Ervaringen delen liefdeloze jeugd

Tja Witchy...ik ga soms ook letterlijk weg en dan neemt ook mijn vriend het gesprek even over (ik doe dat bij zijn ouders voor hem ).

Ik sta dan ook bekend om mijn zeeeeeer uitgebreide maaltijden die een hoop voorbereiding kosten als zowel hij als de ouders van mijn vriend komen eten..., zo ook heb ik in huis de broek aan qua bbq-en (prima escape om niet deel te hoeven nemen aan al die zuignapgesprekken)

Enorm fijn trouwens zeg dit topic

Ja, hoe moeilijk ook, inderdaad ook fijn.

En we kunnen nog wat escape-mogelijkheden van elkaar leren



Sprokkelientje is het in jouw geval alleen je vader? En hoe gedraagt je moeder zich daarbij?

(Sorry als je het al eerder vermeld hebt, heb wel het hele topic gelezen maar weet niet meer wie wat heeft geschreven)



Julia jij doet dus hetzelfde als ik. Gaat het bij jou ook zo automatisch?

Heel fijn topic. Vooral omdat het " een feest" van herkenning is.



@witchy, ja gaat vanzelf. Ik kan het ook niet anders. Mn ouders geven dat nu ook als reden aan waarom ik zo moeilijk was vroeger...

En toen geloofde ik ze daar ook in en verweet ik mezelf weer waarom ik niet gewoon normaal kon doen tegen ze. Nu weet ik wel beter, was gewoon overlevingsmechanisme. En die is er nog steeds, omdat ze nog steeds niet te vertrouwen zijn. Dus heb het geprobeerd af te leren maar was niet te doen;).

Julia, ik denk dat je de spijker op z'n kop slaat. Ik deed dat ook al van jongs af aan. Ik was - volgens moeder - ook altijd moeilijk. Ik was niet moeilijk, ik wist gewoon niet hoe ik me moest gedragen om aan al haar eisen te voldoen. Ik moest vooral altijd 'normaal' doen. Maar wat is normaal voor een 4jarig kind? Daar heb je toch helemaal geen idee van? En wat ik ook deed, of juist niet deed, het was tóch nooit goed...

@witchy: Dat geeft niet, mijn moeder is bijna 10 jaar dood nu. Zij heeft mij zo goed mogelijk beschermd en stond "verbaal" haar mannetje wel tegen hem waardoor hij dan (kortstondig) inbond. Toch (en dat is geen excuus) was zij ook een typisch kind van haar tijd: geboren in de oorlog en op haar beurt weer kind van een vrouw met een oorlogstrauma, waardoor angst en paniek (waar ik oergezellig ook een staartje van mee heb gekregen uiteraard).



Geestelijk en emotioneel kon ik wel bij haar terecht..gelukkig.

Met dan kind van haar tijd bedoelde ik ook dat het eigenlijk not done was te scheiden...dat deed je niet "zomaar"...kijk als je man je nou sloeg of aan je kind zat ja dan wel maar nee...je gaat niet zomaar weg etc..etc.."



Op haar sterfbed heeft zij mij in één van onze laatste gesprekken verteld dat ze diep in haar hart eigenlijk al bij hem weg had willen gaan toen ik nog een kind was maar dat eigenlijk nooit door heeft durven zetten, "want ja...waar moest ik naartoe".

Ik heb dit geaccepteerd al heb ik wel gezegd: "had het maar gedaan", waarna we allebei moesten lachen.



Op dit zelfde sterfbed heeft hij ook nog een hoop zaken voor haar weten te verzieken m.b.t. haar persoonlijke spulletjes en wat ze daarmee wilde (wegens herkenbaarheid treed ik hierover niet in detail)

quote:Witchy schreef op 01 mei 2017 @ 01:00:

Julia, ik denk dat je de spijker op z'n kop slaat. Ik deed dat ook al van jongs af aan. Ik was - volgens moeder - ook altijd moeilijk. Ik was niet moeilijk, ik wist gewoon niet hoe ik me moest gedragen om aan al haar eisen te voldoen. Ik moest vooral altijd 'normaal' doen. Maar wat is normaal voor een 4jarig kind? Daar heb je toch helemaal geen idee van? En wat ik ook deed, of juist niet deed, het was tóch nooit goed...Nee, daar heb je ook geen idee van, dat fuckt zo met je en in wezen wordt dan al het zaadje geplant van het monster waar je je latere leven last van krijgt...en dan begrijp je er nog niets van, hol je als een ongeleid projectiel achter de feiten aan en snap je geen ruk van je eigen emoties, zo ook zie je de verbanden (nog) niet. Sommige mensen gaan dat nooit zien weet ik inmiddels vanuit familieverband.

