Relaties
alle pijlers
Kwetsende opmerkingen, relatie beeindigen?
dinsdag 30 september 2014 22:05
Hallo dames,
Ik wil graag even mijn hart luchten en jullie kijk hierop horen. De laatste dagen hebben mijn vriend en ik steeds vaker ruzie. Dit is in de afgelopen jaren wel vaker voorgekomen. Het leek de laatste tijd beter te gaan, tot nu.
Ik ben alles op een rij aan het zetten en kom tot de conclusie dat het misschien beter is om met deze relatie te stoppen. Dit heb ik weleens eerder gedacht maar toch maar doorgegaan, ook omdat we 2 jonge kindjes hebben. Als we geen kinderen hadden kan ik niet zo zeker zeggen of we nog samen zouden zijn, waarschijnlijk niet.
Er zijn weer kwetsende, neerbuigende dingen door hem gezegd. Zoals dat ik niks uitvoer o.a. in het huishouden en dat ik altijd met mijn luie reet op de bank lig. Wat totaal niet waar is. Ik werk parttime, de dagen dat ik thuis ben ben ik druk met de kinderen (ze zijn nog erg jong) en het huishouden. Daarnaast volg ik nog een WO opleiding. Ik vind het erg kwetsend om te horen dat de persoon waarmee ik samenleef zo over me denkt. En dat zet mij aan het denken: wil ik zelf nog wel met iemand verder die mij zo ziet?
Ik zal even wat meer over hem vertellen om het verhaal wat completer te krijgen. Hij is nogal apart. Heel lief en betrokken naar de kinderen toe. Een beetje té soms, in de zin van dat hij mij en anderen vertelt hoe we met ze om moeten gaan. Hij wil de regie overduidelijk in handen houden en mij vertellen wat ik wel en niet moet doen thuis. Hij is erg serieus, weinig/geen humor of spontaniteit. Hij heeft geen sociaal leven, alleen zijn werk, geen hobby's of vrienden. Zijn gezin staat op 1, in ieder geval de kinderen dan.
Prima, ook al passen niet al deze eigenschappen bij mij. Waar ik vooral mee zit zijn de uitspraken die hij over mij doet. Ik vind ze heel neerbuigend, kwetsend en totaal niet waar. Hij zegt het niet in woede maar meent het ook echt. Wat ik des te erger vind.
Wat vinden jullie van deze opmerkingen, als je partner dit tegen je zou zeggen? Wat zou je hiermee doen, overwegen de relatie te beëindigen (ook als er 2 jonge kindjes in het spel zijn)?
Ik wil graag even mijn hart luchten en jullie kijk hierop horen. De laatste dagen hebben mijn vriend en ik steeds vaker ruzie. Dit is in de afgelopen jaren wel vaker voorgekomen. Het leek de laatste tijd beter te gaan, tot nu.
Ik ben alles op een rij aan het zetten en kom tot de conclusie dat het misschien beter is om met deze relatie te stoppen. Dit heb ik weleens eerder gedacht maar toch maar doorgegaan, ook omdat we 2 jonge kindjes hebben. Als we geen kinderen hadden kan ik niet zo zeker zeggen of we nog samen zouden zijn, waarschijnlijk niet.
Er zijn weer kwetsende, neerbuigende dingen door hem gezegd. Zoals dat ik niks uitvoer o.a. in het huishouden en dat ik altijd met mijn luie reet op de bank lig. Wat totaal niet waar is. Ik werk parttime, de dagen dat ik thuis ben ben ik druk met de kinderen (ze zijn nog erg jong) en het huishouden. Daarnaast volg ik nog een WO opleiding. Ik vind het erg kwetsend om te horen dat de persoon waarmee ik samenleef zo over me denkt. En dat zet mij aan het denken: wil ik zelf nog wel met iemand verder die mij zo ziet?
Ik zal even wat meer over hem vertellen om het verhaal wat completer te krijgen. Hij is nogal apart. Heel lief en betrokken naar de kinderen toe. Een beetje té soms, in de zin van dat hij mij en anderen vertelt hoe we met ze om moeten gaan. Hij wil de regie overduidelijk in handen houden en mij vertellen wat ik wel en niet moet doen thuis. Hij is erg serieus, weinig/geen humor of spontaniteit. Hij heeft geen sociaal leven, alleen zijn werk, geen hobby's of vrienden. Zijn gezin staat op 1, in ieder geval de kinderen dan.
Prima, ook al passen niet al deze eigenschappen bij mij. Waar ik vooral mee zit zijn de uitspraken die hij over mij doet. Ik vind ze heel neerbuigend, kwetsend en totaal niet waar. Hij zegt het niet in woede maar meent het ook echt. Wat ik des te erger vind.
Wat vinden jullie van deze opmerkingen, als je partner dit tegen je zou zeggen? Wat zou je hiermee doen, overwegen de relatie te beëindigen (ook als er 2 jonge kindjes in het spel zijn)?
donderdag 9 oktober 2014 09:31
quote:_lupine_ schreef op 08 oktober 2014 @ 23:05:
Het verwijt van de wegwerpmoraal en YOLO vind ik ook erg ongepast hier in dit topic. Hoe krijg je het je strot uit.Eens. Prima als je het zelf anders aan zou pakken, maar een ander die dat niet zo zou doen dat voor de voeten gooien vind ik flauw en onterecht. Het is niet dat relatietherapie een tovermiddel is en het is ook niet dat mensen die niet eerst relatietherapie hebben gehad 'dus' om een scheet de handdoek in de ring gooien.
Het verwijt van de wegwerpmoraal en YOLO vind ik ook erg ongepast hier in dit topic. Hoe krijg je het je strot uit.Eens. Prima als je het zelf anders aan zou pakken, maar een ander die dat niet zo zou doen dat voor de voeten gooien vind ik flauw en onterecht. Het is niet dat relatietherapie een tovermiddel is en het is ook niet dat mensen die niet eerst relatietherapie hebben gehad 'dus' om een scheet de handdoek in de ring gooien.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
donderdag 9 oktober 2014 18:16
Dank je linvie! En insgelijks, ik lees uit jouw woorden ook dat je helaas door hetzelfde heen ging, maar ook welke wijze lessen je eruit trok
En nu weer een relatiebreuk
- bah...ik wens je veel sterkte en wil je zeggen dat je woorden TO erg kunnen steunen, denk ik. Zo waar, dat aan jezelf gaan twijfelen het begin van het einde is; dat zie ik nu ook. Helaas is het niet te voorkomen: hoe langer je in een relatie zit waarin je stelselmatig wordt ondermijnd, hoe moeilijker het is om het 'buiten' jezelf te houden. En je verwacht het ook niet, dat degene die je lief hebt en met wie je alles deelt een oogmerk zou kunnen hebben dat meer met controle dan met liefde te maken heeft. Maar als je wel weer geleidelijk afstand kunt nemen, kan het bergopwaarts gaan. En daarvoor moeten je ogen eerst open en moet je patronen doorzien.
