Relaties
alle pijlers
Mannen van tegenwoordig en Tinder
zaterdag 22 november 2014 15:24
Ligt het nou aan mij of wil niemand meer een relatie? Met de eindeloze mogelijkheden van Tinder, wat je bijna letterlijk kan vergelijken als een lopend buffet (zo eentje waar het gerecht naar jou toe komt, en als je het niet lekker vind, wacht je tot de lopende band iets is opgeschoven om het volgende te proeven) lijkt het wel alsof de meeste mannen geen zin meer hebben in vastigheid. De trend is nu opeens om zo veel mogelijk in het rond te neuken. Monogamie is zogenaamd onderdrukking uit de jaren 50 en volgens vele mannen is de man er op geprogrammeerd om zijn zaad bij zoveel mogelijk vrouwen te lozen.
Misschien ligt het aan 20ers, maar ik heb hiervoor wel lange relaties gehad, dus ik denk echt dat het te maken heeft met het feit dat die app opeens op de markt is. Elke keer als ik een date scoor, lijkt die vent niks serieus te willen behalve even "scharrelen". Ik zit er bijna aan te denken om in de religeuze hoek te gaan zoeken (ben zelf atheist) omdat dit gewoon niks wordt.
Misschien ligt het aan 20ers, maar ik heb hiervoor wel lange relaties gehad, dus ik denk echt dat het te maken heeft met het feit dat die app opeens op de markt is. Elke keer als ik een date scoor, lijkt die vent niks serieus te willen behalve even "scharrelen". Ik zit er bijna aan te denken om in de religeuze hoek te gaan zoeken (ben zelf atheist) omdat dit gewoon niks wordt.
donderdag 27 november 2014 19:02
quote:Suzy65 schreef op 26 november 2014 @ 21:52:
[...]
Paeck: is dat een ex van je?
Mijn ex werd er in mijn ogen ook zeker niet gelukkiger op. Maar dat liet ik los, hij kwam dan ook niet bij mij uithuilen. Ik volgde eea vanaf de zijlijn, maar moest hij zelf achter komen. Ik vond het een manipulatieve, controlerende zwaar a-relaxte relatie (zij hem). Waar je maar zin in hebt.
Later zag hij dat zelf ook wel. Ons contact is hersteld, maar ik vind dat bij jou uithuilen not done. Juist jij niet de aangewezen persoon, vind ik dan. Ik denk dat jij erg (TE) begripvol bent.
Nee, tuurlijk is dat niet leuk dat jij dat mag opvangen.
Ik herken het in ieder geval vaker en bovenstaande zeker van mijn eerste ex. Overigens besefte mijn eerste ex in de nieuwe relatie met de vrouw die achter hem aan zat in onze relatie al heel snel dat er dingen scheef waren, wat hij ook tegen mij vertelde maar zelf nog niet echt leek te beseffen hoe mis hij zat in bepaalde gedachtengangen en nog steeds niet besefte wat het doet met een relatie als je daar een andere vrouw in toelaat die je voorrang geeft boven de eigen relatie. Het contact met hem verwaterde daardoor al snel maar heb zo af en toe nog wel wat opgevangen hoe het op een gegeven moment steeds slechter en slechter met hem ging. Zo jammer.
Uithuilen werkte niet, té begripvol daar zit op zich wel een eind aan, wellicht ook nieuwsgierigheid en ik me soms afvraag of iemand echt werkelijk waar geen idee heeft van de kronkels en gewrochten in het eigen hoofd. Maar soms is het wel pijnlijk inderdaad ook voor mij, maar ik vind het nog erger om toe te zien als je de ander ergens tegenkomt dan te horen van de persoon zelf denk ik.
[...]
Paeck: is dat een ex van je?
Mijn ex werd er in mijn ogen ook zeker niet gelukkiger op. Maar dat liet ik los, hij kwam dan ook niet bij mij uithuilen. Ik volgde eea vanaf de zijlijn, maar moest hij zelf achter komen. Ik vond het een manipulatieve, controlerende zwaar a-relaxte relatie (zij hem). Waar je maar zin in hebt.
Later zag hij dat zelf ook wel. Ons contact is hersteld, maar ik vind dat bij jou uithuilen not done. Juist jij niet de aangewezen persoon, vind ik dan. Ik denk dat jij erg (TE) begripvol bent.
Nee, tuurlijk is dat niet leuk dat jij dat mag opvangen.
Ik herken het in ieder geval vaker en bovenstaande zeker van mijn eerste ex. Overigens besefte mijn eerste ex in de nieuwe relatie met de vrouw die achter hem aan zat in onze relatie al heel snel dat er dingen scheef waren, wat hij ook tegen mij vertelde maar zelf nog niet echt leek te beseffen hoe mis hij zat in bepaalde gedachtengangen en nog steeds niet besefte wat het doet met een relatie als je daar een andere vrouw in toelaat die je voorrang geeft boven de eigen relatie. Het contact met hem verwaterde daardoor al snel maar heb zo af en toe nog wel wat opgevangen hoe het op een gegeven moment steeds slechter en slechter met hem ging. Zo jammer.
Uithuilen werkte niet, té begripvol daar zit op zich wel een eind aan, wellicht ook nieuwsgierigheid en ik me soms afvraag of iemand echt werkelijk waar geen idee heeft van de kronkels en gewrochten in het eigen hoofd. Maar soms is het wel pijnlijk inderdaad ook voor mij, maar ik vind het nog erger om toe te zien als je de ander ergens tegenkomt dan te horen van de persoon zelf denk ik.
donderdag 27 november 2014 19:05
quote:elle5460 schreef op 27 november 2014 @ 15:24:
Zeg beste suzy, ga jij eens even rap tafel dekken, schuift highlander aan.
.
Laat hem maar koken,..zou ik zeggen.
Die feestdis moet nog even wachten, eerst moet die tafel maar eens leeg (pc elders enzo).
En een tijdje mentaal en fysiek trainen om een geducht tegenstander te zijn
Zeg beste suzy, ga jij eens even rap tafel dekken, schuift highlander aan.
.
Laat hem maar koken,..zou ik zeggen.
Die feestdis moet nog even wachten, eerst moet die tafel maar eens leeg (pc elders enzo).
En een tijdje mentaal en fysiek trainen om een geducht tegenstander te zijn
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
donderdag 27 november 2014 19:39
quote:highlander schreef op 27 november 2014 @ 17:24:
ik zit momenteel op Thaise kookles, dus tegen pittig eten kunnen is een 'vereiste'.
Serieus nu, eerst mijn afgelopen huwelijk verwerken voordat er een nieuwe ontwikkeling kan zijn.
We hadden hier afgelopen zomer een spaanse peperplant en zoon mikt dat te pas en onpas overal in.
Het went.
Maar dat echte hete, zou dat ook te trainen zijn?!
Dat eerst verwerken lijkt me een goed plan en de enige juiste volgorde, Highlander!
Maar jij doet toch altijd al rustig aan in die zin?
Ik ken dat wel: beter eerst alles uit de weg ruimen wat in de weg zit om te stralen van binnenuit.
Als ik lekker in eigen vel en mind zit, dan voel ik pas weer echt ruimte voor een ander & me de moeite waard & aantrekkelijk voor een ander.
In die zin dat ik dan iets te bieden/geven heb.
Aan de andere kant hoop ik niet dat je je schuldig zou voelen als je nu en dan ook een beetje lol in je leven hebt, plaagt, weer eens hardop lacht, weer eens echt geniet. Andere mensen mogen best bijdragen aan ook weer wat genieten en leuke dingen in je leven he.
Dat voelt misschien ook nog niet okay voor je. Je hoeft nu ook helemaal nog niet, maar (pas) oooooit tzt misschien eventueel wellicht in een verre, verre toekomst pas weer aan liefde of relaties te denken! Of misschien wel nooit. Het is jouw proces.
Verwerken is niet hetzelfde als vergeten. Dat laatste zal niet lukken en is ook niet de bedoeling.
Het zal nooit meer hetzelfde zijn, he
Kan me voorstellen dat hier nu eea opgerakeld is en daardoor dat gemis opeens nog meer voelt dan anders.
Je hebt alle tijd!
ik zit momenteel op Thaise kookles, dus tegen pittig eten kunnen is een 'vereiste'.
Serieus nu, eerst mijn afgelopen huwelijk verwerken voordat er een nieuwe ontwikkeling kan zijn.
We hadden hier afgelopen zomer een spaanse peperplant en zoon mikt dat te pas en onpas overal in.
Het went.
Maar dat echte hete, zou dat ook te trainen zijn?!
Dat eerst verwerken lijkt me een goed plan en de enige juiste volgorde, Highlander!
Maar jij doet toch altijd al rustig aan in die zin?
Ik ken dat wel: beter eerst alles uit de weg ruimen wat in de weg zit om te stralen van binnenuit.
Als ik lekker in eigen vel en mind zit, dan voel ik pas weer echt ruimte voor een ander & me de moeite waard & aantrekkelijk voor een ander.
In die zin dat ik dan iets te bieden/geven heb.
Aan de andere kant hoop ik niet dat je je schuldig zou voelen als je nu en dan ook een beetje lol in je leven hebt, plaagt, weer eens hardop lacht, weer eens echt geniet. Andere mensen mogen best bijdragen aan ook weer wat genieten en leuke dingen in je leven he.
Dat voelt misschien ook nog niet okay voor je. Je hoeft nu ook helemaal nog niet, maar (pas) oooooit tzt misschien eventueel wellicht in een verre, verre toekomst pas weer aan liefde of relaties te denken! Of misschien wel nooit. Het is jouw proces.
Verwerken is niet hetzelfde als vergeten. Dat laatste zal niet lukken en is ook niet de bedoeling.
Het zal nooit meer hetzelfde zijn, he
Kan me voorstellen dat hier nu eea opgerakeld is en daardoor dat gemis opeens nog meer voelt dan anders.
Je hebt alle tijd!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
donderdag 27 november 2014 19:39
donderdag 27 november 2014 19:40
quote:highlander schreef op 27 november 2014 @ 17:24:
ik zit momenteel op Thaise kookles, dus tegen pittig eten kunnen is een 'vereiste'.