Oh Sprokkelientje wat verdrietig. Wel fijn dat je er met je moeder nog over hebt kunnen spreken. En fijn dat je in ieder geval je moeder had die voor je opkwam.

En wat naar dat je vader zelfs na haar dood haar niet eervol kon behandelen en zijn stempel op zaken moest drukken. Heel triest.

Ik heb trouwens heel lang geprobeerd mijn moeders gedrag te vergoeilijken, zij was ook een oorlogskind, en was op dezelfde manier opgevoed als mijn moeder bij mij deed (heeft ze ooit gezegd). Wat ik tot op de dag vandaag niet kan begrijpen want mijn oma was (voor mij in ieder geval) de liefste vrouw die ik kende. En, het belangrijkste, ik mocht bij haar en opa gewoon mezelf zijn. Werd nooit veroordeeld of gekleineerd, afgewezen of uitgelachen, zoals mijn moeder deed (en nog steeds doet) bij mij.

Maar toch, als ik hetzelfde ben opgevoed, kán, maar ik heb toch óók het besef dat het anders kan? Ik neem toch ook niet klakkeloos mijn moeders manier van 'opvoeden' over? Dus eigenlijk kan en mag dit geen excuus zijn.



Ik ben niet bepaald trots op mezelf, maar wel in één ding: dat ik mijn kinderen laat zijn wie ze zijn, en onvoorwaardelijk, enorm veel van ze hou. Zonder dat ik daarvoor allerlei prestaties en goed gedrag voor verlang, zoals mijn moeder van mij verlangde. En ik maar pleasen en pleasen, en die liefde en waardering heb ik tot op vandaag nog steeds niet gekregen...

Ja idd witch

Mijn moeder zei dat ook over haar moeder. De voorbeelden die ze dan gaf waren veel minder erg dan wat zij zelf deed en doet. Maar op haar beurt ziet zij niet dat zij zelf dus veel erger is geworden dan oma.

Het is wel verradelijk hoor. Een paar jaar terug was mijn oma ook de liefste. Maar de laatste jaren zie ik toch ook die nare trekjes bij haar.

Mijn oma is helaas al jaren terug overleden, maar heb nooit, maar dan ook nooit, enig vervelend trekje dan wel gedrag bij haar gezien. En ik was al ruimschoots volwassen toen zij overleed. En nogmaals, het kán, dat haar manier van mijn moeder opvoeden ook niet oké was, ik vind gewoon dat je dat niet als excuus moet willen gebruiken. Je kunt toch zelf nadenken? En bedenken hoe jij je eigen kinderen wilt opvoeden?



Ik herinner me een voorval, ik was een jaar of 8, en na weer één of andere over-de-top-boze actie van mijn moeder zei ik: 'als ik later kinderen heb, ga ik het héél anders doen'. Ik zie mijn moeder nog staan, handen in haar zij, en met zo'n neerbuigend glimlachje op haar gezicht. 'Oh ja, hoe dan?' sneerde ze en ik had natuurlijk geen idee hoe ik dat moest uitleggen, ik was 8! En ik zei, voor mijn doen heel resoluut dat ik dat niet wist, maar wel Heel Anders. Zo!

Waarop zij zei dat ze hoopte dat ik net zo'n lastig kind zou krijgen als ik zelf was, dan zou ik wel anders praten. En daarbij die koude hatelijke blik in haar ogen... brrr... zal het nooit vergeten.

Zo herkenbaar wat ik hier lees, daarom een omdat ik weet hoe rot en eenzaam je je erdoor kunt voelen soms ook al ligt het ver achter je.

