Relaties
alle pijlers
Ervaringen delen liefdeloze jeugd
zaterdag 29 april 2017 18:10
Nav een ander topic vroeg ik me af of er hier vrouwen zijn die willen meeschrijven over het hebben gehad van een liefdeloze / slechte jeugd. Ik heb dat helaas ook en heb daar nog best veel last van in m'n huidige leven. Meer dan ik eigenlijk wil toegeven. Ook zit er bij mij wat schaamte waardoor ik IRL niet zo makkelijk te koop loop met dit gegeven. Ik ken verder niemand in mijn omgeving die dit heeft meegemaakt. Ik zou het fijn vinden om hier te schrijven met anderen.
zondag 30 april 2017 21:06
quote:Cadance schreef op 30 april 2017 @ 19:56:
[...]
Ik ben benieuwd welke boeken jij bedoelt, ik zie er 3 in de bronvermelding en een 4e als leestip?
Hèt boek dat voor mij een ommekeer is geweest, was "Children of the self absorbed" van Nina Brown.
Daardoor ging ik heel anders kijken naar het gedrag van mijn moeder en leerde ik er heel anders op te reageren. Dat betekende niet per definitie dat de relatie met haar beter werd, integendeel zelfs! De relatie met mijn omgeving en met mezelf verbeterde echter wel enorm. Ik voelde me eindelijk vrij en kon mezelf zijn
Zonder me schuldig te voelen.
Een ander goed boek vond ik "Toxic Parents" van Susan Forward. De Nederlandse vertaling heet "Eindelijk je eigen leven leiden" maar is niet meer verkrijgbaar. Soms nog via marktplaats voor veel,geld.
Er is nu een nieuw boek van Susan Forward dat heet "Mothers who can't love" maar dat heb ik niet gelezen.
Het boek "Will I ever be good enough" van Karyl McBride is een boek dat in het artikel "Koude ouder" van Psychologie Magazine ook wordt beschreven. https://www.psychologiemagazine.nl/artikel/koude-ouder/
Vond ik ook verhelderend maar de strekking is een beetje hetzelfde als de andere boeken.
[...]
Ik ben benieuwd welke boeken jij bedoelt, ik zie er 3 in de bronvermelding en een 4e als leestip?
Hèt boek dat voor mij een ommekeer is geweest, was "Children of the self absorbed" van Nina Brown.
Daardoor ging ik heel anders kijken naar het gedrag van mijn moeder en leerde ik er heel anders op te reageren. Dat betekende niet per definitie dat de relatie met haar beter werd, integendeel zelfs! De relatie met mijn omgeving en met mezelf verbeterde echter wel enorm. Ik voelde me eindelijk vrij en kon mezelf zijn
Zonder me schuldig te voelen.
Een ander goed boek vond ik "Toxic Parents" van Susan Forward. De Nederlandse vertaling heet "Eindelijk je eigen leven leiden" maar is niet meer verkrijgbaar. Soms nog via marktplaats voor veel,geld.
Er is nu een nieuw boek van Susan Forward dat heet "Mothers who can't love" maar dat heb ik niet gelezen.
Het boek "Will I ever be good enough" van Karyl McBride is een boek dat in het artikel "Koude ouder" van Psychologie Magazine ook wordt beschreven. https://www.psychologiemagazine.nl/artikel/koude-ouder/
Vond ik ook verhelderend maar de strekking is een beetje hetzelfde als de andere boeken.
zondag 30 april 2017 21:31
quote:Bloemnon schreef op 30 april 2017 @ 21:06:
[...]
Hèt boek dat voor mij een ommekeer is geweest, was "Children of the self absorbed" van Nina Brown.
Daardoor ging ik heel anders kijken naar het gedrag van mijn moeder en leerde ik er heel anders op te reageren. Dat betekende niet per definitie dat de relatie met haar beter werd, integendeel zelfs! De relatie met mijn omgeving en met mezelf verbeterde echter wel enorm. Ik voelde me eindelijk vrij en kon mezelf zijn
Zonder me schuldig te voelen.
Een ander goed boek vond ik "Toxic Parents" van Susan Forward. De Nederlandse vertaling heet "Eindelijk je eigen leven leiden" maar is niet meer verkrijgbaar. Soms nog via marktplaats voor veel,geld.
Er is nu een nieuw boek van Susan Forward dat heet "Mothers who can't love" maar dat heb ik niet gelezen.
Het boek "Will I ever be good enough" van Karyl McBride is een boek dat in het artikel "Koude ouder" van Psychologie Magazine ook wordt beschreven. https://www.psychologiemagazine.nl/artikel/koude-ouder/
Vond ik ook verhelderend maar de strekking is een beetje hetzelfde als de andere boeken.
Dank je voor je reactie! Ik ga de boeken bestellen. Ik heb nog een vraag, weet niet of je m kan en wil beantwoorden. Zo niet, ook goed. Je schrijft:
voel me geregeld teleurgesteld door het gedrag van sommige mensen. Ik weet nu echter wel waar het door komt en dat scheelt.
Wat bedoel je hiermee? Ik herken wat je zegt nl. maar waar het door komt dat kan ik even niet plaatsen.
[...]
Hèt boek dat voor mij een ommekeer is geweest, was "Children of the self absorbed" van Nina Brown.
Daardoor ging ik heel anders kijken naar het gedrag van mijn moeder en leerde ik er heel anders op te reageren. Dat betekende niet per definitie dat de relatie met haar beter werd, integendeel zelfs! De relatie met mijn omgeving en met mezelf verbeterde echter wel enorm. Ik voelde me eindelijk vrij en kon mezelf zijn
Zonder me schuldig te voelen.