Serieus nu, eerst mijn afgelopen huwelijk verwerken voordat er een nieuwe ontwikkeling kan zijn.
Een huwelijk van zo lange tijd lijkt mij zeker iets waarbij je weer een nieuwe plaats moet zien te vinden ook ten opzichte van nieuwe relaties.
Ik snap echter de huidige termen van veel mensen niet meer. Je schreef eerder "huidige verkering" dus ik nam aan dat dat ook wel weer een nieuwe ontwikkeling was. Maar ook hierin vind ik het weer lastig jou een bepaalde plek te geven inderdaad zoals je zelf al zegt dat mensen jou verschillend opvatten. Je komt over het algemeen wel veel doordachter en genuanceerder over over veel onderwerpen dan de meeste mannen op schrift trouwens.
Voor mij duurt het tegenwoordig vaak best lang voordat ik een beetje uitgevogeld heb wat de ander nu precies verstaat onder relaties, aankomende relaties etc. dus hierin is het wellicht logisch dat ik jou ook hierin weer kwijt raak in terminologie.
ik zit momenteel op Thaise kookles, dus tegen pittig eten kunnen is een 'vereiste'.
Serieus nu, eerst mijn afgelopen huwelijk verwerken voordat er een nieuwe ontwikkeling kan zijn.
Een huwelijk van zo lange tijd lijkt mij zeker iets waarbij je weer een nieuwe plaats moet zien te vinden ook ten opzichte van nieuwe relaties.
Ik snap echter de huidige termen van veel mensen niet meer. Je schreef eerder "huidige verkering" dus ik nam aan dat dat ook wel weer een nieuwe ontwikkeling was. Maar ook hierin vind ik het weer lastig jou een bepaalde plek te geven inderdaad zoals je zelf al zegt dat mensen jou verschillend opvatten. Je komt over het algemeen wel veel doordachter en genuanceerder over over veel onderwerpen dan de meeste mannen op schrift trouwens.
Voor mij duurt het tegenwoordig vaak best lang voordat ik een beetje uitgevogeld heb wat de ander nu precies verstaat onder relaties, aankomende relaties etc. dus hierin is het wellicht logisch dat ik jou ook hierin weer kwijt raak in terminologie.
donderdag 27 november 2014 20:55
Paek, mijn verkering en ik hebben 8 jr met elkaar gescharreld naast onze open relaties thuis. Toen mijn vrouw, mijn topminnares, heenging heb ik ook de losse verkering buiten de deur verbroken. Een half jr later pakte die 2e minnares de draad opnieuw op. Het is mij nu ook onduidelijk hoe dat zich gaat ontwikkelen. Denk dat rustig aandoen voor mij verstandig is.
volg je verstand, gebruik je gevoel
donderdag 27 november 2014 21:14
Highlander: idd rustig aan, dingen ontvouwen zich vaak vanzelf. Of dat zich verdiept zal de tijd leren. Jullie delen alvast een bepaalde historie en dat is ook wat waard! Verder vooral in het nu blijven, nergens op vooruitlopen. Toekomst ligt altijd open, dat weet jij als geen ander, je kan dat niet plannen oid.
En dat hoeft ook niet, zij heeft blijkbaar ook geduld al die jaren, of (eerder iig) geen reden gehad voor serieuzer?
En dat hoeft ook niet, zij heeft blijkbaar ook geduld al die jaren, of (eerder iig) geen reden gehad voor serieuzer?
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
donderdag 27 november 2014 21:38
quote:Paekzwart schreef op 27 november 2014 @ 19:02:
[...]
Ik herken het in ieder geval vaker en bovenstaande zeker van mijn eerste ex. Overigens besefte mijn eerste ex in de nieuwe relatie met de vrouw die achter hem aan zat in onze relatie al heel snel dat er dingen scheef waren, wat hij ook tegen mij vertelde maar zelf nog niet echt leek te beseffen hoe mis hij zat in bepaalde gedachtengangen en nog steeds niet besefte wat het doet met een relatie als je daar een andere vrouw in toelaat die je voorrang geeft boven de eigen relatie. Het contact met hem verwaterde daardoor al snel maar heb zo af en toe nog wel wat opgevangen hoe het op een gegeven moment steeds slechter en slechter met hem ging. Zo jammer.
Uithuilen werkte niet, té begripvol daar zit op zich wel een eind aan, wellicht ook nieuwsgierigheid en ik me soms afvraag of iemand echt werkelijk waar geen idee heeft van de kronkels en gewrochten in het eigen hoofd. Maar soms is het wel pijnlijk inderdaad ook voor mij, maar ik vind het nog erger om toe te zien als je de ander ergens tegenkomt dan te horen van de persoon zelf denk ik.
ALs je er middenin zit zie je dat soort dingen vaak niet (of als laatste).
Jij vanaf de zijlijn wel, dat heeft toch te maken met dat je op afstand andere dingen ziet. En hem langer dan vandaag kende. Mensen laten zich soms meeslepen. En dan blijkt dat gras niet altijd groener, integendeel. Maar ja, wel anders en nieuw. Een heel ander type dan jij, dus heel andere ervaringen. Blijkbaar had/ heeft hij daar iets te leren?
Ik vond mijn ex die jaren ook niet "zichzelf", maar een andere wisselwerking maakt andere reacties los, boort misschien andere gebieden aan die hij zelf ook nog niet kende van zichzelf?
Je kan jaren dag en nacht bij elkaar zijn en toch blijken er onbekende kanten aan je partner te zitten.
Plotse talenten die boven komen of juist schaduwzijdes. Wie kent zichzelf nou helemaal, je weet zelf ook nooit, in nieuwe situaties, hoe je zal reageren.
Dan mag je hopen dat iemand "beter af is" als keuzes gemaakt zijn. Niet dat hij (of jij, of beiden) er alleen maar minder van geworden zijn.
Zo te horen kon niet alleen jij, maar hij ook niet op hem(zelf) rekenen.
Nu zou je dat in een nieuwe partner wel graag willen. Dat wel meemaken, door dik en dun.
Ik heb dat geloof ik niet zo. Ik ben minder gaan hechten aan die zogenaamde zekerheden. Ik geloof dat ik me "onthecht" heb aan allerlei zaken (en sommige mensen).
[...]
Ik herken het in ieder geval vaker en bovenstaande zeker van mijn eerste ex. Overigens besefte mijn eerste ex in de nieuwe relatie met de vrouw die achter hem aan zat in onze relatie al heel snel dat er dingen scheef waren, wat hij ook tegen mij vertelde maar zelf nog niet echt leek te beseffen hoe mis hij zat in bepaalde gedachtengangen en nog steeds niet besefte wat het doet met een relatie als je daar een andere vrouw in toelaat die je voorrang geeft boven de eigen relatie. Het contact met hem verwaterde daardoor al snel maar heb zo af en toe nog wel wat opgevangen hoe het op een gegeven moment steeds slechter en slechter met hem ging. Zo jammer.
Uithuilen werkte niet, té begripvol daar zit op zich wel een eind aan, wellicht ook nieuwsgierigheid en ik me soms afvraag of iemand echt werkelijk waar geen idee heeft van de kronkels en gewrochten in het eigen hoofd. Maar soms is het wel pijnlijk inderdaad ook voor mij, maar ik vind het nog erger om toe te zien als je de ander ergens tegenkomt dan te horen van de persoon zelf denk ik.
ALs je er middenin zit zie je dat soort dingen vaak niet (of als laatste).
Jij vanaf de zijlijn wel, dat heeft toch te maken met dat je op afstand andere dingen ziet. En hem langer dan vandaag kende. Mensen laten zich soms meeslepen. En dan blijkt dat gras niet altijd groener, integendeel. Maar ja, wel anders en nieuw. Een heel ander type dan jij, dus heel andere ervaringen. Blijkbaar had/ heeft hij daar iets te leren?
Ik vond mijn ex die jaren ook niet "zichzelf", maar een andere wisselwerking maakt andere reacties los, boort misschien andere gebieden aan die hij zelf ook nog niet kende van zichzelf?
Je kan jaren dag en nacht bij elkaar zijn en toch blijken er onbekende kanten aan je partner te zitten.
Plotse talenten die boven komen of juist schaduwzijdes. Wie kent zichzelf nou helemaal, je weet zelf ook nooit, in nieuwe situaties, hoe je zal reageren.
Dan mag je hopen dat iemand "beter af is" als keuzes gemaakt zijn. Niet dat hij (of jij, of beiden) er alleen maar minder van geworden zijn.
Zo te horen kon niet alleen jij, maar hij ook niet op hem(zelf) rekenen.
Nu zou je dat in een nieuwe partner wel graag willen. Dat wel meemaken, door dik en dun.
Ik heb dat geloof ik niet zo. Ik ben minder gaan hechten aan die zogenaamde zekerheden. Ik geloof dat ik me "onthecht" heb aan allerlei zaken (en sommige mensen).
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
donderdag 27 november 2014 21:57
Wat een machtig mooie verhalen worden hier weer geschreven zeg. Jullie hebben er echt over nagedacht! Ik aarzel eigenlijk om je dit te vragen maar ik doe het toch maar. Hoe oud ben jij eigenlijk Suzy? (32 net als ik toch ) Beetje een brutale vraag maar ik ben benieuwd of ik hoe je nu in het leven lijkt te staan kan rijmen met de fase van je leven waarin je nu zit. Denk jij zelf eigenlijk dat je ooit nog écht van een man kan houden?
donderdag 27 november 2014 22:23
Oh gelukkig. Ik denk wel eens dat de keerzijde van al die zelfbewustheid en zelfinzicht het verlies van dat vermogen is (?) Ben er nog niet uit eigenlijk.
Edit: Ik heb wat dierbaren om me heen die ook soort van single zijn en waarmee ik hier wel eens over praat. Halverwege de 40 lijkt een soort keerpunt te zijn. Misschien hoort het gewoon bij ouder worden.