En Witchy, het lijkt wel alsof wij dezelfde moeders hebben gehad, mijn moeder liep rond te bazuinen tegen moeders van mijn vriendinnetjes dat ik een probleemkind was ( ik was meer een verlegen en onzeker kind ) en als ik iets zei wat haar niet aanstond ging ze me nabauwen. Verdrietig zijn mocht ook niet want dat was dan zelfmedelijden en dan ging ze me daar mee jennen, samen met mijn vader overigens.

En nog veel meer maar dan wordt het te herkenbaar.



Ik heb me als kind in ieder geval vaak niet veilig gevoeld thuis wat heel jammer is want juist dan is het gevoel van geborgenheid zo belangrijk.

Klopt Bobby-Pin, basisveiligheid is het allergrootste goed. Als je dat thuis niet krijgt...pfffff.

Ik heb mij in die zin altijd wel veilig gevoeld als het erom ging dat ik op mijn ouders kon bouwen qua primaire basis (eten, kleding, speelgoed, aandacht en liefde, die laatste met name van mijn moeder).

Er was ook ruimte voor mijn verhalen en er werd ook wel rekening met mij gehouden (als wat er toen werd verstaan in die tijd met rekening houden).



Ik ben gelukkig ook nooit geslagen o.i.d. alleen mijn vader kon vreselijk tegen mij uitvaren...vanuit het niets (later heb ik zijn lichaamstaal leren lezen en zag ik zo zijn spanningsopbouw zodat ik er "rekening mee kon houden". Ik kan tot op de dag van vandaag vreselijk "schrikken" van plotseling verbaal geweld en mensen weten ook dat ze mij niet moeten laten schrikken, als grappig bedoeld o.i.d.

Toch zijn er een hoop dingen voorgevallen die (bij elkaar opgeteld maar ook losstaand van elkaar) tot op de dag van vandaag een grote impact op mij hebben.



Zo ben ik een keer als 10 jarig meisje vanuit het niets fors in elkaar geslagen door een groepje oudere kinderen in de buurt. Toen ik helemaal overstuur, gewond en half brakend van angst thuiskwam reageerde mijn moeder in paniek en troostte me. Mijn vader raakte eigenlijk meteen geagiteerd en wendde zich van mij af met de woorden: dat kind heeft verdomme ook altijd wat bijzonders.. en vervolgens tegen mij: waarom sla je dan ook niet terug, je moet verdomme van je af leren bijten stomme trut. Uiteindelijk kwam de wijkagent er wel aan te pas en zijn er later nog "bemiddelingsgesprekken" geweest met sommige desbetreffende ouders maar volgens mijn vader "had dat geen nut want het was toch allemaal tuig" en toen liet hij het mijn moeder opknappen.

Wat ik mij hiervan met name van herinner is de emotionele nasleep: ik voelde mij schuldig t.o.v. mijn vader en ging mijn hoofd breken over wat IK misschien fout had gedaan t.o.v. die kinderen, het was in zijn ogen allemaal tuig maar ik speelde tot die tijd weleens met een meisje wiens oudere broer bij het voorval betrokken was, wellicht had ik beter moeten weten....of zoiets.



En daar had je hem weer het mechanisme wat ik vandaag de dag de "eeuwige mindfuck" noem. Niet voor niets koos ik op latere leeftijd een partner die in een hoop opzichten op mijn vader leek, zo ook de relaties ervoor hadden er componenten van..in wezen en bij bewustwording heel logisch.



Soms als ik hem dan in zijn stoel zie zitten denk ik: moet je dat nou zien...je hebt NIEMAND meer, je bent eenzaam en verlaten en dat heb je aan jezelf te danken, want niemand was toch zo goed en zo geweldig als jij. Alleen ik en een tante bekommeren ons nog mondjesmaat en uit pure plichtsbesef om hem. Uiteraard ligt dat allemaal niet aan hem. Ik zal hem niet haten, haat is overbodige ballast en nutteloze energie verspilling maar als hij binnenkort zou overlijden zou ik er geen traan om laten.

Soms, als we nog eens ergens zijn en hij met mensen aan de praat raakt, wil charmeren en dan terloops vertelt dat ik zijn dochter ben dan gaat hij mij schat noemen en wil hij mij een knuffel geven maar ik kan dat niet meer opbrengen, die walgelijke schijnvertoning.