En nu weer een relatiebreuk
- bah...ik wens je veel sterkte en wil je zeggen dat je woorden TO erg kunnen steunen, denk ik. Zo waar, dat aan jezelf gaan twijfelen het begin van het einde is; dat zie ik nu ook. Helaas is het niet te voorkomen: hoe langer je in een relatie zit waarin je stelselmatig wordt ondermijnd, hoe moeilijker het is om het 'buiten' jezelf te houden. En je verwacht het ook niet, dat degene die je lief hebt en met wie je alles deelt een oogmerk zou kunnen hebben dat meer met controle dan met liefde te maken heeft. Maar als je wel weer geleidelijk afstand kunt nemen, kan het bergopwaarts gaan. En daarvoor moeten je ogen eerst open en moet je patronen doorzien.
Until you have stood in another woman’s stilettos, you will never begin to know the year of pain she felt breaking them in. (S. L. Alder)
donderdag 9 oktober 2014 22:53
quote:misia schreef op 08 oktober 2014 @ 21:09:
Lieve TO, ook al is het allemaal voor mij jaren geleden, en heb ik niet alles gelezen hier, nóg kan ik er buikpijn van krijgen als ik topics lees zoals deze. Vanwege de herkenbaarheid van de verbale mishandeling die je moet ondergaan door de man die vast gelijktijdig zegt en blijft beweren dat hij van je houdt.
Wat is liefde, eigenlijk? Als je er een klomp in je maag van krijgt?
Ik denk dat ik heel erg veel herken, en ook zou kunnen schrijven. Over hoe het voor mij was, en hoe alleen en zoekend ik me heb gevoeld. Ik voelde: er klopt iets niet. Dit is niet normaal. Ik merkte het aan een zeurend gevoel in mij, de stekende pijn bij een rotopmerking en mijn neiging om vaak en lang van huis te blijven - maar er écht de vinger op leggen kon ik niet. Ik herinner me die tijd als eenzaam. En ik denk dat het ook eenzaam IS, om met dit gedrag te leven.
Maar ik zal niet veel in details treden over mij. Ik wil je een hart onder de riem steken, en je vooral aanraden om je verder te verdiepen in de patronen. Hoe eng en moeilijk ook, probeer deze vragen die je nu jezelf en ons hier stelt, te volgen. Ze leiden naar vrijheid, de kracht die onder dit alles aanwezig is in je, die zit er. Probeer daarbij te blijven.
Ik zeg bewust niet: ga bij hem weg, of blijf. Ik wil je alleen op het hart drukken: blijf bij de vragen die je in jezelf voelt opdoemen. Redeneer ze zo min mogelijk weg. Schuif niet meer alles onder het tapijt. Dek niet meer alles af, maar blijf bij die gevoelens van onmacht, verdriet, verwardheid of wat je dan ook maar voelt (dat weet jij alleen). Omdat al die vragen en gevoelens je de weg hieruit zullen wijzen.
Het leidde mij naar het lezen van de boeken van Patricia Evans. Ze heeft me het leven gered. Ik kan het niet anders stellen. In een tijd dat ik me zo alleen voelde is zij, een schrijfster die ik nog niet eens ooit ontmoette, bij me komen zitten. Door haar boeken, heeft ze me de hand gerijkt en ben ik dingen zoveel beter gaan begrijpen.
Ze heeft ook een website: www.verbalabuse.com
Als je haar boeken zou willen lezen, raad ik je aan te beginnen met The verbally abusive relationship. How to recognize and how to respond. OMdat dat een goede basis legt voor haar andere boeken, waarbij ik Controlling people ook enorm verhelderend en troostend vond.
Ze zijn allemaal in te zien op amazon.
Je staat niet alleen. Zoveel vrouwen weten, helaas uit ervaring, waar je het over hebt. Zo goed zelfs, dat woorden tekort schieten.
Daarom, probeer goed je ogen open te houden, met behulp van de boeken van Evans.
En onthoud erbij: je hoeft nergens een beslissing over te nemen. Niets staat in steen gegrift. Maar loop deze weg die je met dit topic bent ingeslagen voorzichtig en zo goed en zo kwaad als het gaat verder. Het is JOUW weg, en je hoeft mijn advies om te gaan lezen ook helemaal niet op te volgen als je daar nu niet voor voelt. Probeer dan andere wegen te vinden die ervoor zorgen dat je inzicht wordt vergroot in mishandeling. Want dat zijn de opmerkingen die hij naar jou doet: verbale mishandeling. Dat is wat je nu overkomt. En nee, dat maakt hem nog geen slecht mens dat je zo spoedig mogelijk zou moeten verlaten. Maar het is wel zoals het is. Probeer alles als in een caleidoscopisch patroon te gaan zien, de veelheid aan mooie en nare dingen naast elkaar. Probeer wat je voelt verder uit elkaar te rafelen. Hoe voel je je bij hem? Wat is de teneur, de ondertoon, in je relatie. Voel je je op eieren lopen of vrij om te zijn wie je bent en wie je kinderen zijn? Hoe zie je liefde, voor jou? Wat is liefde eigenlijk? Is het liefdevol hoe je vent zich gedraagt? Waarom wel/niet/niet altijd?
Tot je het HELE beeld van jullie relatie voor je ziet, in plaats van alleen een blurry onderbuikgevoel en die vraag: waarom voel ik me soms zo weird over dingen/opmerkingen/situaties? Dat is het begin, maar bij lange na niet het hele verhaal.
Naast Evans vond ik ook Lundy Bancroft een gigantisch inzicht bieden, dat me destijds uit dat moeras van verwarrende vragen trok: Why does he do that? Inside the minds of angry and controlling men.
Maar dit boek is zeer confronterend, ik zou hier niet mee beginnen.
Nogmaals, neem de tijd en benader dit alles op jouw manier.
Ik dacht daarbij vaak aan een spreuk van Martin Luther King, op al die momenten dat ik het te erg vond wat ik meer en meer begon in te zien over mijn relatie en niet meer wist waar in godesnaam te beginnen:
“You don't have to see the whole staircase, to take the first step”
En die heb je gezet, met dit topic
Tot slot nogmaals mijn vraag aan jou (en destijds aan mijzelf): Wat is liefde, eigenlijk? Als je er een klomp in je maag van krijgt?
Dank je voor je lieve reactie en mooi verwoord.
Ik vind onze relatie nogal verwarrend. Aan de ene kant zijn er de rotte opmerkingen die gezegd worden (in een ruzie). Aan de andere kant is hij lief maar dit vind ik vaak wat gemaakt overkomen. Het voelt niet helemaal lekker zeg maar.
Hoe voel ik me bij hem? Wisselend, soms goed soms totaal niet. Ik moet eerlijk zeggen dat onze persoonlijkheden niet goed bijelkaar passen vind ik. Ik mis bv heel erg humor in onze relatie. Ik kan nooit eens lekker met hem lachen. Dit is iets waar ik me blij door voel en als ik lach dan kan hij me aankijken van ??