Edit: Ik heb wat dierbaren om me heen die ook soort van single zijn en waarmee ik hier wel eens over praat. Halverwege de 40 lijkt een soort keerpunt te zijn. Misschien hoort het gewoon bij ouder worden.
vrijdag 28 november 2014 00:27
quote:Suzy65 schreef op 27 november 2014 @ 21:38:
[...]
ALs je er middenin zit zie je dat soort dingen vaak niet (of als laatste).
Jij vanaf de zijlijn wel, dat heeft toch te maken met dat je op afstand andere dingen ziet. En hem langer dan vandaag kende. Mensen laten zich soms meeslepen. En dan blijkt dat gras niet altijd groener, integendeel. Maar ja, wel anders en nieuw. Een heel ander type dan jij, dus heel andere ervaringen. Blijkbaar had/ heeft hij daar iets te leren?
Ik vond mijn ex die jaren ook niet "zichzelf", maar een andere wisselwerking maakt andere reacties los, boort misschien andere gebieden aan die hij zelf ook nog niet kende van zichzelf?
Je kan jaren dag en nacht bij elkaar zijn en toch blijken er onbekende kanten aan je partner te zitten.
Plotse talenten die boven komen of juist schaduwzijdes. Wie kent zichzelf nou helemaal, je weet zelf ook nooit, in nieuwe situaties, hoe je zal reageren.
Dan mag je hopen dat iemand "beter af is" als keuzes gemaakt zijn. Niet dat hij (of jij, of beiden) er alleen maar minder van geworden zijn.
Zo te horen kon niet alleen jij, maar hij ook niet op hem(zelf) rekenen.
Nu zou je dat in een nieuwe partner wel graag willen. Dat wel meemaken, door dik en dun.
Ik heb dat geloof ik niet zo. Ik ben minder gaan hechten aan die zogenaamde zekerheden. Ik geloof dat ik me "onthecht" heb aan allerlei zaken (en sommige mensen).
Echt een relatie, waarin de ander echt voor je gaat, dát gedeelte heb ik uiteindelijk nooit gehad. Het heette één keer echt een relatie maar bleek ook niet met iemand die echt de keuze bewust voor mij maakte en zich ook mee kon laten drijven naar weer anderen, de andere keren dacht ik dat het woord relatie het ook in hield en de ander toch wel de intentie had serieus te zijn maar ook dat woord was meer een wensdroom van de ander, een vaag idee over wat dat dan was dan de stap naar iemand die bij mij blijft en samen de tijd door wil brengen, leuk wil houden.
Ik lees dat jij dat wel hebt ervaren en ook weer denkt te gaan ervaren. Jarenlang waar je op terug kan kijken. Ik heb dat niet zo, zou dat graag toch willen ervaren en ik heb ook niet echt de zekerheid dat dat nog zal ontstaan.
Jij klinkt daarin alweer een stuk zekerder dan ik met dat je dat echt nog wel gaat ervaren om daarna pas enigszins nog een slag om de arm te houden of dat lukt.
Bij mij is het meer zo dat ik het nooit heb ervaren, ook niet echt denk dat er een bijna grenzende zekerheid is dat ik dat nog ga ervaren. En mijn gezondheid houdt ook niet in dat ik veel andere contacten als basisterugval kan onderhouden of veel mannen kan ontmoeten die wellicht die partner zouden kunnen zijn.
Ik heb al mijn hele leven elke keer opnieuw weer mensen gevonden, maar het zou fijn zijn als mensen echt bewust niet maar een paar jaar voor de leuke tijden in mijn leven zijn tot een waanidee voorbij komt fladderen en ze daar mee verder gaan. Ik vind dat toch jammer iemand weer van je vandaan te zien glijden, weer alle nachten alleen en zeker in periodes waarin ik al heel erg moe ben, is dat toch een grote hap uit je leven.
Dat ik het nu meer lijk te willen dan jij, is anders als jij dat al hebt meegemaakt en weer denkt te gaan meemaken met mensen die echt veel langer bij jou zijn, stabiliteit daarin toch bieden en er daadwerkelijk een dieper houden van is. Andere omstandigheden ook.
Ik vraag me daarbij dan af of het niet zo is dat ik daar niet dan specifiek meer zekerheid in wil dan jij maar dat jij het sowieso al meer ervaren hebt en denkt te gaan ervaren dan ik en daardoor er ook minder behoefte aan is.
[...]
ALs je er middenin zit zie je dat soort dingen vaak niet (of als laatste).
Jij vanaf de zijlijn wel, dat heeft toch te maken met dat je op afstand andere dingen ziet. En hem langer dan vandaag kende. Mensen laten zich soms meeslepen. En dan blijkt dat gras niet altijd groener, integendeel. Maar ja, wel anders en nieuw. Een heel ander type dan jij, dus heel andere ervaringen. Blijkbaar had/ heeft hij daar iets te leren?
Ik vond mijn ex die jaren ook niet "zichzelf", maar een andere wisselwerking maakt andere reacties los, boort misschien andere gebieden aan die hij zelf ook nog niet kende van zichzelf?
Je kan jaren dag en nacht bij elkaar zijn en toch blijken er onbekende kanten aan je partner te zitten.
Plotse talenten die boven komen of juist schaduwzijdes. Wie kent zichzelf nou helemaal, je weet zelf ook nooit, in nieuwe situaties, hoe je zal reageren.
Dan mag je hopen dat iemand "beter af is" als keuzes gemaakt zijn. Niet dat hij (of jij, of beiden) er alleen maar minder van geworden zijn.
Zo te horen kon niet alleen jij, maar hij ook niet op hem(zelf) rekenen.
Nu zou je dat in een nieuwe partner wel graag willen. Dat wel meemaken, door dik en dun.
Ik heb dat geloof ik niet zo. Ik ben minder gaan hechten aan die zogenaamde zekerheden. Ik geloof dat ik me "onthecht" heb aan allerlei zaken (en sommige mensen).
Echt een relatie, waarin de ander echt voor je gaat, dát gedeelte heb ik uiteindelijk nooit gehad. Het heette één keer echt een relatie maar bleek ook niet met iemand die echt de keuze bewust voor mij maakte en zich ook mee kon laten drijven naar weer anderen, de andere keren dacht ik dat het woord relatie het ook in hield en de ander toch wel de intentie had serieus te zijn maar ook dat woord was meer een wensdroom van de ander, een vaag idee over wat dat dan was dan de stap naar iemand die bij mij blijft en samen de tijd door wil brengen, leuk wil houden.
Ik lees dat jij dat wel hebt ervaren en ook weer denkt te gaan ervaren. Jarenlang waar je op terug kan kijken. Ik heb dat niet zo, zou dat graag toch willen ervaren en ik heb ook niet echt de zekerheid dat dat nog zal ontstaan.
Jij klinkt daarin alweer een stuk zekerder dan ik met dat je dat echt nog wel gaat ervaren om daarna pas enigszins nog een slag om de arm te houden of dat lukt.
Bij mij is het meer zo dat ik het nooit heb ervaren, ook niet echt denk dat er een bijna grenzende zekerheid is dat ik dat nog ga ervaren. En mijn gezondheid houdt ook niet in dat ik veel andere contacten als basisterugval kan onderhouden of veel mannen kan ontmoeten die wellicht die partner zouden kunnen zijn.
Ik heb al mijn hele leven elke keer opnieuw weer mensen gevonden, maar het zou fijn zijn als mensen echt bewust niet maar een paar jaar voor de leuke tijden in mijn leven zijn tot een waanidee voorbij komt fladderen en ze daar mee verder gaan. Ik vind dat toch jammer iemand weer van je vandaan te zien glijden, weer alle nachten alleen en zeker in periodes waarin ik al heel erg moe ben, is dat toch een grote hap uit je leven.
Dat ik het nu meer lijk te willen dan jij, is anders als jij dat al hebt meegemaakt en weer denkt te gaan meemaken met mensen die echt veel langer bij jou zijn, stabiliteit daarin toch bieden en er daadwerkelijk een dieper houden van is. Andere omstandigheden ook.
Ik vraag me daarbij dan af of het niet zo is dat ik daar niet dan specifiek meer zekerheid in wil dan jij maar dat jij het sowieso al meer ervaren hebt en denkt te gaan ervaren dan ik en daardoor er ook minder behoefte aan is.
vrijdag 28 november 2014 00:37
quote:highlander schreef op 27 november 2014 @ 20:55:
Paek, mijn verkering en ik hebben 8 jr met elkaar gescharreld naast onze open relaties thuis. Toen mijn vrouw, mijn topminnares, heenging heb ik ook de losse verkering buiten de deur verbroken. Een half jr later pakte die 2e minnares de draad opnieuw op. Het is mij nu ook onduidelijk hoe dat zich gaat ontwikkelen. Denk dat rustig aandoen voor mij verstandig is.
Bij "verkering" denk ik dus aan een intentie tot een langetermijnrelatie, het begin maken tot een langdurig samenzijn en uiteindelijk het idee dat men zijn of haar best doet om te kijken of daar steeds verdere stappen in te nemen valt.
En wat jij met jouw wijlen vrouw had was een relatie, zij was jouw partner, degene waarmee jij samen de grenzen bepaalt, maar iemand die daarnaast bij komt voor langdurig vast, heet in mijn ogen dan geen verkering.
"Verkering is een staat in de menselijke relaties wanneer twee personen, via een meestal mondelinge overeenkomst, hebben verklaard dat zij voor een onbepaalde tijd door het leven gaan als partners." Verkering zie ik als iets wat een overeenkomst is tot het samen de relatie als partners te gaan verdiepen.
Maar jullie hebben daar aan dat woord dan een andere betekenis gegeven dan ik zelf qua betekenis in dat woord ken. Wat dat woord voor mij betekent is inderdaad dan iets anders dan wat jij er onder verstaat. Waardoor het woord voor mij nog verwarring brengt in wat het inhoudt, wat jij er onder verstaat.
Rustig aan, goed blijven aanvoelen hoe alles in elkaar zit, alles zich laten ontwikkelen en ruimte laten voor overdenking en de diepere gevoelens te pakken krijgen is volgens mij altijd goed. Ik geloof wel in de mensen die op het eerste oog meteen wisten dit is 'm en elkaar daarna nooit meer loslieten, maar de mannen die ik kende die snel gingen, waren doodlopers.