Ooit reageerde ik naar zijn zin niet enthousiast genoeg in een dergelijke setting en toen sprak hij grinnikend en knipogend naar die volstrekt vreemde mensen: jaaaa het is altijd al een moeilijk kind geweest, je doet het niet snel goed bij haar.



God ik word weer boos merk ik...het is even genoeg voorlopig. Ik ga voor nu weer even in de meelees/dan wel reageren op anderen-modus.

[

Ik ga tijd maken om het hele topic te lezen en terug te komen op vragen en te reageren zoals ik gisteren reeds deed op enkele berichten. Herkenningspunten las ik al her en der.

Ik hang hieraan geen tijdslimiet. Wanneer het lukt en/of uitkomt. Het is een beladen onderwerp en eigenlijk ben ik van de vermijding. Geleerd echter dat dat nou juist niet de oplossing is.



Wat therapie betreft alvast het volgende: therapie in mijn geval mbt andere problematiek. Ik heb op latere leeftijd, 30+, eetstoornis ontwikkeld. Deze uit zich ten gevolge van onverwerkte zaken uit het verleden en een destructieve manier die ik mezelf heb aangeleerd cq aangeleerd heb gekregen om met problemen te dealen. Er komen in deze therapie veel zaken aan de orde om ook met die onderliggende bagage aan de slag te gaan.

Het afsluiten wat jullie noemen herken ik. Ik was enorm in mezelf gekeerd en stil. Als ik iets zei was dat heel zachtjes. Ik ben daar enorm op aangesproken. Zeker door mijn ouders. Terwijl mijn karakter in de basis niet introvert is. Dat soort dingen ontdek ik nu pas. En nog heb ik er moeite mee om dat niet als fouten van mezelf te zien.

Mijn behoefte aan veiligheid is zo groot dat wordt steeds erger...



Ik ben echt na al die jaren verdringing in een coconnetje gaan zitten. Laat mij maar schuiven in mijn kleine wereldje. Ik hen 1 keer per maand een gesprek met de psycholoog. Dat is genoeg. Meer kan ik niet aan..



Ik heb mezelf zo lang sterk gehouden dat ik nu echt gebroken ben, het lukt niet meer. Pappen en nathouden en kleine stapjes. Sommige dingen qua huiselijk geweld zijn bizar, die zijn niet te begrijpen... Alsof het niet over mij gaat...



Ik voel mij vaak letterlijk een klein meisje..



Ik vind het knap hoe jullie je kinderen opvoeden. Ik heb geen kinderen, nooit gewild.. Ik red het net in mijn eentje..



Sprokkelientje, qua drank ben ik een tijdlang helemaal losgeslagen. Tussen mijn twintigste en mijn 30ste. Nu drink ik heel af en toe een wijntje.

Ik werd ook altijd aangesproken als boos persoon. Ik heb heel lang gedacht dat ik gewoon zo was en dat niemand mij aardig vond. Dat dat gewoon mijn karakter was. Ook dat geluk voor mij niet was weggelegd. Als ik een keer een meevaller had was dat toeval en mocht ik in mn handjes knijpen dacht ik.



Ik vaar te veel op emoties en die zijn verbonden aan ouder-kind modi.



Ook dit wat jij schrijft Versnellingsbak dat herken ik. Is mij al vaak uitgelegd maar dat kwam nooit aan tot ik het nu van je lees.

quote:Louise70 schreef op 30 april 2017 @ 19:03:

[...]





In onze familie zijn geen kleinkinderen, de cirkel is doorbroken... Er wordt geen negativiteit doorgegeven...



Dat vind ik jammer want als je kritisch bent naar je eigen gedrag en zelf de verantwoordelijkheid neemt om de cirkel te doorbreken, hoef je deze negativiteit niet door te geven. Helemaal zonder kleerscheuren kan geen enkele ouder zijn/haar kinderen groot brengen maar zolang je je maar in kunt leven in je kinderen en liefde geeft, kan het wel.