Een ander goed boek vond ik "Toxic Parents" van Susan Forward. De Nederlandse vertaling heet "Eindelijk je eigen leven leiden" maar is niet meer verkrijgbaar. Soms nog via marktplaats voor veel,geld.
Er is nu een nieuw boek van Susan Forward dat heet "Mothers who can't love" maar dat heb ik niet gelezen.
Het boek "Will I ever be good enough" van Karyl McBride is een boek dat in het artikel "Koude ouder" van Psychologie Magazine ook wordt beschreven. https://www.psychologiemagazine.nl/artikel/koude-ouder/
Vond ik ook verhelderend maar de strekking is een beetje hetzelfde als de andere boeken.
Dank je voor je reactie! Ik ga de boeken bestellen. Ik heb nog een vraag, weet niet of je m kan en wil beantwoorden. Zo niet, ook goed. Je schrijft:
voel me geregeld teleurgesteld door het gedrag van sommige mensen. Ik weet nu echter wel waar het door komt en dat scheelt.
Wat bedoel je hiermee? Ik herken wat je zegt nl. maar waar het door komt dat kan ik even niet plaatsen.
zondag 30 april 2017 21:35
quote:Cadance schreef op 30 april 2017 @ 21:31:
[...]
Dank je voor je reactie! Ik ga de boeken bestellen. Ik heb nog een vraag, weet niet of je m kan en wil beantwoorden. Zo niet, ook goed. Je schrijft:
voel me geregeld teleurgesteld door het gedrag van sommige mensen. Ik weet nu echter wel waar het door komt en dat scheelt.
Wat bedoel je hiermee? Ik herken wat je zegt nl. maar waar het door komt dat kan ik even niet plaatsen.Ik ben ook benieuwd. Ik blijft vervallen in dezelfde patronen, ook soms als ik het weet ...tegen beter weten in door gaan met een schadelijke vriendschap bijvoorbeeld, toch altijd bang on iemand te snel veroordeelde te hebben of zo.
[...]
Dank je voor je reactie! Ik ga de boeken bestellen. Ik heb nog een vraag, weet niet of je m kan en wil beantwoorden. Zo niet, ook goed. Je schrijft:
voel me geregeld teleurgesteld door het gedrag van sommige mensen. Ik weet nu echter wel waar het door komt en dat scheelt.
Wat bedoel je hiermee? Ik herken wat je zegt nl. maar waar het door komt dat kan ik even niet plaatsen.Ik ben ook benieuwd. Ik blijft vervallen in dezelfde patronen, ook soms als ik het weet ...tegen beter weten in door gaan met een schadelijke vriendschap bijvoorbeeld, toch altijd bang on iemand te snel veroordeelde te hebben of zo.
"Dus zie je iemand lopen Met rode ogen heel bedeesd Dan weet je, haar potje is pas vol geweest."
zondag 30 april 2017 21:42
quote:DidiRidi schreef op 30 april 2017 @ 21:35:
[...]
Ik ben ook benieuwd. Ik blijft vervallen in dezelfde patronen, ook soms als ik het weet ...tegen beter weten in door gaan met een schadelijke vriendschap bijvoorbeeld, toch altijd bang on iemand te snel veroordeelde te hebben of zo.Zo bedoelde ik mijn vraag niet. Maar nu je het zo zegt. Ik herken wel wat je zegt. Ik wil ook altijd eerst alle mogelijke oorzaken van iemands gedrag onderzoeken voordat ik er iets van mag vinden. Het is al wel veeeeeel minder geworden maar die basis die is er nog. Nooit gewoon denken hier heb ik geen zin in of zo doe ik dit wel of niet en er dan klaar mee zijn.
[...]
Ik ben ook benieuwd. Ik blijft vervallen in dezelfde patronen, ook soms als ik het weet ...tegen beter weten in door gaan met een schadelijke vriendschap bijvoorbeeld, toch altijd bang on iemand te snel veroordeelde te hebben of zo.Zo bedoelde ik mijn vraag niet. Maar nu je het zo zegt. Ik herken wel wat je zegt. Ik wil ook altijd eerst alle mogelijke oorzaken van iemands gedrag onderzoeken voordat ik er iets van mag vinden. Het is al wel veeeeeel minder geworden maar die basis die is er nog. Nooit gewoon denken hier heb ik geen zin in of zo doe ik dit wel of niet en er dan klaar mee zijn.
zondag 30 april 2017 21:45
quote:Bloody_Mary schreef op 30 april 2017 @ 20:38:
@Louise ja inderdaad, ik heb zelf erg te kampen met faalangst en overgevoeligheid. Het belangrijkste is dat je jouw grens blijft bewaken en dat je je niet schuldig gaat voelen daarom. Het is goed dat je het contact uit de weg gaat als je aanvoelt dat het niet gaat lukken zonder gekwetst te raken.
Ik hou mijn moeder ook volledig uit mijn gevoelswereld. Ze pikt het wel razendsnel op als ik me slecht voel, maar ik ontken dan altijd en zeg haar nooit wat. Ze weet niet eens wat ik doe op mijn werk, wie mijn vrienden zijn... Het enige wat ze over mij weet zijn zaken die ze kan "afleiden" of erg oppervlakkige dingen. Ik hoef ook niks over haar te weten. Het boeit me gewoon niet.