Paek, mijn verkering en ik hebben 8 jr met elkaar gescharreld naast onze open relaties thuis. Toen mijn vrouw, mijn topminnares, heenging heb ik ook de losse verkering buiten de deur verbroken. Een half jr later pakte die 2e minnares de draad opnieuw op. Het is mij nu ook onduidelijk hoe dat zich gaat ontwikkelen. Denk dat rustig aandoen voor mij verstandig is.
Bij "verkering" denk ik dus aan een intentie tot een langetermijnrelatie, het begin maken tot een langdurig samenzijn en uiteindelijk het idee dat men zijn of haar best doet om te kijken of daar steeds verdere stappen in te nemen valt.
En wat jij met jouw wijlen vrouw had was een relatie, zij was jouw partner, degene waarmee jij samen de grenzen bepaalt, maar iemand die daarnaast bij komt voor langdurig vast, heet in mijn ogen dan geen verkering.
"Verkering is een staat in de menselijke relaties wanneer twee personen, via een meestal mondelinge overeenkomst, hebben verklaard dat zij voor een onbepaalde tijd door het leven gaan als partners." Verkering zie ik als iets wat een overeenkomst is tot het samen de relatie als partners te gaan verdiepen.
Maar jullie hebben daar aan dat woord dan een andere betekenis gegeven dan ik zelf qua betekenis in dat woord ken. Wat dat woord voor mij betekent is inderdaad dan iets anders dan wat jij er onder verstaat. Waardoor het woord voor mij nog verwarring brengt in wat het inhoudt, wat jij er onder verstaat.
Rustig aan, goed blijven aanvoelen hoe alles in elkaar zit, alles zich laten ontwikkelen en ruimte laten voor overdenking en de diepere gevoelens te pakken krijgen is volgens mij altijd goed. Ik geloof wel in de mensen die op het eerste oog meteen wisten dit is 'm en elkaar daarna nooit meer loslieten, maar de mannen die ik kende die snel gingen, waren doodlopers.
vrijdag 28 november 2014 00:41
quote:Antoon69 schreef op 27 november 2014 @ 22:23:
Oh gelukkig. Ik denk wel eens dat de keerzijde van al die zelfbewustheid en zelfinzicht het verlies van dat vermogen is (?) Ben er nog niet uit eigenlijk.
Edit: Ik heb wat dierbaren om me heen die ook soort van single zijn en waarmee ik hier wel eens over praat. Halverwege de 40 lijkt een soort keerpunt te zijn. Misschien hoort het gewoon bij ouder worden.
Ik denk dat mensen op den duur na vele keren hun neus te hebben gestoten voorzichtiger worden, ook sneller weten dat bepaalde dingen echt niet gaan werken, meer aftasten, minder bereid zijn weer hun hart te verliezen. Maar ik denk dat als je ieder mens opnieuw weer benadert en, voor mij geldt dan, een oprecht mooi mens ontmoet je gewoon weer in je hart geraakt kan worden en het met dezelfde moed of misschien zelfs doordachter nog en daardoor zekerder je juist wel weer voor die liefde zou gaan.
Ik zou dus niet denken dat het het verlies van het vermogen tot houden van is, maar dat je kieskeuriger probeert te bepalen wie jouw liefde waard is voordat je je hart geeft.
Oh gelukkig. Ik denk wel eens dat de keerzijde van al die zelfbewustheid en zelfinzicht het verlies van dat vermogen is (?) Ben er nog niet uit eigenlijk.
Edit: Ik heb wat dierbaren om me heen die ook soort van single zijn en waarmee ik hier wel eens over praat. Halverwege de 40 lijkt een soort keerpunt te zijn. Misschien hoort het gewoon bij ouder worden.
Ik denk dat mensen op den duur na vele keren hun neus te hebben gestoten voorzichtiger worden, ook sneller weten dat bepaalde dingen echt niet gaan werken, meer aftasten, minder bereid zijn weer hun hart te verliezen. Maar ik denk dat als je ieder mens opnieuw weer benadert en, voor mij geldt dan, een oprecht mooi mens ontmoet je gewoon weer in je hart geraakt kan worden en het met dezelfde moed of misschien zelfs doordachter nog en daardoor zekerder je juist wel weer voor die liefde zou gaan.
Ik zou dus niet denken dat het het verlies van het vermogen tot houden van is, maar dat je kieskeuriger probeert te bepalen wie jouw liefde waard is voordat je je hart geeft.
vrijdag 28 november 2014 01:39
quote:Antoon69 schreef op 27 november 2014 @ 22:23:
Oh gelukkig. Ik denk wel eens dat de keerzijde van al die zelfbewustheid en zelfinzicht het verlies van dat vermogen is (?) Ben er nog niet uit eigenlijk.
Edit: Ik heb wat dierbaren om me heen die ook soort van single zijn en waarmee ik hier wel eens over praat. Halverwege de 40 lijkt een soort keerpunt te zijn. Misschien hoort het gewoon bij ouder worden.
Nee hoor, dat je om jezelf leert te geven houdt zeker niet in dat je niet om anderen kan geven. Integendeel zelfs. Liefde kan altijd vermeerderen, het is niet een beperkt potentieel wat je moet opdelen tussen een aantal mensen. Ik meen zelfs dat ik sinds de breuk met ex een veel ruimer hart heb gekregen, en voor veel meer mensen oprecht liefde kan voelen dan daarvoor, toen het nog mn naar die ene partner en mijn kinderen ging.
Dat is niet uit te leggen, maar ik ben de wereld en alles daarin met andere ogen gaan bekijken.
Stephen Covey noemt dat een "paradigmaverschuiving". Zo'n eyeopener waardoor je eea in een ander daglicht ziet. Je kan niet alleen ruimdenkender worden, maar ook ruimhartiger
En ik heb veel liefde gekend, en nog, daarom is het geen geloven, maar is dat een "weten".
Oh gelukkig. Ik denk wel eens dat de keerzijde van al die zelfbewustheid en zelfinzicht het verlies van dat vermogen is (?) Ben er nog niet uit eigenlijk.
Edit: Ik heb wat dierbaren om me heen die ook soort van single zijn en waarmee ik hier wel eens over praat. Halverwege de 40 lijkt een soort keerpunt te zijn. Misschien hoort het gewoon bij ouder worden.
Nee hoor, dat je om jezelf leert te geven houdt zeker niet in dat je niet om anderen kan geven. Integendeel zelfs. Liefde kan altijd vermeerderen, het is niet een beperkt potentieel wat je moet opdelen tussen een aantal mensen. Ik meen zelfs dat ik sinds de breuk met ex een veel ruimer hart heb gekregen, en voor veel meer mensen oprecht liefde kan voelen dan daarvoor, toen het nog mn naar die ene partner en mijn kinderen ging.
Dat is niet uit te leggen, maar ik ben de wereld en alles daarin met andere ogen gaan bekijken.
Stephen Covey noemt dat een "paradigmaverschuiving". Zo'n eyeopener waardoor je eea in een ander daglicht ziet. Je kan niet alleen ruimdenkender worden, maar ook ruimhartiger
En ik heb veel liefde gekend, en nog, daarom is het geen geloven, maar is dat een "weten".
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
vrijdag 28 november 2014 01:55
Ik ken mensen die wijzer worden, het contact met anderen meer zijn gaan waarderen, meer zijn gaan weten wat liefde inhoudt.
Maar uiteraard zijn er ook nog wel mensen die ik ook ken die gefrustreerd zijn geraakt, anderen wantrouwiger gaan bekijken, teleurgesteld raken of het allemaal maar steeds lastiger vinden of meer op alleen zichzelf gericht raken en niet meer nog een keer ook rekening willen houden met een ander, er niet uitkomen bij liefdes die mislukten en dus ook niet meer voor die (vaste) relatie gaan omdat het qua intensiteit en diepgang niet meer voor hen haalbaar lijkt of te weinig uiteindelijk zal voorstellen in hun ogen om risico's met hun hart en met hun liefde te nemen.
Maar uiteraard zijn er ook nog wel mensen die ik ook ken die gefrustreerd zijn geraakt, anderen wantrouwiger gaan bekijken, teleurgesteld raken of het allemaal maar steeds lastiger vinden of meer op alleen zichzelf gericht raken en niet meer nog een keer ook rekening willen houden met een ander, er niet uitkomen bij liefdes die mislukten en dus ook niet meer voor die (vaste) relatie gaan omdat het qua intensiteit en diepgang niet meer voor hen haalbaar lijkt of te weinig uiteindelijk zal voorstellen in hun ogen om risico's met hun hart en met hun liefde te nemen.
vrijdag 28 november 2014 02:14
quote:Paekzwart schreef op 28 november 2014 @ 00:27:
[...]
Echt een relatie, waarin de ander echt voor je gaat, dát gedeelte heb ik uiteindelijk nooit gehad. Het heette één keer echt een relatie maar bleek ook niet met iemand die echt de keuze bewust voor mij maakte en zich ook mee kon laten drijven naar weer anderen, de andere keren dacht ik dat het woord relatie het ook in hield en de ander toch wel de intentie had serieus te zijn maar ook dat woord was meer een wensdroom van de ander, een vaag idee over wat dat dan was dan de stap naar iemand die bij mij blijft en samen de tijd door wil brengen, leuk wil houden.
Ik lees dat jij dat wel hebt ervaren en ook weer denkt te gaan ervaren. Jarenlang waar je op terug kan kijken. Ik heb dat niet zo, zou dat graag toch willen ervaren en ik heb ook niet echt de zekerheid dat dat nog zal ontstaan.
Jij klinkt daarin alweer een stuk zekerder dan ik met dat je dat echt nog wel gaat ervaren om daarna pas enigszins nog een slag om de arm te houden of dat lukt.
Bij mij is het meer zo dat ik het nooit heb ervaren, ook niet echt denk dat er een bijna grenzende zekerheid is dat ik dat nog ga ervaren. En mijn gezondheid houdt ook niet in dat ik veel andere contacten als basisterugval kan onderhouden of veel mannen kan ontmoeten die wellicht die partner zouden kunnen zijn.
