Relaties
alle pijlers
Misschien stom, of toch niet?
zondag 27 juli 2014 15:49
In november 2012 heb ik een heel leuk meisje leren kennen. Zij vertelde mij dat het net uit was met haar vriend, en dat ze eerst op wereldreis wilde voordat ze een nieuwe relatie wil beginnen. Ze zat erg in de knoop, zei ze zelf. Toen ze dit vertelde, nam ik dit ter kennisgeving aan. Het was immers de eerste keer dat ik haar leerde kennen, en had totaal niet het idee dat ik op haar verliefd zou worden oid. Ik luisterde 'als een vriend' zeg maar.
We hebben nummers uitgewisseld. Zij WhatsAppte mij vrij vaak, met gewoon 'leuke dingentjes'; bijvoorbeeld over sollicitaties etc. Het was erg gezellig, en we hadden een hele goede klik. Twee maanden later heb ik haar een berichtje gestuurd met 'Zullen we wat drinken?' Zij vond het goed, en we gingen samen wat drinken. We hadden om 19:00 afgesproken, en om 01:00 gingen we naar huis. We vonden het erg jammer dat we moesten stoppen.
Een week later gingen we wéér, en daarna wéér. De vierde keer was erg gezellig, ze bleef mij daarna continu berichten sturen, gaf me koosnaampjes en voordat ze iets kocht, maakte ze een foto met de vraag wat ik ervan vond.
Na de vijfde keer begon ze jaloers te worden. Als ik bijvoorbeeld op een donderdag niet kon, maar wel op een vrijdag, begon ze continu te vragen of ik een date had. 'Wat ga je doen, je hebt toch geen date hé?', zei ze. Dat ging een tijdje zo door. Alles leek erop dat zij verder met mij wilde.
De zesde keer ging ik bij haar slapen. De volgende ochtend heb ik kennis gemaakt met haar moeder, vader en broer. Het was erg gezellig. Ik dacht: 'nu zit het goed' Toen ik naar huis liep, dacht ik 'ik stuur haar nu eens een bericht, zij stuurde mij altijd als eerst, nu ben ik aan de buurt'. Dus ik stuurde wat, kreeg ik geen antwoord. Een paar dagen later stuurde ze me pas weer iets. Ik vond dat vreemd.
Diezelfde week vroeg ik aan haar wat ze ging doen. Ze zei 'ik ben net bij een jongen geweest!' Ik reageerde verbaasd, en was boos op haar. Ze zei: 'Haha, nee grapje, natuurlijk niet. Steken in je hart?' Ik weet niet waarom ze dat deed; misschien wilde ze weten hoe ik over ons dacht. Ik zei dat ik het niet pikte en reageerde een paar dagen niet. Ze begon mij de hele tijd te bellen en berichten te sturen dat ze spijt had en dat ze wilde praten. Ik heb besloten om het uit te praten. Ze zei: 'Ik ben gewoon bang dat we te close worden, ik wil graag eerst op wereldreis, pas daarna weet ik wat ik zoek in een relatie'. Ik heb besloten om het te accepteren. We hebben het immers zo ontzettend leuk met elkaar.
Twee weken later gingen we stappen met elkaar. Het was erg 'romantisch' wat we deden. Ik heb daar weer geslapen, en het was echt zo ontzettend leuk. Ik zei tegen haar de volgende ochtend 'wees nu niet boos, want ik wil nog niets met je.' Toen ik diezelfde dag thuis kwam, dacht ik 'ik lijk wel gek! Ik stuur haar een bericht dat ik verder wil.' Dus dat deed ik. Kreeg ik een paar dagen geen bericht. Ineens kreeg ik 'Ik weet het nog niet, ik ga er even over nadenken.' En pas weer een week later kreeg ik 'Het zal je niet verbazen, maar ik wil geen relatie.' Einde, dacht ik....
...Maar nee, ze smste mij dat ze mij miste. Dus ik was toen zo stom om haar weer mee uit te vragen, en zo geschiedde. We gingen picknicken, we hebben veel gezoend, ik heb 'aan haar gezeten'; we waren weer close. De volgende dag vertelde ze dat ze speciaal voor mij een shirtje had gekocht, gevolgd door een hartje. Ik dacht 'huh?' Maar goed: ik heb het laten zitten. Ze vertelde ook tegen mij: 'ik heb onze band uitgelegd aan mijn vriendin, ze vraagt mij nu steeds 'hoe zit het nu met Mark?'...
