Relaties
alle pijlers
chronische ziekte..liefde
dinsdag 31 mei 2016 18:59
lieve meiden
Ik weet nu 1 jaar dat ik een auto-immuunziekte heb. Met medicatie hou ik het onder controle.
Een eventuele date zou het nooit aan mij merken.. Het is wel zo dat ik met name gezond leef en dus medicatie neem.
Ik ben nu sinds kort aan het internet-daten.
In het begin wilde ik het eigenlijk niet vertellen aan dates, onder het mom van als het serieus wordt dan vertel ik het omdat ik meer ben dan deze ziekte. Maar zelfs als het niet serieus werd, kon ik niet ontkomen aan de gedachtes van ''hoe zou hij reageren'' en ''ik voel dat ik iets achterhoudt''. Ik had dus meer last van mijn eigen geweten.
Aan de andere kant bleef het vaak bij 1/2 dates en was ik later weer blij dat ze zoiets persoonlijks niet wisten.
Deze week keek ik weer op de internetsite.
Er liepen 3 contacten en deze keer dacht ik, ik vertel het gewoon een keer vooraf.
Maar met allen is het contact opgehouden... Voor dusver de proef op de som.
Ik vond dit wel aangrijpend en emotioneel deed het pijn
.
Het gaat mij niet om desbetreffende personen.. wellicht vond ik ze zelf niet eens leuk.
Maar het blijft emotioneel zwaar.
Ik weet nu 1 jaar dat ik een auto-immuunziekte heb. Met medicatie hou ik het onder controle.
Een eventuele date zou het nooit aan mij merken.. Het is wel zo dat ik met name gezond leef en dus medicatie neem.
Ik ben nu sinds kort aan het internet-daten.
In het begin wilde ik het eigenlijk niet vertellen aan dates, onder het mom van als het serieus wordt dan vertel ik het omdat ik meer ben dan deze ziekte. Maar zelfs als het niet serieus werd, kon ik niet ontkomen aan de gedachtes van ''hoe zou hij reageren'' en ''ik voel dat ik iets achterhoudt''. Ik had dus meer last van mijn eigen geweten.
Aan de andere kant bleef het vaak bij 1/2 dates en was ik later weer blij dat ze zoiets persoonlijks niet wisten.
Deze week keek ik weer op de internetsite.
Er liepen 3 contacten en deze keer dacht ik, ik vertel het gewoon een keer vooraf.
Maar met allen is het contact opgehouden... Voor dusver de proef op de som.
Ik vond dit wel aangrijpend en emotioneel deed het pijn
.Het gaat mij niet om desbetreffende personen.. wellicht vond ik ze zelf niet eens leuk.
Maar het blijft emotioneel zwaar.
woensdag 1 juni 2016 13:25
quote:millennial schreef op 01 juni 2016 @ 12:52:
Je hebt niet alleen een diagnose te verwerken, maar ook de ontdekking dat je er bij echte problemen ineens alleen voor staat of vooral tegenwerking krijgt. Dat is dubbel zo heftig, misschien is dat laatste zelfs nog wel het ergste, en daar mag je heus wel eens om huilen of boos om zijn. Natuurlijk is er bij iedereen wel eens wat in het leven en kan het altijd erger. Maar dat geldt voor iedereen, dan mag niemand meer klagen, huilen of boos zijn. Ergens is er altijd iemand slechter af dan jij.
.
Dankjewel, ik zal er zeker aan denken. Een uitlaatklep is zeker iets dat mij verder helpt. Schrijven/of lezen.
Ik wens jou ook veel sterkte
Je hebt niet alleen een diagnose te verwerken, maar ook de ontdekking dat je er bij echte problemen ineens alleen voor staat of vooral tegenwerking krijgt. Dat is dubbel zo heftig, misschien is dat laatste zelfs nog wel het ergste, en daar mag je heus wel eens om huilen of boos om zijn. Natuurlijk is er bij iedereen wel eens wat in het leven en kan het altijd erger. Maar dat geldt voor iedereen, dan mag niemand meer klagen, huilen of boos zijn. Ergens is er altijd iemand slechter af dan jij.
.
Dankjewel, ik zal er zeker aan denken. Een uitlaatklep is zeker iets dat mij verder helpt. Schrijven/of lezen.