Ik heb al mijn hele leven elke keer opnieuw weer mensen gevonden, maar het zou fijn zijn als mensen echt bewust niet maar een paar jaar voor de leuke tijden in mijn leven zijn tot een waanidee voorbij komt fladderen en ze daar mee verder gaan. Ik vind dat toch jammer iemand weer van je vandaan te zien glijden, weer alle nachten alleen en zeker in periodes waarin ik al heel erg moe ben, is dat toch een grote hap uit je leven.
Dat ik het nu meer lijk te willen dan jij, is anders als jij dat al hebt meegemaakt en weer denkt te gaan meemaken met mensen die echt veel langer bij jou zijn, stabiliteit daarin toch bieden en er daadwerkelijk een dieper houden van is. Andere omstandigheden ook.
Ik vraag me daarbij dan af of het niet zo is dat ik daar niet dan specifiek meer zekerheid in wil dan jij maar dat jij het sowieso al meer ervaren hebt en denkt te gaan ervaren dan ik en daardoor er ook minder behoefte aan is.
Dat maakt idd verschil denk ik. Een groot verschil zelfs. Ik weet hoe dat is, hoe dat voelt, een grote duurzame Liefde. Zelfs als ik dat nooit meer zou treffen, dan heb ik daar jaren geluk in gekend. Daar kan je ook een tijd op teren, en misschien ook wel beter herkennen als het zich zou aandienen dan wanneer je dat niet kent.
Ik weet ook wat ik waard ben in de liefde, hoe en wat voor partner ik ben. Of ik dat nu nog tegenkom of niet, ik heb daar geen twijfels over. Ook niet omdat het mis is gegaan. Ik ken mijn aandeel daarin, maar heb daar ook van geleerd. En nog. Dat geeft vertrouwen in relaties, ook voor lange termijn beschik ik over die "liefdesvermogens".
Dat zorgt er misschien voor dat ik daar relaxter in kan zijn. Ik ben er niet mee bezig eigenlijk en niet naar op zoek, in deze fase. Ik sta daar wel voor open. Voor liefde. Welkom, maar ik hoef niet zo nodig in de vorm van de geijkte elatie. Ik heb geleerd mijn eigen steun en toeverlaat te zijn, op mezelf te vertrouwen. Daarom is dat van buitenaf, van anderen, vooral een toegift.
Ik heb makkelijk lullen, Paek. Ik heb die geweldige kinderen die van me houden, die ex, die lange liefdesrelatie achter me, fijne relaties met anderen, aandacht, vrienden en vriendinnen, familie, kennissen die me graag zien.
Ik ken ook veel verdriet, daar niet van, maar het is wel een ander, "luxer" uitgangspunt om dat te dragen. Ik ben niet echt alleen, ik heb mensen op wie ik ook kan rekenen en zij op mij.
[...]
Echt een relatie, waarin de ander echt voor je gaat, dát gedeelte heb ik uiteindelijk nooit gehad. Het heette één keer echt een relatie maar bleek ook niet met iemand die echt de keuze bewust voor mij maakte en zich ook mee kon laten drijven naar weer anderen, de andere keren dacht ik dat het woord relatie het ook in hield en de ander toch wel de intentie had serieus te zijn maar ook dat woord was meer een wensdroom van de ander, een vaag idee over wat dat dan was dan de stap naar iemand die bij mij blijft en samen de tijd door wil brengen, leuk wil houden.
Ik lees dat jij dat wel hebt ervaren en ook weer denkt te gaan ervaren. Jarenlang waar je op terug kan kijken. Ik heb dat niet zo, zou dat graag toch willen ervaren en ik heb ook niet echt de zekerheid dat dat nog zal ontstaan.
Jij klinkt daarin alweer een stuk zekerder dan ik met dat je dat echt nog wel gaat ervaren om daarna pas enigszins nog een slag om de arm te houden of dat lukt.
Bij mij is het meer zo dat ik het nooit heb ervaren, ook niet echt denk dat er een bijna grenzende zekerheid is dat ik dat nog ga ervaren. En mijn gezondheid houdt ook niet in dat ik veel andere contacten als basisterugval kan onderhouden of veel mannen kan ontmoeten die wellicht die partner zouden kunnen zijn.
Ik heb al mijn hele leven elke keer opnieuw weer mensen gevonden, maar het zou fijn zijn als mensen echt bewust niet maar een paar jaar voor de leuke tijden in mijn leven zijn tot een waanidee voorbij komt fladderen en ze daar mee verder gaan. Ik vind dat toch jammer iemand weer van je vandaan te zien glijden, weer alle nachten alleen en zeker in periodes waarin ik al heel erg moe ben, is dat toch een grote hap uit je leven.
Dat ik het nu meer lijk te willen dan jij, is anders als jij dat al hebt meegemaakt en weer denkt te gaan meemaken met mensen die echt veel langer bij jou zijn, stabiliteit daarin toch bieden en er daadwerkelijk een dieper houden van is. Andere omstandigheden ook.
Ik vraag me daarbij dan af of het niet zo is dat ik daar niet dan specifiek meer zekerheid in wil dan jij maar dat jij het sowieso al meer ervaren hebt en denkt te gaan ervaren dan ik en daardoor er ook minder behoefte aan is.
Dat maakt idd verschil denk ik. Een groot verschil zelfs. Ik weet hoe dat is, hoe dat voelt, een grote duurzame Liefde. Zelfs als ik dat nooit meer zou treffen, dan heb ik daar jaren geluk in gekend. Daar kan je ook een tijd op teren, en misschien ook wel beter herkennen als het zich zou aandienen dan wanneer je dat niet kent.
Ik weet ook wat ik waard ben in de liefde, hoe en wat voor partner ik ben. Of ik dat nu nog tegenkom of niet, ik heb daar geen twijfels over. Ook niet omdat het mis is gegaan. Ik ken mijn aandeel daarin, maar heb daar ook van geleerd. En nog. Dat geeft vertrouwen in relaties, ook voor lange termijn beschik ik over die "liefdesvermogens".
Dat zorgt er misschien voor dat ik daar relaxter in kan zijn. Ik ben er niet mee bezig eigenlijk en niet naar op zoek, in deze fase. Ik sta daar wel voor open. Voor liefde. Welkom, maar ik hoef niet zo nodig in de vorm van de geijkte elatie. Ik heb geleerd mijn eigen steun en toeverlaat te zijn, op mezelf te vertrouwen. Daarom is dat van buitenaf, van anderen, vooral een toegift.
Ik heb makkelijk lullen, Paek. Ik heb die geweldige kinderen die van me houden, die ex, die lange liefdesrelatie achter me, fijne relaties met anderen, aandacht, vrienden en vriendinnen, familie, kennissen die me graag zien.
Ik ken ook veel verdriet, daar niet van, maar het is wel een ander, "luxer" uitgangspunt om dat te dragen. Ik ben niet echt alleen, ik heb mensen op wie ik ook kan rekenen en zij op mij.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
vrijdag 28 november 2014 06:42
quote:Suzy65 schreef op 27 november 2014 @ 21:14:
Highlander: idd rustig aan, dingen ontvouwen zich vaak vanzelf. Of dat zich verdiept zal de tijd leren. Jullie delen alvast een bepaalde historie en dat is ook wat waard! Verder vooral in het nu blijven, nergens op vooruitlopen. Toekomst ligt altijd open, dat weet jij als geen ander, je kan dat niet plannen oid. En dat hoeft ook niet, zij heeft blijkbaar ook geduld al die jaren, of (eerder iig) geen reden gehad voor serieuzer?Door de patiëntenvereniging van onze levenspartners hebben zij en ik elkaar leren kennen. Wijlen mijn vrouw kende haar en haar man eerder dan ik deed, we gingen vaak met z'n vieren op stap doordat het klikte onderling. Ondanks de liefde voor de levenspartners vonden zij en ik elkaar ook leuk, we delen een aantal passies. oa sauna, shiatsu, shibari waar we alleen elkaar een plezier mee doen. We genieten nog steeds in het heden, om bij mij te zijn hoeft zij nog steeds niet van mij te worden, wat de toekomst brengt zien we vanzelf wel.
Highlander: idd rustig aan, dingen ontvouwen zich vaak vanzelf. Of dat zich verdiept zal de tijd leren. Jullie delen alvast een bepaalde historie en dat is ook wat waard! Verder vooral in het nu blijven, nergens op vooruitlopen. Toekomst ligt altijd open, dat weet jij als geen ander, je kan dat niet plannen oid. En dat hoeft ook niet, zij heeft blijkbaar ook geduld al die jaren, of (eerder iig) geen reden gehad voor serieuzer?Door de patiëntenvereniging van onze levenspartners hebben zij en ik elkaar leren kennen. Wijlen mijn vrouw kende haar en haar man eerder dan ik deed, we gingen vaak met z'n vieren op stap doordat het klikte onderling. Ondanks de liefde voor de levenspartners vonden zij en ik elkaar ook leuk, we delen een aantal passies. oa sauna, shiatsu, shibari waar we alleen elkaar een plezier mee doen. We genieten nog steeds in het heden, om bij mij te zijn hoeft zij nog steeds niet van mij te worden, wat de toekomst brengt zien we vanzelf wel.
volg je verstand, gebruik je gevoel
vrijdag 28 november 2014 09:18
Oké, "verkering" houd voor jou en de ander dus in niets vasts, het is nu voor de fun maar het wordt niet echt gezien als iets vasts voor de langere termijn waarbij je het er voor over zou hebben moeite te doen in elkaar tegemoet te komen om het te blijven behouden, het kan elk moment over zijn en dat is voor beide partijen prima.
Het is niet specifiek zoiets waardevols dat je het wilt blijven behouden en zorgzaamheid nastreeft m.b.t. vastdurender stabiel contact.
