatie slijt. En zwanger worden is van later zorg. Er is vaak veel meer mogelijk dan op het eerste gezicht lijkt. Maar ga je daar pas zorgen om maken als het speelt.
[...]
Ik moet er inderdaad voor waken..probeer het een plek te vinden, maar het heeft zo'n impact (nu) op alles.
Medicatie kan kans op kanker vergroten, ik mag er niet zwanger mee worden omdat dat geboorteafwijkingen kan veroorzaken, het daten wel/niet vertellen, het zelf schuldig zien ''als ik de voedselvergiftiging niet was opgelopen'..., het onbegrip uit omgeving.
Soms word het teveel, maar echt ik probeer er doorheen te gaan, niet omheen.
Dat is de beste route. Alles waar je doorheen bent, kun je achter je laten.
En dat alles zo'n impact heeft nu, dat slijt. Echt. Zelfs die angst voor kanker door je medicatie slijt. En zwanger worden is van later zorg. Er is vaak veel meer mogelijk dan op het eerste gezicht lijkt. Maar ga je daar pas zorgen om maken als het speelt.
dinsdag 31 mei 2016 20:56
quote:Beeldig schreef op 31 mei 2016 @ 20:54:
[...]
Dat is de beste route. Alles waar je doorheen bent, kun je achter je laten.
En dat alles zo'n impact heeft nu, dat slijt. Echt. Zelfs die angst voor kanker door je medicatie slijt. En zwanger worden is van later zorg. Er is vaak veel meer mogelijk dan op het eerste gezicht lijkt. Maar ga je daar pas zorgen om maken als het speelt.
Ik hoop het.
Een kus voor jou en de rest!
Hopelijk helpt dit topic behalve mijzelf ook een ander.
[...]
Dat is de beste route. Alles waar je doorheen bent, kun je achter je laten.
En dat alles zo'n impact heeft nu, dat slijt. Echt. Zelfs die angst voor kanker door je medicatie slijt. En zwanger worden is van later zorg. Er is vaak veel meer mogelijk dan op het eerste gezicht lijkt. Maar ga je daar pas zorgen om maken als het speelt.
Ik hoop het.
Een kus voor jou en de rest!
Hopelijk helpt dit topic behalve mijzelf ook een ander.