We spraken erg veel af, ze stuurde mij veel berichten en toen ging ze op wereldreis. Mijn wereld was kapot, ik miste haar heel erg. Ze is 5 maanden weggeweest.
In die 5 maanden hebben we elke week nog contact gehad (laat ik zeggen: 3 keer in de week). We spraken elkaar ook erg vaak en lang via Skype (minimaal 2 uur).
Toen, nu 4 weken geleden, kwam ze terug. We spraken meteen af. Ze vroeg mij continu of ik haar miste. Daarna vroeg ze aan mij wanneer wij op vakantie zouden gaan; wanneer wij naar het strand gingen; wat we met kerst gaan doen (!) en met klap op de vuurpijl: of ik zin had om naar de verjaardag van haar moeder te gaan. Ik zei nog 'komen je vriendinnen ook'; 'nee', zei ze. Dus ik dacht: dat zit wel goed.
De tweede afspraak hadden we het weer leuk. Ze pakte mijn hand, gaf mij kusjes, zei dat ze met haar moeder aan het praten was over mij, zei continu 'we kunnen ook naar daar en daar' en ik dacht, nu is het moment: 'hebben we een relatie?'
Maar toen: ze schoot terug. Ze zei 'nee, dat weet je toch?' Ik vroeg 'waarom nodig je mij dan bijvoorbeeld uit voor je moeders verjaardag?' Zei ze: 'hoe bedoel je?' ...Ze gaf nergens meer antwoord op. We gingen naar huis. De volgende dag stuurde ik naar haar 'ik vind je echt leuk, waarom gaan we niet door?' Ze stuurde terug: 'ik zie je meer als een vriend dan als mijn vriend'.
Ik reageerde kwaad op haar via berichten. Heel stom, ik weet het, maar toch: ik heb lang op haar gewacht. Ze gaf mij zoveel signalen. We hebben een klik waar menigeen jaloers op is. Dus ik zei tegen haar via een bericht 'je bent gewoon onzeker en laf, je bent echt raar!' Daar kreeg ik weer spijt van, dus ik berichtte: 'Sorry, laten we praten.' Ze reageerde met 'Ik vind het jammer dat we moeten stoppen...' en daarna reageert ze nergens meer op. Dus ik belde, kreeg haar voicemail. Heb haar voicemail ingesproken, maar tot heden nog geen antwoord.
Ik zit, mede door mijn gedrag, met mijzelf ontzettend in knoop. Ik voel me verlaten. Bijna 2 jaar elke dag contact; ze wilde continu samen dingen doen; hand in hand gelopen; kusjes gegeven; bij elkaar geslapen; ze wil met mij op vakantie; ze nodigt mij uit voor haar moeder haar verjaardag....Het werd me teveel. Ik was kwaad, stom, en heb daar spijt van. Ze reageert nu niet meer!
Afijn, wat moet ik doen? Stoppen, zeggen al mijn vrienden. Ja, zeker, maar dat is lastig. Het voelt als liefdesverdriet. Ik heb er heel veel last van, en heb zelfs morgen een afspraak bij de psycholoog! En, ik heb ook al besloten om pas volgende week contact met haar op te nemen, voor een gesprek...Om maar eens duidelijk te maken (op een normale manier) dat ze toch wel erg met mijn gevoelens heeft gespeeld en ik wil ook de reden weten waarom zij mij heeft afgewezen.
Ja, ik weet het: ik ben hopeloos op haar verliefd...Maar goed, we hadden het zo leuk met elkaar. Ik weet het niet meer.
We hebben nummers uitgewisseld. Zij WhatsAppte mij vrij vaak, met gewoon 'leuke dingentjes'; bijvoorbeeld over sollicitaties etc. Het was erg gezellig, en we hadden een hele goede klik. Twee maanden later heb ik haar een berichtje gestuurd met 'Zullen we wat drinken?' Zij vond het goed, en we gingen samen wat drinken. We hadden om 19:00 afgesproken, en om 01:00 gingen we naar huis. We vonden het erg jammer dat we moesten stoppen.