Wat ik vaak mis is dat mensen mij als persoon voor de punten waarop het klikt dusdanig waarderen, dat contact met mij als persoon belangrijk vinden, dat ze bijvoorbeeld snappen dat ik niet alles kan of niet alles kan op een bepaalde standaardmanier en bereid zijn dan bepaalde punten in hun idee over een relatie op te geven zoals dat je met die partner vaak en overal heengaat maar dat je eventueel wat vaker dan thuis wilt zijn of rustige dingen doet zodat je je tijd wel met die partner door kan brengen in plaats van vooral met anderen wel die drukke dingen doen en ik uiteindelijk steeds meer naar de achtergrond verdwijn omdat die rustige dingen hen niet genoeg kan bekoren en het dus ook niet gaat om die rustige dingen dan te doen met mij.
Terwijl ik juist het contact met de ander fijn vind en het dan niet uitmaakt wat we doen maar het gaat om de manier waarop we de dingen doen.
Net die extra stap maakt dat wat voor mij juist zo belangrijk is om ook te ervaren en ik toch al nauwelijks heb, het contact voortgezet kan worden. Maar voor de ander minder belangrijk is want ze hebben al hun kinderen, al hun vrienden, al hun hobby's, al die ervaringen van nauw contact al ervaren en op andere manieren voorhanden en willen "vrij" zijn in hun drukke leven en keuzes en hebben ook soms zichzelf eerder al te veel in verhouding voor hun gevoel "weggecijferd" en de verbreding gaat dan voor op de verdieping.
Het is niet specifiek zoiets waardevols dat je het wilt blijven behouden en zorgzaamheid nastreeft m.b.t. vastdurender stabiel contact.
Wat ik vaak mis is dat mensen mij als persoon voor de punten waarop het klikt dusdanig waarderen, dat contact met mij als persoon belangrijk vinden, dat ze bijvoorbeeld snappen dat ik niet alles kan of niet alles kan op een bepaalde standaardmanier en bereid zijn dan bepaalde punten in hun idee over een relatie op te geven zoals dat je met die partner vaak en overal heengaat maar dat je eventueel wat vaker dan thuis wilt zijn of rustige dingen doet zodat je je tijd wel met die partner door kan brengen in plaats van vooral met anderen wel die drukke dingen doen en ik uiteindelijk steeds meer naar de achtergrond verdwijn omdat die rustige dingen hen niet genoeg kan bekoren en het dus ook niet gaat om die rustige dingen dan te doen met mij.
Terwijl ik juist het contact met de ander fijn vind en het dan niet uitmaakt wat we doen maar het gaat om de manier waarop we de dingen doen.
Net die extra stap maakt dat wat voor mij juist zo belangrijk is om ook te ervaren en ik toch al nauwelijks heb, het contact voortgezet kan worden. Maar voor de ander minder belangrijk is want ze hebben al hun kinderen, al hun vrienden, al hun hobby's, al die ervaringen van nauw contact al ervaren en op andere manieren voorhanden en willen "vrij" zijn in hun drukke leven en keuzes en hebben ook soms zichzelf eerder al te veel in verhouding voor hun gevoel "weggecijferd" en de verbreding gaat dan voor op de verdieping.
vrijdag 28 november 2014 09:33
vrijdag 28 november 2014 11:38
quote:Paekzwart schreef op 28 november 2014 @ 09:18:Wat ik vaak mis is dat mensen mij als persoon voor de punten waarop het klikt dusdanig waarderen, dat contact met mij als persoon belangrijk vinden, dat ze bijvoorbeeld snappen dat ik niet alles kan of niet alles kan op een bepaalde standaardmanier en bereid zijn dan bepaalde punten in hun idee over een relatie op te gevenEerlijk gezegd ga ik alleen maar relaties met anderen aan wanneer er zowel wederzijdse waardering als acceptatie is. Ongeacht of die relatie persoonlijk, professioneel, vriendschappelijk, seksueel, familiair of anderszins is. Bij mij gaat die kwaliteit dusdanig voor de kwantiteit dat ik bewust kieskeurig ben in de mensen die ik om mij heen verzamel.
Doordat jij mij een dame lijkt die ongeacht haar aandoening een partner veel te bieden heeft vind ik het zonde dat velen op datingsites noch de moeite nemen zich in jou te verdiepen, in hoe jij in elkaar zit, noch geen moeite willen nemen concessies te doen.
Doordat jij mij een dame lijkt die ongeacht haar aandoening een partner veel te bieden heeft vind ik het zonde dat velen op datingsites noch de moeite nemen zich in jou te verdiepen, in hoe jij in elkaar zit, noch geen moeite willen nemen concessies te doen.
volg je verstand, gebruik je gevoel
vrijdag 28 november 2014 12:25
Paek: Voor ik Eckhart Tolle las, had ik zelf al soortgelijk proces gehad. Kan dat niet uitleggen, maar het geeft een andere manier van denken, dat "in het nu zijn".
Dat kon ik op een gegeven moment, doordat ik mijn "verleden" had "opgeschoond", verwerkt oid. Daardoor kan je dat ook "loslaten". Ik zet die dingen ff tussen aanhalingstekens, omdat je verleden je verleden blijft, het is daarmee niet weg, maar vrij van lading of zo. Inzicht na inzicht kwam ervoor in de plaats. Ik was toen als het ware in staat om door de dingen heen te kijken, soort glimp van hoe de wereld in elkaar zat of zo. Het verleden dringt zich dan niet langer op, je voelt je dan vrij en idd "licht" (als in niet zwaar). En op eoa manier ligt de toekomst open en ben je daar dan ook niet mee bezig.
En zo sta ik ook tov relaties. Er hoeft geen toekomstintentie meer te zijn. Mensen komen en gaan en dat is okay. Het is niet meer "erg" als je iemand weer moet laten gaan, je weet dan dat je in staat bent om los te laten. Dat dat ook bij houden van hoort. Neemt niet weg dat dat nog steeds pijnlijk is, maar je ontleent zelfvertrouwen aan dat je aan jezelf "bewezen" hebt dat je dat kan. Je weet dat je door dat verdriet heen kan komen: dat het voelen ervan, en opnieuw en opnieuw, je uiteindelijk ervan bevrijdt. Dus heb je zoiets van: "kom maar met dat verdriet als het zover is, ik kan het hebben".
Dan ben je niet meer bang voor verlies. Destijds kon ik de hele wereld aan, voor mijn gevoel. De wetenschap dat je eea kan dragen, en daardoorheen je je oprecht gelukkig en blij kan voelen, dankbaar, kostbaar, dat je alles waardeert wat er wel is, is ongekend. Ik voelde liefde voor alles en iedereen. Dan weet je ook dat niemand "bezit" is, zoals Highlander hierboven ook zegt. In die zin kan je onthechten aan zowel mensen als spullen: het kan je toebedeeld zijn en ook weer worden "afgenomen" en dat is allemaal okay.
Het is ergens een zo diep vallen, dat je erachter komt dat ook in dat hutje op de hei dezelfde zon, maan en sterren boven je hoofd staan, en misschien wel beter te zien dan in de luxe van je eigen huis. Hoe meer je "bezit" hoe meer je kan verliezen. Onthechten van dat bezit (en ook mensen loslaten, dwz in de betekenis van bezit) maakt je zelf ook vrij. Het ervaren dat niks zeker is, dat al die zgn zekerheden die mensen zoeken niet het antwoord zijn, maakt je zoveel vrijer.
Dus adviezen als ik dan weer lees in zo'n blad Glamour, kan ik eigenlijk niet meer lezen. Allemaal maatregelen vanuit angst: angst dat de relatie stuk loopt en je dan je eigen appartement kwijt bent, het vooraf inbouwen van zgn zekerheden: "natuurlijk blijf je financieel onafhankelijk", enz. Je wordt ook zo bang gemaakt! Vooral geen risico's nemen! Nooit lees je over het vertrouwen dat je wel weer een andere woonruimte kan vinden, een andere baan, een andere liefde. Dat mensen creatief zijn en dat je eea ook wel weer overleeft. Misschien wel iets beters voor in de plaats komt.
Zeker nu in crisistijd houden mensen nog meer vast aan zekerheden. Maar afgezien van Bill Gates en consorten bestaat dat soort financiele onafhankelijkheid niet. En die kan met al zijn geld ook ziek worden, zijn geliefden verliezen, in een vliegtuig zitten wat neerstort. Het geeft hooguit het "gevoel van zekerheid". Tuurlijk geeft het hem meer mogelijkheden om de beste artsen in de wereld te bezoeken, enz, maar ook met die hoeveelheid geld is liefde, geluk en gezondheid niet te koop.
Het geeft ook een soort besef dat liefde niet ophoudt als je iemand niet (meer) ziet. Of diegene jou niet meer ziet/wil zien. Liefde blijft, ook als iemand niet meer leeft. Dat is oa voelbaar in de vorm van verdriet: eigenlijk een heel zuivere emotie: er ligt altijd houden van aan ten grondslag!
Dat vind je niet in verontwaardiging, woede, verongelijkt of misdeeld, jaloers of afgunstig voelen.
Angst is een aparte categorie: die blokkeert het hele spectrum aan gevoelens zo ongeveer. Daartegenover staat moed. Moed put je uit vertrouwen (houden). Oa dat je bij tegenslag dezelfde hoeveelheid kracht meekrijgt om die te dragen.
Helaas is het geen kant-en-klaar recept dat je voorgoed verlost van angst en pijn. Er komt altijd weer nieuwe tegenslag, nieuw verlies, nieuwe uitdagingen. Het enige wat je kan doen is jezelf zoveel mogelijk vrijhouden van oud zeer. Door dat niet te onderdrukken als het zich voordoet of voor je uit te schuiven tot een later moment. Vastgezet verdriet is pas lastig, je bergt het ergens op waar je later niet meer weet waar, maar vanuit die bergplaats kan het je op de meest ongewenste manieren lastigvallen.
Verdriet telt zich bij elkaar op. Je kan je voorstellen dat je meer "kan hebben" als je niet ook nog een berg oud leed op je bord erbij hebt.
