Relaties
alle pijlers
Kwetsende opmerkingen, relatie beeindigen?
dinsdag 30 september 2014 22:05
Hallo dames,
Ik wil graag even mijn hart luchten en jullie kijk hierop horen. De laatste dagen hebben mijn vriend en ik steeds vaker ruzie. Dit is in de afgelopen jaren wel vaker voorgekomen. Het leek de laatste tijd beter te gaan, tot nu.
Ik ben alles op een rij aan het zetten en kom tot de conclusie dat het misschien beter is om met deze relatie te stoppen. Dit heb ik weleens eerder gedacht maar toch maar doorgegaan, ook omdat we 2 jonge kindjes hebben. Als we geen kinderen hadden kan ik niet zo zeker zeggen of we nog samen zouden zijn, waarschijnlijk niet.
Er zijn weer kwetsende, neerbuigende dingen door hem gezegd. Zoals dat ik niks uitvoer o.a. in het huishouden en dat ik altijd met mijn luie reet op de bank lig. Wat totaal niet waar is. Ik werk parttime, de dagen dat ik thuis ben ben ik druk met de kinderen (ze zijn nog erg jong) en het huishouden. Daarnaast volg ik nog een WO opleiding. Ik vind het erg kwetsend om te horen dat de persoon waarmee ik samenleef zo over me denkt. En dat zet mij aan het denken: wil ik zelf nog wel met iemand verder die mij zo ziet?
Ik zal even wat meer over hem vertellen om het verhaal wat completer te krijgen. Hij is nogal apart. Heel lief en betrokken naar de kinderen toe. Een beetje té soms, in de zin van dat hij mij en anderen vertelt hoe we met ze om moeten gaan. Hij wil de regie overduidelijk in handen houden en mij vertellen wat ik wel en niet moet doen thuis. Hij is erg serieus, weinig/geen humor of spontaniteit. Hij heeft geen sociaal leven, alleen zijn werk, geen hobby's of vrienden. Zijn gezin staat op 1, in ieder geval de kinderen dan.
Prima, ook al passen niet al deze eigenschappen bij mij. Waar ik vooral mee zit zijn de uitspraken die hij over mij doet. Ik vind ze heel neerbuigend, kwetsend en totaal niet waar. Hij zegt het niet in woede maar meent het ook echt. Wat ik des te erger vind.
Wat vinden jullie van deze opmerkingen, als je partner dit tegen je zou zeggen? Wat zou je hiermee doen, overwegen de relatie te beëindigen (ook als er 2 jonge kindjes in het spel zijn)?
Ik wil graag even mijn hart luchten en jullie kijk hierop horen. De laatste dagen hebben mijn vriend en ik steeds vaker ruzie. Dit is in de afgelopen jaren wel vaker voorgekomen. Het leek de laatste tijd beter te gaan, tot nu.
Ik ben alles op een rij aan het zetten en kom tot de conclusie dat het misschien beter is om met deze relatie te stoppen. Dit heb ik weleens eerder gedacht maar toch maar doorgegaan, ook omdat we 2 jonge kindjes hebben. Als we geen kinderen hadden kan ik niet zo zeker zeggen of we nog samen zouden zijn, waarschijnlijk niet.
Er zijn weer kwetsende, neerbuigende dingen door hem gezegd. Zoals dat ik niks uitvoer o.a. in het huishouden en dat ik altijd met mijn luie reet op de bank lig. Wat totaal niet waar is. Ik werk parttime, de dagen dat ik thuis ben ben ik druk met de kinderen (ze zijn nog erg jong) en het huishouden. Daarnaast volg ik nog een WO opleiding. Ik vind het erg kwetsend om te horen dat de persoon waarmee ik samenleef zo over me denkt. En dat zet mij aan het denken: wil ik zelf nog wel met iemand verder die mij zo ziet?
Ik zal even wat meer over hem vertellen om het verhaal wat completer te krijgen. Hij is nogal apart. Heel lief en betrokken naar de kinderen toe. Een beetje té soms, in de zin van dat hij mij en anderen vertelt hoe we met ze om moeten gaan. Hij wil de regie overduidelijk in handen houden en mij vertellen wat ik wel en niet moet doen thuis. Hij is erg serieus, weinig/geen humor of spontaniteit. Hij heeft geen sociaal leven, alleen zijn werk, geen hobby's of vrienden. Zijn gezin staat op 1, in ieder geval de kinderen dan.
Prima, ook al passen niet al deze eigenschappen bij mij. Waar ik vooral mee zit zijn de uitspraken die hij over mij doet. Ik vind ze heel neerbuigend, kwetsend en totaal niet waar. Hij zegt het niet in woede maar meent het ook echt. Wat ik des te erger vind.
Wat vinden jullie van deze opmerkingen, als je partner dit tegen je zou zeggen? Wat zou je hiermee doen, overwegen de relatie te beëindigen (ook als er 2 jonge kindjes in het spel zijn)?
donderdag 15 januari 2015 12:14
quote:pimpampum schreef op 13 januari 2015 @ 12:02:
Je hoeft geen enorm spannend, spectaculair en interessant leven te hebben om gewoon gelukkig te kunnen zijn. Maar dan moet je wel gelukkig willen zijn. Als ik het zo lees dan zijn de machtsverhoudingen compleet zoek bij jullie. Jij kan niet jezelf zijn. De vraag is dus: wil jij jezelf de rest van je leven wegcijferen voor je man? Want dat is wel je toekomst. Uit zichzelf zal het niet beter worden, het kan alleen hetzelfde blijven, of slechter worden. En laat het duidelijk zijn: als je daarvoor kiest dan is dat je goed recht, wat iemand op dit forum daar ook maar van vindt.
Als ik kijk naar zoveel mensen om me heen en de relaties die ze hebben, van familie tot vrienden en zelfs buren, dan zou ik met de meesten van hen niet graag willen ruilen. Scheve machtsverhoudingen zorgen voor haar en nijd en probeer het dan maar eens gezellig te houden met elkaar.
Voor mij is het duidelijk: ik wil een relatie waarin we allebei onszelf kunnen zijn. Als je dan naar tien jaar nog steeds af en toe moet denken: dit zou ik zo zelf niet gedaan of gezegd hebben, dan is het denk ik echte liefde om daar nog evenveel begrip voor op te brengen als in de eerste maanden van de relatie. Het verdwijnen van verliefdheid zorgt er bij velen voor (zowel man als vrouw) dat de kritiek- en verandermachine wordt aangezwengeld en dat is wat mij betreft al het begin van het einde. Probeer je dan nog maar eens geliefd en gewaardeerd te voelen.
Ik bedoelde daarmee te zeggen dat de meeste mensen volgens mij, in een aantal of veel opzichten, niet (super) gelukkig zijn met/in hun leven. Ja wat is gelukkig zijn? Tuurlijk zou ik dat willen, als ik wist wat het inhoudt... Ik heb dat gevoel nooit echt gehad, denk ik. Misschien wel als ik verliefd was of net een nieuwe baan had of als er iets anders meezit. Maar het lange termijn gevoel van gelukkig zijn ken ik niet echt.
Ik ben wel totaal mezelf in deze relatie en ik cijfer me echt niet weg. Wat ik vooral storend vind is zijn gedrag in vele opzichten. Het is geen gezellig persoon waar je lekker mee kan kletsen of lachen. Hij komt vaak zo raar uit de hoek. Zoals laatst de hele avond alleen hmhm zeggen op alles wat ik zeg.
Het is ook dat we uit hele verschillende families komen. Zijn ouders zijn heel afstandelijk, praten weinig en lachen nooit. Mijn ouders zijn compleet het tegenovergestelde, kletsen en lachen veel, zijn sociaal en heel open naar iedereen. Ik merk dat ik dat gewend ben en dat ik dat ook fijn vind in mijn partner maar dat ik dat van deze partner niet op die manier hoef te verwachten.
Ik ken ook geen mensen om me heen waarvan ik denk; wat heeft die een leuk leven, dat zou ik ook wel willen. Bij de meeste denk ik nou die hebben het ook niet super. Niet dat mijn sociale leven nou zo groot is maar van de mensen die ik ken. Daarom verwacht ik ook niet zoveel meer van het leven, liefde, etc.
Jij hebt dus geen relatie? Misschien moet je dat maar zo houden.
Of niet samen gaan wonen, als je ooit iemand ontmoet, misschien is dat een manier om het (langer) leuk te houden.