Ik voel me niet op eieren lopen want ook al weet ik dat hij dingen tegen me gebruikt in een ruzie, of ze misschien niet leuk vindt, daar trek ik me niks van aan. Ik zal ze blijven doen ook al vindt hij dit minder leuk.
Wat is liefde eigenlijk en hoe zie ik liefde? Hele goede vraag waar ik het antwoord niet op weet. Ik heb al eens eerder een lange relatie gehad van 8 jaar en samengewoond maar daar had ik ook niet heel sterk het houden van gevoel. Nu heb ik dat ook niet. Kan zijn dat het niet de juiste personen voor mij zijn of ik ben er te nuchter voor om echt zielsveel van iemand te houden.
Hij gedraagt zich vaak liefdevol naar mij toe maar zoals ik al zei komt het op mij vaak wat gemaakt over. Kan niet precies uitleggen waarom ik dat zo voel. Hij zal het uiteraard goed bedoelen die lieve gebaren. De opmerkingen die hij zegt in ruzies/gesprekken vind ik niet liefdevol.
Wat ik ook erg vervelend vindt is dat hij altijd ontkent. Zoals dat ik niet met onze kinderen mocht lachen en praten tijdens het eten. Dan zegt hij: dat heb ik niet gezegd, ik zei alleen dat ik zelf niet mee wou doen. Hij heeft echt wel gezegd dat praten en lachen voor na het eten was. Dat ontkennen word ik ook zo moe van, dat maakt het heel lastig praten met iemand.
Dat onderbuik gevoel herken ik en dat bestaat bij mij voornamelijk dat ik constant denk/voel we passen niet bijelkaar. Vaak wil ik van dit gevoel af en gewoon leven maar het blijft aanwezig.
Lieve TO, ook al is het allemaal voor mij jaren geleden, en heb ik niet alles gelezen hier, nóg kan ik er buikpijn van krijgen als ik topics lees zoals deze. Vanwege de herkenbaarheid van de verbale mishandeling die je moet ondergaan door de man die vast gelijktijdig zegt en blijft beweren dat hij van je houdt.
Wat is liefde, eigenlijk? Als je er een klomp in je maag van krijgt?
Ik denk dat ik heel erg veel herken, en ook zou kunnen schrijven. Over hoe het voor mij was, en hoe alleen en zoekend ik me heb gevoeld. Ik voelde: er klopt iets niet. Dit is niet normaal. Ik merkte het aan een zeurend gevoel in mij, de stekende pijn bij een rotopmerking en mijn neiging om vaak en lang van huis te blijven - maar er écht de vinger op leggen kon ik niet. Ik herinner me die tijd als eenzaam. En ik denk dat het ook eenzaam IS, om met dit gedrag te leven.
Maar ik zal niet veel in details treden over mij. Ik wil je een hart onder de riem steken, en je vooral aanraden om je verder te verdiepen in de patronen. Hoe eng en moeilijk ook, probeer deze vragen die je nu jezelf en ons hier stelt, te volgen. Ze leiden naar vrijheid, de kracht die onder dit alles aanwezig is in je, die zit er. Probeer daarbij te blijven.
Ik zeg bewust niet: ga bij hem weg, of blijf. Ik wil je alleen op het hart drukken: blijf bij de vragen die je in jezelf voelt opdoemen. Redeneer ze zo min mogelijk weg. Schuif niet meer alles onder het tapijt. Dek niet meer alles af, maar blijf bij die gevoelens van onmacht, verdriet, verwardheid of wat je dan ook maar voelt (dat weet jij alleen). Omdat al die vragen en gevoelens je de weg hieruit zullen wijzen.
Het leidde mij naar het lezen van de boeken van Patricia Evans. Ze heeft me het leven gered. Ik kan het niet anders stellen. In een tijd dat ik me zo alleen voelde is zij, een schrijfster die ik nog niet eens ooit ontmoette, bij me komen zitten. Door haar boeken, heeft ze me de hand gerijkt en ben ik dingen zoveel beter gaan begrijpen.
Ze heeft ook een website: www.verbalabuse.com
Als je haar boeken zou willen lezen, raad ik je aan te beginnen met The verbally abusive relationship. How to recognize and how to respond. OMdat dat een goede basis legt voor haar andere boeken, waarbij ik Controlling people ook enorm verhelderend en troostend vond.
Ze zijn allemaal in te zien op amazon.
Je staat niet alleen. Zoveel vrouwen weten, helaas uit ervaring, waar je het over hebt. Zo goed zelfs, dat woorden tekort schieten.
Daarom, probeer goed je ogen open te houden, met behulp van de boeken van Evans.
En onthoud erbij: je hoeft nergens een beslissing over te nemen. Niets staat in steen gegrift. Maar loop deze weg die je met dit topic bent ingeslagen voorzichtig en zo goed en zo kwaad als het gaat verder. Het is JOUW weg, en je hoeft mijn advies om te gaan lezen ook helemaal niet op te volgen als je daar nu niet voor voelt. Probeer dan andere wegen te vinden die ervoor zorgen dat je inzicht wordt vergroot in mishandeling. Want dat zijn de opmerkingen die hij naar jou doet: verbale mishandeling. Dat is wat je nu overkomt. En nee, dat maakt hem nog geen slecht mens dat je zo spoedig mogelijk zou moeten verlaten. Maar het is wel zoals het is. Probeer alles als in een caleidoscopisch patroon te gaan zien, de veelheid aan mooie en nare dingen naast elkaar. Probeer wat je voelt verder uit elkaar te rafelen. Hoe voel je je bij hem? Wat is de teneur, de ondertoon, in je relatie. Voel je je op eieren lopen of vrij om te zijn wie je bent en wie je kinderen zijn? Hoe zie je liefde, voor jou? Wat is liefde eigenlijk? Is het liefdevol hoe je vent zich gedraagt? Waarom wel/niet/niet altijd?
Tot je het HELE beeld van jullie relatie voor je ziet, in plaats van alleen een blurry onderbuikgevoel en die vraag: waarom voel ik me soms zo weird over dingen/opmerkingen/situaties? Dat is het begin, maar bij lange na niet het hele verhaal.
Naast Evans vond ik ook Lundy Bancroft een gigantisch inzicht bieden, dat me destijds uit dat moeras van verwarrende vragen trok: Why does he do that? Inside the minds of angry and controlling men.
Maar dit boek is zeer confronterend, ik zou hier niet mee beginnen.
Nogmaals, neem de tijd en benader dit alles op jouw manier.
Ik dacht daarbij vaak aan een spreuk van Martin Luther King, op al die momenten dat ik het te erg vond wat ik meer en meer begon in te zien over mijn relatie en niet meer wist waar in godesnaam te beginnen:
“You don't have to see the whole staircase, to take the first step”
En die heb je gezet, met dit topic
Tot slot nogmaals mijn vraag aan jou (en destijds aan mijzelf): Wat is liefde, eigenlijk? Als je er een klomp in je maag van krijgt?
