Misschien stom, of toch niet?

In november 2012 heb ik een heel leuk meisje leren kennen. Zij vertelde mij dat het net uit was met haar vriend, en dat ze eerst op wereldreis wilde voordat ze een nieuwe relatie wil beginnen. Ze zat erg in de knoop, zei ze zelf. Toen ze dit vertelde, nam ik dit ter kennisgeving aan. Het was immers de eerste keer dat ik haar leerde kennen, en had totaal niet het idee dat ik op haar verliefd zou worden oid. Ik luisterde 'als een vriend' zeg maar.



We hebben nummers uitgewisseld. Zij WhatsAppte mij vrij vaak, met gewoon 'leuke dingentjes'; bijvoorbeeld over sollicitaties etc. Het was erg gezellig, en we hadden een hele goede klik. Twee maanden later heb ik haar een berichtje gestuurd met 'Zullen we wat drinken?' Zij vond het goed, en we gingen samen wat drinken. We hadden om 19:00 afgesproken, en om 01:00 gingen we naar huis. We vonden het erg jammer dat we moesten stoppen.



Een week later gingen we wéér, en daarna wéér. De vierde keer was erg gezellig, ze bleef mij daarna continu berichten sturen, gaf me koosnaampjes en voordat ze iets kocht, maakte ze een foto met de vraag wat ik ervan vond.



Na de vijfde keer begon ze jaloers te worden. Als ik bijvoorbeeld op een donderdag niet kon, maar wel op een vrijdag, begon ze continu te vragen of ik een date had. 'Wat ga je doen, je hebt toch geen date hé?', zei ze. Dat ging een tijdje zo door. Alles leek erop dat zij verder met mij wilde.



De zesde keer ging ik bij haar slapen. De volgende ochtend heb ik kennis gemaakt met haar moeder, vader en broer. Het was erg gezellig. Ik dacht: 'nu zit het goed' Toen ik naar huis liep, dacht ik 'ik stuur haar nu eens een bericht, zij stuurde mij altijd als eerst, nu ben ik aan de buurt'. Dus ik stuurde wat, kreeg ik geen antwoord. Een paar dagen later stuurde ze me pas weer iets. Ik vond dat vreemd.



Diezelfde week vroeg ik aan haar wat ze ging doen. Ze zei 'ik ben net bij een jongen geweest!' Ik reageerde verbaasd, en was boos op haar. Ze zei: 'Haha, nee grapje, natuurlijk niet. Steken in je hart?' Ik weet niet waarom ze dat deed; misschien wilde ze weten hoe ik over ons dacht. Ik zei dat ik het niet pikte en reageerde een paar dagen niet. Ze begon mij de hele tijd te bellen en berichten te sturen dat ze spijt had en dat ze wilde praten. Ik heb besloten om het uit te praten. Ze zei: 'Ik ben gewoon bang dat we te close worden, ik wil graag eerst op wereldreis, pas daarna weet ik wat ik zoek in een relatie'. Ik heb besloten om het te accepteren. We hebben het immers zo ontzettend leuk met elkaar.



Twee weken later gingen we stappen met elkaar. Het was erg 'romantisch' wat we deden. Ik heb daar weer geslapen, en het was echt zo ontzettend leuk. Ik zei tegen haar de volgende ochtend 'wees nu niet boos, want ik wil nog niets met je.' Toen ik diezelfde dag thuis kwam, dacht ik 'ik lijk wel gek! Ik stuur haar een bericht dat ik verder wil.' Dus dat deed ik. Kreeg ik een paar dagen geen bericht. Ineens kreeg ik 'Ik weet het nog niet, ik ga er even over nadenken.' En pas weer een week later kreeg ik 'Het zal je niet verbazen, maar ik wil geen relatie.' Einde, dacht ik....



...Maar nee, ze smste mij dat ze mij miste. Dus ik was toen zo stom om haar weer mee uit te vragen, en zo geschiedde. We gingen picknicken, we hebben veel gezoend, ik heb 'aan haar gezeten'; we waren weer close. De volgende dag vertelde ze dat ze speciaal voor mij een shirtje had gekocht, gevolgd door een hartje. Ik dacht 'huh?' Maar goed: ik heb het laten zitten. Ze vertelde ook tegen mij: 'ik heb onze band uitgelegd aan mijn vriendin, ze vraagt mij nu steeds 'hoe zit het nu met Mark?'...