Je hoeft geen enorm spannend, spectaculair en interessant leven te hebben om gewoon gelukkig te kunnen zijn. Maar dan moet je wel gelukkig willen zijn. Als ik het zo lees dan zijn de machtsverhoudingen compleet zoek bij jullie. Jij kan niet jezelf zijn. De vraag is dus: wil jij jezelf de rest van je leven wegcijferen voor je man? Want dat is wel je toekomst. Uit zichzelf zal het niet beter worden, het kan alleen hetzelfde blijven, of slechter worden. En laat het duidelijk zijn: als je daarvoor kiest dan is dat je goed recht, wat iemand op dit forum daar ook maar van vindt.
Als ik kijk naar zoveel mensen om me heen en de relaties die ze hebben, van familie tot vrienden en zelfs buren, dan zou ik met de meesten van hen niet graag willen ruilen. Scheve machtsverhoudingen zorgen voor haar en nijd en probeer het dan maar eens gezellig te houden met elkaar.
Voor mij is het duidelijk: ik wil een relatie waarin we allebei onszelf kunnen zijn. Als je dan naar tien jaar nog steeds af en toe moet denken: dit zou ik zo zelf niet gedaan of gezegd hebben, dan is het denk ik echte liefde om daar nog evenveel begrip voor op te brengen als in de eerste maanden van de relatie. Het verdwijnen van verliefdheid zorgt er bij velen voor (zowel man als vrouw) dat de kritiek- en verandermachine wordt aangezwengeld en dat is wat mij betreft al het begin van het einde. Probeer je dan nog maar eens geliefd en gewaardeerd te voelen.
Ik bedoelde daarmee te zeggen dat de meeste mensen volgens mij, in een aantal of veel opzichten, niet (super) gelukkig zijn met/in hun leven. Ja wat is gelukkig zijn? Tuurlijk zou ik dat willen, als ik wist wat het inhoudt... Ik heb dat gevoel nooit echt gehad, denk ik. Misschien wel als ik verliefd was of net een nieuwe baan had of als er iets anders meezit. Maar het lange termijn gevoel van gelukkig zijn ken ik niet echt.
Ik ben wel totaal mezelf in deze relatie en ik cijfer me echt niet weg. Wat ik vooral storend vind is zijn gedrag in vele opzichten. Het is geen gezellig persoon waar je lekker mee kan kletsen of lachen. Hij komt vaak zo raar uit de hoek. Zoals laatst de hele avond alleen hmhm zeggen op alles wat ik zeg.
Het is ook dat we uit hele verschillende families komen. Zijn ouders zijn heel afstandelijk, praten weinig en lachen nooit. Mijn ouders zijn compleet het tegenovergestelde, kletsen en lachen veel, zijn sociaal en heel open naar iedereen. Ik merk dat ik dat gewend ben en dat ik dat ook fijn vind in mijn partner maar dat ik dat van deze partner niet op die manier hoef te verwachten.
Ik ken ook geen mensen om me heen waarvan ik denk; wat heeft die een leuk leven, dat zou ik ook wel willen. Bij de meeste denk ik nou die hebben het ook niet super. Niet dat mijn sociale leven nou zo groot is maar van de mensen die ik ken. Daarom verwacht ik ook niet zoveel meer van het leven, liefde, etc.
Jij hebt dus geen relatie? Misschien moet je dat maar zo houden.
Of niet samen gaan wonen, als je ooit iemand ontmoet, misschien is dat een manier om het (langer) leuk te houden.
donderdag 15 januari 2015 12:31
quote:foeksia72 schreef op 13 januari 2015 @ 16:28:
Ik denk dat je alleen met je kinderen gelukkiger zou zijn dan met je partner. Zie je dat ook zo? Ik kom terug op mijn vraag. Ben je bereid om ruimte voor jezelf te maken? Wat zie jij aan mogelijkheden om zelfstandig verder te gaan?
Ik denk daar weleens over na en ik denk niet dat ik per se gelukkiger zou zijn, alleen met mijn kinderen. Ik weet dat het dan niet makkelijk zal zijn. Financieel gezien maar ook qua zorg. Nu doe je alles toch met z'n 2en en dan sta je er min of meer alleen voor. Dat is niet iets wat mij aanspreekt. Maar jaren zo doorgaan, met een persoon waarmee het niet lekker loopt, is ook niet alles.
Gisteravond nog; we lagen in bed en ik snurkte, dat heb ik weleens en hoe vervelend ik het zelf ook vind ik kan er weinig aan doen. Het gebeurd vanzelf en heb hier geen controle over. Hij stootte me een paar keer wakker en zei dat ik snurkte en of ik op mijn zij wou gaan liggen. Dat deed ik maar een minuut later word ik weer wakker gepord dat ik weer snurkte en of ik niet anders kan ademhalen en wachten tot hij zou slapen. Ik zei dat ik er geen controle over heb, mijn ademhaling gaat vanzelf en ik val ook vanzelf in slaap. Voorheen ging hij op de bank liggen als hij er last van had en hij slaapt sowieso weleens op de bank als hij daar in slaap valt. Dus ik zei dat dat ook een optie was. Toen zei hij dat ik er maar moest gaan liggen, maar ik kan daar niet slapen. Hij kan overal slapen zegt hij altijd, zelfs op een keukenvloer. Dus ik zei dit tegen hem. Zegt hij; die stomme honden van jou maken me dan wakker. Hij heeft laatst nog tot 8 uur s morgens op de bank geslapen (in het weekend) en nergens last van gehad. Bovendien lag de hond (die op de bank kan springen) gisteravond in de bijkeuken en de andere hond kan niet op de bank komen. Dit zei ik en uiteindelijk is hij daar mopperend heengegaan en ik voelde me rot over deze discussie want het ging weer niet bepaald leuk.
Hij doet altijd rot over dingen van mij, zoals mijn dieren. Ik heb ook konijnen die leven buiten en die heeft hij ook weleens kutkonijnen genoemd en over de honden heeft hij ook altijd wat te zeuren. En over mij natuurlijk. De enige 2 waar hij aardig tegen is zijn de kinderen (godzijdank). Verder is het een norse mopperkont, niet altijd maar hij heeft dan ineens zijn buien en dan is het ook echt heel ongezellig.
Ik denk dat je alleen met je kinderen gelukkiger zou zijn dan met je partner. Zie je dat ook zo? Ik kom terug op mijn vraag. Ben je bereid om ruimte voor jezelf te maken? Wat zie jij aan mogelijkheden om zelfstandig verder te gaan?
Ik denk daar weleens over na en ik denk niet dat ik per se gelukkiger zou zijn, alleen met mijn kinderen. Ik weet dat het dan niet makkelijk zal zijn. Financieel gezien maar ook qua zorg. Nu doe je alles toch met z'n 2en en dan sta je er min of meer alleen voor. Dat is niet iets wat mij aanspreekt. Maar jaren zo doorgaan, met een persoon waarmee het niet lekker loopt, is ook niet alles.
Gisteravond nog; we lagen in bed en ik snurkte, dat heb ik weleens en hoe vervelend ik het zelf ook vind ik kan er weinig aan doen. Het gebeurd vanzelf en heb hier geen controle over. Hij stootte me een paar keer wakker en zei dat ik snurkte en of ik op mijn zij wou gaan liggen. Dat deed ik maar een minuut later word ik weer wakker gepord dat ik weer snurkte en of ik niet anders kan ademhalen en wachten tot hij zou slapen. Ik zei dat ik er geen controle over heb, mijn ademhaling gaat vanzelf en ik val ook vanzelf in slaap. Voorheen ging hij op de bank liggen als hij er last van had en hij slaapt sowieso weleens op de bank als hij daar in slaap valt. Dus ik zei dat dat ook een optie was. Toen zei hij dat ik er maar moest gaan liggen, maar ik kan daar niet slapen. Hij kan overal slapen zegt hij altijd, zelfs op een keukenvloer. Dus ik zei dit tegen hem. Zegt hij; die stomme honden van jou maken me dan wakker. Hij heeft laatst nog tot 8 uur s morgens op de bank geslapen (in het weekend) en nergens last van gehad. Bovendien lag de hond (die op de bank kan springen) gisteravond in de bijkeuken en de andere hond kan niet op de bank komen. Dit zei ik en uiteindelijk is hij daar mopperend heengegaan en ik voelde me rot over deze discussie want het ging weer niet bepaald leuk.