Dank je voor je lieve reactie en mooi verwoord.
Ik vind onze relatie nogal verwarrend. Aan de ene kant zijn er de rotte opmerkingen die gezegd worden (in een ruzie). Aan de andere kant is hij lief maar dit vind ik vaak wat gemaakt overkomen. Het voelt niet helemaal lekker zeg maar.
Hoe voel ik me bij hem? Wisselend, soms goed soms totaal niet. Ik moet eerlijk zeggen dat onze persoonlijkheden niet goed bijelkaar passen vind ik. Ik mis bv heel erg humor in onze relatie. Ik kan nooit eens lekker met hem lachen. Dit is iets waar ik me blij door voel en als ik lach dan kan hij me aankijken van ??
Ik voel me niet op eieren lopen want ook al weet ik dat hij dingen tegen me gebruikt in een ruzie, of ze misschien niet leuk vindt, daar trek ik me niks van aan. Ik zal ze blijven doen ook al vindt hij dit minder leuk.
Wat is liefde eigenlijk en hoe zie ik liefde? Hele goede vraag waar ik het antwoord niet op weet. Ik heb al eens eerder een lange relatie gehad van 8 jaar en samengewoond maar daar had ik ook niet heel sterk het houden van gevoel. Nu heb ik dat ook niet. Kan zijn dat het niet de juiste personen voor mij zijn of ik ben er te nuchter voor om echt zielsveel van iemand te houden.
Hij gedraagt zich vaak liefdevol naar mij toe maar zoals ik al zei komt het op mij vaak wat gemaakt over. Kan niet precies uitleggen waarom ik dat zo voel. Hij zal het uiteraard goed bedoelen die lieve gebaren. De opmerkingen die hij zegt in ruzies/gesprekken vind ik niet liefdevol.
Wat ik ook erg vervelend vindt is dat hij altijd ontkent. Zoals dat ik niet met onze kinderen mocht lachen en praten tijdens het eten. Dan zegt hij: dat heb ik niet gezegd, ik zei alleen dat ik zelf niet mee wou doen. Hij heeft echt wel gezegd dat praten en lachen voor na het eten was. Dat ontkennen word ik ook zo moe van, dat maakt het heel lastig praten met iemand.
Dat onderbuik gevoel herken ik en dat bestaat bij mij voornamelijk dat ik constant denk/voel we passen niet bijelkaar. Vaak wil ik van dit gevoel af en gewoon leven maar het blijft aanwezig.
donderdag 9 oktober 2014 23:01
quote:linvie schreef op 08 oktober 2014 @ 22:35:
Mooie reactie @misia! Helaas ook voor mij herkenbaar, en prachtig herkenbaar beschreven door Misia.
TO klaagt niet over ups and downs, irritaties binnen een relatie, geven en nemen. Er wordt een grens overschreden, en die heet respect. En die grens is voor sommigen moeilijk aan te voelen, en dat maakt je onzeker: zeur ik? Is dit normaal? Gebeurt dit ook in andere (goede) relaties? Het is zo moeilijk om je vinger op te leggen, en zo moeilijk aan anderen uit te leggen. Helemaal wanneer mensen beginnen met oordelen, dat je niet moet zeuren, dat je niet 'zomaar' uit elkasr moet gaan, als je kids hebt. NIEMAND GAAT ZOMAAR UIT ELKAAR, met kids of zonder kids. En iedereen probeert het zo goed mogelijk voor zijn of haar kinderen.
Het belangrijkste: het is NIET normaal wanneer iemand zoiets tegen je zegt. Niemand. Óók niet je geliefde. Soms ga je toch over iemands grens heen. Als je dat weet of hebt gevoeld, of je wordt verteld, dan biedt je je excuus aan en zet je je in om de schade te herstellen, het vertrouwen terug te winnen.
Wat je gebeurt is niet ok.
De grote vraag voor jezelf: hoe komt het dat je je grenzen zo makkelijk laat overschrijden? En hoe voorkom je herhaling van dit patroon?
Ergens anders las ik de tip om (gezamenlijke) therapie te benutten om jullie interactie patroon beter te begrijpen, omdat je, in welke vorm dan ook, de rest van jullie leven nog zult moeten samenwerken en overleggen.
Een oordeel vellen of iemand zich schikt in deze situatie, of uit deze situatie stapt is onzinnig. Ieder kiest zelf wat hem/haar het beste lijkt. De (harde) oordelen hier op de site irriteren mij.
Je partner reageert 'onredelijk'. Uit je reacties lees ik dat je zelf juist vrij 'logisch' en 'redelijk' redeneert. Je partner verkiest waarschijnlijk gevoel boven rede. Dat kan SUPER lastig zijn, omdat zijn gevoelens ongefilterd, en ook niet-constructief bij jou terecht komen. Je zult er echter je rest van je leven mee om moeten gaan, ook al ga je uit elkaar.
Zorg er in ieder geval voor dat je niet aan jezelf gaat twijfelen! Zorg dat je je zelfvertrouwen houdt. Dat is iets anders dan ego-trippen hoor, je vertoont genoeg zelf reflectie. Maar kijk wel naar wat jouw rol waardoor je überhaupt in een voor jou nare situatie vastzit. Nogmaals, waarom zei je niet al bij de eerste keer dat het gebeurde: hallo, zo gaan we niet met elkaar om!
Ja, haha, ik heb 8 jaar in zo'n relatie gezeten, nog een tikje extremer, maar beslist zelfde thematiek. Ik had notabene een scholing op mn werk nodig over huiselijk geweld om ineens te voelen dat ik me identificeerde met 'de mishandelde vrouw', inclusief de verantwoordelijkheid die óók bij mij lag. Mijn gezin uit elkaar halen vind ik nu, 6 jaar later, nog steeds verschrikkelijk. Ik mis mn kids en wou dat ik destijds (jong en impulsief) andere keuzes had gemaakt. Maar die feiten zijn er nu eenmaal. Het gaat goed met de kids, redelijk met mij (net weer een relatiebreuk helaas, waarbij mijn tweede man veel liever en redelijker was, masr op het lastst ook weer steeds meer dit gedrag liet zien, dus wat doe ik dat ik dat laat ontstaan??).
Jouw reactie is heel herkenbaar en mooi omschreven.
Door mijn gevoelens ga ik vaak twijfelen. Ik vraag me inderdaad af hoe het in andere relaties gaat, daar zullen ook weleens nare opmerkingen voorbij vliegen. Hoe voelen mensen zich in een relatie? Dat zijn allemaal dingen waar ik regelmatig aan denk. Je hebt er misschien niet zoveel aan maar toch.
Ik laat me grenzen niet makkelijk overschrijden. Ik geef ze heel duidelijk aan naar de persoon in kwestie. Alleen als diegene er vervolgens niet zoveel mee doet dan wordt het lastiger.