Ik wens jou ook veel sterkte
woensdag 1 juni 2016 18:10
Vaak komt het voor mij, toen ik nog daadwerkelijk aan het daten was, nu doe ik dat bijna niet meer eigenlijk, altijd wel ergens in het gesprek onoverkomelijk ter sprake. Zoals van die gesprekken over werk, opleiding, wat je zoal doet op een dag. Daar kan je zonder te liegen nog best wel luchtig op antwoorden op sommige vragen maar er komt altijd een moment waarop mensen zich afvragen waarom ik het werk doe wat ik doe of waarom ik verder bijna nergens heen ga. En aangezien ik een relatie toch als iets zie waarin je eerlijk bent en blijft over de gevolgen en ik de zaken niet anders voor kan stellen dan ze zijn, komt er vaak uiteindelijk toch iets uit over moeheid en pijn, afhankelijk van het onderwerp.
Meestal krijg je dan vervolgens ofwel allerlei tips waar ik niet op zit te wachten met onbegrip dat ik die niet zomaar opvolg waarbij je uitleg zou moeten gaan geven waarom niet, ofwel veels te meelevend gezwam over hoe erg het allemaal wel niet voor me is... waar ik ook niet op zit te wachten, ja soms is er een grote flinke dip dat alles zoveel pijn doet en je al te lang niets gedaan hebt, maar liever ga ik niet elke keer mee in hoe zwaar het allemaal wel niet zou zijn, ja soms, maar niet oeverloos, ik date juist om andere leuke dingen mee te maken en anders heb je inderdaad nog de afhakers, van die mensen die denken dat je tiptop gezond je verhaal moet kunnen doen en anders veel erger af zou zijn dan anderen waar je niet direct iets aan ziet.
Je leert de betere en rauwere werkelijkheid kennen van het leven door ziekte. Je leert de oppervlakkigen scheiden van de mensen die kiezen voor de dingen die er echt toe doen en die niet allerlei problemen op gaan werpen die er geeneens zijn in plaats van de oplossingsgerichte mensen.
Als het niet van invloed is op je dagelijks functioneren hoef je het niet echt te zeggen vind ik, maar ik vind het zelf wel handig om mensen in te kunnen schatten op hoe ze met problemen omgaan en hoe ze in het leven staan. En ja, dan vallen er mensen af, ja dan kom je er regelmatig alleen voor te staan omdat mensen niet met juist dit soort dingen om kunnen of willen gaan, maar je groeit daarin, leert andere visies te vinden.
Ik ben ik, of ik nu een goede dag heb of niet. En anderen en ik zelf zullen het er mee moeten doen, en dat is soms een uitdaging maar veeleer vraagt het vooral flexibele mensen, flexibel denken en en de mensen die dat niet kunnen die laat je steeds meer van je afglijden. Soms zal het nog weer raken, even pijn doen, maar het is winst in puurder, rauwer, werkelijker denken en mensen die echt kunnen liefhebben of een ander laten zijn zoals ze zijn beter nog weer gaan waarderen.
Meestal krijg je dan vervolgens ofwel allerlei tips waar ik niet op zit te wachten met onbegrip dat ik die niet zomaar opvolg waarbij je uitleg zou moeten gaan geven waarom niet, ofwel veels te meelevend gezwam over hoe erg het allemaal wel niet voor me is... waar ik ook niet op zit te wachten, ja soms is er een grote flinke dip dat alles zoveel pijn doet en je al te lang niets gedaan hebt, maar liever ga ik niet elke keer mee in hoe zwaar het allemaal wel niet zou zijn, ja soms, maar niet oeverloos, ik date juist om andere leuke dingen mee te maken en anders heb je inderdaad nog de afhakers, van die mensen die denken dat je tiptop gezond je verhaal moet kunnen doen en anders veel erger af zou zijn dan anderen waar je niet direct iets aan ziet.
Je leert de betere en rauwere werkelijkheid kennen van het leven door ziekte. Je leert de oppervlakkigen scheiden van de mensen die kiezen voor de dingen die er echt toe doen en die niet allerlei problemen op gaan werpen die er geeneens zijn in plaats van de oplossingsgerichte mensen.