Hij doet altijd rot over dingen van mij, zoals mijn dieren. Ik heb ook konijnen die leven buiten en die heeft hij ook weleens kutkonijnen genoemd en over de honden heeft hij ook altijd wat te zeuren. En over mij natuurlijk. De enige 2 waar hij aardig tegen is zijn de kinderen (godzijdank). Verder is het een norse mopperkont, niet altijd maar hij heeft dan ineens zijn buien en dan is het ook echt heel ongezellig.
donderdag 15 januari 2015 12:56
Ik heb de eerste en laatste blz gelezen. Dus het kan zomaar zijn dat ik een open deur intrap.
Ik had eerst het idee dat hij je op deze manier wou dwingen tot assertiever gedrag.
Nu heb ik voornamelijk het idee dat hij niet lekker in zijn vel zit en dat op jou botviert.
Hoe je dat moet veranderen? ik heb geen idee, werk voor een psycholoog denk ik.
Ik had eerst het idee dat hij je op deze manier wou dwingen tot assertiever gedrag.
Nu heb ik voornamelijk het idee dat hij niet lekker in zijn vel zit en dat op jou botviert.
Hoe je dat moet veranderen? ik heb geen idee, werk voor een psycholoog denk ik.
wie de toekomst als tegenwind ervaart, loopt in de verkeerde richting.
donderdag 15 januari 2015 13:20
donderdag 15 januari 2015 13:23
quote:happy-daddy schreef op 15 januari 2015 @ 12:56:
Ik heb de eerste en laatste blz gelezen. Dus het kan zomaar zijn dat ik een open deur intrap.
Ik had eerst het idee dat hij je op deze manier wou dwingen tot assertiever gedrag.
Nu heb ik voornamelijk het idee dat hij niet lekker in zijn vel zit en dat op jou botviert.
Hoe je dat moet veranderen? ik heb geen idee, werk voor een psycholoog denk ik.Hoe bedoel je dat, dat hij mij wou dwingen tot assertiever gedrag, in welk opzicht? Ik denk ook vaak dat hij niet lekker in zijn vel zit en dit op mij botviert. Ik heb hem regelmatig gevraagd hoe hij zich voelt etc maar dan komt er altijd een antwoord van dat hij zich goed voelt. Ik kom daar niet verder mee. Ik heb ook geen idee hoe dat verder moet, werk voor een psycholoog zou niet verkeerd zijn. Maar volgens hem mankeert hij niks.
Ik heb de eerste en laatste blz gelezen. Dus het kan zomaar zijn dat ik een open deur intrap.
Ik had eerst het idee dat hij je op deze manier wou dwingen tot assertiever gedrag.
Nu heb ik voornamelijk het idee dat hij niet lekker in zijn vel zit en dat op jou botviert.
Hoe je dat moet veranderen? ik heb geen idee, werk voor een psycholoog denk ik.Hoe bedoel je dat, dat hij mij wou dwingen tot assertiever gedrag, in welk opzicht? Ik denk ook vaak dat hij niet lekker in zijn vel zit en dit op mij botviert. Ik heb hem regelmatig gevraagd hoe hij zich voelt etc maar dan komt er altijd een antwoord van dat hij zich goed voelt. Ik kom daar niet verder mee. Ik heb ook geen idee hoe dat verder moet, werk voor een psycholoog zou niet verkeerd zijn. Maar volgens hem mankeert hij niks.
donderdag 15 januari 2015 14:07
quote:autumnfall schreef op 15 januari 2015 @ 13:20:
[...]
Jij vindt dit dus ook geen normaal gedrag? Nee ik ben er ook niet gelukkig mee en denk ook niet dat ik dit ooit zal worden met hem.Nee zeker niet. Hij lijkt me helemaal niet gezellig en zo te horen irriteert hij zich alleen maar aan jou. Misschien mosterd omdat ik niet het hele topic heb gelezen, maar heb je al met hem geprobeerd te praten wat hem zo dwars zit?
[...]
Jij vindt dit dus ook geen normaal gedrag? Nee ik ben er ook niet gelukkig mee en denk ook niet dat ik dit ooit zal worden met hem.Nee zeker niet. Hij lijkt me helemaal niet gezellig en zo te horen irriteert hij zich alleen maar aan jou. Misschien mosterd omdat ik niet het hele topic heb gelezen, maar heb je al met hem geprobeerd te praten wat hem zo dwars zit?
donderdag 15 januari 2015 14:45
Ja dat idee heb ik ook maar als ik hem er dan naar vraag dan zegt hij zoiets van; ja ik heb last van (in dit geval dan) het gesnurk, ik wil slapen, ik moet vroeg opstaan, enzovoort, enzovoort. Die dingen gelden overigens ook voor mij, dat wil ik ook gewoon. Hij zal ook nooit eens zeggen van sorry dat ik zo lullig deed, hij denkt altijd dat zijn gedrag heel logisch en terecht is.
donderdag 15 januari 2015 14:51
Ben je al naar de dokter geweest voor het gesnurk? Misschien kan er een oplossing voor gevonden worden, want zelf slaap je er ook niet lekker van. En voor de rest moet je zelf afwegen wat je accepteert van hem. Maak een lijstje met de plus en min punten, misschien maakt dat alles wat meer duidelijk voor je.
donderdag 15 januari 2015 15:04
quote:autumnfall schreef op 15 januari 2015 @ 13:23:
[...]
Hoe bedoel je dat, dat hij mij wou dwingen tot assertiever gedrag, in welk opzicht? Ik denk ook vaak dat hij niet lekker in zijn vel zit en dit op mij botviert. Ik heb hem regelmatig gevraagd hoe hij zich voelt etc maar dan komt er altijd een antwoord van dat hij zich goed voelt. Ik kom daar niet verder mee. Ik heb ook geen idee hoe dat verder moet, werk voor een psycholoog zou niet verkeerd zijn. Maar volgens hem mankeert hij niks.
Ff uitgaande van mijn blunders.
Mijn ex had ooit een assertiviteitstraining gedaan en het meest perfecte meisje kwam daarbij tevoorschijn.
Na verloop van tijd verviel ze in haar oude gedrag en was haar assertiviteit weer verdwenen.
Ik probeerde door haar te kwetsen, zo boos te maken zodat ze weer voor zichzelf opkwam.
Ik hoopte eigenlijk dat ze me gewoon letterlijk een knal voor mijn kop gaf.
Achteraf gezien : Stomme methode
[...]
Hoe bedoel je dat, dat hij mij wou dwingen tot assertiever gedrag, in welk opzicht? Ik denk ook vaak dat hij niet lekker in zijn vel zit en dit op mij botviert. Ik heb hem regelmatig gevraagd hoe hij zich voelt etc maar dan komt er altijd een antwoord van dat hij zich goed voelt. Ik kom daar niet verder mee. Ik heb ook geen idee hoe dat verder moet, werk voor een psycholoog zou niet verkeerd zijn. Maar volgens hem mankeert hij niks.
Ff uitgaande van mijn blunders.
Mijn ex had ooit een assertiviteitstraining gedaan en het meest perfecte meisje kwam daarbij tevoorschijn.
Na verloop van tijd verviel ze in haar oude gedrag en was haar assertiviteit weer verdwenen.
Ik probeerde door haar te kwetsen, zo boos te maken zodat ze weer voor zichzelf opkwam.
Ik hoopte eigenlijk dat ze me gewoon letterlijk een knal voor mijn kop gaf.
Achteraf gezien : Stomme methode
wie de toekomst als tegenwind ervaart, loopt in de verkeerde richting.
donderdag 15 januari 2015 15:05
quote:autumnfall schreef op 15 januari 2015 @ 12:14:
Jij hebt dus geen relatie? Misschien moet je dat maar zo houden. Of niet samen gaan wonen, als je ooit iemand ontmoet, misschien is dat een manier om het (langer) leuk te houden.
Nee, ik heb me blijkbaar niet goed uitgedrukt. Dat heb ik wel vaker ik heb wel een relatie, die genoemde tien jaar inmiddels en ben erg gelukkig met haar. We woonden al binnen een half jaar samen ook. Nog nooit spijt van gehad. Ik wil met haar oud worden, samen als het ons gegund is op een gegeven moment elke avond met een kopje thee rummikub spelen in het bejaardentehuis (als die dan nog bestaan). Lekker truttig. Mits we elkaar blijven behandelen zoals we nu deze afgelopen tien jaar doen. Natuurlijk, daar zitten ook ups en downs in want zo gaat het leven. Er zijn bijvoorbeeld tijden dat we meer uit elkaar groeien en actief bezig moeten om weer wat meer tot elkaar te komen. Gewoon door weer meer tijd met elkaar door te brengen.