Er zijn bepaalde dingen in mijn relatie die ik niet helemaal leuk vindt. Maar in hoeverre ze zo erg zijn om een relatie te verbreken is voor mij niet duidelijk. Die grens ligt natuurlijk voor iedereen ook weer ergens anders. Ik denk vaak wel als er geen kinderen in het spel waren dan was ik hier niet mee verdergegaan daarvoor zijn we te verschillend.
Mooie reactie @misia! Helaas ook voor mij herkenbaar, en prachtig herkenbaar beschreven door Misia.
TO klaagt niet over ups and downs, irritaties binnen een relatie, geven en nemen. Er wordt een grens overschreden, en die heet respect. En die grens is voor sommigen moeilijk aan te voelen, en dat maakt je onzeker: zeur ik? Is dit normaal? Gebeurt dit ook in andere (goede) relaties? Het is zo moeilijk om je vinger op te leggen, en zo moeilijk aan anderen uit te leggen. Helemaal wanneer mensen beginnen met oordelen, dat je niet moet zeuren, dat je niet 'zomaar' uit elkasr moet gaan, als je kids hebt. NIEMAND GAAT ZOMAAR UIT ELKAAR, met kids of zonder kids. En iedereen probeert het zo goed mogelijk voor zijn of haar kinderen.
Het belangrijkste: het is NIET normaal wanneer iemand zoiets tegen je zegt. Niemand. Óók niet je geliefde. Soms ga je toch over iemands grens heen. Als je dat weet of hebt gevoeld, of je wordt verteld, dan biedt je je excuus aan en zet je je in om de schade te herstellen, het vertrouwen terug te winnen.
Wat je gebeurt is niet ok.
De grote vraag voor jezelf: hoe komt het dat je je grenzen zo makkelijk laat overschrijden? En hoe voorkom je herhaling van dit patroon?
Ergens anders las ik de tip om (gezamenlijke) therapie te benutten om jullie interactie patroon beter te begrijpen, omdat je, in welke vorm dan ook, de rest van jullie leven nog zult moeten samenwerken en overleggen.
Een oordeel vellen of iemand zich schikt in deze situatie, of uit deze situatie stapt is onzinnig. Ieder kiest zelf wat hem/haar het beste lijkt. De (harde) oordelen hier op de site irriteren mij.
Je partner reageert 'onredelijk'. Uit je reacties lees ik dat je zelf juist vrij 'logisch' en 'redelijk' redeneert. Je partner verkiest waarschijnlijk gevoel boven rede. Dat kan SUPER lastig zijn, omdat zijn gevoelens ongefilterd, en ook niet-constructief bij jou terecht komen. Je zult er echter je rest van je leven mee om moeten gaan, ook al ga je uit elkaar.
Zorg er in ieder geval voor dat je niet aan jezelf gaat twijfelen! Zorg dat je je zelfvertrouwen houdt. Dat is iets anders dan ego-trippen hoor, je vertoont genoeg zelf reflectie. Maar kijk wel naar wat jouw rol waardoor je überhaupt in een voor jou nare situatie vastzit. Nogmaals, waarom zei je niet al bij de eerste keer dat het gebeurde: hallo, zo gaan we niet met elkaar om!
Ja, haha, ik heb 8 jaar in zo'n relatie gezeten, nog een tikje extremer, maar beslist zelfde thematiek. Ik had notabene een scholing op mn werk nodig over huiselijk geweld om ineens te voelen dat ik me identificeerde met 'de mishandelde vrouw', inclusief de verantwoordelijkheid die óók bij mij lag. Mijn gezin uit elkaar halen vind ik nu, 6 jaar later, nog steeds verschrikkelijk. Ik mis mn kids en wou dat ik destijds (jong en impulsief) andere keuzes had gemaakt. Maar die feiten zijn er nu eenmaal. Het gaat goed met de kids, redelijk met mij (net weer een relatiebreuk helaas, waarbij mijn tweede man veel liever en redelijker was, masr op het lastst ook weer steeds meer dit gedrag liet zien, dus wat doe ik dat ik dat laat ontstaan??).
Jouw reactie is heel herkenbaar en mooi omschreven.
Door mijn gevoelens ga ik vaak twijfelen. Ik vraag me inderdaad af hoe het in andere relaties gaat, daar zullen ook weleens nare opmerkingen voorbij vliegen. Hoe voelen mensen zich in een relatie? Dat zijn allemaal dingen waar ik regelmatig aan denk. Je hebt er misschien niet zoveel aan maar toch.
Ik laat me grenzen niet makkelijk overschrijden. Ik geef ze heel duidelijk aan naar de persoon in kwestie. Alleen als diegene er vervolgens niet zoveel mee doet dan wordt het lastiger.
Er zijn bepaalde dingen in mijn relatie die ik niet helemaal leuk vindt. Maar in hoeverre ze zo erg zijn om een relatie te verbreken is voor mij niet duidelijk. Die grens ligt natuurlijk voor iedereen ook weer ergens anders. Ik denk vaak wel als er geen kinderen in het spel waren dan was ik hier niet mee verdergegaan daarvoor zijn we te verschillend.
donderdag 9 oktober 2014 23:47
Mijn vader kon zich ook zo gedragen en was ook best wel onvoorspelbaar, als wij kinderen het gezellig hadden onder het eten kwam de vuist op tafel want het moest stil zijn aan tafel.
Ik lees hoe jouw vriend de sfeer aan tafel verpest en voel me weer dst meisje van toen, het meisje dat zich nooit meer gezelligheid laat ontnemen.
Geloof je gevoel als het zegt dat zijn lief doen gemaakt is, geloof het dan maar.
Je intuitie liegt niet.
Ik lees hoe jouw vriend de sfeer aan tafel verpest en voel me weer dst meisje van toen, het meisje dat zich nooit meer gezelligheid laat ontnemen.
Geloof je gevoel als het zegt dat zijn lief doen gemaakt is, geloof het dan maar.
Je intuitie liegt niet.
zaterdag 11 oktober 2014 12:54
quote:autumnfall schreef op 09 oktober 2014 @ 23:01:
[...]
Jouw reactie is heel herkenbaar en mooi omschreven.
Fijn!![😊]()
Door mijn gevoelens ga ik vaak twijfelen. Ik vraag me inderdaad af hoe het in andere relaties gaat, daar zullen ook weleens nare opmerkingen voorbij vliegen. Hoe voelen mensen zich in een relatie? Dat zijn allemaal dingen waar ik regelmatig aan denk. Je hebt er misschien niet zoveel aan maar toch.
ik had hier juist heel veel aan, het opende mn ogen en het helpt om je eigen gevoel en gedachten te toetsen. Je hoeft niet hetzelfde te doen, voelen of vinden dan een ander, maar het helpt je wel sneller om je eigen gedachte of gevoel te ontdekken, vooral van stukjes waar je uit jezelf niet zo makkelijk bij was gekomen
Ik laat me grenzen niet makkelijk overschrijden. Ik geef ze heel duidelijk aan naar de persoon in kwestie. Alleen als diegene er vervolgens niet zoveel mee doet dan wordt het lastiger.
als diegene er niet zoveel mee doet (niet zoveel of niets?) dan worden je grenzen dus gewoon overschreden. Dubbel, de eerste keer zónder dat je expliciet je grens hebt aangegeven, en de tweede keer terwijl je je grens al expliciet aangegeven had!