We spraken erg veel af, ze stuurde mij veel berichten en toen ging ze op wereldreis. Mijn wereld was kapot, ik miste haar heel erg. Ze is 5 maanden weggeweest.



In die 5 maanden hebben we elke week nog contact gehad (laat ik zeggen: 3 keer in de week). We spraken elkaar ook erg vaak en lang via Skype (minimaal 2 uur).



Toen, nu 4 weken geleden, kwam ze terug. We spraken meteen af. Ze vroeg mij continu of ik haar miste. Daarna vroeg ze aan mij wanneer wij op vakantie zouden gaan; wanneer wij naar het strand gingen; wat we met kerst gaan doen (!) en met klap op de vuurpijl: of ik zin had om naar de verjaardag van haar moeder te gaan. Ik zei nog 'komen je vriendinnen ook'; 'nee', zei ze. Dus ik dacht: dat zit wel goed.



De tweede afspraak hadden we het weer leuk. Ze pakte mijn hand, gaf mij kusjes, zei dat ze met haar moeder aan het praten was over mij, zei continu 'we kunnen ook naar daar en daar' en ik dacht, nu is het moment: 'hebben we een relatie?'



Maar toen: ze schoot terug. Ze zei 'nee, dat weet je toch?' Ik vroeg 'waarom nodig je mij dan bijvoorbeeld uit voor je moeders verjaardag?' Zei ze: 'hoe bedoel je?' ...Ze gaf nergens meer antwoord op. We gingen naar huis. De volgende dag stuurde ik naar haar 'ik vind je echt leuk, waarom gaan we niet door?' Ze stuurde terug: 'ik zie je meer als een vriend dan als mijn vriend'.



Ik reageerde kwaad op haar via berichten. Heel stom, ik weet het, maar toch: ik heb lang op haar gewacht. Ze gaf mij zoveel signalen. We hebben een klik waar menigeen jaloers op is. Dus ik zei tegen haar via een bericht 'je bent gewoon onzeker en laf, je bent echt raar!' Daar kreeg ik weer spijt van, dus ik berichtte: 'Sorry, laten we praten.' Ze reageerde met 'Ik vind het jammer dat we moeten stoppen...' en daarna reageert ze nergens meer op. Dus ik belde, kreeg haar voicemail. Heb haar voicemail ingesproken, maar tot heden nog geen antwoord.



Ik zit, mede door mijn gedrag, met mijzelf ontzettend in knoop. Ik voel me verlaten. Bijna 2 jaar elke dag contact; ze wilde continu samen dingen doen; hand in hand gelopen; kusjes gegeven; bij elkaar geslapen; ze wil met mij op vakantie; ze nodigt mij uit voor haar moeder haar verjaardag....Het werd me teveel. Ik was kwaad, stom, en heb daar spijt van. Ze reageert nu niet meer!



Afijn, wat moet ik doen? Stoppen, zeggen al mijn vrienden. Ja, zeker, maar dat is lastig. Het voelt als liefdesverdriet. Ik heb er heel veel last van, en heb zelfs morgen een afspraak bij de psycholoog! En, ik heb ook al besloten om pas volgende week contact met haar op te nemen, voor een gesprek...Om maar eens duidelijk te maken (op een normale manier) dat ze toch wel erg met mijn gevoelens heeft gespeeld en ik wil ook de reden weten waarom zij mij heeft afgewezen.



Ja, ik weet het: ik ben hopeloos op haar verliefd...Maar goed, we hadden het zo leuk met elkaar. Ik weet het niet meer.

quote:dedeurkruk schreef op 27 juli 2014 @ 20:04:

Je bent gewoon zelf de stomme/vervelemde factor in deze.



Zij vindt jou ongelofelijk leuk, wil van alles met je doen, zoent en heeft seks met je, stelt je voor aan haar familie. Ze vind je in basis leuk genoeg... maar omdat jij er een stempel op wil drukken gaat zij twijfelen.



Haar OVERTUIGEN met WOORDEN... EN VIA WHATSAPP!!!! NEEEEEEEEHHHHHHHHHHHHHHH!!!!