Het klinkt bij jou in het gewone dagelijkse leven verre van gezellig. Vooral als je zelf uit zo'n vrolijke situatie kwam kan ik me bijna niet voorstellen dat je deze bedrukte sfeer kunt accepteren. Op de lange termijn kan dit echt niet goed gaan denk ik. Maar is hij altijd al zo nurks geweest? Waarom heb je dan ooit gevonden dat jullie goed waren voor elkaar? Sorry als je dat al een keertje hebt verteld. En als hij is veranderd, is hij daar dan zelf wel zo blij mee?
Ik bedoel, ik snurk naar het schijnt ook wel eens en ben ook wel eens een hele nacht wakker vanwege 'haar' hond (inmiddels natuurlijk 'onze' hond). Overal is wel eens wat. Maar als je dat dan als wapen oppakt tegen de ander zit er echt iets goed mis denk ik. Dat verander je niet door de hond in de bijkeuken te doen en door minder te snurken (als dat al kan) want ik vermoed dat er dan wel een andere spreekwoordelijke stok wordt gevonden om spreekwoordelijk mee te slaan.
Jij hebt dus geen relatie? Misschien moet je dat maar zo houden.
Of niet samen gaan wonen, als je ooit iemand ontmoet, misschien is dat een manier om het (langer) leuk te houden.Nee, ik heb me blijkbaar niet goed uitgedrukt. Dat heb ik wel vaker ik heb wel een relatie, die genoemde tien jaar inmiddels en ben erg gelukkig met haar. We woonden al binnen een half jaar samen ook. Nog nooit spijt van gehad. Ik wil met haar oud worden, samen als het ons gegund is op een gegeven moment elke avond met een kopje thee rummikub spelen in het bejaardentehuis (als die dan nog bestaan). Lekker truttig. Mits we elkaar blijven behandelen zoals we nu deze afgelopen tien jaar doen. Natuurlijk, daar zitten ook ups en downs in want zo gaat het leven. Er zijn bijvoorbeeld tijden dat we meer uit elkaar groeien en actief bezig moeten om weer wat meer tot elkaar te komen. Gewoon door weer meer tijd met elkaar door te brengen.
Het klinkt bij jou in het gewone dagelijkse leven verre van gezellig. Vooral als je zelf uit zo'n vrolijke situatie kwam kan ik me bijna niet voorstellen dat je deze bedrukte sfeer kunt accepteren. Op de lange termijn kan dit echt niet goed gaan denk ik. Maar is hij altijd al zo nurks geweest? Waarom heb je dan ooit gevonden dat jullie goed waren voor elkaar? Sorry als je dat al een keertje hebt verteld. En als hij is veranderd, is hij daar dan zelf wel zo blij mee?
Ik bedoel, ik snurk naar het schijnt ook wel eens en ben ook wel eens een hele nacht wakker vanwege 'haar' hond (inmiddels natuurlijk 'onze' hond). Overal is wel eens wat. Maar als je dat dan als wapen oppakt tegen de ander zit er echt iets goed mis denk ik. Dat verander je niet door de hond in de bijkeuken te doen en door minder te snurken (als dat al kan) want ik vermoed dat er dan wel een andere spreekwoordelijke stok wordt gevonden om spreekwoordelijk mee te slaan.
donderdag 15 januari 2015 15:15
quote:pluisje26 schreef op 15 januari 2015 @ 14:51:
Ben je al naar de dokter geweest voor het gesnurk? Misschien kan er een oplossing voor gevonden worden, want zelf slaap je er ook niet lekker van. En voor de rest moet je zelf afwegen wat je accepteert van hem. Maak een lijstje met de plus en min punten, misschien maakt dat alles wat meer duidelijk voor je.
Nee ben nog niet naar de dokter geweest voor het gesnurk. Ik deed het eerder nooit, het is iets van de laatste tijd. Ik slaap er zelf prima door, ik merk het niet eens behalve als ik word wakker gepord door mijn vriend.
Ik heb in mijn hoofd zijn minpunten en ook wel de pluspunten. Maar mijn algehele gevoel over hem is (op dit moment) niet goed.
Ben je al naar de dokter geweest voor het gesnurk? Misschien kan er een oplossing voor gevonden worden, want zelf slaap je er ook niet lekker van. En voor de rest moet je zelf afwegen wat je accepteert van hem. Maak een lijstje met de plus en min punten, misschien maakt dat alles wat meer duidelijk voor je.
Nee ben nog niet naar de dokter geweest voor het gesnurk. Ik deed het eerder nooit, het is iets van de laatste tijd. Ik slaap er zelf prima door, ik merk het niet eens behalve als ik word wakker gepord door mijn vriend.
Ik heb in mijn hoofd zijn minpunten en ook wel de pluspunten. Maar mijn algehele gevoel over hem is (op dit moment) niet goed.
donderdag 15 januari 2015 15:19
quote:happy-daddy schreef op 15 januari 2015 @ 15:04:
[...]
Ff uitgaande van mijn blunders.
Mijn ex had ooit een assertiviteitstraining gedaan en het meest perfecte meisje kwam daarbij tevoorschijn.
Na verloop van tijd verviel ze in haar oude gedrag en was haar assertiviteit weer verdwenen.
Ik probeerde door haar te kwetsen, zo boos te maken zodat ze weer voor zichzelf opkwam.
Ik hoopte eigenlijk dat ze me gewoon letterlijk een knal voor mijn kop gaf.
Achteraf gezien : Stomme methode
Misschien wel maar blijkbaar werkte het voor jou niet zoals zij was en dan kan dit gebeuren uit irritatie/frustratie. Op zich begrijpelijk al vind ik wel in een relatie dat je elkaar moet respecteren. Als jouw ex niet assertief is dan is ze dat gewoon niet. Ik geloof dat een cursus/training iemand best iets kan bijbrengen maar uiteindelijk ben je toch de persoon die je bent. Je kan van een appel geen peer maken.
Bij ons speelt assertiviteit geen rol want dat ben ik wel. Ik kom prima voor mezelf op en als ik iets niet leuk vind dan zeg ik dat ook meteen.
[...]
Ff uitgaande van mijn blunders.
Mijn ex had ooit een assertiviteitstraining gedaan en het meest perfecte meisje kwam daarbij tevoorschijn.
Na verloop van tijd verviel ze in haar oude gedrag en was haar assertiviteit weer verdwenen.
Ik probeerde door haar te kwetsen, zo boos te maken zodat ze weer voor zichzelf opkwam.
Ik hoopte eigenlijk dat ze me gewoon letterlijk een knal voor mijn kop gaf.
Achteraf gezien : Stomme methode
Misschien wel maar blijkbaar werkte het voor jou niet zoals zij was en dan kan dit gebeuren uit irritatie/frustratie. Op zich begrijpelijk al vind ik wel in een relatie dat je elkaar moet respecteren. Als jouw ex niet assertief is dan is ze dat gewoon niet. Ik geloof dat een cursus/training iemand best iets kan bijbrengen maar uiteindelijk ben je toch de persoon die je bent. Je kan van een appel geen peer maken.
Bij ons speelt assertiviteit geen rol want dat ben ik wel. Ik kom prima voor mezelf op en als ik iets niet leuk vind dan zeg ik dat ook meteen.
donderdag 15 januari 2015 15:31
quote:pimpampum schreef op 15 januari 2015 @ 15:05:
[...]
Nee ik heb wel een relatie, die genoemde tien jaar inmiddels en ben erg gelukkig. We woonden al binnen een half jaar samen ook. Ik probeerde te schetsen wat voor mij wenselijk is in een relatie. En als het dat niet heeft, dan ben ik weg.
Jouw relatie klinkt niet gezellig. Uiteindelijk gaat het niet om dingen als vakanties, een sprookjeshuwelijksdag en al dat soort dingen die je relatie definieren (in mijn ogen). Het gaat om hoe je elke dag met elkaar omgaat. Op dagen dat er eigenlijk niets bijzonders gebeurt. Hoe hou je op die dagen van elkaar? Het klinkt bij jou dan inderdaad verre van gezellig. Is hij altijd al zo nurks geweest? Waarom heb je dan ooit gevonden dat jullie goed waren voor elkaar? Sorry als je dat al een keertje hebt verteld.