Mijn moeder weet wel veel van mij maar uit zelfbescherming vertel ik alles gewoon zakelijker. Ze heeft haar fouten erkent en doet nu ook haar best. Ze ziet wel in dat het heel fout was.. Ze vertelt zelf bijna niks, over zichzelf.. Ik weet waar haar gedrag vandaan komt en kan haar nu beter begrijpen.
Mijn ouders zijn ook oud nu, in de tachtig.. ik doe neutraal, of trek me terug. Ik eet 1 keer in de week bij hen en zij bij mij. Het heeft geen zin om nu nog het verleden aan te kaarten. Dat doe ik bij de psycholoog. En als mij iets dwars zit bij mijn vader.
Als ik naar mijn moeder kijk, zie ik een beschadigde vrouw, mijn oma was ook heel moeilijk.
@Louise ja inderdaad, ik heb zelf erg te kampen met faalangst en overgevoeligheid. Het belangrijkste is dat je jouw grens blijft bewaken en dat je je niet schuldig gaat voelen daarom. Het is goed dat je het contact uit de weg gaat als je aanvoelt dat het niet gaat lukken zonder gekwetst te raken.
Ik hou mijn moeder ook volledig uit mijn gevoelswereld. Ze pikt het wel razendsnel op als ik me slecht voel, maar ik ontken dan altijd en zeg haar nooit wat. Ze weet niet eens wat ik doe op mijn werk, wie mijn vrienden zijn... Het enige wat ze over mij weet zijn zaken die ze kan "afleiden" of erg oppervlakkige dingen. Ik hoef ook niks over haar te weten. Het boeit me gewoon niet.
Mijn moeder weet wel veel van mij maar uit zelfbescherming vertel ik alles gewoon zakelijker. Ze heeft haar fouten erkent en doet nu ook haar best. Ze ziet wel in dat het heel fout was.. Ze vertelt zelf bijna niks, over zichzelf.. Ik weet waar haar gedrag vandaan komt en kan haar nu beter begrijpen.
Mijn ouders zijn ook oud nu, in de tachtig.. ik doe neutraal, of trek me terug. Ik eet 1 keer in de week bij hen en zij bij mij. Het heeft geen zin om nu nog het verleden aan te kaarten. Dat doe ik bij de psycholoog. En als mij iets dwars zit bij mijn vader.
Als ik naar mijn moeder kijk, zie ik een beschadigde vrouw, mijn oma was ook heel moeilijk.
zondag 30 april 2017 21:46
@HasseSimonsdochter, dank je, ja het was verschrikkelijk. Maar zoals ik het hier lees ben ik niet de enige met een k*t jeugd. Verschrikkelijk eigenlijk dat er zoveel ouders bestaan die zich niet in hun kinderen (lijken te) willen verdiepen en ze liefde willen geven?
Ik heb 2 zoons en er zijn , naast mijn man, geen mensen waar ik zó onvoorwaardelijk veel van hou.
Verder iedereen bedankt voor de boekentips, ga eens even op zoek!
Ik heb 2 zoons en er zijn , naast mijn man, geen mensen waar ik zó onvoorwaardelijk veel van hou.
Verder iedereen bedankt voor de boekentips, ga eens even op zoek!
Autism is not a processing error. It’s a different operating system
zondag 30 april 2017 21:48
Oja, het rare is dat ik nog steeds te loyaal ben en ook medelijden met haar heb. Een soort verdediging... Maar dat kan ook zijn omdat ze nu bejaard is... En omdat ik meer te weten ben gekomen over haar jeugd... Vergeven maar niet vergeten heet het zo mooi... Ik ben bezig met grenzen bewaken, nee zeggen, geen foute mensen meer toelaten. Goede gesprekken voeren, proberen mensen te vertrouwen.
Het gekke is, als ik hier zo lees, denk ik, wat zeur je nu, anderen hebben het tien keer erger meegemaakt... Maar misbruik kent vele vormen, alles is erg... Schreeuwen, slaan, negeren etc... in welke gradatie ook...
En ik had mijn vader en zus die veel rechttrokken. Vanaf mijn 12e ging het mis, op de middelbare. Opstandig, altijd weg, naar de manege, veel stress op school. Geen aansluiting vinden, eenzaamheid en uit ellende maar naar het buitenland vertrokken wat helemaal mis ging... Verkeerde man getrouwd etc...
Het gekke is, als ik hier zo lees, denk ik, wat zeur je nu, anderen hebben het tien keer erger meegemaakt... Maar misbruik kent vele vormen, alles is erg... Schreeuwen, slaan, negeren etc... in welke gradatie ook...
En ik had mijn vader en zus die veel rechttrokken. Vanaf mijn 12e ging het mis, op de middelbare. Opstandig, altijd weg, naar de manege, veel stress op school. Geen aansluiting vinden, eenzaamheid en uit ellende maar naar het buitenland vertrokken wat helemaal mis ging... Verkeerde man getrouwd etc...
zondag 30 april 2017 22:42
quote:Cadance schreef op 30 april 2017 @ 21:42:
[...]
Zo bedoelde ik mijn vraag niet. Maar nu je het zo zegt. Ik herken wel wat je zegt. Ik wil ook altijd eerst alle mogelijke oorzaken van iemands gedrag onderzoeken voordat ik er iets van mag vinden. Het is al wel veeeeeel minder geworden maar die basis die is er nog. Nooit gewoon denken hier heb ik geen zin in of zo doe ik dit wel of niet en er dan klaar mee zijn.Dat besefte ik nadat ik het gepost had, maar heb hem toch laten staan.