Een week later gingen we wéér, en daarna wéér. De vierde keer was erg gezellig, ze bleef mij daarna continu berichten sturen, gaf me koosnaampjes en voordat ze iets kocht, maakte ze een foto met de vraag wat ik ervan vond.
Na de vijfde keer begon ze jaloers te worden. Als ik bijvoorbeeld op een donderdag niet kon, maar wel op een vrijdag, begon ze continu te vragen of ik een date had. 'Wat ga je doen, je hebt toch geen date hé?', zei ze. Dat ging een tijdje zo door. Alles leek erop dat zij verder met mij wilde.
De zesde keer ging ik bij haar slapen. De volgende ochtend heb ik kennis gemaakt met haar moeder, vader en broer. Het was erg gezellig. Ik dacht: 'nu zit het goed' Toen ik naar huis liep, dacht ik 'ik stuur haar nu eens een bericht, zij stuurde mij altijd als eerst, nu ben ik aan de buurt'. Dus ik stuurde wat, kreeg ik geen antwoord. Een paar dagen later stuurde ze me pas weer iets. Ik vond dat vreemd.
Diezelfde week vroeg ik aan haar wat ze ging doen. Ze zei 'ik ben net bij een jongen geweest!' Ik reageerde verbaasd, en was boos op haar. Ze zei: 'Haha, nee grapje, natuurlijk niet. Steken in je hart?' Ik weet niet waarom ze dat deed; misschien wilde ze weten hoe ik over ons dacht. Ik zei dat ik het niet pikte en reageerde een paar dagen niet. Ze begon mij de hele tijd te bellen en berichten te sturen dat ze spijt had en dat ze wilde praten. Ik heb besloten om het uit te praten. Ze zei: 'Ik ben gewoon bang dat we te close worden, ik wil graag eerst op wereldreis, pas daarna weet ik wat ik zoek in een relatie'. Ik heb besloten om het te accepteren. We hebben het immers zo ontzettend leuk met elkaar.
Twee weken later gingen we stappen met elkaar. Het was erg 'romantisch' wat we deden. Ik heb daar weer geslapen, en het was echt zo ontzettend leuk. Ik zei tegen haar de volgende ochtend 'wees nu niet boos, want ik wil nog niets met je.' Toen ik diezelfde dag thuis kwam, dacht ik 'ik lijk wel gek! Ik stuur haar een bericht dat ik verder wil.' Dus dat deed ik. Kreeg ik een paar dagen geen bericht. Ineens kreeg ik 'Ik weet het nog niet, ik ga er even over nadenken.' En pas weer een week later kreeg ik 'Het zal je niet verbazen, maar ik wil geen relatie.' Einde, dacht ik....
...Maar nee, ze smste mij dat ze mij miste. Dus ik was toen zo stom om haar weer mee uit te vragen, en zo geschiedde. We gingen picknicken, we hebben veel gezoend, ik heb 'aan haar gezeten'; we waren weer close. De volgende dag vertelde ze dat ze speciaal voor mij een shirtje had gekocht, gevolgd door een hartje. Ik dacht 'huh?' Maar goed: ik heb het laten zitten. Ze vertelde ook tegen mij: 'ik heb onze band uitgelegd aan mijn vriendin, ze vraagt mij nu steeds 'hoe zit het nu met Mark?'...
We spraken erg veel af, ze stuurde mij veel berichten en toen ging ze op wereldreis. Mijn wereld was kapot, ik miste haar heel erg. Ze is 5 maanden weggeweest.
In die 5 maanden hebben we elke week nog contact gehad (laat ik zeggen: 3 keer in de week). We spraken elkaar ook erg vaak en lang via Skype (minimaal 2 uur).
Toen, nu 4 weken geleden, kwam ze terug. We spraken meteen af. Ze vroeg mij continu of ik haar miste. Daarna vroeg ze aan mij wanneer wij op vakantie zouden gaan; wanneer wij naar het strand gingen; wat we met kerst gaan doen (!) en met klap op de vuurpijl: of ik zin had om naar de verjaardag van haar moeder te gaan. Ik zei nog 'komen je vriendinnen ook'; 'nee', zei ze. Dus ik dacht: dat zit wel goed.
De tweede afspraak hadden we het weer leuk. Ze pakte mijn hand, gaf mij kusjes, zei dat ze met haar moeder aan het praten was over mij, zei continu 'we kunnen ook naar daar en daar' en ik dacht, nu is het moment: 'hebben we een relatie?'