Ik snurk ook wel eens, ben ook wel eens een hele nacht wakker vanwege 'haar' hond, overal is wel eens wat. Maar als je dat dan als wapen oppakt tegen de ander zit er echt iets goed mis denk ik. Dat verander je niet door de hond in de bijkeuken te doen en door minder te snurken (als dat al kan) want ik vermoed dat er dan wel een andere spreekwoordelijke stok wordt gevonden om spreekwoordelijk mee te slaan.
Dat ben ik met je eens, het gaat er om hoe je dagelijks met elkaar omgaat. Dat is bij hem heel wisselend, hij heeft hele verschillende kanten. Zoals gisteravond zegt hij eerst; ga lekker zitten, wijntje, us time, blabla. En dan s avonds met het gesnurk heel ander gedrag en ik vind dat dan zo onredelijk. Hij gebruikt inderdaad bv mijn dieren als stok om mee te slaan en hij vindt altijd wel iets.
Maar het ergste is nog dat hij het echt zo ziet en zijn eigen gedrag nog normaal vind ook want het ligt immers aan mij.
[...]
Nee ik heb wel een relatie, die genoemde tien jaar inmiddels en ben erg gelukkig. We woonden al binnen een half jaar samen ook. Ik probeerde te schetsen wat voor mij wenselijk is in een relatie. En als het dat niet heeft, dan ben ik weg.
Jouw relatie klinkt niet gezellig. Uiteindelijk gaat het niet om dingen als vakanties, een sprookjeshuwelijksdag en al dat soort dingen die je relatie definieren (in mijn ogen). Het gaat om hoe je elke dag met elkaar omgaat. Op dagen dat er eigenlijk niets bijzonders gebeurt. Hoe hou je op die dagen van elkaar? Het klinkt bij jou dan inderdaad verre van gezellig. Is hij altijd al zo nurks geweest? Waarom heb je dan ooit gevonden dat jullie goed waren voor elkaar? Sorry als je dat al een keertje hebt verteld.
Ik snurk ook wel eens, ben ook wel eens een hele nacht wakker vanwege 'haar' hond, overal is wel eens wat. Maar als je dat dan als wapen oppakt tegen de ander zit er echt iets goed mis denk ik. Dat verander je niet door de hond in de bijkeuken te doen en door minder te snurken (als dat al kan) want ik vermoed dat er dan wel een andere spreekwoordelijke stok wordt gevonden om spreekwoordelijk mee te slaan.
Dat ben ik met je eens, het gaat er om hoe je dagelijks met elkaar omgaat. Dat is bij hem heel wisselend, hij heeft hele verschillende kanten. Zoals gisteravond zegt hij eerst; ga lekker zitten, wijntje, us time, blabla. En dan s avonds met het gesnurk heel ander gedrag en ik vind dat dan zo onredelijk. Hij gebruikt inderdaad bv mijn dieren als stok om mee te slaan en hij vindt altijd wel iets.
Maar het ergste is nog dat hij het echt zo ziet en zijn eigen gedrag nog normaal vind ook want het ligt immers aan mij.
donderdag 15 januari 2015 15:44
quote:autumnfall schreef op 15 januari 2015 @ 15:19:
[...]
Misschien wel maar blijkbaar werkte het voor jou niet zoals zij was en dan kan dit gebeuren uit irritatie/frustratie. Op zich begrijpelijk al vind ik wel in een relatie dat je elkaar moet respecteren. Als jouw ex niet assertief is dan is ze dat gewoon niet. Ik geloof dat een cursus/training iemand best iets kan bijbrengen maar uiteindelijk ben je toch de persoon die je bent. Je kan van een appel geen peer maken.
Bij ons speelt assertiviteit geen rol want dat ben ik wel. Ik kom prima voor mezelf op en als ik iets niet leuk vind dan zeg ik dat ook meteen.
Ik was gek op haar, had na die cursus ook de verbeterde versie van haar gezien.
Idd het irriteerde me dat de verbetering weer verdween, omdat het voor mij ook makkelijker was.
Ze vertelde me precies wat ze wou ipv dat ik moest gaan raden.
Je vriend heeft nog niet echt door dat het 5 voor 12 is.
Dat zal hem eerst duidelijk moeten worden.
Mannen praten niet graag over hun (werk)problemen, dan voelen we ons zwak.
Als het te laat is , praten we wel.
Nu is de kunst uiteraard om hem toch aan het praten te krijgen.
Wat misschien ook een optie is , dat jij hem laat merken dat jij hem nodig hebt voor iets.
Een kast in elkaar zetten etc.
Mannen willen graag bewonderd worden.
[...]
Misschien wel maar blijkbaar werkte het voor jou niet zoals zij was en dan kan dit gebeuren uit irritatie/frustratie. Op zich begrijpelijk al vind ik wel in een relatie dat je elkaar moet respecteren. Als jouw ex niet assertief is dan is ze dat gewoon niet. Ik geloof dat een cursus/training iemand best iets kan bijbrengen maar uiteindelijk ben je toch de persoon die je bent. Je kan van een appel geen peer maken.
Bij ons speelt assertiviteit geen rol want dat ben ik wel. Ik kom prima voor mezelf op en als ik iets niet leuk vind dan zeg ik dat ook meteen.
Ik was gek op haar, had na die cursus ook de verbeterde versie van haar gezien.
Idd het irriteerde me dat de verbetering weer verdween, omdat het voor mij ook makkelijker was.
Ze vertelde me precies wat ze wou ipv dat ik moest gaan raden.
Je vriend heeft nog niet echt door dat het 5 voor 12 is.
Dat zal hem eerst duidelijk moeten worden.
Mannen praten niet graag over hun (werk)problemen, dan voelen we ons zwak.
Als het te laat is , praten we wel.
Nu is de kunst uiteraard om hem toch aan het praten te krijgen.
Wat misschien ook een optie is , dat jij hem laat merken dat jij hem nodig hebt voor iets.
Een kast in elkaar zetten etc.
Mannen willen graag bewonderd worden.
wie de toekomst als tegenwind ervaart, loopt in de verkeerde richting.
donderdag 15 januari 2015 17:37
quote:autumnfall schreef op 15 januari 2015 @ 12:31:
[...]
Ik denk daar weleens over na en ik denk niet dat ik per se gelukkiger zou zijn, alleen met mijn kinderen. Ik weet dat het dan niet makkelijk zal zijn. Financieel gezien maar ook qua zorg. Nu doe je alles toch met z'n 2en en dan sta je er min of meer alleen voor. Dat is niet iets wat mij aanspreekt. Maar jaren zo doorgaan, met een persoon waarmee het niet lekker loopt, is ook niet alles.
Gisteravond nog; we lagen in bed en ik snurkte, dat heb ik weleens en hoe vervelend ik het zelf ook vind ik kan er weinig aan doen. Het gebeurd vanzelf en heb hier geen controle over. Hij stootte me een paar keer wakker en zei dat ik snurkte en of ik op mijn zij wou gaan liggen. Dat deed ik maar een minuut later word ik weer wakker gepord dat ik weer snurkte en of ik niet anders kan ademhalen en wachten tot hij zou slapen. Ik zei dat ik er geen controle over heb, mijn ademhaling gaat vanzelf en ik val ook vanzelf in slaap. Voorheen ging hij op de bank liggen als hij er last van had en hij slaapt sowieso weleens op de bank als hij daar in slaap valt. Dus ik zei dat dat ook een optie was. Toen zei hij dat ik er maar moest gaan liggen, maar ik kan daar niet slapen. Hij kan overal slapen zegt hij altijd, zelfs op een keukenvloer. Dus ik zei dit tegen hem. Zegt hij; die stomme honden van jou maken me dan wakker. Hij heeft laatst nog tot 8 uur s morgens op de bank geslapen (in het weekend) en nergens last van gehad. Bovendien lag de hond (die op de bank kan springen) gisteravond in de bijkeuken en de andere hond kan niet op de bank komen. Dit zei ik en uiteindelijk is hij daar mopperend heengegaan en ik voelde me rot over deze discussie want het ging weer niet bepaald leuk.
Hij doet altijd rot over dingen van mij, zoals mijn dieren. Ik heb ook konijnen die leven buiten en die heeft hij ook weleens kutkonijnen genoemd en over de honden heeft hij ook altijd wat te zeuren. En over mij natuurlijk. De enige 2 waar hij aardig tegen is zijn de kinderen (godzijdank). Verder is het een norse mopperkont, niet altijd maar hij heeft dan ineens zijn buien en dan is het ook echt heel ongezellig.