Zij heeft de upper hand... jij bent de afhankelijke partij. Laten zien dat je zonder haar kan en dat je geen relatie hoeft is veel beter in deze.



Tja, overtuigen. We kennen elkaar al twee jaar. Moet ik nóg verder gaan? Hoe lang moet ik haar nog overtuigen?





quote:jamie2511 schreef op 27 juli 2014 @ 20:11:

Wat herken ik mezelf in dat meisje.



Kwam ook net uit een relatie en had mezelf voorgenomen echt nog een poos te wachten voordat ik mezelf zou binden. Ik wilde niet weer te maken hebben met de onzekerheden en de pijn die er is tijdens en na het einde van een relatie. Daarbij wilde ik ook weer genieten van een ander soort vrijheid die ik erbij had gekregen.



Ik leerde een jongen kennen, we vonden elkaar leuk dus begonnen veel af te spreken. Vanaf dag 1 heb ik duidelijk gemaakt geen relatie te willen.



We deden de leuke dingen die je zou doen in een relatie; samen dingen doen, met elkaar kunnen praten over alles, zoenen en aan elkaar zitten etc.

Maar met de lasten die je zou kunnen krijgen bij een relatie wilde ik niks te maken hebben. Dat was er door mijn vorige relatie nog te diep blijven steken.



Toch, ook al gaf ik elke keer aan ik niet toe te zijn aan een relatie, gaf de jongen steeds vaker aan dat hij daar wel aan toe was met mij. Ik heb er toen een einde aan gemaakt omdat ik hem niet aan het lijntje wilde houden, het was niet eerlijk tegenover hem. Ik vond hem leuk, maar niet leuk genoeg om er de risico's van het hebben met een relatie te nemen.



Hij liet me vervolgens niet met rust, bleef zeggen hoeveel hij voor me voelde en hoeveel verdriet hij had. Bleef me opzoeken/berichtjes sturen/bellen, hierdoor knapte ik helemaal op hem af omdat hij me geen rust meer gunde.



Dus: laat het erbij. Er loopt iemand voor je rond die het wel waard is. Iemand die je niet aan het lijntje houdt zodat ze dingen kan doen alleen wat zij leuk vindt om te doen. Ga haar niet achterna want daar bereik je niks mee, ze is duidelijk geweest. Je mag verdrietig zijn, maar blijf er niet in hangen want je schiet er niks mee op.



Toch vind ik het raar. Als het goed voelt tussen elkaar, waarom zou je dan niet kiezen voor een relatie? Misschien is je vorige relatie vervelend afgelopen, maar dat geldt niet voor een nieuwe relatie.



Heb je geen spijt van je keuze? En hoe lang heeft die jongen jou berichtjes gestuurd (nadat je zei dat je niet verder wilde)?



quote:jamie2511 schreef op 27 juli 2014 @ 20:27:

[...]





Ja dat is natuurlijk waar. Het voelt ook als een relatie, maar als het 'officieel' genoemd zou worden kreeg ik er direct de kriebels van en haakte ik af. En ik denk dat voor het meisje waar TO het over heeft hetzelfde geldt.



Maar er is dus niks aan te doen? Accepteren en klaar? Hij kon geen gedrag vertonen dat jou anders liet denken?



quote:Sensy12 schreef op 27 juli 2014 @ 19:30:

[...]





Een labiel persoon kan per definitie NIET eerlijk zijn, dus die reacties vond ik flauwekul. Zo iemand - net als jij nu - is onderhevig aan wisselende stemmingen. Wisselende stemmingen, wisselende gevoelens, wisselende acties. Wat vaak wordt gezien als 'tegenstrijdige signalen'. Het zijn geen tegenstrijdige signalen, het zijn signalen van iemand die de kluts kwijt is. De signalen zijn allemaal evenveel waard: niks dus. Dus of ze nou "schatje, ik mis je" appt of kortaf tegen je doet: one and the same disturbed mind.



Het probleem is dat jij er toch in meeging. Dat is wat ik de meeste hier heb zien schrijven. Dat zegt iets over jou; kennelijk dus ook labiel en dit meisje was de perfecte match. Wil je geen match meer zijn voor labiele meisjes, zorg dan als de sodemieter dat je zelf geen labiele jongen blijft. Jammeren hoort bij labiel. Slachtoffergedrag ook.