Als het niet van invloed is op je dagelijks functioneren hoef je het niet echt te zeggen vind ik, maar ik vind het zelf wel handig om mensen in te kunnen schatten op hoe ze met problemen omgaan en hoe ze in het leven staan. En ja, dan vallen er mensen af, ja dan kom je er regelmatig alleen voor te staan omdat mensen niet met juist dit soort dingen om kunnen of willen gaan, maar je groeit daarin, leert andere visies te vinden.
Ik ben ik, of ik nu een goede dag heb of niet. En anderen en ik zelf zullen het er mee moeten doen, en dat is soms een uitdaging maar veeleer vraagt het vooral flexibele mensen, flexibel denken en en de mensen die dat niet kunnen die laat je steeds meer van je afglijden. Soms zal het nog weer raken, even pijn doen, maar het is winst in puurder, rauwer, werkelijker denken en mensen die echt kunnen liefhebben of een ander laten zijn zoals ze zijn beter nog weer gaan waarderen.
woensdag 1 juni 2016 18:35
quote:Paekzwart schreef op 01 juni 2016 @ 18:10:
Vaak komt het voor mij, toen ik nog daadwerkelijk aan het daten was, nu doe ik dat bijna niet meer eigenlijk, altijd wel ergens in het gesprek onoverkomelijk ter sprake. Zoals van die gesprekken over werk, opleiding, wat je zoal doet op een dag. Daar kan je zonder te liegen nog best wel luchtig op antwoorden op sommige vragen maar er komt altijd een moment waarop mensen zich afvragen waarom ik het werk doe wat ik doe of waarom ik verder bijna nergens heen ga. En aangezien ik een relatie toch als iets zie waarin je eerlijk bent en blijft over de gevolgen en ik de zaken niet anders voor kan stellen dan ze zijn, komt er vaak uiteindelijk toch iets uit over moeheid en pijn, afhankelijk van het onderwerp.
Meestal krijg je dan vervolgens ofwel allerlei tips waar ik niet op zit te wachten met onbegrip dat ik die niet zomaar opvolg waarbij je uitleg zou moeten gaan geven waarom niet, ofwel veels te meelevend gezwam over hoe erg het allemaal wel niet voor me is... waar ik ook niet op zit te wachten, ja soms is er een grote flinke dip dat alles zoveel pijn doet en je al te lang niets gedaan hebt, maar liever ga ik niet elke keer mee in hoe zwaar het allemaal wel niet zou zijn, ja soms, maar niet oeverloos, ik date juist om andere leuke dingen mee te maken en anders heb je inderdaad nog de afhakers, van die mensen die denken dat je tiptop gezond je verhaal moet kunnen doen en anders veel erger af zou zijn dan anderen waar je niet direct iets aan ziet.
Je leert de betere en rauwere werkelijkheid kennen van het leven door ziekte. Je leert de oppervlakkigen scheiden van de mensen die kiezen voor de dingen die er echt toe doen en die niet allerlei problemen op gaan werpen die er geeneens zijn in plaats van de oplossingsgerichte mensen.
Als het niet van invloed is op je dagelijks functioneren hoef je het niet echt te zeggen vind ik, maar ik vind het zelf wel handig om mensen in te kunnen schatten op hoe ze met problemen omgaan en hoe ze in het leven staan. En ja, dan vallen er mensen af, ja dan kom je er regelmatig alleen voor te staan omdat mensen niet met juist dit soort dingen om kunnen of willen gaan, maar je groeit daarin, leert andere visies te vinden.
Ik ben ik, of ik nu een goede dag heb of niet. En anderen en ik zelf zullen het er mee moeten doen, en dat is soms een uitdaging maar veeleer vraagt het vooral flexibele mensen, flexibel denken en en de mensen die dat niet kunnen die laat je steeds meer van je afglijden. Soms zal het nog weer raken, even pijn doen, maar het is winst in puurder, rauwer, werkelijker denken en mensen die echt kunnen liefhebben of een ander laten zijn zoals ze zijn beter nog weer gaan waarderen.
Ja, het is allemaal zo herkenbaar wat je schrijft! Dankje.