Angst, schaamte, schuldgevoel, verongelijkt zijn en zelfveroordeling zijn van die emoties die je in de schaduw vasthouden. Dat kan heel hardnekkig zijn. Proberen om dat geen grip op je leven te laten krijgen is moeilijk als je de oorzaken eronder negeert of jezelf geruststelt met andere dingen om eraan te ontkomen.
De ellende is dat als je eea eenmaal weet, je het ook weet als je de "oplossingen" (of zekerheden) in de "verkeerde" hoek zoekt. Dat zijn alle dingen die kortstondig verdoven of kortstondig een goed gevoel geven. Je weet dat die dingen op lange termijn niet werken, maar zolang dat niet helemaal in de plaats komt van (zoeken/weten/doen) wat dan wel het antwoord is op de lange termijn, is ook dat allemaal menselijk.
Tijdelijke manieren kunnen ook zijn dat je jezelf nieuwe ervaringen toestaat, "oefenen", de kans op succeservaringen mee te maken aangrijpt. Om vertrouwen op te bouwen, als je dat niet hebt.
Om ontopic te blijven: daten is een manier om succeservaringen op te willen zoeken. Om vertrouwen op te bouwen, te merken dat je gezien wordt, meetelt, er meer mensen bestaan voor wie je (weer) liefde kan voelen.
Het grote nadeel is dat nieuwe ervaringen geen garantie zijn dat het ook succeservaringen worden. Als je al wankel bent in dat vertrouwen, zal elke afwijzing dat gevoel versterken of "bewijzen": "zie je wel, het wordt alweer niks, het is niet voor mij weggelegd" enz. Dat was de bedoeling natuurlijk niet! Het kan je zelfvertrouwen/ vertrouwen in de liefde juist nog verder ondermijnen. Wetenschappelijke onderzoekers praten over dat "succesvolle mensen" veel meer succeservaringen tegenover 1 negatieve ervaring hebben staan dan mensen die zichzelf "niet succesvol mens" noemen. En dan gaat het niet over materieel succesvol, maar je "succesvol mens" voelen.
(in de liefde of je werk/prestaties, voldoening enzo).
Daten is een stuk makkelijker als het niet centraal staat of gaat staan om je succesvol te voelen als mens. Als je veel negatieve ervaringen hebt of als die paar (relaties) die je hebt erg teleurstellend zijn qua lading, dan is het belang van die ene of meer succeservaringen natuurlijk veel groter dan voor iemand die (ook) al veel succeservaringen heeft meegemaakt of ze (inmiddels) als positief heeft kunnen opslaan. Verwerkt en ontdaan van de negatieve lading. En dat is als je het goede van exen en andere teleurstellingen kan zien, op eoa manier geneutraliseerd of liefdevol hebt kunnen "opslaan". Ook al is het "negatief" geeindigd, die hele ervaring (dus niet het einde alleen bepaalt) als neutraal (maar liever als) positieve ervaring kan opslaan.
Het hele daten valt en staat met vertrouwen dat je erin hebt en hoe bestand je bent tegen dat nieuwe ervaringen 2 kanten op kunnen: of het wordt een succeservaring of een nieuwe "negatieve" erbij. En wat dat met je doet.
Als je verwacht daar De Ware Liefde op te zullen doen en alleen dat als "succeservaring" beschouwt, is dat een doelstelling waarin de kans groot is dat je zult "falen", omdat die kans klein is.
Als je een leuke avond of periode als doelstelling neemt, ook al is/wordt het niks, zal je meer succeservaringen ervaren. Maar ook het belang wat je eraan hecht, hoe nodig je het hebt, hoe je innerlijke verhoudingen liggen qua succes- en negatieve (teleurstellende) ervaringen.
Dus ook iemand met lage verwachtingen en veel zelfvertrouwen zal met veel afwijzingen of teleurstellende dates in er minder op gaan vertrouwen/ geloven in de liefde of in de manier van zoeken, of dat de weg wel is. Die stoppen dan vaak een tijdje, om dat zelfvertrouwen weer op te bouwen irl, zich te focussen op andere mensen en dingen die bijdragen aan hun voldoening en zo hun algemene belastbaarheid (hoe bestand je bent) weer opbouwen. Dat ze weer in staat zijn nieuwe ervaringen te verwelkomen (en daarmee de kans op nieuwe teleurstellingen).
Het lastige is dus dat juist mensen met veel "negatieve" ervaringen zo geweldig veel baat zouden hebben bij heel veel positieve daartegenover. Maar dat dat dus niet gegarandeerd is. En juist mensen die al veel positieve hebben, minder snel ontmoedigd zullen raken en daarmee de kans op een succeservaring misschien groter wordt, omdat ze het luchtiger opnemen en evt afwijzingen of zelf geen klik voelen gemakkelijker naast zich neer kunnen leggen. Of toch een positieve draai aan kunnen geven.
En dat gaat makkelijker als je omstandigheden en leven ook zonder dat ook goed aanvoelt, dan wanneer je het idee hebt dat het niet anders is, dat je (het alleen doen) wel moet, je lot is, of misschien wel zal blijven, en je min of meer bij neerlegt dat je er dan maar het beste van moet zien te maken. (Dat is de insteek ook van (de 1e 2 delen van) het topic Alleenzijn en toch gelukkig met jezelf. Je uitgangspositie, de staat waarin je zelf bent als "doel" nemen. Dat hoeft niet je ideaal te zijn, maar dat is de enige invloed nemen die je hebt op je eigen leven. Los of er daarnaast een al dan niet levenslange partner komt of niet. Dus niet om een "betere partner" te zijn, maar om gelukkig of tevreden te zijn met jezelf & de situatie zoals ie is, in het nu. En wat je zelf kan doen als dat niet zo is. Ongeacht de toekomst.
De een zal eenzelfde teleurstelling dus makkelijker naast zich neerleggen (next!) en zwaarder/minder zwaar voelen dan de ander. Uithuilen en opnieuw beginnen.
Analyseren heeft zin als je ergens je aandeel in zoekt, maar in veel gevallen is het dat niet, maar is het "op jezelf betrekken" en dan moet je daar je energie niet aan verspillen. "Werken aan jezelf" is niet jezelf om de oren slaan met wat je nu weer verkeerd kan hebben gedaan! Het is ook kunnen denken: "pech, het paste niet of was de tijd er niet voor" en erin berusten. En dat gaat gemakkelijker als je de toekomst open laat, het vertrouwen hebt dat het wel goed komt, is het niet nu dan morgen weer een dag.
Dat kon ik op een gegeven moment, doordat ik mijn "verleden" had "opgeschoond", verwerkt oid. Daardoor kan je dat ook "loslaten". Ik zet die dingen ff tussen aanhalingstekens, omdat je verleden je verleden blijft, het is daarmee niet weg, maar vrij van lading of zo. Inzicht na inzicht kwam ervoor in de plaats. Ik was toen als het ware in staat om door de dingen heen te kijken, soort glimp van hoe de wereld in elkaar zat of zo. Het verleden dringt zich dan niet langer op, je voelt je dan vrij en idd "licht" (als in niet zwaar). En op eoa manier ligt de toekomst open en ben je daar dan ook niet mee bezig.
En zo sta ik ook tov relaties. Er hoeft geen toekomstintentie meer te zijn. Mensen komen en gaan en dat is okay. Het is niet meer "erg" als je iemand weer moet laten gaan, je weet dan dat je in staat bent om los te laten. Dat dat ook bij houden van hoort. Neemt niet weg dat dat nog steeds pijnlijk is, maar je ontleent zelfvertrouwen aan dat je aan jezelf "bewezen" hebt dat je dat kan. Je weet dat je door dat verdriet heen kan komen: dat het voelen ervan, en opnieuw en opnieuw, je uiteindelijk ervan bevrijdt. Dus heb je zoiets van: "kom maar met dat verdriet als het zover is, ik kan het hebben".
Dan ben je niet meer bang voor verlies. Destijds kon ik de hele wereld aan, voor mijn gevoel. De wetenschap dat je eea kan dragen, en daardoorheen je je oprecht gelukkig en blij kan voelen, dankbaar, kostbaar, dat je alles waardeert wat er wel is, is ongekend. Ik voelde liefde voor alles en iedereen. Dan weet je ook dat niemand "bezit" is, zoals Highlander hierboven ook zegt. In die zin kan je onthechten aan zowel mensen als spullen: het kan je toebedeeld zijn en ook weer worden "afgenomen" en dat is allemaal okay.
Het is ergens een zo diep vallen, dat je erachter komt dat ook in dat hutje op de hei dezelfde zon, maan en sterren boven je hoofd staan, en misschien wel beter te zien dan in de luxe van je eigen huis. Hoe meer je "bezit" hoe meer je kan verliezen. Onthechten van dat bezit (en ook mensen loslaten, dwz in de betekenis van bezit) maakt je zelf ook vrij. Het ervaren dat niks zeker is, dat al die zgn zekerheden die mensen zoeken niet het antwoord zijn, maakt je zoveel vrijer.
Dus adviezen als ik dan weer lees in zo'n blad Glamour, kan ik eigenlijk niet meer lezen. Allemaal maatregelen vanuit angst: angst dat de relatie stuk loopt en je dan je eigen appartement kwijt bent, het vooraf inbouwen van zgn zekerheden: "natuurlijk blijf je financieel onafhankelijk", enz. Je wordt ook zo bang gemaakt! Vooral geen risico's nemen! Nooit lees je over het vertrouwen dat je wel weer een andere woonruimte kan vinden, een andere baan, een andere liefde. Dat mensen creatief zijn en dat je eea ook wel weer overleeft. Misschien wel iets beters voor in de plaats komt.
Zeker nu in crisistijd houden mensen nog meer vast aan zekerheden. Maar afgezien van Bill Gates en consorten bestaat dat soort financiele onafhankelijkheid niet. En die kan met al zijn geld ook ziek worden, zijn geliefden verliezen, in een vliegtuig zitten wat neerstort. Het geeft hooguit het "gevoel van zekerheid". Tuurlijk geeft het hem meer mogelijkheden om de beste artsen in de wereld te bezoeken, enz, maar ook met die hoeveelheid geld is liefde, geluk en gezondheid niet te koop.