En nee, geen psycholoog; eerder een ervaringsdeskundige.



Ja, klopt. 100% eens.



Dit topic heeft mij erg goed gedaan. Na het lezen werd ik even met mijn neus goed op de feiten gedrukt. Er gebeurde iets wonderbaarlijks: ik was de gehele avond vrolijk, en ik had er weer 'zin' in. In de ochtend miste ik haar meestal, maar vandaag niet: ik werd heerlijk wakker, voldaan en wel. Ik denk vrijwel helemaal niet meer aan haar en heb inmiddels contact met een ander, leuk meisje. Dat gaat zo veel beter.



Het meest pijnlijke maar leerzame was het feit dat ik gewoon in de war ben; dat we in een spel zaten die ik dreigde te verliezen. En inderdaad: ik heb verloren. Ik vind dat niet heel erg meer; ik heb inderdaad iets verloren, maar heb wel heel veel terug: rust en weer zin om nieuwe avonturen aan te gaan. Het enige waar ik toch wel mee zit is hoe ik de laatste 2 weken met haar ben omgegaan. Ik heb de ene keer verwijten jegens haar gemaakt ('je bent gewoon onzeker, je hebt me genaaid, je speelt met mijn gevoelens', terwijl ik een dag later zei 'sorry, ik wil praten...' en wéér een dag later zei ik 'Je reageert weer niet? Nou, klaar mee dan, weg, ik ga je blokken', om vervolgens haar weer binnen drie dagen weer te unblocken en zeggen dat we niet zo kinderachtig moeten doen. Daar heb ik spijt van, maar het is denk ik een onderdeel van het spel: ik probeer te winnen, en dat doe ik alleen door het krijgen van een relatie met haar. Op het moment dat ik een relatie heb, dan kan ik tegen mijzelf zeggen: 'ik heb deze strijd gewonnen!'...Leuk, goed begin van een relatie: strijden, strijden en nog eens strijden.



Ik ga straks naar de psycholoog, om er even over te praten. Maar ik moet zeggen dat ik mij stukken beter voel. Ik heb ook totaal niet meer de neiging om contact met haar op te zoeken, omdat ik de strijdbijl heb neergelegd. Bedankt allemaal voor de reacties, de één kwam harder aan dan de andere (vooral dat 'wees toch niet zo slap!', natuurlijk, snap ik, maar wat kán ik daar mee? Ik wil liever weten wáárom ik zo slap ben).



Al met al: een pijnlijke, maar zeer goede les (zachte heelmeesters maken stinkende wonden).

quote:Sensy12 schreef op 28 juli 2014 @ 12:42:

Mark, ik ben onder de indruk van je. Wat jij hier schrijft, daar doen sommige jááááren over om dát te beseffen. Een relatie gebaseerd op strijd is gedoemd te mislukken omdat strijd al een dikke vette nederlaag is. In eerste instantie voor jezelf. Ik gun je dat je dit besef vasthoudt en ook dat je je realiseert dat de rust die je terugkrijgt door je uit het spel terug te trekken precies de kracht is die jou tot een man maakt. Strijd=slappeling. Rust=ruggengraat.



Bedankt. Heel diep vanbinnen wist ik het wel (makkelijk achteraf, maar goed); maar met een paar heldere en treffende reacties, waaronder die van jou Sensy (ik wil je daar echt heel erg voor bedanken), ging er een knop om.



Vanochtend inderdaad naar de psycholoog geweest. Eerlijkheidshalve: vorige week ben ik er ook al geweest en heb toen de gehele situatie tot in detail uitgelegd. Vandaag de balans opgemaakt. Wat hier ook al werd gezegd, dat zei zij ook. Het is een strijd, en ik kan mij in alle redelijkheid afvragen waar ik dan voor strijd. Ze maakte de analogie met een discussie: sommigen hebben de neiging om discussies te moeten winnen, en hebben daar veel voor over. Dat heb ik ook, alleen is het geen discussie wat ik kan winnen, maar een relatie. Waarschijnlijk is het zo, zei ze, dat als ik eenmaal een relatie met haar heb, we allebei nieuwe strijdpunten zoeken. En dan moet ik mijzelf maar eens gaan afvragen of ik dat wil. Uiteindelijk win ik helemaal niets. Een relatie winnen? Gaat het dan eigenlijk alleen maar daar om? En echte liefde dan?