Uit je berichten spreekt ook zo weinig liefde vanuit zijn kant. Heb je het wel eens in een open gesprek durven bespreken? Los van alle ditjes en datjes, hoe hij zich voelt, hoe het met hem gaat? En hoe hij de relatie ziet, of hij tevreden is? Wat zou jij, heel concreet en haalbaar, veranderd willen zien?
Eigenlijk zou elk getrouwd stel elke paar jaar de huwelijksbelofte moeten verlengen. Zijn we nog content met elkaar, willen we de huidige afspraken verlengen of moeten er zaken gewijzigd?
[...]
Ik denk daar weleens over na en ik denk niet dat ik per se gelukkiger zou zijn, alleen met mijn kinderen. Ik weet dat het dan niet makkelijk zal zijn. Financieel gezien maar ook qua zorg. Nu doe je alles toch met z'n 2en en dan sta je er min of meer alleen voor. Dat is niet iets wat mij aanspreekt. Maar jaren zo doorgaan, met een persoon waarmee het niet lekker loopt, is ook niet alles.
Gisteravond nog; we lagen in bed en ik snurkte, dat heb ik weleens en hoe vervelend ik het zelf ook vind ik kan er weinig aan doen. Het gebeurd vanzelf en heb hier geen controle over. Hij stootte me een paar keer wakker en zei dat ik snurkte en of ik op mijn zij wou gaan liggen. Dat deed ik maar een minuut later word ik weer wakker gepord dat ik weer snurkte en of ik niet anders kan ademhalen en wachten tot hij zou slapen. Ik zei dat ik er geen controle over heb, mijn ademhaling gaat vanzelf en ik val ook vanzelf in slaap. Voorheen ging hij op de bank liggen als hij er last van had en hij slaapt sowieso weleens op de bank als hij daar in slaap valt. Dus ik zei dat dat ook een optie was. Toen zei hij dat ik er maar moest gaan liggen, maar ik kan daar niet slapen. Hij kan overal slapen zegt hij altijd, zelfs op een keukenvloer. Dus ik zei dit tegen hem. Zegt hij; die stomme honden van jou maken me dan wakker. Hij heeft laatst nog tot 8 uur s morgens op de bank geslapen (in het weekend) en nergens last van gehad. Bovendien lag de hond (die op de bank kan springen) gisteravond in de bijkeuken en de andere hond kan niet op de bank komen. Dit zei ik en uiteindelijk is hij daar mopperend heengegaan en ik voelde me rot over deze discussie want het ging weer niet bepaald leuk.
Hij doet altijd rot over dingen van mij, zoals mijn dieren. Ik heb ook konijnen die leven buiten en die heeft hij ook weleens kutkonijnen genoemd en over de honden heeft hij ook altijd wat te zeuren. En over mij natuurlijk. De enige 2 waar hij aardig tegen is zijn de kinderen (godzijdank). Verder is het een norse mopperkont, niet altijd maar hij heeft dan ineens zijn buien en dan is het ook echt heel ongezellig.
Uit je berichten spreekt ook zo weinig liefde vanuit zijn kant. Heb je het wel eens in een open gesprek durven bespreken? Los van alle ditjes en datjes, hoe hij zich voelt, hoe het met hem gaat? En hoe hij de relatie ziet, of hij tevreden is? Wat zou jij, heel concreet en haalbaar, veranderd willen zien?
Eigenlijk zou elk getrouwd stel elke paar jaar de huwelijksbelofte moeten verlengen. Zijn we nog content met elkaar, willen we de huidige afspraken verlengen of moeten er zaken gewijzigd?
donderdag 15 januari 2015 19:41
quote:happy-daddy schreef op 15 januari 2015 @ 15:44:
[...]
Ik was gek op haar, had na die cursus ook de verbeterde versie van haar gezien.
Idd het irriteerde me dat de verbetering weer verdween, omdat het voor mij ook makkelijker was.
Ze vertelde me precies wat ze wou ipv dat ik moest gaan raden.
Je vriend heeft nog niet echt door dat het 5 voor 12 is.
Dat zal hem eerst duidelijk moeten worden.
Mannen praten niet graag over hun (werk)problemen, dan voelen we ons zwak.
Als het te laat is , praten we wel.
Nu is de kunst uiteraard om hem toch aan het praten te krijgen.
Wat misschien ook een optie is , dat jij hem laat merken dat jij hem nodig hebt voor iets.
Een kast in elkaar zetten etc.
Mannen willen graag bewonderd worden.
Ik ben juist altijd heel duidelijk over mijn gevoelens naar hem toe. Ik ben echt iemand die zich uit en ben totaal geen binnenvetter. Als me iets dwarszit dan moet ik het ook kwijt en aangezien hij de enige persoon is in mijn leven, op mijn kinderen na (en collega's maar dat is oppervlakkig).
Hij praat nooit over dingen. Ik ben ook iemand die veel nadenkt over het leven en hoe andere mensen denken en zich voelen. Ik heb hem regelmatig gevraagd hoe hij de dingen ziet en over onze relatie denkt. Ook als ik aangaf dat ik twijfels heb of het niet lekker vind gaan. Hij zegt dan altijd dat hij blij is met mij en zijn gezin en dat er altijd ups en downs zijn bij iedereen maar hij lijkt nergens last van te hebben en voelt zich niet ongelukkig. Hij zegt dat hij onze relatie en mij leuk vindt, wat me vaak verbaasd want ik merk er op bepaalde momenten weinig van en ik zie en voel dat heel anders.
Ik twijfel o.a. daardoor ook aan mezelf want ik ben altijd degene in een relatie geweest die vond dat dingen niet lekker liepen en dat de andere dat gevoel totaal niet had. Ik ben ook nog altijd degene geweest die een relatie verbrak nog nooit een ander. Dat zet me ook aan het denken. Maar ja wat moet je daarvan denken? Dat ik niet snel met iemand gelukkig ben/wordt of dat dit iets onbewust is wat een patroon is. Of ik ben echt de 'goede' personen niet tegengekomen en voel me terecht niet gelukkig. Tja wat is terecht, ik voel het dus het zal wel terecht zijn. Sorry als het wat vaag is maar zo voel ik me de laatste tijd ook.
[...]
Ik was gek op haar, had na die cursus ook de verbeterde versie van haar gezien.
Idd het irriteerde me dat de verbetering weer verdween, omdat het voor mij ook makkelijker was.
Ze vertelde me precies wat ze wou ipv dat ik moest gaan raden.
Je vriend heeft nog niet echt door dat het 5 voor 12 is.
Dat zal hem eerst duidelijk moeten worden.
Mannen praten niet graag over hun (werk)problemen, dan voelen we ons zwak.
Als het te laat is , praten we wel.
Nu is de kunst uiteraard om hem toch aan het praten te krijgen.
Wat misschien ook een optie is , dat jij hem laat merken dat jij hem nodig hebt voor iets.
Een kast in elkaar zetten etc.
Mannen willen graag bewonderd worden.
Ik ben juist altijd heel duidelijk over mijn gevoelens naar hem toe. Ik ben echt iemand die zich uit en ben totaal geen binnenvetter. Als me iets dwarszit dan moet ik het ook kwijt en aangezien hij de enige persoon is in mijn leven, op mijn kinderen na (en collega's maar dat is oppervlakkig).
Hij praat nooit over dingen. Ik ben ook iemand die veel nadenkt over het leven en hoe andere mensen denken en zich voelen. Ik heb hem regelmatig gevraagd hoe hij de dingen ziet en over onze relatie denkt. Ook als ik aangaf dat ik twijfels heb of het niet lekker vind gaan. Hij zegt dan altijd dat hij blij is met mij en zijn gezin en dat er altijd ups en downs zijn bij iedereen maar hij lijkt nergens last van te hebben en voelt zich niet ongelukkig. Hij zegt dat hij onze relatie en mij leuk vindt, wat me vaak verbaasd want ik merk er op bepaalde momenten weinig van en ik zie en voel dat heel anders.
Ik twijfel o.a. daardoor ook aan mezelf want ik ben altijd degene in een relatie geweest die vond dat dingen niet lekker liepen en dat de andere dat gevoel totaal niet had. Ik ben ook nog altijd degene geweest die een relatie verbrak nog nooit een ander. Dat zet me ook aan het denken. Maar ja wat moet je daarvan denken? Dat ik niet snel met iemand gelukkig ben/wordt of dat dit iets onbewust is wat een patroon is. Of ik ben echt de 'goede' personen niet tegengekomen en voel me terecht niet gelukkig. Tja wat is terecht, ik voel het dus het zal wel terecht zijn. Sorry als het wat vaag is maar zo voel ik me de laatste tijd ook.
donderdag 15 januari 2015 19:51
quote:foeksia72 schreef op 15 januari 2015 @ 17:37:
[...]