Er zijn bepaalde dingen in mijn relatie die ik niet helemaal leuk vindt. Maar in hoeverre ze zo erg zijn om een relatie te verbreken is voor mij niet duidelijk. Die grens ligt natuurlijk voor iedereen ook weer ergens anders. Ik denk vaak wel als er geen kinderen in het spel waren dan was ik hier niet mee verdergegaan daarvoor zijn we te verschillend.
Het is ook terecht dat je om je kinderen langer doorgaat dan je normaal zou doen, omdat je niet lichtzinnig wilt handelen, voor de kids. Maar je antwoord betekent eigenlijk dat jij geen relatie meer wilt, dat al weet, maar voor de kids bijelkaar blijft. Dat kan een keuze zijn, waarbij je jezelf opzij zet voor de kids. Zonder kids zou je, voor jezelf dus, al weg zijn gegaan.
Blijkbaar zoek je dus naar wat het beste is voor je kids. Wat wil je je kinderen meegeven voor later? Wat zijn voor jou belangrijke waarden? En in welke omstandigheden kun jij die als moeder het beste doorgeven?
Succes
[...]
Jouw reactie is heel herkenbaar en mooi omschreven.
Fijn!
Door mijn gevoelens ga ik vaak twijfelen. Ik vraag me inderdaad af hoe het in andere relaties gaat, daar zullen ook weleens nare opmerkingen voorbij vliegen. Hoe voelen mensen zich in een relatie? Dat zijn allemaal dingen waar ik regelmatig aan denk. Je hebt er misschien niet zoveel aan maar toch.
ik had hier juist heel veel aan, het opende mn ogen en het helpt om je eigen gevoel en gedachten te toetsen. Je hoeft niet hetzelfde te doen, voelen of vinden dan een ander, maar het helpt je wel sneller om je eigen gedachte of gevoel te ontdekken, vooral van stukjes waar je uit jezelf niet zo makkelijk bij was gekomen
Ik laat me grenzen niet makkelijk overschrijden. Ik geef ze heel duidelijk aan naar de persoon in kwestie. Alleen als diegene er vervolgens niet zoveel mee doet dan wordt het lastiger.
als diegene er niet zoveel mee doet (niet zoveel of niets?) dan worden je grenzen dus gewoon overschreden. Dubbel, de eerste keer zónder dat je expliciet je grens hebt aangegeven, en de tweede keer terwijl je je grens al expliciet aangegeven had!
Er zijn bepaalde dingen in mijn relatie die ik niet helemaal leuk vindt. Maar in hoeverre ze zo erg zijn om een relatie te verbreken is voor mij niet duidelijk. Die grens ligt natuurlijk voor iedereen ook weer ergens anders. Ik denk vaak wel als er geen kinderen in het spel waren dan was ik hier niet mee verdergegaan daarvoor zijn we te verschillend.
Het is ook terecht dat je om je kinderen langer doorgaat dan je normaal zou doen, omdat je niet lichtzinnig wilt handelen, voor de kids. Maar je antwoord betekent eigenlijk dat jij geen relatie meer wilt, dat al weet, maar voor de kids bijelkaar blijft. Dat kan een keuze zijn, waarbij je jezelf opzij zet voor de kids. Zonder kids zou je, voor jezelf dus, al weg zijn gegaan.
Blijkbaar zoek je dus naar wat het beste is voor je kids. Wat wil je je kinderen meegeven voor later? Wat zijn voor jou belangrijke waarden? En in welke omstandigheden kun jij die als moeder het beste doorgeven?
Succes
zondag 9 november 2014 13:30
Hij is een perfectionist? Hij is kritisch naar zichzelf/anderen, wil regie houden.
Zo klinkt het.
Schrijf op wat je zou willen in de relatie, wat je nu mist. Dus jij wil complimenten/waardering en mist dat nu door zijn kritische houding.
Hij zou bijv actiever op de momenten dat hij je waardeert, dit kunnen benoemen. Jij zou jezelf wat kunnen sturen in het persoonlijk aangevallen voelen door kritiek (zie het als zijn angst) zodat je dat wat relativeert.
Dan doe je beiden een beetje je best en gaat het al een stukje beter.
En dat is gewoon een kwestie van ervoor kiezen je best een beetje te doen voor de relatie. Het is dus een keuze. Als hij weigert er iets voor te willen doen is hij een slappe zak waar je geen relatie mee kunt onderhouden (want dat vereist inzet). Geldt overigens net zo voor jou.
Zo klinkt het.
Schrijf op wat je zou willen in de relatie, wat je nu mist. Dus jij wil complimenten/waardering en mist dat nu door zijn kritische houding.
Hij zou bijv actiever op de momenten dat hij je waardeert, dit kunnen benoemen. Jij zou jezelf wat kunnen sturen in het persoonlijk aangevallen voelen door kritiek (zie het als zijn angst) zodat je dat wat relativeert.
Dan doe je beiden een beetje je best en gaat het al een stukje beter.
En dat is gewoon een kwestie van ervoor kiezen je best een beetje te doen voor de relatie. Het is dus een keuze. Als hij weigert er iets voor te willen doen is hij een slappe zak waar je geen relatie mee kunt onderhouden (want dat vereist inzet). Geldt overigens net zo voor jou.
zondag 9 november 2014 15:46
Beste TO:
ten eerst
Ik zit momenteel in een soortgelijke situatie. Ik heb na 14 jaar samen waarvan 4 getrouwd (2 kids), besloten om te gaan scheiden en zit nu middenin (loep maar als je wil). Ik heb heel veel meegemaakt met mijn man, maar wat het meest pijn doet is zijn herhaaldelijk kwestende en verderende woorden, dus ik kan me heel goed voorstellen hoe je je voelt. Ik zal je niet zeggen om wel of niet te scheiden, maar denk vooral goed na wat JIJ wil en vraag je af of JIJ gelukkig ben nu. Zie je jezelf over 5 jaar (echt) GELUKKIG met deze man? Vind je het de moeite waard om verder voor te knokken? Ik heb afgelopen weken veel info gezocht over verbaal geweld, wat helaas veel wordt onderschat, ook door de slachtoffer.