[...]
Zo bedoelde ik mijn vraag niet. Maar nu je het zo zegt. Ik herken wel wat je zegt. Ik wil ook altijd eerst alle mogelijke oorzaken van iemands gedrag onderzoeken voordat ik er iets van mag vinden. Het is al wel veeeeeel minder geworden maar die basis die is er nog. Nooit gewoon denken hier heb ik geen zin in of zo doe ik dit wel of niet en er dan klaar mee zijn.Dat besefte ik nadat ik het gepost had, maar heb hem toch laten staan.
"Dus zie je iemand lopen Met rode ogen heel bedeesd Dan weet je, haar potje is pas vol geweest."
zondag 30 april 2017 22:49
quote:Louise70 schreef op 30 april 2017 @ 21:48:
Het gekke is, als ik hier zo lees, denk ik, wat zeur je nu, anderen hebben het tien keer erger meegemaakt... Maar misbruik kent vele vormen, alles is erg... Schreeuwen, slaan, negeren etc... in welke gradatie ook...
...Typisch om dat te denken, ik gokan zo maar dat iedereen hier zich afvraagt of die zich aanstelt of niet. Maar ja als ons vanaf het begin al verteld was dat het niet oke was dat we bijvoorbeeld geslagen werden, dan hadden we ook een normaal zelfbeeld gehad. Het zit hem juist in het verdraaien van de waardheid, verschuiven van schuld naar het slachtoffer, mindfucken. En op welke manier de mishandeling ook plaatsvond, er zit in zulke gevallen altijd iets van minachting: "jij bent minder dan ik".
Het gekke is, als ik hier zo lees, denk ik, wat zeur je nu, anderen hebben het tien keer erger meegemaakt... Maar misbruik kent vele vormen, alles is erg... Schreeuwen, slaan, negeren etc... in welke gradatie ook...
...Typisch om dat te denken, ik gokan zo maar dat iedereen hier zich afvraagt of die zich aanstelt of niet. Maar ja als ons vanaf het begin al verteld was dat het niet oke was dat we bijvoorbeeld geslagen werden, dan hadden we ook een normaal zelfbeeld gehad. Het zit hem juist in het verdraaien van de waardheid, verschuiven van schuld naar het slachtoffer, mindfucken. En op welke manier de mishandeling ook plaatsvond, er zit in zulke gevallen altijd iets van minachting: "jij bent minder dan ik".
"Dus zie je iemand lopen Met rode ogen heel bedeesd Dan weet je, haar potje is pas vol geweest."
zondag 30 april 2017 22:57
quote:Leja1 schreef op 30 april 2017 @ 07:19:
[...]
Jeetje zeg, het lijkt alsof je mijn vader beschrijft. Wat is dat toch afschuwelijk hè, dat je je als volwassen vrouw nog steeds zo klein kan voelen terwijl je eigenlijk wel weet dat hij degene is die niet deugt.
Mijn vader kon heel afkeurend en kleinerend naar me kijken en nu ben ik er nog steeds gevoelig voor als iemand anders zo kijkt, al is het een wildvreemde.
Oh ja ik trigger daar ook op. Lang kromp ik letterlijk in elkaar nu wekt het mijn agressie (gelukkig kan ik die beheersen) soms dat ik letterlijk wil opstaan en zeggen: "hee, wat kijk je nou, heb ik iets van je aan ofzo".
Cynische toontjes met bijbehorende mimiek, het gevoel dat ik niet serieus genomen wordt...pfffff still working on it...waarschijnlijk een leven lang.
[...]
Jeetje zeg, het lijkt alsof je mijn vader beschrijft. Wat is dat toch afschuwelijk hè, dat je je als volwassen vrouw nog steeds zo klein kan voelen terwijl je eigenlijk wel weet dat hij degene is die niet deugt.
Mijn vader kon heel afkeurend en kleinerend naar me kijken en nu ben ik er nog steeds gevoelig voor als iemand anders zo kijkt, al is het een wildvreemde.
Oh ja ik trigger daar ook op. Lang kromp ik letterlijk in elkaar nu wekt het mijn agressie (gelukkig kan ik die beheersen) soms dat ik letterlijk wil opstaan en zeggen: "hee, wat kijk je nou, heb ik iets van je aan ofzo".
Cynische toontjes met bijbehorende mimiek, het gevoel dat ik niet serieus genomen wordt...pfffff still working on it...waarschijnlijk een leven lang.
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
zondag 30 april 2017 23:29
quote:DidiRidi schreef op 30 april 2017 @ 22:49:
[...]
Typisch om dat te denken, ik gokan zo maar dat iedereen hier zich afvraagt of die zich aanstelt of niet. Maar ja als ons vanaf het begin al verteld was dat het niet oke was dat we bijvoorbeeld geslagen werden, dan hadden we ook een normaal zelfbeeld gehad. Het zit hem juist in het verdraaien van de waardheid, verschuiven van schuld naar het slachtoffer, mindfucken. En op welke manier de mishandeling ook plaatsvond, er zit in zulke gevallen altijd iets van minachting: "jij bent minder dan ik".
Ja ik snap wat je bedoelt, en toch... zouden we ergens diep van binnen toch niet geweten hebben dat het niet normaal was hoe het er thuis aan toeging? Ik bedoel, ik heb er nooit met iemand over gesproken, en zou je dat niet juist wel doen als je denkt dat het 'normaal' is wat je meemaakt? Begrijpt iemand van jullie wat ik bedoel, ik weet niet zo goed hoe ik mijn gedachten onder woorden moet brengen... maar misschien heeft één van jullie hier een idee over?