Uit je berichten spreekt ook zo weinig liefde vanuit zijn kant. Heb je het wel eens in een open gesprek durven bespreken? Los van alle ditjes en datjes, hoe hij zich voelt, hoe het met hem gaat? En hoe hij de relatie ziet, of hij tevreden is? Wat zou jij, heel concreet en haalbaar, veranderd willen zien?
Eigenlijk zou elk getrouwd stel elke paar jaar de huwelijksbelofte moeten verlengen. Zijn we nog content met elkaar, willen we de huidige afspraken verlengen of moeten er zaken gewijzigd?
Misschien heeft hij ook wel weinig liefde naar mij toe. Ik heb dat heel vaak in een open gesprek, zonder ruzie, aangekaart. Hij zegt altijd dat hij van me houdt maar ik snap niet hoe je zo tegen iemand kan doen waarvan je houdt. Zoals dat snurkverhaal maar ook over mijn dieren. Ik hou van ze en waarom zo rot over ze doen, meestal in een ruzie als hij weer wat te zeuren over mij moet hebben.
Ook is dit niet mijn huis volgens hem, hij heeft het voor mij gekocht. Terwijl het ook op mijn naam staat. Eerder waren er medische problemen met onze dochter, dat was een heel moeilijk eerste jaar. Artsen hebben toen weleens steken laten vallen en daar was ik dan boos/teleurgesteld/verdrietig om. Denk maar niet dat hij me dan steunt, juist het tegenovergestelde, hij keert zich altijd tegen mij. Ik was op oorlogspad, zo noemt hij het dan. Walgelijk als ik eraan terug denk.
Ik heb hem ook weleens direct gevraagd waarom hij altijd tegen mij is. Hij ontkent het dan en doet alsof ik gek ben. Alles is ook altijd mijn schuld. Vandaag kwam ik behoorlijk verdrietig thuis want had een ongelukje gehad met de auto. Ik wou over gisteravond (snurkverhaal) praten en ja hoor, ik wist dat het zo zou gaan, het was mijn schuld en wel om de reden dat ik hem had wakker gemaakt toen hij al in bed lag. Nou echt waar, hij stapte 5 min. voor mij het bed in en ik had niet tegen hem mogen praten. Als ik dat niet gedaan had was het anders gelopen volgens hem.
Tja....
[...]
Uit je berichten spreekt ook zo weinig liefde vanuit zijn kant. Heb je het wel eens in een open gesprek durven bespreken? Los van alle ditjes en datjes, hoe hij zich voelt, hoe het met hem gaat? En hoe hij de relatie ziet, of hij tevreden is? Wat zou jij, heel concreet en haalbaar, veranderd willen zien?
Eigenlijk zou elk getrouwd stel elke paar jaar de huwelijksbelofte moeten verlengen. Zijn we nog content met elkaar, willen we de huidige afspraken verlengen of moeten er zaken gewijzigd?
Misschien heeft hij ook wel weinig liefde naar mij toe. Ik heb dat heel vaak in een open gesprek, zonder ruzie, aangekaart. Hij zegt altijd dat hij van me houdt maar ik snap niet hoe je zo tegen iemand kan doen waarvan je houdt. Zoals dat snurkverhaal maar ook over mijn dieren. Ik hou van ze en waarom zo rot over ze doen, meestal in een ruzie als hij weer wat te zeuren over mij moet hebben.
Ook is dit niet mijn huis volgens hem, hij heeft het voor mij gekocht. Terwijl het ook op mijn naam staat. Eerder waren er medische problemen met onze dochter, dat was een heel moeilijk eerste jaar. Artsen hebben toen weleens steken laten vallen en daar was ik dan boos/teleurgesteld/verdrietig om. Denk maar niet dat hij me dan steunt, juist het tegenovergestelde, hij keert zich altijd tegen mij. Ik was op oorlogspad, zo noemt hij het dan. Walgelijk als ik eraan terug denk.
Ik heb hem ook weleens direct gevraagd waarom hij altijd tegen mij is. Hij ontkent het dan en doet alsof ik gek ben. Alles is ook altijd mijn schuld. Vandaag kwam ik behoorlijk verdrietig thuis want had een ongelukje gehad met de auto. Ik wou over gisteravond (snurkverhaal) praten en ja hoor, ik wist dat het zo zou gaan, het was mijn schuld en wel om de reden dat ik hem had wakker gemaakt toen hij al in bed lag. Nou echt waar, hij stapte 5 min. voor mij het bed in en ik had niet tegen hem mogen praten. Als ik dat niet gedaan had was het anders gelopen volgens hem.
Tja....
donderdag 15 januari 2015 20:00
quote:autumnfall schreef op 15 januari 2015 @ 15:31:
[...]
Dat ben ik met je eens, het gaat er om hoe je dagelijks met elkaar omgaat. Dat is bij hem heel wisselend, hij heeft hele verschillende kanten. Zoals gisteravond zegt hij eerst; ga lekker zitten, wijntje, us time, blabla. En dan s avonds met het gesnurk heel ander gedrag en ik vind dat dan zo onredelijk. Hij gebruikt inderdaad bv mijn dieren als stok om mee te slaan en hij vindt altijd wel iets.
Maar het ergste is nog dat hij het echt zo ziet en zijn eigen gedrag nog normaal vind ook want het ligt immers aan mij.Deze man neemt je niet serieus. Zolang de dingen gaan zoals hij wil is hij aardig, zo niet dan gaat hij kattig doen en neerbuigend om zijn zin te krijgen. Wat een lul. Geen goede vader als hij zo neerbuigend doet over de moeder van zijn kinderen.
[...]
Dat ben ik met je eens, het gaat er om hoe je dagelijks met elkaar omgaat. Dat is bij hem heel wisselend, hij heeft hele verschillende kanten. Zoals gisteravond zegt hij eerst; ga lekker zitten, wijntje, us time, blabla. En dan s avonds met het gesnurk heel ander gedrag en ik vind dat dan zo onredelijk. Hij gebruikt inderdaad bv mijn dieren als stok om mee te slaan en hij vindt altijd wel iets.
Maar het ergste is nog dat hij het echt zo ziet en zijn eigen gedrag nog normaal vind ook want het ligt immers aan mij.Deze man neemt je niet serieus. Zolang de dingen gaan zoals hij wil is hij aardig, zo niet dan gaat hij kattig doen en neerbuigend om zijn zin te krijgen. Wat een lul. Geen goede vader als hij zo neerbuigend doet over de moeder van zijn kinderen.
"I'm just an animal looking for a home and.... share the same space for a minute or two...”
donderdag 15 januari 2015 20:04
quote:fientje1982 schreef op 30 september 2014 @ 23:37:
Ik heb niet alles gelezen. Maar het lijkt net of hij in de basis onzeker is. Dat hij het nodig heeft om die kwetsende opmerkingen te maken, zodat hij zich onbewust beter voelt.
Ik zou zeker een training overwegen of een relatietherapeut of een assertiviteitstraining volgen.
Dat is dus een misvatting over zulke mannen dat hij onzeker zou zijn. Zulke mannen doen dit om te krijgen wat ze willen. Ze zullen er geen plezier in scheppen, maar door wisslend aardig te zijn en wisselend op je af te geven krijgen ze wat ze willen hebben: Dat het precies zo gaat als zij zeggen. De vrouw is verward, loopt op haar tenen. Zolang ze doet wat hij wil kan hij aardig en leuk zijn, zodra dat niet het geval is voert hij de spanning op om het alsnog te krijgen.
Tenzij hij ook zo lullig doet als er relatief onbekenden bij zijn, dan heeft hij echt een probleem, maar als hij alleen maar chaggo tegen je doet waar andren niet bij zijn weet hij donders goed dat het kutgedrag is. Wat geoordloofd is bij jou om je in het gareel te houden. Klinkt misschien wat overdreven, maar zo werkt het bij sommige egocentrische mensen.
Ik heb niet alles gelezen. Maar het lijkt net of hij in de basis onzeker is. Dat hij het nodig heeft om die kwetsende opmerkingen te maken, zodat hij zich onbewust beter voelt.