Maar toen: ze schoot terug. Ze zei 'nee, dat weet je toch?' Ik vroeg 'waarom nodig je mij dan bijvoorbeeld uit voor je moeders verjaardag?' Zei ze: 'hoe bedoel je?' ...Ze gaf nergens meer antwoord op. We gingen naar huis. De volgende dag stuurde ik naar haar 'ik vind je echt leuk, waarom gaan we niet door?' Ze stuurde terug: 'ik zie je meer als een vriend dan als mijn vriend'.
Ik reageerde kwaad op haar via berichten. Heel stom, ik weet het, maar toch: ik heb lang op haar gewacht. Ze gaf mij zoveel signalen. We hebben een klik waar menigeen jaloers op is. Dus ik zei tegen haar via een bericht 'je bent gewoon onzeker en laf, je bent echt raar!' Daar kreeg ik weer spijt van, dus ik berichtte: 'Sorry, laten we praten.' Ze reageerde met 'Ik vind het jammer dat we moeten stoppen...' en daarna reageert ze nergens meer op. Dus ik belde, kreeg haar voicemail. Heb haar voicemail ingesproken, maar tot heden nog geen antwoord.
Ik zit, mede door mijn gedrag, met mijzelf ontzettend in knoop. Ik voel me verlaten. Bijna 2 jaar elke dag contact; ze wilde continu samen dingen doen; hand in hand gelopen; kusjes gegeven; bij elkaar geslapen; ze wil met mij op vakantie; ze nodigt mij uit voor haar moeder haar verjaardag....Het werd me teveel. Ik was kwaad, stom, en heb daar spijt van. Ze reageert nu niet meer!
Afijn, wat moet ik doen? Stoppen, zeggen al mijn vrienden. Ja, zeker, maar dat is lastig. Het voelt als liefdesverdriet. Ik heb er heel veel last van, en heb zelfs morgen een afspraak bij de psycholoog! En, ik heb ook al besloten om pas volgende week contact met haar op te nemen, voor een gesprek...Om maar eens duidelijk te maken (op een normale manier) dat ze toch wel erg met mijn gevoelens heeft gespeeld en ik wil ook de reden weten waarom zij mij heeft afgewezen.
Ja, ik weet het: ik ben hopeloos op haar verliefd...Maar goed, we hadden het zo leuk met elkaar. Ik weet het niet meer.
vrijdag 24 oktober 2014 19:28
Ik heb dit ook met een jongen gehad, was heel gezellig, sex was goed, leuke gesprekken, leuke avonden, bootje varen, ouders ontmoeten, shoppen, bios, samen koken enzovoorts, ik vond hem leuk maar niet leuk genoeg voor een relatie, ik zei ook tegen hem dat ik geen relatie wilde en dacht dat dat zo wel duidelijk was, niet dus... Uiteindelijk ben ik erg hard geweest en heb ik al het contact verbroken, voor mij, maar ook voor hem, het is beter als je er zelf mee stopt Mark, ik denk dat je dat ergens ook wel weet, sterkte
donderdag 6 november 2014 14:33
quote:vrouwtje87 schreef op 24 oktober 2014 @ 19:28:
Ik heb dit ook met een jongen gehad, was heel gezellig, sex was goed, leuke gesprekken, leuke avonden, bootje varen, ouders ontmoeten, shoppen, bios, samen koken enzovoorts, ik vond hem leuk maar niet leuk genoeg voor een relatie, ik zei ook tegen hem dat ik geen relatie wilde en dacht dat dat zo wel duidelijk was, niet dus... Uiteindelijk ben ik erg hard geweest en heb ik al het contact verbroken, voor mij, maar ook voor hem, het is beter als je er zelf mee stopt Mark, ik denk dat je dat ergens ook wel weet, sterkteTsja, dit snap ik dus niet...Maar goed. Hoe lang hadden jullie contact?