Ik wilde ook uit nieuwsgierigheid weten hoe mannen op zulk nieuws reageren.. voor mij ook een aftastfase van wanneer is het gepast om te vertellen. Maar goed, die mannen ben ik dus nu wel liever kwijt dan rijk..dat zie ik nu wel in.
''Je leert de betere en rauwere werkelijkheid kennen van het leven door ziekte. ''
Ja, zo voelt het nu echt! Over het algemeen probeer ik met de dag te leven en ik heb altijd voor iedereen klaargestaan.. maar ben mijzelf gaandeweg ''verloren''.
Echt DOM! Ik mag mijzelf wel eerst de aandacht geven voortaan..
Ik had vandaag een familielid aan de telefoon;
F: heey...ben je nog langs mijn huis geweest? (zij is op vakantie)
Ik: Nee, helaas ben ik nog niet die kant op kunnen gaan (1,5 uur rijden)
F: we hadden toch wat afgesproken ??!! (helemaal geërgerd)
Zij verstaat onder afspreken; voor de vakantie mij opbellen en laten weten dat ze het fijn zou vinden als ik de bloemen water geef.
Verder geen enkele interesse van hoe het met mij gaat.
Ik ben het eigenlijk wel zat..
Vaak komt het voor mij, toen ik nog daadwerkelijk aan het daten was, nu doe ik dat bijna niet meer eigenlijk, altijd wel ergens in het gesprek onoverkomelijk ter sprake. Zoals van die gesprekken over werk, opleiding, wat je zoal doet op een dag. Daar kan je zonder te liegen nog best wel luchtig op antwoorden op sommige vragen maar er komt altijd een moment waarop mensen zich afvragen waarom ik het werk doe wat ik doe of waarom ik verder bijna nergens heen ga. En aangezien ik een relatie toch als iets zie waarin je eerlijk bent en blijft over de gevolgen en ik de zaken niet anders voor kan stellen dan ze zijn, komt er vaak uiteindelijk toch iets uit over moeheid en pijn, afhankelijk van het onderwerp.
Meestal krijg je dan vervolgens ofwel allerlei tips waar ik niet op zit te wachten met onbegrip dat ik die niet zomaar opvolg waarbij je uitleg zou moeten gaan geven waarom niet, ofwel veels te meelevend gezwam over hoe erg het allemaal wel niet voor me is... waar ik ook niet op zit te wachten, ja soms is er een grote flinke dip dat alles zoveel pijn doet en je al te lang niets gedaan hebt, maar liever ga ik niet elke keer mee in hoe zwaar het allemaal wel niet zou zijn, ja soms, maar niet oeverloos, ik date juist om andere leuke dingen mee te maken en anders heb je inderdaad nog de afhakers, van die mensen die denken dat je tiptop gezond je verhaal moet kunnen doen en anders veel erger af zou zijn dan anderen waar je niet direct iets aan ziet.
Je leert de betere en rauwere werkelijkheid kennen van het leven door ziekte. Je leert de oppervlakkigen scheiden van de mensen die kiezen voor de dingen die er echt toe doen en die niet allerlei problemen op gaan werpen die er geeneens zijn in plaats van de oplossingsgerichte mensen.
Als het niet van invloed is op je dagelijks functioneren hoef je het niet echt te zeggen vind ik, maar ik vind het zelf wel handig om mensen in te kunnen schatten op hoe ze met problemen omgaan en hoe ze in het leven staan. En ja, dan vallen er mensen af, ja dan kom je er regelmatig alleen voor te staan omdat mensen niet met juist dit soort dingen om kunnen of willen gaan, maar je groeit daarin, leert andere visies te vinden.
Ik ben ik, of ik nu een goede dag heb of niet. En anderen en ik zelf zullen het er mee moeten doen, en dat is soms een uitdaging maar veeleer vraagt het vooral flexibele mensen, flexibel denken en en de mensen die dat niet kunnen die laat je steeds meer van je afglijden. Soms zal het nog weer raken, even pijn doen, maar het is winst in puurder, rauwer, werkelijker denken en mensen die echt kunnen liefhebben of een ander laten zijn zoals ze zijn beter nog weer gaan waarderen.
Ja, het is allemaal zo herkenbaar wat je schrijft! Dankje.