Ik ben in die zoektocht een kort filmpje tegengekomen die precies uitbeeld hoe ik me voelde op z'n moment. Zeker moeite waard om te kijken:
http://youtu.be/CmBgPsK-Im0
ten eerst
Ik zit momenteel in een soortgelijke situatie. Ik heb na 14 jaar samen waarvan 4 getrouwd (2 kids), besloten om te gaan scheiden en zit nu middenin (loep maar als je wil). Ik heb heel veel meegemaakt met mijn man, maar wat het meest pijn doet is zijn herhaaldelijk kwestende en verderende woorden, dus ik kan me heel goed voorstellen hoe je je voelt. Ik zal je niet zeggen om wel of niet te scheiden, maar denk vooral goed na wat JIJ wil en vraag je af of JIJ gelukkig ben nu. Zie je jezelf over 5 jaar (echt) GELUKKIG met deze man? Vind je het de moeite waard om verder voor te knokken? Ik heb afgelopen weken veel info gezocht over verbaal geweld, wat helaas veel wordt onderschat, ook door de slachtoffer.
Ik ben in die zoektocht een kort filmpje tegengekomen die precies uitbeeld hoe ik me voelde op z'n moment. Zeker moeite waard om te kijken:
http://youtu.be/CmBgPsK-Im0
maandag 12 januari 2015 17:07
quote:meamore schreef op 09 november 2014 @ 15:46:
Beste TO:
ten eerst
Ik zit momenteel in een soortgelijke situatie. Ik heb na 14 jaar samen waarvan 4 getrouwd (2 kids), besloten om te gaan scheiden en zit nu middenin (loep maar als je wil). Ik heb heel veel meegemaakt met mijn man, maar wat het meest pijn doet is zijn herhaaldelijk kwestende en verderende woorden, dus ik kan me heel goed voorstellen hoe je je voelt. Ik zal je niet zeggen om wel of niet te scheiden, maar denk vooral goed na wat JIJ wil en vraag je af of JIJ gelukkig ben nu. Zie je jezelf over 5 jaar (echt) GELUKKIG met deze man? Vind je het de moeite waard om verder voor te knokken? Ik heb afgelopen weken veel info gezocht over verbaal geweld, wat helaas veel wordt onderschat, ook door de slachtoffer.
Ik ben in die zoektocht een kort filmpje tegengekomen die precies uitbeeld hoe ik me voelde op z'n moment. Zeker moeite waard om te kijken:
http://youtu.be/CmBgPsK-Im0
Allereerst . Wat rot ook voor je.
Ik kan niet zeggen dat ik gelukkig ben maar ik heb dat nooit echt gevoeld (volgens mij). Ik had vroeger, als kind, een veel mooiere voorstelling van alles, een romantisch beeld. Ik dacht dat een relatie en het leven veel leuker zou zijn. Dat vind ik tegenvallen.
Ik vind mijn relatie en mijn partner niet geweldig. Zijn manier van reageren vind ik vooral storend. Dan zeg ik wat en dan zegt hij alleen maar hmhm. Dit kan hij een hele avond doen, verder zegt hij niks. Dat vind ik niet bepaald gezellig.
Verder heeft hij niet heel veel humor en kan moeilijk doen over veel onderwerpen. Ik vind het zo leuk als ik lekker met iemand kan lachen. Dat beurt me op en dan voel ik me fijner. Maar dat hoef ik van deze partner niet te verwachten.
Ik geloof alleen totaal niet meer in de liefde. Ik ben heel nuchter geworden.
Beste TO:
ten eerst
Ik zit momenteel in een soortgelijke situatie. Ik heb na 14 jaar samen waarvan 4 getrouwd (2 kids), besloten om te gaan scheiden en zit nu middenin (loep maar als je wil). Ik heb heel veel meegemaakt met mijn man, maar wat het meest pijn doet is zijn herhaaldelijk kwestende en verderende woorden, dus ik kan me heel goed voorstellen hoe je je voelt. Ik zal je niet zeggen om wel of niet te scheiden, maar denk vooral goed na wat JIJ wil en vraag je af of JIJ gelukkig ben nu. Zie je jezelf over 5 jaar (echt) GELUKKIG met deze man? Vind je het de moeite waard om verder voor te knokken? Ik heb afgelopen weken veel info gezocht over verbaal geweld, wat helaas veel wordt onderschat, ook door de slachtoffer.
Ik ben in die zoektocht een kort filmpje tegengekomen die precies uitbeeld hoe ik me voelde op z'n moment. Zeker moeite waard om te kijken:
http://youtu.be/CmBgPsK-Im0
Allereerst . Wat rot ook voor je.
Ik kan niet zeggen dat ik gelukkig ben maar ik heb dat nooit echt gevoeld (volgens mij). Ik had vroeger, als kind, een veel mooiere voorstelling van alles, een romantisch beeld. Ik dacht dat een relatie en het leven veel leuker zou zijn. Dat vind ik tegenvallen.
Ik vind mijn relatie en mijn partner niet geweldig. Zijn manier van reageren vind ik vooral storend. Dan zeg ik wat en dan zegt hij alleen maar hmhm. Dit kan hij een hele avond doen, verder zegt hij niks. Dat vind ik niet bepaald gezellig.
Verder heeft hij niet heel veel humor en kan moeilijk doen over veel onderwerpen. Ik vind het zo leuk als ik lekker met iemand kan lachen. Dat beurt me op en dan voel ik me fijner. Maar dat hoef ik van deze partner niet te verwachten.
Ik geloof alleen totaal niet meer in de liefde. Ik ben heel nuchter geworden.
maandag 12 januari 2015 20:14
Autumnfall, wat vind ik het treurig om dit te lezen. Deze relatie gaat m niet worden voor je. Het is een kwestie van tijd dat je voor iemand anders valt, met alle ellende van dien.
Zijn er geen mogelijkheden om je eigen leven in te richten? Kun je niet maatregelen treffen zodat je zo snel mogelijk in je eigen onderhoud kan voorzien? Misschien kun je je alvast inschrijven bij de woningbouwvereniging, dat kan nooit kwaad.
Zijn er geen mogelijkheden om je eigen leven in te richten? Kun je niet maatregelen treffen zodat je zo snel mogelijk in je eigen onderhoud kan voorzien? Misschien kun je je alvast inschrijven bij de woningbouwvereniging, dat kan nooit kwaad.
dinsdag 13 januari 2015 09:46
Leuke les voor je kinderen dit, mama gelooft niet in de liefde en blijft daarom maar bij een humeurige humorloze vent.... In dit gezin opgroeien betekent een verhoogde kans op een vergelijkbaar leven later... dat je jezelf niks beters gunt ok, maar dit is wel de beslissing die je ook neemt voor hen.
Lorem Ipsum
dinsdag 13 januari 2015 10:38
quote:turquasi schreef op 13 januari 2015 @ 09:46:
Leuke les voor je kinderen dit, mama gelooft niet in de liefde en blijft daarom maar bij een humeurige humorloze vent.... In dit gezin opgroeien betekent een verhoogde kans op een vergelijkbaar leven later... dat je jezelf niks beters gunt ok, maar dit is wel de beslissing die je ook neemt voor hen.Lees mijn andere topic maar daar word ik juist voor egoistisch uitgemaakt als ik weg zou gaan. Dus wat je ook kiest, het is niet goed (in de ogen van de viva forummers).