Ik heb dit ook met een jongen gehad, was heel gezellig, sex was goed, leuke gesprekken, leuke avonden, bootje varen, ouders ontmoeten, shoppen, bios, samen koken enzovoorts, ik vond hem leuk maar niet leuk genoeg voor een relatie, ik zei ook tegen hem dat ik geen relatie wilde en dacht dat dat zo wel duidelijk was, niet dus... Uiteindelijk ben ik erg hard geweest en heb ik al het contact verbroken, voor mij, maar ook voor hem, het is beter als je er zelf mee stopt Mark, ik denk dat je dat ergens ook wel weet, sterkteTsja, dit snap ik dus niet...Maar goed. Hoe lang hadden jullie contact?
zaterdag 8 november 2014 15:06
quote:vrouwtje87 schreef op 24 oktober 2014 @ 19:28:
Ik heb dit ook met een jongen gehad, was heel gezellig, sex was goed, leuke gesprekken, leuke avonden, bootje varen, ouders ontmoeten, shoppen, bios, samen koken enzovoorts, ik vond hem leuk maar niet leuk genoeg voor een relatie, ik zei ook tegen hem dat ik geen relatie wilde en dacht dat dat zo wel duidelijk was, niet dus... Uiteindelijk ben ik erg hard geweest en heb ik al het contact verbroken, voor mij, maar ook voor hem, het is beter als je er zelf mee stopt Mark, ik denk dat je dat ergens ook wel weet, sterktetja, je wel gedragen alsof je een dikke verkering hebt..snap heel goed dat iemand daar hoop uit haalt want je gedrag komt nou niet echt overeen met wat je zegt.
Ik heb dit ook met een jongen gehad, was heel gezellig, sex was goed, leuke gesprekken, leuke avonden, bootje varen, ouders ontmoeten, shoppen, bios, samen koken enzovoorts, ik vond hem leuk maar niet leuk genoeg voor een relatie, ik zei ook tegen hem dat ik geen relatie wilde en dacht dat dat zo wel duidelijk was, niet dus... Uiteindelijk ben ik erg hard geweest en heb ik al het contact verbroken, voor mij, maar ook voor hem, het is beter als je er zelf mee stopt Mark, ik denk dat je dat ergens ook wel weet, sterktetja, je wel gedragen alsof je een dikke verkering hebt..snap heel goed dat iemand daar hoop uit haalt want je gedrag komt nou niet echt overeen met wat je zegt.
zaterdag 8 november 2014 16:18
Het heftige wat je voelt is frustratie. Dat verwarren mensen nog weleens met "sterke gevoelens" hebben.
Het is de frustratie van heen en weer in emoties. Tussen hoop en vrees, eeuwige twijfel en onzekerheid. En de hoop/ verwachting dat al die gedachten en aandacht die je al aan haar gespendeerd hebt, zich toch eens moeten "terugbetalen": je hebt het verdiend. Vind je.
Onderschat de impact van die "paringsdans van aantrekken en afstoten" niet! Dit zijn verslavende mechanismen en iedere persoon die ooit in zo'n wisselwerking terecht is gekomen weet dit. Dat is geen liefde, dat is het willen opheffen van frustratie, wat maar niet lukt. Achter die worst aan dat touwtje blijven rennen, zeg maar.
Zodra je uit die wisselwerking losbreekt, merk je al verschil. Het is namelijk idd ook een verslaving! Net als gokverslaving: dat ding moet toch een keer uitbetalen. Niet de winst zorgt voor die verslaving, maar het alsmaar verliezen, proberen dat geld wat je erin gestoken hebt terug te winnen. Het idee dat dat een keer zal gebeuren zorgt ervoor dat je er maar geld in blijft gooien en steeds gefrustreerder wordt. Soms zal je dan een fractie terugwinnen van wat erin is gegaan, maar nooit genoeg als je bij zou houden wat je er in al die tijd(en) ingegooid hebt. Dat verlies wil je dan niet onder ogen zien: op een dag heb je geluk en betaalt het zich terug!
Inzien dat dat moment niet komt en ook niet gaat komen, is je verlies moeten nemen. Hoop laten varen. Tenzij jij het ook kan zien als gewoon samen een leuke tijd hebben, plezier maken, fijne seks, om elkaar geven zonder dat het een relatie is. Of wordt.
Je kan wel boos op haar worden of je gebruikt voelen oid, maar zij meent wellicht al die dingen die ze met je doet wel, maar wil nog steeds geen relatie met jou en is dat ook niet van plan. Om welke reden dan ook. Iemand kan veel om je geven of genegenheid voelen, en toch geen relatie willen. Niet als geliefden. Ze heeft dat ook nooit aan je beloofd.