Overigens zit er bij mijn moeder nog steeds achter elk woord, en vooral ongesproken woord, een zee van minachting. Denk niet dat dat er ooit nooit uitgaat. Iemand heeft mij ooit eens gezegd: zij verandert niet meer, jij kunt het effect ervan op jou veranderen door er anders mee om te gaan. Ik denk dat zij daarin gelijk heeft, maar zodra mijn moeder in de buurt is, verander ik in één seconde in dat onmondige kind wat ik ooit was.
[...]
Typisch om dat te denken, ik gokan zo maar dat iedereen hier zich afvraagt of die zich aanstelt of niet. Maar ja als ons vanaf het begin al verteld was dat het niet oke was dat we bijvoorbeeld geslagen werden, dan hadden we ook een normaal zelfbeeld gehad. Het zit hem juist in het verdraaien van de waardheid, verschuiven van schuld naar het slachtoffer, mindfucken. En op welke manier de mishandeling ook plaatsvond, er zit in zulke gevallen altijd iets van minachting: "jij bent minder dan ik".
Ja ik snap wat je bedoelt, en toch... zouden we ergens diep van binnen toch niet geweten hebben dat het niet normaal was hoe het er thuis aan toeging? Ik bedoel, ik heb er nooit met iemand over gesproken, en zou je dat niet juist wel doen als je denkt dat het 'normaal' is wat je meemaakt? Begrijpt iemand van jullie wat ik bedoel, ik weet niet zo goed hoe ik mijn gedachten onder woorden moet brengen... maar misschien heeft één van jullie hier een idee over?
Overigens zit er bij mijn moeder nog steeds achter elk woord, en vooral ongesproken woord, een zee van minachting. Denk niet dat dat er ooit nooit uitgaat. Iemand heeft mij ooit eens gezegd: zij verandert niet meer, jij kunt het effect ervan op jou veranderen door er anders mee om te gaan. Ik denk dat zij daarin gelijk heeft, maar zodra mijn moeder in de buurt is, verander ik in één seconde in dat onmondige kind wat ik ooit was.
Autism is not a processing error. It’s a different operating system
zondag 30 april 2017 23:30
Nee..laten we vooral schrijven en ons niet druk maken over hoe "netjes" het is.
Ik las iets terug over hulp etc.
Ik heb al een tijdje therapie. Omdat ik moe werd van t geworstel. Hechten is zo n worsteling en ik blijk ook borderline kenmerken te hebben. Niet genoeg om officieel te diagnosticeren en ik val in de high level groep. Dus geen sprake van automutilatie of woede, ik dissasocieer niet en ook niet impulsief (niet in heftige mate).
T stomme is..ben zelf hulpverlener en t was niet nieuw voor me. Maar t verbinden van de zaken was me nog niet helemaal gelukt.
Want de oorzaak is toch echt mijn opvoeding/jeugd.
Ik vind t wel eng om t zo neer te zetten. Ik weet t beeld..ik spreek liever over emotie regulatie probleem. Ik vaar te veel op emoties en die zijn verbonden aan ouder-kind modi.
Nouja..bij deze.
Ik las iets terug over hulp etc.
Ik heb al een tijdje therapie. Omdat ik moe werd van t geworstel. Hechten is zo n worsteling en ik blijk ook borderline kenmerken te hebben. Niet genoeg om officieel te diagnosticeren en ik val in de high level groep. Dus geen sprake van automutilatie of woede, ik dissasocieer niet en ook niet impulsief (niet in heftige mate).
T stomme is..ben zelf hulpverlener en t was niet nieuw voor me. Maar t verbinden van de zaken was me nog niet helemaal gelukt.
Want de oorzaak is toch echt mijn opvoeding/jeugd.
Ik vind t wel eng om t zo neer te zetten. Ik weet t beeld..ik spreek liever over emotie regulatie probleem. Ik vaar te veel op emoties en die zijn verbonden aan ouder-kind modi.
Nouja..bij deze.
zondag 30 april 2017 23:46
quote:Witchy schreef op 30 april 2017 @ 23:29:
[...]
Ja ik snap wat je bedoelt, en toch... zouden we ergens diep van binnen toch niet geweten hebben dat het niet normaal was hoe het er thuis aan toeging? Ik bedoel, ik heb er nooit met iemand over gesproken, en zou je dat niet juist wel doen als je denkt dat het 'normaal' is wat je meemaakt? Begrijpt iemand van jullie wat ik bedoel, ik weet niet zo goed hoe ik mijn gedachten onder woorden moet brengen... maar misschien heeft één van jullie hier een idee over?
Overigens zit er bij mijn moeder nog steeds achter elk woord, en vooral ongesproken woord, een zee van minachting. Denk niet dat dat er ooit nooit uitgaat. Iemand heeft mij ooit eens gezegd: zij verandert niet meer, jij kunt het effect ervan op jou veranderen door er anders mee om te gaan. Ik denk dat zij daarin gelijk heeft, maar zodra mijn moeder in de buurt is, verander ik in één seconde in dat onmondige kind wat ik ooit was.Ja ik wìst wel dat wat me aan gedaan werd niet goed was. Maar dan niet goed voor normale mensen, voor mij wel want ik verdiende dat. En dan komt al snel het idee dat als je het verdiend hebt je je ook niet zo moet aanstellen. Ik schaam me nog altijd voor hetgeen mij aangedaan is. Als ik andere namen in zou vullen dan zie ik dat de situatie totaal on acceptabel is. Dit is vast herkenbaar.