Ik wilde ook uit nieuwsgierigheid weten hoe mannen op zulk nieuws reageren.. voor mij ook een aftastfase van wanneer is het gepast om te vertellen. Maar goed, die mannen ben ik dus nu wel liever kwijt dan rijk..dat zie ik nu wel in.
''Je leert de betere en rauwere werkelijkheid kennen van het leven door ziekte. ''
Ja, zo voelt het nu echt! Over het algemeen probeer ik met de dag te leven en ik heb altijd voor iedereen klaargestaan.. maar ben mijzelf gaandeweg ''verloren''.
Echt DOM! Ik mag mijzelf wel eerst de aandacht geven voortaan..
Ik had vandaag een familielid aan de telefoon;
F: heey...ben je nog langs mijn huis geweest? (zij is op vakantie)
Ik: Nee, helaas ben ik nog niet die kant op kunnen gaan (1,5 uur rijden)
F: we hadden toch wat afgesproken ??!! (helemaal geërgerd)
Zij verstaat onder afspreken; voor de vakantie mij opbellen en laten weten dat ze het fijn zou vinden als ik de bloemen water geef.
Verder geen enkele interesse van hoe het met mij gaat.
Ik ben het eigenlijk wel zat..
woensdag 1 juni 2016 20:52
Jammer dat je geen medeleven om je heen hebt. Ik moet eerlijk bekennen dat in mijn leven slechts enkelen echte interesse hebben. En dat doet soms pijn.
Maar dat heeft me uiteindelijk onafhankelijker en sterker gemaakt. Je leert met de jaren dit soort dingen. Gelukkig heb ik een goeie band met mijn moeder en dat is heel fijn.
Ik denk ook dat iedereen op zijn/haar manier probeert te overleven. En bij mij is het zo dat ik sensitiever ben, dus vaak de meerderheid van de mensen niet begrijp in hun desinteresse of botheid
Maar dat heeft me uiteindelijk onafhankelijker en sterker gemaakt. Je leert met de jaren dit soort dingen. Gelukkig heb ik een goeie band met mijn moeder en dat is heel fijn.
Ik denk ook dat iedereen op zijn/haar manier probeert te overleven. En bij mij is het zo dat ik sensitiever ben, dus vaak de meerderheid van de mensen niet begrijp in hun desinteresse of botheid
woensdag 1 juni 2016 22:17
quote:tennis2012 schreef op 01 juni 2016 @ 20:52:
Jammer dat je geen medeleven om je heen hebt. Ik moet eerlijk bekennen dat in mijn leven slechts enkelen echte interesse hebben. En dat doet soms pijn.
Maar dat heeft me uiteindelijk onafhankelijker en sterker gemaakt. Je leert met de jaren dit soort dingen. Gelukkig heb ik een goeie band met mijn moeder en dat is heel fijn.
Ik denk ook dat iedereen op zijn/haar manier probeert te overleven. En bij mij is het zo dat ik sensitiever ben, dus vaak de meerderheid van de mensen niet begrijp in hun desinteresse of botheid
Jammer inderdaad. Maar het maakt mij uiteindelijk wijzer, sterker en zoals je zegt onafhankelijker.
De band met mijn moeder is ook het beste.. de enige die echt meeleeft en ook deelt in mijn vreugde.
Volgens mij maakt een chronische ziekte de meeste mensen inderdaad sensitiever..je bent nou eenmaal (vaak) op jezelf aangewezen en dat maakt je ook ''more in touch with your feelings''.
Ik kan echt wel zeggen dat ik voor mijn ziekte veel meer deed alsof, ik was altijd heel ''koel''.. praatte over vanalles heel moeilijk.
Voor degenen die het willen horen, en naar mijzelf toe, ben ik nu veel opener.
Ik ben overtuigd dat ik hier sterker uit kom.. en echt iedereen die een bericht heeft gestuurd; ben jullie heel dankbaar.
Deze twee dagen waren emotioneel zwaar, maar ook erg veel is eruit. En voor sommige mensen betekent dit ook dat ik hen uit mijn (emotioneel) leven distantieer. Zwaar. maar tegelijkertijd voel ik mij er echt beter door.
Jammer dat je geen medeleven om je heen hebt. Ik moet eerlijk bekennen dat in mijn leven slechts enkelen echte interesse hebben. En dat doet soms pijn.