Ik zou zeker een training overwegen of een relatietherapeut of een assertiviteitstraining volgen.
Dat is dus een misvatting over zulke mannen dat hij onzeker zou zijn. Zulke mannen doen dit om te krijgen wat ze willen. Ze zullen er geen plezier in scheppen, maar door wisslend aardig te zijn en wisselend op je af te geven krijgen ze wat ze willen hebben: Dat het precies zo gaat als zij zeggen. De vrouw is verward, loopt op haar tenen. Zolang ze doet wat hij wil kan hij aardig en leuk zijn, zodra dat niet het geval is voert hij de spanning op om het alsnog te krijgen.
Tenzij hij ook zo lullig doet als er relatief onbekenden bij zijn, dan heeft hij echt een probleem, maar als hij alleen maar chaggo tegen je doet waar andren niet bij zijn weet hij donders goed dat het kutgedrag is. Wat geoordloofd is bij jou om je in het gareel te houden. Klinkt misschien wat overdreven, maar zo werkt het bij sommige egocentrische mensen.
"I'm just an animal looking for a home and.... share the same space for a minute or two...”
donderdag 15 januari 2015 20:25
quote:autumnfall schreef op 07 oktober 2014 @ 10:34:
[...]
Dat is wel herkenbaar. Hij heeft uiteraard wel een lieve kant. Hij schenkt vaak genoeg een glaasje wijn in en een kusje erbij. Dat is ook leuk natuurlijk maar dat doet me niet dat andere gedrag van hem en de uitspraken vergeten.
Vooral de laatste dagen, sinds ik terug ben, doet hij opvallend zijn best om lief en attent te zijn. Helaas maakt het op mij nog niet echt indruk want mijn gevoel zit nog niet lekker na wat er gebeurd is.
Ik had een soort van dit soort partner. Het was leuk als hij bepaalde dat het leuk was. Maar soms kreeg ik onverwacht een sneer. Als ik vrolijk was moest er een kutoprmerking komen. En ik gaf mezelf de schuld. ik was zo'n vrouw 'die het zich liet gebeuren, toch'? En eigen schuld en zo.
Tot ik realiseerde dat hij gewoon geen empathie op kon brengen voor mij. Hij was charmant als het hem uitkwam om te krijgen wat hij wilde. Lukte dat niet, dan was hij een bullebak. Dat kwam ineens, zo na een half jaar opzetten. Daarvoor had ik het niet aan zien komen. Dus duurde het ook een tijd voordat ik door had hoe de vork in de steel zat (ook al heb ik uren zo niet dagen zitten punniken met gedachtes of ik het allemaal niet had moeten zien aankomen. en og ik niet gek was)
.
Als ik ergens over wilde praten (dat ik het niet leuk vond als hij neerbuigend vertelde dat ik de pan verkeerd had afgewassen) was het niet belangrijk of mijn probleem. En ach, hij werkte toch ook hard? Hij was vast gestressed. Nu zie ik in dat een man die 'gewoon' gestressed was misschien zijn excuses aan had geboden na afloop. Ipv een 'dat is dan jouw probleem'. Hij heeft nooit nooit nooit sorry gezegd voor zijn kutopmerkingen.
Als hij beloofd had iets te doen zei hij later doodleuk: "Waar heb je het over?"
Op een gegeven moment draaide het zelfs zo dat hij me belachelijk maakt omdat ik met roken was gestopt. Ik was nu zogenaamd verslaafd aan de gedachte dat ik niet rookte.
Affijn, er mee stoppen (met de man..) was moeilijk, juist omdat hij ook vaak leuk kon zijn. Nu zie ik dat hij niet echt van mij hield maar van het idee dat ik zijn vriendin was. Een partner waarmee je als twee volwassen mensen overlegt over dingen, was ik niet. Ik had inbreng in de relatie zolang het hem uitkwam (dan was hij lief. en oh wat een vleiende woorden had hij dan voor me. Ik was de mooiste, de bijzonderste etc). (De andere tactiek was trouwens mij straal negeren, ipv neerbuigend doen).
Op het laatst volede ik me als een valsgemaakte hond die niet meer wist hoe ze moet reageren en bijna niks meer durfde te vragen uit angst voor een bullebak uitbarsting (wat natuurlijk ook weer op commentaar kwam te staan. Ik moest eens wat meer initiatief tonen. Initiatief dat volledig willekeurig soms werd afgeschoten..soms ook niet).
Ik had zoveel geprobeerd. Begrip opbrengen, lief zijn, boos worden, zijn chagerijnigheid negeren etc. Hielp allemaal geen donder. Nu ben ik gelukkig van hem af en zie ik dat ik na 5 jaar het probleem bij mezelf te hebben gezocht ik hem eindelijk kan zien voor wat hij is: Iemand die vooral bezig is met de dingen te krijgen zoals hij ze wil. Goedschiks of kwaadschiks. .
[...]
Dat is wel herkenbaar. Hij heeft uiteraard wel een lieve kant. Hij schenkt vaak genoeg een glaasje wijn in en een kusje erbij. Dat is ook leuk natuurlijk maar dat doet me niet dat andere gedrag van hem en de uitspraken vergeten.
Vooral de laatste dagen, sinds ik terug ben, doet hij opvallend zijn best om lief en attent te zijn. Helaas maakt het op mij nog niet echt indruk want mijn gevoel zit nog niet lekker na wat er gebeurd is.
Ik had een soort van dit soort partner. Het was leuk als hij bepaalde dat het leuk was. Maar soms kreeg ik onverwacht een sneer. Als ik vrolijk was moest er een kutoprmerking komen. En ik gaf mezelf de schuld. ik was zo'n vrouw 'die het zich liet gebeuren, toch'? En eigen schuld en zo.
Tot ik realiseerde dat hij gewoon geen empathie op kon brengen voor mij. Hij was charmant als het hem uitkwam om te krijgen wat hij wilde. Lukte dat niet, dan was hij een bullebak. Dat kwam ineens, zo na een half jaar opzetten. Daarvoor had ik het niet aan zien komen. Dus duurde het ook een tijd voordat ik door had hoe de vork in de steel zat (ook al heb ik uren zo niet dagen zitten punniken met gedachtes of ik het allemaal niet had moeten zien aankomen. en og ik niet gek was)
.
Als ik ergens over wilde praten (dat ik het niet leuk vond als hij neerbuigend vertelde dat ik de pan verkeerd had afgewassen) was het niet belangrijk of mijn probleem. En ach, hij werkte toch ook hard? Hij was vast gestressed. Nu zie ik in dat een man die 'gewoon' gestressed was misschien zijn excuses aan had geboden na afloop. Ipv een 'dat is dan jouw probleem'. Hij heeft nooit nooit nooit sorry gezegd voor zijn kutopmerkingen.
Als hij beloofd had iets te doen zei hij later doodleuk: "Waar heb je het over?"
Op een gegeven moment draaide het zelfs zo dat hij me belachelijk maakt omdat ik met roken was gestopt. Ik was nu zogenaamd verslaafd aan de gedachte dat ik niet rookte.
Affijn, er mee stoppen (met de man..) was moeilijk, juist omdat hij ook vaak leuk kon zijn. Nu zie ik dat hij niet echt van mij hield maar van het idee dat ik zijn vriendin was. Een partner waarmee je als twee volwassen mensen overlegt over dingen, was ik niet. Ik had inbreng in de relatie zolang het hem uitkwam (dan was hij lief. en oh wat een vleiende woorden had hij dan voor me. Ik was de mooiste, de bijzonderste etc). (De andere tactiek was trouwens mij straal negeren, ipv neerbuigend doen).
Op het laatst volede ik me als een valsgemaakte hond die niet meer wist hoe ze moet reageren en bijna niks meer durfde te vragen uit angst voor een bullebak uitbarsting (wat natuurlijk ook weer op commentaar kwam te staan. Ik moest eens wat meer initiatief tonen. Initiatief dat volledig willekeurig soms werd afgeschoten..soms ook niet).
Ik had zoveel geprobeerd. Begrip opbrengen, lief zijn, boos worden, zijn chagerijnigheid negeren etc. Hielp allemaal geen donder. Nu ben ik gelukkig van hem af en zie ik dat ik na 5 jaar het probleem bij mezelf te hebben gezocht ik hem eindelijk kan zien voor wat hij is: Iemand die vooral bezig is met de dingen te krijgen zoals hij ze wil. Goedschiks of kwaadschiks. .
"I'm just an animal looking for a home and.... share the same space for a minute or two...”