[...]
Ja ik snap wat je bedoelt, en toch... zouden we ergens diep van binnen toch niet geweten hebben dat het niet normaal was hoe het er thuis aan toeging? Ik bedoel, ik heb er nooit met iemand over gesproken, en zou je dat niet juist wel doen als je denkt dat het 'normaal' is wat je meemaakt? Begrijpt iemand van jullie wat ik bedoel, ik weet niet zo goed hoe ik mijn gedachten onder woorden moet brengen... maar misschien heeft één van jullie hier een idee over?
Overigens zit er bij mijn moeder nog steeds achter elk woord, en vooral ongesproken woord, een zee van minachting. Denk niet dat dat er ooit nooit uitgaat. Iemand heeft mij ooit eens gezegd: zij verandert niet meer, jij kunt het effect ervan op jou veranderen door er anders mee om te gaan. Ik denk dat zij daarin gelijk heeft, maar zodra mijn moeder in de buurt is, verander ik in één seconde in dat onmondige kind wat ik ooit was.Ja ik wìst wel dat wat me aan gedaan werd niet goed was. Maar dan niet goed voor normale mensen, voor mij wel want ik verdiende dat. En dan komt al snel het idee dat als je het verdiend hebt je je ook niet zo moet aanstellen. Ik schaam me nog altijd voor hetgeen mij aangedaan is. Als ik andere namen in zou vullen dan zie ik dat de situatie totaal on acceptabel is. Dit is vast herkenbaar.
"Dus zie je iemand lopen Met rode ogen heel bedeesd Dan weet je, haar potje is pas vol geweest."
zondag 30 april 2017 23:51
Ff een tip: de laatste tijd luister ik naar spartan life coach/Richard Grannon op YouTube. Hij is zelf psycholoog en als kind mishandeld. Het helpt me als ik ff diep zit. Je leert ook wat gaande weg en het is een soort van lotgenoot:)
"Dus zie je iemand lopen Met rode ogen heel bedeesd Dan weet je, haar potje is pas vol geweest."
zondag 30 april 2017 23:55
Ja. Helaas heel herkenbaar. Bij elke snauw, sneer, klap, rotopmerking etc. werd me toegebeten; je vraagt er zelf om. Soms kwam er nog achteraan 'denk je dat ík dit leuk vind'?
Met wat ik nu weet; ja, ik denk dat ze (moeder) het leuk vond
En ja, bij mij zit de schaamte ook nog steeds heel diep. Zo diep dat ik het makkelijker (maar nog steeds moeilijk, als je snapt wat ik bedoel) vind om hier anoniem op een forum mijn verhaal te doen dan irl. Triest eigenlijk hè?
Met wat ik nu weet; ja, ik denk dat ze (moeder) het leuk vond
En ja, bij mij zit de schaamte ook nog steeds heel diep. Zo diep dat ik het makkelijker (maar nog steeds moeilijk, als je snapt wat ik bedoel) vind om hier anoniem op een forum mijn verhaal te doen dan irl. Triest eigenlijk hè?
Autism is not a processing error. It’s a different operating system
maandag 1 mei 2017 00:06
@Louise en Bloody Mary, dat weghouden uit je gevoelswereld herken ik. Ik pas het pas sinds een paar jaar toe op advies van mijn vriend die al jaaaaren zo met zijn eigen ouders en zus omgaat. Het is de enige manier om je staande te houden, al kost het mij moeite maar dat heeft meer te maken met het feit dat ik eigenlijk nog steeds niet 100% accepteer dat ik een vader heb als hoe hij is.
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
maandag 1 mei 2017 00:14
Ik snap precies wat je bedoelt. Ik sprak er ook met niemand over. Ik weet niet zeker of ik door had dat het niet normaal was. Je gaat jezelf ook voor de gek houden om te kunnen overleven. Ik sprak er dus met niemand over omdat ik me schaamde, omdat ik dacht zelf zo moeilijk persoon te zijn.
Maar aan de andere kant: ik ging altijd liever bij anderen of buiten spelen. Kwam er iemand bij ons dan ging ik met die vriendin op mn kamer spelen ( enige plek waar ik me veilig voelde, met de deur altijd op slot gedraaid! Al moest ik die dan wel weer open draaien als mn vader heel boos was om de klappen te ontvangen).
En ik nam mn ouders al vrij jong niet meer heel serieus, was ook overtuigd geadopteerd te zijn.
Ik herken het ook hoor, in contact met mn ouders ( ze zijn nu lang niet zo erg meer als vroeger). Maar vooral bij mn moeder: dat onderhuidse, die steken onder water, minachting. En ook al ben ik 30 plus, ik pas me er toch aan aan ( wordt niet boos, hou me in).
Al hoewel ik laatst toen ze echt te ver gingen, voor het eerst sinds jaren weer boos werd ( als puber kon ik dat ook), ik was wel trots op mezelf.
quote:Witchy schreef op 30 april 2017 @ 23:29:
[...]
Ja ik snap wat je bedoelt, en toch... zouden we ergens diep van binnen toch niet geweten hebben dat het niet normaal was hoe het er thuis aan toeging? Ik bedoel, ik heb er nooit met iemand over gesproken, en zou je dat niet juist wel doen als je denkt dat het 'normaal' is wat je meemaakt? Begrijpt iemand van jullie wat ik bedoel, ik weet niet zo goed hoe ik mijn gedachten onder woorden moet brengen... maar misschien heeft één van jullie hier een idee over?