Als zij grillig en onvoorspelbaar is, en het eigenlijk helemaal niet leuk is om met haar om te gaan, alleen maar frustrerend, dan is het enige wat je kan doen om die frustratie op te heffen: stoppen met haar om te gaan. Je kan wel hopen dat die gokmachine anders wordt afgesteld, of dat zij gaat veranderen, maar dan leg je je eigen lot in onvoorspelbare andermans handen. De enige die dit kan doorbreken ben jijzelf. Inzien dat zij niet gaat veranderen, dat ze niet wil, dat die 2 jaar heen en weer in je gedachten/gevoelens, heen en weer in hoop, aandacht en moeite erin gestoken hebt, je hebt gestopt in een risico, een gok. En dat het zich nu niet uitbetaalt, en je stopt met geloven dat het nog gaat "uitbetalen".
Echt, als je even een tijdje los van haar bent, een echt besluit voor jezelf genomen hebt, dan zal je vrij snel zien dat je stukken beter voelt. Die frustratie houd je dan immers niet langer in stand. Het is een vorm van zelfkwelling die je jezelf aandoet. Ergens moet je een grens voor jezelf trekken. Ermee stoppen. Het is echt een vorm van hersenspoeling/ verslaving. Het lucht op, je wordt jezelf weer. Je zal jezelf weer herkennen als je eenmaal uit die tredmolen gestapt bent.
Het heeft jou overgenomen, maar jij kan het stuur over je leven gewoon weer zelf overpakken. Je hebt dan weer (controle over) emoties ipv dat die emoties jou hebben. Je bent niet je gevoelens, het is niet zo dat je gevoelens je overkomen, je hebt ze en je kan dat zelf in grote mate sturen. Schakel je verstand niet langer uit, gebruik dat ook, je hebt verstand, instinct, intuitie en gevoelens. Maar jij bent het zelf die bepaalt over die 4 instrumenten, welke je wanneer het beste kan inzetten.
ALs 1 ander mens jou zo kan beinvloeden en bepalen, is het hoog tijd dat je zelf weer aan het stuur plaatsneemt. Roep jezelf tot de orde, en dat kan echt alleen door afstand te nemen van diegene die jij die macht (over je gevoelens) hebt gegeven. Liefde ziet er niet zo uit, echt niet.
(allerlei destructieve relaties hebben ook dit soort mechanismen van aantrekken, afstoten, hopen en dreiging van verliezen.. een leuke kant en een schaduwkant en zijn op zijn sterkst als de leuke kant al lange tijd niet meer gezien is: het terugwinnen van die leuke persoon uit het begin wordt dan obsessie/doel & uitdaging op zich. Manipulatie bedient zich van winnen en verliezen, van verdienen/ verdiend hebben, bewonderd en afgekraakt worden, van cadeautjes/paaien en vernederd worden. Het zijn erg sterke manieren om iemand te "binden". Iemand emotioneel afhankelijk maken. Ik vermoed dat ze jou graag achter de hand houdt, als vriend die alles voor haar doet, die altijd mee wil, haar behoeften wil invullen, pleasen. Tot ze verliefd wordt op een ander en jou niet meer nodig heeft)..
Het is de frustratie van heen en weer in emoties. Tussen hoop en vrees, eeuwige twijfel en onzekerheid. En de hoop/ verwachting dat al die gedachten en aandacht die je al aan haar gespendeerd hebt, zich toch eens moeten "terugbetalen": je hebt het verdiend. Vind je.
Onderschat de impact van die "paringsdans van aantrekken en afstoten" niet! Dit zijn verslavende mechanismen en iedere persoon die ooit in zo'n wisselwerking terecht is gekomen weet dit. Dat is geen liefde, dat is het willen opheffen van frustratie, wat maar niet lukt. Achter die worst aan dat touwtje blijven rennen, zeg maar.