Het boek "Een gat in je ziel" van Phily Elst omschrijft de gevolgen van een liefdeloze opvoeding op een hele heldere manier en vooral wat de gevolgen zijn als de liefdeloos opgevoede vrouw zelf een kind krijgt en de moederrol moet aanvaarden. De vraag is dan of ze in het voetspoor treedt van haar moeder en de opvoeding die ze zelf kreeg aan haar kind doorgeeft of dat ze de cyclus van de overdracht weet te doorbreken. Ze doet dit aan de hand van voorbeelden en de biografieën van Maria Callas en Brigitte Bardot. In hoofdstuk 4 worden de verschillen omschreven tussen vrouwen die het opvoedingspatroon herhalen en degenen die de cyclus doorbreken. Dit doet ze aan de hand van wetenschappelijk onderzoek uit de VS. Het is me altijd al opgevallen hoeveel boeken er daar over dit onderwerp bestaan en hoe weinig hier. Kennelijk heerst hier nog teveel de mythe van het moederschap en bestaan er alleen maar slechte stiefmoeders en slechte schoonmoeders. Het is al weer een flink aantal jaren geleden dat ik dit boek heb gelezen en ik heb het er nu even bij gepakt. Het is een vreselijk interessant boek en ik ga het n.a.v. dit topic opnieuw lezen.

Phily Elst is psycholoog en omschrijft "het probleem" aan de hand van haar eigen ervaringen als psychotherapeut en op basis van wetenschappelijk onderzoek.

Ze besluit:

Dochters die door hun moeder liefdeloos zijn behandeld, werden geboren met een hypotheek op hun hoofd; de moeder verwachtte dat het dochtertje aan hen zou goedmaken wat er eerder in hun leven was mis gegaan. Deze moeders realiseerden zich niet dat een kind een emotionele investering vraagt maar gingen er tennonrechte van uit dat het dochtertje in hen zou investeren. De vrouwen die zich de pijn van hun eigen opvoeding bewust werden en besloten om hun kinderen een kansrijke start te geven, doorbraken deze cyclus. Zij brachten kinderen ter wereld die niet hypothecair belast waren en het leed niet konden overdragen op de volgende generatie. En dat ze de pijn die de liefdeloze behandeling veroorzaakt had in hun eigen leven moesten verwerken.



Feit is dat het voor velen heel moeilijk is om openlijk over een liefdeloze opvoeding te praten omdat moeders per definitie "heilig" lijken te zijn.

Ik heb ooit Carolien Roodvoets gesproken toen haar boek "niemandskinderen" net was uitgekomen en het was haar opgevallen hoe weinig belangstelling er vanuit de media was voor dit boek in tegenstelling tot haar andere boeken die vooral over de liefde en foute mannen gingen.



En uit dit topic blijkt wel weer hoe vaak een liefdeloze opvoeding in allerlei vormen en gradaties voorkomt en hoe groot de gevolgen daarvan zijn voor het verdere leven.



Over heilige moeders gesproken: "Moeders zijn geen heiligen" van Louis Schützenhöfer

Helaas is dit boek niet meer te koop maar wellicht oo marktplaats of in de bibliotheek.

Geloof me dat veel lezen over dit onderwerp inzicht geeft en dit helpt enorm bij het verwerken!

Louise wat erg!

Ik heb juist een droomwereld geschapen waarin ik heb overleefd. In mijn droomwereld kon ik me afsluiten voor het geweld. Ik fantaseerde over een gezin zoals het leek te moeten zijn. En dat moest later worden gerealiseerd en daarom heb ik doelbewust gezocht naar een partner waarmee mij dat mogelijk leek.

Ik heb mijn dromen kunnen verwezenlijken maar dat betekende niet dat ik op een zeker moment mezelf keihard tegenkwam.

Ik heb dat verwerkt met lotgenoten en door er heel veel over te lezen. Vooral de gesprekken met lotgenoten waren heel heilzaam toen ik midden in het proces zat want we konden elkaar corrigeren. Het was bizar dat je zelf je eigen valkuilen niet zag en herkende maar bij de ander wel.

quote:Woordenaar schreef op 30 april 2017 @ 20:45:

[...]