Overigens zit er bij mijn moeder nog steeds achter elk woord, en vooral ongesproken woord, een zee van minachting. Denk niet dat dat er ooit nooit uitgaat. Iemand heeft mij ooit eens gezegd: zij verandert niet meer, jij kunt het effect ervan op jou veranderen door er anders mee om te gaan. Ik denk dat zij daarin gelijk heeft, maar zodra mijn moeder in de buurt is, verander ik in één seconde in dat onmondige kind wat ik ooit was.
Maar aan de andere kant: ik ging altijd liever bij anderen of buiten spelen. Kwam er iemand bij ons dan ging ik met die vriendin op mn kamer spelen ( enige plek waar ik me veilig voelde, met de deur altijd op slot gedraaid! Al moest ik die dan wel weer open draaien als mn vader heel boos was om de klappen te ontvangen).
En ik nam mn ouders al vrij jong niet meer heel serieus, was ook overtuigd geadopteerd te zijn.
Ik herken het ook hoor, in contact met mn ouders ( ze zijn nu lang niet zo erg meer als vroeger). Maar vooral bij mn moeder: dat onderhuidse, die steken onder water, minachting. En ook al ben ik 30 plus, ik pas me er toch aan aan ( wordt niet boos, hou me in).
Al hoewel ik laatst toen ze echt te ver gingen, voor het eerst sinds jaren weer boos werd ( als puber kon ik dat ook), ik was wel trots op mezelf.
quote:Witchy schreef op 30 april 2017 @ 23:29:
[...]
Ja ik snap wat je bedoelt, en toch... zouden we ergens diep van binnen toch niet geweten hebben dat het niet normaal was hoe het er thuis aan toeging? Ik bedoel, ik heb er nooit met iemand over gesproken, en zou je dat niet juist wel doen als je denkt dat het 'normaal' is wat je meemaakt? Begrijpt iemand van jullie wat ik bedoel, ik weet niet zo goed hoe ik mijn gedachten onder woorden moet brengen... maar misschien heeft één van jullie hier een idee over?
Overigens zit er bij mijn moeder nog steeds achter elk woord, en vooral ongesproken woord, een zee van minachting. Denk niet dat dat er ooit nooit uitgaat. Iemand heeft mij ooit eens gezegd: zij verandert niet meer, jij kunt het effect ervan op jou veranderen door er anders mee om te gaan. Ik denk dat zij daarin gelijk heeft, maar zodra mijn moeder in de buurt is, verander ik in één seconde in dat onmondige kind wat ik ooit was.
maandag 1 mei 2017 00:21
Over het "ergens wel weten dat het niet normaal is" kan ik zeggen dat ik mij vanaf kinds af aan al schaamde voor het gedrag van mijn vader en als reactie daarop de mensen tegen hij wie hij naar deed ging pleasen, of dit nu bekenden waren of onbekenden. Ik herinner mij nog een voorbeeld van jaaaren geleden waarin ik met hem naar een restaurant ging en hem trakteerde van mijn eerste salaris (mijn moeder lag toen ziek op bed of zoiets). Niets was goed genoeg, de bediening niet, het eten niet (de bediening hartelijk en aardig maar wat onervaren en het eten was uitstekend) en dat stak hij niet bepaald onder stoelen of banken: eten twee keer terugsturen, vragen waar serveerster haar opleiding had genoten etc..en dat alles op zeeeer hautaine nare toon.
Ik heb toen bij het afrekenen een zeer royale fooi gegeven als goedmaker voor zijn gedrag en in de auto terug ben ik tegen hem tekeer gegaan.
Waar ik op mijn beurt benieuwd naar ben: hoe gingen jullie om met het verzachten van jullie pijn op het moment dat je je zaken nog niet of nog maar half bewust was en je moest met je ouders "dealen of verplicht optrekken". Ik heb bijvoorbeeld de afgelopen jaren stevig wijn gedronken als hij op bezoek kwam of met een sporadisch etentje, feestdagen o.i.d, dan was ik wat meer mellow en boeide het mij allemaal niet meer zo.
Ik heb dit nooit zo als drankprobleem ervaren omdat ik verder oké ben met drinken (met mate en soms een uitschieter) maar het mechanisme gekoppeld aan het gedrag is natuurlijk helemaal niet zo oké.
Ik heb toen bij het afrekenen een zeer royale fooi gegeven als goedmaker voor zijn gedrag en in de auto terug ben ik tegen hem tekeer gegaan.
Waar ik op mijn beurt benieuwd naar ben: hoe gingen jullie om met het verzachten van jullie pijn op het moment dat je je zaken nog niet of nog maar half bewust was en je moest met je ouders "dealen of verplicht optrekken". Ik heb bijvoorbeeld de afgelopen jaren stevig wijn gedronken als hij op bezoek kwam of met een sporadisch etentje, feestdagen o.i.d, dan was ik wat meer mellow en boeide het mij allemaal niet meer zo.
Ik heb dit nooit zo als drankprobleem ervaren omdat ik verder oké ben met drinken (met mate en soms een uitschieter) maar het mechanisme gekoppeld aan het gedrag is natuurlijk helemaal niet zo oké.