Leuke les voor je kinderen dit, mama gelooft niet in de liefde en blijft daarom maar bij een humeurige humorloze vent.... In dit gezin opgroeien betekent een verhoogde kans op een vergelijkbaar leven later... dat je jezelf niks beters gunt ok, maar dit is wel de beslissing die je ook neemt voor hen.Lees mijn andere topic maar daar word ik juist voor egoistisch uitgemaakt als ik weg zou gaan. Dus wat je ook kiest, het is niet goed (in de ogen van de viva forummers).
dinsdag 13 januari 2015 10:40
quote:foeksia72 schreef op 12 januari 2015 @ 20:14:
Autumnfall, wat vind ik het treurig om dit te lezen. Deze relatie gaat m niet worden voor je. Het is een kwestie van tijd dat je voor iemand anders valt, met alle ellende van dien.
Zijn er geen mogelijkheden om je eigen leven in te richten? Kun je niet maatregelen treffen zodat je zo snel mogelijk in je eigen onderhoud kan voorzien? Misschien kun je je alvast inschrijven bij de woningbouwvereniging, dat kan nooit kwaad.Ja dat denk ik ook weleens. Maar ja alle ellende van dien... dat lijkt me wat overtrokken want wat er ook gebeurd dit zou dan altijd gelden.
Autumnfall, wat vind ik het treurig om dit te lezen. Deze relatie gaat m niet worden voor je. Het is een kwestie van tijd dat je voor iemand anders valt, met alle ellende van dien.
Zijn er geen mogelijkheden om je eigen leven in te richten? Kun je niet maatregelen treffen zodat je zo snel mogelijk in je eigen onderhoud kan voorzien? Misschien kun je je alvast inschrijven bij de woningbouwvereniging, dat kan nooit kwaad.Ja dat denk ik ook weleens. Maar ja alle ellende van dien... dat lijkt me wat overtrokken want wat er ook gebeurd dit zou dan altijd gelden.
dinsdag 13 januari 2015 10:44
quote:autumnfall schreef op 13 januari 2015 @ 10:38:
[...]
Lees mijn andere topic maar daar word ik juist voor egoistisch uitgemaakt als ik weg zou gaan. Dus wat je ook kiest, het is niet goed (in de ogen van de viva forummers).Ik zou zeggen kies voor jezelf en de kinderen. De situatie waar je nu in zit is niet goed voor jezelf en voor je kinderen, tenminste dat vind ik.
[...]
Lees mijn andere topic maar daar word ik juist voor egoistisch uitgemaakt als ik weg zou gaan. Dus wat je ook kiest, het is niet goed (in de ogen van de viva forummers).Ik zou zeggen kies voor jezelf en de kinderen. De situatie waar je nu in zit is niet goed voor jezelf en voor je kinderen, tenminste dat vind ik.
dinsdag 13 januari 2015 10:47
Hmm ik lees even mee. Mijn vriend kan er ook wat van en is heel rechtlijnig. Ik heb besloten er met andere mensen over te praten omdat ik bij hem niet verder kwam. Die hebben het volgens er met hem over gehad, van andere mensen neemt ie dingen wel aan. Probleem opgelost. Maar ik snap dat het bij jou anders ligt. Ik vind het moeilijk tips te geven.
dinsdag 13 januari 2015 11:21
Je hoeft ook niet naar iedereen te luisteren natuurlijk.... maar ik wilde je gewoon even erop attenderen dat jouw keuze voor een zozo-bestaan met een ongezellige liefdesrelatie van grote invloed is op het leven van je kids nu, én in de toekomst. Maar het is jouw geweten en volgens mij laat je het gemakkelijk van je afglijden allemaal... succes met je mediocre leventje dan maar
Lorem Ipsum
dinsdag 13 januari 2015 11:41
Nouhou... ik ben bij mijn ploert van een ex weggegaan juist omdat ik kinderen wilde maar ik hen niet ook een ploert van een vader wilde geven... Omdat ik een liefdevolle en gelijkwaardige relatie wilde en anders niet, en omdat dat het voorbeeld is dat ik mijn eventueel toekomstige kinderen wil geven.
Was niet makkelijk maar ik ben op de goede weg, en als je goed leest, dan gun ik dat jou dus ook.... en zeker je kiddo's.... maar daar heb je een ruggengraat voor nodig.
Was niet makkelijk maar ik ben op de goede weg, en als je goed leest, dan gun ik dat jou dus ook.... en zeker je kiddo's.... maar daar heb je een ruggengraat voor nodig.
Lorem Ipsum
dinsdag 13 januari 2015 12:02
Je hoeft geen enorm spannend, spectaculair en interessant leven te hebben om gewoon gelukkig te kunnen zijn. Maar dan moet je wel gelukkig willen zijn. Als ik het zo lees dan zijn de machtsverhoudingen compleet zoek bij jullie. Jij kan niet jezelf zijn. De vraag is dus: wil jij jezelf de rest van je leven wegcijferen voor je man? Want dat is wel je toekomst. Uit zichzelf zal het niet beter worden, het kan alleen hetzelfde blijven, of slechter worden. En laat het duidelijk zijn: als je daarvoor kiest dan is dat je goed recht, wat iemand op dit forum daar ook maar van vindt.
Als ik kijk naar zoveel mensen om me heen en de relaties die ze hebben, van familie tot vrienden en zelfs buren, dan zou ik met de meesten van hen niet graag willen ruilen. Scheve machtsverhoudingen zorgen voor haar en nijd en probeer het dan maar eens gezellig te houden met elkaar.
Voor mij is het duidelijk: ik wil een relatie waarin we allebei onszelf kunnen zijn. Als je dan naar tien jaar nog steeds af en toe moet denken: dit zou ik zo zelf niet gedaan of gezegd hebben, dan is het denk ik echte liefde om daar nog evenveel begrip voor op te brengen als in de eerste maanden van de relatie. Het verdwijnen van verliefdheid zorgt er bij velen voor (zowel man als vrouw) dat de kritiek- en verandermachine wordt aangezwengeld en dat is wat mij betreft al het begin van het einde. Probeer je dan nog maar eens geliefd en gewaardeerd te voelen.
Als ik kijk naar zoveel mensen om me heen en de relaties die ze hebben, van familie tot vrienden en zelfs buren, dan zou ik met de meesten van hen niet graag willen ruilen. Scheve machtsverhoudingen zorgen voor haar en nijd en probeer het dan maar eens gezellig te houden met elkaar.
Voor mij is het duidelijk: ik wil een relatie waarin we allebei onszelf kunnen zijn. Als je dan naar tien jaar nog steeds af en toe moet denken: dit zou ik zo zelf niet gedaan of gezegd hebben, dan is het denk ik echte liefde om daar nog evenveel begrip voor op te brengen als in de eerste maanden van de relatie. Het verdwijnen van verliefdheid zorgt er bij velen voor (zowel man als vrouw) dat de kritiek- en verandermachine wordt aangezwengeld en dat is wat mij betreft al het begin van het einde. Probeer je dan nog maar eens geliefd en gewaardeerd te voelen.