Dit exact. Ik ga volgens mij wel 'normaal' om met mijn kind (ik bedoel daarmee dat bovenstaand beschreven gedrag wel binnen de grenzen blijft van wat 'gezond' en functioneel is) maar ik ben niet de meest warme en knuffelige moeder op aarde nee. Ik denk ook vaak dat ik misschien beter geen kind had gekregen omdat ik 'm waarschijnlijk niet alles kan geven wat hij nodig heeft. Ik heb wel eens geprobeerd er met mijn partner over te praten, maar die vindt het maar een onzingedachte... "je bent echt een prima moeder hoor"



Mag ik je vragen Troeteltje hoe jij hiermee omgaat? Heb je therapie gehad en heeft dat geholpen om meer affectie te kunnen tonen?



Dit vind ik heel herkenbaar maar nu ik "ouder" (en wijzer?) ben en mijn kinderen volwassen zie ik zelf in dat het best wel meeviel en dat die twijfels in mijn botten gebeiteld waren. Ik meende dat ik nooit iets goed deed. Dat was me immers met de paplepel ingegoten.

Als ik nu video's terug kijk van vroeger zie ik juist een hele liefdevolle moeder en verbaas me over mezelf.

Zolang je je er maar bewust van bent en er open voor staat, valt het meestal wel mee!

De moeders die de liefdeloze opvoeding herhalen, zie je niet in dit topic want die zien dat juist niet van zichzelf!

Bloemnon, ieder heeft zo zijn manier om er mee om te gaan. Mijn coconnetje is mijn leven. Ik heb leuk vrijwilligerswerk, mensen waar ik mee kan praten. Twee katten en voor nu is dat goed.



Bedenk dat niet alles maakbaar is. Er zijn vele generaties waarbij het misbruik doorgaat en niemand inziet dat er iets aan gedaan moet worden.

quote:apestaartje30 schreef op 29 april 2017 @ 18:20:

Ja, herkenbaar.

Pas sinds enkele jaren zie ik het zoals het is: mishandeling. En nog vind ik dat woord heel moeilijk om te schrijven. Aanstel of 'anderen hebben het erger'.

Hoe heb jij er nog last van nu?





Herkenning. Sluit me erbij aan.

Moeilijk te zien, accepteren (en vooral te veranderen), hoeveel invloed mishandeling kan hebben op je latere leven.

Ik schrijf graag mee.

Ik ben nu halverwege de 20 en besef nu dat mijn jeugd niet normaal was.

Later schrijf ik meer.

Sterkte voor iedereen.

Er zijn veel boeken die mij hebben geholpen het grote gemis wat meer onder ogen te zien.



"Running on empty. Overcome Your Childhood Emotional Neglect" van Jonice Webb en "Changing course" van Claudia Black zijn steengoed en hebben me erg geholpen en nog steeds pak ik ze er vaak bij. Vooral het boek van Black gaf me het gevoel dat ze als een vlieg op de muur zat, tijdens mijn jeugd, en precies wist wat er was gebeurt dat niet had gemoeten en was nagelaten dat er had moeten zijn. Dat doet enorm goed.



Maar het blijft een heel heftig proces, het gaat/zit diep, dit lees ik hier ook weer. Schuldgevoelens, schaamte....en toch houden van je ouders, diep van binnen. In mijn geval dan. Gelukkig had ik een goede band met mijn vader.



Ik heb de wijsheid in ieder geval nog niet in pacht- het is zo dubbel.

Ben er finaal aan onder door gegaan, burn out en ptss. Eindelijk kon ik 'bij' de gevoelens rondom mijn jeugd maar het is me teveel geworden. Niet puur alleen door jeugd, maar ook door de patronen die ik heb ontwikkeld om te overleven: me aanpassen, mond houden, verdwijnen.



Knuffelbeertjes heeft ook al een tijd een topic lopen, hier op het forum. Daar kun je misschien ook veel (h)erkenning en handvaten in vinden.



En vergeet niet, dezelfde schaamte die jij voelt hebben zoveel meer mensen. Ge zult je ouders eren, immers.

Dus: " Ik ken verder niemand in mijn omgeving die dit heeft meegemaakt" is niet noodzakelijkerwijs waar. Wie weet heeft je goede kennis wel ook iets soortgelijks meegemaakt.

Als je zelf opener bent erover, worden anderen dit vaak ook. Makkelijker gezegd dan gedaan, maar hier zie je alvast dat het voor meer mensen geldt.





SVP niet quoten, ik verwijder dit straks weer.