Maar dat heeft me uiteindelijk onafhankelijker en sterker gemaakt. Je leert met de jaren dit soort dingen. Gelukkig heb ik een goeie band met mijn moeder en dat is heel fijn.
Ik denk ook dat iedereen op zijn/haar manier probeert te overleven. En bij mij is het zo dat ik sensitiever ben, dus vaak de meerderheid van de mensen niet begrijp in hun desinteresse of botheid
Jammer inderdaad. Maar het maakt mij uiteindelijk wijzer, sterker en zoals je zegt onafhankelijker.
De band met mijn moeder is ook het beste.. de enige die echt meeleeft en ook deelt in mijn vreugde.
Volgens mij maakt een chronische ziekte de meeste mensen inderdaad sensitiever..je bent nou eenmaal (vaak) op jezelf aangewezen en dat maakt je ook ''more in touch with your feelings''.
Ik kan echt wel zeggen dat ik voor mijn ziekte veel meer deed alsof, ik was altijd heel ''koel''.. praatte over vanalles heel moeilijk.
Voor degenen die het willen horen, en naar mijzelf toe, ben ik nu veel opener.
Ik ben overtuigd dat ik hier sterker uit kom.. en echt iedereen die een bericht heeft gestuurd; ben jullie heel dankbaar.
Deze twee dagen waren emotioneel zwaar, maar ook erg veel is eruit. En voor sommige mensen betekent dit ook dat ik hen uit mijn (emotioneel) leven distantieer. Zwaar. maar tegelijkertijd voel ik mij er echt beter door.
woensdag 1 juni 2016 22:54
quote:nina12 schreef op 01 juni 2016 @ 10:50:
Slachtoffer probeer ik overigens echt niet te zijn.
Maar jij weet natuurlijk niet dat ik alles in dat lange ziekbed zelf heb moeten doen..
Van naar de huisarts gaan en die je telkens voor gek verklaard, tot aan een specialist die je vezels geeft (alsof ik niet al genoeg diarree had) en tot aan praktisch en emotioneel alleen voor hebben gestaan.
Ik ben echt meer dan half jaar aan huis gekluisterd geweest.. kon de deur niet uit omdat ik niets kon eten en ik 12x op een dag diarree had. Dus nee, ik wil echt geen slachtoffer zijn. Maar dat is wel de realiteit.
En op een moment als gisteren waarbij ik eigenlijk voor de eerste keer erover schrijf dan word het teveel.Sorry meid maar dat herken ik dus wel degelijk. Maar ik heb mijzelf nooit gezien als een chronisch zieke, dat dus ook nooit zo hoeven te presenteren naar een date.
Slachtoffer probeer ik overigens echt niet te zijn.
Maar jij weet natuurlijk niet dat ik alles in dat lange ziekbed zelf heb moeten doen..
Van naar de huisarts gaan en die je telkens voor gek verklaard, tot aan een specialist die je vezels geeft (alsof ik niet al genoeg diarree had) en tot aan praktisch en emotioneel alleen voor hebben gestaan.
Ik ben echt meer dan half jaar aan huis gekluisterd geweest.. kon de deur niet uit omdat ik niets kon eten en ik 12x op een dag diarree had. Dus nee, ik wil echt geen slachtoffer zijn. Maar dat is wel de realiteit.
En op een moment als gisteren waarbij ik eigenlijk voor de eerste keer erover schrijf dan word het teveel.Sorry meid maar dat herken ik dus wel degelijk. Maar ik heb mijzelf nooit gezien als een chronisch zieke, dat dus ook nooit zo hoeven te presenteren naar een date.
woensdag 1 juni 2016 23:10
Zo te lezen is dit ook een mooi moment om grote schoonmaak te houden in je leven. In wie ga je energie steken en wie niet is al een mooi begin, mensen moeten je ook energie geven i.p.v. alleen maar nemen. Soms kan narigheid ook een mooi startpunt zijn om nieuwe prioriteiten te stellen. Crohn zorgt vaak voor minder energie dus steek die energie in positiviteit, anderen hoeven dat niet te begrijpen als jij het maar begrijpt.
woensdag 1 juni 2016 23:13
quote:Monti schreef op 01 juni 2016 @ 22:54:
[...]