De psycholoog vroeg ook aan mij waarom ik zoveel het verleden analyseerde? Waarom ik continu aan mijzelf vroeg 'heb ik wel juist gehandeld?' Ook dat duidt namelijk op een spelletje spelen die gewonnen moet worden zei zij, net zoals een coach bij bijvoorbeeld voetbal die aangeeft wat er de eerste helft fout ging en wat er in de tweede helft beter moet. In een relatie moet je gewoon jezelf zijn, en niet continu terugdenken aan een 'foutje'. Mijn gevoel bespreken met haar, samen een leuk leven leiden, in plaats van lijden en elkaar gek maken.



Tot slot zei ik tegen haar dat ik het vervelend vond dat ik de laatste twee weken veel contact met haar op heb gezocht, en dat ik erg wisselvallig naar haar toe was geweest. 'O, maar dat is zij al 2 jaar naar jou toe, en jij doet het nu een keer?' was haar eerste reactie. Ik zei tegen haar 'maar nu heeft zij het idee dat zij alle macht in handen heeft, en dat wil ik niet. Ik wil stoer zijn, niet de slappe zak'. Toen zei ze: 'ik weet niet of het etiket machteloos het juiste etiket is, maar goed. Los daarvan: wat je nu zegt duidt ook weer op strijd. Zij heeft macht over jouw gevoel? Maakt dat, in een goede relatie, wat uit? En daarnaast: je bent natuurlijk zelf volledig verantwoordelijk voor je eigen gevoel. Je moet je realiseren dat het een vreselijke relatie voor je is. Sommigen hebben er behoefte aan om eerst vooral erg lief te doen, om je vervolgens te laten vallen. Sommigen hebben geen middenweg, en daar is zij er één van. Dat kan een karaktereigenschap zijn, en wellicht heeft ze dat ook in een relatie. Wat je dan nu (of toen) met haar had, dat heb je in een relatie nóg meer, en na een tijdje ben je helemaal op en ben je blij dat de relatie af is. En dat is logisch: zullen wij nu een discussie voeren van 2 jaren? Geloof me: na een tijdje ben je het zat.'



Ik kreeg bijna tranen in mijn ogen na deze toespraak, maar niet van verdriet, maar van geluk: eindelijk weet ik hoe het zit! Het voelt zo prettig, ik heb geen enkele neiging meer om contact met haar op te zoeken, ik ben zó blij dat het over is. Niet meer strijden, niet meer wachten, niet meer die onzekerheid. Ik las toevallig een oud gesprek terug van een ander meisje met wie ik een keer whatsappte: dat was zoveel leuker. Geen strijd, maar liefde! En dan houdt het met dat meisje is kwestie al heel snel op.

Ja, dat opluchting spat er inderdaad van af. Het klinkt raar, maar ik voel dat mijn lichaam ontspant. Zo'n tentamengevoel: veel te moeilijk tentamen en eindelijk gehaald!

quote:Sensy12 schreef op 28 juli 2014 @ 14:24:

[...]









Maak er een hobby van om iedere vorm van strijd met jezelf en anderen steeds meer achter je te laten. Strijden is in de kern niets anders dan denken dat je móet vechten voor je bestaansrecht. Dat gevoel is het sterkst in intieme relaties en daarom sneuvelen die relaties ook. In plaats van genieten van elkaar, bestrijden we de ander wie de meeste macht heeft en daarmee de touwtjes in handen heeft. Strijd is juist de touwtjes uit handen geven. Ben blij voor je dat je je opgelucht voelt!Ja, ik herken het. Het 'grappige' is overigens dat ik een goed boek over conflicten/strijden heb gelezen. Alleen, in de praktijk is het soms toch nét even ietsjes lastiger. (Het boek heet overigens 'Buigen uit vrije wil': http://www.bol.com/nl/p/buigen-uit-vrij ... 002122241/)quote:till schreef op 28 juli 2014 @ 14:26:

Echt, laat gaan. Slecht voor je gemoedstoestand dat soort types en je laat wat leukers lopen als je niet uitkijkt.



*mosterd*Haha, ja ik weet het. 'Jammer' alleen dat ik veel in heb geïnvesteerd, maar goed...