Zodra je uit die wisselwerking losbreekt, merk je al verschil. Het is namelijk idd ook een verslaving! Net als gokverslaving: dat ding moet toch een keer uitbetalen. Niet de winst zorgt voor die verslaving, maar het alsmaar verliezen, proberen dat geld wat je erin gestoken hebt terug te winnen. Het idee dat dat een keer zal gebeuren zorgt ervoor dat je er maar geld in blijft gooien en steeds gefrustreerder wordt. Soms zal je dan een fractie terugwinnen van wat erin is gegaan, maar nooit genoeg als je bij zou houden wat je er in al die tijd(en) ingegooid hebt. Dat verlies wil je dan niet onder ogen zien: op een dag heb je geluk en betaalt het zich terug!
Inzien dat dat moment niet komt en ook niet gaat komen, is je verlies moeten nemen. Hoop laten varen. Tenzij jij het ook kan zien als gewoon samen een leuke tijd hebben, plezier maken, fijne seks, om elkaar geven zonder dat het een relatie is. Of wordt.
Je kan wel boos op haar worden of je gebruikt voelen oid, maar zij meent wellicht al die dingen die ze met je doet wel, maar wil nog steeds geen relatie met jou en is dat ook niet van plan. Om welke reden dan ook. Iemand kan veel om je geven of genegenheid voelen, en toch geen relatie willen. Niet als geliefden. Ze heeft dat ook nooit aan je beloofd.
Als zij grillig en onvoorspelbaar is, en het eigenlijk helemaal niet leuk is om met haar om te gaan, alleen maar frustrerend, dan is het enige wat je kan doen om die frustratie op te heffen: stoppen met haar om te gaan. Je kan wel hopen dat die gokmachine anders wordt afgesteld, of dat zij gaat veranderen, maar dan leg je je eigen lot in onvoorspelbare andermans handen. De enige die dit kan doorbreken ben jijzelf. Inzien dat zij niet gaat veranderen, dat ze niet wil, dat die 2 jaar heen en weer in je gedachten/gevoelens, heen en weer in hoop, aandacht en moeite erin gestoken hebt, je hebt gestopt in een risico, een gok. En dat het zich nu niet uitbetaalt, en je stopt met geloven dat het nog gaat "uitbetalen".
Echt, als je even een tijdje los van haar bent, een echt besluit voor jezelf genomen hebt, dan zal je vrij snel zien dat je stukken beter voelt. Die frustratie houd je dan immers niet langer in stand. Het is een vorm van zelfkwelling die je jezelf aandoet. Ergens moet je een grens voor jezelf trekken. Ermee stoppen. Het is echt een vorm van hersenspoeling/ verslaving. Het lucht op, je wordt jezelf weer. Je zal jezelf weer herkennen als je eenmaal uit die tredmolen gestapt bent.
Het heeft jou overgenomen, maar jij kan het stuur over je leven gewoon weer zelf overpakken. Je hebt dan weer (controle over) emoties ipv dat die emoties jou hebben. Je bent niet je gevoelens, het is niet zo dat je gevoelens je overkomen, je hebt ze en je kan dat zelf in grote mate sturen. Schakel je verstand niet langer uit, gebruik dat ook, je hebt verstand, instinct, intuitie en gevoelens. Maar jij bent het zelf die bepaalt over die 4 instrumenten, welke je wanneer het beste kan inzetten.
ALs 1 ander mens jou zo kan beinvloeden en bepalen, is het hoog tijd dat je zelf weer aan het stuur plaatsneemt. Roep jezelf tot de orde, en dat kan echt alleen door afstand te nemen van diegene die jij die macht (over je gevoelens) hebt gegeven. Liefde ziet er niet zo uit, echt niet.
(allerlei destructieve relaties hebben ook dit soort mechanismen van aantrekken, afstoten, hopen en dreiging van verliezen.. een leuke kant en een schaduwkant en zijn op zijn sterkst als de leuke kant al lange tijd niet meer gezien is: het terugwinnen van die leuke persoon uit het begin wordt dan obsessie/doel & uitdaging op zich. Manipulatie bedient zich van winnen en verliezen, van verdienen/ verdiend hebben, bewonderd en afgekraakt worden, van cadeautjes/paaien en vernederd worden. Het zijn erg sterke manieren om iemand te "binden". Iemand emotioneel afhankelijk maken. Ik vermoed dat ze jou graag achter de hand houdt, als vriend die alles voor haar doet, die altijd mee wil, haar behoeften wil invullen, pleasen. Tot ze verliefd wordt op een ander en jou niet meer nodig heeft)..
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