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
maandag 1 mei 2017 00:33
quote:sprokkelientje schreef op 01 mei 2017 @ 00:21:
Over het "ergens wel weten dat het niet normaal is" kan ik zeggen dat ik mij vanaf kinds af aan al schaamde voor het gedrag van mijn vader en als reactie daarop de mensen tegen hij wie hij naar deed ging pleasen, of dit nu bekenden waren of onbekenden. Ik herinner mij nog een voorbeeld van jaaaren geleden waarin ik met hem naar een restaurant ging en hem trakteerde van mijn eerste salaris (mijn moeder lag toen ziek op bed of zoiets). Niets was goed genoeg, de bediening niet, het eten niet (de bediening hartelijk en aardig maar wat onervaren en het eten was uitstekend) en dat stak hij niet bepaald onder stoelen of banken: eten twee keer terugsturen, vragen waar serveerster haar opleiding had genoten etc..en dat alles op zeeeer hautaine nare toon.
Ik heb toen bij het afrekenen een zeer royale fooi gegeven als goedmaker voor zijn gedrag en in de auto terug ben ik tegen hem tekeer gegaan.
Waar ik op mijn beurt benieuwd naar ben: hoe gingen jullie om met het verzachten van jullie pijn op het moment dat je je zaken nog niet of nog maar half bewust was en je moest met je ouders "dealen of verplicht optrekken". Ik heb bijvoorbeeld de afgelopen jaren stevig wijn gedronken als hij op bezoek kwam of met een sporadisch etentje, feestdagen o.i.d, dan was ik wat meer mellow en boeide het mij allemaal niet meer zo.
Ik heb dit nooit zo als drankprobleem ervaren omdat ik verder oké ben met drinken (met mate en soms een uitschieter) maar het mechanisme gekoppeld aan het gedrag is natuurlijk helemaal niet zo oké.
Ik persoonlijk ga me terugtrekken in mezelf, automatisch. Wordt stil en sluit me letterlijk af als dingen 'te dichtbij' komen, of me teveel doen terugdenken aan vroeger, of als (vooral) moeder over mijn grenzen heen dendert. Kan ze heel goed en maakt daar graag en vaak gebruik van. Soms ga ik zelfs letterlijk even weg, als de situatie het toe laat, bijvoorbeeld als mijn man erbij is en hij het gesprek kan 'overnemen'. Nu heb ik het 'geluk' dat ik, evenals mijn vader, asperger heb, en van hem is iedereen gewend dat hij zich af en toe even terugtrekt als het hem even teveel wordt. Ik heb dit idee een beetje overgenomen, maar gebruik het meer om mijn frustratie over moeders gedrag even te 'verwerken' . Wat natuurlijk nooit lukt in zo'n korte tijd.
Soms, en dat lijkt op jouw manier van ermee dealen, alleen neem ik een diazepam ipv wijn, maar de motivatie en het doel is hetzelfde.
Over het "ergens wel weten dat het niet normaal is" kan ik zeggen dat ik mij vanaf kinds af aan al schaamde voor het gedrag van mijn vader en als reactie daarop de mensen tegen hij wie hij naar deed ging pleasen, of dit nu bekenden waren of onbekenden. Ik herinner mij nog een voorbeeld van jaaaren geleden waarin ik met hem naar een restaurant ging en hem trakteerde van mijn eerste salaris (mijn moeder lag toen ziek op bed of zoiets). Niets was goed genoeg, de bediening niet, het eten niet (de bediening hartelijk en aardig maar wat onervaren en het eten was uitstekend) en dat stak hij niet bepaald onder stoelen of banken: eten twee keer terugsturen, vragen waar serveerster haar opleiding had genoten etc..en dat alles op zeeeer hautaine nare toon.
Ik heb toen bij het afrekenen een zeer royale fooi gegeven als goedmaker voor zijn gedrag en in de auto terug ben ik tegen hem tekeer gegaan.
Waar ik op mijn beurt benieuwd naar ben: hoe gingen jullie om met het verzachten van jullie pijn op het moment dat je je zaken nog niet of nog maar half bewust was en je moest met je ouders "dealen of verplicht optrekken". Ik heb bijvoorbeeld de afgelopen jaren stevig wijn gedronken als hij op bezoek kwam of met een sporadisch etentje, feestdagen o.i.d, dan was ik wat meer mellow en boeide het mij allemaal niet meer zo.
Ik heb dit nooit zo als drankprobleem ervaren omdat ik verder oké ben met drinken (met mate en soms een uitschieter) maar het mechanisme gekoppeld aan het gedrag is natuurlijk helemaal niet zo oké.
Ik persoonlijk ga me terugtrekken in mezelf, automatisch. Wordt stil en sluit me letterlijk af als dingen 'te dichtbij' komen, of me teveel doen terugdenken aan vroeger, of als (vooral) moeder over mijn grenzen heen dendert. Kan ze heel goed en maakt daar graag en vaak gebruik van. Soms ga ik zelfs letterlijk even weg, als de situatie het toe laat, bijvoorbeeld als mijn man erbij is en hij het gesprek kan 'overnemen'. Nu heb ik het 'geluk' dat ik, evenals mijn vader, asperger heb, en van hem is iedereen gewend dat hij zich af en toe even terugtrekt als het hem even teveel wordt. Ik heb dit idee een beetje overgenomen, maar gebruik het meer om mijn frustratie over moeders gedrag even te 'verwerken' . Wat natuurlijk nooit lukt in zo'n korte tijd.
Soms, en dat lijkt op jouw manier van ermee dealen, alleen neem ik een diazepam ipv wijn, maar de motivatie en het doel is hetzelfde.
Autism is not a processing error. It’s a different operating system