Sorry meid maar dat herken ik dus wel degelijk. Maar ik heb mijzelf nooit gezien als een chronisch zieke, dat dus ook nooit zo hoeven te presenteren naar een date.
Ik wil ook niet in de ontkenning gaan.. want ja ik heb een chronische ziekte.
Maar ik heb een ziekte maar ben veel meer dan dat.
Jij hebt vast in het begin er ook moeite mee gehad... ''nooit'' vind ik een beetje tekort doen aan alle mensen die het acceptatieproces door moeten na een diagnose.
[...]
Sorry meid maar dat herken ik dus wel degelijk. Maar ik heb mijzelf nooit gezien als een chronisch zieke, dat dus ook nooit zo hoeven te presenteren naar een date.
Ik wil ook niet in de ontkenning gaan.. want ja ik heb een chronische ziekte.
Maar ik heb een ziekte maar ben veel meer dan dat.
Jij hebt vast in het begin er ook moeite mee gehad... ''nooit'' vind ik een beetje tekort doen aan alle mensen die het acceptatieproces door moeten na een diagnose.
donderdag 2 juni 2016 00:48
Mijn vriend heeft meerdere chronische ziekten. Ik wist dit niet toen we samenkwamen, net zo min als hij het op dat moment wist, maar ik wil ouder met hem worden en daarvoor zetten we alles op alles. Binnenkort wordt hij weer 12 weken opgenomen in een revalidatiekliniek en dat vinden we beiden moeilijk, zo zonder elkaar leven, maar waar liefde is, is er leven en is er een weg om er samen sterker, beter en mooier uit te komen. Wat als ik eerder had geweten dat hij chronische ziekten heeft? Dan had ik nog voor 100% voor hem gekozen.
Mijn advies is dan ook om de chronische ziekte niet als obstakel te zien, maar als toevoeging. Iemand die van jou houdt, houdt ook van jou als je ziek bent. Moeilijk, ja. De waarheid haalt je soms in. Onmogelijk? Zeker niet!
Mijn advies is dan ook om de chronische ziekte niet als obstakel te zien, maar als toevoeging. Iemand die van jou houdt, houdt ook van jou als je ziek bent. Moeilijk, ja. De waarheid haalt je soms in. Onmogelijk? Zeker niet!
donderdag 2 juni 2016 07:07
quote:Fedora schreef op 02 juni 2016 @ 00:48:
Mijn vriend heeft meerdere chronische ziekten. Ik wist dit niet toen we samenkwamen, net zo min als hij het op dat moment wist, maar ik wil ouder met hem worden en daarvoor zetten we alles op alles. Binnenkort wordt hij weer 12 weken opgenomen in een revalidatiekliniek en dat vinden we beiden moeilijk, zo zonder elkaar leven, maar waar liefde is, is er leven en is er een weg om er samen sterker, beter en mooier uit te komen. Wat als ik eerder had geweten dat hij chronische ziekten heeft? Dan had ik nog voor 100% voor hem gekozen.
Mijn advies is dan ook om de chronische ziekte niet als obstakel te zien, maar als toevoeging. Iemand die van jou houdt, houdt ook van jou als je ziek bent. Moeilijk, ja. De waarheid haalt je soms in. Onmogelijk? Zeker niet!Dankjewel.. Ik wens je veel sterkte!
Mijn vriend heeft meerdere chronische ziekten. Ik wist dit niet toen we samenkwamen, net zo min als hij het op dat moment wist, maar ik wil ouder met hem worden en daarvoor zetten we alles op alles. Binnenkort wordt hij weer 12 weken opgenomen in een revalidatiekliniek en dat vinden we beiden moeilijk, zo zonder elkaar leven, maar waar liefde is, is er leven en is er een weg om er samen sterker, beter en mooier uit te komen. Wat als ik eerder had geweten dat hij chronische ziekten heeft? Dan had ik nog voor 100% voor hem gekozen.
Mijn advies is dan ook om de chronische ziekte niet als obstakel te zien, maar als toevoeging. Iemand die van jou houdt, houdt ook van jou als je ziek bent. Moeilijk, ja. De waarheid haalt je soms in. Onmogelijk? Zeker niet!Dankjewel.. Ik wens je veel sterkte!