Het geeft ook een soort besef dat liefde niet ophoudt als je iemand niet (meer) ziet. Of diegene jou niet meer ziet/wil zien. Liefde blijft, ook als iemand niet meer leeft. Dat is oa voelbaar in de vorm van verdriet: eigenlijk een heel zuivere emotie: er ligt altijd houden van aan ten grondslag!
Dat vind je niet in verontwaardiging, woede, verongelijkt of misdeeld, jaloers of afgunstig voelen.
Angst is een aparte categorie: die blokkeert het hele spectrum aan gevoelens zo ongeveer. Daartegenover staat moed. Moed put je uit vertrouwen (houden). Oa dat je bij tegenslag dezelfde hoeveelheid kracht meekrijgt om die te dragen.
Helaas is het geen kant-en-klaar recept dat je voorgoed verlost van angst en pijn. Er komt altijd weer nieuwe tegenslag, nieuw verlies, nieuwe uitdagingen. Het enige wat je kan doen is jezelf zoveel mogelijk vrijhouden van oud zeer. Door dat niet te onderdrukken als het zich voordoet of voor je uit te schuiven tot een later moment. Vastgezet verdriet is pas lastig, je bergt het ergens op waar je later niet meer weet waar, maar vanuit die bergplaats kan het je op de meest ongewenste manieren lastigvallen.
Verdriet telt zich bij elkaar op. Je kan je voorstellen dat je meer "kan hebben" als je niet ook nog een berg oud leed op je bord erbij hebt.
Angst, schaamte, schuldgevoel, verongelijkt zijn en zelfveroordeling zijn van die emoties die je in de schaduw vasthouden. Dat kan heel hardnekkig zijn. Proberen om dat geen grip op je leven te laten krijgen is moeilijk als je de oorzaken eronder negeert of jezelf geruststelt met andere dingen om eraan te ontkomen.
De ellende is dat als je eea eenmaal weet, je het ook weet als je de "oplossingen" (of zekerheden) in de "verkeerde" hoek zoekt. Dat zijn alle dingen die kortstondig verdoven of kortstondig een goed gevoel geven. Je weet dat die dingen op lange termijn niet werken, maar zolang dat niet helemaal in de plaats komt van (zoeken/weten/doen) wat dan wel het antwoord is op de lange termijn, is ook dat allemaal menselijk.
Tijdelijke manieren kunnen ook zijn dat je jezelf nieuwe ervaringen toestaat, "oefenen", de kans op succeservaringen mee te maken aangrijpt. Om vertrouwen op te bouwen, als je dat niet hebt.
Om ontopic te blijven: daten is een manier om succeservaringen op te willen zoeken. Om vertrouwen op te bouwen, te merken dat je gezien wordt, meetelt, er meer mensen bestaan voor wie je (weer) liefde kan voelen.
Het grote nadeel is dat nieuwe ervaringen geen garantie zijn dat het ook succeservaringen worden. Als je al wankel bent in dat vertrouwen, zal elke afwijzing dat gevoel versterken of "bewijzen": "zie je wel, het wordt alweer niks, het is niet voor mij weggelegd" enz. Dat was de bedoeling natuurlijk niet! Het kan je zelfvertrouwen/ vertrouwen in de liefde juist nog verder ondermijnen. Wetenschappelijke onderzoekers praten over dat "succesvolle mensen" veel meer succeservaringen tegenover 1 negatieve ervaring hebben staan dan mensen die zichzelf "niet succesvol mens" noemen. En dan gaat het niet over materieel succesvol, maar je "succesvol mens" voelen.
(in de liefde of je werk/prestaties, voldoening enzo).
Daten is een stuk makkelijker als het niet centraal staat of gaat staan om je succesvol te voelen als mens. Als je veel negatieve ervaringen hebt of als die paar (relaties) die je hebt erg teleurstellend zijn qua lading, dan is het belang van die ene of meer succeservaringen natuurlijk veel groter dan voor iemand die (ook) al veel succeservaringen heeft meegemaakt of ze (inmiddels) als positief heeft kunnen opslaan. Verwerkt en ontdaan van de negatieve lading. En dat is als je het goede van exen en andere teleurstellingen kan zien, op eoa manier geneutraliseerd of liefdevol hebt kunnen "opslaan". Ook al is het "negatief" geeindigd, die hele ervaring (dus niet het einde alleen bepaalt) als neutraal (maar liever als) positieve ervaring kan opslaan.
Het hele daten valt en staat met vertrouwen dat je erin hebt en hoe bestand je bent tegen dat nieuwe ervaringen 2 kanten op kunnen: of het wordt een succeservaring of een nieuwe "negatieve" erbij. En wat dat met je doet.
Als je verwacht daar De Ware Liefde op te zullen doen en alleen dat als "succeservaring" beschouwt, is dat een doelstelling waarin de kans groot is dat je zult "falen", omdat die kans klein is.
Als je een leuke avond of periode als doelstelling neemt, ook al is/wordt het niks, zal je meer succeservaringen ervaren. Maar ook het belang wat je eraan hecht, hoe nodig je het hebt, hoe je innerlijke verhoudingen liggen qua succes- en negatieve (teleurstellende) ervaringen.
Dus ook iemand met lage verwachtingen en veel zelfvertrouwen zal met veel afwijzingen of teleurstellende dates in er minder op gaan vertrouwen/ geloven in de liefde of in de manier van zoeken, of dat de weg wel is. Die stoppen dan vaak een tijdje, om dat zelfvertrouwen weer op te bouwen irl, zich te focussen op andere mensen en dingen die bijdragen aan hun voldoening en zo hun algemene belastbaarheid (hoe bestand je bent) weer opbouwen. Dat ze weer in staat zijn nieuwe ervaringen te verwelkomen (en daarmee de kans op nieuwe teleurstellingen).
Het lastige is dus dat juist mensen met veel "negatieve" ervaringen zo geweldig veel baat zouden hebben bij heel veel positieve daartegenover. Maar dat dat dus niet gegarandeerd is. En juist mensen die al veel positieve hebben, minder snel ontmoedigd zullen raken en daarmee de kans op een succeservaring misschien groter wordt, omdat ze het luchtiger opnemen en evt afwijzingen of zelf geen klik voelen gemakkelijker naast zich neer kunnen leggen. Of toch een positieve draai aan kunnen geven.
En dat gaat makkelijker als je omstandigheden en leven ook zonder dat ook goed aanvoelt, dan wanneer je het idee hebt dat het niet anders is, dat je (het alleen doen) wel moet, je lot is, of misschien wel zal blijven, en je min of meer bij neerlegt dat je er dan maar het beste van moet zien te maken. (Dat is de insteek ook van (de 1e 2 delen van) het topic Alleenzijn en toch gelukkig met jezelf. Je uitgangspositie, de staat waarin je zelf bent als "doel" nemen. Dat hoeft niet je ideaal te zijn, maar dat is de enige invloed nemen die je hebt op je eigen leven. Los of er daarnaast een al dan niet levenslange partner komt of niet. Dus niet om een "betere partner" te zijn, maar om gelukkig of tevreden te zijn met jezelf & de situatie zoals ie is, in het nu. En wat je zelf kan doen als dat niet zo is. Ongeacht de toekomst.
De een zal eenzelfde teleurstelling dus makkelijker naast zich neerleggen (next!) en zwaarder/minder zwaar voelen dan de ander. Uithuilen en opnieuw beginnen.
Analyseren heeft zin als je ergens je aandeel in zoekt, maar in veel gevallen is het dat niet, maar is het "op jezelf betrekken" en dan moet je daar je energie niet aan verspillen. "Werken aan jezelf" is niet jezelf om de oren slaan met wat je nu weer verkeerd kan hebben gedaan! Het is ook kunnen denken: "pech, het paste niet of was de tijd er niet voor" en erin berusten. En dat gaat gemakkelijker als je de toekomst open laat, het vertrouwen hebt dat het wel goed komt, is het niet nu dan morgen weer een dag.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
vrijdag 28 november 2014 12:33
quote:highlander schreef op 28 november 2014 @ 11:38:
[...]
Eerlijk gezegd ga ik alleen maar relaties met anderen aan wanneer er zowel wederzijdse waardering als acceptatie is. Ongeacht of die relatie persoonlijk, professioneel, vriendschappelijk, seksueel, familiair of anderszins is. Bij mij gaat die kwaliteit dusdanig voor de kwantiteit dat ik bewust kieskeurig ben in de mensen die ik om mij heen verzamel.
Doordat jij mij een dame lijkt die ongeacht haar aandoening een partner veel te bieden heeft vind ik het zonde dat velen op datingsites noch de moeite nemen zich in jou te verdiepen, in hoe jij in elkaar zit, noch geen moeite willen nemen concessies te doen.
Hm, wat heb jij weer weinig en ik veel woorden nodig
Dat kieskeurige, die kwaliteitsbewaking, zorgt er ook voor dat je mensen die niet bijdragen aan die kwaliteit, of zelfs ondermijnen, idd loslaat. Dat kunnen ook mensen zijn van wie je houdt, of gehouden hebt.
[...]
Eerlijk gezegd ga ik alleen maar relaties met anderen aan wanneer er zowel wederzijdse waardering als acceptatie is. Ongeacht of die relatie persoonlijk, professioneel, vriendschappelijk, seksueel, familiair of anderszins is. Bij mij gaat die kwaliteit dusdanig voor de kwantiteit dat ik bewust kieskeurig ben in de mensen die ik om mij heen verzamel.
Doordat jij mij een dame lijkt die ongeacht haar aandoening een partner veel te bieden heeft vind ik het zonde dat velen op datingsites noch de moeite nemen zich in jou te verdiepen, in hoe jij in elkaar zit, noch geen moeite willen nemen concessies te doen.
Hm, wat heb jij weer weinig en ik veel woorden nodig
Dat kieskeurige, die kwaliteitsbewaking, zorgt er ook voor dat je mensen die niet bijdragen aan die kwaliteit, of zelfs ondermijnen, idd loslaat. Dat kunnen ook mensen zijn van wie je houdt, of gehouden hebt.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
